రచన: మన్నెం శారద
చేతి గడియారంలోకి చూసేడు.
అయిదున్నరవుతోంది.
తూర్పు తెల్లబడుతోంది.
పక్షులు రొదచేస్తూ గూళ్లు వదలి వినీలాకాశంలోకి ఎగురుతున్నాయి. తెల్లవార్లూ అంతులేని ఆలోచనలతో, గతంలోని జ్ఞాపకాలతో నిద్ర కరువైంది.
ఏదో నీరసం!
కళ్ళలో అలసట!
కళ్లు మూతలు పడుతున్నాయి.
చలగాలికి కాస్త శరీరం వొణుకుతోంది. అయినా అతను లేవలేదు.
గుమ్మంలో స్వాతి నిలబడి వుండటాన్ని అతను గమనించాడు. కానీ చూడనట్టుగా ఊరుకున్నాడు.
“మమ్మీ” నానీ పిలుస్తున్నాడు స్వాతిని.
“ఊ”
మాటలు సారధికి వినబడుతున్నాయి.
“అంకుల్ నిద్రపోతున్నారా”? నానీ అడుగుతున్నాడు
“తప్పు- ఆయన్ని అంకుల్ అనకూడదు”
“మరి ఏమని పిలవాలి?” అక్షరాల్ని కూడదీసుకుని అంటున్నాడు.
“ఆయన అంకుల్ కాదు. డాడీ, డాడీ అని పిలవాలి” స్వాతి చెప్పింది.
“డా…డీ” నానీ గొంతులో ఆశ్చర్యం సారధికి అర్ధం అవుతోంది.
“వెళ్ళి డాడీని లేపి లోపలికొచ్చి పడుకోమని చెప్పు నానీ” అంది స్వాతి.
నాని దగ్గరగా వస్తున్నట్టుగా చిన్న పాదాల చిరుసవ్వడిని బట్టి గ్రహించేడు సారధి. అయినా కళ్ళు తెరవలేదు.
నాని సారధిని తట్టి పిలిచేడు.
“డాడీ!”
సారధి కళ్ళు విప్పి ఆ పసివాడిని చూసేడు.
లోకం గురించి ఏమీ తెలీని చిన్నారి వయసు!
కన్నతండ్రి భూమ్మీద లేడు! తల్లి ఎవర్ని చూపించి “డాడీ” అను అంటే ఆ వ్యక్తిని తండ్రిగా భావించి పిలిచే అనూయకపు వయసు!
ఊహ కొద్దిగా తెలుస్తున్నా, డాడీగా కొంతకాలం ఎరిగిన మనిషి ఆకస్మాత్తుగా మాయం కావడం- మరో వ్యక్తి “డాడీ”గా యింట్లోకి రావడంలో గల తిరకాసుకి అర్థం ఎలా తెలుస్తుంది?
సారథి నానీని దగ్గరగా తీసుకున్నాడు.
ఆప్యాయంగా ఆ పసివాడి తలపైన చేత్తో నిమిరి నుదుటిపైన ముద్దు పెట్టుకున్నాడు సారధి.
“అమ్మ నిన్ను లోపల పడుకోమంది” చెప్పేడు నాని.
సారధి బద్ధకంగా లేచేడు.
తిరిగి పడుకుంటే రోజంతా లేవటం కష్టం. అంచేతనే సారధి బద్దకాన్ని వదిలించుకునేందుకు బాత్రూంలోకి నడిచేడు.
అతను స్నానం చేసి లోపలికి వచ్చేసరికి స్వాతి డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర బ్రేక్ ఫాస్టు రెడీ చేసింది.
సారధి బ్రేక్ ఫాస్టు పూర్తి చేసేలోగానే నానీని స్కూలుకి వెళ్ళడానికి తయారు చేసింది స్వాతి.
“డాడీ, ఆయా వచ్చింది. స్కూలుకెళ్తూన్నా” నానీ సారధికి టాటా చెప్పి స్వాతి బుగ్గపై ముద్దు పెట్టి పరిగెత్తాడు.
నానీ “డాడీ” అని పిలిచినప్పుడల్లా సారధికి మనసు ఆదోలా అవుతోంది. ఆతను అక్కడే నిలబడ్డ స్వాతి కళ్ళలోకి అదోలా చూసేడు.
స్వాతి తల దించుకుంది.
“నేనే… ఆలా పిలవమని చెప్పేను వాడు అంకుల్ అని పిలిస్తే… నలుగురికీ వింతగా వుంటుంది. పైగా కొంత వయస్సు వచ్చేకా వాడు … అలా పిలవమన్నా పిలవలేడు… అందుకునే” సంజాయిషీ యిస్తున్నట్లుగా అంది స్వాతి.
“ఎందుకు ఏదో తప్పు చేసినట్లుగా చెబుతావు. వాడు ఈ రోజు నుంచి నా బిడ్డేగా! కాకపోతే ఈ క్రొత్త పిలుపు నాక్కాస్త వింతగా వుంది. అంతే!” అంటూ సన్నగా నవ్వేడు సారధి.
స్వాతి ఏమీ మాట్లాడలేదు.
మౌనంగా అతనికి టవల్ అందించింది.
అతను చెయ్యి తుడుచుకుని హాల్లోకి రాగానే- పాలిష్ చేసిన బూట్లు ఎదురుగా పెట్టింది.
ఇస్త్రీ చేసిన కర్చీఫుని అందించింది.
సారధి క్రీగంట స్వాతిని కనిపెడుతూనే వున్నాడు.
అన్ని పనులూ చేసుకుపోతున్నా- ఆమె ముఖంలో ఏదో కంగారు- శరీరంలో మరేదో వింత వణుకూ అతనికి కన్పిస్తూనేవున్నాయి.
అతను ఆమె వంక సూటిగా చూసినప్పుడు ఆమె అతని కళ్ళలోకి చూడలేక తల దించుకొంటోంది ఏదో తప్పు చేసినట్లుగా.
“స్వాతీ!” అతను చాలా నిదానంగా పిలిచేడు.
“ఊ”
“నేను నీకు భయంకరంగా కన్పిస్తున్నానా?” అతని ప్రశ్నకి ఆమె తడబడింది. కంగారుగా చూసింది. ఏదో చెప్పాలని ప్రయత్నించి విఫలమయినట్లు వణుకుతున్న పెదవులని నొక్కి పెట్టి తల దించుకొని నిలబడింది.
ఆమెనలా చూసేసరికి సారధికి జాలి కల్గింది.
“ఈ పనులన్నీ నాకు అలవాటే! నేను ఇవన్నీ చేసుకోగలను! నువ్వెందుకు అవస్థ పడతావు?”
ఆమె మాట్లాడలేనట్లు చూసింది. ఆ కళ్ళు బాధతో రెపరెపలాడేయి!
“నేను నా మనసుని పంచుకుని నన్ను సుఖపెట్టగల భార్య కావాలని కోరుకున్నాను. నా పనులన్నీ చేసిపెట్టే దాసీని మాత్రం కాదు” అని అతను వెళ్ళిపోతుంటే స్వాతి కళ్ళలో నిలిచిన నీళ్ళు చెంపల పైకి జారేయి,
స్వాతి చాలాసేపు స్థాణువులా అలానే నిలబడి చూస్తుండిపోయింది. ఆమెకు తెలియకుండానే గుండెలో గుబులు చోటు చేసుకుంది.
“ఏం చేస్తున్నావమ్మా స్వాతీ!” పక్కింటి జానకమ్మ ఉంది పిలుపుకి వులిక్కి పడి వెనక్కి తిరిగి చూసింది స్వాతి.
స్వాతి కళ్ళ నీళ్ళు ఆమె కంట పడనేపడ్డాయి.
“నేనేనే తల్లీ ! ఏవిఁటలా దిగులుగా వున్నావు? కొంపదీసి కొత్త మొగుడు అప్పుడే పెత్తనం మొదలెట్టాడేవిటి?” ఆమె దీర్ఘాలుతీసి మాట్లాడుతుంటే స్వాతికి కంపరమనిపించింది.
జానకమ్మకేసి అదోలా చూసిందే తప్ప- ఏమీ అనలేక పోయింది. స్వాతి తన మాటలకి సమాధానం చెప్పకపోగా ఆమె మొహంలో మారిన రంగులు జానకమ్మకి చాలా ఆనందాన్ని కలిగించాయి.
“పాపం! నిన్ను చూస్తే జాలేస్తుంది. నువ్వు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా నా గుండె తరుక్కుపోతుంది.” అంది ముక్కు చీదేస్తూ జానకమ్మ.
ఆమె మాటలు అర్థంకానట్లుగా చూసింది స్వాతి.
జానకమ్మ చతికిలబడి కూర్చుంది.
“అలా కింద కూర్చున్నారే. కుర్చీలో కూర్చోండి” అంది స్వాతి.
“ఇలా కూర్చుంటేనే నాకు హాయిగా వుంటుంది. అమ్మాయి! కాస్త కాఫీ వుందా? అబ్బబ్బ… ప్రాణం కొట్టుకు పోతోంది. పెద్ద ముండని కదూ!” అంది.
స్వాతి లోపలికెళ్ళి ఫిల్టర్ లో డికాక్షన్ వేడిచేసి పాలు కలుపుకొచ్చి జానకమ్మ కందించింది.
జానకమ్మ గ్లాసుని పమిట కొంగుతో చుట్టిపట్టుకుని ఊదుకుంటూ తాగుతూ “ఏమిటో సుఖాన్నున్న ప్రాణం దుఃఖాన పెట్టుకున్నావనిపిస్తుంది నాకు. బంగారంలాంటి ఉద్యోగాన్ని వదలుకొన్నావ్! ఏమో నువ్వు కోరి కష్టాల్ని నెత్తికెత్తుకున్నావనిపిస్తోంది. పిచ్చిపిల్ల!” అంది తెచ్చిపెట్టుకొన్న ప్రేమ నటిస్తూ జానకమ్మ.
“నేనలా అని ఏమీ అనుకోవటం లేదు పిన్నిగారూ! మీ మాటలే నాకు అర్థం కావటం లేదు…” అంది మెల్లగా.
“అందుకేగా నిన్ను పిచ్చిపిల్ల అంది. ఏమో నాకు మాత్రం నువ్వు తొందరపడ్డావనే అనిపిస్తోంది. నీకింత అర్జంటుగా పెళ్ళెందుకు చెప్పు” కాస్త మందలింపుగా అన్నట్లుగా ఆమె అంటుంటే స్వాతి విస్తుపోయింది.
“అంటే?”
“అంటే నా బొంద! అదేనే తల్లీ! ఈ కాలపు ఆడపిల్లలకి అసలు తలకాయే లేకుండా పోతోంది. భర్తపోయినా మిగిలిన మంచి జీవితాన్ని పాడుచేసుకొన్నా ననిపిస్తోంది.”
ఆవిడ సూటిగా చెప్పకుండా అడ్డదిడ్డంగా అంటున్న మాటలకి విసుగు కలుగుతోంది స్వాతికి. కాని ఆవిడేదో తనకి తెలియని విషయాన్ని చెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తోంది. ఏవిటది? ఏదో ఆరాటం ఆమెలో క్రమక్రమంగా పెరుగుతోంది.
“రెండు మూడేళ్ళు ఆగితే ఆ ముసిలోడు అంటే నీ మామగారు గుటుక్కు మనేవాడు. నీకా ఒక్కగానొక్క బిడ్డ. ఆస్తంతా చచ్చినట్లు నీ చేతికి దొరికేది. మొగుడు లేకపోతేనేం మహారాణిలా వుండేది జాతకం! ఈ పనికిమాలిన పెళ్లివల్ల ఆ ఛాన్సు కాస్తా చక్కాబోయింది.”
స్వాతి తేలిగ్గా ఊపిరి తీసుకుంది.
అవన్నీ ఆమె చెప్పకపోయినా తనకి తెలుసు. ఇది క్రొత్త విషయం కాదు. తను అన్నింటికి సిద్ధపడే ఈ పెళ్ళి చేసుకుంది.
“నాకు తెలుసు పిన్నిగారు!” అంది.
“ఏమిటి తెలుసునమ్మాయి? నీ గురించి ఆలోచిస్తే నా గుండె తరుక్కుపోతుంది తెలుసా? పసి వెధవ; మొగాడి మొదటి పెళ్ళాం పిల్లల్ని చూడ్డం రెండో పెళ్ళానికి విధాయకమవుతుంది గాని, రెండో పెళ్ళిచేసుకున్న ఆడదానిపిల్లల్ని ఏ మగాడు తన పిల్లల్నిగా చేరదీస్తాడు ? మగాడి పుట్టుకే అంత తల్లి; తనది అనుకున్న ఆడదాన్ని మరొకడు ముట్టుకున్నాడని తెలిస్తే పశువు అయిపోతాడు. ఏమో, నాకయితే నమ్మకం లేదు. బిడ్డజాగ్రత్త సుమీ. పెద్దముండని. నాబిడ్డలాంటి దానివని జాగ్రత్త చెపుతున్నాను. సారధి ఎంత చెడ్డా నీ బిడ్డకి తండ్రికాలేడు. నీ మీద మోజుతో వాడిని దగ్గరికి తీసినా అది నటన అవుతుందే తప్ప గుండెలోంచి పొంగే ప్రేమ మాత్రం కాదు” అంది ఖచ్చితంగా జానకమ్మ.
స్వాతి ఆ మాటలకు నిశ్చేష్టురాలయింది.
“నే వెళ్ళోస్తానే తల్లీ!” జానకమ్మ పైకి లేచింది. స్వాతి ఆమె మాటల్ని విపించుకోలేదు. గుండెల్లోంచి దుఃఖం పైకి ఎగదన్నుతోంటే మునిపళ్ళతో పెదవుల్ని నొక్కి పట్టింది. జానకమ్మ మాటల్లో సత్యం వుందని అంతరాత్మ ప్రభోథిస్తోంది. కాని సారధి అలాంటి వాడు కాదని మనస్సాక్షి చెబుతోంది. కేవలం అతను మోజు కొద్ది తనని పెళ్ళి చేసుకొనివుంటాడంటే నమ్మలేకపోతోంది.
అందమైనవాడు!
మంచి పొజిషన్ లో వున్నవాడు!
కావాలంటే తనకన్నా అన్ని విధాలా ఉన్నత స్థానంలో వున్న ఆడదాన్ని భార్యగా పొందగల అర్హత అతనికి వుంది.
అతన్ని జానకమ్మ చెప్పిన రీతిలో అన్వయించుకొని ఆలోచించలేకపోతోంది స్వాతి. కానీ ఏదో భయం గుండెలో గూడు కట్టేసుకుని ఆమెని హాయిగా బ్రతకనివ్వటం లేదు.
జానకమ్మ వెళ్ళి అరగంటయినా స్వాతి తేరుకోలేక పోయింది. ఆమె విడిచి వెళ్ళిన విషవాయువుల ఘాటు ఆమె మెదడు పైన చాల బాగా పనిచేయటం మొదలు పెట్టింది. స్వాతి భరించ లేనట్లు వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.
సాయుత్రం ఆరుగంటలవుతోంది. సారధి, నానీ క్రింద ఆవరణలో క్రికెట్ ఆడుతున్నారు. సారధి బేటింగ్ చేస్తున్నాడు. నానీ బంతి విసురుతున్నాడు.
“డాడీ! డాడీ! నేను బేటింగ్ చేస్తాను డాడీ!” సారధి చొక్కాపుచ్చుకొని లాగుతూ గారాలు పోతున్నాడు నాని.
“నీ ముఖం; నువ్వు బేట్ ఎత్తలేవు” సారధి నచ్చచెబుతున్నాడు.
“లేదు డాడీ! ఎత్తగలను. మమ్మీ యిప్పుడే ఆమ్లెట్ పెట్టిందిగా. హార్లిక్సు కూడా తాగేను.” క్రింద సారధి, పైన బాల్కనీలోంచి చూస్తున్న స్వాతికూడా ఒకేసారి నవ్వేసేరు.
సారధి పైకి చూసేడు.
స్వాతి సిగ్గుపడ్డట్టుగా మొహం తిప్పుకొంది.
“సరే! ఇదిగో బేట్ ! కానివ్వు!”
సారధి బేట్ అందించి – బంతి తీసుకుని దూరంగా వెళ్ళేడు.
క్రింది క్వార్టర్ అరుగుమీద కూర్చుని ఇదంతా చోద్యంగా చూస్తోంది జానకమ్మ, ఆమె కళ్ళు అసూయతో భగ్గుమంటున్నాయి.
నానీ సారధి విసిరిన బంతిని కొట్టబోయేడు. బంతి బేట్ కి దొరక లేదు. బేట్ నుదుటికి కొట్టుకుంది.
“అమ్మా” అంటూ నానీ క్రింద పడ్డాడు.
సారధి పరుగున వచ్చి నానిని పట్టుకున్నాడు.
స్వాతి హడావుడిగా రెండేసి మెట్లు దూకుతూ క్రిందకు వచ్చేసింది.
అప్పటికే సారధి నానీని భుజమ్మీద వేసుకుని గేటు తీసుకొని బయటకెళ్ళిపోయేడు.
స్వాతి గుండె చెదరింది. వాడి నుదిటి మీద కారుతున్న రక్తం చూసి సహించలేకపోయిందా తల్లి హృదయం!
ఒంటరిగా, వాడే లోకంగా బ్రతకటం చేతనేమో- వాడిమీద చిన్న దోమవాలినా ఆమె తల్లడిల్లిపోతుంది.
ఆమె కళ్ళలోంచి నీళ్ళుపొంగేయి!
“అయినా పసిపిల్ల వాడి చేతికంత పెద్ద బేట్ యిస్తారా? కన్న వాళ్ళయితే కదూ కష్టాలు తెలిసేది?” జానకమ్మ రంగంలోకి వచ్చేసింది.
స్వాతి మాట్లాడకుండా మెట్లెక్కింది.
సారధి తిరిగి వచ్చేవరకూ జానకమ్మ ఏదో పేలుతూనే వుంది.
సారధి నానీని పక్కమీద పడుకోబెట్టి ఫాన్ వేసేడు.
నానీ తలకి బాండేజ్ వేసుంది. “స్వాతీ! కాస్త హార్లిక్సు తీసుకురా” స్వాతి కదల్లేదు.
సారధి ఆశ్చర్యంగా వెనక్కి తిరిగి చూసేడు.
నిశ్శబ్దంగా ఏడుస్తూందావిడ.
“ఛ; ఏవిటిది చిన్న పిల్లలా! ఆడుకునే పిల్లలకి దెబ్బతగలదా? అయినా అదేం పెద్ద దెబ్బ కాదులే; కాస్త నిద్ర పట్టడానికి ఇంజక్టన్ యిచ్చేరు అంతే.” సారధి స్వాతి దగ్గరకు వచ్చి అన్నాడు.
స్వాతి కళ్ళు తుడుచుకొని వంటగదిలోకి వెళ్ళింది. స్వాతి అందించిన హారిక్స్ నానీకి పట్టి స్వాతి పిలుపుతో భోజనానికి వెళ్ళేడు సారధి.
స్వాతి దగ్గరుండి నాలుగు ముద్దలు తినిపించి – తన భోజనం అయిందనిపించి నానీ పక్కనే కూర్చున్నాడు సారధి. “నువ్వు పడుకో, నేను బాబుని చూస్తుంటాను” అని వేపరు తీసుకొని, నానీ పక్కనే చదువుతూ కూర్చున్నాడు సారధి.
మధ్య మధ్యలో నానీ ఉలిక్కి పడుతున్నాడు నిద్రలో.
సారధి ఓ చేతిని ఆ కుర్రాడి పైన వేశాడు.
పసివాడికి అకారణంగా దెబ్బతగిలినందుకు అతనికీ బాధగానే వుంది, చేతిలోని పేపర్ పక్కకి పడేసి సారధి నానీ మొహంలోకి చూసేడు.
అతని గుండె ఆవేదనతో నిండిపోయింది.
నానీవి అన్ని శేఖర్ పోలికలే. నానిని చూస్తుంటే శేఖర్ బహుశా చిన్నతనంలో అలానే వుండేవాడేమో ననిపిస్తుంది.
సారధి మెల్లగా వంగి నానీ నుదుట ముద్దు పెట్టుకున్నాడు
అతని కళ్ళలో నీరు సుడులు తిరిగింది.
గుండెని చేత్తో పట్టుకుని ఎవరో అదృశ్యంగా పిండుతోన్నట్లుగా వుంది.
ఇలా ఎందుకు జరిగింది?
అదంతా నిజమా?
కలా?
సారధికి వాస్తవంలో జీవిస్తున్నట్టు లేదు. శేఖర్ చనిపోవడం యధార్ధం కాకపోతే ఎంత బాగుండును?
శేఖర్ చనిపోవడమే నిజమైతే మంచికి ఈ ప్రపంచంలో చోటెక్కడ?
సారధికి చెప్పలేనంత ఉక్రోషం వస్తోంది.
శేఖర్ చావుకి తను పరోక్షంగా కారణం కాదుకదా అన్న అనుమానం అతన్ని పీడిస్తోంది.
తను శేఖర్ని శపించేడు.
ఆ శాపఫలమే అతన్ని కాటు వేసింది.
అది నిజమా?
మంచి వాళ్ళకి శాపాలు తగులుతాయా?
తననో వ్యక్తిగా తీర్చిదిద్ది, తనకిలాంటి జీవితాన్ని ప్రసాదించిన పుణ్యమూర్తినా తను శపించింది?
“కాదు” అని గట్టిగా అరవాలనిపించింది. రెండుచేతులతో తలని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. ఆలోచనలతో తల పగిలి పోతోంది.
అతని మనసు గతంలోకి చొచ్చుకుపోతోంది…
– ఆ రోజు
శేఖర్ పెళ్ళిచూపులు.
శేఖర్ అప్పటికే తయారయిపోయి సారధిని తొందర పెట్టేడు.
“ఇంతకీ పెళ్ళికొడుకువి నువ్వా? నేనా?” అడిగేడు శేఖర్ సారధిని ఎంతకీ తయారు కాకపోవటం చూసి.
ఇంకా వుంది