March 29, 2024

అది ఒక ఇదిలే…

రచన : సుధేష్ణ

 

అపార్ట్మెంటు అంతా శుభ్రం చేసి టేబుల్ పైన వేజ్లో పువ్వులు గుత్తిగా అమర్చి ఆ పక్క నిలబడి, ఈ పక్క నిలబడి చూసాడు. డైనింగ్ టేబుల్, దానిపైన వెజ్, అందులో పువ్వులు అన్నీఅందంగానే కనిపిస్తున్నా యని రూడీ చేసుకున్నాక తృప్తిగా ‘మేరి సప్నోంకి రాణి’ ఈల వేస్తూ వంటిన్ట్లో కేల్లాడు రోహన్. పెద్దగా ఏనాడూ వంట చేసినవాడు కాదు. ఐపాడు ముందు పెట్టుకుని ఘుమ ఘుమ లాడే వంట కాలు పొలావు, కోడికూర, యమ్.టి.ఆర్.మిక్స్తో సాంబారు అవికాక ఇంకా పెరుగు పచ్చడి చేసాడు. ముందు రోజే కారుని కూడా ఎంతో శ్రద్దగా శుభ్రం చేసాడు. ఇప్పుడది మెరుస్తోంది. ఈ రోజు స్పెషల్..ఆలోచనకే రోహన్ కు వళ్ళంతా పులకరించింది. సంతోషం పట్టలేక గట్టిగా అరిచాడు  ‘నా పెళ్ళాం అమెరికా వస్తోందండోయ్!’

రోహన్ హరితను పెళ్ళి చేసుకుని రెండేళ్ళయ్యింది. అమెరికన్ అయితే ఈ పాటికి విడాకులకు సిద్ధ పడేవాడు. రోహిత్ పెళ్ళయ్యాక రెండు వారాలే ఇండియాలో ఉన్నాడు. జాలితో మీ గుండె కరిగి పోతోందా! మీరు నమ్మలేక పోతే వెళ్లి అ కర్కోటకులైన అమెరికన్ కన్సోలేటు వాళ్ళకు చెప్పండి. ఆ తర్వాత రెండుసార్లు రోహిత్ ఇండియా వెళ్ళాడను కోండి. ఇప్పుడు నేను చెప్పబోయేది అది కాదు. రోహిత్ కథ వేరులెండి. ఎందుకని అడక్కండి. పెళ్ళి  చేసుకుంటానని నెల రోజుల సెలవుతో ఇండియా వెళ్ళాడు. అమ్మాయిల మొహాలు చూసి (ఫోటోలో లెండి), వాళ్ళను కలవడానికి రెండు వారాలు పట్టింది. ఆ తర్వాత ఈ అందమైన హరితను ఎన్నుకొని పెళ్ళి చేసుకున్నాక ఒక వారమే మిగిలిందని మరో వారం సెలవు పొడిగించాడు. అదీ జరిగింది.

నీటుగా ఉన్న కారులో సోగ్గాడిలా కూచుని పాటలు గున్ గునాయిస్తూ, స్పీడ్ లిమిట్ ఎంతో రోడ్డు సైడు బోర్డుకేసి చూస్తూ కారు నడుపుతున్నాడు. ఈ రోజు స్పీడ్ టికెట్టు రాకూడదు మరి. హరితకు ఇష్టమని పాత పాటలన్నీ ప్రోగ్రాం చేసి రెండు వారాలనుండి విసుగు లేకుండా అవే వింటున్నాడు. రోహిత్ బుద్దిమంతుడైన కుర్రాడిలా ఉన్నాడీ రోజు.

నెల రోజుల క్రితం స్నేహితుణ్ణి ఎయిర్ పోర్టునుండి పికప్ చేయడానికి పది నిమిషాల్లో వెళ్ళాడు. ఈ రోజేమిటీ రోడ్డును ఎవరేనా లాగి పొడుగు చేసారా! ఎయిర్ పోర్టు ఇంత దూరంగా ఉందా!! నాకెప్పుడూ ఇంత టైం పట్టలేదే! అనుకుంటున్నాడు. ఎలాగైతేనేమి చివరికి ఎయిర్ పోర్టు చేరాడు. కారులోంచి దిగుతూంటే కాస్త నర్వస్ గా ఫీలయ్యాడు. ఒక్కసారి తన డ్రైక్లీన్ మీడియం స్టార్చ్ పెట్టిన షర్ట్, ద్రైక్లీన్ ప్యాంటు నుండి అతని చూపు కింద షూజ్ పై వాలింది. ఊప్స్! ఎడమ షూజ్ పైన ఏదో మరక ఉంది. వెంటనే ప్యాంటు పాకెట్ లోంచి టిష్యూ తీసి షూస్ పై మరక తుడిచేసాడు. ఆ టిష్యు పడెయ్యాలి, ఒక్క కార్నర్ తోనే తుడిచాడు. పడేసే ముందు రెండవ షూజ్ కూడా తుడుచుకున్నాడు. ఎరైవల్ కారిడార్ లోకి నడుస్తూంటే మనసులో ఆలోచనలు రేసు గుర్రాల్లా పరుగెత్తుతున్నాయి.

‘హరిత చాల అందగత్తె, ఇప్పుడు ఎంత మారిందో! దగ్గరగా చూసి ఎనిమిది నెలల యింది. పింక్ చుడీదార్ వేసుకుంటానని చెప్పింది. వంట ఇంకా ఇతర పనులు కూడా రాక పోవచ్చు. తల్లి చిన్నప్పుడే చనిపోయింది. నానమ్మ చాలా గారాబంగా, పెంచింది. నాజూకుగా ఉండే నా భార్యకు వంట రాక పోయినా ఫర్వాలేదు. చుట్టు పక్కల చాల రకాల రేస్తారెంటులున్నాయి. ఆడవాళ్ళు బాగా డబ్బు ఖర్చు చేస్తారని స్నేహితులు మాట్లాడటం తెలుసు అందుకే అనవసర ఖర్చులు చేయకుండా చాల పొదుపుగా డబ్బు కూడ బెట్టాడు. హరితకు ఇక్కడి  విషయాలు తెలియక పోవచ్చు వచ్చాక నిదానంగా ఒకటొకటి చెప్పాలి. పరిసరాలు, పనులు అలవాటు అయ్యేవరకు సాయం చేస్తూ తనకు దగ్గరగానే ఉండాలి’ అను కున్నాడు.

“రోహాన్! హియర్. ఇటు వేపు..” ఉపుతున్న చేయితో బాటు మధురమైన గొంతు. గబ గబా అటువేపు వెళ్ళాడు. వయ్యారి అందాలు చూస్తూ దగ్గరగా వెళ్లి,

“హరితా! ప్రయాణం బాగా జరిగిందా?” అందంతో సిగ్గు మొగ్గయిందా! నెవర్ మైండ్, వంగి చెంప మీద ముద్దిచ్చాడు. బేగులు తీసి కార్ట్ లో పెట్టాడు. హరిత రెండు బేగులు పట్టుకుంది.

“రోహన్! ఈ రెండు బేగులు ఇంటికి వెళ్ళేవరకు ఎక్కడా పెట్టను.” తేనెలొలికే స్వరంతో అంది.

“నువ్వు చాలా అలసి పోయుంటావు. అవి బరువుగా ఉన్నట్టున్నాయి, ఈ కార్ట్ లో పెట్టు హరితా.”

“ ఫరవాలేదు. నేనంతగా అలసిపోలేదు.”

ఇద్దరి మనసులు గాలిలో తేలిపోతున్నాయి. ఇంటికి చేరగానే హరిత రెండు రోజుల అలసట పోవడానికి షవర్ తీసుకుంది. రోహన్ టేబుల్ పైనున్న కేండిల్ వెలిగించి పువ్వుల పక్కనే

పెట్టాడు. అంతలోఊర్వశిలా వచ్చింది.

‘కిన్నెరసాని వచ్చిందమ్మా వెన్నెల పైటేసి, విశ్వనాథ పలుకై విరుల తేనే కులుకై’ రోహన్ మనసు

లో పాడుకున్నాడు. కవి కళ్ళకు ఎంత అందం కనిపిస్తే అంత గొప్ప కవిత జన్మిస్తుంది!

హరిత అలసి పోలేదంటు బెగుల్లోంచి స్వీట్స్ తీసి ఫ్రిజ్లో పెట్టింది. సంతోషంగా డైనింగ్తేబుల్వేపు చూసింది. ఆ కళ్ళల్లోని మేచ్చుకోలుకు పొంగి పోయాడు. ఇంట్లో రేంజ్ మొదలుకొని అన్నీ ఎలా వాడాలో చూపించాడు. అ వారం సెలవు తీసుకుని హరితకు ఉరు చూపించాడు.  ఫ్రిజ్లో ఫుడ్ చాల  నింపి పెట్టాడు గాబట్టి ఇప్పట్లో వంట పని ఉండదు. వారం ఇట్టే గడిచి పోయింది. రోహన్ వర్కు వెళ్లేముందు ‘నేను వీలైనప్పుడల్లా ఫోను చేస్తుంటాను. నీకు ఎప్పుడు ఫోన్ చేయాలనిపిస్తే అప్పుడు చేయి.’ అంటూ ఇండియాకు ఎలా ఫోన్ చేయాలో చెప్పాడు. వర్క్లో ఆలోచనల పవన వీచికలు  కదులుతూంటే మనసు ఏ పనీ చేయడం లేదు.

‘మొన్నటి వరకు కాలేజి కెళ్ళిన హరిత వంట ప్రయత్నంలో మాడ్చేసిన గిన్నెలు సింకులో కనబడొచ్చు అనుకున్నాడు. అయినా పర్లేదు రోహన్ తట్టు కోగలడు. కొత్తగా పెళ్ళ యిన జంట కదా! చేతన్ వైఫు ప్రీతికి ఆర్నెల్లు అయినా వంట సరిగ్గా రాలేదని, బట్టలు ఐరన్ చేయడం అసలు చాతకాదని, గ్రాసరీ బేగులు అసలు పట్టుకోదని ఎప్పుడు గోణుగుతుంటాడు. బేగులు నేనే   పట్టుకుంటానులే. ఇండియాలో ఆడవాళ్లకు అలవాటులేని పనికదా!’

ఈ ఆలోచనలతో లాభం లేదని పని క్విట్ చేసి త్వరగా ఇంటికి బయల్దేరాడు. ఇంటికి వెళ్లి తలుపు తీయగానే ‘నా చేతుల్లో వాలిపోతుందా! లేదా భయంతో తలుపులేసుకుని బెడ్ రూమ్ లో భయంగా కుర్చుంటుందేమో’. ఆరాటం, ఆత్రుత అతనిలో.

ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టగానే నవ్వుతూ ఎదురొచ్చిన హరితను చూసి పులకరించి పోయాడు. టీ తో పాటు ఉల్లిపాయ పకోడీ చేసింది. రాత్రి వంట కూడా చేసేసింది. చాల రుచిగా ఉన్నాయి. ఒకరోజు స్నేహితులను భోజనానికి పిలిచాడు. ఆనాడు కూడా రోహన్ సహాయం లేకుండా అన్ని తనే చేసుకుంది. రోహన్ అదృష్టవంతుడు! ఒప్పుకుంటారుగా! కాలచక్రం తిరుగుతోంది. దంపతు లిద్దరూ గ్రాసరి కొనడానికి వెళ్ళినపుడు బేగులు రోహిత్ ను పట్టుకోనివ్వలేదు హరిత. కాస్త

ఏమ్బరాసిన్గ్గా ఫీలయ్యాడు. ఎలాగో బలవంతపు నవ్వుతో బయట పడ్డాడు. కారు డ్రైవ్ చేయడం

నేర్పిస్తే కావలసినవి తానే తెచ్చుకుంటుంది అనుకున్నాడు.

త్వరలోనే కొంతమంది ఇండియన్స్ ని  ఫ్రెండ్స్ చేసుకుంది. కానీ వాళ్ళు మాకంటే పెద్దవాళ్ళు. ఆ మాటే అన్నాడు

“నేను నా వాళ్ళను చాల మిస్సవుతున్నాను. పెద్దవాళ్ళను చూస్తె నాకు మావాళ్ళను చూసి నట్టే ఉంటుంది. వాళ్ళు ఎంతో ఆపేక్షగా మాట్లాడతారు.”

“హరితా! మనం పెద్ద వాళ్ళతో స్నేహం చేసినా వాళ్ళ ఆలోచనలు మన ఆలోచనలతో వేరుగా ఉంటాయేమో. వాళ్లతో మనం కార్డ్స్ ఆడగలమా! వీకేండ్ కలిసి పిక్నిక్ వెల్లగలమా! కలిసి డ్రింక్ తీసుకోగలమా!”

“వాళ్ళు చాల మంచి వాళ్ళు రోహన్. గాసిప్ చేయరు. మనకు  మన వయస్సు ఫ్రెండ్సు కూడా ఉంటారు. నామీద నాకు నమ్మకం ఉంది. పెద్ద వాళ్లతో స్నేహం చేస్తే నేను పెద్ద దాన్నయి పోను, నాతో ఉంటె వాళ్ళు చిన్నవాల్లై పోరు ముఖ్యంగా అమెరికాలో. మనుషులతో కలిసి ఉండాలి గాని వయస్సుతో కాదు. వయస్సు చిన్నదైనా మనస్సు ముసలిదై ఎప్పుడూ ఎవరిమీదో ఏడుస్తూ …వాళ్ళు మనకవసరమా!”

కుడ్య చిత్రంలా ఉన్న హరితను చూస్తూ, ఓరి భగవంతుడా! అనుకున్నదానికంటే తెలివైంది నా బంగారు బొమ్మ అనుకున్నాడు. అన్నీ ప్లేస్ లే ఉన్నాయి.మురిసి పోయాడు.

“ నాకేమీ పట్టింపు లేదు. వయస్సు గురించి కాదు కానీ మన యువ స్నేహితులు మనల్ని చూసి వింత మనుషులు అనుకుంటారేమో” అన్నాడు.

“ఒకరు అంటారని మనకు నచ్చినవి మానుకోలేము. పీర్ ప్రెషర్ ఉన్నవాళ్ళు ఇష్టాయిష్టాలు చంపుకుంటారు. నకలన్తివెమీ లేవు. నాకు నానమ్మ ట్రెయినింగ్” – అంటూ కనుబొమ్మ ఎగరేసింది. “నానమ్మ చెప్పేది మన మనసు కంటే బలవత్తర మైంది మరోటి లేదుట. యౌవ్వనంలో ఉన్నామని  హరా బరా తిరుగుతూ, పోటా పోటీలు చేస్తూ, భస్మాసుర హస్తంతో అందరిని అదిమి పైకి రావాలని ఆరాటం ఉన్నవాళ్లని ముసలి వాళ్ళ కింద జమ కట్టొచ్చు. మనం యౌవ్వనంలో ఉన్నపుడే మంచి పనులు చేయడం అలవాటు చేసుకుంటే  మన మనసుకు బలం సుఖం వస్తుంది.”

“నిజం చెప్పావు హరిత.”

నానమ్మ గారాబం చేసి బంగారు బొమ్మను మాత్రమే ఇచ్చింది అనుకున్నాడు కానీ ఇంత మంచి తెలివైన  బుర్ర ఉన్న బంగారు బొమ్మను ఇచ్చారనుకోలేదు.

రోహన్ కు జాక్ పాట్ దొరికింది. నేనూ అదే అనుకున్నాను. మీరేమనుకుంటారు!

 

***** సమాప్తం *****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 thought on “అది ఒక ఇదిలే…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *