మాలిక పత్రిక

  రచన: కన్నెగంటి అనసూయ

    

     అదసలే  శీతాకాలం..

అప్పుడప్పుడే తెల్లార్తందేవో..  అంతా పొగమంచు నిండిపోయి బాగా దగ్గిరికంటా వత్తేగాని మడిసి మడిసికి ఆపడ్తాలేదు.

        అంతకు ముందే లేసి పొయ్యిలో బూడిది సేట్లోకెత్తి అవతల దొడ్లో కుండలో పోసొచ్చి రెండు మూడు పిడకల్ని పేర్సి, కాయితం ముక్క లోనకంటా  కూరి  అగ్గి పుల్ల గీసింది సరోజ్ని పిడకల్ని అంటిత్తాకి.

    కాయితాలక్కాయితాలయిపోతన్నాయ్ గానీ పిడక అంటుకుంటే ఒట్టు….

   కూతురు కట్తం సూసి అక్కడే రేగ్గాయలు పుచ్చులున్నయ్యేవోనని సూసి సూసి మరీ సిదుపుతున్న సుబ్బయ్యమ్మ..

   “ ఎన్ని కాయింతాలని సింపుతా..? ఓ సుక్క కిరసనాలొయ్యి. ఎవరి కోసం అంటుకోదో సూద్దారి..అవతల పిల్లలు లేసే ఏలయ్యింది..బళ్ళొకెల్లాలిగందా..”

    “ తేరగా వత్తంది మరి కిరసనాలు”  సణుక్కుంది సరోజ్ని మాటల్లోనే మరో కాయితాన్ని నలిపి   పిడకల్లోకి జొనుపుతా..

      ఇంతలో కల్లు నులుంకుంటా    తిన్నగా ఈధి గుమ్మంకేసి ఎల్లిపోతన్న గిలక్కేసి సూత్తా..

  “ ఎక్కడికలాగ? ఎనక్కిరా. సీకటి. బయటేవీ అగుపిత్తాలేదు. అయినా పొద్దొడవకుండానే..ఎక్కడికే బయల్ధేరేవ్?  మొకం మొద్దులెట్టు..దవళ్ళ మీద పాసీ నువ్వూను….” అరిసింది సుబ్బాయమ్మ..గిలకెనక్కి  సూత్తా..

      “ఈదిలో ఎవరన్నా మంటేత్తన్నారో లేదో సూత్తాకి.  .సలికాసుకుంటాకి. “ అప్పటికే               పిడకలంటుకున్నయ్యేవో….గొట్టంతో ఉస్ ఉస్ అని ఊత్తానే సరోజ్నన్న మాటలకి తరుంకుంటా వచ్చింది సుబ్బాయమ్మా..

   “ మంటలకాడికైతే మాత్తరం మొకం మొద్దులెట్టకుండానేనా.? ఈలోపు  సెరుగ్గెళ్లేసుకుని ఏ ఎడ్లబండైనా వత్తే ఆమట్నే పరిగెత్తుద్ది….బండెనకాల..”    అంటా ఇంకా గొట్టంతోనే తవుసడతన్న కూతురికేసి సూత్తా..

   “పచ్చి పిడకలెట్టేవా ఏటి..అలా ఏడిపిత్తన్నయ్యి. అయ్యి ఇవతలికి లాగి పక్కనడేసి ఎండిన పిడకలు తీస్కోపోయేవా? నన్రమ్మంటావా? ” అంది సుబ్బయ్యమ్మ.

     “ ..గోడ్నించి వలిసేకా కూడా అయిదార్రోజులు ఎండలో పడేడిసినియ్యి. ఎండగ్గాదు. ఏడిపిచ్చాలని. ఒకో రోజింతే..” పొగకి కళ్ళు మండినియ్యేవో..సెంగుతో తుడుసుకుంటా బదులిచ్చింది..సరోజ్ని,  ఓపాళాన అంటుకోలేదేవో..పిడకలు..ఆట్నించొచ్చే పొగ, మంచుకి  పైకి  పోలేక అక్కడక్కడే తిరుగుతుం మొదలెట్టిందేవో..ఊపిరి సలుపుతుల్లేదని అక్కణ్నించి లేసి ఇవతలికొత్తా..

     ఈదిలో ఎక్కడా సలిమంటలేసేవోల్లు  అగపడపోయేతలికి  ఆమట్నే..సేతుల్రెండూ భుజాల మీదేసుకుని సలికి ముడుసుకుపోతా సుబ్బయ్యమ్మ దగ్గరికంటా వచ్చి నిల్సుని..

   ” అబ్బ..రేగుపళ్ళు. సెప్పరే…రేగొడియాలెడతన్నావని..?” అంది..అక్కడే నిలబడి ఆటెనక్కే  సూత్తా..

    “ పెడతన్నాంగానీ..మొకం కడక్కుండా ముట్టుకున్నావంటే ఊరుకోను. ఉప్పుడుదాకా ఈట్ని నీల్లల్లో ఏసి కడిగేతలికి  పెద్దలు దిగొచ్చేరు. ఎల్లు.  ఎల్లి మొకం కడుక్కురా..” ఇసుక్కుంది మనవరాల్ని సుబ్బాయమ్మ. 

        “ఎల్తాన్లేవే అమ్మమ్మా..! ముందీట్ని సూడ్నియ్..!  ఎవరు తెచ్చేరీటిని..?” సలికి గొంతుకులో సన్నని వణుకొచ్చేత్తందేవో…ముడుసుకుపోయి సుబ్బాయమ్మని ఆనుకుని కూచ్చుంటా…అంది గిలక.

     “ ..ఎవరిత్తారు? కొన్నాం కావిడోడి దగ్గర…రెండు కుంచాల ఒడ్లకి కుంచుడు రేగుపల్లు.. అస్సరేగానీ ఏవెట్టుకుని తోంతా పళ్ళు రోజూను? “

      ఏమ్మాట్తడకుండా రేగు పళ్లల్లో సెయ్యెట్టి కెలుకున్న మనవరాల్నే సూత్తా..మల్లీ సుబ్బాయమ్మే..“..వారానికోసారన్నా..కచ్చికితో తోంకోవాలి. ! అయ్యాలే ఇరిసిన  మల్లె పూలల్లే.. మెరిసిపోతయ్ పల్లు. మా సిన్నప్పుడు యాప్పుల్లతో కడుక్కునేవోల్లం. లేపోతే కాపి పొడో, ఉప్పో..అంతగా లేపోతే కచ్చికితోనో కడుక్కునేవోల్లం.  ఈ పేస్టులూ గీస్టులూ మాకు తెల్దు. సరిగ్గా  గంట కడిగీది మియ్యమ్మ కచ్చికితో. “ అరిగిపోతయ్యమ్మా..అంచేటు తోవితే..” అని అరిసీవోడు మీ తాత. అయినా ఇనేదిగాదు. కడిగి బోర్లిచ్చిన పింగాణీ గిన్నెలల్లే తలతల్లాడిపోయ్యీయి .. మియ్యమ్మ పల్లు..”

     “ఛీ..పేడతో సేత్తారయ్యి…! గేది ముడ్లోంచి ఒత్తది పేడ. కచ్చికితో పల్లు దోంకుంటవేటే అమ్మమ్మా..! “ అని కిసుక్కున్నవ్వి..

  “ మరి నాలికి దేంతో గీస్కునేవోళ్ళు..? గేది తోకతోనా? ”  పక పకా నవ్వేసింది గిలక..  రేగుపళ్ళల్లో సెయ్యెట్టి..అటూ ఇటూ కెలుకుతా..

     “ గేత్తోకతోనా? బాగానే ఉంది సంబడం. మియ్యమ్మిందంటే కొరకంచట్టుకొత్తాది. ఎల్లు. ఎల్లి  మొకం కడుక్కున్రా.  మొకం కడుక్కోకుండా ముట్టుకోవద్దన్నానా? సెయ్యెందుకెట్టా?” కాయలు సిదుపుతున్నదల్లా  గిలకమ్మ సెయ్యట్టుకుని ఒక్క గుంజు గుంజి ఇస్సురుగా లాగి ఇవతల  పడేసింది ఇసుగ్గా సుబ్బాయమ్మ..

    సుబ్బరంగా లేపోతే ఆవిడికి మా ఒల్లుమంట..

   “ఈ ఒక్కటీ సెప్పే అమ్మమ్మా..!  మీ సిన్నప్పుడు  నాలుక దేంతో గీసుకునీవోరు..? గేత్తోకతోనే గదా..?”

    “  గేత్తోకతోనా ఇంకేవన్నానా? కొబ్బరీనుల పుల్లతో గీస్కునేవోళ్లం.. గానీ..ఎల్లి మొకం కడుక్కు రమ్మంటే ఎల్లవేటి? ఇక్కడికొత్తంది పాసోసన..”

   “ సెప్తే ఇంటదా? ఇనదు. అదినాలంటే  మన్నోరడిపోవాలి..అయినా ఈదుల్లో ఎవరూ మంటేత్తన్నట్టు లేరు. ఆళ్ళేత్తే ఇది మనకి దొరకాపోను బడేల దాకా..” సరోజ్నంది పొయ్యిలో పిడకెగదోత్తా…

    ఆల్లమ్మన్న మాట ఇనిపిచ్చినా ఇనిపిచ్చనట్టున్న గిలక…

“ ఈ రేగొడేలు ఎండుతాకెన్ని రోజులడద్దే  అమ్మమ్మా..” అంది గిలక.. పురుగేదైనా కనిపిత్తదేవోనని .పక్కనడేసిన పుచ్చు కాయలొంక  కళ్ళింతంత సేసుకుని సూత్తానే లేసి నిలబడతా.. ..

   “ అయిదార్రోజులైనా  ఇరగెండాలి. అదైనా ఎండొత్తేని…” అని గిలకతో అని..కూతురు కేసి..సూత్తా

 “ సరోజ్నే…ఆ పొయ్యంటుకుంటే  రెండు పిడకలు దాపెట్టు.  పొయ్యికాణ్నించి లెగాలింక.  మిరప్పళ్ళూ , బెల్లం తుయ్యాలి. ఎండెక్కిందంటే పోటెయ్యలేం. మల్లీ మియ్యాయన పొలాన్నించొత్తే ..ఆలీసమవ్వుద్ది.  “ అన్న తల్లి మాటల్ని పట్టిచ్చుకోకుండా.. 

    “  తూత్తాన్లేగానీ ..ఏటి? అయిదార్రోజులెండితే  సాలా?  పిండొడేలనుకుంటన్నావా ఏటి? రేగొడేలియ్యి. ఏవైదార్రోజులు..? మతిగాని పోయిందా ఏటే అమ్మా నీకు?  పది పన్నెండ్రోజులైనా ఎండా పోతే పురుగులట్టెయ్యవూ? రెండేళ్లనాడు  గేపకవుందా? మర్సిపోయేవా?  సరిగ్గా ఎండకే  గందా….అయిన కుంచుడొడియాలు  పురుగట్టి , ఇక్కడ పారబోత్తే  ఎవరన్నా  సూసినోల్లు..ఇదెంత గుండాబొయి ముండ, దీనికి ఉందీ..లేందీ ఏటీ తెలుత్తాలేదనుకుంటారని..మనూరట్టూపోయి ఎవరూ సూడకుండా  అక్కడ మన గుమ్మం ముందున్న  తూంకాలవలో పారబోసేవ్ .  మర్సిపోయేవా ఏటి? “ తరుంకొచ్చింది సరోజ్ని..

        “ అమ్మో..అన్ని రోజులాగాలా  ..తింటాకి? అప్పడు దాకా  ఈటిని తినగూడదా?”  నిరాశగా అంది. .

     “తినొచ్చో లేదో తర్వాజ్జెప్పుద్ది ముందు నువ్వెల్లి మొకం కడుక్కుని ఆణ్ణి లేపు బడేలవుతుంది..ఎన్నిసార్లు సెప్పాలి…”  అని గిలకనో కసురు కసిరి..

   “ పండు మిరప్పళ్ళు..కుంచుడు రేగు పళ్లకి ఎన్ని తుయ్యమంటా..” అంది తక్కెడి సరి సేసి కేజీ రాయోపక్కనేత్తా..

       “ మరీ అంత తుయ్యక్కా లేదులే  .ఉజ్జాయింపుగా ఏసేద్దారి. పట్టినన్నేసి మిగతాయి ఉప్పేసి తొక్కి వాసినిగడితే  పండుమిరప్పండు పచ్చడి రుబ్బొచ్చు..    “

    “ బూజట్టకుండా ఎండబెట్టాలి..ఎండెక్కడొచ్చి సత్తంది..” అంటా సీవెండి పళ్ళెం లోకి కాసిన్ని పండు మిరపకాయలు ఏసుకుని సుబ్బాయమ్మ దగ్గరకంటా వచ్చి ఆటిని సూపిత్తా..

   “ఇయ్యోసారి సూడు.  సరిపోతాయంటే ముక్కలు కోసేత్తాను కత్తిపీటేసుకుని. మల్లీ ఆడులేసినా, ఈయనొచ్చినా నాకు పని సాగదు..”

     “ తడార్నియ్యా..? లేపోతే పొడి గుడ్డెట్టి తుడువ్”  

   “ తళ్ళేదు. సూసేను.”

   “ అందాకా అందాజ్ గా ఏద్దారి ముందు. సాలా పోతే అప్పుడే సూడొచ్చులే..బెల్లవెక్కడుంది..? “

   “దింపిందైపోయింది. మసిరి మీదుంది. దింపిచ్చాలి..” అని ఆల్లమ్మతో అని  గిర్రున గిలకెనక్కి తిరిగి..పుల్లటి రత్తవొచ్చేలా నెత్తి మీదో మొట్టు మొట్టి..

  “ మొకం కడుక్కు రమ్మని పొద్దుణ్ణించి ఆమట్ని మొత్తుకుంటే నీగ్గాదా? ఎన్నిసార్లు సెప్పాలే? సెవుడా? ఎల్లు.ఎల్లి మొకం కడుక్కురా..!  పీటెక్కి మసిరి మీంచి  బెల్లాన్ని దింపాలి..ఎల్లు. ఎల్లేవా లేదా?”

   “ఎల్తానుండేహ్హె. అస్సలే సలిగా ఉంటే నువ్వలా మొడతావేటి? నేన్దియ్యను..  ఎదవ బెల్లవూ నువ్వూను..”

   తల్లి మొట్టుడుకి  దెబ్బకి సలొదిలి పోయిందేవో..ఇస్సురుగా అనేసి  తల మీద మొట్టిన సోట సేత్తో రాసుకుంటా అక్కణ్ణించి తూవులోకి పరిగెత్తింది..గిలక.

   “ పిల్ల పెద్దదవుతుంది.  సీటికీ మాటికీ నువ్వలా మొడతా ఉంటే..పెద్దోల్లయ్యాకా ఆల్లకియ్యే  మనసులో నాటూపోతాయ్. కాత్తంత సెయ్యి జాడిత్తం తగ్గిచ్చుకుంటే మంచిది. నేనెంతుకు సెప్తున్నానో ఇను…”సుబ్బయ్యమ్మంది గుసగుసలుగా కూతురుతోటి..

   “ ఇసుకొత్తందనుకో..! పెద్దదవుతున్నప్పుడు ఓసారి జెప్తే ఇనాల. ఇంకెప్పుడొత్తది ఇవరం. ఎన్నిసార్లని సెప్తాం. మనకి మాత్తరం ఓపికుండద్దాంట.. “   అంటానే కత్తిపీటోల్చి పండు మిరప్పళ్లను రెండేసి ముక్కల్జేత్తా..

   ఎంతసేపటికే రాని గిలక్కోసం..“..గిలకా..గిలకా అయ్యిందా మొకం కడుగుతుం?   “

   “ వత్నాను..ఆగెహ్హే..! మొట్నప్పుడు లేదేటి?  నేనెంతుకు తియ్యాలి” అరిసింది గిలక నాలిగ్గీసుకుంటా..

    అరవటం అయితే అరిసిందిగానీ..ఎల్లాపోతే మల్లీ ఎక్కడ మొట్టుద్దోనని..తుడ్సుకోకుండానే మూలగదిలోకెల్లి పీటీడ్సుకుని..ఇత్తడి ఎన్నగిన్ని కిందకి దింపి మొయ్యలేక మొయ్యలేక మోత్తా..ఆల్లమ్మ దగ్గరకి తెచ్చి పెట్టి ఎనక్కెల్లిపోబోతుంటే..

   “బళ్ళోకి ఎల్తాకి ఇంకా టైముంది గానీ.. వంటింట్లో గోడ మీద  మేక్కి తగిలిచ్చున్న  సేటిలా పట్రా..”   అని సేట తెచ్చేకా..”  కాసేపాగు. మరీ అడావిడి పడిపోనక్కల్లేదు. పేద్ద రోజూ టైంకి  బళ్ళోకెల్లిపోతన్నట్టు..” ఎటకారంగా అని..మళ్ళీ తనే..” అమ్మమ్మనడిగి ఎంత బెల్లం తుయ్యమంటదో..కలంలో రాయిదెచ్చి ముక్కలు కొట్టు. నలగా పోతే రేగొడియాల్లో బెల్లం సుద్దలు నాలిక్కి తగిలి సిరాకొత్తది….”

      “  ఏం రేగొడేలోగానీ సంపేత్తిందిరా  బాబోయ్..మాయమ్మ..” అని లోపల్లోపల అనుకోబోయి పైకే అనేసిందేవో..

  “ ఆ.. సప్పలిచ్చేతప్పుడో..! కాయితాల్లో సుట్టుకుని సంచిలో పెట్టుకుని బళ్ళోకి ఎల్లేటప్పుడను బాబోయ్ అని..” ఎటకారంగా అంది సరోజ్ని..

    “ య్యె య్యె “ అంతే ఎటకారంగా అంటా..జడలు ముందుకేసుకుని  రిబ్బను ముడులిప్పుతా దువ్వెన కోసం లోపలికెల్లింది గిలక..

   “ రెండు గుప్పిల్లు..జీలకర్రొయ్..రుసొత్తాది..” సుబ్బాయమ్మంది..సరోజ్నితో..

     “ అబ్బ…ఏటెల్లకాలం సెప్తానే ఉంటావా? రేగొడియాల్లో గీలకర్రేసుకుంతారని నువ్వు సెప్తే తెలవాలి మరి నాకు..” ఇసుక్కుంది సరోజ్ని..తల్లి మీద.   

     మజ్జానం బళ్లోంచి ఇంటికొచ్చేతలికి  రోట్లో ఏసి తొక్కుతున్న రెగుపళ్ల పచ్చణ్ణి సూసి  నోట్లో సివ్వున ఇంతెత్తున పొంగి అంగిణ్ణి తాకింది  నోట్లో నీల్లు.  

       అన్నం తినేసి..సిన్న డబ్బాలో బళ్లోకి పచ్చడట్టుకెల్లి  జతకత్తుల్తో కల్సి తింటే తప్ప తీర్లేదు గిలక్కి. సందేళ నోరంతా కొట్టుకుపోగా..పైపళ్లతో నాలుక మీద దురదొచ్చిన సోట గీక్కుంటా ఇంటికొచ్చేతలి..ఒకందంగా ఆకాసంలో నచ్చత్రాలని పేర్సినట్టు పేర్సేరు పట్తే మంచం మీద పరిసిన గుడ్డ మీద రేగొడేలు.  .

    నాలుక్కొట్టూపోయినా గానీ  సిన్నగా సిట్టి గారెలంతంత సైజులో మంచవంతా పరిసేసున్న ఆటిని సూత్తానే దవలేసరం లాకుల్లోంచి ఉరికురికొచ్చినట్టు ఎంటెంట్నే నోరూరేసింది గిలక్కి.

       “  నాకింకోటి కావాలి..” అంది ఆట్నే సూత్తా..

   “ ఏట్ గావాలి? పట్టికెల్లెందైపోయిందా..?  అయ్యన్నీ నీక్కాదా? ఎండెకా తిందూగాన్లే? “

    “ కుదరదు. నాక్కావాలంతే.. బెల్లవెంతుక్కొట్టిచ్చా నాతో..! అలాగన్జెప్తే బళ్ళోకెల్లాపోదునుగదా..!  నాకు నోరూరిపోతంది. నేనోటి తీసుకుంటాను..” కాల్లు నేలకేసి బాత్తా పట్టుదలగా అంది గిలక..

   “సెయ్యిరగ్గొడతాను ..వడేల్లో సేతులెట్టేవంటేని. నాలిక్కొట్టూపోతే వణ్నం దిన్లేవు..నువ్విలాగంటావనే ఎన్నొడేలెట్తేనో లెక్కెట్టేను..”

   “ ఆ..ఒకటి తీసుకోనిద్దూ..! అన్నీ దానికే అంటావు. తీస్కుంటానంటే సెయ్యిరగ్గొడతానంటావు..అన్నీ నీ మాటలే..పిల్లలన్నాకా తింటారు..తినకుండా ఎట్టుంటారు?  ” అని గిలక్కేసి తిరిగి..   “ తీస్కోమ్మా..! తింటాక్కాపోతే ఇంకెంతుకు? తీస్కో.”

   గుర్రున సూసింది సరోజ్ని తల్లొంక..మిటా మిటా సూత్తానే..

   “ అక్కడికి నువ్వు మంచిదానివీని..నేను కాదా? తీసేవంటే ఊరుకోను ఏవనుకున్నావో ఏవో గానీ..ఒకటి తియ్యనిత్తే..మరోటంటాది. ఇక అందవెక్కడుంటది మంచం మీదియ్యి మంచం మీదే అయిపోతే..”  అయ్యన్నీ ఇంటా  ఇద్దర్నీ మార్సి మార్సి సూసింది గిలక.  అంతలోనే ఏదో ఆలోసనొచ్చి ..

          “తియ్యన్లే..! అరవకండి..ఎండేకేనే దింటా..” అంది ..

           “ వడియం మొత్తం తీత్తే ఊరుకోవు . అంతే కదా..ఒసే పిచ్చి అమ్మా..! ” అని తన ఆలోసనకి తనే మనసులో నవ్వుకుంటా..

     గుడ్ద మీద రేగొడేలు ఎండుతూనూ ఉన్నాయ్..గిలకమ్మ నోరు సప్పలిత్తానూ ఉంది. సరోజ్ని లెక్కకి తక్కువైతే ఒట్టు..

   అర్దవయ్యాకా..”  ఓహో..! ఏటా సిక్కిపోతన్నయ్ అలాగనుకున్నాను..ఇంతుకా..ఓహ్హోహ్హో..ఏం తెలివే మనవరాలా?” అంది సుబ్బాయమ్మ..అటూ ఇటూ సూసి ఎవ్వరూ లేరనుకున్నాకా వడియంలోంచి  ఒడుపుగా  గింజలాగుతున్న గిలకమ్మకేసి మంచం మీద పడుకునే ఓసూపు సూత్తా..

       “..ఆహా..హ్హ..హ్హ..హ్హా..సూసేసావా?” పకపకా నవ్వింది గిలక  రేగ్గింజ సప్పలిత్తా..

                                                      —

 

 

   

       

   

 

   

   

 

  

    

     

 

 

 

రచన: చెంగల్వల కామేశ్వరి

సాయంత్రపు సముద్రం అలలు ఎగసిపడుతున్నాయి ఆకాశపు నీలాన్ని కాజేసినట్లుగా, నీలపురాశిలా మెరిపోతోంది. వేగంగా తెల్లని నురుగులుతో ఒడ్డుకి కెరటాలని తోస్తోంది. అంతే నెమ్మదిగా వెన్నక్కి వెళ్లిపోతోంది.
ఇసకలో కాళ్లు కూరుకుపోతుంటే చేతుల్లో బరువయిన సంచీ అతికష్టం మీద మోసుకు వస్తూన్న పరమేశానికి ఆయాసం ఎగతన్నుతోంది. నడవలేక నడవలేక నడుస్తున్న పరమేశాన్ని చూసి పరుగులు తీస్తూ సముద్రం వైపు వెడుతున్న ఒక అబ్బాయి.
“తాతా బ్యాగ్ బరువుగా ఉందా ఇలా ఇవ్వు నేను తెస్తా!” అన్నాడు.
ఆ అబ్బాయి మాటకు “వద్దులే బాబూ ! అన్నాడు. ఒక్కనిముషం ఆగి కొద్దిగా ఆయాసం తగ్గాక మళ్లీ నడుస్తూ, మెల్లగా తీరానికి కాస్త దూరం లో చెప్పులు విడిచి తన బ్యాగ్ కిందపెట్టి పక్కన చతికిల పడ్డాడు. మసక బారిన కళ్ల జోడు తీసి తుడుచుకుని మళ్లీ పెట్టుకున్నాడు.
గుండె బరువుగా ఉంది బీచ్ లో తనకి. కొద్ది దూరంలో కొత్తగా పెళ్లయిన జంటలు , పిల్లలతో బీచ్ కి వచ్చినవాళ్లు నీళ్లల్లో కేరింతలు కొడుతూ ఫొటోలు దిగుతున్నారు. కెరటాలు ఉప్పొంగి వచ్చినప్పుడు కెరటాల అంచుల మీద తేలియాడుతూ, పక్కనున్నవారి కెవ్వుకేకలతో ఉల్లాసంగా, ఉత్సాహంగా ఉరకలు వేస్తున్నారు.
పాత జ్ఞాపకాల లో తనూ రాజీ ఇలా ఇదే బీచ్ లో ఎంతగా కేరింతలు కొట్టారో! నిలువెల్లా తడిసిపోయి భయానికి తనని హత్తుకుపోయిన రాజీ, పరిసరాలు మర్చిపోయి తమకంగా రాజీని అల్లుకుపోయినతాను. తమని ఫొటోలు తీసిన బావమరిది. సిగ్గుతో మొహమంతా ఎర్రవారి తమ్ముడిని తిట్టి, వాటిని చింపబోతే, అడ్డుకుని దాచుకున్న ఆ ఫొటోలు ఇప్పటికీ తన బ్యాగ్ లో ఉన్నాయి.
అవేనా! పిల్లలతో వచ్చి తమందరి కేరింతల ఫొటోలు, బారసాల ఫొటోలు అన్నప్రాసన తమ పెళ్లిఫొటోలు పిల్లల అక్షరాభ్యాసం ఫొటోలు అత్తింటివారితో పుట్టింటివారితో, తీయించుకున్న ఫ్యామిలీ గ్రూప్ ఫొటోలు. ఒక్కటేమిటి తన చిన్నప్పటినుండి తమ షష్టిపూర్తి వరకు ఎన్ని ఫోటోలో బాగున్న ఫొటోలు అన్నీ ఆల్బమ్ లలోనే కాక లామినేషన్ చేయించి ప్రతీగదిలో గోడగోడకు తరాలవారీగా అలంకరింపబడ్డ ఫొటోలు. తమ పిల్లల వేడుకలు శుభకార్యాలు కి తీయించిన వీడియో కేసెట్స్ డీవీడిలు సీడీలు ఒక్కటేమిటి తన వాళ్ల ఆనందాన్ని ఒడిసిపట్టిన నిధులు అవి.
ఇప్పుడు కూడా చెక్కుచెదరని చిరునవ్వులతో పదిలంగా కనిపించే అమ్మానాన్నలు అత్తామామలు తాతయ్యబామ్మలు అమ్మమ్మతాతలు తో తాము కూడా రకరకాల భంగిమల లో ప్రతి ఫోటోలో కళకళలాడుతున్నారు.
వాళ్లంతా అదృష్టవంతులు. గోడలమీద మనసులలో మోసేవాళ్లున్నారనే భరోసాతో హేపీగా వెళ్లిపోయారు. వాళ్లంతా ఎదరుగా ఉన్నట్లే అనిపించేది. ఏదయినా బెంగ అనిపిస్తే ఆ పొటోలు చూస్తే ధైర్యంగా అనిపించేది. ఇప్పుడు ఉన్న ఇల్లు అమ్ముకుని కావలసినవే మూట కట్టుకుని పిల్ల ల దగ్గరికే వెళ్లిపోతున్నాడు. ఊరు వదిలిపోతే తనదంటూ పోయేవి ఇల్లూ పొలమే అనుకున్నాడు. కాని తనకేమి కావాలో అవేమి లేని వాడని ఇప్పుడు అర్ధమవుతోంది.
తామిద్దరి తొలివలపులు పంచుకుని తమకి పవళింపు సేవ చేసిన పందిరిమంచం, తనెదురుగానే తెల్సున్నవాళ్లకి రాజీ జరీపూల పట్టచీరే పైన వేసి కుట్టిన పట్టు చీరల పరుపుతో సహా ఇచ్చేస్తే గుండెకి చిల్లు పెట్టినట్లయింది.
కొత్తకాపురంలో తామిద్దరే వెళ్లి కొనుక్కున్న కాఫీ ఫిల్టర్ దగ్గరనుండి ఇటీవల కొన్న స్మార్ట్ టీవీ డబుల్ డోర్ ఫ్రిడ్జి వరకు అన్నీ అన్నీ అయిన కాడికి అమ్మేసిన కొడుకులు. ఇవెందుకు ఇవెందుకు అంటూ అన్నీ తీసిపారేసిన కోడళ్లు ని చూస్తే తమ కాపురాన్ని విచ్చిన్నం చేస్తున్న వాళ్లల్లా అనిపించారు. కూతుళ్లు అయినా కొన్ని తీసుకుంటారేమో ! అనడిగితే! మాకెందుకూ ! అనేసారు.
అదే రాజీ పలకసర్లు, చంద్రహారాలు ఉంగరాలు నెక్లెస్ లు, జిగినీ, ఆరుగాజుల జతలు మంగళ సూత్రాల గొలుసుతో సహా అందరూ పంచుకున్నారు. అవి వాళ్లకీ ఉన్నాయి. మరి. ! ఆస్తులు అమ్మిన డబ్బులో ఇచ్చిన వాటాలు కూడా తీసుకున్నారు. తీసుకున్నప్పుడు మాత్రం వాళ్ల అమ్మ జ్ఞాపకాలు తలంపుకి వచ్చి ఏడిచారు. కోడళ్లు వోదార్చారు. ఈ సఖ్యత చూసి రాజీ పైనుండే ఆనందపడాలి.
రాజీ బ్రతికున్నప్పుడు ప్రతీదానికీ పోటీలు పంతాలు వంతులు చివరికి రాజీ మంచం మీదున్నప్పుడు కూడా వాళ్లల్లో వాళ్లు వాదులాడుకుని అలకలొచ్చి ఎవరూ పలక్కుంటే తానె జావకాచి పట్టించాడు.
తాను పోయేవరకయినా ఈఇల్లు అమ్మకుండా ఉంటే తనకీ సమస్య వచ్చేది కాదు. తన వారందరి గురించి ఇంత బాధ తనకుండేది కాదు. మొన్నీమధ్య కళ్లుతిరిగి పడి తలకి దెబ్బ తగలడం వల్ల వాళ్ల దగ్గరకి రమ్మని బలవంతం పెట్టి ఇల్లు పొలం కారు కూడా బేరాలు పెట్టించారు . అప్పుడేమి అనిపించలేదు కాని ఒక్కొక్కొ సామాను తీసేసి అందరికి ఇచ్చేస్తుంటే తన ఆనందం అంతా మూటగట్టిన ఆ ఇంటిలో తల్లి తండ్రి . తోదబుట్టినవారు. భార్య. ఎవరూ లేని ఒంటరి వాడిలా. దిక్కు లేని అనిపించి తనలో తానే కుమిలిపోయాడు.
ఆ ఒక్కొక్జ వస్తువు తమింటిలోకి ఎప్పుడు ఎలా వచ్చిందో దానికి కొబ్బరికాయ కొట్టి హారతి ఇచ్చి స్వాగతాలు పలికినపుడు ఎంత ఆనందం తమ కుటుంబం అనుభవించిందో పిల్లలకీ తెలుసు. వాళ్ల కోసం అవన్నీ కూడపెట్టకున్నా తమకి కావలసిన వస్తువులన్ని కొనుక్కుని సంతోషాల హరివిల్లు విరబూయించుకున్నారు. ఈ పొదరిల్లు చెల్లాచెదురయి మాలి లేని పూదోట అయిపోతుంది.
ఇలా అవుతుందనేమో! తమ కొలీగ్స్ కొందరు ఇవన్నీ వాళ్లే చక్కపెట్టేసుకుని హాయిగా ఆశ్రమాలకి డబ్బుకట్టి వాళ్లకు కావలసిన సదుపాయాలు చేయించుకుని తెరిపిగా ఉన్నారు . ఎవరు చూడాలసిన పనిలేదు చూడాలనుకున్నవారు వాళ్లే చూసి వస్తారు. ఓపిక ఉన్నన్నాళ్ల మధ్యలో వాళ్లే ఎక్కడికి కావాలంటే అక్కడికి వెళ్లేవారు. తనలా ఒంటరిగా మిగిలినా, అక్కడే ఉంటున్నారు.
తను బ్రతికే రోజులెన్నో! టైమ్ కి తింటూ మందులేసుకుంటూ ఉండేవాడికి ఎక్కడుంటే ఏమి ! తన ఉనికి తప్ప వారికేమి అక్కర్కేదు.
చివరికి గోడలకున్న ఫోటోలు అన్నీ తీసేస్తుంటే తను అవన్నీ సర్దుకుంటుంటే తన పిల్లలు
” అవన్నీ దేనికి ? అంటూ, “మాకే ఇరుకయి చస్తున్నాము. ఇవన్నీ ఎందుకు నాన్నా ! అలా వదిలేయండి కొనుక్కునవారే తీసేస్తారు అంటున్నారు. వాటిని అక్కర్లేని చెత్త అని వాళ్లంటూ ఉంటే బాధ ! . అవన్నీ శాశ్వతం అనుకుని లామినేట్ చేయించుకున్న ఫొటోలు చెత్తలో పారేయాలా! దేముడివయితే ఎక్కడో అక్కడ గుళ్లో పెట్టచ్చు. ఎవరికయినా ఇవ్వొచ్వు. కాని తమ ఫొటోలు ఎవరికి కావాలి? ఎక్కడపెడతారు? అన్న మీమాంశ రాగానే పరమేశానికి తన పాదాల క్రింద భూమి కదిలినట్లయింది.
స్థాన భ్రంశం అంటే ఇదేనా! వస్తువే ఉనికి కోల్పోతే మనిషికి ఉంటుందా! అనుకోగానే గుండేభయంతో ఒణికింది. ఒక ఫొటో గోడమీదనుండి తొలగిస్తే అదెక్కడుండాలి. ?పెట్టినచోటే ఉండాలి. మనిషి కూడా అంతేగా! తన సామ్రాజ్యంనుండి మరొక సామ్రాజ్యంలోకి వెడితే ! వారెక్కడ ఎలా ఉండమంటే అలా ఉండాలి. అంతేనా అంతేనా ! అని ఆక్రోశిస్తున్న మనసుని చిక్కపెట్టుకుని ఆ ఫొటోలన్ని సర్దుకుని ఇలా బీచ్ లోకి వచ్చాడు. వాటిని అన్నింటిని నీళ్లల్లో పారేయగలడు. కాని వాళ్లతో మమేకమైన తన మనసుని వారి అనుబంధాలను ఎక్కడ పారేయగలడు?
తను మాములు గృహస్తు పేరొందిన వాడేమి కాదు. తన వద్దే ఇన్ని ఫొటోస్ ఉంటే పేరొందిన వారుంటారు. కవులు కళాకారులూ రాజకీయనాయకులుంటారు. సన్మానాలు సత్కారాలు పొందిన జ్ఞాపకాల ఫోటోలు ఉంటాయి. పెద్ద పెద్ద వాళ్ళవయితే మ్యుజియంలో పెడతారు. తనలాంటి సామాన్యులకందరికీ ఇదే పరిస్థితా?చనిపోయే వరకు తమ ఇంటిలోనే నివసించేవారు ఎంత అదృష్టవంతులు! ప్రాణం పోగానే శరీరాన్ని తగలేట్టేప్పుడు ఇలాంటి జ్ఞాపకాలు కూడా తగలేట్టేస్తే సరిపోతుంది కదా ?
ఇలా ఆలోచిస్తూ ఉన్న పరమేశం చీకటి పడుతోందని గ్రహించుకుని మెల్లగా లేచాడు పరమేశం. మెల్లగా నడుచుకుంటూ నీళ్ల కెరటాల వరకు ఆ బ్యాగ్ మోసుకుని వెళ్లాడు సముద్రపు కెరటాలు కాళ్లని తడిపితే, కళ్లు కన్నీళ్లలతో చెంపలని తడుపుతున్నాయి. బ్యాగ్ తెరచి ఒకొక్కొ ఫొటొ తీసి మసకబారిన కళ్ళతో కళ్ళారా చూసుకుంటూ, బలమంతా కూడగట్టుకుని. ఒక్కొక్క ఫోటో నీళ్లల్లోకి విసురుతున్నాడు.
చుట్టుపక్కల జనం వింతగా చూస్తున్నారు. విషయం అర్ధమైనవారు నిట్టూరుస్తూన్నారు. అర్ధం కానివారు పట్టించుకోవడం మానేశారు. బంధాలను వదలలేనట్లుగా పరమేశం విసిరిన ఫోటోలన్ని కెరటాల మీద తేలి వచ్చి పరమేశం కాళ్లకే తగులుతున్నాయి. ఇంకాస్త లోపలికి వెళ్లి విసుదామమని అడుగేసిన పరమేశం ఇసుకలో అడుగు తడబడి కెరటాలలో నిట్టనిలువుగా పడిపోయాడు. చేతిలో బరువుగా ఉన్న బ్యాగ్ తో సహా కెరటాలలో మునకలేస్తూ మాయమైపోయిన పరమేశం ఉనికి తెలీక బీచ్ లో వెతుకుతున్న అతని పిల్లలకు మాత్రం పరమేశం కుటుంబం వాళ్ళ అమ్మానాన్నలు తోబుట్టువులు, అన్నదమ్ముల కుటుంబాలతో దిగిన ఫ్యామిలీ ఫొటో ఒకటి దొరికింది. దాన్ని పట్టుకు భోరుమన్న పరమేశం పిల్లల చుట్టూ గుమిగూడారు అక్కడున్న జనం. పిల్లలందరి ఇళ్ల ల్లో గోడలమీద సతీ సమేతంగా కొలువు దీరాడు పరమేశం. ఆతనికి కావాల్సిన ఉనికి అతనికి దొరికింది. గోడ మీద బొమ్మలా తన కుటుంబానికి శాశ్వత చిరునామా సంపాదించుకున్నాడు

కార్టూనిస్ట్: జె.నరసింహమూర్తి

రచన: కొత్తపల్లి ఉదయబాబు

అది నగరంలోని ప్రసిద్ధమైన కార్పొరేట్ పాఠశాల మెయిన్ బ్రాంచ్. ఎలిమెంటరీ సెక్షన్స్ వన్ టు ఫైవ్ క్లాసెస్ ఉన్న బ్లాక్ లోని పేరెంట్ విజిటర్స్ రూంలో ప్రిన్సిపాల్ గారి కోసం నిరీక్షిస్తున్నాయి రెండు జంటలు తమ పిల్లలతో.
ఒక పక్క ఆఫీసుకు టైం అవుతోంది. రఘువరన్ అసహనంగా భార్యకేసి చూసాడు. యూనిఫామ్ లో ఉన్న ఐశ్వర్య తల్లి చెయ్యి పట్టుకుని ధీమాగా కూర్చుంది.
చరణ్ కూడా తనభార్య ప్రశాంతి తో అక్కడే కూర్చున్నాడు. తల్లి చున్నీలో ముఖం దాచుకుని సింహం ముందు ఆహారమవబోతున్న లేడి పిల్లలా భయంగా తండ్రి వంక డోర్ వంక, ఐశ్వర్య వంకా తన తెల్లటి కళ్ళను తిప్పుతూ చూస్తున్నాడు అభినయ్.
“హోమ్ వర్క్ చేసేసావా. . . “హఠాత్తుగా అడిగింది ఐశ్వర్య ముద్దుముద్దుగా.
“ష్. . . సిగ్గులేదు ఆ అబ్బాయితో మాట్లాడటానికి?”మెల్లగా కటువుగా కూతుర్ని మందలించాడు రఘువరన్.
“లేదు”అన్నట్టుగా తలూపాడు తల్లి చున్నీ చాటునుంచి అభినయ్.
మండి పోయింది చరణ్ కి. అతనికి కోపం వచ్చినట్టు కంద గడ్డలా మారిన ముఖంలో దవడ కండరం బిగుసుకోవడమే తెలుపుతోంది. ప్రశాంతి “తప్పు నాన్న మాట్లాడకు” అన్నట్టు అభినయ్ కి నోటిమీద వేలు పెట్టి చూపించింది.
“సిగ్గు లేకపోతే సరి. పిల్లల్ని చిన్నప్పటినుంచి సక్రమంగా పెంచుకోకపోతే ఇలాగే దోషుల్లా నిలబడి సంజాయిషీ ఇచ్చు కోవాల్సి వస్తుంది. వాళ్ళు తప్పు చేసిన పాపానికి మనకి టైం వేస్ట్. ” గొణుక్కుంటున్నట్టుగానే రఘువరన్ అన్నా చరణ్ కి స్పష్టంగా వినిపించింది.
“మిస్టర్. మైండ్ యువర్ లాంగ్వేజ్. ” అనేలోపుగానే ప్రశాంతి బలంగా చరణ్ జబ్బపుచ్చుకుని ఆపింది.
అంతలో ప్రిన్సిపాల్ ప్రవేశించి ఇద్దరిని మార్చి మార్చి చూస్తూ తన సీట్ లో కూర్చున్నాడు. సాలోచనగా తల పంకించి కాలింగ్ బెల్ ప్రెస్ చేసాడు.
ఒక 18 సంవత్సరాల అమ్మాయి లోపలికి వచ్చింది.
“టీచర్. సెకండ్ క్లాస్ టీచర్ ప్రవల్లికను రమ్మనండి. “ఆజ్ఞాపించాడు.
“ఎస్సార్”అని ఆ అమ్మాయి నిష్క్రమించింది.
“గుడ్ మార్నింగ్ సర్”అన్నాడు అభినయ్ ప్రిన్సిపాల్ కి సెల్యూట్ చేస్తూ.
అది విని ఐశ్వర్య కూడా “గుడ్ మార్నింగ్ సర్” అని ప్రిన్సిపాల్ కి సెల్యూట్ చేసింది.
“గుడ్ మార్నింగ్ మై స్వీట్ చిల్డ్రన్”అన్నాడు ప్రిన్సిపాల్ చిరునవ్వుతో.
అపుడు పిల్లల పేరెంట్స్ కేసి చూస్తూ ” గుడ్ మార్నింగ్ పేరెంట్స్. “అని పెద్దవాళ్ళు నలుగురికి విష్ చేసాడు.
తిరిగి విష్ చేశారు రఘువరన్, చరణ్ లు కూడా.
అంతలో “మే ఐ కమిన్ సర్?” అనుమతి అడుగుతూనే లోపలికి వచ్చింది. తిండి, గుడ్డ కరువై బీదస్థితిలో ఉండి కాలర్ బోన్స్ బయటకు కనిపిస్తున్న 20 ఏళ్ల ఆఅమ్మాయి స్వరం మాత్రం కోకిల కంఠంలా ఉంది.
తమ టీచర్ చూస్తూనే మళ్లీ “గుడ్ మార్నింగ్ టీచర్” అంటూ పిల్లలిద్దరూ ఒకే శృతిలో విష్ చేశారు. ప్రవల్లిక పిల్లలిద్దరినీ తిరిగి విష్ చేసింది.
ప్రిన్సిపాల్ కంఠం సవరించుకుని ” డియర్ పేరెంట్స్. మీరు మీ పిల్లల్ని సపోర్ట్ చేస్తూ ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడకూడదు. అంతా విన్నాక మీరు మాట్లాడటానికి నేను పెర్మిషన్ ఇస్తాను. ఈలోగా మీరు ఒక్క మాట మాట్లాడటానికి ప్రయత్నించినా మీరు మీ పిల్లల టీ. సి. తీసుకుని వెళ్లాల్సి వస్తుంది. మళ్లీ మీ పిల్లలకు ఇక్కడ అడ్మిషన్ కావాలంటే ఒక ఏడాది వెయిట్ చేయాల్సిందే. ఒకే కదా. ” అని వారిని హెచ్చరించి వారి సమాధానం కోసం చూడకుండా ప్రవల్లికని అడిగాడు.
“మిస్. మీరు చెప్పండి. నిన్న క్లాస్ లో ఎం జరిగిందో వివరంగా చెప్పండి. ”
పేరెంట్స్ టీచర్ చెప్పేదానికోసం అలెర్ట్ అయ్యారు.
“సర్. నా సెకండ్ క్లాస్ లో ఇద్దరు ఐశ్వర్య లు ఉన్నారు. కె. ఐశ్వర్య, ఈపాప ఎం. ఐశ్వర్య. నిన్న కె. ఐశ్వర్య పుట్టినరోజు. వాళ్ళ పేరెంట్స్ ఆ పాపని పుట్టినరోజు డ్రెస్ వేసి టీచర్స్ అందరికి కేక్స్, క్లాసులో పిల్లలందరికీ చాకలెట్స్ పంపారు. ఆ ఐశ్వర్యకు పిల్లలందరూ క్లాస్ లో హ్యాపీ బర్త్ డే సాంగ్ పాడాక, స్వీట్స్ పంచడానికి ఈ ఐశ్వర్య ని చాకలెట్స్ ఉన్న బాక్స్ పట్టుకోమని చెప్పి ఒక్కొక్కరికి చాకలెట్స్ ఇవ్వసాగింది. సరిగ్గా అభినయ్ దగ్గరకు వచ్చి చాకలెట్స్ ఇస్తున్నప్పుడు అవితీసుకుని ” ఐశ్వర్య . ఐ లవ్ యూ ఐశ్వర్య” అన్నాడు. వెంటనే ఈ ఐశ్వర్యకి కోపం వచ్చి నేను చెబుతున్నా వినకుండా ఏడుస్తూ మీ దగ్గరకు వచ్చి కంప్లైంట్ చేసింది సర్. తరువాత మీరు చెప్పినట్లుగానే డైరీస్ లో వాళ్ల పేరెంట్స్ ను ఈ మార్నింగ్ మిమ్మల్ని కలవడానికి రమ్మని రాసాను. ఇదే సర్ జరిగింది. ”
“ఒకే. నౌ యూ కెన్ గో అండ్ సెండ్ దట్ ఐశ్వర్య. ” ఆర్డరేశాడు ప్రిన్సిపాల్. ఆ అమ్మాయి బతుకు జీవుడా అంటూ అక్కడనుంచి నిష్క్రమించింది.
“విన్నారుగా పేరెంట్స్. అదీ జరిగింది. అమ్మాయి ఐశ్వర్యా. . . ప్లీజ్ కం టు మీ. ” పిలిచాడు ప్రిన్సిపాల్.
“సార్ పిలుస్తున్నారుగా వెళ్ళు. నిన్ను అలాంటి మాటలు అన్నవాళ్ళకి లేని భయం నీకెందుకు?ధైర్యంగా సర్ ఆడిగినదానికి సమాధానం చెప్పు. నెనున్నాగా ఇక్కడ”అన్నాడు రఘువరన్.
ఐశ్వర్య ధీమాగా ప్రిన్సిపాల్ దగ్గరగా వచ్చింది.
“అభినయ్ నిజంగా నిన్ను ఐ లవ్ యు అన్నాడామ్మా” అడిగాడు ప్రిన్సిపాల్
“ఎస్సార్. నిజంగానే అన్నాడు. నాకు భయమేసింది. వచ్చి మీతో చెప్పేసాను. కావాలంటే కె. ఐశ్వర్యని కూడా అడగండి. ” అంది.
“నువ్ కూడా ఇలా రా నాన్న. . . “అభినయ్ ని పిలిచాడు ప్రిన్సిపాల్.
అసలు తాను అన్నదాంట్లో తప్పేముందని తనని ప్రిన్సిపాల్ ముందు నిలబెట్టారో అర్ధం కాని ఆ లేతమనసు ఒక్కసారిగా ఏడవసాగాడు.
ప్రశాంతి అభినయ్ ని ఎత్తుకుని కళ్ళు తుడుస్తూ అంది. “తప్పు నాన్న. ప్రిన్సిపాల్ సర్ ఏమీ అనరు. నేను డాడీ ఇక్కడే ఉన్నాం కదా. సర్ ఆడిగినదానికి సరిగ్గా సమాధానం చెప్పు. ప్లీజ్ నాన్న. ఐ లవ్ యూ కదూ. ”
అభినయ్ ఏడుపు ఆపాడు. ప్రశాంతి అభినయ్ ని చరణ్ కి ఇచ్చింది. చరణ్ అభినయ్ ని ఎత్తుకుని “ఆ ఐశ్వర్య కూడా వస్తుంది కదా. సర్ ఆ అమ్మాయిని కూడా అడుగుతారు. నీకేం భయం లేదు. నిన్ను ఎవరూ ఏమీ అనరు. నేనున్నాను కదా. యూ లవ్ మీ కదా. ఏడవకుండా సర్ అడిగినదానికి భయపడకుండా సమాధానం చెప్పు. ఒకే నా”అని బుజ్జగించి ప్రిన్సిపాల్ దగ్గరకు పంపాడు.
అభినయ్ ప్రిన్సిపాల్ దగ్గరగా వచ్చి చేతులు కట్టుకున్నాడు.
“గుడ్ మార్నింగ్ సర్. మే ఐ కం ఇన్ సర్” అని నవ్వుతూ అడిగి లోపలికి వచ్చిన ఆ పాపను చూస్తూనే అక్కడి అందరి కళ్ళూ పెద్దవయ్యాయి ఆశ్చర్యం తో.
బాదం పాలతో స్నానం చేసిన బాల దేవకన్యలా మెరిసిపోతోంది ఆ అమ్మాయి. నవ్వితే పారిజాతపు పూలు జలజలా రాలుతున్నాయా అన్నంత అద్భుతంగా నవ్వుతోంది.
“ఎందుకు సర్ నన్ను రమ్మన్నారు?” అడిగింది ప్రిన్సిపాల్ ని.
“ఎం లేదురా. చిన్న మాట అడుగుదామని. నిన్న క్లాస్ రూమ్ లో నువ్ స్వీట్స్ పంచినపుడు అభినయ్ ఏమైనా అన్నాడా?”
గుర్తుకు వచ్చినట్టు అంది ఐశ్వర్య.
“ఎస్ సర్. క్లాస్ రూమ్ లో అందరూ థాంక్స్ చెప్పారు. కానీ అభినయ్ కి ఇచ్చినప్పుడు “ఐశ్వర్య. ఐ లవ్ యూ ఐశ్వర్య. ” అన్నాడు. అపుడు ఎం. ఐశ్వర్య ఏడుస్తూ వచ్చి మీకు కంప్లయింట్ చేసింది. అంతే సర్” అంది అమాయకంగా.
“అభినయ్ అలా అని నిన్ను అన్నాడా. . . ఎం. ఐశ్వర్య ని అన్నాడా?” అడిగారు ప్రిన్సిపాల్.
“నాతోనే అన్నాడు సర్. మరి ఎం. ఐశ్వర్యకు ఎందుకు కోపం వచ్చిందో నాకు అర్ధం కాలేదు సర్. “అంది కె. ఐశ్వర్య నవ్వుతూ.
“ఒకే. యూ కెన్ గో టు యువర్ క్లాస్. ”
“థాంక్యూ సర్. “కె. ఐశ్వర్య వెళ్ళిపోయింది.
ప్రిన్సిపాల్ అభినయ్ ని దగ్గరకు తీసుకున్నాడు.
“నాన్నా అభినయ్. ఇపుడు నువ్ చెప్పు. నువ్ ఐ లవ్ యూ అని ఎవరిని అన్నావు?కె. ఐశ్వర్యనా? ఎం. ఐశ్వర్యనా? చెప్పు నాన్నా?” అనునయంగా అడిగాడు ప్రిన్సిపాల్.
వాళ్ళిద్దరిని అడిగాక తనని అడుగుతున్నారన్న ధైర్యంతో అన్నాడు అభినయ్ ” సర్. నిన్న కె. ఐశ్వర్య వేసుకున్న బర్త్ డే డ్రెస్ చాలా చాలా బాగుంది. అలాంటిది మా చెల్లికి మమ్మీ చేత కొనిపించాలనిపించింది. సరిగ్గా అపుడు కె. ఐశ్వర్య నాచేతుల్లో చాకలెట్స్ పెట్టింది. అంత దగ్గరగా వచ్చిన కె. ఐశ్వర్య ను చూసి ఐ లవ్ యూ అన్నాను. అంటే నువ్ ఈ డ్రెస్సులో చాలా బాగున్నావ్ అని అన్నాను. ప్రామిస్ సర్. నేను కె. ఐశ్వర్యనే అన్నాను. ఎం. ఐశ్వర్య ని అనలేదు. ప్లీజ్ సార్. నన్ను స్కూల్ నుంచి పంపకండి సర్. మా మమ్మీ ఏడుస్తుంది సర్. ప్లీజ్ సర్. “చివరలో అభినయ్ కి దుఃఖం పొర్లుకు వచ్చేసింది.
“నో నాన్నా. నువ్వు ఈ స్కూల్ లొనే చదువుతావ్. సరేనా. ఇంకెప్పుడూ అలాంటి మాటలు అనకూడదు. సరేనా. అభినయ్ ఈజ్ ఏ గుడ్ బాయ్. గో టు యువర్ క్లాస్ రూమ్. ఎం. ఐశ్వర్య కమాన్. విన్నావ్ గా. అభినయ్ అన్నది నిన్ను కాదమ్మా. కె. ఐశ్వర్య ని. అయినా ఐ లవ్ యూ అంటే నీకు ఏమి అర్ధం అయిందమ్మా?” అడిగాడు ప్రిన్సిపాల్.
” టి. వి. లో వేసిన సినిమాలో హీరోయిన్ హీరోకి ఐ లవ్ యూ చెప్పకపోతే ముఖం మీద ఆసిడ్ పోసేసాడు సర్. ఇంకో సినిమాలో అయితే కత్తి పెట్టి హీరోయిన్ గొంతు కోసేసాడు సర్. అందుకే భయమేసి వచ్చి మీతో చెప్పాను సర్. కె. ఐశ్వర్య నైనా అనకూడదు కదా సర్. “ఆరిందాలా చేతులు తిప్పుతూ అంది ఎం. ఐశ్వర్య.
“ఒకే. నేను మీ పేరెంట్స్ తో మాట్లాడి పంపిస్తాను. యూ బోత్ గో టు యువర్ క్లాస్. బాగా చదువుకోవాలి. . నౌ మీరిద్దరూ గుడ్ ఫ్రెండ్స్. సరేనా?” అన్నాడు ప్రినిపాల్.
“ఒకే అండ్ థాంక్యూ సర్. బై మమ్మీ బై డాడీ. . . “అని పిల్లలిద్దరూ హుషారుగా అక్కడనుండి వెళ్లిపోయారు.
ప్రిన్సిపాల్ పేరెంట్స్ వైపు తిరిగారు.
” చూసారా సర్స్. ఈ ప్రపంచంలో అతి పవిత్రం గా పలకవలిసిన “ప్రేమ”అన్న పదం, ఆ పదానికి పూర్తి అర్ధం తెలియని పాలమనసుల్లో ఎటువంటి స్థితికి దిగజారిపోయిందో అర్ధమైందా సర్? అభం శుభం ఎరుగని ఆ పసి మనసుల్లో పుచ్చు విత్తనమై నాటుకుని అది మొక్కగా పెరిగి వృక్షమైతే దానికి బాధ్యులు ఎవరు సర్? మీరా? మేమా? చెప్పండి.
అనురాగం ఆత్మీయత అభిమానం ఇలాంటి అమృత తుల్యమైన మాటలున్న మన మాతృభాషకు సమాంతరంగా పరిజ్ఞానం కోసం ఆంగ్లభాష నేర్చుకోవలసిందే. నేర్చుకునే భాషల పట్ల మమకారాన్ని పెంచి అవగాహన కలిగించండి. అభం శుభం తెలియని ఏనిమిదేళ్ల వయసులో ఐశ్వర్యకు ఐ లవ్ యూ అంటే ఎలా అర్దమైందో చూసారా. . ?ఎవరు దానికి కారణం?, మేమా?
అలాగే పిల్లల పట్ల ప్రేమ ఉండాల్సిందే. కానీ వాళ్ళని సముదాయించడం కోసం ఐ లవ్ యూ నాన్న. యూ లవ్ మీ కదా. . . అని ముద్దు చెయ్యడం ఎంతవరకు సమంజసం?ఈ ప్రపంచంలో ప్రతీ దానికి ఒక హద్దు ఉంటుంది. ఆ హద్దు దాటితే ఎంత అమృతమైనా విషమౌతుంది.
పిల్లల పెంపకంలో ప్రేమ ఎంత అవసరమో క్రమశిక్షణా అంతే అవసరం. వాటిని సమపాళ్లలో పెంపకంలో పిల్లలకు అందించిన నాడు పిల్లలలో ఈ విపరీత ధోరణు లుండవు.
డబ్బు అవసరానికి మించి సంపాదించి పిల్లల చదువులకు అవసరాలకు ధారపోస్తున్నామనుకుంటారే గాని వారి ప్రవృత్తి, ప్రవర్తన తల్లిదండ్రులు పట్టించుకోక పోతే రాబోయే తరం చేతిలో రాజీ పడలేక బ్రతకలేక జీవశ్చవా లల్లా బ్రతుకు ఈడ్చుకు రావలసిందే. ఆ పరిస్థితి మీకు రాకూడదనుకుంటే మీరు ఇప్పటినుంచీ జాగ్రత్తపడటం మంచిది. అర్ధమైందనుకుంటాను. ఇక మీరు వెళ్ళవచ్చు సర్” అన్నాడు ప్రిన్సిపాల్ లేచి నిలబడి.
తన పిల్లలో తప్పు పెట్టుకుని ఎదుటివారిని పరుషంగా మాట్లాడినందుకు పశ్చాత్తాపపడ్డాడు రఘువరన్. తన పిల్లవాడితో ఎలాంటి మాటలు మాట్లాడాలో అర్ధమైన చరణ్ తన ప్రవర్తనను మనసులో నొచ్చుకున్నాడు.
నలుగురు లేచి వెళ్ళడానికి ఉద్యుక్తులౌతుండగా రఘువరన్ చరణ్ తో ” ఐయాం వెరీ సారి బ్రదర్. వెరీ వెరీ సారీ. ” అన్నాడు చరణ్ తో కరచాలనం చేసి.
చరణ్ కూడా “అయామ్ అల్సొ సో సారి ఫర్ ద ఇన్ కన్వీనియన్స్ బ్రదర్. రియల్లీ వెరీ సారీ. ” అన్నాడు.
“మళ్లీ ఇలాంటి పరిస్థితి రాకుండా చూసుకుంటామని మాట ఇస్తున్నాం సర్. మీ అమూల్య సూచనలకు సదా కృతజ్ఞతలు సర్. నమస్తే. ” అందరూ బయటకు కదులుతుండగా చివరగా ప్రశాంతి చెప్పిన మాటలకు మెచ్చుకోలుగా చూస్తూ చిరునవ్వుతో వీడ్కోలు పలికాడు ప్రిన్సిపాల్.

సమాప్తం

రచన: గిరిజ పీసపాటి

నాగకి జ్వరం ఎక్కువగా ఉండడంతో తమ ఇంటిలోకి తీసుకుని వచ్చి పడుకోబెట్టాక తెల్లవార్లూ నాగను కనిపెట్టుకుని కూర్చున్నారు తాతయ్య, అమ్మమ్మ, పెద్దన్నయ్య, వాళ్ళ అమ్మగారు. గంట గంటకూ నాగకి జ్వరం పెరగసాగింది. తెల్లవారేసరికి నాగకి ఒళ్ళంతా‌ కుంకుడు గింజల‌ పరిమాణంలో కండలు పోసేసి పెద్దమ్మవారు పోసింది. నాలుక మీద, నాలుక కింద, ఆఖరికి కంట్లో కూడా కుండలు పోసాయి.

వాటివల్ల విపరీతమైన దురదలు, మంట, జ్వరంతో నాలుగు సంవత్సరాల వయసు గల నాగ బాధ పడసాగింది. నాగకు అమ్మవారు పోసిన విషయం చూసిన తాతయ్య వెంటనే నాగ పుట్టినప్పుడు అమ్మమ్మకి‌ పురుడు పోసిన డాక్టర్ రాజేశ్వరమ్మ గారికి కబురు చేసారు. ఈలోగా నాగకు ఒంట్లో బాగోలేదని తెలిసిన తెనాలి నాజర్ పేట నివాసులంతా నాగను‌ చూడడానికి రావడంతో ఇల్లు కిటకిటలాడసాగింది.

ఈలోగా డాక్టర్ రాజేశ్వరమ్మ గారు రావడం, నాగను పరీక్షించి అది పెద్దమ్మవారు అనీ, వెంటనే ఫిజీషియన్ అయిన డాక్టర్ నమశ్శివయ్య గారికి చూపించమని సలహా ఇచ్చారు. నాగను చూడడానికి వచ్చిన ఊరివారు మాత్రం అమ్మవారు పోసినప్పుడు వైద్యం చేయిస్తే అమ్మవారికి ఆగ్రహం ఎక్కువై పిల్ల దక్కదని, అందువల్ల వైద్యం చేయించొద్దని సలహా ఇచ్చారు.

కానీ తెనాలి తాతయ్య నాగకు వైద్యం చేయించడానికే నిశ్చయించుకుని డాక్టర్ నమశ్శివయ్య గారికి కబురు పెట్టగా ఆయన వెంటనే వచ్చి నాగను పరీక్షించి అవసరమైన ఇంజక్షన్స్‌ చేసి, మాత్రలు ఇచ్చి, మళ్ళీ మధ్యాహ్నం వచ్చి చూస్తానని చెప్పి వెళ్ళారు. కానీ మాత్రలు మింగడానికి నోటిలో పోసిన అమ్మవారి పొక్కుల వల్ల సాధ్యం కాక బాగా ఇబ్బంది పడింది నాగ.

ఊరి జనమంతా పిల్లకి వద్దన్నా వైద్యం చేయిస్తున్నారు – పిల్ల దక్కుతుందో లేదో, ఇంట్లో ఎవరికైనా అమ్మవారు పోస్తే నూనె వంటకాలు చెయ్యకూడదు కనుక మన ఇళ్ళల్లో కూడా నాగకి అమ్మవారు తగ్గేవరకు ఎవరూ నూనెతో వంటలు చేయరాదని, ఆఖరికి పోపుకోసం కూడా నూనె వాడరాదని‌, ఏదో పచ్చడి, పప్పు మాత్రమే వండుకుందామని తీర్మానించుకుని వెళ్ళిపోయారు. నాగ పరిస్థితి ఇలా ఉండడంతో అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఇంట్లో పొయ్యి లోని పిల్లి లేవనేలేదు.

ఇలా పదిహేను రోజులు గడిచింది. అమ్మమ్మకి, తాతయ్యకి ఊరిలోనివారో, వారి ఇంటిలో అద్దెకుంటున్న వరలక్ష్మమ్మ గారో ఇంత ఉడకేసి ఇస్తే అదే తినసాగారు. నాగకి మందులు వాడుతున్నా పొక్కులు తగ్గలేదు సరికదా మరి కాస్త పెరిగాయి. ఒంటిమీద సెంటీమీటర్ గేప్ కూడా లేకుండా అమ్మవారు తీవ్రంగా పోసేసింది.

నాగకు అమ్మవారు పోసిన పదహారవ రోజు రాత్రి అమ్మమ్మ అర్ధరాత్రి దాటేవరకూ నాగను కనిపెట్టుకుని ఉండి, దుఃఖాన్ని నిగ్రహించుకోలేక దేవుడి గదిలోకి వెళ్ళి ఆ లలితా పరమేశ్వరిని ప్రార్ధిస్తూ అక్కడే మగత నిద్రలోకి జారుకుంది. అప్పుడు నిద్రలో వచ్చిన కలకి హఠాత్తుగా మెలకువ వచ్చింది అమ్మమ్మకి. ఆ కల తలుచుకుని నిలువునా‌ వణికిపోయింది.

తెల్లవారుజామున వచ్చిన కలలు తప్పకుండా నిజమౌతాయని అమ్మమ్మ ప్రగాఢ విశ్వాసం. కానీ… ఈ కల నిజమైతే… కాకూడదు. ఏం చెయ్యాలో దిక్కుతోచని పరిస్థితిలో అమ్మమ్మకు హఠాత్తుగా గుర్తుకొచ్చారు – తన అన్నయ్యకు ఒంట్లో బాగోలేనప్పుడు తరుణోపాయం సూచించి అన్నయ్య జీవితాన్ని నిలబెట్టిన అన్నపూర్ణ శాస్త్రులు గారు.

ఆయన ఆంజనేయస్వామి, సుబ్రహ్మణ్యేశ్వర స్వామి ఉపాసకులు. ఆయనే తనకు కూడా తరుణోపాయం సూచించగలవారు. కనుక ఆలస్యం చేయకుండా వెంటనే స్నానం చేసి, దేవుడికి దీపం పెట్టుకుని, తాతయ్యకి చెప్పి అన్నపూర్ణ శాస్త్రులగారి దగ్గరకు వెళ్ళింది. అప్పుడే పూజ, జపం పూర్తి చేసుకుని హాలులోని వాలు కుర్చీలో కూర్చుని ఉన్న అన్నపూర్ణ శాస్త్రులు గారు అమ్మమ్మను చూస్తూనే “బాగా దుఃఖంలో ఉండి, దిక్కుతోచని స్థితిలో వచ్చావు. ముందు లోపలికి వెళ్లి దైవ దర్శనం చేసుకుని రా! తరువాత మాట్లాడుదాం” అన్నారు.
అమ్మమ్మ వారి ఇంట్లోనే ఉన్న పూజా పీఠాన్ని దర్శించి, నమస్కరించుకుని, తిరిగి వారి వద్దకు వచ్చింది.

అమ్మమ్మ తిరిగి వచ్చేసరికి వారు అర్ధ నిమీలిత నేత్రాలతో మౌనంగా ఉండడం చూసి, వారి ఏకాగ్రకు భంగం కలిగించకుండా మౌనంగా నిలుచుంది. కాసేపటి తరువాత కళ్ళు తరిచిన అన్నపూర్ణ శాస్త్రులు గారు “దేవుడితో పందెమా తల్లీ! అందులోనూ ఆ నాగేంద్రస్వామితోనా ఆటలు!? స్వామికి దయ కలిగితే ఎన్ని వరాలు కురిపిస్తాడో, కోపిస్తే అంతగా శపిస్తాడు. ఈ సంగతి తెలిసీ స్వామితో చెలగాటమా! అమ్మాయి పడమటి దిక్కుకి తిరిగి పడుకొనుంది. గౌరినాధం పక్కనే కూర్చుని వేపమండలతో విసురుతున్నాడు, పెద్దవాడు సత్యనారాయణ గ్లూకోజ్ నీరు పట్టే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు కానీ, పిల్ల తాగలేక ఏడుస్తోంది” అంటూ చెప్తూనే మెత్తగా చీవాట్లు పెట్టారు.

తను ఏ విషయం చెప్పకుండానే సర్వం గ్రహించిన అన్నపూర్ణ శాస్త్రుల గారి పాదాల మీద పడింది అమ్మమ్మ. “తప్పు చేసాను, ముప్పు తప్పే మార్గం సూచించ”మని వేడుకుంటూ… ఇంతకీ అమ్మమ్మకి వచ్చిన కల మీకు చెప్పనే లేదు కదూ! మగత నిద్రలోకి జారిన అమ్మమ్మ కలలోకి ఒక చిన్న పాము పిల్ల కనిపించి చూస్తుండగానే ఐదు పడగలతో గదంతా చుట్ట చుట్టుకుని “బిడ్డ పుడితే కంఠానికి కాటు ఇస్తానని మొక్కుకున్నావు కదా! నీకు బిడ్డను ప్రసాదించాను. కానీ నువ్వు నాకు ఇచ్చిన మాటను తప్పిన కారణంగా నేను ప్రసాదించిన బిడ్డను తిరిగి నాతో తీసుకుపోతున్నాను. నేనిటి సరిగ్గా నాలుగో రోజున నీ బిడ్డను నేను తీసుకెళ్ళపోతాను” అనడంతో అమ్మమ్మ భయపడిపోయింది.

తరువాత స్వామితో “అప్పుడు ఏదో నైరాశ్యంలో అలా అన్నాను కానీ, ఇప్పుడు నాకు పిల్లను చూస్తే బతకాలని ఉంది. ఆయనలో కూడా నేను కోరుకున్న మార్పు వచ్చింది. ఇప్పుడు నేను సంతోషంగా ఉన్నాను. నాకు అప్పుడే చనిపోవాలని లేదు. కనుక ఏదైనా వేరే మార్గం ఉందా? నేను, నా పిల్ల కూడా బతకడానికి?” అని అడగగా నాగేంద్రస్వామి ‘ఉంది’ అన్నట్లుగా తల ఊపుతూ అదృశ్యమైపోయాడు. ఇదీ అమ్మమ్మకి వచ్చిన కల. ఈ కల రావడంతో పరిష్కార మార్గానికై అన్నపూర్ణ శాస్త్రుల గారిని‌ ఆశ్రయించింది అమ్మమ్మ.

****** సశేషం ******

రచన: మీరా సుబ్రహ్మణ్యం

సరోజ నేను కలిసి చదువుకున్నాము. ఓకే వూళ్ళో వేరే సంస్థలలో ఉద్యోగం చేస్తున్నాము. నాకు తోబుట్టువులు లేని లోటు తీర్చింది సరొజ. ఈ పాతికేళ్ళ స్నేహంలో తన కుటుంబ సభ్యులూ నాకు ఆత్మీయులయ్యారు.
గత పదిహేను సంవత్సరాలుగా జీవితంతో వొంటరి పోరాటం చేస్తొంది సరోజ. పెళ్ళైన నాలుగేళ్ళకే సరోజ భర్త రవి స్కూటర్ యాక్సిడెంట్ లో చనిపొయాడు. అప్పటికి మూడేళ్ళ పసివాడు సాయి. సాయి కోసమే తన బ్రతుకు అన్నట్టు తల్లి తండ్రి తానే అయి పెంచుకుంది వాడిని.
సాయి స్వతహాగా తెలివైన వాడు. పదో తరగతిలో రాష్ట్ర స్థాయిలో పదో స్థానంలో ఉతీర్ణుడయ్యాడు. పొంగిపోయింది సరోజ. సాయిని డాక్టర్ని చేసి వాళ్ళ నాన్న కన్న కలలను నిజం చేయాలని సరోజ ఆశ. “నాకు బైయాలజీ ఇష్టం లేదమ్మా. “అన్న సాయి మాటలకు క్రుంగిపోయింది పోయింది. అమ్మను నొప్పించ లేక అయిష్టంగానే ఒప్పుకున్నాడు సాయి. వాడిని వదిలి వుండలేకపోయినా మంచి కాలేజి అని నెల్లూరులో ఇంటర్మీడియేట్ లో చేర్చి , హాష్టల్ లో పెట్టింది.
మొదటి సంవత్సరం తరువాత సెలవులలో ఇంటికి వచ్చిన సాయి ఒక వారం మాత్రం అమ్మ దగ్గర వున్నాడు.
“అప్పుడే వెళ్ళాలా? ” అన్న నా మాటలకు ఫేలవంగా నవ్వి “పెరోల్ మీద వచ్చిన ఖైదీలము కదా అంకుల్.” అన్నాడు.
“నా కోసం ఈ ఒక్క సంవత్సరం కష్టపడు నాన్నా. ఎలాగైనా నువ్వు మెడికల్ కాలేజీ లో చేరాలి. మీ నాన్నకు నేను ఇచ్చిన మాట నిలబెట్టు ” సాయిని దగ్గరకు తీసుకుని అంది. సరోజ. తమ భుజాల చుట్టూ వున్న అమ్మ చేతిని పక్కకు తప్పించాడు సాయి.
మరో ఏడాది తరువాత ప్రవేశ పరీక్షలు కూడా రాసాక ఇంటికి వచ్చాడు సాయి.
సాయి ని తీసుకుని ఇంటికి వచ్చింది సరోజ.
వచ్చినప్పటినుండి గమనిస్తున్నాను సాయి ఎప్పటిలా ఉత్సాహంగా లేడు. నేను అడిగిన ప్రశ్నలకు క్లుప్తంగా జవాబు చెప్పి ఊరుకున్నాడు.
సరోజ మాత్రం పెద్ద బరువు దించుకున్న దానిలా విశ్రాంతిగా కూర్చుని తన ఆఫీస్ విషయాలు చెబుతోంది.
” కాఫీ కలుపుకుని వస్తాను “అని నా భార్య రంజని లేవగానే “పద నేనూ వస్తాను”అని సరోజ అనుసరించింది.
“మెడిసిన్ ఏ కాలేజీలో చేస్తే బాగుంటుంది అనుకుంటున్నావు సాయీ? ”
” ఏమో అంకుల్ . అమ్మ ఇష్టం. ” అన్నాడు నిరాసక్తంగా.
సాయి మెడిసిన్ చదివి గొప్ప వైద్యుడుగా పేరు తెచ్చు కోవాలని సరోజ జీవితాశయం.
“ఎం. బి. బి. ఎస్ చేస్తే చాలదు సాయీ మళ్ళీ పి. జి. కూడా చేయాలి కదా. మంచి బ్రాంచ్ ఎన్నుకోవాలి.”
” అదికూడా అమ్మ అప్పుడే నిర్ణయించేసింది కదా అంకుల్. నన్ను డాక్టర్ని చేస్తానని నాన్న ఎప్పుడూ అనేవారట. నాన్న కోరిక తీర్చడం కోసం నేను మెడిసిన్ చదవాలి. మా నాన్నమ్మ గుండె పోటుతో పోయింది అందుకుని నేను కార్డియొలొజిస్ట్ కావాలిట ” చేదుగా వున్నాయి సాయి మాటలు.
సాయి దేనిగురించో మనసులో మధన పడుతున్నాడని నాకు అర్థం అయ్యింది. చిన్నప్పటినుంచీ ఇది వాడికి అలవాటే. తన భావోద్వేగాలు మనసులో దాచుకుంటాడు తప్ప బయట పడడు. సాయిలో కనపడుతున్న ఈ నిరాశకు, నిరుత్సాహానికి కారణ మేమిటో తెలియడం లేదు నాకు .
అంతలో రంజని మా కోసం కాఫీ తీసుకు వచ్చింది. సరోజ కొడుకు కోసం బూస్ట్ తెచ్చింది. ” రెండేళ్ళు హాస్టల్లో వుండి వచ్చినా నీ కొడుకు ఇంకా కాఫీ కి అలవాటు పడలేదు అనుకుంటున్నావా ? తమాషాగా అడిగాను.
” నా సాయి అమ్మకు ఇష్టం లేని పని ఎప్పుడూ చేయడు ” అంది నమ్మకంగా.
అమ్మ అందిస్తున్న కప్పు అందుకుని పక్కన పెట్టేసాడు సాయి.
“సాయి మెడిసిన్ లో చేరిపోతే జీవితంలో స్థిరపడినట్టే. ఇక నాకు నిశ్చింత.”సాయి వీపు నిమురుతూ అంది సరోజ.
సాయి అసహనంగా కదిలాడు. తల్లి చేతిని తన మీద నుండి తప్పించి కిటికీ దగ్గరకు వెళ్ళి నిలబడ్డాడు. రెండు చేతులు జాచి కిటికీకి వున్న గ్రిల్ ని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు.
ఇన్నాళ్ళు తల్లి కొంగు చాటు పసివాడిగా కనబడిన సాయి హఠాత్తుగా పెద్దవాడై పోయినట్టు, తనదైన వ్యక్తిత్వాన్నీ , అస్థిత్వాన్నీ వెతుక్కుంటున్నట్టుఅనిపించింది.దేనికోసమో ఆరాట పడుతున్నట్టుగా వున్నాడు. నిజమే.పద్దెనిమి దేళ్ళు నిండుతున్నాయి సాయికి. ఇంచుమించు నా అంత పొడుగు వున్నాడు. నూనూగు మీసాలు, రోజూ షేవింగ్ అవసరమయ్యే చెంపలు చూస్తుంటే ఎంతలో ఎదిగి పోయాడు అని నాకే ఆశ్చర్యం కలుగుతోంది.
సాయి భవిష్యత్తు గురించి పలవరిస్తున్న సరోజ వాడి మనసులో రేగుతున్న కల్లోలాన్ని గమనించడం లేదు.
సాయితో ఒంటరిగా ఏకాంతంలో మాట్లాడితే తప్ప మాట్లాడితే తప్ప వాడి సమస్య ఏమిటో బయట పడదనిపించింది నాకు.
” రాత్రికి ఇక్కడే వుండిపో సాయీ ! క్రికెట్ మాచ్
వుంది గా. ఇద్దరం కలిసి చూదాము. ” అన్నా.
సమాధానం సాయి నుండి రాలేదు. ముందుగానే సరోజ అనేసింది ” వద్దులే.వాడు బాగా అలిసి పోయి వున్నాడు. తొందర గా అన్నం తిని పడుకోనీ “అని.
సాయి కనుబొమలు ముడిచి నా వైపు నిస్సహాయంగా చూసాడు.
అంతలో పక్కింటిలో ఆడుకుంటున్న మా పాప సరయు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చింది. దాని కింకా పదేళ్ళే.మా పెళ్ళైన పదేళ్ళకు పుట్టింది.
” అమ్మా ! చందు వాళ్ళమ్మ పార్క్ కు పిల్చుకు పోతుంది.
నేను వెళ్తాను. ” అంది.
“ఇంక ఆటలు చాలు “అంది రంజని. ” నేనూ వెళ్తాను నాన్నా ” గారాలు పోయింది సరయు.
” పోనీలే రంజనీ. రేపు సెలవేగా అన్నాను “. “సరే పరుగులు పెట్టి కింద పడకు. ” జాగ్రత్తలు చెప్పింది రంజని
సాయి తల తిప్పి నావైపు చూసాడు. అ కళ్ళలో అనిర్వచనీయమైన భావమేదో కదలాడింది. ‘తండ్రి బ్రతికి వుంటే తన ఇష్టాఇష్టాలకు వత్తాసు పలికే వాడు అన్న ఆలోచన వచ్చిందేమో! ‘
సాయి కి అమ్మా నాన్నా తానే అయి పెంచిన సరోజ వాడిని వేయి కళ్ళతో కాచుకుంది. స్నేహితులతో తిరిగితే దారి తప్పుతాడని , క్రికెట్ చూస్తే చదువు పాడవుతుందని అతనికి ఆంక్షలు పెట్టేది. మేము సరోజ ఇంటికి వెళ్ళినా, సరోజ మా ఇంటికి వచ్చినా నేను సరయును సమర్థించినప్పుడు సాయి హఠాత్తుగా మౌన ముద్ర వహించే వాడు. ఇప్పుడూ అలాగే నిశ్శబ్ధంగా కూర్చున్నాడు.
సాయి ని కాలేజిలో చేర్చేటప్పుడు నువ్వూ రావాలి మధూ ” అంది సరోజ.
” ఎందుకు అమ్మా ? నేను స్నేహితులతో వెళ్ళగలను. ” అన్నాడు సాయి.
నేను మాట్లాడ లేదు. ఫలితాలు వచ్చిన తరువాత చూద్దాములే అనుకున్నాను.
వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.
నెల రోజులు గడిచాయి. పరీక్షా ఫలితాలు వచ్చాయి. సాయికి ఇంటర్మీడిఏట్ లో రాష్ట్ర స్థాయిలో మూడో రాంక్, వైద్య విద్య ప్రవేశ పరీక్షలో మూడు వందల లోపు రాంక్ వచ్చింది. సరోజ సంతోషానికి అంతే లేదు. ఆ విజయం తనదే అన్నట్టు పొంగిపోయింది. నేను సాయికి విందు ఇద్దాము అంటే రంజని మంచి చేతి వాచీ కూడా కొందాము అంది.
ఆ రోజు కూడా సాయి ముఖంలో ఆనందం గానీ , ఉత్సాహం గానీ కనబడలేదు.
వారం తరువాత సరయు ఫోను చేసింది. ” సాయి ఎందుకో విచిత్రంగా ప్రవర్తిస్తున్నాడు మధూ. ‘స్నానం చేసి రా నాన్నా భోజనం చేసి తొందర గా పడుకుందువు అంటే విసుక్కున్నాడు.’ నేను చిన్న పిల్లవాడిని కాను అమ్మా . ఎప్పుడు స్నానం చేయాలి , ఎప్పుడు భోజనం చేయాలి, ఎప్పుడు పడుకోవాలి అని చెప్పనక్కరలేదు. అని విసుక్కున్నాడు. ” నొచ్చుకుంటూ చెప్పింది.
” వాడి ఇష్టానికి వదిలేయి. మళ్ళీ నిన్ను వదలి దూరంగా వెళ్ళాలని దిగులేమో ! అని ఓదార్చాను.
నాలుగో రోజు మళ్ళీ ఫోను చేసింది ” సాయి వరస చూస్తుంటే భయంగా వుంది మధూ. వాడు ఇంట్లో ఎవరితొ మాట్లాడడం లేదు. స్నానం చేయడు. గడ్డం గీసుకోడు. తిండి తినడు. ఎప్పుడూ తన గదిలో మంచం మీద పడుకుని పైకి చూస్తూ వుంటాడు. పలుకరిస్తే బదులు పలుకడు. నాకు భయంగా వుంది. ఒక్క సారి వచ్చి వాడి సమస్య ఏమిటో కనుక్కో మధూ. ఏడుపుగొంతుతో అంది సరోజ.
” నేను సాయంత్రం వస్తాను. అనవసరంగా భయపడకు. అని చెప్పాను.
సరోజకు ధైర్యం చెప్పాను గానీ సాయి ఇలా ప్రవర్తించడానికి కారణం ఏమిటా అని నాకూ ఆందోళన కలిగింది. కొంపదీసి ప్రేమలో గానీ పడ్డాడా.అ పిల్ల కాదు పొమ్మంటే ఇలా తయారయ్యాడా. సాయి మీద వాళ్ళ అమ్మ ఎన్నో ఆశలు పెట్టుకుంది పాపం.. వాడిని దారిలోకి తీసుకు రావడం ఎలా? ఆలోచనలతోనే సాయంత్రం దాకా గడిచిపోయింది.

ఆఫీస్ నుండి నేరుగా సరోజ ఇంటికి వెళ్ళాను. సరోజ ,వాళ్ళ అమ్మ, నాన్నగారు ముగ్గురూ నిశ్శబ్ధంగా కూర్చుని వున్నాడు.
” సాయి ఏడీ ? ”
మౌనంగా గది వైపు చేయి చూపింది సరోజ.
చప్పుడు చేయకుండా గదిలోకి వెళ్ళాను. కళ్ళు మూసుకుని నిద్రలో వున్నట్టు పడుకుని వున్నాడు సాయి. గడ్డం పెరిగి , నాలుగు రోజులుగా నిరాహార దీక్ష చేసిన వాడిలా నీరసించి పోయి వున్నాడు.
ఎవరో వచ్చినట్టు తెలిసిందేమో కళ్ళు తెరిచి గుమ్మం వైపు చూసాడు. ఆ కళ్ళు నిస్తేజంగా వున్నాయి. అసలు నన్ను గుర్తు పట్టాడా అని అనుమానం వచ్చింది.
దగ్గరకు వెళ్ళి పక్కన కూర్చున్నాను. ” ఏమయింది సాయీ ఏదయినా సమస్య వుంటే మనసులో మధన పడితే పరిష్కారం దోరుకుతుందా? నీ బాధ ఏమిటో అమ్మకు ఎలా తెలుస్తుంది? ,
” మీ అమ్మ కోరుకున్నట్టు నీకు మెడిసన్ లో ప్రవేశం దొరికేంత
మంచి రాంక్ వచ్చింది కదా. ఇంకెందుకు దిగులు? అమ్మకు దూరంగా అన్నేళ్ళు వుండాలని బెంగగా వుందా? ” అని లాలనగా అడిగాను.

” మిమ్మల్ని అమ్మ పిలిపించిందా అంకుల్ ? ఆమ్మ చెప్పిన మాట విని బుద్ధిగా వుండమని చెప్పడానికి వచ్చారా?
” ఎప్పుడూ అమ్మ ఇష్ట ప్రకారమే నడిచాను. ఇప్పుడూ ఆమె మాట కాదనను. నాకు ఇష్టం లేకపోయినా మెడిసిన్ చదువుతాను. నా ఆశయాలు ఏవైనా ఆమె కోరిక ప్రకారమే నడుస్తాను. నా జీవితం అమ్మ జీవించాలనుకుంటొంది. నాకు కావలసినట్టు బ్రతకడానికి కుదరదు కదా అంకుల్. ఈ బ్రతుకు అమ్మ బిక్ష. అందుకే ఆమె ఎలా నడవమంటే అలా నడుస్తాను. ”
సాయి మాటలలో నిర్వేదం వుంది. తను కోరుకున్నది పొందలేని నిస్ప్రుహ , ఆశాభంగం వున్నాయి.
” పోనీ నీకు డాక్టర్ కావడం ఇష్టం లేకపోతే ఎం పి సీ తీసుకుని ఇంజినీరింగ్ కోర్స్
చేయాల్సింది.” అనునయంగా అన్నాను.
” ఇంజినీరింగ్ ,తప్పితే డాక్టర్ ,కాకుండా వేరే చదువులు లేవా అంకుల్? మీ పెద్దవాళ్ళు మీకు మంచి అనిపించింది మా మీద రుద్దుతారెందుకు? మాకు ఏది ఇష్టమో ఎప్పుడైనా అడిగారా? మా జీవితం మీరు జీవించాలనుకుంటారెందుకు ? ”
సాయి గొంతు తీవ్రం గా వుంది. కళ్ళలో తడి.
ముందు రోజు ఒక పుస్తకం లో చదివిన విషయం గుర్తుకు వచ్చింది. ఐ ఐ టి లో చదువుతున్న ఒక అబ్బాయి కాలేజి భవనం మీదనుండి దూకెసి ప్రాణం తీసుకున్నాడు. అతనికి కర్నాటక సంగీతం అంటే ఇష్టం అట. అయిదు సంవత్సరాలు నేర్చుకున్నాడు కూడా. అది కూడు పెట్టే విద్య కాదు అని బలవంతం గా ఇంజినీరింగ్ లో చేర్పించి చదివించారు. ఫలితం వాళ్ళ జీవితాన్ని చీకటి చేసి వెళ్ళిపోయాడు. సాయి అలాటి ఆలోచన తలపెడితే అన్న వూహకే నా గుండె ఝల్లు మంది..కళ్ళు చెమరించాయి.
“మీ అమ్మ నీకు బంగారు భవిష్యత్తు ఇవ్వాలనే కదా ఇంత కష్టపడుతోంది. పోనీ మీకు ఏమి కావాలో స్పష్టమైన ఆలోచన వుందా? ”
” ఆనిమేషన్ ఫిల్మ్ కోర్స్ చేసి అందులో రాణించాలని నా ఆశయం. ఎప్పట్నుండో నేను కంటున్న కల. చిన్నప్పుడు నేను బొమ్మలు ఎంత బాగా వేసేవాడినో గుర్తుందా మీకు? స్కూల్లో అందరూ మెచ్చుకునేవారు కానీ అమ్మ మాత్రం టైం వేష్ట్ చేయవద్దని హెచ్చరించేది. ” టేబుల్ సొరుగు తెరిచి డ్రాయింగ్ పుస్తకాలు తీసి చూపించాడు. నిజంగానే ఎంతో బావున్నాయి..డాక్టర్ గా వుండే పేరు గౌరవం , సంపాదన అందులో వుంటుందో లేదో అది మన అద్రుష్టం. అందులో నెల జీతాలు రావు.. స్థిరత్వం అని అమ్మ అంటుందే అది అంత సులభంగా రాదు. నాకు డాక్టర్ కావడం ఇష్టం లేదు. కానీ అమ్మ కోసం చదవాలి.నా కోసమే బ్రతుకు తున్న అమ్మ మనసు కష్టపెట్ట లేను. నాకు బ్రతకాలని లేదు. మా రెక్కలను కత్తిరించేసి ఎగరమంటే ఎలా అంకుల్ ? సాయి ఏడుస్తున్నాడు.
నాకు మా అన్నయ్య గుర్తుకు వచ్చాడు. వాడు స్కూల్ రోజుల నుండి ఎన్. సి. సి లో వుండే వాడు. రైఫెల్ షూటింగ్ లో రాష్త్రంలో ప్రథముడిగా వచ్చాడు. డిల్లీ వెళ్ళి రిపబ్లిక్ దినోత్సవం పెరేడ్ లో పాల్గొన్నాడు కూడ.అదెలాగో వాడిలో సైన్యంలో చేరాలనే భావన బలంగా పడింది. ఎంపిక అయ్యాడు కూడా. కానీ మా అమ్మా నాన్నా తమ భయాలతో వాడిని పంపడానికి సుతరామూ ఒప్పుకోలేదు. వాళ్ళ అనుమతి లేనిదే సాధ్యం కాదు కదా అందుకని ఇష్టం లేకుండానే బాంక్ ఉద్యోగం లో చేరాడు. ప్రమోషన్లు వచ్చి చీఫ్ మానేజర్ అయినా వాడి మనసులో అసంత్రుప్తి అలా వుండి పోయింది. ఇప్పటికీ మా అమ్మా నాన్న తన జీవిత ధ్యేయానికి అడ్డు పడ్డారని బాధ పడతాడు. మరి సాయి అభిరుచి ఏమిటో సరోజ అర్థం చేసుకుంటుందా?
” అమ్మను నిరాశ పరచలేను. అమ్మ కష్టార్జితం తో ఇష్టంలేని చదువు చదివినా రాణించలేను. ఎలా అంకుల్ ? ఏమి చేయను? ”
సాయి గొంతులో అంతులేని నిర్వేదం.
గుమ్మం దగ్గర అడుగుల సవ్వడి విని నేను, సాయి అటు చూసాము. సరోజ లొపలికి వచ్చింది. సాయి పక్కన కూర్చుని వాడిని ఒడిలోకి తీసుకుంది.
“సారీ నాన్నా. నా ఆకాంక్షలు నీ మీద రుద్ది నిన్ను గొప్ప డాక్టర్ గా గా చూడాలన్న స్వార్థంతో ఆలోచించానే తప్ప నీ అభిరుచి ఏమిటని అడగలేదు. ”
“ఇష్టం లేని చదువులు చదువుతూ మీవంటి పిల్లలు పడే క్షోభ మా తరం అర్థం చేసుకోవడం లేదు. ”
“పద్దెనిమిదేళ్ళు వస్తే వోటు హక్కు, డ్రైవింగ్ లైసెన్స్ ఇస్తున్నారు గానీ మీకు నచ్చిన జీవన మార్గం ఎంచుకునే అవకాశం మాత్రం మీకు మేము ఇవ్వడం లేదు. అందుకేనేమో ఈ తరం పిల్లలలో క్రుంగుబాటు, ఆత్మహత్యా ప్రయత్నాలు ఎక్కువగావున్నాయి. ”
” నాకు కావలసింది నీ గురించి గొప్పగా చెప్పుకుని గర్వ పడడం కాదు నాన్నా. నువ్వు సంతోషంగా , ఆనందంగా వుండడమే కావాలి. నీకు ఇష్టమైన ఆ ఆనిమేషన్ కోర్స్ చేయి. అందులోనే నీ ప్రతిభ చూపి మంచి పేరు తెచ్చుకో. నువ్వు అభివ్రుద్ధి లోకి రావడమే నాకు కావాలి. ” అంది సాయి తల నిమురుతూ.
నమ్మ లేనట్టు అమ్మ వైపు చూసాడు సాయి. ఆనందంతో అమ్మ భుజం మీద తల వాల్చాడు.
సరోజను చూస్తే నాకు గర్వం గా అనిపించింది. ” తలితండ్రులందరూ నీ లాగ పిల్లల మనసు అర్థం చేసుకుంటే యువతరం మరింత ఉత్సాహం తో ముందుకు సాగుతుంది.మంచి నిర్ణయం తీసుకున్నావు సరోజా ” మనస్ఫూర్తిగా అభినందించాను.

——— ————- ———-