March 29, 2024

సంస్కరణ

రచన: శ్రీ మహాలక్ష్మి

మృదుల – ఆనంద్ ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులు. వారికి ఒక పాప. ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులు అవటం వల్ల పాపా సంరక్షణ మృదుల వాళ్ళ అమ్మ చూసుకుంటుంది. ఏ చీకు చింత లేని కాపురం. అన్ని సమకూర్చినట్టు ఉన్న జీవితం. మృదులకి ఆఫీస్ లో తెలివైంది అని, కలుపుగోలు మనిషి అని, మంచి సమర్థురాలని ఇలా మంచి పేరుంది.ఆ పేరుని అలాగే నిలబెట్టుకోవాలని చాలా తాపత్రేయ పడుతుంది. ఆ రోజు తన ప్రతిభను చూపించగలిగే ఒక ముఖ్యమైన మీటింగ్. దీని గురుంచి ఆరు వారాలుగా సిద్ధం అవుతోంది.

~~~~~~~~~~~~~~~~

లంచ్ అయ్యి మీటింగ్ రూమ్ లోకి వెళ్తుంటే అమ్మ ఫోన్. కట్ చేశా. మళ్ళీ మళ్ళీ రింగ్ అయ్యింది. నేను ఎత్తి హలో అనే లోపే “చంటిదానికి ఆగకుండా వాంతులు, నేను డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకెళ్తున్నా, నువ్వు వెంటనే రా” అని అమ్మ కంగారుగా చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసింది. నేను ఈ విషయం మా మేనేజరుకి చెప్పి తొందరగా కార్ లో బయల్దేరాను. అప్పటికే అమ్మ అక్కడికి చేరుకుని అమ్మ డాక్టర్ కోసం ఎదురుచూస్తోంది. చంటిదానిని నా దగ్గరకి తీసుకుని డాక్టర్ గదిలోకి వెళ్ళాం. డాక్టర్ కి ఎం జరిగిందో అమ్మ చక చక చెప్పేసింది. “నిన్న రాత్రి ఏం పెట్టారు” అంది డాక్టర్ నన్ను చూస్తూ. నేను అమ్మని చూసా. అమ్మ చెప్పింది విని కాస్త మొహం చికిలించి మందులు రాసి ఇచ్చింది.

కార్లో ముగ్గురం ఇంటికి బయల్దేరాం. “ఎక్కడికి వెళ్తున్నావ్”అని అమ్మ గట్టిగా అరిచింది.”సారీ అమ్మ ఏదో ధ్యాసలో ఆఫీస్ రూట్ లోకి వచ్చేసాం” . మొత్తానికి ఇంటికి చేరుకునేసరికి చంటిది నిద్రపోయింది. సాయంత్రం లేచి అమ్మ చంక దిగనే లేదు. ఏవో కబుర్లు చెప్పి అమ్మ కాస్త అన్నం పెట్టి మందులు వేసి పడుకోబెట్టింది. అలానే అమ్మ కూడా నిద్రలోకి జారుకుంది.

నాకు ఎంతకీ నిద్ర పట్టలేదు. వెళ్లి అమ్మ గది దగ్గర నిల్చుని చూసా, చంటిది అమ్మని హత్తుకుని పడుకుంది. మా గదిలోకి వచ్చి భోరున ఏడిచేసా. ఆనంద్ ఉలిక్కి పడి లేచి “ఏమైంది?ఆర్ యు ఒకే? “అన్నాడు. “నో నాటెటాల్” అన్నాను కళ్ళు తుడుచుకుంటూ. ఆనంద్ నా చేతుల్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని అభిమానంగా నిమురుతూ ” అసలు ఏం జరిగింది? ఇలా ఏడిస్తే ఏం వస్తుంది? ముందు ఏడుపు ఆపి ఏం జరిగిందో చెప్పు?” అన్నాడు.

ఇవాళ జరిగిన విషయం అంతా చెప్పి మళ్లీ వెక్కి వెక్కి ఏడుపు మొదలు పెట్టా. “అమ్మా మృదులా భవాని……. ఈ ఏడ్పు ముందు మాని ఏం చేయాలనుకుంటున్నావో ముందు స్థిమితంగా ఆలోచించు. నువ్వేం చేసినా నా తోడు ఉంటుంది అని మర్చిపోకు. వెళ్ళు కాస్త బాల్కనీలో గాలి పీల్చి రా” అని అన్నాడు ఆనంద్.

వెళ్లి ఉయ్యాలలో కూర్చుని ఆలోచనలో మునిగా. అంతలోనే మృదుల ప్రత్యక్షమైంది. పాపకి భోజనం కూడా పెట్టలేని ఉరకలెత్తే జీవితం నీది? ఎందులో నీ ఉత్సాహం? అమ్మకి మోకాళ్ళ నొప్పి అంటే డాక్టర్ కి చూపించి వచ్చి పదిహేను రోజులు గడిచాయి. మందులు వేసుకుందో లేదో? నొప్పి తగ్గిందో లేదో? తెలుసుకోలేని తీరికాలేని జీవితం నీది? తల్లిగా, కూతురిగా నీ బాధ్యత ఏంటో మర్చిపోయి మరీ పరిగెత్తి ఏ తీరానికి చేరుతున్నావో? ఇలా ఎన్నో ప్రశ్నలు వేసి ఒక వెక్కిరింపు నవ్వు నవ్వి మాయమైంది.

కళ్ళు తెరిచి చూసేసరికి తెల్లారింది. లేచి వెళ్లి హాల్ లో కూర్చున్న. అమ్మ కాఫీ గ్లాస్ చేతికందించింది. “అమ్మ నేను ఇవాళ ఆఫీసుకు వెళ్ళటం లేదు” అన్నా. “ఎందుకే చంటిది బానే ఉంది. ఊరికే సెలవు అనవసరం” అంది అమ్మ. “అమ్మా! నువ్వు సాయంత్రం ఊరు వెళ్ళు. టిక్కెట్ బుక్ చేస్తా. నేనొక పది రోజులు సెలవు పెట్టా” అని గట్టిగా చెప్పా. అమ్మ ప్రశ్నార్ధక మొహం పెట్టి ఆనంద్ వైపు చూసింది. ఆనంద్ నా వైపు చూసాడు.

సాయంత్రం అమ్మని బస్ ఎక్కించి వచ్చి కార్ లో ఇంటికి బయల్దేరాం. చంటిది అమ్మమ్మ అని ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ నిద్రపోయింది. ఆనంద్ కార్ స్పీడ్ ని కాస్త తగ్గించి “ఇప్పుడు చెప్పు అసలు సంగతి” అన్నాడు. “ఆనంద్ నిన్న డాక్టర్ మందులు రాసిచ్చి ఒక మాట అంది అమ్మతో  “టేక్ కేర్ ఆఫ్ యూర్ సెల్ఫ్” నాకు ఆ మాట వినగానే చాలా సిగ్గు అనిపించింది. ఒక గిల్ట్ ఫీలింగ్ ఏర్పడింది. నిజం ఆనంద్ నేను ముందు తల్లిగా నా బాధ్యతని పూర్తిగా విస్మరించాను. చంటిదానికి ముద్దులు పెట్టేసి కావాల్సిన బొమ్మలు కొనేసి దాన్ని సంతోషపరిచేస్తున్న అని సంబరపడిపోతున్నా. కానీ దానికి నేను ఎంత దగ్గర అవుతున్నానో దూరమవుతున్నానో తెలుసుకోలేని పరిస్థితిలో ఉన్నాను. ఇక అమ్మ విషయానికి వస్తే ఎంత దౌర్భాగ్య పరిస్థితి అంటే నేను నా బాధ్యతని విస్మరించి, నాకు సహాయపడే అమ్మకి నేను ఏదో పెద్ద సహాయం చేసేసినట్టు పని అమ్మాయిని పెట్టేసి ఎంతో గర్వపడిపోతున్నా. నేను నా లోకం అనుకుంటూ పక్కవాడి ధ్యాసే లేకుండా బ్రతికేస్తున్నా. అసలు అమ్మకి ఇక్కడ ఉండటం ఇష్టమో కాదో? తన వీలేంటో తెలుసుకోకుండా ఇలా ఇంటిని, పిల్లని అమ్మ నెత్తిన రుద్దేయటం నా స్వార్ధాన్ని సుస్పష్టంగా తెలియజేస్తున్నాయి.

అలా అని నేనిప్పుడు ఉద్యోగం మానేస్తాను అని అనటం లేదు. నిజంగా ఆనంద్ ఆ డాక్టర్ నా వైపు చూసిన చూపులో తల్లి ప్రేమని, అమ్మకి చెప్పిన జాగ్రత్త లో కూతురి బాధ్యతని తట్టి లేపింది. ఉద్యోగాన్ని ఇంటిని సమపాళ్లలో నడిపించడానికి ప్రయత్నిస్తా. ఇల్లు ఉద్యోగం రెండూ ప్రాధాన్యమే. త్రాసులో రెండు పక్కల బరువు సమానంగానే ఉండాలి. నన్ను నేను సంస్కరించుకుంటాను.

ఉన్న పలానా వెంటనే వెళ్ళిపోమనడం కూడా నాలో మార్పుకి మొదటి మెట్టు. నాకు తెలుసు అమ్మ నేను ఏదో ఆవేశంతోనో మొండితనంతోనో ఇలా చేసానని అనుకుంటుంది. నేను చెప్పినా వినిపించుకోదు. నువ్వు నా బిడ్డవే కదా. నీ బాధ్యత నాదే కదా  అనుకుంటూ మళ్ళీ తల్లిప్రేమతో నెగ్గుకొస్తుంది అందుకే నాన్నగారికి ఈ విషయం అంతా ఫోన్ చేసి చెప్పా. ఆయనే ఆవిడకి అర్ధం అయ్యేటట్టు చెప్తారు. పాపం ఆయన “నాకు నువ్వు సారీ చెప్పటం ఏంటి తల్లీ” అన్నారు. “ఇప్పటికీ నేను కళ్లు తెరిచి మీకూ అమ్మకు సారీ చెప్పలేకపోతే నేను నా బిడ్డకు చెప్పే పరిస్థితి వస్తుంది “అని అన్నాను.

రాత్రికి ఇంటికి చేరి పడుకున్నామో లేదో తెల్లారిపోయింది. లేచి లేవగానే నా కళ్ళు వొళ్ళు కూడా వంటింటికేసి చూశాయి పాపాయికి పాలు కలిపి ఇచ్చి నేను కాఫీ తాగుతున్నా. అమ్మ ఫోన్ చేసింది. “మృదు నీకెప్పుడూ నాన్నేఇష్టం కదా, నాకు తెలుసు. నేను ఎంత దగ్గర ఉన్న నీ మనసు మాత్రం నాన్నతోనే మాట్లాడుతుంది నువ్వు అంతే లే నాకు తెలుసు “అంటూ గొణుకుతోంది.

“అయ్యో అమ్మ మళ్ళీ మొదలెట్టావా ? ఇలా నీ అమాయకపు అమ్మ ప్రేమతో నన్ను కట్టేస్తావ్. అమ్మ నీకు గుర్తుందో లేదో నాకు తెలీదు. ఒకసారి నువ్వు నాకు చెప్పావ్ పక్కవాడు మన తప్పు ఎత్తి చూపే లోపు మన తప్పు మనం గ్రహిస్తే ఉన్న మర్యాద మిగులుతుంది. అందుకే ఎప్పుడూ మనలని మనం కాస్త బేరీజు వేసుకోవాలని. నేనిప్పుడు అదే చేస్తున్న ” అని అన్నా.

“సర్లే జాగ్రత్త. ఎదో వెళ్ళిపోమంటే వెళ్లిపోయాననుకోకు. నా ఇష్టమొచ్చినప్పుడు మళ్ళీ వస్తా” అని చిన్న పిల్లలా చెప్తోంది.

అంతలో చంటిది ఫోన్ లాక్కుని ” అమ్మమ్మా!  అమ్మ చాక్లెట్ పాలు ఇచ్చింది. చాలా బాగున్నాయి” అంది.

“అవును మరి నేను ఇచ్చేవి ఏమిటే భడవాకానా” అంది మళ్ళీ ఉడుక్కుంటూ. “సరే అమ్మా మళ్ళీ ఫోన్ చేస్తా” అని పెట్టేసా.

చంటిదాన్ని స్కూల్ బస్ ఎక్కించటం, మళ్ళీ ఇంటికి తీసుకురావడానికి వెళ్ళటం. అక్కడ అది దాని స్నేహితులందరిని పరిచయం చేసి మా అమ్మ వచ్చింది చూడండి అని సంబరపడిపోయింది.

ఇలా వారం రోజులు గడిచిపోయాయి.

ఇప్పుడు నేను ఆఫీస్ కి వెళ్ళాలి పొద్దున్న సంగతి సరే ఒక గంట ముందు లేస్తే అన్ని పనులు అయిపోతాయి. ఆనంద్ దాన్ని స్కూల్ బస్ ఎక్కించి ఆఫీస్ కి బయల్దేరిపోతాడు. మరి స్కూల్ నుంచి వచ్చేసరికి ఎలా అని నేను ఆనంద్ ఆలోచిస్తుంటే చంటిది మా దగ్గరకి వచ్చి. “అమ్మ నేను కూడా నా ఫ్రెండ్ ఆవనిలా ఆఫ్టర్ స్కూల్ ఆక్టివిటీ క్లబ్ లో జాయిన్ అవుతా “అంది.

ఒక్కసారి నేను ఆనంద్ ఆశ్చర్యపడ్డాం.

ఈ ఆఫ్టర్ స్కూల్ ఆక్టివిటీ అంటే స్కూల్ అయిపోయాక ఏవో క్లాస్ లు జరుపుతారు. ఇవి మా లాంటి ఉద్యోగస్తులు పిల్లల కోసమే. ఒక లాంటి డే కేర్ లాంటిది. అదే స్కూల్ లో అవటం వల్ల కొత్త వాతావరణం లాంటిది ఏమి ఉండదు. పిల్లలకి అనుకూలంగా ఉంటుంది. దాని అయిదేళ్ల వయసులో దానికి తెలిసిన చిన్న సలహాతో మా ఈ సమస్యకు పరిష్కారం చూపించింది. ఆనంద్ దాన్ని దగ్గరకు తీసుకొని ముద్దు పెట్టి ” నీకన్ని అమ్మ పొలికలే ” అని కితకితలు పెట్టేసి ఇద్దరూ నవ్వుల్లో తెలిపోయారు.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *