రచన: ఆశ
రెక్కలు విప్పిన కోరికేదో కోరింది
నా హృదయం చకోరి పక్షివలే
విహరించాలని ఆశ పడుతుంది!
బరువెక్కిన ఎక్కిళ్ళ వేదనను వదలి
అంతరంగంలో దాగిన ఛాయా చిత్రాల అనవాళ్లను విడిచి
మర్మంతో కూడిన మెత్తటి మనసు
చెలిమిలో ఇమడలేక
తా ననుకునే స్వేచ్చా జీవితంలో
తన ఉనికిని తానుగా నిలుపుకోవాలని
నా మస్తిష్కం నుండి విడుదల కోరుతుంది
నా హృదయం.
బదులు చెప్పని నిశ్శబ్దంగా నేనుంటే
నా ప్రతిబింబం నిగ్గదీస్తుంది
అసలు నీకు హృదయం అంటూ ఒకటుందని గుర్తుంతేగా స్వేచ్ఛ ఇవ్వగలవు
అంటూ నన్ను ఎక్కిరిస్తుంది.
.
నిజమే
తానే,ప్రపంచం అనుకునే స్వార్ధపు బుద్ది
ఉన్న ప్రతి మనిషి
మనసుని జత చేసుకుని హృదయాన్ని
తన స్వార్థపు గదిలో బంధిస్తే
హృదయం స్వేచ్ఛ కోరుకోక ఇంకేం చేస్తాది.
ఐనా సరే
హృదయపు గదిని మూసేస్తూ
మన్నించవే హృదయమా అంట్టుంది నా స్వార్ధం