మాలిక పత్రిక

రచన: భువనచంద్ర

“ఆపండి. ఏమిటీ ఆలోచన?”మృదువుగా అడిగింది వందన.
“ఏమీలేదు వందనా? జస్ట్ ఓ ఉత్తరం. తెలిసినవాళ్లు రాసింది” మామూలుగా అవడానికి ప్రయత్నించాడుగాని, ఓ రకమైన అనిశ్చిత స్థితి ఆ సమాధానంలో బయటపడింది. వ్యక్తావ్యక్తలకి మధ్యనుండే స్థితి అది.
“ఎనీ ప్రాబ్లం?”
:నో.. ఇట్స్ నాటే ప్రాబ్లం”
“ఎవరన్నా అమ్మాయి రాసిందా? లవ్ లెటరా?”పకపకా నవ్వింది వందన. ఆ నవ్వు వాతావరణాన్ని తేలికపరచడానికి నవ్వినట్టుంది.
“అమ్మాయ్! లవ్ లెటర్ కాదుగానీ మేరేజ్ ప్రపోజల్” అప్రయత్నంగానే నిజం చెప్పాడు ఆ.రా.
“వావ్. ఏమా కథ. బోలో బోలో బోలో…” అంది భుజాల్ని ఊపుతూ అన్నది వందన. ఆమె కళ్లలోకి చూశాడు. ఆ.రా. ఉత్సాహమే కాదు ఓ రకమైన ఉద్విగ్నతా, ఆమె కళ్లల్లో కనిపించింది. ఆసలామె ఏమంటుందో విషయం వింటే అన్న ఆసక్తి అతని మనసులో కలిగింది.
“మాధవి అనే ఆమె నేను అత్యంత… గౌరవించే వ్యక్తి. శోభ అనే అమ్మాయి నన్ను ప్రేమిస్తోందనీ, పెళ్ళి చేసుకోవాలని కళ్లనిండా కలలు కంటొందని, ఆ కలల్ని నిజం చేసే వీలు వుంటుందో లేదో తెలుపమని ఉత్తరం రాసింది.” కళ్లల్లోకి చూస్తూ అన్నాడు.
“ఆ అమ్మాయి అందంగా వుంటుందా. ఆమె అంటే నీకు ప్రేమ వుందా?” గబగబా అడిగింది వందన.
“ఆ అమ్మాయి తెలుసు. చాలా మంచిది. అనాధాశ్రమంలో పెరిగింది. మాధవిగారిని స్వంత అక్కలా భావిస్తుంది. ఎన్నోసార్లు మేం కలిశాం. కానీ, శోభని ప్రేమించడం గానీ, పెళ్లి చేసుకుందామన్న వూహగానీ ఏనాడూ నా మనసులోకి రాలేదు. శోభని శోభగా గౌరవిస్తా. నాకంటే చిన్నది గనక ఓ సహోదర స్నేహంలో చూస్తా. అంతే!”
“వావ్! అలాంటప్పుడు ఆలోచనలెందుకు. హాయిగా రాసేయ్. ప్రేమించడం లేదనీ, పెళ్లి చేసుకోవడం కుదరదనీ..”రిలీఫ్‌గా అన్నది వందన.
” వ్రాయొచ్చు. కానీ శోభ.. హర్ట్ కాకుండా వ్రాయాలి. చిన్నతనం నించీ ఒంటరి గనక చాలా సెన్సిటివ్” అసలు విషయం చెప్పలేక నిట్టూర్చాడు ఆనందరావు.
“నీలో వుండే యీ గుణమే నాకు అద్భుతంగా నచ్చుతుంది ఆనంద. నీ గురించి నువ్వాలోచించవు. ఎదుటివాళ్ల గురించే ఎప్పుడూ ఆలోచిస్తావు. ఐ సింప్లీ లవ్ దట్ క్వాలిటీ ఇన్ యూ. పద హాయిగా ఊరి చుట్టు వద్దాం. హాలిడే కదా” చెయ్యిపట్టి లేవదీసింది వందన.
“నువ్వు పద. నేను డ్రెస్ చేసుకొస్తా” లేచాడు ఆనందరావు. ఆ వుత్తరం అతను అందుకొని ఇరవై నాలుగ్గంటలయింది. మాధవి శోభని పెళ్లి చెసుకోమని రాసిందంటే, మాధవికి నా మీద ఎటువంటి ఉద్ధేశ్యమూ లేనట్టేగా. అసలు నిజంగా నేను మాధవిని ప్రేమించానా? అక్కడ, ఆ వూళ్ళో వున్నంతకాలం మనఃస్పూర్తిగా ప్రేమించినట్లే అనిపించింది. కానీ” ఆలోచిస్తూ నిలబడిపోయాడు ఆనందరావు.
అందరం అనుకుంటాం.. ఉన్నదాన్ని ఉన్నట్టుగానే చూడాలనీ, చెప్పాలనీ, కానీ, మన మనసుల్లోకి మనమే నిజాయితీగా తొంగి చూసుకోలేం. కారణం మనలోని నిజాలే మనని భయపెడతాయి. మన ముసుగుల్నీ, మన ఆలోచనల్నీ, ఆశల్నీ తరచి చూసుకోము. మనసు తలుపులు తెరిచి చూసుకోము.
“నేను నిజంగా మాధవిని ప్రేమించానా? లేక గౌరవించానా? లేకపోతే ఆమెని ప్రేమిస్తున్నాననే భావనని ప్రేమించానా? ఆమె పక్కమీద పడుకున్నప్పుడు అద్భుతం అనిపించింది. ఆమెతో నడిచేప్పుడూ, మాట్లాడినప్పుడు ఆనందం కలిగింది. కానీ వందనతోటి ఉన్నప్పుడు కలిగేంత ఉత్సాహం ఏనాడూ కలగలేదు. ఆమె పక్కనున్నప్పుడు ఏదో ప్రశాంతి. ఏదో సంతోషం తప్ప, వందనతో వుండేప్పుడు కలిగే యవ్వనపు పొంగు, తీవ్రమయిన ఉల్లాసమూ లేదు. అక్కడ నేను కేవలం యువకుడ్ని. కానీ ఇక్కడ, వందన సమక్షంలో యవ్వనకెరటాల మీద వూయలూగుతున్న యువకుడ్ని. తనలో తనే విశ్లేషించుకున్నాడు ఆనంద్.
“రెడీయా?” కిందనించి అరిచింది వందన. ఆ గొంతులో చెప్పలేని ఉత్సాహం. యవ్వనోత్సాహం.
“యా.. వస్తున్నా” అప్రయత్నంగా అన్నాడు. గబగబా షర్ట్ మార్చుకుని కిందకొచ్చాడు.
“బస్సులో పోదాం. భలే వుంటుంది” చెయ్యి పట్టుకుని నడుస్తూ అన్నది వందన.
“వందన అతన్ని ప్రేమిస్తోందనిపిస్తోందా?” అడిగింది నిరుపమా నింబాల్కర్ , వందన తల్లి.
“అలాగే వుంది మరి. ఇప్పటివరకూ బాయిస్‌తో ఇంత కలివిడిగా చూడలేదు” రెయిలింగ్ మీద చెయ్యి వేసి సాలోచనగా అన్నాడు దిలిప్ నింబాల్కర్. వందన తండ్రి.
వందనకి తెలుసు వాళ్లు వాచ్ చేస్తున్నారని. ఆమె కోరికా అదే, తల్లీతండ్రీ తమని గమనించాలని.
“మా మామ్, డాడ్ పైనించి చూస్తున్నారు తెలుసా. విను అంతే. వెనక్కి తిరిగి చూడకు” గుసగుసగా అన్నది వందన.
“నీకెలా తెలుసూ?” ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు ఆ.రా.
“ఆడదానికి తల చుట్టూనే కాదు, వీపునిండా కూడా కళ్లే వుంటాయి” నవ్వింది వందన.
“ఎక్కడికెడదాం?” అడిగాడు ఆనందరావు.
“బస్సెక్కి గ్రాంట్ రోడ్‌కి పోదాం. అతి పురాతనమైన సినిమా హాళ్ళున్నాయి కొన్ని. వాటిని చూద్దాం. అక్కడ్నించి మళ్ళీ భివాండీకి పోదాం. అక్కడా బోలెడన్ని కొత్త పాత సినిమా హాళ్ళున్నాయి. వాటిని చూద్దాం. ఆ తర్వాత బాంబే సెంట్రల్‌కి దగ్గర్లోనే వున్న మరాఠా మందిర్ చూద్దాం. వెయ్యి మంది కూర్చునే సీటింగ్ కెపాసిటీ వున్న థియేటర్ అది. అంతే కాదు. మా బాంబేవాళ్లకదో ప్రియమైన సెంటిమెంట్” నవ్వింది వందన.
“హాళ్ళు చూడడమేనా? సినిమాలు చూడొద్దా?” తనూ నవ్వి అన్నాదు ఆ.రా.
“వొద్దు. మూడు గంటలు సినిమా హాళ్ళో గడిపే బదులుగా మనం పుట్టకముందు, కొన్నైతే మన తల్లితండ్రులు కూడా పుట్టకముందు కట్టినవాటిని చూడడం గ్రేట్ కదూ!” సడన్‌గా ఆనందరావుకి కళ్లు చెమర్చాయి. ఇంత చిన్న వయసులో ఎంత ఉదాత్తమైన ఆలోచన.
తనని తాను మర్చిపోయి ఆమెని హత్తుకున్నాడు ఆ.రా. ఎంత సడన్‌గా అంటే వందన కూడా వూహించనంత సడన్‌గా. ఆమె మొహంలో ఆనందంతో కూడిన ఆశ్చర్యం. అంత ఆశ్చర్యంలో అతని కళ్లల్లో కన్నీటి బిందువుల్ని చూడగలిగింది.
అతని చెయ్యి గట్టిగా పట్టుకుని మౌనంగా ముందుకి నడిచింది.
తను నడవట్లేదు. నన్ను నడిపిస్తోంది. అవును. గత జన్మల జపతపాల నీడల్లోకి నడిపిస్తోంది. ఒంటరితనం నించి వెలుగులోకి నడిపిస్తోంది. ఇప్పుడు నేనెవర్ని? నేను నేనా లేక ఆమె నీడనా? ఊహలు మాటలై గుండె సవ్వడిలో కలిసిపోతుండగా తనూ మౌనంగా ముందుకి నడిచాడు ఆ.రా.
మాధవికి అర్ధమైంది, ఉత్తరం వ్రాసిన నెలకి కూడా సమాధానం రాకపోతే ఆనంద్ మనసులో వున్నది శొభారాణి కాదని. మరెవరై వుంటారూ? ఒకటీకి వందసార్లు తమతో వున్న ఆనంద ముఖకవళికల్ని గుర్తుకు తెచ్చుకుంది. బాగా ఆలోచించాక అర్ధమైంది. అతని మనసులో వున్నది తనేనని. ఆరాధనాపూర్వకమైన అతని చూపులూ, క్రిందపడిపోయినపుడు అతను ప్రవర్తించిన తీరూ అన్నీ అతని ఆరాధనని తెలుపుతున్నై. అతని స్పర్శలో కూడా అనంతమైన ప్రేమ, గౌరవం తప్ప వాంచ లేదు. మాధవి హౄదయం ఒక్కసారి ఝల్లుమంది. మిస్టర్ రావుని తన వైపునించి ప్రేమించానని అనుకోవడమేగానీ, ఇద్దరి మధ్యా అసలు ఏ మాత్రం ప్రగాఢమైన ప్రేమా చివురు తొడగలేదు. ఇతమిద్దమని తెలియని అలజడిలో కొట్టుకుంది మధవి మనసు. ఒకవేళ అ.రావు వొచ్చి ‘నిన్ను తప్ప ఎవరినీ ప్రేమించలేను’ అంటే? దాని సంగతి అలా వుంచితే ముందు శోభ విషయం ఏం చెయ్యాలీ? ఏమైనా సరే ఇవ్వాళ శోభతో బోస్‌బాబు గురించి ప్రస్తావించాలి. నిజంగా, లోతుగా ఆలోచిస్తే శోభకి అన్నివిధాలా రక్షణ ఇవ్వగలవాడు బోసుబాబే. ఆలోచిస్తూ అలానే నిద్రపోయింది మాధవి. రాత్రి ఎనిమిది గంటలైందనిగానీ, తలుపులు బార్లా తీసి వున్నాయనిగానీ ఆమెకి గుర్తులేదు.

*****
మీకు శత్రువులెవరన్నా వున్నారా?” అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్ సుభానీ.
“లేరు” నిర్లిప్తంగా అన్నది మాధవి.
“సరే. మా ఇన్వెస్టిగేషన్ మేం చేస్తాం. మీరు మాత్రం బాగా ఆలోచించి చెప్పండి. ఇది మామూలుగా జరిగిన ఫైర్ యాక్సిడెంట్ కాదు. ఎవరో కావాలని చాలా జాగ్రత్తగా మీ గదికి నిప్పంటించారని అనిపిస్తోంది.”అన్నాడు సుభానీ.
బయటకొచ్చింది మాధవి.
నిన్న రాత్రి సరిగ్గా 9.30 గంటలకి దగ్గుతూ లేచింది. కారణం చుట్టూ పొగ,మంటలూ అలుముకుని వుండటమె. మొత్తానికి పర్సూ, చెక్కుబుక్కూ, నగలతో బైట పడగలిగింది. ఆ పాటికే చుట్టుపక్కలవాళ్లు వచ్చి చాలా సహాయం చేశారు. బట్టలుగానీ, మిగతా వస్తువులు గానీ ఏమీ మిగలలేదు. గదంతా పొగచూరు వాసన. ఎక్కడికెళ్లాలో తెలీదు. మెట్ల మీద మోకాళ్ల మీద తల ఆంచుకుని కూర్చుంది. ఆనందరావు రూము గుర్తొచ్చింది కానీ, అతను లేడుగా. శోభ మూడు రోజుల క్రితం సౌందర్య ఇంటికెళ్ళింది. ఏదో సరదాగా వుండటాని. లక్కీ.. శోభ తన బట్టల్ని తీసికెళ్లడంతో ఆమె సేఫ్. ఇప్పుడెక్కదికెళ్లాలి. బోస్‌బాబు మోటార్ సైకిల్ శబ్దం వినిపించింది.
“రండి.. సందేహించకండి..”మర్యాదగా అన్నాడు బోసుబాబు.