మాలిక పత్రిక

రచన: చెంగల్వల కామేశ్వరి

సాయంత్రపు సముద్రం అలలు ఎగసిపడుతున్నాయి ఆకాశపు నీలాన్ని కాజేసినట్లుగా, నీలపురాశిలా మెరిపోతోంది. వేగంగా తెల్లని నురుగులుతో ఒడ్డుకి కెరటాలని తోస్తోంది. అంతే నెమ్మదిగా వెన్నక్కి వెళ్లిపోతోంది.
ఇసకలో కాళ్లు కూరుకుపోతుంటే చేతుల్లో బరువయిన సంచీ అతికష్టం మీద మోసుకు వస్తూన్న పరమేశానికి ఆయాసం ఎగతన్నుతోంది. నడవలేక నడవలేక నడుస్తున్న పరమేశాన్ని చూసి పరుగులు తీస్తూ సముద్రం వైపు వెడుతున్న ఒక అబ్బాయి.
“తాతా బ్యాగ్ బరువుగా ఉందా ఇలా ఇవ్వు నేను తెస్తా!” అన్నాడు.
ఆ అబ్బాయి మాటకు “వద్దులే బాబూ ! అన్నాడు. ఒక్కనిముషం ఆగి కొద్దిగా ఆయాసం తగ్గాక మళ్లీ నడుస్తూ, మెల్లగా తీరానికి కాస్త దూరం లో చెప్పులు విడిచి తన బ్యాగ్ కిందపెట్టి పక్కన చతికిల పడ్డాడు. మసక బారిన కళ్ల జోడు తీసి తుడుచుకుని మళ్లీ పెట్టుకున్నాడు.
గుండె బరువుగా ఉంది బీచ్ లో తనకి. కొద్ది దూరంలో కొత్తగా పెళ్లయిన జంటలు , పిల్లలతో బీచ్ కి వచ్చినవాళ్లు నీళ్లల్లో కేరింతలు కొడుతూ ఫొటోలు దిగుతున్నారు. కెరటాలు ఉప్పొంగి వచ్చినప్పుడు కెరటాల అంచుల మీద తేలియాడుతూ, పక్కనున్నవారి కెవ్వుకేకలతో ఉల్లాసంగా, ఉత్సాహంగా ఉరకలు వేస్తున్నారు.
పాత జ్ఞాపకాల లో తనూ రాజీ ఇలా ఇదే బీచ్ లో ఎంతగా కేరింతలు కొట్టారో! నిలువెల్లా తడిసిపోయి భయానికి తనని హత్తుకుపోయిన రాజీ, పరిసరాలు మర్చిపోయి తమకంగా రాజీని అల్లుకుపోయినతాను. తమని ఫొటోలు తీసిన బావమరిది. సిగ్గుతో మొహమంతా ఎర్రవారి తమ్ముడిని తిట్టి, వాటిని చింపబోతే, అడ్డుకుని దాచుకున్న ఆ ఫొటోలు ఇప్పటికీ తన బ్యాగ్ లో ఉన్నాయి.
అవేనా! పిల్లలతో వచ్చి తమందరి కేరింతల ఫొటోలు, బారసాల ఫొటోలు అన్నప్రాసన తమ పెళ్లిఫొటోలు పిల్లల అక్షరాభ్యాసం ఫొటోలు అత్తింటివారితో పుట్టింటివారితో, తీయించుకున్న ఫ్యామిలీ గ్రూప్ ఫొటోలు. ఒక్కటేమిటి తన చిన్నప్పటినుండి తమ షష్టిపూర్తి వరకు ఎన్ని ఫోటోలో బాగున్న ఫొటోలు అన్నీ ఆల్బమ్ లలోనే కాక లామినేషన్ చేయించి ప్రతీగదిలో గోడగోడకు తరాలవారీగా అలంకరింపబడ్డ ఫొటోలు. తమ పిల్లల వేడుకలు శుభకార్యాలు కి తీయించిన వీడియో కేసెట్స్ డీవీడిలు సీడీలు ఒక్కటేమిటి తన వాళ్ల ఆనందాన్ని ఒడిసిపట్టిన నిధులు అవి.
ఇప్పుడు కూడా చెక్కుచెదరని చిరునవ్వులతో పదిలంగా కనిపించే అమ్మానాన్నలు అత్తామామలు తాతయ్యబామ్మలు అమ్మమ్మతాతలు తో తాము కూడా రకరకాల భంగిమల లో ప్రతి ఫోటోలో కళకళలాడుతున్నారు.
వాళ్లంతా అదృష్టవంతులు. గోడలమీద మనసులలో మోసేవాళ్లున్నారనే భరోసాతో హేపీగా వెళ్లిపోయారు. వాళ్లంతా ఎదరుగా ఉన్నట్లే అనిపించేది. ఏదయినా బెంగ అనిపిస్తే ఆ పొటోలు చూస్తే ధైర్యంగా అనిపించేది. ఇప్పుడు ఉన్న ఇల్లు అమ్ముకుని కావలసినవే మూట కట్టుకుని పిల్ల ల దగ్గరికే వెళ్లిపోతున్నాడు. ఊరు వదిలిపోతే తనదంటూ పోయేవి ఇల్లూ పొలమే అనుకున్నాడు. కాని తనకేమి కావాలో అవేమి లేని వాడని ఇప్పుడు అర్ధమవుతోంది.
తామిద్దరి తొలివలపులు పంచుకుని తమకి పవళింపు సేవ చేసిన పందిరిమంచం, తనెదురుగానే తెల్సున్నవాళ్లకి రాజీ జరీపూల పట్టచీరే పైన వేసి కుట్టిన పట్టు చీరల పరుపుతో సహా ఇచ్చేస్తే గుండెకి చిల్లు పెట్టినట్లయింది.
కొత్తకాపురంలో తామిద్దరే వెళ్లి కొనుక్కున్న కాఫీ ఫిల్టర్ దగ్గరనుండి ఇటీవల కొన్న స్మార్ట్ టీవీ డబుల్ డోర్ ఫ్రిడ్జి వరకు అన్నీ అన్నీ అయిన కాడికి అమ్మేసిన కొడుకులు. ఇవెందుకు ఇవెందుకు అంటూ అన్నీ తీసిపారేసిన కోడళ్లు ని చూస్తే తమ కాపురాన్ని విచ్చిన్నం చేస్తున్న వాళ్లల్లా అనిపించారు. కూతుళ్లు అయినా కొన్ని తీసుకుంటారేమో ! అనడిగితే! మాకెందుకూ ! అనేసారు.
అదే రాజీ పలకసర్లు, చంద్రహారాలు ఉంగరాలు నెక్లెస్ లు, జిగినీ, ఆరుగాజుల జతలు మంగళ సూత్రాల గొలుసుతో సహా అందరూ పంచుకున్నారు. అవి వాళ్లకీ ఉన్నాయి. మరి. ! ఆస్తులు అమ్మిన డబ్బులో ఇచ్చిన వాటాలు కూడా తీసుకున్నారు. తీసుకున్నప్పుడు మాత్రం వాళ్ల అమ్మ జ్ఞాపకాలు తలంపుకి వచ్చి ఏడిచారు. కోడళ్లు వోదార్చారు. ఈ సఖ్యత చూసి రాజీ పైనుండే ఆనందపడాలి.
రాజీ బ్రతికున్నప్పుడు ప్రతీదానికీ పోటీలు పంతాలు వంతులు చివరికి రాజీ మంచం మీదున్నప్పుడు కూడా వాళ్లల్లో వాళ్లు వాదులాడుకుని అలకలొచ్చి ఎవరూ పలక్కుంటే తానె జావకాచి పట్టించాడు.
తాను పోయేవరకయినా ఈఇల్లు అమ్మకుండా ఉంటే తనకీ సమస్య వచ్చేది కాదు. తన వారందరి గురించి ఇంత బాధ తనకుండేది కాదు. మొన్నీమధ్య కళ్లుతిరిగి పడి తలకి దెబ్బ తగలడం వల్ల వాళ్ల దగ్గరకి రమ్మని బలవంతం పెట్టి ఇల్లు పొలం కారు కూడా బేరాలు పెట్టించారు . అప్పుడేమి అనిపించలేదు కాని ఒక్కొక్కొ సామాను తీసేసి అందరికి ఇచ్చేస్తుంటే తన ఆనందం అంతా మూటగట్టిన ఆ ఇంటిలో తల్లి తండ్రి . తోదబుట్టినవారు. భార్య. ఎవరూ లేని ఒంటరి వాడిలా. దిక్కు లేని అనిపించి తనలో తానే కుమిలిపోయాడు.
ఆ ఒక్కొక్జ వస్తువు తమింటిలోకి ఎప్పుడు ఎలా వచ్చిందో దానికి కొబ్బరికాయ కొట్టి హారతి ఇచ్చి స్వాగతాలు పలికినపుడు ఎంత ఆనందం తమ కుటుంబం అనుభవించిందో పిల్లలకీ తెలుసు. వాళ్ల కోసం అవన్నీ కూడపెట్టకున్నా తమకి కావలసిన వస్తువులన్ని కొనుక్కుని సంతోషాల హరివిల్లు విరబూయించుకున్నారు. ఈ పొదరిల్లు చెల్లాచెదురయి మాలి లేని పూదోట అయిపోతుంది.
ఇలా అవుతుందనేమో! తమ కొలీగ్స్ కొందరు ఇవన్నీ వాళ్లే చక్కపెట్టేసుకుని హాయిగా ఆశ్రమాలకి డబ్బుకట్టి వాళ్లకు కావలసిన సదుపాయాలు చేయించుకుని తెరిపిగా ఉన్నారు . ఎవరు చూడాలసిన పనిలేదు చూడాలనుకున్నవారు వాళ్లే చూసి వస్తారు. ఓపిక ఉన్నన్నాళ్ల మధ్యలో వాళ్లే ఎక్కడికి కావాలంటే అక్కడికి వెళ్లేవారు. తనలా ఒంటరిగా మిగిలినా, అక్కడే ఉంటున్నారు.
తను బ్రతికే రోజులెన్నో! టైమ్ కి తింటూ మందులేసుకుంటూ ఉండేవాడికి ఎక్కడుంటే ఏమి ! తన ఉనికి తప్ప వారికేమి అక్కర్కేదు.
చివరికి గోడలకున్న ఫోటోలు అన్నీ తీసేస్తుంటే తను అవన్నీ సర్దుకుంటుంటే తన పిల్లలు
” అవన్నీ దేనికి ? అంటూ, “మాకే ఇరుకయి చస్తున్నాము. ఇవన్నీ ఎందుకు నాన్నా ! అలా వదిలేయండి కొనుక్కునవారే తీసేస్తారు అంటున్నారు. వాటిని అక్కర్లేని చెత్త అని వాళ్లంటూ ఉంటే బాధ ! . అవన్నీ శాశ్వతం అనుకుని లామినేట్ చేయించుకున్న ఫొటోలు చెత్తలో పారేయాలా! దేముడివయితే ఎక్కడో అక్కడ గుళ్లో పెట్టచ్చు. ఎవరికయినా ఇవ్వొచ్వు. కాని తమ ఫొటోలు ఎవరికి కావాలి? ఎక్కడపెడతారు? అన్న మీమాంశ రాగానే పరమేశానికి తన పాదాల క్రింద భూమి కదిలినట్లయింది.
స్థాన భ్రంశం అంటే ఇదేనా! వస్తువే ఉనికి కోల్పోతే మనిషికి ఉంటుందా! అనుకోగానే గుండేభయంతో ఒణికింది. ఒక ఫొటో గోడమీదనుండి తొలగిస్తే అదెక్కడుండాలి. ?పెట్టినచోటే ఉండాలి. మనిషి కూడా అంతేగా! తన సామ్రాజ్యంనుండి మరొక సామ్రాజ్యంలోకి వెడితే ! వారెక్కడ ఎలా ఉండమంటే అలా ఉండాలి. అంతేనా అంతేనా ! అని ఆక్రోశిస్తున్న మనసుని చిక్కపెట్టుకుని ఆ ఫొటోలన్ని సర్దుకుని ఇలా బీచ్ లోకి వచ్చాడు. వాటిని అన్నింటిని నీళ్లల్లో పారేయగలడు. కాని వాళ్లతో మమేకమైన తన మనసుని వారి అనుబంధాలను ఎక్కడ పారేయగలడు?
తను మాములు గృహస్తు పేరొందిన వాడేమి కాదు. తన వద్దే ఇన్ని ఫొటోస్ ఉంటే పేరొందిన వారుంటారు. కవులు కళాకారులూ రాజకీయనాయకులుంటారు. సన్మానాలు సత్కారాలు పొందిన జ్ఞాపకాల ఫోటోలు ఉంటాయి. పెద్ద పెద్ద వాళ్ళవయితే మ్యుజియంలో పెడతారు. తనలాంటి సామాన్యులకందరికీ ఇదే పరిస్థితా?చనిపోయే వరకు తమ ఇంటిలోనే నివసించేవారు ఎంత అదృష్టవంతులు! ప్రాణం పోగానే శరీరాన్ని తగలేట్టేప్పుడు ఇలాంటి జ్ఞాపకాలు కూడా తగలేట్టేస్తే సరిపోతుంది కదా ?
ఇలా ఆలోచిస్తూ ఉన్న పరమేశం చీకటి పడుతోందని గ్రహించుకుని మెల్లగా లేచాడు పరమేశం. మెల్లగా నడుచుకుంటూ నీళ్ల కెరటాల వరకు ఆ బ్యాగ్ మోసుకుని వెళ్లాడు సముద్రపు కెరటాలు కాళ్లని తడిపితే, కళ్లు కన్నీళ్లలతో చెంపలని తడుపుతున్నాయి. బ్యాగ్ తెరచి ఒకొక్కొ ఫొటొ తీసి మసకబారిన కళ్ళతో కళ్ళారా చూసుకుంటూ, బలమంతా కూడగట్టుకుని. ఒక్కొక్క ఫోటో నీళ్లల్లోకి విసురుతున్నాడు.
చుట్టుపక్కల జనం వింతగా చూస్తున్నారు. విషయం అర్ధమైనవారు నిట్టూరుస్తూన్నారు. అర్ధం కానివారు పట్టించుకోవడం మానేశారు. బంధాలను వదలలేనట్లుగా పరమేశం విసిరిన ఫోటోలన్ని కెరటాల మీద తేలి వచ్చి పరమేశం కాళ్లకే తగులుతున్నాయి. ఇంకాస్త లోపలికి వెళ్లి విసుదామమని అడుగేసిన పరమేశం ఇసుకలో అడుగు తడబడి కెరటాలలో నిట్టనిలువుగా పడిపోయాడు. చేతిలో బరువుగా ఉన్న బ్యాగ్ తో సహా కెరటాలలో మునకలేస్తూ మాయమైపోయిన పరమేశం ఉనికి తెలీక బీచ్ లో వెతుకుతున్న అతని పిల్లలకు మాత్రం పరమేశం కుటుంబం వాళ్ళ అమ్మానాన్నలు తోబుట్టువులు, అన్నదమ్ముల కుటుంబాలతో దిగిన ఫ్యామిలీ ఫొటో ఒకటి దొరికింది. దాన్ని పట్టుకు భోరుమన్న పరమేశం పిల్లల చుట్టూ గుమిగూడారు అక్కడున్న జనం. పిల్లలందరి ఇళ్ల ల్లో గోడలమీద సతీ సమేతంగా కొలువు దీరాడు పరమేశం. ఆతనికి కావాల్సిన ఉనికి అతనికి దొరికింది. గోడ మీద బొమ్మలా తన కుటుంబానికి శాశ్వత చిరునామా సంపాదించుకున్నాడు