మాలిక పత్రిక

రచన: అంగులూరి అంజనీదేవి

ఒకసారి ఆమె ముఖంలోకి జాలిగా చూసి, ‘సమస్యల్ని సృశించే నేర్పుకూడా ఓ కళేకదా!’ అని మనసులో అనుకొని, ఏమనాలో తెలియక ‘ఆల్‌ ద బెస్ట్‌’ అన్నాడు. అంతలో…
పేర్స్‌ెం నుండి కాల్‌ రావటంతో ‘ఎక్స్‌క్యూజ్‌మీ’ అని ఆముక్తతో చెప్పి పక్కకెళ్లి మ్లాడి వచ్చాడు.
ఆమె చాలా సేపు ద్రోణ దగ్గరే కూర్చుంది.
* * * * *
అర్ధరాత్రి దాక – అందరు నిద్రపోతున్న సమయంలో గంగాధరం మళ్లీ అరుస్తూ లేచాడు.
నిశిత బెదిరిపోయి లేచి కూర్చుంది. ఆమె వణకటం చూసి…
”నిశితా భయపడకు..” అని మాత్రం అన్నాడు గంగాధరం.
”భయంగా వుంది మామయ్యా! మీరు రోజు ఇలాగే అరుస్తున్నారు. ఎందుకని?” అంది గుండెలపై చేయివేసుకొని.,..
నిశితకి చెప్పాలి! తనేోం చెప్పాలి. ఏం*రిగిందో చెప్పాలి. ఇన్నిరోజులు వినేవాళ్లులేక, ఆత్మీయులుగా అన్పించక చెప్పలేదు ఇప్పుడు చెప్తే కనీసం నిశిత అయినా ధైర్యంగా తనపక్కన వుంటుంది. లేకుంటే తన అరుపులకి భయపడ్తూ ఎన్ని రోజులు ఇలా?
భార్య ఎలాగూ తనని దగ్గరకి రానీకుండా దూరంగా వుంది. అది ఏ*న్మలో చేసుకున్న పాపమోకదా!
ఆయన చెప్పానికి సిద్ధమయ్యాడు.
అది గమనించి మంచి నీళ్లు తెచ్చి ఇచ్చింది నిశిత.
అవి తాగి చెప్పటం ప్రారంభించాడు.
”నేను ఆర్‌.టి.సి. బస్‌లో పనిచేస్తున్న రోజుల్లో నా భార్య డబ్బు మీద ఆశతో నన్ను బాగా సంపాయించమనేది. జీతాన్ని మించిన సంపాదన నాకెలా వస్తుంది? రోజుకోరకంగా, ఏదో ఒకటి లేదంటూ తనలోని వెలితిని బయటపెట్టి బాధపడేది. నన్ను బాధపెట్టేది. రాను రాను ఇంటికి రావాలంటేనే భయపడేవాడిని… అప్పటికే శ్యాం పుట్టాడు. శ్యాం కోసమైనా నేను నా భార్య మాట వినాలి. లేకుంటే నన్ను ఇంటికి రానివ్వదు. బస్‌లో టికెట్స్ ఇవ్వకుండానే ప్రయాణీకుల దగ్గర డబ్బులు తీసుకోవటం మొదలు… నా భార్యకి నెలకోసారి ఇచ్చే జీతంకన్నా నేను రోజూ ఇచ్చే పది, ఇరవై చూసి సంతోషించేది. ఆ సంతోషాన్ని దూరం చెయ్యలేక నేను ఆ ఉద్యోగానికి దూరమయ్యాను. అంటే స్వాడ్‌ వచ్చినప్పుడు దొరికిపోయి ఉద్యోగం పోగొట్టుకున్నాను.
… పోయిన ఉద్యోగం మళ్లీ రాలేదు. భార్యా, బిడ్డను పోషించుకోవాలంటే డబ్బులేదు. ప్రొద్దునలేచి ఏదో ఒక పనికి వెళ్లేవాడిని… నేను చెయ్యని పనిలేదు. పడని కష్టం లేదు.
నేను చేసిన తప్పుకి అనుభవిస్తున్న శిక్షను చూసి నామీద నాకే జాలేసేది. ఒక రోజు దొరికిన పని ఇంకో రోజు దొరికేది కాదు.. క్వారీలల్లో రాళ్లు తీసేపని దగ్గరనుండి రైల్వేస్టేషన్లో మూటలు మోసే పనిదాకా అన్ని పనులు చేశాను. చివరికి బరువైన పనులు చెయ్యలేని స్థితికి వచ్చాను. కారణం నాలో కాల్షియం లోపించిందన్నారు డాక్టర్లు.
అప్పుడు నాకో వ్యక్తితో పరిచయం అయింది. ఆయన పేరు డా||కె.కె. నాయుడు ఆయన నన్నో కోరిక కోరాడు.” అంటూ ఆగాడు గంగాధరం.
”ఏమి మామయ్యా ఆ కోరిక?” అంది నిశిత ఆసక్తిగా..
”వర్షాకాలంలో పొలాల గట్లపై తుంగగడ్డి మొలస్తుంది. ఎక్కడైనా ఆ గడ్డిని కోసి పశువులకి మేతగా వేస్తారు. లోపల గడ్డలు విస్తరించి ఎంత కోసినా ఆ తుంగ మళ్లీ మొలకెత్తటం దాని నైజం. ఆ తుంగను బలంగా పీకితే గడ్డలు బయటపడ్తాయి. ఆ గడ్డల్ని ఎలాగైనా సంపాయించి తనకి సప్లై చెయ్యమని కోరాడు.. నేను పనికెళ్లి రాళ్లు మోస్తే వచ్చే డబ్బుకన్నా ఎక్కువ ఇస్తానన్నాడు. నేను ఒప్పుకున్నాను…
…ఇంట్లో నా భార్యతో చెప్పాను. సరే వెళ్లమంది. నెల మొత్తంలో నేనెక్కువగా అక్కడే గడపాల్సి వచ్చేది. ఆ తుంగగడ్డల్ని తీసికెళ్లి ఒకరూంలో వుంచి దానికి నేనే కాపలా వుండేటట్లు ఏర్పాటు చేశారు. ఆ తుంగగడ్డల్ని ఎండబెట్టి ఆ గడ్డలనుండి సుగందద్రవ్యాన్ని తయారు చేయ్యాలన్నదే ఆయన ప్రయోగం… అది నిర్విఘ్నంగా సాగుతోంది.
ఆయన నన్ను పూర్తిగా నమ్మి – ఆ గదిని, అందులోని ఇన్‌స్ట్రుమెంట్స్ ని నామీద వదిలి ఇంటికెళ్లేవాడు. నేను ఇంటికెళ్లకుండా రాత్రంతా అక్కడే కాపలా వుండేవాడిని… పగలంతా తుంగగడ్డల్ని సేకరించి ఎండబెట్టేవాడిని. అక్కడ ఆ తుంగగడ్డలకన్నా ఆ డాక్టర్‌గారి ఇన్‌స్ట్రుమెంట్స్ చాలా ఖరీదైనవి కాబట్టి నేను వాటికి గట్టి కాపలా కాసేవాడ్ని…
ఒకరోజు రాత్రి…
నిద్రకి ఆగలేక టీ తాగుదామని, ఒక చెట్టుకింద టీ కాస్తుంటే నడుచుకుంటూ అక్కడికి వెళ్లాను. అక్కడ అప్పటికే టీ తాగుతూ నిలబడివున్న నలుగురు యువకులు అదే రోడ్డుపై ఆ రాత్రి రెండుగంటలకి వెళ్లే ఓ బస్‌ను దోచుకోవాలని ప్లాన్‌ చేస్తున్నారు. వాళ్లగురించి అప్పుడప్పుడు పేపర్లో రావటం నేను చదవటం వల్ల వెంటనే వాళ్ల ఎత్తుగడల్ని అర్థం చేసుకోగలిగాను.
అప్పటికప్పుడు వాళ్లను ఎదుర్కొనే శక్తి, పట్టించే నేర్పు లేక మౌనంగానే వుండిపోయాను. ఆ రాత్రికి ఆ బస్‌ దోపిడీలో నగలు, డబ్బు దోచుకోవటమే కాక ఇద్దరు చంటిపిల్లల్ని చంపెయ్యటం నన్ను బాగా కదిలించింది. నా మౌనం మంచిది కాదనుకున్నాను. జీవితంలో నేనేంత కష్టపడ్డా నా భార్య, కొడుకుకే ఉపయోగపడ్తాను. వీళ్లను పోలీసులకి పట్టిస్తే చాలామందిని బ్రతికించగలుగుతాను. అని ఓ నిర్ణయానికి వచ్చాను.
చాలా కష్టపడి వాళ్లను ఫాలో అయ్యాను. పోలీసులకి పట్టించాను. వాళ్లలో ఒకడు మాత్రం తప్పించుకున్నాడు. పట్టుపడిన వాళ్లకి వాళ్ల వాళ్ల నేరాలను బట్టి శిక్షలు పడ్డాయి. ఒకడికి యావజ్జీవకారాగార శిక్ష కూడా పడింది.
తక్కువ శిక్షపడ్డవాళ్లు కొద్ది రోజులకే బయటకొచ్చారు. వాళ్లు బయటకి రాగానే ముందుగా తప్పించుకున్నవాడు వాళ్లతో కలిసి నా వెంటపడ్డాడు.
మబ్బుపట్టి, గాలికొట్టి, వానపడ్తూ నేలంతా బురదగా వుంది. పెద్దకాలువ కట్టదాటి రోడ్డెక్కిన నేను వాళ్లను తప్పించుకుందామని ఒకప్పుడు హాస్పిటల్‌ కోసం కట్టి పాడుబడిపోయిన బంగ్లాలోకి దూరాను. వాళ్లు కూడా లోపలకి వచ్చారు.
నా చేతిలో సంచిని లాక్కుని విసిరికొట్టారు.. వాళ్లలో క్రోదం, కసి పెట్రేగి పోయి ముగ్గురు కలిసి నా మీద పడ్డారు. నేను ఎంత ప్రయత్నించినా వాళ్లను విడిపించుకోలేక పోయాను. బయటకి అరుపులు విన్పించకుండా నానోట్లో గుడ్డకుక్కారు. నేను కళ్లు మూసి తెరిచేలోపలే ఒకడు వెనక నుండి కత్తితీసి నా చేయి నరికాడు. నేను సృహ కోల్పోయాను.. తర్వాత ఏం జరిగిందో నాకు తెలియదు.
హాస్పిటల్లో డా||కె.కె. నాయుడు గారు నాకు వైద్యం చేయించారు. అప్పటికే నేను ఇంటికెళ్లక చాలాకాలమైంది. నాభార్యా, బిడ్డ గుర్తొస్తున్నారు. కానీ వాళ్ల గురించి ఆలోచించే ఓపిక కూడా లేకుండా అయింది. గాయం పచ్చిగానే వుంది.
కానీ ఈమధ్య మళ్లీ వాళ్లు నన్ను చూశారు. నన్ను చంపేవరకు నిద్రపోయేలా లేరు. వాళ్ల చేతుల్లో చావటం ఇష్టంలేక ఇలా వచ్చాను.
ఆ తర్వాత ఏం జరిగిందో నీకు తెలుసు.
ఇప్పుడు ఇక్కడ నా భార్యా, నా కొడుకు, నా కోడలు – ముఖ్యంగా నువ్వు వున్నారు. చిన్నదానివైనా – ఒక చెయ్యి పూర్తిగా లేని నన్ను అర్థం చేసుకొని, సేవచేసి నా గాయాన్ని నయంచేశావు. పెద్దవాడినన్నది మరచిపోయి నీకు చేతులెత్తి దండం పెట్టాలని, ఒకసారి నీ పాదాలను తాకాలని ఎన్నోసార్లు అన్పించింది. రాగద్వేషాలతో వుండే మానసిక వికలాంగులకన్నా నువ్వు గొప్పదానివి నిశితా!” అన్నాడు.
నిశిత అలాగే వింటోంది… ఉన్న ఉద్యోగం పోగొట్టుకొని, కుటుంబానికి దూరమై శారీరకంగా, మానసికంగా ఆయన ఎంత చిత్రహింసకు గురయ్యాడో అర్థం చేసుకొని మనసులో ఏడ్చింది.
”నిశితా! ఆ దురదృష్ట సంఘటన, ఎంత మరచిపోదామన్నా నన్ను వెంటాడి బాధిస్తోంది. అప్పుడు అరిచిన అరుపులు ఇంకా అలాగేనా మైండ్‌లో సెట్ అయి రిపీట్ అవుతున్నాయి. నువ్వు భయపడకు…” అన్నాడు.
”అలాగే ! మామయ్యా! ఇదంతా అత్తయ్యతో, బావతో, అక్కతో చెబుతాను. అందరు మిమ్మల్ని అర్థం చేసుకోవాలి. మీరెంత నరకాన్ని అనుభవించారో ముఖ్యంగా అత్తయ్యకి తెలియాలి. హాయిగా ఉద్యోగం చేసుకుంటున్న భర్తని ఇంకా ఎక్కువ సంపాయించమని టార్చర్‌ పెట్టే ఆడవాళ్లకి తెలియాలి.” అంది నిశిత.
గంగాధరం మాట్లాడలేదు
”పడుకోండి మామయ్యా! ఇంకేం ఆలోచించకండి! మేమంతా వున్నాం కదా! ప్రశాంతంగా వుండండి!” అంటూ ధైర్యం చెప్పి, ఆయన పడుకోగానే దుప్పటి కప్పి ఫ్యాన్‌ స్పీడ్‌ పెంచింది.
తండ్రి పడుకోవటం చూసి శ్యాంవర్ధన్‌ వచ్చాడు.
”మా నాన్న కేకలతో నీకు చాలా ఇబ్బందిగా వున్నట్లుంది కదూ?” అంటూ ఆమెకి ఎదురుగా కూర్చున్నాడు శ్యాం.
”అలాటిందేం లేదు బావా! అసలేం *రిగిందంటే..!” అంటూ గంగాధరం చెప్పిన విషయం చెప్పబోయింది.
”జరిగిందాన్ని గురించి ఇప్పుడెందుకు? జరగబోయేది కావాలి” అన్నాడు ఒకరకంగా చూస్తూ…
మగవాడి చూపులు తన మీద నిలిచినప్పుడు, అవి ఏ దృష్టితో నిలిచాయన్నది స్త్రీ వెంటనే పసిగడ్తుంది. బావ తనని కోరుకుంటున్నాడని, అది ధర్మం కాదని, అక్కకి అన్యాయం చెయ్యబోతున్నాడని అర్థం చేసుకొంది. అందుకే ఈ మధ్యన అతను ఎప్పుడు కన్పించినా ఇబ్బందిగా విసుగ్గా అన్పిస్తోంది.
”మీరు వెళ్లండి బావా! నాకు నిద్రొస్తుంది” అని అనలేక వెంటనే
”మామయ్యా! పడుకున్నారా ! మీ అబ్బాయి వచ్చాడు.” అంది నిశిత గంగాధరం వైపు చూస్తూ…
శ్యాం కంగారుగా చూస్తూ… ”ఆయన్నెందుకు లేపటం? పడుకోనీయ్‌!” అన్నాడు
టక్కున దుప్పటి తొలగించి లేచి కూర్చున్నాడు గంగాధరం.
”ఏం శ్యాం! నిద్ర రావటంలేదా?” అన్నాడు.
”వస్తోంది నాన్నా! నువ్వేదో అరిచినట్లుంటే వచ్చాను.” అన్నాడు శ్యాం
”అరిచి చాలా సేపయింది” అన్నాడు గంగాధరం.
ఒక్కక్షణం మౌనంగా వుండి ”నేను వెళ్తాను నిద్రొస్తోంది.” అంటూ లేచాడు శ్యాంవర్ధన్‌. అతను వెళ్లగానే
”పడుకో నిశితా! అవసరమైతే నన్ను లేపు. భయపడకు.” అన్నాడు గంగాధరం.
దేవుడు మనిషి రూపంలో వుంటాడనానికి గంగాధరమే నిదర్శనంగా అన్పించి – తండ్రి పక్కన పడుకున్నంత ధైర్యంగా పడుకొంది నిశిత.
* * * * *
ఆరోజు ద్రోణ మీద కోపంతో ఇంట్లోంచి బయటకెళ్లి ఆటో ఎక్కిన శృతికకు ఎటెళ్లాలో అర్థంకాలేదు.
అక్కకన్నా ఆత్మీయులు, తన గురించి ఆలోచించేవాళ్లు ఎవరున్నారు అని అక్క దగ్గరకి వెళ్లింది.
కృతిక ఇంకా ఆఫీసునుండి రాలేదు.
పిల్లలు నానమ్మ పెట్టిన టిఫిన్‌ తింటున్నారు… పిన్నిని చూడగానే ”హాయ్‌” చెప్పారు. శృతిక ఓ నవ్వు నవ్వి… ”బావున్నారా అత్తయ్యా?” అంటూ వంటగదిలోకి వెళ్లింది. ఆవిడ తిట్టిన తిట్లు ప్రస్తుతం గుర్తురాలేదామెకు…
”నేనేదో హాస్పిటల్లో వున్నట్లు ఏమి పరామర్శ? అడగకూడదు కాని ఎందుకొచ్చావిప్పుడు ? ఏదైనా పని కాని, పంక్షన్‌ లాటింది కాని వుండి వచ్చావా? ద్రోణ ఏడి? ఒక్కదానివే వచ్చావా? నీకలవాటేగా ఇలా రావటం…!” అంటూ ప్రశ్న మీద ప్రశ్న వ్యంగ్యంగా వదిలింది.
బిక్క చచ్చిపోయింది శృతిక. వెంటనే తేరుకొని…
”ఒక్కదాన్నే రాకూడదా? నాకు దారి తెలియదా?” అంది బింకంగా
”దారి తెలిసినా పెళ్లయ్యాక ఆడవాళ్లు ఒంటరిగా ఎటూ వెళ్లరు. వెళ్తే భర్తకి ఇబ్బంది కదా! కలిసి వెళ్తారు. మీకలాటి ఇబ్బందులేం లేవు కాబోలు…” అంటూ ఇంకో వ్యంగ్యబాణాన్ని విసిరింది.
”నానమ్మా ! మాకు టైమవుతుంది. త్వరగా పాలివ్వు…” అంటూ కేకేశారు పిల్లలు.
”వస్తున్నా! అదిగో! మొన్న నీచెయ్యి విరగ్గ్టొటి వెళ్లిందే మీ పిన్ని! ఆవిడొస్తే మాట్లాడుతున్నా… అన్నట్లూ! నువ్వేం పనిమీద వచ్చావో, అది చూసుకొని వెళ్లు.. తొందరేం లేదు. పిల్లల్ని మాత్రం బయట తిప్పకు. నీకసలే స్పీడెక్కువ.. అదే మా బాధ… నువ్వింత తింటే పోదు. నా కొడుకు, నా కోడలు ఇద్దరు సంపాదనపరులే…” అంది.
ఆ మాటలు శృతిక చెంప చెళ్లుమనిపించాయి.
‘అయినా ఈవిడ మాటలకేంటి… ఇలాగే అంటుంది. ఇవన్నీ పట్టించుకో కూడదు.’ అని మనసులో అనుకొంది.
కానీ పిల్లలు తనని చూడగానే ‘హాయ్‌!’ చెప్పి ఏ మాత్రం హ్యాపీ లేనివాళ్లలా మౌనంగా ట్యూషన్‌కి వెళ్లటం మనసు చివుక్కుమనిపిస్తోంది. ఇదంతా వాళ్ల నానమ్మ ట్రైనింగే… ‘మీ పిన్ని రాక్షసి నీ చేయి విరగ్గ్టొటింది.ఎప్పుడొచ్చినా సరిగా మాట్లాడకండి’ అని చెప్పి వుంటుంది.
మెల్లగా పిల్లలకి నచ్చచెప్పాలి. ‘నేను మీ పిన్నిని, మీ అమ్మలాగా నాక్కూడా మీరంటే ప్రేమ వుంటుంది. యాక్సిడెంట్లు అనేవి అనుకోకుండా జరుగుతుంటాయి. అవి కామనే…’ అని వాళ్లను దగ్గరకు తీసుకోవాలనుకుంది.
కృతిక ఆఫీసునుండి, పిల్లలు ట్యూషన్‌ నుండి రాగానే అందరు కలిసి భోంచేశారు.
భోంచేస్తున్నప్పుడు, ఆఫీసు విషయాలు ఆలోచించుకుంటూ పిల్లలతో కాని, శృతికతో కాని మాట్లాడలేదు కృతిక…
అక్క మాట్లాడితే బావుండని ఆశించింది శృతిక.
అక్క మాట్లాడకపోవటంతో అసంతృప్తిగా వుంది.
”ఇవాళ ఆఫీసులో బాగా స్ట్రెయిన్‌ అయ్యాను శృతీ! పడుకుంటాను. మళ్లీ మీ బావవస్తే ఆయన పని చూడాలి…” అంటూ తన బెడ్‌రూంలోకి వెళ్లింది.
ఆమె అలా వెళ్లిన కొద్దిసేపికే ఆమె భర్త వచ్చాడు.
అతను ముఖం కడుక్కుని ప్రెషెప్‌ అవుతుంటే ”త్వరగా రండి! వడ్డిస్తాను!” అంటూ నిద్రకళ్లతోనే కేకేలేస్తోంది కృతిక.
పిల్లలు హోంవర్క్‌ చేసుకొని, వాళ్ల గదిలో వాళ్లు పడుకున్నారు. నానమ్మ వాళ్ల గది ముందుండే హాల్లో పడుకొంది.
శృతిక వెళ్లి పిల్లల దగ్గర పడుకొంది… పిన్ని వచ్చి పడుకున్నట్లు ఒక్క కన్ను మాత్రమే తెరిచి గమనించిన మోనా మెల్లగా లేచి వెళ్లి నానమ్మ పక్కన పడుకొంది. శృతిక ఆశ్చర్యపోయింది. టీనా గాఢనిద్రలో వుంది.
మోనా వచ్చిపడుకోగానే.. ”నిద్రరావటం లేదా?” అంటూ పైన చేయివేసింది లాలనగా నానమ్మ.
”పిన్ని మా గదిలోకి వచ్చింది అందుకే ఇలా వచ్చాను.” అంది మోనా.
”వస్తే ఏం? పడుకోవలసింది పిన్నియే కదా!” అంది నానమ్మ
”అప్పుడు చెల్లి చెయ్యి పిన్ని వల్లనే కదా విరిగింది. అందుకే పిన్నిని చూస్తే భయం నాకు… నేను బాబాయ్‌తో చెబుతాను. పిన్నిని ఇలా పంపొద్దని..” అంది మోనా.
”పెద్దవాళ్లతో అలా మాట్లాడకూడదు. మీ మమ్మీతో ఏదైనా పనివుండి వచ్చిందేమో!” అంది నానమ్మ. ఆమె సందర్బాన్ని బట్టి కటువుగా మాట్లాడుతుందే కాని పిల్లలు పెద్దవాళ్లను గౌరవించకపోతే హర్షించదు.
”పనేం లేదు నానమ్మా! వాళ్లిద్దరేం మాట్లాడుకోలేదు” అంది టక్కున మోనా.
పిల్లలు పెద్దవాళ్లను ఎంతగా గమనిస్తారో అర్థమైంది నానమ్మకి.
వాళ్లకిప్పుడు ఏది చెబితే అది గ్రహించే శక్తివుంటుంది.
మంచీ-చెడు అనేవి వెంటనే వాళ్ల మనసు లోతుల్లోకి వెళ్లి బాగా పనిచేస్తాయి.
”నానమ్మా! బాబాయ్‌ లేకుండా పిన్ని ఒక్కతే వస్తే తప్పా?” అంది మోనా.
”మంచి ప్రశ్న వేశావు. తప్పులేకపోవచ్చు. కానీ పెళ్లయ్యాక ఆడప్లిల తన సంసారాన్ని అంకితభావంతో చూసుకోవాలి… ‘ధర్మేచ, అర్ధేచ, కామేచ, మోక్షేచ, నాతిచరామి’ అంటూ పెళ్లిలో భర్తచేసిన ప్రమాణానికి ‘నాతిచరితవ్యం’ అంటూ భార్య ప్రతి ప్రమాణం చేస్తుంది.
…దాన్ని జీవితాంతం పాటించాలి. భర్తతోనే వుండాలి. అవసరాన్ని బట్టి భర్తతోనే బయటకి రావాలి. అంతేకాని అక్కలదగ్గర, చెల్లెళ్ల దగ్గర గడపకూడదు. అలా గడిపితే ఎంత దగ్గరివాళ్లయినా చిన్నచూపు చూస్తారు” అంది నానమ్మ.
అవునా అన్నట్లు వింటోంది మోనా.
”ఏ రోజుల్లో అయినా… అంటే ఇప్పటి కంప్యూటర్‌ యుగంలోనైనా సరే పెళ్లయ్యాక ఒడిదుడుకులు వుంటాయి. తట్టుకోవాలి. స్వాతంత్య్రం కూడా తగ్గుతుంది. కట్టుబడాలి. అందరితో అవసరాలు వుంటాయి. అర్థం చేసుకోవాలి.
…ఇతరుల అవసరాల కన్నా భర్త అవసరాలకు ప్రాధాన్యత ఇవ్వాలి. సంతోషపెట్టాలి. దగ్గరవ్వాలి. అలా అని భర్తంటే భయభక్తులతో ప్రతిక్షణం మనసు చంపుకోమని కాదు. కలిసి, మెలిసి వుండాలి” అంది.
ఇప్పుడు మోనాకు భర్తతో పనిలేకపోయినా భర్తతో ఎలా వుండాలి అనేది భవిష్యత్తులో తెలుసుకుంటుందని నానమ్మ ఆలోచన.
మోనా కూడా ఆసక్తిగానే వింటోంది.
”ముఖ్యంగా వ్యక్తిగత జీవితం కన్నా సంసారం బాగుండాలి అనుకోవాలి. అనుమానాలు, చికాకులు వుండకూడదు. అవి వుంటే అరిష్టం. అన్ని అరిష్టాలకు మూలం ఆవేశం…” అంది నానమ్మ.
మోనా వింటూ నిద్రపోయింది
శృతికకు నిద్ర రాలేదు.
* * * * *
తెల్లవారింది.
తనలోని ఆవేదనను అక్కతో చెప్పుకుంటే కొంతయినా తగ్గుతుందని అక్క దగ్గరకి వెళ్లింది శృతిక… ఆఫీసుకెళ్లే తొందరలో శృతిక చెప్పేది వినకుండానే ఆఫీసుకెళ్లింది కృతిక. బావకూడా అంతే హడావుడితో తన ఆఫీసుకి వెళ్లాడు. పిల్లలు స్కూల్‌కి వెళ్లారు.
స్నానంచేసి చీరకట్టుకొని హాల్లోకి వచ్చిన శృతిక నానమ్మను చూసి షాకైంది.
కారణం నానమ్మ చెవిదగ్గర సెల్‌ఫోన్‌ పెట్టుకొని టీవీ చూస్తోంది. కళ్లార్పితే అవతల మాటలు మిస్సవుతానేమో నన్నట్లు కళ్లుకూడా ఆర్పకుండా అతిశ్రద్ధగా వింటోంది.
‘…ఈ వయసులో ఈవిడ కూడా సెల్‌ఫోన్‌ పట్టుకొని టీవీ చూడాలా? ఈవిడకు కూడా ఫీలింగ్స్‌ వుంటాయా? భర్తలేడు. మరెవరితో మాట్లాడుతోంది? చిన్నప్పటి బాయ్‌ఫ్రెండా? అయివుండొచ్చు. ఈ సెల్‌ఫోన్ల పుణ్యమా అని ఎక్కడెక్కడి వాళ్లు లైన్లోకి వస్తుంటారు. అంత అవకాశం ఈ సెల్‌ఫోన్ల వల్లనే దొరుకుతోంది.
రాత్రి ఎంతో చక్కగా భార్యా, భర్త అంటూ మోనాతో డైలాగులు చెప్పింది. ఇప్పుడేమో అందరు వెళ్లాక బుద్దిగా కూర్చుని, ఓల్డ్‌ బాయ్‌ఫ్రెండ్‌తో మాట్లాడుతూ తరిస్తోంది. ఇలాటిం వాళ్లను వయసుతో పనిలేకుండా ఏది దొరికితే అది తీసుకొని కొట్టాలి.’ అనుకొంది మనసులో శృతిక.
నానమ్మ మాత్రం అప్పటివరకు సెల్‌ఫోన్‌లో ‘ఓం గణేశా! వందనం!’ అన్న యాడ్‌ని విని.,. విన్నది చాలదన్నట్లు ‘ఇంకా కొద్దిసేపు మాట్లాడితే వాడి సొమ్మేం పోయిందో అప్పుడే ఆపేశాడు’ అని పైకే తిట్టుకుంటుంటే…
శృతిక ”ఆ…” అని ఆశ్చర్యపోతూ ”ఛీ.. ఛీ ఈ ఇంట్లో ఒక్కక్షణం కూడా వుండకూడదు. ఎక్కడికి పోయినా ఇదే గోల” అని మనసులో అనుకుంటూ నానమ్మతో చెప్పకుండానే బయటకొచ్చి ఆటో ఎక్కింది.
* * * * *
ఆట దిగి శృతిక నేరుగా తను చదువుకుంటున్నప్పుడు వున్న హాస్టల్లోకి వెళ్లింది.
ఆ హాస్టల్లో రకరకాల అమ్మాయిలు వున్నారు. వాళ్లలో చాలావరకు ఆ చుట్టుపక్కల ఊర్లనుండి చదువులకోసం చదువులు ముగించుకొని, ఉద్యోగాలకోసం వచ్చినవాళ్లు వున్నారు. పిల్లల్ని ఉన్నతమైన స్థానాల్లో చూడాలని, అందుకు తగిన స్వాతంత్య్రాన్ని ఇచ్చిన వాళ్ల తల్లిదండ్రుల ఆశలకి వక్రభాష్యం చెప్పకుండా బాగా చదివి వారి లక్ష్యసాధన కోసం ఎంతో పట్టుదలతో శ్రమిస్తూ, కోరుకున్న స్థానాలకు చేరుకోవాలని చూసేవాళ్లే ఎక్కువగా వున్నారు.
ముఖ్యంగా వాళ్లలో చిన్న చిన్న ఊళ్లలో క్రమశిక్షణతో పెరిగిన అమ్మాయిలే ఎక్కువగా వున్నారు. బయట కృత్రిమ వాతావరణం కన్పిస్తున్నా – కన్నవారితో కట్టుబాట్ల మధ్యన పెరిగిన రోజుల్ని మరచిపోకుండా అర్ధరాత్రి వరకు బయట తిరగటం, అబద్దాలు చెప్పటం లాటిం వ్యసనాలకు దూరంగా వుంటూ… చక్కగా చదువుతూ కోరుకున్న భవిష్యత్తు కోసం ఎదురు చూస్తున్నారు.
వాళ్లలో చైత్రిక ఒకతి…
చైత్రిక చూడానికి సున్నితంగా వుండి, మెత్తని స్వభావం గల అమ్మాయిలా అన్పించినా మనోదారుఢ్యంతో ఏ పని అయినా భయపడకుండా కచ్చితంగా చేయగలిగేలా వుంటుంది. ప్రతికూల పరిస్థితుల్లో వివేకంగా వుండి సరిగా స్పందిస్తుంది.
హాస్టల్లోకి వెళ్లగానే ”నేను చైతూతో మాట్లాడాలి. మీరు కొంచెంబయటకి వెళ్తారా?” అంది మర్యాదగా ఆ రూం మేట్స్ ని ఉద్దేశించి శృతిక. వాళ్లు ”అలాగే” అంటూ బయటకెళ్లి హాల్లో పార్టీషన్‌ చేసిన గదిలో కూర్చున్నారు.
చైత్రికను పట్టుకొని ఏడ్చింది శృతిక.
చైత్రిక శృతికకు బెస్ట్‌ ఫ్రెండ్‌.
ఏడుస్తూనే జరిగింది మొత్తం చెప్పింది. రాజీలు, సహనాలు, ఆత్మవంచనలు బాగా తెలిసినవాళ్లే ద్రోణ దగ్గర వుండగలుగుతారని కూడా చెప్పింది.
”ఏయ్‌! పిచ్చీ! ఏడుపు ఆపు. ఇందులో ఏముందని అంతగా ఏడుస్తున్నావ్‌? నీకసలు బాధలు అంటే ఏమిటో తెలుసా?” అంది చైత్రిక శృతిక గడ్డంపట్టుకొని…
”నీకు తెలుసా?” అంది శృతిక ముక్కుని కర్చీప్‌తో తుడుచుకుంటూ…
”తెలుసు. ఈ ఏడాది రుతుపవనాలు సరిగ్గా పనిచేయక అనేక జిల్లాలు కరువు కోరల్లో చిక్కుకున్నాయి. అదలా వుండగానే మన సి.ఎం. హెలికాప్టర్‌ ప్రమాదంలో కన్నుమూశారు. అందులోంచి తేరుకోకముందే కనీవినీ ఎరుగని వరదలతో అనేక జిల్లాలు కొట్టుకుపోయి జనం వీధిన పడ్డారు…” అంది చైత్రిక.
”ఇది పేపర్‌ న్యూస్‌ నాక్కూడా తెలుసు…” అంది శృతిక.
చైత్రిక మాట్లాడలేదు.
”చైతూ! నా ఏడుపు చూడవే. నా గురించి ఆలోచించవే!” అంది శృతిక చైత్రిక భుజం పట్టి కదుపుతూ…
”నీకు కష్టమంటే ఏమిటో తెలిస్తే కదా నేను ఆలోచించానికి… చాలామంది ఆడవాళ్లు కన్నీళ్లతో నిత్యం తడుస్తున్నారు. దారి తెలియక, ఎటు వెళ్లాలో తెలియక, ఎలా వెళ్లాలో తెలియక చీకి దుఃఖంలో, దుఃఖపు చీకిలో బేలగా మారి… గుప్పెడు మాటలకోసం, పిడికెడు మెతుకులకోసం ఎదురుచూస్తూ వున్నారు. వాళ్ల గురించి ఆలోచించేవాళ్లు లేరు. వెన్నుదన్నుగా నిలబడేవాళ్లు లేరు…” అంది చైత్రిక ఆలోచనగా.
”చైతూ ప్లీజ్‌! నీ మాటలతో నాకు ఆర్ట్‌ ఫిలిం చూపించకే. ద్రోణ బయట ఆడవాళ్లతో వున్నంత ప్లజంట్ గా నాతో వుండటంలేదు. దీన్ని నేను తట్టుకోలేకపోతున్నాను. బాధను బాధగా చూడవే..” అంది.
”అది బాధెలా అవుతుంది. అతను ఆర్టిస్ట్‌. మనసులో ఎన్ని బాధలువున్నా అవి పైకి కన్పించకుండా నవ్వుతాడు. మాట్లాడతాడు. అందరి అభిమానాన్ని పొందుతాడు. అదే అతని పెట్టుబడి… నీ దగ్గర అలాటిందేం అవసరంలేదు. అందుకే నటించడం లేదు.” అంది చైత్రిక.
గట్టిగా చైత్రిక చేతి మీద కండవూడేలా గిల్లింది శృతిక.
”అబ్బా…” అంది వెంటనే చైత్రిక.
”ఎందుకలా అరుస్తావ్‌! నేను గిల్లింది నటన అనుకొని ఎంజాయ్‌ చెయ్‌!” అంది శృతిక.
ఎర్రగా కందిన చేతిని చూస్తూ ‘ఉఫ్‌’ అనుకొంది చైత్రిక. ఆ బాధకి చైత్రిక కళ్లలో సన్నటి నీటిపొర కదిలి మాయమైంది.
* * * * *
ఆ ఇద్దరు అలా ఓ గంటసేపు మాట్లాడుకోలేదు. ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ కూర్చున్నారు.
”చైతూ! నన్నర్థం చేసుకోవే! మునీంద్ర అనే రచయిత నీకు గుర్తున్నాడు కదా! ” అంది శృతిక.
”ఎందుకు గుర్తులేడు! మన ఫ్రెండ్‌ దీపిక ఆయనకి గ్రేట్ ఫ్యాన్‌ కదా! అది ఆయన్ని ప్రేమించి ఆయన తన ఒక్కదానికే సొంతం అని మనతో వాదించేది. మనం ఎంత చెప్పినా వినేది కాదు. ఒకరోజు ఆ రచయిత శాతవాహనాలో వస్తున్నాడని తెలిసి అది వెళ్తుంటే మనం కూడా ఆయన్ని పరిచయం చెయ్యమని వెళ్లాం. ఆయన మనల్ని చూడగానే దాన్ని వదిలేసి మనకే ఎక్కువ ఇంపార్టెన్స్‌ ఇచ్చాడు. అది చూసి దీపిక హర్టయింది. ఆయన ప్రేమనుండి డైవర్ట్‌ అయింది. అయితే ఏంటి?” అంది.
”ద్రోణ అలాటింవాడే అని నా అనుమానం.,” అంది శృతిక
”అది తప్పు. అందరు ఒకేలా వుండరు. అందరి అనుభవాలు ఒకేలా వుండవు. నీకో ఎగ్జాంపుల్‌ చెబుతాను విను. ఒక ప్రముఖ కవి మా పిన్నితో ఆయన బయట వున్నంతసేపు ‘నువ్వే నా ప్రాణం’ అంటాడు. ఇంటి కెళ్లాక ‘ఇక్కడ నా ప్రాణం పోతుంది’ అని పిన్ని ఫోన్‌ చేసినా లిఫ్ట్‌ చెయ్యడు. కారణం భార్య పక్కన వుంటుంది కాబట్టి.. ఇదేం జీవితంరా బాబు అని మనకి అన్పించవచ్చు. ‘అదే జీవితం’ అనుకుంటారు వాళ్లు…” అంది చైత్రిక.
”కానీ ద్రోణ అలా కూడా చెయ్యటంలేదు. ఇంట్లో నన్ను వదిలేసి ఫోన్‌ పట్టుకొని బయటకెళ్తాడు” అంది శృతిక.
”నీకు ఇబ్బంది అని వెళ్తున్నాడు. కాని ఆ కవిలాగా దొంగ వేషాలు వెయ్యటం లేదు. అలా వేసేవాడే అయితే ఆడవాళ్ల ఫోన్‌కాల్స్‌ ఇంటికి రాకుండా చూసుకుంటాడు” అంది చైత్రిక.
”ఏది ఏమైనా నేనోపని చెయ్యదలచుకున్నాను చైతూ! మన ఫ్రెండ్‌ స్వప్నికను మానవ బాంబులా ద్రోణ మీదకి ప్రయోగించాలనుకుంటున్నాను.” అంది శృతిక.
చైత్రిక ఆశ్చర్యపోతూ ”ఇలాటిం తిక్క ఆలోచన నీకెందు కొచ్చిందో నాకు తెలియదు. కానీ ఆత్మాహుతి దళంలో చేరానికి తన చుట్టూ తన చేతులతోనే బాంబులు పెట్టుకొని వెళ్తున్న అమ్మాయిలా అన్పిస్తున్నావు నువ్వు… ఎందుకంటే స్వప్నిక…” అని ఏదో అనబోయే లోపలే తలుపు నెట్టుకుంటూ గదిలోకి వచ్చింది స్వప్నిక.
శృతికను చూడగానే ”హాయ్‌! శృతీ!” అంటూ చేతిలో వున్న కవరు బెడ్‌మీద పడేసి శృతిక మీదపడి వాటేసుకొంది స్వప్నిక.
”హాయ్‌!” అంది కాని నవ్వలేదు శృతిక.
శృతికను వదిలి ”ఏంటే అలా వున్నావ్‌! ఇంట్లో ద్రోణ దగ్గర నవ్వి, నవ్వి వున్న నవ్వంతా అక్కడే వదిలేసి వచ్చావా?” అంది స్వప్నిక.
శృతిక ఇబ్బందిగా కదిలింది.
”చెప్పు! ఎలావుంది నీ వైవాహిక జీవితం? హ్యాపీనా? మేం కూడా పెళ్లి చేసుకోవచ్చా? పర్వాలేదా చెప్పు?” అంది స్వప్నిక తెగ ఉత్సాహపడ్తూ.
‘ఇది ఇలా కూడా ఇంటర్వ్యూ చెయ్యగలదా’ అన్నట్లు చూస్తోంది చైత్రిక.
”ద్రోణతో అప్పుడప్పుడు బయటకెళ్తున్నావా? ఎక్కడెక్కడ తిరిగారు? తిరిగిన ప్రతిచోట నువ్వెలా ఫీలయ్యావ్‌? చెప్పవే? ఏదీ నీ ఫోనింకా రింగ్‌ కాలేదే! మీ ఆయనకి నువ్వు గుర్తురాలేదా ఏం?” అంది స్వప్నిక.
శృతిక మాట్లాడలేదు
”ప్లీజ్‌! స్వప్నీ! దాన్ని వదిలెయ్‌! తలనొప్పిగా వుందట…” అంది చైత్రిక.
స్వప్నిక తను తెచ్చిన కవరు విప్పి…”ఈ గిఫ్ట్‌ ఎలా వుంది?” అంటూ చైత్రిక చేతిలో పెట్టింది. చైత్రిక ఏకాగ్రతతో ఆ బొమ్మనే చూస్తోంది.
అది సజీవ ప్రకృతి చిత్రం.
ఆ చిత్రంలో సాయం సంధ్యవేళ పచ్చని పంటపొలం, ఆ పొలం గట్టున వున్న రెండు తాటితోపుల మధ్యలోంచి అస్తమిస్తున్న సూర్యబింబం. ఆసాయం సమయంలో అద్భుతంగా అన్పిస్తున్న వాతావరణం.
”చూపు మరల్చుకోలేకపోతున్నావ్‌! అందులో ఏం కన్పిస్తోంది చైతూ?” అంది స్వప్నిక. ఆమెకు పల్లెటూర్లు, పంటపొలాలు నచ్చవు.
ఆ బొమ్మ కింద ద్రోణ పేరునుచూస్తూ. ”ద్రోణ బొమ్మలు వేస్తాడని తెలుసు కాని ఇంత బాగా వేస్తాడని తెలియదు.” అంది ఎమోషనల్‌గా చూస్తూ. నెంబరుంటే వెంటనే అబినందించాలనిపించింది చైత్రికకు.
శృతిక ఇలాటిం ఫీలింగ్స్‌ని పట్టించుకోదు. ఆయనేదో గీస్తాడు. వీళ్లేదో చూస్తారు. ఇద్దరు పిచ్చోళ్లే ఆమె దృష్టిలో…
”అయినా నీ బాయ్‌ఫ్రెండ్‌కి ఈ గిఫ్టేం బావుంటుందే…” అంది పెదవి విరిచి చైత్రిక.
”మొన్ని వరకు బాయ్‌ఫ్రెండే అనుకున్నా చైతూ! కాదని చెప్పేశాడు నిన్న. అందుకే ఇదివ్వాలని తెచ్చాను.” అంటూ షాపులో సెల్‌ఫోన్‌ పెట్టి మరచిపోయినట్లు గుర్తొచ్చి హడావుడిగా బయటకెళ్లింది స్వప్నిక.
”ఇప్పుడు చెప్పు! ద్రోణను స్వప్నికకు అప్పజెప్తే హీటర్‌ని తలమీద పెట్టుకున్నట్టు కాదా? అదేమైనా బొమ్మలు పెట్టి ఆడుకోవటం లాటింది అనుకుంటున్నావా? తెగ సంబరపడిపోతున్నావ్‌? పిచ్చి, పిచ్చి గేమ్‌లు ఆడకు.” అంది తన స్నేహితురాలు సముద్రంలో మునగబోతుందని తెలిసి తప్పించాలన్నట్లు…
”అదేం కాదులే! స్వప్నిక ద్రోణకి ఫోన్‌చేసి అతని ఫ్యాన్‌లా మాట్లాడుతుంది. అతని మూమెంట్స్, రియాక్షన్స్‌, ఫీలింగ్స్‌ ఎలావుంటాయో నాకు చెబుతుంది. ఆ రోజు దీపిక ఉడ్‌బీ ఎలాటివాడో టెస్ట్‌చేసి చెప్పింది కూడా స్వప్పికనే… దానివల్ల దీపిక కెంత ఉపయోగమయిందో మనందరికి తెలుసు. ఇదికూడా అంతే!” అంది శృతిక.
”అతను స్టూడెంట్! అతని వెదవ్వేషాలు అక్కడక్కడ విన్నాం కాబట్టి చూస్తూ, చూస్తూ దీపికను అతనికివ్వటం ఇష్టంలేక టెస్ట్‌ చేశాం. ద్రోణ అలా కాదు. పెళ్లయి భార్యవున్న బాధ్యతగల భర్త….” అంది చైత్రిక.
”అంత సీన్‌లేదు. అదేవుంటే ఈ ఇది ఎందుకు నాకు.. అతనికి అమ్మాయిల పిచ్చి వుందని, వెరయిటీ కోరుకుంటాడని నిరూపించటానికి ఇదొక్కటే మార్గం నాకు…” అంది.
”ఇదేంటే బాబూ! ఏదైనా ఒక లక్ష్యం కోసం తపించే వాళ్లున్నారు. పదిమందిలో ఒకరిగా వుండేందుకు తమలో ఏదో ఒక ప్రత్యేకత కన్పించాలని ఆరాటపడే వాళ్లున్నారు. బ్లెడ్‌ టెస్ట్‌ చేసినట్లు ఈ టెస్టేంటి? ఈ అన్వేషణేంటి?” అంది చైత్రిక.
”నన్ను చంపేస్తానన్నాడు. మాట్లాడే అర్హత లేదన్నాడు. తన ముందు నిలబడొద్దన్నాడు. ఇంతకన్నా అవమానం ఏంకావాలి? అతని మనసులో బలంగా ఎవరో ఒకరు వుండబట్టేగా ఇదంతా?” అంది శృతిక.
”మనసులోకి తొంగిచూసే యంత్రాలు ఇంకా తయారుకాలేదు శృతీ! కానీ ఎంతోకాలంగా అతను వేసుకున్న బొమ్మల్ని నువ్వలా డేమేజ్‌ చేసివుండాల్సింది కాదు. అతని ప్త్లేస్‌లో ఎవరున్నా అలాగే చేస్తారు. నువ్వు ఇంటికెళ్లి ద్రోణకి సారీచెప్పు!” అంది చైత్రిక.
”గంటలు, గంటలు గాళ్‌ఫ్రెండ్స్‌తో ఫోన్లో మాట్లాడేవాడికి సారీ చెప్పాలా?” అంది శృతిక నిరసనగా చూస్తూ…
”నువ్విక ఈ ఫీలింగ్‌ లోంచి బయటపడవా?” అంది
”పడతాను. కానీ ద్రోణ ఎలాటింవాడో నువ్వు టెస్ట్‌చేసి చెప్పు! ద్రోణను ప్రేమిస్తున్నట్లు తాత్కాలికంగా నటించు..” అంది సడన్‌గా.
స్థాణువైంది చైత్రిక. ఒక్కక్షణం ‘వింటున్నది నిజమా’ అన్నట్లు చూసింది.
”నువ్వు నా ఫ్రెండ్‌వి చైతూ! ఆ మాత్రం హెల్ప్‌ చెయ్యలేవా? ఎలాగూ నీమనసులో రుత్విక్‌ వున్నాడు కాబ్టి దీనివల్ల ఎవరికి ఎలాటిం ఇబ్బంది వుండదు.” అంది శృతిక.
శృతిక వదిలేలా లేదని… ”ద్రోణ మరీ అంత వీకా? నేను ప్రేమిస్తున్నానంటే నమ్మటానికి? అయినా నేనలా నటించాలన్నా అతనితో మాట్లాడాలన్నా నాకు ఇన్సిపిరేషన్‌ రావొద్దా!” అంది చైత్రిక, నేనీ పని చెయ్యనని ముఖం మీద చెప్పలేక…
”దానికేం! ద్రోణ అందగాడేగా! పెళ్లిలో చూసి ముందుగా ఆయన్ని పొగిడింది నువ్వే… మాట బాగుంది, నవ్వు బాగుంది అని మన ఫ్రెండ్స్‌ని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేశావు. నేను చూస్తూనే వున్నా నీ అల్లరిని… ”మీ ఆయన్ని ఇదెప్పుడో లేపుకెళ్లిపోతుంది జాగ్రత్త.” అని కూడా మన ఫ్రెండ్స్‌ అన్నారు నాతో… ఆ ఇన్సిపిరేషన్‌ చాలదా? ఆయనతో నువ్వు మాట్లాడానికి…? అంది శృతిక.
అసలే శృతిక ఆనుమానపు పీనుగ… ఇందులో నేను ఇరుక్కుంటే ఎటుపోయి ఎటు తేల్తానో అన్న భయంతో ఏం మాట్లాడలేదు చైత్రిక.
”మాట్లాడు చైతూ!” అంది రిక్వెస్ట్‌గా శృతిక.
”నేను ద్రోణతో మాట్లాడితే నువ్వేమీ అనుకోవుగా…? ఒక్కసారి నీ మనసు లోతుల్లోకి వెళ్లి ఆలోచించి చెప్పు! ఎందుకంటే ఇది ‘ప్రేమ’ వ్యవహారం… ఇద్దరి మధ్యన రకరకాల మాటలు దొర్లుతుంటాయి. కట్టె, కొట్టె, తెచ్చెలా వుండదు మరి…” అంది చైత్రిక.

ఇంకా వుంది..