టీవీయస్.శాస్త్రి
మీరెప్పుడైనా అడుక్కునే వాళ్ళ సభలను చూశారా! చూసేవుంటారు! చూడటమే కాకుండా పాల్గొని కూడా ఉంటారు. కానీ అవి బిచ్చగాళ్ళ సభలు అని అనుకొని ఉండరు అంతే ! ఇటువంటి ఒక సభను చూసే ‘అదృష్టం’ ఈ మధ్యనే నాకు కలిగింది. కొంత మంది కోరికపై ఆ సభానిర్వహణ భారం కూడా నా మీద పడింది.అన్నీ భగవంతుని నిర్ణయం మేరకే జరుగుతాయి అనటానికి ఇంతకన్నా పెద్ద ఉదాహరణ మరేదీ అక్కరలేదు.బిచ్చగాళ్ళ కోరికలూ, ఆలోచనలూ ఎలా ఉంటాయో చెబుతాను.నేను మొదట్లో ధ్యానంలో కూర్చున్నప్పుడు మాస్టర్ ను రెండు మూడుసార్లు కోరికలు కోరాను. మాస్టర్ రెండు మూడు సార్లూ నా కోరికలు తీర్చారు. ఆ తరువాత ఈ మార్గం సులభంగా ఉండటం చేత, మాస్టర్ ను కోరికలు తీర్చమని మళ్ళీ కోరాను ఇంకొకసారి! ఈ సారి మాస్టర్ నన్ను మందలింపుగా ఇలా అన్నారు, “ఎప్పుడూ బిచ్చగాడిలా ఉండటానికి ఎందుకు ఇష్ట పడుతావు? నీకు కావలసింది ఏదో కష్టపడి సంపాదించుకుని, అందరికీ ఇచ్చే స్థాయికి చేరుకోవాలని ఎందుకు అనుకోవు ?” అని. మాస్టర్ మందలింపులోని అంతరార్ధం నాకు అర్ధమయింది.అప్పటి నుండి నేను “అడుక్కోవటం” పూర్తిగా మానేశాను. “ఇచ్చేస్థాయికి” చేరుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. చాలా రోజుల క్రితం భగవద్గీత చదువుతున్న సమయంలో నాకు ఒక మంచి పదం లభించింది.అదే ‘సంకల్ప సన్యాసం’! దానిని గురించి ఒక పుస్తకం వ్రాయటానికి ఉపక్రమించాను. కానీ అది కార్యరూపం దాల్చలేదు. కారణం బహుశః అది వ్రాసేందుకు మాస్టర్ ను అనుమతి ‘అడుక్కోవటమే’ కారణం అయి ఉంటుంది. వీడికి ఎప్పుడూ ‘అడుక్కోవటమే’ అలవాటైంది. ఈ అలవాటును మాన్పించాలని మాస్టర్ భావన కావచ్చు! అర్ధమైన తరువాత ‘అడుక్కోవటం’ పూర్తిగా మానేసి ఆనందంగా ఉన్నాను. అదీగాక రోజూ ‘అడుక్కునే’ వారిని చూస్తే ఎవరికైనా అసహ్యం కలుగుతుంది.అందులో ఏమాత్రం సందేహం ఉండనవసరం లేదు.ఆ మధ్య నా భార్యకు తీవ్రమైన జబ్బు చేసింది. పిల్లలందరూ దూరప్రాంతాలలో ఉన్నారు.ఒంటరిగా ఉన్నానుకున్నాను, కానీ మాస్టర్ నా చెంతనే వెన్నంటి ఉన్నారు.ఆ సమయంలోమాస్టర్ ని ఒక కోరిక కోరాను.అది ఏమిటంటే,”ఈ పరిస్థితిని ఎదుర్కొనే ధైర్యం ప్రసాదించమని. “మాస్టర్ నా కోరిక మన్నించటమే కాకుండా,నా భార్యను కూడా కాపాడారు.ఎందుకంటే అది ‘అడుక్కోవటం’ కాదని మాస్టర్ భావన అయి ఉంటుంది, నేనూ కూడా ‘అడుక్కునే’ భావనతో కోరిక కోరలేదు. మనం ‘అడుక్కోవటానికి’ పూర్తిగా అలవాటు పడ్డాం. అందులో ఏమాత్రం సందేహం అక్కరలేదు! గుడిలోపల ‘అడుక్కునే’ మనకూ,గుడి బయట ‘అడుక్కునే’ బిచ్చగాళ్ళకు తేడా ఏముంది? ఒక విధంగా చెప్పాలంటే, మనం ఖరీదైన బిచ్చగాళ్ళం.కార్లల్లో వచ్చి ‘అడుక్కుంటాం’! పూజారికీ, హుండీలలో విపరీతంగా లంచాలు పడేసి ‘అడుక్కుంటాం’. మన ప్రార్ధనలన్నీ’అడుక్కోవటమే’! మనమే ‘నిత్య బిచ్చగాళ్ళం’ అయినప్పుడు, ఇంకొకరికి ఇచ్చే ప్రసక్తి ఎక్కడుంటుంది? ‘అడుక్కోవటం’ కూడా ఒక స్టేటస్ సింబల్ అయిపోయింది. “ఈ మధ్య మేము తిరుపతి వెళ్లి స్వామి వారికి కళ్యాణం చేయించాం.మా అబ్బాయికి మంచి సంబంధం కుదరాలని ‘అడుక్కున్నాం’! అని కొంతమంది గొప్పగా చెప్పటం మనం వింటూనే ఉన్నాం. ఇలా రకరకాల బిచ్చగాళ్ళు ఉన్నారు. బిచ్చగాళ్లలో కూడా స్థాయీ బేధాలు ఉన్నాయి. ఎవరి స్థాయిని బట్టి వారు ‘అడుక్కుంటారు’. ఇలా ‘అడుక్కొని’ తినేవాడి(రి)కి, కష్టపడి సంపాదించుకోవాలనే భావన ఉండదు. సరే! బిచ్చగాళ్ళ సభలోని విషయాలు చెబుతాను.బిచ్చగాళ్ళ సంఘం అధ్యక్షుడు ,తన సందేశంలో ఇలా చెప్పారు, “మనం అందరమూ సంఘటితమై, మరింతమంది సభ్యులను చేర్చుకొని,కష్టపడి ‘ముష్టి’ సంపాదించుకోవాలి” అని. బహుశః వారి సంఘం యొక్క ఆశయం చెప్పివుంటారు. నేను ఆశ్చర్యపోయి, వెంటనే తేరుకొని,”అవును నాదే తప్పు! ఇటువంటి సభకు రావటం ఏమిటి? పైగా నిర్వహణ బాధ్యత కూడా తీసుకోవటమేమిటీ ?” అని మధనపడి తేరుకొని, చేసిన తప్పుకు చింతిస్తూ, నేను లేచి నా సందేశంలో ఇలా చెప్పాను, “ముష్టి ఎత్తుకొని వంద రూపాయలు సంపాదించుకోవటం కన్నా, కష్టపడి ఒక రూపాయి సంపాదించుకోవటంలో ఎంతో తృప్తీ, ఆనందమూ ఉంటాయి.అందుకని మనం కష్టపడి సంపాదించుకుందాం. అదే అలవాటు చేసుకుందాం” అని నేను చెప్పిన మాటలు సహజంగా ముష్టి సంఘం నాయకులకు కోపం తెప్పించాయి.” మనం కష్టపడి ముష్టి విద్య నేర్చుకుంటే వీడెవడూ ఇది తప్పని చెప్పటానికి? మన ముష్టికి వీడు పెద్ద అడ్డంకి ” అని చెప్పటమే కాకుండా ఒక మంచి నినాదాన్ని కూడా ఇచ్చారు. అదేమిటంటే, “ముష్టి వాళ్ళు సమిష్టిగా ఉండాలి! ముష్టి వారి సంఘం వర్ధిల్లాలి!”అని.
వ్యష్టిగా,సమిష్టిగా మనకు ముష్టి ఇష్టమని నేననుకోను! మరి మీరేమంటారు?
(ఇది కేవలం హాస్య,వ్యంగ్య,యదార్ధ రచనే కానీ, ఎవరినీ ఉద్దేశించి రాసింది మాత్రం కాదు!)
శుభోదయ వందనాలు. యాచకులకంటే ఘరానాయాచకులవలెనే సమాజానికి ఎంతోనష్టం. అవసరానికికాకుండా, యాచన అలవాటుగా మారినవారే అధికం. చేదునిజాన్నితీపిహాస్యపు పూతతో చెప్పిన తీరు అద్భుతంగా వుంది. ధన్యవాదాలుశాస్త్రిగారు.
అడుక్కోవటాన్ని ఎవరూ సమర్ధించరు-గతి లేక అడుక్కునేవారు కొందరైతే–కూడేసు కుందికి అడుక్కునే వారు ,పీక్కు తినే వారు కొందరు-మన ప్రభుత్వ కార్యాలయాల్లో–ఈ తరహా కనిపిస్తుంటారు-చాలా చిరాకేస్తుంది-కాని వాళ్లకి సిగ్గు ,సరం అనే లక్షణాలు వుండవు–ఏమైనా–ఈ ఘరానా ముష్టివాళ్ళ బెడద వదిలేది కాదు–వీళ్ళు విశ్వ వ్యాపకులు–జన కంఠకులు-ఏమైనా అన్న మేము మరో చోట పనికి ఇవ్వలి కదా–అందికే ఇక్కడ తీసుకుంటాం–లేదా. పీక్కు తింటాం–అంటారు–మంచి విషయం వివరించారు–ధాన్య వాదములు
మన శాస్త్రిగారు వ్రాసే ప్రతి రచనలోనూ -అది వ్యంగ్య రచన కావచ్చు, లేదా ‘సీరియస్’ రచన కావచ్చు -ఓ మంచి సందేశం ఎప్పుడూ ఇమిడి ఉంటుంది. అది ఈ రచనలోనూ ద్యోతకమయ్యింది, అదే- “ఎప్పుడూ బిచ్చగాడిలా ఉండటానికి ఎందుకు ఇష్ట పడుతావు? నీకు కావలసింది ఏదో కష్టపడి సంపాదించుకుని, అందరికీ ఇచ్చే స్థాయికి చేరుకోవాలని ఎందుకు అనుకోవు ?” అని మాష్టారి మందలింపు! అంచేత, ఈ రచన నాకు నచ్చింది. శాస్త్రిగార్కి అభినందనలు, ధన్యవాదాలూ కూడా.
బావుందండీ…అదుక్కొవడానికి అలవాటు పడిపొయామ్..కొన్నిమనం చేయలేనివి మన చేతిలోలేనివి మాత్రమె అడుక్కోవాలని బాగా చెప్పారు.
Good to read. This story seems to deal with both the philosophical attitude and materialistic thinking that could differ from person to person. As a believer of Karma Siddhantha, i think one ought to realize that what is destined by the Master will happen. But, being humans, one tends to seek (beg ?) favours from the Master. I am no exception. But the favours I seek (beg?) from my Master are very small, I feel. i limit myself to seeking his blessings to let me depart from this world peacefully without being burden to or dependent on anyone. My daily prayer invariably includes “sarve jana sukhinobhavanthu”. I don’t perform pujas, neither am I averse to performing them. Everyday, I seek (beg?) favour from the Master to let my parents be healthy until his Final Call to them and let me be healthy to take care of them and my wife and son. I pray that I shall not become enemy to anyone by any reason. But, I know for sure I am not and cannot be everyone’s darling. I am more happy in giving something to others than in receiving from others. Whatever I could procure for myself or my family is purely from every single paisa of my hard-earned money. I don’t know how far my prayers are selfish or non-selfish? End of the day, I am always unsure of my maturity levels.
బాగుంది మీ ముష్టిభక్తులు, మన పూర్వీకులు దీనికి పెట్టిన పేరు ప్రార్ధన. ప్రార్ధన అంటే ప్రాధేయపడం, మన ప్రార్ధన్లు అన్ని స్తుతులే, అంటే సుత్తి కొట్టడం ఆటారే తెలుగులో, అంటే ఉన్నవిలేనివి కలిపి పొగడడం, ఇది అందరికి అర్ధమయే భాషలో వ్రాసినా , అర్ధమయినా, మనకు పూర్వకాలం వాళ్ళు నేర్పిన పద్దతి ఎలాపోతుంది, పోతే బాగు పడతామనే భయం కాబోలు, ఇది చదివి ఐనా ముష్టి మానితే లేక మానాలని తలపుకలిగినా, ఆ దేవుడు సంతోషిస్తాడు. ధన్యవాదాలు మీ ముష్టి భక్తులకు.
శాస్త్రి గారు ! చాలా చక్కగా వుంది మీ విశ్లేషణ . అభినందనలు
ఆలోచనాత్శక మైన రచన బాగుంది- అడగటం అంటే తెలియని విషయాన్ని తెల్సుకోవడానికి వాడితే — అడుక్కోవడం మాత్రం ఎదుటి వారి నుండి ధన వస్తు సేవలనుగా పొందే ప్రయత్నం చేయడమే—- భాషాపరంగా అక్కోవడం తెలుగు — యాచన సంస్కృతం– అంతేతప్ప లక్షణాలన్నీ ఒకటే….. దేవుడిని అడుక్కోవడంలో విచిత్రం ఒకటుంది. అదేమిటంటే అదో conditional begging (request)…. దేవుడు తమకుపని చేసిపెడితే తాము మొక్కుబడులు చెల్లిస్తాం అనేది. ఇలా ఎన్నో ఆలోచనలను రేకెత్తించే రచనను చేసిన రచయిత శాస్త్రి గారికి అభినందనలు… ధన్యవాదాలు….
యాచకుడికి, భక్తుడికి తేడా ఏముంది? ఆలోచిస్తే, ఈ సృష్టి యావత్తు యాచన మీదే ఆధారపడియుంది. ఒకరు నుంచి మరొకరు ఏదో విధమైన యాచన చేయకుండా ఈ ప్రపంచం లేదు, మీ ముష్టిభక్తుల కథ అదే చెబుతోంది. బాగుంది. ముళ్ళపూడి ఋణానందలహరి జ్ఞాపకం చేసుకోవాలి..
హాస్యరచన బాగున్నది.. ఏమైనా వీరముష్టివారితోనే బలహీనులకు ఇబ్బంది..ధన్యవాదములండి….
మీరు వ్యంగ్యంగా వ్రాసిన ముష్టి బ్రతుకులు
చదివాను . నిజ జీవితంలో అందరు ముష్టి వారే
చిన్నపుడు యేడుపుతో అమ్మ దగ్గర పాల కోసము
పుస్తకముల కోసము నాన్న దగ్గర , తెలియని లెక్కల
కోసము అన్న దగ్గర , ఉద్యొగం లో పర్మిషన్ కోసము
బాసు దగ్గర , పెళ్ళి అయ్యాక భార్యా దగ్గర , అవసాన
దశలో నిత్యావసరల కోసము పిల్లలు దగ్గర , సునాయసంగా మరణం కోసము భగవంతుడు దగ్గర
ఈ ముష్టి బ్రతుకు తప్పదు శాస్త్రి జీ
ముష్టి బతుకులు కళ్ళకు కట్టినట్టు చూపించారు, చాలా బాగుంది.
యదార్ధాన్నివ్యంగ్యంగా చెప్పిన మీ శైలి అద్భుతం!
వాస్తవాన్ని చక్కగా చెప్పినందుకు అభినందనలు!
The article reminds me a song by Dr CNR in Andaala Ramudu. Thanks for the same
మీరచనచూసిన తర్వాత నాకుఅనిపించనభావలు.
మనకోరికలకు భగవంతుడను ఏమి పూలు కోయనివెనుకకు తిరిగిన కరుణశ్రీ అని.పించారు.
ఇతి వృ త్తం సూపర్. GOOD REASOING AND THOUGH PROVOKING
“ముష్టి వాళ్ళు సమిష్టిగా ఉండాలి! ముష్టి వారి సంఘం వర్ధిల్లాలి!”అనే నినాదంతో ఈ ముష్టివాళ్ల సంఘం ఓ విలువకు కట్టుబడి సమిష్టిగానే ఉంటుంది. కానీ రాజకీయ ముష్టిగాళ్లు ఏ విలువలూ పాటించరు, ముష్టివాళ్లు కూడా సిగ్గు పడేలా అన్నీ వదిలేస్తారు. డబ్బు-పదవి కోసం కేవలం “అడుక్కోవడం” కాదు ఎంతకైనా దిగజారుతారు..
శ్రీ శాస్త్రిగారు నమస్కారములు. చాలా చక్కని మానవనైజాన్ని ప్రస్తావి౦చారు. మీ అభిప్రాయ౦తో 100% ఏకీభవిస్తున్నా.. ప్ర౦ప౦చ౦లో ఏ వ్యక్తికి ” యాచన అవస్త రాకూడదు” అ౦దరు ఆత్మగౌరవ౦తో జీవి౦చాలని ఆదసిస్తున్నా.
శాస్త్రిగారు వ్యంగాగానైనా చక్కటి హితోపదేశం చేసారు. “పరిస్థితిని ఎదుర్కొనే ధైర్యం ప్రసాదించమని కోరుకోవటం ” సబబని నా ఉద్దేశ్యముకూడా… ధన్యవాదములు.
మీరన్నది నిజమే ..మంచి టాపిక్…చాలా బాగా రాసారు .
మానవత్వము అట్టడుగు స్థాయిల్లో బ్రతుకు తున్న మన వజ్రముష్టి జీవితాల పై అద్దము పట్టి చూపిన రచనిది ! ఆధ్యాత్మికతను జోడిస్తూ వ్రాసిన నేటి సామాజిక వ్యంగ్య కధనం ఇది !! అద్భుతం గా వ్రాసారు శాస్త్రి గారు !!
అయ్యా ! అడగటం వేరు . అడుక్కోవటం వేరు. ఒకసారి అడిగినప్పుడు (పర్మిషన్ ) ఆ పని నెరవేరకపోతే రెండు మూడు సార్లు ఆ పని కోసం వెంటపడితే అది మీరు చెప్పినట్టు అడుక్కోవడమే అవుతుంది. ఉద్యోగి ఇంక్రిమెంట్ కోసం బాసును అడుక్కొక తప్పదు. కస్టపడి పని చేస్తే అదే వస్తుంది అన్న పరిస్తితి లేదు కాబట్టి. చంటి పిల్లాడు పాలకోసం తల్లిని అడుక్కోవాలి. వాడు గట్టిగా ఏడ్చి గోగ్గోలు పెడితే కాని ఆ తల్లికి తెలియదు అది ఒక రకంగా అడుక్కోవడమే. కూతురి పెళ్లి కోసం మగ పెళ్లి వారి చుట్టూ అదే పనిగా తిరగడం, ఒంగిఒంగి నమస్కారాలు చెయ్యడం ( ఇప్పుడు ఎవరు అటువంటి పనులు చెయ్యడం లేదు అని అనకండి) కూడా ఒక రకంగా ఆడుక్కోవడమే. సన్మానాలు చేయించుకోవడం అడుక్కోవడమే. ఇంటర్వ్యలలో ఉద్యోగం కోసం ఏవేవో సమాధానాలుచెప్పి అధికారిని సంతృప్తి పరిచి వుయ్ద్యోగం సంపాదించాలని తాపత్రయ పడటం కూడా అడుక్కోవడమె. డాక్టర్ని రోగి అడుక్కోవడం, టీచర్ని విదార్ది అడుక్కోవడం , మొగుడిని ఇంట్లో ఖర్చులు కోసం పెళ్ళాం అడుక్కోవడం కాదేది అడుక్కోవడానికి అనర్హం ? అన్నట్టు ప్రతి మనిషి పొద్దున్నే లేచిన దగ్గరనుండి ఏదో రకంగా అడుక్కోవడమే సరిపోతుంది. అయితే ఇందులో చాలా మంది రాయల్ బెగ్గింగ్ చేసి తము అడుక్కోవడం లేదు ఆర్దిస్తున్నాం అనుకుంటూ సరిపెట్టు కుంటారు. అడుక్కోవటాన్ని పోలిషేడ్ గా ” యాచన ” అనుకుందాం. పూర్వం కవులు రాజుల దగ్గర భట్రాజు పొగడ్తలు పొగిడి యాచించే వాళ్ళు. మొత్తానికి మంచి టాపిక్ మీద వ్రాసారు. చాలా బాగుంది. ఇంకా ఇంకా మీ నుండి వైవిధ్యమైన రచనలు వస్తాయని ఆశిస్తున్నాను.