March 28, 2024

రెండో జీవితం 10

”బాధపడకు ముక్తా! కిందపడ్డప్పుడే పైకి లేచే అవకాశాలు వుంటాయి కదా! దాంతో వేగంగా కెరియర్‌లో ఇంప్రూవ్‌ అవ్వచ్చు. అందరి గౌరవం పొందొచ్చు. కీడులో మేలన్నట్లు ఇదికూడా ఓ ఇన్‌స్పిరేషన్‌ అనుకోండి” అంది సంవేద.
వెంటనే సంవేద చేతిని మెల్లగా తాకి ”అది ఒక్కరోజులో రాత్రికి రాత్రే సాధ్యమయ్యేది కాదు వేదా! మణిచందన్‌ తన జీవితాన్ని తనకోసమే జీవించాలనే వ్యక్తి… తన జీవితాన్ని తనే శాసించాలి. తన సక్సెస్‌, తన పెయిల్యూర్‌ తన సంతోషం, తన కన్నీరు తనకే సొంతం అనుకుంటాడు. అంతేకాని ఎవరికోసమో ఎవరి మెప్పుకోసమో జీవించటం ఆయనకి రాదు. అందుకే తనెంతో కష్టపడి ఒక్కోరాయి పేర్చుకుంటూ ఓ కొండను తయారు చేసుకొంటే ఆ కొండనెవరో బాంబులుపెట్టి పేల్చినట్లు బాగా దుఃఖిస్తున్నాడు. డిప్రెషన్‌లో వున్నాడు.” అంది ఆముక్త.
సంవేద ఇంకేం మాట్లాడలేక చుట్టూ చూసింది. ఎదురుగా చిన్న స్టౌ, రెండుగిన్నెలు గోడకున్న సెల్ఫ్‌లో వాళ్లిద్దరి బట్టలు అంతకన్నా ఇంకేం లేవక్కడ..
”నీ బుక్స్‌! నువ్వు రాసుకునే పేపర్స్‌ ఏవి ముక్తా?” అంది సంవేద వాటికోసం కళ్లతోనే వెతుకుతూ…
”అవన్నీ అక్కడే వదిలేసి వచ్చాను. అవేకాదు. వాటితో పాటు నా జ్ఞాపకాలను కూడా వదిలేసి వచ్చాను. అప్పుడు నా రాతల్లో నేను చూపించిన జీవితం వేరు. ఇప్పుడు నేను చూస్తున్న జీవితం వేరు… శ్రీశ్రీ చెప్పినట్లు శ్రమైక జీవన సౌందర్యానికి సమానమైనది లేదన్నది నిజంగానే గొప్పసత్యం, ఆ సౌందర్యం ఎలా వుంటుందో ఒకప్పుడు నా కళ్లకి కన్పించేది కాదు. ఇప్పుడు స్పష్టంగా కన్పిస్తోంది.” అంది ఆముక్త.
ఈ కొద్దిరోజుల్లోనే ఎంతో జీవితానుభవం చూసినట్లు ఆముక్త మాల్లో ఒకరకమైన స్థితప్రజ్ఞత కన్పించింది సంవేదకి..
”చాలా మారావు ముక్తా!” అంది సంవేద
”మార్పు దానంతటది రాదు వేదా! ఎన్నో ఎదురుదెబ్బలు తగలాలి. మనిషిని మార్చటమనేది రాళ్లను నీటితో కోసినంత తేలిక కాదని నా అనుభవంతో నేను తెలుసుకున్నాను. సరే! వేదా! ఇంకేంటి చెప్పు! ఎందుకిలా వచ్చావు? నా గురించి తెలిసి పరామర్శించానికి వచ్చావా?” అంది జీవంలేని చూపులతో ప్రశ్నిస్తూ..
”అలా రావటానికి నువ్వేమైనా నాకు ఫోన్‌ చేశావా? ఎలా తెలుస్తుంది? నిన్ను చూసేంత వరకు నీ గురించి తెలియనే తెలియదు” అంది సంవేద.
”అలాగా!” అని తనలో తను అనుకుంటూ … సంవేదకు కాఫీ ఇద్దామంటే పాలులేవు కదా అనుకొంది మనసులో…
ఆ ఇద్దరిమధ్యన మళ్లీ భయంకరమైన నిశ్శబ్దం ఏర్పడింది.
దాన్ని ఛేదిస్తూ ”చెప్పు వేదా! ఏదో పని వుంటేనే వస్తావు నువ్వు… ఏమి పని?” అంది ఆముక్త.
”ఈ పరిస్థితిలో నీకు చెప్పే పని కాదులే అది… అసలు నిన్ను చూడగానే ఆ పని మాట కూడా మరచిపోయాను. అంత బాధగా వుంది నాకు.. బాధేకాదు. నిన్నిలా చూస్తుంటే కష్టానికే కష్టం వచ్చినట్లనిపిస్తోంది.” అంది కళ్లు తడుస్తుంటే పక్కకి తిరిగి తుడుచుకుంటూ సంవేద.
సంవేద బాధపడ్తున్నట్లు అర్థమై ”భూముల్ని నమ్ముకొని వ్యాపారం చేశాం కాబట్టి ఆ భూములే మళ్లీ మమ్మల్ని కాపాడతాయన్న నమ్మకం నాకుంది వేదా! ఎందుకంటే మా డబ్బంతా భూముల రూపంలో వుంది. కోట్లలో కొన్న భూములు లక్షల్లోకి దిగాయి. అయినా వాటినిప్పుడు కొనేవాళ్లు లేరు… అక్కడేదో గవర్నమెంట్ ప్రాజెక్ట్స్‌ వస్తాయని తెలిసి భారీ ఎత్తున కొన్నాం. ఆ తర్వాత ఆ ప్రాజెక్టులు క్యాన్సిల్‌ అయ్యాయి. దానితో భూముల రేట్లు పూర్తిగా పడిపోయాయి. చివరికి ఇప్పుడు తిండికి కూడా కష్టంగా వుండే స్థాయికి చేరుకున్నాం.. భూముల్ని కొనటమే కాదు. వాటిని అమ్ముకోానికి కూడా వీలుగా వుండేటట్లు సెలక్ట్‌ చేసుకొని కొనాలని అప్పట్లో అన్పించటకపోవటమే ఈ రోజు మా ఈ దుస్థితికి కారణం…” అంది ఆముక్త.
సంవేద మాట్లాడలేదు.
”నిశిత ఎలా వుంది.” అంది ఆముక్త.
అప్పటివరకు ఆపుకున్న ఏడుపు నిశిత పేరు విన్పించగానే కట్టలు తెంచుకున్న నదిలా ప్రవహించసాగింది సంవేదలో…
”ఎందుకేడుస్తున్నావు వేదా? కష్టాలు వస్తుంటాయి, పోతుంటాయి ఏడవకూడదట… మావాళ్లు నాకీ మాట చెప్పి, చెప్పి రాయిని చేశారు. నువ్వేంటి ఇలా?” అంటూ చాలా క్యాజువల్‌గా, గంభీరంగా మాట్లాడింది ఆముక్త.
కళ్లు గట్టిగా తుడుచుకొని, చేతివేళ్ల వైపు చూసుకుంటూ ”నిశితకి అర్జెంటుగా పెళ్లి చెయ్యాలి ఆముక్తా! ఏభై వేలు కావాలి. నిన్ను అడుగుదామని వచ్చాను. నీ పరిస్థితి నాకన్నా భయంకర భీభత్సంగా వుండటం చూస్తుంటే ఏడుపు ఆగటంలేదు.” అంది సంవేద.
సంవేద చేతిని ఓదార్పుగా నిమురుతూ..’ఏభైవేలంటే జోక్‌ కాదు వేదా? అదే నా పరిస్థితి ఎప్పటిలా వుండి వుంటే నేను హెల్ప్‌ చేసి వుండేదాన్ని… కానీ నీకు నేనో దారి చూపిస్తాను. ఆ దారిన వెళ్లగలవా?” అంది ఆముక్త.
”ఏంటో చెప్పు ముక్తా! అది ఎంత కష్టమైన దారైనా వెళ్తాను. ఎందుకంటే నిశిత ముఖ్యం నాకు… నిశిత ఇప్పుడు ఎలాంటి ఆపదలో వుందో తెలుసా? అంటూ శ్యాంవర్ధన్‌ నిశిత పట్ల ఎలా ప్రవర్తిస్తున్నాడో, నిశిత ఎంత వేదనతో కూడిన మానసిక ఘర్షణలో వుందో చెప్పింది సంవేద. నిశితను ఆ వాతావరణంలో వూహించ లేకపోయింది ఆముక్త.
ఎలాగైనా నిశితకి సహాయం చెయ్యాలనుకొంది.
పెట్టలేకపోయినా పెట్టే ఇల్లు చూపించాలనుకొంది.
”నాకో రోజు టైమివ్వు వేదా! నీకు పూర్తి వివరాలు చెబుతాను” అంది ఆముక్త. చాలాసేపు అక్కడే కూర్చుంది సంవేద.
*****
శృతిక తనంత తనే రావటంతో – తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు ద్రోణ.
ఈ మధ్యన ద్రోణకి ఆఫర్స్‌ ఎక్కువగా రావటంవల్ల వచ్చిన వాటిని నిర్లక్ష్యం చెయ్యకుండా వాళ్లెలా అడుగుతున్నారో అలాగే బొమ్మల్ని వేసి ఇస్తుండడం వల్ల క్షణం తీరిక లేకుండా గడచిపోతోంది.
బొమ్మ వేస్తూ శృతిక గురించి ఆలోచిస్తున్నాడు ద్రోణ. శృతికది చిన్నపిల్లల మనస్తత్వమని, బాధపెట్టకూడదని అనుకున్నాడు. తనకి తెలియకుండానే బాధపెడ్తున్నానేమో అనికూడా అనుకున్నాడు.
వేస్తున్న బొమ్మలో చేతివేళ్లకి పినిషింగ్‌ టచ్‌ ఇస్తూ.. శృతిక వేళ్లను గుర్తుచేసుకున్నాడు. ఆమె వేళ్లు మెత్తగా, తెల్లగా, పట్టుకోగానే పచ్చని గడ్డిపై చేతుల్ని ఆన్చినంత హాయిగా అన్నిస్తాయి. ఆ స్పర్శ గుర్తురాగానే కుంచె పక్కన పెట్టి తన గదిలోకి వెళ్లాడు.
అప్పుడు రాత్రి పది దాటుతోంది..
శృతిక గాఢనిద్రలో వుంది.
…నైటీలో వున్న శృతిక నిండైన బుగ్గలతో, పచ్చనిమేని ఛాయతో ఎడమ చేయిని పొట్టకి గుండెకి మధ్యలో పెట్టుకొని,కుడిచేతిని నుదుటిపై పెట్టుకొని కళ్లు మూసుకొని వుంటే పాలరాతి బొమ్మకు ఊపిరిపోసినట్లుంది. నున్నగా, తెల్లగా మెరుస్తున్న ఆ చేతులు ”నేను చాలా అందగత్తెను కదా! నీ బొమ్మల్లో వుందా నా అంతసౌందర్యం?” అన్నట్లు అతని కళ్లను ఆకట్టుకుంటోంది.
గ్లాస్‌డోర్‌ మూసి, ఎ.సి. ఆన్‌చేసి నెమ్మదిగా వెళ్లి శృతిక పక్కన పడుకున్నాడు.
శృతికలో ఓ గుణం వుంది.
అది చాలా దారుణమైన గుణం.
అప్పుడప్పుడు ద్రోణ ఆ గుణానికి బలైపోతుంటాడు.
అదేమిటంటే! నిద్ర మధ్యలో లేపితే గబుక్కున లేచి కూర్చుంటుంది. ”ఇప్పుడు నాకు నిద్రెలా పట్టాలి?” అంటూ గంట క్లాస్‌ తీసుకుంటుంది. ”ఇంకెప్పుడు అలా లేపొద్దు.” అంటుంది. ‘లేపను’ అని ఒప్పుకునేంతవరకు మాట్లాడుతూనే వుంటుంది. ప్లోట్లాడుతూనే వుంటుంది. అందుకే ఆమె పక్కన పడుకున్నాడే కాని ధైర్యం చెయ్యలేకపోతున్నాడు.
అప్పుడు కళ్లు విప్పింది శృతిక.
నెమ్మదిగా నుదుటి మీదవున్న తన చేయి తీసి భర్తవైపుకి తిరిగింది. . వైట్ డ్రస్‌లో వున్న ద్రోణ ఆమె కళ్లకి బలమైన భుజాలతో దృఢమైన చేతులతో ఆత్మీయమైన చూపుతో – నీ పర్మిషన్‌ కోసమే నా ఈ ఎదురుచూపు అన్నట్లు అన్పిస్తున్నాడు. అది గమనించగానే ఇంకాస్త దగ్గరకి జరిగి లేతగా నవ్వింది శృతిక.
ఇంతకు మించిన ఆహ్వానపులేఖ ఇంకొకి వుంటుందా? పులకించి పోయాడు ద్రోణ. అతనికెంతో ఇష్టమైన ఆమె చేతుల్ని తన చేతిలోకి తీసుకొన్నాడు. ఆమె రెండు చేతులు అతని ఒకే చేతిలో ఇమిడిపోయి లావుగా, బలంగా వున్న అతని చేతివేళ్లతో పూర్తిగా బంధించబడ్డాయి.
”నీ చేతివేళ్లు చాలా బావుంటాయి శృతీ! నేను బొమ్మ వేస్తున్నప్పుడు కూడా నీ వేళ్లే మనసులో మెదులుతుంటాయి. ఒక్కొక్కళ్లలో ఒక్కో స్పెషాలిటీ వున్నట్లు నీలో వుండే ఈ స్పెషాలిటీ నన్ను అప్పుడప్పుడు కట్టి పడేస్తుంటుంది.” అన్నాడు.
”కట్టి పడేయానికి ఇవి తాళ్లుకావు. వేళ్లు…..” అంది టప్పున ముఖంమీద కొట్టినట్లు…
”తెలుసులే శృతీ! ఏదో కాస్త హ్యాపీ మూడ్‌లో వున్నాను కదా! నిన్ను బాగా ఇంప్రెస్‌ చెయ్యాలనిపించి నీలో ఏది వర్ణించాలా అని చూస్తుంటే ఈ వేళ్లు కన్పించాయి. అంతలోపలే దాన్ని క్రాస్‌ చేసి కామెంట్ చెయ్యాలా?” అన్నాడు.
”ఎందుకో అంత హ్యాపీ! తెలుసుకోవచ్చా?” అంది ఉత్సాహంగా
ఆమెనలా చూస్తుంటే తను చెప్పేది వినానికి ఆమె రెడీగా వున్నట్లనిపించింది ద్రోణకి… ఇప్పుడామెను నిరుత్సాహపరచకుండా తన సంతోషాన్ని ఆమెతో పంచుకుంటే ఆ తర్వాత తనని సంతోషపెడ్తుందని చెప్పటం ప్రారంబించాడు.
ఆమెనే చూస్తూ ”నేనెందుకింత సంతోషంగా వున్నానో చెప్పనా?” అంటూ ఉడికించాడు.
”ఊ…చెప్పండి!” అంటూ ఇంకాస్త దగ్గరకి జరిగింది.
ఆమె అలా జరగటంతో అతనిలో ఇంకా ఇంట్రెస్ట్‌ పెరిగింది.
”నేనీ మధ్యన బొమ్మలు చాలా బాగా వేస్తున్నాను శృతీ! వాటికి నేను ఆశ్చర్యపోయే రీతిలో డబ్బులొస్తున్నాయి. పేరు కూడా…” అన్నాడు.
ఆమెకెంతో అసంతృప్తిగా అన్పించి ‘ఆ బొమ్మల గురించి నాకేం తెలుసని… ఇంకేమైనా మాట్లాడొచ్చుకదా!’ అని మనసులో అనుకుంటూ ఇంకేదో ఆశిస్తూ అతని ఎదపై గుబురుగా వున్న వెంట్రుకలపై కుడిచేత్తో తడిమింది.
అతనప్పటికే అలౌకిక స్థితిలోకి వెళ్లినట్లు చూస్తూ…”నేనిక జీవితంలో బొమ్మలు వెయ్యననుకున్నాను. అదోరకమైన నిరాశ, నిస్పృహలోకి వెళ్లాను. అటువంటి సమయంలో చైత్రిక అనే అమ్మాయి ఓ అద్భుతంలా నాకు ఫోన్లో పరిచయం అయింది. స్తబ్దంగా వున్న నా ఆలోచనలను చైతన్యం చేసింది. ఏదో సాధించాలన్న తపనను నాలో పెంచింది నా కుంచెకు ఇక తిరుగులేదు అనే స్థాయికి నన్ను చేర్చింది. నా పూర్వవైభవాన్ని నేను మళ్లీ సంపాయించుకున్నాను అంటే కారణం చైత్రిక. ఇది రెండోజీవితం నాకు…” అంటూ ఆగాడు.
‘చైత్రికా! అంత దగ్గరయ్యారా వీళ్లు…?’ లోలోన అదిరిపడింది శృతిక.
అతనామె ముఖంలోకి చూసి వుంటే మాటల్ని కొనసాగించేవాడు కాదు. కానీ అతను ఫోటో చూస్తున్నాడు. శ్రద్దగా ఆలోచిస్తున్నాడు. చైత్రిక గురించి ఎంత చెప్పినా చాలదనిపించి ఇంకా చెప్పాలనుకున్నాడు.
అతనేదో చెప్పబోతుంటే. ”మీరింకేం చెప్పకండి! ఏది చెప్పినా నేను ఒప్పుకోను. బొమ్మలు వేసినా, మానినా అది మీ ఇష్టం. దానికెవరు కర్త కాదు. కర్మకాదు. క్రియకాదు” అంది శృతిక.
అతనందుకు తలాడించకుండా ”జీవితం నుదుటున అనుభూతి బొట్టు మనిషికి ఎంత అందాన్ని, నిండుదనాన్ని ఇస్తుందో చైత్రిక నా ఆర్ట్ కి అంత ఆయువు పట్టు అయింది… కోల్పోయిన అనుభూతిని తన మాటల మాధుర్యంతో నా మనసులోకి ధారలు, ధారలుగా ఒంపింది. చిరుగాలి సున్నితంగా నదికెరాలను తడిమినట్లు నాలోని నైరాశ్యాన్ని నిమిరింది… సన్నజాజిపై మంచుబిందువు కదిలినట్లు నాలోని కళను మెల్లగా తట్టి లేపింది..” అన్నాడు.
శృతిక కళ్ళు ధారలై కురుస్తున్నాయి. రెండు బండరాళ్ల మధ్యన ఇరుక్కపోయినట్లు ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతోంది.
”ఇప్పుడు నెంబర్‌వన్‌ ఆర్టిస్ట్ ను నేను…అన్నట్లు! నువ్వు చైత్రికను చూడలేదు కదూ! రేపొస్తుంది నా బొమ్మ చూడడానికి. పరిచయం చేస్తానులే” అన్నాడు.
కాస్త తేరుకుని ”చైత్రిక నాఫ్రెండ్‌ ! పరిచయం అవసరం లేదు”
“అవునా!” ఆశ్చర్యపోయాడు.
ఆమె ఇంకేం మాట్లాడకపోవటంతో ఆమె ముఖంలోకి చూశాడు. అతనిలో ఊహించని షాక్‌.. వెంటనే తేరుకొని ”ఏంటి శృతీ! ఏడుస్తున్నావ్‌?” అంటూ ఆమె చెంపలపై తడిని చేతితో తుడిచాడు.
”ఏడవటం లేదు. అంత ఖర్మ నాకేంటి? కన్నీళ్లొస్తున్నాయి. ఉదయంనుండి ఒకటే తలనొప్పి… ఇప్పుడు నిద్ర మధ్యలో లేచాను కదా! ఇంకా ఎక్కువైంది అంతే!” అంది
అతనికేదో అర్థమైనట్లు అన్పించి ”నేనింక నోరుమూసుకొని పడుకోవలసిందేనా?” అన్నాడు తిన్నగా ఆమెనే చూస్తూ…
”పడుకోవటం ఎందుకు? ఉందిగా ఇన్సిపిరేషన్‌! పిలుస్తోంది వెళ్లి గీసుకోండి!” అంది వ్యంగ్యాన్ని పెదవి చివరన దాచి…
”గీసుకోవటం నాకు తెలియదా? నువ్వు చెప్పాలా?” అన్నాడు కోపంగా…
”అంతే లెండి! ఇంట్లో వాళ్లు చెబితే ‘నాకు తెలియదా!’ అంటారు బయటవాళ్లు చెబితే ‘ఇన్సిపిరేషన్‌’ అంటారు. ఇది వుండేదేగా మీలాంటి ఆర్టిస్ట్ లకి… ” అంది విసురుగా అటు తిరిగి పడుకుంటూ…
చేసేది లేక ద్రోణ ఇటు తిరిగి పడుకున్నాడు.
శృతిక మనసంతా మహారణ్యమై మండుతోంది.
కారణం చైత్రిక…
అస్త్రసన్యాసం చేసిన మనిషి చేతికి అస్త్రాన్ని అందించినట్లు ద్రోణ చేతికి మళ్లీ కుంచె అందించి, ఋషిని చేసింది. పోయిందనుకున్న సమస్యను మళ్లీ ప్రారంభమయ్యేలా చేసింది. అంతేకాదు ఇప్పుడతను పొందుతున్న కీర్తికి సంపాయిస్తున్న డబ్బుకి చైత్రికే కారణం అంటున్నాడు. గొప్పగా పొగుడుతున్నాడు. అది విని పిచ్చిదానిలా ఏడుస్తోంది. ఇలా ఎంత కాలం?
…భర్త కొట్టినా, అత్త తిట్టినా, ఆడపడుచు మొట్టినా, తోడికోడలు నవ్వినా బహుశా ఇంత బాధ వుండేది కాదేమో… అయినా పుట్టింటికి వెళ్లాలంటే ముఖం చెల్లటంలేదు.
…కన్నతల్లి లేకుంటే ఆ బిడ్డను భూదేవి కూడా మోయలేదన్నట్లు భర్తకి దూరమైన ఆడవాళ్లను పక్కింట్లో, ఎదురింట్లోనే కాకుండా సొంత ఇంట్లో కూడా చిన్నచూపు చూస్తున్నారు… భర్త ప్రవర్తనను మరచిపోయి భర్తను మాత్రమే గుర్తుంచుకోమంటున్నారు. చిన్న నలక మీదనే దృష్టి పెట్టి గ్లాసుడు పాలను పారబోసుకోవద్దంటున్నారు.
అందుకే తను మళ్లీ వచ్చింది. లేకుంటే ఏముందిక్కడ? చైత్రిక తప్ప… అంతా చైత్రిక మయం. చైత్రిక మహిమ. అని మనసులో అనుకుంటూ సముద్రం గాఢంగా శ్వాసించినట్లు నిట్టూర్చింది శృతిక.
*****
ఆముక్త భర్త మణిచందన్‌ తన రియల్‌ఎస్టేట్ బిజినెస్‌లో బాగా దెబ్బతిన్నాక.. భార్యతో కలిసి బయట కెళ్లలేకపోతున్నాడు. బంధువుల్లో కలవలేకపోతున్నాడు కారణం
…మణిచందన్‌ ఆశకి పోయి, ఉన్న పొలాలన్నీ కొని అడుక్కిపోయాడని… మనిషికి మరీ అంత అత్యాశ పనికిరాదని… హద్దుల్లేని ఆశతో ఇప్పుడు చూడు ఎలా రోడ్డునపడ్డాడో అని… చెవుల్లో పడేలా అంటుంటే వింటూ వూరుకోవటం తప్ప ఇంకేం చెయ్యలేకపోతున్నారు.
ఆర్థికంగా దెబ్బతిన్న బాధకన్నా ఇతరుల నిందల్ని తట్టుకోలేక – బయట ప్రపంచానికి దూరమై, ఉన్నంతలోనే ఉన్నతంగా బ్రతకాలని, ఎవర్నీ ఇబ్బంది పెట్టకూడదని మాట్లాడుకున్నారు. వాళ్లు మాట్లాడుకున్నదే పాటిస్తున్నారు. చాలా సాధారణమైన జీవితాన్ని జీవిస్తున్నారు.
…మనిషి చనిపోతే ఒకరోజు ఏడుస్తారు. చనిపోయిన వ్యక్తి ముఖ్యమైన వ్యక్తి అయితే ఏడవటానికి ఇంకో రెండు రోజుల కేయించుకుంటారు. అంతేకానీ ఆ ఏడుపును, బాధను పొడిగించుకుంటూ పోయి తమ పనులకి అంతరాయం కల్గించుకోరు.
కానీ ఆర్థికంగా నష్టపోతే మాత్రం ఒకరోజు ఏడ్చినా ఆ నష్టం తీరదు? రెండురోజులు ఏడ్చినా ఆ నష్టం తగ్గి కష్టం గట్టెక్కదు. ఒక వ్యక్తి రాత్రికి రాత్రే గొప్పవాడు కావటం ఎలా జరగదో ఈ ఆర్థిక నష్టాన్ని అదిగమించటం కూడా అలాంటిదే… ప్రపంచంలో అత్యంత ధనవంతులుగా చలామణి అయినవాళ్లకి కూడా ఏదో ఒక స్టేజీలో కష్టాలు వస్తుంటాయి. పోతుంటాయి. కష్టాలకి దేవతలు కూడా అతీతుల కారు. అని సన్నిహితులు, స్నేహితులు చెప్పి ఆముక్త వాళ్లను ఓదారుస్తున్నారు.
ఓదార్పులతో ఆకలి బాధలు తగ్గితే పేదవాళ్లు రోజూ తమ కడుపుల్ని మృష్టాన్న భోజనంతో నింపుకుంటారు కదా! ఈమధ్యన ఓదార్పు కన్నా సానుభూతి చూపేవాళ్లు కూడా ఎక్కువయ్యారు. కొంతమంది చూపే సానుభూతి కించపరిచేలా మనసును నలిపేస్తుంటే.. ఇంకొంత మంది చూపే సానుభూతి సందర్భానికి తగినట్లు ఆత్మీయతను పంచుతోంది. ఆత్మవిశ్వాసాన్ని కూడా పెంచుతోంది.
మణిచందన్‌ సిమ్‌ెం ప్యాక్టరీలో పనిచేస్తుంటే ఆముక్త ఇంో్లవుండి, చుట్టుపక్కల ఆడవాళ్ల చీరెలకి ఫాళ్లు కుడుతుంది. ఏదో ఒక సంపాదన వుంటే కనీసం కర్‌ెం బిల్లుకైనా వస్తుంది కదా అని ఆమె ఆలోచన.
అప్పుడప్పుడు రాత్రివేళ్లలో నిద్రరాక…
బడుగుజీవుల జీవితాల గురించి వచ్చిన నవలలను చదువుతుంది. అవి చదువుతుంటే స్థితిగతుల మార్పు అర్థమవుతోంది. ఒకప్పుడు చదవలేక పక్కన ప్టిెన పుస్తకాలు అవి… ఇప్పుడు అపురూపంగా మళ్లీ, మళ్లీ చదువుతూ జీవితాలను చదువుతున్న అనుభూతికిలోనై రచయితలు ”భవిష్యత్‌ బ్రహ్మలా” అని ఆశ్చర్యపోతుంది. రచన అంటే ఇలా చదవగానే ‘ఇది మనదే’ అన్న అభిప్రాయం కలగాలని తెలుసుకొంది.
అవి చదువుతుంటే గొప్ప ఊరటతో పాటు ఆత్మవిశ్వాసం లాింది కలిగి – తుఫానుకి సైతం లొంగని గడ్డిపోచలా తయారైంది ఆముక్త.
భర్త ప్యాక్టరీ నుండి రాగానే కాఫీఇచ్చి…
”సంవేద చాలా ఇబ్బందుల్లో వుందండి! ఏభైవేలు కావాలంటుంది. మనం ఎలాగూ ఇవ్వలేం… ద్రోణ ఒకసారి తన బొమ్మకి మోడల్‌గా వుంటే డబ్బు ఇస్తానన్నాడు. సంవేద అందం మనకు తెలిసిందే! అతని బొమ్మకి కరక్ట్‌గా సరిపోతుంది. నేను ఇవాళ వెళ్లి ద్రోణతో మాట్లాడి వస్తాను.” అంది ఆముక్త.
”సరే ! వెళ్లిరా!”అన్నాడు మణిచందన్‌.
అలవాటులేని పనివల్ల అతనికి ఒళ్లంతా నొప్పులొస్తున్నాయి. ఒళ్లు విరుచుకుంటూ.. ‘ఆ డోర్‌ కాస్త దగ్గరకి వేసివెళ్లు…” అని పడుకున్నాడు మణిచందన్‌.
అప్పికే రెడీ అయివున్న ఆముక్త ద్రోణ దగ్గరకి వెళ్లింది.
జ జ జ జ జ
ద్రోణకి ఎదురుగా కూర్చుని… ”ద్రోణా! సంవేద నా బెస్ట్‌ఫ్రెండ్‌ అని నీకు తెలుసుకదా! ఇప్పుడు తను ఆపదలో వుంది. డబ్బుకావాలి… నీ బొమ్మకి మోడల్‌గా వుంటే నువ్వు డబ్బు ఇస్తావని చెప్పాను. తను అందుకు సిద్ధమే అంది…వెంటనే నీనుండి ఆహ్వానం వచ్చే ఏర్పాటు చెయ్యమంది. గతవారం రోజులుగా మాఇంి కొచ్చి వెళ్తోంది. నాకే తీరికలేక, ఆర్థిక వత్తిళ్లతో మనసు బాగాలేక నిన్ను కలవటంలేదు..” అంది ఆముక్త.
ఒక్కక్షణం ఆశ్చర్యపోయాడు ద్రోణ.
ఆముక్తను చూస్తుంటే జాలిపడాలో… అభినందిచాలో తెలియటంలేదు. అతనికి … ఒకవైపు తను బాధలో వుండి కూడా దాన్నిపైకి కన్పించనీయకుండా స్నేహితురాలికోసం వచ్చి, తనతో మాట్లాడటం గొప్పవిషయం.
”నిజానికి ఆ బొమ్మను నేను ఇప్ప్లో వేయదలచుకోలేదు ఆముక్తా! కానీ నీ స్నేహితురాలుపట్ల నువ్వు చూపుతున్న శ్రద్ధ… స్నేహానికి నువ్వు ఇచ్చే గౌరవం చూస్తుంటే తప్పకుండా వేయాలనిపిస్తుంది. రేపినుండే ఆబొమ్మ వేయటం ప్రారంభిస్తాను. రమ్మను…” అన్నాడు.
తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకొంది ఆముక్త. క్షణం క్రితం వరకు వున్న వెలితి ఇప్పుడు లేదామెకు.
”కానీ… ఒక్క విషయంలో నాకు హామీ ఇవ్వాలి.” అన్నాడు.
”ఏమిటది?” అంది ఆముక్త.
”ఆమె నా దగ్గర మోడల్‌గా వుండానికి ఎవరి అభ్యంతరం వుండకూడదు” అన్నాడు.
”అదంతా తను మేనేజ్‌ చేసుకుంటుంది. మనకెలాిం ప్రాబ్లమ్స్‌రావు.” అంటూ హామీ ఇచ్చింది ఆముక్త.
అతను ఒప్పుకున్నాడు.
ఆముక్త అతని దగ్గర సెలవు తీసుకొంది.
ఆమె గుమ్మం దాటుతుండగా … గిన్నెలు బయటేసుకుంటున్న పనిపిల్ల శృతికను రమ్మని సైగచేసింది. శృతిక వెంటనే వచ్చింది.
”ఆ వెళ్తున్న అమ్మగారు మీకు తెలుసామ్మా?” అంది పనిపిల్ల.
”నాకు తెలియదు. సార్‌కి తెలుసు ఏం?” అంది శృతిక ఆముక్తను చూడగానే ముఖం అదోలా మాడ్చుకుంటూ.
ఇప్పుడు మీకో కథ చెబుతాను వినండి అన్నట్లుగా శృతికవైపు చూస్తూ ”ఆముక్తమ్మగారు నేలమీద నడవగా మేము చూడలేదు. మాలాింవాళ్లు చేయి చాపి అడిగితే ఏనాడు లేదన్న మనిషికాదు. ఆమెకే ఇప్పుడు కష్టాలు వచ్చాయి. మాకు దగ్గర్లోనే వుంటున్నారిప్పుడు… అప్పుడప్పుడు వెళ్లి చూసి పలకరించి వస్తుాంము. వాళ్ల గురించి మేమంతా ఓ చోట చేరి కథగా చెప్పుకుాంము. సినిమాలో జరిగినట్లే జరిగిందమ్మా వాళ్ల జీవితం…” అంది పనిమనషి.
ఆముక్త ప్రస్తుతం ఎలాిం స్థితిలో వుందో అర్థమైంది శృతికకు.. ”ఈమధ్యన నాబొమ్మలకి డబ్బు బాగా వస్తోంది శృతీ!” అన్న భర్త మాటలు వెంటనే చెవుల్లో రింగయ్యాయి.. నడుస్తూ, నడుస్తూ హఠాత్తుగా బురదలో పడిన మనిషిని చూసినట్లు ఆముక్తను వెనకవైపునుండి చూస్తూ…
”ఇలాిం వాళ్లకు ఎలాిం శాస్తి జరగాలో ముందేరాసి ప్టిె వుంటుంది. లేకుంటే అమ్మో! అమ్మో! నన్నెంత బాధప్టిెంది ఒకప్పుడు? ఇప్పుడు కూడా బాధప్టోనికే వచ్చింది.” అంది ఈర్ష్యగా శృతిక.
అర్థంకాలేదు పనిపిల్లకి…
పనిపిల్లకి అర్థమయ్యేలా చెప్పాలని ”ఇప్పుడెందుకొచ్చిందో తెలుసా? మీ అయ్యగారి దగ్గర డబ్బులు తీసుకోానికి… ఆవిడ ఏడిస్తే ఆయన తట్టుకోలేరు. చూస్తుండు… తొందర్లోనే మళ్లీ కార్లో తిరుగుతుంది.” అంది శృతిక.
శృతిక మాటలు కొద్ది కొద్దిగా విన్పిస్తున్నాయి కాని…క్లియర్‌గా అర్థంకాలేదు ఆముక్తకి… గేటు దాి రోడ్డెక్కి నడవడం ప్రారంభించింది.
ఆముక్తనలా కించపరచటం పనిపిల్లకి నచ్చక… వెంటనే ాప్‌ తిప్పి పోర్స్‌గా పడ్తున్న నీళ్లకింద బక్కెట ప్టిె అక్కడే కూర్చుంది.
శృతిక లోపలకెళ్లింది.
‘చైత్రిక ఒకవైపు ఆముక్త ఇంకోవైపు తనను ఎందుకిలా చెండుకు తింటున్నారు? ఆముక్త సరే! చైత్రిక క్లోజ్‌ ఫ్రెండయికూడా తనని బాగా మోసం చేసింది కదా!’ అనుకొంది శృతిక..
చైత్రికను కలవానికి హాస్టల్‌కి వెళ్దామన్నా, ఫోన్‌ చేద్దామన్నా మనస్కరిం చటంలేదు. అయినా ఇంకా ఏముఖం పెట్టుకొని చైత్రిక స్నేహాన్ని నమ్మాలి? తనని నమ్మించి ఎలా మోసం చేసిందో తనుకూడా చైత్రిక జీవితాన్ని భీబత్సం చెయ్యాలి. తనేమైనా చేతకాని మనిషా?
ఏమైనా సరే ఈసారి భర్తను విడిచి ఎక్కడికీ వెళ్లకూడదు. తను అనుకున్నది చెయ్యాలి. చైత్రిక అంతు చూడాలి. తను కోల్పోయిన ఆనందాన్ని చైత్రికకు కూడా లేకుండా చేయాలి.
గ్టిగా నిర్ణయించుకొంది శృతిక.
జ జ జ జ జ
శృతిక బాగా ఆలోచించింది. భర్తను వదిలి వెళ్తే అందరిలో చులకనవుతానని గ్రహించి, అలాిం సాహసాలు ఇక చెయ్యొద్దనుకొంది. అలా అని అతను దగ్గరకి వచ్చినప్పుడు ఏడవకుండా కూడా వుండలేకపోతోంది. రోజూ ఇదే తంతు. తన ఈబాధకు చైత్రికే కారణం అనుకుంటూ ఇది తప్ప ఇంకో మార్గం లేనట్లు…
రుత్విక్‌!
బాగున్నావా! చైత్రిక నీకు టచ్‌లో వుందా? ఎందుకంటే ఒక మనిషిని వదిలేసి ఇంకో మనిషికి దగ్గర కావానికి ఆరు మెసేజ్‌లు, నాలుగు ఫోన్‌ కాల్స్‌ చాలు.. ఇది నిజమని కొన్ని జీవితాలు ఋజువు చేస్తున్నాయి. అందులో చైత్రిక ఒకి.. అయినా చైత్రిక ఇంతవీక్‌ అని నేను అనుకోలేదు రుత్విక్‌! చైత్రిక నా ఎక్స్‌పెక్టేషన్ని తారుమారు చేసింది. స్టడీగా వుండలేకపోయింది. మా వారికి అమ్మాయిల్ని మౌల్డ్‌ చేసుకోవటం చాలా ఈజీ అని తనికి ముందే చెప్పాను. అయినా కంోల్‌ చేసుకోలేక పోయింది.
ఇది పద్ధతిగా వుందా రుత్విక్‌! చైత్రికపై నమ్మకంతోనే మావారిని టెస్ట్‌ చేసే బాధ్యతను తనపై ప్టోను. అది మరచిపోయి ఆయనకి దగ్గర కావొచ్చా? మనిషి ఆలోచనల్లో, మాటల్లో, పనుల్లో స్వచ్ఛత లేకుంటే బ్రతికి వేస్ట్‌ కదా!
…నువ్వెలాగూ తనని పెళ్లి చేసుకుాంవు. కాకుంటే కాస్త టైం తీసుకుాంవు. ఈలోపలే ఇలాిం అనుభవాలను ఆశించటం అవసరమా? అవకాశం దొరికింది కదాని నామొగుడ్ని కావాలనుకోవటం తప్పుకదా!
ఆయన నాపక్కన పడుకొని ప్రతిక్షణం నా ఈ ప్రోగ్రెస్‌కి చైత్రికే కారణం. అంటుంటే ఒక భార్యగా నామూడ్స్‌ ఎలా వుాంయో అర్థం చేసుకో… ఇన్నాళ్లు చైత్రిక నా బెస్ట్‌ఫ్రెండ్‌ అనుకునేదాన్ని… ఇప్పుడు నా ఫస్ట్‌ ఎనిమీ అయింది.
ఒక చిన్న రిక్వెస్ట్‌ రుత్విక్‌! చైత్రిక నీకు టచ్‌లో వుంటే ద్రోణని వదిలెయ్యమని చెప్పు. ఇది నా అర్థింపు. అర్థం చేసుకో. ప్లీజ్‌! నీ అడ్రస్‌ మీ చెల్లిని అడిగి తీసుకున్నాను.
ఇట్లు
శృతిక
అని ఓ ఉత్తరం రాసి స్ట్స్‌ేలో వున్న రుత్విక్‌కు పోస్ట్‌ చేసింది. ఆ ఉత్తరం పోస్ట్‌ చేశాకనే ఆమె కడుపు ఉబ్బరం తగ్గింది.
కానీ పర్యవసానం ఎమి అని ఆమె అప్పుడు ఆలోచించలేదు.
జ జ జ జ జ
నిశిత నిద్రలో కలవరిస్తూ, అరుస్తూ లేచికూర్చుంది. ఆ అరుపుకి గంగాధరం లేచి బయటకొచ్చాడు.
శ్యాంవర్ధన్‌ వున్నాడేమోనని చుట్టూ చూశాడు గంగాధరం. అతనులేడు. నిశిత ఒక్కటేవుంది. పరిస్థితి అర్థం చేసుకున్నాడు. నిశిత వీపు నిమిరి ధైర్యం చెప్పాడు. మంచినీళ్లు తెచ్చి తాగించాడు.
ఒకప్పుడు ఆయనకూడా నిశితలాగే నిద్రలోలేచి అరిచేవాడు. ఇప్పుడు అరవటం మానేశాడు. కారణం సెక్యూర్డ్‌ ఫీలింగ్‌ వచ్చింది. కానీ నిశితకి కూడా తనకి వచ్చినంత సెక్యూరిీ ఫీలింగ్‌ ఎప్పుడు రావాలి? అసలు వస్తుందా? అలాిం నీడ దొరుకుతుందా అన్నదే ఆయన ఆలోచన..
”లే! నిశితా! మా గదిలో పడుకుందువు… ఇక్కడ ఒక్కదానివి భయపడ్తావు.”అన్నాడు గంగాధరం.
ఆయనలోని ఔదార్యానికి ఆమెకళ్లు చెమర్చాయి. ముఖంలోకి జీవకాంతి వచ్చింది.
కొడుకు మీద కోపంగా వుంది గంగాధరానికి… కానీ చెయ్యెత్తి క్టొాలంటే చిన్నవాడు కాదు. నోరెత్తి త్టిలంటే వీధిరౌడీ కాదు. కన్పించకుండా తిరిగే కట్లపాము. ఎప్పుడు కాటేస్తాడో తెలియదు.
గంగాధరం వెంటనడచి గదిలోకి వెళ్లింది నిశిత.
అప్పుడే నిద్రలేచింది దేవికారాణి.
ఏమైంది అర్థం కాలేదామెకు… కళ్లునులుముకుంటూ చూసింది.
దేవికారాణి ఏమంటుందోనని భయభయంగా చూస్తోంది నిశిత.
”దేవీ! నిశిత నిద్రలో భయపడ్తోంది. ఇక్కడైతే మనం తోడుగా వుాంమని తీసుకొచ్చాను. నీపక్కన పడుకో బెట్టుకో…” అన్నాడు.
భర్త మీద గౌరవంతో…
”సరే!” అంటూ పక్కకి జరిగి నిశిత పడుకునేంత స్థలం ఇచ్చింది.
నిశిత పడుకొంది. ఆమెకిప్పుడు నిశ్చింతగా వుంది.
జ జ జ జ జ
రాత్రి ఏంజరిగిందో తెలుసుకొంది సంవేద.
అత్త, మామల మానవత్వానికి చేతులెత్తి దండం ప్టిెంది.
కానీ ఎన్నిరోజులిలా? ఎన్ని రాత్రులు ఇలా? ఈసమస్యకి పరిష్కారం ఎప్పుడు? తలపగిలిపోయేంతగా ఆలోచించింది సంవేద. చెల్లికి తెలియకుండా ఏడ్చుకొంది.
చివరకి ద్రోణ బొమ్మకి మోడల్‌గా వుంటే ఏబైవేలు ఇస్తాడట అని మామగారితో చెప్పింది. ఆయన ఎలా చెబితే అలా చేద్దామన్నట్లు జవాబుకోసం ఎదురుచూసింది. ఆయన ఒప్పుకున్నాడు.
వెంటనే ఆముక్త ఇంికి వెళ్లింది సంవేద.
సంవేదను చూడగానే.. ”నేను ద్రోణ దగ్గరకి వెళ్లి మాట్లాడివచ్చాను వేదా! నువ్వు వెళ్లి అతన్ని కలువు. తప్పకుండా హెల్ప్‌ చేస్తాడు. అతను మన కాలేజీలోనే చదివాడు. నిన్నొకసారి పరిచయం కూడా చేశాడు..” అంది ఆముక్త.
సంవేద మాట్లాడలేదు.
”నువ్వు నా బెస్ట్‌ఫ్రెండని కూడా చెప్పాను. అక్కడ నీకు ఎలాిం ఇబ్బంది వుండదు. గీయడం పూర్తి కాగానే వచ్చేయ్యొచ్చు. బహుశా రెండు సింగులు వుంటుందేమో! అతనికి కోఆపరేటు చెయ్యి… ఇదిగో అతని ఇంి అడ్రస్‌…” అంటూ విజింగ్‌ కార్డ్‌ ఇచ్చింది ఆముక్త.
ఆకార్డ్‌ తీసుకొని కృతజ్ఞతగా చూసింది సంవేద.
”మనం ఫ్రెండ్స్‌! మన మధ్యన అలాిం ఫీలింగ్స్‌ వద్దు” అంటూ భుజం త్టి గేటు వరకు వచ్చింది ఆముక్త.
సంవేద ఆోలో కూర్చుంది.
ఆోవెళ్లి ద్రోణ ఇంి ముందు ఆగింది.
జ జ జ జ జ
కుంచెను ట్రేలో ప్టిె నాలుగడుగులు కికీవైపు వేశాడు ద్రోణ. ఎప్పిలా కికీకున్న కర్టన్‌ తొలగించి బయటకి చూశాడు.
ఆగివున్న ఆోలోంచి తెల్లని పాదం బయటకొస్తూ నేను చాలా అద్భుతమైన రూపాన్ని అన్పించేలా ఎల్లో కలర్‌ శారీలో వున్న సంవేద మెల్లగా ఆో దిగి నిలబడి, ఆోవాడికి డబ్బులిస్తుంటే నిశ్ఛేష్టుడయ్యాడు ద్రోణ.
ఆమెనలా చూస్తుంటే ఎంతయినా నువ్వు నన్ను జయించలేవుగా అన్నట్లు ఓ మధురమైన జ్ఞాపక శకలం వచ్చి మనసును గుచ్చుకొంది. దానితో అద్వితీయమైన ఆనందం యొక్క ప్రభావం శరీరం మొత్తం హాయిగా వ్యాపించింది.
ఆమెను చూసి ఎంతోకాలం కాకపోయినా యుగాలైనట్లు, గాలి, నేల, కడలి, రంగులు ఇంద్రదనస్సు అయి కన్పించినట్లు ఒక్కసారిగా అతని మనసు కళ్లు విచ్చుకున్నాయి.
ఆమె అడుగులో అడుగేసుకుంటూ నేరుగా లోపలకి నడిచి వస్తుంటే అతనిలోని నరాలన్నీ అగ్నిలా జ్వలిస్తున్నట్లై ‘ఇది జీవితం ! తనకీ అనుభూతి తగదు’ అనుకున్నాడు.
బహుశా ఆముక్త విషయంలో కూడా విష్ణు ఇలాగే అనుకున్నాడేమో! మొన్న కన్పించి ఆముక్త పరిస్థితి విని కళ్ళనీళ్లు పెట్టుకున్నాడు… ”ప్రపంచంలో ఎవరూ ఎవరి గురించి ప్టించుకోరు. ప్రేమతో తపించి, తపించి అలసిపోయి దూరమైన హృదయం తప్ప” అని అతనే అన్నాడు. కానీ… ”మనం అంటుకట్టానికి వీలుకాని మొక్కల్లా కంచె అవతల వున్నామని” కూడా అన్నాడు. అప్పుడర్థమైంది ద్రోణకి… అడుగులేని గిన్నె వలె కొన్ని జీవితాలు ఇంతే! అని…
అంతేకాదు. జీవితం సాఫీగా జరిగిపోవాలంటే ఇంతవరకే చాలనుకోవాలి. సుఖంగా వున్నామని సరిపెట్టుకోవాలి. ఎవరైనా చూస్తే నవ్విపోతారని అందరికి నచ్చినట్లు బ్రతకాలి.
…నిశ్శబ్దంగా వున్న అతని గదిలోకి అడుగుప్టిె ”నమస్తే!” అంది సంవేద
”నమస్తే! కూర్చోండి! ఆముక్త చెప్పింది మీరొస్తున్నట్లు…” అన్నాడు గంభీరంగా – మీరాక తాలుకు మెసేజ్‌ నాకు ముందుగానే అందింది అన్నట్లు.
ఆ మాటలు ఆమెకు ధైర్యాన్నిచ్చాయి.
ఆమెకో కుర్చీ చూపించి, ఆమెకి ఎదురుగా కూర్చున్నాడు ద్రోణ.
ఆమె కాస్త తలవంచుకొని చేతివేళ్లను పరీక్షగా, ఆలోచనగా చూస్తోంది.
ద్రోణ చూపులు ఆమెను చాలాసున్నితంగా తడుముతూ, కుశల ప్రశ్నలతో తాకి, తాకి అలసిపోతున్నాయి.
ఆమెకూర్చున్న తీరు అందమైన చిత్రాన్ని తలపింపజేస్తుంటే…
”ఎలా వున్నావు సంవేదా?” అన్నాడు ద్రోణ. ఆ నిశ్శబ్దంలో అతని గొంతు గుండెను చీల్చుకుంటూ వచ్చినట్లు స్పష్టమవుతోంది.
ఆ పిలుపుకి ఉలిక్కిపడింది సంవేద.. ”ఈపిలుపిేం ఇంత మధురంగా, హృదయాన్ని నునుతట్టుతో నిద్రలేపేలా వుంది?” ఒళ్లంతా గమ్మత్తుగా పులకించి ఏదో హాయిని నిగూఢంగా అనుభవిస్తూ వుండగా ఆమె మనసు హెచ్చరించింది. ”అతను క్యాజ్‌వల్‌గానే అడిగాడు. అంతా నీ భ్రమ.” అని.
”బాగున్నాను సర్‌?” అంది వెంటనే…
ఆమెను చూస్తుంటే తనని గుర్తుపట్టనట్లనిపించి ”నేను కౌముది తమ్ముడ్ని గుర్తుప్టారా?” అన్నాడు. గుర్తుప్టినట్లు తలవూపింది సంవేద.
…నెమ్మదిగా లేచి ఆమెకు దగ్గరగా వెళ్లి రెండు చేతుల్లోకి ఆమె ముఖాన్ని తీసుకొని… అలసిపోయి, వాలిపోతున్న ఆమె కళ్లపై పెదవులతో అద్ది, హృదయానికి హత్తుకొని, నది ఒడ్డున కూర్చుని నీిని స్పృశించినంత హాయిగా సమస్త సంపదను తాకినంత తృప్తిగా – ఒక ఆత్మీయత, ఒక ఆదరణ, ఒక గాఢానుబంధాన్ని ఆస్వాదిస్తూ… స్పర్శకుండే ఆమహత్తర శక్తిని అనుభూతిస్తూ చర్మరంధ్రాల గుండా, కణాల గుండా, రక్తనాళాల గుండా అంతా అల్లుకుంటూ గుండెకు చేరుతున్న దుఃఖంతో బాధతో, ప్రేమతో పండిపోయిన మనిషిలా – ఇద్దర్ని కలిపే ఒక అద్బుత శక్తి అయిన ఆ స్పర్శను దూరం నుండే ఊహించుకుంటూ ఆమె దగ్గరకి వెళ్లకుండా మునిలా మౌనంగా చూస్తున్నాడు.
…అలా ఓ నిముషం గడిచాక బరువుగా నిట్టూర్చి… ”ఆముక్త మీకు అన్నీ చెప్పిందనుకుాం…” అన్నాడు ద్రోణ.
”చెప్పింది సర్‌!” అంది సంవేద చాలా వినయంగా చూస్తూ…
…ముందుగా ఆమె భుజాలవైపు చూశాడు. ఆ తర్వాత నెమ్మదిగా శంఖాన్ని పోలిన మెడనుండి ఒంి ముత్యం దిద్దులతో వున్న చెవులనుండి నిండైన బుగ్గల మీదుగా ప్రయాణించి సంపెంగను పోలిన నాశిక, చురుగ్గా అంతలోనే సౌమ్యంగా మారే ఆ కనుదోయిని ఓక్షణం ఆర్తిగా చూసి, నుదుిమీద హుందాగా నిండు ముత్తయిదువుగా వున్న కుంకుమ బొట్టును, పాపిటలో సింధూరాన్ని చూసి ఓక్షణం మైమరచి, ఒత్తయిన ఆమె తలకట్టుకి వశమైనట్లు వివశుడై… ఇంత అందాన్ని తన ప్రేములో బిగిస్తే కళాభిమానులు తమ కళా పిపాసతో ఎన్ని కాసుల వర్షాన్ని కురిపిస్తారో కదా!
ఒక్క డబ్బుతో కాదు. ప్రపంచ కళాఖండంలోనే ఇదో కళాఖండమై పోతుంది. ముఖ్యంగా సంవేద కళ్లలోని ఆగ్రేస్‌ని కనుక తను తన కుంచెతో పట్టుకోగలిగితే ఒక ఆర్టిస్ట్‌గా తన జన్మధన్యమైనట్లే… ఇంత అపురూపమైన, అపూర్వమైన, అద్భుతసౌందర్యం ఇలా తన కళ్లముందు, ఇంత దగ్గరగా కూర్చుని మీ కుంచెతో నన్ను స్పృశించండి అనడం తనకో వరం.
…ఆమెను ఒకప్పుడు తన మనసుతో స్పృశించినప్పుడు తను ఓ స్టూడ్‌ెం మాత్రమే.. మనసును డైరీకే పరిమితం చేసి పైకి చెప్పుకోలేని భావ సంచలనాన్ని గుండెల్లో దాచుకొని, ఆశకి-నిరాశకి మధ్య ఊగిసలాడిన ఓ పెళ్లికాని అబ్బాయి…
అతనలా ఆలోచిస్తూ తనవైపు చూస్తుంటే… తన బొమ్మను వేయానికి ఇంకా ఎంతసేపు అలా చూడవలసి వస్తుందోనని… అతని చూపులకి ఏమాత్రం భంగం కల్గించకుండా… కదిపితే అతని మూడ్‌ పోతుందని అలాగే మౌనంగా, నిశ్చలంగా కూర్చుంది సంవేద.
అతను లేచి స్టాండ్‌బోర్డువైపు కదిలాడు, దానికున్న పేపర్నితీసి వేరే పేపర్ని స్‌ె చేశాడు.
ఎలా కూర్చువాలో-దూరంగా నిలబడే వివరిస్తూ, ఓ భంగిమను చెప్పాడు… ఆ భంగిమ చాలా హుందాగా వుంది.
సంవేదకి ఆ భంగిమ నచ్చింది.
ఆమెకిదో అద్భుతమైన అనుభవంలా వుందే కాని ఇబ్బందిగా లేదు. అందుకు కారణం ద్రోణ నైస్‌ బిహేవియర్‌.
ఆముక్త చెప్పినప్పుడు భయపడింది. పరాయివ్యక్తి ముందు ‘నా అందాన్ని మీకుంచెకి అప్పజెప్పాను. ఇక మీ ఇష్టం.’ అన్నట్లు ఎలా కూర్చోవాలి? అతనెలాింవాడో? ఎలా రీశీవ్‌ చేసుకుాండో? తన అవసరాన్ని అడ్వంటేజ్‌గా తీసుకొని ఒక స్టెప్‌ ఎక్కువ వేస్తాడేమో? అప్పుడు తనేం చేయాలి? డబ్బు అవసరమే కాని ఇలాిం సాహసం అవసరమా? అని అనుకున్న క్షణాలే ఎక్కువ…
ఆమె ఊహించిన ప్రమాదాలేమీ అక్కడ కన్పించలేదు. ‘ఓ జీవితకాలం ఇలా కూర్చునే అవకాశం వచ్చినా హాయిగా కూర్చోగలను.’ అనుకొంది నిశ్చింతగా.
ఆమె ఛుబుకాన్ని కాస్త ఎత్తమన్నప్పుడు ఆమె కళ్లు అతని కళ్లతో కలిశాయి. ఆ క్షణంలో అతనిలో కలిగిన అలజడి అంతా, ఇంతా కాదు. అతి చురుగ్గా కదులుతున్న అతని కుంచె సడన్‌గా ఆగింది.
అతని శోధన, శోకంగా అన్పిస్తూ.. జీవితంలో వున్న ఏదో అంతస్సంబంధం అర్థమైనట్లు ఆలోచిస్తూ తన కుంచెతో ఆమెను గాయం చేస్తూ తన మనసును గాయం చేసుకోవటం ఇష్టంలేని వాడిలా తలవిదిలించాడు.
కుంచెను ీపాయ్‌ మీదప్టిె ఆమెకి ఎదురుగా వచ్చి కూర్చున్నాడు.
”మీ బొమ్మను వెయ్యలేకపోతున్నాను. మీరు వెళ్లొచ్చు.” అన్నాడు ద్రోణ మర్యాద వ్టుిపడే స్వరంతో.
ఆమె గుండెను రాయితో నొక్కి, చిదిమినట్లు ఒక్కక్షణం శ్వాస ఆగి మళ్లీ కొట్టుకొంది.
అతను కూర్చున్న తీరు, మాట్లాడుతున్న విధానం చూస్తుంటే తన బొమ్మను ఇక వెయ్యడని అర్థమైంది.
ఆమె కదలకుండా కూర్చోవటం చూసి ”బొమ్మవెయ్యక పోయినా నేను మీకు ఇస్తానన్న మనీ ఇస్తాను.” అంటూ వెంటనే చెక్‌బుక్‌ తీసుకొని అమ్‌ౌం రాసి సంతకం ప్టిె ఇచ్చాడు.
ఆమె ఆ చెక్‌ తీసుకోలేదు
”నావల్ల మీకెలాిం ఉపయోగం లేకుండా మీరిచ్చే ఈ ఫ్రీమనీ నాకొద్దు…” అంటూ అక్కడ నుండి లేచి నాలుగడుగులు వేసి మళ్లీ ఆగిపోయింది సంవేద.
అతను అలాగే చూస్తున్నాడు.
ఆమె తిరిగొచ్చి కూర్చుంది.
అర్థంకాక ఆమెనే చూశాడు ద్రోణ.
”నాకు డబ్బు చాలా అవసరం సర్‌! కానీ ఫ్రీగా వద్దు. ప్రస్తుతం ఒక హౌస్‌వైఫ్‌గా అంత డబ్బును బయట ఎక్కడ తేవాలన్నా నావల్ల కావటంలేదు. …ప్లీజ్‌! నా బొమ్మను వెయ్యండి!” అంది అర్థింపుగా.
”నా హృదయంలో వుండే బొమ్మను కాగితంపై పెట్టటం నాకిష్టంలేదు. ఇది నాది అని నాఅంతరంగంలో పదిలపరుచుకున్న అద్భుత రూపాన్ని అందరిముందు వుంచలేను. అది సాధ్యంకాదు.” అని ఆమెతో అనలేక మౌనంగా చూశాడు… తన మనసులోని భావం బయటకి రాకుండా నొక్కిపట్టటం కోసం అతనులోలోన భయంకరంగా సంఘర్షిస్తున్నాడు.
అతని మౌనం చూస్తుంటే తన కోరిక తీరదని అర్థమైంది సంవేదకి.
”ఆముక్త మీతో చెప్పిందో లేదో…!” అంటూ అర్థాంతరంగా తన మాటను ఆపింది సంవేద.
ఆముక్త తనకి చెప్పని విషయం ఏదో సంవేద చెప్పబోతుందని అతను అంచనావేస్తూకాస్త ముందుకి వంగి, ఆసక్తిగా చూస్తూ! ”చెప్పండి!” అన్నాడు.
అతనికి చెప్పాలా? వద్దా? అని ఆలోచిస్తోంది సంవేద.
”చెప్పండి! ఫర్వాలేదు.” అన్నాడు మీరేం చెప్పినా శ్రద్ధగా వింను ప్రాధాన్యత కూడా ఇస్తాను. చెప్పండి అన్నట్లు చూశాడు. అతనంత సన్నిహితంగా అన్పిస్తుంటే.. సంవేదకి ధైర్యం వచ్చింది.
”మా చెల్లిని మీరు చూసివుాంరు, నిశిత. హేండిక్యాప్‌డ్‌!” అంటూ అతని ముఖంలోకి చూసింది సంవేద.
”చూశాను.” అన్నాడు జవాబుగా
”తనకి పెళ్లి చెయ్యాలి. అందుకే ఈడబ్బు… ఈ పెళ్లి చెయ్యలేకపోతే నేను అదీ కలిసి చనిపోయే పరిస్థితి…”అంటూ ఆగింది.
”అంటే! నాకు అర్థంకావటంలేదు. కాస్తవివరంగా చెప్పగలరా?” అన్నాడు.
”మా ఆయన మాచెల్లితో మిస్‌ బిహేవ్‌ చేస్తున్నాడు. నెగివ్‌ సిెంమ్స్‌ెంని డెవలప్‌ చేసుకొని దానికి మనశ్శాంతి లేకుండా చేస్తున్నాడు. ఇదిలాగే సాగితే నిశితకి మెంటల్‌ వచ్చేలా ఉంది. ఇప్పికే రాత్రిపూట భయంతో అరుస్తోంది.” అంది.
అతని మనసంతా శూన్యంగా మారింది. వినలేక, వినకుండా వుండలేక ఆమె మాటల్ని విని తీవ్రమైన అలజడికి లోనయ్యాడు.
తన భార్య శృతికతో పోల్చుకొని – సంవేదలోని సహనానికి చేతులెత్తి దండం ప్టోలనుకున్నాడు.
ఈ రోజుల్లో ”కూరెందుకు వండలేదనో, వండిన కూరలో ఉప్పు ఎక్కువైందనో,” భర్త అనగానే కొందరాడవాళ్లు వెంటనే ఆో ఎక్కి ప్యామిలీ కోర్టుకెళ్తున్నారు. భర్త మాట్లాడకపోయినా, మానసికంగా హింసిస్తున్నాడని ”గృహహింస” కేసుకింద లోపలేపిస్తున్నారు. అదేమంటే వ్యక్తి స్వేచ్ఛ అంటున్నారు. విడాకులంటున్నారు.
అటువిం వాతావరణంలో వుండికూడా, ఇంో్ల అంతి బడబానలాన్ని భరిస్తూ నోరెత్తకుండా, భర్తను నొప్పించకుండా, గొడవపెట్టుకోకుండా ఎంత రహస్యంగా సమస్యను పరిష్కరించుకోవాలనుకుంటుందో గ్రహించి ఆశ్చర్యపోయాడు ద్రోణ.
”మీ ప్రాబ్లమ్‌ నాకు అర్థమైంది. నిశితను నాదగ్గరకి తీసుకురాగలరా?” అన్నాడు చాలా స్మూత్‌గా
ఉలిక్కిపడింది సంవేద.
…నిశితను ఇతనేం చేసుకుాండు? తన భర్త చూసినట్లే చూస్తున్నాడా? మగవాళ్లంతా ఇంతేనా? అని అనుకోలేక అతని వైపు చూస్తే తన మనసులోని భావం బయటపడ్తుందేమోనని అతనివైపు చూడలేక ఓ క్షణం సతమతమైంది.
”ఎందుకు సర్‌?” అని సంవేద అనే లోపలే… అతని తలపులన్నీ శుభ్రపడ్డట్లు ఒక్కక్షణం కళ్లుమూసుకొని తిరిగి ఆమెను చూస్తూ….
”నిశిత వీల్‌ చెయిర్‌ నాకు బాగా జ్ఞాపకంవుంది. సంవేదా! నేను అప్పుడప్పుడు మీఇంివైపు చూస్తుండేవాడిని,.. మీరు, మీ అమ్మగారు నిశితకి చెరోవైపు చేరి అన్నం తినిపిస్తుండేవాళ్లు. నిశిత మీ ఆత్మీయతను పూర్తిగా ఆస్వాదిస్తూ మీ ఇద్దరి రెక్కల చాటున అపురూపంగా పెరుగుతున్న పక్షిపిల్లలా అన్పించేది నాకు… ఆ దృశ్యం నామనసులో అలాగేవుండి పోయింది. నాకుంచెతో దానికోరూపాన్ని ఇవ్వాలని నాకు ఎప్పి నుండో వుంది. కానీ… పర్‌ఫెక్ట్‌నెస్‌ రావటం లేదు. ఒకసారి నేను నిశితను చూడాలి…” అన్నాడు.
వెలుగువింది ప్రవేశించింది సంవేదలో… జీవం నింపుకొన్న ఆమెకళ్లు అతనివైపు ప్రశాంతంగా చూశాయి.
”తప్పకుండా సర్‌!” అంది సంవేద.
”నేను మీకోటైమిస్తాను. ఆటైంలో తీసుకురండి” అన్నాడు
”అలాగే సర్‌! కానీ…” అంటూ ఆగిపోయింది
”ఎనీ డ్‌ౌ…?” అన్నట్లుగా చూశాడు.
”మీరెక్కువ టైం తీసుకుాంరేమో… నాకు మనీ అర్జ్‌ం” అంది తన అవసరాన్ని మళ్లీ గుర్తుచేస్తూ…
ఒక్కక్షణం ఆలోచనగా పెదవి కొరుకుతూ కిందకి చూశాడు. జీవితంలో అన్నీ మనకు కావల్సినట్టుగా జరగవు. కావల్సినట్టుగా జరగట్లేదు కాబ్టి జీవించటం మానలేం. ఏది జరిగినా దాన్ని మనకు సంతోషం కలిగించేదిగా మలుచుకోవాలి. గడిచిపోయిన ఒక్క క్షణాన్ని కూడా వెనక్కి తీసుకురాలేం.. అందుకే ఏదైనా ఒక వెలితిని పూరించాలన్నా, సంతోషించాలన్నా మనలోపల మనం ఉన్నతంగా ఊహించుకుంటున్న వ్యక్తికి హెల్ప్‌ చేసే అవకాశం దొరకటంలో వుంటుందాంరు. దొరికిందా అంతకన్నా మహదానందం ఇంకొకి వుండదు. దీన్ని ద్రోణ మంచి అవకాశంగా భావించాడు.
”రేపు మార్నింగ్‌ లెవెన్‌కి తీసుకురండి!” అన్నాడు ద్రోణ. లేచి నిలబడింది సంవేద. అతనికి ‘నమస్తే’ చెబుతున్నట్లు రెండు చేతులు ఓచోట చేర్చి… ”వెళ్లొస్తాను సర్‌!” అంది.
”అలాగే” అన్నట్లు అతను కూడా లేచి ఆమెతో రెండడుగులు వేశాడు. అంతకన్నాఎక్కువ వేస్తే శృతిక చూస్తుంది అదీకాక వెయ్యాల్సిన అవసరాన్ని బ్టి ఎన్నో యోజనాల దూరంలో ఓ ఎడారిలో నిలబడినట్లనిపించి… ”ఒక మార్మిక లోకంలో నుండి నన్ను వినీ వినీ నాగుండెలపై ఒదిగిపోతావా.” అని ఒకప్పుడు ద్రోణ తన డైరీలో సంవేదను ఉద్దేశించి రాసుకున్న వాక్యాలను గుర్తు చేసుకున్నాడు.
ప్రేమించేవాళ్లు వున్నారని తెలియటం ఓ వరమైతే తెలియకపోవటం ఓ శాపం కదా! అతని మనసు అగ్ని సరస్సు అయి వేడినిట్టూర్పుని మిగిల్చింది.
జ జ జ జ జ
సంవేద ఇంికెళ్లగానే ఆత్రంగా ఆమె చేతికి కూరగాయలున్న బుట్టనిచ్చి ”మీ అత్తయ్య నిన్ను ఎక్కడికెళ్లావని అడుగుతోంది. మార్క్‌ె కెళ్లానని చెప్పు” అన్నాడు గంగాధరం.
వెంటనే ఆమె కళ్లలో నీళ్లు చిప్పిళ్లి ”మామయ్యా!” అంది.
”నీకేం పర్వాలేదు. నేనున్నాను కదా!” అన్నట్లు చూశాడు.
ఈ విషయంలో మామయ్య తనకెంత హెల్ప్‌ చేస్తున్నాడో సంవేదకి తెలుసు . అదీకాక ఒక మగ ఆర్టిస్ట్‌ దగ్గరకి వెళ్లి నీ బొమ్మను వేయించుకు రమ్మని ఏ మామ పర్మిషన్‌ ఇవ్వడేమో! ప్రపంచాన్ని చూసిన గంగాధరం ఏదితప్పో, ఏది ఒప్పో గ్రహించగల నేర్పరే కాక. తనలోని పరిపూర్ణమైన వ్యక్తిత్వాన్ని గౌరవించగల సంస్కారి కావటం కూడా తన అదృష్టంగా భావించిందామె….
అదే శ్యాంవర్ధన్‌కి తెలిస్తే మెడకోస్తానాండు.
దేవికారాణికి తెలిస్తే నోితో పాటు గుండెలుకూడా బాదుకుంటుంది. ఇద్దరితో ప్రమాదమే! అందుకే… అవసరం అన్ని భయాలను జయిస్తుందన్నట్లు ధైర్యాన్ని కూడదీసుకుంటూ మామా-కోడలు కలిసి మెల్లగా వంటగదిలోకి నడిచారు.
వెళ్లిన పని గురించి ఆతృతగా అడిగాడు గంగాధరం.
”ఆయన నా బొమ్మను వెయ్యనన్నాడు. నిశిత బొమ్మను వేస్తానన్నాడు మామయ్యా!” అంది.
”అదేిం! ఎందుకలా!” అన్నాడు ఆశ్చర్యపోయి.
”ఎప్పినుండో అలాిం బొమ్మ వెయ్యాలని ఇష్టమట.. వీల్‌ చెయిర్‌ని కూడా తీసుకురమ్మన్నారు. దానిమీద నిశితను కూర్చోబ్టెి వేస్తారట” అంది.
ఈయన నవ్వి ”అసలు కారణం అదికాదు. అలాిం బొమ్మలు వేస్తే! కొన్ని సంస్థలు ముఖ్యంగా స్వచ్ఛంద సంస్థలు కొాంయి. నేరుగా ప్రజల్లోకి దూసుకుపోతాయి. అవార్డులాిం వాికి సులభంగా నిలబడతాయి. అతనికి పేరొస్తుంది. డబ్బు వస్తుంది. అదీ అతని స్వార్థం.” అన్నాడు.
”కానీ ఆయన్ని చూస్తుంటే చాలా పద్ధతిగా అన్నించాడు మామయ్య! మీ దగ్గర పర్మిషన్‌ తీసుకొని వెళ్లినాకూడా ‘అతను మగవాడు కదా! ఎలా బిహేవ్‌ చేస్తాడో’ అన్న ఆలోచన భయంగానే వుండింది. కానీ అలాిం వాతావరణమేమి లేదక్కడ… ” అంది సంవేద
”అందరు నా కొడుకు లాగే వుాంరా? అక్కడక్కడ మంచి ముత్యాలు కూడా వుాంయి. అన్నీ కూి ముత్యాలే అయితే మనుషుల మనుగడ విషతుల్యం కాదూ!” అనిపైకి అనలేక మనసులోనే దాచుకున్నాడు.
”కానీ మీ సందేహం అతను వ్యాపార దృష్టితో ఆలోచిస్తున్నాడనా మామయ్యా?” అంది సంవేద.
”అతని ఆలోచనలు అతనికి వుాంయిలే సంవేదా! ప్రస్తుతం మన అవసరం తీరితే చాలు.. దానితో అతనెంత వ్యాపారం చేసుకుంటేనేమి! ఎంత సంపాయించుకుంటే నేమి! మనకది అవసరంలేదు. అతనెప్పుడు అపాయ్‌ింమ్‌ెం ఇస్తే అప్పుడు తీసికెళ్ళు నిశితను…” అన్నాడు అతిమామూలుగా గంగాధరం.
”అలాగే మామయ్యా! మీకు, అత్తయ్యకు కాఫీ కలిపిస్తాను. నిశిత ఎక్కడుందో ఏమో! కూరలు తరిగిస్తుంది. నిశీ!” అంటూ గ్టిగా కేకేసింది సంవేద.
అక్కడే వున్న నిశిత మెల్లగా స్టిక్‌ పట్టుకొని నడుస్తూ వచ్చింది.
గంగాధరం వెళ్లి భార్య గదిలో కూర్చున్నాడు.
ఆమె ఈమధ్యన భగవద్గీతను వదలకుండా చదువుతోంది. ఆమెనే చూస్తూ కూర్చున్నాడు. మనుషుల్లో మార్పు ఇంత సహజమా అనుకున్నాడు. సహజమే కాదు అవసరంకూడా… దాని ద్వారా క్రమశిక్షణ అనేది తెలియకుండానే అలవడుతుంది. అనుకున్నాడు గంగాధరం.
జ జ జ జ జ
తెల్లవారింది.
ద్రోణ చెప్పిన టైంకు – నిశితను తీసుకొని అతని ఇంికి వెళ్లింది సంవేద. వాళ్లు వెళ్లిన టైంకు ద్రోణ సిద్ధంగా వున్నాడు.
పలకరింపులు అయ్యాయి. పరిచయాలు అయ్యాయి.
నిశితను వీల్‌చెయిర్‌లో కూర్చోబ్టెి ద్రోణ స్టాండ్‌బోర్డ్‌ ముందు నిలబడ్డాడు.
అతను చక, చక స్కెచ్‌ గీశాడు. ఆ తర్వాత రంగులు కలుపుకున్నాడు. ఏకాగ్రతతో బొమ్మవేస్తూ బోర్డ్‌కి అభిముఖంగా నిలబడ్డాడు. కుంచెను పట్టుకున్న అతని చేతివేళ్లు చురుగ్గా కదులుతున్నాయి. ఆ కుంచె స్పర్శకి సముద్రతరంగాలు తాండవ నృత్యం చేసినట్లు ఆ బోర్డ్‌నిండా నిశితరూపం ఆక్రమించుకుోంంది.
నిశితకి వెనకాల నిలబడి ద్రోణని శ్రద్ధగా గమనిస్తోంది సంవేద. ద్రోణ బిహేవియర్‌ని అంచనా వేస్తూ ఆలోచిస్తోంది.
‘ఇతనేిం ఇంత సిన్సియర్‌గా, ఇంత డీస్‌ెంగా వున్నాడు? లోకంలో వుండే మగవాళ్లంతా ఇలాగే వుాంరా? ఇలా వుంటే తన భర్త ఒక్కడే అలా ఎందుకు వుంటున్నాడు ? ఏది ఏమైనా ఇతనిది అరుదైన పర్సనాలి… ఇంతి స్థిత ప్రజ్ఞత కలిగిన వాడిని భర్తగా పొందిన అతని భార్య ఎంత అదృష్టవంతురాలో కదా! ఒకసారి ఆమెను చూస్తే బావుండు’ అని అనుకోకుండా వుండలేకపోయింది.
నిముషాలు గంల్లోకి మారుతుంటే….
ద్రోణ వేస్తున్న బొమ్మకి ఓ రూపం వస్తోంది.
నిశితకి ఆ అనుభవం అద్భుతంగా వుంది.
అంత గొప్ప ఆర్టిస్ట్‌ ముందు కూర్చుని అలా తన బొమ్మను వేయించుకోవటం గర్వంగా కూడా వుంది.
బొమ్మ వేయటం పూర్తి చేశాడు ద్రోణ…
పినిషింగ్‌ టచ్‌ మిగిలింది.
కుంచె పక్కన ప్టిె, వాష్‌ బేసిన్‌ దగ్గరకెళ్లి చేతులు వాష్‌ చేసుకొని వచ్చాడు.
చెక్‌ రాసి సంవేదకి ఇస్తూ. థ్యాంక్స్‌ చెప్పాడు.
”మీ మేలు మరచిపోలేము సర్‌!” అంటూ ఇద్దరు ఒకేసారి కృతజ్ఞతగా చూశారు.
”ఫర్వాలేదు…”అన్నాడు మృదు గంభీరంగా.
వాళ్లు వెళ్లాక – సంవేద. అంతవరకు నిలబడి ఖాళీ అయిన స్థలం దగ్గరకి వెళ్లి ఆగాడు ద్రోణ… బాగా ఇష్టపడి ప్రేమించిన వాళ్లే దేన్నైనా ఆర్తితో ఆస్వాదిస్తారు. ఆరాధిస్తారు. ఏ విషయంలోనైనా ఆ వ్యక్తిపట్ల ముందుకి వస్తారు. ఏ సాయం చేయానికైనా మనస్పూర్తిగా స్థిరపడ్తారు.. అది అతను గమనించి, తనలోకి తను తొంగి చూసుకున్న వాడిలా సంతోషించాడు.
జీవితంలో లభించే అన్ని సంతోషాలు ఒకేచోట, ఒకే సమయంలో దొరకవు. వేరు వేరు సందర్భాలలో, వేర్వేరు వ్యక్తుల ద్వారా, వేర్వేరు పరిస్థితులలో లభిస్తాయి. తనకు లభించిన అరుదైన సంతోషం సంవేదకి హెల్ప్‌ చెయ్యటం అనుకున్నాడు ద్రోణ.
జ జ జ జ జ
రోజులు గడుస్తున్నాయి.
శుభలేఖలపై అడ్రస్‌లు రాసి, పోస్ట్‌ చెయ్యాలని గంగాధరం, సంవేద ఆపనిమీదే కూర్చున్నారు. పసుపు పూసి అడ్రస్‌ రాస్తోంది సంవేద కోడలు అడ్రస్‌ రాసిన వాిని ఓ చోట చేర్చి….
”సంవేదా! ఈ శుభలేఖపై ద్రోణ అడ్రస్‌ రాయమ్మా!” అంటూఓ శుభలేఖను ఆమె చేతికి ఇచ్చాడు.
”రాస్తాను మామయ్యా! కానీ…” అంటూ ఆగింది.
”అడ్రస్‌ మొత్తం అవసరంలేదు. లోకలే కదా! పేరు మాత్రమే రాయి. పర్వాలేదు” అన్నాడు.
ద్రోణ పేరును ముత్యాల్లాిం అక్షరాలతో రాసింది. ఆ రాయటంలో కూడా బోలెడు కృతజ్ఞత కన్పిస్తోంది.
”వీినిప్పుడు పోస్ట్‌ చెయ్యానికి వెళ్లినప్పుడు…. ద్రోణ దగ్గరకి వెళ్లి సతీసమేతంగా రమ్మని ఓమాట చెప్పి ఈ శుభలేఖను ఇచ్చిరా సంవేదా! ఈ పెళ్లి జరగానికి కారణం ఆయనే కాబ్టి పిలుపు కాస్త గ్టిగా ప్రత్యేకంగా వుంటే బావుంటుందని నిన్ను వెళ్లమంటున్నారు. వెళ్లిరా…!” అన్నాడు.
”సరే! మామయ్యా!” అంటూ పోస్ట్‌ చెయ్యాల్సినవి కవర్లో పెట్టుకొని – వాిపక్కనే ద్రోణకి, ఆముక్తకి ఇవ్వాల్సినవి కూడా పెట్టుకొని…
”వెళ్లొస్తాను మామయ్యా! నిశిత జాగ్రత్త! ” అంది
ఎప్పుడూ చెప్పనిది నిశిత జాగ్రత్త అని చెబుతుంటే గంగాధరం ఉలిక్కిపడి చూశాడు. ఆమె మానసిక స్థితిని అర్థం చేసుకొని ధైర్యం చెప్పాడు.
గేటు దాి రోడ్డెక్కింది సంవేద.
కొద్దిదూరం వెళ్లగానే పోస్ట్‌ఆఫీసు వచ్చింది. వాిని పోస్ట్‌చేసి, ద్రోణ ఇల్లు అక్కడికి దగ్గర కావటంతో నడుచుకుంటూ వెళ్లింది.
గేటు తీసుకొని లోపలకి వెళ్లగానే శృతిక కన్పించింది.
ఆమె ద్రోణ భార్య కాబోలు అనుకొని ‘నమస్తే’! అంది సంవేద. దానికి శృతికలో ఎలాిం కదలికలేదు… ఎవరు నువ్వు? ఎవరుకావాలి? అన్న ప్రశ్నలు లేకుండా – లోపలకి రమ్మన్న ప్రేమతో కూడిన పలకరింపు లేకుండా ”అటు వెళ్లి కూర్చోండి!” అన్నట్లు అదోలాిం నిర్లక్ష్యంతో కూడిన సైగచేసి, చటుక్కున లోపలకెళ్లింది శృతిక.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *