రచన: మీరా సుబ్రహ్మణ్యం
నాడి విమానాశ్రయంలో ఆగిన విమానం నుండి దిగగానే ఇండియాకు వచ్చేసినట్టు అనిపించింది. ట్యాక్సీ కోసం బయకునడుస్తున్న మాకు దారికి ఇరువైపులా ఎర్రని మందార పూలు స్వాగతం పలికాయి. ఆస్ట్రేలియా నుండి అమెరికాకు ప్రయాణంలో మధ్యలో ఫిజీ లో నాలుగు రోజులు గడపాలని ముందుగానే అక్కడ డెనరవ్ ద్వీపంలో ఎస్టేట్స్ అనే రిసార్ట్ లో ఇల్లు తీసుకుంది అమ్మాయి.
ఫిజీ దీవులు ప్రసిద్ధి చెందిన పర్యాటక ప్రాంతం. ప్రకృతి సౌందర్యానికి ఆటపట్టు. ఎక్కడ చూసినా పచ్చదనమే. కొబ్బరి చెట్లు, ఎర్రని పూల గుత్తులతో నిండి ఉన్న సుంకేసుల చెట్లు, అక్కడక్కడ దేవ గన్నేరు చెట్లు. ఎకరాల కొద్దీ వ్యాపించిన చెరకు తోటలు. ఈ అందాలన్ని ఆస్వాదిస్తూ సందర్శకులు సేద దీరడానికి అనుకూలంగా కట్టిన రెండంతస్తుల లో వరుసఆపార్ట్మెంట్లు ఉన్నాయి ఎస్టేట్స్ రిసార్ట్ లో.
మేము తీసుకున్న దానిలో మంచాలు పరుపులు ఉన్న రెండు పడక గదులు, సోఫాలు టీవీ ఉన్న హాలు, భోజనాల బల్ల, కుర్చీలు వున్న డైనింగ్ రూము, స్టవ్, మైక్రో ఓవెన్ , గాజు గిన్నెలు, కాఫీ మేకర్ ఉన్న వంట ఇల్లు వున్నాయి . వెనుక వైపు వరండాలో హాయిగా ప్రకృతి అందాలను ఆస్వాదిస్తూ కూర్చుని టీ తాగడానికి ఏర్పాటు చేశారు.
అక్కడికి దగ్గరలోనే పెద్ద గోల్ఫ్ కోర్ట్ ఉంది. చక్కని ఈత కొలను కూడా నడిచి వెళ్లే దూరంలో వుంది.
ఇదివరకు కేరళకు వెళ్ళి నప్పుడు మున్నార్ లో అత్యున్నతమైన కొండ మీద దేశాదన్ అనే రిసార్ట్ లో నాలుగు రోజులు గడిపిన అద్భుతమైన అనుభవాన్ని ఫిజీలోని పచ్చదనం గుర్తు చేసింది. రిసెప్షన్ కౌంటర్ దగ్గర ఉన్న అమ్మాయి మోకాళ్ళ దాకా ఉన్న రంగురంగుల పువ్వులున్న గౌన్ తొడుక్కుంది. ఆమెను చూడగానే ఆకర్షించించింది ఆమె చెవిలో పెట్టుకున్న రేక మందారపువ్వు. చూడడానికి ఇక్కడి ఆడవాళ్ళు మగవాళ్ళు బలిష్టంగా కనిపిస్తారు. పొడుగ్గా పొడవుకు తగిన లావు, వెడల్పు ముఖాలు, పొట్టి ముక్కులు, లావు పెదవులు. మరీ కాటుక నలుపు కాదు గాని నలుపే అనిపించే దేహ ఛాయ ,నొక్కుల బిరుసు జుట్టు ,స్నేహ పూరితమైన చిరునవ్వు.
మమ్మలిని చూడగానే చిరునవ్వుతో ‘ బూ లా ‘ అంది. ఆది ఫిజీ పలకరింపుట. తరువాత వూళ్ళోకి వెళ్ళినప్పుడు చూశాము అక్కడక్కడ పెద్ద సైన్ బోర్డులు ‘బూలా ‘ అన్న పదం, చిరునవ్వు ముఖాలు.
మేము కూడా తెచ్చుకున్న ఉప్పు, పప్పు ,కాఫీ పొడి లాటి సామాను బయటకు తీసింది మా అమ్మాయి. కాఫీలు అయ్యాక చూసుకున్నాము మా అమెరికన్ టూరిస్టర్ సూట్ కేస్ బదులు వేరే వాళ్ళది తెచ్చుకున్నామని.
కొంప మునిగింది రా దేవుడా అని అమ్మాయి అల్లుడు మళ్లీ ఏర్పోర్ట్ కి పరిగెత్తారు. మా పెట్టె అక్కడే వుంది గాని మేము పొరబాటున తెచ్చుకున్న పెట్టె అసలు మనిషికి ఒప్ప చెబితే గాని మాది మాకు ఇవ్వరట. సరే అడ్రెస్ చూస్తే అతను మరో దీవికి వెళ్లినట్టు తెలిసింది. రిసెప్షన్ వాళ్లు చూపిన మనిషితో పడవ మీద పంపించారు. అతని నుండి సూట్కేస్ అందినట్టు ఫోన్ వచ్చాక మా పెట్టి ఇస్తారట.
ఏదో కాస్త తినేసి పడుకుందామని గదిలోకి అడుగు పెట్టగానే అక్కడ బల్ల మీద బైబుల్ కనబడింది.
ఈ ద్వీపవాసుల మీద బ్రిటిష్ వారి ముద్ర బలంగానే పడింది. చాలా మందికి కాస్తో కూస్తో ఇంగ్లీష్ వచ్చును. భాషతో బాటు మతము తోడుగా వచ్చింది. స్కూల్లో ఇంగ్లీష్, హిందీ , ఇటౌకీ భాషలు నేర్పిస్తారు. ఇక్కడ ముందునుండి ఉన్న జాతుల సంస్కృతీ అక్కడక్కడా కొనసాగుతుంది.
1800 సంవత్సరం తరువాత బ్రిటిష్ వాళ్ళ హయాం మొదలైంది అంటారు. అంతకు ముందు ఇక్కడ టోన్గంస్, రోటుమ్యాన్స్, సామోన్స్ వంటి జాతులు ఉన్నారు.
1879 నున్డీ 1911 లోపు ఇంచు మించు అరవై వేల మంది ఇండియన్స్ ని ఇక్కడికి తీసుకువచ్చారు బ్రిటిష్ వాళ్ళు. ఇండియన్స్ తో బాటు వాళ్ళ దేవుళ్లు వినాయక, కృష్ణ, శివ ,అల్లా ఇక్కడకు వచ్చారు. నవంబర్ లో ఇక్కడ వాళ్ళు దీపావళి పండుగ జరుపుకుంటారు. అంతకు ముందే చైనావారు కూడా ఇక్కడకు వచ్చిన దాఖలాలు వున్నాయి.
డాకువాకా, రావుయాలా, టెవోరో వంటి దేవుళ్ళు ఉన్నట్టు చెప్తారు. క్రైస్తవ మతం ఇక్కడికి రాకముందు వీరికి డేగై అనే దేవుడు ఫిజీ జాతికి మూల పురుషుడుగా నమ్మేవారు.
ఏదైనా పుస్తకం చదవనిదే నిద్ర రాదు కనుక హాల్లో టీపాయి మీద ఉన్న ‘డెనరావ్ ‘అనే ఆ ద్వీపం గురించిన పుస్తకం తిరగేస్తే ఆశ్చర్యకరమైన విషయాలు తెలిశాయి.
ఆ డెగై అనే మూలపూరుషుడు సర్ప జాతి వాడని నమ్ముతారు. శ్రీ కృష్ణుడు కాళియ మర్ధనమ్ చేశాక ఆ కాలీయుడే ఇక్కడికి వచ్చాడని అతడే డేగై అని అంటారు.ఈ కాలియుడు లేక డేగై అనే సర్పజాతి మూలపూరుషుడు ‘కౌవాడ్రా వాడ్రా ‘అనే పర్వత శ్రేణి వద్ద నివసించారని ఒక కథనం. డేనరా దీవి కి ‘కౌవాడ్రావాడ్రా ‘శ్రేణి కి నడుమ ‘రాకీరాకి ఓటు కౌలా ‘అనే బంగారు గని ఉంది. ఆ గని తవ్వకాలలో ఇంజనీర్ల కు పొడుగాటి రాక్షస పాము కుబుసాలు కనబడి నాయని అంటారు. ఈ కథనం కాలీయుడు, లేక డేగై కథకు ఉత మిస్తోంది.
ఈ విచిత్ర విషయాలు చదువుతూ కనులు మూత బడ్డాయి.
సాయంత్రం తాత మనవరాలు ఈతకొలను వైపు వెళ్ళుతుంటే నేను అనుసరించాను. అమ్మాయి, అల్లుడు అలా వూళ్ళోకివెళ్లారు. వాళ్ళ బట్టలు ఏర్ పోర్ట్ లో ఉన్న సూట్ కేస్ లో వున్నాయి. స్నానం చేసి బట్టలు మార్చుకోక పోతే నిద్రపోలేరు.
కొలను చుట్టూ పచ్చని చెట్లు. గట్టు మీద కూర్చో డానికి సిమెంట్ బెంచీలు. పరిశుభ్ర మైన నీరు. పిల్లల కోసం ఒక వైపు లోతు తక్కువగా వుంది. పదేళ్ళ చిన్నారి చేపపిల్ల లాగా ఈదుతోంది. రరకాల విన్యాసాలు చేస్తూ ‘తాతా చూడు’ అంటూ పిలుస్తున్నది. అవును మరి అమ్మమ్మ కు ఈత రాదు కదా. తాతకు అన్ని తెలుసు అన్న ఆరాధన. ఎవరోఒక శ్వేత జాతీయుడు నడుము లోతు నీళ్ళ లో నిలబడి నవల కాబోలు చదువు కుంటున్నాడు.
తిరిగి వచ్చేసరికి అమ్మాయివాళ్ళు వచ్చేసారు. అమ్మాయి చెవిలో మందార పూవు పెట్టుకుని పువ్వు లాగా నవ్వుతున్నది. ‘బూలా వినాకా ‘ అంది నన్ను చూడగానే. ఆది పూర్తి పలకరింపు అట. వినాకా అంటే స్వాగతం అని కూడా అర్థం అట. తనకు పువ్వులున్న పొడుగు గౌను, మొగుడికి షార్ట్స్, పైన పూలచొక్కా, పాపకు రంగురంగుల గొడుగు కొన్నది.
వాళ్ళుతిరిగిన ట్యాక్సీ అతను ఇండియన్ ట. ఫిజీ యూనివర్సిటీలో చదువు తున్నాడు. ఖాళీ సమయంలో కారు నడుపు తాడు. ఇంగ్లీష్ కొద్దిగా మాట్లాడగలదు. ఇండియన్స్ అని తెలిసి చాలా సంతోషపడ్డాడుట.
పొద్దునే ఇల్లు అలికి, మంచం మీద దుప్పటి మార్చి వెళ్ళడానికి ఇద్దరు వచ్చారు. ఆతడు పువ్వుల చొక్కా, మొకాళ్ళ వరకువున్న లుంగీ వంటి లాగూలోను, ఆమె పువ్వుల గౌన్ లో వున్నారు. నేనే ముందుగా ‘బూలా ‘అని పలుకరించాను. రోజకుమూడు షిఫ్ట్స్ లో పని చేస్తారు. వచ్చే జీతం అంతంతమాత్రమే. పర్యాటక స్థలమే గాని పేదరికం ఎక్కువేలా వుంది.
మేము ఉండే రెండురోజులు తిరగడానికి ఒక ట్యాక్సీ మాట్లాడారు. ఈరోజు వూళ్ళో చూడవలసినవి చూసి, రేపు పడవలో దగ్గర ఉన్న ద్వీపాలు చూద్దాం అనుకునాము. ఏ నిముషానికి ఎ ఏమి జరుగునో ఎవరు ఉహించెదరు ? ఎంతో సరదాగా బయలు దేరిన మా ఫిజీ యాత్ర ఇలా ముగుస్తుందని మాత్రం అస్సలు ఉహించలేదు.
ముందు డెనరావ్ పోర్ట్ కి బయలుదేరాము. అక్కడ యాత్రికుల కోసం ఉన్న అంగళ్ల లో రకరకాల వస్తువులు అద్దాల వెనుక నుండి చూస్తూ వెళ్ళి పోర్ట్ లో ఆగి ఉన్న ఓడలు చూసాము. అక్కడే రెస్టారెంట్ లో మంచి శాఖాహార భోజనం దొరికింది.తినేసి కార్ ఎక్కాము. మా తరువాతి మజిలీ స్లీపింగ్ జైయంట్ పర్వతం, ఆ పైన ప్రకృతి సహజమైన వేడి నీటి సరస్సులు.
డెనరావ్ ద్వీపం నీటి ఆటలకు ప్రసిద్ధి. జెట్ బోట్ రైడింగ్, స్కుబా డ్రైవింగ్, స్నార్క్లింగ్, స్కీయింగ్ మొదలైన వాటర్ స్పోర్ట్స్ పర్యాటకులను ఆకర్షిస్తాయి.
వూళ్ళో నుండి స్లీపింగ్ జైయంట్ చూడాలి అని బయలు దేరాము. దారికి రెండు వైపులా చెరుకు తోటలు. చెక్కర పరిశ్రమ ను వృద్ధి చేసినవారుభారతీయులు. మామిడి చెట్లు కూడా కనిపించాయి. కారెట్ మాంగో అనే పొడుగ్గా ఉండే పళ్ళు కనిపించాయి.
కారు డ్రైవర్ పేరు జాన్. ఆరున్నర అడుగుల పొడుగు, అంతకు తగిన లావు ఉండి నలుగురిని ఒంటి చేత్తో చావబాద గలిగేలా ఉన్నాడు. నా కథలో ఇతడే ముఖ్యుడు అవుతాడని అప్పుడు అనుకోలేదు.
కారు రహదారి నుండి మలుపు తిరిగి పొలాల మధ్య నుండి సన్నని మట్టి బాట లో సాగుతోంది. అంతా నిర్మానుష్యంగా ఉంది. ఎవరైనా కారు ఆపి మమ్మల్ని నాలుగు కొట్టి ఒంటిమీది బంగారం లాక్కున్నా అరిచినా పలికే దిక్కు లేదు . అసలు జాన్ ఎటువంటి వాడో.ఏమో ఎవరు నమ్మారు ?
అసలు ఆ డ్రైవర్ ఆకారం చూస్తేనే భయంగా వుంది. నిజంగా సరైన దారిలోనే వెడుతున్నాడా దారి తప్పించాడో కూడా అనుమానమే. కొత్త చోటు. ఎవరు ఎలాటివారో? చిన్న పిల్ల, ఇద్దరం ముసలి వాళ్ళు. అమ్మాయి అసలే నాజూకు. అల్లుడు ఒక్కడు ఈ భీకరాకారంతో తలపడ గలడా?మనసులో గుబులు బయటకు చెప్పలేను. దేవుడిని ప్రార్థిస్తూ కూర్చున్నా…
“అమ్మ అదిగో స్లీపింగ్ జైయంట్ పర్వతం ” అంటూ ఉత్సాహంగా అరిచింది నా కూతురు. నిజంగానే ఎత్తైన పర్వతం పై భాగం ఎవరో రాక్షస ఆకారం పడుకున్నట్టు వుంది. నాకేమో ఆది చూసిన సంతోషం ఒక వైపు అమ్మయ్యా సరైన దారిలోనే తీసుకు వచ్చాడు అన్న నిశ్చింత మరోవైపు.
అంత సేపు మౌనంగా ఉన్న జాన్ కబుర్లు మొదలు పెట్టాడు. జాన్ కి ముగ్గురు పిల్లలు. భార్య దగ్గర వున్న స్కూల్ లో క్లీనర్ గా పని చేస్తుంది. వచ్చీ రాని ఇంగ్లీష్ లో చెప్పాడు. అక్కడక్కడ కనిపించే మల్బరీ చెట్లు చూపించాడు. ఆ చెట్టు బెరడుతో ‘ మాసీ ‘ అనే వస్త్రం తయారు చేస్త్రారట. పూర్వం ఈ ‘ మాసీ ‘అనే వస్త్రాన్ని గుడి కప్పు నుండి క్రిందికి వేలాడ దీసేవారట. దాని మీదుగా జారి క్రిందికి వచ్చి దేవుడు పూజారి ద్వారా పలికే వాడట.
‘ ఐవీ ‘ వీళ్ళకు పవిత్రమైన చెట్టు. కిడ్నీ ఆకారంలో వుండే దాని పండు మంచి ఆహారం. పండును నిప్పులో కాల్చి లోపలి గుజ్జు తింటారుట. పర్యాటకులకు ఆకులలో చుట్టి అమ్ముతారు.
అలాగే కొబ్బరి చెట్టు కూడా వీరికి పవిత్రమైనది. దానికి “ట్రీ ఆఫ్ లైఫ్ ” అని పేరుట. మనుషులకు కూడా కొబ్బరికి సంబంధించిన పేర్లుపెడతారు. ‘నారెన్జు ‘( ముదురు కొబ్బరి), ‘నవారా'(కొబ్బరి మొలక) వంటి పేర్లు. వంటలలో కూడా కొబ్బరి బాగా వాడుకుంటారు ట.
తమ వారి గురించి మాట్లాడుతున్న జాన్ గొంతులో ఉత్సాహం వినిపించు తున్నది.
‘ యాకొంగ్ ‘ అనే పొదల వ్రేళ్ళు ఎండబెట్టి పొడిచేసి నీళ్ళ లో కలిపి వడగట్టిన మత్తు పానీయం వాళ్ళకు ప్రియమైనది అట. ‘యాకోనా ‘ అనే ఈ పానీయం పండుగలలో సేవిస్తారు ట. ఈ విషయం చెబుతున్న జాన్ ముఖంలో నవ్వులు పూసాయి.
అతగాడు గాని కాస్త పుచ్చుకు వచ్చాడా అని సందేహంగా చూసాను. నా మనసు చదివినట్టు మా అమ్మాయి నవ్వేసింది.
ప్రకృతి సహజ వేడి నీటి బుగ్గల కొలను వైపు మా ప్రయాణం సాగుతోంది. జాన్ ఫిజీ విశేషాలు చెప్పడం కొనసాగించాడు.
తీర ప్రాంతాల్లో ఉండే కొన్ని జాతులలో కొన్ని ఆచారాలు వుంటాయి ట. జాతి నాయకుడు చనిపోతే వంద రోజుల దాకా చేపలు పట్టే ఒక ప్రాంతంలో చేపల వేట నిషేదిస్తారు. తరువాత ఆ ప్రాంతంలో చేపల వేటలో ఇబ్బడి ముబ్బడిగా చేపలు దొరుకుతాయి. వాటితో చనిపోయిన నాయకుడి జ్ఞాపకార్థం కోలాహాలంగా దినం జరుపుతారు.
దూరంగా వేడి నీటి బుగ్గల సంబంధించిన బోర్డ్ కనబడింది. జీపు మలుపు తిరిగి ఆ దారి పట్టింది. కాస్త దూరం పోగానే రిసెప్షన్ ఆఫీస్ కనబడింది. అప్పుడే ఉన్నట్టుండి వర్షం మొదలయ్యింది. ఫిజీ కి వచ్చినప్పటి నుండి గమనించినది ఏమంటే సముద్ర తీరం కావడాన ఏమో అప్పుడు అప్పుడూ వానపడుతూనే వుంది. మళ్లీ అంతలోనే తెరపి ఇస్తుంది.
రిసెప్షన్ లో వాళ్ళు మమల్ని చూసి కుర్చీలు తెచ్చి వరండాలో వేసారు. చుట్టూ ఎక్కడ చూసినా చెట్లు అక్కడక్కడా కొలనులు. పెద్ద వనంలా కన్నుల పండుగగా వుంది.
మేము ఇద్దరం కుర్చీలలో కూర్చున్నాము. పిల్లలు గొడుగు వేసుకుని వానలోనే వేడి నీటి కొలనులు చూడ డానికి ముందుకు నడిచారు. అక్కడక్కడజంటలు పరుగులు తీస్తూ కనిపించారు.
మా పిల్లలు ముగ్గురు గొడుగుక్రింద నడుస్తూ పోతుంటే నాకు ప్రియమైన పాత హింది పాట మనసులో మెదిలింది. నర్గీస్, రాజ్కపూర్ వర్షంలో గొడుగుపట్టుకుని నడుస్తూ పాడే “ప్యార్ హువా ఇక్రార్ హువా ” గుర్తొచ్చింది. అందులో ఆఖరున ” తూ న రహేగా , మై న రహేగా ఫిర్ భీ రహేగి నీశానియా ” అనేది మరీ ఇష్టం.
వాళ్ళు అలా వానలో నడుస్తుంటే ఫోటో తీయాలనిపించింది. సెల్ ఫోన్ ఫోకస్ చేస్తూ మెట్టు దిగబోయాను. రెండో క్షణం తడి మెట్ల మీద జారి నాలుగు మెట్ల క్రింద నేలమీద వున్నా. భరించలేని నొప్పి. కాలు మడత పడి భరించలేని నొప్పితో గట్టిగా అరిచేసా.
రిసెప్షన్ లో ఉన్న ఆడ మగ ఇద్దరు పరుగున బయటకు వచ్చారు. చేయి అందించారు గాని కాలు కదప లేక “కాల్ మై డాటర్ ” అని అరుస్తున్నా. జాన్ పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. ఈయన వానలోకి వెళ్ళిన మా వాళ్ళను వెనక్కి రమ్మని కేకలు.
అంత బాధలోను నా దృష్టి కుర్చీ మీద వదిలేసిన హాండ్ బాగ్ మీదే. అందులో డబ్బు , బంగారు నగలు , పాస్ పోర్ట్ అన్ని ఉన్నాయి. అక్కడున్న వాళ్లకు అర్థం కారాదని తెలుగులో “నా చేతి సంచీ జాగ్రత్త ” అంటున్నా. మా ఆయనకు దిక్కు తోచడంలేదు. అంతలో పిల్లలు పరుగున వచ్చారు.
కాలు ఫ్ర్యాక్చర్ అయిందో ఏమో తాకితే విలావిలలాడుతున్నా. ఎలాగో నలుగురు కలిసి నన్ను ఎత్తి జీపులోకి ఎక్కించారు నా బాగ్ పాప భద్రంగాపట్టుకుంది.
వాన ఆగింది. వెనక్కి వెళ్లే దారిలో ఆసుపత్రి ఉన్నదని జాన్ చెప్పాడు. అరగంటలో అక్కడికి చేర్చాడు. చక్రాల కుర్చీ తెచ్చి నర్సులు , అమ్మాయి నన్నుకుర్చీలోకి చేర్చారు.
నా పరిస్తితి చూసి డాక్టర్ ముందు మార్ఫిన్ ఇంజెక్షన్ ఇచ్చాడు. ఎక్స్ రే తీసి ఫ్ర్యాక్చర్ లేదని అన్నాడు. మందులు రాసిచ్చాడు. అయిదు వంద డాలర్స్బిల్లు. నొప్పికి తోడు ఇదో బాధ. నన్ను బయటకు తీసుకు వచ్చేసరికి జాన్ లేడు .తీరిగ్గా పది నిముషాల తరువాత వచ్చాడు. అసలే అతని మీద సదభిప్రాయం లేదేమో నాకు ఒళ్ళు మండి పోయింది.
మా వారిని , పాపను ఇంటిదగ్గర వదిలి రమ్మన్నారట. వాళ్ళను వదల డానికి అరగంట చాలు. తన పనులేవో చూసుకుని వచ్చి వుంటాడు పెద్దమనిషి.కాలి నొప్పి కి కోపం తోడు అయింది.
మళ్లీ నలుగురు కలిసి కష్టం మీద నన్ను జీపు ఎక్కించారు. బండి కదిలాక గమనించాను. ముందు సీట్ లో భారీగా ఉన్న ఒక స్త్రీ కూర్చుని ఉంది.
మా రిసార్ట్ ముందు బండి ఆగగానే ఆమె దిగి నేను కూర్చున్న వైపు వచ్చింది. సైగలతో తన మెడ చుట్టూ చేతులు వేయమని సూచించింది. మా అమ్మాయి దిగి సాయం చేయడానికి సిద్ధంగా నిలబడింది.
ఆమె మెడ చుట్టూ చేతులు వేయగానే ఏడు పదుల వయసు మనిషిని ఏడేళ్ల పిల్లను దించినట్టు నడుము పట్టుకుని కిందకి దింపి నా కాలు కింద మోపకండ మావారి రోలేటర్ లో కూర్చో బెట్టింది. అమ్మాయి రోలేటర్ ను తోసుకుంటూ ఇంట్లోకి తీసుకు వెళ్తూ వుండగా ఆమెకి కృతజ్ఞతతో నమస్కారంపెట్టా.
“పాపం ఆ నర్సు ఇంటి దాకా వచ్చి సాయం చేసింది. ఏమన్నా డబ్బు ఇచ్చారా లేదా పాపం ?” నన్ను మంచం మీదకి చేర్చాక అడిగాను.
“నర్సును ఎందుకు పంపుతారు అమ్మా! ఆవిడ జాన్ భార్య. పాపను, నాన్నను ఇక్కడ దింపి, ఇంటికి వెళ్ళి మనకు సాయం కోసం భార్యను తీసుకువచ్చాడు.” అన్నది నా కూతురు.
ఏముంది లే ఈరోజు కాక పోతే రేపు వీళ్ళు డబ్బులు బాగా ఇస్తారని తెలుసు అతనికి అనుకున్నా మనసులో. సాయంత్రంఆ రిసార్ట్ జ్యానిటర్ వరండా లోవెళ్తూ కిటికీలో నుండి నా గదిలో కూర్చున్న పాపను “అమ్మమ్మ ఎలా వుంది ” అని అడిగాడు.’ బావుంది’ అంటూ అతనికి హై ఫైవ్ ఇచ్చింది పాప.
“నిన్న తాత కు కారులో నుండి దిగడానికి రాబర్ట్ సాయం చేశాడు.” చెప్పింది పాప.
మరునాటికి నొప్పి తగ్గింది. “మేము ఇక్కడే వెనుక ఉన్న వరండాలో కూర్చుని గోల్ఫ్ ఆడేవాళ్ళని, కప్పు మీద కొబ్బరి ఆకులు పరచి లోపల పదిమందికూర్చునే వీలున్న వ్యాన్ లో డెనరావు అందాలు చూస్తూ చుట్టూ తిరిగే టూరిస్ట్ లను చూస్తూ ఉంటాము మీరు పోర్ట్ కి వెళ్ళి నౌకా విహారం చేసి రమ్మని ” చెప్పాం పిల్లలకు.
వెళ్ళిన గంటకే ఫోన్ చేశారు సముద్రంలోకి పోకూడదు అంటూ తుఫాను సూచనగా ఎర్ర జండాలు ఎగుర వేసారుట. వూళ్లోకి వెళ్ళి విండో షాపింగ్ చేసి వస్తాము అని.
రేపే ప్రయాణం ఈ తుఫాను ఏమి చిక్కులు తెస్తుందో !
అనుకున్నట్టే మరునాడు రహదారులన్ని నీళ్ళలో మునిగాయని కబురు. ఎలాగైనా సమయానికి విమానాశ్రయం చేరాలి.
జాన్ భరోసా ఇచ్చాడట. ఫోర్ బై ఫోర్ బండి తెస్తానని వేళకు విమానం ఎక్కిస్తానని.
భోజనాలు ముగించి, సామాను సర్దుకుని బండి ఎక్కాము. సగం దారి దాటేసరికి నడుము లోతు నీళ్ళలో బండి నడవడము కష్టంగా ఉంది. దారిలో కొందరు నడుము లోతు నీళ్ళలో అతి కష్టం మీద నడుస్తూ కనబడ్డారు.
దేవుడి మీద భారం వేసి కూర్చున్నాం. మెల్లిగా జాగ్రత్తగా ముందుకు పోనిస్తున్నాడు జాన్.. జాన్ ఇంట్లోకి నీళ్ళు వచ్చాయంట . భార్య, పిల్లలు దగ్గర ఉన్న స్కూలులో తలదాచు కున్నారట.
ఎలాగైతేనేం ఏర్పోర్ట్ కి చేరుకున్నాం. థ్యాంక్ గాడ్ అంది మా అమ్మాయి నిట్తూరుస్తూ. థ్యాంక్ గాడ్ అన్నాడు జాన్. థ్యాంక్ గాడ్ అండ్ థ్యాంక్ యూజాన్ అన్నాను నేను మనస్పూర్తిగా.
జాన్ ముఖంలో సంతోషంతో కూడిన నవ్వు కనబడింది.
సామాను దింపాక, నన్ను వీల్ ఛైర్ లో చేర్చారు. జాన్ కి మరోసారి థాంక్స్ చెప్పి డబ్బులు ఇచ్చి కదిలాము. జాన్ పరుగున నా ముందుకు వచ్చాడు. నా కుడి చేయి అందుకుని అరచేతిలో ఏదో పెట్టి నా నా ముఖంలోకి చూసాడు. అరచేతి లోని వస్తువు చూసి నాకు మతి పోయింది. అది నా రవ్వల కమ్మల జత లోని దుద్దు. బరువుకు చెవులు సాగిపోతున్నా యని తీసి కాగితంలో పొట్లం కట్టి హాండ్బాగ్లో వేసాను. అసంకల్పితంగా బాగ్ తెరిచి ఇంకోచేత్తో పొట్లం బయటకి తీసా. పొట్లం వూడిపోయి ఉంది. ఒక్కటే కమ్మ ఉంది అందులో ఇందాక వచ్చేటప్పుడు జాన్ పక్కన సీట్లో కూర్చున్నా. ఒళ్ళో వున్న బాగ్ జారి కింద పడితే తీసి అందించాడు. అప్పుడు పడి పోయిందేమో.
జాన్ వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూసా.” కారులో దొరికింది.. మీదేనా? ” అన్నాడు.
జత కమ్మలు రెండు పక్క పక్కన పెట్టి చూపాను.
జాన్ సంతోషంగా చిరునవ్వు చిందించాడు. అప్పుడు జాన్ నలుపు రంగు , భీకరాకారం నాకు కనబడలేదు. అమ్మ పోగొట్టుకున్న వస్తువు వెదికి ఇచ్చిన పసి బిడ్డ నవ్వు అది.
ఎదుటి మనిషిని నమ్మకపోవడం, ఆనుమానించడము ఈ రోజుల్లో మామూలై పోయింది. మనిషి ఆకారం, రంగు, రూపం, అంతస్తు లను బట్టిగుణాన్ని అంచనా వేయడం అలవాటుగా మారింది. నేను అంతే చేసాను. ” అనుకుని సిగ్గుపడ్డాను.
అది అమ్ముకుంటే అతనికి కనీసం పదిహేను వందల డాలర్స్ వచ్చేవి. మనిషి పేదవాడే గాని నిజాయితీలో గొప్పవాడు.”ఈ మనిషిని గురించా నేను అంత చెడుగా అలోచించాను “అన్న అపరాథ భావనతో నాకు కళ్ల నీళ్ళు తిరిగాయి.
నా చేయి అందుకుని అరచేయి వెనక్కి తిప్పి ముంజేతి మీద పెదవులు ఆనీ ఆననట్టు ముద్దు పెట్టి “గుడ్ లక్ మమ్మా ” అనేసి గబా గబా వెళ్ళిపోయాడు.
విమానం ” ఎక్కగానే ” బూలా” అంటూ చిరునవ్వుతో, చెవిలో మందార పువ్వు పెట్టుకున్న గగన సఖి కనబడింది.
—————
