మాలిక పత్రిక

రచన : సోమ సుధేష్ణ

 

భారతికి నిద్ర రావడం లేదు. మూగబోయిన మనసుకు ఊపిరి ఆడటం లేదు. మనసేనాడో  మొద్దు బారిపోయింది. శరీరం చలించడం మానేసి చాన్నాళ్ళయింది. భర్త చనిపోయాడని బాధా లేదు, సంతోషమూ లేదు. దట్టమైన అడవిలో నడుస్తూ బయట ప్రపంచాన్ని చూస్తానా ! చూడనా! అనుకుంటూ జీవితమంతా నడిచి, అలసి పోయి ఆశ వదులు కున్నప్పుడు వెలుతురు కనిపిస్తుంది. అలవాటులేని వెలుతురు- అలవాటైన చీకటి- దేవుణ్ణి తలుచుకోవడం కూడా మరిచి పోయింది. యాంత్రికంగా రోజువారీ పూజలు జరిపించుకుంటున్న దేవుడు కూడా  ‘మనసులేని పూజ రొజూ జరిగినా అవి నాకవసరమా’! అనుకుంటున్నాడేమో!

యువతగా భారతి తనకు అందగాడు, తన్ను సంతోష పెట్టేవాడు వాడు భర్తగా రావాలని కన్యలందరి లాగే మనస్పూర్తిగా దేవుణ్ణి మొక్కుకుంది. దేవుడు అందగాన్నే ప్రసాదించాడు. డబ్బుకు కొదవ లేదు. చదువూ ఉంది. పేరు ప్రతిష్టలకు కొదవలేదు. కారు హోదాలు అన్నీ ఉన్నాయి. కొత్త దాంపత్యంలో చిరువాన మొదలయ్యి ఆ ఆనందాలు ఎక్కువ రోజులు నిలవ లేదు. మొదట్లో తల్లి ఫిర్యాదు, తనయుడి తిట్ల రివాజు మొదలయ్యింది.  ఆ ఇంట అది మామూలే అని కొంత కాలం తర్వాత తెలుసుకున్న భారతి కది అవమానంగానే ఉంది. భర్త మాటలకు షాక్ తగిలినట్టుగా నిర్జీవి అయ్యింది. అయినా మనస్పుర్తిగానే దేవుడికి పూజలు చేసింది. మాటలకు చితికి పోయిన మనసులో దేవుడు నిలవలేక వెళ్లి పోయాడు. మొదటి రెండుసార్లు భర్త తన ప్రవర్తనకు తాను తప్పుచేసినట్లు ఫీలయ్యాడు కానీ అది త్వరలోనే అలవాటుగా మారి వ్యసనంలోకి దిగింది.  భారతి తన పుట్టింటి కెళ్ళి తల్లితో తన బాధ వేళ్ళబోసుకుంది. ఆ తల్లి బిడ్డను ఓదార్చింది. వియ్యపురాలిని తూలనాడిందే కానీ బిడ్డకు దారి చూపలేక పోయింది. అది తర తరాలుగా స్త్రీజాతిలో జీర్ణించుకు పోయిన అసహాయత. దాన్ని వేర్లతో సహా పీకివేసే శక్తి ఒక్క స్త్రీకే ఉంది. ‘తిట్టు దెబ్బ కాదు, అది ఒక మాట అంతే’ అని సర్దుకు పొమ్మంది తల్లి. మరి తిట్లు తనని ఇంత బాధ పెడుతున్నా ఎందుకో భారతికి అర్థం కాలేదు.

భారతి ఎలా బ్రతుకును సరిదిద్దుకోవాలో తెలీక ఇసుకలో తల దూర్చిన ఆస్ట్రిచ్ లాగ జీవితంలో తల దూర్చుకుని బతక సాగింది. రాను రాను జీవితం ఆమెకు ఒక నటన లాగ అయిపొయింది.

అసలు మనసు పాతాళంలో ఎక్కడో కూరుకు పోయింది. భర్త కోపంలో ఒకటి రెండు సార్లు చేయి లేపాడే కానీ ఎప్పుడూ కొట్టలేదు అయితేనేం దేబ్బలకంటే ఎక్కువ అతని మాటలకు మనసు తూట్లు పడింది. ఆ మాటలకు అదిరి పడినప్పుడల్లా ఆశలు గడ్డ కట్టుకు పోయి కరుడు తేలాయి. కొన్ని బూతు మాటలకు అర్థం తెలీక ‘ఇంత మంచిగా కనిపించే మనిషిలో అంత చెడ్డ మాట లెక్కడి నుండి వచ్చాయా!’ అని చాలాసార్లు ఆలోచించింది. తనకు ఆ బూతు మాటలు అర్థం కాలేదు అంటే అర్థమయ్యే తిట్లు తిట్టేవాడేమో! అంతా విషాదంలోనూ భారతి నవ్వుకుంది. కొంత కాలం లోనే అది తండ్రి ద్వారా వచ్చిన విద్య అని తెలుసుకుంది. తిట్టడం తప్పు కాదను కునే కుటుంబం. ఇలాంటివి లోలోపలే తినేసే చెద పురుగులాంటివి. భారతికి తానేదో తప్పు చేసినట్టు, తనలో ఏదో లోపం ఉన్నట్టు ఫీలవ సాగింది. భార్య తన స్వంతం, ఏదైనా చేసే అధికారం ఉందను కుంటాడేమో! అందరితో ఎంతో అభిమానంగా ఉంటాడు. అతనిలో ఇంకో మనిషి దాగి ఉన్నాడని ఎవరు నమ్మరు. అందుకే అతని తల్లి ఈ జీవితానికి అలవాటు పడి పోయింది. శాశ్వతం కాని  ఈ జీవితంలో ఇన్ని నాటకాలు అవసరమా! ఇలా ఎంత మంది జీవిస్తున్నారు! వాళ్లతో తన బాధను పంచుకోగాలదా!

భర్త చనిపోయి మూడు నెలలు అయ్యింది. అంతా శూన్యంగానే ఉంది. ఇంకా అతని తిట్లు వినిపిస్తున్నట్టుగానే ఉంది భారతికి. భర్త చనిపోయినా ఆయన తిట్లు భారతితోనే ఉన్నాయి. ‘ఈ జన్మకిక విముక్తి లేదేమో!’ అనుకుంది. నిట్టూరుస్తూ బరువెక్కిన కనురెప్పలు తెరిచి ఆ పక్కకు  చూసింది. సోఫాలో కూర్చుని టి.వి. చూస్తోంది నీలిమ. టైం రాత్రి ఒకటిన్నర అయ్యింది. కొడుకు ఇంకా రానట్టున్నాడు.

“నీలిమా! అనూప్ ఇంకా రానట్టున్నాడు! చాల ఆలస్యమైంది నువ్వు పడుకో.”

“ఫర్వాలేదత్తయ్యా.” పిచ్చి పిల్ల ఒక్కత్తి పడుకోలేదు.

“ఇక్కడే పడుకో. నాకెలాగు ఇప్పుడు నిద్ర రావడం లేదు. నేను తలుపు తీస్తాలే. నాకు తెల్ల వారు జాములో ఎప్పుడో కానీ కునుకు పట్టదు.”

అమెరికాలో కింగ్ సైజ్ బెడ్ లాగ పెద్ద బెడ్ కావాలని స్పెషల్ గా ఆర్డరిచ్చి మరీ చేయించు కున్నాడు భర్త. ఒక్క మంచమే కాదు ఎటాచ్డ్ బాత్రూము-వగైరా వగైరా సదుపాయాలు అమెరికాలో లాగే చేయించుకున్నాడు. అనూప్ బిజినెస్ పని మీద వేరే ఊరెల్లి నప్పుడు నీలిమ అత్త పక్కన పడుకోవడం అలవాటే. మేనకోడలు కదా ఆ చనువుంది. కాసేపటికి నీలిమ వచ్చి

భారతి పక్కనే పడుకుంది. ఐదు నిమిషాల్లోనే ఘాడ నిద్రలోకి జారుకుంది. భారతి ఆలోచన ల్లోంచి బయట పడ్డానికి కాసేపు మెడిటేషన్ చేసి తాను మంచంపై ఒరిగింది. అంతలోనే డోర్ బెల్ మోగడంతో భారతి వెళ్లి తలుపు తీసింది. అనూప్ బాగా తాగినట్టున్నాడు, ఏ క్లబ్బులోనో గడిపి వస్తున్నాడు. తలుపు తీసినా సోలుగుతూ అక్కడే నిలబడ్డాడు.

“అనూ! లోపలికి రా.”

అనూప్ లోపలికి వస్తూనే,

“నువ్వు ఇంకా పడుకోలేదా!” మాటలు జారుడు బండ మీద నుండి జారుతున్నట్టుగా ఉన్నాయి.

కొన్ని నిమిషాల్లోనే అతని గొంతు ప్రతిధ్వనిస్తోంది. “నీలిమా! ఎక్కడున్నావ్? తలుపు తీయాలనే ధ్యాస కూడా లేకుండా నిద్ర పోతున్నావా! భర్త వచ్చినా రాక పోయినా నీకు పట్టిలేదు.”

భారతి ఒక్క క్షణం స్తంభించి పోయింది. కారు టైర్లు తిరిగినట్టు చరిత్ర కూడా రిపీట్ అవుతోందా! వెంటనే తేరుకుని కోపంగా అరిచిన కొడుకుకు అతని బెడ్ రూమువేపు చూపింఛి,

“నీలిమ వస్తుంది”. ఆతను రూములో కెళ్ళగానే

“నువ్వు బట్టలు మార్చుకో నీలిమ వస్తుంది”. అంటూనే భారతి లోపలి కెల్లింది.

అప్పుడే కళ్ళు తెరిచి గాబరాగా చూస్తున్న నీలిమతో నువ్వు ఇక్కడే ఉండు అని చేతితో సంజ్ఞ చేస్తూ ఒక గ్లాసుతో నీళ్ళు తీసుకుని వెళ్లి మంచం పై కూర్చున్న కొడుక్కు ఇచ్చింది.

“ఎక్కడ ఈ మహారాణి! సుఖంగా నిద్ర పోతున్నట్టుంది.” తారస్థాయిలో అనూప్ గొంతు లేచింది.

“నేను నీకంటే గట్టిగా అరవగలను.”

“అమ్మా! నువ్వు…”

“అవును, నేనే. ఎప్పుడో పైకి లేవాల్సింది. జరగలేదు. నీ గోంతు పైకి లేచి నువ్వు కింద పడ్డ క్షణమే నేను పైకి లేచాను.” గుండెల్లో ఆరని జ్వాలను అదిమి పట్టి,

“ఇద్దరం అరిస్తే రాత్రి నిశ్శబ్దంలో డ్రైవరు వింటాడు. రేపు నీ మొహం వాడికి చూపించడానికి ఇబ్బంది పడతావు. ఉదయం నువ్వు లేచాక మాట్లాడుకుందాం, నీళ్ళు తాగి పడుకో.” రూము బయటి కొచ్చి బయటి నుండి తలుపు గొళ్ళెం పెట్టి అరుస్తున్న కొడుకు మాటలు వినకుండా తన రూములోకి వెల్లింది. అయోమయంగా చూస్తూన్న నీలిమతో,

“ఏమి ప్రమాదం లేదు. ఉదయం నిదానంగా మాట్లాడుకుందాం. ఇప్పుడు నువ్వు అటు వెళితే ఇక ఎప్పటికి వాడిలో మార్పు రాదు. చెడు అలవాట్లను ఎంత త్వరగా సమాధి చేస్తే జీవితం అంతా బాగు పడుతుంది. ఆలస్యం చేస్తే వేళ్ళు పాకి పోయి జీవితాలనే కబళించేసే ప్రమాద ముంది. కొన్ని సార్లు దీర్ఘ శ్వాసలు తీసుకొని నిద్ర పోవడానికి ప్రయత్నించు.” ప్రేమగా అంది.

నీలిమ కళ్ళల్లోంచి నీళ్ళు కారుతున్నాయి. భారతి గుండె తరుక్కు పోయింది. ఇద్దరికి సరిపడా ధైర్యాన్ని తనలోనే పుంజుకుంది.

 

***** సమాప్తం *****