March 29, 2024

చిన్న చిన్నవే కానీ….

రచన: మణి గోవిందరాజుల

“యెన్నిసార్లు చెప్పాలి ఆ సెంట్ కొట్టుకోవద్దని? నాకస్సలు నచ్చదని నీకు తెలుసుకదా?” విసుక్కున్నాడు శేఖరం.
వుత్సాహంగా బయల్దేరబోతున్న సంధ్య మొహం చిన్నబోయింది.
నిజమే శేఖర్ చెప్తుంటాడు తనకు సెంట్ వాసన నచ్చదని, కాని మొదటినుండీ . తనకేమొ చక్కగా తయరయ్యి కొద్దిగా పెర్ఫ్యుం స్ప్రే చేసుకోవడం ఇష్టం. ఫ్రెష్ ఫీలింగ్ వస్తుంది అని. అందుకని చాలా లయిట్ గా స్ప్రే చేసుకుంది. అయినా పట్టేసాడు.
మౌనంగా లోపలికి వెళ్ళబోయింది చీర మార్చుకోవడానికి.
“ఇప్పుడు మళ్ళీ సింగారాలు మొదలెట్టావంటే ఇక మనం ఫంక్షన్ కి వెళ్ళినట్లే. పద పద టైం అవుతుంది. ” మళ్ళీ సెటైర్ వేసాడు.
ఇప్పుడు యేకంగా కళ్ళల్లో నీళ్ళే తిరిగాయి సంధ్యకి. తల వంచుకుని కళ్ళల్లో యేదో నలక పడ్డట్లుగా కళ్ళు నలుపుకుంటూ శేఖర్ కంటే ముందే వెళ్ళి బైక్ దగ్గర నిలబడింది.
ముక్కుకి అడ్డంగా కర్చీఫ్ కట్టుకుంటూ వచ్చి బైక్ స్టార్ట్ చేస్తూ “ఇదిగో కాస్త దూరంగా కూర్చో” చెప్పాడు శేఖరం.
చివుక్కుమన్న మనసు వెనక్కి వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పినా, సంస్కారం బైక్ యెక్కమంది.
రయ్యిన వెళ్తున్న బైక్ సడన్ గా ఆగింది. అలవాటు ప్రకారం దిగి వెళ్ళి బడ్డీకొట్టుకు కాస్త పక్కగా నించుంది మనసులో విసుక్కుంటూ. బడ్దీకొట్టు మంచి రష్ తో వుంది . అందరూ సిగరెట్లు కొనుక్కుని అక్కడే నించుని తాగుతున్నారు. అందుకని బైక్ ని చాలా దూరంగా పార్క్ చేయాల్సొచ్చింది. తాను కూడా ఆ కంపులో యెందుకని వెళ్ళి బైక్ పక్కగా నించుంది. కొట్టు దగ్గరికి వెళ్ళి ఒక సిగరెట్ కొనుక్కుని అక్కడే వున్న వెలుగుతున్న తాడుతో అంటించుకుని తన్మయత్వంగా గట్టిగా ఒక దమ్ము లాగాడు. అలాగే ఒక అయిదు నిమిషాల పాటు ఆ సిగరెట్ ని ఆస్వాదించి చివరికి మిగిలిన ముక్కని కిందపడేసి కాలితో తొక్కి వచ్చి బైక్ స్టార్ట్ చేసి సంధ్య ని చూసాడు యెక్కమన్నట్లుగా.
కొద్ది దూరం పోగానే మల్లెపూల వాసన ఘుభాళించింది. “యేమండీ ఒక్క నిమిషం బైక్ ఆ పూల దగ్గర ఆపండి . యెంత బాగున్నాయో మల్లెలు. ”
“ఇప్పుడవసరమా? నీకెప్పుడేది అడగాలో తెలీదు. మనమసలే పార్టీకి లేట్ అయ్యాము. ఇప్పుడా జనంలో ఆగామంటే ఇక కదిలే పని వుండదు. ” అప్పుడే తాగిన సిగరెట్ కంపు గుప్పుమంది .
ముక్కు మూసుకుంటూ, పూలకోసం ఆగమని అడిగినందుకు తనను తాను తిట్టుకుంది సంధ్య. ఇప్పుడక్కడ సిగరెట్ కోసం పావుగంట ఆగితే అది తప్పు కాదు కాని తాను పూల కోసం ఆగమంటే తనకేమీ తెలీకపోవడం. మనసులోనే గొణుక్కుంది. తన సెంట్ వాసన ఆయనకి నచ్చకపోతే తాను మానెయ్యాలి. ఆ సిగరెట్ కంపు తాను భరించాలి. మళ్లీ గొణుక్కుంది.
సంధ్య శేఖర్ లకు పెళ్ళై పదేళ్ళయింది. పిల్లలిద్దరూ చిన్నవాళ్ళు. కాన్వెంట్ కి వెళ్తున్నారు. శేఖర్ కి యెప్పుడూ తాను యేదైనా చాలా కరెక్ట్ గా చేస్తానని ఒక గొప్ప నమ్మకం.
అందుకే సంధ్య యేది చేసినా యేదో ఒకటి అని వెక్కిరిస్తుంటాడు. దానికి సమయం సందర్భం , కొత్తవాళ్ళా కాదా అని యెమీ వుండదు. అలాగని చెడ్దవాడేమీ కాదు. వెక్కిరించి, వెక్కిరించిన సంగతి మర్చిపోతాడు. యెందుకంటే తాను మనసులో యేమీ పెట్టుకుని అనడు. అసలు తన మనసులో యెలాంటి చెడు భావనలే వుండవు అని శేఖర్ ప్రగాఢ నమ్మకం. కాని పడ్డవాళ్ళకు అలా కాదు కదా ? గుర్తుండిపోతుంది. ఒకసారి పెళ్ళైన కొత్తలో ఇలాగే సంధ్య కూడా యేదో అన్నది. శేఖర్ అది మనసులో పెట్టుకుని వారం మాట్లాడలెదు. నేనూ సరదాకే అన్నాను నాకూ మనసులో యేమీ లేదు అన్నా కూడా వినిపించుకోలేదు. ఇక ఆ తర్వాత సరదా అన్న పదాన్ని తన వరకు మర్చిపోయింది సంధ్య.
అలా ఇన్నాళ్ళూ యేమన్నా పట్టించుకోవడం మానేసింది. కానీ ఈ మధ్య అలా అంటుంటే తొందరగా మనసు చిన్న బుచ్చుకుంటున్నది. యెంత వద్దనుకున్నా బాధ కలుగుతున్నది. దాంతో యే పని మీదా శ్రద్ద కలగడం లేదు. ఒక విధమైన నిరాసక్తత కలుగుతున్న లక్షణాలని గమనించుకున్న సంధ్య యెక్కడో ఒకచోట దీన్ని ఆపకపోతే తన పిల్లలకు తాను దక్కనేమో అని కంగారు పడుతున్నది.
ఒకసారి తెలిసిన వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళారు. దంపతులు చాలా బాగా రిసీవ్ చేసుకున్నారు. చక్కగా కాలక్షేపం జరిగింది. యెంతో సరదాగా గడిచింది ఆ సాయంకాలం. యెలాగూ రాత్రవుతున్నది కదా భోజనం చేసి వెళ్ళమన్నారు . వాళ్ళ పిల్లలు కూడా సంజూ సాకేత్ లతో బాగా ఆడుకుంటున్నారు. వెళ్తామని లేచేసరికి నలుగురు పిల్లలూ యేడుపు మొహం పెట్టారు. సరే ఇంటికెళ్ళి చేసేది కూడా యేమీ లేదని ఆగిపోయారు.
వెంటనే ఆవిడ హడావుడిగా వంట మొదలెట్టేసి యేదొ పప్పులో వేసేసి వంకాయ కూర చేసి చారు పెట్టింది. అప్పడాలు వడియాలు వేయించింది. వద్దంటున్నా వినకుండా ఇంకా యెనిమిది కూడా కాలేదు అంటూ టమాటో పచ్చడి చేసి యెనిమిదిన్నరకల్లా అన్నీ టేబుల్ మీద సర్దేసింది. తాను కూరలు తరుగుతానన్నా ఒప్పుకోలేదు. చాలా మొహమాటం అనిపించినా ఆవిడ చకచకా చేసిన తీరు నచ్చింది. భలే చేసారండి అని కూడా మెచ్చుకుంది తాను.
అందరూ భోజనాలకి వచ్చారు. మొదలు పిల్లలకి మొగవాళ్ళకి పెట్టి వాళ్లదయ్యాక తాము కూర్చుందామని అనుకున్నారు.
ఇక మొదటి ముద్ద నోట్లో పెట్టింది మొదలు పొగడ్తలు మొదలు పెట్టాడు శేఖర్. అయినా కూడా యెంతన్నా పొగుడుకోనీ తనకేమీ సమస్య లేదు. మహా అయితే కొద్దిగా జెలసీ ఫీల్ అవుతుంది. కానీ ఆమెని పొగడ్డంతో పాటు “అబ్బ! వంకాయ కూర యెంత బాగుందో… మా ఆవిడా చేస్తుంది . అది వంకాయ కూరా లేక కాటుక ముద్దా అర్థం కాదు. ఇలాంటి చారు మా అమ్మ తప్ప యెవరూ చేయలేరనుకున్నాను . మా అమ్మతో అన్నాళ్ళున్నా సంధ్యకు అలవాటు కాలేదు చేయడం” (నేర్చుకుని పెడితే మేము కూడా ఆ చారు పోసుకుంటాము కదా?) ఈ తరహాలో సాగింది శేఖర్ పొగడ్తల పర్వం.
దాంతో అప్పటిదాకా ఆనందించిన క్షణాలన్నీ ఆవిరయ్యాయి. తాము తినడానికి కూర్చుని తింటుండగానే అర్థమయింది ఆ వంటలు తినలేనంత విపరీతంగా లేకున్నా ఓ…అని . పొగిడేంత గొప్పగా కూడా లేవు. ఆప్యాయంగా పెట్టేవి యేవైనా రుచిగా వుంటాయి అందులో సందేహం లేదు. తన మాట యెత్తకుండా వున్నట్లయితే తాను కూడా తన వంతు పొగడ్తలని అందించేది.
ఇక ఆ తర్వాత వాళ్ళతో సరిగ్గా మాటలు కూడా మంచిగా కలపలేకపోయింది. ఇంటికొచ్చి పిల్లలు పడుకున్నాక తన వుక్రోషాన్నంతా బయట పెట్టింది.
“ఆమె అంత ఆప్యాయంగా వున్నందుకు మన మెచ్చుకోవాలి. మెచ్చుకుని తీరాలి కదా అందుకని అలా అన్నానే కాని నా మనసులో యేమీ లేదు, నిన్ను చిన్న బుచ్చడం నా వుద్దేశ్యమూ కాదు. ఇక నువ్వు అలా అనుకుంటే నేను చేసేదేమీ లేదు” చెప్పేసి ముసుగు కప్పుకున్నాడు శేఖర్.
తాను కూడా చేసేదేమీ లేక నిద్రాదేవి కరుణించేదాకా యెదురు చూసింది .
ఇది ఒక చిన్న వుదాహరణ మాత్రమే. ఇలాంటివి యెన్నిసార్లు జరిగాయో లెక్క లేదు. ఇప్పుడిప్పుడే మనసు ప్రతిఘటించడం మొదలు పెట్టినప్పటినుండీ ప్రతి సంఘటననీ విశ్లేషించడం ప్రారంభించింది. అప్పటి నుండీ ప్రశాంతత కూడా కరువయ్యింది
ఆడవాళ్ళెపుడు అయోమయావస్థలో వుంటేనే సంసారం హాయిగా వుంటుందేమో? యెందుకు యేమిటీ అన్న ప్రశ్నలు తనలో రానంతవరకు పట్టించుకోకుండా హాయిగా(?? )
వుంది. ఇప్పుడెందుకని ……
“ఇక దిగుతావా? ఫంక్షన్ హాల్ వచ్చేసింది” శేఖర్ భుజాన్ని తట్టడంతో ఈ లోకంలోకి వచ్చి బైక్ దిగింది సంధ్య.
“యే లోకం లో వుంటున్నావు? యీ మధ్య యెప్పుడు చూసినా యేదో ఆలోచిస్తూ వుంటున్నావు. ఇప్పుడు మనం వెళ్ళే చోట కూడా అలా పరధ్యాన్నంగా వుండకుండా కాస్త నవ్వుతూ వుండు” బైక్ పార్క్ చేస్తూ చిరాకు పడ్డాడు శేఖర్.
మౌనంగా లోపలికి వెళ్తున్న అతన్ని అనుసరించింది సంధ్య.
అది ఫ్రెండ్ కూతురి సంగీత్ పార్టీ. జోర్ దారుగా వుంది వాతావరణం. మ్యూజిక్ తారాస్థాయిలో వుంది . దాన్ని మించి ఆనందంగా అందరూ డ్యాన్సులు చేస్తున్నారు. డ్యాన్స్ వచ్చా రాదా అనేది సమస్య కాదు. ఆ ఆనందాన్ని యెంతవరకు యెంజాయ్ చేస్తున్నారనేదే అక్కడ ప్రధానం. సంతోషాన్ని దోసిళ్ళతో విరజిమ్ముతున్నారక్కడ.. ఖాళిగా వున్న ఒక కుర్చీ చూసుకుని కూర్చుంది. చుట్టూ సముద్రం వున్నా తాగడానికి నీరు లేనట్లుగా చుట్టూరా అంత కోలాహలం వున్నా దాన్ని ఆస్వాదించలేకపోతున్నది సంధ్య . సంగీత్ పార్టీ అనగానే పిల్లలిద్దరూ వుత్సాహపడిపోయారు. కానీ తెల్లవారితే సంజూకి యేదో పరీక్ష వుందని ఇద్దర్నీ వద్దనేసాడు శేఖర్. ఇంతా చేస్తే అది చదివేది అయిదో తరగతి…. వచ్చుంటే ఇద్దరు బాగా యెంజాయ్ చేసే వాళ్ళు . దిగులుగా అనుకుంది పిల్లల్ని తల్చుకుని.
“కాస్త అందర్నీ పలకరించుకుంటూ యెంజాయ్ చేయి.”దగ్గరగా వినపడ్ద మాటలకు వులిక్కి పడింది సంధ్య. అప్పటికే స్టార్ట్ చేసినట్లున్నాడు చేతిలో మందు గ్లాసు వుంది. వాసన కూడా వస్తున్నది దగ్గరగా రావడంతొ…
చెప్పేసి తన పని అయిపోయినట్లుగా వెళ్ళిపోయాడు …
మొత్తమ్మీద పార్టీ అయ్యేసరికి పదకొండయ్యింది . అందరికీ బై బై చెప్పి బయటకొచ్చేసరికి ఇంకో పావుగంట. బయటకి రాగానే బైక్ కీస్ సంధ్య చేతిలో పెట్టాడు శేఖర్. ఇప్పుడు మాత్రం తాను పనికొస్తాను కోపంగా అనుకుంది బైక్ స్టార్ట్ చేస్తూ….
తాళం తీసుకుని లోపలికి రాగానే అత్తగారి గదిలోకెళ్ళి చూసింది. బామ్మని కౌగిలించుకుని పడుకున్నారు పిల్లలిద్దరూ.
గదిలోకి కోడలొచ్చిన అలికిడి కాగానే కళ్ళు తెరిచారు సుభద్రమ్మగారు. “ఈ రాత్రికి నా దగ్గర పడుకుంటారు కాని నువ్వెళ్ళు.” చెప్పి పిల్లలిద్దర్నీ ఇంకా పొదువుకుని కళ్ళు మూసుకున్నారు . దగ్గరకెళ్ళి పిల్లలిద్దర్నీ ముద్దాడి బయటికి వచ్చేసింది …

****

రాత్రి తొమ్మిదయింది . ఇప్పుడే వస్తానంటూ బయటకెళ్ళాడు శేఖర్. నలుగురైదుగురు ఫ్రెండ్స్ కలుస్తారు రోజూ ఈ టైముకి . ఒక అరగంట కాలక్షేపం చేస్తారు అందరూ. వంట ఇల్లు సర్దేసి అత్తగారి గదిలో మంచినీళ్ళు పెట్టి పిల్లల గదిలొ కెళ్ళింది. ఇద్దరూ కూడా నిద్రకి తూగుతున్నారు. వాళ్లదగ్గర కాసేపు కూర్చుని కబుర్లు చెప్తుండగానే నిద్రపోయారిద్దరూ. వాళ్ళని సరిగా పడుకోబెట్టి దుప్పటి సర్ది తమ గదిలోకొచ్చింది. ఇంకా శేఖర్ రాలేదు. ఆ రొజే వచ్చిన వారపత్రికని పట్టుకుని మంచం మీద ఒరిగింది…
సడన్ గా వచ్చిన వాసనకి మెలుకువ వచ్చింది సంధ్యకి… పక్కన సర్దుకుని పడుకుంటున్నాడు శేఖర్…
“సిగరెట్ వాసన నాకు పడదు. చాలాసార్లు చెప్పాను మీకు దూరంగా వెళ్ళండి” అసంకల్పితంగా చెప్పింది.
“యేంటీ? రివెంజా?” వెటకారంగా అంటూ ఇంకాస్త దగ్గరకొచ్చాడు శేఖర్.
“చూడండీ. మీతో కాసేపు మాట్లాడదామనుకుంటున్నాను. ఒక పది నిమిషాలు వినాలి” లేచి కూర్చుంటూ చెప్పింది.
యే కళనున్నాడో వెంటనే తను కూడా సర్దుకుని కూర్చుని చెప్పమన్నట్లుగా చూసాడు.
యెలా మొదలు పెట్టాలో తెలీక కొద్ది క్షణాలు తటపటాయించింది.
“సరే నేను పడుకుంటున్నాను”
“నేను చెప్పేది వినేదాకా మీరు పడుకోవడానికి వీల్లేదు” స్థిరంగా ధ్వనించింది సంధ్య స్వరం.
ఆశ్చర్యంగా చూసాడు శేఖర్. పెళ్ళైన ఇన్నేళ్ళలో ఇలా మాట్లాడ్డం మొదటిసారి మరి.
“మన పెళ్ళై యెన్నేళ్ళయింది?”
“పదేళ్ళు” అయినా అర్థమ రాత్రి మద్దెల దరువులాగా ఈ క్విజ్ ప్రోగ్రాం యేంటే?”
“మీకు మందు సిగరెట్ అలవాటు యెప్పటినుండి?”
“పెళ్ళికి ముందు నుండి. కాని వ్యసనం కాదు.” సిన్సియర్ గా జవాబు చెప్పాడు.
“ నాకు తెలుసు. మరి పెళ్ళయ్యాక నాకిష్టం లేదని చెప్పినా యెందుకు మానెయ్యలేదు?”
“హ !హ్హా!. నా కిష్టము . అయినా నీకంటే ముందునుండీ అవి నాతో వున్నాయి. యెలా మానేస్తాను?…”పొయెటిక్ గా చెప్పాననుకున్నాడు.
“ఓకే. మరి కొద్దిగా పెర్ఫ్యూం స్ప్రే చేసుకోవడం, హాయిగా పాటలు పాడుకోవడం . అంత బాగా పాడలేకపోవచ్చు . కాని ఇంకా కొన్ని చిన్న చిన్న అలవాట్లు నాక్కూడా పెళ్ళికి ముందునుండే వున్నాయి. మరి అవి వద్దని మీరెలా నన్ను అనగలుగుతున్నారు?. మందే కంపనుకుంటే దాంతో పాటు సిగరెట్ కూడా తాగి దగ్గరకొస్తారు కదా? ఆ వాసనలను నేను భరించాలి . ఒక్కసారన్నా ఆలోచించారా? ఈ వాసనలు పడవుకదా వదిలేద్దాము అని? సరే ఆ సంగతి వదిలేద్దాము. మనము యెన్నోసార్లు మీ ఫ్రెండ్స్ ఇళ్ళకెళ్ళాము. వారి దగ్గర మిమ్మల్ని అవమానించేలా నేను యెట్టి పరిస్థితుల్లో మాట్లాడను. నాకు మీరెంతో నేను మీకంతే కదా? మరి నన్నెందుకు అందరితో పోల్చి అవమానిస్తారు?”
“ఓయ్! నా మనసులో అలాంటి వుద్దేశ్యము వుండదన్నాను కదా?”
“నిజమే మీ మనస్సులో అలా నన్ను అవమానించే వుద్దేశ్యము లేదు . కాని జరుగుతున్నది అదే కదా?మీకు వాళ్ళని మెచ్చుకునే వుద్దేశముంటే మెచ్చుకుని మేక తోలు కప్పండి. కాని నన్ను పక్కింటి వాళ్ళతో యెదురింటి వాళ్ళతో, ఆఖరికి పనిమనిషిని మెచ్చుకోవాలన్నా నేనే దొరుకుతాను . ఒక్కసారి వూహించుకుని చూడండి . పక్కింటి వాళ్ళనో, యెదురింటి వాళ్ళనో ప్లీజ్ చేయటానికి మిమ్మల్ని వాళ్ళతొ పోల్చడం? ఒక్క నిమిషం పట్టదు మిమ్మల్ని అలా అనడానికి…. కాని మిమ్మల్ని తక్కువ చేయడమంటే నన్ను నేను తక్కువ చేసుకోవడమే. నాకు ఇష్టం లేదు.
నా వల్ల కావడం లేదు మీరలా అంటుంటే నవ్వుతూ వినడం. బయటికి వెళ్తే మీరెక్కడ నుండి నన్ను గమనిస్తున్నారో? యేమి అంటారో అన్న ఆందోళనలో నేను వుండలేకపోతున్నాను. యెవరైనా సరే నువ్విలా నవ్వావు, అలా నవ్వకూడదు, నువ్విలా మాట్లాడావు అల్లా మాట్లాడకూడదు,, నీకేం చేతకాదు ఆ యెవరో ఆమె బాగా చేస్తుంది, నీకు డ్రెస్ సెన్స్ లేదు వాళ్ళెవరో బాగా డ్రెస్ చేసుకుంటారు అని పదే పదే చెప్తుంటే వాళ్ళకి కాన్ఫిడెన్స్ లెవెల్స్ బాగా తగ్గిపోతాయి. ఆఖరికి మీక్కావల్సిన దానికోసం ఆగడం మీకు అన్నీ తెలుసు కాబట్టి కాని ఒక మూర పూల కోసం ఆగుదామనుకోవడం నా కెప్పుడేమి అడగాలో తెలీకపోవడం ఇదేమి న్యాయం? సంస్కారవంతులనుకుంటున్న మీకు ఇది యెందుకు తెలీటం లేదో నాకర్థం కావడం లేదు. పదేళ్ళు భరించాను. ఇక నా వల్ల కాదు. ఇవన్నీ చిన్న చిన్నవే కాని ఒక మనిషి ఆత్మ విశ్వాసాన్ని కోల్పోవడానికి ఇవి చాలు…
కాస్త గమనించుకుంటే మీకు మనకూ కూడా మంచిది. తెల్లవార్లూ ఆలోచించుకుని చూడండి. బై ద వే నాకా వాసన నచ్చదు” చెప్పి అటు తిరిగి ముసుగు పెట్టింది సంధ్య తెల్లబోయి వింటున్న శేఖరాన్ని వదిలేసి.

***********

16 thoughts on “చిన్న చిన్నవే కానీ….

  1. Super narration and so true! Small things add up and before you know it, it is too big to handle. Well written and well said

  2. కథ చదివి నన్ను అభినందించి ప్రోత్సహిస్తున్న అందరికి ధన్యవాదములు

  3. Super chala bagundi ee problem chala mandiki undi bayataki cheppukoleni problem edi chadivi kondaranna marali ani korukuntunnanu
    N.Anuradha

  4. కథలో బలం ఉంది, చదువుతుంటే పాత్ర లే కనిపించాయి, కథనం బాగా సాగింది, శ్రీ మతి మణికుమారి కి శుభాకాంక్షలు, గుడ్ లక్……

  5. prati aadadani manasuloni maaatalni sandhya dwara cheppavu. chaala magavallalo ee quality vuntundi. entaina manadi purushaadhikya samajam kada.sandhya laanti vaaru chaala avasaram prastuta samaajam lo.nice story and superb narration mani.

  6. ఇంకా కొందరు పాతకాలపు న స్త్రీ స్వాతంత్త్ర్య మర్హతి అనే భావన లో ఉన్నారు . నేటి నారీమణులు వారిని మార్చే ప్రయత్నం . కొన్నాళ్ళకు సీన్ రివర్స్ కావచ్చు .కాల మహిమ . స్వామియే శరణం ఆయ్యప్ప .
    Narration of the story is simply superb. Go on writing.

  7. Nivuru gappina kavithagni Smt Mani Govindarajula.Sabash suthimettanaga motti mottanatlu mottaru mogudu magaadni..”Srirama”

  8. Nivuru gappina kavithagni Smt Mani Govindarajula ..suthimettanaga motti mottanatlu mogudni magaadni ..sahabash “Srirama”

  9. Ee kaalam pillalu chadavaasina kadha ,nijamgaa jarugutunnadi chinni chinni korikalu teeruste samsaaram haayigaa saagutundani magavallu telusukunte happygaa vuntundi kutumbam.ilaanty vupayoga pade kadhalu inkaa inkaa raastundaalani maa korika.

  10. సూపర్.చిన్ని చిన్ని కోరికలు ఆశలు తీర్చడంలో ఉన్న ఆనందం వర్ణించలేనిది. నేడు సంసరాలలో జరుగుతున్న అలజడికి కారణాలని చక్కగా vivarinchavu.

Leave a Reply to P Naga Lakshmi Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *