మాలిక పత్రిక

రచన: మన్నెం శారద

కార్తికేయన్ ఒక పెద్ద చెట్టు మ్రాను కానుకొని కళ్ళు మూసుకొని జీవచ్చవంలో ఏదో జపిస్తూనే ఉన్నాడు.
అతని ధోరణి, రూపు చూసొఇ లిఖిత వస్తోన్న దుఃఖాన్ని పెదవులు బిగించి ఆపుకుంటోంది.
“నేనొస్తానక్కా!” అన్నాదు బేరర్ లేచి నిలబదుతూ. లిఖిత కృతగ్నతగా తలాడించి పర్సులోంచి కొంత డబ్బు తీసి అతని చేతిలో పెట్టబోయింది.
అతను చేతిని వెనక్కు లాక్కుని “ఎందుకక్కా?” అనడిగేడు ఆస్చర్యంగా.
“నువ్వు నాకు చాలా సహాయం చేసేవు. నా తండ్రిని నేను కలుసుకునేలా చేసేవు!” అంది లిఖిత.
అతను నవ్వాడు.
“చేసిన సహాయానికి ఈ సృష్టిలో బహుశ ఒక్క మనిషే కిరాయి పుచ్చుకుంటాడనుకుంటాను. నా ఆత్మీయతకి రేటు కట్టద్దక్కా!” అన్నాడు బాధగా.
లిఖిత వెంటనే తప్పు చేసినట్లుగా ఫీలయి “సారీ”! అంది.
“ఇట్సాల్ రైట్. నీ ఎడ్రస్సివ్వు. ఆంధ్ర వస్తే నిన్ను చూడటానికే వస్తాను.” అన్నాడు నవ్వుతూ.
లిఖిత తన అడ్రస్ రాసిచ్చింది.
అతనెళ్ళిపోగానే లిఖిత మనసు మళ్ళీ కృంగిపోయింది. కాణ్హా తల్లి కార్తికేయన్‌ని బాగా గమనించి చూసి “ఆయన్ని తీసుకురావడంలో మన ‘గణ’ మహిమ ఏమీ లేదు. అంతా భగవతి కుంకుమ శక్తి. అందుకే ఈయన్ని కుట్టికారన్ దగ్గరకి తీసికెళ్ళండి. ఆయనే మార్గం చూపుతారు” అంది.
“నేనూ వెళ్లాలా?” అనడిగేడు కాణ్హా.
“నువ్వలా అడిగినందుకే సిగ్గుపడుతున్నాను నేను. ఆపదలో అసహాయంగా ఉన్న స్త్రీలకి సాయపడటమే మగతనం. కండలు పెంచుకొని ఆడాళ్లని కాని మాటలనడం కాదు” అందామె కోపంగా.
కాణ్హా తప్పు చేసినవాడిలా తలదించుకొని “నిన్నొకర్తిని. వదలలేక అడిగేనంతే!” అన్నాడు.
ఆమె నిస్పృహగా నవ్వి ” మీ నాన్నని ఒక ఏనుగు చంపినప్పుడు నువ్వు నా కడుపులోనే ఉన్నావు. అప్పుడెవరు కాపాడేరు నన్ను. ఏ ఏనుగు వాతబడ్డాడో నీ తండ్రి ఆ ఏనుగునే నీకు మచ్చిక చేయించేను. భయం లేదు. నా బాగు ‘గణ’ చూసుకుంటుంది” అంది.
గణ బదులుగా చెవులూపింది.
కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని తీసుకొని లిఖితతో కలిసి మున్నార్ బయల్దేరేడు కొచ్చిన్ చేరడానికి.
*****
“నువ్వెందుకొచ్చేవిక్కడికి?” అన్నాడు వెంకట్ ఈశ్వరిని చూసి పిచ్చెక్కిపోతూ.
ఈశ్వరి తెల్లబోతూ అతనివైపుషూసి “ఏమిటలా మాట్లాడుతున్నారు. అహోబిళంలో నన్ను పెళ్ళి చేసుకుని. ఎప్పుడోచ్చి మీరు కాపురానికి తీసుకెళ్తారా అని ఎదురు చూస్తున్నాను. కాని.. మీరు మళ్లీ పెళ్ళి చేసుకున్నారంటగా! ఇదేమైనా న్యాయమా?” అంటోఒ కనకమహాలక్ష్మి వైపు కళ్ళెర్ర జేసి చూస్తూ.
ఆ మాటలు విన్న కనకమహాలక్ష్మి ఉప్పొంగిన గోదారిలా ఉరికొచ్చి “ఏంటితను నిన్ను పెళ్ళి చేసుకున్నాడా?” అనడిగింది.
“అవును. ఈ జన్మలోనే కాదు. పోయిన జన్మలో కూడా.” అంది ఈశ్వరి.
కనకమహాలక్ష్మి అర్ధం కానట్లుగా చూసింది.
“అది పిచ్చిది. కె.జి నుండి తప్పించుకొచ్చింది.” అన్నాడు వెంకట్.
ఈశ్వరి వెంకట్ వైపు తెల్లబోయి చూసి “ఏంటి? నేను పిచ్చిదాన్నా? అహోబిళంలో నన్ను పెళ్ళి చేసుకొని అబద్ధాలు చెబుతారా? పదండి ఓంకారస్వామి దగ్గరకి. ఈ మాట అక్కడందురుగాని.” అంది తీవ్రంగా.
ఆవిడ మాటలు విని కనకానికి నిజంగానే మతి పోయినట్లయింది.
“ఈవిణ్ణి నిజంగానే పెళ్ళి చేసుకున్నారా? మరెందుకు నా గొంతు కోసేరు. ఉండండి మా నాన్నకి చెబుతా మీ సంగతి!” అంది ఏడుస్తూ.
అప్పుడే స్కూటర్ దిగి కుటుంబరావు లోనికొచ్చేడు. “మీరెవరు?” అనడిగేడు వెంకట్ అతన్ని.
కుటుంబరావు మొహం ఆ ప్రశ్నకి వంట్లో రక్తం విరిగినట్లుగా తెల్లబడింది.
“మీరు భర్తని చెప్పుకుంటూ పరిగెత్తుకొచ్చిన ఈశ్వరికి భర్తని!” అన్నాడు.
“ఏం కాదు. మీరు కుక్క. ఇతనే నా అసలు భర్త.” అంటూ వెంకట్ వెనక్కి వెళ్ళి నిలబడింది ఈశ్వరి.
కుటుంబరావు మనసు-శరీరం సిగ్గుతో చితికిపోయింది.
“సారీ! నా భార్య మానసిక పరిస్థితి బాగోలేదు.” అన్నాడు బాధగా.
“అలాగైతే ఆస్పత్రిలో పడెయ్యాలిగాని ఇలా కొంపలమీద కొదిలితే ఎలా?కాపురాలు కూలిపోవూ?” అంది కనకం కోపంగా.
“నాకేం పిచ్చి లేదు. నేను శుభ్రంగానే ఉన్నాను. ఇతను నా పూర్వజన్మలో భర్త. కావాలంటే ఓంకారస్వామినడుగు” అంది ఈశ్వరి వెంకట్ చెయ్యి పట్టుకుని.
కుటుంబరావుకి తల కొట్టేసినట్లయింది.
“ఈశ్వరి!” అన్నాదు కోపంగా.
“మీరేం గొంతు పెంచకండీ. మీరు పూర్వజన్మలో కుక్కని తెలిసేక నాకు మిమ్మల్ని చూస్తుంటేనే వాంతికొస్తున్నది వెళ్లండి” అంది ఈశ్వరి.
“చీ!” అన్నాడు కుటుంబరావు ఏహ్యంగా.
“ప్రస్తుతమీ జన్మలో కుక్కలా ప్రవర్తిస్తున్నావు నువ్వు. ఎంతయినా మేనమామ కూతురినని భరిస్తున్నాను. నేను వదిలేస్తే నీ బతుకు కుక్కలు చింపిన విస్తరవుతుంది. నీకేదో మత్తుమందు పెట్టి నాటకమాడు తున్నారు వెళ్లు. పిల్లలనన్నా గుర్తు తెచ్చుకొని జీవితాన్ని అల్లరి చేసుకోకుండా వచ్చేయ్” అన్నాడు కోపాన్ని అణచుకొని బాధని వ్యక్తం చేస్తూ.
“నేను చచ్చినా రాను” అంది ఈశ్వరి మొండిగా.
కుటూంబరావు ఇక కోపాన్ని అదుపు చేసుకోలేకపోయాడు.
“అయితే నీ చావు నువ్వు చావు!” అంటూ గిర్రున వెనుతిరిగి వెళ్లిపోయేడు.
“అయితే ఇదిక్కడే ఉండిపోతుందా?” అంది కనకమహాలక్ష్మి గొంతు పెంచుతూ.
“ఉంటాను. ఉండకెక్కడికి పోతాను. ఆయన నా భర్త!” అంది ఈశ్వరి.
“అయితే నా గతేంటి? నా స్థానం ఏవిటి?” అంది కనకమహాలక్ష్మి ఏడుస్తూ.
వెంకట్ వాళ్లిద్దరి కేసి కసిగా చూస్తూ “మీకు నా భార్య స్థానం కావాలంటే నాకు రెండ్రోజుల్లో అర్జెంటుగా రెండు లక్షల రూపాయిలు కావాలి. లేకపోతే నా శాల్తీయే ఉండదు. ఎవరు అర్జెంటుగా డబ్బు తెస్తారొ వాళ్ళే నా భార్య!” అన్నాదు.
అతని జవాబు విని వాళ్లు దిగ్భ్రమకి గురయ్యేరు.
“నేను వెంటనే మా పెదనాన్న పొలం అమ్మి తెస్తాను. నేనే నీ భార్యని” అంటూ చకచకా వెళ్లిపోయింది ఈశ్వరి.
“నేను మా నాన్ననడుగుతాను. నిజంగా ఆయన చెప్పినట్లు లాటరీ వస్తే తప్పకుండా ఇస్తాడు. కాని.. డబ్బు ఇచ్చినా ఇవ్వలేకపోయినా నేనే నీ భార్యని!” అంటూ ఏడుస్తూ వెళ్ళిపోయింది కనకమహాలక్ష్మి.
వాళ్లిద్దరు వెళ్ళిపోగానే వాన వెలిసినట్లయింది వెంకట్‌కి.
లేచి సిగరెట్ వెలిగిస్తూ ఆలోచిస్తూ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
కేవలం కుతంత్రాలకి, కుయుక్తులకీ అలవాటు పడిన అతని బుర్ర ఆ స్త్రీల దుఃఖం చూసి జాలికి గురి కాలేదు.
ఇద్దరూ చెరో రెండు లక్షలూ తెస్తే ఒక రెండు ఓంకారస్వామి మొహాన పడేసి, తన జేబుని మరో రెండు లక్షలతో నింపుకోవచ్చు. అలాంటి ఆలోచన రాగానే వెంకట్ మొహంలో ఆనందం తాండవించింది.
*****
కొచ్చిన్‌లోని భగవతి ఆలయ ప్రాంగణంలోకి అడుగు పెట్టింది లిఖిత. ఆ వెనుక కాణ్హా కార్తికేయ చేతిని పట్టుకుని లోనకి తీసుకురాబోయేడు. ఆ రోజు శుక్రవారం.
ఆలయమంతా దీపాలతో దేదీప్యమానంగా ఉంది.
భక్తులకి హారతి అందిస్తున్న కుట్టికారన్ చేయి పక్షవాతమొచ్చినట్లుగా బాధగా ‘అంబా’ అన్నాడు.
కాని.. బాధ తీరలేదు. కాలు కూడా బిగుసుకుపోసాగింది. అతను బాధని పళ్ల బిగువున ఆపుకుంటూ ఆలయ వీధి ప్రాంగణం వైపు చూశాడు.
లిఖిత, కాణ్హా బలవంతంగా కార్తికేయన్‌ని లోనికి తీసుకువచ్చే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు.
“వద్దు. అతన్ని లోనికి తీసుకు రావొద్దు” అని గట్టిగా అరిచేడూ.
లిఖిత ఉలిక్కిపడి కుట్టికారన్ వైపు చూసింది. కుట్టికారన్ బాధగా కాలిని, చేతిని కూడదీసుకుంటూ “అంబ అతన్ని లోనికి రానివ్వద్దంటున్నది. వెంటనే బయటకు తీసుకెళ్ళండి” అన్నాడు. భక్తులంతా కుట్టికారన్ వైపు చిత్రంగా చూస్తున్నారు.
లిఖిత గబగబా తండ్రిని బయటికి తీసుకెళ్లింది. మరో రెండు నిముషాల్లో కుట్టికారన్ కాలు, చెయ్యి స్వాధీనానికొచ్చేయి.
కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని పట్టుకొని “నువ్వెళ్లి పూజారితో మాట్లాడిరా!” అన్నాడు లిఖితతో.
లిఖిత లోనికెళ్లింది.
అందరితో పాటు ఆమెకు కుట్టికారన్ చందనం, తీర్థం ఇచ్చేడు
“రద్దీ తగ్గేక మా డాడీ చేసిన అపచారమేంటి?” అతన్నెందుకు లోనికి రానివ్వరు?”అనడిగింది.

ఇంకా వుంది.