కవిత

రచన: కృష్ణ అశోక్.

నేనో రాతిని
చిత్రరచనలు చేసే ఓ రాతిని
పాలుగారే వయసునుండే,
అందుకేనేమో పాలరాతిని…

ఓ స్త్రీ మూర్తి నాలోని
సృజనాత్మక చిత్ర రసాన్ని
మనసు కంటితో వలచిందేమో
మలచడం మొదలెట్టింది…

కాలం కదిలిపోతుంది
నెలలో సంవత్సరాలో,
కళ్ళుతెరిచి చూస్తే
చుట్టూ భామల కోలాహలం…

పాలరాతి ప్రియుడిని
ఉలితో సుతిమెత్తగా వరించి
కృష్ణ మూర్తిగా తీర్చిదిద్ది
పూజలందుకొమ్మని దీవించి పోయింది…

మాయల కృష్ణుడి పేరు మహిమో,
రాతిని మూర్తిగ మలచిన రాధిక వరమో
నేను గీసే గీతలు రేఖలు, రంగులు సువర్ణాలు
మాటలురాని నేను, చిత్రకారుడ్ని ఈనాడు..

రచన: సి.ఉమాదేవి

కవయిత్రి కవితా చక్ర పలికించిన నివేదన, రాగాలు పలికిన కవితాఝరి. అక్షర ఆర్తితో లిఖించిన ప్రతి పదము రచనాపూదోటలో కవితాసుమమై మధురిమలను వ్యాపింపచేస్తుంది. కలము, గళము యుగళగీతమై అందించిన కవితార్చనలోని తాత్వికత, తాదాత్మ్యతకు గురిచేస్తుంది. పుస్తకం శీర్షిక నివేదన, కాని ప్రతి వాక్యములో ఆరాధన, ఆవేదన సమ్మిళితమైన నివేదనగా రూపుదిద్దుకున్న రచన.
‘దోసిటనిండిన ఆశల పూలరెక్కలు మాయమై హృదయభారాన్ని మిగిల్చాయనడంతో’ నివేదన అక్షరానికి ఊపిరవుతుంది.
‘నేను నడిచే దారుల్లో నీమాటల పూవులు నన్ను తాకుతున్నాయి, నీకై వెదుకుతూ నడిచాను, దారి అంతు చిక్కలేదు, నీ ఆనవాలూ కనిపించలేదు’ అని అనడంలో మాటల పువ్వులతో కవయిత్రి అక్షరమాలలే అల్లారు. ‘నీటికుండతో గుమ్మంలో ఎదురు చూస్తూనే ఉన్నా! నీటికుండలో నీరు తొణకలేదు. . తడిసిన గుండెలో కన్నీరూ ఇంకలేదు. ’చక్కటి ప్రయోగం కన్నీరూ ఇంకలేదు అనడంలో పాఠకుడికి అందులో శ్లేషార్థం కూడా కనబడుతుంది. కన్నీరు గుండెనిండుగా ఉందనడమేకాదు, ఇక ఏడవడానికి కన్నీరు ఇక లేదనిపిస్తుంది. ‘నీ రాక జాడ తెలియలేదు కానీ స్పందన మాత్రం కంటిలో చెమ్మైంది!’అని చెప్పడంలో మనసు కురిసిన కన్నీటి చినుకులే కదా కంటిని తడిపింది అనిపిస్తుంది. ‘అక్షరాలవనంలో నీకోసం పూసిన పదదళాల్ని నీ పాదాలచెంత నివేదిస్తున్నాను. ’రచనా ఒరవడిలో వికసించిన పదాలన్నీ పూలరెక్కలై పరిమళిస్తాయి. ‘ఇంద్రధనస్సులో సప్తవర్ణాలేకాని మనసున ఎన్ని రాగవర్ణాలో అనడం రాగరంజితమే. మగత నా వేలు పట్టుకుని స్వప్నసీమలో నిన్ను చూపుతూ నీ దరి చేరుస్తున్నది. మేలుకుని చూసాను నీవు లేని శూన్యత కళ్లలో మాత్రం నీ రూపం నింపిన వెలుగు. ’ కలయో వైష్ణవమాయో అనే భావన మన మనసును లీలగా స్పృశిస్తుంది. ‘కనుల కాటుక కరిగీ గాజుల సవ్వడీ సద్దుమణిగి బాహ్యాలంకరణ వసివాడింది, నీ దర్శనార్థం వేచి ఉన్న హృదయాలంకరణ మాత్రం
-2-
తేజోవంతంగా కాంతులీనుతూనే ఉంది’ అంటారు. బాహ్యప్రపంచాన్ని మరచి అంతరాత్మలో అంతర్యామితో మమేకమైన భావన పొటమరిస్తుంది. ‘బంధాలే సమస్తమైన నాకు స్వేచ్ఛైక విశ్వజనీన ప్రేమను చవి చూపావు. . . నింపారమైన నీ చూపు కవచంలో బందీనే’ అని నివేదించడం కళ్లు చూపులతో బంధిస్తాయన్న నిజానికి చక్కని దృష్టాంతం. ‘ఏ దిక్కునుండి, ఏ సమయంలో వస్తావో తెలియక ఆకసాన్ని చూస్తూ పొద్దుపొడుపేదో, పొద్దుగూకేదో మరచి నీ కోసం అల్లుతున్న మనోమాలికలో ఎన్నో చిక్కుముడులు. ’ అని చెప్పడంలో మనసున ఉద్భవించే ఆలోచనల సుడిగుండాన్ని తలపుకు తెస్తుంది. ‘వాలిన నా కళ్లలో మాత్రం నీ పాదముద్రలు నిక్షిప్తమయ్యాయి. నువ్వు లేవు అలౌకిక భావపు అంచున నేను. ఇహపరముల సమ్మోహనమిది. నీ గమనంలో వేగం పెరిగిందని వాయువేగం సందేశం చేరవేసింది, నువ్వు చేరే గమ్యం నేనే అన్న ధీమా, అనంతమైన కాంతితో ప్రజ్వలిస్తోంది. ’ నివేదన చివరి రూపు సంతరించుకునే దిశగా ఆశ మొలకెత్తుతుంది.
‘నీ పాదాలను అలంకరించాలని ఒక్కో అశ్రుబిందువును మాలగా కూర్చాను పక్షుల కువకువలు నీ రాకకు స్వాగతం పలుకుతున్నాయి. ప్రభాతస్వప్నం సంధ్యాసమయంలో కరిగిపోతున్నా అలుపులేక నా గొంతు నీ గీతాలనాలపిస్తూనే ఉంది. ’ కల కనుమరుగైనా మనసుపలికే రాగాలను అడ్డుకోలేం కదా అనే భావం చదువరిని ఆకట్టుకుంటుంది. ‘నువ్వు మౌనం వహించావు. . . ఆ మౌనంలోనే భాషను వెతుక్కుని, నీతో సంభాషిస్తున్నాను. ’ మౌనభాష్యమెపుడు మనసుభాషే. ‘కాలచక్ర ప్రవాహ గమ్యమేమిటో తెలియదు గానీ ఈ కాల గమనంలో అడుగడుగునా నీ సందేశమే. ’మన మనసులో ఉత్పన్నమయే ఆరాధనా భావాలకు జవాబెపుడు కోరుకున్న సందేశమే అవుతుంది. ప్రతిపుటలోను అనురాగమాలికలు పేని కాలచక్ర పరిభ్రమణంలో ఆర్ద్రత నిండిన నివేదనతో అక్షరపుష్పాలను వికసింపచేసిన కవితా చక్రకు అభినందనలు.

రచన: భమిడిపాటి స్వరాజ్య నాగరాజారావు.

మాటకా? మనసుకా?
దేనికి నీ ప్రాధాన్యత?
వయసా?వలపా?
దేనితో నీ అన్యోన్యత?
రూపానితోనా?గుణానితోనా?
దేనితో నీ సారుప్యత?
నిన్నటితోనా?నేటితోనా?
దేనితో నీ తాదాత్మ్యత?
జననంలోనా?మరణం లోనా?
దేనిలో నీ తాత్వికత?
సంపాదనతోనా?సత్యసంధత తోనా?
దేనితో నీ సామీప్యత?
మాయలకా?మహిమలకా?
దేనికి నీ ప్రాధాన్యత?
కరుణతోనా?కరుకుతనంతోనా?
దేనితో నీ పరిపక్వత?
శాంతికా?భ్రాంతికా?
దేనితో నీమనో పులకిత?
ద్వేషించటానికా?దీవించటానికా?
దేనికి నీ అస్వస్థత?
స్వార్ధమా?పరమార్ధమా?
ఏది నీకు అలభ్యత?

రచన : శ్రీకాంత గుమ్ములూరి.

చక్కటి ఎర్రటి కలువలు
బురద కొలనులో విరగబూచి
పథికుల మనసును దోచిన రీతి
ఊహలపై అల్లుకుని
ఇచ్చకాల మాటలతో
నా మనసును ఆవరించి
సరస సల్లాపాలాడే
ఆడంబరపు కోరికలారా
వదలి పోరెందుకని ?

ఉన్నత శిఖరాలను చేరాలని
ఒంటరి లోకాలలో ఏకాకిగ
పేరు ప్రతిష్టల వలయాలలో
అంతరాత్మను కోల్పోయి
భంగపడ్డ ఆశయాలు
పదే పదే వెక్కిరించి
అటూ ఇటూ కాకుండా
తట్టని ఆలోచనలను పెంచిన
ఆడంబరపు కోరికలారా
వదలి పోరెందుకని ?

ఆశ పెట్టి కించపరచి
మెరుపు తీగల వోలె
వెలుగు చూపి, చీకట్లను
చిమ్మి, అద్భుత లోకాలంటూ
బుద్బద ప్రాయములైన
ఆశయములే తీరని
అసంతృప్తి లోకాలకు చేర్చిన
ఆడంబరపు కోరికలారా
వదలి పోరెందుకని ?

ఆడంబరపు ఆలోచనలారా!
అంతరాత్మను వంచకండి
కోరికలను ఎంచి, పెంచి
అధోలోకాలను చూపకండి
వదలి పోండి… వదలి పోండి
వెలుగు లోగిళ్ళలోకి
ఆచరణాత్మక ఊహల
సత్యలోకాల పరిధి లోనికి !!!

రచన: ఈతకోట సుబ్బారావు

దేశం నిండా
ఈ బొటన వేళ్ళ పంట
తగ్గనంత వరకు ఇంతే.

ఓటు వేసే రాచ కార్యం నుండీ
నోటు పై సంతకం వరకు
బొటన వేళ్లు పండుతున్నాయి.

విత్తిన చేతుల నుండి
వేలాడే శవాల వరకు
అన్నీ బొటన వేళ్లే కదా.

ఓ రైతు నడిగాను
చదువుకోరాదా అని
జవాబు విని నేను చనిపోయారు
చదువుకున్న వాళ్లేగా
మమ్మల్ని మోసం చేస్తున్నది
చదువుకొని మేం
మోసం చేయలేం బాబూ.

రచన: కృష్ణ అశోక్

 

గొంతు మింగుడు పడటంలేదు..
నోటిదాకా చేరని ఓ అన్నం ముద్ద
పిడికిలిలోనే ఉండిపోయి
మెల్లగా ఎండిపోతుంది..

ఎండిపోతున్న ఒక్కో మెతుకు
తనలోని తడి ఉనికిని కోల్పోయి
పిడికిలిని వీడి ఆకాశంలోకి
ఆవిరై రాలిపోతుంది..

కొన్ని ఇమడలేని మెతుకులు కూడా
ఒకటొకటి గాలి చాలకో ఊపిరాడకో
వాంతి అయిపోయినట్టు
పిడికిలి దాటి జారిపోతున్నాయి…

గొంతు ఇంకా గింజుకుంటూనే ఉంది
మింగుడుపడే మార్గంకోసము..
గరగరా శబ్దం చేస్తూ
కిందమీద పడుతూనేవుంది…

పిడికిలి ముద్దనుండి రాలిపోగా మిగిలిన మరికొన్ని సున్నిత మెతుకులు
అమాయకంగా ఎదురుచూస్తున్నాయి
గొంతు గుహలో సేద తీరేందుకు…

గట్టిగా సకిలించినట్టు
గొంతు సవరించాను
మింగడానికి మార్గం
సుగమం అయినట్టుంది…

ముద్ద నోటివద్దకు చేరింది
కానీ మిగిలిన మెతుకులు ఒకటో రెండో..
చాలు ఈ జీవితం నిలవడానికి
సార్ధకత చేకూరడానికి.. ఇవి చాలు..!!

రచన:శ్రీకాంత  గుమ్ములూరి.

 

మిట్ట మధ్యాహ్నం దారి తప్పిన రోడ్డులో
నడినెత్తిన మండుతున్న ఎండలో
నడుస్తున్నా  తీరు తెన్ను లెరుగని దిశలో
చుట్టూ కాంక్రీట్ జంగిల్
పచ్చదనం కరువైన బాట
సిమెంట్ మయమైన చోట
రెండు గోడల ఇరుకులో
నన్నే చూడమని పిలిచింది
కన్నులని ఆకట్టుకుంది
వేలెడైనా లేదు కానీ
నిటారుగా నిలిచింది!
ఒంటరి దాన్నే కానీ
నాకూ ఒక గుర్తింపు కావాలంది!
నేనందుకు తగనా అని నిలదీసింది!
తలెత్తి చూస్తే మేడమీద అందంగా,
దూరంగా, బాల్కనీలో వరుసగా పేర్చబడిన
కుండీల్లో విరబూసిన పూలు నిండుగా, ఎర్రగా!
పోల్చకు నన్ను వాటితో
అందరికీ అవకాశం దొరికే దెలా?
పెట్టి పుట్టిన వాళ్ళకే దొరుకును అలా
అందుకే నే చేసిన ప్రయత్నం ఇలా
జీవితం పై తీరని ఆశ నాది
సాధించగలనన్న ఆకాంక్ష నాది
ఒడుదుడుకుల కోర్వగల నైజం నాది
ప్రయత్నం ఫలించి తీరగలదను నమ్మకం నాది
క్షణిక జీవనంలో అల్పానందం
పంచి ఇవ్వగల ప్రయత్నం నాది!!!

*******

రచన: రోహిణి వంజరి

 

“ఎక్కడమ్మా నీకు రక్షణ

ఓం నిర్బయా,అభయా, ఆయోషా,ఆసిఫా…

నువ్వేవరైతే  ఏమి ఈ భువిలో

అమ్మ గర్భంలో నువ్వు

రూపుదిద్దుకోక ముందే

ఆడపిల్లవని గర్భంలోనే

నిన్ను చిదిమేసే కసాయి

తల్లిదండ్రులున్నారు ఈ లోకంలో

జాగ్రత్త తల్లి జాగ్రత్త…

నువ్వు పుట్టాక ఎదిగీ

ఎదగని నీ చిరుదేహాన్ని

మందంతో కాటేసే కామాంధులు

ఉన్నారు ఈ లోకంలో

జాగ్రత్త తల్లీ జాగ్రత్త…

కులాంధత్వం,మతమౌఢ్యం,

కక్షలు, కార్పణ్యాలు,

అన్నీంటీకీ ప్రతీకారం తీర్చుకోవడానికి నీ దేహాన్నే

వేదిక చేసుకునే మానవ

మృగాలున్నాయి ఈ లోకంలో

జాగ్రత్త తల్లీ జాగ్రత్త…

అమ్మ ఒడిలో,చదువుల బడిలో, ఆఖరికి

దేవుడి గుడిలో కూడా

నీకు లేదమ్మా రక్ష….

దుష్టశిక్షణ, శిష్టరక్షణ

రక్షించాల్సిన దేవుని ముందే

నీపై జరిగే మృగ దాడులకు

చలించని ఆ దేవుడు

రాతిబొమ్మే అని తేలిపోయాక

ఇంకెక్కడ తల్లీ నీకు రక్షణ…

ఇకపై తల్లి పేగునించీ నీ

బొడ్డు తాడుకు చేరాల్సింది

ఆహారం కాదు, అంతకంటే

ముందే చేరాలి నీలో

ఆత్మవిశ్వాసం, అన్యాయాన్ని

ఎదుర్కునే శౌర్యం…

ఆదినుండి పోరాటమే

కావాలి నీ ఆయుధం.”

 

రచన, చిత్రం : కృష్ణ అశోక్

అరుణోదయ రాగాలు
రక్తి కడుతున్న వేళ
హృదికర్ణపు శృతిగీతం
పరిపూర్ణం కాక మునుపే….

చల్లని మండుటెండల్లో
భావుకతపు తరువుల నీడన
గుండె వాయువంతా
ఆక్సిజన్ ఆశలతో నిండకనే….

వెన్నెల కురిసే రాత్రుళ్ళు
ప్రియ తారలు వెదజల్లే
వెలుగు ధారల పరితాహాపు
మోహ దాహం తీరకనే….

కాన్వాస్ రంగుల చిత్రాలు
దేహం ప్రాణం దాటి
నా ఆత్మాణువులుగా
సంపూర్ణ పరిణామం పొందక మునుపే…

కొద్దికాలం ఇంకొద్దికాలం
గడువు పొడిగించు స్వామీ
నీ విశ్వజనీయ ప్రేమ బాహువుల్లో
ప్రాణార్పణచేసి లీనమయ్యేందుకు…

రచన: పల్లిపట్టు నాగరాజు

 
ఖాళీతనంతో
మనసు కలవరపడుతున్నప్పుడు…
గుండె సడి
నాది నాకే వినిపిస్తున్న ఏకాకితనాన్ని
నేను మోయలేని తండ్రీ….!

జనారణ్యంలో
ఏ ముఖమూ నాకు కనిపించడంలేదు…
ఏ వెచ్చని చేయీ నా చేతిలో సంతకం చేయలేదు….
ఏ చూపుల తీగా స్వాగతాన్ని పరిమళించలేదు…

తమకు తామే అంతస్తులల్లో
ఆర్థిక సొరంగాల్లో
ఖననం చేసుకుంటున్న ఈ రోజులు
రోజాలుగా ఎప్పుడు పూస్తాయో…!
ఏ ఎదపైనైనా వాలే పిట్టలెప్పుడవుతాయో…!!

తండ్రీ…
నన్ను
విసిరేస్తావా ఆ సముద్రాల పైన
నన్ను
విసిరేస్తావా ఆ మంచుకొండలుపైన
ఆ అగ్నిపర్వతాల పైనా…
పిట్టలు, పురుగులు, జంతువులు
పశుత్వం మరిచి ప్రేమను పాడుకుంటున్న
పచ్చని అరణ్యాలకు నన్ను నడిపిస్తావా…!

తండ్రీ…
దిగుల్ని మోయలేకున్నాను..
దుఃఖాన్ని పాడలేకున్నాను…
శతాబ్దాలుగా పిడికెడు ప్రేమకై ప్రాకులాడుతున్నాను..
ఆలింగనాలమధ్య
అగాధాలులేని శాంతి వనాల్ని కలగంటూ…
గాయపడ్డ సిరియాను చూసాను
తెగిపడ్డ రోహింగ్యా దేహాన్ని చూసాను…
వేల వేల దుక్కనదుల ఒడ్డున
ఎన్ని కనుగుడ్లయి నేను కారుతున్నానో…

ఎవరు బాకులు విసురుతున్నారో
ఎవరు తేనె పూసినమాటల్లో
కత్తులు నాల్కల్ని నూరుతున్నారో..
గమనిస్తూనే వున్నా తండ్రీ….

ఎందుకో తండ్రి
మట్టి ఎక్కడ పొక్కిపోయినా కుమిలిపోతుంటాను..
మట్టి ఎక్కడ చీలిపోయినా విలపిస్తుంటాను..
నా అనాది దుఃఖభాషలో అవిసిపోతుంటాను…

ఎవరొస్తారు ఇపుడు
ఏడ్పులు వినడానికి వేదనలు వినడానికి?
జీవన పరిమళాల తోటల్ని
మైదానంలోకి  అడుగుపెట్టినప్పుడే వదిలేసామేమో

ఎవరొస్తారిపుడు
సుడిగుండాల నా గుండెలోకి
ఎవరొస్తారిపుడు..
నా తలవాల్చి సేద తీరే వొడిమందిరమై…
ఏ గాజుపెంకులు లేని గుండెపాటలై..
ఏ ముళ్ళకంపలులేని ప్రేమగొంతులై..

సమస్తానికి తల్లి యైన నా తండ్రి…
నువ్వు మళ్ళీ ప్రసవించు…
కొత్త సముద్రాలను అరణ్యాలను
కొత్త పర్వతాలను నీకు ఏ కళంకంతేని నన్నూ..!

లోపల పరుచుకుంటున్న
ఈ ఏడారుల్లో ఎన్నాళ్లు నడవాలితండ్రి…
ఓ ప్రేమ మూర్తి నన్ను నడిపించవా…
నువ్వు పూస్తున్న దారిలో
నవ్వులు కురుస్తున్న పెదాల మీద…
కడగళ్లు లేని తడికళ్ల వాకిళ్ళలో….

ఈ దిగులు మేఘాల ఆకాశం కింద.
భయం భయంగా  బాధ బాధగా
హృదయాలులేని
కోటికోటి శిరస్సుల ,
కనుపాపాల, చేతుల, పాదాల సమూహాల
నా లోపలికి తొంగి చూడని ఋతువుల్ని
నేను ఓర్వలేకున్నా తండ్రీ…

ఏ ఉదయమైనా నా ప్రేమ మందిరంలో
ఒక ప్రణయ రాగం వినిపించేలా…
నన్ను నీ చేతులారా స్వాగతించి దీవించు తండ్రి….
ప్రేమే అంతిమంకదా తండ్రి…
నా చుట్టూ ప్రేమ తోటలై నువ్వు పూయవా తండ్రి…

(లోపల కమ్ముకుంటున్న ఖాళీలతనం నుంచి..)