రచన: కమల ‘శ్రీ’
ముద్దు ముద్దు మోములతో సున్నితమైన బుగ్గలతో
ముచ్చట గొలిపే చిన్నారులు
అమ్మ ఆలనా నాన్న పాలనా కరువై
గుప్పెడు పొట్ట నింపుకోడానికి బాలకార్మికులైనారు
సున్నితమైన వారి చేతులు పనిముట్లు
పట్టుకుని రాటుదేలిపోతున్నాయి
మెత్తటి వారి పాదాలు వేసుకోడానికి
చెప్పులే లేక బొబ్బలేక్కుతున్నాయి
కడుపునిండా తిని ఎన్నిరోజులు అయినాయో
పొట్ట వెన్నుకి అంటిపోయింది
వంటి నిండా వేసుకోడానికి బట్టలే లేవు
తైల సంస్కారం లేని దుమ్ము పట్టిన జుట్టు
పెన్ను పట్టుకొని రాయాల్సిన వారి హస్తాలు
వెల్డింగ్ పని చేస్తున్నాయి
అ అంటే అమ్మ ఆ అంటే ఆవు
అని చదవాల్సిన వారి గొంతు
ఆ రెంచీ తే ఈ బండి చూడు అంటున్నాయి
బరువైన మూటలు మోస్తూ వారి వీపు కందిపోతుంది
రోడ్డు పక్కనే పడుకుని సేదతీరుతూ
కోల్పోతున్నారు విలువైన బాల్యాన్ని
**************************