మాలిక పత్రిక

రచన: మణికుమారి గోవిందరాజుల

ఆదిశక్తి

“ఆంటీ నేను ఇక్కడ మీతో పాటు కూర్చోనా నేనెక్కిన కంపార్ట్మెంట్ అంతా ఖాళీగా వుంది. నాకు భయమేస్తున్నది. మీరున్నారని చెప్పి టీసీ నన్నిక్కడికి పంపారు”
ఆడపిల్ల గొంతు విని తలెత్తింది సుకన్య. ఇరవై యేళ్ళుంటాయేమో రిక్వెస్టింగ్ గా అడుగుతున్నది.
“అయ్యో దానికి నన్నడగడమెందుకు? నా బెర్త్ కాదుగా నువ్వడిగేది? ”నవ్వింది.
నిజమే ఈ రోజేంటో అన్ని కంపార్ట్మెంట్సూ ఖాళీగా వున్నాయి. టీసీ అదే చెప్పి తలుపులు తెరవొద్దని చెప్పి యేమన్నా అవసరం వుంటే పిలవమని ఫోన్ నంబర్ ఇచ్చి వెళ్ళాడు. ఇప్పుడూ తాము కూర్చున్న చోట కూడా తామిద్దరే. అబ్బ పక్కన యెవరూ లేకపోతే బోర్ గా వుంటుందే అనుకుంటుంటే ఈ అమ్మాయి వచ్చింది. హమ్మయ్య అనుకుంది సుకన్య.
శ్యాం సుందర్ నవ్వాడు భార్యని చూసి నీకో బకరా దొరికింది కదా అన్నట్లుంది ఆ నవ్వు.
అదేమీ పట్టించుకోకుండా ఆ అమ్మాయిని పరీక్షగా చూసింది. కనుముక్కు తీరు చక్కగా వుంది. పొందిగ్గా వున్న శరీరం తీరు చక్కటి అమ్మాయి అనిపించేస్తుంది. కళ్ళెందుకో భయంతో రెప రెప లాడుతున్నాయి. మాటి మాటికీ తానొచ్చిన వేపు చూస్తున్నది.
“అక్కడెవరన్నా వస్తే వెళ్దామనా? పర్లేదులే అన్ని బెర్త్ లూ ఖాళీగానే వున్నాయి. అర్థ రాత్రొచ్చి నిన్నెవ్వరూ లేపరులే” చెప్పింది సుకన్య.
ఆ అమ్మాయి అటు చూడ్డము మానుకుని సర్దుకుని కూర్చుని బ్యాగ్ లో నుండి వాటర్ బాటిల్ తీసి సగం నీళ్ళు గట గటా తాగేసింది.
“నీ పేరేంటమ్మాయ్? ఎక్కడిదాకా”
“ చిద్రూపి అండీ. వరంగల్ వెళ్తున్నాను! ” వినయంగా చెప్పింది.
“అమ్మవారి పేరు. బాగుందమ్మా! ” మెచ్చుకుంది.
చిద్రూపి సుకన్యకి చాలా నచ్చేసింది. అప్పుడే తన కొడుక్కి సూటవుతుందా లెదా అని లెక్కలేయసాగింది.
“సుక్కూ నీ కొడుక్కి ఇంకా పెళ్ళి వయసు రాలేదు” చక్కటి అమ్మాయి కనపడగానే సుకన్య అలానే ఆలోచిస్తుందని తెలిసిన శ్యాం సుందర్ గుర్తు చేసాడు.
“ ఉఊ” మూతి తిప్పింది. భర్త ని పట్టించుకోకుండా చిద్రూపి వేపు తిరిగి ,
“బాగుందమ్మా! చత్రపూర్ మీ సొంతూరా ? నీ వయసెంత? చూస్తుంటే తెలుగమ్మాయి లాగా వున్నావు? ఎంతమంది మీరు? అన్నా తమ్ములు? అక్క చెల్లెళ్ళూ? ”
“సుక్కూ! ఇప్పుడే కదే వచ్చింది మనం ఇంకా చాలా ప్రయాణం చేయాలి. కొద్దిగా వూపిరి తీసుకోనివ్వవే? ” విసుక్కున్నాడు శ్యాం సుందర్. “అమ్మాయ్! అక్కడ కూర్చున్నా బాగుండేది. ఇక్కడి కొచ్చి పడ్డావు ఇక నీకు టార్చరే. తాను నిద్రపోదు. నిన్ను నిద్రపోనివ్వదు. ” వెక్కిరించాడు భార్యని.
“నాకదే కావాలి” అనుకుంది చిద్రూపి.
“బాగుంది. ఎంతో దూరం ప్రయాణం చేయాలి. ఒకళ్ళకొకళ్ళం పరిచయమైతే ఒక ఆత్మీయత వుంటుంది. చెప్పమ్మా”
“మాది వరంగల్ ఆంటీ. చత్రపూర్ లో మా వాళ్ళుంటే సెలవులకి వచ్చి వెళ్తున్నాను. , మా వాళ్ళకి అర్జెంట్ గా కలకత్తా వెళ్ళాల్సిన పని పడింది. అందుకే తప్పని సరై ఒక్కదాన్ని పంపుతున్నారు”
“అదేమన్న మాట ఆడపిల్లలు ఒక్కళ్ళమే అనుకోకూడదు. ధైర్యంగా వుండాలి. మగపిల్లలనుకుంటారా అమ్మో ఒక్కళ్ళమే అని? మనం మటుకు ఎందుకనుకోవాలి. అందులో అమ్మవారి పేరు పెట్టుకున్నావు”
“యేమే! అల్లాంటి పిచ్చి ధైర్యాలు నేర్పకు. రోజులన్నీ ఒక్కలాగా వుండవు. మన జాగ్రత్తలో మనం వుండాలి. ”
“మీరన్నది నిజమే. రోజులన్నీ ఒక్కలాగా వుండవు. అందుకే అవసరం వచ్చినప్పుడు స్త్రీ ఆదిశక్తి అవతారం కావాలి. మొన్నటికి మొన్న చూడండి ఒకడెవడో పెట్రోల్ పోసి అమ్మాయిని తగలబెట్టడమే కాక అంటుకున్నదా లేదా అని కన్ఫర్మ్ చేసుకోవడానికి కొంతసేపు అక్కడే వున్నాట్ట. ఈ లోపు ఆ అమ్మాయి వెళ్ళి వాణ్ణి గట్టిగా పట్టుకున్నట్లయితే వాడు కూడా అంటుకునే వాడు కదా? ” ఆవేశపడింది.
“కరెక్టే కాని అప్పటి పరిస్తితులేంటో మనకు తెలీదు కదా? ”
“అందుకే చెప్తున్నాను ఏ పరిస్తితుల్లోనయినా మనకు చెడు చేసేవాణ్ణి మనం ఎంతవరకు దెబ్బ తీయగలం అని ఆలోచించాలి. శరీరం లోని ప్రతి అవయవం ఒక ఆయుధం కావాలి. శారీరకంగా వున్న ఆడవారి ఒక్క బలహీనతని మగవాళ్ళు వాడుకుంటున్నారు. ఇక ముందు అలా జరగనీయకూడదు. ”
వాళ్ళ మాటలు వింటుంటే ఏదో ధైర్యం ఆవహించసాగింది చిద్రూపిని. “నిజమే ఆంటీ మీరన్నది. ఇక ముందు అలా జరగనీయకూడదు. ” అన్నది. “నిజంగా జరగనీయకూడదు” త నలో తాననుకుంటూ తనకు తాను ధైర్యం చెప్పుకుంది.
ఏవేవో అడగసాగింది సుకన్య. వినయంగా జవాబులిస్తున్నది చిద్రూపి..
కొద్ది సేపయ్యాక చిన్నగా సైగ చేసాడు శ్యాం సుందర్.
చిద్రూపీ ! కొద్దిగా పక్కకి వెళ్తావామ్మా? బెడ్ ప్యాన్ తీస్తూ అడిగింది.
“అంకుల్ కి యేమయిందాంటీ? ” తిరిగొచ్చాక అడిగింది.
“ఆక్చువల్ గా మేము టూర్ కి వచ్చాము. భువనేశ్వర్ లో మెట్ల మీంచి పడి మల్టిపుల్ ఫ్రాక్చర్స్ అయ్యాయి.. వుండమన్నారు కాని అక్కడ వుండలేక. కట్టు కట్టించుకుని వెళ్తున్నాము. అప్పటికీ వారం వున్నాము. ” చెప్పింది సుకన్య “చిన్నగా కర్ర పట్టుకుని నడుస్తా అంటున్నారు కాని నేనే వద్దంటున్నాను, ట్రైన్ కదుల్తూ వుంటుంది కదా పడతారేమో అని దానికి తోడు మా కోసమే అన్నట్లుగా ట్రైన్ ఖాళీగా వుంది.. వద్దన్నా సరే కర్ర మాత్రం పక్కనుంచుకుంటారు. నా మీద కంటే కర్ర మీద నమ్మకమెక్కువ” నవ్వింది పక్క సర్దుతూ. శ్యాం సుందర్ చేతికి కాలికి సిమెంట్ కట్లున్నాయి. నడుముకో పెద్ద బెల్ట్ వుంది.
వాళ్ళను చూస్తే గొప్పగా అనిపించింది చిద్రూపికి..
ఇంతలో రైల్ శ్రీకాకుళం రోడ్ స్టేషన్ లొ ఆగింది. అక్కడ కూడా ఎవరూ ఎక్కలేదు రైల్ కదలగానే డిన్నర్ ప్యాక్ బయటికి తీసింది సుకన్య.
“చిద్రూపీ! రా డిన్నర్ చేద్దాము. ” పిలిచింది.
“నేను కూడా తెచ్చుకున్నానాంటీ” తన బాక్స్ ఓపెన్ చేయబోతూ చెప్పింది.
ఇంతలోచిద్రూపి బాక్స్ ఎగిరి అంత దూరం పడింది. అదిరిపడి తల ఎత్తేసరికి అంతకు ముందునుండీ వేధిస్తున్న కుర్రాళ్ళిద్దరు వికటంగా నవ్వుతూ యెదురుగుండా వున్నారు. చిద్రూపి వాళ్ళనుండి తప్పించుకోవడానికే వీళ్ళ దగ్గరికి వచ్చింది.
“మా దగ్గరనుండి తప్పించుకుని ఈ ముసలాళ్ళ దగ్గరకొచ్చి హాయిగా వున్నాననుకుంటున్నావా? ఎలా తప్పించుకుంటావో మేము చూస్తాము. రావే. ! ” అంటూ చేయి పట్టుకున్నారు.
నిర్ఘాంతపోయారు సుకన్యా శ్యాం సుందర్.
“వదలండ్రా.. ”తన చేతిలో వున్న అన్నాన్ని వాళ్ళమీదికి విసురుతూ అరిచింది సుకన్య.
మీద పడబోతున్న అన్నాన్ని తప్పించుకుంటూ వెకిలిగా నవ్వారు వాళ్ళిద్దరూ.
శ్యాం సుందర్ గబ గబా టీసీ కి ఫోన్ చేద్దామని ఫోన్ తీసాడు.
“ టీసీ ని పిలుద్దామనా? వాడా బాత్ రూం లో కొట్టుకుంటున్నాడు వచ్చేవాళ్ళెవరూ లేరు. కంపార్ట్మెంట్ లో కూడా ఎవరూ లేరు. వీళ్ళిద్దరూ ఏదో పెద్ద హీరోలమనుకుంటున్నారు. కట్టి పడేయరా వాళ్లని” అరుస్తూ చిద్రూపి ని దగ్గరికి దగ్గరికి లాక్కుంటున్నాడు ఒకడు. . జేబులో నుండి సన్నని ప్లాస్టిక్ వైర్ తీసి సుకన్య ను కట్టడానికి ఒకడు వీళ్ళ దగ్గరకొచ్చాడు.
చిద్రూపి మీద జరుగుతున్న అఘాయిత్యాన్ని చూసి ఆపుకోలేని ఆవేశంతో వూగిపోయింది సుకన్య. తన దగ్గరికి రాబోతున్న వాడికి అందకుండా వెనక్కి జరిగి టిఫిన్ బాక్స్ లో వున్న పచ్చడి అన్నాన్ని వాడి మీదికి విసిరేసింది. ముందే గ్రహించినట్లుగా వాడు తప్పుకుని ఈడ్చి సుకన్య చెంప మీదఫెఢీ ఫెఢీ మని కొట్టి తాడుతో కట్టేయసాగాడు. యాభై ఏళ్ళు దాటిన సుకన్య శరీరం ఆ దెబ్బలకి తట్టుకోలేక తాడుకి కట్టుబడ్డా మనసులోని ధైర్యం తగ్గట్లేదు, కోపం ఆగడం లేదు. తన చేతనయినంత వరకు ప్రతిఘటిస్తూనే ఉంది.. పక్కనే కూర్చున్న శ్యాం సుందర్ ఒక చేత్తో వాడిని నెట్టసాగాడు. కట్టు కట్టిన శ్యాం సుందర్ చేతిని కాలిని బలంగా మెలి పెట్టి వెనక్కు నెట్టాడు ఆ రాక్షసుడు.
“అమ్మాఆఆ….. ”ఆర్తనాదం చేస్తూ వెనక్కి పడిపోయాడు శ్యాం సుందర్.
ఈ లోపు మొదటి వాడు చిద్రూపి డ్రెస్ చింపడానికి పయత్నిస్తున్నాడు. అంతకు ముందు తెచ్చుకుందామనుకున్న ధైర్యం ఎటు పోయిందో చిద్రూపి ఏడుస్తూ బతిమాలసాగింది తనని వదిలేయమని. . కాని వాడు వినిపించుకోవట్లేదు. ఇంకా ఇంకా దగ్గరికి లాక్కుని కింద పడేసాడు
“చిద్రూపీ సిగ్గులేదా ఎదిరించు మన ప్రాణం ఉన్నంత వరకు వాడికి అవకాశం ఇవ్వకూడదు. ఇందాకే కదా అనుకున్నాము. నీలోని శక్తిని మేల్కొలుపు లే. వాడికి అవకాశం ఇవ్వకు నీశక్తినంతా కూడగట్టుకో “అరిచింది సుకన్య.
శ్యాం సుందర్ కళ్ళనీళ్ళతో నిస్సహాయంగా చూస్తున్నాడు లేవ లేని తానేమీ చేయలేనని.
తగ్గుతున్న ధైర్యం సుకన్య మాటలతో కొద్ది కొద్దిగా ప్రోది కాసాగింది చిద్రూపికి. తన మీదికి వంగి మొహం లో మొహం పెట్టబోతున్న వాడిని దగ్గరికి రానిచ్చి మోకాళ్ళతో వాడి కాళ్ళ మధ్య బలంగా తన్నింది. అబ్బా అని వాడు లేవబోయాడు.
అంతకు ముందు సుకన్య ఇచ్చిన ధైర్యమే పని చేసిందో. ……..
మగవాళ్ళ అరాచకాలకి మంటల్లో కాలిపోతున్న తన తోటి స్త్రీలే కళ్ళ ముందు మెదిలారో? .. . . . . . . . .
ఎవడో వచ్చి తన మీద చెయ్యేసి తనని ఆక్రమించుకోవాలని చూస్తుంటే అలాంటి వాడిని ఎందుకు వదిలేయాలనే స్పృహే కలిగిందో……
తనని ప్రాణంగా పెంచుకుంటూ తనకేమన్నా అయితే తల్లడిల్లి పోయే తల్లీ తండ్రులే గుర్తొచ్చారో…
ఇప్పుడు వాడు తననేమన్నా చేస్తే పోయే తన శీలం కంటే కుళ్ళబొడిచే సంఘమే గుర్తొచ్చిందో , అంత బలం ఎలావచ్చిందో
లేవబోతున్న వాడు లేచేలోపల మళ్ళీ తన్నింది బలంగా.
“పిశాచీ” కేకలు పెడుతూ లేచాడు మొదటి వాడు. వాడితో పాటే లేచి పక్కనే వున్న శ్యాం సుందర్ చేతికర్ర అందుకుని ఇష్టం వచ్చినట్లు కొట్టసాగింది. దెబ్బలు తట్టుకోలేక వాడు భయంకరంగా కేకలు వేయసాగాడు. ఇది చూసి రెండో వాడు దగ్గరికి రాబోయాడు.
“ఖబడ్దార్. దగ్గరికి వచ్చావంటే చచ్చావే. యేమనుకుంటున్నార్రా? ” రౌద్ర రూపిణి అయి ఆవేశంతో వూగిపోతు , చేతిలోని కర్రని తిప్పుతూ వేయి చేతులున్న ఆదిశక్తి అవతారం లా కనపడుతున్న చిద్రూపి దగ్గరికి రావడానికి జంకాడు రెండో వాడు.
లేవలేని వాడు తన్నేమి చేస్తాడులే అనుకుని శ్యాం సుందర్ ని కట్టేయకపోవడంతో. శ్యాం సుందర్ గబ గబా సుకన్య కట్లు విప్పాడు. సుకన్య కూడా ఫ్రీ అయ్యేసరికి రెండో వాడు పారిపోయాడు
మొదటివాడు మాత్రం అరుస్తూ దొర్ల సాగాడు. వాడి అరుపులను పట్టించుకోకుండా, స్త్రీల మీద దౌర్జన్యం చేయాలనే ఆలొచన కూడా మగవాడికి రాకుడదన్నట్లుగా , మళ్ళీ మళ్లీ కొట్టసాగింది చిద్రూపి. .
ఎలాగో తలుపులు తెరుచుకుని వచ్చిన టీసీ కాని, ఫ్రీ అయిన సుకన్య కాని, అశక్తుడుగా వున్న శ్యాం సుందర్ కాని చిద్రూపిని ఆపలేకపోతున్నారు…..