రచన: సోమ సుధేష్ణ
“ఈసారి ఇండియా వెళ్ళినపుడు మద్రాస్ అక్కడి నుండి సిలోన్ వెళ్దాం మిట్టూ.”
“త్వరగా డేట్ ఫిక్స్ చేసుకుంటే నేను కూడా వెకేషన్ కు అప్లై చేస్తాను.” అప్పుడే స్నానం చేసిన మిట్టు టవల్ తో బాడి డ్రై చేసుకుంటూ అన్నాడు.
“ఈసారి త్రీ వీక్స్ అయినా వెళ్ళాలి. జనవరి ఎండింగ్లో అయితే బావుంటుంది కదా! తిరునాళ్ళ కెల్లినట్టుగా జనం తోసుకుంటూ ఎయిర్ పోర్టు నిండా కనిపించరు. రష్ తగ్గి పోతుంది.” మాట్లాడుతూ స్టాటిక్ తో ఎగురుతున్న హెయిర్ ను అద్దంలో చూస్తూ హెయిర్ స్ప్రే తో సవరించుకున్నాను.
“ఇండియాకు ఎప్పుడైనా ఆఫ్ సీజన్, రష్ తగ్గడం చూసావా లక్కు! ఎప్పుడూ సీజనే. నాకు జనవరి ఎండింగ్ లో టూ వీక్స్ దొరకొచ్చు. అంత కంటే ఎక్కువ దొరకదు. సో..ఒక వీక్ అక్కడ ఇంట్లోంచే పని చేస్తాను.”
“ఒకే. నాకు ఆ డేట్స్ లో లీవ్ దొరుకుతుందనే అనిపిస్తోంది. ఈ రోజే రిక్వెస్ట్ పంపుతాను. రాగానే టికెట్స్ బుక్ చేసుకుందాం. ఖతార్ లో వెళ్దామా! కంఫీగా ఉంటుంది.”
“ష్యూర్ లక్కు! సాయంత్రం నాకు క్లైంట్ తో మీటింగ్ ఉంది. ‘మిథున్ కాస్త ముందుగా రా నీతో మాట్లాడాలి’ అన్నాడు బాస్. లేటవుతోంది. టాక్ టు యు లేటర్. బై.” అంటూ నా చెంపపై కిస్ ఇచ్చాడు. ఒక చేతిలో బ్రీఫ్ కేసు, మరో చేతిలో కాఫీ మగ్ తో వెళ్ళిపోయాడు.
హడావుడిలో అయినా ప్రేమగా కిస్ ఇవ్వకుండా ఎప్పుడు వెళ్ళడు. నా రోజు అలా మొదలవడం నాకు మంచి శకునం లాగ అనిపిస్తుంది. ఇద్దరం ఆఫీసుకు రడీ అవుతూనే ఇండియా ప్రయాణం ప్లాన్ దిద్దుకుంటోంది. ఆఫీసులో అందరు క్రిస్టమస్, న్యూయియర్ వెకేషన్ నుండి వచ్చేస్తారు గాబట్టి లీవ్ దొరుకుతుందని నమ్మకం ఉంది. అప్పుడే చేసిన వేజ్జి జ్యూస్ బాటిల్ లో పోసుకుంటుండగా ఫోన్ రింగయింది. ఎడం చేతిలో ఫోన్ బొటనవేలితో నొక్కి,
“హాయ్”
“లతికా! కమాన్, ఇట్స్ గెట్టింగ్ లేట్.”
“ఐ యాం ఆన్ మై వే లిజ్.” ఒక పది నిముషాలు లేటైతే చాలు ట్రాఫిక్ లో ఇరుక్కుని వర్క్ కు ఒకగంట లేటవుతుంది. అందుకే ఆ ఉరుకులు పరుగులు.
***************
ఇండియా ప్రయాణం ఫిక్స్ అయిపొయింది. ఇండియాకు తీసుకెల్లాల్సినవి, ఇండియా నుండి తీసుకు రావాల్సినవి, షాపింగ్ లిస్ట్ తయారు చేయడంలో నాకిక ఒక్క క్షణం కూడా తీరిక ఉండదు. కాస్త టైం దొరికితే చాలు నా మనసంతా ఇండియాలో ఫేమిలీ గురించి ఆలోచిస్తూనే ఉంటుంది. అటునుండి ఇటు, ఇటు నుండి అటు టెక్ట్స్ నడుస్తూనే ఉన్నాయి.
“ఇవి కొత్త ఫాషన్ అందరూ వేసుకుంటున్నారని కొనుక్కొచ్చాను. ఇది నీకు బావుంటుంది వేసుకో. నీ కిష్టమని షాహీ తుక్ రా చెసాను, ఇంకో ముక్క వేసుకో.” అమ్మ అనే మాటలు గుర్తు వచ్చాయి. అమ్మను మించిన ఆప్తులు ఎవరుంటారు ఈ ప్రపంచంలో. నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిండు కున్నాయి.
‘ఇండియా వెళ్లి రెండేళ్ళు అయ్యింది. నందిక అక్కకు బాబు పుట్టాడు, వాన్ని చూడనేలేదు. కూతురు రష్మిమూడేళ్ళది. వాళ్ళకేమిటో పెళ్ళవగానే పిల్లలు పుట్టటం అయిపోతే ఆ చాప్టర్ అయిపోతుంది అనుకుంటారు. అన్నిగబగబా అయి పోవాలని ఆరాటం. రోహన్ బావది చాల మంచి మనసు. ఇద్దరు చక్కటి జోడి. అక్క ఆలోచనలకి నా ఆలోచనలకు చాలా తేడాఉంటుంది! ఏమిటో ఇండియా వెళ్ళే ముందు ఆలోచనలతో రెప్ప వాలదు.
మాల్ లో సేల్ ఉందని తెలిస్తే చాలు వెళ్ళకుండా ఉండలేను. ‘ఇది బావుంది ఇండియాలో
ఎవరికేనా ఇవ్వొచ్చు’ అనిపించి కొనేస్తాను. నాకు షాపింగ్ క్రేజ్ ఎక్కువని ఫ్రెండ్స్ కే కాదు కుటుంబంలో అందరికి తెలుసు. నన్ను ఏడిపిస్తారు కూడా. నాకు వాళ్ళ మాటలు విని విని అలవాటయి పోయింది.
“ఎల్లోడ్ లగేజ్ మాత్రమే తీసికేల్దాం. ఆలోచించి కొను.” మిథున్ హెచ్చరిస్తూనే ఉన్నాడు. నిజమే, కాస్త చూసి కొనాలి. లగేజ్ ఫుల్ అయితే ఐ యాం స్టక్ విత్ ఆల్ దోజ్ థింగ్స్. ఎనీవే హైదరాబాదు
లో దొరకని వస్తువంటూ లేదని తెలుసు అయినా ఈ రోజు వాణి ఫోను చేసి ఫేయిర్ ఫీల్డ్ మాల్ లో సేల్ ఉందనగానే వర్క్ నుండి ఆటే వెళ్ళాను.
‘అమ్మకు, అత్తమ్మకు ఈజిప్ట్ సాఫ్రాన్ చాల ఇష్టం మర్చిపోక ముందే తేవాలి. వెంటనే దగ్గరలోనే ఉన్న ఈజిప్తియన్ షాపుకు వెళ్లి పట్టుకొచ్చాను. క్లాజేట్ లో ఉన్న నా చీరలు, ఛుడీదార్లు అన్నీ సూట్ కేసుల్లో నింపాను. ఇండియాలో ఇంట్లో పని చేసే వాళ్ళకి, ఊర్లో అందరికి ఇవ్వొచ్చు. వాళ్ళు సంతోషంగా కట్టుకుంటారు. నా రెండు సూటుకేసులు నిండి పోయాయి. మిట్టుకు ఒక సూటుకేసు చాలు. ఒక్క సూటుకేస్ లో సగం చాలు మిథున్ బట్టలకు. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఈ మగవాళ్ళు లక్కీ అని. వేసుకున్నవే ఎన్ని సార్లు వేసుకున్న ఎవరూ పెద్దగ పట్టించుకోరు. అదే ఆడవాళ్లకు అమ్మో! ఒకసారి కట్టిన చీర రెండేళ్ళ తర్వాత కట్టినా ఎవరో ఒకరు చెవుల్లో ఉదేస్తారు. ఈ విషయంలో మెమొరీ చాల షార్ప్ గా ఉంటుంది.
“అవన్నీ ఇండియాలో ఇచ్చేయడానికా! కొత్తగానే ఉన్నత్తున్నాయి.” మిట్టూ ఊరుకోలేక అంటున్నాడని నాకు తెలుసు. కొన్ని సార్లు పిసినారి తనం చూపిస్తాడు.
“కొన్ని ఒకసారి తోడిగినవి, కొన్ని ఓల్డ్ ఫేషన్ వి, వాటిని ఇప్పుడు ఎవరు వేసుకోవడం లేదు. బట్టలు చిరిగే వరకు ఎవరు వేసుకోరు మిట్టూ. ఇండియాలో ఎవరికేనా ఇస్తే వాళ్ళు కొంతకాలం అయినా వేసుకోవాలి గదా! నేను శాపహాలిక్ నని మీరు అందరూ అంటారుగా, ఆ పేరు సార్థకం చేసుకుందామని అనుకుంటున్నాను.” నాకు కోపం వచ్చింది.
“కొన్ని వేసుకోకుండానే ఇచ్చేస్తున్నావు. అలా పడేసేటంత రిచ్ కాదోయ్!”
“మరీ ఓల్డ్ ఫేషన్ బట్టలు వేసుకునేటంత పూర్ కూడా కాదుగా. నేనేం చిన్న పిల్లను కాను.”
ఆ సాయంత్రం కూడా ఇండియా వెళ్ళే ప్లాన్ గురించే మా మధ్య చాటింగ్ జరిగింది.
“మద్రాస్ లో రెండు రోజులుండి అక్కడినుండి శ్రీలంక వెళ్దాం. అక్కడ నాలుగు రోజులకంటే ఎక్కువ అవసరం లేదట. టికెట్ బుక్ చేసుకుందామా? ఇండియా వెళ్ళాక షాపింగులు, డిన్నర్లు తిరుగుతూ పోస్ట్ పోన్ చేస్తాం.” మిథున్ సోఫాలో కూర్చుంటూ అన్నాడు.
“నాకీ ట్రిప్ వెళ్ళాలని చాల ఉంది గాబట్టి మార్చి పోవడమనేది జరగదు. ఒక్క వారం ట్రిప్ వెళ్తాం. ఎంజాయ్ చేయడానికి మనకి ఇంకా రెండు వారాల టైం ఉంటుంది. ఒక వారం అత్తమ్మ దగ్గర మరో వారం అమ్మ దగ్గర ఉండొచ్చు. ఇండియా వెళ్ళాక మన శ్రీహరి టికెట్లు బుక్ చేస్తాడు. మిట్టూ! కొంత మనీ ట్రాన్స్ఫర్ చెయ్యవా! ఇండియాలో నేను చాల షాపింగ్ చేయాలి. మద్రాసులో చీరలు, హైదరాబాదులో నగలు చాల కొనాలి. రెండేళ్ళల్లో చాలా మారిపోయింది. సుమతి ప్రతి సారి మద్రాసు నుండి కొత్త చీరలు తెచ్చుకుంటుంది ఎంత బావుంటాయో.” నాకైతే ఎప్పుడు మద్రాసు వెళ్తానా అని ఈగర్ గా ఉంది.
“ఇండియా అకౌంట్ లో డబ్బు ఉంది. ఇక్కడ ప్రతి క్లాజేట్ లో నీ బట్టలే. మళ్ళి ఏం కొంటావ్ లతికా.” మిథున్ కు కోపం డోస్ ఎక్కువైతే నా పూర్తి పేరు పిలుస్తాడు. నేనూ అలాగే పిలుస్తాను.
“ఇండియా వెళ్లి రెండు సంవత్సరాలయింది. అయినా నీకు లేడీస్ బట్టలు, నగల గురించి ఏమీ తెలీదు. ఫేషన్ అస్సలు తెలీదు. నేను ఈసారి లేటెస్ట్ బట్టలు, నగలు తెచ్చు కుంటాను. ప్లీజ్ నో అనకు మిథున్.” నాకు ఏడుపు కూడా వస్తోంది నిజంగానే వద్దంటున్నాడని అతని తీరే చెప్తోంది.
కాని నా మాటలు వినగానే నో అనే శక్తి మనసులోంచి ఆవిరై పోయినట్లుగా “సరేలే” అన్నాడు. నాకు ఎగిరి గంతెయ్యాలనిపించింది.
***************
ప్రయాణం చేసే రోజు రానే వచ్చింది. సూట్కేసులు అన్ని క్వాడ్రూప్లేక్స్ తో ప్రెగ్నెంట్ ఉన్నట్టు ఫుల్ లోడై ఉన్నాయి. నాలుగు పెద్ద సూటుకేసులు, రెండు రోలాన్సు నా హీండ్ బాగ్ కూడా రోలాన్ కంటే కాస్త చిన్నగా మరో రోలాన్ లా ఉంది. అన్నింటినీ ఈడ్చుకుంటూ ఎయిర్ పోర్ట్ చేరాం. ఇండియా వెళ్తున్నామంటే ఈ మాత్రం లగేజ్ అవుతుంది.
ప్లెయిన్ లో నేను తెచ్చుకున్న బుక్స్ చదవ మనసు రాక, నిద్ర పోలేక పక్కనే హాయిగా నిద్ర పోతున్న మిట్టును చూసాను. దిండు తాకితే చాలు నిద్ర పోతాడు, లక్కి ఫెలో. ఇండియా వెళ్ళాక .. ఆలోచనే ఎంత బావుందో..
‘వంట చేసుకోవడం, గిన్నెలు కడుక్కోవడం, బట్టలు ఉతుక్కోవడం, ఐరన్ చేసుకో అక్కర్లేదు. ముఖ్యంగా ఇల్లు క్లీన్ చేసుకో అఖ్కర్లేదు. ఇష్టం లేకపోతే బట్టలు ఐరన్ చేయకుండా మానేజ్ చేయోచ్చు కానీ టాయిలెట్స్ క్లీన్ చేయడం అంత పాడుపని ఇంకోటి ఉండదు. పోయిన జన్మలో చేసుకున్న ఖర్మ అంటుంది రోజా. నిజమేనేమో! ఉదయం లేవగానే వర్క్ అంటూ పరు గేట్టక్కర్లేదు. కాలేజి రోజుల్లో లాగ రంగరంగ వైభోగంగా తింటూ షాపింగులు తిరగొచ్చు.’
మిట్టు కజిన్ సుహాస్ ఎయిర్ పోర్ట్ కు వచ్చి మమ్మల్ని పికప్ చేసాడు. సుహాస్ బి.యి. సెకెండ్ యియర్ చేస్తూ అమెరికా ఎగరడానికి రెక్కలు పెంచుకుంటున్నాడు. అమెరికాలో ట్రంపు అందరి ట్రంపు కార్డ్స్ ఇన్ వాలీడ్ చేస్తున్నాడు. ఈ అబ్బాయేమో అమెరికాలో తానేం చేయ బోతాడో ఫ్యూచర్ ప్లానంతా చెప్తుంటే నేను, మిట్టు జోగుతూ విన్నాం. ముందు తరం వాడు కదా హుషా రుగా ఉన్నాడు. ఈ రోజుల్లో అమెరికా గురించి ఆటో వాడికి, అడుక్కునే వాడిక్కూడ అన్ని తెలుసు. ఇల్లు చేరేసరికి అత్తమ్మ మేలుకునే ఉంది. మామయ్య లేచి వచ్చారు.
“ప్రయాణం బాగా జరిగిందా! లగేజ్ అంతా సక్రమంగా వచ్చిందిగా. బాగా అలసి పోయుంటారు. వెళ్లి రెస్ట్ తీసుకోండి.” మిట్టుకు దగ్గరగా వచ్చి భుజం మీద చెయ్యి వేస్తూ అన్నారు.
అత్తమ్మ దగ్గరగా వచ్చి మిట్టును ఆ తర్వాత నన్ను దగ్గరగా తీసుకున్నారు. ఫేస్ టైంలో చూస్తాం గాబట్టి మరీ అంతా షాక్ ఉండదు.
“రెండేళ్ళయింది మిమ్మల్ని చూసి. ఇద్దరి మొహాలు పీక్కు పోయాయి. ఆరెంజ్ జ్యూస్ తాగుతారా? ఆకలిగా ఉంటె ఫ్రూట్స్ తెస్తాను.” అత్తమ్మ కిచేన్ లోకి వేల్తుంటే…
“అమ్మా! ఇప్పుడవేమి వద్దు. అలసి పోయాం. పడుకుంటాం.” మిట్టు ఆవలింత తీస్తూ అన్నాడు. అందరం పడుకోవడానికి వెళ్ళాం.
మరునాటి నుండి మేము లేవడం వాళ్ళు పడుకోవడం – అలా రెండు రోజుల పాటు పరదేశీలను జెట్ లాగ్ అంటూ మమ్మల్నినిద్దరకు వదిలేసారు.
ఆ రోజు సాయంత్రం వంటింట్లోంచి ఘుమఘుమ వాసనలు ముక్కు పుటాలను అదర గొట్టేస్తు న్నాయి. నేను వంటింట్లో కేళ్ళాను. లక్ష్మి వంట చేస్తోంది..
“లక్శ్మీ బాగున్నావా? ఏం చేస్తున్నావు?” రొజూ వంటపని, ఇంటిపని చేస్తుంది. డిన్నర్ త్వరగా వండి టేబుల్ పై ఎరేంజ్ చేసి వెళ్లి పోతుంది.
“బాగున్న. నువ్వేట్లున్నవు తల్లి? శాన దినాలయే సూసి. నీరజమ్మ మసాల కోడి, బెండకాయ
ఏపుడు, గుమ్మడికాయ ఒడియాలు తయ్యార్ వెట్టమంది. జొన్న రొట్టెలు సెయ్యిమంది. కోడి కూర పసందుగ తింటరని అమ్మ సెప్పింది.”
“వాసన భలే వస్తోంది. నీ వంటలు మా అందరికి ఇష్టమే. నీ పిల్లలు బాగున్నారా?”
“మీ అందరి దయ. బాగనే ఉన్నరు. బుడ్డోడు రెండు రోజులు జేరమొచ్చి ఇస్కూలు డుమ్మ గొట్టిండు. సుసీల గూడ ఇస్కూల్ పోతది.”
“పిల్లల్ని చదివిస్తున్నవు, చాల మంచి పని.”
“మీ బాంచను తల్లి, నీరజమ్మ సుసీలను గూడ సదివి పియ్యి అని సెప్తే అది మల్ల పోవుడు మొదలు వెట్టింది.”
“మ్..మ్..డిన్నర్ కు నేను రడీ. వాసనలు జటరాగ్నిని పొంగిస్తున్నాయి.” అంటూ మిట్టు అప్పుడే ఇంట్లోకి వచ్చాడు.
*****************
మరునాడు మమత వదిన కుటుంబంతో చైనీస్ రెస్టారెంట్ లో డిన్నర్ కు ప్లాన్ వేసుకున్నారు. మమత వదినకు తమ్ముడంటే ప్రాణం. నేను మధ్యహ్నం టీ తాగడానికి వంటింట్లో కెల్లాను.
“లక్ష్మీ, నాక్కాస్త టీ పెట్టిస్తావా!” లక్ష్మీ మమ్మల్ని ఏ పని ముట్టుకోనివ్వదు.
వరండాలో బట్టలు మడత పెడ్తున్న లక్ష్మి ఆ పని పక్కన పెట్టి, ”మసాల టీ పెట్టనా తల్లి.”
“అత్తమ్మకు కూడా పెట్టు, లేచే వేళ్ళయింది.”
“నీరజమ్మకు రోజు చేసే చాయ్ చేస్త. మసాలాలు పసందు సేయ్యదు.”
“నాక్కూడ అదే పెట్టు, రెండు రకాలెందుకు.”
“ఒక్క సెకన్ల అయిపోతది. నీగ్గావాల్సింది నీకు జేత్త, నీరజమ్మ గ్గావాల్సింది నీరజమ్మకు జేత్త. నువ్వట్ట గూకోని సూస్తుండు. మురుకులు, ఓడప్పలు తెచ్చియ్యనా తల్లి. మీరు ఒస్తరని ఇన్నప్పటినుండి నీరజమ్మ ఆరాటం జూడాలె.” ఎంతో ప్రేమగా చెప్పింది. మేము వస్తున్నామని
ఎప్పటిలాగే ఈసారి కూడ పది రకాల స్నాక్స్ చేయించింది అత్తమ్మ. ఇక్కడ అత్తమ్మ, అక్కడ అమ్మ ఇద్దరూ అంతే మాకోసం ఏవేవో చేస్తారు. ఎంత ప్రేమ వాళ్ళకి, నేను అదృష్టవంతురాలిని.
“నేను తీసుకుంటానులే నువ్వు టీ పెట్టివ్వు.” ఆ పక్కనే షెల్ఫ్ మీద ఉన్న బాక్స్ లోంచి నా కెంతో ఇష్టమైన మురుకులు తీసి ఓ నాలుగు ప్లేటులో పెట్టుకున్నాను.
‘టింగ్’ నా సెల్ లో మెసేజ్ వచ్చుంటుంది, నా సెల్లో మెసేజెస్ చూడటం, డిలీట్ చేయడంలో మునిగి పోయాను. ఇంతలో అత్తమ్మ వచ్చి నా పక్కనే ఉన్నకుర్చీలో కూర్చింది.
“లక్ష్మి భర్త ఏం చేస్తాడత్తమ్మా?”
“ఆటోరిక్షా ఉంది. కానీ ఈ రోజుల్లో ఊబర్ వచ్చాక ఆటోరిక్ష గిరాకి బాగా తగ్గి పోయింది, లక్ష్మి సంపాదన మీదే నడిపిస్తున్నది.” కాస్త గొంతు తగ్గించి అంది అత్తమ్మ.
నీటుగా మడత బెట్టిన బట్టలు తీసికెళ్ళి లోపల పెట్టి వచ్చి టేబుల్ కు అవతలి వైపు గోడ
కానుకొని నిలబడింది లక్ష్మి. మొహం వాడిపోయి ఉంది.
“లక్ష్మీ, లంచ్ తిన్నావా?’ అత్తమ్మ అడిగింది.
“ముద్ద దిగుతలేదమ్మ” అంటూ చీర కొంగుతో కళ్ళు తుడుచుకుంది.
“ఏమైందే? వంట్లో బావుందా? ఇంటి దగ్గర అంత బాగున్నారా?” అడిగిన అత్తమ్మ వైపు చూస్తూ,
“నా పెనిమిటి ఎల్లుండి ఊర్కి పోతుండు.” లక్ష్మి ఏడుస్తూ అంది.
“రాఘవులు ఊరికి పోతున్నాడా? నువ్వెందుకు ఏడుస్తున్నావు?” అత్తమ్మ లేచి లక్ష్మి భుజం తట్టింది. లక్ష్మి కుటుంబాన్ని ఇంట్లో పని చేయడానికి ఏడేళ్ళ క్రితం ఊరినుండి తీసుకొచ్చారు. కొన్నాళ్ళు గేటు పక్కనే ఉన్న రెండు గదుల ఇంట్లో ఉన్నారు. ఆ తర్వాత కాస్త దూరంలో ఉన్న లో ఇన్ కమ్ కాలనీలొ ఒక ఇల్లు ఇప్పించాడు మామయ్య. చాల కాలం నుండి ఉంది గాబట్టే ఇంట్లో ఎవరికి ఏం కావాలో లక్ష్మికి బాగా తెలుసు. అత్తమ్మ, మామయ్యది దయార్ద్ర హృదయం. లక్ష్మిని పనిమనిషిగా చూడరు. లక్ష్మి కుటుంబాన్ని ఎన్నో సార్లు అవసరానికి ఆదుకున్నారు. ‘అలాంటి మంచి మనసున్న అత్తమ్మ, మామయ్య ఉండటం నా అదృష్టం’ అనుకుంటాను.
కాళ్ళు ముడుచుకుని నేల మీద కూచున్నలక్ష్మి అత్తమ్మ వేపు చూస్తూ కళ్ళు తుడుచుకుని
ముక్కు చీదింది.
“నా పెనిమిటి కిడ్నిఅమ్ముతడంట. ఊర్లె పటేల్ కు కిడ్నీలు పని జేస్తలేవంట. డాకుటరు అందరికి రెండుంటయి గాని ఒకటి ఉంటె చాలు బతుకుతరు అని సెప్పిండట. ఒక కిద్నికి
రెండు లక్షల రూపాయిలు ఇస్తరట. ఆ పైసలతోటి బిడ్డకు కాలు బాగా జేపిస్తడట అయినంక లగ్గం జేస్తడట.”
అత్తమ్మ లక్ష్మి వీపు తట్టగానే లక్ష్మి కొంగుతో మొహం కప్పుకుని కొంచెం సేపు ఏడ్చి మళ్ళి చెప్పడం మొదలు పెట్టింది.
“ఊబర్ నడపాలంటే మస్ట్ పైసలు గావాలంట. ‘ఈ ఆటో మెడకు బండరాయి కట్టుకొని ఉరుకు తున్నట్టే ఉంది. వచ్చింది చేతికి మూతికే సరి పోతలేదు. బిడ్డ కాలు ఆపరేషన్ ఏం బెట్టి చేపిచ్చేది. ఈటన్నిటికి పైసలు గావలె. ఒక్క కిడ్ని పోతె ఏందే, మనందరి బతుకులు సుదు రాయిస్తయి.’ అంటున్నడు. సుసీల ముట్లకొచ్చింది దానికి లగ్గం జేయ్యాలని షెప్పిన గాని పెయ్యిల ఉన్నవి అమ్ముకోమంటనా! ఎంత జెప్పినా ఇంట లేడమ్మా.” మళ్ళి ఏడవడం మొదలు పెట్టింది.
“ఎవరే మీకీ వార్తలిచ్చే వాళ్ళు?” అత్తమ్మ కోపంగా అడిగింది.
“రాఘవులు చెల్లెలు రామపురంల ఉంటది. అన్నకు ఎక్కిస్తున్నది. రాత్రి పగలు అదేమాట. ఇంటందుకు బాగనే ఉంది ఈన కేమన్నఅయితే నేను, పిల్లలు ఆగమయిపోతం. మా గతేం గాను!” లక్ష్మీ ఏడుపు ఆపలేదు.
“ఇవ్వాళ్ళ మేము డిన్నర్ కు బయటకు పోతున్నం నీకు వంట పని లేదు. నువ్వెళ్ళి రాఘవులుని తీసుకొని రా. సార్ తో మాట్లాడమను.” అత్తమ్మ లక్ష్మిని ఓదార్చి ఇంటికి పంపింది.
మేమున్నని రోజులు మామయ్య చాల వరకు ఇంట్లోనే ఉంటారు. వాళ్ళ కార్డు గేమ్స్, క్లబ్ మీటింగ్స్ చాల వరకు మానేస్తారు. ఆరోజు మామయ్య త్వరగానే ఇంటికి వచ్చారు. అందరూ కూర్చుని తీరిగ్గా మాట్లాడుకుంటున్నాం. నా మనసులో లక్ష్మి మాటలు తుఫాన్ లా కదులు తున్నాయి. కాసేపట్లోనే లక్ష్మి భర్త రాఘవులుతో వచ్చింది.
“నమస్తే సార్.” చేతులు జోడించి నమస్కరించి రెండు చేతులు ముడుచు కున్నాడు రాఘవులు
అత్తమ్మ అన్ని విషయాలు ముందుగానే చెప్పడం మూలాన మామయ్య రాఘవులుని చూడగానే,
“ఏం రాఘవులు ఎట్లున్నావు? నీ ఆటో ఎట్ల నడుస్తున్నది?” చేతిలో పేపరు పక్కన పెడ్తూ అడిగాడు.
“ఆటో సంగతి మీకు తెల్వంది ఏముంది సార్. ఊబర్లు గాలి దుమారమోలె ఒచ్చినవి. ఆటోలు ఎండుటాకులోలె ఎగిరి పోయ్యినట్టె మాయమైనవి. గిరాకీలు ఏం రావుసర్. చేతి ఖర్చులకే ఎల్త లేదు.” దిగులుగా అన్నాడు.
“గిరాకీలు ఒస్తలేవని కిడ్ని అమ్ముకుంటున్నవా?” మామయ్య గొంతు కాస్త పెద్దగ వినిపించింది.
“ఒక్క కిడ్నితో బెఫికరుగ బతుకొచ్చని డాక్టరు ఖరారుగ సేప్తున్నడు. ఈ సంగతి బయట తెలిస్తే పోలీసులతోటి అంత ఖరాబయితది సర్.” భయభయంగా నసిగాడు.
“నేనేం చెప్పనులే. ఏం బేరం చేసుకున్నావు?”
“రెండు లక్షల రూపాయలు ఇస్తరట. ఈడోచ్చింది సుశీలకు లగ్గం జెయ్యిమని లచ్చిమి ఊకే అంటున్నది. ఒంకర కాలుదాన్ని జేసుకొని సుఖపెట్టేటోడు ఈ రోజుల్ల ఎవడుంటడు సర్! ఆపరేషన్ జేస్తే కాలు బాగయితదట, చాల పైసలు గావలె. ఆటో తీసేస్తే ఒక్క పైస రాదు. ఊబర్ తీసుకుందామంటే ముందు పదిహేనువేలు కడ్తె కారిస్త అంటున్నడు. ఊబర్ నడుపంగనే పైసలు రాలవు గద సార్, శేతికోస్తందుకు రెండు నెలలన్న అయితది. కొంచెం సొంచాయించినంక ఒక్క కిడ్ని తోనే పనెల్తుంటే రెండోది ఉట్టిగెందుకు- మస్తు పైసలిస్తున్నరు. దానికి లగ్గం జేసి, బుడోనికి సదువు సెప్పిస్త. ఇప్పుడు మీరే సేప్పన్రి, నేను ధిమాక్ తోనే సొంచాయించిన గద.”
లక్ష్మి ఏడుస్తూ “ఈన పానాలకేమన్న అయితే నేను, నా పిల్లలు ఆగమై పోతం గదయ్య.”
“ఏహే ఊకే ఏడ్వకు. నాది గట్టి పానం, ఫిఖర్ జెయ్యకు.”
దూరంగా కూర్చున్న నాకు ఇదంతా ఒక కలలా ఉంది. ‘చనిపోయాక మీ ఆర్గన్స్ డొనేట్ చేసే ఉద్దేశ్యం ఉంటే ఈ ఫారం పూర్తి చేయండని అమెరికాలో కొన్ని సంఘాలు ప్రచారం చేస్తాయి. అది ఒక ప్రపంచం, ఇది మరో ప్రపంచం. బ్రతికుండగానే ఆర్గన్స్ డబ్బుకు అమ్మడమేమిటి? ఎంత దారుణం? కష్ట పడినా పేదరికంలోంచి బయట పడలేక పోతున్నారు. ఇదీ ఒక దారేనా!’ నాకు కడుపులో దేవినట్టుగా అయ్యింది. అత్తమ్మ నా వేపు చూసి వెంటనే,
“లతికా! సిసింద్రి వచ్చే టైం అయ్యింది. వచ్చిందంటే నిన్ను వదలదు. నువ్వు వెళ్లి రడీ అవ్వు.” సిసింద్రి అంటే మమత వదిన కూతురు అన్య, తన చిలిపి తనం గురించి అత్తమ్మ చెప్తూంటే నేను పెద్దగా నవ్వేసాను.
“అరే రాఘవులు, నీకు ఊబర్ కు కావాలంటే మిత్తి లేకుండ నేను పైసలు ఇస్తను, నీకు సుదిరినప్పుడే పైసలు ఇద్దువు గాని. సొంచాయించుకో.”
నేను లోపలి వెళ్తూ అదంతా విన్నాను. నాకు ఏడుపు వస్తోంది. ఏదో బాధ సలుపుతోంది.
మిట్టు హుషారుగా ఈల వేస్తూ రడీ అవుతున్నాడు. “లక్కూ! మన సిలోన్ ట్రిప్ కి డేట్స్ చెప్తే టికెట్లకు పే చేసెయ్యొచ్చు.” విజిల్ ఆపి ఒక పక్కగా కూర్చున్న నన్ను చూసాడు.
“ఏమైంది? అలా ఉన్నావేమిటి? ఒంట్లో బాలేదా?” గాబరాగా అంటూ నా పక్కనే మంచంపై కూర్చున్నాడు.
“నా మనసేం బాగాలేదు.” ఆపుకోలేని బాధ, అంత బాధ ఎందుకు కలుగు తోందో అర్థం కావడం లేదు. లక్ష్మి కథ నన్ను ఇంత బాధ పెద్తోండా! మిట్టు నన్ను దగ్గరగా తీసుకుని “ఏమైంది” గాబరాగా అడుగుతున్నాడు.
అంతలోనే ఆన్య పరుగెత్తుకొచ్చి “అత్తా! ఈ మల్లె పూవులు నీకోసం.” అంటూ దండ ఇచ్చి “రా పోదాం” అంటూ నా చెయ్యి పట్టుకుని లాగింది. వచ్చినపుడల్లా నన్ను వదలకుండా నీడలా తిరుగుతుంది.
“వచ్చాక మాట్లాడుకుందాం పద.” మిట్టు నా మరో చెయ్యి పట్టుకుని “నీ కిష్టం అని అమ్మ చైనీస్ రెస్టారెంట్ పిక్ చేసింది.”
ఇంటికి వచ్చాక ఆ రాత్రి “లక్కూ! ఇప్పుడు చెప్పు ఏమయింది? అక్కడ ఫుడ్ కేలుకుతూ సరిగ్గా తినలేదు.”
నన్ను దగ్గరగా తీసుకున్నాడు. అతని ఛాతిపై వాలిపోయి చాల ఏడ్చేసాను. ఏడుపు కాస్త తగ్గాక లక్ష్మి కథ అంతా చెప్పాను.
“ఇది చాల అన్యాయం. ఇల్లీగల్ అని తెలిసినా భయం లేకుండా ఈ కిడ్ని వ్యాపారాలేమిటి! అక్క డక్కడా రహస్యంగా ఇలా జరుగుతుంటాయని విన్నాను కానీ ఇప్పుడు రాఘవులు చేస్తున్నా డంటే నమ్మ బుద్ధి కావడం లేదు. లక్ష్మి ఎంతో కాలంగా మనకు పని చేస్తోంది. మన పెళ్ళికి ఆ కుటుంబంవాళ్ళు అందరూ చాల పని చేసారు.” బాధగా అన్నాడు.
“మామయ్య ఊబర్ కొనడానికి ఇంటరెస్ట్ ఫ్రీ లోన్ ఇస్తానన్నాడు. మనం కూడా ఏమైనా హెల్ప్ చేద్దాం!” సాలోచనగా ఉన్న మిట్టు మొహంలోకి చూసాను.
“నాక్కూడా హెల్ప్ చేయాలని ఉంది లక్కు…”
మిట్టు గొంతు వినగానే నాకు తెలిసి పోయింది మనసులో ఏముందో, ఇంకో ఆలోచన రాక ముందే,
“మనిద్దరికీ మంచి జాబులున్నాయి. వాళ్ళకు హెల్ప్ చేస్తే మనకేమి ఇబ్బంది ఉండదు.” గబగబా అనేసాను.
“నీ షాపింగ్ ..ఇల్లు కొనడం.. బిజినెస్ ” ఆలోచనలోంచి చిన్నగా నసిగాడు మిథున్.
“నాకు ఇప్పుడప్పుడే ఏమి కొనుక్కోవాలని లేదు. నా దగ్గర చాల బట్టలు, నగలు ఉన్నాయి. నాకు ఉన్నవి కాక అత్తమ్మ, అమ్మ, నందిక అక్క కొని పెట్టినవి చాలా ఉన్నవి. ఈసారి మద్రాసు, సిలోన్ ట్రిప్ కూడా వద్దు. మనమేలాగు పెద్దిల్లు ఇప్పుడప్పుడే కొనొద్దనుకున్నాము గదా! బిజినెస్ మాత్రం మనం అనుకున్నట్టుగానే స్టార్ట్ చేద్దాం.”
“బిజినెస్ అంటే మనం కాస్త బాకప్ మనీ ఉంచుకోవాలి. రిటైర్ అయ్యాక నాన్నను ఇబ్బంది పెట్టొద్దనుకున్నాను. రాఘవులుకు ఇవ్వాలనుకున్న డబ్బు నాన్నకు ఇస్తే నాన్నే చూసు కుంటారు. రేపు నాన్నతో మాట్లాడుతాను.”
“మన బిజినెస్ కు మన జాబులే బేకప్. రాఘవులు సంగతి మామయ్య చూసుకుంటే ఇంకా మంచిదే కానీ మామయ్య ఆరోగ్యం అంత బావుండదు. ఈ పనులతో అలసి పోతారేమో.”
“మనం ఉన్నప్పుడే లక్ష్మి బిడ్డకు సర్జరీ అయ్యే ప్లాను వేద్దాం. దాంతో పెద్ద పని అయిపోతుంది. మిగతా పనులు నాన్న చూసుకుంటారనే ధైర్యం నాకుంది..”
“అంత తొందరగా ఎలా అవుతుంది!”
“చాల మంది డాక్టర్లు మన బంధువులు, స్నేహితులు. నాన్నకు అందరూ తెలుసు. మనం కాస్త పనులన్నీ ఫాస్ట్ ఫార్వర్డ్ మోషన్ లో చేసి చూద్దాం.”
నాకైతే చాలా సంతోషంగా ఉంది. మరునాడు పొద్దున్న బ్రేక్ ఫాస్ట్ అవగానే మిట్టు మామయ్యతో మాట్లాడాడు. మామయ్య ఒప్పుకుంటాడని తెలిసినా నాకు గాబరాగా ఉంది. కాసేపట్లోనే మిట్టు వచ్చి
“లక్కూ ! నాన్న రమ్మంటున్నారు. అమ్మ కూడా అక్కడే ఉంది.”
నాకు కాస్త టెన్షన్ గా ఉంది, వెళ్లి మిట్టు పక్కనే కూర్చున్నాను.
“మీరు రాఘవులుకు సహాయం చేయడం మంచిదే. చాల నమ్మకస్తులు, మనల్ని నమ్ము కున్నారు. కాని మీరు త్వరలో కంపెని ఓపెన్ చేయబోతున్నారు. ఇల్లు కొనుక్కోవాలి. ఈలోగా పిల్లా, జెల్లా వస్తే అప్పుడు ఖర్చులు బాగా ఉంటాయి. మీరు బాగా ఆలోచించుకోండి.” అత్తమ్మ అంది.
“అమ్మ చెప్పింది నిజమే. మీరు కంఫర్టబుల్ గా సెటిల్ అయ్యాక ఇలాంటి వాటికి కంట్రిబ్యూట్
చేయోచ్చు. వాళ్ళకు మరీ అవసరమయితే నేను కొంతవరకు సర్డుతాలే. మంచి నియ్యత ఉన్న మనుషులు. మీరు కమ్మిట్ ఆయేముందు కాస్త ఆలోచిచుకోండి.” ఎంతో కేరింగ్ గా అన్నారు మామయ్య .
“నాన్నా! మీరు అక్కను డాక్టరు చదివించారు, నన్ను ఢిల్లీ లో కాలేజికి పంపి చదివించారు. చాల చేసారు. మీరింక ఏ ఖర్చులు పెట్టొద్దు. ఇప్పుడు లక్ష్మికి ఇవ్వబోయే డబ్బు ఖర్చులన్నీ నేను చూసుకుంటాను. మీరిక మీ ఆరోగ్యం గురించి ఆలోచిచుకోవాలి. మీరు, అమ్మ ఇప్పుడు ప్రశాంతంగా గడపండి. మా ఇద్దరికీ మంచి జాబులు ఉన్నాయి. ఇప్పుడున్న టౌన్ హౌస్ లోనే ఇంకొన్నాళ్ళు ఉండాలని ఉంది. ముందు కంపెని స్టార్ట్ చేస్తాం అది పికప్ చేసాక ఇల్లు కొంటాం. రాఘవులుకు హెల్ప్ చేయాలని మా ఇద్దరికి ఉంది. కిడ్నిఇవ్వడం లాంటి పిచ్చి పనులు చేయొ ద్దని చెప్పండి. అమ్మా! నువ్వేమంటావు?”
“మీ ఆలోచనలు వింటూంటే గర్వంగా ఉంది మిట్టూ. నీకు తోడు లతిక- మీ ఇద్దరినీ చూస్తుంటే చాల సంతోషంగా ఉంది.” అత్తమ్మ కళ్ళల్లోంచి వచ్చే నీటిని కొంగుతో అద్దుకున్నారు.
“మొదలు ఊబర్ తీసుకొని పని మొదలు పెట్టమని రాఘవులుకు చెప్పాలి. ఒర్తోపెడిక్ సర్జన్ రంగాచారి మనకు తెలిసిన మనిషే. మంచి సర్జన్ అని పేరుంది. నేను ఫోన్ చేసి మాట్లాడి వివరాలు తెలుసుకుంటాను. చంద్రశేఖర్ కొడుకు గౌతమ్ నీకు గుర్తుందా మిట్టు! నీ హైస్కూల్ ఫ్రెండ్, ఇప్పుడు ఇరవై కార్లు కొని ఊబర్ బిజినెస్ చేస్తున్నాడు. నువ్వొకసారి ఫోన్ చేసి చూడు పనయి పోతుందేమో. లేక పోతే ఇంకేవరినన్న చూద్దాం. ఐ యాం ప్రౌడ్ ఆఫ్ యు బోత మై చిల్రన్.” మామయ్య గొంతులో సంతోషం, గర్వం స్పష్టంగా వినిపించాయి.
ఆ మరునాడే మామయ్య, మిట్టు కలిసి ప్లాన్ అమలులో పెట్టారు. రాఘవులు కిడ్ని ఇచ్చే ప్లాన్ అంతా రద్దు చేయించారు. మిట్టు గౌతమ్ కు ఫోన్ చేసినపుడు హైస్కూల్ రోజుల గురించి చాల సేపు మాట్లాడుకున్నారు. వెళ్ళే లోగా ఒకరోజు భోజనానికి రమ్మని పదే పదే చెప్పాడట. గౌతమ్ ఊబర్ ఇచ్చే ఏర్పాటు చేస్తాన్నానని అనగానే అందరికి హేప్పిగా అనిపించింది. అటో అమ్మేసి ఊబర్ కు డౌన్ పేమెంటు ఏర్పాటు చేసారు నా హీరోలు ఇద్దరు.
“నాకు మనసు నిలకడగ ఉంటలేదు, రాఘవులుకు ఇదంతా కల పడ్తున్నట్టే ఉందంటు న్నడు.” పదే పదే అంటూ లక్ష్మి ఎంత వద్దన్నా వినకుండా మాకందరికి దండాలు పెడ్తోంది.
ఆ రోజు లక్ష్మి సుశీలనుతన వెంట పనికి తీసుకొచ్చింది. కాస్త నలుపు ఉన్నా మోహంలో కళ ఉంది. బిడియంగా తల్లి పక్కన నిలబడి మాకు నమస్కారం పెట్టింది. మనిషి మనసు చస్తే అందం ఉన్నా లాభం లేదు.
“అందరు నవ్వుతరని ఎక్కడ్కి వోదు. రాఘవులు బిడ్డంటే పానం బెడతడు.”
“ఏం చదువుతున్నవు సుశీలా?”
“సెవెన్త్ క్లాస్ మేడమ్.” తలోంచుకునే జవాబు చెప్పింది.
“మంచిగ చదువుకొంటే ఏదైనా జాబ్ చేసుకోవచ్చు.” సరే అన్నట్టు సుశీల తలాడించింది. పద మూడేళ్ళ అమ్మాయికి జీవితంలో ఆశ చావకూడదు. లక్ష్మికి పనిలో సాయం చేస్తోంటే నేను చూస్తూ ఉన్నాను. కుడి వైపుకు మోకాలు బాగా బెండ్ అయి వంగి నడుస్తుంది. ఎడమ వైపు హిప్ ఎత్తుగా ఉంది.
ఆ తర్వాత ఒకరోజు …
డాక్టర్ రంగాచారి సుశీలను టెస్ట్ చేసి, “మోకాలు దగ్గర బోన్ కాస్త పక్కకు తిరిగి ఉంది. నొప్పి రాకుండ కాలును హిప్ ను తిప్పి నడవడం మూలాన హిప్, కాలి షేప్ అలా కనబడ్తోంది. అదే అలవాటయి పోయి షేప్ అలాగే పెరిగింది. నాటే మేజర్ ప్రాబ్లం. ఇట్ విల్ బి డన్. తర్వాత ఫిజికల్ తెరపి చేయిస్తే కొంత టైం పట్టినా నార్మల్ అవుతుంది.” అని హామి ఇచ్చాడు.
చిన్నప్పటినుండి అలాగే నడుస్తూ కుంటి పిల్ల అనుకున్న సుశీలకు అదేమంత పెద్ద సమస్య కాదని అంత వరకు తెలియదు. వారం రోజుల తర్వాత సర్జరీ అయ్యింది. సర్జరీ అయిన మూడో నాడే ఇంటికి పంపి తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలు చెప్పారు. అనుకున్నదాని కంటే ముందుగానే పనులన్నీ అయి పోయాయి. అందరికి సంతోషంగా ఉంది.
బిడ్డ కాలు బాగు చేయిస్తున్నారని తెలియగానే లక్ష్మి, రాఘవుల సంతోషం చెప్పనలవి గాదు. కుటుంబంలో ఒక్కొక్కరి కాళ్ళ మీద పడి దండాలు పెట్టారు. వాళ్ళ జీవితంలో ఈ మార్పు వారి జీవితాల్నె మారుస్తుందని తెలిసి నాకు చాల సంతోషంగా, తృప్తిగా అనిపించింది.
అమ్మా, నాన్న అక్క ఈ వార్త విని దిగ్భ్రమ చెందారు. వాళ్లు మామయ్యలాగే బాగా ఆలోచించు కోండి అంటూ పదే పదే చెప్పారు. కానీ నేను, మిట్టు ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసాం. ఆ తర్వాత అందరూ మా మనసు మార్చాలని ప్రయత్నించలేదు.
నేను, మిట్టు అమ్మ వాళ్ళింట్లో వారం రోజులు హర్రి బర్రీ లు లేకుండా ఫెమిలీతో గడిపాం. రాఘవులు తన ఊబర్ లోనే మమ్మల్ని అన్ని చోట్లకు తీసుకెళ్ళాడు. తిరుగు ప్రయాణం రోజు ఊబర్ లోనే ఎయిర్ పోర్ట్ లో డ్రాప్ చేసాడు.
ఈ జీవితం చాల విచిత్రమైంది. రాఘవులు ‘తాగి డబ్బు వృధా చేసేవాడు కాదు, సోమరిగా
రోజులు దోర్లించేవాడు కాదు, తాగుబోతు కాదు. అందని ఆశల కోసం ఎగబడేవాడు అంతకన్నా కాదు. కష్టపడి పని చేసి బాగుపడాలని కోరుకునే వాడే అయినా జీవితం వారికి కొన్ని దారులు మూసేసింది. లక్ష్మి కష్ట పడి పని చేస్తుంది. మంచి మనసుతో జీవిస్తోంది కానీ చాలా డబ్బు కావాలని భర్తను వేధించదు. ఇలాంటి వారికి కాస్త సహాయం చేసి వాళ్ళు నవ్వుతూ సంతోషంగా ఉంటె నాకు తృప్తిగా ఉంది.
ఎయిర్ పోర్టులో గేటు దగ్గర సీట్లో కూర్చుని నేను, మిట్టు జరిగినవి నెమరు వేసుకుంటున్నాం.
“శాపహాలిక్ లో ఇంత దయ ఉందని నాకు తెలీదు. లతిక బదులు నీ పేరు కరుణ ఉంటె బాగుండేది.” నవ్వుతూ అన్నాడు మిథున్.
“పో..మిట్టూ-. ఈసారి మన ఇండియా ట్రిప్ చాలా బావుంది కదూ. నాకైతే ఎంతో సంతోషంగా ఉంది. లక్ష్మీ ఫేమిలీలో అందరూ ఎంత హేప్పిగా ఉన్నారు! మనం ఎవ్రీ ఇయర్ కాకుండా ఎవ్రీ అదర్ ఇయర్ ఇండియా వద్దాం. ఇండియా వచ్చినపుడు ఒక ఫెమిలికి హెల్ప్ చేద్దాం.” నా మనసంత తేలికగా ఉంది. ఇంతకు ముందు నాకిలాంటి ఆలోచన ఎందుకు రాలేదో!
“ప్రతిసారి కిడ్నీ ఇవ్వాలని అనుకునేవాళ్లు దొరకాలంటే కష్టమే!” మిట్టు జోకింగ్ గా అంటున్నా డని నాకు తెలుసు.
“సేం టైప్ ఆఫ్ హెల్ప్ అని నేనడం లేదు. ఒకరికి చదువు చెప్పించడమో, హెల్త్ విషయంలో చేయూత నీయడమొ చేయోచ్చు. చిన్న హేల్పైనా సరే అది వాళ్ళ జీవితాన్నే మార్చేస్తుంది.”
“నాక్కూడా తృప్తిగా ఉంది. మే బి వుయ్ విల్ డు సంథింగ్ లైక్ దట్. అమ్మ అన్నట్టు పిల్ల, జెల్ల వస్తే ఏం చేద్దాం.” సడన్ గా అలా అనేసరికి నాకు నిజంగా చాల సిగ్గేసింది.
_________ సమాప్తం __________