Editor

రచన:- నాగులవంచ వసంతరావు

జీవితమంటేనే కష్టసుఖముల పెనుగులాట
మర్మం తెలుసుకుంటే మనకది వెలుగుబాట

లక్ష్యనిష్ఠలో నీకు కలిగిన మరపు
చేస్తుంది జీవితానికి అంతులేని చెరుపు

గరిటెడంత కృషిచేసి గొప్పగా పొంగిపోకు
గంపెడంత ఫలితంరాలేదని దిగులుగా కృంగిపోకు

క్షణికోద్రేకంలో చేసిన తప్పు
తెస్తుంది జీవితానికెంతో ముప్పు

గతాన్ని మరువనంతకాలం ఉంటుంది పురోగతి
మరచిన మరుక్షణమే అవుతుంది అధోగతి

సహజ జీవనమే సద్గతికి రహదారి
విలాస జీవితమే వినాశనానికి వారధి

చదువు నేర్పిన చక్కని సంస్కారాన్ని
నిలువెత్తు స్వార్థం స్వాహా చేసింది

అదేమని ప్రశ్నించిన అంతరాత్మ
నోరునొక్కింది అంతులేని అహంకారం

తాత్కాలిక ఆనందాలకు తిలోదకాలిద్దాం
ఉత్తమ సంస్కారాలకు ఊపిరిపోద్దాం

ఉత్తుంగ తరంగమై ఉవ్వెత్తున లేద్దాం
జాతి ఔన్నత్యాన్ని జగతికి చాటుదాం!
***

రచన: మూలా వీరేశ్వరరావు

 

నీ కష్టాలను ఫిల్టర్ చేసి
నాకు ఫిల్టర్ కాఫీ ఇచ్చావు
ఇంటి ధూళినే
మధూళి గా ధరించి
ఉదయాన్ని మధోదయంగా
మార్చావు !

గిన్నెలు కూడా నీ కన్నులతో
మాట్లాడతాయని
వంటిల్లు వదిలి
పుట్టింటికి వెళ్ళినప్పుడే
అర్ధమైంది !
గుట్టలు గా పెరిగిన
నా బట్టలు
నీ చేతిలో ఏ మంత్రముందో
మల్లెల దొంతరలుగా
మారిపోతాయి !
వంటింట్లో సామానులన్నీ
నీ వుంటే
శిక్షణ పొందిన సైనికులై
నీ ఆజ్ఞతో అమృతానికి
నకళ్ళవు తాయి !
అలవోకగా
నా అలకను తీర్చగలవు !
పండగ కో చీర కొని
గీర పోయే నేను
ఎన్ని చీరలతో నీ  శ్రమని తూచగలను ?
నీ వలపు రాగాలతో
జీవన సారాన్ని నింపు కున్న
నాకు
నీ ప్రాయంలోకి పరకాయ
ప్రవేశం చేసినా
నీ ప్రేమ ఐస్ బెర్గ్ లా
కొంతే తెలుసు
తెలియనిది
వలపు సంద్రానికే తెలుసు !

 

 

రచన, చిత్రం : కృష్ణ అశోక్

గోవులు కాచే వయసుకే

గోపెమ్మ చేతిలో చిక్కాను,

ఆమె కమ్మని కబుర్ల ముద్దలు

ప్రేమ పెదవుల ముద్దులు మొదలు..

 

వయసు తెలిసే వేళకే

ఓ అంకం మొదలయ్యింది…

ఒళ్ళంతా చిన్ని చిన్ని మోహాల మొలకలు

లేలేత చిగుళ్ళు వేసి పరువపు గుర్తులుగా కొంచెం కొంచెం ఎదుగుతూ…

‘పరవశం’ కి అర్ధం తెలియకుండానే

మనసు తనువు ‘పర’వశము…

 

తొలిరోజుల నాటిన ఆ ప్రేమమొక్క

నాతోపాటు ఎదుగుతూనే ఉంది..

ఏపుగా పెరిగిన ఆ అందాల కొమ్మల్ని

అందాలు చూపి, ఎక్కితొక్కివిరగ్గొట్టాలని కొందరు కామినుల ప్రయత్నం…

విరిగిన కొమ్మ స్థానే మరో చిగురు..

ప్రతి వసంతానా తొడిగే ఓ కొత్త చిగురు..

రచన, చిత్రం : కాంత గుమ్ములూరి

 

ఐపోయిన సెలవులు
మొదలైన బడులు
పిల్లల నిట్టూర్పులు
మండే ఎండలు

ఉక్క పోతలు
కొత్త పుస్తకాలు
అర్ధంకాని పాఠాలు
తెలియని భయాలు

ఉపాధ్యాయుల బెదిరింపులు
సహాధ్యాయుల వెక్కిరింతలు
తండ్రుల సవాళ్లు
తల్లుల ఓదార్పులు

కొత్త స్నేహాలు
విడువని కబుర్లు
ప్రాణ స్నేహితులు
కలిసి అల్లర్లు

ఎఱ్ఱ రిబ్బన్లు
రెండేసి జడలు
తురిమిన మల్లెలు
వేసవి గుబాళింపులు

తొలకరి వానలు
రంగుల గొడుగులు
తడిసిన సంచులు
పిల్లల కేరింతలు

ఎదిగే అందాలు
ఎగసే ఉద్వేగాలు
విరిసే హృదయాలు
అందరివీ ఈ అనుభవాలు!!!

*********

రచన: రామా చంద్రమౌళి

ఆ ముస్లిం మాతృమూర్తి
గత ఏడేళ్ళుగా జైల్లో ఉంది యుద్ధఖైదీగా
అప్పుడామె ఎడారులూ, కీకారణ్యాలో ఎక్కడో బయట ఉండవనీ
అవన్నీ మనుషుల హృదయాల్లోనే రహస్యంగా ఉంటాయనీ గ్రహించింది
ఏడేళ్ళుగా జైలు అధికారులను వేడుకుంటోందామె
తన ఏడేళ్ళ ఒక్కగానొక్క కొడుకును ఒక్కసారి చూడాలని-
ఆ రోజు అనుమతి లభించిందామెకు
వర్షంలో తడుస్తున్న భూమిలా పుకించిపోతూ
‘ములాఖత్‌ ’ గదివైపు నడిచింది
ఒంటినిండా నల్లని బురఖాతో.. విషాద దేవతవలె
అప్పుడు గదమాయించాడు కాపలా సైనికుడు
‘దాన్ని తీసెయ్‌ ’ అని
దేన్ని ? … అనుకుంటూనే ఆమె
తన శిరస్సుపై ఉన్న బురఖా తలకట్టును తొలగించి
ఒక్కడుగు ముందుకు వేసింది
‘ఇంకా తీసెయ్‌ ’ అని గదమాయింపు మళ్ళీ ,
ఇప్పుడు మొత్తం బురఖానే తీసేసింది –
ఇంకో అడుగు వేసిందో లేదో
మళ్ళీ గదమాయింపు ‘ ఇంకా తీసెయ్‌ ’ అని
అతని కళ్ళు .. ఆమె శరీరాన్ని ‘ స్కాన్‌ ’ చేస్తున్నాయి
ఆమె తన ఒంటిని తానే ఒక్కసారి అసహ్యంగా చూచుకుని
పైనున్న మరో ఆచ్ఛాదనను తొలగించింది
‘ఇంకా తొగించు .. ’
‘తీసెయ్‌ ఇంకా .. భద్రత .. భద్రత ’ అని గద్దింపు
దాదాపు నగ్న స్థితికి చేరిన ఆ తల్లి
మరుక్షణం సైనికుని దగ్గరికి బెబ్బులిలా ఉరికి
వాని ముఖంపై తుపుక్కున ఉమ్మేసి
విడిచిన తన బట్టలనూ, బురఖానూ, చారెడు కన్నీళ్ళనూ మోసుకుంటూ
వెనక్కి .. తన జైలు గదిలోకి పరుగెత్తింది
అప్పుడామె
కొన్నిసార్లు బతకడం కంటే బతక్కపోవడమే ఉత్తమమని గ్రహించింది –

(ఆ తల్లిది సిరియానా, పాలస్తినానా, గాజానా, ఇరాకా, ఇరానా , పాకిస్తానా, అఫ్ఘనిస్తానా.. అన్న ప్రశ్న పూర్తిగా అనవసరం)

‘పాలపిట్ట ’ మాసపత్రిక – ఆగస్ట్‌, 2017 ‘ Prism- 2017 ’ అంతర్జాతీయ కవిత్వ సంకలనం

Torture
Translated by Indira Babbellapati

She’d been serving as a war-prisoner for
seven long years, and understood that
deserts, thick forests lay hidden within one’s hearts.
She’d been pleading with the officials
to grant her permission, just for once,
to see her only son, aged seven,
and finally permitted.

Like the earth getting drenched in a drizzle,
she walked to the callers’ room.
Clad in her burqa from head to toe,
she looked an angel of sorrow.

‘Remove it!’ shouted the sentry,
she unveiled her face,
doubtfully, if she rightly decoded the instructions,
she took a step ahead.

His eyes scanned her body beneath the robes,
‘More!’ he ordered.
Looking at her own body in disgust,
she removed another and yet another,
‘More, more, security is our top most priority!’
She removed her burqa too, standing
helplessly in near nakedness.
The gruff hungry words of the sentry were seeped
in sadistic glee, and throbbing anticipation.
In that semi-nakedness, as if prompted, she jumped
towards the sentry like a charged lioness.
She spat violently on his face, gathered her clothes, the
burqa and a handful of tears.
She turned back to run to her ‘chamber.’

At that very moment, a realization dawned upon her:
‘Sometimes not living is better than living.’

సమీక్ష: సి. ఉమాదేవి

ఆరోగ్యాన్ని మించిన వరంలేదు. అనారోగ్యం కబళించినపుడు మనిషిలో భయం, నిరాసక్తత, జీవించాలనే తలపు సన్నగిలడం పొడసూపుతాయి. అన్నిటికన్నా ముఖ్యంగా క్యాన్సర్ సోకిందని తెలియగానే మనిషికన్నా ముందు మనసు వణుకుతుంది. వైరాగ్యంతో జీవితేచ్ఛను వారే బలవంతంగా తుంచివేయాలని చూస్తారు. మన సమాజంలో ఎవరినైనా క్యాన్సర్ కాటువేసిందని తెలియగానే ఎన్నాళ్లు బ్రతుకుతారో ఏమో అనే సందేహం ప్రశ్నగా బాధిస్తూనే ఉంటుంది. క్యాన్సర్ కు గురైన వ్యక్తికి మీరందివ్వాల్సింది ఓదార్పు కాదు. వాళ్లల్లో జీవనస్ఫూర్తి నింపి క్యాన్సర్ పై పోరాడే దిశగా ధైర్యాన్ని నింపాలి. క్యాన్సరును జయించి జీవిస్తున్నవారి గురించి వారికి తెలియచేయాలి. వారికందవలసిన వైద్యంలో ఏమాత్రం అలసత్వానికి చోటివ్వకూడదు. మందులను క్రమం తప్పకుండా అందించాలి. కీమోథెరపీ, రేడియోథెరపీకి వారిలోని భయాందోళనలను తగ్గించి వైద్యానికి సహకరించేటట్లు చేయడంలో కుటుంబసభ్యులకే కాదు డాక్టర్ల పాత్రకూడా ఎంతో ఉంది. ఒక డాక్టరుగా డా. సునీత మూలింటి వైద్యానికి మందులు, థెరపీలతో పాటు క్యాన్సర్ బారిన పడ్డ వ్యక్తులకు మనోధైర్యాన్ని నింపి వారి సమస్యలకు కుటుంబంలోని వ్యక్తివలె వారి మనసులకు చికిత్స చేసి, వారిలోని భయాలను పారద్రోలి వారిని వైద్యానికి సుముఖులను చేస్తారు. క్యాన్సర్ సోకిన ఎందరో వ్యక్తులకు ధైర్యాన్ని, స్థైర్యాన్ని అందించిన వ్యక్తి. కాంటినెంటల్ హాస్పిటల్ లో డాక్టరుగా, హెడ్ ఆఫ్ ది డిపార్ట్ మెంట్ గా విధులు నిర్వహిస్తూ ఎందరో క్యాన్సర్ కు గురైనవారిని ఆరోగ్యవంతులుగా నిలబెట్టడంలో వారి ఆత్మీయతాస్పర్శ అవగతమవుతుంది. డాక్టరుగా చికిత్స అందించడమే కాదు అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్నవారిపట్ల ఆర్ద్రత, సహానుభూతితో వారి మనసులకు సాంత్వన కలిగిస్తారు.
క్యాన్సర్ కు గురైన ఎందరినో పరీక్షించి, వారి మనసును తొలిచే భయాందోళనలను పారద్రోలి వారి ఆరోగ్య విజయాన్ని, వారు వైద్యానికి స్పందించే తీరును గెలుపుకిరణాలపేరిట నిజ జీవిత గాథలను మన ముందుకు తెచ్చి ఎందరికో స్ఫూర్తి నింపిన ప్రతి అక్షరం వెనుక తన వృత్తిధర్మానికి అంకితమైన తీరు ఆచరణీయం, అభినందనీయం.
‘ క్యాన్సర్ ఓడింది, ప్రేమ గెలిచింది’ మనసుకు ఊరటనిచ్చిన నిజజీవిత కథనం. నిశ్చితార్థం జరిగిన తరువాత అమ్మాయిలో క్యాన్సర్ లక్షణాలు బయటపడుతాయి. అబ్బాయి తల్లి పెండ్లిని రద్దు చేసుకోమని కొడుకును పోరుతుంది. కాని జీవితాంతం పెండ్లయినా మానేస్తాను అని తల్లికి తన అభిప్రాయాన్ని ధృడంగా చెప్పడమేకాక తన కాబోయే భార్యకు వెన్నంటి సహాయ సహకారాలందించి ఆమెను డాక్టరు సునీత పర్యవేక్షణలో ఆరోగ్యవంతురాలవడానికి తోడ్పాటు నందివ్వడం మానవత్వానికి పరాకాష్ఠ. సునీతగారు కేవలం ఒక డాక్టరుగానే కాక అబ్బాయి తల్లి మనసును మార్చి వారిరువురి పెళ్లికి మార్గం సుగమం చేస్తారు. మరో జీవిత కథా చిత్రణ ‘ఈ అమ్మ గెలిచింది. ’అమ్మప్రేమకు హద్దుల్లేవని, పిల్లలకోసం తానెలాగైనా బ్రతకాలని క్యాన్సర్ ను జయించిన ఓ అమ్మ కథనం మాతృప్రేమకు నిరూపణగా నిలిచింది. బతకాలన్న సంకల్పమే క్యాన్సరును తరిమికొట్టే మొదటి సూత్రం.
ఎమ్సెట్ పరీక్షలు దగ్గరపడిన తరుణంలో సోకిన క్యాన్సర్ జీవితానికే పరీక్షవడం ఆ విద్యార్థి చదువుకోవాలనే తపనను ఏమాత్రం సడలించలేకపోయింది. నొప్పి తెలియని మందులు తీసుకుంటే నిద్ర వస్తుందని చదివే అవకాశాన్ని హరిస్తుందని మథనపడటం వెనుక అతని దీక్షా సమరం వెల్లడవుతుంది. అంతిమ విజయం ఆ విద్యార్థిదే అవుతుంది. క్యాన్సరును జయించి జీవితంలో ఇంజనీరుగా స్థిరపడటం వెనుక ఉన్నది కూడా మనోబలమేనన్నది నిర్వివాదాంశం.
హమ్మయ్య! మీరు నవ్వినారంటే నేను బాగున్నట్టే అని డాక్టరుపైనున్న నమ్మకాన్ని వినిపించిన వ్యక్తి డాక్టరు చెప్పినట్లు విని తన క్యాన్సర్ జబ్బును జయించడం ‘నువ్వే కావాలి’ అని చెప్పిన వాస్తవ జీవనంలో పేషంట్ డాక్టరు మధ్యనున్న ఆప్యాయతను పారదర్శకం చేసింది. ఇదే కోవలో క్యాన్సరుకు గురైన వ్యక్తి జీవితంపై ఏమాత్రం ఆసక్తి కనబరచక బ్రతికి ఏమి చేయాలనే నిస్పృహనుండి తన చల్లని చిరునవ్వుతో, చక్కని మాటలతో మానసిక ధైర్యాన్ని నింపి వైద్యానికి సహకరించే విధంగా తోడ్పాటునందించడం డా. సునీతగారి లోని మానవతకు పరాకాష్ఠ.
‘ఈ పాపం ఎవరిది’ నిజంగా మనసును వ్యధాభరితం కావిస్తుంది. డాక్టరు ప్రాణాన్ని కాపాడాలనుకుంటారు. దీనికి క్యాన్సరుకు గురైన వ్యక్తి సంసిద్ధత అవసరం. అయితే కుటుంబసభ్యుల ఆత్మీయత, వారిచ్చే సహకారం జబ్బుపడ్డ వ్యక్తికి కొండంత బలాన్నందిస్తుంది. అయితే అదే లోపమై భర్తే సాడిస్టుగా మారితే ఆ ఇల్లాలి వేదనకు పరిష్కారమెవరివ్వగలరు?చివరకు మరణమే ఆమెకు విముక్తిగా మారిన వైనం తలచుకున్నపుడు డాక్టరుగారికే కాదు మన కళ్లు తడుస్తాయి. ‘నిన్ను వదిలి నేను పోలేనులే’ అని భార్యకు వైద్యం చేయించి కాపాడిన భర్తే చివరకు అదే క్యాన్సరుతో మరణించడం అతడి భార్యను ఆవేదనకు గురిచేయడమే కాదు అటు డాక్టరునే కాక ఇటు పాఠకులను ఆవేదనకు గురిచేస్తుంది. ఏదియేమైనా మనిషి క్యాన్సర్ వ్యాధికి గురైనపుడు కావలసినది వైద్యులందించే ధైర్యము, కుటుంబసభ్యుల సహకారము, అన్నిటినీమించి తమ మనసుకు అందిన చికిత్సకు అనుకూల దృక్పథంతో ఒప్పుకుని శరీరాన్ని వైద్యానికి సిద్ధపరిస్తే క్యాన్సరును జయించవచ్చు. ఈ నేపథ్యమే గెలుపు కిరణాలు రూపొంద డానికి కారణమై, క్యాన్సరుకు గురైన మనిషిని గెలుపు దిశగా నడిపిస్తాయని ఆశిద్దాం. డా. సునీత మూలింటిగారికి మనసా నమామి.

రచన: ధనికొండ రవి ప్రసాద్.

బుదుగు: సీ గేన పెసూనాంభా ! ఏంటలా డల్ గా మూతి ముడుచుక్కూచ్చున్నావ్ ! ఏం జరిగింది? అన్నం కూరా ఆడుకుందామా?
సీగేన:హేమి అన్నం కూలా? ఇవ్వాల్ల అన్నమే తినాలనిపించ లేదు. అమ్మ కొత్తుతుందని తిన్నా .
బుడుగు: హస లేమైంది?
సీగేన: అమ్మా నాన్నా పోట్టాడుకున్నారు.
బుడుగు:హ్హదా ! పెద్దాళ్లన్నాక కాసేపు పోట్టాడుకుంటారు. మళ్లీ కలుసుకుంటారు . ఇంతకీ దేనికి?
సీగేన: నాకేమద్దమౌతుంది? పెద్దాల్ల తగాదా. ఏదన్నా అలిగితేనేమో “పిల్లాల్లు. మీ కెందుకు ?” అంతాలు.
బుడుగు: ఇంతకీ అమ్మ నిన్నేమన్నా అందా ? దాచకండా చెప్పు. మనం ఫెండ్స్ కదా !
సీగేన: అసల్నా తప్పేం లేదు. ఎందుకు పోట్టాడుకున్నాలో తెలీదు. అమ్మ మటుకూ “ఇదిగో ! ఈ పిల్ల ముందొకతి తద్దినమైంది . ఇది లేక పోతే నుయ్యో గొయ్యో చూసుకునే దాన్ని ” అని నా జుత్తు పత్తుకుని రెండూపు లూపింది.
బుడుగు: నువ్వేం భాద పడకు. దాని సంగతి నే చెపుతాగా ! రేపొకసారి కనిపించు.
(మర్నాడు)
బుడుగు: ఏ ! సీగెన పెసూనాంబా ! టు డే హ్యాపీనా ?
సీగేన: టు డే ఆల్ హ్యాపీ.
బుడుగు: ఇంతకీ నిన్న మీ అమ్మేమంది?
సీగేన: ఈ పిల్లముందొకతుంది కానీ—– లేక పోతే—–నాకుమల్లీ ఏలుపొస్తోంది బులుగూ .
బుడుగు: “నుయ్యో గొయ్యో చూసుకునే దాన్ని అంది” అంతేగా !
సీగేన: ఊ.
బుడుగు: ఇక్కడ హస్సలు పాయింటొకటుంది. ఈ పెద్దాళ్లుంటారే ! వీళ్లేదో మనని రష్చిస్తున్నామనుకుంటారు. కానీ వాల్లని రష్చించేది మనమే అని వాల్లకి తెలియదు. వాల్లకి మన మీద పేమ ఉంటుంది. అది వాల్లని పోట్టాడుకున్నా మళ్లీ కలుపుతోంది. వాళ్లు నుయ్యొ గొయ్యో చూసుకోకండా రష్చిస్తోంది. మనం మన ఆటలతో వాల్లని నవ్విస్తుంటే అది వొదులుకో లేక బతుకుతున్నారు. అది వొదులుకో లేక ఈక్నెస్ తో మల్లీ బుద్దిగా పోట్టటమానేసి “ఇవ్వాల్ల కూరేంటీ” అనే డైలాగ్ మొదలేస్తారు .
సీగేన: అంతే నంతావా బులుగూ !
బుడుగు: అంతే. ఈ సారి మీ అమ్మ తిడితే “హసలు మీ కాపరమో అదేదో దాన్ని రష్చించేది నేనే అని చెప్పు.
సీగేన: నీకు చాలా తెలుసు బులుగూ ! హ్హి హ్హి. ఎవల్చెప్పాలు?
బుడుగు: అమ్మా నాన్నలకి పిల్లల మీద పేమ ఆ భగమంతుడే పెట్టాడనీ అది లేక పోతే ఈ సుష్ఠి మోత్థం నడవదనీ మా బామ్మ చెప్పిందిలే . హ్హి హ్హి. నాకే చెప్పింది . మల్లీ అమ్మకి, నాన్నకి చెప్ప లేదు. వాల్లకర్దం కాదని .

రచన: పద్మజ యలమంచిలి

నోరాడినట్టు రాలాడుతుంది అంటే ఏమిటో కొంతమందిని చూస్తే అర్ధమైపోతుంది!
ఏమాత్రం వళ్ళు వంచరు.. సుఖాలకు, జల్సాలకు అలవాటు పడిపోయి ఎంతకైనా దిగజారిపోతారు. సంఘంలో ఇలాంటి చీడ పురుగుల వల్ల మొత్తం స్త్రీ జాతినే అసహయించుకునే పరిస్థితి వస్తుంది..అయినా అది వారికి పట్టదు!

*********

చిన్నప్పటినుండీ ఇద్దరమూ ఒకే స్కూల్లో చదవడం వల్ల దుంధుభిని దగ్గరనుండి గమనించేదాన్ని.
తనకు కావాల్సింది కష్టపడకుండా ఎదుటివారిని ప్రలోభాలకు గురిచేసో, మాటలతో బురిడీ కొట్టించో సాధించుకునే తత్వం!
తెల్లగా, బారుగా వివిధ అలంకరణతో అందంగానే కనిపిస్తుంది .
జయసుధలా ఉన్నానని అందరూ తన వెంట పడుతున్నారు అని మురిసిపోయేది..
అలా వెంటపడిన ఒకరితో ప్రేమలో పడింది కానీ…
పెళ్ళిపేరెత్తేసరికి ఒక్కరూ కనపడకపోవడంతో తండ్రి చూసిన సంబంధమే చేసుకోవాల్సివచ్చింది..
తండ్రి పేరున్న రాజకీయనాయకుడి తమ్ముడే అయినా ఆర్ధిక పరిస్థితి మాత్రం అంతంత మాత్రమే.. ముగ్గురి ఆడపిల్లలకు గంతకు తగ్గ బొంతలను చూసి పెళ్ళిళ్ళు చేసేసాడు.
మిగిలిన ఇద్దరు ఆడపిల్లలు ఉన్నదాంట్లో పొదుపుగా గుట్టుగా సంసారం చేస్తూ బాగా కూడబెట్టి స్థిరపడ్డారు .
దుంధుభి మాత్రం చాలా అసహనంగా..తన అందానికి తగ్గ సంబంధం కాదని నిరుత్సాహంగానే ఉండేది .. పెళ్ళైన కొత్తమోజులో కొద్దిరోజులు కాపురం చేసి ఓ పిల్లాడికి తల్లైంది..
ఆ తర్వాతే తనలో ఉన్న అసంతృప్తి భగ్గుమంది..భర్త శంకర్‌ను నానా మాటలతో హింసించడం మొదలు పెట్టింది, , చేతనైంత వరకు అన్ని సౌకర్యాలు సమకూర్చినా ఆమెను తృప్తి పెట్టలేకపోయాడు. సరికదా చిన్న కుటుంబం నుంచి వచ్చినవాడవటం వల్ల కృంగిపోయాడు తప్ప భార్యను అదుపులో పెట్టుకోలేకపోయాడు..
పర్యవసానంగా విచ్చలవిడితనానికి అలవాటు పడి డబ్బున్న మరో ఆసామితో పిల్లాడితో పాటు వున్నవూరు వదిలి పెద్ద సిటీలో కాపురం పెట్టింది…వాడొక పెళ్ళాం వదిలేసిన జల్సారాయుడు. మోజు తీరాకా వదిలేసి పోయాడు..అయినా ఏమాత్రం ఖర్చులు తగ్గించుకోలేదు..పిల్లాడిని సరైన దారిలోనూ పెంచలేదు.

స్వతహాగా రాజకీయ కుటుంబం నుంచి వచ్చింది కనుక తండ్రి పేరును ఉపయోగించుకుని నెమ్మదిగా రాజకీయాల్లోకి ప్రవేశించి పెద్ద పెద్ద వాళ్ళతో ఫోటోలు దిగి పక్కనపెట్టుకుని, చిన్న చిన్న పైరవీలతో జీవితాన్ని పోషించుకుంటూ గడిపేస్తోంది..
అలా సాగిపోతే ఎవ్వరికీ బాధలేదు..కానీ మరో వింత ప్రవర్తన అందరి జీవితాలను నాశనం చేసేస్తోంది. చిన్ననాటి ఫ్రెండ్స్ ని అందర్నీ కలవడం, వారి ఆర్ధిక, కుటుంబ పరిస్థితులను తెలుసుకోవడం..వారు బావుంటే ఇంకో ఫ్రెండ్ దగ్గరికి వెళ్ళి అది తిరుగుబోతు ఇలా సంపాదించింది, అలా సంపాదించింది…పొగరెక్కి బ్రతుకుతుంది అని లేని పోనీ చాడీలు ఒకళ్ళ మీద ఒకళ్ళకి చెప్పడం వల్ల నిజమేనేమో..దూరంగా ఉంటే మేలు అని ఎవరికి వారు వేరైపోవడంతో పాటు కుటుంబాల్లో అనుమానపు చిచ్చులు రేగాయి.. తను మాత్రం అందరితోనూ కలుస్తూ పనులు సాధించుకుంటూ తిరుగుతూనే ఉంది.
తన అసంతృప్తి ఈ రకమైన శాడిజంగా మారిందని నేను గ్రహించాను.
ఒక దుర్ముహూర్తాన ఏదో తెలియని జబ్బు వల్ల ఆపాస్మారకస్థితిలో దుంధుభిని అకస్మాత్తుగా హాస్పిటల్ లో జాయిున్ చెయ్యాల్సి వచ్చింది..దగ్గర ఎవ్వరూ లేకపోవడంతో కొడుకు బెంబేలు ఎత్తిపోయి నాకు ఫోన్ చేశాడు..
సరే తప్పదు కదా అని చూడటానికి వెళ్ళా..భోరుమని ఏడుస్తూ..తన తిరుగుళ్ళ వల్ల కొడుక్కి సరిగ్గా చదువు అబ్బలేదని, ఉద్యోగం సద్యోగం లేక గాలికి తిరుగుతున్నాడని, ఇప్పుడు తన ఆరోగ్యం పాడైపోయింది..వాడి భవిష్యత్తు ఎలా అని భయమేస్తోంది అని శోకాలు తీసింది.
సరే అయిపోయిందేదో అయిపోయింది.. ఇప్పటికైనా భార్యాభర్తలు కలిసి వాడిని ఒక దారిలో పెట్టుకోండి అని వాళ్ళాయనకు ఫోన్ చేసి పిలిపించా..
అన్ని పనులు చేయించుకుని, ఆరోగ్యం చక్కబడే వరకు అతనితో బానే ఉంది..కాస్త కుదుటపడగానే..ఈ వయస్సులో నేను నీకు వండి పెట్టలేను..నీ పని నువ్వు చూసుకో నా పని నేను చేసుకుంటా అని మళ్ళీ మొదలికి వచ్చింది…

********

ఇదొక అంతులేని కథ.. స్త్రీవాదులు వీరిది స్వేచ్చావాదం అని వెనకేసుకొచ్చిన సందర్భాలు కూడా కోకొల్లలు! ఇలాంటి వాళ్ళు కాళ్ళు చేతులు బాగున్నంతవరకు, ..మాటల గారడితో అందాన్ని కక్కుర్తి గాళ్ళకు ఏరవేసి , సంఘంలో మంచి పేరును ముసుగేసుకుని ఎలాగోలా వైభవంగానే బ్రతికేస్తారు.. వారిని వేలెత్తి చూపిన వారిని దుర్మార్గులుగా లోకం ముందు నిలబెట్టగల లౌక్యం వీరి సొంతం!
********
అంతిమసమయం ఆసన్నమైనప్పుడు, విధి వక్రీకరిస్తే మాత్రం…
వీరి శవాలను ఏ మున్సిపాలిటీ కుక్కల బండిలోనో తరలించాల్సి వస్తుందనేది కాదనలేని సత్యం!