మాలిక పత్రిక

రచన: సాయిగోపాల్ రాచూరి

 

ఈ మధ్య నా మనసేమీ బాగుండటం లేదు ,..అల్లకల్లోలం గా వుంది ,ఏ పని సరిగా చేయలేకపోతున్నా ..ఏదో అలజడి ..ఏదో అసంతృప్తి ,ఎంతకూ తెగని ఆలోచనల ప్రవాహంలో కాస్సేపు అటు ..కాస్సేపు ఇటు కొట్టుకు పోతున్నాను .

అన్యమనస్కంగా ఉంటున్నానని ‘ చీవాట్లు ‘

కూడా తింటున్నాను ,ఏం చెయ్యను ?

సాధారణం గా  నేను ఏ విషయం పట్టించుకోను ,

నా భర్త ,నా పిల్లడు ,నా ఇల్లు అంతే ..!

బంధువులందరు ఊర్లోనే వున్నా వెళ్ళేది చాలా

తక్కువ ,అవుసరం వస్తే ఫొన్ లో మట్లాడుకోవడమే ,టి.వి చూడను ,ఒకవేల

చూసినా తెలుగు సీరియల్స్ అస్సలు చూడను .

స్త్రీ ని ఎంత దారుణం గా చూపిస్తారో ? స్త్రీ

మానసం లో లేని గుణగణాలను చిత్రం గా

చిత్రీకరించి ‘అడదంటే ఇలా ఉంటుందా అని

చూపిస్తున్నారు ..

అయినా అదంతా అప్రస్తుతం ..ఆడదాని గురించి

కొందరి కి ఇంకా సరిగా తెలియదు ..అలాగని

అందరినీ అనలేము కదా ..

ఆడది !?

అవసరార్థమో ..లేక పరిస్తితుల ప్రభావమో లొంగి

పొతుంది ..లేదా లొంగదీయ బడుతుంది ,ఇదే

జీవితం అనుకుంటుంది ..’ అంతా జరిగినాక

సర్దుకుపొతుంది ..ఇదే జీవితం అనుకుంటుంది ,

నాటి సీత నుండి నేటి వరకు ..అంతే ..కదా ,

-అలా ఆలోచిస్తుండగా కాలింగ్ బెల్ మోగింది ,

ఎవరూ అంటూనే తలుపు తీసింది ..ఎదురుగా

-అప్పన్న ,గ్యాస్ సిలెండర్ తో వచ్చాడు లోపల

పెట్టించి దబ్బులిచ్చి పంపించేసింది .

ఏం చెయ్యాలి ? ఆయన ఆఫీస్ కి వెళ్లారు ,బాబు

స్కూలు కి వెళ్ళాడు ,ఇంటి పని వంట పని అయిపొయింది .ఏం చెయ్యాలో తోచక అల సొఫా

లో కూర్చుంది ..

–కళ్లు తెరిచి నా ..కళ్లు మూసినా ఆ దృశ్యమే ?

కనిపిస్తొంది .’ ఆ చిన్నారి రూపమే ‘ ఎంత

బాగున్నాడో !? బోసి నవ్వుతో అమూల్ బేబీ లా

బొద్దుగా భలే ఉన్నాడు .

ఏ తల్లి కన్న బిడ్డడో ! పొత్తిళ్లలో పెరగాల్సి న వాడు ,విస్తర్ల మద్య పెరుగుతున్నాడు ..!?

ఆ సుమ సుకుమార శరీరం ఎండకు కంది పోయి

వానకు తడుస్తూ ,చలి కి వణికి పోతూ ..దుమ్మూ

ధూళిలో పెరుగుతున్నాడు .

ఆ చిన్నారి తండ్రిని తలుచుకుని హృదయం చాలా బాధతో మూలుగుతోంది .కళ్లు చెమర్చాయి

ఏమీ చెయ్యలేని నిస్సహాయత ..

–రెండు నెలల క్రితం అనుకుంటా ఆ బాబుని

చూసింది ,అప్పట్నుంచి ఏదో అలజడి ..ఏదో అసంతృప్తి …అసహనం …ఏదో చేసేయాలని

తపన ..పోనీ పెంచుకుందామా అంటే ఇతను

ఎమంటారో అని భయం ..దానికి తోడు తన బాబు కూడా వున్నాడు కదా ..

ప్రతి గురువారం ముగ్గురం కలిసి బాబా గుడికి

వెళ్తాము ,ఎన్ని పనులున్నా అయన బాబా మందిరం కి వెల్లడం మానరు .

ఆరోజు దర్శనం అయిన తరువాత అలా మర్రిపాలెం వెళ్లి బాబు కి బ్యాగ్ కొందామనుకుని

వెళ్ళాము .

-అదిగో అప్పుడు చూసాను ..ఈ చిన్నరి తండ్రిని ,

రోడ్డు ప్రక్కన ఇద్దరు ముష్టి వాళ్ళు కూర్చుని

ఆడుకుంటున్నారు ,కుష్టు రోగులు ల ఉన్నారు .

ఒకడు బండిలో కూర్చుంటే ఇంకొకడు దానిని

లాగుతున్నాడు .చెక్కల బండిలో కూర్చున్న

వాడి వడిలో ఈ బాబు ..!?

యధాలాపం గా చూశా ! కానీ కళ్లు తిప్పుకొలేకపోయాను ..వాళ్ళు చూస్తే అడుక్కునేవాళ్ళు ..ఈ బాబు వల్ల బిడ్డ కాదనీ

తెలిసిపోతుంది .

ఆ అందమైన మొహం చూడగానే ..ఒక్కసారి

ఎత్తుకుని గుండెలకు హత్తుకొవాలనిపించింది

వేంటనే అయనకు చెప్పాను .ఏవండి ..ఒక్కసారి

ఆ బాబు ని చూడండి ఇంట బాగున్నదో కదా ..

అతను చూసారు ..ఒక్క క్షణం మౌనం గ ఉండిపోయారు .కాస్సేపటి తరువాత అయనే

అన్నారు .” ఎవరో కని పారేసిన పిల్లడనుకుంటా

వీళ్లు తెచ్చి సింపతి కోసం అడ్డుకుంటున్నారు ..

పద ..వెళ్దాం అంటూ బైక్ స్టార్ట్ చేసారు .

ఆ తరువాత రెండు సార్లు మళ్ళీ బాబా మందిరం

దగ్గర చూసింది ..

అదేమిటొ ఆ స్పందన ?

అప్పటినుంచి గుడికి వెళ్లినా ముందు ఆ బాబు

కోసం కళ్లు వెదికేవి .వాళ్లిద్దరూ అడుక్కుంటుంటే

తాను ఆ బండి తో అడుకునేవాడు ..

ఏ తల్లి కన్న బిడ్డడో ? ఎలా పెరగాల్సినవాడో

ఇలా పెరుగుతున్నాడనిపించేది ..

నేను మాత్రం చాలా డిస్టర్బ్ అయ్యాను .

మరచిపోలేక పాటు మదన పడుతున్నాను .

బాబా ని కోరుకున్నా …!

***********×****************+********×

—మురళి నగర్ ,

హైదరాబాద్ లో బంజారాహిల్స్ కి ఇంట ప్రాముఖ్యత ఉందో …విశాఖపట్నం లో మరళీనగర్ కి అంతే ప్రాముఖ్యత ఉంది .ఎక్కువగా ధనవంతులు నివశించే ప్రాంతం

ఆ మురళి నగరులో  వైశాఖి పార్కు ప్రక్కనే ఉంది

” విశాల్  భవన్ ” ..పేరు లా చాలా విశాలం గ ఉంది .రెండు మెయిన్ గేట్ లు ..ఇద్దరు సెక్యూరిటీ

గార్డ్ లు ,

లొపల ఇంద్ర భవనం లా ఉంటుందని అందరు

అనుకోవడమే ..ఆ ఇంటి యజమాని ‘లయన్ ‘

రామిరెడ్డి గారు .చాలా పెద్ద కాంట్రాక్టర్ .కోటీశ్వరుడు ..అయన భార్య శ్రీ విశాల

ఒక స్కూలు కి డైరెక్టర్ ,అంతే కాదు మహిలా మండలి అద్యక్షురాలు కూడా ..చాలా బిజీ ..

–వారికున్న ఏకైక సంతానం ..శ్రీ సుధా ..

ఆ స్థితి తో ఉండేవారు ఒక్కగానొక్క కూతురిని

ఎలా చూసుకుంటారో ..ఎలా పెంచుతారో ఊహించుకోవచ్చు ..

ఇక సుధా …అందాలరాశి ..ఆ అందం అమెకు

అలంకరమైతే బాగుండేది …కానీ అహంకారమయ్యింది ,ఆ అహంకారము ఆమెను

నిలువునా ముంచింది .

ఒక వైపు ధన మదం ..మరో వైపు అందరికంటే

అందగత్తెనని గర్వం ..డబ్బుండలి గానీ ..ఎక్కడైనా తిరగవచ్చు ఏమైనా చెయ్యవచ్చు ..

వింటా వింటా స్నేహలు ..సరదాల షికార్లు ..వాటంతట అవే వస్తాయి ..అలానే

వచ్చాయి కూడా …–

–ఓ వైపు కాంట్రాక్టులు ..మరొ వైపు రాజకీయాలూ

‘ నాన్న ‘ చాలా బిజీ ..ఇంచుమించు అమ్మ కుడా అంతే ..ఏది మంచి ? ఏది చెడు ? ఏది చెయ్యాలి ? ఏది చెయ్యకూడదు ? చెప్పే వారు  లేరు .నొరు మెదపని నౌకర్లు మాత్రం కళ్ల తో

మాటలాడుకునేవారు .గుసగుసలాడేవారు .

– ఏమి జరగకూడదో అదే జరిగింది .

” తల్లి ” చాలా క్యాజువల్ గ తీసుకుంది మోడరన్

సొసైటీ తో ఇదంతా కామన్ అంది ,పెద్దగా బాధ

పడలేదు ..అంతగా ఆశర్యపడలేదు .” కడిగేస్తే ”

పోతుందని చెప్పింది ..

నాన్న గాబరా పడ్డాడు ..నలుగురికి తెలిస్తె పరువు

పోతుందని భయపడ్డాడు .పిల్ల జీవితం ఏమవుతుందో అని భయపడ్డాడు ..రేపు ఎవరు

పెళ్లి చేసుకుంటారని బాధ పడ్డాడు .

ఫామిలీ డాక్టర్ని సంప్రదిస్తే అబార్షన్ స్టేజి దాటి

పోయిందని చెప్పాడు ..ఏమైనా మొండిగా

ముందుకెళ్తే ప్రాణానికి ప్రమాదం అని చెప్పి ఒక సలహా ఇచ్చాడు .

“అంతా ” రహస్యం గ జరిగిపోయింది ..

డెలివరీ కాగానే బిడ్డని వదిలించుకుని ,లేడా ఎవరికైనా ఇచ్చేసి ,అమ్మాయిని చదువు పేరుతో

విదేశాలకు పంపేద్దామనుకున్నారు .

ఇదీ నిర్ణయం ..

డబ్బు ..హోదా ..పలుకుబడి బాగానే పని చేసాయి .ఇంట్లోనే డెలివరీ అయ్యింది .కాకపొతే

పసికూన చేతులు మారింది ..

అభినవ కుంతీ దేవి ..మరొ కర్ణుడిని రోడ్డు పాలు చేసింది …!!!

×**********************×****×***********

మనిషి తను అనుకున్నట్లు బతకలేడు ,ఇతరులనుకున్నట్లు జీవించలేడు ..

రోజులన్నీ ఒకేలా వుండవు .సుధ లో చాల

మార్పులు వచ్చాయి .ఆవేశం చల్లారింది .అహంకారం అణిగిపోయింది .ఆలోచన

మొదలైంది .

ఎంత నీచం గ ప్రవర్తించింది ..

ఇంట ఘోరం చేసింది ?

పశ్చాతాపపు అలల సుడిలో ఉక్కిరి బిక్కిరైంది

ఏదో “మైకం ” తో మూడు నిమిషాల సుఖం

కోసం అర్రులు చాచింది ..సరదా తీర్చుకుందామనుకుంది ..కానీ ..ఇప్పుడు ..ఇప్పుడు ..హృదయవిదారకంగా ఏడుస్తోంది.

మానసికంగా ,శారీరకంగా క్షోభ పడుతోంది ..

మాతృత్వపు మాదుర్యాన్ని తడిగా ఉన్న స్తనాలు

గుర్తు చేస్తుంటే ,మడత పడిన పేగు మమకారాన్ని గురుతు చేస్తుంటే …మనస్సు తన బంధాన్ని

తన రక్తాన్ని ప్రశ్నిస్తుంటే  వూరుకోలేకపోయింది .

మనిషికి ..మనసుకు సంఘర్షణ మొదలయింది ..మనిషేమో ఇదంతా మామూలే

అంటుంటే మనసేమో ఎదురు తిరిగింది ..మానవత్వాన్ని ప్రభోదించింది ..

అమ్మతనపు అనురాగాల మధురిమలు

చవిచూడమంటోంది .మాతృత్వం వరమని ..

గుర్తించింది.

–ఒక రోజు …

ఇంట్లో జరిగిన సంభాషణ తో అది కాస్తా ముదిరింది ..అమ్మ తనకు పెళ్ళి చేసెయ్యాలని

దగ్గర సంభందం వద్దు ..దూరపు సంభంధం చేద్దామని చెప్తుంటే విని తల్లడిల్లింది..

తనకు పెల్లి వద్దంది .తన తప్పుకు తానే భాద్యత

వహిస్తానంది ..

లోకం గానీ ..సంగం తో గానీ పని లేదంది .

తనకు తన బిడ్డ కావాలంది.

ప్రాధేయపడింది ..బ్రతిమిలాడింది

..చివరకు ఛస్తానని బెదిరించింది ..

నిజం గా చస్తుందని భయపడ్డారు ..

ముగ్గురు కలిసి డాక్టరుని కలిశారు ..అడిగారు

బిడ్డ ఏదని …ఎం చేసారని ?

–డాక్టర్ చాల మంచివాడు …ఎవరికీ చెప్పకుండా

తెలియకుండా చెత్త కుండీ తో పారెయ్యమని నర్స్ కి చెప్తే …ఆవిడ కూడా మంచిదే …కాకపొతే

హాస్పిటల్ వెనుక నున్న కుష్టు రోగులకు వెయ్యి రూపాయలకు అమ్మేసింది ..

అంతే …వేట …

మొదలయింది ..

దిక్కు నడిగింది ..చుక్క నడిగింది ,పక్కనెళ్ళే

పైరు గాలిని అడిగింది ..

తన బిడ్డ దొరికితే అన్ని దేవాలయాల్లో అభిషేకాలు చేస్తానని మొక్కుకుంది.

పిచ్చి దానిలా వెతుకుతోంది ..వెతికిస్తోంది..

అమ్మ మనసు …

************

మా ఇంటికి మా అన్నయ్య వదిన పిల్లలతో వచ్చారు.నకు కొంత రిలీఫ్ వచ్చింది .వీళ్లందరితో

ఇల్లు కాస్త సందడిగా మారింది .చాలా ఆనందంగా

వుంది .

అలా కొన్నాళ్ళు గడిచాయి ..

యధావిధి గా మేము బాబా మందిరం కి వెళ్ళాం .

దర్శనం చే సుకుని చుట్టూ చూశా ..

నా కళ్లు ఎవరికోసమో వెతుకుతున్నాయి ..

ముష్టివాళ్లు లేరు ..బండి లేదు .

బైల్దేరదామనుకుంటుంటే ..!?

‘ సర్రు సర్రు న రెండు స్కార్పియో లు వచ్చి ఆగాయి .

ఆ వెనుక తెల్లని ఇన్నోవా కారు వచ్చి ఆగింది.

డోర్ తెరుచుకుంది..

అమె దిగింది ..

మెరుపు మెరిసినట్లు …ఆ మెరుపుల మద్య

అప్సరస దిగినట్లు అనిపించింది .

కన్నార్పకుండా ..ఆశ్చర్యం తోఁ చూస్తుండగా

దేవతలా ..తెల్లగా అద్భుత సౌందర్యం తో ,

ఆమె …

మోహన చిరునవ్వుతో ..కిందికి దిగి కాస్త వయ్యారం తొ కారులోకి వంగి సున్నితం గా

ఓ బాబు ని  ఎత్తుకొని బైటకు తెచ్చింది ..

ఆశ్చర్యం !!!!

ఆ బాబే …యువరాజులా ..మెరిసిపోతున్నాడు

తన చిట్టి చేతులతో తల్లి మెడను గట్టిగా పట్టుకుని బోసి నవ్వుతొ ..

–నాకు తెలియకుండ నా కంట్లోంచి గోదారి …

కన్నీరు ..గుడిలోకి వెళ్తున్న వాళ్ళని చూస్తూ …

బాబా …బాబా…సాయిబాబా …

అంటూ అలా ఆ రోడ్డు మీదే ప్రణామం చేశాను.

 

***************

 

రచన: శైలజ ఉప్పులూరి

 

అన్నయ్యా! బాగున్నారా? మన పిల్లలిద్దరు అమెరికా నుండి ఎల్లుండికి ఇక్కడకు చేరతారుట.  సూర్యా ద్వారా మీకు కూడా ఈపాటికి విషయం  తెలిసే ఉంటుంది. మరి రాత్రి రైలుకు వదినగారితోపాటు మా ఇంటికొచ్చేయండి. మనమంతా కలసి చాలా రోజులయ్యింది, సరేనా? ఉంటాను మరే విషయం మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వకుండా ఫోను పెట్టేసింది ప్రభావతి.

ఏలూరులో బ్యాంకాఫీసరుగా  పనిచేస్తున్న నరేంద్రగారితో మట్లాడింది ప్రభావతి. ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం క్రిందట కామారెడ్డి దగ్గర ఉన్న ధరూర్ విలేజ్ బ్రాంచ్ మేనేజర్ గా పనిచేసే సమయంలో నరేంద్రగారు ప్రభావతి వాళ్ళ ఇంట్లో పై పోర్షన్లో అద్దెకుండే వారు. ప్రభావతి యాదగిరి దంపతులకు చందు నిర్మల, నరేంద్రగారి దంపతులకు సూర్యా, కిరణ్మయి పిల్లలు.   ఉన్న నాలుగేళ్ళు రెండు కుటుంబాలు చాలా కలసి మెలసి ఉండేవి. అందరూ వీళ్ళది రక్తసంబంధమని అనుకొనే  వారు.

పండుగలను కలసి ఆర్భాటంగా చేసేవారు. సంక్రాంతి పండుగకు నరేంద్ర గారి సొంత ఊరు గుడివాడ దగ్గరలోని పల్లెటూరు వెంట్రప్రగడకు వెళ్ళి   వచ్చేవారు. అక్కడ నరేంద్రగారి తల్లిదండ్రులు, ఓ పదెకరాల పొలం, సొంత ఇల్లూ ఉన్నాయి. పండుగకు పిల్లలొచ్చేసరికి కౌలురైతు భార్యతొ కలసి అరిశెలు, జంతికలు, బూంది లడ్డులు, వెన్న గవ్వలు, చేగోడీలు మొదలైన పిండివంటలు చేసి ఉంచేవారు నరేంద్రగారి అమ్మగారు. నలుగురు పిల్లలూ ఊరంతా చుట్టిపెట్టొచ్చేవారు.  టూరింగ్ టాకీస్ లో సినిమాకెళ్ళేవారు. నరేంద్రగారి బంధువుల ఇళ్ళకు వెళ్ళి వచ్చేవారు. ఆ నాలుగు రోజులు పండుగ సందడంతా నరేంద్రగారింట్లోనే కనిపించేది.

భోగిపండుగరోజున ఉదయమే వేసే భోగిమంటలు, సాయంత్రంకాగానే బొమ్మలకొలువు పేరంటాలతొ ఇంటా బయిటా ఒకటే సందడిగా ఉండేది. సంక్రాంతి రోజున హరిదాసుల పాటలు, కోడిపుంజుల ఆటలు, ఎడ్లబళ్ళ పందాలు జరిగేవి. చూసేందుకు పిల్లలకు నాలుగు కళ్ళూ చాలేవి కావు. చందు వాళ్ళ ఊరిలో జరిగే బతుకమ్మ ఆటలు, బోనాల సంబరాలు వేరేవిధంగా ఉంటాయి. సూర్యా వాళ్ళు అక్కడి పండుగలను అస్వాదించినట్లుగా చందు వాళ్ళు ఇక్కడి సంక్రాంతి పండుగను ఆనందంతో జరుపుకొనేవారు. వెళ్ళే రోజు బామ్మా తాతయ్యలు పిల్లలకు, పెద్దలకు కొత్త బట్టలను పెట్టి సంతోషంగా పంపేవారు. వాళ్ళు కట్టించిన బియ్యం మూటలు, అటుకులు, పిండి వంటలు, పచ్చళ్ళు, తేగలు ఇత్యాదులతో సగం రైలు వీళ్ళ సామానులతోనే నిండిపోయేది. అలా రెండు కుటుంబాల మధ్య అరమరికలు ఉండేవికావు.

పిక్నిక్ లకు వెళ్ళినా, యాదగిరిగారింట్లో లేదా వారి బంధువుల ఇళ్ళలో ఏ ఫంక్షన్ లయినా అంతా కలసి వెళ్ళేవారు. పిల్లలు నలుగురు సంక్రాంతి పండుగనుండి వచ్చిన తరువాత ఓ పది రోజులు పండుగ కబుర్లు, బామ్మా తాతయ్యల ప్రేమ గురించి తమ స్నేహితులతో కథలు కథలుగా చెప్తూండేవారు. అది విన్న వాళ్ళ స్నేహితులు మాక్కూడా ఆ ఊరు చూడాలని ఉందిరా అంటూండే వాళ్ళు.

ఆ సంవత్సరం సూర్య,  కామారెడ్డిలో ఉన్న రెసిడెన్షియల్ కాలేజిలో ఇంటరులో చేరాడు. అతని చెల్లెలు ఆరో తరగతి చదువుతూండేది. సూర్యాను కంప్యూటర్ ఇంజనీరింగ్ చేయించి అమెరికాకు పంపాలని నరేంద్రగారి కోరిక.  దానికి తగ్గట్టుగా సూర్యా కూడా చాలా శ్రధ్ధగా  చదువుకొనేవాడు.

ఇక యాదగిరిగారి పొలాలు వర్షాధారాలు. పండీపండక వచ్చే ఆదాయం ఆ కుటుంబానికి తిండికి బట్టకు కరువు లేకుండా సరిపోయేది.  కొడుకును కార్పొరేట్ కాలేజిలో చేర్పించటం కష్టమని ప్రభుత్వ కళశాలలో చేర్చారు.

శెలవలకొచ్చినప్పుడు సూర్య తన దగ్గరున్న స్టడీ మెటీరియల్ ను జిరాక్స్ తీయించి చందుకి ఇచ్చేవాడు.  తెలియనివి చెప్పించుకుంటూ ఉన్న తక్కువ సమయాన్ని సద్వినియోగం చేసుకొనేవారు స్నేహితులిద్దరు. స్నేహితుడి మంచి మనసుకి చందు చాలా ఆనందించేవాడు.  పెద్దవాళ్ళంతా వీళ్ళ స్నేహానికి ముచ్చట పడేవారు.

అలా ఇంటర్ పరీక్షలు పూర్తయ్యాయి. ఈ శెలవలకు వచ్చిన సూర్య ఒక వారం పాటే అందరితో గడిపాడు. తిరిగి వెళ్ళేటప్పుడు చందుతో ఎం.సెట్ కు ప్రిపేర్ అవ్వు. ఆదివారాలు ఫోను చేస్తే ఏమైనా సందేహాలుంటే చెప్తాను. ఎగ్జాంకు చాల తక్కువ సమయమే ఉంది అని స్నేహితునికి చెప్పి వెళ్ళాడు.

ఈ లోగా ప్రత్యేక తెలంగాణా ఉద్యమం చాలా ఉధృతంగా వచ్చింది. కొందరు  కార్యకర్తలతో కలసి ఉద్యమ బాట పట్టాడు చందు.  నాయకుల ప్రసంగాలను, ఆంధ్రా వాళ్ళు మనకున్న ఉపాధిని, అవకాశాలను, మన వ్యాపారాలను మనకు కాకుండా చేస్తున్నారని, ఇక్కడి భూములను తక్కువ ధరలకు కొని, కొన్ని కోట్లను సంపాదించుకుంటున్నారని, వాళ్ళను వాళ్ళ ప్రాంతానికి తరిమి వేయాలని, వాళ్ళు ఇంకా మనతో కలసి ఉంటే ముందుముందు మనకు భవిష్యత్తే ఉండదని, కాబట్టి  వయోభేదం మరచి ప్రజలందరూ పోరాడాలి అని చెప్పిన మాటలను విని చందు లోని యువ రక్తం ఆవేశంతో ఉత్తేజం అయ్యింది. నరేంద్ర దంపతులతో మాట్లాడటం మానేశాడు.

నరేంద్రగారి తమ్ముడు  హైదరాబాద్ నుండి వచ్చి తన ‘గృహప్రవేశానికి ‘ అన్నావదినలతోపాటు యాదగిరి కుటుంబాన్ని కూడా రమ్మనమని పిలచాడు. పెద్దలంతా వెడదామనుకున్నారు. ఇద్దరాడపిల్లలు బట్టలను  సర్దుకుంటున్నారు. బయిటనుండి వచ్చిన చందు ఈ హడావిడీను గమనించి, ఏ ఊరుకెడుతున్నామని అడిగాడు తల్లిని.  నరేంద్ర మామా వాళ్ళ తమ్ముడి గృహప్రవేశానికి వెడుతున్నాం.  నీవు కూడా మంచి బట్టలను సూట్ కేస్ లో సర్దుకో అని చెప్పింది తల్లి.

ఈ ఆంధ్రా వాళ్ళంటేనాకిష్టం లేదమ్మా. నేను రాను. అయినా వాళ్ళు మనకు శత్రువులు, వాళ్ళింట్లో ఫంక్షన్ కు మనం పోవటమేమిటి? మీరు కూడా వెళ్ళకండి కోపంగా గట్టిగా అతనన్న మాటలను విని లోపల నుండి యాదగిరిగారు వచ్చారు.

ఏమిట్రా నీ లొల్లి? నోరుమూసుకుంటావా? వాళ్ళు నిన్నేం చేశార్రా?  అంతగా గుస్సా అవుతుంటివి.  ప్రతి ఎడాది అందరికన్నా ముందుగా నువ్వేగా సంక్రాంతి పండుగకు వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళటానికి తయారయ్యేవాడివి. మనం తిరిగి వచ్చేటప్పుడు ఆయమ్మ ఎన్నెన్ని మూటలను కట్టి ఇచ్చేది? వాళ్ళ ఊరగాయలు బాగుంటాయని,  ఆ హాస్టల్ తిండి బాగాలేదని, వాటిని సూర్యాకనిస్తే, సగం సీసా నువ్వే తినేసేవాడివి. ఇప్పుడు తెలివుండే మాట్లాడుతున్నావా? అంటూ  చందును కేకలేశారు. తండ్రి మాటలకు చందు ఇంకా కోపంతో విసవిసా బయటకెళ్ళిపోయాడు.

పైన ఆరిన బట్టలను తీయటానికి వెళుతున్న నరేంద్రగారి భార్య జ్యోతికి ఆ మాటలు, కేకలు వినిపించాయి. కిందకు దిగివచ్చి ప్రభావతి దగ్గఱకు వెళ్ళి వదినా!  దాదాపుగా గత నాలుగు సంవత్సరాలుగా మీ ఇంట్లో ఉంటున్నాము. మేము సూర్య కెప్పుడూ చందును నీ తోడబుట్టినవానిగా చూడమని, తన చదువుకు సాయం చెయ్యమని చెప్పి వాళ్ళిద్దరి మధ్యన అరమరికలు లేకుండా చేశాం. చేస్తున్నాం కూడా. ఇక ఇంటర్, ఎం.సెట్ లలో మంచి మార్కులొస్తే మంచి ఇంజనీరింగ్ కాలేజిలో చేర్పించవచ్చు. చందు చదువుకవసరమైన డబ్బును బ్యాంక్ లోనుగా ఇప్పించమని మా వారికి చెప్పాను. ఇంత కాలం ఒకే కుటుంబంలా ఉన్నాము. ఇప్పుడు చందులో ఇంతగా మార్పెందుకు వచ్చిందో అర్ధ్ధం కావటం లేదు. చెపుతున్న జ్యోతి కన్నీటి పర్యంతమైంది.

ప్రభావతి కూడా బాధ పడింది. నేను చందుకు చెప్తాను. నీవేమీ పరేషాన్ కాకు, మనసులో పెట్టుకోకు వదినా అంది. గృహప్రవేశానికి ఆడపిల్లలను తీసుకొని రెండు కుటుంబాల వాళ్ళు వెళ్ళారు. చందు రాలేదు. ఎం.సెట్ కోచింగ్ లో ఉండటం వల్ల సూర్య కూడా రాలేదు. ఇల్లు చాలా బాగా వుంది అని అంతా అనుకొన్నారు. ఆ కార్యక్రమం ముగించుకొని తిరిగి వచ్చారు.

ప్రభావతి ఇంటికి రాగానే చందుకి వ్రత ప్రసాదం, పిండి వంటలను పెట్టింది. నాకేమి అఖ్ఖరలేదు ఆ ఆంధ్రా వాళ్ళ ప్రసాదాలు అంటూ విసురుగా తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు చందు.

ఈలోగా రాష్ట్ర అసెంబ్లీకు ఎన్నికలొచ్చాయి. తెలంగాణా ఇచ్చి తీరతామన్న జాతీయ పార్టీ వారితో కలసి ఉద్యమ నాయకులు ఎలక్షన్ల కెళ్ళారు. ఒకటే రాష్ట్రం, ఒకటే ప్రజ అన్న పార్టీ ఆ ఎలక్షన్లలో ఓడిపోయింది. పీడ వదలి పోయిందనుకున్నారు  ఉద్యమ నాయకులు.

సూర్య ఇంటర్, ఎం.సెట్ పరీక్షలను బాగా రాశాడు. చందు ఎన్నికల హడావిడీలో అంతగా చదవలేదు. పరీక్షలను ఓ మోస్తరుగా రాశాడు. ఓ ఇరవై రోజులలో రిజల్ట్స్ వచ్చాయి.  సూర్యాకు మంచి రాంక్ రావటంతో బీ.టెక్ (కంప్యూటర్స్) సీటు యూనివర్సిటీలో వచ్చింది.  జాయిన్ అయ్యాడు.

చందు కు వచ్చిన రాంక్ కు ఓ ప్రయివేట్ కాలేజ్ లో డొనేషన్ కట్టి చేర్పించాల్సివచ్చింది.  నరేంద్రగారి భ్యాంక్ లోనే ఎడ్యుకేషనల్ లోన్ తీసుకొని చదివిస్తునారు.  ఈ విషయం తెలిసినా, తన కొచ్చిన ర్యాంక్, తనున్న పరిస్థితులకు లోన్ తీసుకోక తప్పదని తటస్థంగా ఉండిపోయాడు చందు.

నరేంద్రగారికి ఆంధ్రా వైపుకు బదిలి అయ్యింది. వెళ్ళేముందు చందును పిలిచి ఎన్నో జాగ్రత్తలను చెప్పారు, బాగా చదువుకోవాలని, మార్క్ లు మంచిగా వస్తేనే ప్లేస్మెంట్స్ మంచిగా వస్తాయని, మంచి ఉద్యోగంలో జేరితే, ముందుగా బ్యాంక్ లోన్ తీర్చివేసి ఇంకా చెల్లి చదువుకు, వివాహానికి బాధ్యత తీసుకొనే వీలుకలుగుతుందని, ఒక మేనమామలాగా సలహాలు చెప్పారు.

యాదగిరి దంపతులు తమలో ఓ భాగం దూరమౌతున్నందులకు చాలా బాధపడ్డారు. ఆడపిల్లలిద్దరు ఒకరిని పట్టుకొని ఒకరు కన్నీరు కార్చారు.

ఆంధ్రాకు వచ్చాక జ్యోతికి ప్రభావతి వాళ్ళు పదేపదే గుర్తుకొచ్చేవాళ్ళు. వాళ్ళ స్వచ్చమైన ప్రేమను నిరంతరం మనసులోనే మెచ్చుకుంటూ ఉండేది.  రాజకీయ నాయకుల మాటలను నమ్మి, చందు ఉద్యమాల బాట పట్టకుండా బాగా చదువుకోవాలని ప్రతిరోజూ ఆ దేముణ్ణి వేడుకొంటూండేది.

కాలగమనంలో నాలుగు సంవత్సరాలు గిర్రున తిరిగిపోయాయి. నరేంద్రగారు ప్రస్తుతం ఏలూరుకు బదిలీపై వచ్చారు.  సూర్య ఎం.ఎస్. చేయటానికి అమెరికా వెళ్ళాడు. ఇక చందు యూనియన్లు, ఉద్యమాలు అంటూ కాలేజ్ మానేసి తిరుగుతూ, మంచి మార్కులను తెచ్చుకోలేక పోయాడు.  క్యాంపస్ సెలక్షన్లలో అతని పేరు కూడా రాలేదు. రిజర్వేషన్లు లేక సరయిన ఉద్యోగం కూడా రాలేదు. ఉన్న ఉద్యోగాలన్నింటిని ఆంధ్రావాళ్ళే దోచుకుపోతున్నారని, అందుకే తనలాంటి వారికి ఉద్యోగాలు రావటంలేదని ప్రతివారితోను అంటూండేవాడు.

కాకపోతే ఇంటి దగ్గర అమ్మానాన్నల బాధ చూడలేక పోతున్నాడు. గత నాలుగేళ్ళుగా మిమ్మల్ని కాలేజీలకు పోనీయకుండ, చదువుకోనీయకుండా తమవెంట తిప్పుకున్నారు కదా, ఆ పెద్దమనుషులను అడగరాదా? మీకు ఉద్యోగాలిప్పించమని అంటున్న తండ్రిమాటలకు ఏమి జవాబు చెప్పాలో తెలియక బయటకు వెళ్ళిపోయేవాడు చందు.

తరువాత కొద్దిరోజులకు నరేంద్ర గారి నుండి ఫోను వస్తే చందు గురించి చెప్పి బాధ పడ్డారు యాదగిరిగారు. ఆయనకు ధైర్యం చెప్పి, మీరు బాధ పడకండి, నేను కూడా నాకు తెలిసిన వారి ద్వారా ప్రయత్నం చేస్తాను అని చెప్పారు నరేంద్రగారు.  ఓ ఇరవై రోజులకు ఓ కంపెనీ నుండి కాల్ లెటర్ వచ్చింది. చందు ఆనందానికి అంతు లేదు.

కానీ ఆ కంపెనీ ఇదివరలో తన కాలేజికి రిక్రూట్ మెంట్ కొరకు వచ్చిన కంపెనీయే! అప్పుడు తన పేరు కనీసం ఇంటర్వ్యూకు అయినా  క్వాలిఫై కాలేదు.   ఇప్పుడు ఇదేమిటి? ఎవరైనా చేరలేదా? లేక కొత్తగా ఖాళీలున్నాయా? అనుకొంటు పలువిధాలైన అనుమానాలతో ఆలోచిస్తున్నాడు. తన తండ్రి వద్ద తన సందేహాలను వెలిబుచ్చాడు. ముందు ఇంటర్వ్యూకు వెళ్ళరా, వెయ్యి అనుమానాలతో వచ్చిన అవకాశాన్ని వదులుకోకంటూ యాదగిరిగారు, చందును ప్రోత్సహించారు. ఇంటర్వ్యూకు వెళ్ళివచ్చాడు. ఓ వారం తరువాత మెసేజ్ పెడతామన్నారు.

ఓ పదిహేను రోజులకు కంపెనీ నుండి చందుకు ఉద్యోగంలో జాయిన్ కావలసినదిగా ఫోను వచ్చింది.  వెంటనే అమ్మా నాన్నలకు నమస్కరించి చెల్లెలితో సంతోషం పంచుకొన్నాడు.

రాత్రికి ఏలూరు ఫోను చేసి మామయ్యగారు వాళ్ళకి చెప్పమంది ప్రభావతి. ఉహూ! ఇది నా స్వయం కృషితో సాధించుకున్నాను.  అయినా వాళ్ళు మన రాష్ట్ర సంపదను, యువత అవకాశాలను దోచుకున్న దోపిడీదారులు, నేను వాళ్ళతో మాట్లాడను.  సూర్య అమెరికాకు  వెళ్ళేటప్పుడు నాతో ఏమైనా మాట్లాడాడా? ఉక్రోషంగా అన్నాడు చందు.

ఏరా! వాడు నీకు దాదాపుగా పదిసార్లకు పైనే ఫోన్ చేసుంటాడు. నీవొక్కసారన్నా లిఫ్ట్ చేస్తే కదా వాడు నీతో మాట్లాడేది అంటూ చివాట్లేసింది ప్రభావతి.

అదేరోజు రాత్రి నరేంద్రగారు,  యాదగిరిగారికి ఫోను చేసి “సూర్య తన స్నేహితుని తండ్రి ద్వారా చందుకు ఆ కంపెనీలో మంచి ఉద్యోగాన్నిప్పించటమే కాకుండా ఆ ప్రోజక్ట్ ద్వారా ఒక సంవత్సరం లోగా అమెరికాకు వెళ్ళే అవకాశం కల్పించాడని, అయితే ఈ విషయాలేమీ చందుకు తెలియనీయవద్దని, సూర్య సాయం ద్వారా అంటే అసలు జాబ్ కే వెళ్ళనంటాడు, కాబట్టి ఈ విషయాలను రహస్యంగా ఉంచండి” అని  చెప్పారు.

యాదగిరి దంపతులు నరేంద్రగారికి కృతజ్ఞతలను చెప్పారు.  దానికి నరేంద్రగారు నేను నా అబ్బాయికి చేశానే తప్ప వేరేవాళ్ళకు కాదుకదా అని అభిమానంతో బదులిచ్చారు.

నెలకు ముప్పై వేల రూపాయిల జీతంతో చందు ఆ కంపనీలో జాయిన్ అయ్యాడు. ఒక సంవత్సరం  కష్టపడి పనిచేస్తే అమెరికా వెళ్ళే ప్రోజక్ట్ దొరుకుతుందని తెలియటంతో ఎలాగైనా దానిని సాధించాలని కష్టపడుతున్నాడు.  స్వతహాగా మంచి వాడైన చందు ఉద్యోగంలో చేరిన తరువాత, ముందుగా తన ఎడ్యుకేషనల్ లోన్ వాయిదాలను తానే కట్టసాగాడు.  నరేంద్రగారు చెప్పినట్లు గానే ఒక సంవత్సరం గడిచేసరికి, కంపెనీ వారు చందును అమెరికాకు పంపారు. “వీసా” వ్యవహారమంతా కంపెనీయే చూసుకొంది. కంపెనీ వారు అమెరికా ప్రయాణమనడంతో ఇంకా ఉత్సాహం వచ్చింది చందుకి. మిగిలిన అప్పును తీర్చేయడమేకాక చెల్లెలి చదువుకు కూడా సహాయం చేయవచ్చని ఆలోచిస్తునాడు

చందు అమెరికాకు వెళ్ళే రోజు వీడ్కోలు చెప్పటానికి విమానాశ్రయానికి యాదగిరి  దంపతులతోపాటు నరేంద్ర దంపతులు కూడా వచ్చారు.  ఏవో పిండివంటలు, పచ్చళ్ళు, పొడులు తీసుకువచ్చారు. దేశంగాని దేశమెడుతున్నావు, అక్కడ సూర్య నీవు అన్నదమ్ములా కలసి మెలసి ఉండండి అంటూ సూర్య ఫోను నెంబరుతోపాటుగా తాము తెచ్చిన వస్తువులన్నింటినీ చందుకు ఇచ్చారు. ఏ కళనున్నాడోగాని సూర్యా ఫోను నెంబర్ తన ఫోనులో ఫీడ్ చేసుకొన్నాడు.

కంపెనీ వాళ్ళు అమెరికాలో వసతి ఏర్పాట్లు చేసిఉంచారు. నలుగురి షేరింగ్ ఉన్న ఇల్లు అది. రెండు పడక గదులు, హాలు, కిచెను ఉన్నాయి. రెండు పడక గదుల్లోను రెండేసి మంచాలు వేసి ఉంచారు. బెంగాలీ వాళ్ళిద్దరు ఒక రూం లో ఉంటున్నారు. తనకు కేటాయించిన గదిలో ఇంకొక తెలుగు అతను ఉన్నాడు. చందు వెళ్ళేటప్పటికి ఆ తెలుగతను బయటకు వెళ్ళాడు. దాదాపు 24 గంటల ప్రయాణపు బడలికతో ఉన్న చందు తన అలమరాలో లగేజ్ సర్దుకొని మంచంపై వాలి పోయాడు. నిద్రలేచేటప్పటికి తన రూంమేట్ ఇంకా రాలేదు. కాస్త ఫ్రెష్ అయి వచ్చి  కుర్చీలో కూర్చొని గదిని, పరిసరాలను చూస్తున్న చందుకు, టేబుల్ పై ఉన్న ఫోటొ కనబడింది.

చూసిన వెంటనే ఒక్కసారి షాకయ్యాడు. తను సూర్యతో కలసి తీయించుకొన్నదా ఫోటో. తెలుగతను రూంమేట్ అంటే ఎవరో అనుకున్నాను. సూర్య తన రూంమేటా!. తను గత అయిదారేళ్ళనుండి సూర్యతో మాట్లాడటమేలేదు. అయినాసరే సూర్య తమ ఇద్దరి ఫోటో పెట్టుకున్నాడెందుకు? అనుకొంటూ టేబుల్ పై తెరచి ఉన్న డైరీని చూసి ఇలా పుస్తకాన్ని మూసే టైం కూడా లేదా అతనికి? ఎవరైనా చదివితే? అయినా తెలుగు రానిచోట పుస్తకం మూసినా తెరచినా ఒకటే అనుకున్నాడేమో అనుకొంటూ ఆ డైరీను మూసెయ్యాలని కుర్చీ లోంచి లేచి సూర్య టేబుల్ దగ్గరకెళ్ళాడు. తెరచి ఉంచిన పేజీలో రెడ్డింక్ తో అండర్ లైన్ చేసిన మాటను చూసి ఆశ్చర్య పోయాడు. ఆ పేజీలో తన పేరును చూసి, సూర్య తనగురించి రాశాడా? ఏం రాశాడో? అన్న ఉత్సుకతతో డైరీ లోని ఆ పేజీను చదవటం మొదలుపెట్టాడు చందు.

అందులో, “ఈ రాత్రి నా స్నేహితుడు చందు విమానం ఎక్కి ఉంటాడు. ఈ పాటికి విమానం బయలుదేరి ఉంటుంది. ఇంకొన్ని గంటలలో నా చందును చూస్తాను. వాడి భ్రమలనన్నింటిని దూరం చెయ్యాలి. మేమున్న ఆ నాలుగేళ్ళు, చందు కుటుంబమంతా మాపై ఎంతో ప్రేమను చూపించింది. ఆ మారుమూల పల్లెటూళ్ళో మంచి ఇల్లు అద్దెకిచ్చి, నాన్నగారికి పెద్ద కష్టమర్లను పరిచయం చేసి, తమతో పాటు నానమ్మా వాళ్ళ ఊరువచ్చి, ఎన్నెన్ని కబురులతో, ఆటలతో ఎంత సరదాగా గడిపామో?  ఆ ప్రేమనంతటిని మా కుటుంబ సభ్యులందరమూ గుండెల్లో దాచుకున్నాము. రాష్ట్ర విభజన ఉద్యమం పేరుతో చందు మాత్రము  ఒకే కుటుంబంలా ఉంటున్న మానుండి  దూరం అయ్యాడు.

మాలాంటి యువతను పెడతోవ పట్టించి, ఉద్యమాల బాటలోకి లాగి, రాజకీయ నాయకులు విద్వేషాలను రెచ్చగొట్టటం చేతనే చందు లాంటి వారి మనస్సులు పాడైనాయి. రాష్ట్రాలు వేరైనప్పటికి ప్రజలు కలసిమెలసి ఉండవచ్చును కదా! ప్రజల అంతరంగాలు స్వచ్చంగా ఏ మాలిన్యాలు అంటకుండా ఉండవచ్చును కదా!.

అయినా వాణ్ణి మేమెలా దూరం చేసుకొంటాం? నేను పట్టుబట్టి, నాన్నగారి ద్వారా ఎడ్యుకేషనల్ లోన్ ఇప్పించబట్టి, వాడు నాలాగా ఇంజనీరింగ్ చదివాడు. మా బంధం కలకాలం నిలవాలని, తనను నాతో సమానంగా అమెరికాకు రప్పించాలనే నా ప్రయత్నం ఆ భగవంతుని దయతో నెరవేరబోతోంది. వాడు అమెరికాకు వస్తున్నాడు. కాని నా మనస్సులో ఎన్నో సందేహాలున్నాయి.  వాడు నాతో ఫోనులోనైనా మాట్లాడతాడా? అతనెక్కడున్నది తెలుసుకొని వెళ్ళి కలిస్తే, నాతో ఎలా ఉంటాడు?  నా ప్రేమతో నెమ్మదిగా అతన్ని మార్చగలిగితే, పెద్దలంతా చాలా సంతోషిస్తారు”. అంటూ తన గురించి రాసుకున్నడు సూర్య.

అదంతా చదివాక చందుకు తన స్నేహితుని మనస్సేమిటో తెలిసింది. ఎంత తప్పుగా అర్ధం చేసుకున్నాను సూర్యను అన్న బాధతో ఏమిచేయాలో చందుకు తెలియలేదు. సూర్యాను కలవాలంటే చాలా గిల్టీ గా ఫీల్ అవుతున్నాడు చందు. దాంతో సూర్యను కలవకుండా ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు చందు. సూర్యా బయటకెళ్ళాక రూం కు రావటం, అతను వచ్చే టైం కు తాను బయటకెళ్ళిపోవడం చేస్తూ సూర్యను తప్పించుకు తిరుగుతున్నాడు.

అది నెలలో ఆఖరి ‘వీకెండ్’ కావటంచేత ఆఫీసు వాళ్ళు ‘టీం లంచ్’ ఏర్పాటు చేయటంతో స్టాఫ్ అందరు ఓ ‘ఇండియన్ ఫుడ్ కోర్ట్’ కు వెళ్ళారు. అక్కడ అందరూ ఆనందంగా కబుర్లు చెప్పుకుంటున్న సమయంలో ఓ అగంతకుడు చేతిలో రివాల్వర్ తో చొరబడి అందరిని భయపెట్టసాగాడు. ఇండియన్స్ కాని వారందరూ బయటకు వెళ్ళిపోండి, ఇండియన్స్ మాత్రమే ఇక్కడుండాలి, లేకపోతే తీవ్ర పరిణామాలను ఎదుర్కోవాల్సి వస్తుంది అంటూ రెండు సార్లు గాలిలోకి కాల్పులు చేశాడు. దాంతో అందరూ భయపడిపోయి, బయటకు పరుగులు తీశారు. ఒక్క ఇండియన్స్ మాత్రమే లోపల ఉండిపోయారు. ఒకతను ధైర్యం చేసి సెల్ లో ఫోటొలు తీసి పోలీసులకు మెసేజ్ పెట్టాడు. అందరికంటే వెనుకనున్న చందుకు మాస్క్ వేసి పాకుతూ తనతో రమ్మనమని చెప్పి వెనుక  ద్వారం గుండా బయటకు వెళ్ళిపోయాడు. ఇదంతా ఆ అగంతకుని దృష్టిలో పడకుండానే జరిగిపోయింది. ఈలోగా సమాచారమందుకున్న వెంటనే పోలీసులొచ్చి  ఏ నష్టం వాటిల్లకుండా ఆ అగంతకుణ్ణి అరెస్ట్ చేసి తీసుకెళ్ళిపోయారు.  పోలీసులతో వెడుతూ కూడా ఆ వ్యక్తి  “బ్లడీ ఇండియన్స్, గో బ్యాక్ టు యువర్ కంట్రీ” అంటూ అరుస్తూనే ఉన్నాడు. ఇండియన్స్ అంతా బ్రతుకు జీవుడా అంటూ టెన్షన్ నుండి బయట పడ్డారు.

కార్లో కొంచం దూరమెళ్ళాక  చందు మాస్క్ తీసేసి, ఎవరు మీరు? నన్ను ఒక్కణ్ణే కాపాడారు? మరి మిగిలిన మావాళ్ళంతా.. భయంగా అన్నాడు. మీవాళ్ళందరిని పోలీసులొచ్చి కాపాడారు.  ఆ అగంతకుణ్ణి పోలీసులు అరెస్ట్ చేశారని, రెస్టారెంట్ లో మిగిలిన అందరూ క్షేమంగా ఉన్నారని ఇప్పుడే మెసేజ్ వచ్చింది, మీరు నాకు చాలా కావలసిన మిత్రులు కాబట్టి మిమ్మల్ని ఒక్కరినే బయటకు తీసుకు వచ్చాను అంటూ తను వేసుకున్న మాస్క్ ను కూడా తొలగించాడు సూర్య. అతన్ని చూడగానే నువ్వా సూర్యా! కారాపు అంటూ గబగబా కారుదిగి సూర్యను కౌగలించుకున్నాడు. దేశం కాని దేశంలో నా ప్రాణాలను కాపాడావు చాలా థ్యాంక్స్ అన్నాడు చందు.

“వాళ్ళంతా జ్యాత్యహంకారులు. ఉపాధిలేక, ఉద్యోగాలు దొరకక, ఇతర దేశాలనుండి వచ్చిన మనలాంటి వాళ్ళు, వాళ్ళ ఉపాధి అవకాశాలను  దోచేసుకుంటున్నామనే భ్రమలో ఇలా ఇండియన్స్ ఉన్న రెస్టారెంట్ల మీద, థియేటర్స్ మీద, విచ్చల విడిగా కాల్పులు జరుపుతున్నారు. థ్యాంక్స్ టు గాడ్ నిన్ను కాపాడుకోగలిగాను” అన్నాడు సూర్య.

నన్ను క్షమించరా సూర్యా! ఇంతకాలం ఇక్కడి జ్యాత్యహంకారులవలెనే మీ ఆంధ్రావాళ్ళు మా ఉపాధి అవకాశాలను, సంపదను దోచుకుంటున్నారనే అపోహలో నిన్ను, మీ నాన్నగారిని నేను మానసికంగా చాలా బాధపెట్టాను.  మనమంతా ఒక్కటే, మానవత్వం నిండిన మనుషులమని గ్రహించాను అన్నాడు చందు.

మనం భరత మాతకు రెండు కళ్ళురా, మనం సూర్యచంద్రులం, పద కారెక్కు ఆఫీస్ కెడదాం అన్నాడు సూర్య.

.

 

రచన: RC కృష్ణస్వామిరాజు

 

రామక్కవ్వ తన  తిత్తి లోని పొగాకు చెక్కల్ని నముల్తూ రెడ్డోళ్ళ బావి కాడ నిలబడి ఆకాశం కేసి పదే పదే చూస్తోమ్ది. మిట్ట మధ్యాహ్నం మూడు గంటలైనా   కాలికి చెప్పులైనా  లేకుండా ఆకాశాన్ని చూసి చూసి విసిగింది. తల దించి నీళ్లు లేక ఎండిపోతున్న  తన సెనిక్కాయల కయ్యిల్నిచూస్తూ ఏడుపుమొఖంతో నిలబడి ఉంది. నాలుగు మూరల నారాయణవనం పంచె కట్టి సైకిల్లో సర సర పోతున్న సాంగెన్నని  తన  ఎడమ చేతితో ఆపింది.

‘ ఒరేయ్ సాంగా, ఎండలేందిరా ఇట్టా మండి పోతా ఉండాయి. ఊర్లో పిలకాయల్ని పురమాయించి కప్పల పెండ్లి చేయరాదారా. కప్పల పెండ్లి చేస్తే  కోరిన కొండ మీద వాన పడతంది కదరా’ అని నిలబెట్టి అడిగింది.

‘ ఆదివారం తెల్లార్తో సిన్నక్కోళ్ల కొట్టం  కాడికి బడి పిలకాయలంతా చెడుగుడు ఆడేదానికి వస్తారక్కా. అప్పుడు అడిగి చూస్తా. అయినా మంత్రాలకు చింతకాయలు రాలే కాలమక్కా ఇది’ అంటూ నడుము తిప్పుతూ    సైకిలు తొక్కుకొంటూ పోయినాడు. ‘అట్ట అనమాకురా నాయనా,  ఏ పుట్టలో ఏ పాము వుందో ఎవడికి తెలుసురా నాయనా’ అంటూ రామక్కవ్వ కాళ్లీడ్చుకొంటూ ఊర్లోకి నడిచింది.

XXXXX

సాంగెన్న తన  నోట్లోనుంచి కారుతున్న జల్లును పై గుడ్డతో తుడుచుకొంటూ  తుంబూరామె మసాలా వడలు తింటూ తాటి చెట్ల కింద కూర్చొని వున్నాడు. చెడుగుడు  ఆడదామని వచ్చిన చీమిడి చిన్నబ్బకి విషయం చెప్పినాడు. వాడు గుండమ్మకథ సినిమాలో ఎన్టీయారు లెక్కన భుజాలు ఎగురవేస్తూ, స్టెప్పులేస్తూ పడిసెం ప్రకాషుకి, దగ్గుల జగ్గయ్యకి, కత్తుల కాంతారావు కీ చెప్పినాడు. అందరూ చేరి తన వడల్ని పెరుక్కొంటారేమోనని సాంగెన్న వేడి వేడి  వడల్ని తన లోపలి నిక్కరులో దాచి పెట్టినాడు. వడల వేడి తొడలకి తగులుతున్నా తైతక్క లాడతా కప్పల పెండ్లి ఎట్ల చేయాల్నో వాళ్ళకి చెప్పినాడు.

ఇంతలోపల తంటలాయన కొడుకు, ఆరేల్లాయన మనవడు, తునకలాయన తమ్ముడు, పొట్టేళ్లఆయన పెద్దమ్మ కొడుకు, నేండ్రకాయన్న నాలుగో కొడుకు వచ్చినారు. ” మొదట వచ్చిన వాళ్లే అబ్బా పెండ్లి పెద్దలు. వెనక వచ్చినోళ్లంతా ఊరకే పక్కనుండి పెండ్లికి ఆ పనీ ఈ పనీ చేయాలసిందేనబ్బా” అని పెద్దరాయుడు లెక్కన ఫోజు కొడతా చెప్పినాడు సాంగెన్న.

కాలర్లు ఎగర వేసినారు చీమిడి చిన్నబ్బ పడిసెం ప్రకాశు దగ్గుల జగ్గయ్య కత్తుల కాంతారావు. మిగిలినోళ్లు మూతులు ముడిచినారు. అయినా చేసేదేమీ లేక ” దీపం నూనెలో ఊర్లో వాళ్ళు వేసిన చిల్లర పైసల్తో కొనిన గెనిసి గెడ్డలు, గేగులు,మొక్క జొన్నలు   మాకు కూడా పెట్టాలి” అని షరతు పెట్టినారు.

అందరూ కలిసి కోమిటోళ్ల బావి కాడికి పోయినారు. మగ కప్ప సులభంగానే దొరికింది. మూడు ఆడ కప్పలు దొరికినట్లే దొరికి జారిపోయినాయి. ‘ఎక్కడైనా లేడీస్ కి డిమాండు రబ్బా’ అని   నాలికతో మీసాలు  లాక్కొంటూ చెప్పినాడు సాంగెన్న. పిల్లగ్యాంగుపకపకా నవ్వింది. అయినా పాలుమారకుండా[ఓపిక నశించనీయకుండా] రాఘవన్నోళ్ల   బావి, సింగరాజోల్ల బావి,ఆకేటోళ్ల బావి తిరిగి ఆడ కప్పను పట్టుకొచ్చినారు.

నల్ల పొడుగాటి రోకలిని చేంద బావి నీళ్లతో శుభ్రంగా కడిగినారు. పసుపు కుంకుమలు రాసినారు. మామిడిమండలు కట్టినారు.గుండుమల్లెల మాల రోకలికి చుట్టినారు.కప్పలకు బొట్టూ కాటుకలు పెట్టి అలంకరించినారు. రోకలి కుడిపక్కన ఆడ కప్పను, ఎడమపక్కన మగ కప్పను దారమేసి కట్టినారు.చిన్నబ్బ గోవిందలు చెబుతూ గండర నూనె దీపం ఎత్తుకున్నాడు.ప్రకాషు పూజారి లెక్కన తెల్ల పంచెతో కీసాపు కట్టి నుదిటిన నామాలు పెట్టి ముందు నడిచినాడు.జగ్గారావు  కాంతారావులు రోకలిని భుజాలపైన పెట్టుకున్నారు. సాంగెన్న పెండ్లి పెద్దగా కుడి చేతిలోని  తెల్ల రుమాలు విసురుతూ ఎడమ చేతితో విజిల్  వేస్తూ మూడు మూరల వెదురు కర్రను చంకన పెట్టుకొని ట్రాఫిక్ పోలీస్ లెక్కన వీరి వెంట నడుస్తున్నాడు.

తమకు అర్థం కాని  జరుగుతున్న తంతుకి[పెండ్లికి]కప్పలు బెకెబెకా అరావాల్సింది పోయి బిత్తరబిత్తరగా అటూఇటూ చూస్తున్నాయి.

ఇంతలో గండు గిరిజ, పొట్టి జడల పద్ది, పోనీటైల్ పారు, బోడి బాలామణి ‘మమ్మల్ని పిలవకుండానే పెండ్లి చేస్తేస్తారా, రా’ అంటూ పరిగెత్తుకొంటూ వచ్చి పెళ్లి బృందంతో కలిసి పోయినారు.

‘ఊళ్ళో పెళ్ళయితే  కుక్కలకు హడావుడి కదా’, రాఘవడి  ఇంట్లోని ఎర్ర కుక్క, చీటయ్యన్న వాళ్ళ తెల్ల కుక్క, గూని గురవరాజు ఇంటి నల్ల  కుక్క, గజలక్ష్మక్కోళ్ల గోధుమ రంగు కుక్కలు వీరి వెనకనే నడిచినాయి

రాములోరి గుడికాడినుంచి తూర్పు వీధిలోకి పోయినారు.

రచ్చ బండ కాడ రామక్కవ్వ కూర్చొని పొగాకు నమలతా సినిమా చూసినట్లు చూస్తా ఉంది. అప్పటికే ఆకాశం నల్ల బడటం రామక్కవ్వ గమనించింది. ఊర్లోని  గుర్రమ్మ గోవిందమ్మ  సాలక్క  బంగారక్కలు ఊర్లో విషయాలు మాట్లాడదామని రామక్కవ్వ చుట్టూ చేరినారు.రామక్కవ్వ కప్పల పెండ్లి చూస్తా ఉండేసరికి వాళ్ళు కూడా ఊర్లో కథలు మాట్లాడేది నిలిపేసి పిలకాయలు చేసే పెండ్లిని ‘ఆ’ అని నోరు తెరిచి చూడ సాగారు.

ఊర్లో కొత్తగా ప్రాక్టీసు పెట్టబోయే ఆర్ ఎమ్ పీ డాక్టరు  తాను కొత్తగా చేర్చుకోబోయే నర్సుకి సూది వేయడం ఎలాగో నేర్పిస్తున్నాడు. పెళ్లి బృందాన్ని చూసి చెప్పులు తీసి దీపానికి దండం పెట్టుకొని రూపాయి బిళ్ళని నూనె దీపంలో వేసినాడు. భలే మంచి బోణీ కొట్టామని అనుకున్నారు సాంగెన్న బృందం.

తాగేలి తులసి వీధిలోకి వచ్చి ‘ఒరే చిన్నబ్బా, మీ అమ్మ నాయన్లు ప్రతిసారీ బెల్లం గానుగ ఆడించేటప్పుడు  చెంబు చెరుకు రసం పంపించే వాళ్ళు. ఈసారి పాలడ[బిడ్డలకు పాలు పొసే చిన్న గిన్నె] అంత చెరుకు రసం కూడా పంపలేదు ఏమిట్రా’ అని నిల దీసింది.’మాకే లేదు నాకుడు బెల్లం,నీకు ఎక్కడనుంచి తెచ్చి ఇచ్చేది గోకుడు బెల్లం’ అందామనుకొని తాగేలి తులసికి కోపం వస్తే ఈడ్చి ఈడ్చి కొడుతుందనే   విషయం గుర్తుకు వచ్చి ‘అమ్మ తో చెప్తాలే అక్కా’ అని నెమ్మదిగా చెప్పినాడు.  తాగేలి తులసి ఇంట్లో ఉండే మారని అర్థ రూపాయ బిళ్లల్ని బిజారి[సేకరించి]  తెచ్చి నూనె దీపంలో వేసింది.

XXXXX

పడమటి వీధి లోకి వెళ్ళినారు.

శేషంపేట శ్యామలక్క యెర్ర నీళ్లు కలుపుకొచ్చి కప్పల పైన పోసింది. ‘పెండ్లికి పైసలియ్యలేనుకానీ ఇవి పట్టుకుపోండ్రా’ అని సొరకాయ ఒకటి గుమ్మడి కాయ ఒకటి  సాంగెన్న  చేతిలో పెట్టింది. ‘మంత్రసాని పనికి ఒప్పుకున్నాక బిడ్డ  అయినా, గడ్డ అయినా పడాలసిందేకదా’ అనుకొని ముందుచూపుతో తెచ్చుకొన్న  గోతాములో వాటిని వేసుకొన్నాడు.

అంతలో శ్యామలక్క ఆడ పడుచు ఆదిలక్ష్మి గబగబా పరుగెత్తుకొచ్చి ప్రకాషుతో ‘మీ  టైలర్   నాయన జాకెట్లు  ఫిట్టుగా కుట్టి పెట్టినాడు ఏందిరా నాయనా,వదులు చేసుకోలేక చస్తా వున్నాము’ అని నిలదీసింది. ప్రకాషు ‘కాశీకి పోయినా కావడి బరువు మోయాల్సిందే కదా’ అనుకొని నవ్వి ఊరుకున్నాడు.

XXXXX

దక్షిణం వీధికెళ్ళినారు. ముంగిలిపట్టు మార్కొండన్న పంచె ఎగగట్టి సరసరా పోతా వీళ్లని చూసి నిలబడినాడు. ‘ఏమి మార్కొండన్నా పరుగులు తీస్తా వుండావే?’ అని అడిగినాడు సాంగెన్న. ‘ఏమీ  లేదురా సాంగా, మూడేండ్ల ముందు నీరువాయి నరసింహం మనవడి పెండ్లికి 116లు చదివించినానురా,విశ్వాసం లేని నాయాలు …  మొన్న మా పాప పెండ్లికి వచ్చి తౌడు తినినట్లు తిని పోయినాడుగానీ, పైసా చదివించ  లేదురా  అబ్బీ … ఈ  రోజు తాడో పేడో తేల్చుకొందామని నీరువాయి నరసింహం ఇంటికి పోతా ఉండా …. అంటూ సర్రున వెళ్ళినాడు.

నవ్వితే నాలుగు తన్నులు తంతాడేమోనని భయపడి ఆయన పోయే వరకు నవ్వును బిగబట్టి ఆయన పోయినాక అందరూ పడీపడీ నవ్వినారు.

ఇంతలో కువైట్ కమలక్క తన మూడవ మనవడిని చంకన పెట్టుకొని దక్షిణం వీధి కొసలో  గాడిదల దగ్గర నిలబడి ఉంది. రామసముద్రం నుంచి గాడిదలను ఊరూరా తోలుకొచ్చి పాలు పిండి ఇచ్చే పురుషోత్తముడు అక్కడే ఉన్నాడు. ‘పసి బిడ్డలకి గాడిద పాలు తాగిపిస్తే బిడ్డలు పుష్టిగా బలిష్ఠంగా తయారవుతారని  ఊరులో అందరూ పసి బిడ్డలకు గాడిద పాలు తాగిస్తారు కదా’ అని గమ్మున కమలక్క దగ్గరే నిలబడినారు.

‘ఏమిరా సాంగా, వానల కోసం కప్పల పెండ్లి చేస్తా ఉండారా, భలే భలే … అయినా నా కాడ మొత్తం  అంతా దీనార్లే ఉండాయి కదరా,రేపన్నా ఎళ్లుండన్నా తిరుపతి బ్యాంకు కెళ్ళి మార్చుకొని రావాలి’ అని చెప్పి ఇంట్లోకెళ్ళి సూట్ కేస్ లో ఎక్కడో ఇరుక్కొని వున్న బ్రెడ్డు ముక్కలు,చాక్లెట్లు ,ఖర్జురాలు పేపర్లో పొట్లం కట్టి తెచ్చి ఇచ్చిమ్ది. పిలకాయలంతా చాక్లెట్లు చూసి తియ్యటి   గుటకలు మింగినారు.

జగ్గారావును చూసిన కమలక్క ‘ఒరేయ్ జగ్గా,మూడేండ్ల ముందు నేను కువైటు కు పోయే ముందు మీ ఇంటికి కోడిగుడ్ల పొరుటు పంపించిన చిన్న గిన్నె ఇంకా మాకు ఇవ్వలేదంట కదరా,మీ అమ్మనడిగి రేపన్నా తెచ్చి ఇయ్యరా’అనింది. జగ్గారావు మూతి -మాడిన దోసె పెనుము మాదిరి ఐయింది. ‘ఈ పెద్దోళ్లు  గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ముందర వాళ్ళ బాయ్ ఫ్రెండ్స్ గాలి తీయ కూడదని ఎప్పుడు తెలుసుకొంటారో కదా ‘అని తెగ బాధ పడుతూ ‘అట్లే కమలక్కా, అమ్మతో చెప్తాలే’ అని చిన్న గొంతుతో చెప్పినాడు.

XXXXX

చివరిగా ఉత్తరం వీధి మలుపు తిరుగుతూ ఉంటే సాంగెన్న గట్టిగా విజిల్ ఊది ‘స్టాప్ ‘అని గట్టిగా అరచినాడు. ఎక్కడి వాళ్ళు అక్కడే నిలబడ్డారు. ‘గోవిందలు పలకడం లేదు’ అని అరచినాడు. అంతే.. అందరూగట్టి గట్టిగా  గోవిందలు పలికినారు . పెండ్లి బృందం నడక ప్రారంభించింది .

దోవలో వారికి  చింత చెట్టు కనిపించింది. పెళ్లి బృందంలోని ఆడ పిలకాయలంతా పోయి అందినన్ని పచ్చి చింతకాయలను కోసినారు.సాంగెన్న పరుగెత్తి పోయి వాల్లింటిలోనుంచి ఉప్పు మిరక్కాయ తెచ్చినాడు. పక్కనే వున్న రాళ్ల పైన చింతకాయలు పెట్టి రాళ్లతోనే చింతకాయలను దంచినారు.  తలా కొంచెం ఊరు[మి]బిండి [పచ్చడి] చప్పరిస్తూ పుల్లదనానికి ‘అయ్యో అయ్యో అయ్యయ్యో’ అనుకొంటూ ఉత్తరం వీధిలోకి ఉరికినారు.

ఆరూరామె మనవడిని ఎత్తుకొని మురిపంగా కోడి కూరని చిన్న చిన్న ముక్కలుగా చేసి మనవడి నోట్లో   దూరస్తా ఉంది.వాడు తిననంటే తిననని మొరాయిస్తా ఉండాడు.  సాంగెన్నఉండ బట్టలేక ‘ఏమక్కా, అబ్బికి  కోడి కూర  నచ్చలేదా’ అని అడిగినాడు. ‘అవునురా సాంగా, వాడికి చికెన్ ముక్కలు వద్దంటరా నాయనా, పెద్ద పెద్ద చియ్యలు[మటన్ ముక్కలు] కావాలంట! మీ మావ మటన్ రేటు పెరిగిపోయిందని చికెన్ తెచ్చినాడురా, నేను ఇప్పటికిప్పుడు పొట్టేలు కూర ఎక్కడినుంచి తెచ్చేదిరా?’ అంటూ ఇంట్లోకెళ్ళి పడి బియ్యం తెచ్చి పెళ్లి బృందానికి ఇచ్చ్చింది.

వెనక వెనక దాక్కొంటున్న కాంతారావును చూసిన ఆరూరామె ‘ఒరేయ్ కాంతఁడూ … ఏమిరాఎనుము  [బఱ్ఱె] పాలు పల్చగా పోస్తా ఉండారు. పాలల్లో చింత గింజ వేస్తే తేలాడాల్సింది పోయి బుడుక్కున మునిగి పోతా   ఉంది కదరా,ఒక పూట కాకపోయినా ఇంకొక పూట అయినా చిక్కంగా పాలు పోస్తే కదరా, మాకేమైనా దుడ్లు చెట్లకు కాస్తా ఉండాయా, మీ అబ్బాఅమ్మలకు చెప్పురా’అని రాగాలు తీస్తూ చెప్పింది. ‘చింత గింజ పాలల్లోనే కాదు,నీళ్ళల్లో వేసినా మునిగిపోతుందక్కా’అందామనుకొని ఎందుకొచ్చిన గొడవ, మంచి పాలగిరాకీ  వదులుకునేది ఎందుకని ‘అట్లనే పిన్నమ్మా’ అని బదులిచ్చినాడు.

ఎదురుగా వైట్ &వైట్ డ్రెస్సు వేసిన  బంగారు రాజు తన చొక్కా జేబులో  హీరో శోభన్ బాబుతో తాను కలసి వున్న  ఫోటో పెట్టుకొని ఎదురు వచ్చాడు. ఆయన వెనుకే ఆయన మిత్ర[భజన]మండలి నడుస్తోమ్ది.వీరిని చూసి బంగారు రాజు సినీ  స్టార్ స్టైల్ లో  నిలబడి రేబాన్ కళ్ళజోడు ముక్కుల మీదకి లాక్కొని చొక్కా జేబులోనుంచి పల పల లాడే పది రూపాయల నోటిచ్చి ‘జల్సా చేసుకోండి’ అని చెప్పి వెళ్ళినాడు. పిలకాయలు పది రూపాయల నోటుని కను గుడ్లు పెద్దవి చేసి చూసినారు.

బంగారు రాజు పది అడుగులు వేసినాడో లేదో కాంతారావు అదో రకంగా చూస్తూ సాంగె న్నతో ‘బంగారన్న ఏయే సినిమాలలో నటించినాడన్నా’  అని అడిగినాడు.

‘అయ్యోరామా, అప్పుడెప్పుడో కోడెనాగు సినిమాలో షూటింగ్ కని చంద్రగిరికి శోభన్ బాబు వస్తే గ్రూపు సీన్ లోనో, డ్యాన్సులోనో  ఈయన ఎక్కడో ఒక మూల నిలబడి వున్నాడు. అప్పటినించి ఇదే బిల్డప్. షూటింగ్ అయినాక శోభన్ బాబుతో ఫోటో తీసుకొని వాల్లింట్లో హాల్ లో పెద్ద కలర్ ఫోటో పెట్టించినాడు . ఫోటో కింద పెద్ద అక్షరాలతో బంగారురాజుతో శోభన్ బాబు అని తెలుగులో టైపు చేయించినాడు . ఇంటికి వచ్చి పోయే వాళ్ళకి ఆ ఫోటో చూపిస్తాడు.మెచ్చుకొంటే మురిసి పోతాడు. ఈయన సుత్తి భరించలేక వాళ్ళ  ఇంట్లో వాళ్ళు, ఆ పక్క నాలుగు ఊరోళ్లు, ఈ పక్క నాలుగు ఊరోళ్లు తలలు బాదుకొంటూ ఉంటారురా నాయనా!  తను ఒక పెద్ద యాక్టరు అయినట్లు ఎప్పుడూ తన చుట్టూ నలుగురిని తిప్పుతూ వారిని  మేపుతూ ఉంటాడు’ అనడంతో అందరూ పక పక నవ్వినారు.

ఎండల్లో వీధులన్నీ తిరిగి అలసిన పిలకాయలు కప్పల  ఊరేగింపు పూర్తి చేసి వస్తా ఉంటే సాంగెన్న ‘ఒరేయ్ చిన్నబ్బా, నీ తలకాయ పైన చుక్కలుచుక్కలుగా నీళ్లు ఉండాయి ఏందిరా’ అని అడిగినాడు. వాడు గలగల నవ్వతా ‘పైన వాన పడతా ఉంటే నా తల పైననే కాదు,అందరి తలల పైనా నీళ్లు ఉండాయి’అని ఎగిరి ఎగిరి చెప్పినాడు. అప్పుడు అందరూ ఆకాశం వైపు చూసినారు .చిన్నచిన్నగా వాన చినుకులు పడుతున్నాయి.               అందరూ ఎగిరి గంతులేసుకొంటూ రాములోరి గుడి కాడ చేరినారు. వచ్చిన ఉప్పు పప్పు బియ్యం కాయగూరలు పండ్లు పైసలు అన్నీ రోకలి ముందర ఉడ్డ [కుప్ప] బోసినారు. కప్పలకి టెంకాయ కొట్టి కర్పూర హారతులిచ్చి గోవిందలు చెప్పినారు.

అందరూ గుంపుగా తమకు వచ్చిన పైసల్ని పప్పు ఉప్పు కూరగాయల్ని పండ్లనీ తీసుకొని సుగుణక్క అంగడికి పోయి ‘బదులుకు బదులు… ఇవన్నీ తీసుకొని గెనిసి గెడ్డలు, గేగులు,మొక్క జొన్నలు  ఇవ్వక్కా’ అని అడిగినారు. వారిని ఎగా దిగా చూసిన సుగుణక్క ‘మీరు నేను చెప్పే పొడుపు కథ విప్పితే మీరు అడిగినవన్నీ ఇస్తాను ‘ అంటూ ‘గద్వాల శంకరయ్య,గంతులేసి దొంతిగ కూసుంటాడు’  అని పొడుపు విసిరింది. అందరూ తలలు గోక్కొంటూ అటూ ఇటూ చూడసాగారు.

సుగుణక్కను మంచి చేసుకోవాలనే ఉద్దేశ్యంతో సాంగెన్న అంగడిలో మూలగా కూర్చొని వున్న సుగుణక్క మొగుడిని ‘ఏమన్నా,అప్పుడెప్పుడో ఒళ్ళు నెప్పులని చెబతా వున్నావు. ఇప్పుడు ఎట్లా ఉండా దన్నా’ అని అడిగినాడు. సుగుణక్క మొగుడు వయ్యారంగా ఊగుతూ ‘మందు తాగేటప్పుడు మేలుగా ఉనిందిరా సాంగా, డాక్టరు రాసిచ్చిన మందులు వాడతా  ఉంటే ఎందోగా వుందిరా సాంగా’ అని బదులిచ్చినాడు. పిలకాయలంతా పకపక నవ్వినారు. సుగుణక్క తన మొగుడ్ని ఉరిమి ఉరిమి చూసింది.

ఎక్కడినుంచి వచ్చ్చిందో రామక్కవ్వ కులకతా వచ్చ్చింది. వస్తూ వస్తూ సుగుణక్క పొడు పుకు విడుపుగా పిలకాయలకు సమాధానానికి ఉప్పు అందిస్తున్నట్లుగా ‘నాలుగు కాళ్ళ నటంగి ,తోక లేని తొట్టంగి గంతేసి మీద కూర్చోమ్ది’ అనడంతో… అందరూ గట్టిగా “కప్ప” అని అరచినారు.

xxxxx

వాన ఆగి ఆగి కురుస్తోంది.

రామక్కవ్వసాంగెన్నలతో  పాటు ఆడ పిలకాయలు మగ పిలకాయలు నడుచుకొంటూ వెళ్లి చెరువు గట్టుపైన కూర్చొన్నారు. ఆడ పిలకాయలు గబగబ వెళ్లి చెరువు గట్టున వున్న రేగు చెట్టు కింద రాలి వున్న రేగుకాయలు, అర నెల్లి చెట్టుకున్న అర  నెల్లి కాయలు పావడల్లో పోసుకొచ్చారు. మగ పిలకాయలు కానుగ ఆకుల్ని కోసి బూరలుగా చేసి వూద సాగారు. సాంగెన్న చిన్నగా కప్పలకు కట్టిన దారాలను విప్పినాడు. ‘బతుకు జీవుడా’ అంటూ కప్పలు  అటూ ఇటూ చూడకుండా గబగబా వాన లో తడుస్తూ కాలి లోతుకూడా లేని  చెరువు నీటిలోకి పరుగులు తీసినాయి. అందరూ తప్పట్లు కొట్టినారు.

తెచ్చుకున్న సంచుల్లోని ఆహారం పంచుకోసాగారు. రామక్కవ్వసాంగెన్నలు మధ్యలో కూర్చోగా పిలకాయలంతా వారి చుట్టూ గుండ్రంగా కూర్చొన్నారు. రామక్కవ్వ తన  కొంగు కొనలో మూట  కట్టుకొచ్చిన అంటి [బెంగుళూరు]మామిడి కాయలు,ఉప్పూకారం విప్పింది. మామిడి కాయలను రాళ్లతో కొట్టి ముక్కలు చేసి ఉప్పూకారం చల్లి అందరూ పంచుకున్నారు.

సాంగెన్న మొక్కజొన్న పొత్తులు తింటూ ‘రామక్కా!సెనిక్కాయల డబ్బుతో ఏమి చేస్తావు ?’అని అడిగినాడు.

రామక్కవ్వ ముసిముసిగా నవ్వుతూ ‘అమెరికాలోని నా కొడుక్కి మగ బిడ్డ పుట్టినాడురా,వాళ్ళు దీపావళికి ఇక్కడికి వస్తా ఉండారు. నా మనవడికి ఈ డబ్బుల్తో బంగారు చైను చేయిద్దామని వున్నాను ‘ అని చెప్పింది.సాంగెన్న తన పాచి పండ్లను ఇకిలిస్తూ ‘అమెరికాలో పుట్టి పెరుగుతున్న నీ మనవడికి ఇదొక లెక్కా రామక్కా’ అని  వెటకారంగా అడిగినాడు.

“ఒరేయ్ సాంగా, వాళ్లకు ఎంత ఉంటే నాకేమిరా, నాకు పెట్టాలనిపిస్తా ఉంది.పెడ్తా ఉండా, అయినా మీకు తెలుసునో తెలియదో? అసలు కన్నా వడ్డీ ముద్దు,కొడుకు కన్నా మనవడు ముద్దు. పాల కన్నా పాల మీగడ మరీ  ముద్దు,మిద్దె కన్నా మిద్దె మీద మిద్దె మరీ మరీ  ముద్దు’ అని చెప్పింది. పిలకాయలంతా పడీ పడీ నవ్వుతూ రామక్కవ్వ నోటిలో కువైటు ఖర్జురాలు దూర్చినారు. సాంగెన్న ఎగిరెగిరి గంతులేసినాడు.

వాన జోరు ఎక్కువైయ్యింది. చెరువులోకి నీళ్లు కొంచెం కొంచెంగా వచ్చి చేరుతున్నాయి. అందరూ కలిసి నిలబడి చిందులేయసాగారు. చెరువులోని కప్పలు వీరిని విచిత్రంగా చూస్తూ బెకబెకా అరుస్తున్నాయి..

 

 

 

 

 

 

రచన: గంటి భానుమతి

 

నా ఎదురుగా ఆ అమ్మాయి . రెండు రోజుల క్రితం పేపర్లలో, టీవీల్లో కనిపించిన అమ్మాయి. నీట్ పరీక్షలే జీవితం అనుకున్న అమ్మాయి, అందులో క్వాలిఫై అవలేదు కాబట్టి, జీవించడం దండగ అనుకున్న అమ్మాయి, ఓ పదంతస్థుల భవనం మీద నుంచి కిందికి దూకి ఆత్మహత్య చేసుకోడానికి సిద్ధపడ్డ  అమ్మాయి. సెక్యూరిటీ గార్డు చూడకపోతే , మార్చ్యూరిలో ఉండాల్సిన అమ్మాయి, కానీ ఇప్పుడు మాత్రం నా ఎదురుగా తల దించుకుని ఉంది.  ఆమె పేరు నీలిమ.

నీలిమని కౌన్సిలింగ్ కోసం తీసుకొచ్చారు .  ఇలాంటి కేసులకి , సాధారణంగా ముందు ఇతరుల అనుభవాలు వాడుతూంటాను. ఆ అనుభవాలు ఎప్పుడూ పాఠాలే. అది నాకు ఓ పెద్ద రిఫరెన్స్ పుస్తకం లాంటిది.  అయితే అప్పుడప్పుడు  ఆ అనుభవాలకి నేను కాస్త కల్పించి చెప్తూంటాను. ఇది నా ట్రీట్మెంట్లో ఓ భాగం.  ఈసారి నీలిమ ట్రీట్మెంటుకి మా దగ్గర పనిచేస్తున్న సిస్టర్  మారియా అనుభవం తీసుకున్నాను.

ఎప్పట్లాగే మొదలు పెట్టాను. నీలిమ ఎటో చూస్తోంది. నా వైపు చూడడం లేదు. వింటోందో లేదో తెలీదు, కానీ , ఆమె దృష్ఠిని మరల్చగలననే నమ్మకం నాకుంది .

“   నీలిమా, జీవితం అంతా నీట్ పరీక్ష ఒక్కటే కాదు. ఆ నీట్ అవతల కూడా జీవితం ఉంది. ఆ జీవితం ఈ మెడికల్ జీవితం కన్నా ఎంతో బావుంటుందన్న సంగతి నీకు తెలీడం లేదు. నేను చెప్పేది విను. అది విన్నాకా నీకే అర్థం అవుతుంది, జీవితం ఎంత అమూల్యం అయినదో, నా నలభై రోజుల  భయంకరమైన అనుభవం విన్నాకా తప్పకుండా నీ మనసు మారుతుందని నాకు తెలుసు.

నా మాటలు విందో లేదో తెలీదు,  కానీ నా మాటలు కొనసాగించాను.

.       “  లిబియాలో నేను ఓ ఆసుపత్రిలో పనిచేస్తున్న రోజులు. అవి ఇస్లామిక్ స్టేట్ వాళ్ళు దాడులు యుద్ధం   చేస్తున్న రోజులు . ప్రాణాలు అరచేతుల్లో ఉంచుకుని అందరం ఉంటున్న రోజులు. మేము ఎలాగైనా అక్కడినుంచి వెళ్ళి పోవాలని స్వదేశం చేరాలని   ప్రయత్నం చేస్తున్న  రోజులు. ఆ సమయంలో ఓ రాత్రికి రాత్రి మమ్మల్ని ఎలా ఉన్న వాళ్ళని అలాగే  అక్కడినుంచి  వంపించేసారు. ఎక్కడికో తెలీదు. పగలు చీకటి గదుల్లో ఉంచి , రాత్రిళ్ళు ప్రయాణం చేసేవాళ్ళం.అలా కొన్ని రోజులు గడిచాకా, ఆఖరికి  ఓ గదిలో చాలా రోజులు ఉంచారు.  ఆ గది, చిన్నది. అప్పటికే అందులో చాలా మంది ఉన్నారని అర్థం అయింది. ఎంత మంది ఉన్నామో తెలీదు కానీ , చాలా మంది ఉన్నామని గొంతులని బట్టి అర్థం అవుతోంది. వాళ్ళంతా ఎవరో నాకు తెలీదు. కానీ అందరం ప్రాణాలని అరచేతిలో ఉంచుకుని బిక్కు బిక్కు మంటున్న వాళ్ళమే. వెలుగు రాదు కాబట్టి, ఒకరి మొహాలు ఒకరికి కనపడడం లేదు. పగలూ రాత్రి తేడాలేదు. ఎక్కడున్నామో తెలీదు. బయటి ప్రపంచం ఎలా ఉంటుందో మర్చిపోయాం. ఏం కోల్పోతున్నామో ప్రతీ క్షణం అనుభవ పూర్వకంగా తెలుస్తోంది.

”ఈ గ్రూపులో ఓ డాక్టరున్నారని  తెలిసింది. మీరే అనుకుంటాను. అంటూ టార్చిలైటు వెలుగుని నా మొఖం మీదకి వేసాడు. మీరు  సైకియాట్రిస్ట్ కదా!  మీరు వీళ్ళందరికీ ధైర్యం చెప్పాలి .  వీళ్ళకి భవిష్యత్తు మీద నమ్మకం కలిగించాలి  ” ఓ రోజున ఓ మనిషి వచ్చి అన్నాడు.

అందరూ నా వైపు చూస్తున్నారని నాకు తెలుసు. వాళ్ళ మధ్య ఓ డాక్టరుందని వాళ్ళకి మొదటిసారి తెలిసింది. వెంటనే తల ఊపలేక పోయాను. ఎందుకంటే నేనూ వాళ్ళ లాగే భయపడుతూ ప్రాణాలు అరచేతిలో ఉంచుకున్నాను. ఆగకుండా వినిపిస్తున్న బాంబుల శబ్ధాలు, ఏ క్షణంలో ఏదైనా, ఎపుడైనా అవి ఇక్కడ కూడా పడచ్చు. అలాంటిది వాళ్ళకేం చెప్పి భరోసా ఇస్తాను.? అబ్బే బాంబులు మనమీద పడవు అని ఎలా చెప్తాను? మీకొచ్చిన భయం ఏం లేదు. మీ ప్రాణానికి నా ప్రాణం అడ్డేస్తానని ఎలా అంటాను ?

ఆ గదిలో వాళ్ళు ఎలా ఉన్నారో నేనూ అలాగే ఉన్నాను. వాళ్ళకున్న సందేహాలే నాకూ ఉన్నాయి.  అవే లాంటి ఇమోషన్స్, అవే భయాలు, అవే ఆలోచనలు, అలాంటి మౌనమే నాలో కూడా ఉంది. నేను మనిషిని.డాక్టర్ ని  అన్న విషయం నాకు గుర్తే లేదు. కానీ,ఇప్పుడు గుర్తు చేస్తే తెలిసింది. నేను ఓ డాక్టర్ని. అది నా మనసులోకి వచ్చాకా,చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళని చూసాను.”

చెప్పడం ఆపి,  నీలిమని చూసాను.  నన్నే చూస్తోంది . పెద్దగా చేసిన కళ్లు చూడగానే అర్థం అయింది. పరవాలేదు , నేను మంచి సస్పెన్స్ ని మెయింటేయిన్ చేసాను. మళ్ళీ నా మాటలని కొనసాగించాను.

“ వాళ్ళ మొహాలు సరిగా కనిపించడం లేదు. మొహాలు కనిపించనంత మాత్రానా వచ్చిన నష్టం లేదు. ఇన్ని రోజులూ వాళ్ళ మొహాలు సరిగా చూడలేదు. ఎందుకంటే చీకటి గదుల్లోనే రోజులు గడిపాం. ఇప్పుడు కూడా అంతే.వాళ్ళెవరో నాకక్కర్లేదు. వాళ్ళ పేర్లు తెలీదు.అది తెలుసుకోవలసిన అవసరం రాలేదు. ఒకటి మాత్రం నిజం . వాళ్ళు మనుషులు. ఏం అనుభవించారో అన్నీ కూడా ఇన్ని రోజులూ చెప్పుకున్నారు. అప్పుడు నేను డాక్టరునని తెలీదు. ఓ సాటి ఆడదానికి చెప్పుకున్నట్లు మనసుని విప్పి చెప్పుకున్నారు.

వీళ్ళందరూ ఆకలికి, చలికి, వేడికి, గుక్కెడు నీళ్ళ కి, ఓ చిన్న బిస్కెట్ కోసం, అన్ని రకాల బాధలు పడ్డవాళ్ళు. యజమానుల శారీరక అమానుష చర్యలకి బలి అయిన వాళ్ళు. వీళ్ళల్లో చాలా మంది, ఆ బాధలు భరించలేక ఆత్మహత్య చేసుకుంటే, అన్న ఆలోచన వచ్చిన వాళ్ళేనట. బతకాలా వద్దా అన్న సందిగ్ధంలో ఉన్న వాళ్ళేనట. బతకడంలో అర్థం లేదు అని అనుకున్నవాళ్ళేట. ఏం ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారో చెప్పుకోలేని వారు. ఇది వీళ్ళ జీవితాలు.  ఇలాంటి వీళ్ళకి ఏం చెప్పాలి.? కానీ ఏదో ఒకటి చెప్పాలి. ఇన్నిరోజులూ వాళ్ళు చెప్పినవి విన్నాను. కాని,ఇప్పుడు నేను చెప్పాలి. నేను మాట్లాడి, వాళ్ళకి, ధైర్యం చెప్పాలి. ముందు ముందు రోజులు చాలా బావుంటాయని చెప్పాలి. ప్రాణ భయం,భవిష్యత్తుమీద భయం. నిద్ర లేని రాత్రుళ్ళు. అయినా భయం లేదు, భావి బావుంటుందని చెప్పాలి.

విలువైనవి అన్నీ పోగొట్టుకున్నాం,  అని  వాళ్ళు అంటే  సులభంగానే ఊహించున్నాను. విలువైన దానిలో ఏం ఉందో! ఎలా పోగొట్టుకున్నారో ! ఇప్పుడు ఆ పోయిన వాటికన్నా ,ఇంకా  విలువైన జీవితం పోతోంది. అయినా సరే. మంచి రోజులొస్తాయని ఆశ పెట్టాలి.

వీళ్ళందరిది గొప్ప జీవితాలు కాక పోవచ్చు. గొప్ప కథలు కాక పోవచ్చు. ఇన్ని ఏళ్ళు స్వేచ్ఛలేని ,జైలు లాంటి జీవితం గడిపి ఉండచ్చు, కానీ.ఇప్పుడూ అదే స్థితి.  ఖైదీలు కాదు కానీ  ఖైదీలే. ఈ గోడలు దాటి,ఆకాశాన్ని చూడలేని స్థితి .  అయినా రాత్రి ఆకాశాన్ని కాదు పగటి ఆకాశాన్ని కూడా చూస్తాం, అని చెప్పాలి..

నేను డాక్టరునని తెలిసాకా, నాతో ఎన్నో చెప్పుకుంటున్నారు. వాళ్ళు పడ్డ  అవస్థలూ, అవమానాలూ , భౌతిక ,మానసిక, లైంగిక హింసలు, భూమికి గజం లోతు  కూరుకుపోతున్న జీవితాల గురించి చెప్పుకున్నారు.

డబ్బు కోసం దగ్గరివాళ్ళని,ఇళ్ళని,ఊళ్ళని వదులుకుని వచ్చిన వాళ్ళు.పెళ్ళాలుగా వచ్చి మోసపోయినవాళ్ళు, నర్సులుగా, ఆయాలుగా,పని మనుషులుగా వచ్చినవాళ్ళూ,ఎలా వస్తేనేం, ఏ హోదా అయితేనేం, గడిచిన జీవితం అందరిదీ  ఒకటే. కత్తి అంచు మీద నడిచిన వాళ్ళే. అన్నింటికీ సంఘర్షణ, అయినా సరే, ఇప్పుడు మాత్రం ప్రశాంతంగా ఉండాలని బయటి ప్రపంచం మీకోసం ఎదురుచూస్తోందని చెప్పాలి.

ఈ నాలుగ్గోడల మధ్య ఉన్న మనం, ఇక్కడే ఇలాగే ఉండము. ఈ ప్రపంచం శాశ్వతం కాదు. నాలుగ్గోడల దాటుతాం. మనకి మంచి భవిష్యత్తుంది అని అనాలి.  ప్రాణాలతో బయట పడే అవకాశాలు చాలా తక్కువ. అయినా సరే, ఈ గది లోంచి బయట పడతాం,స్వేచ్చగా మన దేశం లోకి అడుగు పెడతాం అని పాజిటివ్ గా చెప్పాలి.

క్షణం క్షణం భయంతో ఉంటే నమ్మకం ఎలా కలిగించగలను ? కానీ కలిగించాలి. ఎన్నో విధాలుగా చెప్పాను, కాని, వాళ్ళకి ధైర్యం, నమ్మకం కలిగించలేకపోయాను.

“  ఏం లాభం లేదు డాక్టర్,!మాకు ఇంక ఇప్పుడేం మిగిలి ఉంది…?..ఏం లేదు …ఏం మిగల్లేదు.జీవితాన్ని చాలా దగ్గరగా, అతి ఘోరమైన కోణంలోంచి చూసాం.అందులోని నగ్నత్వం ఒక్కటే మిగిలింది. ,ముసుగులు తొలగిన జీవితం మిగిలింది.కాని,ఈ నాలుగ్గోడల మధ్య మేమందరం నేర్చుకున్న గొప్ప జీవిత సత్యం, నేర్చుకున్న పాఠం ఒకటే.అప్పుడూ ఇప్పుడూ ఒకటే.  జీవితం అంటే సఫరింగ్.సఫరింగ్ అంటే జీవితం”

వాళ్ళన్నదానిలో ఎంతో నిజం ఉంది. జీవించడంలో అర్థం ఉందంటే సఫరింగ్ లో కూడా అర్థం ఉన్నట్లే. అయితే ఈ అర్థం గురించి, ఎవరూ కూడా పుస్తకాల్లో రాయలేదు. చెప్పలేదు. చెప్ప లేక పోయారు. అందుకే జీవితానికి అర్థం ఎవరి మటుక్కు వాళ్ళే వెతుక్కోవాలి.

ఇప్పుడు అందరం జీవితపు అంచున ఉండి దాని అర్థాన్ని వెతుకుతున్నాం. బయటపడతామన్న ఆశ లేదు. ఒక వేళ బయట పడితే కొన ఊపిరితో,కళ్ళల్లో ప్రాణాలు పెట్టుకుని ఉన్న వాళ్ళం.అలా జరిగినా అది,ఓ మిరకల్.అలా జరగకపోతే ……

.         జీవితం ఎంత విలువైనదో,ప్రతీ నిమిషం అందరికీ తెలుస్తోంది. జీవితం దాచుకోవాల్సిన సంపద. ఓ ట్రెజర్. అయితే ఈ ట్రెజర్ లాంటి జీవితం మాకు మళ్ళీ దొరుకుతుందా! మా అందరి కోసం ఎదురు చూస్తోందా ! ఈ నాలుగ్గోడల అవతల,  సముద్రాల అవతల, మాదేశం ఎదురు చూస్తూ చేతులు చాపి ఆహ్వానిస్తోంది. కానీ అందుకోగలమా!.”

ఆగిపోయాను,ఆమెని చూసాను.

నా ముందు కూచున్న నీలిమ కళ్ళు పెద్దగా చేసి నిశ్శబ్ధంగా నన్నే చూస్తోంది.ఊపిరి పీలుస్తోందో లేదో తెలీదు. కదలకుండా బొమ్మలా కూచుంది. నేను చెప్పడం ఆపాకా నోరు విప్పింది. ఇదే నాక్కావాలి.

“ఆ తరవాత ఏం జరిగింది డాక్టర్ ? ఎలా బయటికి వచ్చారు ?   ?”  చాలా సేపటికి అడిగింది.  ఇంతవరకూ ఆమె మాటలు మర్చిపోయిందేమో అన్నట్లుగా ఉంది. కానీ ఇప్పుడు మాట్లాడింది . నా శ్రమ వృధా కాలేదు.ఆమె మామూలుగా అవుతోంది. ఆమె తన విషయం, తన స్థితి మర్చిపోయింది.

“   ఎలా వచ్చామంటే  వచ్చాం. అది ఓ మిరకల్, అద్భుతం జరిగిందనే అనుకోవాలి

అసలు మేమెందుకు అలా ఉన్నామో అడిగావు కదా, చెప్పాలి,  మేమున్న చోట యుద్ధం మొదలైంది. ఉన్నట్టుండి దేశం విడిచి పొమ్మన్నారు. సమయం కూడాలేదు. వాళ్ళు ఇవ్వలేదు. రాత్రికి రాత్రి మా ప్రాణాలు చేతిలో ఉంచుకుని , కొంచెం డబ్బు, పాస్ పోర్ట్ ,కొంచెం తిండి ఓ చిన్న బాగ్ లో ఉంచుకుని, కనుచూపుమేర వరకూ కనిపిస్తున్న ఎడారి నేలల్లో, కనిపించని ఆశతో, మసక బారుతున్నభవిష్యత్తుని వెతుకుతూ, ట్రక్కుల్లో,ఆగుతూ ఆగుతూ  ప్రయాణం చేసాం. కొన్ని గ్రూపులకి వెంటనే ఇండియా వెళ్ళేవిమానాలు దొరికాయి.మా గ్రూపుకి ఆ అదృష్టం లేదు. మా అందరిని, పిల్లి పిల్లలని తిప్పినట్లు తిప్పారు,ఓ చోటుకి, ఆ తరవాత మరోచోటకి పగలంతా ఓచీకటి గదిలో ఉండడం,చీకట్లో ప్రయాణం చేయడం.

బయటికి వచ్చిన ప్రతీసారీ ఆశగా పైకి చూసేవాళ్ళం. నక్షత్రాల ఆకాశం మాకు ఏమీ ఆశ నివ్వలేకపోయింది. ఈ అర్థరాత్రి ప్రయాణాలకి అలవాటు పడిపోయాం. పగలు అనేది ఎక్కడో ఎప్పుడో చూసినట్లనిపిస్తోంది. కళ్ళల్లో ప్రాణాలు పెట్టుకుని బలవంతంగా ఊపిరి పీలుస్తున్నాం. అయినా ఇక్కడినుంచి,బయట పడతాం ఆ ఆశని అలాగే ఉంచండి అని చెప్పడం మానలేదు. ఓ సైకియాట్రిస్టుగా నా ధర్మం చేయాలి,తప్పదు.

అదృష్టవశాత్తు రాయబారాలు ఫలించాయి  అని తెలిసాకా మా ఆశలు చిగురించాయి.అంతే అన్నీ వెంట వెంటనే మంత్రగాడి చేతిలో దండం తిప్పేసినట్లుగా అయిపోయింది.

ఒక్కసారిగా మా చుట్టూ ఉన్న నాలుగ్గోడలు కూలిపోయాయి.మా కళ్ళముందు విశాలమైన ప్రపంచం.     ఆ నాలుగ్గోడల మధ్య ఇరుకులో కూచుని,జీవించడానికి అవకాశం ఇవ్వమని    ప్రార్థించాము. జవాబుగా ఈ విశాల విశ్వం లోకి ,మరోసారి ఆ దేవుడు రానిచ్చాడు.కాదు కాదు జీవించడానికి  ఓ అవకాశం ఇచ్చాడు.

ఇప్పుడు అందరూ కొత్త మనుషులు.కొత్త జీవితాన్ని ప్రారంభించడానికి తయారవుతున్నవారు.   ఎందుకు బతకాలీ అని అనుకున్న వాళ్ళేఎలాగైనా బతకాలి అని అనుకుంటున్నారు.అందుకే ఇప్పుడు ఈ అవకాశాన్ని  వదులుకోదల్చుకోలేదు.”

“   ఈ అనుభవం ఎందుకు చెప్పానో తెలుసా…….జీవితం ఎంత అపురూపమైనదో ,ఎంత విలువైనదో,నీకు తెలియడం కోసం. ఆ నలభై రోజుల చీకటి జీవితం ఎన్నో నేర్పించింది. వెలుగు ప్రపంచం ఎంతో అందంగా కనిపించింది . జీవించి ఉండడం అన్నది ఓ వరం .”

ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు. తలెత్తి చూసింది.ఆ కళ్ళు ఇది వరకూ ఉన్నట్లు లేదు. కొంచెం కన్విన్స్ అయినట్లుగా అనిపించింది.

నిజానికి నీలిమకి చెప్పినది నా అనుభవంకాదు. నా దగ్గర ఉద్యోగం  కోసం వచ్చిన ఓ నర్సుది. గల్ఫ్ యుద్ధంలో చిక్కుకు పోయిన భారతీయుల్లో ఆమె కూడా ఒకటి. ఆమె చెప్పిన వాటిని విని, నేను ఆ దారాలన్నీఅల్లీ , ఇలా  పేషెంట్లకి చెప్తూ ట్రీట్ చేస్తూంటాను.

“ ఇప్పుడు చెప్పు నీలిమా,నువ్వు వాళ్ళకన్నా అదృష్టవంతురాలివి అవునా కాదా . నిన్ను కనిపెట్టుకునే పెద్దవాళ్ళున్నారు. నీ జీవితానికి ఓ అర్థం ఇచ్చే చదువు చదువుకో. హాస్పిటల్  వాతావరణంలో ఉద్యోగం  నీకు కావాలనుకుంటే , మెడిసిన్ కాకుండా ఎన్నో పారా మెడికల్ కోర్సులున్నాయి, అది కాదంటే ఆయుర్వేదం, హోమియోపతి,ఉంది. ఎన్నో కోర్సులున్నాయి. ఓసారి ఏదైనా పెద్ద హాస్పిటల్ కి వెళ్ళి చూడు, అక్కడ అమ్మాయిల్ని చూడు. ఆ కోర్సులు చెయ్యి. లేదా నీ పేరు ముందు డాక్టరు అని ఉండాలనుకుంటే .  పీఎచ్ డీ చేసి డాక్టరేట్ సంపాదించు.  పిల్లలకి స్పూర్తిని ఇచ్చే ఉద్యోగం చెయ్యి. అప్పుడు ప్రతీరోజు, కొత్తగా ఉంటుంది. ఉత్సాహం వస్తుంది. “

నిశ్శబ్ధంగా నీలిమ నన్ను చూసింది.ఆ చూపు నేను సఫలీకృతురాయ్యానని చెప్పింది.పోగొట్టుకున్న జీవితపు విలువలని పునఃప్రతిష్టించడం నా ఆశయం.

నీలిమ ఓ బలహీన క్షణంలో ఓ బలమైన నిర్ణయం తీసుకుంది , కాని ఆ నిర్ణయాన్ని ఆమె మనసులోంచి తీసెయ్యగలిగాను. నా పెదిమలపైన చిరునవ్వు.అది నామీద నమ్మకంతో వచ్చినదని అనిపించింది.

*****************

 

 

 

 

 

 

రచన: కురువ శ్రీనివాసులు

 

“వంశీ… నాన్నా వంశీ…”

“వస్తున్నా తాతయ్య…… ఏమిటి తాతయ్య…”

“నాన్నొచ్చారా…?”

“ఆ… ఇందాకె వచ్చారు తాతయ్య….”

“అలాగా… ఓసారి మీ నాన్నమ్మను పిలు”

మనసులో ఎదో తెలియని కలవరం… తెచ్చుంటాడా…? తెచ్చేవుంటాడ్లే..

మూడు నెలలుగా ఎదురుచూస్తున్నానని తెలుసుగా వాడికి…

నా కొడుకని కాదుగాని…అబ్బాయి రాజేష్ చాలా మంచివాడు…

ఒక్క దురలవాటు లేదు… ప్రైవేట్ కంపెనీలో అసిస్టెంట్ మేనేజర్… నిజాయితీగా ఉంటాడు… వాడికి తగ్గట్టే మంచి భార్య దొరికింది…  పేరు వసుంధర… తనూ ఓ సంస్థలో చిన్న ఉద్యొగం చేస్తోంది… వాళ్ళకు ఇద్దరు సంతానం …  పల్లవి, వంశీ.. చురుకైన వాళ్ళు…నా విషయానికొస్తే …నన్ను నారాయణ రావు అంటారు  … వయసు 68 నేనుకూడా ఓ ప్రైవేటు సంస్థలో చిన్న ఉద్యొగం చేస్తూ పదేళ్ళ క్రితం రెటైరయ్యాను… భార్య సుగుణ.. పేరుకు తగ్గట్టే సుగుణవతి… అందరూ మాది హాపీ హోం అంటూంటారు..

ఆప్టిక్ నెర్వ్ ప్రాబ్లం వల్ల ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం చూపు పోయింది.. వయో భారానికి తోడైన అంధత్వం నన్ను పడక గదికే పరిమితం చేసింది… సుగుణ ఇంటి పనులతో బిజీ గా ఉంటుంది… కొడుకూ కోడలు ఉద్యోగాలకు వెళతారు… పిల్లల భాద్యత సుగుణమీదే ఎక్కువగా ఉంటుంది కాబట్టి నన్ను పలకరించే సమయం  అంతగా ఉండదు… నాతో గడిపే ఒకే ఒక్క నేస్తం నా రేడియో ట్రాన్సిస్టర్.. అదే నాలోకం… వార్తలు చెబుతూ నా చెవులకు ప్రపంచాన్ని చూపించేది… పాత పాటలతో జోల పాడేది… మూడు నెలల క్రితం చేయిజారి క్రింద పడి పనికిరాకుండా పోయింది… ఆ క్షణం నేను అనుభవించిన బాధ మాటల్లో చెప్పలేను… ఆత్మీయుణ్ణి కోల్పోయినట్టనిపించింది… ప్రాణంలేని వస్తువైనా నన్ను ఆప్యాయంగా పలకరించినట్టనిపించేది…దాన్ని తడిమి చూస్తూ మౌనంగా రోధించాను…

“పోతే ఫొయిందిలే నాన్నా … దానికన్నా మంచిది తెద్దాం” అంటూ నన్ను సముదాయించాడు రాజెష్. కొంత ఊరట కలిగింది…  బహుషా నెలాఖర్లో తేవచ్చు అనుకున్నాను… స్కూలు ఫీజులు అవి ఇవి అన్నీ ఒక్కసారిగా రావడంతో ఆ నెల తేలేక పోయాడు… నెక్స్ట్ మంత్ పండగొచ్చిపడింది బంధువుల రాకపోకలు, విందులూ వినోదాలు… ఆ నెల కూడా కుదరలేదు…

ఇప్పుడు మూడో నెల వచ్చేసింది … నేను నోరు తెరిచి అడగలేను… రెండు మూడు రోజుల్లో తెస్తానన్నాడని  సుగుణ చెప్పింది… అదే ఎదురుచూస్తున్నాను..

ఇంతలో “పిలిచారా “ అంటూ సుగుణ వచ్చింది…

“అదేనే .. అబ్బాయి రేడియో తెస్తాడన్నావు… కనుక్కున్నావా…”

“చేతిలో ఏదో పేకెట్ పట్టుకొచ్చాడండి… అదేనేమో…కొద్దిసేపు ఆగి అడిగి చూస్తాను…”

“ఆ అలాగే.. అలసిపోయుంటాడు ఇప్పుడు వాణ్ణేమి విసిగించకు… గంటాగి అడిగి తెలుసుకో…”

“సరేనండి … కాస్త పనుంది మళ్ళీ వస్తాను…” వెళ్ళి పోయింది…

మనసులో తెలియని సంతోషం…నా నేస్తానికి మళ్ళీ ప్రాణమొచ్చి పలకరించ బోతోంది…  ఈ రోజు ఎక్కువసేపు మేలుకొని తనివితీరా రేడియో వినాలి… ఎన్నో సంవత్సరాల ఎడబాటు ముగియబోతోంది అన్నట్టుగా ఉంది…    చిన్నప్పటి రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి.. ఐస్క్రీం షాపుకు వెళుతూంటె తరగని దారిపై వచ్చిన కోపం… నీకు స్వీట్స్ కూడా తెస్తానని మాటిచ్చి మార్కెట్ కు వెళ్ళిన అమ్మ రాకకోసం ఎదురుచూసిన మధుర క్షణాలు… దీపావళికి టపాకాయల సంచీ తో వచ్చే నాన్న తొందరగా రావాలని చేసిన ప్రార్థనలు… అన్నీ  గుర్తుకొస్తున్నాయి… అందుకే అంటారేమో వయసు మళ్ళాక మళ్ళీ పిల్లలవుతారని..

నిమిషాలు గంటల్లా అనిపిస్తున్నాయి… సుగుణ రాదేమిటి..

చాలాసేపటికి అడుగుల చప్పుడు…  సుగుణ వస్తోంది… ప్రాణం లేచొచ్చినట్టయింది..

“సుగుణా ….తెచ్చావా…”

“ముందు భోంచెయండి…”

“అబ్బా… ముందు ట్రాన్సిస్టర్ ఇవ్వు…”

“అది ట్రాన్సిస్టర్ కాదండి… వంశీ కోసం తెచ్చిన బొమ్మ”

ఒక్కసారిగా నీరసం ఆవహించింది…

“మరచిపోయాడేమో…ఓసారి గుర్తుచేయకపోయావా… రేపైనా తెచ్చేవాడు…”

పెగలని గొంతు మాట తడబడేలా చేస్తోంది…

“అడిగాను”

“ఏమన్నాడు”  చిగురంత ఆశ…

“వంశీ పుట్టినరోజొస్తోందిగా… ఈ సారైనా వాడి కోరిక తీర్చడానికి టీవి వీడియోగేం సెట్ కొనాలి… దానికే బోలెడంతయ్యెలావుంది… ట్రాన్సిస్తర్ మళ్ళీ చూద్దాం లేమ్మా.. తొందరేముంది అన్నాడు…”

నాకు నోట మాట రాలేదు..

నా మౌనం చూసి… “మీరు కూడా చిన్న పిల్లాడిలా బాధపడతారేమిటండి… పాపం వాడు మాత్రం ఏంచేస్తాడు…  పిల్లలతో పాటు ఖర్చులూ పెరుగుతున్నాయి… “

నేను షాక్ లోనుండి తేరుకోవడానికి చాలా టైం పట్టింది…

“వాడి కష్టాలు వాడికున్నాయి…ఇక ఆ ట్రాన్సిస్టర్ కోసం వాణ్ణి విసిగించడం మానేయండి…”

“హు… “

నిజమే… వాడూ నాలాగె పిల్లల సంతోషంలోనె తన సంతోషాన్ని వెతుక్కుంటున్నాడు… దాన్ని  స్వార్థమనుకుంటే  మరి నేను చేసిందేమిటి… వాడి సంతోషంలోనే నా సంతోషాన్ని వెతుక్కోలేదా…

ఈ ఆలోచనల పరంపరలో ఒక సంఘటన గుర్తుకొచ్చింది… రాజెష్ కు అయిదేళ్ళుంటాయేమో… కారు బొమ్మ కావాలని మారాం చేసాడు… సరే ఆఫీసు నుండి వచ్చేప్పుడు తెస్తానని మాటిచ్చాను… ఆ రోజు పని ఎక్కువగా ఉండటంతో ఆఫీసునుండి బయట పడటానికి రాత్రి ఎనిమిదయ్యింది… పరీక్షకు ఆ రోజే పెద్ద వర్షం..  షార్ట్ కట్ లో వెళితే ఇల్లు చేరడానికి 14 కిలోమీటర్లు దూరం… కానీ కారు బొమ్మ తెస్తానని మాటిచ్చాను… దానికోసం వెళ్ళాలంటే సిటీలోకెళ్ళి రావాలి… ఇల్లుచేరడానికి సుమారు 20 కిలొమీటర్లు అవ్వచ్చు… తప్పదు.. వాణ్ణి నిరాశపరచడం నాకిష్టం లేదు… తడుస్తూనే బయలుదేరాను… గాలివాన జోరుకు సైకిలు ముందుకు కష్టంగా కదులుతోంది… ఎలాగైతేనెం కారు బొమ్మతో సుమారు రాత్రి 10 గంటల ప్రాంతంలో ఇల్లు చేరుకున్నాను… వాడింకా మేలుకొనే ఉన్నాడు…

“బొమ్మ తెస్తానన్నారుగా… ఇక వాడికి నిద్దరెలా పడుతుంది”  సుగుణ అసహనం …

కారు బొమ్మను చూసిన వాడి మొహంలో సంతోషం ఎప్పటికీ మరచిపోలేనిది…

ఇప్పుడు వాడూ అదే చేసాడు… తనకొడుకు మొహంలో సంతోషం చూడాలని …. తప్పేముంది…

మనసును మరోసారి ఓదార్చి సరిపెట్టుకుంటె సరి…. అలవాటైన పనేగా…

రాజెష్ పుట్టినప్పుడు పాల డబ్బాల కోసం నా సిగరెట్టు స్థాయిని తగ్గించుకొని బీడీలతో సరిపెట్టుకోలేదా…

వాడి చదువుకోసం ఓవర్ టైం వర్క్ చేసి,  చాలీచాలని నిద్రతో సరిపెట్టుకోలేదా..

రెటైరయ్యాక వచ్చిన డబ్బును నా కంటి ట్రీట్మెంట్ కు వాడకుండా వాడి ప్రేమ వివాహం ఘనంగా చేసి,  కంటికి కటిక చీకటితో సరిపెట్టుకోలేదా…

సుగుణకు ఆరోగ్యం బాగాలేని రోజుల్లో, కాఫీ కోసం విసిగిస్తానని, పిలిచినా పలకకుండా, అమ్మ    బయటికెళ్ళిందని పిల్లలతో అబద్దం చెప్పించినప్పుడు, నాకు కళ్ళులేకపోయినా గుసగుసలను పసిగట్టే  చురికైన నా చెవులు తన ఉనికిని తెలియజేస్తాయని తెలుసుకోలేకపోయిన కోడలి అమాయకత్వానికి నవ్వుతో సరిపెట్టుకోలేదా

షుగర్ వ్యాధి ఆకలిని రెచ్చగొట్టి అలమంటించేలాజేసినా, టైం కు తినడానికి ఇవ్వమని అడిగి    విసిగించడం తప్పని మంచినీళ్ళతో సరిపెట్టుకోలేదా…

ఒకే ఇంట్లో ఉంటూ నెలకు ఒక్కసారైన పలకరించని కొడుకు పని ఒత్తిడిలో ఉండి అలాచేసాడని సరిపెట్టుకోలేదా…

ఇంటి ఆర్థిక విషయాల్లొ తలదూర్చి అవమానించిన  వియ్యంకుడిని కొడుకు వెనకేసుకొస్తూంటే, ప్రేమ వివాహం కదా తన మామ గారి పై మమకారం కొంచెం ఎక్కువే ఉంటుందని  సరిపెట్టుకోలేదా…

అలాగే మరోసారి సరిపెట్టుకోలేనా… మనసును బుజ్జగిస్తూ తినకుండానే కలత నిద్రలోకి జారిపోయాను….

వంశీ పుట్టినరోజు రానే వచ్చింది… ఇల్లంతా సందడి… కిల కిల నవ్వులు సంతోషాలు…

ఫంక్షన్ బాగా జరిగింది… రాత్రి పడుకునే సమయంలో… “తాతయ్యా” వంశీ గొంతు వినబడింది…

“రా నాన్నా… ఏమిటి.. ఇంకా పడుకోలేదా…?

“నాన్న వీడియో గేం కొనిచ్చాడు తాతయ్యా… ఇదిగో జాయ్ స్టిక్…”  చేతిలో ఏదో వస్తువు పెట్టాడు… వాడి  గొంతులో  సంతోషం నాకు రాజెష్ కారు బొమ్మను చూసినప్పుడు కనిపించిన దృష్యాన్ని కళ్ళముందుకు  తెచ్చింది..

ఆ వస్తువును తడిమి చూశాను… “నీ ట్రాన్సిస్టర్ మిత్రుడు నిన్ను చేరుకోకుండా అడ్డుకుంది నేనేనని  కోపగించుకోకు” అని అది నాతో అంటున్నట్లుగా అనిపించిది.. నవ్వొచ్చింది..

“వంశీ… దీనితో హాపీ గా ఎంజోయ్ చేయి నాన్న……” రెప్ప పాటులో దాన్ని లాక్కొని సంతోషంగా పరుగుతీసాడు …

కంట్లో వెలుగు ఆగినా నీళ్ళు ఆగవుగా… చెమ్మరిల్లిన కళ్ళను తుడుచుకుంటూ

పక్క మీదికి వాలిపోయాను…

 

రచన: PVV. సత్యనారాయణ

తిరుపతి నుండి బస్ లో విశాఖపట్టణం తిరిగివస్తున్నాను నేను. నిద్రపోతున్నదానిని కాస్తా, ఏదో కలకలంతో మెలకువ వచ్చేసింది. బస్ ఆగి ఉంది. సమయం ఎంతయిందో తెలియదు. చుట్టూ చిమ్మచీకటి. అంతవరకు ఆహ్లాదకరంగా ఉన్న వాతావరణం హఠాత్తుగా భీభత్సంగా మారిపోయింది. ఉరుములు, మెరుపులు, పిడుగులతో ఆకాశం బ్రద్దలవుతున్నట్టుగా ఉంది. కుంభవృష్టి, తుఫాను వాతావరణమూను. వీస్తూన్న పెనుగాలులకు బస్ ఊగిపోతోంది. ముందుకు సాగలేక అరగంట సేపట్నుంచీ బస్ ఆగిపోయిందట.

అక్కడే తెల్లవారిపోయింది. వాతావరణం కొంత తెరపిచ్చినా, హైవే మీది వాహనాలన్నీ ఇరువైపులా ఎక్కడివక్కడే ఆగిపోయాయట. పలుచోట్ల పెద్ద పెద్ద వృక్షాలు కూలి రోడ్ కు అడ్డంగా పడిపోయాయట. వాటిని తొలగించేసరికి సాయంత్రం అయిపోతుందట. సెల్ ఫోన్లు సైతం పనిచేయడం మానేసాయి.

పక్కనున్న పొలాలు, తుప్పల్లోకి వెళ్ళి కాలకృత్యాలు తీర్చుకుని వచ్చారంతా.

బస్ లోని చిన్నపిల్లలు ఆకలంటూ ఏడవనారంభించారు. ఎవరి దగ్గరా తినుబండారాలు లేవు.

ప్రయాణంలోకి పళ్ళు, బిస్కెట్లు, ప్యాన్ కేక్స్ వగైరాలను వెంట తెచ్చుకుంటాను నేను. రెండు ప్యాన్ కేక్ లు, ఓ అరటిపండూ తిన్నాను.

నాలుగేళ్ళ చంటాడు ఒకడు ఆకలేస్తోందంటూ ఏడ్పు లంకించుకున్నాడు. ఎంత సముదాయించినా ఊరుకోవడంలేదు.

పోనీ ఏదైనా ఇద్దామా అనిపించినా…బస్ ఎప్పటికి కదలుతుందో  తెలియదు. ఎప్పటికి చేరుకుంటుందో తెలియదు. దారిలో తినుబండారాలేవైనా దొరుకుతాయో లేదో తెలియదు. ఆ పిల్లాడికి ఇస్తే, మిగతా పిల్లలకూ పంచిపెట్టాల్సివస్తుంది. గమ్మున ఉండిపోయాను.

సాయంత్రానికిగాని వాహనాలేవీ కదల్లేదు. పిన్నా పెద్దా ఆకలితో నకనకలాడుతున్నారు. వారితోపాటే నేనూను! ఉన్నా, పైకి తీయలేని పరిస్థితి.

హైవే పక్కనుండే ధాబాహోటళ్ళన్నీ మూసి ఉన్నాయి.

మళ్ళీ రాత్రయింది. బస్ లో లైట్లు తీసేయగానే, సంచిలోంచి రెండు అరటిపళ్ళు తీసి ఆవురావురుమంటూ తినేసి, బాటిల్లోంచి గుక్కెడు మంచినీళ్ళు త్రాగి, పడుకున్నాను నేను…

తెల్లవారేసరికి బస్ తుని దాటింది. కొంతదూరం వెళ్ళేసరికి రోడ్ పక్కను పాక హోటల్లాంటిదేదో కనిపించడంతో, బస్ ని ఆపాడు డ్రైవర్.

తినడానికేవైనా దొరుకుతాయేమోనని క్రిందకు దిగారంతా.

నేను మాత్రం సీట్లోంచి కదల్లేదు. సంచిలోంచి బిస్కెట్ ప్యాకెట్ తీసి, కిటికీలోంచి బైటకు చూస్తూ తిననారంభించాను.

ఓ చిన్నపిల్ల కిటికీ దగ్గరకు వచ్చి, “అక్కా! రెండు రోజుల నుంచి ఏమీ తినలేదు. ఆకలితో కడుపులో నొప్పి వస్తోంది. తినడానికి ఏమైనా పెట్టక్కా!” అంది చేయి చాస్తూ.

ఏడేళ్ళుంటాయి దానికి, మాసిన అతుకుల గౌను, చింపిరి జుత్తు. కళ్ళు లోతుకుపోయి, ముఖం పీక్కుపోయి నీరసంగా కనిపిస్తోంది.

చూపులు త్రిప్పేసుకున్నాను నేను.

ఆ పిల్ల వదల్లేదు. “అక్కా! ఆకలేస్తందక్కా! ఒక బిస్కటియ్యి అక్కా!” అంటూ ప్రాధేయపడుతూనే ఉంది.

ఇద్దామా వద్దా అని నా మదిలో చర్చ జరుగుతోంది. ఎట్టకేలకు దాని బెడదను వదలించుకునేందుకు అయిష్టంగానే ఓ బిస్కెట్ దాని చేతిలో పడేసాను.

దాని వదనం వెలిగింది. దణ్ణం పెట్టి బిస్కట్ తీసుకుని వెళ్ళిపోయింది.

దాన్నే చూస్తూ ప్యాకెట్ లోంచి ఒక్కో బిస్కెటూ తీసుకుని తినసాగాను.

ఆ పిల్ల ఒకచోట కూర్చుని బిస్కట్ తినబోతుంటే, కుక్కపిల్ల ఒకటి తోక ఊపుకుంటూ దాని దగ్గరకు పరుగెత్తుకు వచ్చింది. ఆకలిచూపులతో నీరసంగా ఉందది.

“ఆకలేస్తందా? ఇంద, బిస్కట్ తిను” అంటూ సగం ముక్క త్రుంచి దాని నోటికి అందించింది ఆ పిల్ల.

కుక్కపిల్ల దాన్ని ఆబగా తినేసి, అక్కణ్ణుంచి వెళ్ళిపోయింది.

పిల్ల రెండో సగాన్ని తిని, పక్కనే ఉన్న బోరు దగ్గరకు వెళ్ళి మంచినీళ్ళు త్రాగింది.

ఆ అపూర్వదృశ్యాన్ని గాంచిన నాలో అనూహ్యంగా ఏదో కదలిక!

సంచిలో తినుబండారాలు ఉండీ, పసివాళ్ళు ఆకలితో ఏడుస్తున్నా స్వార్థంతో పట్టించుకోలేదు నేను. చేతిలో నిండు ప్యాకెట్ పెట్టుకుని ఆ పిల్లకు ఓ బిస్కెట్ ఇవ్వడానికి వందసార్లు ఆలోచించాను.

కాని, పసిపాప అయ్యుండీ…తాను ఆకలితో బాధపడుతున్నా… సాటిజీవి యొక్క ఆకలిని గుర్తించి, కష్టపడి సంపాదించుకున్న ఒక్క బిస్కెట్ నీ దానితో సంతోషంగా  పంచుకుంది!

ఎంతటి గొప్పమనసు ఆ పసిదానిది!!

సిగ్గుతో నా తల వాలిపోయింది.

ఆ పిల్లను పిలిచి మిగతా ప్యాకెట్ ని ఇచ్చేయాలనుకుంటుండగానే… బస్ కదలిపోయింది.

 

******

రచన: పెయ్యేటి శ్రీదేవి

 

‘ఊ……రైట్ తీసుకో, లెఫ్ట్, మళ్ళీ రైట్ తీసుకో…….మళ్ళీ లెఫ్ట్.  యూ టర్న్ తీసుకుని మళ్ళీ లెఫ్ట్, తరవాత రైట్ తీ………..’

‘ఇక మలుపులు చెప్పకండి మేడమ్.  డెడ్ ఎండ్ కొచ్చేసింది.’ అంది అసిస్టెంట్.

‘అయితే అక్కడ కలిపేసి, బారుగా దువ్వేసి, అటు ఇటు పొట్టిగా మధ్యన కట్ చేసి, నుదుటిమీద కొంచెం కట్ చేసి, చెంపలమీద కొచ్చేలా జుట్టు దువ్వి వదిలెయ్.’ అంటూ అసిస్టెంటుకి చెప్పింది బ్యుటీషియన్.

శోభన బ్యూటీపార్లర్ కి వెడితే తలకి వంకర టింకర పాపిడి తీయమని అసిస్టెంటుకి చెప్పటానికి రైట్ తీసుకో, లెఫ్ట్ తీసుకో అంటూ పాపిడికి మలుపులు ఎలా తిరగాలో చెప్పింది అసిస్టెంటుకి.

కొత్తగా తీయబోయే ‘సరికొత్త ఫేషన్’ సినిమాకి కొత్త హీరోయిన్ శోధనకి హెయిర్ ఎలా వుండాలో చెప్పింది ఫేషన్ డిజైనర్ సుహాని.  ఆమెది చాలా ఒత్తైన పొడుగు హెయిర్.  విగ్ పెట్టడం కుదరదని జూట్టంతా కట్ చేసి పడేసారు.

ఇంతలో హీరోయిన్ శోధనకి వేసే డ్రస్సులు కుట్టి తెచ్చాడు టైలర్ వీరాసామి.  అతనికి 75 ఏళ్ళు.  చిన్నప్పట్నించి, పాతతరం పెద్ద హీరోయిన్ల దగ్గర్నించి, ఇప్పటి కొత్త హీరోయిన్ల వరకు కాస్ట్యూమ్స్ అన్నీ వీరాసామే కుడుతున్నాడు.  పైగా అతని చేత కుట్టిస్తే సినిమా హిట్టవుతుందన్న సెంటిమెంట్ నిర్మాతలకు బాగావుంది.  కాస్ట్యూమ్ డిజైనర్ రత్నకిష్టం లేకపోయినా సెంటిమెంట్ వల్ల అతను ఎలా కుట్టినా ఊరుకోవల్సి వస్తోంది.  రత్న తండ్రి, తాత కూడా కాస్ట్యూమ్ డిజైనర్లుగా చేసారు.  తల్లి జూనియర్ ఆర్టిస్ట్ గా చేస్తోంది ఇప్పటికీ.  తండ్రి రాఘవులు అప్పటి హీరోలకి డూప్ గా వేసేవాడు.  ఒక సినిమాలో ఫైట్ చేస్తూంటే నడుం విరిగింది.  అప్పట్నించీ అతను మంచానికే పరిమితమయాడు.  అన్న ఈశ్వర్ కెమెరామన్ గా చేస్తున్నాడు.  అన్న మరో జూనియర్ ఆర్టిస్ట్ కనకమ్మని వివాహం చేసుకున్నాడు.  మొత్తానికందరూ హీరో హీరోయిన్లు. హాస్యనటులు కాకపోయినా సినిమాఫీల్డుకి సంబంధించిన వాళ్ళే.  అందరూ ఒకే యింట్లో సఖ్యతగా జీవిస్తున్నారు.  తండ్రి మాత్రం ఇంటోనే వుంటాడు.  అందరూ సినిమాకి సంబంధించిన పనులకి బైటికెళిపోయేవాళ్ళే. రాఘవులికి తిండి దగ్గర్నించి అన్నీ అమర్చి వెడతారు.

రత్న సినిమాలో వేసే కాస్ట్యూమ్స్ అన్నీ వీరాస్వామి ఎలా కుట్టాడోనని ఒకటొకటే పరిశీలించి చూస్తోంది.
ఒక పొడవాటి గౌను చుట్టూ ఎంబ్రాయిడరీ చేసి అందంగా వుంది.  మరో గౌనూ ఇంచుమించు అలాగే వుంది.  ఈ మోడలు నే చెప్పినట్లు లేదే అనుకుంటూ, జీన్సు ఫేంటు చూస్తూ, ‘ఇదేంటిలా రెండుకాళ్ళూ పొడుగ్గా కుట్టావు?  ఒక కాలు పొట్టి, ఒక కాలు పొడుగు కుట్టాలన్నాగా?  మోకాలి మధ్యలో కన్నాలు పెట్టాలన్నాగా?  పైన ఈ టీషర్టు రెండుచేతులు సమంగా కుట్టావేమిటి?  ఒక చెయ్యొక్కటి కుట్టి, రెండోవైపు బుజం దిగేలా మెడ వుండాలన్నాగా?’

‘దేవుడు రెండు చేతులు సమానంగా ఇచ్చాడు కదమ్మా?  ఒక చెయ్యే కుడితే అవకరంగా వుండి, చూసేవాళ్ళ దృష్టి కూడా అవకరంగా వంకరగా వుంటుంది కదమ్మా?  అందుకే ఇలా కుట్టానమ్మా.’

‘ఏమయ్యా, కాస్ట్యూమ్స్ డిజైనర్ నేనా, నువ్వా?  నీ మాట నే వినాలా?  నా మాట నువ్వు వింటావా?  ఇదిగో, ఈ ఫ్రాక్ ఏంటి ఇలా కుట్టావు?  చుట్టూ నలభైఐదు చీలికలు పెట్టమంటే ముఫ్ఫైయే పెట్టావు.  నడుం చుట్టూ పది కన్నాలు పెట్టమంటే నాలుగే పెట్టావు. మెడ లేకుండా, చేతులు దిగేలా పెట్టి కుట్టమన్నాను.  ఇలా కుట్టావేంటి?  అసలే మన సినిమా ‘సరికొత్త ఫేషన్’ సినిమా.  ఈ సినిమా చూసి అందరూ సరికొత్త ఫేషన్ అంటూ ఈ డ్రస్సులే వెయ్యాలి.’

‘అది కాదమ్మా.  అలా కుడితే అప్పడాలపిండి ముద్దకి బట్టలతికించినట్టుంటుంది.  అలా చిరుగులు, చిల్లులు పెడితే బుడబుక్కల వాళ్ళ లాగానో, బొంతలు కుట్టే వాళ్ళలాగానో, బట్టల స్టాండుకి బట్టలు తగిలించినట్టు గానో వుంటుందమ్మా.  శరీరమంతా కనబడుతే ఏం బాగుంటుంది చెప్పండి?  చేతులు, కాళ్ళు, శరీరం బట్టలలో పడుండాలి కనిపించకుండా.  బట్టలబైటికి కనిపించకూడదు.  పాతకాలం హీరోయిన్లు అలాగే వుండేవారు కదమ్మా?’

‘ఇక నీకు చెప్పలేను గాని, నేను మరొకళ్ళని పెట్టుకుంటాను గాని నువ్వొద్దులే.  అవునూ, ఆ పొడుగు గౌను ఫ్రిల్సున్నది, నేను చెప్పలేదే, అదెందుకు కుట్టావు?’

‘ఇది మరో సినిమాకి కాస్ట్యూమ్.  పొరబాటున ఇందులో కలిసింది.’ అన్నాడు వీరాసామి.

‘ఎవరిదా సినిమా?’

‘విశ్వం నిర్మాతగా, రామబ్రహ్మం గారి దర్శకత్వంలో అదీ ‘సరికొత్త ఫేషన్’ పేరే అనుకుంటా, సరిగా వివరం తెలియదు.’

‘అదేమిటి, మా సినిమా పేరు అదే కదా?  మళ్ళీ వాళ్ళు ఈ సినిమా టైటిల్ పెట్టుకోవడం ఏమిటి?  వేరే పేరు మార్చుకోమని చెప్పు.’ అంది రత్న.

‘మీరూ మీరూ చూసుకోండమ్మా.  మధ్యన నాకెందుకు?  నే పోతా.  డబ్బులియ్యండమ్మా.’

‘నేనివ్వనయ్య.  నే చెప్పినట్టు ఒక్కటీ సరిగా కుట్టలేదు.’

‘ఇలాగియ్యండమ్మా ఆ బట్టలు.’ అంటూ ఆవిడ చెప్పిన ప్రకారం కన్నాలు, చీలికలు చేసాడు.  జీన్ ఫేంటుకి మోకాళ్ళ దగ్గర కత్తెరతో చింపాడు.  ‘ఇదిగోమ్మా, మీరు చెప్పిన సరికొత్త ఫేషన్.’ అంటూ డబ్బు తీసుకుని వెళిపోయాడు గొణుక్కుంటూ.

ఆ రాత్రి టి.వి. చానెల్లో ‘సరికొత్త ఫేషన్’ సినిమా ఫంక్షన్ జరిగింది.  కాస్ట్యూమ్ డిజైనర్ రత్న, నిర్మాత కుంజన్ మౌళి తో చెప్పింది, ఇంకొకళ్ళు కూడా ఇదే పేరుతో సినిమా తీస్తున్నట్టు.  పేరు మార్చుకోమని ఇద్దరూ వాదులాడుకున్నారు.  పేపర్లు, టి.వి. చానెళ్ళలో ఇదే విషయం చర్చనీయాంశమైంది.  మేం రిజిస్టర్ చేయించుకున్నాం అని కుంజన్ మౌళి వాదించాడు.

తర్వాత ఫిల్మ్ ఛాంబర్ కి వెళ్ళి రిపోర్టిచ్చాడు.  ఫిల్మ్ ఛాంబర్ అధ్యక్షుడు వినోద్ కుమార్ తో నిర్మాతలిద్దరూ ‘సరికొత్త ఫేషన్’ టైటిల్ ముందర నేను పెట్టానంటే నేను పెట్టానని గొడవ చేసారు.  ఎవరైతే ముందర నాకు కంప్లైంట్ చేసారో వారి సినిమా టైటిల్ ‘సరికొత్త ఫేషన్’ గానే వుంచి, విశ్వం నిర్మాతగా ఉన్న సినిమాకి ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ అని పేరు పెట్టమన్నారు.  ఇదేదో బాగుందనుకుని నిర్మాతలిద్దరూ శలవు తీసుకుని వచ్చేసారు.

నెలరోజుల్లో రెండు చిత్రాలూ ఒకేసారి విడుదలయ్యాయి.  ‘సరికొత్త ఫేషన్’ చిత్రం ముందర బాగా ఆడినా, తర్వాత వెనకబడింది.  ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ చిత్రం అన్నీ కేంద్రాలలో విజయవంతంగా ప్రదర్శింపబడి సూపర్ డూపర్ హిట్టయింది.

అప్పటికే కొన్ని మార్పుల తేడాతో ‘సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సులు వేస్తున్న యాంకర్లు, హీరోయిన్లు, కాలేజీ అమ్మాయిలు ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సులు వేసుకుని మురిసిపోతున్నారు.

లంగా, ఓణి, చీర, లైనుగా పాపిడి తీసిన పొడవాటి జాడ, జడకుప్పెలు, చేతులకి నిండుగా గాజులు, నుదుట బొట్టు, ఇంకా పొడవాటి సిండ్రిల్లా గౌన్లతో  ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ సినిమాలో వున్నాయి.  మార్కెట్లోకి కూడా మరో సరికొత్త ఫేషన్ డ్రస్సులు వచ్చేసాయి.

చేతులు, కాళ్ళు కనబడేలా చిల్లులు, ఎగుడు దిగుడు డ్రస్సుల కన్నా ఈ ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సులు అందరికీ ఎంతో నచ్చాయి.  ఎక్కడ చూసినా అవే డ్రస్సులు.  ఇన్నాళ్ళూ తెలియని అజ్జానంతో, అదే నాగరికమనుకుని, అనాగరికంగా తమ శరీర భాగాలను,తమ అందాలను అందవికారమైన డ్రస్సులతో పారబోసినందుకు యాంకరమ్మలు, నటీమణులు ఎంతో దిగులు చెందారు.

తమ ‘సరికొత్త ఫేషన్’ సినిమా జత దినోత్సవం అయితే, ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ శతదినోత్సవం చేసుకుని విజయ ఢంకా మోగించింది.

కాస్ట్యూమ్ డిజైనర్ రత్న చాలా బాధ పడింది.  వీరాసామి కుట్టి తెచ్చిన దుస్తులు సరికొత్త ఫేషనంటూ ఇంకా చిల్లులు, చీలికలూ పెట్టలేదేమని అడిగింది.  ఇదే మీరనుకున్న సరికొత్త ఫేషనంటూ ఇంకా కన్నాలు పొడిచి మరిన్ని చీలికలు చేసాడు.  జీన్ ఫేంటుకి అమెరికా ఫేషనంటూ మోకాళ్ళ దగ్గర అడ్డంగా చింపేసాడు.  అతను మరో సరికొత్త ఫేషన్ సినిమాకి కుట్టి తెచ్చిన చుట్టూ ఫ్రిల్సున్న పొడవాటి సిండ్రిల్లా గౌను నిజానికెంతో బాగుంది.  ఇప్పుడా గౌన్లు మార్కెట్ లో బాగా అమ్ముడు పోతున్నాయి.

ఉన్నట్లుండి రత్న పన్నెండేళ్ళ కూతురు శ్రావ్య మరో సరికొత్త ఫేషన్ లంగా ఓణి వేసుకుని తిన్నగా లైనుగా పాపిడి తీసుకుని పొడుగ్గా జడకుప్పెలు వేసుకుని, తలలో కనకాంబరాల మాల వేసుకుని, తల్లి రత్న దగ్గరకొచ్చి, ‘అమ్మా!  ఈ ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సు ఎలా వుంది?  ఇవాళ నా పుట్టినరోజు కదా, అమ్మమ్మ కొంది.’ అంటూ రత్న కాళ్ళకి దణ్ణం పెట్టింది.  రత్న ఎప్పుడూ చూడని తన కూతురు అందాన్ని ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సులో చూసి మురిసిపోయింది.

తాత, అమ్మమ్మ కాళ్ళకి నమస్కారం చేస్తూ, ‘ఎలా వుంది తాతయ్యా, ఈ ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్ డ్రస్సు?’ అని అడిగింది శ్రావ్య.

తాతయ్య నవ్వేస్తూ, ‘ఈ డ్రస్సు కొత్తదేం కాదమ్మా.  ఇరవైఏళ్ళ క్రితం నాటిదే.  అప్పుడందరూ ఇవే వేసుకునేవారు.’ అన్నాడు.

‘మరేంటి, ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ డ్రస్సు అన్నారు?’

‘బాగా మొట్టమొదటి ఆదిమానవుడు బట్టలు లేని కాలంలో ఆకులు, అలములు చుట్టుకుని బతికాడు.  తరవాత్తరవాత అన్నీ కనిపెట్టడం నేర్చుకుని బట్టలు తయారు చేసి ఒంటినిండుగా బట్టలు కట్టుకోవడం మొదలు పెట్టాడు.  ఇంకొంచెం బాగా తయారవాలని పంజాబీ డ్రస్సు, చేతులకి బుట్టచేతులు కుట్టించుకున్నారు.  ఇంకొంచెం ముందరకొచ్చి రకరకాల అందమైన ఫేషన్లు వచ్చాయి.  అవీ అందంగానే వుండేవి.

ఇంకొంచెం ముందరకొచ్చి అమెరికా, ఆస్ట్రేలియాలు వెళ్ళిరావడాలు ఎక్కువై, అక్కడ సినిమా షూటింగులు ఎప్పుడైతే మొదలయ్యాయో, అక్కడి డ్రస్సులు చూసి అక్కడ కన్న ఎక్కువగా ఫేషన్ పేరుతో అనేకరకాల డ్రస్సులు వచ్చాయి.  రానురాను పులిని చూసి నక్క వాత పెట్టుకున్నట్లు ఈ ఫేషన్లు ఇన్ని వెర్రితలలు వేస్తోందంటే ఉన్న రెండు చేతులు, రెండు కాళ్ళకి చేతులు దిగేలా గౌన్లు, మోకాళ్ళు కనబడేలా పొట్టి డ్రస్సులు, చీలికలు, పీలికలు, కన్నాల డ్రస్సులు వెయ్యడం మొదలుపెట్టారు.  ఇవేం ఫేషన్లమ్మా?  అందమైన చీర కట్టుని కూడా అపభ్రంశం చేసి కడుతున్నారు.  ఉండవలసిన చోట పమిట ఉండదు.

మనిషికి నిండుగా బట్టలుంటేనే హుందాతనం, గౌరవం, ఆరాధనాభావం కలుగుతుంది.  ఫేషన్ పేరుతో బొట్టు లేకుండా, జుట్టు కత్తిరించి విరబోసుకుని, పీలికల డ్రస్సులు వేసుకుంటే చూసేవాళ్ళకీ వికృతమైన ఆలోచనలు కలుగుతాయి.  ఫేషన్ గా ఉండడం తప్పు కాదు.  ఫేషన్ అంటే ఏమిటో, ఎలా వుండాలో తెలీకుండా, ఫేషన్ పేరుతో దాచుకోవలసిన శరీరభాగాలు బయటకు కనిపించేలా చీలికలు,  పీలికలు, చిల్లులు, కన్నాలు ఉన్న దుస్తులు ధరించి అసభ్యంగా తయారయినందువల్ల చూసేవాళ్ళ మనోభావాలు దెబ్బతిని,వాళ్ళమీద ఏమాత్రం గౌరవభావం లేకుండా, వికృతమైన ఆలోచనలు కలుగుతాయి.

ఒకప్పుడు బట్టలు లేక, కొనుక్కునే స్తోమత లేక పేదవాళ్ళు చిరుగుల బట్టలు వేసుకునేవారు.  ఇప్పుడు బాగా డబ్బున్నవాళ్ళు, సినిమావాళ్ళు చాలా ఖరీదు పెట్టి చిరుగుల బట్టలు వేసుకుంటున్నారు.  ఎందుకమ్మా ఈ వెర్రిమొర్రి ఫేషన్లు?

అందుకే ఈ ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ లో చాలా అందంగా వున్నావు శ్రావ్యా.  ఇంక ఈ ఫేషన్ మార్చకు.  ఇలాగే వుండు.’ అంటూ శ్రావ్య తాతయ్య సందేశాత్మకంగా చెప్పాడు.  కాస్ట్యూమ్ డిజైనర్ రత్నకూడా తండ్రి మాటలు శ్రధ్ద్ధగా వింది.

ఇకనుంచి సినిమాలకి ఇలాంటి ‘మరో సరికొత్త ఫేషన్’ కాస్ట్యూమ్స్ డిజైన్ చెయ్యాలనుకుంది రత్న.

 

———————–

 

 

రచన: సౌజన్య కిరణ్

 

అప్పుడే కార్ పార్క్ చేసి దిగిన నాకు దూరం గా వస్తున్న రమ్య కనిపించింది .నేను తనను పిలిచేలోపే తాను నన్ను చూసి గట్టిగా “హాయ్ ..సీత “అని తానే పరుగు లాంటి నడకతో నా దగ్గరకు వచ్చింది.నేను ఎదో అడిగేలోపే తను “ఏంటి …ఈవాళ నువ్వు డ్రైవ్ చేసుకుని వచ్చావు ….రామం గారు ఎక్కడ ? ” అంది రమ్య

“రామం కి వాళ్ళ ఆఫీస్ వాళ్ళు తనకు సెండాఫ్ పార్టీ ఇస్తున్నారు అందుకే ప్రొద్దున్నే వెళ్లిపోయారు రాత్రికి కానీ రారు .పిల్లలు రేపు వస్తారు .మాతో నాలుగు రోజులు ఉండి మళ్ళి   వాళ్ళు వాళ్ళ దారి మేము మా దారి .అందుకు నాకు డ్రైవ్ చేయక తప్పింది కాదు ” అన్నానేను.

“ఇరవై ఏళ్ల తరువాత మళ్ళీ ఇండియా వెళ్లిపోవడం అంటే జీవితం లో చాలా పెద్ద చేంజ్ కదా ?ఇక్కడికి వచ్చిన ప్రతివాళ్ళు నాలుగు రాళ్లు వెనకేసుకొని వెళ్ళిపోదామని వస్తారు కానీ అలా వెళ్లిపోయే వాళ్ళు చాలా తక్కువ.అలా అనుకున్న పని అయిన వెంటనే వెళ్లిపోతున్ననిన్ను చూస్తూనే చాలా ఆనందం గా ఉంది సీత “.

“మేము ఇక్కడికి వచ్చిన పని అయిపొయింది రమ్య ….బరువులు భాద్యతలు తీరిపోయాయి .పిల్లలు వాళ్ళ వాళ్ళ ఉద్యోగాలలో సెటిల్ అయ్యారు .ఇంకేం కావాలి చెప్పు జీవితానికి ………నువ్వు అన్నట్టు ఎదో నాలుగు రాళ్ళూ వేనేకేసుకోవడానికి ఇక్కడికి వచ్చాము కానీ లేకుంటే  ఈ దేశం లో మాకు ఎవరున్నారు ?కానీ ఒక్కటి నేను నీకు ఎప్పటికి రుణ పడిపోయాను .నువ్వే కనుక ఈ ఉద్యోగం గురించి చెప్పక పోయిఉంటే మా భాద్యతలు మేము ఇంత త్వరగా పూర్తి చేయగలిగే వాళ్ళమే కాదు.

నేను, రామం ……నీది భాస్కర్ గారి మేలు ఎప్పటికి మరువలేము  .రామం రోజులో ఒక్కసారన్నా ఈ విషయం గుర్తుచేసుకుంటారు.ఇన్ని రోజులు ఇక్కడ మీతో అలవాటు అయిపోయి మిమ్మల్ని వదలి వెళ్ళాలి అంటే చాలా భాద గా ఉంది.ముఖ్యం గా నిన్ను రమ్య నాకు నా అక్కాచెల్లళ్ళ కన్నా నువ్వు ఎక్కువ అయిపోయావు  .నీలాంటి మనిషి స్నేహం నాకు దొరికినందుకె  అందరిని వదలి ఇక్కడికి వచ్చి ఇంత కాలం ఉండగలిగాను .నీ స్నేహం మరువరానిది “.

“చాల్లే సీత నా దండకం …టైం దొరికితే చాలు మునగ చెట్టు ఎక్కిస్తావు .నువ్వు మాథ్స్ చెప్పే పద్దతి నాకు చాలా నచ్చింది అందుకే నేను నిన్ను రికమండ్ చేశాను ..నువ్వు ఎక్కువ జీతం వచ్చే సాఫ్ట్ వెర్ జాబ్ వదులుకుని ఈ టీచర్ ఉద్యోగమే కావాలని చేరావు .నేను పెద్ద గా ఏమి చేశాను “.  ఈ మాటల్లో ఉండగానే దూరం గా బెల్ మోగిన శబ్దం తో మా మాటల  లోకం నించి బయటకు వచ్చి స్కూల్  వైపు నడిచాము.

నాకు ఫస్ట్ పీరియడ్  క్లాస్ లేదు.అందుకే నా రూమ్ లో కూచున్నాను. ఈ రోజు ఈ స్కూల్ లాస్ట్ డే .నా ఉద్యోగం కు లాస్ట్ డే .వచ్చే వారం ఈ పాటికి ఇండియా లో నా వాళ్ళ దగ్గర ఉంటాను.రామం తో నా పెళ్లి అయ్యేనాటికి వాళ్ళ ఇంట్లో ఒకరు కూడా స్థిర పడలేదు .పెద్దకొడుకు గా అందరిని ఒక దారిలో పెట్టె భాద్యత తన మీదే ఉందని పెళ్ళికి ముందే చెప్పారు పాపం .ఇండియా లో మా ఇద్దరికీ వచ్చే జీతం తో ఎనిమిది మంది కి అన్ని చేయాలంటే చాలా కష్టం అనుకుంటూ ఉండంగానే దేవుడు పంపినట్టు రామం స్నేహితుడు ఇక్కడ తమ కంపెనీ లో ఉద్యోగాలు ఉన్నాయి అనే తానే అన్ని దగ్గర ఉంది చూసుకుని ఇక్కడికి రప్పించారు.ఇక్కడికి వచ్చాకా నాలుగు ఇళ్ల అవతల  ఉన్న రమ్య పరిచయం అయ్యింది.తాను అప్పుడే స్కూల్ లో ఉద్యోగం మొదలుపెట్టింది.నేను ఎం.స్సీ మాథ్స్ చేశాను అంతకు ముందు టీచర్ గా పని చేసానని తెలిసి నన్ను వాళ్ళ స్కూల్ లో ఉద్యోగానికి  రెకమండ్ చేసింది.ఇద్దరూ ఉద్యోగాలు చేయబట్టి ఆడపడచుల పెళ్లిళ్లు అన్ని త్వరగా చేయగలిగాము.పిల్లలను సెటిల్ చేసాము .టీచర్ ఉద్యోగం నాకు ఇండియా లో చిన్న ఇల్లు ఇంటి చుట్టూ గార్డెన్, పుస్తకాలు  చదువుతూ శేష జీవితం గడిపేస్తే చాలు ఈ జీవితానికి అంత కన్నా వేరే ఆశ లేదు  .

నాకు ఇక్కడికి వచ్చిన కొత్తలో ప్రతి విషయనికి ఎంత భయం గా ఉండేదో రమ్య నాకు అన్ని చెప్పి నాకుండే భయం పోగొట్టింది.రామం ఎప్పుడు జోక్ చేస్తారు “నా అమాయకమైన   సీతను  డెర్యసాహసాలు కల  ఝాన్సీ లక్ష్మి బాయ్ చేసారండి రమ్య మీరు “అని.

ఇంతలో ఫస్ట్ పీరియడ్ అయిపోయినట్టు మోగిన బెల్ నన్ను మళ్ళీ ఈ లోకం లోకి తెచ్చింది.

క్లాస్ లోకి అడుగు పెట్టిన వెంటనే ఎందుకో కుడికన్ను అదిరింది.ఒకవైపు నేను ఇవి అన్ని వదిలేసి వెళ్ళిపోతున్నానని భాద గా ఉంది.కుడి కన్ను అదరడం చెడుకు సంకేతం అంటారు ఏమవుతుందో  ఏమో ?వెంటనే రామం మాట గుర్తుకు వచ్చింది “అమెరికా వచ్చి ఇన్ని సంవత్సరాలు అయినా ఇంకా నువ్వు ఆ పల్లెటూరు సీతా మహా లక్ష్మివే  ….ఒక్కో సారి విటమిన్ డెఫిసిఅన్సీ ఉంటె, స్ట్రెస్  ఉంటె కూడా అలా కన్ను అదురుతుంది “అని ఒక నవ్వు నవ్వేస్తారు.స్ట్రెస్ వల్ల కూడా అయిఉండచ్చు అని నన్ను నేను సమాధానపరచుకుని క్లాస్ లో అడుగుపెట్టాను .పిల్లలందరూ ఒక్కసారి “గుడ్ మార్నింగ్ మిస్సెస్ రామం “అన్నారు.

ఇక్కడ పిల్లలు టీచర్స్ ని పేరు పెట్టి పిలుస్తారు .నన్ను నా పేరు కాకుండా మా వారి పేరు పెట్టి పిలవడం చాలా వింత గా అనిపించేది .ఆ పిలుపు అలవాటు కావడానికి చాలా సమయం పట్టింది.

ఇండియా కి ఇక్కడికి చదువు చాలా తేడా ఇక్కడ పిల్లలను కొట్టడం లాంటివి చేయకూడదు కానీ చదువు చెప్పడం ఎక్కడయినా ఒక్కటే క్లాస్ లో రకరకాల పిల్లలు ఉంటారు ఒక్కొక్కరికి ఒక్కోరకం గా ఉంటారు వాళ్లకు అర్థం అయ్యేలా చెప్పడం ఒక సవాలు అది నాకు చాలా ఇష్టం .

ఇది సీనియర్ క్లాస్ వీళ్ళు వచ్చే సంవత్సరం కాలేజీ కి వెళ్ళిపోతారు .చాలా మందికి మంచి మంచి కాలేజీలలో సీట్స్ వచ్చాయి .ముగ్గురు నలుగురికి హార్వర్డ్ ,కొలంబియా లాంటి మంచి కాలేజ్ లో సీట్స్ వచ్చాయి.వాళ్ళు వచ్చి ఆ విషయం చెప్తే ఏంటో సంతోషం అనిపించింది.ఈ క్లాస్ తో నాకు ఉన్న అనుభందం వీళ్ళు ఈ  స్కూల్ లో చేరిన రోజు నించి మొదలు అయింది  వీళ్ళు ఒక్కో క్లాస్ పెరిగే కొద్దీ వాళ్లతో పాటి నాకు ప్రమోషన్స్ వచ్చి వాళ్ళ క్లాస్ కె వచ్చేదాన్ని అలా వాళ్ళు పెరగడం నేను చూస్తూనే ఉన్నాను..వీళ్ళు నా పిల్లల లాగానే అనిపిస్తారు .ఈ రోజుతో ఈ అనుబంధం తీరిపోతుందంటే చాలా భాద గా ఉంది.

ఈ రోజు వీళ్ళ కి  లాస్ట్ క్లాస్  ఈ స్కూల్ లో నాకు లాస్ట్ క్లాస్ ఈ స్కూల్  అంతా విడిపోయేముందు సరదాగా గడుపుదామని డిసైడ్ చేసాము .ప్రతి సంవత్సరం లాస్ట్ డే మాథ్స్  క్విజ్ పెట్టి గెలిచినా వాళ్లకు మంచి గిఫ్ట్ ఇస్తానని చెప్పాను అందుకే అందరు చాలా ఉత్సహం గా ఉన్నారు .నేను క్లాస్ లో అందరి పిల్లలను నాలుగు జట్టులు గా విభజించి ఆట మొదలుపెట్టాము .పిల్లలు చాలా ఉత్సహం గా  ఆడుతున్నారు .ఇంతలో బయట “థడ్…..థడ్ ….థడ్ “అని చెవులు చిల్లులు పడేలా పెద్ద శబ్దం వినిపించింది.అందరికి విపరీతం గా భయం వేసింది.ఈ మధ్య జరుగుతున్న సంఘటనలు అలాంటివి .కానీ మేము ఉన్న సిటీ చాలా ప్రశాంతం గా ఉంటుంది.ఇక్కడ ఒక కార్ ఆక్సిడెంట్ జరగడమే పెద్ద విషయము . అలాంటిది  ఇప్పుడు ఇలా ఏమయిఉంటుంది .వెంటనే నా టేబుల్ పక్కనే ఉన్న అలారం మోగించాను .అలా మోగిస్తే స్కూల్ అంతా లాక్ డౌన్ లోకి వెళ్ళిపోతుంది.ఈ మధ్య ఈ దేశం లో జరుగుతున్న సంఘటనల వల్ల అది తప్పకుండా చెయ్యాలి .

పిల్లలు ఆ శబ్దం విని అటు ఇటు పరుగులు పెట్టె లోపు నేను వాళ్ళను వాళ్ళు ఉన్న చోటి నించి కదలొద్దని సైగ చేసి తలుపు లాక్ చేయడానికి అటు వైపు వేగం గా  అడుగులు వేసాను  నేను రెండు అడుగులు వేసానో లేదో అంతలోనే తలుపు ధడాలున తెరుచుకుంది .ఒక వ్యక్తి వేగం గా లోపలికి వచ్చి తలుపు మూసి లాక్ చేసాడు.తన చేతిలో ఒక పెద్ద గన్ ఉంది .అది  ఏ రకం గన్ అనేది నాకు తెలియదు.గన్ ఏ రకంది అయినా దాంట్లో నించి వచ్చే బులెట్ ప్రాణాలు తీస్తుంది కానీ ప్రాణాలు నిలబెట్టదు కదా  అది చాలు కదా మనిషి లో భయం నింపడానికి .తన భుజాలకు ఇరువైపులా తూటాలు దండ లా వేలాడుతున్నాయి .ముఖానికి చుట్టూ నలుపు చారలు పూసుకుని భయంకరం గా కనిపించడానికి ప్రయత్నం చేసాడు కానీ ఆ ముఖం లో పసిదనపు ఛాయలు పోలేదు .కొంచెం పరీక్ష గా చుస్తే అప్పుడు అర్థం అయ్యింది ఆ అబ్బాయి పోయిన సంవత్సరం  వరకు ఈ పిల్లలతోనే చదివి అటెండన్స్ లేదని అదే క్లాస్ లో ఉండిపోయాడు. పేరు ఆడమ్ .ఈ మధ్య కాలం లో నేను తనను చూడనే లేదు.ఇప్పుడు ఇలా ఇక్కడ ?.

నేను ఈ ఆలోచనలో ఉండగానే “ఈ రోజు ఇక్కడ ఉండే ఎవరు బ్రతకరు ….అందరు నా చేతిలో చావాల్సిందే.కాలేజీ కి వెళ్ళిపోతాము అని చాలా సంతోషం గా ఉన్నారేమో ? అది మటుకు జరగదు .నేను మిమ్మల్ని చదవనివ్వను .” అన్నాడు గట్టిగా అరుస్తూ.

నావైపు చూసి “మిస్సెస్ రామం ….మీతో నాకు ఎలాంటి శత్రుత్వము లేదు …మీరు బయటకు వెళ్లిపోవచ్చు .ఇక్కడే ఉంటె ఈ 36  మందితో పాటు మీ ప్రాణాలు పోవడం మాత్రం సత్యం .మీకు రెండు నిముషాలు టైం ఇస్తాను .డిసైడ్ చేసుకోండి” అనేసరికి నాకు ఏమి చేయాలో అర్థం కాలేదు .ఒకసారి చుట్టూ చూసాను.నా కళ్ళ ముందు పెరిగిన పిల్లలు వీళ్ళను వీళ్ళ ఖర్మకు వదలి  ఎలా వెళ్ళగలను .కళ్ళ ముందు బంగారం లాంటి భవిష్యత్తు ను ఉహించుకుంటన్న వీళ్ళ జీవితం ఈ రోజు తో ముగిసిపోకూడదు నా పిల్లలే ఈ స్థానం లో ఉంటె నేను వాళ్ళను నా ప్రాణం అడ్డుపెట్టి అయినా కాపాడుకుంటాను కదా .

పిల్లలను తల్లితండ్రులు గురువు అనే వ్యక్తి కి ఎంతో గౌరవం ఇచ్చి తమ పిల్లల భాద్యత అప్పగిస్తారు .వాళ్ళు అంత నమ్మకం నా మీద ఉంచితే నేను దాన్ని ఎలా వమ్ముకానివ్వగలను.అది  నేను చేస్తున్న ఉపాధ్యాయ వృత్తికే అవమానం .ఒక అమ్మ గా నేను పిల్లలను ఈ రాక్షసుడి బారి నించి కాపాడాలి .నేను వీళ్ళను ఎలా అయినా రక్షించాలి .నేను వెళ్లి నా చైర్ లో కూర్చున్నాను.అది చుసిన పిల్లలు ముఖంలో ఒక రకమైన రిలీఫ్ . ఆడమ్ ” అయితే మీరు వీళ్ళతో చావడానికే సిద్ధం అయ్యారా వెరీ గుడ్ ? ఇంత మందిని చంపడానికి సిద్ధపడ్డ నాకు మీరో పెద్ద లెక్క కాదు.కొన్ని గంటలలో అందరు కలసి ఒకే చోటుకు వెలుదురులే” అని తన గన్ మరోసారి పేల్చాడు .

అప్పటికి వరుకు గన్ చూసి భయపడుతున్న పిల్లలు ఆ శబ్దం  వినేసరికి ఏడుపు మొదలు పెట్టారు కొందరు…. కొందరు పారిపోదామని ప్రయత్నాలు మొదలు పెట్టారు.తమ తమ ఫోన్స్ లో తెల్సిన వాళ్లకు మెసెజ్ లు పంపారు .వాళ్ళచేతుల్లో ఫోన్స్ చూసి చాలా కోపం వచ్చి   వాళ్ళ ప్రయత్నాలు ఆపడానికి ఆడమ్ గాల్లోకి రెండు తూటాలు పేల్చాడు .దాంతో పిల్లలందరూ ఎక్కడివాళ్ళు అక్కడ ఉండిపోయారు .అప్పటివరకు ఇదేదో ప్రాంక్ అని ఉన్న కొద్దో గొప్పో ఆశ అడగారిపోయింది.అందరి ముఖాలలో చావు భయం స్పష్టం  గా కనిపిస్తోంది అది చూసి ఆడమ్ గట్టిగా నవ్వాడు.ఆ నవ్వు ఎంత పైశాచీకంగా ఉందంటే చిన్న పిల్లలు వింటే దడుసుకుని ఏడుపు మొదలుపెడతారు.

అందరి దగ్గరా ఫోన్లు తీకుని ఒక బాగ్ లో వేసేసి పక్కన పడేసాడు .నా ఫోన్ మటుకు తన దగ్గర పెట్టుకున్నాడు.ఆ గన్ పట్టుకుని క్లాస్ అంతా తిరిగాడు.అలా ఆడమ్ వెళ్లి ఎవరి పక్కన నిల్చుంటే వాళ్ళు వణికిపోతున్నారు.పోయిన వారం అందరు పిల్లలు తాము తమ జీవితంలో ఏమి సాదించాలనుకున్నారో ? ఒక్కొక్కరు ఐదు నిముషాలు పాటు చెప్పారు ఆ మాటలు ఇంకా నా చెవులలో వినపడుతున్నాయి.వాళ్ళ భవిష్యత్తు  వరకు ఎందుకు వీళ్ళు రేపు సూర్యోదయం అన్న చూస్తారో లేదో ? వీళ్ళ మీదే తమ ఆశలు ,తమ ప్రాణాలు పెట్టుకున్న వీళ్ళ తల్లితండ్రుల పరిస్థితి ఏమవుతుంది.ఎలాగయినా ఆడమ్ చేతిలోంచి గన్ తీసుకోవాలి .గడిచే ఒక్కో నిముషం  చావు కు దగ్గరఅవుతున్నాము .

ఒక అరగంట గడిచింది భారం గా తన దగ్గర పెట్టుకున్న నా ఫోన్ గట్టిగా మోగింది దానికోసమే ఎదురుచూస్తున్నట్టు ఠక్కున ఫోన్ ఎత్తాడు.అవతల వాళ్ళు ఏం మాట్లాడారో వినిపించలేదు కానీ ఆడమ్ మటుకు నాకు మిలియన్ డాలర్లు కావాలి అని అడిగాడు.అటు వైపు వాళ్ళు ఎదో మాట్లాడారు .ఆడమ్ “నేను మీకు గంట టైం ఇస్తున్నాను ….ఆ తరువాత రెండు నిముషాలకొకరిని కాల్చేస్తాను .ఆ తరువాత మీ ఇష్టం” అని ఫోన్ పెట్టేసాడు.ఒక్కో నిముషం ఒక్కో యుగం గా గడుస్తోంది .హఠాత్తు గా  చావు వస్తే ఎవరు భయపడరేమో కానీ చావు వస్తుందని తెలిసి దాని కోసం వెయిట్ చేయడం చావు కన్నా భయంకరం.”నేను వాళ్ళను డబ్బులు అడిగానని మిమ్మల్ని వదలిపెట్టేస్తానని కలలు కనొద్దండి..మిమ్మల్ని చంపడం ఖచ్చితం కానీ వెంటనే చంపేస్తే ఎలా? మీరు కొద్దో గొప్పో భాద పడాలి కదా ….మెల్ల గా ఒక్కొకళ్ళని చంపుతా “అని గన్ గాల్లోకి పేల్చాడు.

ఇంకో అరగంట భారం గా గడిచింది. ఆడమ్ తన గన్ పక్కన కూడా పెట్టకుండా గట్టిగా పట్టుకొనే ఉన్నాడు.బయట హెలికాఫ్టర్ సౌండ్ వినిపించింది.ఆ సౌండ్ విని ఆడమ్ చాలా ఇరిటేట్ అయ్యాడు .ఆ ఇరిటేషన్ లో ఎం చేస్తాడో ఆని భయం వేసింది.ఎదో ఒకటి చేయాలి లేకుంటే కష్టం .బయట ఉన్న వాళ్ళ పరిస్థితి ఎలా ఉందొ ?గన్ శబ్దం విన్నప్పుడల్లా ఎవరికీ ఏమైందోనని ఎంత భయపడుతున్నారో?.

హఠాత్తుగా అక్కడ ఉన్న టీవీ ఆన్ చేసాడు.టీవీ లో స్కూల్ న్యూస్ చూపిస్తున్నారు.ఆడమ్ ఫోటో కూడా వేస్తున్నారు .నాలుగు ఐదు  ఛానెల్స్ మార్చి చూసాడు అన్నిట్లోనూ అదే చూపిస్తున్నారు .ఒక పది నిముషాలు అదే చూస్తూ ఉండిపోయాడు .హఠాత్తు గా డయాస్ మీదకు వెళ్లి ఫస్ట్ బెంచ్ లో ఉన్న మరియా వైపు గన్ పాయింట్ చేసాడు నాకు తన ముఖం చుస్తే తానూ ఈ సారి నిజ్జం గానే మరియాను షూట్ చేస్తాడు అనిపించింది .

తాను ట్రిగ్గర్ మీద చేయి పెట్టాడు నేను చైర్ లోనించి లేచి లేచి తన వైపు పరుగుపెట్టాను .బులెట్ మరియా వైపు వేగం వస్తోంది బులెట్ కంటే నేను నేను తన ముందుకు వెళ్లి అడ్డం  నిలబడ్డాను బులెట్ వచ్చి నా భుజం లోకి దూసుకువెళ్లింది .ఎర్రగా కాల్చిన ఇనుపకడ్డీ లోపలికి వెళ్లినట్టు విపరీతమైన నొప్పి,మంట.నాకు చాలా కోపం వచ్చింది .భుజం నించి  ఆగకుండా కారుతున్న రక్తాన్ని కూడా లెక్క చేయకుండా నేను మరియా దగ్గరికి వచ్చినంత  వేగం తోనే ఆడమ్ వైపు పరిగెత్తాను నాకు తగిలిన దెబ్బను చూసి ఒక్క నిముషం ఏమరుపాటు పడ్డ ఆడమ్ చేతిలో ఉన్న గన్ నా చేత్తో పైకి పెట్టి ఇంకో చేత్తో నా పూర్తీ బలం పెట్టి వెనుకకు తోసాను .నా బలం తన కన్నా తక్కువ అయినా తాను నేను ఆ పని చేస్తానని ఉహించకపోయేసరికి తాను వెనుకకు పడిపోయాడు .జరిగింది అర్థం అయినా పిల్లలు ఆడమ్ లేచేలోపు  తన చేతులు కాళ్ళు పట్టేసుకున్నారు.నేను తన చేతిలో ఉన్న గన్ తీసేసుకున్నాను .వెళ్లి తలుపు తీసాను .బయట ఉన్న పోలీసులు లోపలి వచ్చారు దూరం గా ఉన్న రామం కనిపించారు .ఆయన కళ్ళలో నీళ్లు నా మీద ఉన్న ప్రేమ ఆయన కళ్ళలో కనిపించింది.నేను గట్టిగా “ఎవ్వరికి ఏమి కాలేదు .అందరూ బాగున్నారు ” అని చెప్పాను. నేను స్పృహ తప్పాను.ఆతరువాత ఏం జరిగిందో తెలియదు.

నాకు రెండు రోజుల తరువాత మెలుకువ వచ్చింది  హాస్పిటల్ లో .చుట్టూ చూసాను చాలా ఫ్లవర్ బొకేలు ఉన్నాయి.అక్కడే చైర్ లో రామం కూర్చుని తూగుతూఉన్నారు.ఇంకో వైపు పిల్లలు సోఫా లో కూర్చునిఉన్నారు.నేను పిలిచేలోపే తనకు మెలుకువ వచ్చి నా దగ్గరికి వచ్చి నా తల నిమురుతూ “నువ్వు ఎంత పెద్ద సాహసం చేసావో తెలుసా?ముప్పయి ఆరు ప్రాణాలు కాపాడావు .వాళ్ళ తల్లి తండ్రులు గుండెకోతకు గురికాకుండా కాపాడావు.నువ్వు నా సీతవు అయినందుకు చాలా గర్వం గా ఉంది”.”అమ్మ నువ్వు పెద్ద హీరో అయిపోయావు  తెలుసా?”అన్నారు పిల్లలు .

“హీరో లు ఎక్కడినించో పుట్టరు మనలోంచే పుడతారు .ఒక వ్యక్తి స్వార్ధానికి ముప్పయి ఆరు ప్రాణాలు బలి అవుతాయి అంటే చూస్తూ ఎలా ఉరుకుంటాను.మీరు నాకు ఎంతోవాళ్ళు అంతే రా “.

“నీ  ఆ పిల్లలు  నిన్ను చూడాలని రెండు రోజుల నించి ఇక్కడే ఉన్నారు .ఉండు లోపలి పంపుతాను.నువ్వు ఇంకో వారం ఇక్కడే ఉండాలి.దెబ్బ బాగా లోపలికి  తగిలింది.ఇంకో రెండు నెలలు మన ప్రోగ్రాం పోస్టుపోన్ చేసాను.నువ్వు నాకు దక్కావు అది చాలు నాకు” అని రామం  బయటకు వెళ్లారు.

పిల్లలు అందరు లోపలికి వచ్చారు .”మిసెస్ రామం మా హై స్కూల్   లాస్ట్ డే ని మా జీవితం లో లాస్ట్ డే కాకుండా మమ్మల్ని కాపాడారు .మీకు మేము ఎప్పడికి రుణపడిపోయాము .మీకు థాంక్స్ చెప్పి మీరు చేసిన పనిని తక్కువ చేయము కానీ మీకు ఒకటి మటుకు ప్రామిస్ చేస్తాము .మీరు మళ్ళీ మాకు ఇచ్చిన జీవితాన్ని సద్వినియోగం చేస్తాము.ఇది మా అందరి మాట” అన్నారు ఏక ఖంఠం తో.

ఒక టీచర్ గా నా జీవితానికి ఇంత కన్నా సార్ధకత ఏముంటుంది.వాళ్ళు అన్నది నిజమే మా స్కూల్ లో లాస్ట్ డే జీవితం లో లాస్ట్ డే కాకుండా దేవుడే కాపాడాడు.

 

 

 

రచన: విజయలక్ష్మీ పండిట్
ఆ రోజు తెల్లవారక ముందు మా ఇంటి వెనుక తలుపుపై ఏదో గోకుతున్న చప్పుడు . నాకు మెలకువచ్చింది. ఆ గోకుడు శబ్ధం ఆగి ఆగి వినిపిస్తూనేవుంది. మామూలుగ ఆ టైమ్ లో మా అమ్మ లేచే సమయం. అమ్మ లేచింది. హాలులో పడుకున్న నేను మా అక్క ఇద్దరం మేలుకున్నాము ఆ శబ్ధానికి . నాకప్పుడు దాదాపు పద్మాలుగేండ్ల వయసు.

అమ్మ వెళ్ళి వెనక భోజనాల గది వంటగది కలిసిన పెద్దహోలు తలపు ఇనుప అడ్డగడియ, ప్రక్కన వేసిన ఇనుప చిలుకు గడియ రెండు తీసి బయటికి చూసింది .
మా అమ్మ వెనుకనే నేను మా అక్క వెళ్ళాము కుతూహలంగా ఏమిటా తలుపు గోకుడు శబ్ధం అని.

అమ్మ తలుపు తీయగానే
వగర్స్తుఅమ్మకాళ్ళదగ్గర
పడిపోయింది మా పెంపుడు కుక్క
లైకా . నేను నా వెనుక మా అక్క పరిగెత్తుకుంటూ ఆత్రుతగా వచ్చాము.అమ్మ కాళ్ళదగ్గర పడిఉన్న లైకాను దగ్గర కూర్చుని చేతిలోకి ఎత్తుకున్నాను.

మా అందరి ముఖాలలో ఆనందంతో కూడిన ఆశ్ఛర్యం.
మా అమ్మ అనింది “ఎవరు తెచ్చారు లైకాను పల్లెనుండి..,తోటలో కాపలా కోసం తీసుకెళ్ళారు కదా “అంటూ..ఇంటి వెనుక కలయతిరిగింది.

ఎవరు కనిపించలేదు .
“మరెలా వచ్చింది ఇది ముపైకిలోమీటర్ల
దూరం నుండి” అని ఒకరితో ఒకరు అనుకుంటూ సంభ్రమాశ్ఛర్యాలకు లోనయినాము.

అంతలో నీరసించిన లైకాను గుర్తించిన అమ్మ
“ఇది అంతదూరం నడిచి వచ్చేసి నట్టుంది “
అని అనింది. నేను మా అక్క ముఖాలచూసుకున్నాము ఆశ్ఛర్యంగా..!

“అంతదూరం ఒకటే ఎలా వచ్చిందమ్మా ఒకటే . దారి ఎట్లా తెలిసింది
లైకాకు “అన్నాను నేను అప్రయత్నంగా. మరలా
“అమ్మా దీనికి బాగ ఆకలిగా ఉన్నట్టుంది . పాలు పెడతాను ఇవ్వమ్మా” అని అంటూంటే లోపల్నుండి మా పెద్ద చెల్లెలు కరుణ ,తమ్ముళిద్దరు అశోకు , ఆనందు వచ్చారు నిద్రలేచి. మా చిన్న చెల్లెలు అనిత నిద్రపోతోంది.మేము ఆరుమంది సంతానం మా అమ్మ నాన్నకు.

ఆ హడావిడికి , లైకా మూలుగుడు విని రాగానే మా చిన్నతమ్ముడు ఆనందు నా చేతిలో నుండి లైకాను లాక్కున్నంత గా తన చేతుల్లోకి తీసుకుని హత్తుకున్నాడు. వాడికి లైకా అంటే మా అందరికంటే చాల ఇష్టం. లైకాను మా ఇంటికి తెచ్చుకోడానికి కారణం మా తమ్ముడి పట్టుదలే.

***

అవి వేసవి సెలవులు
కావడంతో మాకు ఆటలు, దిగుడు బావిలో ఈత నేర్చుకోవడం, రోజు సాయంత్రం చెరువు కట్టవరకు వాకింగ్, నేను మా అక్క లైబ్రరీకి వెళ్ళడం,రాత్రిపూట భోజనాలయినాక కొంతసేపు కథలు చెప్పుకోవడం, వెన్నెలరాత్రులలో మిద్దె పైన
మాకందరికి చేతిముద్దతో రాత్రి భోజనం..,
మా నాన్న మాకోసం వేసే వేసవి శెలవుల కార్యక్రమాలు. మధ్యలో ఒకటి రెండు సినిమాలకు,
బంధువుల ఊర్లకు వెళ్ళడం.

ఆ రోజు బాగా గుర్తు. మా నాన్నతో
మేము ఐదుమంది వాకింగ్ కు వెళ్ళివస్తూంటే మా తమ్ముడు వెనుకబడుతూ మెల్లగ వస్తున్నాడు. మా నాన్న ఎందుకు మెల్లగ నడుస్తున్నావు ఆనంద్ అని వెనుకకు తిరిగిచూశాడు. మా తమ్ముడు ఒక చిన్న కుక్కపిల్ల తో ఆడుతూ వస్తున్నాడు. వాడి కాళ్ళసందుల్లో దూరుతూ ఆడుతూ వెంట వస్తూంది ఆ కుక్కపిల్ల .బొద్దుగా ముద్దుగా ఉంది.

మా నాన్న చుట్టూ చూస్తూ “ఎవరిది ఆ కుక్కపిల్ల “
అన్నాడు. దారిన పోయేవాళ్ళు ఎవరు ఏమి పలకలేదు ఎవరి పనిమీద వారు గభ గభ నడిచిపోతున్నారు. మేమంతా కుక్కపిల్ల చుట్టుచేరి
మా నాన్నతో “ఈ కుక్కపిల్లను ఇంటికి తీసుకెళదాము నాన్న “అంటూ. మా చిన్న తమ్ముడు మా నాన్న చేయిపట్టుకుని
ఊపేస్తూ కుక్కపిల్లను మనింటికి తీసుకుపోదాం నాన్నా అంటూ ఒకటే మారాంచేయసాగాడు.

మా నాన్న కొంతసేపు చుట్టూ చూశారు. “ఎవరిదో వాళ్ళెవరయిన కుక్కపిల్లను వెతుక్కుంటూ వస్తారేమో చూద్దాము” అంటూ ,అక్కడ రోడ్డు ప్రక్కన ఆగాము. చాలా సేపటివరకు ఎవరు రాకపోవడంతో కుక్కపిల్లతో ఇల్లుచేరాము సంతోషంగా.

ఆ రోజునుండి మాకు కొత్త నేస్తం తోడయింది.
అందరం కలసి ఆ కుక్కపిల్లకు స్నానం చేయించి
సుభ్రంచేశాక మా ఇంట్లో మా బాయమ్మ
.., మా వంటమనిషి నడిగి పెరుగన్నం కలిపి తెచ్చి
ఒక చిన్నగిన్నెను మా అమ్మనడిగి తీసుకుని అందులో వేసి కుక్కపిల్ల ముందు పెట్టగానే ఆత్రుతగా తినింది. కొంచెందూరంగా నిలబడి అది తినడం చూస్తూన్నాము మేము
ఒకరివైపొకరు ఆనందంగా చూసుకుంటూ.
“ ఏం పేరు పెడదాము కుక్కకు. ఇది మగ కుక్క “అన్నారు మా నాన్న.

ఆది క్రాస్ బ్రీడ్ లా గుంది. మూతి కొంచెం పొడవు
బ్రౌను కలర్లో నల్లని కనుగుడ్ల తో ,తోక కొన కొంచెం కుచ్చుగా ముద్దుగా ఉంది.
మేము దానికి పేరు ఆలోచించే కార్యక్రమంలో పడ్డాము .

మా మేన మామ పెద్ద పెద్ద కుక్కలను పెంచేవారు.
అల్షేషన్ కుక్కలు, కొన్ని చిన్న చిన్న గుఱ్ఱాల్లా మా మేనమామ కారు లేదా ఒక్కోసారి జీపు దిగిగానే
వెనకాల దుంకిపరిగెడుతూ ఇంటిలోపలికి వచ్చేసేవి.

చిన్నప్పుడు ఆ కుక్కలను చూసి భయపడి లోపలికి
పరుగు తీసేవాళ్ళము మా అమ్మ నాన్నల వెనక నక్కుతూ. అయినా మా మామగారు మా ఇంటికి తరుచుగ రావడం మేము
మా మామగారి ఇంటికి వెళ్ళడం వల్ల అవి అలవాటయి పోయాయి.

“మనమూ ఇంట్లో కుక్కలను పెంచుకుందాము నాన్న” అని అడిగే వాళ్ళము ముఖ్యంగా మా తమ్ముళ్ళు.

మా నాన్న ఎందుకో అంతగా పట్టించుకోలేదు.
ఇప్పుడు ముద్దుగాఉన్న ఈ కుక్కపిల్ల అందరికి
నచ్చింది. మా అందరిలో చెప్పలేనంత కుతూహలం ,ఆశ్ఛర్యం ,ఆనందం దాని ముద్దు చేస్టలు చూస్తూంటే.

మా నాన్న ఆ కుక్కపిల్లకు “ లైకా అని పేరు పెడదాము.., లైకా అనే కుక్క మొదట అంతరిక్ష యాత్ర చేసిన కుక్క పేరు “ అని అనగానే అందరం ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ తలలూపాము.
ప్రేమగా లైకా లైకా అని పిలవడం మొదలు పెట్టాము. కొన్ని రోజులకు తన పేరును గుర్తించి పిలవగాన తోకాడించుకుంటూ వచ్చేది.

అప్పటికే మా ఇంట్లో ఒక పిల్లి ఉండేది షీలా అని . ఇంట్లో బియ్యం మూటలు ఎలకలు కొట్టకుండా ఉండడానికి మా అమ్మ ఒకిటి రెండు పిల్లులను ఎప్పుడు ఇంట్లో పెట్టుకునేది.లైకా షీల రెండు ఫ్రెండ్సయిపోయాయి . వాటి రెండింటి గిల్లికజ్జాల ఆటలకు ఆశ్ఛర్యపోతూ మేము భలే ఎంజాయ్ చేసేవాళ్ళము.

వాటికి పాలు పెట్టడం అన్నం కలిపి పెట్టడం, సోపు పెట్టిస్నానం చేయించడం ఇష్టమయిన పనులుగ ఉండేవి మాకు. మా చిన్న తమ్ముడు చాల ముద్దు చేసేవాడు లైకాను .వాడికప్పుడు
వయసు దాదాపు ఎనిమిది ఏండ్లు ఉండేవి. మా చిన్న తమ్ముడు నా కంటే ఆరు సంవత్సరాలు
చిన్నవాడు. నేను అప్పుడు 9 దో క్లాసు చదువు తున్నాను.

మా లైకా చాల గట్టిగా మొరుగుతూ ఎవరిని ఇంటిజాడలకు రానిచ్చేది కాదు. మా నాన్న లాయర్ .మా ఇంటికి మా నాన్న క్లయింట్స రాడనికి బయపడేవారు. ఎవరయిన ఇంటికి వచ్చినపుడు దానిని కంట్రోల్ చేయడానికి మెడబెల్టుకు గొలుసు
వేసి కట్టేయడం జరిగేది.

లైకా ఎత్తుకంటే పొడవు బాగ పెరిగింది. చాల చురుకయింది. దాని అరుపుకు మా వీధిలో
పోయేవాళ్ళు భయపడేవాళ్ళు. మాతో కూడా రోజు వాకింగ్ కు , ఈతకు వెళ్ళనపుడు మాతో కూడా లైకాను తీసుకెళ్ళేవాళ్ళము.

***

మా ఇంట్లో అప్పుడు రెండు మూడు జర్సీ ఆవులు వుండేవి. మా అందరికి పాలు పెరుగు నెయ్యికి కొదువ లేకుండా రోజుకు ఒక్కోటి మూడు నాలుగు లీటర్ల పాలు ఇచ్చేవి. వాటి దూడలు పెరిగి పెద్ద వయినపుడు అన్నింటిని టౌన్లో ఇంటిదగ్గర పెట్టుకోవడం కష్టమని ముపై కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉండే మా మామిడితోటలో పచ్చగడ్డి అవి బాగ ఉంటాయని మా తోటలో కాపలా ఉండే
మనుషులిద్దరితో తోటకు తోలి పంపేవాళ్ళు
అమ్మ వాళ్ళు .

ఆ రోజు మా కంగానపు సాయిబు ,అంటే మా అమ్మవాళ్ళ ఊరుదగ్గర కౌలుకు ఇచ్చిన మా పొలాలు, మామిడి తోట చూసుకునే మనిషి వచ్చాడు. మామిడి తోటకు కాపల ఉండేవాళ్ళను ఇద్దరిని వచ్చి పెద్దావును దూడలను తోటకు తోలుకొని పొమ్మని చెప్పి పంపింది మా అమ్మ. రెండుకుటుంబాలు మాతోటలో ఉండేవి తోటకు కాపల.

వారంరోజుల తరువాత ఇద్దరు మా తోట కాపల దారులు పాలు వట్టి పోయిన ఆవును,పెరిగిన రెండు దూడలను తోలుకొని పోవాలని వచ్చారు. వాళ్ళు “మాకు కుక్కను కూడా పంపండమ్మా తోటలో కాపలాకు దొంగల
భయంలేకుండ ఆవులు దూడలను తోలుకుని పోయేప్పుడు లైకా కుక్కను కూడా తీసుకుని పోతాము . కుక్క అరుపుకు అందరు భయపడతారు తోటలోకి రావడానికి” అని
మా అమ్మ నాన్నను ఒప్పించుకున్నారు.
మాకు ఆవిషయం తెలియదు.

మరుసటి రోజు ఉదయం 5 గం॥ ముందు లేసి
దూడలకు కావాల్సిన మేతగడ్డి , వాళ్ళకు కుక్కకు
కావాల్సిన అన్నము అన్ని సర్దుకున్నారు.ఎండ రాకముందే దూడలకు అలసట లేకుండా చాల
దూరం నడిచివెళ్ళిపోవచ్చని మేమంతా నిద్ర లేవకముందే బయలుదేరి వెళ్ళిపోయారు లైకాను
ఆవు , దూడలతో కూడా గొలుసుతో నడిపించుకుంటూ. మధ్యలో పల్లెలలో
విశ్రాంతి తీసుకుంటూ మరుసటి రోజు సాయంత్రానికి చేరిపోతారు తోటకు.

మేము నిద్ర మేలుకుని లైకాను మా తోట వాళ్ళు తీసుకుని పోయారని తెలుసుకుని చాల బాధపడ్డాము. మాఅమ్మ నాన్నతో పోట్లాడినంతపని చేశాను . కొన్ని రోజులేకదా మామిడి కాయల కాలం అయిపోగానే మరలా
తీసుకొచ్చేస్తారని మమ్మల్ని బుజ్జగించి సర్ది
చెప్పారు అమ్మ నాన్న.

మా చిన్న తమ్ముడు ఏడుస్తూ కూర్చున్నాడు
లైకా కావాలని. వాడిని సముదాయించడానికి తలప్రాణం తోకకొచ్చినంత పనయింది మా
అమ్మ నాన్నకు. ఏవో వాడికిస్టమయిన
తాయిలాలు, సైకిలు కొనిపెడతామని చెప్పి
ఏడుపు మానిపించారు.

స్కూలునుండి ఇంటికి రాగానే మాచిన్న తమ్ముడు
లైకాతో ఆడుకొనేవాడు. లైకాకూడా ఆనందుతో ఎక్కువ ఆడేది.అది వాడి ఒడిలోకి, బుజాలపైకి ఎక్కి తన ఇష్టాన్ని ఆనందాన్ని వ్యక్త పరుస్తూ ఆడుకునేది. లైకా ఇల్లువదిలి పోవడంతో
ఎక్కువ బాధపడింది మా ఆనందు.

నేను మా అక్క మా పెద్ద చెల్లెలు పరీక్షలు దగ్గర పడటంతో చదువులో మునిగి పోయి మా మధ్య లైకా లేకపోవడం గుర్తుకొచ్చినపుడు బాధపడేవాళ్ళం.లైకా మా అందరికి ఒక రిక్రిఏషన్
కేంద్రంగా ఉండేది. లైకా లేని మా ఇంటిలో సందడి తగ్గి మాలో ఒక నిరుత్సాహ వాతావరణం అలుముకుంది.

మామిడి తోటకు వెళ్ళిన లైకా ఇరవయిరోజుల తరువాత ఇప్పుడు అగస్మాత్తుగా ఎవరి తోడు లేకుండ మా మధ్య ప్రత్యక్షమవడంతో మేమంతా ఆశ్చర్యానికి లోనయాము. మాఅందరిలో ఆశ్చర్యం తో కూడిన ఆనందం వెల్లివిరిసింది.

మా లాగానే లైకా కూడా మన్మల్ని
విడిచి వెళ్ళిన తరువాత మా అందరి స్నేహాన్ని ప్రేమను ఆటలను మిస్ అయి ఆ ఒంటరి
తనాన్ని తట్టుకోలేపోయిందని మాకు అర్థమయింది.

రాత్రి పూట బయలుదేరి నడిచిన దారిని తన ఆగ్రాణశక్తితో మా ఇంటి దారిని గుర్తుపట్టి
ముపై కిలోమీటర్లు నడిచి వచ్చేసింది.

కుక్కలకు మూడు వందల మిలియన్ల ఆల్ఫాక్టరి రిసెప్టార్లు ముక్కులో అమరి వున్నాయని , వాటివలన వాటికి మెదడులో ఆ వాసనను పసికట్టి పదిలపరిచే ఏర్పాటు సహజంగా ఉన్నందున మరలా ఆ దారిని లేదా స్థలాన్ని
మనుషులను గుర్తుపట్టడం కుక్కల లోని సహజ ప్రత్యేక గుణం. మనుషుల ముక్కులలో
ఆ రిసెప్టార్లు ఆరు వేల మిలియన్లే వుండడం
మూలాన వాసనను పసికట్టే గుణం కుక్కలలో
మనుషుల కంటే నలబయి రెట్లు ఎక్కువ ఉంటుందన్న విషయాన్ని తరువాత తెలుసుకున్నాము.

మమ్మల్ని వెతుక్కుంటూ అంతదూరం నడచి
మా ఇంటికి వచ్చి మాతో కలవడంతో లైకా పై మా ప్రేమ ఇనుమడించింది. మరలా ఇంట్లో అది తోకాడించుకుంటూ సంతోషంగా తిరుగుతుంటే
మాలో,మా ఇంట్లో ఆశ్చర్యం , ఆహ్లాదం
ఆనంద వెల్లివిరిసాయి.
మా అమ్మ నాన్న కూడా లైకాను పంపడం
పొరపాటయిందనుకున్నారు.మా అమ్మ
నాన్నంటే కూడా లైకాకు చాల ఇష్టం.
లైకాను మేము ఆరుగురు ఒకరు మార్చి ఒకరు ఎత్తుకుని ముద్దాడుతూ …,ఆ రోజు మాకు పండగే.

*+*+*+*

రచన: కె. వెంకట సుధాకర్

 

అమ్మ రాజమండ్రిలో సడన్ గా పెళ్లి చూపులు ఫిక్స్ చేసింది. రేపు ఉదయం 9 గంటలకల్లా రాజమండ్రిలో ఉండాలంది. నేను హైదరాబాద్ లో సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ని. ఆఫీస్ నుంచి డైరెక్టుగా ట్రావెల్స్ వాడి దగ్గరికి వెళ్లి, బ్రతిమాలాడుకుని, సాయంత్రం ఏడు గంటలకు అమీర్ పేటలో దొరికిన బస్సు ఎక్కేసా.

నాన్న చిన్నతనంలోనే చనిపోవడంతో, అమ్మ కష్టపడి నన్ను పెంచింది. 35 దాటినా పెళ్లి కాకపోవడంతో అమ్మకు దిగులు పెరిగిపోయింది. నేను చామన చాయగా యావరేజ్ గా ఉంటాను. సరైన సంబంధాలు మాట పక్కన పెడితే అసలు సంబంధాలే రావట్లేదు. రాక రాక ఏదో సంబంధం వచ్చింది, అమ్మాయి బాగా నల్లగా ఉంది, కళగా కూడా లేదు, ఆస్తిపాస్తులు కూడా ఏమీ లేవు, చదువు కూడా ఇంటర్ తో ఆపేసింది అంట, ఏ విధంగానూ  నాకు నచ్చలేదు. రాకరాక వచ్చిన సంబంధం ఇది కూడా చెడగొట్టుకుంటే ఇక సంబంధాలు రావేమో, పెళ్లి కాకుండా మిగిలిపోతాను, అమ్మ దిగులుతో ఏమైపోతుందో, అనే భయంతో పెళ్లిచూపులకి బయలుదేరా…

బాగా వెనక సీటు దొరికింది, నా ముందు సీట్లో ఎవరో పెద్దాయన కూర్చున్నాడు. మనిషి వెరైటీగా డ్రస్ చేసుకుని ఉన్నాడు. నాకేసి మధ్యమధ్యలో అనుమానంగా చూస్తున్నాడు. మనిషి కొంచెం తేడా అనిపించింది. అనుకోకుండా సీట్ మధ్య సందులోంచి చూస్తే, అతని ముందు కూర్చున్న దంపతుల సంచిలోంచి  వాళ్ళకు తెలియకుండా చెగోడీలు, స్వీట్లు తినేస్తున్నాడు అంతటితో ఆగకుండా సంచిలో ఏవో టాబ్లెట్స్ ఉంటే అవి కూడా వేసుకున్నాడు, వాళ్ల అరుకు సీసాలో కొద్దిగా అరుకు తాగేసాడు. ఫ్రీగా వస్తే ఫినాయిల్ తాగేవాళ్ళు ఉంటారని  విన్నాను గాని, ఇదే చూడటం. అదేం బుద్దో  నాకు అర్థం కాలేదు. నేను గమనించడం చూసి,  నా వైపు సీరియస్ గా చూసాడు,.

కాసేపటికి ఆ దంపతులు సంచిలో వస్తువులు మిస్ అవ్వడం గమనించి, ఆ పెద్దాయనను “ఏమైనా చూసారా” అని అడిగారు.

ఆ పెద్దాయన నా వైపు చూపిస్తూ “ఈ కుర్రాడు ఇందాక, మీ సంచీలోంచి చాలా తీసుకుని తినేసాడు, మీ బంధువుల అబ్బాయి అనుకున్నాను ” అన్నాడు

నేను గతుక్కుమన్నాను.

“ఆకలైతే.. అడిగితే ఇచ్చేవాళ్లం కదా” అని హీనంగా ఒక చూపు చూశారు.

అందరిముందు, తల కొట్టేసినట్టు అయ్యింది.

*****

టైం రాత్రి  ఎనిమిదయ్యింది, బస్సు  హైదరాబాదు శివార్లలో వనస్థలిపురం ఏరియాకు  వచ్చింది.

నా పక్క సీటు ఒకటే ఖాళీ ఉంది, ఎవరో అమ్మాయి ఎక్కి డ్రైవర్ను చాలా అర్జెంట్  అని  బతిమాలుతుంది. డ్రైవర్ డబ్బులు తీసుకుని నా పక్క సీటు ఆమెకి ఇచ్చేశాడు.

ఆమె తన బ్యాగ్ తీసుకుని నా సీట్ దగ్గరికి వచ్చింది. చాలా అందంగా ఉంది, బాగా కలిగిన కుటుంబం అనుకుంటా.

“కొంచెం విండో సీట్ ఇస్తారా?” అని అడిగింది

“అయ్యో… తప్పకుండా…”  అంటూ జరిగాను.

“థాంక్స్ అండి” అంది

“నా పేరు రాము, మీ పేరు ఏంటండీ” అంటూ మాటలు కలిపాను

“సీత”

రాము – సీత …ఎందుకో తెలియని సంతోషం కలిగింది

ముందు సీట్,  ఫినాయిల్ గాడు ఈర్ష్యగా చూస్తున్నాడు.

“సీతగారు…ఏ ఊరు వెళ్తున్నారు అండి?” అని అడిగాను

“ఆమె, ఏ ఊరు వెళితే నీకెందుకు?” ఫినాయిల్ గాడు మధ్యలో ఎంటరయ్యాడు…. ఆల్రెడీ వాడు ఒక చెవి ఇక్కడ పడేసాడు అన్నమాట.

నేను సైలెంట్ అయిపోయాను.

“వాడి తలకాయ్ , వాడి మాటలు పట్టించుకోకండి” అంటూ మాటలు కలిపింది. కొద్ది గంటల్లోనే బాగా దగ్గరయ్యాం.

తనది హైదరాబాద్ అని తనకు తల్లి లేదని , తండ్రి పోలీస్ డిపార్ట్మెంట్లో పెద్ద ఆఫీసర్ అని, తండ్రి బాగా ధనవంతుడు అని, డబ్బు మనిషి అని, ఏ రకమైన ప్రేమ లేకుండా పెరిగానని, బలవంతంగా తన ఫ్రెండ్ కొడుకుకి ఇచ్చి పెళ్లి చేయబోతుంటే డబ్బు నగలతో పారిపోయి వస్తున్నాను అని.  తండ్రి కానిస్టేబుల్స్ ని పెట్టి తనని వెతికి స్తున్నా రని, ఇక ఇంటికి వెళ్లే ప్రసక్తే లేదని ఎలాగోలా బయట ఉద్యోగం చేసుకుంటూ బ్రతుకుతానని కళ్ళనీళ్ళతో చెప్పింది.

నాకు బాగా జాలి వేసింది, ఓదార్చాను. ఆమె మూడ్ మార్చడానికి , టాపిక్ మార్చాను.

“ఏ కూరంటే ఇష్టం ?”

“తలకాయ కూర”

“ఎలాంటి అబ్బాయిల్ని ఇష్టపడతారు? అందమా? చదువా? డబ్బా?”

“తలకాయ ఉంటే చాలు”

“ఎవర్నైనా ప్రేమించారా?”

“నీ తలకాయ్” (నవ్వింది)

తరువాత , నా వివరాలన్నీ అడిగింది, నా పెళ్లిచూపులు విషయం చెప్పగానే మొహం దిగులుగా పెట్టింది

టైం రాత్రి 11 గంటలు దాటింది…

ధైర్యం చేసి “నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటారా?” అని అడిగేసా.

ఒక్కసారి షాక్ తింది. కళ్ళనీళ్ళతో తల నా భుజంపై ఆనించింది.

నాకు ప్రపంచం గెలిచినంత ఆనందం గా ఉంది…..

“నాలో ఏం నచ్చింది? “ ఉండబట్టలేక అడిగేసా..

“నీ తలకాయ్… మాట్లాడకుండా పడుకో” అంది

అర్ధరాత్రి అని కూడా చూడకుండా అమ్మకు ఫోన్ చేసి తెగేసి చెప్పేసా, ఆ పెళ్లిచూపులకి వెళ్ళను అని. మిగతా వివరాలు తర్వాత చెప్తాను అని ఫోన్ పెట్టేసా.

మిర్యాలగూడ దాటాక బస్సు సడన్ గా ఆగింది అందరూ నిద్రలో ఉన్నారు, ఎవరో నలుగురు బస్ ఎక్కి,  డ్రైవర్  తో మాట్లాడి, ఒక ఫోటో పెట్టుకుని వెతుక్కుంటూ వస్తున్నారు.

సీత టెన్షన్ పడుతోంది… నేను నచ్చచెప్పి,  నా వళ్ళో పూర్తిగా దుప్పటి కప్పి పడుకోమని చెప్పాను..

వాళ్లు నా దగ్గరికి వచ్చి “ఎవరు?” అని అడిగారు,” నా భార్య”  అని చెప్పాను.

వాళ్లు వెళ్లిపోయారు, సీత ఆరాధనగా ముద్దు పెట్టింది. నన్ను గట్టిగా పట్టుకుని ధైర్యంగా పడుకుంది .ఎప్పుడు పట్టిందో తెలియదు, నాకు బాగా నిద్ర పట్టేసింది

*****

టైం ఉదయం 6:00… తాడేపల్లిగూడెం వచ్చింది. న్యూస్ పేపర్ వాడి అరుపుకు మెలుకువ వచ్చింది, న్యూస్ పేపర్ కొన్నాను.

పక్కన సీత కనపడలేదు. ఆమె లగేజ్ మాత్రం బస్ లోనే ఉంది. నాకు కంగారు మొదలయ్యింది.

క్లీనర్ ని  వాకబు చేస్తే , ఉదయం నాలుగు గంటలకు విజయవాడ బస్టాండ్ లో  టీ కోసం ఆమె దిగిందని , కొంతమంది పోలీసులు బలవంతంగా ఆమెను తీసుకెళ్లారని చెప్పారు.

ఆ బ్యాగ్ లో బోలెడు  నగలు, డబ్బు ఉన్నాయని నాకు మాత్రమే తెలుసు. నేను కాజేసినా అడిగేవాడు లేడు, ఆమె అమాయకపు మొహం గుర్తొచ్చింది. ఆమె నన్ను నమ్మింది, మోసం చెయ్యకూడదు. రాత్రి మాటల్లో ఆమె అడ్రస్  లీలగా నాకు గుర్తుంది , ఇంటికి వెళ్లి వాళ్ల తండ్రితో మాట్లాడాలని నిర్ణయించుకున్నాను, మెల్లగా ఆమె లగేజ్ తీసుకున్నాను. నేను రాత్రి ఆమె ఫోన్ నంబర్ తీసుకోలేదు, ఒక వేళ ఆమె బ్యాగ్  లో వెతికితే దొరకొచ్చేమో అని చెయ్యి బ్యాగ్ లో పెట్టాను. లోపల ఏదో పోలిథిన్ కవర్ తగిలింది, కవర్ లోపల గట్టిగా ఏదో ఉంది.  కవర్ విప్పి చూస్తే. ఏవడిదో తలకాయ్. నీట్ గా పోలిథిన్  కవర్ లో ప్యాక్ చేసి ఉంది.

నా   పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి. కాళ్ళూ చేతులు ఆడటం లేదు. కాసేపటికి తేరుకున్నాను. నా దృష్ఠి పేపర్ లో న్యూస్ పైన పడింది. ‘తలకాయ్ తాయారు’ ఒక లేడీ సైకో సీరియల్ కిల్లర్ , యువకులను మాయ మాటలటో నమ్మించి , నిర్మానుష ప్రాంతానికి తీసుకువెళ్ళి, చంపి , తల నరికి తీసుకుపోతుందని, జాగ్రత్తగా ఉండమని ఆ న్యూస్…. నాకు అప్పుడు జరిగింది అంతా అర్థం అయ్యింది, అది ఎవడినో నమ్మించి చంపి, తలకాయ్ బ్యాగ్ లో పెట్టుకు వచ్చి, కంగారుగా బస్ ఎక్కి, నా పక్కన కూర్చుంది, అందుకే దాని గురించి పోలీసులు వెతుకుతున్నారు. నేను తింగరివాడిలా అది చెప్పిన సొల్లంతా నమ్మి, పెళ్ళి సంబంధం క్యాన్సెల్ చేసుకున్నాను. నన్ను కూడా మాయమాటలతో నమ్మించి, నిర్మానుష ప్రాంతానికి తీసుకువెళ్ళి , నా తలకాయ పట్టుకు పోదామనుకుంది, కొంచెంలో బ్రతికిపోయాను. ఒకటికి పది సార్లు, అది తలకాయ్….తలకాయ్…అంటున్నపుడే దాన్ని అనుమానించాల్సింది.

ఇప్పుడు ఈ తలకాయ్ తో నన్ను పోలీసులు చూస్తే, నా  “తలకాయ్ కూర” వండేస్తారు.

ఈ తలకాయ్ ని ఎలాగైనా వదిలించుకోవాలి.

ఇక ఇలా అయితే లాభం లేదు అని, చుట్టూ చూసా, ఫినాయిల్ గాడు  తప్పించి బస్ లో అందరూ దిగిపోయారు.

ఫినాయిల్ గాడు , దిగిపోయిన ప్యాసెంజర్స్ వదిలేసిన వాటర్ బాటిల్స్, చిప్స్ పాకెట్స్ ఏరుకునే పనిలో బిజీగా వున్నాడు.

నేను ఇలాగే రాజమండ్రి దాకా వెళితే రిస్కు ఎక్కువ, కాబట్టి రావులపాలెంలో దిగిపోడానికి డిసైడ్ అయ్యా..

రావులపాలెం వచ్చింది, మెల్లగా సీట్ లోంచి లేచాను.

తలకాయ ఉన్న బ్యాగ్ గట్టిగా పట్టుకున్నాను. ఫినాయిల్ గాడు బ్యాగ్ వైపు  అనుమానంగా చూస్తున్నాడు.

డ్రైవర్ , క్లీనర్ మమ్మల్నే చూస్తున్నారు

నాకు గుండె దడ మొదలయింది, కంగారులో ” ఈ  బ్యాగ్   మీదా సార్” అన్నాను ఫినాయిల్ గాడితో

“ఆ… నాదే…. ఏం… దొబ్బేద్దామనుకున్నావా?” అన్నాడు ఫినాయిల్ గాడు తడుముకోకుండా

(వీడసలు నిజాలు చెప్పడం పూర్తిగా మానేసాడనుకుంటా, ఫ్రీ గా వస్తుంది అని బ్యాగ్ కొట్టేద్దామనుకుంటునట్టు ఉన్నాడు)

కొంచెం ధైర్యం తెచ్చుకుని  “బాగా బరువుగా ఉంది, ఏముంది సర్ బ్యాగ్ లో?” అన్నా

“ఆ…మా ఊర్లో ఒకడు ఇలాగే పిచ్చి పిచ్చి  ప్రశ్నలు వేసి విసిగిస్తుంటే, వాడి తల నరికి  బ్యాగ్ లో  పెట్టుకుని తీసుకెళ్తున్నా” వెటకారంగా అన్నాడు  ఫినాయిల్ గాడు

“మీరు ఆ మాటలు పట్టించుకోకండి… దిగండి సర్”   డ్రైవర్ అరిచాడు

బ్యాగ్, ఫినాయిల్ గాడి చేతిలో పడేసి వెనక్కి తిరిగి చూడకుండా…బ్రతుకుజీవుడా అనుకుంటూ బస్ దిగేసా…

అమ్మకు ఫోన్ చేసా …. పెళ్ళి చూపులకి వెళ్తున్నాను అని చెప్పడానికి…

 

సమాప్తం