మాలిక పత్రిక

కొత్త పత్రిక మొదలు పెడుతున్నాము నీకు తోచింది రాసి పంపివ్వమని భరద్వాజ గారు అడగడం తో ఆలస్యం చేయకుండా ఒక “వ్యాసం” లాంటిది పంపించాను. బాగా రాసావు అన్న తిరుగు టపా ఉత్తరం వస్తుందనుకుంటే “నిన్ను పంపమన్నది ఒక చిన్న కధ గాని కావ్యం కాదు ” అన్న చివాట్లు వచ్చాయి. ముందు చెప్పడం ఏమో నీకు తోచింది రాయి అన్నారు రాస్తేనేమో చివాట్లు. బొత్తిగా కళాపోషణ లేని వారు. అయినా దాన్లో నేను ఏం రాసానండీ? నన్ను గత పదిహేనేళ్ళనుండి వెంటాడుతున్న ప్రశ్నకి సమాధానం కై వెతుకులాట ఎలా సాగిందో చెప్పాను. కనీసం చదివిన ప్రేక్షక మహాబుభావులనుండి సమాధానం వస్తుందేమో అన్న ఎక్కడొ ఏదో మూలనున్న బుల్లి ఆశ.

నేను మొదటి సారిగా సొంత ఊరు అయిన హైదరాబాదు నుండి ఒక్కదాన్నే మా శ్రీవారు ఉన్న బాస్టన్ ఊరికి బయలుదేరినప్పుడు మొదలయ్యింది ఈ ప్రశ్న జవాబు ఆట. చాలా సినిమాల్లో సినిమా హీరోయిన్లు అంతా సెక్యూరిటీ దాటే ముందు ఒక్క సారి వెనక్కి తిరిగి చూస్తారు కదా నేను అలా చూడకపోతే మొదటి సారిగా ఫ్లయిటు ఎక్కుతున్నా అని అందరికీ తెలిసిపోతుందేమో, తెలిస్తే ఇంక నా ప్రెస్టీజూ ఏం కాను అసలే అమేరికా వెల్తున్నా అన్న ఒక వీర ఫీలింగుతో వెనక్కి తిరిగి చూసాను. అంతే , పీడా విరగడయ్యిందన్న చూపుటో నా వంక సంతోషంగా చూస్తున్న మా తమ్ముడు కనిపించాడు. ఆ చూపుకి అర్ధం ఏమయ్యుంటుంది? నేను అనుకున్నదేనా? లేక ఇంకేదయినా నా?

బాస్టన్ చేరుకున్నాక ఇమ్మిగ్రేషను లైను చూస్తే చాంతాడంత కనిపించింది. తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరైనా కనపడతారేమో రెకమండేషను తో చక చకా బయటకి వెళ్ళిపోవొచ్చు అనుకున్నా కానీ అదేంటో ఒక్కల్లు కనుపించలేదు. ఒస్సూరంటూ లైన్లో నిలబడి లగ్గేజుని ఈడ్చుకుంటూ నా టర్ను వచ్చే దాకా ఆగి పాస్పోర్టు వగైరా కాయితాలు ఇమ్మిగ్రేషను చేసే అమ్మాయి చేతిలో పెట్టాను. ఆవిడ అవి తీసుకుంటూనే ” How was your flight Maam?” అని అడిగింది. ఇంతసేపటికి నా కష్టాలు అడిగే “నాధి” (నాధుడికి స్త్రీలింగం అన్న మాట) తగిలింది తస్సచక్కా నేను లక్కు లో పడ్డాను అని అనుకున్నా. Food సరిగ్గా పెట్టలేదు, తలగడలు సరైనవి ఇవ్వలేదని, అసలు ఆ ఫ్లైట్లో Ladies Only సీట్లు అస్సలు లేవని , పెళ్ళైన అమ్మాయిలని ఎవరి పక్కన పడితే వాళ్ళ పక్కన కూర్చో పెడితే ఎంత ఇబ్బందో అర్ధం చేసుకోరా ఈ ఎయిరు లైను వాళ్ళు . ఇలా నేను పడ్డ నా నా యాతనలు ఒక ఐదు నిమిషాల పాటు చెప్పుకొచ్చాను. ఈ లోగా నా కష్టాలన్నీ విని ఆవిడ నా కాయితాలు పాస్పోర్టు నాకు ఇచ్చేస్తూ”Next time when someone asks you this question all you have to say is either it was good/ok/not bad. You don’t have to tell them everything you went through on the flight. Bless your husband and you have a good day maam” అని ఒక చూపు చూసింది. ఆ చూపుకర్ధమేందీ .. అని మళ్ళీ అనిపించిన క్షణమది.

నన్ను తీసుకెళ్ళటానికి సినిమా హీరో లా పేద్ద పూల గుచ్చ తో ఎదురొస్తారనుకున్న మా వారు కారు తాళాలు తప్ప ఏమి పట్టుకోకుండా నిలబడ్డం చూసి కాస్త నిరుత్సాహం గా అనిపించింది. నాకు పుట్టిన ఊరు దాటటం అదే మొదటి సారి అవ్వటం తో ఆ ఎయిర్ పోర్టంతా అద్భుతం గా అనిపించింది. వచ్చే పోయే వాళ్ళంతా హాయ్, హెల్లో అని మా ఆయన్ని పలకరిస్తుంటె, అమ్మో మా ఆయనకి సర్కిలు బాగా ఉంది ఎంతమంది తెలుసో కదా అని సంతోషమేసింది ఒక రకం గా చెప్పాలంటే గర్వం గా అనిపించింది. సంతొషమొచ్చినా, బాధేసినా బయటకి చెప్పేయటం అలవాటుండం తో పిచ్చి మొహాన్ని నోరు మూసుకోకుండా “యేవండీ మీకు బాగా ఇంటెల్లిజెంటు, మాంచి యూనివెర్సిటీ లో చదువుతున్నారు అని మాత్రమే చెప్పారు పెళ్ళికి ముందు మా వాళ్ళు. కాని మీకు ఇంత పలుకుబడి ఉందని , మీరు ఇంత పాప్యులర్ అని తెలీదేమో. అసలు ఇలా అందరూ హాయ్ హల్లో లు చెప్పకుండా మీ ముందు నుండి కదలరు అని మా వాళ్ళకి చెప్తే ఎంత ఆనంద పడతారో.” అన్న నా మాటలకి మల్లీ అదే చూపు ఎదురయ్యింది. మల్లీ ఆ చూపుకర్ధమేందీ….అనుకున్నా. అడిగే లోపే ఇక్కడ ఎవరు ఎవరికి తెలియక పోయినా హాయ్ చెప్పటం Courtesy అని చకచకా కారు దగ్గరకి లాక్కెళ్ళారు.

ఆ రోజు శ్రీవారు ఆఫీసుకి వెళ్ళాక ఒంటరిగా అపార్టుమెంటులో ఉన్న మొదటి రోజు. స్నానం చేసి , దేవుడికి ఆ చూపుకర్ధమేందో త్వరలో తెలిసేట్టు చేయమని దణ్ణం పెట్టుకుని తలకి చుట్టుకున్న తుండుని బయట బాల్కనీ లో ఆరేస్తుంటే పక్క ఫ్లాటతను నా వైపు ఒక చూపు విసిరాడు. మల్లీ ఆ చూపుకర్ధం బుర్రకి తట్టలేదు. సర్లే ఏడ్చాడు వెధవ అని ఇంట్లోకి వచ్చి తరవాత పనేంటో చూస్తున్నా. సింకు నిండా అంట్ల గిన్నెలు కనిపించాయి. డిష్ వాషరులో వేస్తే ఒక పనై పోతుందని గబ గబా అంట్లన్నీ తీసి దాన్లో సర్ది పక్కనే ఉన్న డిష్ వాషింగ్ liquid పోసి స్టార్టు బట్టను నొక్కేసా. టీ వీ లో వస్తున్న ఫ్రెండ్స్ సీరియలు చూస్తున్న దాన్ని కాసేపటికి వంటింట్లో ఏదో తేడాగా సౌండ్ వస్తుంది ఏంటా అని చూస్తే , వంటిల్లంతా అంతా నురగ, సబ్బు నురగ. మా ఆయనకి ఫోను చేసి ఈ విషయం చెప్పుదామని అనుకున్నా కాని చస్స్ ఇంత చిన్న దానికి ఆయన్ని ఇబ్బంది పెట్టటం దేనికని Management (Apartment) వాళ్ళకి ఫోను కొట్టి Dish washer in my unit is not working and needs to be repaired right now. This is an emergency as soap water is flowing అని చెప్పాను. నేను చెప్పింది అంతే కాని వచ్చింది ఓ పేద్ద ఫైరింజను, ఒక ఆంబ్యులెన్సు, ఒక పోలీసు కారు. వాళ్ళంతా వస్తూనే who is in danger? Are you doing alright ? లాంటి ప్రశ్నలు సంధించారు. ఇంట్లో ఎవరూ లేరు, ఉన్న నేనొక్కదాన్ని బానే ఉన్నాను , నా డిష్ వాషరే పాడయ్యింది అన్న నన్ను , అప్పుడే ఇంట్లో కి అడుగు పెట్టిన మా వారు, నా ఫోనుకి రెస్పాండ్ అయ్యి వచ్చిన వాళ్ళంతా కూడ ఒక చూపు చూసారు. అదిగో మల్లీ అదే చూపు..ఆ చూపుకర్ధమేందీ???..

ఇలా మూడు నెలలు ఎలా గడిచాయో తెలియనే లేదు. ఈ మూడు నెలల్లో ఇరుగు పొరుగు వాళ్ళతో స్నేహం కుదిరి ఒక రోజున ఒకావిడ ఫోను చేసి మా ఇంట్లో పాట్ లక్కు పెట్టుకుంటున్నాం ఈ వీకెండు మీరు ఏమైనా తీసుకు రాగలరా అని అడిగింది. వాళ్ళింట్లో లక్కీ డిప్ పెట్టుకుని నన్ను ఏదైనా తీసుకు రమ్మనటం ఏంటీ విడ్డూరం గా..బహుసా డ్రా లో పాల్గొనటానికి టిక్కట్లకి డబ్బులేమో అనుకుని మా వారిని అడిగి చెబుతా అని పెట్టేసా. శ్రీవారు రాగానే ఏమండీ ఈ ఊర్లో లక్కీ డిప్ కి టిక్కట్లు ఏ మాత్రం ఖరీదుంటాయి అని అడిగితే అయోమయం గా చూసి అసలు విషయం అడిగి తెలుసుకున్నారు. అంతా విని మల్లి అదే చూపు నా వైపు ఒక సారి విసిరి పాట్ లక్ అంటే లక్కీ డిప్ అని కాదు ఆహ్వానితులు అంతా ఏదో ఒక ఐటం చేసుకుని తీసుకెల్లి పార్టీ చేసుకుని పార్టీ చేసుకుంటారని అర్ధం అని వివరించారు. పాట్ లక్ అంటే అర్ధం అయ్యింది గాని మనం ఆ పార్టీ కి “జాలపీనోస్” తో మిరపకాయ బజ్జీలు తీసుకెల్దాం అని అన్న మాటకి వాటిని “ఆలపీనోస్” అంటారు అని చెప్పి నా వంక చూసిన చూపుకి అర్ధమేంటో తెలియలేదు.

ఇలా కొన్నాళ్ళకి మా వారు నిన్ను ప్రతి చోటికీ తీసుకెళ్ళలేకపోతున్నా ఈ డ్రైవరుగిరీ నేనింక చేయలేను డ్రైవింగు నేర్చుకో అని చెప్పటం తడవుగా పట్టు వదలని విక్రమార్కుడి పెద్ద చెల్లెలు గా ఒక నెలలోగా నేర్చేసుకోవటం లైసెన్సు తెచ్చుకోవటం కూడా జరిగిపోయింది. చంద్రమండలం ఎక్కినంత గర్వం గా అనిపించింది. అమ్మకి ఫోను చేసి, నాకు లైసెన్సు వచ్చేసింది మీ అల్లుడిని ఇంక నేనే రోజు ఆఫీసుకి దిగబెట్టి తీసుకు రావొచ్చు, కనకదుర్గమ్మ కి కొబ్బరి కాయ కొట్టి అర్చన చేయించు. మన కాలనీలో స్వీట్లు పంచి పెట్టు. అందరికీ చెప్పు నేను టయోటా కరోలా అనే పేద్ద కారు నడిపిస్తున్నా , లాంటివి పురమాయించి నా డ్రైవింగు పర్వానికి శ్రీకారం చుత్తాను. ఒక వారం రోజుల పాటు అటు ఇటు గా తిరుగుతు, గ్రాసరీలనీ, బ్యూటీ పార్లర్లనీ , కారేసుకుని తిరగటం హైవే లాంటివి ఎక్కటం కూడా చేసానండోయ్. ఇలా ఉండగా ఒక రోజున నెను మా వారు బయటికి వెల్లాం. హైవే ఎక్కాడం అది మొత్తం ట్రాఫిక్ జాం అవ్వటం చూసి మా వారు విసుక్కుని ఈ టైములో వస్తే ఇంతే ఇలాగే జాం లో ఇరుక్కోవాలి అని నసుగుతున్నారు. నేను డ్రైవింగు చేస్తున్నాను కదా నాకు రూట్లు తెలుసు అన్న ధీమా తో యేవండీ మనం తీసుకోవాల్సిన ఎక్జిటు ఒక్క మైలే ఉన్నది. ఇటు పక్కన ఉన్న లేనులో నుండి వెల్లండి ఎవరు ఉండరు, నేను వెల్లే దారే అది అని గర్వం గా, మీకన్నా నాకు కాస్త బాగానే తెలుసు అన్న ఆట్టిట్యూడు తో చెప్పాను. మొదట ఖంగు తిని ఏ లేను, ఆ పక్క లేనే నా అని అడిగారు? అవునని అన్న నా సమాధానం విని నీకు లైసెన్సు ఎవడిచ్చాడు రా బాబోయ్ , అది షోల్డరు లేను, దాన్లో నుండి ఎవరు వెల్లరు ఒక్క పోలీసు తప్ప అని ఒక చూపు చూసారు. నా మెదడులో మల్లీ అదే ప్రశ్న…ఆ చూపుకర్ధమేందీ??

పదిహేనేళ్ళ తర్వాత కూడా అప్పుడప్పుడు అలాంటి చూపులు విసురుతూనే ఉండటం వారికి అలవాటయ్యింది గాని నాకు మటికి ఆ చూపుకర్ధమేందీ అన్న ప్రశ్న ప్రశ్న లాగానే మిగిలిపోయింది!!!