March 28, 2024

నిన్నే ప్రేమిస్తా………

రచన: మణికుమారి గోవిందరాజుల

“యేమిటలా చూస్తున్నావు?”
“స్ఫటికం లాంటి నీ మనసుని. యెంత స్వచ్చంగా మెరిసిపోతూ కనపడుతున్నదో” తన్మయంగా అన్నది.
“నా మనసులో యేముంది? నిన్ను నువ్వు చూసుకో యెంత అందంగా కనపడతావో?”
“నేనా? అందంగానా? వెక్కిరిస్తున్నావా? యెటుపోయింది ఆ అందమంతా?” దుఃఖంతో గొంతు పూడుకు పోయింది.
“మై డియర్ సాజీ నాకు ఇప్పుడు నువు వేరేగా కనపడవు. అప్పుడెలా వున్నావో ఇప్పుడూ అలానే కనపడతావు”
“అయినా ఇదిగో ఇలా మాట్లాడావంటే నేను నీ దగ్గరికే రాను” బెదిరించాడు.
“లేదు..లేదు.. ఇంక అలా మాట్లాడను.” చున్నీతో కళ్ళు తుడుచుకుంది.
“చూడు శ్రీ ఇన్నాళ్ళకు భగవంతుడు నా కళ్ళు నేనే తుడుచుకుందుకు చేతులిచ్చాడు” నవ్వింది.
“ఓకే ..ఓకే.. ఇక అలా మాట్లాడను” అలిగినట్లుగా పోజు పెట్టి కూర్చున్న శ్రీకర్ ని చూస్తూ చేతులు చాపింది.
యెదురుగా ఇంకో కుర్చీలో కూర్చున్న శ్రీకర్ లేచి వచ్చి ఆమె పక్కన కింద కూర్చుని చాపిన ఆ చేతులను దగ్గరికి తీసుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. అలాగే ఆ చేతులను తన మెడ చుట్టూ వేసుకుని ఆమె మోకాళ్ళమీద తల పెట్టుకున్నాడు.
“శ్రీ “
“ఊ!”
“ఇదంతా నిజమే నంటావా?నా చేతులకు తగులుతున్న నీ శరీర స్పర్శ నిజమేనంటావా? నా కళ్ళకు కనపడుతున్న నువ్వు నిజమేనంటావా?కల కాదు కదా?”బేలగా అడిగింది.
తన మెడ చుట్టూ వేసుకున్న ఆమె యెడమ చేతిని తన కుడి చేత్తో పట్టుకుని సున్నితంగా తన చెంప మీద కొట్టుకున్నాడు.
“నా చెంప పగిలినంత నిజం సరేనా?”
తన రెండు చేతులతో శ్రీకర్ మొహం, నుదురు,కళ్ళు, పెదాలు, గడ్దం నిమురుతూ “నిజంగా నిజం. నిజంగా నిజం” అనుకోసాగింది.
“అమ్మాయ్! ఇక నన్నొదిలితే ఆఫీసుకు వెళ్ళొస్తాడీ దీనుడు.”
“ఇంకొద్ది సేపు వుండొచ్చుకదా?”
“నాకు మటుకు వెళ్ళాలనుందేమిటి? కానీ తప్పదు కదా?”
“నా వల్లే కదా నీకీ కష్టాలు? నీకు అవసరం లేని బాధ్యత నెత్తిన వేసుకున్నావు.” బాధగా అన్నది. కళ్ళల్లో నుండి అశ్రువులు రాలాయి.
“నేనిది బాధ్యత అనుకోవడం లేదు సాజీ” ప్రేమగా ఆమె కళ్ళు తుడిచి ముంగురులు సవరించాడు. “నన్ను నేను కాపాడుకుంటున్నాను”
“అవును కానీ ఈ రోజు ఫిజియోథెరపిస్ట్ వచ్చి వెళ్ళిందా? ఆమె చెప్పినట్లు చేస్తున్నావా? చాలా బాధ వుంటుంది కాని గుడ్ గర్ల్ లాగా ఆమె చెప్పినట్లు చేసెయ్యాలి మరి. నువు యెంత తొందరగా కోలుకుంటే మనం అంత తొందరగా కొత్త జీవితం మొదలు పెట్టొచ్చు మరి.” మాట మార్చి వూరించాడు.
“నువు నా గురించి పడుతున్న కష్టం ముందు నేను పడే బాధ యేపాటిది శ్రీ? యెంత బాధనైనా భరించే శక్తి నీ అపారమైన ప్రేమ నాకంద చేస్తున్నది. అయినా యెందుకు? యెందుకు శ్రీ? నా గురించి నీ జీవితాన్ని నాశనం చేసుకుంటున్నావు? ఇప్పటికి నాలుగు సంవత్సరాలయింది ..వేరే సరదాలు వేరే ప్రపంచం లేకుండా నా గురించే ఆరాటపడ్డావు, పడుతున్నావు. నా కోసం మీ వాళ్ళందరినీ వదులుకుని వొంటరి పోరాటం చేసావు. యెంత సర్దుకుందామన్నా నీ బాధ చూస్తుంటే తట్టుకోవడం నా వశం కావడం లేదు. ఇంకా యెన్నాళ్ళిలా అనే ప్రశ్నకు బదులే లేదు. వదిలేయ్ శ్రీ.. నా మానాన నన్ను వదిలేసి నువన్నా హాయిగా వుండు..”
“వదిలేసి పోవడానికి, నువు బాగున్నప్పుడు నువు అందంగా వున్నావని నిన్ను కామించలేదు సాజీ..అప్పుడూ ప్రేమించాను. ఇప్పుడూ ప్రేమిస్తున్నాను.ఈ మాట యెన్నిసార్లు చెప్పడానికైనా నాకు ఓపిక వుంది. చెప్తూనే వుంటాను… ఐ లవ్ యూ..ఐ లవ్ యూ…” గట్టిగా అన్నాడు.
“యెన్ని వూసులు చెప్పుకున్నాము? యెన్ని కలలు కన్నాము? ప్రాణంలో ప్రాణంగా ప్రేమించు కున్నాము. అదంతా అంతా బాగుంటేనేనా? ఇప్పుడు నీకు బాలేదని నిన్ను వదిలేసి నా దోవ నేను చూసుకుంటే దాన్నేమంటారు? నిన్ను వదులుకుంటే నన్ను నేను వదులుకున్నట్లే. ప్రేమంటే నమ్మకం. ప్రేమంటే భరోసా.. ఆ నమ్మకం, ఆ భరోసా మన ఇద్దరి మధ్యా మనం జీవించి వున్నంత కాలం వుండాలి..,వుంటుంది… అయినా అన్నీ బాగుండి అంతా బాగుంటేనేనా ప్రేమ నిలిచేది? నా అదృష్టం బాగుంది కాబట్టి నీకేమీ కాలేదు.” తృప్తిగా నిట్టుర్చాడు…
“నాకేమీ కాలేదా? మూడేళ్ళు కోమాలో వున్నాను. తెలివొచ్చి ఆరు నెలలు మంచంలో వున్నాను. అయిదు నెలల క్రితం వరకు కళ్ళు తప్ప యే అవయవం కదల్లేదు. నాలుగు నెలల క్రితం వరకు మాట కూడా లేదు. మూణ్ణెల్ల నుండే కదా లేచి కూర్చుంటున్నాను. ఇంకా నడక రానే లేదు. యెక్కడి నుండి డబ్బు యెలా తెస్తున్నావో తెలీటం లేదు .యెలా అయిపోయావో చూడు?”
“ఇదిగో చూడు ..పలుకులకు చిలకలు ఇప్పించలేదనే కదా నీ గొడవ ఇప్పిద్దాములే.. అడుగులకు అరిశలు కూడా ఇప్పిస్తాను సరేనా?” నవ్వుతూ తేల్చేసాడు.
“అయినా నువు చెప్పిన దాన్ని బట్టే తెలుస్తున్నది కదా ఇంప్రూవ్ మెంట్ యెంత బాగా వున్నదీ?..డబ్బు దేముంది? అంతా పోయినా కూడా నువు జీవంతో వున్నావు. అదే పదివేలు. యెప్పటికైనా లేచి తిరుగుతావు అన్న వూహే నాకు బలాన్ని ఇస్తున్నది. సాజీ… నా చేతిలో విద్య వున్నది. గుండెల్లో నువున్నావనే ధైర్యం వున్నది. నీకేమన్నా అయిన నాడు నేను కూడా వుండను..”
చటుక్కున శ్రీకర్ నోటికి చేయి అడ్డం పెట్టింది అలా మాట్లాడొద్దన్నట్లుగా.. చేయి తప్పించి మళ్ళీ చెప్పసాగాడు..
“కోమాలో నుండి బయటపడ్డాక నీ పరిస్తితి యెలా వుంటుందో చెప్పలేమన్నారు డాక్టర్లు. యెంత భయపడ్డానో…యెన్ని..యెన్ని రాత్రుళ్ళు నిన్నే చూస్తూ గడిపానో … యెంతమంది ..దేవుళ్ళకు మొక్కు కున్నానో..యే దేవుడు కరుణించాడో నీకు తెలివి రావటమే కాకుండా అన్నీ చక్కగా గుర్తున్నాయి.. చక చక నడిచేసేయ్…ఇద్దరం కలిసి వెళ్ళి అన్ని మొక్కులూ తీర్చుకుందాము.” వుత్సాహపరిచాడు.
“సాజీ ! ప్లీజ్. నువు సంతోషంగా వుంటేనే తొందరగా కోలుకుంటావు. లేకపోతే డిప్రెషన్ లోకి వెళ్తావు..డాక్టర్స్ మరీ మరీ చెప్పారు. నువు మనసులో కూడా బాధ పడకూడదని.. నీకు రాంగ్ ఇన్ఫర్మేషన్ వచ్చింది. మా వాళ్ళను నేనేమీ వదులుకోలేదు. వాళ్లు నన్ను వదల్లేదు. వాళ్ళ సహకారం లేకుంటే నేనేమీ చేయలేకపోయేవాడిని. మొదట్లో యేదో అన్నారు ..తలిదండ్రులు కదా వాళ్ళకేవో ఆశలు వుంటాయి మరి. ఇప్పుడు అర్థం చేసుకున్నారు.. అందుకే నా కంటే వాళ్లే నిన్ను యెక్కువగా కనిపెట్టుకుని వుంటున్నారు.” ఆప్యాయంగా దగ్గరికి తీసుకుంటూ చెప్పాడు.
“ఒక తపస్సు లాగా నిన్నీ స్థితికి తెచ్చుకున్నాను డియర్ . ఇక అలసిపోయాను. సాజీ.. నేను డిప్రెషన్ లోకి వెళ్ళకుండా చూసుకునే బాధ్యత నీదే మరి. లేదంటే మళ్ళీ మన జీవితంలోనుండి నాలుగేళ్ళు మైనస్ అవుతాయి. ఛీరప్ బేబీ…. ఇప్పుడు కాస్త వీల్ ఛెయిర్ లో తిరుగుతున్నావు కదా ?త్వరలోనే నీ కాళ్ళ మీద నీవు నిలబడతావు. తొందరలో మనం ఇంటికెళ్తాము ప్రామిస్…ప్లీజ్ నిరాశను నీ దరి చేర నివ్వకు..అది నిన్నూ నన్నూ కూడా తినేస్తుంది. నాకు ఆఫీస్ టైం అవుతున్నది. పరిగెత్తుకుని సాయంకాలం వస్తాను సరేనా?రోజంతా నీ పక్కనే వుండాలనిపిస్తున్నది డియర్…కాని వుద్యోగ ధర్మం తప్పదు ” నుదుటి మీద చుంబించి వదిలేసాడు.
“ఓకే! మరి నన్ను ఆ కుర్చీలో కూర్చోబెట్టి వెళ్ళు… ఈ రోజు ఇంకో గంట యెక్కువ కూర్చుంటాను.”
“గుడ్ గర్ల్” మెచ్చుకున్నాడు.
అలా సాజీని యెత్తి అపురూపంగా వీల్ ఛెయిర్ లో కూర్చోబెట్టాడు.
“ఓకే! బై బై డియర్..” చెప్పి వదల్లేక వదల్లేక వదిలి వెళ్ళాడు శ్రీకర్.
********************
సహజ కోమాలో నుండి బయటకు వచ్చాక అన్ని నెలలు మంచంలో నిద్ర పోతున్నట్లు వున్నా మనం చెప్పేవి తనకు వినపడి అర్థం చేసుకో గలుగుతుందని , ప్రమాదం విషయం కూడా చెప్పమనీ అందువల్ల పూర్తి తెలివి వచ్చాక దాని ఇంపాక్ట్ తక్కువుంటుందనీ డాక్టర్లు చెప్పడంతో శ్రీకర్ పక్కనే కూర్చొని సహజ వినే దానితో సంబంధం లేకుండా యెన్ని కబుర్లో చెప్పేవాడు. అందువల్ల శ్రీకర్ ఒక విషయం కాదు మామూలు మనుషులతో యెలా మాట్లాడతారో అలా అన్ని విషయాలు మాట్లాడేవాడు. డాక్టర్లు చెప్పినట్లుగానే అన్నీ అర్థమవుతుండేవి సహజకు. కానీ కన్ను కూడా కదల్చ లేకపోయేది. అందరూ ఆశలు వదిలేసుకున్న సమయంలో సడన్ గా ఒక రోజు కళ్ళు తెరిచి అందర్నీ చూడటం మొదలు పెట్టింది. మెడికల్ హిస్టరీలోనే చాలా ఆశ్చర్యమనీ అంతా శ్రీకర్ కృషి ఫలితమనీ వైద్యులు చెప్పారు.
తెలివి వచ్చిందే కాని కొద్దిగా లేచి కూర్చోగలగడానికి తొమ్మిది నెలలు పట్టింది. కొద్దిగా కూర్చొని కాళ్ళు చేతులు కదిలించడం మొదలు పెట్టగానే లాప్ టాప్ తెచ్చివ్వమంది. శ్రీకర్ కి సహజ తెలివితేటల మీద గొప్ప నమ్మకం వుంది. అందుకే వెంటనే అడిగినవన్నీ సమకూర్చాడు. ఒక పదిహేను రోజులు కంప్యూటర్ నాలెడ్జి అంతా రీకలెక్ట్ చేసుకుంది. పదిహేను రోజులు అన్ని జాబ్స్ కి అప్ప్లై చేస్తూ కూర్చుంది. చివరికి పెద్దది కాకపోయినా టైంపాస్ జాబ్ దొరికింది.. యేదైనా మొదలు మెదడుకి మేతలాగా యేదో ఒక పని చేయకపోతే ఆలోచనలు యెక్కువవుతాయని శ్రీకర్ అభ్యంతరం చెప్పలేదు
చిన్నగా వీల్ ఛెయిర్ ని జరుపుకుంటూ కంప్యూటర్ దగ్గరికి వెళ్ళింది సహజ. వెళ్ళిందే కాని పని మీద ధ్యాస నిలవడం లేదు.
చదువుకునే రోజుల్లో కాలేజీలో పరిచయమయ్యాడు శ్రీకర్.
శ్రీకర్ వ్యక్తిత్వం, స్త్రీలను గౌరవించే విధానం యెంతో ఆకట్టుకున్నాయి సహజను.
సహజ రూప లావణ్యాలే కాకుండా , ఆమె స్నేహస్వభావము,అందరితోను కలుపుగోలుగా వుండడం , వెనుకా ముందూ చూడకుండా అందరికీ సహాయం చేసే తీరు చూసి ముగ్ధుడయ్యాడు శ్రీకర్. యెప్పుడు జరిగిందో తెలీకుండానే ఒకరినొకరు ఇష్టపడటం మొదలయింది. సాధారణ కుటుంబమని మొదలు వద్దన్నా తప్పదని ఒప్పుకున్నారు తలితండ్రులు. పెళ్ళి ఇక నెల రోజుల్లో కొచ్చేసింది.
ఆ రోజు గుర్తొచ్చేసరికి భయంతో వొళ్ళు జలదరించింది సహజకు.
ఆ రోజు శ్రీకర్ తానూ కలిసి షాపింగ్ చేసుకుని ఎంఎంటీసీ కోసమని స్టేషన్ కి వచ్చారు. ట్రైన్ వస్తున్నట్లుగా అనౌన్స్ మెంట్ కూడా ఇచ్చారు. ప్లాట్ఫామ్ మీదికి రైల్ వచ్చేస్తున్నది.ఇంతలో ఒక మూడేళ్ళ బాబు, తలితండ్రులు యేమయ్యారో, బంతితో ఆడుకుంటూ ప్లాట్ ఫారం చివరికి వెళ్ళిపోయాడు. చేతిలో వున్న బంతి కిందపడి దొర్లుకుంటూ పట్టాలమీదికి వెళ్ళిపోయింది. బంతి కోసమని యేడుస్తూ ప్లాట్ ఫాం దిగడానికి ట్రై చేయబోతున్నాడు బాబు.అందరూ అరుస్తూ కేకలు పెడుతున్నారు.
పక్కనే శ్రీకర్ తో మాట్లాడుకుంటూ ఆ కేకలు విని అదాటుగా అటు చూసిన సహజకు గుండాగినంత పనయింది. పరుగునా వెళ్ళి బాబుని లాగి ఇవతలికి పడేసింది. ఆ వూపులో అప్పుడే వస్తున్న రైలుకి ప్లాట్ ఫాం కి మధ్యలో పడటం రైలు కొద్దిదూరం ఈడ్చుకుంటూ వెళ్ళి వదిలేయడం కన్ను మూసి తెరిచినంతలో జరగడంతో శరీరం లో ప్రాణం వుందే కాని విరగని యెముక లేదు. సహజకు ఆ క్షణంలో తల వెళ్ళి రైలుకు కొట్టుకోవడం వరకే స్పృహలో వుండడంతో గుర్తుంది. మళ్ళీ మూడేళ్ళ తర్వాత తెలివి రావడమే.
కోమాలోకి వెళ్ళడమంటే ప్రాణం పోయిన వాళ్ళతో సమానమని సహజ పేరెంట్స్ తో సహా యెంత మంది చెప్పినా శ్రీకరు సహజ చెయ్యి, ఆమెకు బాగవుతుందన్న ఆశ వదల్లేదు. తనకొచ్చిన వాటామొత్తం అమ్మేసి హాస్పిటల్ బిల్లు కట్టాడు. ఈ విశయాలన్నీ రోజు సహజ కోమాలో వున్నప్పుడూ,ఆ తర్వాత కళ్ళు తెరిచాక చెప్తూ వుండేవాడు శ్రీకరు.
అన్నీ కాకపోయినా కొన్ని గుర్తుండేవి. కళ్ళతో పాటు మెమొరి కూడా రావడంతో తర్వాత అన్నీ గుర్తు వచ్చాయి సహజకు. తనకు పునర్జన్మనిచ్చిన శ్రీకరు మీద,అంతటి గొప్ప వ్యక్తిత్వాన్ని తనకు దగ్గర చేసిన దేవుడి మీదా చాలా ప్రేమ భక్తి కలిగాయి సహజకు. ఆలోచనల్లో సమయం తెలియలేదు …..
“హల్లో సహజా..యెలా వుందీ రోజు?”పలకరించుకుంటూ లోపలికి వచ్చిన ఫిజియోథెరపిస్ట్ ని చూసి
“హలో ఆశా ! బాగున్నాను..హౌ ఆర్ యు?” తను కూడా నవ్వుతూ పలకరించింది..
“యేడి?మీ హీరో?ఇంకా రాలేదా?”
హాస్పిటల్లో అందరికీ కూడా శ్రీకర్ ని చూస్తే హీరో వర్షిప్..అందరూ హీరో అని పిలుస్తుంటారు
“వచ్చే టైం అయింది..ఇప్పుడు మన టైం కదా ?ఇదవ్వగానే వస్తాడు.మొదలు పెడదామా”
ఆశాకి సహజ ఇచ్చే కో ఆపరేషన్ యెంతో నచ్చుతుంది…రెగ్యులర్గా చేయించేవన్ని చేయించి వెళ్ళిపోయింది. నర్స్ వచ్చి స్నానం చేయించి చక్కగా పక్క దులిపి చిన్నగా పక్క మీద పడుకోబెడుతుండగా శ్రీకరు వచ్చాడు.
లోపలికి వస్తున్న శ్రీకరుని కళ్ళ నిండుగా చూసుకుంది సహజ.దగ్గరికి రమ్మన్నట్లుగా చెయ్యూపింది ..ఆ లోపలే వచ్చి పక్కన కూర్చున్నాడు
“శ్రీ! యే జన్మలో యే పుణ్యం చేసుకున్నానో ఇంత అదృష్టవంతురాలనయ్యాను. ఇంతగా ప్రేమించటం యెవరివల్ల నన్నా అవుతుందా? డబ్బు అందం చదువు ఇప్పుడు ఆకారంలో ,అన్నిటిలో నేను చాలా సామాన్యురాలిని. శ్రీ! నిన్నందుకునే అర్హత నాకు లేదు. ఇది చివరివరకూ వుంటుందా అని భయంగా వుంటుంది” కళ్లు భయంతో రెపరెప లాడాయి.
యెంతటి ట్రౌమా నుండి సహజ బయట పడిందో శ్రీకరుకి తెలుసు. ఆ భయంలో యెటువంటి అనుమానాలొస్తాయో వూహించగలడు.
“పిచ్చి సాజీ! నువు మాటా పలుకూ లేనప్పుడే నీ చెయ్యి వదల్లేదు. ఇప్పుడు వదుల్తానా?నో వే! కోటి సార్లు చెప్పనా నిన్నే ప్రేమిస్తా అని? చూడు నా గుండె లబ్ డబ్ బదులు సాజీ సాజీ అని కొట్టుకుంటుంది” సహజ తలని సుతారంగా యెత్తి తన గుండెకు ఆనించుకున్నాడు.
“అన్నయ్యా పబ్లిగ్గా ఈ వేశాలేంటి?మేమొప్పుకోము” నవ్వుతూ లోపలికి వచ్చారు శ్రీకర్ చెళ్ళెళ్ళిద్దరూ.. ఆ వెనకే “హ్యాపీ బర్త్ డే డియర్ సాజీ” పాడుతూ సహజ పేరెంట్స్, ఫ్రెండ్స్, శ్రీకర్ ఫ్రెండ్స్, వాళ్ళందరినీ లీడ్ చేస్తూ శ్రీకర్ తల్లితండ్రులూ వచ్చారు….
శ్రీకర్ కి తెలుసు సహజ ఇక జీవితాంతం నడవలేదన్న సంగతి. కాని ప్రేమించటం మాత్రమే తెలిసిన శ్రీకరుకి సహజ నడవగలుగుతుందా లేదా, అందంగా వుందా లేదా అన్న దానితో సంబంధం లేదు.. కాని ఆశ మాత్రం వుంది తన ప్రేమతో నడిపించగలనని….
శ్రీకరు ఆశ తీరాలని మనం కూడా ఆశపడదాము మరి.

శుభం..

12 thoughts on “నిన్నే ప్రేమిస్తా………

  1. Chala bagundi. అటువంటి భర్త దొరకడం నిజంగా అదృష్టం. శ్రీ ఆశ తీరాలని మేము కూడా కోరుకుంటున్నాము..

  2. Chala bagundi. అటువంటి భర్త దొరకడం నిజంగా అదృష్టం. శ్రీ ఆశ తీరాలని మేము కూడా కోరుకుంటున్నాము..

  3. Nice story mani…nijamaina prema chaaala goppadi ani ee kadha dwara chaala andam ga cheppavu…hats off to your writing style ….waiting for much more new stories from you…

Leave a Reply to Mani Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *