March 29, 2024

చీకటి మూసిన ఏకాంతం – 2

రచన: మన్నెం శారద

‘నిన్న లేని అందమేదో నిదుర లేచేనెందుకో. నిదుర లేచేనెందుకో!’
అద్దంలో బొట్టు పెట్టుకుంటున్న నిశాంత తృళ్లి పడి డ్రెస్సింగ్ టేబుల్ దగ్గర నుండి లేచి నిలబడి చుట్టూ చూసింది. అక్కడ రేడియో కాని – టేప్ రికార్డర్ కాని ఆన్ లో లేవు.
ఘంటసాల పాటలంటే ఆమెకి ప్రాణం తీసుకునేంత ప్రాణం! అతని పాటల కేసెట్లన్ని సంపాదించి పెట్టుకుంది.
మనసు బాగున్నప్పుడు- బాగొలేనప్పుడు కూడా అవి హృదయాన్ని తెలిక పరిచి డోలలూగించి ఎవో లోకాలకి తీసుకుపోతాయి.
ఆ రోజుల్లో సంగీతం, సాహిత్యం, గళ మాధుర్యం- ఒక దానితో మరొకటి పోటీపడుతూ ఒక అద్భుతమైన రస సృష్టి చేసేవి.
దానికోసం ఆనాడు పడిన శ్రమ, ఆరాటం, ఏకాగ్రత అలాంటివి!
సంగీత మాధుర్యం ఆమెకి బాగా అర్ధమయ్యే స్థాయి వచ్చేనాటికి ఘంటసాల ఈ లోకాన్ని వదిలి వెళ్ళిపోవడం- నిశాంతకిప్పటికీ తలచుకొనే కొలది బాధని కలిగిస్తుంటుందీ.
అతని పాట వింటే ఆమెకి లోకమే తెలియదు.
“ఇంకా తెమల్లేదా? ఇవాళ ఎగ్మూర్ మదరెండ్ చైల్డ్ హస్పిటల్ కి వెళ్లాలన్నావు” అంటూ ఆమె తల్లి వసుంధర పాల గ్లాస్ తో నిశాంత గదిలోకొచ్చిండి.
“ఇప్పుడు పాలొద్దు” నిశాంత తల్లిని చూసి గునుస్తూ కోటు చేతిలోకి తీసుకుంది.
“ఆ వయ్యారాలే పోకు. మొన్న శకుంతలాంటికి బాగోక చూడ్డానికి వెళితేనే ఆ హాస్పిటల్ లో వార్డులన్నీ తిరిగి తిరిగి ప్రాణం పొయింది. హాస్పటల్ అంతా తిరుగుతూ పేషంట్స్ ని చూడాల్సినడానివి. కాసిన్ని పాలన్నా తాగకపోతే నువ్వు వాళ్లని చూడటం కాదు- నిన్ను వాళ్లు చూడాల్సొస్తుంది.” అంది వసుంధర కాస్త కోపంగా.
తల్లి మాటలకి నిశాంత కిలకిలా నవ్వింది.
“అమ్మా! ఎంత బాగా నవ్వేవు! వరస పెట్టి పళ్లన్నీ లెక్కెట్టొచ్చు.
నిశాంత బుంగమూతి పెట్టి “డేడీ కి చెబుతా వెక్కిరిస్తున్నావని.” అంది చూపుడువేలితో బెదిరిస్తూ..
“ఆయన బోనులో నిలబెట్టి ఉరిశిక్ష వేయించేస్తారు. ఇలాంటివి చాలా చూసాను గానీ ముందా పాలు తాగు, చల్లారిపోతాయి” అంది విసుక్కుంటూ వసుంధర.
నిశాంత ఏడుపు మొహం పెట్టి పాల గ్లాస్ అందుకుంది.
‘ఇన్నాళ్లీ అందమంత ఎచట దాగెనో!’ నిశాంత గబుక్కున తాగుతున్న పాల గ్లాసు తల్లి చేతిలో పెట్టేసింది.
ఆ పాటకి మ్యూజిక్ ఎవరో పాడుతున్నారని గ్రహించేసిందామె.
“అయ్యో ఎంటిది?” అంది వసుంధరా తెల్లబోతూ.
“ఎవరో అచ్చం ఘంటసాల్లా పాడుతున్నారు కదూ!”
“పొద్దున్నే అడుక్కు తినే బేరం తగిలింది మీ నాన్నకి. ఆయనకేం పనా పాటా. పేరుకు లా ప్రాక్టీసు. ఒక కేసు చివరి వరకు వాదించింది లేదు. వచ్చిన క్లైంటు చేత సూటేయించడం. అవతలి పార్టీ వాడు కాంప్రమైజెశన్ కొస్తాడా లేదా ఆని కళ్లప్పగించి చూడటం” తల్లి మాటలు వినిపించుకోకుండానే హాల్ లోకి పరిగెత్తింది నిశాంత.
తేనెలు జాలువారుతున్న అతని గళంలోంచి బయట పడ్డ గానం సుగంధభరితమై గాలిలో కలిసి సర్వవ్యాప్తమై విన్నవారి హృదయాలన్నీ ఆనందమయ రసడోలికలూగిస్తున్నదీ.
ఘంటసాల పుట్టడనుకున్నాం పుట్టాడు!
ప్రకృతి అదిరిపాటుగా నిదుర లేచినట్లు, మ్రోడు వారిన శాఖోపరిభాగాలు చిగురించి, పుష్పభరితమై గాలి వాటుకి పూలని దోసిళ్ళతో రాలుస్తున్నట్లు, జలపాతాలు ముత్యాల రాసులై కొండ చరియల నుండి దూకుటున్నట్లు, మబ్బులో లేలేత సూర్యకిరణాల కాంతికి వెండి అంచులు సరిచేసుకుంటున్నట్లు… ఆమె కళ్లల్లో ఒక అద్భుత దృశ్యకావ్యం మువ్వలు కదిలిస్తూ నర్తిస్తోంది.
పాట ఆగింది.
ఆమె కళ్లలో కదలాడుతున్నా దృశ్యం ఫ్రీజ్ అయ్యింది.
ఎంతో ఎత్తు నుండి క్రిందకి జారినట్లయ్యింది నిశాంతకి.
నవనీతరావు జేబులోని పది రూపాయల నోటు తీసి అతని చేతిలో పెడుతూ “బాగా పాడావయ్యా, ఎప్పుడైనా కనిపిస్తుండు.” అన్నాడు.
“నమస్కారమండీ!” తన గొంతులో దైన్యమ్, కృతజ్ఞత కలబొస్తూ వినిపించేయి నిశాంత చెవులకి.
“మంచిది, మంచిది! వెళ్లిరా!” అతను మెట్లు దిగి వెళ్ళిపోతూంటే స్పృహలోకొచ్చింది నిశాంత.
కాని, అప్పటికే అతను గేటు దాటిపోయేడు.
“డేడీ!” అంది నిశాంత రివ్వున తండ్రి దగ్గరకి పరిగెత్తినట్లుగా వెళ్ళి,
నవనీతరావు కూతురివైపు ఆశ్చర్యంగా చూశాడు.
“అతను… అతనెవరు డేడి?”
నవనీతరావు నవ్వి “ నాకు తెలీదమ్మా , నేనడగలేదు . ఏదో చదువుకుంటున్నాడట . ఫీజు కట్టడానికి డబ్బు తగ్గితే … ఇట్లా నాలుగిళ్ళలో పాటలు పాడి పది రూపాయలు నంపాదించి గట్టెక్కుతున్నాడు.” అన్నాడు.
నిశాంత మనసు చివుక్కుమంది.
“బాగా పాడేడు కదూ!” తిరిగి అతనే అడిగేడు.
“మరీ పదిరూపాయలే ఇచ్చి పంపేవు డేడి!” కొంచెం బాధగా.
“పది రూపాయలు కాకపోతే ఒక పరగణా రాయమన్నావా? సాయంత్రమయ్యేటప్పటికి ఇంకెంత మంది తయారవుతారో! కొంప ధర్మసత్రమైపోయింది . నా ప్రాణమున్నంతవరకైనా ఈ యింటి నుంచుతారో లేదో!” అంది వసుంధర మళ్ళీ పాలగ్లాసు తీసుకోనక్కడికొచ్చి.
భార్య మాటలకి నవనీతరావు కూతురి వైపు చూసి నవ్వేడు.
“అదమ్మా సంగతి! ఈ యిల్లు వాళ్ళ నాన్న యిచ్చేడన్న సంగతి రోజుకి నాలుగుసార్లన్నా గుర్తు చేస్తుంది!”
తండ్రి మాటకి నిశాంత కూడ నవ్వింది.
“అద్సరే! నువ్వింకా హాస్పిటల్ కి బయల్దేరలేదేంటి? ” అన్నాడాయన. చేతి గడియారంకేసి చూనుకుంటూ.
“తండ్రికి, కూతురికి ఎవరన్నా బయటవాళ్ళని చూసుకుంటే పనులెక్కడ గుర్తుంటాయి. తాగే పాలగ్లాను ఆ ముష్టిపాట కోసం నా చేతిలో పెట్టి మరీ పరిగెత్తుకొచ్చింది” అంది వనుంధర నిష్ఠూరంగా.
నిశాంత మొహంలో నవ్వు మాయమైంది.
తల్లివైపదోలా చూసి “వస్తా డేడీ” అంటూ రివ్వున వెళ్ళి పోర్టికోలో నిలబడున్న కారెక్కేసింది.
కారు వెంటనే బయల్దేరింది.
“అయ్కో ఈ పాలు తాగనే లేదు” అంటూ తల్లి పెట్టిన కేక ఆమెకు వినబడనే లేదు. కారు రోడ్డు మలుపు తిరుగుతుంటే రోడ్డు వారగా తలవంచుకుని నడుస్తున్న అతను కనబడ్డాడు.
కొనల్లో దారాలు వ్రేలాడుతున్న పేంటు , హవాయి చెప్పులు , చిరిగిన కాలరుతో వున్న స్లేక్ – ఆమె అతని వరిస్టితి చూసి మనసులోనే బాధపడింది .
“డ్రైవర్ కారాపు!” అంది.
కారు సడన్ బ్రేక్ వేసినట్లాగిపొయింది.
“ఏమండి!”
అతను కారు వైపు చూసి తనని కాదేమోనన్నట్లుగా మళ్ళీ తల దించుకు నడవబోయేడు.
“ఏమండీ, మిమ్మల్నే!” అంటూ మళ్ళీ పిలిచింది నిశాంత.
అతనీసారి నిలబడి కారు వైపు అర్ధం కానట్లుగా చూసాడు.
“మిమ్మల్నే, మా చిన్నమ్మ గారు పిలుస్తున్నారు” అన్నాడు డ్రైవర్.
అతను కారు దగ్గరగా వచ్చి నిశాంత వైపు చూసాడు.
“మీ పాట చాలా బాగుంది. కేవలం బాగోవడం కాదు, అద్భుతంగా ఉంది”
“నా పాట… ఆహా… థాంక్స్ అండి” అన్నాడతను అయోమయంగా చూస్తూ.
“ఎక్కడికెళ్లాలి! రండి, నా కార్లో డ్రాప్ చెస్తాను” అంది నిశాంత చనువుగా.
“అబ్బే! వద్దండీ నేను… నడిచే వెళతాను” అన్నాడు సిగ్గుపడుతూ.
అతని మాటలకి నిశాంత నవ్వేసింది.
“అదేంటలా ఉరిశిక్ష పడినట్లు కంగారు పడిపోతారు. మా కారు బ్రేకులు సరిగ్గానే ఉన్నాయి. రండి” అంది చనువుగా కారు డోర్ తెరచి.
అతనికిక తప్పదన్నట్లుగా ఇబ్బందిగా కారెక్కి ముడుచుకున్నట్లుగా కూర్చున్నాడామె పక్కన.
కారు స్టార్టయింది
“ఎక్కడికి సార్!“ అన్నాడు డ్రైవర్.
“యునివర్సిటీ కేంపస్.”
“ఏం చదువుతున్నారు?”
“ఎమ్.ఏ ఎకానమిక్స్. మీరు?” అన్నాడతను కొంచం ధైర్యం చేసి
“హౌస్ సర్జనీ చేస్తున్నాను.”
అతనింకా కుంచించుకుపొయినట్లయిపొయేడు.
అదేం గమనించడం లేదు నిశాంత.
ఇంకా అతని పాట మైమరపులోనే ఉందామె హృదయం. మీరెంత బాగా పాడేరనుకున్నారు! మ్యూజిక్ లేకపోబట్టే, ఘంటసాల చనిపోబట్టి కానీ… లేకపోతే ఇది మీరు పాడేరంటే నమ్మేదాన్ని కాదు. నేను పరిగెత్తుకొచ్చేసరికే మీరెళ్లిపోయేరు లేకపోతే ఈ రోజు డ్యూటీ యెగ్గొట్టి మీ పాటలు వింటూ కూర్చునేదాన్ని!” అంది నిశాంత గలగలా.
అతనామె మాటలు వినిపించుకోవడం లేదు.
ట్రిమ్ చేసి పాలిష్ చేసిన గోళ్ళతో, ఖరీదైన హైహీల్స్ స్లిప్పర్స్లో ముడుచుకున్న కమలంలా వున్న ఆమె పాదాల్ని చూస్తున్నాడు. పక్కనే మట్టిపట్టి , రెండు సార్లు కుట్టించుకున్న హవాయి చెవుల్లో పెరిగిన గోళ్ళతో వున్న తన మోటు పాదాన్ని చూసుకొని ఎక్కడామె తన అవతారాన్ని గమనించి చీదరించుకుంటుందోనన్న సిగ్గుతో పాదాల్ని గబుక్కున వెనక్కి లాక్కున్నాడు.
ఆమె అదేం గమనించే స్థితిలో లేదసలు.”సంగీతం నేర్చుకున్నారా?”
“ఉహు! కుదర్లేదు!” అన్నాడతను దిగులుగా.
“కుదరకపోవడమేంటండీ! మనసుంటే మార్గముంటుంది. మీలాంటి గాయకుడికి సంగీత జ్ఞానం కూడ వుండి తీరాలి!” అంది నిశాంత.
అతను నవ్వి వూరుకున్నాడు. కారు యూనివర్శిటీ క్యాంపస్లో ఆగింది. అతను కారు దిగి మరోసారామెకు చేతులు జోడించేడు. నిశాంత ప్రతి నమస్కారం చేస్తూ “మళ్ళీ ఎప్పుడయినా కన్పిస్తారు కదూ! మీ పాటలు తీరుబడిగా వినాలి!” అంది.
అతను తల పంకించేడు.
ఆమె చెయ్యి వూపుతుండగా కారు వెనక్కు తిరిగి సాగిపోయింది.
* * *
నిశాంత గైనిక్ వార్డులో కెళ్తుండగా “హలో!” అన్నాడు విద్యాసాగర్.
నిశాంత వెనుతిరిగి నవ్వి “హలో! ఎక్కడ పోస్టింగ్!” అనడిగింది.
“సర్టికల్ వార్డ్.”
“అద్సరే నీతో మాట్లాడాలి. ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఎలా? ” అంది గమ్మత్తుగా భుజాలెగరేసి నవ్వుతూ.
విద్యాసాగర్ కళ్ళగరేసేడు.
“ఇప్పుడే, ఇక్కడ, ఇలా కుదరదా?” అన్నాడు నవ్వుతూ.
“అబ్బా. డెట్టాల్ కంపు కొడ్తూనా,కుదరదు” అంది ముక్కు చిట్లిస్తూ.
“సరే! సాయంత్రం వరకూ వెయిట్ చెయ్యి. ఎటైనా వెళ్దాం” నిశాంత సంతోషంగా తలూపి వార్డులోకి వెళ్ళిపోయింది.
ఆ రోజు వార్డులో అంతగా పనిలేదు. కేసులు తక్కువ. హౌస్ సర్జన్స్ ఎక్కువగా వుండటంతో చేతికంత పని తగల్లేదు.
నిశాంత ఫైండింగ్స్ రాయడంలో పి.వి. చేయడంలో మాంచి నేర్పరిగా వుండేది. వార్డుకి పోస్టింగిచ్చినా డయాగ్నైజు చేస్కొని తొందరగా ప్రొసీడయ్యేది.
“నువ్వు మంచి ఫిజిషియన్‌వవుతావు” అని మెచ్చుకునేవాడు విద్యాసాగర్ అప్పుడప్పుడు.
“నువ్వు మాత్రం!” అనేది నిశాంత నవ్వుతూ.
“ఒక్కడిగా నేనేం చెయ్యలేను. నువ్వు తోడుంటే.. అయ్ మీన్.. మనిద్దరం కలిసి ప్రాక్టీస్ పెడితే ఫీమేల్ కేసులన్నీ నువ్వు చూసుకోవచ్చు” అని భవిష్యత్తు గురించి ప్లాన్స్ వేస్తుండేవాడు విద్యాసాగర్.
“చూద్దాంలే!” అంటూ నవ్వేసేది నిశాంత.
నిశాంతలా చీటికి మాటికి నవ్వడం అతనికి చిత్రంగానూ వుండేది, ఇష్టంగానూ వుండేది.
నిశాంత బయటకి రాగానే స్కూటర్ తీసుకుని నిలబడి వున్నాడు విద్యాసాగర్.
నిశాంత కారుని ఇంటికి పంపించి అతని స్కూటరెక్కింది.
స్కూటర్‌ని శాంథోం బీచ్‌కి మళ్ళించేడు సాగర్.
సముద్రం మీద గాలి చల్లదనాన్ని ఆపాదించుకుని ఒడ్డునున్న వాళ్లని పరామర్శిస్తోంది. ఆకాశంతో విలీనమై రెండింటి మధ్యనున్న హద్దుని తుడిపేస్తోంది.
మంచిని మోసుకొచ్చే రాయబారుల్లా కెరటాలు నురుగుని ఒడ్డుకి వదిలేసి వెనక్కు మళ్లుతున్నాయి.
స్కూటరుని పార్కు చేసి యిద్దరూ మెట్లు దిగి ఇసుకలోకి నడిచేరు.
“నిన్నలేని అందమేదో నిదురలేచెనెందుకో!”
ప్రొద్దుట హృదయాన్ని అగరుధూపంలా ఆవరించి అలరించిన పాట తిరిగి నిశాంత స్మృతిపథంలో కదలాడటం ప్రారంభించింది.
“ఇక్కడ కూర్చుందామా?” అడిగేడు విద్యాసాగర్.
“సముద్రం బాగుంది కదూ!” నిశాంత ఇసుకలో కూర్చుని చేతులు వెనక్కి ఇసుకపై ఆన్చి పరవశంగా అంది.
విద్యాసాగర్ జేబులోంచి చిన్న నోట్‌బుక్ తీసేడు.
“ఏంటది?”
“నువ్వీమాట ఎన్ని వందలసార్లన్నావో లెక్కలతో సహా చెబుదామని” అంటూ నవ్వేడు విద్యాసాగర్.
“ఎన్నివందలసార్లు చూపినా నాకు కొత్తగనే అనిపిస్తుంది సముద్రం” అంది నిశాంత సముద్రంకేసి తన్మయత్వంగా చూస్తూ.’
“ఏవుంది బోర్! నీ కోసం వస్తాను గాని ఏవుందీ ఉప్పు నీళ్లలో. దాహానిక్కూడ పనికిరావు”అన్నాడు సాగర్ నిర్లక్ష్యంగా.
నిశాంత అతనివైపు కోపంగా చూసింది.
ఆమె కోపం చూసతను గట్టిగా నవ్వేసేడు.
“నీకసలు టేస్ట్ లేదు” అంది కసిగా.
“ఈ మాట కూడా ఎన్ని వందలసార్లన్నానో పుస్తకం చూడాలి!” అంటూ నోట్‌బుక్ పేజీలు తిప్పబోయేడు విద్యాసాగర్ మళ్లీ.
అతని చేతిమీద గట్టిగా కొట్టి కోపంగా లేచి నిలబడింది నిశాంత.
పుస్తకం ఎగిరి ఇసుకలో పడింది.
విద్యాసాగర్ ఆమె చేతిని గట్టిగా పట్టుకుని ఆపి “నీకస్సలు స్పోర్తివ్ నేచర్ లేదు. ఏదో అర్జెంటుగా మాట్లాడాల్ని పిలిచి సముద్రం గురించి వర్ణనని ప్రారంభిస్తే ఏమనాలి?” అన్నాడూ.
నిశాంత నవ్వుతూ తిరిగి కూర్చుంది.
“హమ్మయ్యా! చీకట్లు తొలిగిపోయేయి. ఇక అసలు సంగతి చెప్పు!” అన్నాడు సాగర్.
“నువ్వు నాకో సహాయం చెయ్యాలి విద్యా!” అంది నిశాంత సీరియస్‌గా.
ఆమె వైపు తదేకంగా చూస్తూ “నేను… నీకు సహాయం చెయ్యడమా బాగుంది జోక్!” అన్నాడు.
“నేను జోక్ చేయడంలేదు. నిజంగానే చెబుతున్నాను. ఈ పని నీవలనే అవుతుంది” అంది నిశంత మోకాళ్లమీద తలనుంచుకుని అతనివైపు చూస్తూ.
ఆమె పెద్ద పెద్ద వాలుకళ్లలో సిన్సియారిటీని, సీరియస్‌నెస్‌ని గమనించేడతను.
అందుకే ఈసారతను నవ్వలేదు.
మౌనంగా ఆమె చెప్పఓయే విషయం వినడానికి సిద్ధపడ్దాడు.
“ఎంత బాగా పాడేడనుకున్నావు. ఘంటసాలే దిగివచ్చేడనుకున్నాను. అలాంటి వ్యక్తి కేవలం కాలేజీ ఫీజు కట్టడానికి గుమ్మాల దగ్గర నిలబడి తన గొంతుని బిచ్చమెత్తడానికి ఉపయోగిస్తున్నాడంటే.. నాకు పొద్దుట్నించి వార్డులో వున్నానే గాని మనసు మనసులో లేదు” అంటూ బాధగా వివరించింది పొద్దుట జరిగిన ఉదంతాన్ని.
అంతా విని మళ్ళీ నవ్వేడు విద్యాసాగర్.
“నీ మనసు పాడవ్వడానికి ఏమంత గొప్ప విషయం కావాలి. ఏ శుద్ధోధన మహారాజు పుత్రుడో ఇలా ఆడజన్మ ఎత్తేడనుకుంటాను. ఏ కిటికిలో నుండో తమకి ఏ ముసలమ్మో, ఏ అడుక్కుతినేవాడో తారసపడతారు. తర్వాత తమ హృదయం ఫ్రిజ్‌లోంచి తీసిన అయిసు ముక్కలా కరిగి నీరవడం ప్రారంభిస్తుంది. వాటిని ఎత్తడానికి నేనున్నానుగా దోసిళ్లతో!”అన్నాడు సాగర్ నాటక ఫక్కీలో.
“నువ్వింత హేళనగా మాట్లాడుతావనుకోలేదు. అతనికేదైనా సహాయపడ్తావని ఆశించేను.”అంది నిశాంత బాధగా.
“సారీ! మనమేవిధంగా అతనికి సాయపడగలం!” అన్నాడు సాగర్.
“అనుకుంటే ఏమైనా చెయ్యగలం. ఏదైనా ప్రోగ్రాం అతని చేతిప్పించి టిక్కెట్సు అమ్మి ఆ డబ్బు అతనికందిస్తే అతని చదువు సజావుగా సాగిపోతుంది. తర్వాత ఏవైనా ప్రోగ్రామ్స్ అతనికి దొరికి పాపులరయితే..”
“అంచెలంచెలుగా ఆకాశంలోకి ఎదిగిపోతాడంటావు!” అన్నాడు సాగర్ వెక్కిరింతగా.
“ఎవరదృష్టం ఎలా వుంటుందో ఎవరు చెప్పగలం?”
“కాదని నేననడం లేదు. మనం హౌస్ సర్జెన్సీలో వున్నాం. ఈ ఆర్నెల్లూ గట్టిగా కృషి చేస్తే మనకి డాక్టర్ డిగ్రీ చేతికొస్తుంది. మధ్యలో ఈ చికాకులు దేనికని?”
“నీ యిష్టం. ప్రొద్దునతని పరిస్థితి చూస్తే ఏదో ఒకటి చేసి అతనికి సహాయపడాలనావేశం వచ్చింది. మీరంతా సహకరించకపోతే నేనొక్కర్తినీ ఏం చేస్తాను?”
ఆమె మొహంలో ఆశాభంగం చూసి సాగర్ మెత్తబడ్డాడు
“సరే. నా ప్రయత్నం నేను చేస్తాను. ఇంతకీ అతని పేరేంటి?
“పేరా?… పేరు నేనసలడగనే లేదు.”అంది కంగారుగా.
సాగర్ నవ్వి “సర్లే.. అతన్ని కనీసం గుర్తుపట్టగలవా?”
“బాగా”
“అయితే పద వెళ్దాం” అంటూ లేచి నిలబది ఆమెకు చెయ్యందించేడు.
నిశాంత అతని చేతి ఊతతో లేచి నిలబడి చీరకంటిన ఇసుక దులుపుకొని అతన్ననుసరించింది.
ఇద్దరూ మెట్లెక్కుతుండగా నిశాంత కళ్లలో మెరుపు మెరిసింది.
“అదుగో! అతనిటే వస్తున్నాడు” అంది ఉత్సాహంగా.
సాగర్ అటువైపు చూశాడు.
అతను తలదించుకొని మెల్లిగా ఇసుకలో అడుగులేస్తున్నాడు.
నిశాంత అతనివైపు పరిగెత్తి “ఏమండి?” అంది గట్టిగా.
అతను తలతిప్పి నిశాంతవైపు చూసి “మీరా మేడం!” అన్నాడు ఆశ్చర్యంగా.
“అవును. నేను మీకోసమే బయల్దేరబోతున్నాను. గమ్మత్తుగా మీరే ఎదురు పడ్డారు”అంది నిశాంత ఉత్సాహంగ.
అతను తెల్లబోతూ “నా కోసమా?” అన్నాడు.
విద్యాసాగర్ వాళ్ల దగ్గరగా వచ్చి “ఇప్పటిదాకా మీ సంగతులే చెబుతోంది. ఇంతకీ మీ పేరు తెలీదట. ఫన్నీ..”అన్నాడు నవ్వుతూ.
అతను సాగర్ వైపు ఎవరన్నట్లుగా చూశాడు.
“ఈయన పేరు విద్యాసాగర్! నా క్లాస్‌మేట్!” అంటూ పరిచయం చేసింది నిశాంత.
అతను సాగర్‌తో చెయ్యి కలిపి “గ్లాడ్ టూ మీట్ యూ! నా పేరు హితేంద్ర!” అన్నాడు నవ్వుతూ.
“రండి. అలా కూర్చుని మాట్లాడుకుందాం.” అంటూ మళ్లీ బీచ్‌లోకి దారి తీసింది నిశాంత.
ముగ్గురూ జనరద్దీకి కొంచెం దూరంగా సముద్రాని కభిముఖంగ దగ్గరగా కూర్చున్నారు.
కెరటాల హడావుడెక్కువయింది.
చీకటి జాలరి విసిరిన వలలా సముద్రంలోకి పాకుతోంది.
“మీ గురించి నిశాంత అంతా చెప్పింది” అన్నాడు సాగర్ ఉపోద్ఘాతంలా.
అతను తల దించుకున్నాడు.
“చాలా చాలా బాగ పాడతారట. ఈ వాతావరణంలో ఒక పాట వినిపిస్తే..”అభ్యర్తిస్తున్నట్లుగా అడిగేడు సాగర్.’
హితేంద్ర నిశాంతవైపు ఇబ్బందిగా చూశాడు.
ఆమె కనుదోయిలో ప్రార్ధన తొణికిసలాడింది.
కాదనలేనట్లుగా అతను సముద్రం కేసి చూపులు నిగిడించేడు.
సముద్ర తరంగాలు వెన్నెల్ని చూసి ఉత్సాహంగా పడి లేస్తున్నాయి.
ఆందమె ఆనందం.. ఆనందమె జీవిత మకరందం.. వసంత కుసుమ మకరందంలా అతని గొంతులోంచి పాట బయల్వడింది.
కెరటాల ఘోష పక్క వాయిద్యమైంది.
సంగీతాభిరుచి లేని సాగర్ కూడా తనకి తెలియకుండానే పాటలో లీనమైపోయేడు.
“మీ పరిచయం కావడం నా అదృష్టంగా భవిస్తున్నాను” అని చెబుతూ “భలే మంచి రోజు, పసందైన రోజు” పాడేడు.
అలా ఎంతసేపో.
ఇక చాలు అనలేకపోయారిద్దరూ.
చీకటి ఆకాశంలో తన గుడారమెప్పుడు బిగించిందో వెన్నెల దాన్ని చీల్చి చెండాడాలని ఎప్పట్నుంచి ప్రయత్నిస్తుందో ఆ ముగ్గురిలో ఎవరు గమనించలేదు.
“అన్నీ ఘంటశాల పాటలే పాడుతున్నారు!” అంటూ సందేహం వెలిబుచ్చేడు సాగర్.
“నా గొంతుకు అవే బాగా సూటవుతాయి” వినయంగా చెప్పేడు హితేంద్ర.
“అవును” అంది నిశాంత.
“మీదొక ప్రోగ్రాం ఎరేంజ్ చేద్దామనుకుంటున్నాం” అంటూ తమ ఉద్ధేశ్యం చెప్పేడు విద్యాసాగర్.
“ప్రోగ్రామా?” అన్నాడతను అపనమ్మకంగా చూస్తూ.
“అవును నిశాంత చాలా పట్టుబడుతున్నది. ఇంకా ఎలా అన్నది మేము నిర్ణయించుకోలేదు. కాని ఈ లోపున మరికొన్ని మంచి పాటలు ప్రాక్టీసు చెయ్యండి. వీలయితే కాస్త సంగీతం నేర్చుకోవడానికి ప్రయత్నించండి. ఈ ఆర్ట్ గురించి నాకంత బాగా తెలియదనుకోండి.”అన్నాడు సాగర్.
అతను మాట్లాడలేదు.
నిశాంతవైపు కృతజ్ఞతగా చూశాడు.
ముగ్గురూ లేచి నీబడి నడవడం ప్రారంభించేరు.
“మా నిశాంత దృష్టిలో పడటం మీ అదృష్టమనే చెప్పాలి. ఇక మీ గురించి మీకు బెంగక్కర్లేదు.”అన్నాదు సాగర్ మళ్లీ నవ్వుతూ.
వాళ్ళిద్దరూ స్కూటర్ ఎక్కుతుంటే అతను చేతులు జోడించేడు.
“ఎలా పాడేడు?” స్కూటర్ వెళ్తోంటే అడిగింది నిశాంత.
“నువ్వు చెప్పేవంటే దానికి తిరుగుంటుందా?” అన్నాదు సాగర్ స్కూటర్ వేగాన్ని పెంచుతూ.
నిశాంత గర్వంగా నవ్వుకొంది.
*****

ఇంకా వుంది.

3 thoughts on “చీకటి మూసిన ఏకాంతం – 2

  1. చాలా బాగా సాగుతోందమ్మా కధ. తరువాయి భాగం కూడా త్వరగా చదివెయ్యాలి.

  2. నిన్న లేని అందమేదో నిదుర లేచేనెందుకో. నిదుర లేచేనెందుకో!’
    నిశాoత వృత్తి రీత్యా డాక్టర్ అయినా పాటలపై ఆమెకున్న అనురక్తి ఆమెలోని కళాపోషణను సూచిస్తూ… ఘంటసాల గారి అద్భుతమైన పాటలు గుర్తుచేస్తూ..హితేంద్ర పాత్రను ప్రవేశపెట్టడం బావుంది..

Leave a Reply to మాలిక పత్రిక Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *