Editor

రచన – డా. లక్ష్మి రాఘవ

“ఉద్యోగం మానేస్తున్నావా? పిచ్చా ఏమైనా ?” తీవ్రంగా స్పందించింది రేఖ కొలీగ్ సంధ్య.
రేఖ సంధ్య వైపు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ “పిచ్చేమిటే? అవసరం…”
“అవసరమా?ఒకసారి ప్రపంచాన్ని చూడు. ఇలాటి ఉద్యోగం తెచ్చుకోవడానికి ఎంత కష్టపడుతున్నారో జనం.”
“నిజమే నేను కూడా చదువు అవగానే మంచి ఉద్యోగం కోసం ఎన్ని ఇంటర్వ్యూ లు అటెండ్ అయ్యాను..”
“కదా…అందుకే ఆలోచింపమంటున్నాను. ఒక MNC లో మంచి పొజిషన్ లో ఉంటూ…పెళ్లి అయి కొన్నేళ్ళకే మానేస్తా అంటే ఏమనుకోవాలి? మీ ఆయన ఫోర్స్ చేస్తున్నాడా? తనతో సమానంగా ఉద్యోగం సహించలేక పోతున్నాడా???”
“ఏయ్…సంతోష్ ను ఏమీ అనకు. ఇది అతని డెసిషన్ కాదు. నేనే ఆలోచించి నిర్ణయానికి వచ్చా..”
“మీ ఆయనకు చెప్పావా?”
“చెప్పాను… డెసిషన్ నీదే…అన్నాడు కూడా.ఈ రోజు రాత్రికి డిస్కస్ చేస్తా”
“ఇంకోసారి ఆలోచించు రేఖా, ప్రెగ్నెన్సీ వచ్చిన వారూ, పిల్లలని కన్నా ఉద్యోగాలు చేస్తూనే వున్నారు. అంతెందుకు మీ అమ్మ కూడా పని చేసింది కదా??”
“అందుకే నేను ఈ నిర్ణయానికి వచ్చాను. నేను చిన్నప్పుడు అమ్మను చాలా విషయాలలో మిస్ అయ్యేదాన్ని. నా పిల్లలకి అలా వుండకూడదు అనుకుంటున్నా”
“ఈ కాలం లో పిల్లలను సక్రమంగా పెంచడానికీ, వారికి అన్ని సదుపాయాలూ ఇవ్వడానికి డబ్బు అవసరం. అందుకే ఆడవాళ్ళు ఉద్యోగాలు చేస్తూనే కంటున్నారు. పిల్లల ఆలనా పాలనా చూసు కోవడానికి మేయిడ్స్ ని పెట్టుకుంటున్నారు లేక పోతే బేబీ కేర్ సెంటర్ లు బోలెడన్ని వున్నాయి. ఇవన్నీ నీకు తెలుసు. అయినా ఉద్యోగం మాని వేస్తాను అంటున్నావంటే పిచ్చి కాక ఏమంటారు?”
రేఖ మాట్లాడ లేదు. సంధ్యతో వాదించడం అనవసరమని పించింది.
ఇంటికి వెళ్లేముందు సంధ్య వచ్చి” నేను ఒకసారి సంతోష్ తో మాట్లాడనా??” అంది.
“వద్దు సంధ్యా…తనకు అబ్జక్షన్ వుండదు…”అని మరి పొడిగించకుండా తన బ్యాగ్ సర్దుకుంది రేఖ.
తొమ్మిది నెలలు నిండాయని రేఖను కారు డ్రైవ్ చెయ్యడం మానిపించాడు సంతోష్. రేఖను పొద్దున్న డ్రాప్ చేసి సాయంత్రం పిక్ అప్ చేసుకుంటాడు. తన ఆఫీసులో వర్క్ఎక్కువ వున్నా బ్రేక్ తీసుకుని మరీ వస్తాడు.
ఆఫీసు నుండీ ఇంటికి వచ్చాక తనే భార్యకు కాఫీ కలిపి ఇస్తాడు. ఇద్దరూ కూర్చుని కాస్సేపు కబుర్లు చెప్పుకుంటారు. కొద్దిసేపు రెస్ట్ తీసుకుని రేఖ కిచన్ లోకి వెళ్లి డిన్నర్ తయారు చేస్తుంది. డిన్నర్ తరువాత తోటలో చిన్న వాక్. మళ్ళీ నిద్ర.
పడుకునే టప్పుడు సంధ్య అన్న మాటలు చెప్పింది రేఖ.
“ఎవరి అభిప్రాయాలు వారివి. మన జీవితం ఎలా ఉండాలో నిర్ణయించుకునేది మనం రేఖా…ఎక్కువ ఆలోచించకు. ప్రశాంతంగా వుండు.”అన్నాడు సంతోష్ పొడిగించకుండా.
పడుకున్నాక ఎత్తుగావున్న కడుపుమీద చెయ్యివేసుకుని నిమురుకుంది రేఖ. ఎడమవైపున తన్నింది లోపల వున్న బేబీ..గట్టిగా అయిన ఆ పార్ట్ ను మెత్తగా స్పృశించింది రేఖ. ఈ రోజు కోసం ఎన్ని రోజులు ఎదురు చూడాల్సి వచ్చింది? ఆలోచించసాగింది.
పెళ్లి అయిన రెండేళ్ళలో రెండుసార్లు అబార్షన్ అయింది రేఖకు. మూడవ నెలదాకా గడిచేదే కాదు. రకరకాల టెస్టులతో విసిగిపోయింది రేఖ. ప్రెగ్నెన్సీ రాగానే నిలుస్తుందా అన్న టెన్షన్ ఎక్కువగా వుండేది..ఈ సారి చాలా కేర్ తీసుకున్నారు డాక్టర్లూ, సంతోష్ కూడా…రేఖా తల్లిదండ్రులు మూడు నెలలు నిండే దాకా కూతురి దగ్గరే వున్నారు. ఇప్పుడంతా బాగుంది. రెగ్యులర్ గా స్కాన్లు జరిగాయి. బేబీ గ్రోత్ బాగుందన్నారు. రేఖ కు ముప్పై ఏళ్ళు నిండాయని నార్మల్ డెలివరీ కాకుంటే వెంటనే సిజేరియన్ చెయ్యాలన్న నిర్ణయం కూడా జరిగిపోయింది.
ఈ వారం తరువాత రేఖ అమ్మ వస్తుంది కూడా…
డెలివరీ రోజు! ఎంతగానో ఎదురు చూసిన క్షణం ఎదురైన వేళ మురిసిపోయారు రేఖ, సంతోష్ లు. ముద్దబంతి లాటి అమ్మాయి చేతిలో ఒదిగినప్పుడు…అపురూప దృశ్యం! ఆ చిన్నారి కోసం ఎంత తపించిపోయారో వారిద్దరికే తెలుసు.
పాప తో ప్రతిక్షణం ఆస్వాదించాలనే తపన ఉవ్వెత్తున లేచింది రేఖకు.
పాప వెలుగు ముందు ఉద్యోగం వెల వెల బోయింది..

ఆరోజు ….
పార్టీ మంచి ఊపులో వుంది..
పిల్లలకు సెపరేట్ ఎంటర్తైన్మెంట్. యువతకు డాన్స్ కు ఒక ప్లేస్..
మగవాళ్ళకి డ్రింక్స్ ఒక చోట !
అమ్మలూ, చిన్నపిల్లలా తల్లులూ కబుర్లతో బిజీ.
ఇదీ అక్కడి వాతావరణం.
రేఖ ఉద్యోగం మాని రెండేళ్ళయింది. పిల్ల తల్లి అయి హాపీ గా వుంది.
సంధ్య కూడా వచ్చింది పార్టీకి. రెండు నెలల క్రితం సంధ్య కంపెనీకి మేనేజర్ అయ్యింది కూడా.
చాలా రోజుల తరువాత కలవడమేమో స్నేహితుల మధ్య మాటలు సముద్రమైనాయి.
రేఖ కోసం లోపలకు వచ్చిన సంతోష్ కు రేఖ ఎవరితోనో మాట్లాడుతుంటే ఒక నిముషం నిలబడినాడు.
“రేఖా నీవు ఉద్యోగం మానేసి, ఇంట్లోనే ఉన్నావంటే చాలా బాధేసింది. ఈ కాలంలో ఎవరైనా ఉద్యోగం మానుకుంటారా? ఏదైనా ప్రాబ్లెం వచ్చిందా ఆఫీసులో ??” ఆవిడ ప్రశ్నిస్తూ వుంటే రేఖ ఏమి చెప్పాలా అనుకునేంతలో సంతోష్
“రేఖ ఉద్యోగ౦ మానేసిందని ఎవరన్నారండీ? రేఖ పొద్దున్న మాకు అందరికీ అమ్మ ఉద్యోగం చేస్తుంది. ఆప్యాయంగా వండి పెడుతుంది. ఇంట్లో అన్నీ సక్రమంగా జరుగుతున్నాయా అని పర్యవేక్షణ చేస్తుంది. ఆమె అప్పుడు హోం మానేజర్. మెయిడ్ రాకపోతే సర్వీస్ చేసి మానేజ్ జేస్తుంది.
పాపకు అన్నీ చూసుకుంటుంది ఒక బేబీ కేర్ టేకర్ లా… పాపకు మంచి మాటలూ నేర్పుతుంది అప్పుడు ఆమె ఒక టీచర్. రాత్రి పూట మళ్ళీ అమ్మ పోస్ట్ తో అందరికీ ప్రేమనిస్తుంది.
మా జీవితాలలో ఆమె ఒక నిరంతర ఉద్యోగి.
మా ప్రేమే ఆమెకు జీతం. పోద్దున నుండీ కష్టపడే ఆమెకు మేమిచ్చే ఆప్యాయతే ఆమె ఉద్యోగానికి భరోసా!
ఇక ఏమి కావాలి చెప్పండి? మళ్ళీ ఉద్యోగం చేసే టైం, అవకాశమూ ఉందా? ఇంత మంచి ఉద్యోగాన్ని ఆవిడ వదులు కుంటు౦దా? చెప్పండి మీరే“ అంటూన్న సంతోష్ చుట్టూ చేరిన ఆడవాళ్ళు చప్పట్లతో వారి సంతోషాన్ని వ్యక్త పరిస్తే …మౌన౦గా, ప్రేమగా ఆరాధనగా సంతోష్ నే చూస్తూ మైమరచి పోయింది రేఖ!!!

రచన: అనిల్ ప్రసాద్ లింగం

“అరే…… విజయోత్సవ చిత్రాల రచయితా – అందాల తారా కలిసి మా ఇంటికి విచ్చేశారే. ఎంత శుభదినం ఇది. రండ్రండీ…” ఇంట్లోకి ఆహ్వానించాడు డాక్టర్. దివాకర్, వేకువ జామునే వచ్చిన అతిథుల్ని.
“ఆపరా వెధవా. ఎక్కడా పెళ్లి కూతురు ?” సోఫాలో కూర్చుంటూ ప్రశ్నించాడు తన భార్యతో కలిసొచ్చిన ప్రముఖ సినీ రచయిత అనిరుధ. దివాకర్ తన భార్యను పిలిచి, “చెల్లిని పిలు, వీళ్ళు ఆశీర్వదించి వెళతారు” అన్నాడు.
“ఏరా ? మేముండకూడదా ?” అడిగాడు మిత్రుడు.
“అది కాదురా మళ్ళీ చుట్టాలు రావడం మొదలైతే అందరూ మీ ఇద్దర్నీ చుట్టుముడతారు. అందుకే త్వరగా కనపడి వెళ్ళదామని వచ్చారేమోనని…..” నసిగాడు డాక్టర్.
“అదేమీ కాదురా. చెల్లి పెళ్లి దగ్గరుండి జరిపించి అప్పగింతలయ్యాక వెళ్తాం. మాకు మర్యాదలు తక్కువ కాకూడద్రోయి!” చనువుగా చెప్పాడు కవి.
ఆలి వైపు తిరిగి దివాకర్, “చూసావా, శుభలేఖలు ఇవ్వడానికి వెళ్ళినప్పుడు నువ్వేమన్నావు? మనం ఇవ్వడమే కానీ వాళ్ళు మన ఇంటికొస్తారా అన్లేదూ ? ఇప్పుడు చూడు నా దోస్తుని” నిజంగానే సంబర పడిపోయాడు.
“నేనా ? ఆ మాటన్నది మీరు” వెంటనే అంటించింది వాళ్ళ ఆవిడ.
“ఏయ్! ఏం మాటాడుతున్నావే? మంచీ మర్యాద లేదు. ముందు అమ్మాయిని లోపలి తీసుకెళ్ళు” అని తొందర పెట్టాడు.
“రారా కొత్త పెళ్ళికొడకా నా రూంకెళదాం” అని తీసుకుపోయి సరుగులోనుంచి మందు బాటిల్ తీసాడు.
“ఇదేంట్రా? తెల్లవారిందా, అసలు ఇన్ని పనులు పెట్టుకొని ….” అనిరుధ ఆశ్చర్యపోయాడు.
“పనులు ఎప్పుడూ ఉంటాయి లేరా. కొంచెం వేసుకుందాం” అంటూ మూత తీసి గ్లాస్ అందుకున్నాడు.
“ఆపరా. ఏంటిది ఇంట్లో శుభకార్యం పెట్టుకొని – పొద్దున్నే…”
“అయ్యయ్యో ఏం వేషాల్రా…? మొన్నా మధ్య నువ్వు రాసిందే కదా ‘నువంటే నా కిష్టం’ సినిమా – అందులో పెళ్లి పనుల్లో పిల్ల తండ్రీ, బాబాయిలు మందుకొట్టి కాదా పనులు చేసింది?”
“అది సినిమారా దరిద్రుడా. ముందు టిఫిన్ పెట్టించు” అని బాటిల్ పక్కన పెట్టేసాడు అనిరుధ.

************

కళాశాలలో సహాధ్యాయులైన దివాకర్, అనిరుధలు చదువులయ్యాక కూడా తమ స్నేహాన్ని కొనసాగించారు. పై చదువులకి వేరే ఊళ్లకెళ్లినా కుదిరినప్పుడు కలుసుకోవడం, ఒకరిళ్ళకి ఒకరెళ్ళుతుండటంతో వారి కుటుంబాల మధ్యన కూడా అనుబంధం ఏర్పడింది. కాలక్రమేణా మానసిక వైదుడిగా దివాకర్ స్థిరపడగా, తనకున్నా సాహితీ పరిజ్ఞానంతో అనిరుధ సినీ జగత్తులో నిలదొక్కుకున్నాడు. ఈ మధ్యనే ఓ యువ తారామణిని ప్రేమించి పెళ్లిచేసుకున్నాడు.
జీవనయానంలో తీరికలేకున్నా అప్పుడప్పుడు ఇలా సందర్భానుసారం కలుసుకుంటూ తమ స్నేహాన్ని పెంపొందించుకుంటూనే ఉన్నారిరువురు.
“ఎరా చెల్లిని కలిసావా?” బయటనుంచి వస్తూ అడిగాడు దివాకర్.
“హా…!” బదులిచ్చాడనిరుద్ధ.
” ఏమన్నా చెప్పిందా ?”
“దేని గురించి?”
“అదే ఈ పెళ్లి తనకిష్టమో కాదో అని”
“అదేంట్రా? నువ్వడగలేదా?”
“ఉహూ !”
“అయితే మాత్రం ఇప్పుడేంట్రా, ఇంతదాకా వచ్చాకా….”
“అదేరా నీ సిన్మాలన్నింటిలో పెళ్లిళ్లు పీటలమీదే ఆగిపోతాయి కదా, అటువంటిదేమన్నా…….” అనిరుధ వెంటనే ఫ్రెండ్ తల మీద మొట్టి, “ఒరేయ్..అవి . కధల్రా, చెల్లి విషయంలో అలా ఎందుకవుతుంది?” అన్నాడు. హమ్మయ్యా అని ఊపిరిపీల్చుకున్నాడు దివాకర్.

**************

మధ్యహ్నం భోజనాలయ్యాక అందరూ హాళ్ళో చేరారు. మ్యూజిక్ పెట్టుకొని పిల్లలు డాన్స్ చేస్తున్నారు.
“ఆగండర్రా ఇప్పుడు మన హీరో హీరోయిన్లు డాన్స్ చేస్తారు” అని ప్రకటించి అనిరుద్ధని ముందుకు లాగాడు దివాకర్. చెయ్యి విడిపించుకొని “వదులేహే. తను ఏదో అక్కడ డాన్స్ మాస్టర్ చెప్తే చేస్తుంది, అంతే తనకేమీ రాదు. నేనెప్పుడన్నా ఎగరడం నువ్వుచూసావా? అసలు ఇంకాసేపట్లో పెళ్లి పెట్టుకొని ఈ గోలేంట్రా?” విసుక్కున్నాడు అతిథి.
“మరి అన్ని సినిమాల్లో ఒక పాట పెడతావ్ కదరా ఇంటిల్లపాదీ ముసలీ ముతకా, పిల్లా పీచూ – అంతా కలిసి తెగ ఆడతారు కదా అప్పుడు” స్థాణువై కాసేపు నిలుచుండిపోయిన అనిరుద్ధ, మిత్రుడిని పక్క గదిలోకి లాక్కెళ్లాడు.

************

“రేయ్, ఏమైంద్రా నీకు? వచ్చిందగ్గరనుంచి చూస్తున్నా పిచ్చి పిచ్చిగా వాగుతున్నావ్. అర్ యూ ఆల్రైట్ ?” తలుపు మూసి, భుజం మీద చెయ్యి వేసి పలకరించాడు స్నేహితుడు.
“ఎస్ ఐయామ్. మరి నీకేమైంద్రా ? నువెందుకలా చేస్తున్నావ్ ?” తిరిగి ప్రశ్నించాడు డాక్టర్.
“నేనేమి చేశాన్రా ?”
“నువ్వు రాసే సినిమాల్లో నీ పాత్రలు ప్రవర్తించే తీరుకు, నువ్వు బయట నడుచుకునే విధానంకి ఉండాల్సిన తేడా గురించి నీకు స్పష్టతుంది. మరి అదే విధంగా తెర మీద నీ భార్య నటించే పాత్రలని, తను వ్యక్తిగతంగా నీతో కలిసి ఉండే జీవితాన్ని నువ్వెందుకు వేరు చేసి చూడలేకున్నావ్రా?” మెల్లగా చెయ్యితీసి ఆవలకి తిరిగాడు అనిరుద్ధ.
కాసేపు మౌనం వహించిన డాక్టర్ టీ తెమ్మని కబురంపి వచ్చి “ఒరేయ్, రచయితగా నువెన్నో పాత్రలు సృష్టించి, వాటికి నడతా, నడకా, హావభావులు, మేనరిజాలు అన్నీ కల్పించి అవి తెర మీద పండేలాగా చేస్తావు – అంతవరకే. ఆపైన నీ మీద ఆ పాత్రల ప్రభావం ఇసుమంత కూడా ఉండదు. మరి అలాగే ఎవరో పుట్టించిన పాత్రల్లో నటించి వచ్చినామె నీ ముందు కూడా అలాగే చెయ్యాలనుకోవడమేంట్రా? నీకున్నా స్థితప్రజ్ఞత ఆమెకు ఎందుకు ఉండదనుకున్నావ్రా?”
తలుపు తట్టి లోపలికొచ్చిన పనిమనిషి టేబుల్ మీద టీ పెట్టి వెళ్ళిపోయింది. కప్పు తీసుకొచ్చి స్నేహితుడికి అందించాడు దివాకర్. మెల్లగా గుటకేసిన రచయిత మాటలాడలేదు.
“తెర మీదేరా తను నటి. ఇంటికొచ్చాక, భర్త దగ్గర తాను సాటి ఆడదేరా. తొలిరాత్రి సిగ్గుపడుతూ పాలగ్లాసుతో వస్తే, ఫలానా సినిమాలోలా మందు తేవచ్చుగా అని నువ్వంటే – నీ కొంటెతనం నచ్చి సర్దుకుంది. ప్రేమగా ముద్దాడేవేళ ఆ సిన్మాలో, వాడెవడో హీరో పక్కన, కెమెరాకిచ్చిన ఎక్స్ప్రెషన్ ఇవ్వమంటే నీ నిశిత దృష్టికి మురిసిపోయింది. కానీ ఎంతసేపు తాను కాని ఇంకెవరినో నీ ముందు పెట్టమంటే, తనని తానుగా నువ్వు స్వీకరించడంలేదని బాధ పెంచుకుంది. బంధుగణాల్లో మరుగున పడిన అభిమానాలని నీ సినిమాల్లో నేర్పుగా తవ్వి తీసే నీకు నీ అర్ధాంగిలో నిభిలీకృతమైయున్న ఈ దృక్కోణం గోచరించలేదేరా?” టీ అయ్యిపోయింది కానీ మాట పెగలలేదు అనిరుద్ధకి.
“నీ భార్య నీకు విడాకులివ్వడానికి ఆలోచిస్తుందిరా” తల ఎత్తిన కవి కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ చెప్పుకుపోయాడు దివాకర్. “అవున్రా! ఇది నిజం” అయోమయావస్థలో పడిపోయిన మిత్రుడిని సమీపించి, “నాకు తెల్సురా ఇప్పుడు నువ్వేమి ఆలోచిస్తున్నావో. పూర్తిగా వ్యక్తిగతమయిన విషయాలు నాకెలా తెలిసాయని. అలాగే ఇంతకాలం నీకెంతో విలువిచ్చిన నేను ఇకపై నిన్నెలా గౌరవిస్తాననేకదా. మొన్నామధ్య విదేశాల్లో ఒక కాన్ఫరెన్సుకి వెళ్ళాన్రా. అక్కడి హాస్పిటల్లో నీ భార్యని చూసాను. ఏదైనా షూటింగుకి వచ్చిందేమోనని విచారిస్తే ఆమె అక్కడ డిప్రెషన్కి ట్రీట్మెంట్ తీసుకుంటుందని తెలిసిందిరా. కొత్తగా పెళ్లైనప్పుడు ఇలాటివి సహజం. అందునా మీరిద్దరూ ఎంతో పేరెన్నికగన్నవారు, మీ చుట్టూ ఎప్పుడూ ఎంతో మంది జనాలు, ఇప్పుడు సెలబ్రిటీలంటే మొత్తంగా సమాజానికి చెందినవాళ్ళైపోయారు కదా, ఏదైనా ఇబ్బంది కలిగిందేమోననే ఆలోచనతో స్నేహ ధర్మంగా, మీకు సాయపడాలనే ఉదేశ్యంతో ఆ హాస్పిటల్ వాళ్లతో మాట్లాడి ఒక హిప్నోటిక్ సెషన్ తనకి నేను తీసుకున్నా. అలా నాకీ విషయాలు తెలిసాయి. తాను ట్రాన్స్లో ఉన్నప్పుడు మాటలాడాను, తనకెక్కడా ఎదురు పడలేదు కాబట్టి ఆమెకీ విషయం తెలీదు” స్నేహితుడి చెయ్యి పట్టుకొని అనునయంగా “ఈ విషయం మనిద్దరి మధ్యనే ఉంటుంది” అని భరోసా ఇచ్చాడు.
“తళుకు బెళుకుల జీవితాల గురించి విని ఉన్నాను అయినా మీది వేరుగా తోచింది. దీపికా పడుకొనే అంతటి నటి తానూ డిప్రెషన్కి గురయ్యానంటే ‘ఆమెకేమి సమస్యలుంటాయి?’ అనుకునే వాళ్ళేగానీ వాళ్ళూ మనుషులేనని, వాళ్ళకీ మనసుంటుందని అర్ధం చేసుకోలేరురా చాలా మంది. మానసిక వైద్యుడిని కదా, అసలేమైయుంటదా అనాలోచించాను. తెల్సుకొని ముందు నీకే చెప్దామనుకున్నా కానీ నువ్వే సమస్యని తెలిసి బాధపడ్డా పెళ్ళైన మూడు నెలలకే విడాకుల గురించి ఆ పిచ్చి తల్లి ఎందుకాలోచించిందో తెల్సురా?, నువ్వు తెర మీద ఉండే తన పట్ల చూపిస్తున్న ఆపేక్షకు పొంగిపోవాలో, ఎదురగున్నామే మీది ఆలక్ష్యానికి దిగులు పడాలో తెలీని సంకట స్థితిలో డాక్టర్ని ఆశ్రయించింది. ఏ మత్తు మందులకో బానిస కాకుండా నిన్నూ, నీ మర్యాదనీ, అలాగే నీతో నడచిన ఎడడుగుల బంధాన్ని ఎల్లకాలం నిలుపుకోవాలని తాపత్రయపడింది. అది నచ్చే నీ కాపురం నిలబెట్టాలని ఈ చొరవ చేసాను. ఎంతో విద్వత్తు కలవాడివి, ఎన్నో జీవితాల్ని చూసినవాడివి, తప్పో ఒప్పో జరిగినదాన్ని సరిదిద్దుకొని ఆ అమ్మాయి నిర్ణయం మార్చుకునేలా నీ ప్రవర్తనలో తేడా చూపించు. మళ్ళీ చెల్లీ శ్రీమంతానికి వచ్చేటప్పుడు ఇరువురూ జంటగా, సంతోషంగా శుభవార్తతో రావాలి ” అన్నా డాక్టర్. దివాకర్ని హత్తుకొని, ఒకరి భుజాల మీదొకరు చేతులేసుకుని బయటకి నడిచారు మిత్రులిరువురూ.

రచన: పద్మజ యలమంచిలి

అందమైన తీగకు పందిరుంటే చాలునూ.పైకి పైకి పాకుతుంది చినవాడా..ఎఫ్.ఎమ్.రైన్బో లో పాటవింటూ బయటకు చూశా!
లంచ్ అవర్. పిల్లాలంతా గుంపులు గుంపులుగా కూర్చుని తెచ్చుకున్న ఆహారాన్ని ఒకరికొకరు పంచుకుంటూ
జోకులేసుకుంటూ నవ్వుకుంటూ తింటున్నారు.

స్టాఫ్ రూం లో టీచర్లందరూ కూడా అదే పనిమీద ఉన్నారు.

ఎక్కడా నీరజ కనపడలేదు. ఇద్దరికీ కారేజీ తెచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టి వెళ్లిపోయింది రత్తాలు.

మాటైతే ఇచ్చాను కానీ. ఇద్దరు బిడ్దలనూ పోగొట్టుకుని దిగాలు పడుతూ ఒంటరిగా నా చెంత చేరిన నీరజ భవిష్యత్తు ఎలా తీర్చిదిద్దగలనో అనే బెంగ మనసులో వెంటాడుతూనే ఉంది.

నాతోపాటు రోజూ స్కూల్ కి వచ్చి పాఠాలు చెపుతూ పిల్లలతో బాగానే అడ్జస్ట్ అయినట్టు కనిపిస్తుంది కానీ
లోలోపల దిగులు నా దృష్టిని దాటిపోలేదు.

భోజనానికి పిలుద్డామని బయట వెతుకుతుంటే గేట్ దగ్గర వాళ్ళ ఆయనతో ఏడుస్తూ తలూపడ౦ కనపడింది.
ఇద్దరిమధ్యకు ఇప్పుడు వెళ్ళడం సరికాదని లోపలికి వచ్చేశాను.

కాసేపటికి తానూ వచ్చి క్లాస్ కి టైమ్ అయిపోయింది.మీరు తినేయండి ఆంటీ అంటూ వెళ్లబోతున్న తనని ఆపి
పర్వాలేదు ఆ క్లాసుకి వేరే టీచర్ ను పంపాలే. ఇద్దరం తిందాం అని కూర్చోబెట్టా.
నోటిలో ముద్ద పెట్టుకుని దుఖం అడ్డుపడటం వల్లేమో మింగలేక మొహం తిప్పుకోవడం నేను గమనించక పోలేదు.
నెమ్మదిగా తనే సంభాళి౦చుకుని ఇంటికి రమ్మంటున్నాడు అంది.
ఉలిక్కిపడి ఎందుకు అన్నా.

తాను ఒక పార్టీలో చురుకైన కార్యకర్తనని,ఇప్పుడు విడిపోతే తన రాజకీయ భవిష్యత్తు నాశనమైపోతుందని వచ్చేయమంటున్నాడు.
ఎటూ తేల్చుకోలేని సందిగ్ధంలో ఉందేమో.మీరైతే ఏం చేస్తారు ఆంటీ అంది.

************

ఏం చెప్పను.ఒక్క క్షణం నా గతం కళ్ళముందు కదలాడింది.
తనదీ ఇదే పరిస్థితి.. కోపంతో అవమానంతో ఇద్దరు బిడ్దలనీ తీసుకుని కృష్ణలో దూకింది. పసిప్రాణాలు వెంటనే పోయాయి. ఎవరో దూకి తనను ఒడ్డున పడేశారు ఎందుకు బ్రతికించారా అని రోజూ ఏడ్చేలా!
కన్నతల్లి, తోబుట్టువులు, చుట్టాలు, ఇంటి కోడలు ఒక్కరేమిటి. ఎక్కడ తమ మీద ఆధారపడి బ్రతికేస్తానో అనే అభద్రతాభావంతో మళ్ళీ చచ్చిపోవాలి అనిపించేలా సూటీపోటీ మాటలు.
అన్నగారైతే పెళ్ళాం మాటలు విని గొంతు పిసికి చంపేయడానికి కూడా వెనుకాడలేదు.
అదిగో.. సరిగ్గా అదేసమయంలో ఇలాగే నాకు ఆస్తి, చదువు లేకపోయినా పార్టీలో కార్యకర్తగా పేరుంది. ముందు ముందు రాజకీయంగా ఎదగాలంటే ఎలాంటి మచ్చలు బయటకి తెలియకూడదు. ఇంటికి వెళ్ళిపోదాం పద.
అంటూ వచ్చాడు నాభర్త.
ఎప్పుడు పోతానా అని చూసే కుటుంబసభ్యులను చూస్తూ ఒక్క నిమిషం కూడా అక్కడ ఉండకుండా తనతో పాటు బయటపడ్డా.
తను,తన ప్రియురాలు ఎటు పోయినా మధ్యలో కలగజేసుకోకుండా, నా పని నేను చూసుకుంటూ, యల్. ఐ. సీ పాలసీలు కట్టిస్తూ, సర్జికల్స్ మార్కెటింగ్ చేస్తూ కొంచెం నిలదొక్కుకున్నా. ఎలాగైనా నా పిల్లలను నేను తిరిగి పొందాలనే కోరిక బలంగా గుండెల్లో ఉండిపోయింది!
పార్టీ తరపున అతనికి ఏదో కాంట్రాక్టు పని దక్కింది. దానికి రోడ్డు వేసే ముఠాను తీసుకురావడం కోసం లారీ ఎక్కారు.
అది కాస్తా ఆగిఉన్న మరో లారీని ఢీ కొట్టడంతో ఈయనగారి రెండు కాళ్ళూ విరిగిపోయాయి. మోహమంతా గాజుపెంకులు గుచ్చుకోవడంతో రక్తమోడుతూ ఉన్న తనని హై వే సెక్యూరిటీ వాళ్ళు హాస్పిటల్ లో జాయిన్ చేసి నాకు కబురుపెట్టారు.
కాళ్ళు విరగడంతో పాటు వెన్నుపూసకు దెబ్బ తగలడంతో సంసారానికి పనికిరాడని డాక్టర్లు తేల్చి చెప్పారు.

తన ప్రియురాలు ఈయన పరిస్థితిని చూసి దరిదాపులకి కూడా రాలేదు.సరికదా.తనకి ఎక్కడ బర్డెన్ అయిపోతాడో అనుకుందేమో అడ్రెస్ కూడా తెలియనీయకుండా మాయమైపోయింది!

*************

దరిదాపు మూడు సంవత్సరాలు అన్నీ మంచంమీదే. చిన్న పిల్లాడికి మల్లే సేవలు చేస్తూనే.దగ్గరలో ఉన్న ఇన్ స్టిట్యూట్లో PGDCA పూర్తిచేయడంతో పాటు గ్రాఫిక్స్, డీ టీ పి మీద పట్టు సాధించా. మార్కెటింగ్ లో నాకంటూ ఒక ప్రత్యేకస్థానాన్ని సంపాదించుకున్నా!
లేచి నడవగలుగుతున్నాడు. తన పనులు తను చేసుకుంటూ నాకు గులాం చేస్తున్నాడు.. చుట్టాల రాకలు, దొంగ ప్రేమలు యథాతధంగానే మొదలైయ్యాయి! సంపాదించేది నేను అని జనాలకు తెలియకుండా మాత్రం ఎప్పటికప్పుడు జాగ్రత్త పడేవాడు!
సంపాదించిన డబ్బులు పట్టుకుని ఇద్దరం చెన్నై అప్పోలోలో IVF చేయించుకుని ఇద్దరి బిడ్దలను తిరిగిపొందాను. ఇది కూడా ఎవ్వరికీ తెలియకుండా ఒట్టు వేయించుకున్నాడు
అన్నీ సుఖంగానే ఉన్నాయి అనుకునే టప్పటికి అతనికి కాన్సర్ అటాక్ అయి ఫైనల్ స్టేజ్ లో బయటపడింది.
మళ్ళీ.
నా బ్రతుకు జనాల నోళ్ళలో నానడం మొదలైంది.ఎ క్కడ ఇద్దరి పిల్లలతో పాటు వాళ్ళ మీద వచ్చి వాలిపోతానో అని ఆయన చనిపోయిన అయిదోరోజునే ఖర్మలన్నీ కానిచ్చేసి పత్తా లేకుండా పోయారు.
మూడు నిమిషాలు సుఖపడితే పుట్టిన పిల్లలుకాదు నా పిల్లలు.
ముప్పైకోట్ల కష్టాలు ఎదుర్కుని బలవంతంగా ఈ భూమిమీదకు తీసుకువచ్చా వాళ్ళని.
అమ్మను, నాన్నను, బంధువుల ప్రేమను కూడా నేనే అందించి పెంచుకొచ్చి చదివించి వాళ్లకో భద్రత కల్పించా.
ఇక అన్ని భాద్యతలు తీరాయి అనుకున్నాకా ఇలా చిన్నపిల్లలతో కాలక్షేపం చేయొచ్చని ఈ స్కూల్ పెట్టా!
భర్తపోయిన ఆడదాన్ని చిన్నచూపు చూసే జనాలను అసహ్యి౦చుకుంటూ, కపటప్రేమలకు, చాందసవాదులకు దూరంగా ఆత్మాభిమానంతో హాయిగా జీవిస్తున్నా!

***********

నీరజా.. నీకూ నాలాగే జరుగుతుందని గ్యారెంటీ లేదు. ఎన్నో అవమానాలు ఎదుర్కోవాల్సి రావొచ్చు.
అందుకే ముందు వాడితో వెళ్ళటం అనే ఆలోచన విరమించుకో. నీ క్వాలిఫికేషన్స్ పెంచుకో. నీకంటూ ఓ ప్రత్యేకస్థానాన్ని నిలబెట్టుకో. వాడి రాజకీయ భవిష్యత్తు కోసం నువ్వు ఉపయోగపడకు. గుండె బలం పెంచుకో. అభద్రతా భావాన్ని మనసు నుంచి తీసెయ్..
నీకు నచ్చిన వాడిని, నిన్ను మెచ్చినవాడిని కావాలంటే ఎవరేమన్నా లెక్కచేయకుండా ఆహ్వానించు. ఉన్నది ఒకటే జీవితం. దానిని బానిసలా బ్రతకడం కాక తృప్తిగా జీవించడం నేర్చుకో!
ఇన్నిరోజులూ మనసులో ఉన్న భారాన్ని నేను తగ్గించుకుంటే. నా మాటలతో ఆత్మస్థైర్యాన్ని, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని తను పెంచుకుంది!

***********

కష్టంలో ఉన్న ఏ స్త్రీ కైనా మానసిక స్వాంతన చేకూర్చే చిన్న మాట, కూసింత భరోసా ఇస్తే చాలు. తాను బ్రతకడమే కాకుండా ఎంతోమందికి ఆసరాగా నిలబడగలుగుతుంది అనేది ఈ మధ్యే N G O గా తను చేసే కార్యక్రమాలను చూశాకా అర్ధమైంది!

రచన: కృష్ణ అశోక్.

నేనో రాతిని
చిత్రరచనలు చేసే ఓ రాతిని
పాలుగారే వయసునుండే,
అందుకేనేమో పాలరాతిని…

ఓ స్త్రీ మూర్తి నాలోని
సృజనాత్మక చిత్ర రసాన్ని
మనసు కంటితో వలచిందేమో
మలచడం మొదలెట్టింది…

కాలం కదిలిపోతుంది
నెలలో సంవత్సరాలో,
కళ్ళుతెరిచి చూస్తే
చుట్టూ భామల కోలాహలం…

పాలరాతి ప్రియుడిని
ఉలితో సుతిమెత్తగా వరించి
కృష్ణ మూర్తిగా తీర్చిదిద్ది
పూజలందుకొమ్మని దీవించి పోయింది…

మాయల కృష్ణుడి పేరు మహిమో,
రాతిని మూర్తిగ మలచిన రాధిక వరమో
నేను గీసే గీతలు రేఖలు, రంగులు సువర్ణాలు
మాటలురాని నేను, చిత్రకారుడ్ని ఈనాడు..

రచన: సోమ సుధేష్ణ

రజని, వెంకట్ హాలోవీన్ రోజున “పార్టీ అండ్ పంచుకోవడం” థీమ్ తో పది మంది ఫెమిలీలను స్లీప్ ఓవర్ కు వాళ్ళింటికి పిలిచారు. పంచుకోవడం అంటే డబ్బు, దస్కం ఒకరిది ఒకరు పంచు కోవడం కాదు. హాలోవీన్ పండుగ రోజున ఈ పెద్దలు ఆ వేషాలేసుకుని రోడ్డుమీద పడి ఇంటింటికి వెళ్లి “ట్రిక్ ఆర్ ట్రీట్” అంటూ జోలె చాపి చాక్లెట్లు వగైరాలు అడిగి పుచ్చుకునే వయస్సు దాటిపోయారు గాబట్టి, ఇలాంటి గెట్ టు గెదర్లు పెట్టుకొని ఎంజాయ్ చేద్దామను కున్నారు. రజని, వెంకట్ లు పార్టి ఇన్విటేషన్ లోనే “షేర్ యువర్ మిస్తరీ స్టొరీ నైట్” అని చెప్పారు గాబట్టి అందరూ తమ మిస్టరీ కథను అందరితో పంచుకోవడానికి ప్రిపేర్ అయ్యారు. స్లంబర్ పార్టి (ఆ రాత్రంతా అక్కడే గడిపేయడం) ఉంది గాబట్టి హోస్టెస్ ఇంట్లో ఉన్న పడక సదుపాయాలు, తాము తెచ్చిన స్లీపింగ్ బేగ్ లు అన్ని ఓ పక్కన పడేసి లైట్ హస్కింగ్ తో స్కూపింగ్, ఈటింగు కానిచ్చారు. ఆ తర్వాత ఫెమిలీ రూమ్ లో ఉన్న సోఫాలు, కుర్చీలు వీలైనంత దూరంగా జరిపేసి అందరూ అలా కాళ్ళు బారజాపుకుని కొందరు, గోడకు ఒరిగి దిండ్లు వేసుకుని కొందరు పొందికగా కూర్చున్నారు. మరి కొందరు నేలమీద మావల్ల కాదు బాబోయ్ అని సోఫాలోనే స్థిర పడ్డారు. మరి రాత్రంతా కూర్చోవాలి, మోడరన్ లైఫ్ లో నడుం నొప్పి, కాళ్ళ నొప్పులు రాకుండ చూసుకోవాలి కదా!
“కాస్త టీ తాగుదామా? చక్కటి భోజనం తర్వాత కునుకు పట్టే ప్రాణం నాది.” అన్నాడు వినయ్.
డిజర్ట్ తినడం కూడా అయిపొయింది కాబట్టి కొందరికి టీ తాగాలనిపించింది.
“ముందు కథ ఎవరు చెప్తారో నిర్ణయించాక సెకెండ్ రౌండ్ తినడానికి ఏది కావాలన్నాఅన్ని టేబుల్ మీద కోచ్చేస్తాయి. టీ కూడా చేసిస్తాను.” సరిత అంది. ఎవరింట్లో పార్టి అయినా టీ చేయడం సరిత వంతు. ఇండియన్ టీ చాల బాగా చేస్తుంది.
“బెస్టు కథ చెప్పిన వాళ్ళకు ఏదైనా గిఫ్టు వగైరాలిస్తారా లేక ఊరికే చెప్పడమేనా?” రవి తన భార్య సరిత వైపు చూస్తూ అన్నాడు.
“ఎవరి కథ బావుంటుందో వాళ్ళకు సర్ ప్రైజ్ గిఫ్టు ఉంటుంది. దానికి అందరం ఓట్లు వేద్దాంలే”. నరేష్ హామీ ఇచ్చాడు.
“నువ్వు ముందు కథ చెప్పు నరేష్. అందరికి ఐడియా వస్తుంది.” అన్నాడు వినోద్.
“మధ్యలో కొంపలకు నిప్పంటుకుంటే తప్ప మాటల్లోకి దిగొద్దు. ఎంత బోర్ కొట్ట్టిన బాత్రూం లోకెళ్ళి పోవద్దు. ఓకే అంటారా? నొకే అంటారా?” సునిల్ మూలగా ఉన్న ఖాళి స్థలంలో కూర్చుంటూ అన్నాడు.
“ఓకే” అందరూ గుడగుడగా అన్నారు.
“ఎనిబడి హేవ్ ఏ స్టోరి టు టెల్?” వసుధ ఉత్సాహంగా అంది.
“అమ్మావసుధా దేవి! నో ఇంగిలీసు తల్లీ. అందరికి నప్పిందా!!” అందరూ తెలుగొట్టారు. (జై కొట్టినట్టుగా)
“ఇంగులీసు దేశంలో బ్రతుక్కు అలవాటు పడ్డాము కదా కాస్త అటు ఇటు పదాలు దొర్లితే తల గోడకేసి కొట్టుకోవద్దు.” జనార్దన్ అనగానే అందరూ సమ్మతంగా చూసారు.
నరేష్ ఒక్క నిమిషం ఆలోచించి “ఒకే కథ చెప్తాను.” మొదలు పెట్టాడు.
“ఇండియాలో ఉండగా నేను రచయితనై పోవాలని ఆరాటంగా ఉండేది..”
“నువ్వు డిటెక్టివ్ కావాలని కోరుకునే వాడివేమో కదా!” నాకు పోటియా! అని ఆరాట పడి పోయాడు బుడి బుడి రచయిత శరత్చంద్ర. (రీబార్న్ రైటర్ కాదు. వాళ్ళ అమ్మకు శరత్ అంటే మహా ప్రియం. అందుకే కొడుక్కు ఆ పేరిచ్చింది. పేరులోనే ఉందో ప్రేరణలోనే ఉందో గాని చిన్ని రచయితగా పేరు తెచ్చుకున్నాడు.)
“మధ్యలో ప్రశ్నలు వేయోద్దన్నారనేది మరిచి పోకండి.” అతని భార్య తరుణ భర్తను హెచ్చరించింది.
నరేష్ మళ్ళి చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు.
“నేను హైదరాబాదులో ఉన్న రోజులు. అమెరికాకు వెళ్ళాలనే ఆరాటం ఉన్న కొత్త ఇంజనీరుకు ఈ వసుధ వైఫయి పోయింది. అలాంటి రోజుల్లో ఒక రోజు కథ వ్రాయాలనే కోరికలో కొట్టుకు పోతున్నాను. నా బుర్రకంటే ఖాళీగా ఉన్న పేపర్ల కట్ట, పెన్ను, సరంజామా అంతా రేసులో ఉన్న ఆట గాళ్ళలా రడీగా ఉన్నాయి. అక్షరాలు రావడం లేదు. వసుధ పుట్టింటి కెళ్ళింది ఒక్క రోజు కోసం. వాళ్ళక్కకు బాబు పుట్టాడు ఒక రోజు ఉండి వస్తాను అంటూ వెళ్ళింది. మర్నాడు సాయంత్రం గాని రాదు. శూన్యంగా ఎన్ని గంటలను మింగేసినా అడిగే వారు లేరు. కుర్చీలో కూర్చున్న నా బుర్రంతా ఖాళి. నా దృష్టి ఎదురుగుండా ఉన్న బుక్ షెల్ప్ ను దూసుకుని పోతున్నాయి… అక్షరాల వేటలో.
ఏదైనా వ్రాసి పేపరు జీవితం ధన్యం చేయాలి. పెళ్ళి చేసుకుంటే ఆడదాని జీవితం ధన్యం అవుతుందని కొందరంటారు.” నరేష్ ఒక వైపు కూర్చున్న ఆడవాళ్ళని చూస్తూ తమాషాగా రెండు అర చేతులు అడ్డం పెట్టుకుని చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు.
“నేనా కోవకు చెందిన వాడిని కాదు. సరే కథ కానిద్దాం ..ముందు పేరు కుదిరితే కథంతా అదే దూసుకొస్తుంది- అంటారు కొందరు రచయితలు. సరే అలాగే నని ఆలోచించి, అతి వేగంగా –
‘మాగాయలో మర్మం’ అని పేపరుపై టైటిల్ వ్రాసాను. ఎదురుగుండా టేబుల్ పై మాగాయ పచ్చడి బాటిల్ ఉంది. ఆలోచనను ప్రేరేపించేది కనుక ఫర్వాలేదు అనుకున్నాను. మాగాయ అంటే మామిడికయతో చేసే ఒక రకమైన నిలవ పచ్చడి. అందులో మర్మమేమిటి? నోరూరుతుంది. మనసు ఉరకలు వేస్తుంది. అసలు కథ ఏమిటీ అని ఆసక్తిగా చదువుతారు. మాములు ఒక మామిడికాయను ఎన్నుకుని దాని చట్టూ వల కట్టి చదివేవాళ్ళు ఉక్కిరి బిక్కిరి అయెట్టు సస్పెన్సుతో కథ నడుస్తుంది. అంత వరకు బాగానే ఉంది. ‘ఇల్లు అలకగానే పండగ అయిపోయిందా’ అన్నట్టు పేరు పెట్టగానే కథ అయిపోదుగా .. పేరుతొ కథ ఉరకలు వేస్తుందేమో నని ఆశ పడ్డాను కానీ పేరు దగ్గరే ఆగి పోయింది. దీర్ఘంగా ఆలోచించాను. కథా నాయిక పేరు రమ్య- నాజూకుగా, తెల్లగా ఉంటుంది. నాయకుడి పేరు మహేష్- చక్కటి తెలుగు పేరు ఉండి పిలవడానికి సులభంగా ఉండాలి. నాజూకు నాయికా పచ్చళ్ళు పెట్టదు అందుకే ఒక బామ్మ కూడా ఉంటుంది. మాగాయ కథలో బామ్మ ఉంటేనే సస్పెన్స్ లింక్ తెలుస్తుంది. నాయికా నాయకుల్లో కదలిక లేదు, చిత్తరువుల్లా ఉన్నారు. కథ పేరు మొదటి పేజిలోనే మొరాయించింది.
నేను మళ్ళీ ఒకసారి కిందకు, పక్కలకు టేబుల్ పై నున్న లాంప్ వేపు దానిపై ఉన్న పూల వైపు ఆపేక్షగా చూసాను గాని ఏమి లాభం లేక పోయింది. ఎప్పుడు వినని పేరు ఉంటె బావుంతుందేమోనని పించింది. మాగాయకు బదులుగా జామకాయ లేదా మరోటి ఉంటె కథ నడుస్తుందేమో.. ఆలోచనల్లోకి దూరాలని ఎంత ప్రయత్నించినా ఆలోచనలు కోట తలుపులు వేసుకున్నాయి. అక్కడే ఉన్న ఆంద్రజ్యోతి మేగజీన్ తీసుకొని కళ్ళు మూసుకొని మధ్యకు తెరిచి చూపుడు వేలి చివర ఒక చోట ఆనించి కళ్ళు తెరిచి చూసాను. చూపుడు వేలు కింద ఉన్న పదం ‘పల్లెటూరు’. నా మనసులో పూర్తి కథ ఉడుతలా పరుగులు తీసింది. ఓ పల్లెటూరులో ఓ పడుచు.. అందం, తెలివి ఉన్న ఆ పడుచు పిల్ల మనసిచ్చిన యువకుడు సిటి వెళ్లి చదువుకుని తిరిగి వచ్చి పెళ్ళి చేసుకుంటా నని మాటిస్తాడు. ఓ రోజు కాలేజి నుండి వస్తూ ఏక్సిడెంట్ లో దెబ్బలు తగిలి ప్రాణాలు వదిలాడు. పల్లెటూరిలో యువతి విచారంగా ఆ ఊరి కొండల్లో, కోనల్లో తిరుగుతూ చెట్టుకు, పుట్టకు తన కథ చెప్పుకుంటుంది. నీదను ఎండను తోడు రమ్మంటుంది. వెన్నెలను పలకరించ వద్దని హెచ్చరిస్తుంది. ఒక రోజు వెన్నెల్లో ఆమె శవం- ఆ పక్కనే ఓ పెద్ద సైజు చెప్పు కాస్త దూరంలో పడి ఉంటుంది.

ఒకసారి తల విదిలించాను. ఏ పత్రిక ఎడిటర్ కూ ఈ కథ నచ్చదు.
అందమైన యువతి గుండెల్లో బాకు దిగి ఉంది, ఓ యువకుణ్ణి పోలీసులు అరెస్టు చేసారు. అదెలా జరిగింది! ఆ నేరం నుండి యువకుణ్ణి తప్పించాలి. ఎక్కడో చక్కగా హీరోలా మంచి పేరుతొ చలామణి అవుతూ ఏ సంబంధము లేని ఆతన్ని హంతకుడని నిరూపిస్తే .. మిస్టరీ బావుంద నిపించింది. ‘మర్మం’ అని పేరు పెడితే..పత్రిక వాళ్ళు బాగా లేదంటే.. ఆ ఆలోచన భరించలేక గబగబా వంట గదిలోకెళ్ళి టీ చేసుకుని ఒక సిప్ తీసుకున్నాను. ఈ రోజు కథ రాసి తీరాల్సిందే.. పట్టుదల వదలకుండా డెస్కు దగ్గరకు నడిచాను.
“ నాకు నిజంగా ఇప్పుడు టీ కావాల్సిందే” శరత్ అన్నాడు. అందరూ మాక్కూడా అంటూ లేచారు.
నరేష్ “అంతలో ఫోన్ మోగింది.” అనేసి “ఓకే టీ తెచ్చుకున్నాక చెప్తాను.” తాను లేచాడు.
అందరిలో క్యూరియాసిటి మొదలయింది. “కథ సాగనీ” అన్నారు. సరిత టీ చేసేస్తోంది. అందరూ లేచి కాసిన్ని క్రంచీస్ గబగబా నోట్లో వేసుకుని టీ సిప్ చేస్తూ కూర్చున్నారు.
“ఫోన్ ఎవరు చేసారు?” టీ సిప్ తీసుకోకుండానే సుజాత ఆత్రుతగా అడిగింది.
“ఫోన్ మోగిందని చెప్పాగా, నేను ఫోన్ ఎత్తాను “హల్లో” అవతలి వైపు ఆడగొంతు.
“నీలమ్! నువ్వేనా!!” ప్రేమగా, తీయగా పలికింది. బరువైన యాసలో ఉన్న తెలుగు.
“మీరెవరు?” తడబడుతూ అన్నాను.
“నేను ప్రీతిని. జాగ్రత్తగా విను. నేను చాల అపాయకర పరిస్థితిలో ఉన్నాను. నువ్వు త్వరగా
రావాలి. చాలా ప్రమాదంలో ఉన్నాను.”
“మీరేం చెప్తున్నారో కానీ మీరు రాంగ్ నంబర్ డయల్ చేసారు.”
“నీ కిప్పుడే హాస్యమా! వాళ్ళు వస్తున్నారు. నేనేం చేస్తున్నానో తెలిస్తే నన్నుచంపేస్తారు. వెంటనే బయల్దేరి వేగిరా. నువ్వు రాకపోతే నేను చావడం ఖాయం. తెలుసుగా 102 ఏ. మినర్వా స్ట్రీట్, బడిచౌడి. కోడ్ ‘పల్లెటూరు’ హుష్ రిపీట్ చేయకు.”
ఒక్క క్షణం నిర్ఘాంత పోయాను. ఇలాంటాప్పుడే సిగరెట్ తాగాలనిపిస్తుంది. వసుధకు సిగరెట్ వాసన గిట్టదు. ఈ జన్మలో జ్ఞానం ఉన్నంత వరకు సిగరెట్ ముట్టనని ప్రామిస్ చెసాను. నానా
ఇక్కట్లు పడి సిగరెట్ మానేసాను. గమ్మత్తుగా ఉన్నఆ ఫోన్ కాల్ గురించి ఆలోచిస్తూ పచార్లు చేస్తున్నాను.”
ఫేమిలీ రూమ్ లో అందరూ టీ సంగతి మరిచి పోయి – ఆ ఫోన్ చేసింది ఎవరు? ఆవిడెం చేసింది? ఎవరు ఆవిడను చంపాలను కుంటున్నారు?- ఆలోచనలతో చెవులు నిక్క బోడుచుకుని కూర్చున్నారు. మధ్యలో ప్రశ్నలు వేయోద్దన్నరుగా!
నరేష్ అందరి మొహాల వేపు ఒకసారి చూసి చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు.
“మీలాగే నేను కూడా ఆనాడు ఆలోచిచాను- ఈ నీలమ్ ఎవరు? దేని గురించి ఆవిడ మాట్లాడింది?ఆ వచ్చే వాళ్ళెవరు? ఏం పని చేసిందని భయపడ్తోంది? చంపేసే వాళ్ళెవరు? నేను నీలమ్ ను అవునా కాదా అని తెలుసుకోకుండా సీక్రెట్ కోడ్ కూడా చెప్పేసింది ! నాకథకు నేను పిక్ చేసిన పేరు పల్లెటూరు అందుకే ‘పల్లెటూరు’ అని నాకు వినిపించి ఉంటుంది. లేక ఆవిడ నిజంగా ఆ పదమే చెప్పిందా! తప్పకుండా ఇది రాంగ్ ఫోన్ కాలే అనుకుని నా పేపర్ల ముందు కూచున్నాను. లాభం లేదు. జరిగే సంఘటనల నుండి నా కథకు నాంది మొదలవుతుందేమో-
కాళ్ళకు చెప్పులు తగిలించుకుని ఇంటికి తాళం వేసి బయల్దేరాను. ప్రీతి చెప్పిన మినర్వా స్ట్రీట్ ఇక్కడికి సుమారుగా ఒక మైయిలు ఉంటుందేమే. బడిచౌడి దగ్గర బట్టల కోట్లు, స్టీల్ గిన్నెల కొట్టు రోడ్డుకు రెండు వైపులా వరుసగా ఉన్నాయి. జనం వాటినుండి బయటికి, బయటి నుండి లోపలికి కదులు తున్నారు. హనుమాన్ టెంపుల్ దాటి ఆ దుకాణాల పక్కనే ఉన్న మినర్వా
స్ట్రీట్ లోకి వెళ్ళాను. ఓ వంద గజాలు దాటగానే కొన్ని ఇళ్ళున్నాయి. అక్కడ ఇంటి నంబరు
చూస్తూ వెళ్ళాను. ఆ రోడ్డు కాస్త మెలిక తిరిగి కుడి వైపు మళ్ళింది. అలా ఆ రోడ్డు మీద నడుస్తూ అప్పుడప్పుడు వచ్చే సైకిలును, ఆటోరిక్షాలను తప్పించుకుంటూ చివరికి ఒక చోట ఆగాను. ఎదురుగ వన్ జీరోటు ఏ అని ఒక షట్టర్ డోర్ మీద ఉంది. వెళ్లి తలుపు తట్టాను. మధ్య వయస్సావిడ తలుపు కొద్దిగా తెరిచింది. లోపల అన్ని చెక్కా బొమ్మలున్నాయి.
“ఈయాల నాకు పెయ్యి బాగలేదు, జోరంగ ఉంది. కోట్టు తెర్లేదు. లోనికి రా.” అంటూ శటరు పూర్తిగా పైకి లాగి అతని వైపు చూసింది. నేను ఆవిడ వైపు చూసి వచ్చిన పని దాచి జాగ్రత్తగా ,
“ఈ నాట్య భంగిమలో ఉన్న బొమ్మ ధర ఎంత?”
“నూట డెబ్బై అయిదు రూపాయలు. అవి చాల ఫిరంది.”
“అవునా! ఈ జంట బొమ్మలు ఎంత?”
“అవి డెబ్బై, నీకు పసందైతే అరవై కిస్త తీస్కో..”
కాసేపలాగే ఉంటె కొనాల్సి వస్తుందేమే నని భయం వేసింది. వచ్చిన పని కాకుండా వెళ్లి పోవాలని లేదు. ఆవిడ మాటల తీరు ప్రీతి మాటల్లగా లేవు. ఫోన్ చేసింది ఆవిడ కాదు. ఏదైనా నేను ముందు బయట పడి అడగ దల్చుకో లేదు. మరో బొమ్మను చూపించి ధర అడిగాను.
“అది ఎండు వందల యాబై.”
“బాగా ఫిరంది.”
“నీకేం గావాల్నో చెప్పు.” అంతకు ముందు చూసిన జంట బొమ్మలు తీసి చూపిస్తూ
“ఇవ్వి తీస్కో. యాబై కిస్ట. ఈ రోజులల్ల ఎమోస్తున్నయి. ఊ అంటే నూరు రాల్తయ్.”
ఒక విగ్రహం చేతిలో అగరువత్తులు వెలిగించేట్లుగా ఉంది.
“అది ఎంత?”
నరేష్ పక్కనే కూర్చున్న సుధాకర్ “బొమ్మల ధరలు అడగటమేనా లేక కథ ఏమైనా ముందుకు కదుల్తుందా, సాగదీయకురా దోస్త్, సస్పెన్స్ లో పెట్టావు!” సస్పెన్స్ తట్టుకో లేని శరత్ అన్నాడు.
“మధ్యలో బ్రేకులు వేయొద్దు. కానియ్ రమేష్.” వినయ్ అనగానే రమేష్ అందుకున్నాడు.
“అది గూడ యాభై. ఓ అయిదు తక్కువియ్యి.”
“సరే” ఆవిడ పేపర్లో బొమ్మను చుట్ట బెడ్తోంది. నేను చిన్నగా -పల్లెటూరు- అన్నాను.
పేపరు చుట్టడం ఆపేసి, “ఏమన్నవు?” అంది.
“ఏమనలేదు.”
“పల్లె అని ఏదో అన్నట్టు ఇనబడ్డది.”
“అవును” తప్పించుకోవాలని లేదు.
“అంత దానికి నీ టైం, నా టైం ఖరాబు చేస్తున్నవు. ఆ కుడి పక్క మెట్లున్నవి, మీదికి వొ . నీ కోసం ఎదురు సూస్తున్నది.” పేపరులోంచి బొమ్మను యధా స్థానంలో పెట్టింది.
హమ్మయ్య కొనాల్సిన పనిలేదు అనుకుని మెట్లెక్కి పైకెళ్ళాను.
ఇరకాటంగా ఉన్న మెట్లు, సన్నగా ఉన్న కారిడార్ లో ముందుకు వెళ్ళాను. కుడివైపు తలుపు మీద 102 ఏ అని ఉంది. తలుపు తట్టబోయేలోగా అదే తెరుచుకుంది. కాస్త తెరుచుకున్న తలుపును మరికాస్త లోపలికి తోసాను. అది చిన్న గది. ఒక కుర్చీలో కూర్చుని ఆత్రంగా తలుపు వేపే చూస్తున్న యువతి. ఆ యువతి ప్రీతియా! ? పసిమి ఛాయలో పెద్ద కళ్ళతో నన్నే చూస్తోంది. చుడీదార్ వేసుకుంది. తెలుగమ్మాయిలా లేదు. అక్కడే ఒక క్షణం నిలుచున్నాను. అసలు నేనెవరో చెప్పాలి. నీలం ఎవరో! ఆపద ఏమిటో!! కనుక్కోవాలి. మరుక్షణంలో ఆ యువతి ఒక్క అంగలో వచ్చి రెండు చేతులు నా మెడ చుట్టు వేసి చిన్న కేక వేసింది. ఆమె తీరు చూస్తె సంతోషంతో వేసిన కేక అనిపించింది.
“వచ్చావా నీలం! ఎన్నిసార్లు దేవుడికి మొక్కుకున్నానో!” నేను మాత్రం కదలకుండా జరిగినది
జీర్ణించుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. ప్రీతి అప్పుడే స్పృహలోకి వచ్చిన దానిలా సిగ్గుతో
వెనక్కి జరిగింది.
“నువ్వు రాకపోతే నీగురించి తెలిసేదే కాదు. నీతో మాట్లాడ్డమే తప్ప నీ ఫోటో కూడా చూడలేదు. అందుకే ఎలా ఉంటావో తెలీదు.”
“నేనెల ఉంటానో తెలీదా!” చిన్నగా అన్నాను.
“నేను ఊహించినదానికంటే హేండ్సమ్ గా ఉన్నావు.”
“అవునా!!” నెమ్మది..నెమ్మది.. అదుపులో ఉండు, అని నన్ను నేనే హేచ్చారించుకున్నాను. మనసు గంతులు వేయకుండా ఉండాలని ఊరడించు కున్నాను.
“మీరేమి అనుకోక పోతె…”
“ఏమే అనుకోను” తెలీకుండానే అనేసాను.
గబుక్కున నా చెంప మీద ముద్దు పెట్టి ,”థాంక్స్ వచ్చినందుకు.” అంది.
హాయిగా ఉంది నాకు. అసలు రావాల్సిన మనిషి రాకుండ ఉంటె చాలు. పేరులాగే మనిషి ఎంత అందమయినది! ఎంత ప్రేమమయి!! ప్రీతి కలిగించేలా ఉంది.
“నిన్ను ఎవరైనా ఫాలో అయ్యారా?”
“నేను గమనించలేదు, నా వెనక ఎవరు వచ్చినట్లు అనిపించలేదు.”
“వాళ్ళు చాలా క్రూరులు. పంకజ్ మరీ రాక్షసుడు.”
“ఆ రాక్షసుడి పని నేను తెలుస్తాగా.” అనాలోచితంగా అనేసాను.
“నువ్వు వీరుడివని విన్నాను. వాళ్ళు రక్తం చవి చూసిన రాక్షసులు. నీకు తెలుసా! అది నా దగ్గరున్నదని తెలిస్తే నన్ను చంపేస్తారు. నాకేం చేయాలో తోచలేదు. అప్పుడు నువ్వు గుర్తుకు వచ్చావు. ష్…ఎమిటా చప్పుడు?” గుసగుసగా అంది.
కింద షాపులోంచి ఏదో చప్పుడు వస్తోంది. కదలకు అని చేతితో సైగ చేసి తాను మునివేళ్ళ మీద
నడుస్తూ మెట్ల వరకు వెళ్ళింది. పాలిపోయిన మొహంతో నా ఎదురుగ వచ్చి,
“ఆ వచ్చింది పోలీసులు. పైకి వస్తున్నారు. నీ దగ్గర రివాల్వర్ ఉండే ఉంటుంది. ఏది?”
“ఏమంటున్నావు! నేను వాటితో పోలీసులను ఎదుర్కోవాల!” నాకు చమటలు పడ్తున్నాయి.
“నీకిలాంటివి కొత్తెమీ కాదుగా, వాళ్ళు నిన్ను తీసుకెళ్ళి జైల్లో పెడ్తారు, నిన్ను చంపేవరకు శిక్షిస్తూనే ఉంటారు.”
“వాళ్ళు… ఏమిటీ!..ఏం చెస్తారూ!!..?” నా వెన్నెముకలో భయం పైకి, కిందకు కదుల్తోంది. మెట్లపై అడుగుల చప్పుడు దగ్గరగా వినిపిస్తోంది.
“వాళ్ళు వచ్చేసారు.” గుసగుసలాడింది. మరి దగ్గరగా వచ్చి, “వాళ్ళేమి అడిగినా ఏమి తెలీదు అను. ఒప్పుకోక పోవడమే ఆపద నుండి తప్పించేస్తుందని ఆశిద్దాం.” అంతలోనే తలుపులు
దభాలున తెరుచుకుని రెండు మానవాకారాలు- అందులో ఒకతను ఆరడుగుల ఎత్తులో వున్నాడు. చామనచాయ గుబురు మీసాలతో కుడి చేతిలో మూడడుగుల కట్టెతో ముందుకు వచ్చి నన్ను ప్రీతిని పరీక్షగా చూసాక గదంతా కలయ జూసాడు. రెండో ఆతను నల్లగా ఐదడుగుల పైన ఓ పిడికెడు వుంటాడు. గబగబా వచ్చి నన్ను పరీక్షగా చూస్తూ మరింత నా దగ్గరగా వచ్చి, “యూ ఆర్ అండర్ అరెస్ట్. మేము నళ్ని జనార్దన్ హత్య కేసు పరిశోదనలో పని చేస్తున్నాం. నీ అరెస్ట్ వారెంట్ ఇదిగో. మా వెంట పోలీస్ స్టేషన్ కు నడువ్.” అన్నాడు గట్టిగా.
“నీలం” ప్రీతి అరిచింది. నేను ఒకడుగు ముందుకు వేసి బలవంతంగా నవ్వుతూ,
“నువ్వు పొరపడుతున్నావు. నేను నీలం ను కాదు. నాపేరు నరేష్.”
ఆ వచ్చిన ఇద్దరు నమ్మలేనట్టుగా చూసారు.
“నేను నీలంను కాదు అని పోలీసులకు నచ్చ చెప్పు ప్రీతి.” ప్రీతి వైపు ప్రాదేయపుర్వకంగా చూసాను. ప్రీతి వణుకుతూ ఓ పక్కగా ముడుచుకుని నిలబడింది. వాళ్ళిద్దరూ కిటికీ పక్కగా వెళ్లి దేనికోసమో చూస్తున్నారు. నేను వణుకుతూ నిలుచున్న ప్రీతి దగ్గరగా వెళ్లి ,
“నా మాట విను నేను నిజంగా నీలంను కాదు. నా పేరు నరేష్. నీ కెవరో తప్పు ఫోను నంబరు ఇచ్చారు. నువ్వు ప్రమాదంలో ఉన్నావంటే వచ్చాను.”
ప్రీతి నమ్మలేనట్టుగా నన్ను చూస్తూ,
“మీరు నీలం కదా! మీ గొంతు అలాగే ఉంది!!”
“ఉహూ.. నా పేరు నరేష్.”
అవమానం, సిగ్గు మిళితమైన మొహం. “నేను మీ దగ్గరగా వచ్చి…”
“ఫర్వాలేదు, భయంలో ఉన్న నీవు నన్ను చూడగానే కలిగిన భావంతో… ఫర్వాలేదు నేనేం అనుకోను. నా పేరు ఋజూవు చేసే ఐడీ వీళ్ళకు చూపించాలి. నీ ఫ్రెండ్ నీలం ను జాగ్రత్త అని హేచ్చరించు. ఆ తర్వాత ..”
“ఆ తర్వాత ఏమిటి?”
“ఈ సారి ఎవరేనా తప్పు ఫోను నంబరు ఇస్తే జాగ్రత్తగా చెక్ చేసుకో.”
థాంక్స్ అన్నట్టుగా నావైపు చూసి,
“గుర్తుంచుకుంటాను. మీరు చెప్పింది గుర్తుంచు కుంటాను. మీరు నన్ను గుర్తుంచుకుంటారు కదూ!” అంది.
“గుడ్ బై.” ఇటు తిరిగి “నేను మీతో రావడానికి రడీ.” అన్నాను. ఖూనీ కోరులను పట్టుకోవాలని రాత్రింబవళ్ళు కష్టించే డిటెక్టివ్ పోలీసులంటే నాకు గౌరవమే. వాళ్ళ వెనకే నెమ్మదిగా నడిచాను.
“మీరు ఇన్స్పెక్టర్ కదూ!” పొడుగ్గా ఉన్నతన్ని చూస్తూ అన్నాను.
“పొలీస్ డిటెక్టివ్ ఇన్స్పెక్టర్ వీర్రాజు, నేను అతని అసిస్టెంట్ గంగారాంని” ముందు నడుస్తున్నతను చెప్పాడు.
“వీర్రజుగారు నేను సీరియస్ గా సిన్సియర్ గా చెప్తున్నాను, నా పేరు నరేష్. నేను ఇంజనీర్ ను. బీజాజీ కంపెనీలొ జూనియర్ అసిస్టెంట్ మేనేజర్ గా ఉద్యోగం చేస్తున్నాను. ఇవన్ని మీకు ఋజూవు చూపించగలను.” డిటెక్టివ్ తలతిప్పి నా వేపు చూసాడు. నమ్ముతున్నట్టు అనిపించింది. అయినా ఆడిగాడు,
“ఆవిడ నిన్ను నీలమ్ అని పిలిచిందిగా !”
“అది మరో కథ. ఆవిడ నన్ను ఆ పేరుతొ పిలవడం పొరపాటు. మీరు నన్ను అరెస్టు చేయడం మరొక పొరపాటు.”
కింద గదిలో బొమ్మలమ్మే ఆవిడ కనిపించలేదు. ముగ్గురం ఆ చిన్న రోడ్డును దాటి మెయిన్ రోడ్డు మీదకు వచ్చి అక్కడే ఉన్న జీపులొ కూచున్నాం.
“మీరు ఏ పొలీస్ స్టేషన్ కు పోతున్నారు?”
“నారాయణగూడ.”
“మధ్య దారిలో నా ఇల్లు ఉంది. ఒక ఐదు నిముషాలు ఆగితే మీకు నా పేరుతొ ఋజువులు చూపించగలను.”
వీర్రాజు నరేష్ వైపు చూసి .. గంగారాంకు సరేనన్నట్టు తలూపాడు.
“బసంత్ టాకిస్ లేనులో టైపు ఇన్ స్టిట్యుట్ ఎదురుగుండా ఉంది.” డ్రైవరు చెవిలో గట్టిగా అరిచాను. జీపు స్పీడులో వినిపించుకోకుండా పొలీస్ స్టేషనుకు తీసుకేల్తాడేమో ననే భయంతో. ఇంటి దగ్గర జీపు ఆగింది.
“ఏ పకడ బన్దీలు అవసరంలేదు. ఇద్దరం నెమ్మదిగా అతనితో వెళ్దాం.” వీర్రాజు చెప్తున్నాడు గంగారం తలూపాడు. నాకూ ఆ పధ్ధతి నచ్చింది. అందరిముందు పరువు పోకుండా ఉంటుంది.
ఇంటిముందు కూరగాయలు బండిపై అమ్ముతున్న ముసలాడు ,”ఎయన్న కావాల్నసర్? అమ్మగారు లేరని కొత్తిమీర, కర్వేపాకు ఇయ్యలేదు.” అన్నాడు.
“ఇవ్వాల్లోద్దు, రేపు తీసుకుంటాను.”
“నరేష్ సర్, అమ్మగారు మంచి నెయ్యి గావల నన్నరు. డబ్బా ఇప్పుతున్న ,తాజా నెయ్యి గిన్నె పంపన్రి.”
“నెయ్యి సంగతి తర్వాత రాములు.. నేను ఇక్కడ ఎన్నాళ్లనుండి ఉంటున్నానో చెప్పు వీళ్ళకు.”
వాడికి అర్థం కాలేదు. వింతగా చూసి నవ్వి, “ఏం సర్, తమాషా జేస్తున్నరు. ఏండ్ల కింద ఈ మడిగేల బోని బెట్టింది మీరే గద సర్.”
నేను వాళ్ళిద్దరివైపు చూస్తూ నవ్వాను. వీర్రాజు బదులు నవ్వుతూ,
“బానే ఉంది కానీ ఇంకా ప్రూఫ్ లు చూడాలి పద పద..ఇంట్లోకి.” అంటూ నాకంటే ముందుగానే
మెట్లేక్కసాగాడు. పైకొచ్చి తాళం తీసి తలుపు తెరిఛి, “రండి” అంటూ నేను లోపలికి నడిచాను. ముందు గదిలో నాలుగు కుర్చిలు, రూములో ఓ పక్క డెస్కు, కుర్చీ ఉన్నాయి. లోపలికేలితే ఒక వైపు చిన్నతలుపు లేని గది, ఆ పక్క వంటగది, ఈ పక్క ఒక గది తలుపు మూసి ఉంది. అక్కడ డేస్కును గమనిస్తున్న వీర్రాజుతో, “అది నేను వ్రాయాలనుకున్న కథకు నాంది.” అన్నాను.
“మాగాయలో మర్మం, పల్లెటూరు (పడతి మరణం).” అంటూ పేపరుపై వ్రాసినవి పైకే చదివాడు గంగారాం.
“ఏ పల్లెటూరు, ఎవరా పడతి? ఆ కథ దేని గురించి?” వీర్రాజు ప్రశ్న.
“ఆ పల్లెటూరే ఈ ప్రమాదంలోకి దించింది.” అన్నాను దీనంగా.
గంగారాం నుదుటి మీద వేళ్ళతో కొట్టుకుంటూ,”ఖర్మ.. కథల పిచ్చివాడులాగున్నాడు.” సన్నగా సనిగాడు.
“అసలు విషయాని కొద్దాం. ఇవిగో నా ఉత్తరాలు, ఇవి నా కథలు, ఇది నా బేంక్ బుక్.”
వీర్రాజు తలాడిస్తూ, “ఇవన్నీ బానే నమ్మిస్తున్నాయి. కానీ నరేష్, నీలం ఒకరే కావచ్చుగా! అందుకే నువ్వు స్టేషన్ కు వస్తే నీ వేలి ముద్రలు తీసుకుంటాం.”
“కావాలంటే ఇల్లంత వెదకండి. ఏదైనా అనుమానం కలిగిస్తే నన్ను తీసుకెళ్ళండి.”
గంగారాం మోహంలో మందహాసం వెలిసింది. నా వైపు చూస్తూ,
“ఆ పక్క రూములో కెళ్ళు. డిటెక్టివ్ సాబును గూడ తీసుకుపొయ్యి కాస్త కాఫీ, టిఫిన్ చూడు. నేను ఈ లోగా నాలుగు వైపులా చూస్తాను.”
“అదా..సంగతి. సరి సరిలే. వీర్రజుగారు అలా ఆ రూములో టేబుల్ దగ్గర కూర్చుందాం. మీ అసిస్తెంటు అంతా చెక్ చేసేలోగా మనం కాస్త విస్కీ.. ఏమంటారు?”అన్నాను. పుట్టగానే పేరు కంటే ముందుగా లంచం లేనిదే ఏ పని కాదని చెవిలో ఊదుతారు.
“మీరలా అంటే కాదంటనా. ఎవరినీ చిన్నబుచ్చడం నాకు అలవాటు లేదు. సరే పదండి.”
వెనుక రూములో గంగారాం స్టేషన్ కు గాబోలు ఫోనులో మాట్లాడడం అస్పష్టంగా వినిపిస్తూనే ఉంది. ఒక గ్లాసులో విస్కీ పోసి సోడా బాటిల్ ఎత్తాను వీర్రాజు వద్దని చేయితో వారించాడు. ఆపళంగానే పట్టించేస్తాడు గాబోలు అనుకుని నేను ఉత్తి సాఫ్ట్ డ్రింక్ తీసుకున్నాను.
“మీకు అనుమానంగా ఉంటె ఒక సిప్ తీసుకోమంటే తీసుకుంటాను. మీకు ప్రతీది అనుమానంగా ఆలోచించడం అలవాటై పోయుంటుంది కదూ!”
వీర్రాజు నవ్వి, “ఎప్పుడు ఇలా డ్యూటీలో ఉన్నపుడు తాగలేదు. ఇదే మొదటి సారి. జాగ్రత్తగా ఇల్లంత చెక్ చేయాలి. ఎంత క్విక్ గా చేసినా పేపరు పని అంటూ ఉండనే ఉంటుంది.”
“మీ అసిస్టెంట్ మనతో కలిసేలా లేడు.”
“చాల మంచి వాడు. అతని మీద ఒక్క నింద కూడా లేదు.” ఖాళి అయిన గ్లాసులోకి మరి కొంచెం విస్కీ వంపుకుంటూ అన్నాడు.
అదే సమయమని నేను, “ఇప్పుడు చెప్పండి అసలు కథ. ఆ చంప బడిన నలిని జనార్దన్ ఎవరు? ఎందుకు చంపారు?”
“రేపు పేపర్లో అంతా వస్తుంది చదువుకో.”
“ఇంత వరకు నా ఆత్రుతను ఆపుకున్నాను. జరిగింది చెప్పడంలో తప్పెమీ లేదుగా.”
“నేను నీకు వివరాలు చెప్పగూడదు. అది రూలు.”
“రూల్సు సంగతి వదిలెయ్యండి, మన తీరు చూస్తుంటే స్నేహితుల్లా డ్రింకు తీసు కుంటున్నాము.”
“నీకు చెప్పడంలో నష్టం లేదులే. నళిని హైదరాబాదు నుండి నిజమాబాదుకు మకాం మార్చిన
తర్వాత లక్షాధికారి అయ్యింది. వచ్చేఆదాయం ఏమీ కనిపించడం లేదు. దినదినానికి లక్షలు పెరిగి పోయాయి.”
“నేను రోజంతా జాబు చేస్తూ, రాత్రుళ్ళు రచయితగా కాఫీ డబ్బులు సంపాదిస్తూ దినదినానికి
బీదవాన్నిఅవుతున్నాను. నేను కూడా నిజమాబాదు వెళితే ధనవంతున్నవుతానేమో!” నేను
ఉత్సాహంగా అన్నాను. నా మాట వినిపించుకోనట్లే చెప్పుకు పోసాగాడు.
“కొంత కాలం క్రితం నలినీ జనార్దన్ ఖరీదైన చీరలు రాయల్ ఫెమిలీస్ దగ్గర తీసుకొని ధనవంతులకు, అలాంటివి కలెక్ట్ చేసే వాళ్ళకు అమ్మేది.”
“పాత బట్టలు ఇచ్చి స్టీలు గిన్నెలు కొండం విన్నాను గాని ధనవంతులు వాడిన బట్టలు అమ్మి లక్షాధికారి కావడం నేనెప్పుడు వినలేదు.”
“వనపర్తి మహారాణి ఒకసారి కట్టిన పట్టు చీర మళ్ళి కట్టదట. ఆమె తన చీరలన్నీ చేలి కత్తేలకు, ఇతర స్త్రీలకూ ఇచ్చేదట. కొంత మంది అవి అమ్ముకొని డబ్బు గదించేవారట. నళినీ జనార్దన్ చాల మంది ధనవంతుల కుటుంబాలలో వెలిగిన మనిషి. ఇలా రాయల్ ఫెమిలీస్ నుండి చీరలు తెచ్చి అమ్ముతుందని కొన్న వాళ్ళకే తెలీదు. నళినీ జనార్దన్ ఒకసారి వనపర్తి మహారాణి దగ్గరకు వెళ్లిందట. మహారాణి చాలాకాలం నుండి అడుగున ఉన్న ఒక చీరను నళినీ జనార్దన్ కు ఇచ్చిందట. ఆ చీర మహారాణికి తన అత్తగారు ప్రత్యేకంగా ఇచ్చిందిట. ఆ తర్వాత నళినీ జనార్దన్ ఇంట్లో నాలుగైదు సార్లు దొంగలు పడ్డారు. విలువైన వస్తువలు ఏమీ తాకలేదు కానీ చీరల్ని ఎత్తుకు పోయారు. ఆ తర్వాతే ఆవిడ మకాం మార్చేసింది.”
వీర్రాజు ఊపిరి తీసుకుని ఆత్రంగా చూస్తున్న నన్ను చూస్తూ మళ్ళీ చెప్పా సాగాడు.
“రెండు వారాల క్రితం మహారాణి కూతురు సుహాసిని ఇండియాకు వచ్చిందట. లండన్ లో చదువుకుని అక్కడే ఒక బిజినెస్ మెన్ ని పెళ్ళి చేసుకుంది. సుహాసిని ఇండియా రాగానే నలినీ జనార్దన్ ఇంట్లో కలిసిందని ఇద్దరికీ పెద్దగ వాగ్వివాదాలు జరిగాయని తోటమాలి, పనిమనిషి ఇద్దరూ ఒకే తీరుగ చెప్పారు. ‘అది నీ దగ్గరే ఉంది’ అని సుహాసిని అరిచిందట. ‘నా దగ్గర లేదు’
అని నలిని అందిట. ‘దాంతో నువ్వు ధనవంతురాలి వయ్యావు. దాని అసలు కథ నీకు తెలీదు. అది మా కుటుంబానికే శుభం కలిగిస్తుంది. నీకు హాని జరుగుతుంది. దాని లోని వేయి వజ్రాల సంగతి నీకు తెలీదు. నీ వంశాన్ని మొత్తం నాశనం చేస్తుంది.’ అని అరిచి వెళ్లి పోయిందిట.
రెండు రోజుల తర్వాత హోటలు నుండి సుహాసిని మాయమయ్యింది. రూమ్ లో ఒక కాగితం పై నీలం పేరు అడ్రస్ ఉంది. ఆ కాగితంలో ..’ఆ చీరకు ధర కట్టాలనుకుంటే నాకు ఫోన్ చెయ్యి’ అని ఉంది. ఆ అడ్రస్ కోసం అంతా వెతికాం కానీ ఎక్కడా దొరక లేదు.
ఈ మిస్టరీ అంతా ఆ చీరలో ఉంది. నిన్న నీలం నళినికి ఫోన్ చేసాడట. నళిని ఇంట్లో ఒక గంటపైగా ఉంది వెళ్లి పోయాడట.మాకు వచ్చిన ఇన్ ఫర్ మేషన్ తీసుకుని వెంటనే మేము వెళ్ళే సరికి నళిని భయంతో వణుకుతోంది. నీలం తప్ప ఎవ్వరు వచ్చినా లోపలి రానివ్వ వద్దని చెప్పిందిట. అంటే నీలం కాక మరెవరో కూడా వస్తారని భయంతో ఉందన్నమాట. అదే రాత్రి నీలం దగ్గరకు వెళ్తున్నానని వెళ్ళిన నళిని తిరిగి రాలేదు. నీలం రూములో నళిని శవం ఉంది. కత్తితో గుండెలో పొడిచాడు హంతకుడు. ఆమె పక్కనే నెల మీద ఏముందో ఉహించాగలవా!”
నా వైపు గమనికగా చూస్తూ అడిగాడు వీర్రాజు.
“చీర! వేయి వజ్రాల చీర” నా మెదడు ప్రమేయం లేకుండా నోరు అనేసింది.
“ఈ మిస్టరీ అంతా చుస్తే ఆ వస్తువ విలువ ఏమిటంటే… ఆ ఫోను స్టేషన్ నుండా!” ఫోను రింగవుతోంది. వీర్రాజు లేచి వెళ్ళాడు.
నాకు ఆసక్తి ఎక్కువైంది. వీర్రాజు వచ్చేవరకు ఓపిక పట్టాలి. ఇదంతా చేసింది నేను కాదని నా చేతి వేలి ముద్రలు తీసుకుంటే వెంటనే తెలిసి పోతుంది. నీలం ఫోన్ చేసదేమో! ఆ వస్తువ ఏమిటి! వావ్! వేయి వజ్రాల చీర! ఎత విచిత్ర మయిన కథ. అందమయిన అమ్మాయి, ఆంగ్ల నాగరికతలో పెరిగిన సుహాసినికి అతికిన కథ. ఆ ఆలోచనలను వదిలేసి లేచి వొళ్ళు విరుచుకుని వరండాలోకి వచ్చాను. నిశ్శబ్దం … గదంతా ఖాళీగా ఉంది. ఆ పక్కనే ఉన్న గ్లాసు అల్మారు తలుపులు తెరిచి ఉన్నాయి. అది మొత్తం ఖాళీగా ఉంది. డేస్కుపై పెట్టిన నా షికో రిస్ట్ వాచ్ లేదు. రూమంతా ఖాళీగ, బోసిగా ఉంది. అక్కడ టి.వి., వీసిఆర్ లేవు. గాబరాగా బయటకు పరుగెట్టాను. పోయిన నెలలో వసుధ బలవంతంగా ఆ గ్లాసు అల్మైర కొనిపించింది. దానిలో వెండి గిన్నెలు, క్రిస్టల్ గ్లాసులు, వాళ్ళ నాన్నజపాను నుండి తెచ్చిన ఖరీదైన బొమ్మలు అన్నీ పెట్టింది. మొన్నే అమెరికా నుండి వచ్చిన ఫ్రెండ్స్ ను భోజనానికి పిలిచింది. షో చేయాలని కోరిక పుట్టింది. అ షో ఇప్పుడు… అమెరికాలో లాగ షో చేస్తే దక్కవు అని చెప్పాను, ఇప్పుడదంతా ఖాళీ అయింది. నాకూ అందంగానే అనిపించాయప్పుడు. కుర్చీలో కూర్చుని తల పట్టుకున్నాను. డోర్ బెల్ వినిపించి నేను నీరసంగా తలెత్తి చూసాను, ఎదురుగ రాములు.
“సర్! మీకేమైనా అవసర ఉందేమోనని మీ దోస్తులు అడుగమన్నరు. కూల్ డ్రింక్ ఏమైనా కావాల్న సర్?”
“నా దోస్తులా! ఎవరు?” గాబరాగా అడిగాను.
“మీరు ఒక దోస్తుతో మాట్లాడుతున్నపుడు డబ్బల సామాన్ పెట్టేటందుకు నేను ఎల్ప్ జేసిన సర్.”
“ఏంటీ! నువ్వు హెల్ప్ చేసావా!!” గట్టిగా అరిచాను.
“మీరు గంగారాం సాబ్ తో చెప్పిన్రట గద సర్ నన్ను పిలిచి పని చేపిచ్చు కోమని. అందుకే జేసిన. ఇల్లు మారుతున్నవా సర్?”
“వాళ్ళు చాల దూరమ్ వెళ్లి పోయుంటారు, అవునా!” ఫ్లాట్ టైరులా నిర్జీవమై పోయాను.
“ఆ డబ్బాలు జీపుల పెట్టి చాలాసేపయింది సర్. పెద్ద సాబ్ రాంగానే స్పీడుగా ఎల్లి పోయిన్రు.”
అయోమయంగా నన్ను చూస్తూ అన్నాడు.
“గొప్ప పని చేసావు. వెళ్ళు.” వాణ్ణి కసిరాను. వాడు భయంతో ఒక్క పరుగున కిందకు పరుగెత్తాడు. ఏం చేయాలో తోచక మెటికలు విరుచుకున్నాను. తోచిన వెంటనే పోలీసులకు ఫోన్ చేసాను. అరగంట తర్వాత వచ్చిన ఇన్స్పెక్టర్ రఘురాంకు అంతా పూస గుచ్చినట్లు చెప్పాను.
నేను చెప్పడం పూర్తవగానే,
“తెలుస్తూనే ఉంది. ఇది “జాలీ గుడ్ గేంగ్” చేసిన పని. ఇలాంటివి చాల చేసారు. ఒక పొడుగాటివాడు, మరోడు పొట్టివాడు, ఒక అమ్మాయి.”
“ఓ.. అమ్మాయి కూడానా!”
“అవును. రకరకాల వేషాలు, భాష మార్చగలదు. హైదరాబాదు లోనే పెరిగింది .”
“ఎంత నమ్మాను.” చిన్నగా అన్నాను.
“నీకు పోన్ చేయడం, అచూకి ఇవ్వడం ముందే వేసిన ప్లాన్. ఆ బొమ్మలమ్మే లేడి కూడా వాళ్ళ గ్యాంగ్ లోదే అయ్యుంటుంది.” ఇన్స్పెక్టర్ నోట్ చేసుకుంటూ అన్నాడు.
“వాళ్ళ ప్లాన్ ప్రకారమే నేను బుట్టలో పడ్డాను. నా ఇంటికి తీకుసు రావడంతో వాళ్ళ పని మరింత సులభమయింది. నా వస్తువులన్ని దొరుకుతాయ?” అవమానంతో నా మొహం
ఎర్రబడింది.
‘పయత్నిస్తాం. మీ వెహికిల్ ఉందా చూసుకోండి.” అంటూ వెళ్లి పోయాడు.
అంతలో డోరు దగ్గర రాముడు చిన్న డబ్బాతో నుంచుని ఉండటం చూసాను.ఎవరిచ్చారబ్బా! అనుకుంటూ డబ్బా చూసాను.
“డామిట్ …” ఆ డబ్బాను డెస్క్ పై పెట్టాను.
***** ***** *****
“డబ్బాలో ఏముందో గెస్ చేయండి!” పూర్తిగా కథలో లీనమై పోయి వింటున్న అందరి వేపు చూస్తూ అడిగాడు నరేష్.
“వేయి వజ్రాల చీర” మెరిసే కళ్ళతో అంది తరుణ.
“ఇంకా ఏం చీర.. చీరా లేదు, సారే లేదు.” అంది రమ.
“డబ్బాలో ఏముందో చెప్పు, సస్పెన్స్ చాలిక.” రవి లేచి ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ అన్నాడు.
“ఆ డబ్బాలో నేను బేరం చేసిన చెక్క జంట బొమ్మలు. వాటితో పాటు ఒక నోటు.”
“ఎవరు వ్రాసారా నోటు? అందులో ఏముంది?” నవీన్ ఆత్రుతగా అడిగాడు.
“ఆ నోటు ప్రీతి రాసింది. ‘నువ్వంటే నాకు మంచి అభిప్రాయం ఉంది. నీతో అబద్ధం చెప్పినందుకు సారీ. నన్ను మరిచి పోవు కదూ!” ఇంచుమించుగా ఆమె ఆఖరిసారి అన్న మాటలే అందులో వ్రాసింది. దిమ్మెక్కిన తలతో తలుపేసి డెస్కు దగ్గర కూచున్నాను. ఆ శవం పక్కన నెల మీద ఉన్న వస్తువు ఏమిటి? ఆ మిస్టరీ వస్తువ గురించి డిటెక్టివ్ చెప్పలేదు. భట్టి విక్రమార్కుని కథలాగా అసలైన పాయింటు రాగానే కథ ఆగిపోయింది.
ఈ కథ నిజంగా జరిగిందా! అది మీకే వదిలేస్తున్నాను. వెంటనే వేగం పుంజుకుని నేను కథ వ్రాసేసాను. మరునాడు నా కథ చదివిన వసుధ ఏమందో అడగండి.
అందరి తలలు వసుధ వేపు తిరిగాయి. “కథ అయిపోయిందిగా నేను లేవోచ్చు”అంటూ వసుధ వంటింట్లోకి నడిచింది. అందరూ లేచి వళ్ళు విరుచుకోవడం, కాళ్ళు చాపుకోవడం చేసారు.
“నువ్వే చెప్పు వసుధ ఏమందో!”
“నేను అమెరికాకు వెళ్ళడానికి రడీ. నాకు పెద్ద పేకింగ్ ఏమి లేదు.” అందరూ గొల్లు మన్నారు.
“వినయ్, ఇప్పుడు నువ్వు కథ చెప్పు.”
“ఓ.కే. నాలిక్కి కాస్ట తీపి తగిలితే, అ గులాబ్ జామూన్ ఇలా పట్రండి.” అన్నాడు వినయ్.

———– సమాప్తం ———-

రచన: కె. మీరాబాయి

“నీకు బొత్తిగా బాధ్యత తెలియడం లేదు. ఎన్ని సార్లు చెప్పాను అంతంత అన్నం పారేయవద్దు అని ” పొద్దున్నే భార్య మీద విరుచుకు పడ్డాడు సత్యం.
పనిమనిషికి వేసిన గిన్నెలలొ ఒక గిన్నె నిండా అన్నం కనబడడం తో ఒళ్ళు మండి పోయింది అతనికి. .
“రాత్రి మీరు మామూలుగా భోజనం చేస్తారు అనుకుని వంట చేసాను. తీరా చూస్తే మీరు కడుపులో బాగాలేదు అన్నం వద్దు అని మజ్జిగ తాగి పడుకున్నారు. అందుకే ఆ కాస్త మిగిలింది. నేనేమీ రోజూవృధాగా పారబోయడం లేదు ” నెమ్మదిగా అంది శాంత .
భార్య జవాబుతో మరింతగా రెచ్చి పోయాడు సత్యం.
“అంటే తప్పంతా నాదే అంటావు అనవూ ? ఏనాడైనా పది రూపాయలు సంపాదించి వుంటే డబ్బు విలువ తెలిసేది. కష్టపడి పనిచేసి ,వచ్చిన జీతం నీ చేతులలో పోసాను ఇన్నాళ్లు. ఇప్పుడు పింఛను మీద బతకాలే అన్న జాగ్రత్త వుంటే కాదూ నీకు? ” చేతిలోని పేపరును విసిరి కొడుతూ అరిచాడు.
ఇంటి బయట నీళ్ళు జల్లి, ముగ్గు వేసి లోపలికి వస్తున్న రంగమ్మను చూడగానే శాంత గొంతు తగ్గించి అంది ” ఆరవకండి. వారానికో పది రోజులకో ఒకసారి అన్నం మిగులుతుంది . రంగమ్మ మంచిది కాబట్టి ఎప్పుడూ వట్టి గిన్నెలే వేసినా ఏమీ అనదు. మీ మాటలు వింటే అసహ్యంగా ఉంటుంది . ”
సత్యం చరాలున లేచి చెప్పులు తొడుక్కుని బయటకు వెళ్ళి పోయాడు.
శాంత అతను వెళ్ళిన వైపే చూస్తూ నిలబడి పోయింది.
” ఏమిటో ఈ మనిషి ? పదవీ విరమణ తరువాత పని లేకనో ,తోచకనో ప్రతి చిన్న విషయానికి కసురు కోవడం విసుక్కోవడం. అవును తనకు పెద్ద చదువు లేదు కనుక ఉద్యోగం చేయ లేకపోయింది. మరి ఇన్నేళ్ళు గా తను ఈ ఇంట్లో చేసిన చాకిరీకి విలువ లేదా? టిఫీను, వంట, బట్టలు వుతకడము, ఇల్లు సర్దడము, పిల్లలను సాకడం ఇవన్ని మరొకచోట చేస్తే తనకు జీతం వచ్చేది . పది రూపాయలు సంపాదించ లేని దానివి అని ఎంత చులకనచేసారు. ” కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి ఆమెకు. రంగమ్మ కంట పడకూడదు అని పని ఉన్నట్టు గదిలోకి వెళ్లిపోయింది .
సత్యమూర్తి శాంత ల పెళ్లి అయి ముప్పై అయిదేళ్ళు . పిల్లలు ఇద్దరికి మంచి భవిష్యత్తు ఇవ్వాలని తమ సరదాలను పక్కన పెట్టి పొదుపుగా సంసారం నడుపుకు వచ్చారు. నగలు, చీరలు, ఆడంబరాలు లేవని ఎన్నడు భర్త మీద విసుక్కోలేదు శాంత.
పిల్లలు బుద్ధిగా చదువు కున్నారు. కూతురు రమ్యకు తమ తాహతుకు తగిన సంబంధం చూసి పెళ్లి చేసారు.
కొడుకు ఉద్యోగంలో చేరాక నిశ్చింతగా ఉుపిరి తీసుకున్నారు. కానీ అనుకోనిది జరగడమే జీవితం అన్నట్టు కొడుకు సుధాకర్ అన్య మతం పిల్లను ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకుని దూరంగా వెళ్ళిపోయాడు.
అప్పటికే రెటైరు అయిన సత్యమూర్తి ఆరోగ్యం ఈ సంఘటనతో దెబ్బతిన్నది. హై బి పి తో ఒక రోజు పడిపోవడంతో ఆస్పత్రిలో చేర్చాల్సి వచ్చింది. బి. పి కి తోడు సుగర్ కూడా ఉన్నట్టు పరీక్షలలో తేలింది.
విషయం తెలిసి తండ్రిని చూడడానికి వచ్చాడు సుధాకర్. కొడుకును చూడగానే ఆవేశంతో సత్యమూర్తికి బి పి మరింత పెరిగిపోయింది . కొడుకును సమాధాన పరచి పంపించి వేసింది శాంత.
రమ్య వచ్చి , తల్లికి సాయంగా పది రోజులు ఉండి, తండ్రి హాస్పిటల్ నుండి ఇంటికి వచ్చాక వెళ్ళి పోయింది.
చేతికి అంది వచ్చిన కొడుకు దూరం అయిపోయాడనో , వచ్చే కాస్త పింఛనుతో ఎలా బ్రతకాలి అన్న అభద్రతా భావంతో నో సత్యమూర్తికి విసుగు ,కోపం ఎక్కువ అయ్యాయి .
భర్త మాటలకు నొచ్చుకున్న శాంత ఆ రోజు అతడికి మాత్రం సరిపడా అన్నం వండింది .
గిన్నెలో కొద్దిగా ఉన్న అన్నం చూసి తన కంచం పక్కకు తోసేసాడు సత్యమూర్తి . ” పెళ్లానికి తిండి కూడా పెట్టలేని పరమ దౌర్భాగ్యుడు అని నిరూపించడానికా చాలకుండా వండి పెట్టావు ” అంటూ భోజనం చేయకుండా లేచేసాడు. బయట గేటు ధన్ మని పడింది.
గిన్నెల మీద మూత పెట్టేసి అలా కూర్చుంది పోయింది శాంత.
ఇంతలో ఫోను గణ గణ లాడింది. ఉదాసీనంగా తీసింది శాంత. ” హలో అమ్మ భోజనాలు అయ్యాయా ? నాన్న ఎలా ఉన్నారు? అంటూ వినిపించింది రమ్య గొంతు.
కూతురు పలకరింపుకు దుఖం ముంచుకు వచ్చింది శాంత కు .
మీ నాన్నకేం బాగానే ఉన్నారు. నన్ను కాల్చుకు తింటున్నారు అంతే . ఏడాదిగా చూస్తున్నాను ఎప్పుడూ కోపంగా ఆరవడమే. విసుక్కోవడమే. ఎవరి ఇంట్లో ఈ చాకిరి చేసినా నా జీవితం గడిచి పోతుంది. ఇటువంటి బ్రతుకు ఎవరికి వద్దు. ” అంటూ ఇక మాట్లాడలేక ఫోను పెట్టేసింది శాంత .
నాలుగు రోజులు కాస్త ప్రశాంతం గా గడిచాయి . ఆ రోజు తలనొప్పిగా ఉండడం వలన మాత్ర వేసుకుని మధ్యాన్నం నిద్రపోయింది శాంత . రోజూ నాలుగు గంటల కల్లా మొగుడికి కాఫీ అందించెదల్లా అయిదు వరకు లేవలేదు. అప్పుడు హడావుడిగా కాఫీ కలిపి ఇచ్చింది .
” నీ మొగుడేమన్నా ఉద్యోగం వెలగబేడుతున్న మహారాజా నువ్వు వేళ తప్పకండా కాఫీలు టీఫిన్లు అందించ డానికి? రెటైర్ అయి ఇంట్లో కూర్చున్న వాడు పనివాడి కన్నా లోకువ . ” కాఫీ గ్లాసు విసురుగా తీసుకుని మాటల బాణాలు విసిరాడు.
ఒక్క రోజు గంట ఆలస్యం అయినందుకు ఎంత సాధింపు ? ఎవరు ఇక్కడ పనిమనిషి? తాను కాదు రెటైర్ మెంట్ లేని పనిమనిషి ? శాంత రోషంగా అనుకుంది .
“ఎంత కాలం ఈ కోపాలు, అరుపులు సహించడం? ఏదో ఒకటి చేయాలి . పొద్దున్న లేచింది మొదలు కూర్చున్న చోటికి అన్నీ అందిస్తున్నా ఏదో తక్కువ చేసినట్టు కోపము, చిరాకు. నా తమ్ముడు ,నా చెల్లెలు అంటాడు గాని ఎవరూ ఒక పూట వచ్చి ఆదుకోరు . నేను ఎక్కడికన్నా వెళ్ళి పోతే తెలుస్తుంది . ” మౌనం గా నిలబడిన శాంత మనసులో తిరుగుబాటు తల ఎత్తింది .
అక్కడే ఉంటే ఏం మాట్లాడుతుందో అని పడక గదిలోకి వచ్చి బీరువాలోని బట్టలు లాగి ,మడత పెట్టడం మొదలు పెట్టింది .
వెనకాలే లోపలికి వచ్చాడు సత్యం . ” ఎక్కడికి వెళ్ళాలని బట్టలు సర్దుతున్నావు ? కూతురు ” ఏదో మా బతుకు మేము బతుకు తున్నాము అంటుంది గాని పది రోజులు వచ్చి ఉండండి అమ్మా అనదు . ఇక నీ కొడుకు గుమ్మం లోకి అడుగు పెట్టే పని చేశాడా ? మీ అమ్మ పోయాక నీకుపుట్టిల్లు లేనట్టే అయ్యింది . ఎక్కడకు పోతావు ? “గాయ పడిన మనసు మీద కారం చల్లుతున్నట్టు ఉన్నాయి అతని మాటలు .
” ఎవరి దయ దాక్షిణ్యాలు నాకు అక్కర లేదు. ఎవరి ఇంట్లో నైనా వంట మనిషిగా చేరితే చాలు నా బ్రతుకు గడిచి పోతుంది. ” వెనక్కి తిరిగి మొగుడి కేసి చురుకుగా చూసి అంది .
” పౌరుషానికేమీ తక్కువ లేదు. “అనేసి చెప్పులు వేసుకుని బయటకు వెళ్ళి పోయాడు.
రెటైర్ అయ్యాక కొత్తగా వచ్చింది ఈ అలవాటు. ఏదైనా మాటా మాటా అనుకుంటే , కొపమొస్తే బయటకు వెళ్ళి పోతాడు. మగ మహారాజు గనుక అలా వెళ్లగలదు. ఇంటి ఇల్లాలు ఎక్కడకు పోతుంది ? అతను తిరిగి వచ్చేదాకా ఆమె గుండెలు దడ దడ లాడుతూ ఉంటాయి.
ఈ రోజు మాత్రం మనసు గాయపడి ఉన్నదేమో ” పోతే పో నాకేమీ నష్టం లేదు ” అని పైకే అంటూ ధనాలున బీరువా తలుపు మూసింది .
ఆ విసురులొ బీరువా రహస్య అరలో నుండి తొంగి చూస్తున్న రెండు కవర్లు క్రింద పడ్డాయి .
కోపంగా వాటిని తీసి మంచం మీదకు విసిరి, హాల్లోకి వెళ్ళి వీధి తలుపు గడియ పెట్టి వచ్చి పరుపు మీద వాలింది శాంత .
కళ్ళలో నుండి నీరు కారి చెంపలను తడిపేస్తూఉంటే ,పక్కకుతిరిగి తలగడకు ముఖం హత్తుకుని కళ్ళు మూసుకుంది. ముఖానికి ఏదో గరుకుగా తగిలిలేచి చూసింది.
ఇందాక బీరువా నుండి పడిన కవర్లు తలగడ మీద కనబడ్డాయి.
సత్యమూర్తి దస్తూరి చూసి ఉత్తరం చేతిలోకి తీసుకుంది. గుండ్రని ముత్యాల వంటి రాత. ఎప్పుడో ఇరవై ఏళ్ల క్రిందటి తారీకు.
” పిల్లల పరీక్ష గురించి నువ్వు బెంగ పెట్టుకోకు శాంతా . వాళ్ళకు కావాలన్నవి వండి పెడుతున్నా. సుధాకర్ కు అప్పడాలు వేయించి పెడితే చాలు పేచీ పెట్టకుండా తినేస్తాడు. చిన్న దానికి చింతకాయ పచ్చడి ఉంటే చాలు. బాగా చదివిస్తున్నాను. సుధాకర్ పదో క్లాసులో స్కూలు ఫస్ట్ వస్తాడు చూడు. పాప చెప్పిన మాట వింటోంది. నువ్వు నిశ్చింతగా మీ అమ్మ ఆరోగ్యం జాగ్రత్త గా చూసుకో. మీ వదిన చెల్లెలి పెళ్ళికి వెళ్ళింది గనుక అత్తయ్యను దగ్గర ఉండి చూసుకో వలసిన బాధ్యత నీదే. మా గురించి దిగులు పడకు. ఇట్లు సత్యమూర్తి ”
పిల్లలకు పరీక్షలు దగ్గర పడుతున్నా ,అమ్మకుఒంట్లో బాగాలేదని , వదిన కూడా పుట్టింటికి వెళ్ళిందని తెలియగానే అతనే శాంతకు నచ్చ చెప్పి మరీ పంపించాడు.
ఆ ఉత్తరాని గుండెకు హత్తుకుంది శాంత .
ఇంకో ఉత్తరం అతను రాసిందే. మరో రెండేళ్ల తరువాత తారీఖు. అదీ ఇన్‌లాండ్ కవరులో రాసిన దే. రంగు మారి పాత కాగితం లా ఉంది. ముత్యాల వంటి దస్తూరి.
“శాంతా! నువ్వు నా జీవితం లోకి వచ్చాక ఇక దేని గురించి దిగులు పడే అవసరంలేదన్న ధీమాను నాకు కలిగించావు. నువ్వు తోడుగా ఉంటే అన్ని సవ్యంగా గడిచి పోతాయన్న నమ్మకం. సుధాకర్ ఇంటర్ పరీక్షలు జరుగుతున్నప్పుడు నేను మీ దగ్గర లేను. నువ్వే వాడికి అమ్మ నాన్నా అయి చూసుకున్నావు. మా అమ్మకు ఉన్నదున్నట్టు పక్షవాతము వచ్చి పడిపోతే నేను ఇన్‌స్పెక్షన్ లో వున్నా ఆమెను ఆస్పత్రి లో చేర్పించి కంటికి రెప్పలా కాచుకున్నావు. నేను దగ్గర లేక పోయిన నువ్వే అన్ని చూసుకుంటావు అన్న ధైర్యమే నన్ను ముందుకు నడిపిస్తుంది . నువ్వు పక్కన లేకుంటే నేను ఏమీ లేని వాడిని. చీకటిలో, వేకువలో నువ్వు నాతో వున్నావు వుంటావు అన్న భావమే నాకు బలం. మరో రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తాను. ఇట్లు సత్యం. ”
ఈయనకు నేనంటే ఎంత ప్రేమ! ఎంత నమ్మకం! అనుకుంటే శాంత కళ్ళలో నీళ్ళు నిండాయి. మనసు శరీరం తేలిక అయిపోయిన భావం.
ఉద్యోగ విరమణ, శరీరం లోకి కొత్తగా వచ్చి చేరిన సుగర్, బి పి , కొడుకు చెప్పకుండా పెళ్లి చేసుకోవడం ఇవన్నీ కలసి అతన్ని అతలాకుతలం చేసాయి. ప్రేమ ,సహనం, ఆప్యాయత స్థానం లో కోపము, చిరాకు, విసుగు వచ్చి చేరాయి పాపం. ‘ మొగుడి మీది ప్రేమతో శాంత గుండె నిండి పోయింది.
వీధి తలుపు చప్పుడు అయ్యింది. గభాలున లేచి ,ఉత్తరాలు పరుపు క్రింద దాచేసి, కొంగుతో ముఖం తుడుచుకుని, వెళ్ళి తలుపు తీసింది.
స్కూటర్ ఆగిపోతే తోసుకు వచ్చినట్టున్నాడు ఆయాస పడుతున్నాడు సత్యం. పరిగెత్తి నట్టే వంటింటి లోకి వెళ్ళి మంచి నీళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చింది . ఫాను వేసి, టి. వి పెట్టింది . వేడిగా కాఫీ అందించింది.
భోజనం సగంలో వెళ్ళి పోయాడేమో ఆకలితో ముఖం వాడిపోయింది. లోపలికి వెళ్ళి పది నిముషాలలోఉప్మా చేసి తీసుకు వచ్చి అందించింది. ” ఇవాళ శనివారం కదా ” అంటూ.
మాట్లాడకుండా స్పూనుతో ఉప్మా తీసి నోట్లో పెట్టుకున్నాడు. బి. పి. సుగర్ మాత్రలు పక్కన పెట్టింది.
నెరిసి పోయిన పల్చని క్రాపు, కాస్త వంగిన భుజాలు, అరవై అయిదేళ్ళ సత్యం ఆమెకు ఆడి , ఆడి , అలసి పోయిన పసివాడిలా కనిపించాడు.
చిన్న ఇల్లు , చిన్న టి. వి , డొక్కు స్కూటర్ అన్నీ అందంగా ఆనందంగా అనిపిస్తున్నాయి.
అతను టి. వి. వైపు చూస్తూ తింటుంటే ఆమె అతని వైపు చూస్తోంది .
సుధాకర్ తొందరలో వంశాంకురాన్ని అందిస్తే, కొడుకును దగ్గరకు తీసుకుంటాడు . అనుకుంది మురిపంగా.
ఆమె కన్నుల నిండా కరుణ, చూపులలో ప్రేమ వెలుగు, రెప్పల తడిలో పశ్చాతాపం . . . .
అతనికి పొలమారి దగ్గు వచ్చింది. మంచినీళ్ల గ్లాసు నోటికి అందించింది శాంత. ఒక్క గుటక వేసి భార్య వైపు చూసి నవ్వాడు చిన్నగా.
శాంత పెదవులు విచ్చుకున్నాయి.
వేకువలో, చీకటి లో నీతోనే నేను అన్నట్టు అతని చేతి మీద చేయి వేసింది.

రచన: గిరిజ పీసపాటి

(ఇది మా అమ్మమ్మ కధ. ఈ కధలో కొన్ని సంఘటనలు చదివినప్పుడు మీలో చాలా మందికి మీ నాన్నమ్మల, అమ్మమ్మల జీవితాలు గుర్తు రావచ్చు. అలాగే కష్టాలలో ఉన్న ఎందరో ఆడవారు ఈ కధ ద్వారా స్ఫూర్తిని పొందవచ్చు. అలా కనీసం ఒక్కరైనా ఈకధ ద్వారా జీవితంలో వచ్చిన కష్టాలను ఎదుర్కొనే ధైర్యాన్ని, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని పొందగలిగితే మా అమ్మమ్మ జీవితం, ఆవిడ కధను మీకందించిన నా ప్రయత్నం రెండూ సఫలమైనట్లే భావిస్తాను.) ఇక చదవండి :

అమ్మమ్మ పేరు రాజ్యలక్ష్మి. దివాకరుని వారి ఆడపడుచు. తను, అన్నయ్య ఇద్దరే తల్లిదండ్రులకు సంతానం. అన్నగారి పేరు సుబ్బారావు. అమ్మమ్మ చాలా అందగత్తె. పచ్చని పసిమి రంగు శరీరం, మంచి పొడుగు, చంపకు చారెడేసి సోగ కళ్ళు, తీర్చి దిద్దినట్లున్న అవయవ సౌష్టవం, బారెండు జడ, కమ్మని కంఠ స్వరం ఆవిడ ప్రత్యేకతలు. అప్పట్లో అందరి ఆడపిల్లల లాగే ఈవిడకు కూడా పదమూడు సంవత్సరాలకే వివాహం జరిగింది. తాతయ్య తెనాలి వాస్తవ్యులు, మల్లాది వారి నలుగురు అన్నదమ్ములలో ఆఖరి వారు. పేరు గౌరీనాధ శాస్త్రి. తెనాలి మున్సిపల్ హైస్కూల్ లో టీచర్ గా పని చేస్తుండేవారు. చామనచాయ, ఆరడుగుల పొడుగు, కంచు కంఠం ఆయన ప్రత్యేకతలు. తాతయ్యకి పుస్తక పఠనం బాగా అలవాటు. అలాగే నాటక రంగం పట్ల ఆసక్తి ఎక్కువగా ఉండేది. ఈ అన్నదమ్ముల కుటుంబాలు నివసించిన కారణంగా తెనాలిలోని నాజర్ పేటలో మల్లాది వారి వీధి అనే పేరుతో ఒక వీధి ఉందంటే ఆ ఊరిలో వారికి గల పలుకుబడి, ప్రాముఖ్యత ఊహించుకోవచ్చు.

అత్తగారు లేకపోయినా అన్నదమ్ములు నలుగురూ కలిసి ఉన్న అందమైన ఉమ్మడి కుటుంబంలో పెద్ద కోడలే అత్తగారి హోదా తీసుకోగా ఆ ఇంట ఆఖరి కోడలిగా అడుగుపెట్టిన అమ్మమ్మ అందరికీ తలలో నాలుకలా మెలుగుతూ చక్కగా కలిసిపోయింది. సంగీత జ్ఞానంతో పాటు పఠనాసక్తి కూడా ఉండడంతో చిన్నప్పటి నుండి పాడడం, పుస్తకాలు చదవడం తీరిక సమయాలలో చేసేది. పెళ్ళయిన మూడు సంవత్సరాలకు అమ్మమ్మ రంగు, తాతయ్య శరీర తత్వంతో ముచ్చటైన కొడుకు పుట్టాడు. వారి ఆనందానికి ఎల్లలు లేవు. ఆ బాబు పెరుగుదలకి సంబంధించిన ప్రతీ చిన్న విషయాన్ని కూడా వదలకుండా వారు స్వయంగా అనుభవించి ఆనందిస్తూ ఒక పండుగలా వేడుకలు జరిపేవారు. బారసాల, బోర్లా పడడం, పాకడం, అన్నప్రాశన, బంగరడం, కూర్చోవడం, పళ్ళు రావడం, నిబడడం, మొదటి మాట, తొలిసారిగా నడవడం, మొదటి పుట్టిన రోజు ఇలా బాబుకి సంబంధించిన ప్రతీ విషయమూ వారికి పెద్ద విశేషమే. బంధువులకే కాకుండా పేటందరకీ స్వీట్లు పంచడం, భోజనాలు పెట్టడం చేసేవారు.

తాతగారికి ఎలా అయిందో కానీ పేకాట అలవాటు అయింది. ఒక్కోసారి స్కూల్ నుండి ఇంటికి రాకుండా పేకాట జరిగే చోటుకి వెళ్ళి ఆటలో కూర్చుండిపోయేవారు. అమ్మమ్మ పని చేసుకుంటునే వీధి వాకిలి వద్దకు వచ్చి భర్త రాక కోసం ఎదురు చూసేది. అప్పుడే కొద్దిగా మాటలు, నడక వచ్చిన పున్నయ్య “నానగాలు లాలేదనామ్మా? తూత్తున్నావు” అని అమ్మమ్మని ప్రశ్నిస్తూనే “ఆతకి వెలిపోయి ఉంతాలు. నే తీతుకొత్తా.” అని పెద్దరికంగా చెప్పి మూలనున్న కర్ర తీసుకుని తండ్రి కోసం బయలుదేరి వెళ్ళేవాడు.

పేకాట జరిగే చోటుకి వెళ్ళి తండ్రిని చూస్తూనే “నానాలూ!” అని పెద్దగా కేక పెట్టి, కళ్ళు కోపంతో ఎర్రబడగా “తొందలగా ఇంతికి లండి. అమ్మ తూత్తోంది” అనేవాడు. అంతే తాతయ్య మారు మాట్లాడకుండా ఆట మధ్యలోనే ముక్కలు పడేసి కొడుకును ఎత్తుకుని ఇంటికి వచ్చేసేవారు. అంత ప్రేమ కొడుకంటే. సింహం లాంటి తన భర్త కొడుకు మీద వాత్సల్యంతో వెంటనే ఇంటికి రావడం చూసిన అమ్మమ్మ కొడుకు మీద ప్రేమ పట్టలేకపోయేది. ఇలా పున్నయ్య ఆడింది ఆట, పాడింది పాటగా గడుస్తుండగా, బాబుకి ఐదు సంవత్సరాలు నిండి ఆరవ సంవత్సరం వస్తుందనగా హఠాత్తుగా జ్వరం వచ్చి చనిపోయాడు. అప్పుడు అమ్మమ్మ ఎంత తల్లడిల్లిపోయిందో. పగవాళ్ళకు కూడా గర్భ శోకం రాకూడదు అని బాధ పడింది. తాతయ్య సరే సరి. పూర్తగా డీలా పడిపోయారు. ఆ బాబు జ్ఞాపకాలే అమ్మమ్మకి జీవితాంతం తోడుగా నిలిచాయి.

మూడేళ్ల తరువాత మరో చక్కని పాపకి జన్మనిచ్చింది అమ్మమ్మ. పాపకి అలివేలు అని పేరు పెట్టి, ఆ పాపకి సంబంధించిన ప్రతీ విశేషాన్నీ మళ్ళీ పండుగలా జరుపసాగారు. మళ్ళీ పాపకి ఐదు నిండి ఆరవ సంవత్సరంలో అడుగు పెడుతుందనగా అలివేలు కూడా విరేచనాలు అయి చనిపోవడంతో మళ్ళీ గర్భ శోకం తప్పలేదు అమ్మమ్మకి. ఇలా మరో ముగ్గురు ఆడ పిల్లలు పుట్టడం, ఐదేళ్ళు బతికి ఆరవ ఏడు వస్తుందనగా హఠాత్తుగా చిన్న అనారోగ్యం వల్ల చనిపోవడం జరగడంతో అమ్మమ్మ పూర్తిగా నైరాశ్యంలో కూరుకుపోగా తాతయ్య పేకాటకి‌ బానిసగా మారారు.

పరిస్థితులు ఇలా ఉన్న తరుణంలో అప్పుడే మహమ్మారిలా విజృంభించిన కలరా వ్యాధి అమ్మమ్మని సోకింది. రాత్రి, పగలు తేడా లేకుండా వాంతులు, విరేచనాలతో చాలా ఇబ్బంది పడింది అమ్మమ్మ. దానికి టైఫాయిడ్ కూడా తోడుగా రావడంతో ఇక బతకదనే నిర్ణయానికి వచ్చేసారు అందరూ. తాతయ్యకి అమ్మమ్మ అంటే పిచ్చి ప్రేమ. భార్యని ఆ పరిస్థితిలో చూసి తట్టుకోలేక పోయారు. నువ్వు లేకపోతే నేను బతకలేనంటూ పసి పిల్లాడిలా ఏడ్చారు. వైద్యం చేయించాక కాస్త తగ్గు ముఖం పట్టినట్లు అనిపించినా, మళ్ళీ ఎప్పుడైనా తిరగబెట్టే అవకాశం ఉంది కనుక పూర్తి విశ్రాంతి అవసరం, జాగ్రత్తగా ఉండాలి అని చెప్పారు వైద్యుడు. మనిషి కూడా బాగా క్షీణించిపోయి, నల్లబడిపోయి, ఎముకలు తేలిన శరీరం, ఊడిపోయిన జుట్టుతో మనిషి రూపే మారిపోయింది.

అటువంటి సమయంలో తెలిసిన వారు మద్రాసులో కేరళ వైద్యులు ప్రకృతి వైద్యం చేస్తున్నారని, అక్కడ అమ్మమ్మకి వైద్యం చేయిస్తే కలరా, టైఫాయిడ్ పూర్తిగా తగ్గిపోయి ఇక జన్నలో తిరగబెట్టవని, అదీ కాక మునుపటి రూపు కూడా తిరిగి వస్తుందని సలహా ఇవ్వగా అమ్మమ్మ కోసం ఉద్యోగానికి సెలవు పెట్టి, మద్రాసులోని ఒక బంగళాలోకి మకాం మార్చారు తాతయ్య. అమ్మమ్మ ప్రకృతి వైద్యం కోసం వెళ్ళి రావడానికి కారు కొని, డ్రైవర్ ని అపాయింట్ చేసి, వంటపని, ఇంటిపని, తోటపనికి మనుషులను పెట్టారు.

తాతగారు, వేరే అతను కలిసి మద్రాసులో ఒక సినిమా ధియేటర్ లీజుకి తీసుకుని సినిమాలు రిలీజ్ చేయసాగారు. అప్పట్లో కాంచనమాల, కన్నాంబ మొదలైన వారు నటించిన సినిమాలు అన్నీ ఆ ధియేటర్ లో ఆడేవి. ఈలోగా కేరళ వైద్యులు చేసిన ప్రకృతి వైద్యం మంచి ఫలితాన్ని ఇవ్వసాగింది. మద్రాసు వెళ్ళాక అమ్మమ్మకి మళ్ళీ జ్వరం బాగా వచ్చింది. 104 డిగ్రీల జ్వరంతో ఉన్న మనిషిని తెల్లవారుజామున నాలుగు గంటలకు స్టూల్ మీద కూర్చోబెట్టి నూటొక్క బిందెల నూతి నీళ్ళు ఒకదాని వెంట ఒకటి పోసేవారు. అలాగే ఒండ్రుమట్టి ఒళ్ళంతా పూసి అది ఎండాక స్నానం చేయించేవారు. బురదతో నిండి ఉన్న గుంటలో గంటల పాటు కూర్చోపెట్టేవారు. ఇలా ప్రకృతి వైద్యంలో భాగంగా చాలా రకాలుగా ట్రీట్‌మెంట్‌ ఇచ్చారు.

ఇంటికి‌ వచ్చాక వారు ఎలా చెప్తే అలా పత్యం వండించుకుని తినేవారు. పళ్ళ రసాలు, కొబ్బరి నీరు వైద్యలు చెప్పిన ప్రకారం తీసుకునేవారు. ఇలా ఒక పక్క వైద్యం జరుగుతుండగా మరోపక్క తాతగారు తెచ్చిన పుస్తకాలు చదవడం, సంగీతం సాధన చేయడం, రేడియోలో మంచి కార్యక్రమాలు వినడం చేసేవారు. ప్రకృతి వైద్యం ఫలితంగా అమ్మమ్మకి పూర్తి ఆరోగ్యం చిక్కి, తేజోవంతమైన శరీరంతో, ఒత్తుగా పెరిగిన నల్లని జుత్తుతో, కళ్ళలో కొత్త కాంతులతో, పునపటి కన్నా మరింత అందంగా తళుకులీనుతూ తయారయింది.
అమ్మమ్మని మొదటిసారిగా తమ ధియేటర్ కి‌ కొత్తగా రిలీజైన కన్నాంబ గారి సినిమాకి తీసుకెళ్ళారు తాతయ్య. ధియేటర్ లో అమ్మమ్మని కూర్చోబెట్టి మేనేజర్ ని కలిసి వస్తానని వెళ్ళారు తాతయ్య.

తాతయ్య వెళ్లిన కాసేపట్లోనే కన్నాంబ గారు, కాంచనమాల గారు, టంగుటూరి సూర్యకుమారి గారు వచ్చి అమ్మమ్మ పక్కనే ఉన్న సీట్లలో కూర్చున్నారు. వారు ముగ్గురూ అమ్మమ్మని చూసి ఏదో మాట్లాడుకోసాగారు. వాళ్ళు తన గురించే మాట్లాడుకుంటున్నారని‌ అమ్మమ్మకి అర్ధం అయి, పెద్ద పేరున్న నటీమణులు కదా! వారి పక్కన తను కూర్చోవడం వారికి ఇబ్బందిగా ఉందేమో!? పోనీ వేరే సీటులో కూర్చుందాం అనుకుంటుండగానే తాతయ్య, ఆయన పార్ట్నర్ హడావుడిగా లోపలికి వచ్చి, ముగ్గురు నటీమణులని గౌరవంగా పలకరించి, తమ వెనుకే బాయ్ తీసుకొచ్చిన కూల్ డ్రింక్స్ ని ముగ్గురికీ ఇచ్చి, అమ్మమ్మకి కూడా ఒక బాటిల్ ఇచ్చారు.

ఇంతలో కన్నాంబ గారు నవ్వుతూ “ఏంటి‌ శాస్త్రి గారూ! కొత్త హీరోయిన్ లా ఉన్నారే? ఆవిడ పేరు, ఏ భాషలో నటిస్తారో చెప్పి మమ్మల్ని పరిచయం చెయ్యొచ్చు కదా! ” అనడంతో మిగిలిన ఇద్దరూ కూడా తాతయ్య చెప్పే వివరాల కోసం కుతూహలంగా చూడసాగారు. తాతయ్య నవ్వి “ఈవిడ నా భార్య. పేరు రాజ్యలక్ష్మి. మొదటిసారి ఈ ధియేటర్ కి సినిమా చూపిద్దామని తీసుకొచ్చాను” అని అమ్మమ్మని పరిచయం చేసి ఆడవారి మధ్య ఒక్కరూ ఉండలేక మెల్లిగా బయటికి జారుకున్నారు. అమ్మమ్మతో వారు ముగ్గురూ చాలా బాగా మాట్లాడడమే కాకుండా తమ ఇంటికి కూడా రమ్మని‌ ఆహ్వానించి, అమ్మమ్మ ఇంటికి కూడా వీలున్నప్పుడు వస్తామని చెప్పారు. సినిమా పూర్తయేసరికి నలుగురూ మంచి స్నేహితురాళ్ళు అయిపోయారు. అభిరుచులు కలిస్తే స్నేహం ఇట్టే కలుస్తుంది కదూ!

****** సశేషం ******

రచన: రవీంద్ర కంభంపాటి

‘ఇదిగో. ఇలా ఓసారి రండి ‘ పిల్చింది మా ఆవిడ

హాల్లో కూచుని టీ తాగుతూ టీవీ చూస్తున్న నేను , ‘ఏమైంది ?’ అన్నాను కదలకుండా

‘ఏమిటో చెబితే గానీ రారా ఏమిటి ?.. వెంటనే రండీ ‘ అంది

‘ఆ బాల్కనీలో కూచుని వీళ్ళనీ వాళ్ళనీ చూడకపోయేబదులు నువ్వే రావచ్చుగా ‘ అన్నాన్నేను (నేనెందుకు మెట్టు దిగాలి అనుకుంటూ )

‘సరే. మీ ఇష్టం. కార్తీక ఫేస్బుక్ లో కొత్త ఫోటో పెట్టింది.. చూస్తారేమోనని అడిగేను ‘ అంది

‘ఆ పిల్ల పెళ్ళైపోయి అమెరికాలో ఉంది. రోజుకో ఫోటో పెడుతుంది. ప్రతీదీ మనేమేమీ నోరెళ్ళబెట్టుకుని చూసెయ్యక్కర్లేదు. మనం కూడా పిల్లల దగ్గిరికి ఆర్నెల్లకోసారి వెళ్తూనే ఉంటాం కదా ‘ కసిరేను

‘ఈ ఫోటో మటుకూ నోరెళ్ళబెట్టుకుని చూడాల్సిన ఫోటోయే ‘ అంది , నా విసుగుని పట్టించుకోకుండా !

ఏవో జ్ఞాపకాలు కళ్ళముందు తిరుగుతున్నాయి !

కార్తీక, మాకెదురు అపార్ట్మెంటు బిల్డింగులో ఉండే అర్జునరావుగారి అమ్మాయి. పిల్లకి అందంతో పాటు మంచి తెలివితేటలు కూడా ఇచ్చేడు దేవుడు.మా పిల్లలిద్దరూ పెళ్ళిళ్ళైపోయి అమెరికాకెళ్ళిపోయి సెటిలైపోడంతో , ఇక్కడ ఏ పిల్లల్ని చూసినా మా పిల్లలే గుర్తుకొస్తూంటారు . కార్తీకని చూసినప్పుడల్లా మా అమ్మాయే గుర్తుకొచ్చేది , దానికితోడు పిల్ల మంచి ర్యాంకు తెచ్చుకుని , హైదరాబాద్ ఐఐటీ లో సీటు తెచ్చుకునేసరికి , ఏదో మా అమ్మాయే సీటు తెచుకున్నంత సంతోషపడిపోయేము !

ఆ పిల్ల ఇంజినీరింగు మూడో ఏడాదిలో ఉన్నప్పుడనుకుంటాను , మా ఆవిడ చెప్పింది , ‘ఇందాక మన బాల్కనీలోంచి చూసేను. అర్జునరావుగారి ఫ్లాట్ లో నిఖిల్ ఉన్నాడు ‘

‘నిఖిల్ అంటే ? సినిమాల్లో వేసే కుర్రాడా ? ఆ కుర్రాడికి అర్జునరావు గారింట్లో ఏం పని ?’ అడిగేను

‘నన్నెప్పుడైనా మీరు పూర్తిగా చెప్పనిచ్చేరా?.. నిఖిల్ అంటే సినిమా ఏక్టర్ కాదు. రామశర్మ గారబ్బాయి ‘

‘పోన్లే. ఎవరో ఒకరి అబ్బాయి. వీళ్ళింటికొస్తే ఏమిటి నీకు ఇబ్బంది ?’ అన్నాను

‘నాకేం ఇబ్బంది లేదు.. నిన్ననే అర్జునరావు గారి పెళ్ళాం ” పెళ్ళికని మూడ్రోజులు ఊరెళ్తున్నాం. మా కార్తీని ఓ కంట కనిపెట్టండి ” అని నాతో చెప్పింది ‘ అంది మా ఆవిడ

‘ఆ కుర్రాడు కూడా ఇంజినీరింగ్ చదువుతున్నాడు కదా.. ఏదో పని మీద వచ్చేడేమో ‘ అన్నాను

‘అవునులెండి. ఆ పిల్లని ఆ కుర్రాడు ముద్దు పెట్టుకోడం కూడా పని కిందకే వస్తుందన్నమాట ‘ అని తను అనేసరికి, బాంబు పడ్డట్టు అదిరిపడ్డాను !

వెంటనే బాల్కనీ లోకెళ్ళి వాళ్ళ ఫ్లాట్ వేపు చూసేను. వాళ్ళ హాలు, కిచెన్ గదులు మా బాల్కనీ లోంచి స్పష్టంగా కనిపిస్తాయి.కార్తీక ఇల్లంతా పరిగెడుతూంటే , వెనక్కాలే పరిగెడుతూ, గట్టిగా హత్తుకున్నాడా నిఖిల్!

‘ప్రేమలో పడ్డారేమో ‘ అన్నాను

‘పడితే పడ్డారు. కానీ ఇంట్లోవాళ్ళు లేనప్పుడు ఇలా ఆ కుర్రాణ్ణి రానివ్వడమేంటండీ ?’ అంది

‘మరి ఇంట్లోవాళ్ళ పెద్దవాళ్ళు ఉన్నప్పుడు ఇలా ముద్దులెట్టుకోడానికీ, హత్తుకోడానికీ ఒప్పుకోరుగా. అందుకే. అయినా, వాళ్ళు పెళ్లి చేసుకుందామనుకుంటున్నారేమో. ‘ అన్నాను

‘ఆఁ. అదొకటి తక్కువయ్యింది. ఇద్దరూ చదువుకుంటున్నారు. నయాపైసా సంపాదన లేదు. పైగా వేర్వేరు కులాలు ‘ అంది తను

‘ఈ రోజుల్లో కులాలెవరు పట్టించుకుంటున్నారే ?’ అన్నాను

‘ఈ రోజుల్లోనే కాదు. ఏ రోజులైనా , ఎన్ని రోజులైనా మన మిడిల్ క్లాస్ వాళ్ళు పట్టించుకునేది కులాన్ని , డబ్బునే. కాబట్టి.మీరు నా మాటలు తేలిగ్గా తీసేయకుండా. వాళ్ళ ఇంట్లోవాళ్ళకి ఏం చెప్పాలో , ఎలా చెప్పాలో ఆలోచించండి ‘ అంది తను కోపంగా !

‘ఏముందీ. రామశర్మగారి భార్య శర్మిష్ట నీకు ఫ్రెండే కదా. ఆవిడతో నువ్వు మాట్లాడు. నాతో అర్జునరావు గారు క్లోజ్ గానే ఉంటారు కాబట్టి.నేను ఆయనతో మాటాడతాను ‘ అన్నాను

‘అంటే. ఇప్పుడు నేను శర్మిష్టకి ఫోన్ చెయ్యనా ?’ అడిగింది

‘ఇప్పుడు అర్జెంటుగా ఏమీ చెయ్యకు. సాయంత్రం కిందకి వాకింగ్ కి వెళ్తావు కదా. అప్పుడు మాట్లాడు ‘ అని నేనంటే సరేనంది తను

సాయంత్రం ఏడింటికి నేను యధాప్రకారం హాల్లో కూచుని టీవీ చూస్తూంటే , వాకింగ్ కి వెళ్లొచ్చిన మా ఆవిడని చూసి అడిగేను , ‘మాట్లాడేవా శర్మిష్ట గారితో ?’

‘ఉండండి. అంత ఆత్రుత పనికి రాదు.. ‘ అంటూ , ఫ్రిజ్ లోంచి నీళ్లు తీసుకుని తాగి, ఫానేసుకుని కూచుని చెప్పడం మొదలెట్టింది , ‘శర్మిష్టని కలిసేను. విషయం చెప్పేను. వాడెన్ని తిరుగుళ్ళు తిరిగితేనేం. మేం చెప్పిన పిల్లని చేసుకుంటే చాలు అందావిడ ‘

‘అదేమిటీ.ఆ చేసుకునేదేదో కార్తీకనే చేసుకోవచ్చు కదా ?’ అడిగేను

‘కార్తీక వాళ్ళు మా క్యాస్ట్ కాదు. పైగా వాళ్ళు నాన్ వెజ్ తింటారు.. రేప్పొద్దున ఆ పిల్లని చేసుకున్నామనుకో , వాళ్ళింటికెళ్తే , కొంచెం చికెన్ మంచూరియన్ తినండత్తయ్యా అంటేనో , అని డవుటడిగిందావిడ ‘ అంది తను

‘ఆవిడకి పిచ్చా ఏమిటి ? వీళ్ళు బ్రామ్మలని తెలిసిన తర్వాత ఏ కోడలైనా తగ్గట్టుగా మసలు కుంటుంది గానీ చికెన్ మంచురియా తినండత్తయ్యా , రొయ్యల ఇగురు మింగండత్తయ్యా అని బలవంతపెడుతుందా ఏమిటీ ?’ అన్నాను

‘అవన్నీ ఎలా ఉన్నా. కార్తీకని మటుకు నిఖిల్ కి ఇచ్చి చెయ్యరు అనే విషయం అర్ధమైంది కదా. మీరు అర్జునరావు గారొచ్చేక మాట్లాడండి ‘ అంది

సరే. ఆ అర్జునరావు ఊరినుంచొచ్చాక మాట్లాడమనుకున్నాను . ఈ లోపల మా బాల్కనీ లోంచి రోజూ కనిపిస్తున్న నిఖిల్, కార్తీక ల రొమాన్సు రిపోర్టులు ఎప్పటికప్పుడు మా ఆవిడ నాకు చెబుతూనే ఉంది .

ఆ ఆదివారం మార్నింగ్ వాక్ నుంచొస్తూంటే కనిపించిన అర్జునరావుని , మా అపార్టుమెంటు లాన్ లో కూచోబెట్టి , విషయం చెప్పేను నేను . షాకైపోయేడాయన .

‘నాకసలు ఆ నిఖిల్ అంటే అంత మంచి అభిప్రాయం లేదండీ. ఎవడూ దొరకనట్టు. మరీ ఆ వెధవతోనా. మీతోపాటు ఇంకా ఎంతమందికి తెలిసిపోయిందో ఈ విషయం. పైగా. దీనికి పెళ్లి కూడా కుదిర్చేను. మా బంధువుల్లోంచే వచ్చింది సంబంధం. అమెరికా లో ఉంటాడు కుర్రాడు’ అన్నాడాయన

‘మరి. ఈ పెళ్లి సంబంధం విషయం కార్తీకకి తెలుసా ?’ బాధగా అడిగేను

‘భలేవారే. ఎందుకు తెలీదు? ఇద్దరూ రోజూ స్కైప్ లో మాటాడుకుంటూనే ఉంటారు ‘ అని ఆయననేసరికి , ఉలిక్కిపడ్డాను .

ఇంటికొచ్చి , మా ఆవిడకి విషయం చెప్పేసరికి ,ఇంకేం మాటాడక అలా సోఫాలో కూలబడిపోయింది . కాస్సేపటికి తేరుకుని , ‘ఏమిటో ఈ కాలం పిల్లలు ‘ అంది

‘పిల్లలే కాదు. పెద్దలు కూడా ‘ అని శర్మిష్ట గారి మాటలు గుర్తు చేసేను .

కార్తీక ఇంజినీరింగ్ ఫైనల్ ఇయర్ అయిపోగానే , వాళ్ళ అమెరికా కజిన్ తో పెళ్లైపోయి, అమెరికా వెళ్ళిపోయింది .

జరిగిందంతా కళ్ళ ముందుకి జ్ఞాపకం రావడంతో , ఆలోచనల్లో ఉండిపోయేను..

‘వస్తున్నారా?’ అని బాల్కనీలోంచి మళ్ళీ అరిచింది మా ఆవిడ

ఇదిగో. ఈ మధ్య రిలయన్స్ జియో పుణ్యమా అని , మా ఆవిడకి మొబైల్ ఇంటర్నెట్ బాగా అలవాటయ్యి , బాల్కనీ లోంచి బయటకి చూడ్డం మానేసి , అదే బాల్కనీ లో కూచుని , ఫేస్బుక్ చూసుకుంటూంది !

‘అబ్బా. ఏమిటో అంత గొప్ప ఫోటో ? ఇదిగో వచ్చేను. చూపించు ‘ అని నేనంటే , తన ఫోన్లో ఫేస్బుక్ లో కార్తీక ఫోటో చూపించింది

‘మీటింగ్ మై స్వీట్ బ్రదర్ అండ్ హిస్ వైఫ్ ఆఫ్టర్ ఆ లాంగ్ టైం ‘ అని కాప్షన్ పెట్టి , తనూ , వాళ్ళాయన, నిఖిల్, వాళ్ళావిడతో కలిసి తీయించుకున్న ఫోటో ఉందక్కడ !

రచన:కౌండిన్య (రమేష్ కలవల)

ఆ కొత్తగా వచ్చిన మేనేజర్ గారి పేరు కాకరకాయల సారంగపాణి(కాసా) ఆయన మొహం చూడగానే బ్లాంక్ గా ఉండి హావభావాలు ఏమాత్రం తెలియవు. ఆయన చేరిన ఓ వారం రోజులకే ఆఫీసులో అందరి జీవితాలు కాకరకాయంత చేదుగా తయారయ్యాయి అనడంలో అతిశయోక్తి లేదు.

సారంగపాణి బట్టతల పైన ఒకే ఒక్క జుట్టు ఉండి ఎడారిలో మొలిచిన ఒకే ఒక్క మొక్కలా ఉంటుంది. మరీ కొట్టొచ్చినట్లు కనిపించక పోయినా దగ్గరగా చూసిన వారికి మాత్రం చిరునవ్వు తెప్పించక మానదు.

ఆయన చేరిన దగ్గరనుండి ఆఫీసులో లేటుగా పనిచేయిస్తున్నందులకు ఒకరోజు ఒకాయన ఉండబట్టలేక “హెయిర్ కటింగ్ సెలూన్ మూసేస్తారు సార్.. మీకైతే దాని అవసరం లేకపోవచ్చు” అని నోరు కూడా జారాడు. ఆ రోజు రాత్రి పదింటి వరకూ పని చేయించాడు సారంగపాణి.

చూడటానికి మనిషి సన్నగా పుల్లలాగా ఉండి లోపల రెండు జతలు తొడుక్కుండాడని అందరి అనుమానం.

అప్పటి ఆ ఆఫీసులో మందకోడిగా సాగే పనులన్నీ ఆయన వచ్చిన తరువాత టంచనుగా అందరి ఒళ్ళు వొంచేలా చేయించడంతో, ఇక ఇలా కుదరదని ఆఫీసులో అందరూ కుమ్మకై ఆయనకున్న వీక్నెస్ ఏమిటో తెలుసుకొని, ఆయన ధోరణి మార్చేలా చేద్దామని ఓ సీక్రెట్ ఆపరేషన్ మొదలు పెట్టారు. దాని కోడ్ వర్డ్ “కాసాబ్లాంకా”.

——

కూరగాయల మార్కెట్టు. సారంగపాణి, పక్కన ఒక ఆవిడ కూరలు కొంటూ సరదాగా మాట్లాడుకోవడం చూసి ఆయనకు తెలియకుండ ఫాలో చేస్తున్నారు కోటేశ్వరరావు, ఆపరేషన్ లీడర్ కామేశ్వరరావు.

సారంగపాణి, ఆవిడ ఒక షాపులోకి వెళ్ళబోతుంటే ముందుగా కూడబలుక్కొని సారంగపాణి కాలు వేసే చోట ఓ కిలో కుళ్ళిపోయిన టమాటోలు పోయడంతో ఆయన కాలు జారి కింద పడి మూర్చబోయారు.. ఆ పక్కన అదిరిపోయి చూస్తున్న ఆవితతో “మీ అన్నయ్య గారి లాగా ఉన్నారు” అన్నాడు కోటేశ్వరరావు.
“అయ్యో! ఆయన మా ఆయనండి. బ్రతికే ఉన్నాడంటారా?..” అంది ఆందోళన పడుతూ
“ఏం ఫర్వాలేదు..ఓ చెంబుడు నీళ్ళు పోయండి, ఆయనే లేస్తారు” అంటూ సలహా ఇచ్చి తుర్రున అక్కడినుండి పారిపాయారు . ఇద్దరికీ ఆ పక్కన ఉన్నఆవిడ భార్యేనని, ఆయన్ని బ్లాక్ మెయిల్ చేయటానికి కుదరదని నిర్ణయానికి వచ్చారు..

——

ఆఫీసు, ఉదయం పదకొండు కావొస్తోంది. సారంగపాణ ఇంటర్ కామ్ లో ఫోను చేసి కాత్యాయినిని ఆ ఫైలు పట్టుకురమ్మన్నారు. కాత్యాయిని ఆపరేషన్ లీడర్ దగ్గరకు పరిగెత్తింది.

కామేశ్వరరావు ఏం చేయాలో చెప్పాడు, తన జేబులోంచి రెండు వందలు తీసి ఇచ్చాడు. కాత్యాయిని కోటేశ్వరరావు దగ్గరకు ప్లాను చెప్పింది, అతను రెండు వందలు తీసి ఇచ్చాడు. ఆ పక్క డెస్కు రామారావు దగ్గర, ఎదురు రమావతి దగ్గర, ఈ పక్క కృష్ణారావు దగ్గరా తలో రెండు వందలు తీసుకొని ఆ ఫైలులో పెట్టి సారంగపాణి ఆఫీసులోకి నడిచింది.

నిశ్శబ్దం. బయట అందరూ చెవులు రిక్కించి వింటున్నారు. కొంత సేపటికి ఢాం ఢూం అంటూ గట్టిగా చివాట్లు వినపడటంతో ఆపరేషన్ లీడర్ కామేశ్వరరావు లోపలకు పరుగెత్తాడు.

సారంగపాణి వైపు దీనంగా చూస్తున్న కాత్యాయినితో “ఆ చేతిలో ఫైలులో ఇందాక నువ్వు అమ్ముతానన్న టి వి తాలుకు డబ్బులు పెట్టాను, పొద్దున్నే బ్యాంకులో తెచ్చాను. నువ్వు చూసావొ లేదో” అన్నాడు.

“చెప్పాను కదండి సారంగపాణి గారు, ఏదో పొరపాటని ..ఇది లంచం కాదని. ఈ ఫైలులో డబ్బులు ఎలా వచ్చాయో తెలియదండి” అంది.

సారంగపాణి గొంతు సవరించి ఇక వెళ్ళ మని సైగలు చేసాడు. ఇద్దరూ బయటకు నడిచి ఆపరేషన్ ఫైయిల్ అంటూ సైగలు చేస్తూ “అమ్మో లంచాలకు లొంగే మనిషిలా కనిపించడం లేదు” అని గుసగుసలాడారు.

——

ఆ రోజు ఆఫీసులో చీకటిపడేంత వరకూ పని చేయించి అందరినీ ఇంటికి వెళ్ళమని చివరగా తను బయలుదేరాడు. ఆఫీసు బయటకు రాగానే ఎదురుగా ఒకతను నల్లగా, పొడుగ్గా, బలంగా నిగ నిగలాడే శరీరంతో తన ఒంటి చేత్తో పుల్లలా ఉన్న సారంగపాణి ని ఎడం చేత్తో పైకి ఎత్తాడు. ఆ ప్రక్కనే దగ్గరలో చీకట్లో దాక్కున్న అందరికీ ఆయన సంగతి ఇక ఇంతే అనుకున్నారు. దింపమని బ్రతిమలాడుతారు అనుకున్నారు.

ఒక్కసారిగా మార్షల్ ఆర్టు ఫోస్ పెట్టి అతని తలమీద బలంగా ఒక్కటి కొట్టారు. పట్టువదిలి క్రిందకు దించగానే రకరకాల కరాటే ఫోజులు పెట్టి అతన్ని ఓ నాలుగు పీకాడు, అంతే అతను నిమిషంలో చీకట్లో మాయమయ్యాడు.

చాటుగా ఉన్న అందరూ సారంగపాణితో పెట్టుకోకూడదని నిర్ణయానికి వచ్చి ఎటు వాళ్ళు అటు జారుకున్నారు. ముచ్చటగా మూడో సారి కూడా ఆపరేషన్ ఫెయిల్ అని అంతా అనుకున్నారు.

మూడేంటి తరువాత ముప్పై సార్లు అలానే అన్ని ఫెయిల్యూర్లే. చివరకు ఆయనకు మచ్చిక చేసుకునే ప్రయత్నంలో ఆయనకు ప్రాణమైన తాపేశ్వరం కాజాలు రోజుకు తలో కిలో ఏదో సందర్భం చెప్పి ఇచ్చినా ఆయన మారనులేదు కదా ఆయన చెప్పిన పని మాత్రం చేయకపోతే ఇంకా చీకటి పడే వరకు కూర్చొబెట్టి మరీ పని చేయిస్తున్నారు..

——

ఆ రోజు సారంగపాణి అందరినీ మీటింగు కు పిలిచారు. మొదలు పెట్టే ముందు ఆయనకున్న ఆ ఒక్క జుట్టు సరిచేసుకొని “ఈ క్వార్టర్ లో గనుక మన ఆఫీసు బ్రాంచి టార్గెట్ రీచ్ అయితే గనుక మిమ్మల్ని ఓ విదేశానికి ట్రైనింగ్ కు పంపించే బాధ్యత నాది” అంటూ ఎనౌన్స్ చేసారు.

“ఇంతకీ ఏ కంట్రీ సార్”అని అడిగాడు కోటేశ్వరరావు.

“అది మాత్రం చెప్పను” అన్నారు.

“కష్టపడి చేస్తే నిజంగా పంపిస్తారా?” అని అడిగింది కాత్యాయిని.

“నేను మాట మీద నిలబడే మనిషిని” అన్నాడు.

“అయితే, వీళ్ళందరితో చేయించే బాధ్యత నాది సార్” అన్నాడు కామేశ్వరరావు.

సారంగపాణి అటు నడవగానే అందరూ కలిసి దీని ఆపరేషన్ “కష్టేఫలి” అని పేరు పెట్టారు.

ఆ రోజు సాయంత్రం పదకొండింట వరకూ పనిచేసి ఇంకా చేస్తానంటూ కూర్చున్న రామారావును లాక్కొని తీసుకెళ్ళాల్సి వచ్చింది.

ఒక రామారావు ఏంటి… కాత్యాయిని, రమావతి, కృష్ణారావు, కోటేశ్వరరావు అలసట లేకుండా పనిచేసి మూడు నెలలో ఉన్న పనంతా అవ్వగొట్టటమే కాకుండా ఆఫీసులో మిగిలి పాత పనులన్నీ కానించేసారు.

అది గమనించిన సారంగపాణి సహృదయంతో ఇంకా పెళ్ళి కాని రామారావును పిల్లని చూసుకొని రమ్మని ఓ రెండు వారాలు, త్వరలో రిటైర్ అవుతున్న రమావతికు పెన్షన్ ఆఫీసులో పనులు చూసుకోమని, కోటేశ్వరరావుకు వాళ్ళడివిడ ఒంట్లో బాలేదని కూరగాయలు మార్కెట్లో కూరగాయలు కొనుక్కొని తీసుకెళ్ళమని లాంటివి, పైగా వచ్చే ఏడాది ఎలాంటి పనులు చేయాలో ఖాళీగా ఉన్న కామేశ్వరరావు గారితో చర్చించిడం లాంటివి చేసారు.

—-
డెడ్లైన్ పూర్తయిన రోజు. సారంగపాణి అందరినీ మీటింగుకు పిలిచారు. గొంతు సవరించుకొని “మీరు గమనించారో లేదో.. ఈ రోజు హెయిర్ కట్ చేయించుకున్నాను” అన్నారు. ఫక్కున నవ్వబోయి కోటేశ్వరరావు నోరు నొక్కేసుకున్నాడు.

“ఈ విషయం పక్కన పెట్టి అసలు విషయానికి వస్తే..” అంటూ “నేను చేరి సరిగ్గా సంవత్సం అయ్యింది. ముందుగా మీరు పని ముభావంగా చేసినా , తరువాత చక్కటి పనితీరు ప్రదర్శించి మన టార్గెట్ ముందుగా రీచ్ చేసారు”. అందరూ చప్పట్లు కొట్టారు. అందరి పనితనాన్ని కొనియాడి చివరగా తన జేబులోంచి టికెట్లు తీస్తూ “ ఇవి కొబ్బర్లంక టికెట్ ” అన్నారు.

నిశ్శబ్ధం. ఇంతలో కామేశ్వరరావు “ఇది అన్యాయం. కష్ట పడి పనిచేస్తే అందరినీ విదేశాలకు తీసుకెడతాను అన్నారు” అన్నాడు.

“అందరం ఓ నెల ముందరే పని పూర్తి చేసాం సార్” అంది కాత్యాయిని.

సారంగపాణి ఏమి మాట్లాడకుండా మీటింగు ముగిసినట్లుగా సైగలు చేసి బయలుదేరబోయాడు.

అందరూ నిరుత్సాహ పడుతూ, కృంగిన భుజాలతో చూస్తుండగా వెనక్కు తిరిగి “ఆ టికెట్లు నాకోసం” అన్నాడు. అంతా ఊపిరి పీల్చుకున్నారు.

“ఇంతకీ మమల్ని ఎక్కడకు పంపుతున్నారు సార్..” అని అడిగారు ముక్తకంఠంతో.

“ఆఫ్రికాలోని మొరాకో” అన్నాడు

“ఆ దేశంలో ఏ ఊరు?” అవి అడిగాడు కోటేశ్వరరావు ఆత్రుతతో.

“కాసాబ్లాంకా” అని జవాబు ఇచ్చాడు. అందరూ ఒకళ్ళ మొహాలు ఒకళ్ళు చూసుకున్నారు.

“ఆ ఊరు ఎవరైనా విన్నారా?” అంటూ ప్రశ్నించాడు.

“పక్కనున్న కొబ్బర్లంక గురించే సరిగా తెలీదు, ఇక ఎక్కడో మొరాకో లోఉన్న కాసాబ్లాంకా గురించి మాకు ఎలా తెలుస్తుందిలేండి సారంగపాణి గారు” అన్నారు.

——

శుభం భూయాత్!

కార్టూన్స్. జెెఎన్నెమ్