March 29, 2024

వృక్షో రక్షతి రక్షితః

రచన: రాజశేఖర్ తటవర్తి..

 

కిరణ్ మేఘనాలది  చూడ ముచ్చటైన జోడి. ఇద్దరికీ పుస్తకపఠనం అంటే మక్కువ. ఇక పాట హిందీ పాటలంటే చెవికోసుకుంటారు. మేఘనకి కిరణ్ గాత్రం అంటే బహుప్రీతి. అప్పుడప్పుడు సరదాగా సాయంత్రం బాల్కనీ లో కూర్చున్నపుడు  “చౌదవి కా చాంద్ హో ” లేక “తేరే సూర్ ఆర్ మేరె గీత్” పాటపాడో ఆమెని మురిపించేవాడు.

కిరణుకి సంగీతంలో లోతైన ప్రవేశంలేకపోయినా వివిధ రాగాలలో, నగరంలో జరిగే కచేరీలలో ఆసక్తి చూపించేవాడు. అది తన జీవన శైలిలో ఒక విడదీయరాని భాగంగా ఉండేది. మేఘనతో  దైనందిన సంభాషణల్లో అవకాశం వస్తే సంగీతమిళిత పదాలు వాడేవాడు. తొందరగా రావాలి అనడానికి… పంతువరాళి అని, పంచదార కలసని భీంపలాసాని, పిల్లులని పీలు అని, కాఫీని కాపీ అని రాగ సంబంధిత  ప్రాసశబ్దాలు ఉపయోగించేవాడు.  మేఘన తనవంతున కిరణ్ని మియాకి మల్హార్ అని , కోపంవస్తే అహిర్ భైరవ్ అని సంభోదించేది.

ఇలా ౩ పాటలు, 6 రాగాలుగా గడుస్తన్న వారి వైవాహిక జీవనగమనం కొంతకాలానికి ద్వితీయ ఘట్టానికి చేరుకుంది. ఇద్దరికీ పిల్లల మీద మక్కువ ఉంది కానీ ఇరువురు ఉద్యోగం చేస్తున్నమూలన పిల్లలకి సరైన సమయం, లాలన కేటాయించగలరా అని ఒక సందిగ్ధం.

“డార్లింగ్! ఇట్స్ నాట్ ఏ బిగ్ డీల్. మేనేజ్ చెయ్యవచ్చు. లోకంలో ఏంతో మంది ఉభయులు పనిచేస్తున్న భార్యాభర్తలు పిల్లలని పెంచడం లేదా?  ఒక రోజు నువ్వు ఒక రోజు నేను ఆఫీస్ నించి తొందర వస్తాము”. పైగా మన ఆఫీస్లో వారానికి ఒకరోజు పిల్లలని ఆఫీసుకి  తీసుకురావచ్చు. వీకెండ్స్ పూర్తిగా సెలవే” అన్నాడు కిరణ్ అదో పెద్ద సమస్య కాదన్నట్టు.

“స్టాప్ ఇట్ కిరణ్” అంది మేఘన అసలే చారడేసి కళ్ళని మరింత పెద్దవి చేస్తూ.. “ఇది ఒకటో రెండో సంవత్సరాల మాట కాదు. మన మీద ఒక జీవితం ఆధారపడి ఉంటుంది. మనము ఆ బిడ్డకి తగిన సమయం, ప్రేమ, ప్రేరణ, నైతిక విలువలు స్థిరముగా ఇవ్వగలమా లేదా అని భాద్యతగా ఆలోచించాలి” అంది ఆత్రంతో కూడిన స్వరంతో .

ఈ మీమాంసలో కూట్టుమిట్టాడుతోంటే ఒకరిద్దరు సన్నిహితులు కుక్కపిల్లనిగాని, మొక్కలనిగాని పెంచితే ఆ అభ్యాసం పిల్లల్ని పెంచడానికి బాగా పనికివస్తుందని బ్రహ్మరహస్యం  చెప్పితే..ఇదేదో బాగుందని..కుక్క అయితే హై మెయింటెనెన్స్  రోజూ బైటకు తిప్పడం, మొరగడం అదీ ఉంటుందని, నోరులేని, కదల్లేని మొక్కలు పెంచడాన్ని ఎంచుకున్నారు. చిన్నపుడు టీవీలో అన్నదాత కార్యక్రమం చూశామన్న ధీమా కామోసు!

మర్నాడు ఆఫీసులనించి త్వరగావచ్చి దగ్గరలో ఉన్న ఒక నర్సరీకి వెళ్లారు ఇద్దరూ. అక్కడ ఉన్న వివిధ రకాల మొక్కలు చూసి అవాక్కయ్యారు.

“వాడిపోయిన పూలు చూస్తే నా మనస్సు ఆరాటం చెందుతుంది” అన్నది మేఘన గారంగా బాధపడుతూ..

“నో ప్రాబ్లెమ్ హనీ! వీ విల్ ట్రై నాన్ ఫ్లవరింగ్ ప్లాంట్స్” అన్నాడు మేఘన తల నిమురుతూ.

అలా పూలు పూయని మొక్కలని పెంచాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఒక ఫెర్న్ ప్లాంటుని (Fఎర్న్), ఓక పామ్ (ఫల్మ్) ప్లాంటుని చెరొక కుండీలో పెట్టి జాగ్రత్తగా, మోజుతో ఇంటికి తెచ్చుకున్నారు.

వాటికి రోజూ ఆఫీసు నుండి వచ్చిన తరువాత మేఘన చెరో మగ్గుడూ నీరుపోసేది. కిరణ్ వాటికి కొంచెం ఎరువు వేసి రోజూ పొద్దున్నే ఎండ సోకే ప్రాంతంలో పెట్టి ఆఫీసుకి వెళ్ళేవాడు. ఇలా ఒక నెల గడచిన తరువాత పామ్ ప్లాంటు ఆకులు పచ్చగా అవ్వసాగాయి. కిరణ్ ఒకటి రెండు ఆకులకు తెగులు ఏమో అని వాటిని కట్ చేసాడు. మేఘన వాటికి మరింత నీరుపోయసాగింది. ఇలా ఒక వారం రోజుల తరువాత కాండంతో సహా మొక్కంతా పచ్చగా అయ్యి వాలిపోసాగింది.

ఏమి చెయ్యాలో తోచక కంగారు పడుతూ ఆ మొక్కలమ్మిన నర్సరీ వాడికి మొరపెట్టుకోగా అతను విషయం గ్రహించి సత్రాజిత్తు కృష్ణుడికి శమంతకమణి ఇవ్వని మూలాన  ఇలా జరిగింది అని చెప్దామనుకొని వారి శోకగ్రస్తమైన మొహాలు చూసి జాలిపడి ఇలా సలహా ఇచ్చాడు. “సార్..  ఆలా చలివేంద్రంలో మజ్జిగ పోసినట్టు మొక్కలకు నీళ్లు పోయకూడదు. అజీర్ణం చేస్తుంది. ఒక పనిచేయండి. ఈ మధ్యన సాక్క్యూలంట్స్ (శుచ్చులెంత్స్) అని అతి చిన్న మొక్కలు ప్రాచుర్యంలోకి వస్తున్నాయి. వాటికి వారానికి ఒక సారి నీరు పోస్తే చాలు. మెయింటెనెన్స్  కూడా చాలా తక్కువ. మీ బుక్షెల్ఫ్ మీద కూడా వీటిని పెంచవచ్చు.”

చంటిపిల్లలు కూడా అంతే చిన్నగానూ, లేతగానూ ఉంటారు కాబట్టి ఈ బువ్వలాటలో బొమ్మల మాదిరి ఉండే మొక్కలను ట్రై చేద్దామని నాలుగు సాక్క్యూలంట్స్ ఇంటికి తీసుకు వచ్చారు. ఆ నాలుగు చిరుమొక్కలు కిరణ్ దోసిళ్ళలో పట్టేసేటంత బుజ్జిగా ఉన్నాయి. చంటిపిల్లని చేతులోకి తీసుకున్నట్టు అతి భద్రంగా రెండు లిల్లీపుట్ మొక్కలను కిరణ్ నుంచి తీసుకొని మేఘన తన అరచేతిలో సున్నితంగా పట్టుకుంది.

ఇంటికి తీసుకొని వచ్చి వాటిని ఎక్కడ పెట్టాలా అని ఆలోచిస్తూ.. స్టడీ టేబుల్ మీద లాంప్ క్రింద పెట్టారు. ఆ దీపపు వేడి తట్టుకోలేవని అక్కడినించి మార్చి హాలులో పైషెల్ఫ్ మీద పెట్టారు.

ఆ  మరునాడు నడిరాత్రి మేఘనకి  ఆ చిన్నకుండీలు షెల్ఫ్ మీద నుండి అమాంతం క్రింద పడినట్టు కల వచ్చి హట్టాతుగా లేచి వాటిని హాలులో క్రింద షేల్ఫులో పెట్టి ప్రశాంతంగా పడుకుంది.

రోజూ వాటిని మృదువుగా ముట్టుకొని, ప్రియముగా వాటితో మాట్లాడి, సాయంత్రం వాటిని బాల్కనీలో వారితోపాటు పక్కన పెట్టుకునేవారు. ప్రతి ఆదివారం ఒక గుక్కెడు నీరు పసిపిల్లవానికి పాలు పట్టినట్టు ఆప్యాయంగా పోసేవారు. నెలకి ఒకసారి నర్సరీవాడి దగ్గరకు వెళ్లి ఆ చిన్నకుండీలో మట్టిని మార్పించి (పిల్లవాడి డైపర్ లాగ) కలియగలిపించేవారు.

నర్సరివాడి సలహా మేరకు ఆ బాలాకుపచ్చలను కొంచంసేపు ఎండలో పెట్టి, మూడు నెలలకు ఒక సారి ఒక చిటెకెడు ఎరువుగింగులు వేలుతో మెత్తగా మట్టిలో గుచ్చి (వాక్సినేషన్ మాదిరి), వేసవికాలంలో ఆ మొక్కలను బెడ్ రూమ్ షేల్వ్స్ మీదకి మార్చి.. చంటి పిల్లాడిలా సాకారు. వాటికి అమ్రితవర్షిణి, రసియా, కళ్యాణి మరియు మోహన అని పేర్లు పెట్టారు.

ఇలా ఒక 6 నెలలు గడిచాయి. ఆ చిన్న మొక్కలో కొత్తచిగురు వచ్చింది. వాటిని పెంచడంలో వీరికి చేయి తిరిగింది. కిరణ్ మేఘనలు ద్వితీయ అధ్యాయానికి  అరంగేట్రం చేశారు. “అశోకుడు అన్ని చెట్లు ఎందుకు నాటించాడో ఇప్పుడు అర్థమయ్యింది”  అన్నాడు కిరణ్ ఉల్లాసంగా. పది నెలల తరువాత హాస్పిటల్ లేబరురూంలో ప్రసవ సమయంలో ఆ సాక్క్యూలాంట్స్ తన పక్కన పెట్టుకొంది మేఘన. వారు తల్లి తండ్రులవడానికి సంసిద్ధులను చేసిన ఆ మొక్కలకు కృతఙ్ఞతలు చెప్పుతూ ఆ  సిరులొలికించే పసిబిడ్డకి “శాకాంబరి” అని నామకరణం చేసారు.

సంతోషంతోనో లేక ఫ్యానుగాలికో మరి ఆ చిన్నారి మొక్కలు ఒకసారి అటూఇటూ తుళ్ళాయి.

*****

3 thoughts on “వృక్షో రక్షతి రక్షితః

  1. పెంచడం అంటే ప్రేమని పంచడం…
    అవి మొక్కలైనా కుక్కలైనా సరే!
    అందుకు సమయం, వృత్తి ఉద్యోగాలు ఆటంకం కాకూడదు.
    మరి తాము పిల్లలని కని పెంచడంలో విజయం సాధించగలమా లేదాఅని పరీక్ష నిర్వహించుకుని నిర్ణయించుకున్న ఈ చిన్న కథ హృద్యంగా ఉంది

  2. కథ బాగుంది. వ్రాయగా వ్రాయగా ఇంకా సాఫీగాను,
    తళుకులొలుకుతూను వస్తుంది.
    Kudos Raja & Kiran.

  3. బాగుంది రాజా, కుక్కలతో అయితే శిక్షణ ఇంకా బాగుండేది, నా కొడుకూ, కోడలూ అలాంటి శిక్షణలో నే ఉన్నారు. ఈ కాన్సెప్ట్ మొదట అక్కడే విన్నా, ఇప్పుడు కధ రూపేణా చదివా. నీ నుంచి మరిన్ని మంచి కథలు రావాలని ఆకాంక్ష తో

Leave a Reply to మీనాక్షి శ్రీనివాస్ Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *