రచన- డా. లక్ష్మి రాఘవ
“సుచిత్ గురించి భయంగా వుంది రూపా” మాలిని గొంతు ఆందోళనగా వుంది ఫోనులో
“ఏమయింది?” రూప అడిగింది స్నేహితురాలిని.
“ఈమధ్య వాడు కొంచం వేరుగా బిహేవ్ చేస్తున్నాడు”
“ఒక సారి ఇంటికి తీసుకురా మాలినీ”
“ఇంటి కా? నీ క్లినిక్ కి వద్దామనుకున్నా”
“ఈ వారం స్కూల్స్ విజిట్ చెయ్యాలి. కాబట్టి క్లినిక్ కి వెళ్ళను.”
“అయితే వాడు స్కూల్ నుండీ రాగానే తీసుకు వస్తా”
“చిన్నోడు ఎలా వున్నాడు? రజిత్ కదా పేరు…”
“అవును, రజిత్ ను కూడా తీసుకు వస్తా”అని ఫోను పెట్టేసింది మాలిని.
మాలిని ఫ్రెండు రూప పిల్లల సైకాలజిస్టు గా పని చేస్తూంది. పిల్లలు కొత్త కొత్త కోణాలలో వివిధ సమస్యలు సృష్టిస్తూ తన జాబ్ ని చాలెంజ్ గా వుంచినా వాళ్ళ బుర్రల్లోకి దూరిపోయి చూడాలన్నట్టు ఉత్చాహంగా ఉంటుంది ఎప్పుడూ…మాలిని ఫోను వచ్చాక వాళ్ళ పెద్దబ్బాయి సుచిత్ ప్రాబ్లం ఏమి వుంటుందీ అని ఆలోచించసాగింది.
మరురోజు సుచిత్ ను, నాలుగేళ్ల రజిత్ ను తీసుకుని వచ్చింది మాలిని. భర్త రవి ఆఫీసు పని మీద బెంగళూరు వెళ్ళారుట.
పదేళ్ళ సుచిత్ కి వీడియో గేమ్స్ ఇష్టం ఉండచ్చు అని అవి ఇచ్చింది. రజిత్ అక్కడ వున్న కారు, జీపు బొమ్మలతో ఆడుకోవాలని చూసాడు.
కాఫీ తీసుకుని వచ్చి మాలినికి ఇస్తూ…
“ఇప్పుడు చెప్పు…ఏమిటి ప్రాబ్లం?” అంది.
“కొద్ది రోజులు గా సుచిత్ డల్ గా ఉంటున్నాడు. సరిగ్గా చదవటం లేదు కూడా. బెదిరించినా కొట్టినా ప్రయోజనం లేకుండా వుంది. స్కూల్ ల్లో టీచర్ కూడా పిర్యాదు చేసింది. హో0వర్క్ సరిగా చెయ్యటం
లేదుట..పలానా హో౦వర్క్ వుంది అని చెప్పడం మానేసాడు.. ఇక రజిత్ తో బాగానే ఆడుకునేవాడు ఇప్పుడు అది కూడా మానేశాడు. ఎప్పుడూ ఏదో ఆలోచిస్తూ ఉంటాడు…”
“నీవు చెక్ చెయ్యవా ఏమి హోం వర్క్ ఇచ్చినారు అని?”
“అంత టైం వుండదు రూపా…రవి క్యాంపులు ఎక్కువయ్యాక నాకు పని ఎక్కువ అయ్యింది. రజిత్ చిన్నవాడు, వాడిని చూసుకోవాలి కదా…సుచిత్ కి పదకొండేళ్ళువచ్చాయి…పెద్దవాడు కదా…”
“చదువులో హెల్ప్ కావాలంటే ట్యూషన్ కి వెయ్యచ్చు కదా”
“వెయ్యచ్చు…అది అంతగా ఆలోచించలేదు రూపా, నార్మల్ గా వున్నవాడు సడన్ గా మాటలు ఎందుకు తగ్గింఛి ముభావంగా తయారైనాడు?”
“ఇంకా….”
“ఒంటరిగా కూర్చుని ఆలోచించేది ఏమి వుంటుంది ఈ వయసులో? ఏదైనా ఒంట్లో బాగాలేకుండా ఉందా అని డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్లి అన్నీ చెకప్ చేయించాము. అంత నార్మల్ గ వుంది. ఏమీ అర్థం కావటం లేదు. పైగా రజిత్ తో ఆడుకోవడానికి గానీ, ఇంకేదైనా చేద్దామని కానీ ఆసక్తి లేకపోవడం ఎందుకు? నీవు స్కూల్స్ కు కూడా వేడతావు కదా పిల్లల ప్రాబ్లెమ్స్ బాగా తెలుస్తాయి..అనుకుని నీ దగ్గరికి వచ్చాను” అంటూంటే రజిత్ వచ్చాడు బాత్రూం వెళ్ళాలి అని. మాలిని తనను తీసుకుని వెళ్ళింది.
సుచిత్ ఏమిచేస్తున్నాడో అని తొంగి చూసింది..
సుచిత్ వీడియో గేమ్ పక్కన పడేసి, ఏరోప్లేన్ ప్రాజెక్ట్ బాక్స్ తీసి చూస్తున్నాడు.
“ఓ…ఇది హెల్ప్ లేకుండా చెయ్యడం కష్టం, రజిత్ హెల్ప్ తీసుకో…”అంది రూప.
“నో…” అని గట్టిగా అని అక్కడ నుండి లేచి వీడియో గేమ్ తీసుకుని దూరంగా కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
హాల్లోకి మాలిని రాగానే కొన్ని స్నాక్స్ తీసుకు వచ్చి అందరికీ ఇస్తూ…
“ఈ మధ్య కాలం లో ఏమైనా మార్పులు జరిగాయా?” అని అడిగింది రూప.
“అంటే??”
“స్కూల్ ల్లో టీచర్ మారటం…వాడి ఫ్రెండ్స్ మారటం…లాటివి.”
“ఏమీ లేదు. పాత టీచరే …ఫ్రెండ్స్ లో మార్పులు కూడా లేవు…” అంది ఆలోచిస్తూ.
“సరే మాలినీ రేపు కొంచం సేపు సుచిత్ ని నాదగ్గర వదిలి పెట్టు అబ్సర్వ్ చేస్తాను…”
కాసేపు కూర్చుని పిల్లలు ఇద్దరినీ తీసుకుని వెళ్ళిపోయింది మాలిని.
మరురోజు సుచిత్ ని స్కూల్ నుండీ నేరుగా రూప ఇంట్లో దింపి వెళ్ళింది మాలిని.
ఇంట్లో పనులు చేసుకుంటూనే సుచిత్ తో మాట్లాడుతూ వుంది రూప.
డైనింగ్ టేబులు దగ్గర కూర్చుని రూప ఇచ్చిన స్నాక్స్ తింటూ జవాబులు చెబుతున్నాడు సుచిత్.
జవాబులు ముక్త సరిగా వున్నాయి.
“స్కూల్ ల్లో నీ ఫ్రెండ్స్ ఏమి ఆడతారు?”
“నీకు ఏ గేమ్ ఇష్టం…?”
“నీకు ఏ టీచర్ ఇష్టం?”
“నీకు నచ్చిన సబ్జక్ట్ ఏమిటి?”
దేనికీ పొడుగాటి జవాబు కానీ, కొనసాగించే ప్రయత్నం కానీ జరగలేదు…
“ఇంటి దగ్గర రజిత్ తో నే ఆడతావా?”
“నాకిష్టం లేదు…” టక్కున వచ్చింది జవాబు!
“ఎందుకు?”
“రజిత్ చిన్న వాడు…నాతో బాటు సైకిల్ కూడా తొక్కలేడు…పరిగేట్టలేడు…పైగా వాడు పడిపోతే మమ్మీ కోప్పడుతుంది…” కొంచం అర్థమైనట్టు అనిపించింది రూపకు.
“ఇంకా…” అంది
“నాకు తేజా తో ఆడుకోవాలని వుంటుంది…వాడు ఆడడు.”
“తేజ ఎవరు?”
“పక్కింటి అబ్బాయి…” అని చటుక్కున లేచి ప్లే రూం లోకి వెళ్ళిపోయాడు.
ఎక్కువ పొడిగించడం ఇష్టం లేనట్టు…సో…ఎలా మాట్లాడితే సరిపోతుందో అంచనా వేసుకుంది రూప.
ఏడూ గంటలకు మాలిని వచ్చి పికప్ చేసుకుంది.
“రేపు కూడా కొంచం సేపువదిలి పెట్టు మాలినీ” అంది రూప.
మరు రోజు స్కూల్ అయ్యాక సుచిత్ ని దింపడానికి వచ్చిన మాలిని తో
“తేజా ఎందుకు ఆడుకోడు సుచిత్ తో?” అని అడిగింది రూప
“తేజా వాళ్ళు పక్కన ఇంటికి వచ్చి 6 నెలలు అవుతూంది. అంతగా క్లోజ్ అవలేదు ఇంకా”
“సుచిత్ వయసేనా? ఇంకా ఫ్రెండ్ అవలేదా?”
“సుచిత్ వయసే కానీ వాడికి కొంచం హెల్త్ ప్రాబ్లమ్స్ ఉన్నాయి. ఇంత చిన్నవయసులో ఆరోగ్యం గా లేకపోవడం ఎంత బాధాకరమో అని వాడి అమ్మ చాలా బాధపడింది పక్కన ఇల్లు చేరిన కొత్తలోనే. వాడిని బయట ఆడుకోవడానికి పంపరు. అందుకే సుచిత్ ను ఎక్కువ పంపను వాళ్ళింటికి…ఎప్పుడూ చాలా కేర్ తీసుకుంటారు ఆ అబ్బాయి విషయంలో వాళ్ళ పేరెంట్స్.” అని చెప్పింది మాలిని.
“సరే ఈరోజు నేనే దింపుతాను సుచిత్ ని…నీవు రాకు…” అంది.
“రేపు రవి వచ్చేస్తాడు…” అంటూ కారెక్కింది మాలిని.
వరసగా మూడో రోజు రూప దగ్గరికి వస్తూ వుండటం తో సుచిత్ కొంచం ఫ్రీగా, చనువుగా తిరిగాడు ఇల్లంతా.
సుచిత్ వెంట వెడుతూ మాట్లాడుతూంది రూప. నిన్నటి కంటే కొంచం మెరుగైన జవాబులిచ్చాడు.
“మీ ఇంట్లో అయితే ఎంచక్కా ఇద్దరు వుంటారు…నీవు, రజిత్… కాబట్టి ఆడుకోవడానికి కూడా బాగుంటుంది…”
“నాకిష్టం లేదు…”
“ఎందుకని? ”
“ముందు నేను ఒక్కడినే వుండే వాడిని…మమ్మీ డాడీ నాతోనే ఎక్కువసేపు వుండే వాళ్ళు.”
ఉన్న రెండు గంటలూ సుచిత్ బాగా అర్థం అయ్యాడు రూపకు…సుచిత్ ని ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చెయ్యడానికి వెళ్ళినప్పుడు.
“కాస్సేపు మాట్లాడాలి నీతో”అంది మాలిని తో
“ఉండు రూపా, పిల్లలకి కార్టూన్ నెట్వర్క్ పెట్టి వస్తాను” అని వెళ్లి పిల్లలని అక్కడ సెట్ చేసి వచ్చింది.
తనకు అర్థమైన సుచిత్ ప్రాబ్లం గురించి కొంచం చెప్పగానే మాలిని కళ్ళల్లో నీళ్ళు వచ్చాయి.
“ఒకరుగా పెరగటం కంటే ఇద్దరుగా వుంటే తోడూ వుంటుంది అని సుచిత్ కోసమే రజిత్ ని కన్నాము రూపా. కాక పొతే కాస్త ఆలస్యంగా ఆలోచించాము…ఏజ్ గ్యాప్ ఇంతలా ఎఫెక్ట్అవుతుందనుకోలా…”
“వయసు తేడా వచ్చేసరికి తన సామ్రాజ్యం లోకి రజిత్ వచ్చాడనే ఫీలింగ్ వచ్చింది.
పైగా అన్నీ షేర్ చేసుకోవాలని చెప్పేసరికి ఇంకా కోపం ఎక్కువైంది. పెద్దవాడని వాడికి బాధ్యతలు పెంచకూడదు..ముఖ్యంగా ఆడుకునేటప్పుడు…చూసుకోమని మీరు చెప్పేసరికి తన ఇష్టానుసారంగా ఆడుకో లేకుండా పోయానని ఫీల్ అయ్యాడు…”
“వాడికేంత వయసని ఇంతలా ఆలోచన చేసాడు?”
“ఆలోచన చేసే శక్తే కదా మనకు వున్నది. పిల్లల మనస్తత్వాలు విచిత్రంగా వుంటాయి.వాళ్ళ వయసులో కూడా డిప్రెషన్ వుంటుంది…ఆలోచనలూ మారతాయి…ఏదైనా ప్రాబ్లెం ఉన్నప్పుడే ఇది తెలుస్తుంది. రజిత్ పుట్టాక మొదట బాగున్నట్టు అనిపించినా తరువాత తనను పట్టించుకోవటం లేదన్న దాన్ని ఫీల్ అయ్యేలా ఎన్నో సంఘటనలు జరిగివుంటాయి..ప్రతి ఒక్కటీ వాడి మైండ్ లో
రిజిస్టర్ అయ్యివుంటుంది..క్రమంగా సుచిత్ కి ‘ఎందుకిలా?? అన్న ఆలోచనతో డిప్రెషన్ వచ్చివుంటుంది…దానితో కొంచెం ముభావంగా వుండటం జరిగి వుంటుంది…క్లాసులో కూడాముభావంగా వుండటం, చదువులో వెనక బడటం తో టీచర్ ద్వారా మీకు తెలిసినాక మీరు గమనిచడం ప్రారంభించారు…”రూప చెబుతూ వుంటే ఆపి
“అంటే రెండో బిడ్డ కనడానికి కూడా ఇంత ఆలోచన చెయ్యాలి? అని అనుకోలేదు. జీవితం లో సుజీత్ కి ఒక తోడూ గా తమ్ముడిని ఇస్తున్నాం అనే అనుకున్నాం ”
“రెండో బిడ్డని కంటున్నామని కాదు మాలినీ ఎప్పుడు కంటున్నావనేది ఆలోచించాలి…సారీ ఇలా అంటున్నందుకు…గ్యాప్ ఎక్కువయ్యే కొద్దీ పెద్ద వాడికి ఆలోచించే శక్తి పెరుగుతుంది. ఇది నచ్చింది,ఇది నచ్చలేదు అని ఆలోచన చేస్తాడు…ఏదైనా ప్రాబ్లం ఉన్నప్పుడే నార్మల్ చైల్డ్ వేరుగా బిహావ్ చేస్తాడు…హెల్త్ బాగుంటే వేరే కారణాలు ఏమిటీ అని ఆలోచించాలి.
పిల్లలు ఎదిగే వయసులో ప్రతి స్టెప్ లోనూ తల్లిదండ్రుల సాయం అవసరం వుంటుంది.
మనం గమనించకుండా ఉండిపోతే సుచిత్ లో ఇంకా బిహవియర్ చేంజెస్ వచ్చేవి…లక్కీ గా తెలుసుకున్నాం కదా.”
మాలిని ఆప్యాయంగా రూప చేయ్యిపట్టుకుంది
“తేజాని చూసినప్పుడు నా పిల్లలు ఆరోగ్యంగా వున్నారని దేవుడికి థాంక్స్ చెప్పుకున్నాను రూపా…ఇలాటి ప్రాబ్లంస్ గురించి ఆలోచనే రాలేదు”
“ఏమీకాదు మాలినీ, ఇప్పుడైనా ఆలస్యం కాలేదు…పిల్లలిద్దరినీ సమానంగా ట్రీట్ చేస్తున్నట్టు తెలిసేలా జాగ్రత్త తీసుకోండి… రవికి చెప్పు అవసరమైతే మళ్ళీ నాదగ్గరకు రండి.ఎప్పుడైనా సుచిత్ ని నాదగ్గరకు తీసుకురా…సరేనా?”అంది లేస్తూ
కళ్ళ నిండా నీళ్ళతో “థాంక్స్ చాలా”అంది మాలిని.
“అల్ ది బెస్ట్…ఫోను చెయ్యి” అంది కారెక్కుతూ రూప.
ఎంత మంది పిల్లలు కావాలి అన్న నిర్ణయం తో బాటు పిల్లల మధ్య ఎంత ఎడం వుంటే బాగుంటుంది అన్నది కూడా ఆలోచించాల్సిన విషయమే అనిపించింది మాలినికి!!
******