Editor

రచన: శారదా ప్రసాద్

ప్రపంచ కథానికల పోటీలో ఒక తెలుగు కథానికకు ద్వితీయ బహుమతిని తెచ్చిపెట్టి ప్రపంచ సాహిత్యంలో తెలుగు కథానికకు వన్నె తెచ్చిన ఈ ప్రతిభామూర్తి, 24-06 -1915 న, పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాలోని, అత్తిలి మండలానికి చెందిన తిరుపతిపురం అనే గ్రామంలో జన్మించారు. చదువుకునే రోజుల్లోనే, వీరిపైన యమ్. యన్. రాయ్ గారి ప్రభావం ఎక్కువగా ఉండేది. అందువల్ల హేతువాదిగా మారాడు. సైన్సులో మాస్టర్స్ డిగ్రీ చేసిన వీరు 1939 నుండి 1952 వరకు, కాకినాడలోని పీ. ఆర్. కాలేజీలో, సైన్సు లెక్చరర్ గా పనిచేశారు. ఉపన్యాసక వృత్తిలో ఉన్నప్పటికీ, ప్రవృత్తిరీత్యా రచయిత కావటం చేత, రచనలు కూడా చేసేవారు. దాదాపుగా 60 కథలు, ఎనిమిది నవలలు, 30 కవితలు మరి కొన్ని నాటికలను రచించారు. వీరు వ్రాసిన కథలను –గాలివాన, పడవ ప్రయాణం, ఎదురు చూసిన ముహూర్తం, అనే పేర్లమీద మూడు సంపుటాలుగా ప్రచురించారు. ఇవన్నీ, ఇప్పుడు లభ్య పడుతున్నాయి.
తన 23 వ ఏట మొదటి కథగా ‘సుబ్బి’ అనే కథను వ్రాశారు. అయితే, వీరికి ఖ్యాతి తెచ్చి పెట్టింది మాత్రం, ‘గాలివాన’ అనే కథ. దీనికే ప్రపంచపు కథానికల పోటీలో బహుమతి వచ్చింది. ఈ కథ న్యూయార్కు నుండి వెలువడే హెరాల్డ్ ట్రిబ్యూన్ అనే పత్రిక 1952 లో నిర్వహించిన పోటీలో పై బహుమతిని పొందింది. మొత్తం 23 దేశాల నుండి 59 కథలు ఎన్నికైన ఈ పోటీలో, మన దేశము నుండి మూడు కథలు ఎన్నికయినాయి. అందులో ‘గాలివాన’కు బహుమతి లభించటమే కాకుండా, పలువురి ప్రశంసలు లభించాయి. ‘గాలివాన’కథ చాలా ప్రపంచపు భాషలలోకి, మరియు మన దేశ భాషలలోకి అనువదించబడింది. ఆ విధంగా తెలుగు కథానికను ప్రపంచానికి పరిచయం చేసిన ప్రతిభామూర్తి శ్రీ పద్మరాజుగారు. వీరు రచించిన నవలల్లో ప్రసిద్ధమైనది ‘బతికిన కాలేజి’. వీరు వ్రాసిన మిగిలిన నవలల్లో ముఖ్యమైనవి, నల్లరేగడి, రెండో అశోకుడి మూణ్ణాళ్ళ పాలన, రామరాజ్యానికి రహదారి మొదలైనవి.
వీరి ప్రతిభను గుర్తించిన ప్రఖ్యాత తెలుగు సినీ దర్శకుడు శ్రీ బీ. యన్. రెడ్డి గారు, వీరిని మద్రాసుకు ఆహ్వానించి, వారు 1952 లో నిర్మించిన ‘బంగారుపాప’కు సంహాషణలు వ్రాయమని కోరారు. పద్మరాజుగారి సినీజీవితం అలా ప్రారంభమైంది. ‘బంగారుపాప’ సినిమా ఒక కళాత్మక చిత్రంగా నేటికీ తెలుగు ప్రేక్షకులు గుర్తుంచుకున్నారు. ఈ సినిమాకు పెక్కు అవార్డులు, రివార్డులు లభించాయి. ఈ సినిమాలో శ్రీ S. V. రంగారావు గారు ప్రదర్శించిన నటన అద్వితీయం, అమోఘం. వారి చలన చిత్ర జీవితంలో ఈ సినిమాలో వారు నటించిన పాత్ర మరువలేనిది. అయితే ఈ సినిమా ఆర్ధికంగా విజయవంతం కాలేదు. దీని తర్వాత వీరు ‘బికారి రాముడు’ అనే సినిమాకు రచయితగా పనిచేశారు. అదికూడా ఆర్ధికంగా పరాజయం పాలైంది. అయితే ఆయనలోని ప్రతిభను గుర్తించిన వారు వారిని వదిలిపెట్టలేదు. అలానే మూడు దశాబ్దాలపాటు పెక్కు సినిమాలకు కథలను, సంభాషణలను సమకూర్చారు. భక్త శబరి, బంగారు పంజరం లాంటి పెక్కు కళాత్మక చిత్రాలు వీరి జాబితాలో ఉన్నాయి. శ్రీ బీ. యన్. రెడ్డి గారికి ఈయనంటే అమితమైన అభిమానం. వ్యాపారపరంగా వీరు రచించిన చాలా సినిమాలు నష్టాలనే చూశాయి. అయినా అలానే తన సినీ జీవితాన్ని కొనసాగించారు. నేటి శతచిత్ర దర్శకులలో ఒకరికి వీరు ghost writer గా పనిచేశారని సినీ ప్వర్గాల్లో వినికిడి వుంది. పా. ప. అనే పేరుతో కూడా రచనలను చేశారు.
వీరు 1955లో శ్రీ ఆరుద్రగారితో కలసి ‘జంట కథానికలు ‘ వ్రాశారు. వీరు వ్రాసిన ‘గాలివాన’కథ ఒక వాస్తవ సంఘటనకు పదచిత్రం, ఆ రోజుల్లో, కాలేజీల్లో పనిచేసే లెక్చరర్లు, ఉద్యోగాన్ని వదిలేసి వెళ్లకుండా ఉండటానికి యాజమాన్యం వారు, లెక్చరర్లకు నివాస స్థలాలను ఉచితంగా ఇచ్చి, ఇళ్లు కట్టించు కోవటానికి ప్రోత్సహించేవారు. అయితే పద్మరాజు గారి ఆర్ధిక పరిస్థితి అంతంత మాత్రమే అవటం చేత, ఆయన పక్కాగా ఇంటిని నిర్మించుకోలేక పోయారు. అటువంటి రోజుల్లో ఒకనాడు భయంకరమైన గాలివాన వచ్చింది. ఇంటి కప్పులు ఎగిరిపోయాయి. విద్యుత్తు సరఫరా నిలిచిపోయింది. ఇటుక గోడలు కూలి పోతున్నాయి. ఒక్కసారిగా ఇంటి కప్పు మొత్తం కూలిపడింది. ఆ శిధిలాల క్రింద ఆయన భార్య చిక్కుకొని పోయింది. చిమ్మచీకటి. బయట ఎవరూ కనబడటం లేదు. ఎన్ని కేకలు పెట్టినా, ఆ గాలివాన హోరులో ఆయన ఆర్తనాదాలు ఎవరికీ వినబడలేదు. అలా ఆవేదనతో ఆయనొక్కడే భార్య బతికుందా లేక మరణించిందా అనే ఆందోళనతో బిక్కచచ్చి నిర్జీవుడిలాగా ఎంతో ఆవేదనను అనుభవించారు. అదృష్టవశాత్తు కొంతమంది విద్యార్ధులకు వారి ఆర్తనాదాలు వినపడ్డాయి. వెంటనే వచ్చి శిధిలాల క్రింద ఉన్న పద్మరాజుగారి భార్య శరీరాన్ని బయటకు తీశారు. అయితే ఆవిడ బతికుందా లేక మరణించిందా తెలియాలంటే, తెల్లవారవలసిందే!ఈ సమయంలో అనుక్షణం ఆయన పడిన ఆవేదనే ‘గాలివాన’ కథకు ప్రేరణ!ఒక వాస్తవ సంఘటన ఆధారంగా ఆయన అనుభవించిన మనో వ్యధకు చక్కగా అక్షరరూపం ఇవ్వబట్టే, ఆ కథకు అంత విశిష్టత లభించింది. అదీ ‘గాలివాన’ కథ నేపధ్యం!
ఆ రోజుల్లో తమిళంలో శ్రీ యమ్. ఆర్. రాధా గారు ఒక కుష్టువాని పాత్రను ధరించి ఒక నాటకాన్ని ప్రదర్శించేవారు. దానికి తమిళ దేశంలో విశేష ఆదరణ లభించింది. ఆ నాటకాన్ని చూసిన మన తెలుగు నటుడు శ్రీ నాగభూషణంగారు, ఆ తమిళ నాటకాన్ని తెలుగు వాతావరణానికి సరిపోయేటట్లుగా అనువదించమని శ్రీ పద్మరాజు గారిని కోరారు. పద్మరాజు గారు ఆ పనిని విజయవంతంగా పూర్తిచేశారు. అదే’రక్తకన్నీరు’నాటకం. నాగభూషణంగారు ఆ నాటకాన్ని తన స్వంత బృందంతో దేశమంతా కొన్ని వేల ప్రదర్సనలు ఇవ్వటమేకాకుండా, ‘రక్తకన్నీరు’ నాగభూషణంగా ప్రసిద్ధి చెందారు. పద్మరాజు గారిలో సృజనాత్మక శక్తి, ఆయన అభిమానులైన అతి తక్కువ మంది గుర్తించారు. ఎన్నో చక్కని కవితలల్లారు. సినిమాలలో, ఎవరూ ఊహించలేనటువంటి అతి మధుర, భావగర్భిత గీతాలను రచించారు. నాకు గుర్తున్న కొన్ని–‘శ్రీ రాజేశ్వరీ విలాస్ కాఫీ క్లబ్’లోని’ రాకోయి అనుకోని అతిధి’, బికారి రాముడు సినిమాలో, ‘నిదురమ్మా, నిదురమ్మ’ (ఈ పాటను శ్రీ రంగం గోపాలరత్నం గారుపాడారు), ‘మేఘసందేశం’లో, జయదేవుని అష్టపదులలోని ఒక గీత మకుటం మాత్రమే తీసుకొని వ్రాసిన పాట ‘ప్రియే చారుశీలే’. . . మొదలైనవి. ఇటువంటివి ఇంకా ఎన్ని ఉన్నాయో!ఆయన వ్రాసిన కవితల్లో నాకు నచ్చిన ఒక కవితను మీకోసం ఈ క్రిందనే పొందుపరుస్తున్నాను. కవిత శీర్షిక పేరు ‘చిత్రరచన’. దీనిని వీరు 1938 లో తన 23 వ ఏట రచించారు.
చిత్రరచన
ఏమి వ్రాస్తున్నావు చిత్రకారా?
చిన్నపిల్లల బొమ్మరిళ్ళలో నాజూకూ
చిట్టిపాపల తప్పటడుగులవయ్యారం
చిరుతపలుకుల ముద్దులొలికే మైమరపూ.
ఏమి వ్రాస్తున్నావు చిత్రకారా?
చిలిపికజ్జాలనీ, వలపుకన్నీటినీ,
ఎడబాటువగలనీ, కడకంటిఎరుపునీ,
మరలకలయికలనీ, కరగుహృదయాలనీ.
ఏమి వ్రాస్తున్నావు చిత్రకారా?
ముడతలుపడ్డదేహంలోపల
ముక్కిపోయినమనసులూ
తేనెలెతీపిని చే దనితోసే
తిక్కలెక్కినజిహ్వలూ
ఆయాసంతో అలసట చెందీ
అదే వాగే నాల్కలూ.
ఏమి వ్రాస్తున్నావు చిత్రకారా?
ఏడుపులూ నవ్వులూ ఏకంగా జేసేసి
ఈజీవితపు కష్టసౌఖ్యాలనీడల్ని
ఏడురంగుల్లోకి అనువదిస్తున్నాను.

వారు వ్రాసిన మరో కవితను కూడా మీ కోసం ఈ దిగువనే పొందు పరుస్తున్నాను.
అప్పుడు
పైరుగాలికి నాట్యమాడే
పైటరాపిడి తగిలి చిటుకున
పండిపోయిన దాని మ్మొకటి
పగిలి విచ్చింది
పండు దొండకు సాటివచ్చే
పడతిపెదవులలోన దాగిన
పండ్లముత్తెపుతళుకు లన్నీ
పక్కుమన్నాయి
అప్పుడు నేననుకొన్నాను
అందాని కర్ధం ఇదే నని.
గట్లమీదా పుట్లమీదా
గంతులేస్తూ తిరిగివచ్చిన
కోడెదూడని బాడి అయినా
గోవు నాకింది
దుస్తులంతా దుమ్ముపడినా
దులపకుండా చేరవచ్చిన
కన్నతండ్రిని తల్లి ఎత్తుకు
కౌగిలించింది.
అప్పుడు నేననుకొన్నాను
ఆనంద మంటే ఇదే నని.
తేనెకోసం పూవుపూవుకి
తిరుగుతుండే గండుతుమ్మెద
కాలికంటినపుప్పొ డంతా
పూల కంటింది
పూటపూటకు సేకరించిన
పూరజంతో బరువు లెక్కిన
విరులగుత్తులు పురుడుపోసుకు
పిందె లయినాయి
అప్పుడు నేననుకొన్నాను
అచ్చపు సత్యం ఇదే నని.

ఇలా విభిన్న కోణాలలో తన ప్రతిభను చాటుకున్న ఈ రచయితకు కాలం కలసి రాక సినీ జీవితం కొద్ది ఒడిదుడుకులతోనే నడిచింది. . తప్పని పరిస్థితులలో ghost writer గా పనిచేశారు. భార్య పేరు శ్రీ మతి సత్యానందం. సీత, రత్నఅనే ఇద్దరు కుమార్తెలున్నారు వీరికి. ఆకాశవాణిలో పనిచేసిన లలిత సంగీత ప్రయోక్త, గేయ రచయిత, గొప్ప వీణావిద్వాంసుడు అయిన శ్రీ పాలగుమ్మి విశ్వనాధంగారు వీరి తమ్ముడే!శ్రీ పద్మరాజు గారు 17 -02 -1983 న, అకస్మాత్తుగా మరణించారు. 1985 లో వీరి మరణానంతరం, వీరి ‘గాలివాన’కు కేంద్ర సాహిత్య అకాడమీ వారు బహుమతిని ప్రకటించి, సాహిత్యం, కళల పట్ల వారికున్న’అభిమానాన్ని’ చురుకుతనాన్ని’యధాప్రకారం’ గా నిరూపించుకున్నారు!
కాలం కాటేసిన ఈ ప్రతిభామూర్తికి నా ఘనమైన నివాళి!
శారదాప్రసాద్

రచన: తుమ్మూరి రామ్మోహనరావు

తెలుగు భాషలో పాటలు పద్యాల్లాగే సామెతలు, జాతీయాలు, నుడికారాలు కూడా జనుల అనుభవాల్లోనుండి పుట్టినవే. వాక్యం రసాత్మకం కావ్యం అన్నారు పెద్దలు. వాక్యం చిరస్థాయి కావడానికి వాక్యంలోని అనుభవ సారాంశం, లయాత్మకత అతి ముఖ్యమైనవి. పదాలలోని తూగు లయాత్మకతను అందిస్తే, వాక్య భాగం విరిగే చోట యతి, అంత్య ప్రాసలు వాక్యాన్ని శబ్దరమ్యంగా తీరుస్తాయి.
కొన్ని సామెతలు చూద్దాం.
అమ్మబోతే అడివి, కొనబోతే కొరివి
చెరపకురా చెడేవు
ఇల్లలుకగానే పండుగవుతుందా
అమ్మ అల్లం పెళ్లాం బెల్లం
అంగట్లో అన్నీ ఉన్నా అల్లుని నోట్లో శని అన్నట్లు
అపాయం తప్పించుకోవడానికి ఉపాయంగావాలె
దీపముండంగనె ఇల్లు చక్కబెట్టుకోవాలె
చెడి చెల్లెలింటికి అలిగి అత్తవారింటికి పోవద్దు
ఇట్లా చెప్పుకుంటు పోతే బోలెడన్ని సామెతలు గుర్తుకు వస్తయి. వేముల పెరుమాళ్లనేటాయన ఇట్ల మన తెలుగులో ఉన్న సామెతలన్ని సంపాదించి పుస్తకం వేసిండు. పల్లెటూళ్లలో ప్రజలు మాట్లాడుకునేటప్పుడు వాళ్ల మాటలల్లో అతి సహజంగా సందర్భాన్ని బట్టి సామెతలు దొర్లుతాయి
ఎవరైనా మూర్ఖంగా ప్రవర్తిస్తే ‘ఏం మనిషో -వానికి దోచదు, మనం జెప్తే వినడు, లేకుంటే తాను బట్టిన కుందేలుకు మూడే కాళ్లంటడు అని ముచ్చట్లు జెప్తరు.
సామెతలతో కూడిన సంభాషణ ఎంతో అందంగా ఉంటుంది. అలాగే జాతీయాలు, నుడికారాలు కూడా
భాషకు అందాన్నిస్తాయి.
ఎవరైనా సోమరిగా ఉంటే మన్నుదిన్న పాము అంటాం. ఇరవైనాలుగ్గంటలు పుస్తకాలు చదివే వాళ్లను పుస్తకాల పురుగంటరు. తెలివైన వాళ్లను వాడిది పాదరసం బుర్ర అంటంఇక ఏదైనా పనిమీద అదే పనిగా తిరిగే వాళ్లను కాలికి బలపం గట్టుకోని తిరుగుతున్నడంటరు, లేక పోతే తిరిగి తిరిగి చెప్పులరిగిపోయినయ్ అంటం. అందంగా ఉంటే చిదిమి దీపం పెట్టుకోవచ్చు . కులాసాగా ఉంటే కాలుమీద కాలేసుకుని అనీ, దుఃఖంలో ఉంటే కడివెడు దుఃఖం అనీ, హుషారుగా ఉంటే రంగేళీ రాజీ అనీ వ్యవహరించటం మామూలే. అలాగే సామెతలకొస్తే ఏం పని చెయ్యని వాణ్ని ఇలాకూడా అంటారు తిండికి తిమ్మరాజు పనికి పోతరాజు. సామెతలను పరిశీలించి చూసినట్లయితే ఎంతో అనుభవంతో కూడిన అర్థం కనిపించడమే కాకుండా కవిత్వ లక్షణమైన వ్యంగ్యం కనిపిస్తుంది.
కూట్లో రాయి దీయనోడు ఏట్లో రాయిదీస్తడా అని వాపోతరు ఎవరైనా ప్రగల్భాలు పలికితే. సాధారణంగా తెలంగాణాలో సామెతను సామెతగా గాకుండా అదేదో శాస్త్రంజెప్పినట్టు అని అంటారు.
అవ్వాగావాలి బువ్వాగావాలంటే ఎట్లా అంటాం కొన్నిసందర్భాల్లో. అవ్వా బువ్వా అనే పదాలు వినసొంపుగా ఉంటాయి. వీటిని అనుప్రాస పదాలంటారు. అనుప్రాస భాషకు ఎంతో అందాన్ని చేకూరస్తుంది. పోతన పద్యాల్లో అనుప్రాస కలిగిన పద్యాలనేకం. ఈ సందర్భంలోనే భాషలోని తిట్లు, దీవెనల పదాలు కూడా తెలుసుకోవాలి. కోపం, బాధ, వ్యక్తం చేయడానికి నేరుగా తిట్టకుండ ఇంట్ల మన్నువడ, ఇంట్ల గత్తర రాను, కంట్ల మన్నువడ, చ్తులకు జెట్టలు వుట్ట వంటివి తిట్లైతే, నీ కడుపు సల్లగుండ నీ ఇల్లు సల్లగుండ, నీ కడుపలొ కాయలు గాయ, సల్లంగ బతుకు ఇలా చాలా ఉన్నాయి. ఇలాంటి జీవద్భాషయైన తెలుగు సొగసు చెప్పాలంటే చాలా ఉంది.

రచన: భవాని ఫణి

“అమ్మాయ్, ఈ రోజు పంచమే కదూ ” అన్న మాటలకి లంచ్ బాక్స్ సర్దుతున్న మాధవి ఉలికిపడి తలెత్తి చూసింది.
స్కూల్ కి వెళ్ళడానికి రెడీ అయిపోయి తొందర తొందరగా హోమ్ వర్క్ పూర్తి చేస్తున్న పదేళ్ల సిరి రాయడం ఆపేసి ఆమె వైపే చూస్తోంది.
“సిరీ, టైమైపోతుంటే ఏమిటి ఆ వేళాకోళం, హోంవర్క్ కంప్లీట్ చెయ్యి ముందు ” అంది మాధవి, కూతురు ఈ మాటలు ఏ సీరియల్ లో విని ఉంటుందా అని ఆలోచిస్తూ.
“నా పేరు సిరి కాదు, రుక్మిణి ”
“చూడు… నీ ఆటలకి ఇప్పుడు టైమ్ కాదు. రెడీ అవ్వు తొందరగా ” అంటూ మళ్ళీ తన పనిలో పడింది మాధవి.
తల్లి మాటలు పట్టించుకోకుండా సిరి హాల్లో నాలుగు వైపులా కలియజూసింది. ఆమె దృష్టి పూజ గది దగ్గర ఆగిపోయింది. చేతిలో పెన్సిల్ టేబుల్ మీద పడేసి ఆ గదివైపు నడిచింది. గదిలో కొంచెం సేపు వెతికి తనకి కావాల్సిన పుస్తకం తీసుకుని మళ్ళీ హాల్లోకి వచ్చి బాసింపట్టు వేసుకుని కూర్చుంది.
“ఇక్ష్వాకు వంశ ప్రభవో రామో నామ జనైహి శ్రుతః
నియతాత్మా మహావీర్యో ద్యుతిమాన్ ధృతిమాన్ వశీ ”
అంటూ రామాయణం ముందు పెట్టుకుని గంభీరంగా ఒక శ్లోకం చదవడం మొదలు పెట్టింది సిరి.
ఈ సారి నిజంగానే ఆశ్చర్యపోయింది మాధవి. సిరికి తెలుగు చదవడమే రాదు; అలాంటిది ఇంత కష్టమైన శ్లోకం ఎలా చదవగలదు! ఎక్కడైనా నేర్చుకుని ఇప్పుడు చదువుతున్నట్టుగా నటించి ఆట పట్టిస్తోందేమోనని అనుమానం వచ్చి, వెనక నించి పుస్తకంలోకి తొంగి చూసింది. నిజంగా అక్కడ ఉన్న శ్లోకమే చదువుతోంది.
మాధవికి కంగారొచ్చింది ఈసారి. సతీష్ ఈ రోజు తొందరగా ఆఫీస్ వెళ్ళిపోయాడు ఏదో పని ఉందని. టేబుల్ మీద ఉన్న మొబైల్ అందుకుని అతనికి డయల్ చేసింది. విషయం చెబుతుండగానే సిరి అలా పుస్తకం మీదకి వాలిపోవడం చూసి, మొబైల్ పక్కన పడేసి కూతుర్ని చేతిలోకి తీసుకుంది గాభరాగా. అవతలి నించి ఫోన్ లో సతీష్ హలో హలో అంటున్నాడు.

రెండు గంటల తర్వాత హాస్పటల్ లో ఉన్నారు ముగ్గురూ. స్టెతస్కోప్ తో సిరిని పరీక్షిస్తున్న డాక్టర్ గారి వైపు ఆదుర్ధాగా చూస్తోంది మాధవి.
“కళ్ళు తిరిగి పడిపోయిందేమో అని కంగారుపడ్డాను డాక్టర్ గారూ, రెండు మూడు సార్లు పిలవగానే లేచింది. అంతకుముందు జరిగిందేమీ గుర్తులేనట్టు నార్మల్ గానే మాట్లాడుతోంది. ఏమైదంటారు ” ఆత్రంగా అడిగింది. .
” షి ఈజ్ పర్ఫెక్ట్ లీ ఆల్ రైట్. పాప ఏదో తమాషా చేసినట్టుందమ్మా ” అన్నాడాయన చిన్నగా సిరి బుగ్గ మీద తడుతూ.
“గొంతు తనదే అయినా మాట్లాడే పధ్ధతి మాత్రం ఎవరో పెద్దవాళ్ళదిలా అనిపించింది” అంది మాధవి ఇంకా అనుమానం తీరక.
“ఇదే ఫస్ట్ టైం కదమ్మా ఇలా జరగడం, చూద్దాం లే” అని నవ్వుతూ టేబుల్ మీద ఉన్న బాక్స్ లోంచి రెండు చాక్లెట్స్ తీసి సిరి చేతికిచ్చారు ఆయన.

*****

దేశ రాజధాని ఢిల్లీకి యాభై కిలోమీటర్ల దూరంలో, హర్యానా రాష్ట్రంలో ఉన్న సోనీపట్ అనే సిటీలో ఉంటున్నారు సతీష్ – మాధవి. అతనిది విజయవాడ దగ్గర ఒక పల్లెటూరు. ఉద్యోగరీత్యా సతీష్ ఇక్కడికి వచ్చి పదిహేనేళ్లవుతోంది. వాళ్ళ ఊరికే చెందిన మాధవిని, పెద్దవాళ్ల అభీష్టం మేరకు పెళ్లి చేసుకున్నాడు. సిరి పుట్టింది కూడా ఇక్కడే. ఇద్దరి పేరెంట్స్ ఆంధ్రాలో వాళ్ళ ఊరిలోనే ఉంటున్నారు. వీళ్లు ఎన్నిసార్లు రమ్మని పిలిచినా అంత దూరం రాలేమని దాటవేస్తూ ఉంటారు. సిరి వింత ప్రవర్తన గురించి చెప్పటం వల్ల తల్లితండ్రుల్ని, అత్తమామల్ని మరింత కంగారు పెట్టడం తప్ప ఉపయోగం ఏమీ ఉండదని తెలుసు మాధవికి. అందుకే ఎవరితోనూ చెప్పలేదు.

*****

నెల రోజులు మామూలుగానే గడిచిపోయాయి. మాధవి సతీష్ లు దాదాపుగా ఈ విషయం మరిచిపోతున్న సమయంలో జరిగిందా సంఘటన.
ఆ రోజు ఆదివారం. కంగారేముందని మాధవి తొందరగా నిద్ర లేవలేదు. వంటింట్లో ఏవో చప్పుళ్లు అవుతుంటే మెలకువ వచ్చింది ఆమెకి. పక్కన చూస్తే సతీష్ ఇంకా నిద్రపోతూ కనిపించాడు. ఎవరా అనుకుంటూ కొంచెం భయంగానే వంట గదిలోకి వెళ్ళింది. అక్కడి వాతావరణం చూసి ఒక్కసారిగా అదిరిపడింది.
గ్యాస్ స్టవ్ బర్నర్స్ రెండూ మండుతున్నాయి. స్టూల్ వేసుకుని, దాని మీద నిలబడి సిరి వంట చేస్తోంది. అంతే కాదు, సిరి తన చీర కట్టుకుని ఉంది. అది కూడా కచ్చా పోసి కట్టుకుంది. తలస్నానం చేసినట్టుంది, జుట్టు ముడి పెట్టుకుంది. గుమ్మలో నిలబడిన మాధవి వైపు ఓ సారి చూసి మళ్ళీ తల తిప్పుకుంది.
“ఇంట్లో ఒక్క నిక్కార్సైన సిల్కు రవిక కూడా లేదేమిటే, ఈ కలగలుపు కాటన్ గుడ్డలే తడిపి మడి కట్టుకున్నాను… ఆరిపోవచ్చాయి. తగలకు నన్ను” అంది పెద్ద ఆరిందాలా.
కూతురు మాట్లాడిన వాటిలో కొన్ని పదాలు తనే ఎప్పుడూ మాట్లాడలేదు. అలాంటిది సిరి ఎలా మాట్లాడుతోంది! ఆ చీర అలా ఎలా కట్టుకోవాలో తనకే తెలీదు. సిరి ఎలా కట్టుకుంది! విస్తుపోతూ దూరం నించే కూతురు ఏం వండుతోందో చూసింది మాధవి. ఒక పక్క చక్కరపొంగలి, పులిహోర ఉన్నాయి. స్టవ్ మీద పప్పు అన్నం ఉడుకుతున్నాయి గిన్నెల్లో. గుత్తి వంకాయ కారం పెట్టి వండిన కూర, పులుసు కూడా కనిపిస్తున్నాయి పక్కనే.

“మావిడికాయ ఉంటే కాస్త పచ్చడి కూడా చేసి పడేసేదాన్ని. కొంచెం అసింటా జరుగు. పూజకి వేళ మించిపోతోంది ” అంటూ సిరి చీర కొంగు దగ్గరగా పెట్టుకుని మాధవికి తగలకుండా బయటకి వచ్చి పూజ గదిలోకి వెళ్ళింది.
తడబడుతున్న కాళ్లతో కూతురి వెనకే వెళ్లి పూజ గది గుమ్మంలో నిలబడింది మాధవి. గదంతా కడిగి ముగ్గులు పెట్టి ఉంది. పూజ సామాగ్రి సిద్ధం చేసి ఉన్నాయి. వత్తి మత్తి చేసి పక్కన పెట్టుకున్నట్టుంది ముందే. కుందిలో నూనె పోసి వెలిగించి దీపారాధన చేస్తోంది సిరి, ఏదో వల్లె వేస్తునట్టుగా పెదాలు కదిలిస్తూ.
అంతలో తలతిప్పి మాధవిని చూసింది. “ఈవేళ వాడి పుట్టినరోజు. అందుకే ఇవన్నీ చేసాను. పూజ అయిపోగానే మహా నైవేద్యం పెట్టేస్తాను” అని “ఇంట్లో అరిటాకు ఏమైనా ఉందా?” అంది మళ్ళీ.
మాధవి పాలిపోయిన ముఖంతో లేదన్నట్టుగా తల అడ్డంగా ఊపింది. సరేలే, కొత్త కంచం ఏమైనా ఉంటే బయటకి తియ్యి…వాడంది… అందరూ తిన్న వాటిలో నేను తినను” అని చెప్పి ఓ కేశవాయ స్వాహా,
నారాయణ స్వాహా, మాధవాయ స్వాహా అని చదువుతూ ఆచమనం చెయ్యసాగింది.
ఆందోళనతో, భయంతో సతీష్ ని లేపడానికి మాధవి బెడ్రూం లోకి పరుగు తీసింది. ఇద్దరూ వచ్చి చూసేసరికి అక్కడే మందిరం దగ్గర, తను కట్టుకున్న చీర కొంగు పరుచుకుని పడుకుని నిద్రపోతోంది సిరి. తమ గారాల పట్టిని నిస్సహాయంగా చూస్తుండి పోయారు భార్యాభర్తలిద్దరూ అలాగే కొంత సేపు.

“ఈ సారి మేటర్ కొంచెం సీరియస్ గా తీసుకోవాలనిపిస్తోంది. ఫిజికల్ గా పాపకి సమస్య ఏమీ లేదు. నాకు తెలిసిన చైల్డ్ సైకియాట్రిస్ట్ ఒకరు ఉన్నారు. ఆయనకి చూపించండి ” అన్నారు డాక్టర్ బలదేవ్ రాజ్ గారు. సిరిని మాధవితో బయటకి పంపించి సతీష్ తో ఈ విషయం చెప్పారాయన.

*****
మాధవికి చాలా ఆందోళనగా ఉంది.సిరి ఎప్పటిలాగే స్కూల్ కి వెళ్ళిపోతోంది. అయినా ఎప్పుడు ఏం జరుగుతుందో అని టెన్షన్ ఎక్కువై పోతోంది ఆమెకి. డాక్టర్ గారు చెప్పిన మరుసటి రోజే సిరిని చైల్డ్ సైకియాట్రిస్ట్ దగ్గరికి తీసుకెళ్లారు. ఆయన ఎదురుగా సిరి చాలా నార్మల్ గా బిహేవ్ చేసింది. ఆయన కూడా కొన్ని రోజులు ఆగి చూడమనీ, మళ్ళీ మళ్ళీ ఇటువంటి ఎపిసోడ్స్ రిపీట్ అయితే చూద్దామనీ, ప్రస్తుతం
అయితే మెడికేషన్ ఏమీ పెట్టడం లేదనీ చెప్పి పంపేసారు.

ఆమెకి మరో అనుమానం కూడా కలుగుతోంది. దెయ్యాలు ప్రేతాత్మలు గురించి మాధవికి పెద్దగా నమ్మకం లేదు; కానీ సిరిని చూస్తుంటే అలా ఆలోచించక తప్పడం లేదు. సతీష్ కి చెబితే కోప్పడుతున్నాడు. ఎవరు సహాయం చెయ్యగలరా అని ఆలోచించగా ఆలోచించగా, ఆమెకి హనుమంతుడి గుళ్ళో పూజారి గారు గుర్తు వచ్చారు. ఆయన చాలా విజ్ఞానం కలిగిన వ్యక్తిలా అనిపిస్తారు. ఆయన్ని అడిగితే ఏమైనా చెప్పగలరేమో ! అనుకున్నదే తడువుగా బయలుదేరి గుడికి వెళ్ళింది మాధవి. మద్యాహ్నం టైమ్ కావడం వల్ల ఆయన ఖాళీగా కూర్చుని ఏదో చదువుకుంటున్నారు.
మాధవి మెల్లగా ఆయన దగ్గరకి వెళ్లి నమస్కరించి జరిగిన విషయమంతా చెప్పింది. తనకి ఏమైనా దారి చూపించమని వేడుకుంది. ఆయన చాలా సేపు ఆలోచించారు.
“ఇక్కడికి రెండొందల కిలోమీటర్ల దూరంలో బృందావనం అనే ఊళ్ళో పెద్ద కృష్ణుడి మందిరం ఉంది ఇస్కాన్ వారిది. అక్కడ ‘గురు దాస’ అనే ఒక పూజారి ఉన్నారు. ఆయన మీ సమస్య ని పరిష్కరించగలరని నాకు అనిపిస్తోంది. ప్రయత్నించి చూడండి, ఆ తర్వాత భగవదేచ్ఛ” అన్నారాయన హనుమంతుడి విగ్రహం వైపు తిరిగి నమస్కరిస్తూ.

*****

రెండు రోజుల తర్వాత
“ఎక్కడికి నాన్నా వెళ్తున్నాం?” కార్ డ్రైవ్ చేస్తున్న తండ్రిని అడిగింది సిరి.
“బృందావనం అని… కృష్ణుడు చిన్నప్పుడు అక్కడే ఆడుకున్నాడమ్మా ”
ఓహో, మట్టి తినేస్తాడు, పాము మీదెక్కి డాన్స్ చేస్తాడు. అందర్నీ బాగా ఏడిపిస్తాడు. కృష్ణా చాలా అల్లరి కద నాన్నా” అంది సిరి తన కార్టూన్ పరిజ్ఞానాన్ని ఉపయోగించి.
“అవునమ్మా, కానీ కృష్ణుడేం చేసినా లోకకళ్యాణం కోసమే అంటే అందరి మంచి కోసమే చేసాడు.”
“మరి కొంచెం పెద్దయ్యాక పాపం ఎంతో బాగా చూసుకున్న యశోదమ్మని వదిలేసి వాళ్ళ అసలు మమ్మీ దగ్గిరికి ఎందుకు వెళ్ళిపోయాడు?”
వారి వారి పూర్వ జన్మల ఫలాన్ని అలా అనుభవించవలసి వస్తుందని చెబుదామనుకున్న సతీష్, సిరి ఇవన్నీ అర్ధం చేసుకోలేదని, పైగా లేని పోని కన్ఫ్యూజన్ లో పడుతుందని భావించి మాట మార్చేసాడు
“సిరీ.. ఆ ఫ్లవర్స్ చూడు ఎంత బాగున్నాయో!” అంటూ.

*****

తెల్లవారుఝామునే బయలుదేరడం వల్ల తొమ్మిదయ్యేసరికి గుడికి చేరుకున్నారు. మనోహరంగా ధవళ వర్ణంలో మెరిసిపోతున్న ఆ అందమైన కట్టడాన్ని చూడగానే వారి శరీరంలోని ఆణువణువూ ఉత్సాహంతో
ఉరకలు వేసింది. ఆ మందిర ప్రాంగణంలోకి అడుగు పెట్టగానే భక్తి భావం పున్నమి నాటి వెన్నెల్లా మనసంతా ఆక్రమించుకుంది.
ముందుగా గుడి చుట్టూ తిరిగి ఆ అద్భుతమైన కట్టడపు సౌందర్యాన్ని తనివితీరా చూసారు. సిరి ఎంతో హుషారుగా ఆ ప్రాంతమంతా పరుగులు తీసింది. ముట్టుకుంటే మాసిపోయేంత శుభ్రంగా ఉన్నాయి పరిసరాలన్నీ.
తర్వాత లోపలికి ప్రవేశించి దైవ దర్శనం చేసుకున్నారు. మధ్యలో కృష్ణ బలరాములుండగా ఎడమ వైపు గోపి, లలిత,విశాఖలతో కూడి రాధాకృష్ణులు కనువిందు చేసారు.
నార్త్ ఇండియన్స్, టెంపుల్స్ లో తల కప్పి ఉంచుకుంటారన్న విషయం గుర్తు వచ్చి, మాధవి చున్నీ తల మీదకి లాక్కుని కృష్ణుడికి భక్తిగా నమస్కరించింది. తన సమస్యని పరిష్కరించమని, తన సిరిని మళ్ళీ ఎప్పటిలాగే చెయ్యమనీ ప్రార్ధించింది.
అక్కడి పూజారి గారిని ‘గురు దాస’ గారి గురించి అడిగాడు సతీష్. ఆయన సభా ప్రాగణంలో ప్రసంగిస్తున్నారనీ, కొంత సేపు వేచి ఉండాల్సి వస్తుందనీ అక్కడికి వెళ్లే మార్గం చూపించారాయన.

*****

సభా ప్రాంగణమంతా భక్తులతో కిట కిటకిట లాడిపోతోంది. కాషాయ రంగు వస్త్రాలు ధరించిన ఒక వృద్ధుడు అక్కడ ఇంగ్లీష్ లో అనర్గళంగా ప్రసంగిస్తున్నారు. ఎందఱో స్వదేశీయులు, విదేశీయులు సంప్రదాయక దుస్తులు ధరించి అమితమైన భక్తి శ్రద్ధలతో ఆయన ప్రసంగాన్ని వింటున్నారు. ఆడవాళ్లు చీరలు,మగవాళ్లు పంచెలు కట్టుకుని, పాలరాతి బొమ్మలు ప్రాణం పోసుకుని వచ్చినట్టుగా కూర్చుని ఉన్న ఫారినర్స్ ని చూస్తే మాధవికి ముచ్చటేసింది.
రెండు గంటల తర్వాత ఆయనతో మాట్లాడే అవకాశం లభించింది సతీష్ మాధవిలకి. సిరి మాధవితో దూరంగా పంపి గురుదాసగారికి వాళ్ళ సమస్య వివరించాడు సతీష్. అంతా ఓపికగా విని మెల్లగా తల పంకించారు ఆయన. తర్వాత సిరిని పిలిపించి ఎదురుగా కూర్చోబెట్టుకున్నారు. తదేకంగా ఆమె కళ్ళలోకి చూడసాగారు. కొంతసేపటికి సిరి ట్రాన్స్ లోకి వెళ్ళినట్టుగా బిగుసుకుపోయింది.
“చెప్పమ్మా, నీ పేరు ఏమిటి?” అని తెలుగులో అడిగారు.
“నా పేరు రుక్మిణి.” అంది సిరి.
“నీ కుటుంబం గురించి చెప్పమ్మా.”
“మాది రావులపాలెం దగ్గర గోపాలపురం. మావారి పేరు జగన్నాధ శర్మ. ఆయన స్కూల్లో మాస్టారుగా పని చేసేవారు. మాకు ముగ్గురు అబ్బాయిలు. పెద్దవాళ్లిద్దరూ బాగానే ఉండేవారు. మూడో వాడు విశ్వనాధ శర్మ మాత్రం కొంచెం అమాయకుడు. వాడికి నడక,మాటలు అనీ రావాల్సిన సమయం కంటే ఆలస్యంగానే వచ్చాయి. చదువు కూడా అంతంత మాత్రమే. ఎలాగో పది వరకు చదివించి గుమస్తా ఉద్యోగం వేయించారు వాళ్ళ నాన్నగారు. వాడు ఎంత అమాయకుడో అంత మంచివాడు. అందరికీ సాయం చెయ్యాలని చూసేవాడు. కానీ అందరూ వీడ్ని ఏడిపించి ఆనందించేవారు. అందుకే ఎప్పుడూ నా ప్రాణాలన్నీ వాడి మీదే ఉండేవి.” ఒక్క నిమిషం ఊపిరి తీసుకుని మళ్ళీ చెప్పసాగింది సిరి.
“అంతా బాగానే ఉన్నా వాడి నడకలో, మాట తీరులో కనిపించే అమాయకత్వం చూసి ఎవరూ పిల్ల నివ్వలేదు. పెళ్లి చేద్దాం అని చాలా రోజులు ప్రయత్నం చేసి కుదరక ఊరుకున్నారు వాళ్ళ నాన్న. నా పెద్ద కొడుకులు పెళ్లిళ్లు చేసుకుని మంచి ఉద్యోగాల్లో స్థిరపడ్డాక చాలా ఏళ్ళ పాటు నేను, మా వారు, విశ్వనాధం దగ్గరే ఉండేవాళ్ళం. కానీ విధి మమ్మల్ని అనారోగ్యం రూపంలో దెబ్బతీసింది. కాన్సరుతో ఆయన, పక్షవాతంతో నేను ఇంచుమించుగా ఒకేసారి మంచాన పడ్డాం. తప్పని పరిస్థితుల్లో మా పెద్ద కొడుకు దగ్గరకి వెళ్లి ఉండాల్సి వచ్చింది” ఆపకుండా చెబుతోన్న సిరిని చూసి మాధవి కలవరపడి ఏదో అడగబోయింది. గురు దాస మాట్లాడవద్దన్నట్టు గా సైగ చేసారు.
సిరి ఇంకా చెబుతూనే ఉంది.
“మా కోడలి గురించి చెడుగా చెప్పడం నాకు ఇష్టం లేదు. కానీ ఎలాగో వంట చేసి పెట్టడమే ఆ పిల్లకి గండంగా ఉండేది. అందుకే మా విశ్వనాధం ఉద్యోగం మానేసి మా చాకిరీకి సిద్ధపడ్డాడు. అలా ఐదేళ్ల పాటు వాడి శరీరంలోని ఆణువణువూ మేము పీల్చి పిప్పి చేసాం. కదలలేని, మాట్లాడలేని అశక్తతతో వాడి కష్టాన్ని చూస్తూ నేను మౌనంగా కన్నీరు కార్చేదాన్ని. ఇద్దరికీ స్నానాలు చేయించడం, అన్నాలు తినిపించడం, మేము పాడు చేసిన బట్టలు శుభ్రం చెయ్యడం…వాడు చెయ్యని పని లేదు. ఆఖరికి ఓ మంచి కాలాన ఆయనా, నేనూ కొద్ది రోజుల తేడాలోనే వాడికి విముక్తి ప్రసాదించాం. కానీ ఏం ప్రయోజనం? ఇప్పుడు కూడా అన్నీ కష్టాలే నా బిడ్డకి. మా వల్ల ఉద్యోగం పోగొట్టుకున్నాడు. వదినగారి సూటి పోటి మాటలు పడలేక ఇల్లు వదిలి దేశాలు పట్టాడు. తినడానికి తిండి లేదు. కట్టు బట్టలతో ఎండకి ఎండుతూ వానకి తడుస్తూ బికారిలా తిరుగుతున్నాడు. పెద్ద వయసుతో, అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్నాడు. ఇంకా ఎంత నరకం అనుభవించాలో నా చిట్టి తండ్రి.” అంటూ నోటికి చెయ్యి అడ్డం పెట్టుకుని ఏడవసాగింది సిరి.
మాధవి ఒక్క ఉదుటున లేచి కూతురి దగ్గరికి వెళ్లబోయింది. ఆగమన్నట్టుగా చెయ్యి చూపించిన గురు దాస, మెల్లగా అ పాప తల మీద చెయ్యి వేసారు. సిరి వెంటనే ఏడుపు ఆపేసి, మత్తులోకి జారిపోయి, అక్కడే పడుకుని నిద్రపోయింది.
“కొంతసేపు పాపని విశ్రాంతి తీసుకోనివ్వండి. ప్రమాదం ఏమీ లేదు.” అన్నారు గురు దాస, కంగారు పడుతున్న మాధవి వైపు చూసి.
“స్వామీ, పాపకి దెయ్యం…” అని అర్దోక్తి గా ఆపేసింది మాధవి.
“లేదమ్మా లేదు, ఆమె రుక్మిణమ్మగారే. మహా సాధ్వి; గొప్ప భక్తురాలు. చేసుకున్న పుణ్యకర్మల ఫలంగా తర్వాతి జన్మని తనే ఎంచుకునే అర్హత సంపాదించి, మీ ఇంట్లో జన్మించింది. కానీ కుమారుని మీద ఉన్న వెర్రి ప్రేమ, అతని ప్రస్తుత దుస్థితి, ఆమెకి పూర్వ జన్మ స్మృతుల్ని కలిగిస్తున్నాయి.”
“ఆవిడకి మేం తెలీదు కదా. ఎవరనుకుని మాతో మాట్లాడుతున్నారు?” స్వామీజీ చెప్పింది పూర్తిగా నమ్మలేక అడిగాడు సతీష్.
“గత జన్మ స్మృతి కలగడమనేది, చాలా ఒత్తిడితో కూడుకున్న విషయం. కుమారుని గురించి దిగులు కనుక, ఆ ఆలోచన తప్ప, మిగిలిన తర్కాలేవీ అటువంటప్పుడు స్ఫురణకు రావు.”
” ఎలా స్వామీ, ఈ సమస్యకి ఏమిటి పరిష్కారం? సిరికి ఆ జ్ఞాపకాలు రాకుండా ఏమైనా చెయ్యండి.” బేలగా అడిగింది మాధవి.
“ఒకే ఒక్క పరిష్కారం ఉంది. ఇప్పుడు ఆ విశ్వనాధ శర్మ ఎక్కడ ఉన్నాడో నేను చెప్పగలను. బాగా ముసలివాడు అయిపోయాడు. ఎన్నో కష్టాల్ని అనుభవిస్తున్నాడు. మీరు అతన్ని తీసుకుని వచ్చి, చివరి దశలో బాగా చూసుకోగలిగితే, పాపకి ఆ జ్ఞాపకాల నుండి విముక్తి కలిగే అవకాశం ఉంది. లేని పక్షంలో నాకు కూడా అదిశక్తికి మించిన పనే అవుతుంది.” అని ఆగి మళ్ళీ అన్నారు గురు దాస.
“అతనికి గానీ, పాపకి గానీ ఏమీ చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు; కేవలం ఒక చోట ఉంచితే చాలు. అలా మీరు చేయగలిగితే, ఇక మీదట అమ్మాయికి పూర్వ జన్మ స్మృతులు రాకుండా నేను చెయ్యగలను.”
మాధవి, సతీష్ లు ఒకరి ముఖం మరొకరు చూసుకున్నారు. ఇద్దరూ ఒక నిర్ణయానికి వచ్చినట్టుగా ఒకేసారి అన్నారు, “అలాగే చేస్తాం స్వామీ ”

*********

“మమ్మీ, తాతయ్య డిన్నర్ కి టైం అయింది. రెడీ చేసావా?” అని అరిచింది సిరి అప్పటివరకు చూస్తున్న టీవీ కట్టేస్తూ.
“అయిపోవచ్చింది రా, ఫైవ్ మినిట్స్.” అని వంటింట్లోంచి సమాధానం చెప్పింది మాధవి.
” ఏంటి మమ్మీ, డోరేమాన్ అయిపోయింది. అంటే సెవెన్ కదా, ఏంటి లేట్?” వంటింట్లోకి వచ్చి, నడుం మీద చేతులు వేసుకుని కోపంగా అడిగింది సిరి.
“ఈలోగా తాతయ్యని లోపలికి తీసుకొచ్చి మెడిసిన్స్ ఇవ్వు, పెట్టేస్తాను అన్నం.” అంది మాధవి.
సరేనని, రయ్యిమంటూ బయటకి పరిగెట్టింది సిరి.
బాల్కనీలో కూర్చుని రోడ్డున పోయేవాళ్లని చూస్తున్న విశ్వనాధాన్ని చెయ్యి పట్టుకుని లోపలికి తీసుకొచ్చి, ఆయన మంచం మీద కూర్చో బెట్టింది. స్టూల్ తెచ్చి ఎదురుగా వేసింది.
మంచి నీళ్లు, మందులు తెచ్చి ఆయన చేతికిచ్చింది. “వేసుకో తాతయ్యా, అన్నం తిందువు గాని” అంటూ.
ఈలోగా మాధవి పొగలు కక్కుతున్న అన్నం, కూర వేసి ఉన్న కంచం తీసుకొచ్చి స్టూల్ మీద పెట్టింది. సిరి, ఆయన తింటున్నంత సేపూ పక్కనే కూర్చుని కబుర్లు చెబుతూ ఆయనకి ఏం కావాలో చూడసాగింది. భోజనం అయిపోగానే టవల్ తీసుకొచ్చి, తనే ఆయన మూతి తుడిచి, చెయ్యి తుడుచుకోమని అందించింది.
విశ్వనాధంగారు చేతుల్తో పాటు కళ్లు కూడా తుడుచుకున్నారు. “ఎందుకురా తల్లీ, నేనంటే నీకంత ప్రేమ” అంటూ.
అంతే… సిరి చక్రాల్లాంటి కళ్లనిండా నీళ్లు తిరిగిపోయాయి. “నువ్వేడవకు తాతయ్యా, నువ్వేడిస్తే నాకూ ఏడుపొస్తుంది” అంటూ గారాలు పోవడం మొదలు పెట్టింది.
రోజు దాదాపుగా ఒక పావుగంట పాటు సాగే ఈ ప్రహసనాన్ని చూడటానికి అలవాటు పడిపోయిన మాధవి, నవ్వుకుంటూ వంటింట్లోకి వెళ్లిపోయింది.

**************

రచన: డా.విజయలక్ష్మీ పండిట్

జయ డైనింగు హాల్లోకొచ్చి “విహన్‌ను పిలిచాను వస్తున్నాడు” అంటూ భర్త అనిల్‌ వైపు తిరిగి, ”విహన్‌ మన పెరటి తోటలో వేపచెట్టును చూస్తూ నిలబడి చేతులూపుతూ మాట్లాడుతున్నాడండి. ఎవరితో మాట్లాడుతున్నావు నాన్నా అంటే, అదిగో ఆ వేప చెట్టుతో మాట్లాడుతున్నాను. అది కొమ్మల చేతులతో పిలిచి నవ్వుతూ మాట్లాడుతుందమ్మా. దానికి పెద్ద కండ్లు, నోరు కూడా వున్నాయి చూడు అంటాడు. నాకు కనిపించడంలేదండి”అంటూ ఆందోళన పడింది జయ.అనిల్‌కు అంతా అర్థమయింది. తనకు వున్నట్టే పెరిడోలియా (Pareidolia) మానసిక స్వభావం విహన్‌కు వున్నట్టుందని గ్రహించాడు.
తన బాల్యంలో పెరడోలియా ప్రభావం వల్ల తన ఊహా, కలల జగత్తులో తన ‘రెక్కల కొండ’ అనుభవం జయకు చెప్పాల్సిన సందర్భం వచ్చిందని గ్రహించాడు.
”నాలాగే విహన్‌కు ‘పెరిడోలియా’ వున్నట్టుంది”అన్నాడు.
చిన్న తనంలో తనను అలరించి తన భవిష్యత్తుకు బాటలు వేసిన ఆ రెక్కల కొండ పేరు
“విహన్ “ అనిల్ కొడుకుకు పెట్టాడు.
”పెరిడోలియా’ అంటే ఏమి, ఏమి టా కథ”అని అడిగింది భార్య జయలక్ష్మి.
”పెరిడోలియా అనేది ఒక మానసిక లక్షణం, మనసు ఒక అవాస్తవ ఆకారం లేదా శబ్దం వల్ల ప్రేరణ పొందుతుంది. ఆ ప్రేరణ వల్ల ప్రాణం లేని వస్తువులతో మనిషి ఆకారాలను లక్షణాలను ఊహించుకుంటారు. ఆ పెరిడోలియా ప్రేరణ వల్ల నేను నా బాల్యంలో కొండకు కండ్లు, రెక్కలున్నట్టు, మాట్లాడినట్టు, నన్ను తనపై కూర్చోబెట్టి త్రిప్పినట్టు ఊహించుకుంటూ ఒక విధమైన కలల జగత్తులో ఉండిపోయేవాడిని” అంటూ భార్యకు తన అనుభవం చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు అనిల్‌ .అనిల్‌ కండ్ల ముందు తన బాల్యంలో ఆ ఊహల,కలల సంఘటనలు సినిమా ఫ్లాష్‌బ్యాక్‌లా రీలు తిరిగింది.

***

అనిల్‌ తన రూమ్‌లో కిటికీలోనుండి దూరంగా చూస్తూ నిలబడున్నాడు.
”అనీల్‌…నాన్నా.. అనీల్‌ ఎక్కడున్నావు” అంటూ వాళ్ళ అమ్మ సరళ పిలుస్తూ రూమ్‌లోకి తొంగి చూసింది. తొమ్మిదేండ్ల అనిల్‌ కిటికీ నుండి తన చూపులను వెకనక్కు తిప్పి చూస్తూ ” ఇక్కడ ఉన్నానమ్మా” అన్నాడ. టిఫిన్‌ తినకుండా ఏం చేస్తున్నావురా…బ్రేక్‌ఫాస్ట్‌ చేద్దువుగాని రా”
అని” ఇంతకీ అంతగా ఏం చూస్తున్నావు కిటికీ నుండి”అని అనీల్‌ దగ్గరకొచ్చింది సరళ .ఎత్తయిన ప్రదేశంలో వుండే తమ ఇంటి కిటికీలో శీతాకాలపు మంచుతెరలలో నీలగిరి కొండల అందలాను చూడాలేకాని వర్ణించడం కష్టం అనుకునేది. ఆ పరిసర ప్రాంతం టీ తోటలతో పచ్చగా మెలికలు తిరుగుతూ కనిపించే ఘాట్ రోడ్లతో పచ్చగా, ఆహ్లాదంగా ఉంది. నీలంగా కోన్‌ ఆకారంలో పొగమంచుతో కప్పబడి అందంగా హుందాగా నీలాకాశం తెరముందు నిలబడి వున్న కొండను చూపించాడు. ”ఆ కొండ పిలుస్తూందమ్మా నన్ను రెక్కలు చాచి పిలుస్తూంది” అన్నాడు.
సరళ వింతగా చూస్తూ ”కొండ పిలవడమేమిటిరా.ఏదైనా కలగాని వచ్చిందా,ఇంకా నిద్ర, కలలోనుండి బయటపడలేదా!” అని కొడుకు మాటలను కొట్టిపారేసి రా టిఫిన్‌ చేద్దువుగాని నాన్న వెయిట్ చేస్తున్నారు నీ కోసం” అని కొడుకు చేయిపట్టుకుని నడిపించుకుంటూ వెళ్ళింది డైనింగు హాల్‌లోకి. అనిల్‌ కిటికీ నుండి ఆ కొండవైపు చూస్తూ వెళ్ళాడు.

అది ఆదివారం సాయంకాలం. కిటికి ప్రక్కన తన టేబుల్‌పై రంగులు, బ్రష్‌లు పెట్టుకుని స్టాండుకు తగిలించిన డ్రాయింగు పేపర్‌పై ఆ కొండను పదే పదే చూస్తు పెయింట్ చేస్తున్నాడు అనిల్‌.
అనిల్ కు పెయింటింగ్ అంటే ఇష్టం. వాళ్ళ నాన్న రవికుమార్ ఎంకరేజ్మెంట్ వల్ల పెయంటింగ్ క్లాసులకు వెళతాడు.
అనిల్‌ వాళ్ళ నాన్న రవికుమార్‌ కొడునుకు సాయంత్రం వాక్‌కు తీసుకెళదామని అనీల్‌ రూమ్‌లోకి వచ్చి కొడుకు గీసిన బొమ్మవైపు ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నాడు.
”ఏంటి నాన్నా.. అనిల్‌ ఆ కొండకు రెక్కలు కండ్లు గీశావు. చాలా వింతగా బాగుంది నీ ఇమాజినేషన్‌” అన్నాడు.
”కాదు నాన్నా.. ఆ కొండకు నిజంగానే రెక్కలు, కండ్లు వున్నాయి. నా వైపు చూస్తూ రెక్కలు చాచి పిలుస్తుంది అప్పుడప్పుడు నన్ను” అన్నాడు.
కుమార్‌ అయోమయంగా చూశాడు. తరువాత నవ్వేస్తూ ”ఒకే సరే అలా వాక్‌కు వెళదాంరా కాసేపు” అని కొడుకును పిలిచాడు.
అనీల్‌ తాను గీసిన ఆ కొండ బొమ్మవైపు వాళ్ళ నాన్నవైపు మార్చి మార్చి చూసి.. ”సరే నాన్నా..”అంటూ వాళ్ళ నాన్న వెనకాల నడిచాడు. నడిచి వెళుతూ వెనక్కు తిరిగి చూసి టాటా అని చేయి వూపుతూ నడిచి వస్తున్న కొడుకును వింతగా చూస్తూ ” ఎవరికి టాటా చెపుతున్నావు అనీల్‌” అని అడిగాడు.
”ఆ పటంలో నేను గీసిన కొండ తన రెక్కలు ఊపుతూ టాటా చెప్పింది నాన్నా అన్నాడు.
రవికుమార్‌కు ఏమీ పాలుపోలేదు.
అనీల్‌ ఎందుకిలా అవాస్తవంగా మాట్లాడుతున్నాడు అనుకుని ”రా వెళదాం” అంటూ కొడుకును షూష్‌ వేసుకోమని షూ స్టాండ్‌ దగ్గరకు తీసుకెళ్ళి ఇద్దరూ షూస్‌ వేసుకున్నాక ఇంటి బయటకు నడిచారు. రోడ్డు కిరువైపులా పూల మొక్కలతో, పచ్చని గుబురుగా అందంగా తీర్చినట్టుండే ఫెర్న్‌ మోక్కలతో, నీలగిరి తైలం చెట్లు తలలూపుతూ కదులుతుంటే చల్లని గాలిలో రోడ్డుపై నడవసాగారు. సరళ ఆ రోజు రాలేదు.
”అమ్మ రాలేదు కద నాన్నా”అన్నాడు అనీల్‌.
”అమ్మకు ఈ రోజు కాస్త నలతగా వుండి రావాలనిపించలేదంది. అందుకే ఇద్దరం వెళదాం” అంటూ ముందుకు సాగారు.
నడుస్తున్న అనిల్‌ చూపులు మరలా ఆ కొండపై సారించాడు. మరలా చేయూపాడు.
కుమార్‌ కొడుకుతో ఏదో మాట్లాడుతూ నడుస్తున్నాడు. అనిల్‌ కొండవైపే చూస్తూ నడుస్తున్నాడు. వాకింగు ముగించి ఇంటికి వచ్చి స్నానం చేసి డిన్నర్‌ తిన్న తరువాత అనిల్‌ పడుకుంటూ మరలా ఒకసారి తాను గీసిన నీలంకొండ రెక్కలను, కండ్లను బ్రష్‌తో సరిచేసి తదేకంగా ఆ నీలం రెక్కల కొండకేసి చూస్తూ నిలబడిపోయాడు .
అలా చూస్తూ తాను ఆ కొండ మీద ఎక్కి కూర్చున్న ట్టు ఊహించుకుంటూ క్రమంగా ఆ అనుభూతిని పొందసాగాడు.

*****

అనిల్‌ తన ఊహాజగత్తులో కొండపైన చదునుగా వున్న ప్రాంతంలో రాయిపై కూర్చుని వున్నాడు. రెక్కలు ఊపుతూ ఆ నీలం కొండ ఆకాశంలో వెళుతూంది. పైకి క్రిందకి రెక్కలు ఊపుతూ నీలం కొండ ఆకాశంలో ఓ వింత పక్షిలా ఎగురుతూంది. కొండతోపాటు అనిల్‌ ఆకాశంలో ప్రయాణిస్తున్నాడు. సూర్యుడు ఉదయించాడు. తూర్పున ఆకాశం రంగులు మార్చుకుంటూంది. సూర్యోదయంలో మబ్బుల్లో ప్రయాణం చాలా సంతోషంగా వుంది అనిల్‌కు. అనిల్‌కు అంతా వింతగా వుంది. ఆకాశంలో విమానం లో వెళుతూ కిటికీలోంచి చూసినపుడు క్రింద చెట్లు, నీటి కాలువలు చిన్న చిన్న కొండలు, టీ తోటలు ,అగ్గిపెట్టెల్లా పేర్చిన ఇండ్లు,దూరానికి బొమ్మరిండ్లలాగున్నట్టు తోచాయి.కొద్దిసేపు తిరిగాక అనిల్‌కు ఆకలేస్తూ, దాహంగాకూడా ఉంది.
అది గ్రహించినట్లు కొండ ”అనిల్‌ ఆకలేస్తుందా” అని అడిగింది. ”అవును” తలూపుతూ ఊ కొట్టాడు అవునని. మెల్లగా కొండ క్రిందికి దిగి ఒక రెస్టారెంట్ దగ్గర రోడ్డు పక్క ఆగింది. అనిల్‌ దిగడానికి అనువుగా తన శరీర ఆకృతిని చిన్నగా చేసింది.నీ జేబులో డబ్బులున్నాయి. ఏమి కావాలో తిని రమ్మనింది ఆ రెక్కల కొండ. జేబులో చేయిపెట్టి చూశాడు. వందరూపాయల నోట్లు. కొండవైపు చూసి నవ్వుముఖంతో ”నీపేరేమి” అడిగాడు అనిల్‌.
”నాకు పేరు లేదు” అంది కొండ.
”నేను నిన్ను ‘విహాన్‌’అని పిలుస్తాను. విహంగం అంటే పక్షి. నీవు రెక్కలతో పెద్ద నీలం పక్షిలా వున్నావు” అన్నాడు అనిల్‌.
”సరే అలాగే పిలు” అంది కొండ.
అనిల్‌ రెస్టారెంట్ లోకి వెళ్ళాడు. వంటల వాసన గుమగుమలాడుతూంది. వెళ్ళి ఒక బల్ల దగ్గర కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. లోపల జనం తక్కువగా వున్నారు. ఒక చిన్నపిల్లవాడు వచ్చి చేతిలోని స్పాంజితో అనిల్‌ కూర్చున్నా టేబుల్‌ తుడుస్తూ ”ఏం కావాలి”అన్నాడు.
అనిల్‌ ”ఏమున్నాయి ఫుడ్‌ అయిటమ్స్‌” అడిగాడు.
”బ్రెడ్‌ జామ్‌ బట్టర్‌, సాండ్‌విచ్‌, ఎగ్సు, ఇడ్లీ, వడ, దోశ”అని చెప్పుకుంటూ పోతున్నాడు.
మాసిన బట్టలతో జిడ్డుకారుతున్న ఆ పిల్లవాడివైపే జాలిగా చూస్తూ అనిల్‌ ”ఇడ్లీ వడ” అన్నాడు. పావుగంట తరువాత ఇడ్లీలు రెండు వడలు రెండు పేర్చిన ప్లేటు, చ్నెట్నీ సాంబారు గిన్నెలు ట్రేలో పెట్టుకొని తెచ్చాడు ఆ పిల్లవాడు.
టేబుల్‌పై పెట్టి ఆ పిల్లవాడు వెళ్ళిపోయాడు.
మరలా మంచి నీళ్ళ జగ్గు పట్టుకొచ్చి గ్లాసులో నీళ్ళు పోశాడు. ఆ పిల్లాడితో అనిల్‌ ”నీవు తిన్నావా టిఫిన్ ‌”అన్నాడు. ”లేదు” అన్నాడు.
”రా నాతో కూడా తిను”అని పిలిచాడు. ”ఇంకా గంట వుంది నేను తినడానికి. రోజు ఆ టైముకే నాకు టిఫిన్ ‌ పెడతారు”అని వేడి వేడి ఇడ్లీలవైపు చూస్తూ నీళ్ళు గ్లాసులో పోసి వెళ్ళిపోయాడు ఆ పిల్లవాడు. వెళుతున్న ఆ అబ్బాయి కాళ్ళపై పడింది అనిల్‌ దృష్టి. కాళ్ళకి చెప్పులు లేవు మురికిగా నల్లగా మడమలు చీలి వున్నాయి.
అనిల్‌ తింటూ ఆలోచిస్తున్నాడు, ”ఆ అబ్బాయికి అమ్మ నాన్న లేరా! నాలాగా స్కూల్‌కు వెళ్ళడం
లేదా!”అని జాలితో నిండిపోయింది అనిల్‌ మనసు.టిఫిన్‌ తిని డబ్బులు చెల్లించి వెనుదిరిగాడు. వెళుతూ వెళుతూ ఆ పిల్లాడికోసం వెతికాయి అనిల్‌ కండ్లు. వెనుక కిచెన్‌ కిటికి దగ్గర తనను చూస్తూ నిలబడి వున్నాడు ఆ పిల్లాడు.
అనిల్‌ చేయి వూపాడు. ఆ పిల్లాడు కూడా చేయి వూపాడు. తన చేతిలో వున్న డబ్బులో వందరూపాయల నోటు తీసి ఆ పిల్లాడి దగ్గరకెళ్ళి ఇవ్వబోయాడు.
”వద్దు” అన్నాడు ఆ పిల్లవాడు.
”తీసుకో” అన్నాడు అనిల్‌. ”పని చేయకుండా దానం తీసుకోవడం నాకిష్టం లేదు” అన్నాడు.
ఆ పిల్లాడి ముఖానికేసి చూస్తూ వంద రూపాయల నోటును జేబులోకి నెట్టుతూ వెనుతిరిగాడు అనిల్‌ తలవంచుకుని. మరలా దగ్గరకొచ్చి నీపేరేమి అని అడిగాడు. ”అందరు ‘చింటూ’ అంటారు అన్నాడు ఆ అబ్బాయి.
”మీ అమ్మా నాన్నా ఎక్కడున్నారు”అడిగాడు అనిల్‌.
”లేరు. ఈ హోటల్‌ ఓనర్‌కి నేను దొరికానట దారిలో నాకు రెండు సంవత్సరాలప్పుడు”అన్నాడు చింటూ. అనిల్‌కు ఇంకేమి మాటలు రాలేదు.
అనిల్‌ అనిల్‌ అని పిలుస్తున్నట్టనిపించి చూశాడు. రోడ్డుకవతల కొండ పిలుస్తూంది రమ్మని.
త్వరగా నడిచి చిన్నదిగా గుండ్రని దిమ్మెలాగ కుచించుకుపోయిన కొండ చివరకు ఎక్కి రాయిమీద కూర్చున్నాడు. కొండ పెద్దగా పెరిగి రెక్కలు చాచి పైకెగిరింది. అనిల్‌కు అయోమయంగా వుంది. మనసులో చింటు గురించిన తపన.
*****
“అన్ని కొండలకు రెక్కలు లేవు నీకెందుకు రెక్కలున్నాయి, ఆకాశంలో ఎగురుతున్నావు, మాట్లాడుతున్నావు, చూస్తున్నావు. నీలో ఏవో మాయలున్నాయి. నన్నే ఎందుకు పిలిచావు” అని కొండను ప్రశ్నించాడు అనిల్‌.
”నేను ఎగిరే పర్వతాన్ని. ఒకప్పుడు నా పై గుహలో తపస్సు చేసుకొనే ఒక ఋషి నాకు ఈ వరాన్ని ప్రసాదించాడు. నాకు మంచి మనసున్ననీలాంటి పిల్లలంటే ఇష్టం. వాళ్ళకు మాత్రమే కనిపిస్తాను. పలకరిస్తాను, ప్రేమిస్తాను, విహారానికి తీసుకెళతాను”అన్నది ఆ రెక్కల కొండ.
”నాతో కూడా ఆ హోటల్‌లో వున్న ‘చింటూ’ ఆ పిల్లాడిని కూడా తీసుకెళదామా” అన్నాడు అనిల్‌.
”అందరికీ ఈ అదృష్టం దక్కదు. కొందరికే లభిస్తుంది” అని ”ఇంకా మనం తిరగాల్సిన ప్రదేశాలున్నాయి. ‘జూ’ చూస్తావా అన్నది విహాన్ కొండ మాట మారుస్తూ.
”సరేనని” తలూపాడు అనిల్‌.
”ఆకాశంలో విహరిస్తున్న మనం అందరికీ
కనిపిస్తామా”అడిగాడు అనిల్‌.
”లేదు ఎవరికి మనం కనపడము. కాని మనకందరు కనిపిస్తారు”అంది విహాన్‌ కొండ. నేలపైనుండి ”టక టక”మని శబ్దం వినిపించడంతో క్రిందికి చూశాడు అనిల్‌. ఎండలో విశాలంగా పరచుకుని వున్న రాళ్ళపై కూర్చొని సుత్తితో రాళ్ళను కొడుతున్నారు కొంతమంది మనుషులు. ఆడ మగ చిన్న పెద్ద. ఆ గుంపులో తన వయస్సున్న పిల్లలు కూడా నిక్కర్లు మాత్రం వేసుకుని చమటలు కారుస్తూ రాళ్ళను ముక్కలు చేస్తున్నారు.
”చిన్న పిల్లలు ఎంత కష్టపడుతున్నారో కదా ఎండలో వాళ్ళ అమ్మ నాన్నతో” అన్నాడు అనిల్‌.
”అవును, బీదరికం వాళ్ళ బాల్యాన్ని కొల్లగొట్టింది నీలా బాల్యం అమ్మ నాన్నతో గడుపుతూ, స్కూలు కెళుతూ పిల్లలతో ఆడుకుంటూ, కథలు వింటూ, చదువుకుంటూ కావాల్సిన తిండి తింటూ ఆనందంగా బాల్యం గడిపే అదృష్టం లేదు ఆ పిల్లలకు.ఇలాంటి బాల కార్మికులెందరో హోటల్లలో ,పరిశ్రమలలో, ఇండ్లలో పనిచేస్తూ బీదరికానికి బలి అవుతున్నారు”అంటూ ముగించింది విహాన్‌ కొండ.
అంతలో ‘జూ’ వచ్చింది. జూలో ఒక వైపు చిన్న నీలం దిబ్బలాగా నేలపైకి దిగి ”వెళ్ళి జంతువులను చూసి రా” అంది విహాన్ కొండ.
అనిల్‌ ఆలోచిస్తూ నిలబడ్డాడు.
”అంతా తిరిగి నడచి చూడలేవులే రా.. ఎక్కు నేను త్రిప్పి చూపిస్తా”నంది విహాన్‌ కొండ.
అనిల్‌ ఎక్కి కూర్చోగానే రెక్కలు మెల్లగా కదుపుతూ లేచింది రెక్కలకొండ.
కుచించుకు పోయిన కొండ ఆకారంలోనే నేలకు కొంచెం ఎత్తులో ఎగురుతూ ‘జూ’లోని జంతువులను చూపిస్తూ అనిల్‌ అడిగే ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెపుతూ ‘జూ’ అంతా చూపెట్టింది.
”జంతువులకు తిండి సరిగా పెట్టకుండా ఎందుకు బంధించి ‘జూ’లో పెడతారు.వాటికి అడవుల్లో స్వేచ్ఛగా తిరిగే అవకాశం లేకుండా”అన్నాడు అనిల్‌.
”నిజమే పాపం చాలా జంతువులకు ‘జూ’ ఒక బందిఖానా. అడవుల్లో స్వేచ్ఛగా విహరిస్తూ తిరిగే ఆ జంతువులకు ఎంత కష్టమొచ్చిందో” అంది విహాన్‌ కొండ.
విహాన్‌ కొండపై కూర్చొని నీరెండలోఆకాశంలో మేఘాల తెరల మాటున ప్రయాణిస్తున్న అనిల్‌కు ‘జూ’లో జంతువుల బదులు చింటు, కొండ మీద రాళ్ళు కొడుతున్న పిల్లలు, ఇంకా బాల్యం వీడని చిన్న పిల్లలు తప్పించుకోలేని బోనుల్లో, ఇనుప తీగల గదుల్లో, పంజరాల్లో, కంచె వేసి వదిలిన జంతువుల స్థానాల్లో సరిగా తిండిలేక, నిరాశగా, నిస్సహాయంగా, దీనంగా కనిపించారు.ఇష్టానుసారము ఆడుకుంటూ తిరిగే స్వేచ్ఛలేక బోనుల్లో మసలుతున్న జంతువుల్లా కండ్ల ముందు కదిలారు. ఆ దృశ్యం అట్లే నిలిచిపోయింది అనిల్‌ లేతమనుసులో…!

“ఇక సాయంత్రమయింది వేళదామా!” అంటూ విహాన్‌ కొండ అనిల్‌ను వాళ్ళ ఇంటికి కొంచెం దగ్గర
దించి ఎగిరి వెళ్ళిపోయింది రెక్కలతో టాటా చెపుతూ. అప్పుడప్పుడు ఆ రెక్కల కొండపై ఊహల విహారం, కల అనిల్‌ చదువుకూ, జీవితానికి పునాది వేసింది.
అనిల్‌ పెద్దవాడయి… ఐ.ఏ.ఎస్‌. చదివి, కలెక్టరయి పేద ప్రజల సంక్షేమానికి తోడ్పడాలని, బాల కార్మిక వ్యవస్థను చేతనయినంతవరకు రూపు మాపే ప్రయత్నం చేయాలనే పట్టుదలతో పెరిగాడు.కలెక్టరయ్యాడు.ఆ పట్టుదలకు కారణం, ప్రేరణ తన బాల్యంలో ఊహల ప్రపంచంలో ‘విహన్‌’ రెక్కల కొండపై తాను చేసిన విహారం.

***

తన బాల్యంలో ఊహల,కలల కథను ముగించి అనిల్‌ జయతో ”అప్పుడప్పుడు వచ్చే నా కల అనుభవాన్ని మా నాన్నాతో చెప్పాను. నాన్నకు తెలిసిన ఒక సైక్రియాట్రిస్ట కు నా ఊహలను,కలను గురించి చెప్పాడు.
అతను నాకు ‘పిరిడోలియా’ అనే మానసిక లక్షణం వల్ల అలాంటి ఊహాప్రపంచంలో ఉన్నానని, పిల్లల కలలపై దాని ప్రభావం గురించి చెప్పి వయస్సు పెరిగే కొద్దీ మెదడులో వచ్చే మార్పుల వల్ల ఆ మానసిక లక్షణం కనుమరుగవుతుంది అన్నాడు.నా వయసు పెరిగేకొద్ది నాకు ఆ పిరడోలియా లక్షణం తగ్గినా, నా బాల్యం లో ఆ ఊహల కల నా మనసులో నిలిచిపోయింది” అని అనిల్ మరలా…
”విహన్‌’ ‘పెరిడోలియా’ వల్ల ఎటువంటి ఊహల సంఘటనలు ఎదుర్కొంటాడో ? ఆ మాట్లాడే వేప చెట్టు విహాన్ కు ఏ కథలు చెపుతుందో, ఏ అనుభవాలు వాడికి పంచుతుందో మెల్లగా సున్నితంగా తెలుసుకోవాలి మనం అంటూ”, దీనంగా భయంగా చూస్తున్న భార్య భుజంపై చేయివేసి తట్టి ”నత్తింగ్ విల్‌ హాపెన్‌ జయా. బి బోల్డ్‌. మనం పేరెట్సు ఇలాంటి పిల్లలలో మార్పులను జాగ్రత్తగా గమనిస్తూ, వాళ్లు ఎదుర్కొనే సమస్యలను సున్నితంగా అర్థం చేసుకుంటూ సలహాలిస్తూ పెంచుకోవాలి. ఒక విధంగా నేను నా బాల్యంలో పెరిడోలియ ‘మానసిక లక్షణం వల్ల ఆ కల కనడం వల్ల నా జీవితానికి ఒక లక్ష్యాన్ని ఏర్పరుచుకున్నాను. చూద్దాం విహాన్‌కు ఎలాంటి ఊహలు అదే… కలల అనుభవం కలుగుతుందో”అని ధైర్యం చెప్పాడు భార్యకు.
అంతలో ‘విహాన్‌’ అనిల్‌ తొడపై ఎక్కి కూర్చుంటూ వాళ్ళ నాన్న మెడచుట్టూ చేతులు వేసి ”నాన్నా ఈ రోజు మన ఇంటి వేపచెట్టు నాతో మాట్లాడింది. రేపు మంచి కథలు చెపుతానంది” అని వాళ్ళ నాన్నతో అన్నాడు ఎనిమిదేండ్ల విహాన్.
”ఆ వేపచెట్టు చెప్పే కథలు నాకు, మీ అమ్మకు రోజు చెప్పాలి నువ్వు సరేనా” అని కొడుకును హత్తుకుని,”అమ్మా చెట్టుతల్లీ విహన్‌కు ఊహలలో స్పురింపచేసే అనుభవాలతో ,నీ కథలతో వాడిని మంచి వ్యక్తిగా తీర్చిదిద్దు” అని అప్రయత్నంగా కోరుకున్నాడు మనసులో ఆ వేప చెట్టును అనిల్‌.
*****

రచన: రమేష్ కలవల

విమానాశ్రయం! ఎప్పటి లానే రద్దీగా ఉంది. ఆ విమానాశ్రయం లో ఇద్దరు పెద్దవాళ్ళు మొదటి సారి విదేశాలకు ప్రయాణం చేయబోతూ సహజంగా కొంచెం టెన్షన్ పడుతూ, వాళ్ళ సామాన్లు చెకిన్ చేసి, క్యాబిన్ లగేజీతో గేటు నెంబర్ కోసం వేచి ఉన్నారు.

ఆ దగ్గరలోనే అర్నాల్డ్ నించొని వాళ్ళిద్దరిని గమనిస్తున్నాడు. ఎయిర్పోర్టులో బరువులు ఎత్తి ఎత్తి అర్నాల్డ్ స్వాజ్నేగర్ లా బాడీ పెంచడం మూలాన అందరూ ఆ పేరుతో పిలవడం మొదలుపెట్టారు.

అర్నాల్డ్ ఉద్యోగరిత్యా ఎయిర్పోర్ట్ లో ఇలాంటి వయసు పడిన పెద్ద వాళ్ళని వీల్ చైర్లో విమానంలో సీటు వరకూ తీసుకెళ్ళి వదిలిపెట్టడం చేస్తుంటాడు.

ఒకటి రెండు సార్లు బోర్డింగ్ స్టాఫ్ కన్ను కప్పి ప్రయాణికులతో పాటు తను కూడా విమానం ఎక్కి , కనపడిన ఖాళీగా ఉన్న సీట్లో కూర్చోబోతే, అది గమనించిన స్టాఫ్ అలా చేయకూడదని మందలించి పంపించడంతో ఆ కోరిక ఇంకొంచెం బలపడింది. ముచ్చటగా మూడో సారి ప్రయత్నంలో ఉన్నాడు. ఎందుకైనా మంచిదని రోజూ ఓ బ్యాగు కూడా తెచ్చుకుంటాడు.

ఆ వయసు పడిన వాళ్ళని చూసి అర్నాల్డ్ గమనించింది ఏంటంటే పెద్దావిడకు సరిగా వినపడదని, కళ్ళద్దాలు తీస్తే సరిగా కనపడదని. అదీకాక ఆ పెద్దాయన మాత్రం ఆవిడ చెయ్యి విదిలించుకుంటున్నా సరే ఎక్కడ తప్పిపోతుందో అని ఆ చెయ్యిని గట్టిగా పట్టుకొని వదలడం లేదని తెలుసుకున్నాడు.

అర్నాల్డ్ మనసులో ఓ పధకం పన్ని వాళ్ళ ఇద్దరి దగ్గరికి ఉన్న వైపుకు నడిచాడు, కాలు తట్టుకున్న వాడిలా అమాంతం ఆ పెద్దావిడ మీద పడబోతూ ఆవిడ కళ్ళద్దాలు కిందపడి పగిలేలా చేసాడు.

“అయ్యో పగిలాయే” అన్నాడు పెద్దాయన.

“ఇంకో జత కూడా లేవు. ఆ చెకిన్ చేసిన సూట్ కేసులో ఉన్నాయండి, ఎలాగా?” అంది.

“చేసేదేముంది చెయ్యి వదలకు!” అన్నాడు. ఆవిడ చిరాకు పడుతూ ఆ చెయ్యి మళ్ళీ పట్టుకుంది.

“ఇంతకీ ఎవరండి అలా తగిలింది” అని అడిగింది.

అర్నాల్డ్ వైపుకు తిరిగి “ఆ మాత్రం చూసుకోకపోతే ఎలాగయ్యా? ఉన్న ఒక్క జోడు పగలగొట్టావ్ ” అని అడిగాడు.

“అదేంటండి.. మిమ్మల్ని విమానం వరకూ దిగబెట్టమన్నారు. నేను మీ దగ్గరకు వస్తుంటే మీరే కాలు అడ్డుపెట్టారు,” అన్నాడు

“కాలడ్డుపెట్టడం మా ఇంటా వంటా లేదు… కావాలంటే అటునుండి మళ్ళీ రా” అన్నాడు బుకాయిస్తూ పెద్దాయన

అర్నాల్డ్ మళ్ళీ నడిచి ఈ సారి ఆయన్ని కూడా తోసి, ఆ పెద్దావిడ మీద పడబోయినట్లు నటించి

“చూసారా?” అని అడిగాడు

“లేదు బాబు కళ్ళద్దాలు లేకపోతే నాకు కనపడదు” అంది ఆవిడ. ఆవిడకు నిజంగా కనబడదని నిర్ధారణ అయ్యింది.

“మిమ్మల్ని కాదు” అన్నాడు ఆవిడతో.

ఆ పెద్దాయన అర్నాల్డ్ ను కోప్పడుతుంటే సర్ది చెప్పాడు.

“ఏమి వినపడడం లేదు, దగ్గరకు రండి” అంది ఆవిడ.

“నిన్ను కాదే” అన్నాడు దగ్గరకు వచ్చి. ఎంత దూరం నుంచి ఆవిడకు వినపడదో అది కూడా అర్థమయ్యింది అర్నాల్డ్ కు.

ఇంతలో అర్నాల్డ్ “అదిగో గేటు నెంబరు ఇచ్చారు..ఇంతకీ మిమ్మల్ని తీసుకెళ్ళాలా వద్దా.” అని అడిగాడు మోకాలి దగ్గర రాసుకుంటూ దెబ్బ తగిలిన వాడిలా నటిస్తూ.

“సరే తీసుకెళ్ళు బాబు, నీకు తెలిసిన వాడిలా ఉన్నావ్” అంది కళ్ళద్దాలు లేని ఆవిడ తనకు నడిచే ఉద్దేశం లేక.

“నువ్వుండు. అయినా ఇద్దరికి ఒకటే వీల్ చెయిర్ ఎలా సరిపోతుంది” అన్నాడు

“మీరు ఆవిడ్ని కూర్చోపెట్టండి, దారిలో ఇంకెవరైనా కనపడితే నేను పిలుస్తాను, లేడీస్ ఫస్ట్” అన్నాడు ఆవిడ కూర్చోగానే తోయడం మొదలు పెట్టాడు, పెద్దాయన వెనుక నడుస్తున్నాడు.

“బోర్డింగ్ కార్డు, పాస్ పోర్టు రెడీ చేసుకోండి” అన్నాడు.

ఆ పెద్దాయన ఆగి “బ్యాగులో ఉన్నాయి, తీస్తాను ఒక్క నిమిషం ఆగు బాబు” అన్నాడు ఆవిడ చెయ్యి వదిలాడు. ఆవిడ ఊపిరి పీల్చుకుంది. ఆయన వాటిని తీసే హడావుడిలో ఆవిడను ఓ సారి లేవమన్నాడు, తను ఆ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

ఇంతలో పెద్దాయన పాస్పోర్టులు తీసి అర్నాల్డ్ ఆ చెయిర్లో కూర్చోవటం చూసి “ఇదేం చోద్యం అయ్యా, మమ్మల్ని తీసుకెడతానని ఇంచక్కా నువ్వు చతికిలా పడ్డావు?” అన్నాడు.

“రెండు సార్లు కాలు అడ్డుపెట్టారు మోకాలు పనిచేయడం లేదండి. ఇంక ఎంతో దూరం లేదు” అన్నాడు

“అయితే మేము నడిచి వెడతాం లే” అన్నాడు

“మీరు అలా చేస్తే నా ఉద్యోగం పోతుంది” అంటూ

“ఫర్వాలేదు లేండి కుంటు కుంటూనైనా మిమ్మల్ని ఎక్కించే బాధ్యత నాదే” అంటూ లేవబోయాడు.

పెద్దావిడ హృదయం ద్రవించింది. “ఈ కాస్తా దూరమే కదా తోద్దురూ, అవసరమైన వారికి సహాయం చేస్తే పుణ్యం కూడానూ” అంది

“ఈ పాస్పోర్టులు, బ్యాగుతో నేనెలా తోస్తానే” అన్నాడు.

“సింపుల్, అవి నా ఒళ్ళో పెట్టండి. మీరు తోయండి. ఆవిడ మీ చెయ్యి పట్టుకొని నడుస్తారు రెండు నిమిషాలలో గేటు దగ్గరుంటాము” అన్నాడు

చేసేది లేక తోయడం మొదలు పెట్టాడు. ఆయనను పట్టుకు ఆవిడ నడుస్తోంది. తక్కువ బరువా తొయ్యలేక తోస్తుంటే

“స్పీడు పెంచాలి మరీ ఇంత స్లోగా అయితే విమానం వెడిపోతుంది” అన్నాడు అర్నాల్డ్.

“నా ఖర్మ” అంటూ స్పీడు పెంచాడు పెద్దాయన. చెకిన్ డెస్క్ చేరుకున్నాడు రొప్పుతూ మాట్లాడటానికి నోటి మాట రావడం లేదు ఆయనకు.

ఆ బోర్డింగ్ డెస్క్ దగ్గర చేరగానే కుర్చీలోంచి చెక్ చేస్తున్న స్టాఫ్ కు తను పాస్పోర్టులు అందచేసాడు.

“ఇంతకీ ఎవరు ప్రయాణిస్తోంది?” అని అడిగారు అర్థం కాక.

“ఆయన, ఈవిడ” అన్నాడు.

కుర్చీలోంచి లేచి ఆ చెక్ చేసే వాళ్ళతో చిన్నగా “ఆవిడకు కనపడదు, ఆయనకు మాటలు రావు” అన్నాడు

“ఓహో “ అంటూ పాస్పోర్టులు చూసి చెక్ చేసే వాళ్ళు లోపలకు తీసుకు వెళ్ళమని సైగలు చేసారు.

అర్నాల్డ్ ఆ పెద్దావిడను కూర్చోబెట్టి ఆయన్ని తోయమన్నాడు, తను పక్కన నడుస్తున్నాడు.

విమానం దగ్గరవుతుండగా తన మెడలోంచి బ్యాడ్జ్ తీసి ఆయన మెడలో వేసాడు అర్నల్డ్.

“ఇదేంటి?” అని అడగగానే “తోసే వాళ్ళు బ్యాడ్జ్ వేసుకోవాలండి రూల్స్..” అన్నాడు.

విమానంలోకి ముగ్గురూ నడిచారు. చూసే వాళ్ళకి బ్యాగ్ పాస్పోర్టులతో ప్రయాణికుడిలా ఫోస్ ఇచ్చాడు. లోపలకు వెళ్ళిన తరువాత ఆవిడను నేను కూర్చోబెడతాను కానీ “మీరు ఆ వీల్ చెయిర్ బయట వదిలి త్వరగా వచ్చేయండి” అన్నాడు. పాపం పెద్దాయన కంగారుగా దాంతో బయటకు బయలు దేరాడు. ఒక్క సారి బయటకు వెళ్ళిన తరువాత లోపలకు రాబోతుంటే ఆ మెడలో బ్యాడ్జ్ అవతారం చూసి ఆ స్టాఫ్ లోపలకు రాకూడదని మందలించి ఎంత చెబుతున్నా వినకుండా బయటకు పంపేసారు.

లోపల ఆవిడను కూర్చోబెట్టి పక్కన కూర్చున్నాడు మళ్ళీ పెద్దాయన ఎక్కడ చెయ్యి పట్టుకుంటాడోనని దూరంగా జరిగింది. ఆవిడకేమి తెలుసు పక్కన ఉంది పెద్దాయన కాదు అర్నల్డ్ అని ? కళ్ళద్దాలు లేకుండా మాస్టర్ ప్లాన్ వేసాడుగా అర్నాల్డ్.

ఇక విమానం కదిలింది, అర్నాల్డ్ తన పథకం ప్రకారం అంతా సవ్యంగా జరిగినందుకు చంకలు గుద్దుకుంటుంటే అక్కడ ఆ పెద్దాయన రొప్పుతూ ఇంకో పాసింజర్ ను తోసుకుంటూ వేరే గేటు దగ్గరకు తీసుకెడుతున్నాడు. హత విథి.

విమానం బయలుదేరిన కొంత సేపటికి కెప్టెన్ ఎనౌస్మెంట్ చేయటం మొదలు పెట్టాడు. “ప్రయాణికులకు స్వాగతం సుస్వాగతం.. మనం ముప్పై ఐదు వేల మీటర్ల పైన ఆకాశంలో మూడు వందల యాభై మైళ్ళ వేగంతో ఇపుడు మాల్ధీవ్స్ దాటబోతున్నాం. కొంత సేపట్లో ఫలహారాలు సర్వ్ చేస్తారు కాబట్టి రిలీక్స్ అండ్ ఎంజాయ్ ది ఫ్లైట్ అంటూ” ఎనౌస్మైంట్ చేసారు.

ఆ ఎనౌస్మైంట్ విన్న తరువాత ఆ పెద్దావిడకు థ్రిల్ గా అనిపించింది. మొదటి ప్రయాణం పైగా తనవాళ్ళని చాలా రోజులు తరువాత కలుసుకోబోతున్నారు. మనసులో సంతోషం వేసి ఇందాకటి దాకా విదిలించి కుందామనుకున్న చెయ్యిని తనే పట్టుకుందామని ప్రేమగా పక్క సీటులో అర్నాల్డ్ చెయ్యి పట్టుకుంది. నొక్కి చూసింది, రాయి లాగా తగిలింది.ఆ కంగారులో ఒళ్ళు కూడా తడివింది, అర్థం అయ్యింది పక్కన ఉన్నది ఆయన కాదని, ఆజానుబాహుడైన అర్నాల్డ్ అని. కీచు గొంతుతో గట్టిగా అరిచి మూర్చపోయింది.

ఎయిర్ హోస్టెస్ పరిగెత్తుకు వచ్చారు. అదే సమయంలో ఆ పెద్దాయన వేరే పాసింజర్ అదే గేటు దగ్గర ఎక్కించడానికి వచ్చి ఆ స్టాఫ్ తో జరిగిందంతా చెప్పే సరికే ఆవిడ కీచు గొంతుతో అరిచి ఆవిడ కూడా మార్చబోయింది.

విమానంలో మళ్ళీ ఎనౌస్మైంట్ చేసారు. “అనివారీయ కారణాల వల్ల ఒక పెద్దావిడ పరిస్థితి ఏమి బాలేదు కావున ఈ విమానంలో డాక్టర్లు గనుక ఉంటే తెలియజేయగలరు” అన్నాడు.

ఒకాయన లేచాడు వచ్చాడు “మీరు డాక్టరా?” అని అడిగింది ఆ ఎయిర్ హోస్టెస్ ఆయన్ని చూసి.

“కాదు యాక్టర్ ని” అన్నాడు. “కానీ నా మొహంలో అందం చూస్తే అలా మూర్చపోయిన వాళ్ళు కూడా లేవడం ఖాయం” అన్నాడు.

ఆ ఎయిర్ హోస్టెస్ ఆయన్ని చూసి ”మూర్చ బోయిన వాళ్ళు కళ్ళు ఎలా తెరుస్తారు? మీ తెలివికి నాకు మూర్చ వచ్చేలా ఉంది వెళ్ళి కూర్చోండి” అంది. సిగ్గు పడుతూ ఇబ్బందిగా బయలు దేరాడు.

ఇంతలో ఒకావిడ నిజమైన డాక్టరే వచ్చింది. ఆ పెద్దావిడ పల్స్ అన్నీ చెక్ చేసింది. “షాక్ మూలంగా వచ్చిన మూర్చ లాగా ఉంది కాబట్టి కోలుకోవడానికి కొంత సమయం పడుతుంది” అంటూ ఆ ఎయిర్ హోస్టెస్ తో మాట్లాడి ఓ నిర్ణయానికి వచ్చారు. అర్నాల్డ్ మాత్రం ఏవీ పట్టనట్లు వేరే సీటులో కూర్చొని అడిగిమరీ అన్నీ తీసుకొని తింటూ, తాగుతూ ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు.

కొంత సేపటికి కాప్టెన్ మళ్ళీ ఎనౌస్మైంట్ చేసాడు “అనుకోకుండా ఎమర్జన్సీ కారణంగా విమానాన్ని వెనుకకు తీసుకువెడుతున్నామని చెప్పటానికి చింతిస్తున్నాము” అన్నారు.

అది విన్న అర్నాల్డ్ “ఓ మై గాడ్” అంటూ గట్టిగా అరిచి తను కూడా సీటులో కుప్ప కూలాడు.

తిరుగు ప్రయాణిస్తున్న విమానం చేరగానే రెండు వీల్ చెయిర్స్ రెడి చేసి ఉంచమని ఎయిర్ పోర్టుకు మెసేజ్ పంపారు. విమానం తిరిగి చేరుకుంది.

ఒక వీల్ చెయిర్ పట్టుకొని ఆ పెద్దాయన, ఇంకోతనూ వేచి ఉన్నారు. డోర్లు ఒపెన్ చేసారు లోపలకు ఇద్దరూ హడావుడి గా నడిచారు. కొంత సేపటికి ఆ పెద్ద వాళ్ళిద్దరిని ఒక్కో చెయిర్లో తోసుకుంటూ బయటకు నడిచాడు మాల్దీవ్స్ రిటర్న్డ్అర్నాల్డ్ మరియు ఇంకో అతను.

కౌండిన్య

రచన: గిరిజారాణి కలవల

పొద్దున్నే అష్టావధానం.. శతావధానం అయిపోతోంది..
ఓ పక్క కుక్కర్.. ఓ… తెగ కూసేస్తోంది రా.. రమ్మని.. రా.. రా.. రమ్మని..
ఇంకో పక్క సాంబారు కుతకుతలాడిపోతోంది… పోపుకి టైమయిందంటూ..
మరో వేపు శ్రీవారు కారుతాళాలు కనపడక కారుకూతలతో.. తైతక్కలాడుతున్నారు.. .
ఇంకో వైపు పనిమనిషి గిన్నెల మోతలు..
సుతుడి సుత్తి ఇంకో రకం..
పూజగదిలో అమ్మవారి అష్టోత్తరమే చదివాను.. నాది చదవలేదేమని అయ్యవారు అలిగి.. ఎక్కడ అష్టకష్టాలు పెడతారో అని.. అదో భయం ఇంకో పక్క…
ఇవీ.. ఈ కుత కుత కూతల మోతల మధ్య నా వెతలు… హాడావుడి లో అప్పడప్పుడు చిరు వాతలు.
ఇన్నిటి మధ్య.. అప్పుడే ఫోన్ మోగుతూంటే.. ఆ టైమ్ లో రేగే తిక్కకి అసలు లెక్కే వుండదు..
ఇప్పుడు ఆ గబ్బర్ సింగ్ గబ్బు మాటలెందుకు గుర్తొస్తాయో.. అర్ధం లేదు..
ఓ రింగ్ వచ్చి ఆగిపోయింది.. కాసేపాగి రెండు రింగులు… ముచ్చటగా మూడో నిముషంలో మూడే రింగులు…
అర్థం అయిపోయింది.. ఆ రింగులరాణి ఎవరో….. అసలు మొగుడితో వేగలేకపోతోంటే.. మధ్యలో ఈ అర్ధమొగుడు ఒకటీ… ఫోను తీస్తే ఒక గోల.. తియ్యకపోతే మరో గోల…
తనది జియో సిమ్మే.. తన సొమ్మేదో అరిగిపోతున్నట్టు మిస్సుడు కాల్ ఇస్తుంది.. నాకు కాలిపోతూవుంటుంది.. ఆ కాల్ చూస్తే.. కుతకుతలాడే పొయ్యిలు అన్నీ సిమ్ లో పెట్టి.. తిరిగి ఫోను చేసాను. అటువైపు రెడీగానే వుంది.
” వదినోయ్… ఈ రోజు బిగ్ బజార్ లో అన్నీ ఆఫర్ లే అట.. ఒకటి కొంటే ఒకటి ఫ్రీ అట.. పేపర్ చూడలేదా! నేను మధ్యాహ్నం మూడింటికల్లా వస్తాను. రెడీగా వుండు.. వెడదాం.” అంటూ అప్పచెప్పేసింది పాఠం.
చచ్చాను బాబోయ్ అనుకున్నా.. ఈరోజు నా చిన్ననాటి స్నేహితురాలు వూళ్ళోకి వచ్చింది. వెళ్ళి కలుసుకుందామనుకున్నా.. ఇంతలో ఇదొకటి.. ఆడపడుచు వున్న వూళ్లో వుండడం నా చావుకొచ్చింది. రావడం కుదరదని చెపితే… వెంటనే వాళ్ళ అన్నగారికి.. వాళ్ళమ్మకీ న్యూస్ వెళ్లిపోతుంది. ఈయన అష్టోత్తరం ఎలాగోలా భరించగలను కానీ, అత్తగారి సహస్రనామాలు నా వల్ల కాదు.. స్నేహితురాలికి ఏదో ఒకటి చెప్పుకుని ఈవిడ గారితో ఆ బిగ్ బజార్ కి వెళ్ళడమే ఇక తక్షణ కర్తవ్యం అనుకున్నా..
ఈ ఫోన్ వస్తుందని పొద్దున్నే పేపరు చూసినప్పుడే అనుకున్నా… ఈ ఆఫర్ లూ, ఫ్రీగా వస్తున్నవీ వున్నాయంటే చాలు.. ఎంతదూరమైనా.. ఎగురుకుంటూ వచ్చేస్తుంది. ఈవిడ జాతకం ఏంటో కానీ.. జీవితం అంతా ఫ్రీ సర్వీస్ మీదే లాగించేస్తుంది. మొగుణ్ని కూడా ఫ్రీగానే కొట్టేసింది.. మేనత్త కొడుకు కదా… ఊరికే వచ్చేసాడు. ఆ మాటే నేను ఎప్పుడైనా మా ఆయన దగ్గర అంటే తెగ ఉడికిపోతారు..
” మీ చెల్లి కి ఎంచక్కా ఫ్రీ గా వచ్చేసాడు. నాకే.. మా నాన్న ఎంత బేరం చేసాడో మిమ్మల్ని కొనడానికి.. అప్పటికీ వసుదేవుడి టైపులో.. మీ నాన్నగారి గారి కాళ్లు కూడా పట్టుకుందామనుకున్నారట పాపం”..
” అంటే.. ఏంటే.. మా నాన్న గాడిద అనుకుంటున్నావా?” అని గుర్రులు..
” మీ నాన్నేంటీ.. మిమ్మల్ని అదే అనుకుంటున్నా.. మీ కాళ్లు నిజంగానే పట్టుకున్నారుగా, కన్యాదానం చేసేటప్పుడు “.. అందామనుకునేదాన్ని…అంటే ఇంకేమైనా వుందీ… కురుక్షేత్ర సంగ్రమమే ఇక.
ఏది కొంటే ఏది ఫ్రీ గా వస్తుందా! అని చూసి, అది నాచేత కొనిపించి… ఆ ఫ్రీగా వచ్చేది తను కొట్టేస్తూ వుంటుంది. వాళ్ళింటి నిండా.. మా ఇంటి వస్తువుల తాలూకు వచ్చిన ఫ్రీ సామాన్లే… తనకి ఓసారి బకెట్ అవసరమయింది… చూస్తే ఏదో చెత్త వాషింగ్ పౌడర్ ఆరుకేజీల పేకెట్ కొంటే బకెట్ ఫ్రీ అట.. వద్దు మొర్రో అంటున్నా కూడా.. బలవంతంగా అంటగట్టించి… బకెట్ తీసుకునిపోయింది. ఆ పౌడర్ తో బట్టలు ఉతకడం మాట అలా వుంచి టాయిలెట్ లు కడగడానికి కూడా పనిచెయ్యలేదు. అలాగే ఎప్పుడో తాగుతాం కాఫీ అన్నా వినిపించుకోకుండా… స్టీలుగ్లాసు ఇస్తున్నారని ఏకంగా కేజీ కాఫీపొడి కొనిపించింది. అది చెల్లుబాటు అవడానికి ఆరునెలలు పట్టింది. మా ఆయన ఏదో కార్డుకి నెలకి ఓసారి సినిమా టిక్కెట్లు ఫ్రీ అన్నారొకసారి.. అప్పటినుంచి అవి వాడుకుని ఇంటిల్లపాది సినిమాకి వెళ్లి పోయేవారు. ఇలా ఏది ఎక్కడ ఫ్రీ యా అని వెతుకుతూనే వుంటుంది.
వద్దంటే మా వీధి చివర వున్న గుర్నాధం కొట్లోనే ఇంటికి కావలసిన సరుకులు కొంటుంది. వాడు అన్నీ చచ్చులూ, పుచ్చులూ, మన్నూ, మసానం అన్నీ కలిపేసి అమ్మేస్తాడు. అన్నీ కల్తీ సరుకులే వాడి దగ్గర. అక్కడ కొనొద్దని ఎన్నో సార్లు చెప్పాను… వినిపించుకుంటే కదూ! బయట కంటే ఓ రెండు రూపాయలు తక్కువ ప్రతీ దానిమీదా.. అంటుంది.. నీ ఖర్మ.. అనుకునేదాన్ని. ఓ సారి అక్కడ ఏదో ఐదుకేజీల ఆయిల్ డబ్బా కొంటే, రెండు స్టీల్ ప్లేట్లు ఫ్రీ అంటే కొనుక్కుని వెళ్ళింది. ఆ తర్వాత నాకు ఫోను చేసి… ” వదినా! ప్లేట్లతో పాటుగా ఈ నూనె డబ్బా మీద.. Fat free అని కూడా వుంది.. అదివ్వడం మర్చిపోయినట్టున్నాడు గుర్నాధం.. అటువైపు వెడితే అడిగి తీసుకుని వుంచు” అంది మా అయోమయం ఆడపడుచు… ఈ మేనత్త తెలివితేటలు నా కొడుక్కి వస్తాయేమో అని దిగులు పట్టుకుంది నాకు. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే.. ఈ ఉచిత ప్రహసనాలు చాలానే వున్నాయి.
మథ్యాహ్నం మూడింటికి ఓ మిస్సుడు కాలు… బయలుదేరినట్టుంది అనుకుంటూ.. తిరిగి ఫోన్ చేసాను. ” కిందకి వచ్చేయ్యి.. వదినా! ఆటో లో వున్నాను” అని ఆర్డర్. ఔను మరి ఇక్కడ దాకానే ఆటో మాట్లాడుకుని, ఇంట్లోకి వస్తే.. ఇక్కడే ఆటోవాడికి తను డబ్బులు ఇవ్వాలిగా మరి.. ఒకేసారి బిగ్ బజార్ దాకా మాట్లాడి, దారిలో నన్ను ఎక్కించుకుంటే.. మొత్తం డబ్బులు ఇవ్వడానికి నేనొక బకరాని వున్నానుగా.. ఇక్కడెందుకు దిగుతుందీ! మళ్ళీ రిటర్న్ లో ఇక్కడ దిగి… రాత్రికి తినడానికి అన్నీ పార్శిళ్ళు కట్టించుకుని, వాళ్ళ అన్నగారిని కారులో దింపమని అడుగుతుంది.
” ఇదిగో.. తాళం వేసి దిగుతున్నా..” అంటూ వచ్చి ఆటో ఎక్కాను.
” నీ చీర బావుంది .. వదినా! ఎక్కడ కొన్నావు?” ఆటో ఎక్కగానే మొదటి మాట.
” చెన్నై షాపింగ్ మాల్ లో తీసుకున్నా… మొన్న నా పుట్టినరోజు కి” అన్నాను.
” అయ్యో! అక్కడ రేట్లు ఎక్కువ కదా! అక్కడెందుకు కొన్నావు? సి ఎమ్. ఆర్ లో అయితే ఒక చీర కి ఇంకో చీర ఫ్రీ అట.. అక్కడ తీసుకోకపోయావా? ” అంది.
ఆ ఫ్రీ చీర తీసుకుపోదామని.. ప్లాన్ కాబోలు.. అనుకున్నా.. కచ్చగా..
” అవి.. అలాంటివి మన్నవులే… అయినా ఇది నాకు నచ్చింది. అందుకే తీసుకున్నా ” అనేసాను ఖరాఖండిగా.
ఇంతలో బిగ్ బజార్ వచ్చింది… మా ఇంటి దగ్గర నుంచి ఇక్కడకయితే ఏభై రూపాయలు… అమ్మగారు మరి తన ఇంటి నుంచి మాట్లాడిందిగా.. నూటేభై… నోరు మూసుకుని ఇచ్చాను.
” ముందు పైకి వెళ్లి. . చూసుకుంటూ కిందకి వద్దాం వదినా! ”
ఔను… ముందు పైకెళ్ళి నన్నో తోపు కిందకి తొయ్యడానికేగా.. అనుకున్నా మనసులో..
ముందు జాగ్రత్త చర్యగా ఈసారి కార్డు తేలేదు… ఈవిడ సంగతి తెలుసుకదా… ఓ పదివేలు పర్సులో పడేసుకుని వచ్చాను.
పైన బట్టల సెక్షన్ లోకి వెళ్ళాము.” వదినా! అన్నయ్య పుట్టినరోజు వస్తోందిగా.. షర్టు లు చూద్దాం పద… నా సెలక్షన్ వాడికి చాలా ఇష్టం… నిన్ను సెలక్ట్ చేసింది నేనేగా.. అందుకే నువ్వంటే మా అన్నయ్య కి ఎంత ఇష్టమో.. ” అంటూ ఓ కుళ్లు జోకేసింది.
” ఔనొను.. నీ సెలక్షన్ బావుంటుంది.. కానీ.. ఈ సారి పుట్టినరోజు కి వేసుకోని చొక్కాలే నాలుగున్నాయి.. ఇక కొనుక్కోనని అన్నారు మీ అన్నయ్య. ” అన్నాను.
” ఆ.. వాడలాగే అంటాడు.. మనం కొనేది మనం కొనెయ్యడమే.. వాడేం కాదనుడులే.. ” అంటూ నా మాట తీసిపారేసి, చొక్కాలు సెక్షన్ లో దూరింది. నిమిత్తమాత్రురాలిలా చూస్తూండిపోయాను. తిరిగి తిరిగి నాలుగు చొక్కాలు తీసుకొచ్చింది.
” ఎలా వున్నాయి వదినా? ” అంది..
ఎలా వున్నా నా నోట వచ్చే సమాధానం ఒకటే..
” బావున్నాయి ” అన్నా..
” రెండు కొంటే రెండు ఫ్రీ అట… అదిగో చూడు.. Buy 2 get 2.. అని పెట్టాడు..” అంది.
అయితే మా ఆయనకి ఆ buy వి రెండు.. మీ ఆయనకి get వి రెండూ.. అనుకున్నా.
ఆ తర్వాత పిల్లల బట్టలు… నా ఖర్మ కొద్ది ఆవిడ గారి కొడుకూ.. నా కొడుకు ఈడు వాడే.. మూడు నెలలే తేడా.. కాబట్టి ఇక్కడ కూడా కొన్నవి నాకూ.. ఫ్రీవి తనకీ..
అలా తన సెలక్షన్ లతోనే షాపింగ్ పూర్తవుతుంది ఎప్పుడూను..
ప్లాస్టిక్ డబ్బాలు, స్టీలు సామాన్లలో ఫ్రీ లు పెట్టలేదు.. ఆ జోన్ లోకి వెళ్ళదేమో అనుకున్నా… పెట్టకపోయినా అవీ వదల్లేదు.. తనకి ఒక్కదానికీ కొనమంటే ఏమైనా అనుకుంటాననుకుంటుంది కాబోలు.. ఏది తీసినా రెండు సెట్లు తీస్తుంది.. నీకోటి.. నాకోటి.. అంటుంది దయార్ధహృదయురాలు.
ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి.. షాపింగ్ చేసినంతసేపూ ఆ తోపుడుబండిని తానే తోసేది. నన్ను చేయి కూడా వేయనిచ్చేదికాదు. “ఫర్వాలేదు వదినా” అనేది… అందులోంచి ఏదైనా తీసి పక్కన పెట్టేస్తానేమో అని అనుమానమేమో అనిపిస్తుంది నాకైతే..
అలా.. ఫ్రీ.. ఫ్రీ.. ఫ్రీ.. అంటూ అంతా కలియతిరిగి.. బిల్లింగ్ దగ్గరకి రాగానే… ఏదో ఫోన్ మాట్లాడుకుంటూ.. దూరంగా నిలబడేది. మొత్తం అన్నిటికీ బిల్లు వేయించి నీరసంగా బయటకి రావడం నా వంతు.
ఇలాంటి షాపింగ్ లు మాకు మూడునెలలకోసారి పరిపాటి అయిపోయయి.
ఓరోజు పొద్దున్నే మా ఆయనకి ఫోను… చెల్లి గారి ఫేమిలీ.. ఫేమిలీ వాంతులు, విరోచనాలతో హాస్పిటల్ పాలయినట్లు. వెంటనే మా ఫేమిలీ మొత్తం పరుగెత్తాం..ఏమయిందో, ఏంటో. అని..
మూడు బెడ్స్ మీదా.. ముగ్గురు.. సెలైన్ బాటిల్స్ ఎక్కించుకుంటూ కనిపించారు. ఫుడ్ పాయిజన్ అయిందని డాక్టర్ అన్నారు.
పొద్దున్నే.. మా పనమ్మాయి చెప్పిన విషయం గుర్తుకు వచ్చింది. కల్తీ సరుకులు అమ్ముతున్నాడని గుర్నాధం కొట్టు సీజ్ చేసారట.. వాడి మీద కేసు బుక్ అయిందనీ చెప్పింది.
వెంటనే అడిగాను.. నిన్న ఏం తిన్నారని..
ముక్కుతూ.. మూలుగుతూ.. చెప్పింది..
” గోధుమపిండి పేకెట్లు ఒకటి కొంటే మూడు ఫ్రీ ఆఫర్ వుంటే.. గుర్నాధం కొట్లో తీసుకున్నా వదినా!. రాత్రికి చపాతీలు ఆ పిండితో చేసాను.. తిన్నపుడు బానే వున్నాయి.. మధ్య రాత్రి నుండే.. ముగ్గురికీ ఇలా మొదలయ్యాయి..” అంది.
తిక్క కుదిరింది.. ఇప్పటికైనా ఈ ఫ్రీ పిచ్చి వదులుతుంది అనుకున్నా.
” డాక్టర్ గారు ఫర్వాలేదు అన్నారులే… సాయంత్రం డిశ్చార్జ్ చేస్తారట. రెండు రోజులు రెస్ట్ తీసుకుందురు గాని.. మా ఇంటికి తీసుకెడతా ” అన్నారు శ్రీవారు.
” వదినా… ఈ హాస్పిటల్ డాక్టర్ నీకు వేలు విడిచిన మేనమామకి తోడల్లుడి కొడుకటగా.. ట్రీట్మెంట్ ఫ్రీ గా చేస్తాడేమో.. కాస్త అడుగు.”
ఈ మాటలకి నేనూ.. మా ఆయనా మొహామొహాలు చూసుకున్నాం.. ఈ ఫ్రీ పిచ్చి పీక్ స్టేజికి వెళ్లి పోయిందనుకున్నాను.
” అతను ఒకప్పుడు వుండేవారు ఇక్కడ.. ఇప్పుడు లేరు.. ” అన్నాను.
” అయ్యో! ఔనా! ఎంత బిల్లు అవుతుందో ఏంటో? ” రాబోయే బిల్లు ని తలుచుకుని బిపి పెంచేసుకుంటూంటే… మూడో బెడ్ మీద నుంచి వాళ్ళాయన… ” ఫర్వాలేదు, శ్యామలా! ఇన్సూరెన్స్ కవరేజి వుంది.. కంగారు పడకు” అని వూరడించేసరికి మా ఆడపడుచు మొహం అంత నీరసంలోనూ కూడా వెలుగులు సంతరించుకుంది.
” అయితే.. ఇంకో రెండు రోజులు ఇక్కడే వుందామండీ! ఇరవైనాలుగు గంటలూ ఏసీ లో వుండవచ్చు ఎంచక్కా..” అనేసరికి…
అంతే.. నాకు సడన్ గా..
బిపీ డౌన్ అయి సుగర్ పెరిగి.. తల తిరిగి.. ఢాం అని కూలపడిపోయాను.

రచన: నిష్కల శ్రీనాధ్

కార్తీక్ ఇంటి ముందు బండి ఆపి గేటు తీస్తుండగా రంగారావు ఇంటి బయటకు వస్తు కనిపించాడు వెంటనే నవ్వుతు బండి దిగాడు “ఏంటి మావయ్య ఎలా ఉన్నారు ? ఎప్పుడు వచ్చారు ఇంట్లో అందరు బాగున్నారా ” అంటూ పలకరించాడు, దానికి సమాధానంగా ” బాగున్నాను రా ! అందరు బాగానే ఉన్నారు అరగంట క్రితమే వచ్చాను అర్జంటు పని ఉంది నేను చెప్పాల్సిన విషయాలు అన్ని అమ్మకు చెప్పాను ఆదివారం ఏమి పనులు పెట్టుకోకు సరే నా వెళ్ళోస్తా ” అంటూ హడావిడి గా ఆటో ని పిలిచి ఎక్కేసాడు . గుమ్మం దగ్గరే నిల్చున్న తల్లి ని ప్రశ్నార్థకం గా చూశాడు నవ్వుతు ఇంటి లోపలకి రమ్మని చెప్పింది కార్తీక్ తల్లి వసుధ . కార్తీక్ బ్యాంకు ఉద్యోగి వయసు 32 సంవత్సరాలు ఎంబీఏ పూర్తి చేయగానే ఉద్యోగం వచ్చినా చెల్లి పెళ్ళి బాధ్యతల వల్ల పెళ్ళి గురించి ఆలోచనలు కాస్త ఆలస్యం అయ్యాయి తీరా సంబంధాలు చూడటం మొదలు పెట్టాక కార్తీక్ మనసును ఏ అమ్మాయి ఆకర్షించలేదు.
” అమ్మ నాకు పెళ్ళి మీద ఇష్టం పోయింది ఇంకో పెళ్ళి చూపుల కు వెళ్ళి మళ్ళి భంగపడటం అవసరమా?” అని అడిగాడు కార్తీక్ , వసుధ ఇచ్చిన కాఫీ కప్పు అందుకుంటూ ” ఏంట్రా అలా అంటావు మొదట్లో ఇలానే వంకలు పెట్టి మంచి సంబంధాలు చెడగొట్టి ఇప్పుడు పెళ్ళి మీద ఇష్టం లేదు అని కబుర్లు చెప్తున్నావ్ నీకు అమ్మాయి నచ్చితే జాతకాలు కుదరవు అవి కుదిరితే నీకు నచ్చదు అన్నీ సరిపోయాయి అంటే వాళ్ళ కుటుంబం నచ్చదు ఇంక మా వల్ల కాదు అని అందరు చేతులేత్తెసారు పాపం మావయ్య కష్టపడి ఎదో సంబంధం తీసుకొచ్చాడు మారు మాట్లాడకుండా పెళ్ళి చూపులకి రా ఆదివారం సాయంత్రం వెళ్దాం సరే నా “అంది వసుధ కార్తీక్ ని మాట్లాడనివ్వకుండా . ” సరే ” అని టీవీ రిమోట్ నొక్కాడు ఈ వాదన కొనసాగించడం ఇష్టం లేక , వంట గది లోకి వెళ్ళబోతు ఎదో గుర్తు వచ్చిన దాని లా వెనక్కి వచ్చి ” కార్తీక్ రేపు రెండో శనివారం కదా నీకు ఎలాగూ సెలవు కాబట్టి బాబాయి ని చూసి రా హాస్పిటల్ లో ఉన్నప్పుడు రావడమే నువ్వు మళ్ళి వెళ్ళలేదు బాగోదు , ఒకసారి చూసి రా ” అంది ‘సరే’ అన్నట్టు తల పంకించాడు కార్తీక్ .
*******************
తగరపువలస వెళ్ళే బస్సు వచ్చింది వెంటనే ఎక్కి కూర్చున్నాడు బస్సు ఇంకా ఆర్ టి సి కాంప్లెక్స్ లో ఉంది కాబట్టి ఖాళీ గా ఉంది కండక్టర్ ఇంకా రాలేదు బస్సు నిండితే స్టార్ట్ చేద్దామని డ్రైవర్ బస్సు పక్కనే నిల్చున్నాడు . కిటికీ పక్కన కూర్చోవడం వల్ల ఎండ ఎక్కువగా తగులుతుంది కార్తీక్ కి వాచీ చూసుకున్నాడు ఏడున్నర అయింది ‘ఇంకా నయం బండి మీద వెళ్ళలేదు ఎండ కి మాడిపోయే వాడిని అయినా నవంబర్ లో కూడా ఇలా ఎండలు ఉంటే మే గురించి ఆలోచించక్కర్లేదు . పైగా ఈమధ్య వైజాగ్ లో కూడా ట్రాఫిక్ బాగా పెరిగింది ఒకప్పుడు ఎంత దూరం అయినా బండి మీద వెళితే త్వరగా వెళ్లిపోయేవాళ్ళం ఇప్పుడు గంటలు గంటలు ట్రాఫిక్ లొనే ఉండాల్సి వస్తుంది ‘ అనుకున్నాడు మనసులో. కొన్ని సీట్లు నిండడం తో బస్సు ని స్టార్ట్ చేసాడు డ్రైవర్ అదేమిటో అంత వరకు ఎండ చురుక్కుమనేది బస్సు మొదలవగానే చల్లటి గాలి రావడం మొదలయింది బస్సు ఎక్కేవాళ్లు ,దిగేవాళ్ళ హడావిడి తో సాగిపోతుంది . ఇంతలో వెంకోజిపాలెం ఆంజనేయస్వామి గుడి వచ్చింది ఆ పక్కనే బస్ స్టాపు ‘ ఇంతకు ముందు అమ్మవారి గుడి దగ్గర వుండేది , నిజమే ఆ బస్ స్టాపు నాకు ఎన్ని జ్ఞాపకాలు ఇచ్చింది ‘ అనుకుంటూ గతం లోకి జారుకున్నాడు .
******పదకొండేళ్ళ క్రితం (2007)*****
కార్తీక్ బస్ స్టాప్ లో అసహనం గా నిల్చున్నాడు , ఇంతలో రాజు కార్తీక్ స్నేహితుడు పలకరించాడు. మూభావంగానే పలకరించాడు కార్తీక్ అది గమనించిన రాజు ‘ ఏమైంది రా? అలా ఉన్నావ్ . అవును నీ బైక్ ఏమైంది రిపేర్ కి ఇచ్చావా?” అన్నాడు . ” రిపేర్ ఆ తొక్క ! అదేమీ లేదు చక్కగా కిందటి వారం అంతా బైక్ మీద వెళ్లానా మొన్న మా నాన్న ఫ్రెండ్ కొడుక్కి ఆక్సిడెంట్ అయిందoటా , అప్పటి నుండి నేషనల్ హైవే మీద వెళ్ళేటప్పుడు జాగ్రత్తగా ఉండాలి అది ఇది అంటూ బస్సు లో వెళ్ళమన్నారు మా అమ్మ,నాన్న . చక్కగా జాయిన్ అయిన వారం అంతా త్వరగా ఇంటికి వెళ్లిపోయి ఇప్పుడు అసలైన క్లాస్ లు మొదలైనప్పుడు ఇలా బస్సు లో వెళ్లాల్సి వస్తుంది ఇంకా రెండు సంవత్సరాలు బస్సు లో వెళ్ళి ఒళ్ళు హూనం చేసుకోవాల్సిందే అంతా నా కర్మ ” అని కోపాన్ని వెళ్ళగక్కాడు కార్తీక్ . ” అయినా మరి రెండు సంవత్సరాలు ఆ భయం ఉంటుంది అంటావా నెలా రెండు నెలలు చూసి నువ్వే బ్రతిమలాడి బైక్ అడిగితే సరిపోతుంది ” అన్నాడు రాజు . ” ఒరేయ్ మా బాబు గురించి నీకు తెలిదు ఇంటర్ అయ్యాక బైక్ కొంటాను అని ఇదుగో ఎంబీఏ లో చేరే ముందు కొన్నాడు ఇంక ఇప్పుడు వచ్చిన భయం పోవాలంటే కనీసం సంవత్సరo పడుతుంది ..హు …వచ్చి అరగంట అయింది ఇప్పటికి రెండు బస్సు లు వదిలేసాను కనీసం కాళ్లు పెట్టడానికి కూడా స్థలం లేదు ..అదిగో బస్సు వస్తుంది ..పద” అని గబా గబా ముందుకు వచ్చి నిలబడ్డాడు కార్తీక్ . ఆ వెనకాలే రాజు కూడా వచ్చాడు బస్సు వచ్చింది కానీ ఇది కూడా జనాల తో నిండు గా ఉంది .
“కార్తీక్ లోపలికి వెళ్ళి మగ్గే కన్నా ఫుట్ బోర్డు మీద నిలబడటం ఎంతో నయం ” అని రాజు ఆపాడు కార్తీక్ ని . అందరు ఎక్కేక వాళ్ళ ఇద్దరు ఫుట్ బోర్డు మీద నిల్చున్నారు బస్సు బయలుదేరుతుంది అనగా ” స్టాప్….ఆపండి…స్టాప్…” అని గొంతు వినపడింది కార్తీక్ కి , ఎదురుగా ఉన్న రాజు తల పక్కకి జరిపి చూసాడు పసుపు రంగు చుడీదార్ పైన తెల్లటి చున్నీ తో భుజానికి బ్యాగ్ మరో చేతిలో పుస్తకాల తో పరిగెట్టుకుంటు వస్తున్న అమ్మాయి ని చూసాడు అప్పటికి ఓయ్ సినిమా విడుదల అవ్వలేదు లేకపొతే ‘ యెల్లో చుడీదార్ వైట్ చున్నీ తో దోచే నా ఎద ‘ అంటూ పాట వేసుకొనేవాడేమో అమ్మాయి ని చూస్తూనే బస్సు మీద గట్టిగా కొట్టాడు . బస్సు స్టార్ట్ చేద్దాం అనుకున్న డ్రైవర్ వెంటనే ఆపాడు . అమ్మాయి పరిగెడుతు వచ్చి కార్తీక్ కి నవ్వుతు థాంక్స్ చెప్పి ముందు వైపుకు వెళ్ళి ఎక్కింది . తన నవ్వు సూటిగా వచ్చి కార్తీక్ హృదయాన్ని తాకింది అంత కన్నా పిచ్చి ఎక్కించిoది ఆ అమ్మాయి నవ్వినప్పుడు బుగ్గ మీద పడిన సొట్ట మనసును ఎంత ఆపుదాo అనుకున్నా ఆగకుండా ఆమెను చూడమని తొందర పెట్టింది కార్తీక్ మనసు . బస్సు బయలుదేరింది ఆ అమ్మాయి కిటికీ పక్కన నిల్చుంది అందుకే గాలి కి ముంగురులు ఎగురుతూoటే సరి చేసుకుంటూ ముందు ఉన్న అమ్మాయి తో మాట్లాడుతుంది . ‘పొడుగాటి ఒత్తైన జడ ఆమెకు బరువు గా అనిపించదా ? ‘అనుకున్నాడు కార్తీక్ . అతను ఎదో మాట్లాడినట్టు ఒక్కసారి అతని వైపు చూసింది కంగారు గా తల దించుకున్నాడు. ఆమె ను చూస్తూనే తను దిగవలసిన బస్ స్టాప్ వచ్చిన సంగతి మర్చిపోయాడు . రాజు భుజం తట్టి ” దిగరా స్టాప్ వచ్చింది ” అని అనడం తో తనని వదిలి వెళ్ళవలసి వస్తున్నoదుకు బాధపడుతూ దిగాడు . అమ్మాయి కి సీట్ దొరకడం తో కూర్చుంది కార్తీక్ ని ఓరగా చూసింది అది చూసిన కార్తీక్ సంతోషానికి అవధులు లేవు ఇంక ఆరోజు నుండి బస్సు లో వెళ్ళవలసి వచ్చినందుకు బాధపడలేదు . కాలక్రమేణా ఆ అమ్మాయి పేరు ప్రియ అని ఇంజినీరింగ్ మూడో సంవత్సరం చదువుతుంది అని తెలుసుకున్నాడు.
” కార్తీక్ ఈరోజు ప్రెసెంటేష్ న్ నీకు భయం గా లేదా ” అని అడిగాడు రాజు ప్రియ ని చుస్తూ తన్మయత్వం లో ఉన్న కార్తీక్ కి ఆ ప్రశ్న విసుగనిపించిoది . ” ఏమి భయం లేదు ఈరోజు కల లోకి ప్రియ వచ్చింది రా తను ఎప్పుడు కల లోకి వచ్చినా మంచే జరుగుతుంది ఎగ్జామ్స్ అప్పుడు కూడా వచ్చింది , చూసావు గా మన పర్స్oటేజి ఎంత వచ్చిందో కాబట్టి నాకు భయం లేదు ” అన్నాడు ధీమా గా కార్తీక్ . దానికి రాజు నవ్వుకుంటూ ” ఆబ్బో అది నీ తెలివి గాని ఆ అమ్మాయి గొప్పతనం ఏముంది సరే మనం ఒక పందెం పెట్టకుందాo నువ్వు ప్రెస్oటేష్ న్ బాగా ఇస్తే కుదిరితే ఈరోజు సాయంత్రం లేదా రేపు పొద్దున్న ప్రియ తో మాట్లాడాలి సరే నా ! ” అన్నాడు రాజు .” అబ్బా ఏమి పందెం రా ! అదిరిపోయింది , కానీ ప్రియ తో ఎం మాట్లాడాలి రా కొంచెం భయం గా ఉంది ” అన్నాడు కార్తీక్ ఆలోచిస్తూ . ” నీ ఇష్టం రా కానీ పందెం లో ఓడిపోతే నేను అడిగింది ఇవ్వాలి సరే నా ” అన్నాడు రాజు ‘సరే’ అన్నట్టు తల ఊపాడు కార్తీక్.
” ఏంట్రా ఈరోజు ఒక్క బస్సు రావట్లేదు ఇలా అయితే ఇంటికి ఎప్పుడు వెళతాం ” అన్నాడు వాచీ చూసుకుంటూ కార్తీక్ . ” హలో సర్ తమరు పందెం సంగతి మర్చిపోయారా ” అన్నాడు రాజు కార్తీక్ భుజం తట్టి , ఒక కన్ను మూసి నిట్టూర్చి ” నీకు ఇంకా గుర్తు ఉందా అయినా ప్రియ మనం వెళ్లిన బస్సు లో రావాలి కదా తను ముందే వెళ్లిపోయి ఉండచ్చు ” అన్నాడు కొంటె గా . ” సరే చూద్దాం అదిగో బస్సు పద నిండు గా ఉంది , తప్పకుండా ప్రియ ఉండే ఉంటుంది ” అని లాక్కొని వెళ్లాడు కార్తీక్ ని రాజు .
బస్సు నిండు గా ఉంది కండక్టర్ అందరిని లోపలకు తోస్తున్నాడు , అమ్మాయిలకు దగ్గరగా నిల్చున్నరు కార్తీక్ , రాజు . ప్రియ కూడా బస్సు లోనే ఉంది రాజు కార్తీక్ ని తొందరపెట్టాడు . వెంకోజిపాలేo బస్ స్టాపు వచ్చే లోపు మాట్లాడమని కానీ కార్తీక్ కి ధైర్యం చాలటం లేదు ఇంక చేసేదేమీ లేక ముందుకు తోసాడు రాజు. అప్పటివరకు వాళ్లకు కొంత దూరం లో ఉన్న ప్రియ దగ్గర కు వచ్చింది ఒక్క ఉదుటున చెయ్యెత్తి చెంప మీద కొట్టింది . తనను కొట్టిందేమో అని కళ్ళు మూసుకుని చెంప నిమురుకున్నాడు కార్తీక్ , కానీ చెంప పగిలిoది తనకు కాదు తన పక్కన ఉన్న ఇంకొ వ్యక్తి కి ఆశ్చర్యం గా చూసాడు కార్తీక్ ప్రియ వైపు . ” నేను అక్కడ నుండి గమనిస్తున్నాను చిన్న పిల్ల అని కూడా చూడకుండా ఎక్కడెక్కడో చేతులు పెడుతున్నావ్ నీకు బుద్ది ఉందా ? లేదా ? నాకు అక్కడ నుండి కనిపిస్తుంది , మీకు ఎవరికీ కనిపించట్లేదా ?” అని ప్రశ్నించింది ఆ వ్యక్తి నడి వయసు లో ఉన్నాడు కాస్త తాగి ఉన్నట్టు అతని ఎర్రటి కళ్ళు చెప్తున్నాయి . అతనిముందు ఉన్న స్కూల్ యూనిఫామ్ లో అమ్మాయి ప్రియ ని హత్తుకుని ఏడ్చిoది . ఆమె ఏడ్పు బట్టి చూస్తే వాడు చేస్తున్న పని ని వ్యతిరేకించలేక నిస్సహాయoగా ఉండిపోయింది అని అర్ధం అయింది అందరికి . ఆ వ్యక్తి ప్రియ వైపు కోపం గా చూస్తూ ముందుకు రాబోయాడు , అంతే అందరు తలో చెయి వేసి బస్సు కిందకు దించి చితకబాదారు. ” అరేయ్ మావ ఏంట్రా అలా ఉండిపోయావ్ ” అని రాజు పిలిచే వరకు స్ఠానువు లా ఉండిపోయాడు కార్తీక్ ఇంతలో వెంకోజిపాలెం వచ్చింది , ప్రియ తో పాటు ఇద్దరు దిగారు . ప్రియ వడి వడి గా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయింది . రాజు , కార్తీక్ మాత్రం నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నారు ” రేయ్ పోనీ ఇప్పుడైనా మాట్లాడరా ” అన్నాడు రాజు ప్రియ వైపు చూపిస్తూ . ” పోరా ఇప్పటికి గుండె చూడు ఎలా కొట్టుకుంటూoదో కొన్ని రోజులు నన్ను వదిలేయ్ . నీకు ఎం కావాలో చెప్పు అది చేస్తా ” అన్నాడు కార్తీక్ గుండెల మీద రుద్దుకుంటూ . ” హ.. హ…హ… సరే పందెం ఓడిపోయావ్ నాకు కావాల్సినప్పుడు అడుగుతా గుర్తు పెట్టుకో ” అన్నాడు రాజు ఇద్దరు నవ్వుకుంటూ నడవసాగారు.
కార్తీక్ వాచి వైపు చూసుకుంటూ నుదుటి కి పట్టిన చెమట ను కర్చీఫ్ తో తుడుచుకుంటున్నాడు . పక్కన ఉన్న రాజు అడిగాడు ” ఏంట్రా అంత కంగారు గా ఉన్నావ్ ఏమైంది ?” అని దానికి కార్తీక్ ” ఏమైందో తెలిదు రా ప్రియ రెండు రోజుల నుండి రావట్లేదు ఏమైందా అని టెన్షన్ గా ఉంది ” అన్నాడు . ” ఫైనల్ ఇయర్ కదా రా ఏమైనా ప్రాజెక్ట్ లో బిజీ గా ఉందేమో ” అన్నాడు ధైర్యం చెప్తున్నట్టు . ” లేదు రా సెకండ్ సెమిస్టరు లో ఉంటాది రా ప్రాజెక్ట్ ” అని మరో సారి వాచి వైపు చూసుకున్నాడు . ఇంతలో ఎవరో అరిచారు ‘ ప్రియ వస్తుందే ‘ అని రాజు,కార్తీక్ అటూ వైపు చూసారు ప్రియ దాదాపు పరిగెడుతున్నట్టు వస్తుంది . ముఖం కాంతివంతం గా ఉంది , చేతులకి కాళ్ళకు గోరింటాకు , చేతుల నిండా గాజులు బస్ స్టాపు లోకి వచ్చి నిల్చుంది . అమ్మాయిలు అందరు ప్రియ చుట్టూ గూమిగూడారు , వాళ్ళలో ఒక అమ్మాయి అడిగింది ” నిశ్చితార్ధo ఎలా జరిగిందే ? ” అని అందరికి సిగ్గు పడుతూ ,నవ్వుతు సమాధానాలు చెప్తుంది . రాజు కి విషయం అర్ధం అయింది కార్తీక్ ని అక్కడ నుండి తీసుకువెళ్లాలి అన్న ఉద్దేశం తో కార్తీక్ వైపు చూసాడు , కానీ కార్తీక్ కళ్ళు అప్పటికే ఎర్రగా మారిపోయాయి. రాజు చేయి గట్టిగా పట్టుకుని ” అరేయ్ ఈరోజు కి ఆటో లో వెళ్లిపోదాం రా ” అన్నాడు . రాజు వెంటనే ఆటో ని పిలిచాడు ఇద్దరు ఎక్కారు ,ఎక్కిన వెంటనే కంట్లో ఉబికి వస్తున్న కన్నీరు ఆపుకుని ” రాజు తనకి నా మీద ప్రేమ లేదా అలా ఎలా నిశ్చితార్థo కి ఒప్పుకుంది ” అన్నాడు కార్తీక్ . దానికి రాజు నవ్వి ” ఒరేయ్ చిన్న పిల్లాడి లా మాట్లాడకు ఆ అమ్మాయి తో నువ్వు ఎప్పుడైనా మాట్లాడావా? నీ ప్రేమ సంగతి అ అమ్మాయి కి చెప్పావా? ఆ అమ్మాయి నిన్ను చూసినంత మాత్రాన తనకి నువ్వు అంటే ఇష్టం అని నువ్వు ఊహించుకుంటే అది తన తప్పు కాదు ధైర్యం గా ప్రేమ విషయం చెప్పకుండా ఆ అమ్మాయి ని తప్పుబడుతున్నావ్ ” అని మందలించాడు . కార్తీక్ అప్పుడు తల దించుకున్నాడు , రాజు కార్తీక్ భుజం తట్టి ” జరిగింది ఎదో జరిగిపోయింది మర్చిపోడానికి టైం పడతాది కానీ మరచిపొతేనే నీకు మంచిది ఆరోజు పందెం ఓడిపోయి నప్పుడు ఏమి కావాలన్నా ఇస్తా అన్నావు గా నువ్వు మళ్ళి మాములు కార్తీక్ వి అయిపోవాలి రా అదే నాకు కావాల్సింది ” అంటూ ప్రమాణం చేయించుకున్నాడు రాజు.
*****ప్రస్తుతం****
ఫోన్ మోగడం తో గతం నుండి వర్తమానం లోకి వచ్చాడు కార్తీక్ . ఫోన్ లిఫ్ట్ చేసి ” ఆ! బాబాయి ఇదిగో కార్ షెడ్ దగ్గర ఉన్నాను ఇంకో పది నిముషాల లో వచ్చేస్తాను …ఆ అవును కొంచెం నడుం నొప్పి ఉంది అందుకే బస్సు లో వస్తున్నాను బండి డ్రైవ్ చేయడం కష్టం కదా అని..హ.. సరే ..నాకు తెలుసు కదా ఇల్లు పర్లేదు ..ఉంటాను…” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసాడు ‘ అదే కదా ప్రియ ని చివరిగా చూడటం , తరువాత అమ్మ,నాన్న ని ఒప్పించి బండి మీద వెళ్లాను కాలేజీ కి ఎంత త్వరగా గడిచిపోయింది కాలం ‘ అనుకుంటూ ఉండగానే కార్తీక్ దిగే స్టాప్ రావడం తో ఆలోచనలు ఆపి బస్సు దిగాడు.
” కార్తీక్ ” అన్న వసుధ పిలుపు కి మేడ మీద సిమెంటు బెంచి మీద రగ్గు కప్పుకుని చంద్రుడు ని తదేకoగా చూస్తున్న కార్తీక్ ఉలిక్కిపడి తల్లి వైపు చూసాడు . ” ఏమి చేస్తున్నావ్ రా ఇంత చలి లో ?” అని అడిగింది వసుధ . ” చంద్రుడు ని చూడు అమ్మ ఎంత ప్రకాశవంతం గా ఉన్నాడో , అలా చూస్తునే ఉండాలని అనిపిస్తుంది కదా ” అన్నాడు కార్తీక్ . దానికి వసుధ ” పౌర్ణమి రెండు రోజుల్లో ఉంది కదా రా అందుకే అది సరే గానీ నీకో విషయం చెప్పడానికి వచ్చాను. ఒరేయ్ నీది ,వెన్నెల ది జాతకాలు బాగా కలిసాయి రా అందుకేనేమో నువ్వు కూడా ఆ చంద్రుడి ని ఆ చంద్రుడు ఇచ్చే వెన్నెల ని అంత ఇష్టం గా చూస్తున్నావ్ . ఈ సారి మాత్రం ఏమి సాకులు చెప్పకు రా మీ మావయ్య కి బాగా తెలిసిన వాళ్లు నువ్వు పెళ్ళి చేసుకుని సంతోషం గా ఉంటే చూడాలని ఉంది రా . దయ చేసి మా బాధ అర్ధం చేసుకో ” అంది వసుధ . ” అమ్మ నీకు మాట ఇస్తున్న ఈ సారి తప్పకుండా నీ మాట వింటాను . ఇన్నాళ్లు ఒక మనిషి ని అర్ధం చేసుకున్నాక పెళ్ళి చేసుకోవాలి అనుకున్నా కొంతమంది ఎక్కువ మాట్లాడేవారు ,కొంతమంది తక్కువ మాట్లాడేవారు అందుకే జీవితాంతం గడపాలి కాబట్టి ఎక్కువ మాట్లాడినా ,తక్కువ మాట్లాడినా ఇబ్బందే అనుకున్నా గానీ , నేను ఆలోచిస్తున్న విధానం తప్పు అని ఇప్పుడు అర్ధం అయింది . ఒక మనిషి ని అర్ధం చేసుకోవడం మనం మాట్లాడే పది నిమిషాల లో కుదరని పని అని పెళ్ళి చేసుకున్నాక కూడా అర్ధం చేసుకోవచ్చు అని తెలుసుకున్నాను ” అన్నాడు కార్తీక్ . ” సరే పోనీ ఇప్పటికైనా నీకు అర్ధం అయింది . భోజనానికి రా నాన్నగారు ఎదురు చూస్తున్నారు ” అంది వసుధ కిందకు దిగుతూ వెంటనే కార్తీక్ కూడా లేచాడు . మరొక సారి ఆకాశం వైపు చూశాడు ‘వెన్నెల’ అనుకున్నాడు . చాలా సంవత్సరాల తరువాత ఒక పేరు కార్తీక్ మనసులో పులకింత ని కలుగజేసింది.
************************
కారు లో కూర్చున్నాడు అన్నమాటే గానీ కార్తీక్ మనసు భయం,ఆత్రుత తో నిండిపోయి ఉంది . అందరు ఎక్కారు డ్రైవర్ పక్కన కార్తీక్ మావయ్య రంగారావు కూర్చుంటే వెనక సీట్ లో కార్తీక్, కార్తీక్ తల్లి వసుధ తో పాటు తండ్రీ ప్రసాద్ కూడా కూర్చున్నాడు కారు బయలుదేరింది . రంగారావు కు కార్తీక్ పరిస్ధితి అర్ధం అయిందేమో మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు ” కార్తీక్ నువ్వు ఏమి భయపడకు తను నీకు తగ్గ జోడి అంటే చూడటానికి మాత్రమే కాదు ఆలోచనల కూడా నీ లాగే బాధ్యత గా ఉంటుంది కుటుంబం పట్ల . ఈరోజుల్లో మగపిల్లలే చెల్లెళ్ళ పెళ్ళి ఆలోచించడానికి భయపడుతున్నారు అలాంటిది ఆడపిల్ల అయ్యి ఉండి ఇద్దరి చెల్లెళ్ళ పెళ్ళి తండ్రీ స్థానం లో ఉండి ఘనంగా చేసింది . అప్పటికి అమ్మ ని చూసుకోడానికి ఎవరు లేరు నేను పెళ్ళే చేసుకోను అంటే నేను,వాళ్ళ అమ్మగారు ఒప్పించాము . నీ గురించి చెప్పాను అప్పటికి ఒప్పుకుంది ” అన్నాడు . ఆ మాటలు విన్న కార్తీక్ తల్లి తండ్రులు సంతోషించారు . కార్తీక్ కి వెన్నెల మీద గౌరవం పెరిగింది ఆమె ను చూడాలని కన్నా తనతో మాట్లాడాలి అన్న ఆత్రుత పెరిగింది .
ఇంతలో కారు అపార్ట్మెంట్ దగ్గర ఆగింది అందరు కిందకు దిగారు . ” అక్క లిఫ్ట్ పని చెయ్యట్లేదoటా మెట్ల మీద నుండి వెళ్లాలి 3వ అంతస్థు ” అన్నాడు వసుధ ను ఉద్దేశించి . అందరు మెట్లు ఎక్కుతున్నారు , ఇంతలో పై నుండి ఒక ఆవిడ చేతిలో ఉన్న పసుపు గిన్నె చేయి జారి కొంచెం కార్తీక్ షర్ట్ మీద పడి కింద పడింది ” అయ్యో సారీ బాబు ” అంటూ ఆవిడ సంజాయిషీ ఇచ్చుకుని గిన్నె తీసుకుని కిందకు వెళ్లిపోయింది . ” కార్తీక్ పైనే వాళ్ళ ఇల్లు వెళ్ళగానే వాష్ చేసుకుందువు గానీ ” అన్నాడు రంగారావు . ” ఆ..! సరే మావయ్య పర్లేదు” అని పైకి అన్నాడే కానీ లోపల మాత్రం ‘ ఇదేంటి ఇలా అయింది మొదటి సారి ఆ అమ్మాయి ని కలుస్తున్నాను ఇప్పుడు షర్ట్ మీద మరక తో బాగుంటుందా’ అనుకున్నాడు .
వెన్నెల వాళ్ళ అమ్మగారు అందరిని లోపలికి ఆహ్వానించి తనను తాను పరిచయం చేసుకుంది . ” ఆంటీ కొంచెం వాష్ రూమ్ ఎక్కడో చెప్తారా ? మరక పడింది క్లీన్ చేయాలి ” అన్నాడు సంశయస్తూ కార్తీక్ . దానికి ఆవిడ ” అయ్యో కామన్ బాత్ రూమ్ లో నీళ్లు రావట్లేదు రిపేర్ అయింది . బెడ్ రూమ్ లో బాత్ రూమ్ ఉంది వెళ్లు బాబు …పర్లేదు వెళ్లు బాబు ” అంది కార్తీక్ మొహమాటం చూసి . కార్తీక్ కాస్త భయం గానే బెడ్ రూమ్ లోకి అడుగు పెట్టాడు ఎవరు లేరు బాల్కనీ లో ఎవరో నిలబడినట్టు నీడ కనిపిస్తుంది . బాత్ రూమ్ తలుపు దగ్గరే ఉంది వెంటనే లోపలి కి వెళ్ళి షర్ట్ మీద మెల్లగా నీళ్లు వేసి తుడిచాడు మరక మాత్రం పోవటంలేదు ‘ అయ్యో ప్చ్ ..ఇలాగే తనని కలవాలి అనుకుని ‘ బయటకు వచ్చాడు . ఎదురుగా ఎవరో వచ్చి ఢీ కొట్టడం బాత్రూమ్ తలుపు మీద ఇద్దరు పడి కిందపడటం ఒకేసారి జరిగింది సరిగ్గా అదే సమయం లో కరెంటు పోయింది .
” సారీ అండి చూసుకోలేదు మీకు ఏమి తగలలేదు కదా ” అన్నాడు కార్తీక్ . ” లేదు అండి ఏమి కాలేదు లేవండి ” అంది వెన్నెల మొదటి సారి ఆమె గొంతు విన్న కార్తీక్ మైమరిచిపోయాడు . లేచి నిల్చుని ముందుకు వెళ్ళబోయాడు , తన షర్ట్ కి ఎదో తగులుకున్న ట్టు అనిపించి చూస్తే వెన్నెల చీర చివరి లో చిన్న దారం తన షర్ట్ బటన్ దగ్గర చిక్కుపడింది . చీకట్లో ఏమి కనపడలేదు అనుకుంటూ వెన్నెల ఫోన్ గురించి వెతుకుతూ ముందుకు వెళ్ళబోయింది కార్తీక్ చిక్కు పడిన విషయం చెప్పాడు . ఇంతలో మళ్ళి కరెంటు వచ్చింది అప్పుడు చూసాడు వెన్నెల ని అప్రయత్నం గా అతని నోటి నుండి వచ్చిన మాట ” ప్రియ..?..” ఈలోగా వెన్నెల చిక్కు తీసింది . కార్తీక్ ఎదో మాట్లాడబోయెంతలో వసుధ వచ్చి కార్తీక్ ని హాల్ లోకి తీసుకువెళ్లింది .
“కార్తీక్ అమ్మాయి ని చూడు ” అంది వసుధ . కార్తీక్ కి అంతా గందరగోళం గా ఉంది ‘వెన్నెల, ప్రియ ఒక్కరే నా లేదా ఇద్ఢరా? ‘ అని అనుకుంటూ ఉన్నాడు. ‘ కానీ వెన్నెల తనని గుర్తు పట్టలేదు అయినా నేను ఏమైనా తనకి ఫ్రెండ్ నా గుర్తు పెట్టుకోడానికి కానీ ప్రియ కి పెళ్ళి అయిపోయింది కదా ‘ అని కార్తీక్ అనుకుంటుంటే వెన్నెల తల్లి కార్తీక్ వెన్నెల తో ఏమైనా మాట్లాడాలి అనుకుంటున్నాడు ఏమో అని ” బాబు నువ్వు, అమ్మాయి వెళ్ళి ఆ రూమ్ లో మాట్లాడుకొండి ” అని చెప్పింది . ‘ నాకు కావాల్సింది అదే ‘ అనుకుని కార్తీక్ వెన్నెల వెనకనే వెళ్లాడు .
” మీ గురించి అమ్మ ,రంగారావు అంకుల్ అంతా చెప్పారు .నా గురించి కూడా మీకు చెప్పే ఉంటారు , కానీ మళ్ళి చెప్తున్నాను నేను అసిస్టెంట్ ప్రొఫెసర్ గా పని చేస్తున్నాను పి.హెచ్.డి పూర్తి చేయాల్సి ఉంది ఇంకా…” అంటూ చెప్పబోతున్న వెన్నెల మాటలకూ అడ్డు వస్తూ ” మీరు ఇంజనీరింగ్ ఏ కాలేజీ లో ఎప్పుడు చదివారు ?” అని అడిగాడు . ఎందుకో వెన్నెల కు ఆ ప్రశ్న నచ్చలేదు ఎదో కూపీ లాగుతున్నట్టు అనిపించింది కానీ బయటకి కనపడనివ్వకుండా సమాధానం చెప్పింది . వెంటనే మరో ప్రశ్న వేసాడు ” మీ పూర్తి పేరు తెలుసుకోవచ్చా ?” అని అడిగాడు . మళ్ళి ఆదుర్దా కనిపిస్తుంది అతని ప్రశ్న లో కానీ వెన్నెల కు కాస్త చిరాకు తెప్పిస్తూన్నాయి అతని ప్రశ్నలు కానీ సమాధానం చెప్పాలని చెప్పింది ” వెన్నెల ప్రియ ” అని , అంతే కూర్చున్నవాడు కాస్త ఒకసారి నిల్చుని బాల్కనీ లోకి వెళ్ళి గంతులు వేయసాగాడు వెన్నెల అతని ప్రవర్తన కు బిత్తరపోయింది . ఇంతలో కార్తీక్ తన అంతట తనే తేరుకుని లోపలికి వచ్చి వెన్నెల ముందు కూర్చున్నాడు . ” నేను మీకు ఒక విషయం చెప్పాలి అది చెప్పేముందు , నేను మిమ్మలిని ఒకటి అడగాలి ” అన్నాడు వెన్నెల ఆయోమయం గా ముఖం పెట్టి ‘సరే ‘ అంది . ” మీకు ఇదివరకే నిశ్చితార్ధo అయింది కదా ?” అని అడిగాడు . ” అవును అయింది చదువు అయిపోయాక పెళ్ళి అన్నారు పెళ్ళి ఇంకో నెల రోజులు ఉంది అనగా నాన్న ఆక్సిడెంట్ లో చనిపోయారు . అప్పుడే తెలిసింది ఎవరు మన వాళ్ళో ఎవరు పరాయి వాళ్ళో అందరు దూరం పెట్టారు . పెళ్ళి ఆగిపోయింది అప్పులు ఎన్ని ఉన్నాయో తెలిసింది . నాన్న పెంపకం లో గారాబం గా పెరిగిన నేను రంగారావు అంకుల్ సాయం తో ఇంటి బాధ్యత నా పై వేసుకుని ఇన్ని సంవత్సరాలు గడిపాను . నేను నా ఇద్దరి చెల్లెళ్ళ పెళ్ళి చేస్తున్నప్పుడు మళ్ళి మా బందువులు అందరు కలిసారు ప్రేమ వలకబోసారు కానీ నేను ఎవరిని నమ్మలేదు . పెళ్ళి అయితే అమ్మ బాధ్యత ఎవరు చూస్తారు అని పెళ్ళే వద్దు అనుకున్నా కానీ అంకుల్ మీ గురించి చెప్పారు అందుకే సరే అన్నాను . కానీ నాకో సందేహం మీకు నాకు ఇదివరకు నిశ్చితార్ధo అయింది అని చెప్పలేదు అన్నారు మీకు ఎలా తెలుసు ” అని అంది వెన్నెల . అంతవరకు వెన్నెల చెప్పిన గతం విని తను సంతోషం గా పెళ్ళి చేసుకుని జీవిస్తూoది అనుకున్నాడు కానీ ఇన్ని కష్టాలు పడింది అని తెలిసాక కార్తీక్ మనసులో ఉన్న భాధ కన్నీళ్ళ రూపం లో బయటికి వచ్చింది.
“ఒకసారి బాల్కనీ లోకి వస్తారా ?” అని అడిగాడు కార్తీక్ . ” ఎందుకు..?” అని అంది అనుమానం గా వెన్నెలప్రియ . ” ప్లీజ్..” అన్నాడు కార్తీక్ బాల్కనీ లోకి నడుస్తూ , చేసేదేమీ లేక అతని వెనకే నడిచింది . కార్తీక్ వెన్నెల ముందు నిల్చుని చంద్రుడి ని చూపిస్తూ ” చూసారా ఆ నిండు చందమామ ని పదకొండేళ్ళ క్రితం ఇలాంటి వెన్నెల రోజే ఆ చంద్రుడిని చూస్తూ ఆరోజు ప్రొద్దున చూసిన అమ్మాయి గురించి ఆలోచించాను . మళ్ళి సంవత్సరం తరువాత ఇలాంటి వెన్నెల రోజే ఆ చంద్రుడి ని చూస్తూ ఆ అమ్మాయి మరొకరి శ్రీమతి కాబోతుంది అని కన్నీరు పెట్టుకున్నాను . మళ్ళి ఇన్నేళ్ల తరువాత అదే అమ్మాయి నా ముందు నేను పెళ్ళి చూపులకు చూడడానికి వచ్చిన అమ్మాయి గా నిల్చుంది నా కన్నా అదృష్టవంతుడు ఎవరైనా ఉంటారా ?..” అన్నాడు వెన్నెల వైపు కన్నార్పకుండా చూస్తూ ఎదో చెప్తున్నాడు లే అనుకున్నా వెన్నెల కాస్త కంగారు పడి చెప్తుంది తన గురించే అని గ్రహించింది . అది కార్తీక్ కు అర్ధం అయింది వెంటనే వెన్నెల మాట్లాడటానికి అవకాశం ఇవ్వకుండా ” మీకు గుర్తు ఉందో లేదో ఒక రోజు కొంచెం లో మీ చెంప దెబ్బ తప్పించుకున్నా ” అన్నాడు చెంప ను నిమురుకుంటూ . అప్పుడు గుర్తు వచ్చింది వెన్నెల కి తన ముఖం లో భావాలు మారడం గమనించాడు . ఎదో దొరికింది అన్నoత గా వెలిగిపోయింది ” మీరా !! ఇప్పుడు గుర్తొచ్చింది . అసలు పోల్చుకోలేక పోయాను సారీ ” అంటూ తనలో తనే నవ్వుకుంది . ” ఇప్పుడు తెలిసిందా మీ నిశ్చితార్థo గురించి ఎలా తెలిసిoదో ? ఆరోజే చివరి సారి మిమ్మలిని చూడటం తరువాత ఇప్పుడే ” అన్నాడు కార్తీక్ . అప్పుడు వెన్నెల నవ్వింది బుగ్గ మీద సొట్ట పడింది , చాన్నాళ్ళ తరువాత అది చూసిన కార్తీక్ ఇంక ఆగకుండా మోకాళ్ల మీద నిల్చున్నాడు . ” ఆ వెన్నెల సాక్షిగా ఈ వెన్నెల ను ఈ కార్తీక్ మనస్పుర్తిగా ఇష్టపడి పెళ్ళి చేసుకుంటావా అని అడుగుతున్నాడు మరి నీకు ఇష్టమేనా ?” అన్నాడు , వెన్నెల ఏమి అనకుండా నవ్వుతు చేయి ఇచ్చింది .ఇంతలో గట్టిగా చప్పట్లు వినిపించాయి . ఇద్దరు పక్కకు చూసారు అందరు బెడ్ రూమ్ లో ఉన్నారు ” ఏరా నాకు ఎప్పుడు ఈ విషయం చెప్పలేదు , పోనీలే మొత్తానికి నువ్వు ఇష్టపడిన అమ్మాయి నే కలిసావు . అంతా ఆ దేవుడి దయ ” అంది వసుధ . ” అందుకే అంటారు పెళ్ళిళ్ళు స్వర్గం లొనే నిర్ణయించబడ తాయి అని మనం నిమిత్తమాతృలం అక్క త్వరగా ముహుర్తాలు చూస్తే మన బాధ్యత తీరిపోతుంది . కార్తీక్ మనం బయలుదేరాలి రా లేట్ అవుతుంది త్వరగా రా ” అన్నాడు రంగారావు . హాల్ లోకి వెళుతూ వెన్నెల తల్లి కూడా ఇద్దరి వైపు చూసి నవ్వుతు వాళ్లతో హాల్ లోకి వెళ్ళిపోయింది . ” కార్తీక్ అసలు ఇలాంటి రోజు వస్తుందని నేను ఊహించలేదు మనం ప్రేమించే వాళ్ళ కన్నా మనల్ని ప్రేమించే వాళ్ల తోనే మనం సంతోషం గా ఉంటాం అంటారు అందుకే ఇన్ని సంవత్సరాలు అయినా నా మీద అంత ఇష్టాన్ని పెంచుకున్న నీతో జీవితం పంచుకోవడం నా అదృష్టం ” అంది కార్తీక్ కళ్లలోకి చూస్తూ . ” నాకు ఇంకో కోరిక ఉంది తీరుస్తావా ?” అన్నాడు కార్తీక్ కొంటె గా . ” ఏంటి అది ?” అంది వెన్నెల ” నీ నవ్వు మొదటి సారి చూసినప్పుడే కలిగింది అది .. అది… నువ్వు నవ్వితే పడే నీ బుగ్గ మీద సొట్ట ని తాకాలని …” అన్నాడు నవ్వుతు . ” ఓహో …. అది అయితే పెళ్ళి అయ్యాకే ..” అంది వెన్నెల . ఇద్దరు ఒకరిని ఒకరు చూసి నవ్వుకున్నారు . కార్తీక మాసపు వెన్నెల లో ఇద్దరు నవ్వుకుంటుoటే చంద్రుడికి కూడా ముచ్చట వేసిందేమో ఇంకాస్త ప్రకాశవంతం గా వెలిగిపోయాడు.

*****సమాప్తం*****

రచన: డి.కృష్ణ

“రాజు.. రాజు.. ఎక్కడున్నావురా.. వర్షం వచ్చేలా ఉంది.. నేను బయలుదేరుతున్నాను.. పిల్లల్ని వర్షంలో తడవనివ్వకు.. నేను వెళ్తున్నా… ఏయ్… అందరూ లోపలికి వెళ్ళండిక..” అంటూ ఎవరి పనులు వారికి అప్పగించెసి వార్డెన్ వెంకటేశ్వరమ్మ తన నాలుగు చక్రాల బండిని తీసుకెళ్ళింది.
“అలాగే మేడమ్… ‘ఈమెకి ఫ్యామిలీ మీద ఉన్న దృష్టి హాస్టల్ మీదుండదు. అంతా నా మీద వదిలేసి వెళ్తాది. ఈమెకి హెల్పెర్ గా జాయిన్ చెసిన మా బావననాలి. చంపుకు తింటుంది’” అంటూ చిరాకు మొహం పెట్టి ఆవేశంగా వంట గది నుండి బయటకొచ్చాడు రాజు.
సాయంకాలం పూట సూర్యకిరణాలన్నింటినీ దూరంగా నెట్టివేసిన మేఘాలు, ఏవో అదృశ్య హస్తాలచెత, కొండలై ఒక్కో అడుగులా పరచుకున్నాయి., కనిపించని గాలి రాకపోకలు, ఆ శూన్యంలో సృష్టించె చిరు అల్లరులకు ప్రకృతంతా పురివిప్పి నాట్య మాడుతున్నట్లుగా స్పందిస్తుంది. హాస్టల్లోని బాలికలందరిలో ఎక్కడలేని సంతోషం తనువంతా ఆవహించెసింది. ఆ ఆహ్లాదానికి అనుగుణంగా వాళ్ళు అడుగులు కదుపుతూ కేరింతలు కొడుతున్నారు. కనురెప్పలు కదిలెళ్ళిపోతున్న ఆ క్షణాలలోనే గ్రౌండ్లోకి వెళ్ళి ఆడుకోవడం వారికి అమితానందాన్నిస్తుంది. ఆవేశంతో బయటకొచ్చిన రాజు, ప్రకృతి పలకరింతతో వాళ్ళనే చూస్తూ లోకాన్ని మర్చిపోయాడు.
వాతావరణంలో కదలికలు చెసిన చిరు అల్లరులకు, తనువంతా గాయాలు చెసుకున్న మేఘం ఆనందబాష్పాలను జాలువార్చింది. అవే వర్షపు చినుకులై పుడమిని తడిపాయి. వర్షంలో తడిసిపోయి తమని తామే మర్చిపోయి ఆడుకుంటున్న బాలికలను చూస్తూ తన విజ్ఞతనే వదిలేశాడు.. పెద్ద ఉరుము వినిపించడంతో తేరుకుని “అమ్మాయిలూ ఇక ఆడుకుంది చాలు.. లోపలికి వచ్చెయ్యండి… వర్షంలో తడిసిపోయారు. చీకటి పడిపోయింది. స్టడీ అవర్స్ కు టైమవుతుంది. త్వరగా.. త్వరగా రండి” అంటూ బిగ్గరగా వేసిన కేకలకు అదిరిపడి భయపడుతూ తడిసిన బట్టలతోనే ఎవరి గదుల్లోకి వారు చెరుకున్నారు.. అతని చూపులోని తీవ్రత మాత్రం పక్కకు జరగలేదు.
* * * * * *
లంచ్ అవర్లో ఇద్దరూ ఒకేచోట ఉంటారని తెలుసుకొని, హాస్టల్కి ఎడమవైపునున్న హై స్కూల్ కెళ్ళారు రామానందం దంపతులు. పిల్లలందరికీ మధ్యాహ్న తరగతులు ప్రారంభమయ్యాయి. పోలీసులు రావడం గమనించి పిల్లలందరూ ఆశ్చర్యపోవడంతో రూమ్ కిటికీలు మూసేశారు… ఎస్.ఐ.నవీన్ వెనుకనే రంజని, ఆమె తల్లీదండ్రులు, ఇంకో ఇద్దరు బాలికలను చూడగానే రాజుకు గుండెల్లో కలవరం మొదలైంది. సుందరరావుదీ అటుఇటుగా అదే పరిస్థితి. మర్యాదపూర్వకంగా పలకరించి కుర్చీలు వేశారు.
“ఏంటి సర్ ఇలా వచ్చారు? వీళ్ళు మా స్కూల్లో చదివేవాళ్ళే. వీళ్ళను మీరు తీసుకోచ్చారేంటి సర్? ఏమైంది?” వినయంగా అడిగాడు సుందరరావు.
“అతని మీద వీళ్ళు కంప్లయింట్ ఇచ్చారండి..! దగ్గరుండి తెలుసుకుందామని అలాగే వచ్చేశాం..” అన్నాడు నవీన్.
“సర్! నేను మళ్ళీ కలుస్తాను” అంటూ బయటకు వెళ్ళబోతున్న రాజును ఆపి “కంప్లయింట్ ఇచ్చింది నీ మీదే..! అసలు సూత్రధారి నువ్వే.! నువ్వెళ్ళిపోతే ఎలా? ఇలా రా… ఇప్పుడు చెప్పండి” అన్నాడు నవీన్.
“దేని గురించి మాట్లాడుతున్నారో అర్ధం కావడం లేదు సర్. దేని గురించి కంప్లయింట్..? నేనేం చెశానని.?” తప్పించుకునే ప్రయత్నం చెశాడు రాజు.
“దేని గురించో తెలియదా? మా పాపను చూస్తూ కూడా ఎలా అంటున్నావ్ రా? పసిపిల్లలతో ఏంటిరా నీ వెధవ వేషాలు? నాలుగు దెబ్బలు పడితే గాని వీడు ఒప్పుకోడు సర్” అంటూ అతని జుట్టును పట్టుకుని వంచింది పద్మావతి.
వెంటనే ఆమెను విడిపించి “మీరు నిగ్రహంగా ఉండండమ్మా! నేను మాట్లాడుతున్నాను కదా!” కోప్పడ్డాడు నవీన్.
“ఏం మాట్లాడుతున్నారండి! ఏంటండి మాట్లాడేది? అలా అడిగితే వాడేందుకు చెప్తాడు?” ఆవేశపడింది పద్మావతి.
“మాకంటూ ఓ పద్ధతుంటుంది. మీరు కొంచెం ఓపిక పట్టాలి. నిజానిజాలు అవే తెలుస్తాయి! ఏమయ్యా నిజం ఒప్పుకుంటావా లేక మా పద్దతిలో ఒప్పించమంటావా?” అంటూ రాజు వైపు వెళ్ళాడు నవీన్.
“నిజంగా మీరు దేని గురించి అడుగుతున్నారో తెలియడం లేదు సర్” మళ్ళీ అదే పాట పాడాడు రాజు.
“తెలియడం లేదా! ఆ అమ్మాయి మీ హాస్టల్లోనేగా ఉండేది. ఆ పాపను వశబరుచుకున్నావని సాక్ష్యాలతో చెప్తుంటే తెలియడం లేదంటావేంటి?” గద్దించాడు నవీన్.
“మా హాస్టల్లోనే ఉంటుందండి. నిజమే కాని ఆ పాప ఉదయం నుండి హాస్టల్లో లేదు. అటువంటప్పుడు నాకెలా తెలుస్తుంది సర్? స్కూల్ కెళ్ళిందేమో అనుకున్నాను” అంటూ స్కూల్ వైపు టాపిక్ మార్చాడు.
“రావు గారు! దీని గురించి మీరేమంటారు.?” సుందరరావును ప్రశ్నించాడు నవీన్.
“నాకేం తెలీదండీ.. నా దృష్టికేం రాలేదు. పాప ఒంటిమీద ఆ మరకేంటి సర్? రంజనీ ఇలా రామ్మా.. అయ్యోయ్యో.. ఏమైంది.?” అంటూ రంజనీ వైపు చూశాడు సుందరరావు. రామానందం దంపతులు అతనివైపు వెరైటీగా చూశారు.
“అతనేమో ఉదయం నుండి హాస్టల్లో లేదంటున్నాడు. మీరేమో తెలియదంటున్నారు. హాస్టల్ అటెండెన్స్ షీట్లో హాజరుంది. ఉమ్… ఒకరి మాటలకు ఒకరి మాటలకు పోలిక లేదు, ఎందుకని? నిజంగానే ఏమీ తెలీదా..? నాకెందుకో మీరు నాటకాలాడుతున్నారేమో అన్పిస్తుంది…?” అనుమానంగా ఇద్దరి మొహాల వంక చూశాడు నవీన్.
“హాస్టల్ నుండి ఉదయం స్కూల్ కెళ్ళింది సర్, కాని తర్వాత మాత్రం మళ్ళీ హాస్టల్కు రాలేదు. అందుకే రంజని ఉండే ఉంటుందని నేనే హాజరు వేశాను సర్” అని నాలుక కరుచుకున్నాడు రాజు.
“ఉదయం నుంచీ హాస్టల్లో కనిపించకపోతే పిల్లల్ని అడగడం కాని, రాకపోతే ఆమె పేరెంట్స్ కు గాని, ప్రిన్సిపాల్ గారికి గాని ఎందుకు కంప్లయింట్ చెయలేదు?” ప్రశ్నించాడు నవీన్.
“సాయంత్రం కూడా కనిపించకపోతే అప్పుడు కంప్లయింట్ చెద్దామని ఆగాను సర్” చెప్పాడు రాజు.
“అంతకుముందు కూడా ఇలాగే చెసిందా? అందరూ అలాగే చెస్తున్నారా? హాస్టల్లో లేకపోతే ఇంటికేళ్లిందో, ఇంకెక్కడికైనా వెళ్లిందోనని కనీసం ఆరా తీయలేదేందుకు.? ఇంటికి వెళ్ళకుండా ఎటైనా వెళ్తే ఎవర్రా రెస్పాన్సిబిలిటీ.?” ఇంకొంచెం గట్టిగా ప్రశ్నించాడు నవీన్.
“అదీ … అదీ …”అంటూ ఏమీ మాట్లాడలేదు రాజు. రంజనితో బాటు చదువుకునే పిల్లలను పిలిపించి విచారించాడు నవీన్.
“రాత్రి మీ ఇద్దరూ హాస్టల్ నుండి వెళ్లి పోయారంట. రాలేదని రాజు చెప్తున్నాడు. చెప్పు… ఎక్కడికెళ్ళారు?” అంటూ ఒక పాపనుద్దేశించి అలా అడగడంతో భయపడిపోయిందా పాప.
“మేమేక్కడికీ వెళ్ళలేదు సర్. హాస్టల్ లోనే ఉండి చదువుకున్నాం. బాగా చీకటి పడ్డాక పడుకున్నాం. తెల్లారేముందు బాత్రూం కేళ్తానని చెప్పి రంజని వెళ్ళింది, వచ్చాక ఏడుస్తూ కనిపించింది. ఏం చెప్పలేదు. బట్టల మీద రక్తం ఉందని చెప్పాను. తర్వాత లేచాక చూస్తె ఆ అమ్మాయి లేదు సర్” భయం భయంగా బిక్కమొహం వేస్తూ చెప్పింది.
“మరి లేనట్లు వార్డెన్ గారికి చెప్పావా?” అడిగాడు.
“చెప్పాను సర్” అంది.
“వార్డెన్ నువ్వేమి చెప్పలేదు అంటుంది?” అన్నాడాయన, అంతకు ముందే అక్కడకు చెరుకున్న వార్డెన్ వెంకటేశ్వరమ్మను చూపిస్తూ.
“లేదు సర్, చెప్పాను. కసురుకుంది. నేను చెప్పింది వినలేదు. మేడమ్ సరిగ్గా హాస్టల్లో ఉండరు సార్. రాజునే ఎక్కువగా ఉంటాడు” అంది.
“సరే నువ్వెళ్ళు” అంటూ పాపను పంపించెసి రాజు వైపు తిరిగి సమాధానమేమిటన్నట్లు చూశాడు.
“పిల్లలంతా అబద్దాలు చెప్తున్నారు సర్! సరిగ్గా చదవనప్పుడు ఒక దెబ్బ వేస్తానని నా మీద కక్ష కట్టారు సర్ వాళ్ళు” అన్నాడు రాజు. సుందరరావు వంక చూశారందరూ.
“ఈ విషయం గురించి నాకేమి తెలియదు సర్” అడక్కుండానే అందుకున్నాడు సుందరరావు.
“అడక్కుండానే మాట్లాడుతున్నారు.. ఏం అడిగినా తెలియదనే చెప్తున్నారు. ఇంత జరిగినా మీ దృష్టికి రాలేదంటున్నారు. ఇతన్నిక్కడ జాయిన్ చెసింది మీరేనని తెలిసింది. మీ ఇద్దరికీ ఉన్న సంబంధమేంటి.?” అంటూ అతని దగ్గరికి వెళ్ళాడు నవీన్.
“అతను మా దూరపు బంధువు సర్” ఎక్కడినుంచి ఎక్కడికో వెళ్తున్న ఈ విషయాన్ని అంచనా వేయలేక బదులిచ్చాడు సుందరరావు.
“అయితే బంధువులిద్దరూ స్టేషన్ కు నడవండి. ఇక్కడైతే మీరు చెప్పడం లేదు. అక్కడైతే మా పద్దతిలో అడిగితే తన్నుకుంటూ నిజం వచ్చేస్తుంది” అన్నాడు నవీన్.
“ఏంటి సర్ బెదిరిస్తారు? తెలియదంటే వినిపించుకోరేం? ఆ పాపకు ఏమైందో, ఎవరు కారణమో తెలుసుకోకుండా మమ్మల్ని అడుగుతారెందుకు? అసలా పాప మాట్లాడదేంటి.? ఎవరి విషయాన్నో మా మీదకు లాక్కోస్తారెందుకు సర్? ముందే చెప్తే యాక్షన్ తీసుకునే వాడినే కదా.! మాకూ బ్యాగ్రౌండ్ ఉంది.. మీమూ ఫోన్లు చెయగలం” ఆవేశపడ్డాడు సుందరరావు. ఆవేశానికి ఆయువు అరక్షణమే..!
“ఏంటి – ఫోన్ లు చెస్తావా? చెయ్ ఎవరికీ చెస్తావో చెయ్! రంజనీ ఇలా రా.! అసలేం జరిగిందో నీ నోటితో మొత్తం చెప్పు” అంటూ రంజనీను పిలిచాడు నవీన్.
“ప్రిన్సిపాల్ సార్కి మొత్తం తెలుసు సర్. నేను, మాళవిక, నందిని కలిసి ఒకరోజు ప్రిన్సిపాల్ గారిని కలిసి ఈ విషయం గురించి చెప్పాం సర్” అంది ఏడ్చుకుంటూ.
“ఏడవకు.! ఏడవకు.! మరి ఈయన ఏమీ తెలియదు అంటున్నాడు. ఏం జరిగిందో చెప్పు?” అన్నాడు ఎస్.ఐ.నవీన్. మూడు నెలల క్రితం నుంచీ జరిగినదంతా చెప్పుకోచ్చింది. రాజు ఆలోచనల్లోనూ, చూపుల్లోనూ, ఆచరణలలోనూ పక్కదారి పట్టడం గురించి చెప్పింది. ప్రిన్సిపాల్కు చెప్పినా ఈ విషయంపై శ్రద్ధ తీసుకోలేదని, ఊరికే చాడీలు చెప్పవద్దంటూ తరిమేశారాని చెప్పింది. జరిగినది కళ్ళకు కట్టినట్లు చెప్తుంటే ఇద్దరి గుండెల్లో రైళ్ళు పరిగెడుతున్న శబ్దం వస్తుంది. కాని అది వాళ్ళిద్దరికే తెలుసు. ‘నీ బుద్ధి మార్చుకోవేరా.? ఎన్నిసార్లు చెప్పినా అర్ధం కాదా.? ఇప్పుడు నీకే కాదు నాకూ మూడేలా ఉంది’ అన్న కోణంలో రాజును గుర్రుగా చూస్తున్నాడు సుందరరావు.
“ఇప్పుడేమంటారు సర్? పదవ తరగతి చదివే పిల్లలపై ఏంటండీ ఈ అఘాయిత్యాలు. చదువుకోవడం తప్ప ఏమీ తెలియని పిల్లలపై మీ ప్రతాపమేంటండి?” అంటున్న ఎస్.ఐ.నవీన్ మాటలకు అడ్డుపడి “అతను మంచోడని జాబ్ ఇప్పించాను సర్. ఆ నమ్మకంతో పిల్లలేవో చెప్తున్నారులే అని పట్టించుకోలేదు సర్” కొంచం తగ్గి అన్నాడు సుందర రావు.
“నేను వాళ్ళనలా చెసాననడం అబద్దం సర్. సరిగ్గా చదవనప్పుడు చెయి చెసుకుంటాను. కర్రతో కొడితే దెబ్బెక్కువ తగులుతుందని చెతితోనే దండిస్తాను. దానికి వీళ్ళిలా ఎక్కడపడితే అక్కడ చెతులు వేశానని చెప్పడం కరెక్ట్ కాదు సర్. ఇదంతా ఏదో కోపం పెట్టుకుని చెస్తున్నదనిపిస్తుంది” అన్నాడు రాజు.
“పిల్లల్ని – అదీ ఆడపిల్లల్ని చెతితో కొడుతున్నానని నువ్వనుకుంటూ వాళ్ళనలా తాకడమెంటిరా వెధవా? ఇలాంటి అబద్దాలు చెప్తావనే సాక్ష్యాన్ని ఇలాగే తెచ్చాను. ఆ బట్టలకు రక్తం ఎలా అంటుకుందో చెప్పరా కామాంధుడా?” అంటూ వీరావేశంతో రాజు మీదకెళ్ళి పోయాడు రామానందం. అతన్ని ఆపడానికి కొంచెం ప్రయాసపడ్డారు.
“రంజనీ అసలేం జరిగిందో చెప్పమ్మా! ఇతను కాదు కదా! ఎవరు చెశారో చెప్పమ్మా – ఏం జరిగింది?” రంజనీతో చెప్పించె ప్రయత్నం చెయడానికి ఏమీ తెలియనట్లు రంజనిను అడిగాడు సుందరరావు.
“కాదు సర్, ఇతనే చెశాడు. నిన్న సాయంత్రం ఆడుకుంటుంటే అలానే చూస్తూ ఉన్నాడు. వర్షంలో తడిస్తే కోప్పడేవారు కాని నిన్న ఏమీ అనడం లేదని చాలాసేపు వర్షంలో ఆడుకున్నాం. కాసేపయ్యాక లోపలికి వచ్చేశాం. ‘వెళ్లి స్నానం చెసి రండి’ అని పంపించారు. అలాగే చెశాం. అందరూ పడుకునే ముందు గది దగ్గరికు వచ్చి నన్ను పిలిస్తే వెళ్లాను. ‘జలుబు చెసిందా?’ అని అడిగారు. ‘లేదని’ చెప్పాను. ‘ఒళ్ళంతా వేడిగా ఉందా?’ అని అడిగితే ‘లేదని’ చెప్పాను. ‘ఎందుకు నన్ను అడుగుతున్నారని’ అడిగాను. ‘నాకు జలుబు చెసింది, ఒళ్ళంతా వేడిగా ఉంది, కొంచెం తలనొప్పిగా కూడా ఉంది, జండు బామ్ తో రుద్దమని’ చెప్పారు. నాకు నిద్ర వస్తుందని వస్తుంటే వెనక నుంచి గట్టిగా పట్టుకున్నారు. నేను అరిచాను. మా ఫ్రెండ్స్ అందరూ బయటకు రావడం చూడగానే నన్ను వదిలేశారు. ‘బల్లిని చూసి ఎందుకు భయపడతావ్? భయపడకు… వెళ్ళు.. వెళ్లి పడుకో, రాత్రిళ్ళు అటు ఇటు తిరిగి భయపడకు’ అని నన్ను పంపించెశారు. ఆ రాత్రి నిద్ర పట్టలేదు. భయంగా పడుకున్నాను. అయినా నిద్ర రాలేదు. కొంతసేపటి తర్వాత బాత్రూంలోకి వెళ్తుంటే అక్కడ ఉన్నాడు. నేను లోపలికెళ్ళడం చూసి వెనకనుంచి వచ్చి నోరు మూసేసి, కర్చీఫ్ కట్టేసి నన్ను గట్టిగా పట్టుకొని బాత్రూంలోకి తీసుకెళ్ళారు. నేను వద్దంటున్నా వినకుండా ఏదేదో చెశారు. బట్టలన్నీ ఊడదీసేశారు. ఆయన ప్యాంటు కూడా తీసేశారు. నేను ఏడ్చినా ఎవ్వరికీ వినపడలేదు. ఇలా జరిగిందని ఎవ్వరికీ చెప్పొద్దని, ఎవరికన్నా చెప్తే చంపేస్తానని బెదిరించారు. భయంతో గదిలోకేళ్లిపోయాను. నందిని అడిగినా చెప్పలేదు. బట్టలు రక్తంతో తడిసి ఉండడం నందిని చూసి చెప్పడంతో భయం వేసి ఇంటికి పారిపోయాను సర్” అంటూ పూసగుచ్చినట్లు చెప్పింది రంజని.

అంతా నిశబ్దం. పాప మోహంలో ఏడుపు. ఆమె తల్లీదండ్రుల్లో కోపం ప్రస్పుటంగా కన్పిస్తున్నాయి. రాజు కూడా కోపంగా చూస్తున్నాడు. నవీన్ అసహనంగా ఉన్నాడు. సుందరరావు ఉలిక్కిపడ్డాడు. ఈ గొడవ సమయంలో వారు రావడం చూసి సుందరరావు కంగారుపడిపోతున్నాడు. భయపడుతున్నాడు.
“వాళ్లకు కబురంపింది నేనే. నీ బాగోతం మొత్తం తెలియాలని నేనే ఇక్కడికి రమ్మని చెప్పాను” అన్నాడు ఎస్.ఐ.నవీన్. మ్రానుడైపోయాడు సుందరరావు. ఏది జరగకూడదని వణికిపోతున్నాడో అదే జరిగింది. ఏం చెయాలో అతనికి తోచడం లేదు. విచారణ జరగకుండా పై అధికారులకు చెప్పి తీసుకురావడంలో అతని అంతరార్ధం అర్ధం కాలేదు.
“పిల్లలు దేవుళ్ళతో సమానం. దేవుళ్ళు స్వర్గంలో ఉంటారు.కాని వీళ్ళు మాత్రం ఇక్కడ నరకంలో ఉన్నారనిపిస్తుంది.. ఎంత నరకం అనుభవించిందో పాప మాటలు వింటుంటే తెలుస్తుంది. ఎదురు తిరిగే ధైర్యం, తెగించె సత్తా, పారిపోయే దారి లేక ఎంత నరకం అనుభవించారో పాపం. నోట మాట రావడం లేదు. ఆరోపణలు వచ్చాక విచారించక తప్పదు” అన్నాడు విల్సన్ రాజు.
“ఇదంతా నాకు తెలియదు సర్! నాకేమి సంబంధం లేదు” అన్నాడు సుందరరావు.
“మీ స్కూల్లో చదివే పాపకు ఇలా జరిగిందని సాక్ష్యాలతో నిరూపిస్తున్నప్పుడు, ఏమీ పట్టనట్లు సంబంధం లేదనడం కరెక్ట్ కాదు. విచారించాల్సిందే.!” అంటూ విసుక్కున్నాడు విల్సన్ రాజు.
* * * * * *
విషయమంతా దావానంలా ఊరంతా వ్యాపించింది. ఊరి జనం స్కూల్ కు చెరుకున్నారు. అక్కడ జనాన్ని చూసిన వాళ్లకు భయం పెరిగింది. ప్రజలు ఒకరి తర్వాత ఒకరు సాక్ష్యం చెప్తున్నారు. నిజాలు విని నిర్ఘాంతపోయారు. రాజుగాడి కామం ఒకరితోనే ఆగిపోలేదు. మూడు సంవత్సరాల్లో 14 మందిని హింసించాడని తేలింది. నిజం నిప్పు లాంటిది. పట్టుకున్నప్పుడే వేడి తెలిసేది. మనిషి మహా చెడ్డవాడు. ఒక్కడిగానే కాదు నాలుగైదు రకాలుగా కూడా మారిపోగలడు. ఊసరివెల్లి లాంటోడు. రాజులోనున్న రెండో మనిషి నిద్ర లేవడమే అతని కామానికి కారణం. ఊరి ప్రజలంతా అతని మీదకు ఉరికారు. అది చూసి పారిపోబోతుంటే పోలీసులు అతన్ని అరెస్ట్ చెశారు. అతన్ని వదిలిపెట్టవద్దని గొంతెత్తి కోరారు. జనం ముందు వీళ్ళ నాటకమెంత.?

“దెబ్బ తగిలినప్పుడో, ఆక్సిడెంట్ జరిగినప్పుడో రక్తాన్ని చూసే ఈ చిన్నారులు వీడివల్లే చిందించాల్సి వచ్చింది. పల్లెటూరని, ఎవ్వరికీ చెప్పుకోలేరని వీడింత దుర్మార్గానికి ఒడి కట్టాడు. ధైర్యంగా రామానందం దంపతులు కంప్లయింట్ ఇవ్వబట్టి బయటపడింది లేకపోతే వాడెంత మందిని వశపరుచుకునే వాడో ఆలోచిస్తుంటేనే భయం వేస్తుంది. ఇలాంటివి జరిగినప్పుడు పరువు ప్రతిష్టలంటూ కూర్చుంటే పిల్లల బ్రతుకులే నాశనం అవుతాయి. అవేమి పట్టించుకోకుండా ముందుకొచ్చి కంప్లయింట్ ఇచ్చినందుకు వీళ్ళను అభినందిస్తున్నాను. బంధువన్న చిన్న మమకారం చెత పిల్లలెం చెప్పినా మీరు పెడ చెవిన పెట్టడం మీ తప్పు. ప్రిన్సిపాల్ హోదాలో ఉన్న మీరు మీ హోదాకు తగ్గట్లుగా ప్రవర్తించలేదు. పిల్లల్ని ప్రేమించలేని వాడు వాళ్ళ మాటలనేలా నమ్ముతాడు! నీ మీద విచారణకు ఒక బృందాన్ని పంపిస్తాం. దానికి సమాధానం చెప్పుకొని నిర్దోషిత్వాన్ని నిరూపించుకోండి. 15 మంది బాలికల జీవితాలతో ఆడుకున్న ఈ కామాంధుడిని మాత్రం వదిలిపెట్టే ప్రసక్తే లేదు. పై అధికారులకు నివేదించి ఉద్యోగాన్ని తొలగిస్తాం. అంతవరకు పోలీసు వాళ్ళు తమ కస్టడిలో ఉంచుతారు” అంటూ అందరినీ ఉద్దేశించి చెప్పాడు విల్సన్ రాజు.
సుందరరావు, రాజుల మొహాలు పాలిపోయాయి. సంరక్షణ అధికారికి సాయంగా ఉండాల్సిన రాజే తప్పుడు మార్గం అనుసరించడం అతని జీవితానికే చెటు తీసుకొచ్చింది. పొలం బారిన పడకుండా కంచెలాగా ఒకడిని నియమిస్తే వాడే పొలం మీద పడి దోచెస్తే ఏం చెయగలం? కంచె చెనును మేసింది. అది వస్తువైనా కావొచ్చు, మరొకటైనా కావొచ్చు, రక్షణ నివ్వడానికి నిర్దేశించినది రక్షణ నివ్వక ప్రక్కదోవ పడితే సమాజం తన పని తానూ చెసుకుపోతుంది. పెనుముప్పై ముంచెస్తుంది.
“వయస్సు పెరిగే పిల్లలున్నప్పుడు తల్లెదండ్రులు తమ బిడ్డల ప్రవర్తనపై ఓ కన్నేయ్యాలి. అవసరం మేర వారికి విడమరిచి చెప్తూ చొరవ తీసుకోవాలి. భారం అనుకోని ఇలాగే హాస్టల్ లో వేస్తె పరిణామాలు ఇలాగే ఉండొచ్చు. ఇంతకన్నా తెగిస్తే మనిషిని మళ్ళీ తెచ్చుకోగలమా? అవసరమైన సమయాల్లోనే మీరు మీ పిల్లలను దూరంగా ఉంచుతున్నారు. హాస్టల్లో చదివించె బదులుగా మీరే పిల్లలకు పాఠంలు చెప్పండి. లేకపోతే ట్యూషన్ పెట్టించండి. వాళ్ళ భవిష్యత్ కోసమేకదా మీరు కష్టపడేది. పిల్లలతో స్నేహంగా మెలగండి” అంటూ నవీన్ చెప్తుంటే మధ్యలో జనం ఆపేశారు.
“సర్! మీరు చెప్పేది బాగానే ఉంది. కాని మేం తినడానికే కష్టమవుతుంటే పిల్లల్ని చదివించలేక పోతున్న సమయంలో ఈ హాస్టళ్ళు పక్క ఊళ్లోకి రావడంతో సంతోష పడి చెర్పించాం. కాని ఇలా జరుగుతుందని తెలియదు సర్. మా పిల్లలను సొంతంగా చదివించె స్థోమత లేదు సర్. మన్పించెయ్యడమే!” అన్నారొకరు.
“ఎందుకయ్యా మాన్పించడం? చదివించండి. మీరు కష్టపడకపోతే మీ పిల్లల జీవితాలు కూడా మీలానే అవుతాయి. వాళ్ళను కష్టపెట్టి మీరేం బ్రతుకుతారు. వాళ్ళు సుఖపడాలని మీకు లేదా? ఏదో జరిగిందని ఎందుకయ్యా తప్పుగా ఆలోచిస్తారు? జాగ్రత్తగా ఇలాంటి వెధవల జోలికి, గొడవల జోలికి వెళ్ళనివ్వకుండా పెంచండయ్యా” అన్నాడు నవీన్.
“ఇదంతా మా ఖర్మ సర్” అంటూ బాధపడింది పద్మావతి.
“అందుకే చెప్పేది. పిల్లల నైతిక బాధ్యతను తండ్రి చూసుకోగలడు. తల్లి దగ్గరిగా ఉండి నడవడికను నేర్పించాలి. ఈ వయస్సులోని కోరికలను, శరీరంలోని మార్పులను గురించి వారికి వివరించి చెప్పాలి. సెక్స్ సైన్సు గురించి టీవీల్లో ప్రోగ్రాం వస్తే కట్టెయ్యడం కాదు చెయాల్సింది, వివరించి చెప్పడం. అప్పుడే కదా వారికి తెలిసేది. లేకపోతే తప్పుదోవ పట్టే అవకాశాలే ఎక్కువ. అన్నీ అనుభవించి వచ్చిన వాళ్ళేగా. మీ పిల్లలకు వాటి గురించి చెప్పడానికేందుకు మొహమాటం. అది విని చెడిపోతారనే భయ౦ వద్దు. చదువనేది విజ్ఞానం కొరకు. అవివేకానికి వివేకానికి మధ్య తేడాను తెలుసుకోవడానికి. మారుతున్న నాగరకతకు అనుగుణంగా మారాల్సిన అవసరాన్ని తెలియజేయడానికి నిర్దేశించిన గొప్ప సంప్రదాయమది. దాన్ని వాళ్లకి దగ్గర చెయండి.
ఇటువంటి వాటిపై అవగాహన లేకపోవడం వలన ఏం జరుగుతుందో, ఏం చెయాలో తెలియని అయోమయో స్థితిలో మగ్గిపోయారు. ఎవ్వరికీ చెప్పుకోలేరని వాడు మరింకా విజ్రుంభించాడు. కామాంధుడికి వయస్సుతో సంబంధమేంటి చెప్పండి..! ఆ పిల్లలు ఎంత బాధను అనుభవించారో ఆలోచిస్తుంటే ఒళ్ళు జలదరిస్తుంది. పిల్లలు నడిచెటప్పుడు కాళ్ళు రెండూ ఎడంగా పెట్టుకుని ఇబ్బంది పడుతున్నపుడే అనుమానించండి. సౌమ్యంగా అడిగి తెలుసుకోండి. ఇటువంటి సంఘటనలు వాళ్ళ జీవితాల్లో చెడును పెంచుతాయి. ఎన్ని జరుగుతున్నా తమ బిడ్డల గురించి పట్టించుకునే సమయాన్ని కేటాయించడం లేదు. బ్రతుకు పోరులో పడి కొట్లాడుకుంటున్నారు. యంత్రాల్లా మారిపోతున్నారు. అదంతా వీరి భవిష్యత్ కోసమే కదా! పై స్థాయికి ఎదగాలని కోరుకుంటేనే సరిపోదు. దానికి తగిన తర్ఫీదునివ్వాలి. ఆచార వ్యవహారాలూ, సభ్యత సంస్కారాలు నేర్పించాలి. లేడికి లేచిందే పరుగని ఉరుకుల పరుగుల జీవితంలో వీరి గురించి పట్టించుకోవడం మానుకోవద్దు” అంటూ క్లాస్ తీసుకున్నాడు విల్సన్ రాజు.
“ప్రతి తల్లీ తన కూతురికి వయస్సులో సంభవించే పరిణామాలపై అవగాహన కల్పించాలి. ప్రతి అవయవం గురించి వివరించాలి. దీని వల్ల వాళ్ళేదో చెడిపోతారని అనుకోవద్దు. చెప్పకపోతేనే వాటి పని తీరు తెలియక, అసలైన ప్రయోజమేంటో అర్ధం కాక తప్పు దోవ పట్టే అవకాశముంది. విల్సన్ రాజు గారు చెప్పినట్లు జాగ్రత్తలు తీసుకోండి. అలా చెయడం వలన మీ మధ్య బంధం మరింత పెరుగుతుంది. అప్పుడు పిల్లలు మీ దగ్గర ఏ విషయాలనూ దాచిపెట్టరు. ఈ విషయంలో విజ్ఞత పాటించాల్సిందే! దేశానికి సేవ చెయడమంటే మనకు మనమే సరిదిద్దుకోవడమే! అప్పుడు దేశం దానంతట అదే అభివృద్ధి చెందుతుంది” అంటూ నవీన్ కూడా క్లాస్ పీకాడు. ఎప్పుడూ పిల్లలే పాఠాలు వినేవాళ్ళు కాని ఇప్పుడు వాళ్ళ తల్లిదండ్రులు గుణపాఠాలను నేర్చుకుంటున్నారు.

……….. సమాప్తం ……..

రచన: రాజారావు. టి

దేవుడిదయ వల్ల అనుకున్నటుగానే పెళ్ళి ఎటువంటి ఆటంకాలు లేకుండా జరిగిపోయింది. రాత్రికి ఆ శుభకార్యం కూడా సవ్యంగా జరిగిపోవాలి, అని వధూ వరుల తల్లి తండ్రులు అనుకుంటున్నారు. రాత్రికి వధువు పాల గ్లాసుతో గదిలోకి అడుగుపెటింది. పెళ్లికూతురు ముఖం తామరాకు పై వర్షపు బిందువులా, అప్పుడేపెట్టిన కొత్త ఆవకాయలా కళకళ లాడి పోతుంది. వరుడు లేని ధైర్యాన్ని మొఖములో తెచ్చిపెట్టుకుని, మనది పెద్దలు కుదిర్చిన వివాహం అవడమువలన ఒకరి గురుంచి ఒకరికి పూర్తిగా తెలియదు, కాబట్టి ముందు మన అభిరుచులు, అలవాట్లు, ఆశయాలు అన్ని అన్ని పంచుకోవాలి.
అమ్మాయి అవును అన్నట్లుగా తలూపింది. గదిలో మల్లెల వాసన ఇద్దరిని తెలియని మైకంలోకి తీసుకవెళుతుండగా, అగరబత్తుల పొగ గమ్మత్తుగా గది అంతా వ్యాపిస్తుంది. ఇక్కడ ఈ గదిలో ఎదో తెలియని కృత్రిమత్వం నా మదిని తొలిచివేస్తోంది.
అలా మనం ఒక లాంగ్ డ్రైవ్ కి వెళదామా ? సరే మీ ఇష్టం అండి, కానీ పెద్ద వాళ్లకు తెలిస్తే, , ఆ భయం లేదు, పిల్లల పెళ్లి బాధ్యత తీరిందనే బరువు తగ్గడం వలన, పెళ్లి పనుల శ్రమ తాకిడి వలన అందరు ఆదమరిచి హాయిగా నిద్రపోతున్నారు.
సంద్రలో అలలు, అడవిలోకాచిన వెన్నెల, పిల్లల మనసులో అపరిపక్వత ఏ విధంగా తమ ఇచ్చానుసారంగా నడుచుకుంటాయో, ఎంత హాయిగా తమ పనిని చేసుకపోతాయో, అదే విధంగా మనము ప్రొదున్నవరకూ స్వేచ్ఛ సౌధాలలో విహరిస్తూ, ఒకరి మనసు ఇంకొకరు చదువుకుంటూ అర్థము చేసుకోవచ్చు.
ఏవండీ ఈ ప్రదేశం, చుట్టూ కొండలు, ఇవి చాలవా అన్నట్లు మన ఇద్దరి సంబాషణను వినడానికి తొంగి చూస్తున్న జాబిలి. చాల అద్భుతంగా ఉందండి ఈ వాతావారణం ఇంకా పరిసరాలు. ముందు నీ గురించి చెప్పు అన్నట్లు తన ముఖ కదలికలతో సైగ చేస్తున్నట్లు అతను ఆమె వైపు ఆదుర్ధాగా చూసాడు.
ఆమె తన ముఖం పై జారిపడుతున్న ముంగురులను సరిచేసుకుంటూ గులాబీ రంగు ఆమె బుగ్గలపై నాట్యమాడుతుండగా, సిగ్గుతో చెప్పడం ప్రారంభించేలోపుగా,
వారి చూపు దూరంగా పడి ఉన్న రెండు జంతువుల మృతదేహాలపై పడింది, అతను వాటి వైపు అడుగులు వేస్తూ ఉండగా ఆమె అతని చేయి పట్టుకుని వద్దు అన్నట్లు, కంగారు, భయం కలగలసిన హావభావముతో అతనిని వారించింది. దానికతను మరేం పర్లేదు అని తన కళ్ళతో నొక్కి చెప్పాడు. ఏ క్రూర మృగమో వేటాడి చంపి ఉంటుందని ఇద్దరు అనుకుంటూ వాటిని సమీపించారు.
అటుతిరిగి ఉన్న వాటిని అతను తన చేయితో తమ వైపుకు తిప్పి చూడగానే ఇద్దరి మొహాలలో రక్తం ఇంకిపోయింది. తాము చూస్తున్నది కలా, నిజామా అని ఒకరి మొఖం ఒకరు చూసుకున్నారు.
అవి జంతువుల మృతదేహాలు కాదు ఇద్దరు మనుషులవి. పొద్దున్న తమ పెళ్ళిలో చలాకీగా తిరిగిన వారిద్దరూ ఇప్పుడు నిర్జీవంగా పడి ఉన్నారు. పెళ్ళి కూతురు దూరపు బంధువులు ఇద్దరూ. అమ్మాయి వయసు 23 అబ్బాయికి 17 ఉంటుంది. వరుసకు వదిన, మరిది అవుతారు ఒకరికొకరు. ఈ లోపు పోలీసులకు విషయం తెలుపగా వాళ్లు రావడం. దర్యాప్తు చేయడం. పోస్టుమార్టం, ఇద్దరూ చివరిగా మాట్లాడిన ఫోన్ రికార్డ్స్ సేకరించడం, మృతుల తల్లితండ్రులకు జరిగిందంతా వివరించడం, ఒకదాని వెంట ఒకటి చక చకా జరిగిపోయాయి. ఎండిన పందిరిలో అందరూ వాడిన ముఖాలతో సమావేశముయ్యరు.
బాధితుల తల్లితండ్రులు గుండెలు అవిసేలా, ఆకాశం విరిగిపడేలా, దిక్కులు పిక్కటిల్లేలా కన్నీరు మునిరువుతున్నారు. అమ్మాయి తండ్రి ఈ విదంగా తన ఆవేదనను వెలిబుచ్చుతున్నాడు.
సెల్ ఫోన్, సిమ్ కార్డు కంపెనీలు ఇంటర్నెట్ బ్రాండ్లు, సంబంధ డీలర్లు, డిస్టీబ్యూటర్లు, మార్కెటింగ్ సిబ్బంది, సెల్లర్లు , మొదలైన కార్పోరేట్ వ్యవస్థలు, అందరూ తమ పోటీ ప్రపంచములో తమ ప్రోడక్ట్ ను అమ్ముకోవడానికి, ప్రత్యర్థుల ఎత్తుగడాలను చిత్తు చేసి లాభాలు గణించడానికి, వినియోగదారులు తమ వస్తువులకు / స్మిము లకు / బానిసలు అయ్యేవిద్ధంగా ఆఫర్లు పెడుతున్నారు, ఏ విధంగా అంటే
1+1 ఆఫర్
సెల్ ఫోన్ కొనండి సీమ్ కార్డు ఉచితంగా పొందండి
20 % పొదుపు చేయండి అంటూ
ఎవ్రీ మంత్ ఇన్స్టాల్మెంట్ సౌకర్యం కలదు,
ఆన్ లైన్ పేమెంట్ ఉంది, కాష్ బ్యాక్ పొందండి 1000/-
అంటూ ప్రజల బలహీనతను తమ వ్యాపార లాభాలుగా మలుచుకుంటున్నారు, ఒక సారి వాళ్లు అనుకున్న టార్గెట్ కి, సేల్స్ రీచ్ అయ్యి, ప్రజలు తమ ప్రొడక్ట్స్కి అడిక్ట్ అయ్యిన తరువాత ఆఫర్లను పూర్తిగా విరమించుకుంటున్నారు. ముఖ్యంగా పిల్లలను, టీనేజర్లను తమ వైపుకు తిప్పుకోవడానికి రకరకాల గేమ్స్ లను, అప్లికేషన్స్ కనిపెట్టి, మీ చావు మీరు చావండి అంటూ మార్కెట్లోకి వదులుతున్నారు.
వీరి దెబ్బకు పద్మవ్యూహములో ప్రాణాలు విడిచిన అభిమన్యులే అవుతున్నారు అందరూ. ఈ మధ్య బ్లూ వేల్ అనే గేమ్ ద్వారా తమను తాము గాయపరుచుకోవడం ప్రాణాలు తీసుకోవడం జరిగినందున, మన సుప్రీం న్యాయస్థానం వీటిని ఇండియా లో నే బహిష్కరించింది అదేవిదంగా పేస్ బుక్ వంటి సోషల్ అప్లికేషన్స్, ఇతర వెబ్సైట్ ల మూలంగా ఎందరో మోసపోతున్నారు. సెల్ ఫోన్ ఎక్కువ సేపు చూడటం వలన అందరూ అరవై, డబ్బై ఏళ్లకు వచ్చే కంటి సమస్యలను ముందే కొనితెచ్చుకుంటున్నరు.
ఇలా జరగడానికి ముఖ్య కారణాలలో ఒకటి కార్పోరేట్ వ్యవస్థలు, కనీస విలువలు పాటించకుండా, డబ్బును మాత్రమే దృష్టిలో ఉంచుకొని, ప్రజల జీవితాలతో ఆడుకోవడమే.
ఇంతలో పోలీస్ వాహనం, అంబులెన్స్ తో సహా వచ్చి ఆగింది. రెండు బాడీలను, వారికి సంబంధించిన వస్తువులను ముఖ్యముగా ఇద్దరి సెల్ ఫోన్లు అప్పచెప్పి వారు వెళ్లిపోయారు. పోలీసులు ఇద్దరి చావుకు కారణాన్ని ఈ విధంగా వివరించారు, మీ అమ్మాయికి మూడు నెలల క్రిందట సోషల్ నెట్వర్క్ లో ఒక మోసగాడితో పరిచయం అయ్యింది. అతనికి డబ్బులు పంపించడం, ఇద్దరు ఒకరికొకరు నగ్న దృశ్యాలను, వీడియోలను పంపించుకోవడం జరుగుతుండేది.
ఈ విషయం చనిపోయిన అబ్బాయికి కూడా తెలుసు, ఎప్పుడు సెల్ ఫోన్లో గేమ్ లు ఆడుకుంటూ, యూట్యూబ్ లో వీడియోలు చూసుకుంటూ ఉండే ఆ కుర్రడు కూడా అంతగా మానసికంగా ఎదగకపోవడం వలన ఇదంతా మోసం అని కనిపెట్టలేకపోయాడు, ఆమె అయితే ఇంక సరేసరి.
మోసగాడి ప్రేమ వలయములో చిక్కుకొని అతన్ని కలవడానికే ఆ లొకేషన్ కి ఈ అబ్బాయిని తీసుకుని వెళ్ళింది. కానీ ఆ మోసగాడు రావడానికి ముందే ఇద్దరూ కలిసి సెల్ఫీ దిగే క్రమములో కొండ ప్రక్కనే ఉన్న లోయలో ప్రమాదవశాత్తు, జారి పడిపోయారు. ఆ మోసగాడిని మేం తప్పక ట్రేస్ చేస్తాం అని చెప్పి వెళ్లిపోయారు.
అందరు జరిగిన దారుణానికి సంభ్రమాశ్చర్యాలకు లోనవుతుండగా పెళ్ళికొడుకు స్నేహితురాలు, లేచి బాధితుల తల్లితండ్రులను ఒదారుస్తూ, భాధ పడకండి ఆంటీ, తినేవాడి పేరు ప్రతి గింజ ఫై వ్రాసి ఉన్నట్టే బ్రతికే వారి జీవిత కాలంలొ ఉదయించి గడిచే ప్రతిక్షణం వ్రాసి ఉంటుంది.
వాళ్ళకు అంతవరకే రాసిపెట్టి ఉంది, అంతే. అంకుల్ మీరున్నట్టుగా ఈ రకమైన చావులకి, నష్టాలకు కేవలము కార్పోరేట్ వ్యవస్థలే కాదు, మీడియా ఇంకా ప్రెస్ కూడా ఒక కారణం.
డబులిచ్చి ఏది ప్రసారం చేయమన్నా, ప్రింట్ చేయమన్నా వాటిలో ఉండే వాస్తవాలను లెక్కగట్టకుండా, వాటివల్ల వచ్చే పర్యవసానాలను చూపించకుండా కేవలం ప్రకటనలు మాత్రమే ఇస్తారు.
పిల్లలకైనా, పెద్దలకైనా సమాచారం అందడానికీ మీడియా ఇంకా ప్రెస్ లే చాలా వరకు దోహదపడతాయి, అందరూ వీటినే అనుసరిస్తారు. మీడియా పని తీరు మారాలి, ప్రెస్ లు విలువలకు లోబడే పని చేయాలి, తాము ఇచ్చే ప్రకటనల ప్రొడక్ట్స్ వాడితే లేదా కనుగోలు చేస్తే కలిగే లాభ నష్టాలను అనుభవపూర్వకంగా తెలుసుకొని మరి ప్రజలకు తగిన రీతిలో, సూచనలు ఇస్తూ చూపించాలి, అప్పుడే వినియోగదారులు మేల్కొనే అవకాశం ఉంటుంది
రాత్రి నుండి తిండి లేకపోవడముతో, అందరి మొహాలు పీక్కుపోయి, ఎడారిలో ఎండమావుల్ల ఉన్నాయి, మీరు చెబుతున్నది అంతా నిజమే అన్నట్లు రెండు శవాలు సాక్ష్యలా పడి ఉన్నాయి. తరువాత జరగాల్సి కార్యక్రమానికి సంబదించిన పనులన్నీ శరవేగంగా జరిగిపోతున్నాయి, ఈ సమయములో ఇలా మాట్లడొచ్చో లేదో నాకు తెలియదు అంటీ అంటూ పెళ్ళి కొడుకు లేచాడు, అంకుల్ అమ్మాయిలు అబ్బాయిలు సెల్ ఫోన్లు సోషల్ నెట్వర్క్స్ ల మోజులో పడి, తమంతటతాముగా ప్రమాదాలు కొనితెచ్చుకోవడానికి, మృత్యువు కోరల్లో చిక్కుకోవడానికి తల్లితండ్రులు, కుటుంబసభ్యలు, స్నేహితులు చుట్టూ ఉన్న సమాజం కూడా ఒక కారణం పిల్లలకు యువతీయువకులకు అనేక సందర్భాలలో అంటే పుట్టిన రోజులకు, వారు ఎగ్జామ్స్ లో పాస్ అయినప్పుడు వారికీ స్మార్ట్ ఫోన్లను గిఫ్టులుగా ఇచ్చే సంసృతికి, అందులో సీమ్ కార్డుకు. డేటా, ఎస్. ఎం. స్. బాలన్స్ లకు అడిగినంత డబ్బులు ఇచ్చే సంప్రదాయానికి ముందుగా తీతువు రాగం పాడాలి.
స్మార్ట్ ఫోన్ కొనిచ్చే ముందు, దాని అవసరాలకు అయ్యే ఖర్చులకు డబ్బులు ఇచ్చే ముందు ఒకటికి పది సార్లు ఆలోచించి, వీటిని సరైన మార్గములో వినియోగించే మానసిక సామర్థ్యం తమ పిల్లలకు ఉందొ లేదో జాగ్రత్తగా పరీక్షించుకోవాలి. లేకపోతె వారు పోర్న్ /సెక్స్ వీడియోలు, ఎక్కువ స్నేహితులతో పిచ్చిపాటి మాట్లాడుతూఉండటం, అనవసరపు చాటింగ్ లు తో విలువైన సమయాన్ని వృధా చేసుకుంటారు.
ఒక అంతర్జాతీయ సంస్థ నిర్వహించిన పరిశోధనలో తేలిన విషయం ఏమిటి అంటే ఎవరైతే ఆన్ లైన్ లో ఎక్కువసేపు గడుపుతారో, సోషల్ నెట్వర్క్ లో యాక్టీవ్ గా ఉంటారో, వీడియో గేమ్స్ లు ఆడుతూ, సెల్ఫీలు దిగి పోస్ట్ చేస్తూ ఉంటారో
వారి పెరిగిన వాతావరణం ఈ విధంగా ఉంది.
1. తల్లి తండ్రులు అతి గారాబం చేయడం మంచి చెడూ విడమర్చి చెప్పకపోవడం.
2. చదువుకోని తల్లీ తండ్రులు అమాయకత్వం, నిర్లక్ష్యంతో చదువుకున్న తల్లి తండ్రులు ఉద్యోగం, సంపాదనలో బిజీగా ఉండటంతో పిల్లల్ని సరైన విదంగా పెంచక పోవటం.
3. పిల్లలకు ఒంటరితనాన్ని, అభధ్రతా భావాన్ని కలుగజేయడం.
4. స్నేహితులు చుట్టూ ఉన్నవారు ఈ విధంగా ప్రేరేపించడం, పోస్ట్ చేసే ఫొటోస్ కు, విషయాలకు ఎక్కువగా లైకులు, కామెంట్ లు వస్తే అదేదో పెద్ద విజయం సాదించినట్టుగా పరిగణించడం.
6. కుటుంబం నుండి సక్రమైన ప్రేమాభిమానాలూ, ఆదరాభిమానాలు లోపించడం.
తల్లి తండ్రులు కొన్నిజాగ్రత్తలతో పిల్లల్ని పెంచడం, కుటుంబ సభ్యలు ప్రేమగా పలకరించడం, స్నేహితులు చుట్టూ ఉన్నవారు మంచి సలహాలు ఇవ్వడం ద్వారా యువతి -యువకులు ఈ సెల్ ఫోన్, సోషల్ నెట్వర్క్, సైబర్ నేరాలు వంటి వాటి భారిన పాడకుండా కాపాడుకోవచ్చు.
సరిగ్గా చెప్పావబ్బాయ్ అంటూ చనిపోయిన అమ్మాయి తండ్రి పెళ్ళి కొడుకుకు భుజం తట్టాడు. శవాలను తీసుకెళ్లి పోయారు. చేయవలసిన కార్యక్రమాలను సంప్రదాయబద్దంగా జరిపించారు. చనిపోయిన ఇద్దరు అందరి కళ్ళలో నుండి అశువులై రాలరు.
వదూ వరులు ఇద్దరు మంచం పై కూర్చున్నారు. నిన్న ఆగిపోయిన శోభనం ఈ రోజు జరుగుతుండటం వలన వారికీ మనసులో మళ్ళి క్రొత్తదనం వికసించింది. పేరుకే అది శోభనంగది కానీ ఆ రెండు పడుచు మనుసులో విషాదఛాయలు అలుముకున్నాయి, పందిరి మంచం అలంకరించిన గది గోడలు, ధరించిన తెల్లని దుస్తులు, మమ్మల్ని ఎపుడు స్వీకరిస్తారు అని చూస్తున్న పళ్లు, స్వీట్స్ ఇవేమి కూడా వారి ఆలోచనలను, గత రాత్రి జరిగిన సంఘటన తాలుకు స్మ్రుతులను చెరపలేక పోతున్నాయి.
పెళ్ళికూతురు మొఖంలో సిగ్గుకు బదులు తెలియని ఆవేదన తాండవిస్తుండగా, అతని కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ, అయినా మన విద్యావ్యవస్థలో కూడా మార్పు చోటు చేసుకోవాలండీ. ఎపుడో రాసి పడేసిన సిలబస్, అవే పాఠాలు, మానవుని విఙ్ఞానం ప్రపంచ వేగాన్ని పరుగులు పెటిస్తున్నా మన స్కూళ్లు, కాలేజీలు, కోచింగ్ సెంటరులు. ట్యూషన్లు చెప్పే పాఠాలు నత్తనడకన సాగుతుండటం నిజంగా నిజంగా సిగ్గుపడాల్సిన పరిణామం. విధ్యార్థులకు జీవితములో ఎదగడానికి. మోసాల బారిన పడకుండా జీవించటానికి, విలువలతో కూడిన విజ్ఞానాన్ని అందించాలి. సెల్ ఫోన్లు, పేస్ బుక్, యు ట్యూబ్ వంటి వాటిపై సమగ్ర అధ్యయనాలను పొందుపరిచి, వాటిని మంచి దారిలో ఎలా ఉపయోగించాలి, వాటికీ బానిసలుగా మారకుండా ఏ విదంగా నడుచుకోవాలి, లాభాలు -నష్టాలను తెలియజేస్తూ, విద్యార్థులకు కావలిసిన మనో ధైర్యాన్ని అందించాలి.
నువ్వు చెప్పింది నిజమే వాటితో పాటు ప్రభుత్వం కూడా భాద్యతాయుతంగా నడుచుకోవాలి.
ప్రభుత్వం ప్రజలకు హాని కలిగించే ఉత్పతులను తయారు చేసే సంస్థల స్థాపనకు నిరాకరించాలి. బయటి దేశాలనుండి దిగుమతి చేసుకునేటప్పుడు తగు జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి. కేవలం దేశ ఆర్థిక వ్యవస్థ బాగుండాలనే కాక భవిష్యత్ సమస్యలను దృష్టిలో ఉంచుకోవాలి.
ఒక సెల్ ఫోన్ కానీ, అప్లికేషన్ గాని, సాఫ్ట్ వెర్ గాని మార్కెట్ లో కి అనుమతించే ముందు వాటిని కోనుగోలు చేసి, వాడటం వలన ప్రజలకు కలిగే లాభ, నష్టాలను గురించి, వాటికీ అడిక్ట్ అయితే కలిగే దుష్ప్రయోజనాల గురుంచి సమగ్రంగా చర్చించుకొని, ప్రజలకు అర్ధమయ్యే రీతిలో, సరియైన ప్రదర్శనలు, విలువైన ప్రసంగాలతో వారిని చైత్యనవంతం చేసి, మోసాలకు గురి కాకుండా, ఆరోగ్యం చెడిపోకుండా, సమయాన్ని వృధా చేసుకోకుండా కాపాడాల్సిన బాధ్యత మన భారత ప్రభుత్వం ఫై ఉంది.
ప్రజలంటే ఓట్లు వేసే యంత్రాలు, టాక్స్ లు కట్టి ప్రభుత్వ ఖజానాను నింపే గుప్త నిధులు అని భావించే ఈ రాజకీయనాయకులకు, మన లాంటి సామాన్యులు ఎంత మొత్తుకున్నా, దున్నపోతు మీద వాన కురిసినట్టే.
అవునంటూ పెళ్ళికూతురు పక పక నవ్వింది, తెల్లవారింది సూర్యుడు, చీకటి తెరలను ప్రక్కకు జరుపుతూ, తన. కర్తవ్య నిర్వహణకు నడుంబిగించి బయల్దేరాడు.
పెళ్లికూతురు లేచింది, అతను ఇంకా అలాగే గాఢ నిద్రలో ఉన్నాడు. బయటకు వచ్చి వంట గదిలో కాఫి పెడుతుండగా బయటనుండి తెలియని రెండు గొంతులు స్పష్టంగా వినపడుతున్నాయి. ఆమె వంటింటి కిటికీ నుండి చూడటానికి ప్రయత్నించింది, కానీ ఎవరు కనపడలేదు. వారి సంబాషణ కొనసాగుతూనేవుంది.
1వ వ్యక్తి : ఈ హైటెక్ మోసాలు, ప్రమాదాలు, నర బలులు జరగటానికి బలహీనమైన యువతీ యువకుల మానసికశక్తులే ప్రధాన కారణాలు.
2వ వ్యక్తి :
అవును ఇది నూటికి నూరు పాళ్ళు నిజం.
యవ్వన దశలో ఎవ్వరికైనా తాము అందంగా కనపడాలని, అందరూ తమగురించే చర్చించుకోవాలనే తాపత్రయం, ఆరాటం ఉంటాయి. ఇది సహజం కానీ ఈ విధమైన ఆరాటం ఎక్కువ అయితేనే తీవ్ర పరిణామాలు ఎదురవుతాయి.
ఈ ఆరాటానికిి పుట్టిన బిడ్డలే ఈ సెల్ఫీ లు, whatsup status లు, Facebook lo పోస్ట్లు పెట్టడం.
1వ వ్యక్తి : నువ్వు చెప్పేది కరెక్టే రా, కానీ
నేను ఈ క్షణం ఎంచేస్తున్నానో అందరికీ తెలియాలి, అందరూ నన్ను గుర్తించాలి, అన్న ఆలోచనలు ఐడెంటిటీ క్రైసిస్ అనే మానసిక జబ్బు నుండి వస్తాయి.
దీనికి సరి అయిన మానసిక వైద్యున్ని సంప్రదించి, చికిత్స పొందాలి.
తాము వేసుకున్న దుస్తులు, తిరిగిన ప్రదేశాలు, అనుభవించిన జీవితం తమ వాళ్ళందరికీ చెప్పి గొప్పగా ఫీలవడం ప్రస్తుత సమాజంలో అసుభకరమైన పరిణామం.
2 వ వ్యక్తి :
అలాగే అందరూ ఆత్మ పరిశోధన చేసుకోవాలి, యువతీ యువకులు, పిల్లలు, టీనేజర్లు ప్రతీ ఒక్కరూ selfie లు దిగే ముందు, status లు update చేసే ముందు, కామెంట్స్, పోస్ట్లు పెట్టేముందు, పోర్న్ చూసేటప్పుడు ప్రధానంగా మూడు ప్రశ్నలు వేసుకోవాలి.
అవి
ఎందుకు చేస్తున్నాను?
ఎవరికోసం/ దేనికోసం ప్రాకులాడుతున్నను?
వీటి మూలంగా సాధించేదేమటీ?
ఇంతలో కొత్త పెళ్ళికొడుకు లేచి, కాఫీ అని బిగ్గరగా అరిచాడు. ఆ పిలుపుతో తేరుకున్న పెళ్లి కూతురు వారి మాటలు నిజమేనని తనలో తాను అనుకుంటూ తలూపింది.
ఇంతలో కాఫీ పొంగింది.