మాలిక పత్రిక

అతన్ని చూడగానే ఎక్కడలేని ధైర్యమొచ్చింది లిఖితకి.
“పాము.. పాము” అంది లేచి నిలబడి అదురుతోన్న పెదవులతో.
“అదేం చేస్తుంది. అంతకంటే భయంకరమైన జంతువులున్నాయీ అడవిలో”అన్నాడతను లిఖితను దగ్గరకు తీసుకుంటూ.
అతను మళయాళంలో మాట్లాడిందేమిటో అర్ధం కాకపోయినా అతని స్పర్శలో ఉన్న నీచదృష్టిని గమనించి అతని చేతుల్ని దూరంగా తోసేయ్యబోయింది లిఖిత.
“ఏంటంత భయపడుతున్నావు. మగపిల్లాడివేగా. మా పెరియార్లు నిన్ను మగపిల్లాడివనుకొని బలికి తీసుకొచ్చేడు. నేనప్పుడే గ్రహించేసేను. ఈ పూజలతో విసిగి పోయినప్పుడు సరసానికి పనికొస్తావని” అంటూ ఆమెని మరింత గట్టిగా కౌగిట్లో బిగించేడు.
లిఖిత విడిపించుకోలేని అశక్తితో గింజుకుంటూ అడవి దద్దరిల్లేలా అరిచింది.
“నువ్వెంత అరిచినా, ఈ గుహ ప్రాంతానికెవరూ వచ్చే సాహసం చేయరు. అనవసరంగా శ్రమపడకు” అంటూలిఖితని నేలమీదకి తోసేడు మహామాయ.
లిఖిత వణికిపోతూ చేతులు జోడించిదతనికి.
కాని.. క్షుద్ర పూజలు చేసి రక్తతర్పణాలు చేసే ఆ నీచోపాసకుడికి ఆమెపట్ల ఎలాంటి జాలికాని, సానుభూతికాని కలగలేదు సరికదా రెట్టింపు ఆనందంతో ఆమెని వశం చేసుకోవడానికి మీదకి జరిగేడు పైశాచికంగా.

******
పరధ్యానంగా కారు నడుపుతోన్న కేయూరవల్లి దూరంగా పేవ్‌మెంటు మీద ఒకమ్మాయితో నడుస్తున్న వెంకట్‌ని చూసి ఉలిక్కిపడి కారు బ్రేక్ వేసింది. కారు కీచుమంటూ ఆగింది.
వెంటనే కారు దిగి పరిగెత్తి “వెంకట్! వెంకట్!” అని పిలిచింది చప్పట్లు చరుస్తూ.
వెంకట్ వెనుతిరిగి కేయూరని చూసి గతుక్కుమన్నాడు.
కేయూర అతనికేసి తీక్షణంగా చూస్తూ “ఎప్పుడొచ్చేవు నువ్వు. లిఖితేది?” అంది అతని పక్కనున్న పిల్లకేసి చూస్తూ.
వెంకట్ ఇబ్బందిగా మొహం పెట్టి “సాయంత్రం ఇంటికొచ్చి చెబుతాను. దయచేసి మీరు వెళ్లిపోండి” అన్నాడు నెమ్మదిగా.
“వీల్లేదు. లిఖిత ఏమయిందో నాకు వెంటనే తెలియాలి. నీకోసం నేను క్షణక్షణం ఎంతగానో ఎదురు చూస్తుంటే, నువ్వు ఊళ్ళోనే ఉండి, నాకే సంగతి చెప్పకుండా తిరుగుతున్నావా?”
“ఆంటీ ప్లీజ్. నేను ప్రొద్దుటే వచ్చేను. నా మాట వినండి” కేయూర సరేనన్నట్లుగా తల పంకించి”ఈ పిల్లెవరు?” అనడిగింది.
“ఆ సంగతి కూడా చెబుతాను” అన్నాడు వెంకట్ ఓర్పుగా.
కేయూర అనుమానంగా ఆ ఇద్దర్నీ పరీకిస్తూ వెళ్ళి కారెక్కింది. మనసు చిందరవందరగా తయారయింది.
“వెంకట్ వస్తాడు. లిఖిత సంగతులు చెబుతాడని ఎంతో ఆశగా తను క్షణాలు లెక్కబెడుతూ భగవంతుణ్ణి ప్రార్ధిస్తుంటే ఇలా జరుగుతున్నదేమిటి? ఈ వెంకట్ అసలెల్లేడా? ఆ పిల్లెవరయి ఉంటుంది?”
ఆలోచించే కొలది ఆమె తలలోని నరాలు ఒక రకమైన ఉద్రిక్తతకి గురయి చిట్లిపోయేంత వేడెక్కిపోతున్నాయి.
కేయూర ఫాక్టరీకి వెళ్లలేక కారు రివర్సు చేసి ఇంటిదారి పట్టించింది.
పది నిముషాల్లో కారు ఇల్లు చేరింది. తాళం తీసి పైకెళ్ళి హాల్లో కూర్చుంది కళ్ళు మూసుకుని.
వెంటనే వందనం శర్మగారు చెప్పిన మాటలు గుర్తొచ్చేయి. తనకిపుడే బలమూ లేదు దైవబలం తప్ప.
రూషము టెక్కెము నందు దాల్చిన
జాణకును ఈ సాయినామము
విషమశరమై ఒప్పుచూ
విమలమౌని శ్రీ సాయి నామము
ఇతరులకి హాని చేస్తూ విషాన్ని కొండెంలో దాల్చి, భగవంతుడికి పూజలు చేసే నీచుల్ని దేవుడు క్షమించడు. వారికి తిరిగి విషమే లభిస్తుంది.
“ఆంటీ!”
కేయూరవల్లి ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరచి చూసింది.
ఎదురుగా వెంకట్ నిలబడి ఉన్నాదు దీనంగా.
అతన్ని చూడగానే కేయూర కళ్ళెర్రబడ్డాయి.
“నువ్వు కేరళ వెళ్లనే లేదు కదూ!” అంది కోపంగా.
“అనుకున్నాను. మీరు సరిగ్గా అలానే అనుకొని ఉంటారని”అన్నాడు వెంకట బాధ నటిస్తూ.
“మరి లిఖితేది?”
“అదే ఎలా చెప్పాలో తెలీక నిన్ననగా వచ్చి కూడామొహం చాటేసేను”అన్నాడు వెంకట్.
“అంటే… నా లిఖిత కేమైంది?” అంటూ గాభరాగా అడిగింది కేయూర.
అప్పటికే ఆమె కళ్లలోకి వర్షాకలపు వాగుల్లా నీళ్లు వచ్చిపడ్డాయి.
“అబ్బే ఆంటీ! మీరు ఏడవద్దు. లిఖిత నేను వెళ్ళేసరికే కేరళ అడవుల్లోకి వెళ్ళిపోయింది. ఎటు సైడు వెళ్ళిందీ ఎవరూ సరిగ్గా చెప్పలేకపోయేరు. అప్పటికీ నేను పంపా అవతల అడవులన్నీ వెదికేను. కేరళ మంత్రగాళ్ల దగ్గరకెళ్లిన వాళ్లు తిరిగి బయటపడటం అసంభవమని అక్కడందరూ చెప్పేరు. నన్ను కూడా వాళ్లు…”అంటూ ఆగి కేయూరవల్లి మొహంలోని రియాక్షన్ కోసం చూసాడు వెంకట్.
కేయూర గుండెలదరడం.. మొహం నిండా ఆందోళన అలముకోవడం స్పష్టంగా కన్పిస్తున్నాయి.
“ఎందుకంటే ఆంటీ.. మిమ్మల్ని అన్నీ చెప్పి బాధపెట్టడం. లిఖిత క్షేమంగా రావాలని మీరనుకుంటే.. ఒకటే మార్గముంది”
“ఏంటది చెప్పు. నాకు లిఖిత క్షేమాన్ని మించింది లేదు.” అంది ఏడుస్తూ.
“మీకిష్టముంటుందో లేదో?”
“ఉంటుంది చెప్పు”
భీమిలి రోడ్డులో ఓంకారస్వామి అని ఒక గొప్ప అద్భుత శక్తులున్న స్వామి ఉన్నాడు ఆయన్నాశ్రయించండి. మీకు మేలు జరుగుతుంది” అన్నాడు.
“ఓంకారస్వామా? నేనతని పేరైనా వినలేదే?”అంది కేయూర కళ్లు తుడుచుకుని.
“ఏంటి అన్ని పేపర్లనిండా, పత్రికలనిండా ఆయన గురించి రాస్తుంటే మీరతని పేరైనా వినలేదా? చాలా చిత్రంగా ఉంది.మీకంత అనుమానంగా ఉంటే ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ రిటైర్డ్ ప్రొఫెసర్ మల్లన్నగారికి ఫోను చేసి కనుక్కోండి” అన్నాడు వెంకట్.
కేయూర వెంటనే రాజ్యలక్ష్మికి ఫోను చేసింది.
“ఏంటి కేయూరా, అంత గాభరాగా ఉన్నావు. లిఖిత సంగతులేమైనా తెలిసాయా?” అనడిగింది రాజ్యలక్ష్మి.
“లేదు రాజ్యం. దానికోసం పంపిన వెంకట్ తిరిగొచ్చేడు. అది ఇంటీరియర్ ఫారెస్టుకెళ్లిపోయిందంట. ఆ మీనన్‌గారు రాకపోతే మాకీ దౌర్భాగ్యం పట్టేది కాదు. నేనే .. బుద్ధిలేని దాన్ని. అనవసరంగా దాన్ని పంపించేను”అంది దాదాపు ఏడుస్తున్నట్లుగా.
“ఏంటిది కేయూర. ధీర గంభీరమయిన కేయూరే మాకు తెలుసు గాని.. ఇలా ఏడ్చి బెంబేలు పడే కేయూర కాదు. కష్టాలు రాగానే కృంగిపోతే ఎలా? శర్మగారేం చెప్పేరు? చివరికి మంచే జరుగుతుందన్నారుగా. ఇంతకీ ఆ విభూది గుమ్మానికి కట్టేవా?” అంది రాజ్యలక్ష్మి.
“లేదు. మర్చేపోయేను. ఇప్పుడే కడతాను” అంది కేయూర రిసీవర్ క్రెడిల్ చేస్తూ.
వెంకట్ పేపర్ చదువుతున్నట్లుగా నటిస్తూ ఆమె మాటల్ని వింటున్నాడు.
ఆవిడ రిసీవర్ క్రెడిల్ చేయగానే పేపర్ మడుస్తూ “ఏంటాంటీ, వస్తున్నావా?” అనడిగేడు.
“లేదు. అద్సరే ఈ విబూది పొట్లం కాస్త వీధి గుమ్మానికి కట్టిపెట్టు”అంటూ దారంతో దాన్ని బిగించి వెంకట్ చేతికిచ్చింది.
“ఏంటిది?” అంటూనే దాన్ని చేతిలోకి తీసుకుని స్టూలేసుకుని గుమ్మంపైన కట్టేడు వెంకట్.
“ఎవరో నందనం నుండి షిర్డీసాయి భక్తుడొచ్చి ఇచ్చేరు. ఎవరో నీచుడి వలన మా కుటుంబానికి ఆపదలు రాబోతున్నాయట. ఇది కడితే అతని ఆటలు సాగవట.” అంది కేయూర అమాయకంగా. వెంకట్ గతుక్కుమన్నాడు.
“ఆ. సింగినాదం. ఇలాంటివి పని చెయ్యవాంటీ!” అంటూ స్టూలు దిగబోతూ జారిపడ్డాడు వెంకట్. వెంటనే కాలు బెణికింది.
“అమ్మా” అని అరిచేడు బాధగా.
కేయూర గబగబా వెళ్ళి అతన్ని లేవదీసి చెయ్యి పట్టుకొని మంచం మీద కూర్చోబెట్టింది.
వెంకట్ బాధతో విలవిల్లాడుతున్నాదు.
కేయూర ఎముక విరిగించేమోననే భయంతో అతని పేంట్ మోకాలిదాక లాగి నొక్కి చూసింది. వాపు రాకపోవడంతో హమ్మయ్య అనుకొని “బెణికినట్లయింది. పద డాక్టరు దగ్గరకు తీసుకెళ్తాను” అంది కేయూర.
“వద్దాంటీ. అదే తగ్గుతుంది” అన్నాదు వెంకట్ నొప్పిని ఓర్చుకుంటూ.
కేయూర లోనికెళ్లి పెయిన్ బామ్ తెచ్చి మర్దన చేస్తూ నా వల్ల ఇదంతా జరిగింది. నా దురదృష్టం నీకూ అంటుకున్నట్లు ఉంది” అంది బాధగా.
“అదేం లేదులే ఆంటీ! దగ్గరుండి లిఖితని తీసుకురాలేకపొయేను. అదే బాధగా ఉంది” అన్నాడు దిగులుగా మొహం పెట్టీ.
కేయూర కళ్లలో మళ్లీ నీళ్లూరేయి.
వాటిని వెంకట్‌కి కనిపించనివ్వకుండా “భగవంతుడు ‘ఇది’ అని నిర్ణయిస్తే దాన్ని మనమెవరమూ అధిగమించలేము. నాకు నమ్మకముంది లిఖిత తిరిగొస్తుందని” అంది.
ఆమె ఆత్మవిస్వాసానికి అతను విస్తుపోయేడు.
పేంట్ సరిచేసుకుని మెల్లిగా లేచి నిలబడుతూ “అయితే మీరు ఓంకారస్వామి దగ్గరకి రారా ఆంటీ?” అనడిగేడు.
“నేనెక్కడికీ రాను. నా లిఖిత క్షేమంగా తిరిగొస్తుంది నా ఇంటికి!” అంది స్థయిర్యంగా.
వెంకట్ తన పథకం పారనందుకు ఆలోచిస్తూ గడప దాటుతుంటే “వెంకట్” అంది కేయూర.
కేయూర పిలుపు విని గతుక్కుమని వెనుతిరిగి చూశాడు.”నా గొడవలో పడి అడగటం మరచిపోయేను. నిన్న నీతో ఉన్న అమ్మాయెవరు?” అనడిగింది.
వెంకట్ ఊహించి దానికి జవాబు సిద్ధం చేఉసుకునే రావడంతో అంత గాభరా కనింపించనివ్వకుండా “మా మావయ్య కూతురు. కాస్త మెంటలొస్తే కె.జిలో షాక్ పెట్టించి తీసుకొస్తున్నాను” అన్నాడు.
” ఆ పిల్ల పిచ్చిదానిలా లేదే?” అంది కేయూర ఆశ్చర్యపడుతూ.
“కొన్ని పిచ్చిలంతే. బయటపడవు. దానికి పెళ్లి పిచ్చి. పిచ్చి కుదిరితేగాని పెళ్లి కాదు. ఏం చేస్తాం” అంటూ తప్పుకున్నాడు వెంకట్.

*****
ఆ చీకటి నిర్మానుష్య రాత్రి తన జీవితం తన జీవితం అన్నివిధాల నాశనమవ్వ బోతున్నదన్న వేదనతో లిఖిత కెవ్వున అరచి కళ్లు గట్టిగా మూసుకుంది.
ఆమె అరుపు ఆ నిశ్శబ్దంలో అనేక వేల తరంగాలు పుట్టించి అడవిని హోరెత్తించింది.
అడవంతా దద్దరిల్లినట్లయింది.
పక్షులు గూళ్లలో నుండి మేల్కొని కువకువలాడేయి.
ఆమె అరుపుకి బదులిస్తున్నట్లుగా మరికొన్ని జంతువులు తిరిగి అరిచేయి.
సరిగ్గా అదే సమయంలో ఒక కిలోమీటరు దూరంలో ఆ కొలనులోనే స్నానం చేసి ఒడ్డున పడుకొన్న ఏనుగు ఉలిక్కిపడి లేచి మెడలో గంటని మ్రోగిస్తూ పరుగున ఆ అరుపు వచ్చిన దిశకి వచ్చింది. ఆ మత్తగజం పరుగుకి అడవంతా కంపించినట్లయింది.కామంతో కళ్ళు మూసుకుపోయి లిఖితని ఒడిసిపట్టుకున్న మహామాయ ఏనుగు పరుగున రావడం గమనించనే లేదు.
ఏనుగు ఎర్రబడిన కళ్లతో తొండంతో చుట్టేసి మహామాయని ఒక్క ఉదుట్న దూరంగా విసిరేసింది. లిఖిత భయంతో వణికిపోతూ ఏనుగుని చూస్తూ అలానే లేచి కూర్చుంది.
“గణా!గణా!” అంటూ ఏనుగు వెనుక ఒక యువకుడు పరిగెత్తుకొచ్చేడు.
ఏనుగు తల తిప్పి అతనివైపు చూసి ఘీంకరించింది.
అతను వచ్చి ఏనుగుని నిమురుతూ లిఖితవైపు చూసేడు. లిఖిత భయంగా లేచి నిలబడింది.
ఏనుగు మాత్రం ఇంకా కోపాన్ని వీడక దూరంగా వాగులో పడ్డ మహామాయ దగ్గర కెళ్లి కాలెత్తి అతని పొట్ట మీద వేసింది. మహామాయ అప్పడంలా మారి వాగులోని ఇసకపొరల్లోకి కూరుకుపోయేడు. అప్పటికే అతని ప్రాణం అనంతవాయువుల్లో కలిసి అయిదు నిముషాలు దాటిపోయింది.
అతను పరుగున వెళ్లి “గణా!గణా!” అంటూ ఏనుగుని ఆపే ప్రయత్నం చేసేడు కాని అప్పటికే అంతా జరిగిపోయింది.
ఏనుగుతో అతను తిరిగొచ్చి లిఖితవైపు చూసి “ఎవరు నువ్వు?” అనడిగేడు.
ఆమెకతని ప్రశ్న అర్ధం కాలేదు.
ఇంకా వీడని భయంతొ అతనిని చూస్తూ నిలబడింది.
అతను ఏనుగుకేదో సంజ్ఞ చేసేడు.
ఏనుగు క్రింద కూర్చుంది.
అతను లిఖితని ఎక్కమని సైగ చేసేడు.
ఆమె భయంగా ఎక్కి కూర్చుంది. అతను ఎక్కేడు. ఏనుగు లేచి నిలబడి నడక సాగించింది. అడవిలో అది నడుస్తుంటే కొమ్మలు వాళ్లని తాకుతున్నాయి. లిఖిత భయంతో దాని మెడకి కట్టిన గంటల తీగెల్ని గట్టిగా పట్టుకుంది. అలా ఆ అడవిలో రెండు కిలోమీటర్ల నడక సాగేక ఒక విశాలమైన మైదానం లాంటి ప్రదేశం వచ్చింది. అక్కడ పూరిపాకల్లాంటి కొన్ని గుడిసెలున్నాయి.
అక్కడికెళ్ళేక “గణా!” అని అరిచేడతను. ఏనుగు మళ్లీ చతికిలబడింది.
అతను దిగి ఆమెకి చేయందించేడు.
లిఖిత కూడా మెల్లిగా ఏనుగు దిగింది.
వాళ్లిద్దర్నీ చూసి ఓక వ్యక్తి పరుగున వచ్చాడక్కడికి.
అతను లిఖితని ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ ఏదో ప్రశ్నించేడు. ఏనుగు తాలూకు వ్యక్తి మళయాళంలో ఏదో చెప్పేడు.
అతను లిఖితవైపు తిరిగి “తమిళమా?” అన్నాడు.
“కాదు తెలుగు” అంది లిఖిత.
అతడు వెంటనే ఫక్కున నవ్వి “మన తెలుగే!” అన్నాడు.
వెంటనే ఏనుగు తాలూకు వ్యక్తి లిఖితవైపు చూసి మా నాన్న మళయాళి. మా అమ్మ తెలుగు మనిషే. నాకు కొంచెం కొంచెం తెలుగు వస్తాది. నా పేరు కాణ్హ. నీ పేరు?” అనడిగేడు.
“లిఖిత” అంది
అప్పుడే తూర్పువైపున చీకటి తెల్లవారుతోంది.
కాస్త దృఢమైన ఆకారం ఆమెకు స్పష్టమవుతోంది. అతనికి పాతికేళ్ళ వయసుంటూంది. మెలి తిరిగిన కండరాలు, ఆరడుగుల ఎత్తు అతను. పూర్తిగా మళయాళీ యువకుడిలా లేడు. తెలుగువాడని కూడా అనిపించడంలేదు. కళ్లలో మెరపులాంటి ఆకర్షణ ఉంది.
లిఖిత అతనివైపు స్నేహపూర్వకంగా చూసి నవ్వింది. అతను కూడా కొద్దిగా నవ్వి “ఆ మాయగాడి దగ్గరకి ఎందుకు వెళ్లావు?” అనడిగేడు.
లిఖిత జరిగిన వృత్తాంతం అంతా క్లుప్తంగా చెప్పింది.”అయితే మీ నాన్న ఆ గుహలో ఉన్నాడంటావా?” అనడిగేడూ కాస్త అనుమానంగా.
“సరిగ్గా తెలియదు. ఉన్నాడని అనుమానం”
“గుర్తుపడతావా?”
“చూడలేదు. కాని పేరు తెలుసు”
బదులుగా కాణ్హ పకపకా నవ్వాడు.
“పేరుతోనే ఎలా కనుక్కుంటావు?” అన్నాడు.
లిఖిత ఖిన్నవదనంతో చూసిందతని వైపు.
ఆమె మొహంలో బాధ తాలూకు క్రినీడలు దోబూచులాడటం గమనించి ప్రయత్నిద్దాంలే ముందు భోంచేద్దువుగాని రా” అంటూ ఆమెని తన గుడిసెలోకి తీసుకెళ్ళేడు.
యభై సంవత్సరాలున్న స్త్రీమూర్తి చేస్తున్న పనాపి “ఎవర్రామ్మాయి?” అని అడిగింది లిఖితని పరిశీలనగా గమనిస్తూ.
కాణ తల్లికి మళయాళంలో జరిగిందంతా చెప్పేడు. ఆమెకు లిఖిత తెలుగు పిల్లని తెలియగానే ప్రాణం లేచొచ్చినట్లయింది.
“ఏమ్మా. ఆ మహామాయ పరమనీచుడని నీకెవరూ చెప్పలేదా? ఒకప్పుడు నేను కూడా నీలానే వాడి చేతిలో చిక్కుకోబోయేను. వీడి తండ్రి నన్ను రక్షించేడు. ఆయన్నే పెళ్ళి చేస్కున్నాను” అంది.
లిఖిత స్నానం చేసి చాలా రోజుల తర్వాత ఆవిడ వండిన తెలుగు భోజనం తిన్నది.
లిఖిత భోంచేస్తుంటే ఆవిడ సాలోచనగా చూస్తూ “ఆ మహామాయ దగ్గర చాలా క్షుద్రవిద్యలున్నాయి. వాణ్ని మన గణ ఎలా చంపగల్గిందో నాకాశ్చర్యమేస్తున్నది” అంది.
“అదే నేనూ అనుకున్నాను. కాని.. ఏ క్షుద్రవిద్యన్నా దేవుడి ముందు తల దించాల్సిందే కదా. ఈవిడ దగ్గరేమన్నా అద్భుత శక్తులున్నాయేమో” అన్నాడు కాణ్హ నవ్వుతూ.
లిఖిత సిగ్గుపడుతూ “ఏం లేవు. నా దురదృష్టం కొద్ది కొచ్చిలోని భగవతి కోవెలలో పూజారి ఇచ్చిన కుంకుమ కూడా పోగొట్టుకున్నాను” అంది.
కాణ్హా ఆమె మాటలు విని సందేహంగా చూస్తూ ఏనుగు దగ్గరికి పరిగెత్తేడు. అతని చర్య అర్ధం కాని అతని తల్లి, లిఖిత కూడా అతనెళ్లిన దిశ వైపు చూసేరు.
కాణ్హా ఏనుగు దగ్గరగా వెళ్లి దాన్ని పరిశీలనగా చూస్తూ”అమ్మా.. అమ్మా ఇలా రా!” అని పిలిచేడు ఉత్సాహంగా.
కాణ్హా తల్లితోపాటు లిఖిత కూడా అక్కడికి చేరుకున్నారు.
కాణ్హా వాళ్ళకి ఏనుగు మొహం చూపిస్తూ “అమ్మా దీని మొహాన ఎర్రగా అంటుకున్నదేమిటి? నేను ఆ మహామాయగాడి రక్తం అనుకున్నాను కాని.. కుంకుమలా లేదూ?” అనడిగేడు.
ఆమె కూర్చున్న ఏనుగు దగ్గరగా వెళ్ళి నుదుటిమీద కొద్దిగా చేత్తో తడిమి “ఇది కుంకుమే. దీని నుదుటున ఎవరు పెట్టేరు?” అంది ఆశ్చర్యంగా..
లిఖిత ఆశ్చర్యంగా ముందుకొచ్చి చూసింది.
కాణా ఏనుగుని ఎగాదిగా చూస్తూ “నువ్వు నీ కుంకుమని ఎక్కడ పోగొట్టుకున్నావు?” అనడిగేడు.
“వాగు ఒడ్డునే. అక్కడే స్నానం చేస్తున్నపుడు పోయినట్లుంది”
కాణా కళ్లు ఆ మాట విని చిత్రంగా మెరిసేయి.
“అమ్మా” అంటూ తల్లిని కౌగలించుకుని గిరగిరా తిప్పేడు.
ఆమె అర్ధం కానట్లుగా చొసి “ఏంటి?” అంది.
“ఈ కుంకుమ భగవతి కోవెలలో పూజారి ఇచ్చిందేనమ్మా. అందుకే మన గణ ఆ నీచుణ్ణి చంపగల్గింది” అన్నాదు ఆనందాతిరేకంతో.
లిఖిత తెల్లబోయి చూసిద్ని.
“ఈ కుంకుంకంత శక్తుందా?” అనడిగింది ఆశ్చర్యపోతూ.
“ఉంది. నీతి, నిజాయితీ, రుజువర్తనానికెప్పుడూ శక్తుంటుంది. దాని ముందు ఏ క్షుద్రశక్తైనా నిలబడదు.నిలబడలేదు. నీచోపాసకులకి, క్షుద్ర ఆరాధకులకి ఎప్పుడూ చివరన ఇలాంటి చావే పడుతుంది. కాణ్హా. గణాకి స్నానం చేయించకు. వెంటనే మీరిద్దరూ దీని మీద వెళ్లి వాడి స్థావరానికి వెళ్లండి. వెళ్లి ఈమె తండ్రిని పట్టుకోండి. ఆ నీచ స్థావరాన్ని నాశనం చేయండి. మీకు భగవతి సహాయపడుతుంది”అంది ఒకరకమైన ఉద్వేగభరితమైన కంఠస్వరంతో అతని తల్లి.
కాణ్హ తల్లి మాటని వెంటనే శిరసావహించేడు.
ఇద్దరూ ఆమెకి నమస్కరించి ఏనుగు మీద వెళ్తుంటే ఆమె భగవతి నామోచ్చారణ చేస్తూ వాళ్లు కనిపించినంత మేరా చూస్తూ నిలబడింది.