మాలిక పత్రిక

రచన: అనురాధ నాదెళ్ల

దీర్ఘ తపస్సులో ఉన్న కోటేశ్వర్రావుకి హఠాత్తుగా చుట్టూ ఉన్న వాతావరణంలో మార్పు తెలిసింది. ఎక్కడినుంచో చల్లని, సువాసనలు వెదజల్లే గాలులు అతని శరీరాన్ని తాకాయి. తపస్సు ఫలించి దేవుడు స్వర్గంలోంచి దిగి వస్తున్నట్టున్నాడు.
ఇంతలో చెవులకింపైన స్వరం ఒకటి వినిపించి కళ్లు తెరిచాడు.
“చెప్పు కోటీ, నీకేంకావాలో ”ఎదురుగా కళ్లు మిరుమిట్లు గొలిపేలా ఉన్న దేవుణ్ణి చూసి ఒక్కసారిగా ఆనందబాష్పాలతో నమస్కరించాడు కోటేశ్వర్రావు.
“స్వామీ, నేను నగరంలో ఉన్న ధనవంతుల్లో ఒకణ్ణని నీకు తెలుసు కదా, ”అన్నాడు కోటి ఉపోద్ఘాతంగా. దేవుడి మందహాసం చూసి,
“స్వామీ, నాదొక కోరిక, మీకు విన్నవించుకుందుకే ఇంత తపస్సు చేసాను ”
“చెప్పుకోటీ, భక్తుల కోర్కెలు తీర్చేందుకే నేనున్నది, ఇంకా సంపాదించాలనుకుంటు న్నావా? నగరంలో అందరిలోకీ నువ్వే ధనవంతుడివయ్యేలా చెయ్యమంటావా? “
“స్వామీ, అది కావాలనుకుంటే సాధించగలను. నేను కోరుకునేది అది కాదు ”
“మరి నీ కోరికేమిటో త్వరగా చెప్పు కోటీ ”
కోటి చిన్నబుచ్చుకున్నాడు.
“స్వామీ నేను అంత తపస్సు చేసి నీ దర్శనం చేసుకుంటే నువ్వు విసుక్కుంటున్నావు ” అన్నాడు బాధగా.
“కోటీ నువ్వు అర్థం చేసుకోవాలి. నేను నీలాటి భక్తులెందరినో కలవాలి, ఎందరి కోర్కెలో తీర్చాలి. ఇల్లు ఎప్పటికి చేరాలి చెప్పు. లక్ష్మీ దేవి రోజూ నా ఆలస్యానికి అలుగుతుందే కానీ అలిసిపోయి ఆలస్యంగా వచ్చిన నన్ను అర్థం చేసుకోదు. ”ఆయన తన గోడు వెళ్లబుచ్చు కున్నాడు. కోటి ఆశ్చర్యపోయాడు, మనుషుల్లాగే దేవుళ్లకి కూడా ఇలాటి కష్టాలుంటాయి కాబోలు.
“భక్తా… ”అంటూ దేవుడు మరో మారు హెచ్చరించాక ఉలిక్కిపడి కోటి తన కోర్కెను దేవుడి ముందు పెట్టేసాడు……..
“స్వామీ, నేను కష్టపడి సంపాదిస్తుంటే నా భార్య, పిల్లలు ఎలాటి కష్టం లేకుండా హాయిగా ఆ డబ్బుని అనుభవిస్తున్నారు. వాళ్లకి నా మీద కాస్త కూడా ప్రేమ లేదు. వాళ్లలా బ్రతికే తీరిక నాకు లేదు. కనీసం నేను చనిపోయాకైనా నేను సంపాదించుకున్ననా ధనాన్ని నాక్కావలసినట్టు తీరిగ్గా అనుభవించే వరాన్నివ్వు స్వామీ ”తన గుండెలో దినదిన ప్రవర్థ మానంగా పెరుగుతున్న కోర్కెని దేవుడికి చెప్పేసాడు కోటి.
దేవుడికి నోట మాట రాలేదు. ఇదేం కోర్కే? ఇప్పటిదాకా ఎవ్వరూ ఈ కోర్కెని కోరలేదే. ఇదెలా సాధ్యం?
“భక్తా, నీకు తెలుసు, చనిపోయిన మనిషి తనతో ఏమీ వెంట తీసుకెళ్లలేడు. తాను అన్నాళ్ళూ మోసిన శరీరాన్ని కూడా వదిలే వెళ్లాలి. నువ్వు ఎంత సంపాదించినా, ఏమి దాచుకున్నా అది బ్రతికుండగానే అనుభవించాలి. అంతే. ”
“అందుకే కదా స్వామీ ఇంత తపస్సు…………. ”మరింకేదో చెప్పబోతున్న కోటిని ఆపి, “అది కాకుండా ఇంకేదైనా కోరుకో ”అన్నాడు దేవుడు.
“నాకు మరింకేం కోర్కెలు లేవు స్వామీ. ఈ వరాన్నివ్వు. చాలు ”వినయంగా చెప్పేడు.
“నువ్వు ఇకపైన సంపాదన వెంట పరుగులు ఆపి , హాయిగా జీవితాన్ని అనుభవించు. నీ డబ్బుతో కావలసిన సుఖాల్ని పొందు. ”
“లేదు స్వామీ, బ్రతికున్నన్నాళ్లూ నాకు సంపాదించటంలో ఉన్న ఆనందం ఇంకెందులోనూ లేదు. సంపాదన లేకుండా ఒక్క రోజు గడపలేను. ”
“నువ్వు పెట్టిన ఫ్యాక్టరీలు, నీ బ్యాంకు డిపాజిట్లు నీకు నిత్యం ఆదాయాన్ని తెస్తూనే ఉన్నాయి కదా. అది సంపాదన కాదా వెర్రివాడా?ఇంకా సంపాదించాలన్న తాపత్రయం ఎందుకు ”
“సంపాదించటం నా బలహీనత స్వామీ, అర్థం చేసుకో” అన్నాడు కోటి.
“ఇది ఇంతవరకు ఎవరూ అడగాలేదు, నేను ఇవ్వాలేదు. దానిలో ఉండే లాభనష్టాలు ఆలోచించుకున్నావా?” అనుమానంగా అడిగేడు దేవుడు.
“ఆలోచించుకున్నాను స్వామీ. ఇలాటి వరం పొందితే ఒక చరిత్రని సృష్టించినవాడినవు తాను.” గర్వంగా చెప్పాడు.
“సరే, మరోసారి ఆలోచించుకోమని మాత్రం సలహా ఇవ్వగలను. ఆ వరమే కావాలంటే ఇస్తాను. మళ్లీ ఈ వరం వద్దని తపస్సు చెయ్యనని మాటివ్వు నాకు ” దేవుడు దీవించాడు.
ఆనందంగా దేవుడి మీద తనకొచ్చిన శ్లోకాలన్నీ చదివి కోటి తన కృతజ్ఞతను తెలుపు కున్నాడు.
హిమాలయాల్లో కెళ్లి తపస్సు చేసి సాధించిన వరం గురించి ఆలోచించుకుంటూ ఆనందంగా ఇల్లు చేరాడు కోటి. ఎప్పటికన్నా చాలా హుషారుగా ఉన్న భర్తను చూసి ఈ వయసులో మరో పెళ్లి చేసుకు రాలేదు కదా అని వరలక్ష్మి కాస్త అను మానపడింది. తండ్రి హిమాలయాల్లో కెళ్లి వచ్చేక మరింత ఆదర్శతండ్రి అయిపోయాడని పిల్లలు సంతోషించారు.
ఓరోజు రాత్రి అలిసి పోయి ఇంటికొచ్చాడు కోటి. భోజనానికి కూర్చుంటూ భార్య వచ్చి వడ్డిస్తుందేమోనని చూసి, చూసి తనే వడ్డించుకున్నాడు. ఆవిడ తమ క్లబ్ సభ్యులు అందరినీ సింగపూర్ తీసుకెళ్ళాలనకుంటున్నాననీ, అలా తీసుకెళితే ఇంకో నాలుగు నెలల్లో జరిగే క్లబ్ ప్రెసిడెంటు ఎన్నికల్లో తను నెగ్గుతాననీ చెప్పి భర్తతో కాదనిపించుకుని కోపంతో సాధిస్తోంది.
కూతురు ఎప్పుడూ స్నేహితులతో, విలాసాలలో మునిగి ఉంటుంది. కొడుక్కి వ్యాపారాన్ని అప్పగిద్దామంటే బాధ్యతలొద్దు అంటూ విసుక్కుంటాడు. వీళ్లు ఇంత బాధ్యతారహితంగా ఎలా ఉన్నారో. తను ఏనాడూ ఇలా కాలాన్ని నిర్లక్ష్యంగా గడపలేదు. తెల్లవారుతూనే కుటుంబ సభ్యుల్ని పిలిచి, ”ఇకపైన నేను మీకు నెలకింతని లెక్కగా మాత్రమే ఇస్తాను.” అన్నాడు.
“డాడీ, ఎటూ మీరు సంపాదించేదంతా మాకోసమే.” అన్నాడు కొడుకు నిర్లక్ష్యంగా.
కోటి కోపంతో తను చనిపోయాక జరగబోయే విషయాన్ని వాళ్లకి చెప్పేసాడు. భార్య, పిల్లలు తెల్లబోయారు. “మర్చిపోయినట్టున్నారు. ఆస్తులన్నీ మా పేరున మా అధీనంలో ఉన్నాయి” భార్య ధీమాగా చెప్పింది.
“నీ తెలివికి నాకు గర్వంగా ఉంది, కానీ నా సంపాదన నా వెనుకే వస్తుంది.” కోటి నవ్వాడు.
మర్నాటి నుంచి భార్య, పిల్లల్లో వచ్చిన మార్పు చూసి తన మాటలతో దారిలోకి వచ్చారని సంతోషించాడు. కానీ ముందు జాగ్రత్తగా కోటి శాశ్వతంగా బ్రతికి ఉండేందుకు ఉన్న మార్గాల్ని అన్వేషించే పనిలో వాళ్లు మునిగి ఉన్నారని కోటికి తెలియదు.
ఇహలోక జీవితం చాలించి తనదైన జీవితం అనుభవించాలన్న ఆత్రం ఎక్కువైంది కోటికి. దేవుడు ఆత్మహత్య లాటిదేదీ చేసుకోకూడదని ముందే షరతు పెట్టాడు.
కోరుకున్నట్టుగానే ఒకరోజు కోటి జీవితం సమాప్తమైపోయింది. ఎప్పుడు విముక్తమవుదామా అని చూస్తున్న కోటి శరీరం శ్మశానికి తరలించే ప్రయత్నాలేవీ జరగ లేదు. చుట్టుప్రక్కల వాళ్లు ఆ విషయం పోలీసుల దృష్టికి తెచ్చారు. “వాళ్ల కుటుంబీకులకు చెప్పండి, మేము ఏం చెయ్యగలం. ”అనేసారు వాళ్లు.
ప్రాణం పోయిన వంద గంటలలోపు తన ఆఖరి యాత్ర పూర్తి అవ్వాలని దేవుడు చెప్పాడు. సమయం గడుస్తుంటే శరీరాన్ని అంటి పెట్టుకున్న కోటికి చెమటలు పడుతున్నాయి. ప్రజల ఒత్తిడి ఎక్కువై కోటి కుటుంబ సభ్యుల్ని పట్టుకుని నిలదీసారు పోలీసులు.
“మా చేతిలో పైసా లేదు. అనాథ ప్రేత సంస్కారం మీరే చేసెయ్యండి ”అన్న కొడుకు మాటలతో కోటికి అప్రయత్నంగా తల్లి గుర్తొచ్చింది. భోరుమని ఏడ్వటం మొదలెట్టాడు.
చేతిమీద తట్టినట్టైంది కోటికి. ప్రాణం పోయాక స్పర్శ ఎవరిది? ఆశ్చర్యంతో కళ్లు విప్పాడు, చూడగలుగుతున్నాడు. ఎదురుగా వరలక్ష్మి.
“ఏమైంది. ఎందుకా ఏడుపులు? ప్రశాంతంగా నిద్ర కూడా పోనివ్వరా?” విసుక్కుంది.
తను బ్రతికే ఉన్నాడా? ఔను, మంచం మీద, తన గదిలోనే ఉన్నాడు. అయితే, తన తపస్సు, వరం, చనిపోవటం అంతా ఒట్ఠి కలే.
తల్లి జ్ఞాపకం మాత్రం నిజం. కోటి తండ్రి చిన్నప్పుడే పోతే తల్లి కష్టపడి పిల్లల్ని పెంచుకొచ్చింది. ఉన్నంతలో ఇరుగుపొరుగు వాళ్లకి సాయం చేస్తుండేది. “మనకే ఒక ఆధారం లేదు, అందరి సంగతి నీకెందు” కంటూ తల్లితో పోట్లాడేవాడు కోటి
“మనకేం తక్కువరా కోటీ. మీ నాన్న లేకపోయినా, ఆయన కట్టించిన ఇల్లుంది. అంతో ఇంతో తినేందుకుంది. ఆమాత్రం తోటి వాళ్లకు చేతనైన సాయం చేస్తేయేం? ఉన్నదేదో నలుగురితో కలిసి తినాలి, కానీ కట్టుకుపోతామా? ”అంటూ కొడుక్కి హితబోధ చేసేది. అతనికి ఆ మాటలు చెవికెక్కేవి కావు. “నేను కట్టుకుపోతానే ”అంటూ విసుక్కునేవాడు. కోటి సంపాదించటం మొదలెట్టాక డబ్బంటే విపరీతమైన వ్యామోహం పెంచుకున్నాడు. కుటుంబంలోని వాళ్లు ఖర్చు చేస్తున్నా సహించలేక పోయాడు. అదే ఈ కలకి కారణం అని అర్థమైంది. లేచి బాల్కనీలోకి వచ్చాడు.
తెలవారుతున్న సూచనగా తూరుపు దిక్కు ఎరుపెక్కుతూ ప్రపంచాన్ని నిద్ర లేపుతోంది. తన శక్తినంతా ధారపోసి నిత్యం లోకానికి వెలుగులు పంచే సూర్యుణ్ణి చూసేందుకు అతనికి అపరాధ భావం అడ్డొచ్చింది. తనకున్న దాన్ని నలుగురితో కాదు, నమ్ముకున్న భార్యాబిడ్డలతో కూడా పంచుకునేందుకు ఇష్టపడని స్వార్థపరుడు మరి. కానీ ఈ పశ్చాత్తాపం క్షణికమని కోటికి తెలుసు.