రచన: భమిడిపాటి స్వరాజ్య నాగరాజారావు.
అప్పుడు-ఇప్పుడు అమ్మ
అప్పుడు అంతర్యామిగా అమ్మ,
ఇప్పుడు అంత్యదశలో అమ్మ.
అప్పుడు ఆదిశక్తిలా అమ్మ,
ఇప్పుడు అత్యల్పప్రాణిలా అమ్మ.
అప్పుడు దీనార్తపరాయణియై అమ్మ,
ఇప్పుడు దీనాతిదీనంగా చూస్తూ ఆమ్మ.
అప్పుడు అందరినీ ఘనంగా చూసిన అమ్మ,
ఇప్పుడు అందరితో హీనంగా చూడబడుతున్నఅమ్మ.
అప్పుడు కంటికిరెప్పలా మనని కాపాడిన అమ్మ,
ఇప్పుడు కంటికి మింటికి ధాటిగా ఏడుస్తూ అమ్మ.
అప్పుడు జడలో పువ్వులతో అమ్మ,
ఇప్పుడు కంటిలో పువ్వులతో అమ్మ.
అప్పుడు తన చూపులతో మనని కాపాడిన అమ్మ,
ఇప్పుడు చూపు తగ్గి ఏమీ చూడలేకపోతూ అమ్మ.
అప్పుడు ఎందరినో నడిపించిన అమ్మ,
ఇప్పుడు ఎదుటివారితో నడిపించబడుతున్నఅమ్మ.
అప్పుడు అభయ హస్తంతో అమ్మ,
ఇప్పుడు భయ విహ్వాలయై అమ్మ.
అప్పుడు అమ్మ మనసునిండా దీవెనలు,
ఇప్పుడు అమ్మ మనసునిండా వేదనలు.
అప్పుడు అమ్మ నడుస్తుంటే
కాలికున్నమువ్వలు ఘల్లుమనేవి,
ఇప్పుడు అమ్మ నడవలేకపోతుంటే
అమ్మ కాలినరాలు గొల్లుమంటున్నాయి.
అప్పుడు హుందాతనం జాలువారుతూ అమ్మ,
ఇప్పుడు నిందలప్రవాహంలో మునిగిపోతూ అమ్మ.
అప్పుడు అందరి అవసరాలకు ఆధారమై అమ్మ,
ఇప్పుడు అందరి ప్రశంసలకు దూరమై అమ్మ.
అప్పుడు సందడికి మారుపేరు అమ్మ,
ఇప్పుడు ఒంటరితనానికి మారురూపు అమ్మ.
సృష్టిలోని వింతలా అమ్మ,మాయని ఒక చింతగా అమ్మ.