( రచన: డి.వి.హనుమంతరావు.)
’అయ్యో! అయ్యో!…” అంటూ పెరట్లోంచి మా ఆవిడ గావుకేక పెట్టింది…నా కంగారులో
చివరి మాటలు సరిగా వినపడలేదు. పెరట్లోకి పరిగెత్తాను..
“ఏమిటి? ఎక్కడ? పాము కుట్టిందా, తేలు కరిచిందా” పెళ్ళికానుక సినీమాలో
రేలంగిలా అడిగా!
“అదికాదండీ–మా అన్నయ్య రేజర్ మరచిపోయాడండీ”
“ఓస్! ఇంతేనా? చంపావు కదే!”.
“ఇంతేనా అంటూ అలా తీసిపారేస్తారేమిటండీ..అది మా తాత గారి టైములో రేజరండీ…
అన్నయ్య గెడ్డం గీసుకోవడానికి ముందు…గెడ్డం గీసుకున్నాకా కూడా నాన్నగార్నీ,
మా తాతగార్నీ తలచుకుని నమస్కరించుకుని మరీ వాడతాడు దాన్ని..
….అయినా మా అనుబంధాలు ప్రేమలూ మీకెలా తెలుస్తాయి లెండి?”
“నేనుమాత్రం యేమన్నాను..నీకేమైనా అయిందేమోనని నా కంగారు..అంతే!”
“పెరట్లో అద్దమెందుకన్నాను.మీరు నా మాట వినలేదు..వాష్ బేసిన్ దగ్గర అది క్లాస్
గాడిద గుడ్డూ అన్నారు..”
“అదేమిటోయ్?మధ్యలో నా మీద పడతావేమిటి?”
“అవును మరి! అద్దం పెరట్లో మీరు పెట్టబట్టి కదా…అన్నయ్య పెరట్లో గెడ్డం
గీసుకున్నాడు..గీసుకోవటం వల్ల కదా అక్కడ మరచిపోయాడు.
మరచిపోబొట్టికదా నేను చూసాను. చూసానుకాబట్టి కదా గావుకేక పెట్టాను.
పెట్టబట్టి కదా..మీరు వచ్చారు..”..అని సుదీర్ఘమైన లెక్చర్ ఇచ్చింది మా ఆవిడ.
“ఇప్పుడేం చెయ్యాలి?వాడేం ఇబ్బంది పడుతున్నాడో”
“తనేమీ ఇబ్బంది పడడు..ఎవరిదో వాడుకుని వాళ్ళని ఇబ్బంది పెడ్తాడు”
అది ఆవిడ అంది …….ఇది నేననుకున్నా
“ఇప్పుడేం చేద్దాం…”
“విజయవాడ నుంచి…వెనక్కి వైజాగ్ వెళ్ళేటప్పుడు ఇక్కడ దిగమని
ఫోన్ చేద్దాం” అంటూ మా బావమరదికి మొబైల్ నుంచి రింగ్ చేసా. “హలో!” అని
అక్కడ అనగానే ఇక్కడ మా ఆవిడ ఫోన్ లాగేసుకుంది….
“అన్నయ్యా! చాలా బాధగా వుందిరా.. నీ రేజర్ ఇక్కడ మర్చిపోయావురా…”
“ఆఁ…. రేజరా? అవునమ్మా మరచిపోయాను.మళ్ళీ దానికోసం పాపం ఫోన్ చేసావా?”
“అవునురా! మన తాతగారి ద్వారా వారసత్వంగా వచ్చిందికదా పాపం యేం
ఫీలవుతున్నావో అని”
“పర్వాలేదమ్మా! మా ఫ్రెండుదుందిలే పని జరిగిపోతోంది…సరేలే ఆ గొడవెందుగ్గానీ
చెల్లెమ్మా! మంచి పాట ఒకటి పాడు..చాల రోజులయినట్టుంది విని.”
“అన్నయ్యా! నువ్వు చాలా గ్రేట్ రా…ఇంత బాధలోనూ నా పాటని అడిగావంటే నిజంగా
స్థితప్రఙ్ఞుడివిరా” అని ఓ పాట పాడింది..
.’వెళ్ళేటప్పుడు దిగి రేజరు తీసుకెళ్ళరా అన్నయ్యా” అని చెప్పింది.
“టైముండదేమోనే చెల్లాయ్” అన్నాడు.
“పోనీలే స్టేషనుకి ఈయన తెస్తారులే ..పని యేమీ లేదు” మా ఇంటికి
స్టేషనుకూ అయిదు కిలోమీటర్ల దూరం… మాటల సవ్వడి, పాటలసవ్వడి అయ్యాక
ఫోన్ ఖర్చు ఇరవై రూపాయలు చూపించింది.
చెప్పిన రోజు. చెప్పిన ట్రైన్ కి రెడీ అవుతుండగా …మా ఆవిడ
ఆ పవిత్ర రేజరు ఓ ప్లాస్టిక్ కవర్లో కట్టి దాన్ని ఓ గుడ్డ సంచిలో
పవిత్రంగా పెట్టింది, వాళ్ళ అన్నయ్యకు ఇష్టమైన స్వీట్ చేసి దానికో పెద్ద పార్శిల్!
ఆ రేజరూ ఈ స్వీటూ నాకు ఇచ్చి ….”జాగ్రత్తగా పట్టుకెళ్ళండి..దారిలొ ఎక్కడో
కబుర్లెట్టుకుని కూర్చోకండి..వినపడుతోందా…వెళ్ళేదారిలో శివలాల్ కొట్టులో చేగోడీలు
ఓ కెజి పట్టుకెళ్ళండి..అన్నయ్యకు పాపం ఇష్టం.” అని పురమాయించింది…రాముడు
మంచి బాలుడిలా బయల్దేరా! స్కూటర్ తీద్దునుకదా…వెనక టైరులో గాలి తగ్గి పోయి
బూరిలావుండే టైరు..చపాతీలా అయిపోయింది….ట్రైన్ టైమ్ అయిపోతోందని ఆటో
బేరమాడా…యాభై తక్కువ రానన్నాడు…మళ్ళీ మాట్లాడితే అరవై అన్నాడు…వాడు
పాటలో రేటుపెంచకుండా యెక్కి కూర్చున్నా…దారిలో మెకానిక్కుకి కొంచెం టైరు
సంగతి చూడమన్నా. ఓ యాభై యిచ్చి చేగోడిలు కొన్నా..రత్నాచల్ మూడవ
ప్లాట్ ఫారం అని అన్నిభాషలలోను ఒకే స్టేట్ మెంట్ స్వర బేధాలతో అనౌన్స్ మెంట్
వచ్చేస్తోంది…వంతెనెక్కి ఆ ప్రక్క కు వెళ్ళా…ట్రైన్ వచ్చింది…నేను మా
గ్రీకువీరుడికోసం వెతికా… ఓ చేతిలో పవిత్ర రేజర్ ఒలింపిక్ టార్చిలా మెరిసిపోతూవుంటే
చేగోడీల పొట్లాం మరో ప్రక్క కమ్మటి వాసనలు వెదజల్లుతూ వుంటే…అవీ
స్వీటు ప్యాకెట్టూ ఒడుపుగా పట్టుకుని వెతికా. మా ముద్దులబావమరది
కనపడలా. ఆ మూలనుంచి ఈ మూలకు ఆయాసపడుతూ ముందుకీ వెనక్కీ వెతికా…
ఊఁహూ! ఏమిటిచేయడం..రైలు వెళ్ళేదాకా ఆగి ఇక తిరుగు ముఖం
పట్టా..గేటుదగ్గర టీ.సి ఆపాడు..టిక్కట్ అన్నాడు.
“మా బావమరది…ట్రైను ..రాలేదు..నో పాసింజర్” అని ముక్కలు ముక్కలుగా మాట్లాడాను.
ఆ పేకట్ యేమిటన్నాడు. అందులో యే బాంబెన్నా పెట్టావా అన్నట్టు
చూసాడు…”ఓపెన్ చేయ్” అన్నాడు….నాకు భయమేసింది…అందులో వున్న రేజర్ ని
యే మారణాయుధంగానో రిపోర్ట్ రాసేస్తే నా గతేమిటి? వాణ్ణి బ్రతిమాలి బామాలి వాడి
చేతిలో ఓ వంద కుక్కి. ప్లాట్ ఫామ్ టిక్కట్ కొనని ప్రాయశ్చిత్తాన్నించి బయటికి వచ్చా..
మళ్ళీ ఆటో…తప్పదుకదా? …ఈ సారి డెభై…ఏం అంటే….ఆ మూలకి వచ్చాక తిరిగి
వచ్చేటప్పుడు బేరాలుండవుసార్..అంటాడు…ముందు చూపుగలవారు కదా
మనఆటోవారు. సరే గుమ్మంలోకి వెళ్ళగానే మా ఆవిడ క్లాస్ పీకింది….”మీకు అంత
మతిమరుపేమిటి? వెళ్ళేటప్పుడు మీ మొబైల్ తీసుకెళ్ళలేదేం” అంటూ
“అవును స్మీ…పట్టికెళ్ళలేదు” అని చెప్పి
“మీ అన్నయ్య రత్నాచల్ కి రాలేదోయ్” అన్నా..
“నే చెప్పేది అదే…వినిపించుకోరు……రత్నాచల్ కన్నా ముందర ఏదో స్పెషల్
వచ్చిందిట… అనవసరంగా మిమ్మల్నియిబ్బంది పెట్టడం యెందుకు ముందువచ్చి
రేజరు తీసుకువెళ్దామనుకున్నాడు..అదండీ మా అన్నయ్య అంటే! ..”
“నిజమే పాపం అనుకో… మరి ఈ రేజరేంచేద్దాం?” ‘పాపం’ యెక్కడ పెట్టాలో?
“అది కొరియర్ లో పంపేయమన్నాడు పాపం..”
“ఆ విషయం ముందే యేడవచ్చుకదా?” మనసులోనే !
“అవునూ క్రింద నా స్కూటరు లేదు, మెకానిక్కు యింకా తేలేదా?”
“తెచ్చాడండీ..మీరు మెకానిక్కు కి చెప్పడం మంచిదైందండోయ్”
“..ఏం?”
కనుకనే రైలు టైమయిపోతోందని అన్నయ్యని ఆస్కూటర్ పై స్టేషన్ కు
వెళ్ళి శాస్త్రిగారింట్లో పెట్టేయమన్నాను. శాస్త్రిగారిల్లు స్టేషను దగ్గరే కదా?
మీకు చెప్దామంటే మీరేమో మొబైల్ పట్టుకెళ్ళలేదాయిరి… మీరెంచక్కా
ఆటో మీదెళ్ళిమీ స్కూటరు తెచ్చుకోవచ్చు శాస్త్రిగార్ని కూడా
చూసినట్టుంటుంది.” ఆవిడ వుచిత సలహా ఇచ్చింది.
“సరేలే టిఫిన్ పెట్టు.”
“బ్రెడ్ ఫ్రిజ్ లో వుంది తీసుకోండి…”
“అదేమిటోయ్ జీడిపప్పు వేసి ఉప్మా చేస్తానన్నావుగా, చెయ్యలేదా?”
“చేసానండి…అన్నయ్యకు పెట్టా చాలా బావుందంటూ మెచ్చుకున్నాడు పాపం వాడికిష్టం.
“అయ్యో పాపం తిన్నాడా…ఆనందపడ్డాడా? పాపం..పాపం”….పళ్ళుకొరుక్కున్నాను.
య్యాభై యిచ్చిఆటోలో శాస్త్రి ఇంటికి వెళ్ళి స్కూటర్ తీసుకొని కొరియర్ కి వెళ్ళా…
“ఇలా యెలా పంపిస్తాం? అట్ట పెట్టెలో పెట్టండి.” అన్నారు శ్రీ కొరియర్ వారు.
పాతికరూపాయల అట్టపెట్టె ప్యాకింగ్, తర్వాత యాభై రూపాయలిస్తే కొరియర్ చేసాడు.
అక్కడికి.. కొరియర్లకు, ప్యాకింగులకు, ఫోన్ లో పాఠాలకు టీసీకి, చేగోడీలకు నాలుగొందలపైన ఆ పైన..
నాకు నష్టం జీడిపప్పు ఉప్మా టీ.సీ దగ్గర పరువు, విలువైన కాలం…”ఆ రేజర్ ఖరీదు అంత వుంటుందా”
అంటే మా ఆవిడ “సెంటిమెంటల్ రేజ” రంటుంది అంచేత ఆ మెంటల్ గొడవ
మనకెందుకు?…..వచ్చేదారిలో దేముడికో కొబ్బరి కాయ నా ఖాతాలో కొట్టి యింటికొచ్చా….
So nice.Enjoyed it.
Chaala baagundhi .
బులుసువారికి, మనోహర్ గారికి, ఎన్నెల గారికి…. నా పోస్ట్ స్పందనకు కృతఙ్ఞతలు…
హహహ్హ…మొత్తానికి చేరవలసిన చోటుకి ఫ్రీగానే చేరిందా లేక చమురు ఇంకా వదిలిందా!!! పోన్లెద్దురూ..సెంటిమెంట్లు ఆ మాత్రం ఖరీదుండాల్సిందే ..నవ్వుల్ పువ్వుల్…బాగుంది..
baaguMdi
అవునూ ఆ రేజరు లో తాతగారి కాలం నాటి బ్లేడు ఉందా ? సెంటిమెంట్ కదా. :):)
బామ్మర్దా మజాకా నా. కధ బాగుంది మనస్ఫూర్తిగా నవ్వుకున్నాను.