March 28, 2024

ఇలాగే ఇలాగే సరాగమాడితే..

 

రచన – మధురవాణి

 

“ఇదిగో చిట్టెమ్మా.. ఆ అంట్లు కడిగే పని తర్వాత చూడొచ్చు గానీ ముందు నువ్వు ఈ టిఫినూ, కాఫీ పట్టుకెళ్ళి ఉత్తరపు గదిలో ఉన్న చుట్టాలకిచ్చిరా.. అలాగే, వచ్చేటప్పుడు ఆ పక్క గదిలో మన చిన్న రాకుమారి గారి మేలుకొలుపు సేవ కూడా చూడు.. పది నిమిషాల్లో నేనటొచ్చేసరికి దాన్ని మంచం మీద కనపడకూడదన్నానని గట్టిగా చెప్పు..”

“అమ్మాయ్ సంధ్యా.. ఇలా రా.. తలకి కొబ్బరినూనె పెడతాను. ఇదిగో.. ఈ పనయ్యాక చిట్టెమ్మ చేత టిఫిను పంపిస్తాను గానీ అది తినేసి స్నానం చేసి అల్మారాలో పెట్టి ఉంచిన చిలకపచ్చ రంగు సిల్కు లంగావోణీ వేసుకుని తయారుగా ఉండు. తొమ్మిదిన్నరకల్లా రమ్మనమని రత్న పిన్ని చెప్పింది. అక్కడ పెళ్లి కూతురిని చేశాక మళ్ళీ మంగళ స్నానం అదీ అయ్యాక కట్టుకోడానికి పిన్ని కొత్త చీర సిద్ధం చేసుంచిందట. ఇందాకే ఫోనులో మళ్ళీ చెప్పింది. నేనెళ్ళి ముందు మన రాకాసిని నిద్ర లేపి బయలుదేరదీస్తాను. ఇప్పటి నుంచి మొదలెడితే అప్పటికి గానీ తెమలదు గారాల తల్లి..”

“ఇదిగో.. చిట్టెమ్మా.. టిఫినుతో పాటూ, మంచినీళ్ళూ, కాఫీలూ అన్నీ సరిగ్గా అమర్చి పెట్టి వచ్చావా అందరికీ.. చిత్ర నిద్ర లేచిందా?”

“ఆ.. అన్నీ సర్దిపెట్టానండీ.. చిన్నపాప గదిలో కనిపించలేదండీ..”

“గదిలో లేదా.. లేక ఏమవుతుంది.. కొంపదీసి ఏ స్నానాల గదిలోనో చేరి నిదరోతోందేమో వరాల తల్లి.. అయినా అంత తొందరగా లేచే ఆవకాశం లేదే! సర్లే.. నేనెళ్ళి చూస్తాన్లే గానీ నువ్వు కూడా వెళ్ళి టిఫిను పెట్టుకుని తిని ఆ తర్వాత మిగిలిన అంట్ల పని చూడు.”

“చిత్రా.. చిత్రా.. చిత్రా….

ఓ ఓ ఓ…. రామచంద్రా… ఎవరూ.. నేను చూస్తోంది మా చిత్రనేనా?.. కలగనడం లేదు కదా!”

“నువ్వు మరీనమ్మా.. మరీ అంత ఆశ్చర్యం అక్కర్లేదు. నువ్వు చూస్తోంది నన్నే..”

“ఆశ్చర్యం కాకపోతే మరేవిటే.. రోజూ కనీసం పదిసార్లన్నా పట్టి పట్టి లేపనిదే నిద్ర లేవవు.. ఏవిటీ రోజు విశేషం.. అప్పుడే లేచి తలస్నానం చేసి పట్టు లంగా ఓణీ సింగారిస్తున్నావే.. ఏంటీ కథ!”

“కథా లేదూ.. సినిమా లేదూ.. నువ్వేగా రోజూ తెగ నస పెడుతున్నావ్.. ఇంట్లో అక్క పెళ్లి పెట్టుకుని కనీసం ఈ నాలుగు రోజులన్నా పద్ధతిగా ఆడపిల్లలా ఉండొచ్చుగా.. అని ఓ తెగ ఇదైపోతున్నావ్ కదా! సర్లే పాపమని నేను కష్టపడి నిద్ర లేచి చక్కగా నీకు నచ్చినట్టు తయారై ఉంటే ఇప్పుడు కూడా మళ్ళీ నన్నే అంటావేం?”

“అది సరే.. ఉన్నట్టుండీ.. ఎప్పుడూ లేనిది ఈ లంగా ఓణీ ముస్తాబు మీదకి పోయిందేవిటీ రాణీ గారి మనసు..”

“నువ్వే కదమ్మా.. ఎప్పుడూ గోల పెడుతుంటావూ.. సంప్రదాయం, సంస్కృతీ అనీ.. అదీ గాక మన ఒక్కగానొక్క సొంతక్క పెళ్ళి టైములో కాకపోతే ఇంకెప్పుడు వేసుకోగలం చెప్పు..”

“అబ్బో.. చాలా జ్ఞానం వచ్చేసిందే నీకీ రోజు.. అంతా బానే ఉంది గానీ..”

“అబ్బా.. అమ్మా.. నువ్విక్కడ నాతో సోది పెట్టుకుంటూ కూర్చుంటే ఎలా.. అవతల టైమైపోతోంది.. ముందు నా మువ్వల పట్టీలు తీసివ్వు బీరువాలోంచి. నాకు తెలీదు ఎక్కడున్నాయో.. అమ్మా.. అలాగే.. మరేమో.. నాకు వెండి జడగంటలతో జడేస్తావా ఈ రోజు..”

“ఏవిటే.. ఇవాళ నీకేమైంది.. ఆరోగ్యం బాగానే ఉందా? ఉన్నట్టుండి ఇలా షాకుల మీద షాకులు ఇస్తున్నావేవిటే? పట్టు లంగా ఓణీ ఏంటో, మువ్వల పట్టీలేంటో, జడగంటలేంటో.. అయినా పొరపాటున ఏమన్నా తికమక పడ్డావేమో.. ఇప్పుడు పెళ్లి నీక్కాదే అక్కకి కదా!”

“అమ్మా ఆ ఆ ఆ.. నువ్వెప్పుడూ ఇంతే.. లంగా ఓణీ వేసుకోను మొర్రో అంటేనేమో వేసుకోలేదని గోల చేస్తావు.. సరేలే నువ్వు ఆనందిస్తావ్ కదాని ఎంచక్కా నీకు నచ్చినట్టు తయారవుదామనుకుంటే మళ్ళీ నువ్వే ఇలా హింసిస్తావు.. నీ డొక్కు జడ గంటలు నాకేం అక్కర్లేదులే పో.. నేనసలు పిన్ని వాళ్ళింటికి రానిప్పుడు.. ఈ లంగా ఓణీ కూడా తీసేసి జీన్స్ వేసుకుని మరీ పడుకుని నిద్దరపోతా.. పో ఇంక ఇక్కడ నుంచీ.. రాక్షసీ..”

“మరీ అంత బెట్టు అక్కర్లేదులేవే.. ఉన్నట్టుండి ఇంత పెద్ద మార్పేవిటా అని..”

“అదిగో మళ్ళీ ఉన్నట్టుండి అంటావ్.. నువ్వేగా ఇన్ని రోజుల నుంచి నా బుర్ర తినేశావ్.. ఇంతకీ ఇప్పుడు నన్ను బట్టలు మార్చుకోమంటావా వద్దంటావా.. తొందరగా తేల్చు ఏ సంగతీ..”

“అమ్మా.. రాణీకాసుల రంగమ్మా.. ఇప్పుడు నీతో పోట్లాడే ఓపిక నాకు లేదు తల్లీ.. నాకవతల బోల్డు పనుంది. నువ్వెళ్ళి అక్కనడుగు. మువ్వల పట్టీలు తీసిస్తుంది. ఒక్క అరగంట ఆగావంటే ఈ లోపల జుట్టు తడారిపోతుంది. నేనొచ్చి తమరి జడగంటల సింగారం సంగతి చూస్తాను. ఈ లోపు కాస్త టిఫిన్ తినండి నువ్వూ, అక్కా ఇద్దరూనూ.. సరేనా!”

“ఊ.. సర్లే.. నువ్వింత ఇదిగా బతిమాలుతున్నావ్ కాబట్టి.. ఈసారికి లంగా ఓణీ ఉంచుకుంటాలే.. ఇంకా అక్క పెళ్ళికి నాలుగు రోజులుంది కదా.. ఎంచక్కా నాకున్న లంగా ఓణీలన్నీ వేసుకుంటాలే.. ఇంకలా దీనంగా జాలి చూపులు చూడకు పాపం నువ్వు..”

“గడుసు రాకాసీ.. ఏదో పేద్ద నన్ను ఉద్ధరించేస్తున్నట్టూ..”

“అబ్బ.. మరి కాదేంటీ! తల్లిని సంతోషపెట్టడమే కుమార్తె ధర్మము మాతా.. దీనినే మాతృవాక్యపరిపాలన అందురు.. పద పద.. నడువ్ ముందిక్కణ్ణుంచీ.. అవతల టైమైపోతుంటేనూ..”

“అక్కా.. అక్కా.. అక్కోయ్… నా మువ్వల పట్టీలు ఏ కా డా?”

**********

 

“అమ్మా.. మనం పిన్నీ వాళ్ళింటి నుంచీ మళ్ళీ ఇంటికొచ్చేసరికి ఏ టైమవుతుంది.. మధ్యాహ్నం అన్నాల టైముకి వచ్చేస్తామా?”

“ఇప్పుడు వెళ్ళగానే వచ్చిన పేరంటాళ్ళందరితో కలిసి రత్న పిన్ని అక్కని పెళ్లి కూతుర్ని చేస్తుంది. నలుగు పెట్టడం, మంగళ స్నానం అయ్యాక కొత్త చీర కట్టుకుని మళ్ళీ అందరి చేతా పసుపు కుంకుమలూ, గంధాక్షతలూ, ఆశీర్వచనాలూ తీస్కోవాలి. చివర్లో మంగళ హారతి. అన్నట్టు, హారతికి చక్కటి దేవుడి పాటేదన్నా పాడాలి నువ్వు. ఆ తర్వాత పిన్ని భోజనాలు కూడా ఏర్పాటు చేస్తోంది. మీరిద్దరూ అక్కడే ఉండి భోజనాలయ్యాక నెమ్మదిగా రండి. సునందత్త వాళ్ళు వస్తారు మధ్యాహ్నానికి. వాళ్ళు వచ్చేసరికి నేను ఇంట్లో ఉండకపోతే ఎలా.. అందుకని నేను ముందు ఇంటికెళ్ళిపోయి మళ్ళీ డ్రైవరుని కారిచ్చి పంపిస్తాను. తర్వాత మీరు తీరిగ్గా వద్దురు గానీ.. అన్నట్టు మీరు ఇంటికొచ్చేప్పుడు దారిలో టైలర్ దగ్గరికెళ్ళి మిగిలిన బట్టలు తీసుకుని రండి.”

“అంటే అమ్మా.. నువ్వొక్కదానివీ ఉంటే సరిపోతుందా.. సునందత్త వచ్చేసరికి మేము ఇంట్లో లేకపోతే పాపం అత్త నొచ్చుకోదూ!”

“మరేనమ్మా.. ముద్దుల కోడలివి నువ్వు వాకిట్లో ఎదురొచ్చి స్వాగతం పలకలేదని మీ అత్త ఇంట్లోకి రానని అలిగి వెనక్కి వెళ్ళిపోతుంది పాపం!”

“అయినా అమ్మా.. అసలు నాకో సందేహం.. చిత్ర ఎదురు రాలేదని అత్త నొచ్చుకుంటుందో లేకపోతే..”

“అక్కా.. అసలు అమ్మేం చెప్పిందే నీకు.. పెళ్లి కూతురివి.. నోట్లో బెల్లం ముక్క పెట్టుకున్నట్టు ఎప్పుడూ మూగమొద్దులా నోర్మూసుకు కూర్చోవాలని చెప్పలేదూ! ఎందుకే మధ్యలో వచ్చి మాట్లాడతావూ.. ఇలా అయిందానికీ కానిదానికీ ఓ పడీ పడీ మాట్లాడేస్తుంటే చూసే వాళ్ళందరూ నిన్నసలు పెళ్ళికూతురనుకోరు తెల్సా.. కదా అమ్మా!”

“చూశావామ్మా.. తమరి చిన్న కుమార్తె చిత్రాదేవి వారి గడుసుదనం.. నాకే సుద్దులు చెప్తోంది..”

“సర్లే.. ఇంకాపవే నా మీద చాడీలు చెప్పడం.. అదిగో పిన్ని వాళ్ళ ఇల్లొచ్చేసింది. డ్రైవర్.. ఇక్కడ కారాపు..

ఇదిగో అక్కా.. ముందే చెప్తున్నా నీకు.. ఇంక ఇప్పుడన్నా బుద్ధిగా ఏం మాట్లాడకుండా ఉండు.. అప్పుడందరూ నిన్ను కూడా చిత్రలా మంచమ్మాయి అనుకుంటారు.”

“పిల్ల రాక్షసీ..”

“హి..హ్హి.. హ్హీ..”

**********

 

“సునందత్తా ఆ ఆ… ఎలా ఉన్నావూ..?”

“అబ్బ.. ఊడిపడిందండీ ముద్దుల కోడలూ.. ఏవే.. ఎప్పుడనగా వస్తే ఇప్పుడా కనిపించేది?”

“నన్నేం అనకత్తా.. ఇదిగో అమ్మే.. అక్కతో ఉండు అని నన్నక్కడే వదిలేసి వచ్చింది. పైగా నువ్వు ఎదురేగి స్వాగతం పలక్కపోతే మీ అత్తేం వెనక్కి వెళ్ళిపోతుందా ఏవిటీ? అంది కూడానూ..”

“నిజమా.. ఏం వదినా.. అలా అన్నావా?”

“మరేనమ్మా.. నీ వరాల కోడలు తలచుకుంటే పాతికేళ్ళలో ఎప్పుడూ పల్లెత్తు మాట కూడా అనుకోని మనిద్దరి మధ్యా కురుక్షేత్రం సృష్టించెయ్యగలదు..”

“ఏవే కోడలా.. అంతటి ఘనురాలివా నువ్వు.. మీ అమ్మకి అత్తగారు లేని లోటు తీరుస్తున్నావా అయితే?”

“ఏంటత్తా  నువ్వు కూడా మరీనూ.. ఇంతకీ మావయ్యెక్కడ? నువ్వొక్కదానివే వచ్చావా?”

“మావయ్యకి రావడం కుదరలేదు. రెండ్రోజులాగి వస్తానన్నారు. ఇప్పుడు నేనూ, బావా వచ్చాం.”

“అంతేలే.. అమెరికా నుంచి కొడుకొచ్చేసరికి పాపం మావయ్యని ఒక్కడినీ ఇంట్లో వదిలేసి వచ్చావన్నమాట!”

“మరే.. మీ బావసలే నాలుగేళ్ళకి ఇంటికొచ్చాడు కదా.. అందుకని అమ్మాకొడుకూ ఇద్దరం కలిసి ఎంచక్కా షికార్లు చేద్దామని మధ్యలో మీ మావయ్య ఎందుకులే అడ్డం అని ఆయన్ని ఇంట్లో అట్టిపెట్టేసి వచ్చాం. ఎంతైనా గారాల కోడలివి కదా.. నువ్వెళ్ళి పాపం మీ మావయ్య బాగోగులు చూసుకో అమ్మడూ..”

“ఊ.. దానికేం భాగ్యం.. మావయ్య నన్ను రమ్మని పిలవాలే గానీ వెళ్ళనా ఏంటీ పెద్దా.. మీలాగా కాదమ్మా నేను.. అది సరే గానీ.. ఎక్కడా మీ ఇంటి మునగ చెట్టు..”

“ఇక్కడే ఉండాలే.. ఇంతకు ముందే ఎవరో కుర్రాడు బజారు దాకా వెళ్ళొద్దాం అని పిలిస్తే వెళ్ళినట్టున్నాడు.. కాసేపట్లో వస్తాడులే..”

“అయినా అత్తా.. బావ ఇండియాలో లేకే నాలుగేళ్ళు, ఇంక మా ఊరికి రాక ఐదారేళ్ళ పైనే అయింది కదూ.. అసలు బావకి అందరూ గుర్తున్నారంటావా?”

“ఏమోనమ్మా.. నేనైతే బాగానే గుర్తున్నాను మరి.. నీ సంగతి నాకు తెలీదు.”

“నేనేం నా గురించి అడగట్లేదు.. చుట్టాలందరూ గుర్తున్నారా అని అడుగుతున్నా అంతే.. అయినా మీ మునగ చెట్టుని మాత్రం చూడగానే అందరూ గుర్తు పట్టేస్తారా ఏవిటీ?”

“మునగ చెట్టో, మావిడి చెట్టో నాకేం తెల్సు.. నువ్వే పోల్చుకో వచ్చాక..”

“అసలయినా అప్పట్లోనే పాపం ఎవరింటికెళ్ళినా అందరి గుమ్మాలూ నుదురుకి కొట్టుకునేవి.. ఇంక ఇప్పుడైతే ఎంత ఎత్తైపోయాడో ఏంటో కదా పాపం!”

“ఊ.. మరేనమ్మా పాపం.. నువ్వైతే మీ నాన్ననడిగి ఒక నిచ్చెన తయారు చేయించుకోవాలి మా అబ్బాయితో మాట్లాడాలంటే..”

“అబ్బా.. పోదూ బడాయి.. పేద్ద మీ అబ్బాయి తప్ప ఇంక దేశంలో ఎవరూ ఎత్తైన అబ్బాయిలే లేనట్టు..”

“ఇది మరీ బావుంది.. నువ్వే కదే అడిగావు వాడి సంగతి.. అయినా ఏమనుకుంటున్నావో ఏమో మా కాలనీలో అమ్మాయిలందరికీ మా వాడే హీరో తెలుసా?”

“ఆహా.. అంత లేదు.. మునగ చెట్లూ, వెదురు బద్దలూ ఏ అమ్మాయిలకి అస్సలు నచ్చరు తెలుసా?”

“….”

“ఏంటత్తా.. ఏం మాట్లాడకుండా అలా నవ్వుతావేం? ఆలోచించి చూస్తే పాపం ఎంత మీ అబ్బాయి గురించైనా నీక్కూడా నే చెప్పేది నిజమేననిపిస్తోంది కదూ!

అరే.. ఎందుకలా నవ్వుతున్నావ్? చెప్పత్తా.. చెప్పి నవ్వమ్మా తల్లీ.. అదేంటో చెప్తే మేము కూడా నవ్వుతాం కదా..”

“….”

“అదేంటీ ఏం చెప్పకుండా అలా చూస్తావేం? ఏంటలా అయిపోయావ్.. ఉన్నట్టుండి..”

“మరేం లేదులే.. నీ వెనకాల మునగ చెట్టో మావిడి చెట్టో మొలిచినట్టుంటేనూ..”

“…….”

“ఎవరమ్మా ఈ అమ్మాయి?”

“అదేంట్రా.. నువ్వు గుర్తు పట్టలేదూ? చిన్నప్పుడు బావా బావా అని ఎప్పుడూ నీ చుట్టూనే తిరిగేది, నీతోనే ఆడుకునేది కదరా..”

“ఓ.. తనా.. తనైతే నాకెందుకు గుర్తు లేదు.. చిన్నప్పుడు నాక్కూడా తనంటే చాలా ఇష్టం కదమ్మా.. బావున్నావా సమీరా?”

“అబ్బా.. సమీర కాదురా.. సమీరంటే రాజు మావయ్య వాళ్ళమ్మాయిరా.. వాళ్ళూ ఈ ఊర్లోనే ఉంటారు గానీ ఇప్పుడు మనం వచ్చింది కృష్ణ మావయ్య వాళ్ళ పెద్దమ్మాయి సంధ్య పెళ్ళికి.. ఇది చిత్ర.. వాళ్ళ రెండో అమ్మాయి..”

“ఓహో అవునా.. చూసి చాలా యేళ్ళయిందిగా.. నేను సరిగ్గా పోల్చుకోలేకపోయాన్లేమ్మా..”

“అయినా ఆడపిల్లలు యిట్టే ఎదిగిపోతార్లే.. నువ్వెప్పుడో ఐదారేళ్ళ కిందట చూసినట్టున్నావ్..”

“సారీ చిత్రా.. నిన్ను వెంటనే గుర్తు పట్టలేకపోయాను. ఇప్పుడు ఏం చదువుతున్నావ్ నువ్వు?”

“….”

“ఏం మాట్లాడవేమే కోడలు పిల్లా.. ఇంతసేపూ గవ్వల బొమ్మలా గలగలా మాట్లాడావే..”

“వంటింట్లో నుంచి అమ్మ పిలుస్తున్నట్టుంది అత్తా.. నేను మళ్ళీ వస్తానేం..”

“కూర్చోవే కాసేపు.. చిత్రా.. చిత్రా..”

“ఇదిగో… ఇప్పుడే వస్తానత్తా..”

**********

 

“చిత్రా.. చిత్రా.. ఇంటి ముందు వసారాలో నాన్న అత్తావాళ్ళతో మాట్లాడుతూ కూర్చున్నారు. నువ్వెళ్ళి ఈ ఫలహారాలు అందరికీ ఇచ్చేసి రా.. అలాగే, కాఫీలు ఇప్పుడే కావాలా, కాసేపయ్యాక పంపించమంటారో అడిగేసి రా..”

“నేనే వెళ్ళాలా.. చిట్టెమ్మతో పంపించొచ్చు కదా..”

“అదేంటే అలా అంటావూ.. అత్తావాళ్ళకి మర్యాదలూ అవీ దగ్గరుండి చూస్కోడం మన బాధ్యత కాదూ.. వెళ్ళిరా తల్లీ.. ఇంత చిన్న చిన్న పనులన్నా సాయం చెయ్యకపోతే ఎలా నువ్వసలు. రేపొద్దున్న నన్నంటారు అందరూ ఇంత గారం చేసి కూతుర్ని పెంకిగా తయారు చేసిందని..”

“అబ్బా అమ్మా.. మళ్ళీ క్లాసులు మొదలెట్టకు మాతా.. నేనేం నీ పేరు చెడగొట్టనులే.. ఇప్పుడేంటీ.. ఇవన్నీ తీస్కెళ్ళి అందరికీ ఇచ్చి రావాలంతే కదా.. ఇటివ్వు..”

“ఏంటో పిల్లవి.. అస్సలు అర్థం కావు కదా.. చెంగు చెంగున గంతులేస్తావు.. అంతలోనే చిటపటలాడి పోతావు.”

“నాన్నా.. ఇవిగో.. అమ్మ ఈ స్వీట్స్ ఇచ్చి రమ్మంది.”

“చిత్రా.. నువ్వు కూడా కాసేపు ఇక్కడే కూర్చుని అత్తతో కబుర్లు చెప్పకూడదూ..”

“అదెక్కడ కూర్చుంటుంది అన్నయ్యా.. లేడి పిల్లలా క్షణం కాలు నిలవదు నీ కూతురికి.”

 

“ఇంకేంట్రా కిరీటీ సంగతులు.. ఇప్పుడు అమెరికా వెళ్ళిపోతే మళ్ళీ ఎన్నేళ్ళకి వస్తావు? ఈసారి నీ పెళ్ళికేనా?”

“ఎక్కువ సెలవలు ఉండవు మావయ్యా అక్కడ. ఊరికూరికే రావడానికి వీలుపడదు. ఇప్పుడు కూడా ఇక్కడ ఇండియాలో మా కంపెనీలో పని ఉండటం వల్ల అనుకోకుండా వచ్చాను. ఇన్ని రోజులు ఉండే వీలు కుదిరింది. ఈ సారి మళ్ళీ మన చిత్ర పెళ్ళికి వస్తాన్లే మావయ్యా.. పెళ్ళి కుదరగానే ముందు నాకే చెప్పండి.”

“ఆడపిల్లల పెళ్ళిళ్ళు వెంట వెంటనే చెయ్యడం అంటే మాటలనుకున్నావురా..”

“ఇప్పుడే చెయ్యమని కాదు మావయ్యా.. ఇప్పట్లో ఉండదు కాబట్టే మళ్ళీ అప్పటికి వస్తానంటున్నా..”

“భలే వాడివేరా నువ్వు.. చూసావా సునందా నీ కొడుకు ఎంత తెలివిగా చెప్పాడో మళ్ళీ ఇప్పుడప్పుడే రానని..”

“ఓ.. మర్చిపోయాను. అమ్మ మళ్ళీ వచ్చి కాఫీలు తీసుకెళ్ళమని చెప్పింది. నేనిక్కడే కూర్చుండిపోయా.. ఇప్పుడే వస్తానత్తా..”

 

“కాఫీలు ఇప్పుడే తెమ్మన్నారా?”

“ఊ.. కానీ నేను తీసుకెళ్ళను. ఈ సారికి నువ్వు తీసుకెళ్ళి ఇవ్వు. నాకు పనుంది. డాబా ఎక్కి సన్నజాజి మొగ్గలు కోసుకొచ్చుకోవాలి. నే వెళ్తున్నా..”

“అబ్బో.. అదో పెద్ద రాచకార్యం మరి.. అయినా, ఈ పనయ్యాక అది చేస్కోవచ్చుగా..”

“ఉహూ.. నేనిప్పుడే వెళ్తా..”

“సరే నీ ఇష్టం తల్లీ.. నిన్నీ రకంగా నిమిషానికోసారి బతిమాలే బదులు అన్నీ పనులూ నేను చేస్కోడం నయం..”

 

**********

 

“ఓ.. ఇక్కడున్నావా.. నీ కోసం ఇల్లంతా వెతికీ వెతికీ చివరికి డాబా మీదకొచ్చాను తెలుసా!”

“….”

“ఏంటీ.. సన్నజాజి మొగ్గలు కోస్తున్నావా? నీకిష్టమా?”

“……”

“మిస్ చిత్రభాను గారూ.. మిమ్మల్నే పిలిచేది..”

“….”

“అబ్బా.. వదులు.. నా ఓణీ.. ”

“ష్ష్.. అలా దెయ్యంలా అరవకు..”

“నాకిలా అరవడమే వచ్చు.. నా ఓణీ ఎందుకు లాగావ్?”

“పిలిస్తే పలకవేం మరి.. ఇలా అయితే ఖచ్చితంగా బదులొస్తుంది కదా.. అందుకే..”

“అయినా నాతో నీకేం మాటలుంటాయ్?”

“అబ్బా.. ఎంత వాడి చూపులు.. నన్ను చంపేస్తావా ఏంటీ?”

“నిన్ను చంపడానికి నాకేం హక్కుంది?”

“అమ్మో.. అంటే హక్కుంటే చంపేద్దామనేనా..”

“…”

“ఏం మాట్లాడవేం.. మధ్యాహ్నం అంతలా విసిరావే మాటలు..”

“నేను కిందకి వెళ్ళాలి.. అమ్మ ఎదురు చూస్తుంది..”

“వేరే ఇంకేదన్నా అతికే సాకు చెప్పు..”

“…”

“ఇందాకేమన్నావ్ మా అమ్మతో.. నేను ఏ అమ్మాయిలకీ అస్సలు నచ్చనా?”

“ఏమో.. నాకేం తెల్సు..”

“నువ్వేగా ఆ మాటన్నావ్..”

“దేశం మీదున్న అమ్మాయిలందరూ నీ కోసమే పడి చచ్చిపోతార్లే.. ఇప్పుడు సరా?”

“ఊహూ.. సరిపోదు..”

“సరిపోకపోతే వేరే గ్రహాల మీదున్న అమ్మాయిల వెంట కూడా పడు వెళ్ళి.. నాకేం సంబంధం?”

“సరే అయితే.. ఇప్పుడే వెళ్ళి ఆ పనిలో ఉండమంటావా మరి?”

“ఉంటావో ఊరేగుతావో నీ ఇష్టం.. నన్నెందుకు అడగడం మధ్యలో..”

“నేనేం అంత కష్టపడి ఎవరి వెంటా పడక్కర్లేదు.. నాకో గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఉంది తెల్సా..”

“మంచిది..”

“అవును.. తను చాలా మంచిది.. నీకెలా తెల్సు ఆ సంగతి?”

“నేను కిందకెళుతున్నా..”

“అరె.. ఎందుకంత మొండితనం.. ఉండు..”

“ప్చ్.. మర్యాదగా నా చెయ్యొదులు.. చెయ్యి గట్టిగా విదిలిస్తే సన్నజాజి తీగకున్న ఎండిన కొమ్మలు గీసుకుపోతాయి ముందే చెప్తున్నా..”

“ఉహూ.. వదలను..”

“రౌడీ వేషాలెయ్యకు.. పో అసలు.. అయినా నీతో నాకు మాటలేంటి.. నేనెవరో తెలీదన్నావ్ గా..”

“సరే.. ఎలాగూ రౌడీనంటున్నావ్ గా నువ్వే.. ఇప్పుడస్సలు వదలను.. నువ్వే విడిపించుకుపో చేతనైతే..”

“……..”

“అబ్బా..”

“ముందే చెప్పానా.. కొమ్మలు గీసుకుపోతాయని..”

“గీసుకుపోయింది కొమ్మ కాదు.. నువ్వు విదిలించి కొట్టినందుకే నీ చేతి గాజు గీసుకుంది..”

“మంచిది.. ఇకనైనా నా చెయ్యి వదులుతావా..”

“సరే.. నాకు ఐదు నిమిషాలు టైమివ్వు.. ఒక్క విషయం చెప్పేసి వదిలేస్తా.. సరేనా!”

“…..”

“ఒకసారేమైందో తెలుసా.. మా చిన్నప్పుడు ఒకసారి మేము దొంగ పోలీస్ ఆడుతున్నామన్నమాట.

ఆటలో  పోలీస్ వేసిన వాడు యాభై లెక్కెట్టి వచ్చే లోపు అందరం దాక్కోవాలి కదాని గబా గబా తలో దిక్కుకీ పరిగెత్తుకుంటూ వెళుతున్నాం. అప్పుడొక పొట్టి పిల్ల ఉండేదిలే. తను మాత్రం ఏ ఆటలోనైనా సరే నేను ఎటు వెళితే అటే నా వెనకే తోకలా తిరిగేది. అప్పుడు కూడా అలాగే “నేనూ నీతో పాటే దాక్కుంటా బావా” అంది.

అప్పుడు మేమిద్దరం కలిసి మేడ మీదున్న తాతగారి గదిలో బోల్డు పుస్తకాలు పేర్చి ఉండే చెక్క బీరువా పక్కన బీరువాకీ, గోడకీ మధ్యనున్న ఇరుకు సందులో దాక్కుందామనుకున్నాం. అసలక్కడ ఒకళ్ళు దాక్కోడమే కష్టం. అలాంటిది ఎలాగో కష్టపడి ఇద్దరం కలిసి నక్కాం. ఆటలో మమ్మల్నెవరూ కనిపెట్టలేకపోయారు. మా తోటి పిల్లలెవరూ ఎంతకీ రాకపోయేసరికి ఇంక చూసీ చూసీ మాకే విసుగొచ్చి అసలు ఆటేమైందో, వీళ్ళందరూ ఏమైపోయారో చూద్దామని ఆ సందులోంచి బయటికొద్దామని ప్రయత్నిస్తే చాలా కష్టమైపోయింది.

ఇంతలో తనేమో ఏడుపు మొహం పెట్టుకుని “బావా.. మనం ఇక్కడే ఇరుక్కుని ఉండిపోతామా.. ఇంక బయటికి పోలేమా.. పోనీ అమ్మా వాళ్ళని గట్టిగా అరిచి పిలుద్దామా” అని ఒకటే గొడవ. తనని ఊరుకోబెట్టి ఎలాగో నానా తంటాలు పడి ఆ బీరువా సందులోంచి మేమిద్దరం బయటపడేసరికి నా తల ప్రాణం తోకకొచ్చింది.

అక్కడ నించున్నప్పుడు నేనేమో గోడ వైపూ, తనేమో బీరువా వైపు ఆనుకుని ఎదురెదురుగా నించున్నాం. అప్పట్లో ఆ పొట్టిపిల్ల పరికిణీ, పొడుగు జాకెట్టూ వేసుకునేదిలే.. ఆ సందులోంచి బయటపడే ప్రయత్నంలో ఆ చెక్క బీరువా మీద సన్నగా లేచిన చెక్క ముక్కొకటి తన జాకెట్టుకి తగులుకుపోయింది. గట్టిగా లాగితే చిరుగుతుందేమోనని దాన్ని జాగ్రత్తగా తియ్యడానికి చాలాసేపు కష్టపడ్డాం ఇద్దరమూ.

ఎలాగో అది వదిలించుకుని బయటికొచ్చి పడ్డాంరా దేవుడా అనుకునేలోపు, ముందుకి వేసుకున్న పిలక జడ ఒకటి జాకెట్టుకున్న హుక్కుకి ఇరుక్కుపోయిందని మళ్ళీ బిక్క మొహమేసింది ఆ పొట్టి పిల్ల “బావా.. నా జడ..” అంటూ. మళ్ళీ ఎలాగోలా తిప్పలు పడి అది తీయనైతే తీశాను గానీ ఆ ప్రయత్నంలో ఆ హుక్కు నా కుడి చేతి బొటనవేలు గోరులో గుచ్చుకుపోయి రక్తమొచ్చింది. ఇంకేముందీ.. అప్పుడా పొట్టి పిల్ల ఏడుపే ఏడుపు.. “బావా.. రక్తం.. రక్తం.. నీ చేతికి రక్తమొచ్చేస్తోందీ బావా..” అని. తర్వాత ఐదు నిమిషాల్లో “బావకి దెబ్బ తగిలిందీ.. రక్తమొచ్చేస్తోందీ..” అంటూ అరిచి గగ్గోలు పెట్టి ఇంట్లో వాళ్ళందరినీ పోగేసింది. తాతగారు నా చెయ్యి కడిగి మందు వేసి చిన్న కట్టు కట్టారు. తగ్గిపోతుందిలే, నొప్పి తగలకుండా జాగ్రత్తగా చూసుకోమని చెప్పారు.

ఆ దెబ్బ పూర్తిగా మానిపోయేదాకా కనీసం ఓ వారం రోజుల దాకా ఆ పొట్టిపిల్ల ప్రతీ క్షణం నా వెనకే తిరుగుతూ “బావా.. నీ చెయ్యి జాగ్రత్త బావా.. నీకేం కావాలన్నా నాకు చెప్పు బావా.. నన్ను అడుగు బావా..” అంటూ బోల్డంత ప్రేమతో నా ప్రాణాలు తోడేసింది. అదన్నమాట పొట్టిపిల్ల కథ!”

“నేనేం పొట్టిపిల్లని కాదు.”

“మరి.. పేద్ద.. పొడుగు పిల్లవా?”

“ఊ.. కాదా మరి! అయినా అందరూ నీలాగా అంతెత్తున ఉంటారేంటీ మునగ చెట్టులాగా?”

“మీ ఊర్లో అన్నీ చెట్ల కంటే మునగ చెట్లే ఎత్తుగా ఉంటాయా?”

“ఊ..”

“హ..హ్హ.. హ్హా…”

“……

బావా…”

“హమ్మయ్యా.. ఇప్పటికి బయటికొచ్చిందా ఆ పిలుపు..”

“బావా.. నిజంగా నీకు మన చిన్నప్పటి సంగతులన్నీ గుర్తున్నాయా?”

“ఊ..”

“నిజ్జంగా నిజమా.. ఒట్టు?”

“ఊ.. నీ మీదొట్టు..”

“మరెందుకలా ఎవరో తెలీనట్టు మాట్లాడావ్ మధ్యాహ్నం..”

“ఊరికే.. నువ్వేమంటావో చూద్దామని..”

“నువ్వు నన్ను నిజంగానే మర్చిపోయావని నాకెంత ఏడుపొచ్చిందో తెల్సా..”

“ఊ.. తెలుసు..”

“దొంగ మొహం.. నువ్వేం మారలేదురా అసలు.. నన్నేడిపించడానికి నువ్వూ, నీ డొక్కు పరీక్షలూనూ.. అవి కూడా ఏం మారలేదు.”

“ఊ..”

“చెయ్యాల్సిందంతా చేసేసి మళ్ళీ ఏం ఎరగనట్టు బుద్ధిమంతుడిలా ఊ కొట్టడం కూడా అస్సలేం మారలేదు.”

“ఊ..”

“అసలు నిన్నూ……… ఓ…..య్.. వదులూ.. రౌడీ పిల్లోడా.. అరె.. ని.. న్నే….. నేను చిన్నప్పటిలా మంచిదాన్ని కాదు ఇప్పుడు ఏమనుకుంటున్నావో…. దెబ్బలు పడతాయ్.. ఒ.. రే.. య్…. వదలమంటుంటే.. ఊ.. హూ…హూ…..”

 

**********

10 thoughts on “ఇలాగే ఇలాగే సరాగమాడితే..

  1. కథ చాలా బాగుందండీ! ఆ పెళ్ళి వాతావరణం, పాత్రధారులూ అందరూ కళ్ళ ముందు కదులుతున్నట్టుంది 🙂
    ఇలాంటి అల్లరి బావలకి వట్టి దెబ్బలేం సరిప్పోతాయి చెప్పండి 😉

    1. కథ నచ్చినందుకు సంతోషమండీ.. ధన్యవాదాలు..
      అంతే అంతే.. నాదీ అదే మాట.. ఒట్టి దెబ్బలు అస్సలు సరిపోవు.. 😀

  2. ఇంతకీ దెబ్బలు పడ్డాయా..లేదా.. సస్పెన్స్ లో ఆపేసేరే..హ హ.. కథ బాగుంది.

    1. హహ్హహ్హా…. మొత్తం అంతా చెప్పేస్తారేంటీ.. మిగతా కథ మీరే ఊహించుకోవాలన్నమాట.. 😀
      అయినా చిత్ర దెబ్బలు ఏ పాటివండీ.. అంత మాత్రానికే మాట వినేంత కుదురుంటే కదా! 😛
      స్పందించినందుకు ధన్యవాదాలండీ..

  3. బావా మరదళ్ల అల్లరి ఎప్పుడూ బాగుంటుంది.మీరు చక్కగా వ్రాసారు

Leave a Reply to మధురవాణి Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *