మాలిక పత్రిక

రచన : సోమ సుధేష్ణ

రాత్రి నిద్రలో వచ్చిన కలల తాలూకు ఛాయలు ఉమ మోహంలో నీలి నీడల్లా కదులు తున్నాయి. ఆ నీడలను దులి పెయ్యాలని ఉమ కాఫీ కలుపుకుంది. కూతురికి లంచ్ బాక్స్ తీయాలని ఫ్రిజ్ డోర్ తీయబోయి అలవాటుగా డోర్ పై పెట్టిన ‘ఈ రోజు చేయాల్సిన పనుల’ లిస్టు చూసింది. సరసి డాన్స్ క్లాసు ఐదింటికి, వచ్చే దారిలో కొనాల్సినవి- పాలు, ఆరెంజ్ జ్యూస్, లంచ్ స్నాక్, డ్రై క్లీనర్స్ దగ్గర సూట్ పికప్ – అని ఉంది. అదే కేలెండర్ లో ఫిబ్రవరి 11th నాడు గుండె ఆకారం వేసి ఉంది. కేలెండర్ లో చిన్నగా ఉన్న ఆ సంఖ్య పెద్దదై ఉమ గుండెల్లో గునపంలా గుచ్చుకుంది. ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం అదే రోజు నాడు…బాధ శూలంలా దూసుకు వచ్చింది. మనసులో వెలితిగా తోచి, చిన్న పిల్లలా ఒంటరితనం ఫీలయింది. నాన్నగారికంటే రెండేళ్ళ ముందే తల్లి శరీరాన్ని వదిలింది. తండ్రి కూడా ఇక లేడు అనుకుంటే ఆనాధలా అనిపించింది ఉమకు. ఇండియాకు తనకు బంధం తీరి పోయింది. ఆ ఆలోచనకే ఊపిరి అడలేదు.
“ఏమిటలా ఉన్నావ్?” కాఫీ మగ్ లోకి కాఫీ నింపుకుంటున్న సతీష్.
టోస్టర్ అవెన్ లోంచి మఫ్ఫిన్ తీసి స్ట్రాబెర్రి జాం రాసి ప్లేటులో పెట్టి అతనికిచ్చింది.
“షర్ట్ మీద క్రంబ్స్ పడుతున్నాయి.” తింటున్న సతీష్ కు నేప్ కిన్ అందిచ్చింది.
“ఎందుకలా ఉన్నావు చెప్పలేదు.”
“వచ్చేప్పుడు డ్రైక్లీనర్స్ లో మీ సూటు పికప్ చేయండి.” ఫ్రిజ్ పై మాగ్నెట్ కు అతుక్కున్న కాగితం తీసి అతని కందిచ్చింది.
“దీని కోసం అలా ఉన్నావా? పికప్ చేస్తాలే. నో ప్రాబ్లం. అదికాదులే నీ మోహంలో ఏదో కాస్త బాధ కదిలినట్టుగా అనిపిస్తోంది.” మాటల్లో ప్రేమ తోణికిసలాడింది.
“ఏదో కలల కలకలం.” బలవంతపు నవ్వు. అంతలోనే
“గుడ్ మార్నింగ్ లివింగ్ గాడ్స్!” గంపెడు బుక్స్ ఉన్న బేగ్ ను నేలమీద పెట్టి గబగబా వచ్చి తల్లి అందిస్తున్న పాలగ్లాసు, మఫ్ఫిన్ అందుకుని,
“థాంక్స్ మాతాజీ!” హడావుడిగా మఫ్ఫిన్ తింటూ పాలు తాగింది సరసి. ఉమ నవ్వింది.
“డాడ్! షర్ట్ పాకెట్ లో అలా పెన్ను పెట్టుకోకు బావుండదు. గ్రాండు పేరెంట్సు పెట్టుకుంటారు.”
సతీష్ షర్ట్ పాకెట్ లోంచి పెన్ను తీసేసింది.
“ఒక పెన్ను నా దగ్గర ఎప్పుడూ ఉండాలి అదిటివ్వు. నా బంగారు తల్లివి కదూ !”
“నా బంగారు తండ్రివి కదూ, షర్ట్ పేకేట్టులో పెట్టుకోనంటే ఇస్తాను. నీ బర్త్ డేకు అంత మంచి పెన్ సెట్ ప్రజెంట్ చెసాను, అది డ్రాయర్ లో పడేసి ఈ పిచ్చి పెన్ షర్ట్ పెకేట్టులో పెట్టు కుంటావు.” బుంగ మూతి పెట్టింది సరసి.
“నా ప్రేషేస్ ప్రిన్సెస్ వి కదూ, ఇటివ్వు.”
తండ్రి, కూతుర్ల మాటలను మందహాసంతో వింటూ అక్కడే నుంచున్నఉమకు ఖాళి మగ్ అందిచ్చి వెళ్లి బ్రీఫ్ కేసు అందుకున్నాడు.
“ఇది యక్కి పెన్” సరసి మొహం వికారంగా పెట్టింది.
“నువ్వు కూడా అందంగా ఉన్నావు.”నవ్వుతూ కూతురి చేతిలోని పెన్ లాక్కుని అలవాటు ప్రకారం షర్ట్ పేకెట్ లో పెట్టుకున్నాడు.
“ఈ సారి ఆ పెన్ తీసి పడేస్తాను నా ప్రేషస్ పాపడం.”
“కమాన్, లెట్స్ గో మిస్ ఇండియా.” హడావుడి చేసాడు.
“డాడ్ డ్రైవ్ చేస్తున్నపుడు పెద్దగా ఆర్గ్యుమెంటు పెట్టుకోకు. సతీష్ ఎవరైనా ఓవర్ టెక్ చేస్తే చిరాకు పడకు.” ప్రేమతో అప్పగింతలు పెట్టింది ఉమ. ఇద్దరు ఉమకు కిస్ తో బై చెప్పి బయల్దేరారు.
“ఐయాం రడీ పితాజీ. ఆ నర్డ్ ఇంకా అలాగే నన్ను చూసి నవ్వుతున్నాడు.”
సరసి డాడ్ తో ఏదైనా చెప్పగలదు. అ షర్ట్ వేసుకుంటే నర్డ్ లా ఉన్నావు, తల అలా కాదు ఇలా దువ్వుకుంటే హేన్ద్సం డాడ్ లా ఉంటావు. స్లీపోవర్ కు వద్దంటే ‘టిపికల్ కన్సర్వేటివ్ ఇండియన్ డాడ్ లా మాట్లాడుతున్నావు.’ అంటుంది. ఈ జీవితంలోంచి ఆ చనువు అందుకుంది సరసి.
కారు వైపు వెళ్ళుతున్న వాళ్ళ మాటలు తెరిచి ఉన్న కిటికీ లోంచి వినబడుతూనే ఉన్నాయి ఉమకు. కూతురిని స్కూల్లో డ్రాప్ చేసి అఫీసు కేల్తాడు సతీష్. కిటికిలోంచి వాళ్ళిద్దరిని అలా చూస్తూ సింక్ లో ఉన్న మురికి గిన్నెలు అన్ని డిష్ వాషర్ లో పెట్టి బెడ్ రూమ్ లో కెళ్ళింది. సతీష్ షర్ట్ ఐరన్ చేసి ఐరన్ ప్లగ్ తీసేయలేదు. ‘ఈ రోజు ఉదయం నుండే నేను పరధ్యానం పంతులమ్మను’ ఐరన్ ప్లగ్ ఊడలాగింది.
ఫ్రెష్ కాఫీతో వచ్చి బ్రేక్ ఫాస్ట్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చుంది. ఆ పక్కనే ఉన్న ఫ్రిజ్ పై కాలెండర్ లోని 11th డేట్ ‘హలో’ అంది. ఉమ మనసులో దొర్లుతున్న అలనాటి ఆలోచనలను ఆహ్వానించింది.
‘నాన్నగారు ఏ వేళలో ఏం చేస్తారో ఇంట్లో అందరికి తెలుసు. ఉదయమే లేచి కాల కృత్యాలు పూర్తి చేసుకుని యోగ చేసి తర్వాత కాసేపు పేపరు చూసి స్నానం చేస్తారు. నేను, ఉదయ్ బ్రేక్ ఫాస్ట్ తింటున్నప్పుడు నాన్నగారు కూడా వచ్చి మాతోపాటు కలిసి తినేవారు. అమ్మ నాన్నగారి కోసం వెండి పళ్ళెం, నీళ్ళ గాజు గ్లాసు, కాఫీకప్పు విడిగా ఉంచేది. ప్రతి రోజు అందులోనే తినేవారు. మాకెందుకు వెండి పళ్ళెంలో పెట్టవు అని గునిసేదాన్ని. ‘నీ పెళ్ళిలో ఇస్తాను, ఆ తర్వాత నువ్వు అందులోనే తినొచ్చు.’ అమ్మ నవ్వింది. నాకిప్పుడే కావాలని ఒక రోజు మారాము చెసాను. పెళ్ళి చేసుకోకపోతే నాకు వెండిగిన్నె ఇవ్వరేమో అని చాల రోజులు దిగులు పడ్డాను కూడా. బ్రేక్ ఫాస్ట్ తినగానే నాన్నగారు వెళ్లి ఆఫీసు గెటప్ లో టిప్ టాప్ గా రడీ అయి వచ్చి కాఫీ తాగేవారు. ఇస్త్రీ చేసిన తెల్లని షర్ట్, నలగని పేంటు, శాండిల్స్ తో ఉన్న నాన్నగారు ఆఫీసర్ లాగ హాండ్సమ్గా కనిపించేవారు.
వెళ్లే ముందు, టీ తాగి ఆ కప్పు టేబుల్ పై పెట్టి, “హోం వర్క్ బుక్ బేగ్ లో పెట్టుకోవడం మరిచి పోకండి.” ఇద్దరం తలాడించేవాళ్ళం. మా తలపై చేతితో నిమురుతూ నవ్వుతూ ‘గుడ్..గుడ్. అమ్మను విసిగించకండి.’ అంతసేపు కారు కీస్ చేతిలో కదులుతూ ఉంటుంది. ‘బై’ నవ్వుతూ వెళ్లి పోయెవారు. ఈనాటికీ అది నిన్న జరిగినట్టుగానే ఉంది.
ఉదయ్ కాస్త అల్లరి చేస్తే ఎలా బాగుపడతాడో ఏమో అని అమ్మ దిగులు పడేది. ఉదయ్ ని అందరూ ‘పోకిరి’ అనేవారు కానీ సరసి చేసే అల్లరి ముందు ఉదయ్ చాలా నెమ్మది.
‘సరసిని చూస్తే నాన్నగారు ఎంత మురిసి పోయేవారో! గ్రాండు పేరెంట్స్ తో గడపగలగడం కూడా ఒక అదృష్టమే.’ దీర్ఘంగా నిట్టూర్చింది.
‘సరసి తీరే వేరు. తల్లి, తండ్రితో చనువుగా ఉంటూ ఫ్రీగా మనసులో ఉన్నది మాట్లాడు తుంది. ‘ఐ లవ్ యూ’ అని రోజుకు ఎన్ని సార్లైనా చెప్ప్పగలదు. సంతోషంగా ఉంటె వెంటనే కౌగలించుకుని ముద్దు పెడ్తుంది. నేనెప్పుడూ అమ్మకు గాని నాన్నగారికి గాని ‘ఐ లవ్ యు’ అని చెప్ప్పిన గుర్తు లేదు. నాన్నకు నేను, ఉదయ్ అంటే ఎంతో ప్రేమ ఉండేది. నేను, తమ్ముడు ‘నాన్నగారు’ అని పిలిచే వాళ్ళం. అదేమో కానీ మరో విధంగా పిలవడం ఊహకే అందేది కాదు. ప్రేమకు మాత్రం ఎక్కడా లోటుండేది కాదు. ఏదైనా కావాలంటే అడగడంలో, అల్లరి చేయడంలో మేము నాలుగు ఆకులు ఎక్కువే చదివాం. తండ్రి తన నుదుటిపై ముద్దు పెట్టు కోవడం, తలపై ప్రేమగా నిమరడం ఎంతో ఆత్మీయత కనిపించేది.’ అది గుర్తు రాగానే తండ్రిని దగ్గరగా చూడాలని ఉమ మనసెంతగానో తపించింది. చిన్నప్పుడు ఉమను ఎత్తుకుని గిర్రున తిప్పి “నా బంగారు తల్లి” అనేవారు.
ఆయన సంతోషం ఇల్లంతా వ్యాపించేది. కుటుంబంలోని మనుషుల మధ్య అనుబంధాలే వేరుగా ఉండేవి. భావాలన్నీ తెలిసినా బహిరంగంగా చెప్పలేని అదృశ్య నిబంధన. మనుష్యుల మధ్య లేదనిపించే దూరం ఉండేది. కానీ మనసులు కలిసి పోయి ఉండేవి. బందుమిత్రులు అందరూ చేయి చాపితే అందేంత దూరంలో ఉంటూ, పిలిస్తే వచ్చేసేవారు.’
ఆలోచనలు ఆడుకుంటున్నాయి .
‘నాన్నగారు సాయంత్రం రాగానే మాతో కాసేపు ఆడుకునేవారు. అప్పుడప్పుడు మాకోసం పళ్ళు, మిఠాయి, పూలు కొనుక్కొచ్చేవారు. గులాబీలు, మల్లెలు అంటే నాన్నగారికి చాల ఇష్టం. దొడ్లో రెండు గులబీ చెట్లు నాటారు. మొదటిసారి తెల్ల గులాబీ పూవులు పూసినపుడు రెండు తెచ్చి ఒకటి నాకు మరోటి అమ్మకు ఇచ్చారు. మల్లె చెట్టుకు పందిరి కూడా వేసారు. క్రోటన్ మొక్కలను గుండ్రంగా బంతి ఆకారంలో కత్తిరించేవారు.. మేము హోంవర్క్ చేస్తుంటే నాన్నగారు న్యూస్ పేపర్ లేదా ఏవో బుక్స్ చదువుతూ మా పక్కనే కూర్చునేవారు. ఎక్కువగా వివేకానంద బుక్స్ చదవేవారు. అవి పెద్దగా, బరువుగా ఉండటం నాకు బాగా గుర్తు. ఎప్పుడేనా నాన్నగారు పుస్తకంలోని పేజీలు గబగబా తిప్పుతూంటే కోపంగా ఉన్నారని మాకు తెలిసి పోయేది. ఉదయ్, నేను కిక్కురు మనకుండా హోం వర్క్ చేస్కునేవాళ్ళం.
సరసి ఆలోచనే వేరు. సతీష్ కాస్త సీరియస్ గా ఉంటే చాలు రెండు నిమషాల కంటే ఎక్కువసేపు భరించలేక ‘అలా సీరియస్ గా ఉంటే నాకేం బాలేదు. నాకు దిగులుగా ఉంది.’ అని బిక్క మొహం పెడ్తుంది. వెంటనే సతీష్ నవ్వేసి కూతురితో కబుర్లు చెబుతాడు. సరసి కాబట్టి అలా జరిగింది.
నాన్నగారి పుట్టినరోజు నాడు బ్రేక్ ఫాస్ట్ లో తినడానికి ఒక్క గోధుమ రొట్టె నా చేతులతో స్వయంగా చేసి పెనం మీద కాల్చి వడ్డించాను. నాన్నగారు ఎంత ఇష్టంగా తిన్నారో నాకు ఇంకా గుర్తున్నది. దగ్గర ఉండి కూర కూడా వడ్డించాను. స్కూల్లో నా స్నేహితులందరికి చెప్పాను. తర్వాత అమ్మ నాకు రొట్టె చేయడం నేర్పించినపుడు చెప్పింది మందంగా చేస్తే రొట్టె కాలక పిండి పిండిగా ఉంటుందని. పెద్దయ్యాక చాలాసార్లు చేసాను. కానీ నేను నాన్నగారికి చేసి వడ్డించడం నా ఖజానాలో దాచుకున్నాను.
కొన్నిసార్లు అందరం పార్కుకు వెళ్ళేవాళ్ళం, వచ్చేప్పుడు హోటల్లో డిన్నర్ తిని వచ్చేవాళ్ళం.
అది నా ఫెవరేట్ డే. అమ్మ, నాన్న కలిసి సాయంత్రాలు బయట కెళ్ళడం తక్కువే. ఎప్పుడేనా వెళ్ళడానికి అమ్మ తయారవుతూ ఉంటే నేను అమ్మ దగ్గరే నుంచుని చూసేదాన్ని. నీలం చీర, ముత్యాల గొలుసు, ముత్యాల కమ్మలు పెట్టుకుని అమ్మ చాల అందంగా ఉంది. నాన్నగారు కూడా తెల్ల బట్టలు వేసుకుని విజిల్ వేస్తూ కారు కీస్ ఊపుతూ నిలబడ్డారు. ఎడేళ్ళున్న నాకు నేను వేసుకున్న ఆకుపచ్చ ఫ్రాకు బరువై పాతదనిపించింది. వాళ్లతో వెళ్ళనందుకు అలా అనిపించిందని తర్వాత తెలుసుకున్నాను. నాన్న నన్ను దగ్గరగా తీసుకుని ‘రాములమ్మను విసిగించకుండా తమ్ముడితో ఆడుకో. నీకు మిఠాయి తెస్తాగా అమ్మకు చెప్పకు.’ అని నా చెవిలో రహస్యం చెప్పారు. నా రెండు చేతులు పట్టుకుని సుతారంగా ‘లాలలా లాలా’ పాట విజిల్ వేస్తూ ఇంగ్లీషు మూవీలో లాగ డాన్స్ చేసాం. ‘నా బంగారు తల్లివి.’ అని ముద్దిచ్చారు. అవి నా జీవితంలోని బంగారు ఘడియలు. నాన్న నా ఎవర్ గ్రీన్ హీరో.
శనివారం వేంకటేశ్వరుని గుడికి వెళ్లి నపుడు అమ్మ అన్నం లడ్డూలు చేస్తుంది. నాకు అవి చాల ఇష్టం. అన్నం, ఆలుగడ్డలు ఇంకా చాలా వేసి వండాక నాన్నగారు, అమ్మ ఇద్దరూ కలిసి వాటితో పెద్ద లడ్డూలు కట్టేవారు. నా రెండు చేతులలో కూడా పట్టనంత పెద్దగా ఉండేవి. వాటిని గుడి ముందు కూచునే బిచ్చగాళ్ళకి ఒక్కొక్కరికి ఒకోటి పేపర్లో పెట్టి ఇచ్చేవాళ్ళం. వాళ్ళు సంతోషంగా తింటూంటే నేను, ఉదయ్ కూడా ఉత్సాహంతో ఇచ్చి ఆ తర్వాత గుళ్ళో కేల్లెవాళ్ళం. ‘వాళ్ళ కడుపులో దేవుడుంటాడు. మనం ఇచ్చిన ఆహరం తిని ఆ దేవుడు మనల్ని ఆశీర్వదిస్తాడు’ అని నాన్నగారు చెప్పారు. అలాంటి సంఘటనలు ఎన్నింటినో నా ఖజానాలో దాచుకున్నాను.
*****************
“మాం!” స్కూల్ నుండి వచ్చిన సరసి తల్లి మొహం చూసి,
“మదర్ థెరీసా! సేవలతో అలసి పోయావని ఫేస్ చెప్తోంది. నేను హెల్ప్ చేస్తాను, ఏ పని చేయాలి?”
“నేను చేసుకుంటాలే. నువ్వెళ్లి నీ హోమ్ వర్క్ చేసుకో. ఈ రోజు నా ఖజానా తెరిచి నా నాన్నగారిని ఆహ్వానించాను.”
“నేను కూడా గ్రాండ్ పాను మిస్సవుతున్నాను మమ్మీ. ఉంటే ఎంత బావుండేది. సియ గ్రాండ్ పా లాగే నాక్కూడా అన్నీ కబుర్లు చెప్పుకోవడానికి బావుండేది.”
“అవును, ఉంటే చాలా బావుండేది. ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం ఈ రోజు నేను గ్రాండుపా దగ్గిరే ఉన్నాను.”
“అప్పుడు నన్ను సియ వాళ్ళింట్లో వదిలి వెళ్ళావు. నాకు గుర్తుంది మమ్మీ.”
“అవును ఇండియా నుండి వచ్చిన మూడు నెలలకే మళ్ళి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది.”
సరసి తల్లికి దగ్గరగా వెళ్లి హగ్ కిస్ ఇచ్చి, తల్లి మొహంలోకి కాసేపు చూసి హోమ్ వర్క్ లో మునిగిపోయింది.
ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం ఉన్నట్టుండి తండ్రిని చూడాలనే బలమైన కోరిక కలగడంతో వెంటనే సరసిని తీసుకుని ఇండియా వెళ్ళింది ఉమ. ఆరునెల్ల క్రితమే ముగ్గురూ వచ్చి నెల రోజుల పాటు ఉండి వెళ్ళారు. ఉమ కూతురితో మళ్ళి రావడం, సతీష్ వెంట లేకపోవడంతో చూసి కూతురిని గుచ్చి గుచ్చి ప్రశ్నలేసాడు తండ్రి. చూడాలని అనిపించి వచ్చానంది. తండ్రిలో వచ్చిన మార్పు చూసి గాబరాపడింది. ఒక్కుమ్మడిగా వయస్సంతా వచ్చి మీద పడ్డట్టుగా చిక్కిపోయి ఉన్నాడు. విజిల్ వేస్తూ ఎంతో తీయగా పాటలు వినిపించే నాన్న ఇప్పుడు ఊపిరి తీయడానికే బాధ పడ్తున్నారు.
డాక్టరు దగ్గరకు వెళ్దామని ఉమ ఎంత వత్తిడి చేసినా ఆరోగ్య సమస్య ఏమీ లేదు. వయస్సు నాతో పరాచికాలాడుతోంది అంటూ నవ్వాడు. తరుచుగా అలసిపోయి వెళ్లి విశ్రాంతి తీసుకునేవాడు. అతనిలో తిండి మీద అయిష్టం, మనుషుల మీద నిరాసక్తత ఎక్కువగా కనిపిస్తున్నాయి. ఆరోగ్యం విషయంలో, ఒంటరిగా ఉండటం విషయంలో ఉదయ్ ఎన్నిసార్లు వాదించినా, ప్రేమగా చెప్పినా అతను అసలు పట్టించు కునే వాడు కాదు’.
ఉమ, సరసి ఉన్న మూడు వారాలు సంతోషంగా గడిపాడు. తిరిగి అమెరికా ప్రయాణం రెండు రోజుల్లో ఉంది. ఉమ మనసులో అలజడి. డేట్ మార్చుకుని ఇంకా కొన్ని వారాలు ఉండాలనుకుంది. కానీ తండ్రి ససేమిరా కుదరదు సతీష్ ఒక్కడే ఉంటాడు వెళ్ళాల్సిందే అన్నాడు.
ఎయిర్ పోర్టులో ఓపిక లేకున్నా చాలా సేపు అలా నిలబడి ఉమను, సరసిని చూస్తూ కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు.‘నాన్నగారు! మీ ఆరోగ్యం జాగర్తగా చూసుకోండి.’ అంటున్న ఉమను గుండెలకు హత్తుకున్నాడు. ‘నా బంగారు తల్లి’ అంటున్న నాన్నగారి కళ్ళ ల్లోంచి నీటి చుక్కలు రాలాయి.’
ఏనాడూ తండ్రి కళ్ళల్లోంచి నీళ్ళు రావడం చూడని ఉమకు గాబరాగా అనిపించింది. కంటిలో ఊరె నీటిని వెంట వెంటనే తుడుచుకుంటున్నాడు. -ఆ కొద్ది క్షణాలు కనిపించే బిడ్డలను స్పష్టంగా చూడాలని గాబోలు. ఉమ కూడా కన్నీటిని తుడుచుకుంటూ తండ్రిని అతను ఊపే చేతిని చూస్తూ తండ్రి ప్రతిమను మనసులో నిలుపుకుంది. కనుమరుగయ్యే వరకు ఊపుతున్న తండ్రిని చూస్తూ తాను చెయ్యి ఉపుతూ వెనక్కి మరీ మరీ చూస్తూ ఉమ ముందుకు కదిలింది. అదే ఆఖరి చూపు అవుతుందని ఉమ అనుకోలేదు.
ఆ తర్వాత మూడు నెలలకే తండ్రి సీరియస్ అని ఉదయ్ చెప్పడంతో ఉమ వెంటనే ఇండియా వచ్చినా స్పృహలేని తండ్రిని ఐ సీయులో చూసింది.
తండ్రి చిక్కి పోవడానికి కారణమేమిటోఉదయ్ చెప్పే వరకు ఉమకు తెలీదు. నాన్నగారికి డిప్రెషన్ ఒక వ్యాధిలా ముదిరిందని డాక్టర్ చెప్పాడట. అమ్మ చనిపోయాక నాన్నగారు ఎప్పుడూ సంతోషంగా లేరు. వాళ్ళ పెళ్ళయ్యాక నాణేనికి రెండు వైపులా ఉండే బొమ్మ, బొరుసులాగ బతికారు. ఎటూ వెళ్ళినా, ఏం చేసినా ఇద్దరూ కలిసే చేసేవాళ్ళు. అమ్మ లేని జీవితం ఎంత శూన్యంగా ఉందో! తిండి మీద ధ్యాస లేదు. మనుషుల మీద ఆసక్తి లేదు. అన్నాళ్ళ అనుబంధం! అతన్ని తీరని మనోవేదన తినేస్తోంది.
‘నాతో వచ్చేయండి నాన్నగారు’ విషాదాన్ని దాచుకోవాలని ప్రయత్నిస్తూ, ‘అమ్మ పోయిన ఇంట్లోంచే నేను పోతానమ్మా, నాకిక్కడే ఉండాలని ఉంది. ఉదయ్ కు కూడా ఈ మాటే చెప్తున్నాను.’
‘ఆ మాటల విన్నాక మరెప్పుడూ నాతో రమ్మని అడగలేదు. దేనికి బలవంతం చేయలేదు’. ఎంత శక్తిని పుంజుకుని ఎయిర్ పోర్టుకు వచ్చి ఉంటాడో తలుచుకుని ఉమ రోదించింది.
ఈ పరదేశం వెళ్ళడం, ఈ దూరాలు ఎందుకు ఏర్పరచుకున్నాము అని ఉమ మనసు విల విల లాడింది. ‘విదేశాలకు వెళ్తుంటే ఆప్తులను వదిలి వెళ్ళాలి, ప్రాణాలు పొతే ఆప్తులను వదిలిపోవాలి. అందల మెక్కిస్తూ, అధః పాతాళానికి తోసే ఈ ఆత్మీయత, ఈ అనుబంధం ఎందుకు సృష్టించావు భగవంతుడా! ఈ మనఃస్తాపాన్ని దాటటానికి ఆధ్యాత్మిక చింతన అన్నావు కాని ఆ జ్ఞానం లేని వాళ్లు కోకొల్లలు ఇలా నలిగి పోవలసిందేనా!’ ఉమ మనసు బాధతో సుళ్ళు తిరిగింది.
పియానో చప్పుడు వినిపించి ఉమ తానున్న ప్రపంచంలోంచి బయటికి వచ్చి కళ్ళు తుడుచుకుంది. ఉమ మనసు ఇప్పుడు కాస్త తేలికగా ఉంది. ఉదయమంత బరువుగా లేదు.
సరసి పాడుతూ పియానో ప్లే చేస్తోంది.
“మాం! నా హోమ్ వర్క్ అయిపొయింది. ఓ..నువ్వింకా అలాగే ఉన్నావా! మమ్మీ! తాతయ్య అరవై ఏళ్లకే చనిపోయాడు. సియ తాతయ్య డేబ్బైఐదు ఉంటాడు. సియతో చాల గేమ్స్ ఆడతాడు. నా తాతయ్యకు ఏమయింది మమ్మీ?”
“అందరు ఒక్కలాగే ఉండరు. కొందరు ధృడంగా ఉండి ఎక్కువకాలం జీవిస్తారు. తాతయ్యకు హార్ట్ ఎటాక్ వచ్చింది. బలహీనంగా ఉండటంతో తట్టుకోలేకపోయారు. మన అదృష్టం నువ్వు, నేను వెళ్లి మూడు వారాలు తాతయ్యతో సంతోషంగా గడిపాం.”
“తాతయ్యను మన దగ్గరనే ఉంచుకుంటే మనం జాగ్రత్తగా చూసుకునేవాళ్ళం కద మమ్మీ.”
“అవును. తాతయ్యకు ఆ ఇల్లు వదిలి ఎవరి దగ్గరా ఉండటం ఇష్టం లేదు. అందుకే తాతయ్య బెంగుళూరులో ఉన్న ఉదయ్ మామ దగ్గరకు కూడా వెళ్ళలేదు. ఆ ఇంట్లోనే ఉండాలని అతని కోరిక.”
ఎవరి మీద ఆధారపడకుండా జీవించాలనే ఆత్మాభిమానాన్ని చంపుకోలేక, ఒంటరి తనాన్ని భరించలేక డిప్రెషన్ లో జీవిస్తున్నాడని ఆ బలహీనతలో హార్ట్ ఎటాక్ ను తట్టుకోలేక పోయాడని సరసికి ఎలా చెప్పాలో ఉమకు తట్టలేదు.
నా మనసులోని ఖజానా తెరిచి దుఃఖించే నా మనసును ఓదార్చాను.
‘నాలాగా సరసికి కూడా మరపురాని సంఘటనలు ఉంటాయా! నాలాగే ఖజానాలో దాచు కుంటుందా!’
ప్రదర్శించే పద్దతి వేరైనా ఆనాడు ఈనాడు అంతే ప్రేమ అంతే ఆత్మీయతలు ఉన్నాయి. ఆశలు, అవకాశాలు తన మనసును లొంగ దీసుకోకుండా ఉంటే సరసి కూడా నాలాగే అతి ప్రియతమమైన బంధాలను తన ఖజానాలో దాచుకుంటుంది.
మనసులో ప్రేమ ఉండాలే కాని బంధాలు నిలవడానికి ఏ పద్ధతి అయితేనేమి! భగవంతుడి పై మనసుండాలే కానీ యోగమైనా, యాగమైనా– సన్యాసమైనా, సంసారంమైనా గమ్యం ఒక్కటే. అన్నింటికి మనసు ఉండాలి, ఆ మనసులో ఉండే పవిత్రమైన ప్రేమ ముఖ్యం.

***** సమాప్తం *****