మాలిక పత్రిక మే 2019 సంచికకు స్వాగతం

 

Jyothivalaboju

Chief Editor and Content Head

ప్రియ పాఠకులు, మిత్రులు, రచయితలకు వేసవి శుభాకాంక్షలు. మండుతున్న రోజులకు కూడా శుభాకాంక్షలు చెప్పాలా అంటారా? ఏం చేస్తాం. ఈ రోజుల్లో ఏదో ఒక దినం వస్తోంది,  ఏదో ఒక పండగ వస్తోంది. శుభాకాంక్షలు చెప్పడం అలవాటైపోయింది.  ఆగండాగండి.. కోపం తెచ్చుకోవద్దు. వేసవి మండే ఎండలే కాదు.. సువాసనలు వెదజల్లే మల్లెపూలు, ముంజెలు, రకరకాల ఆవకాయలకోసం మరెన్నో రకాల మామిడికాయలు, తర్వాత వచ్చే తియ్యని మామిడిపళ్లు… పిల్లల పరీక్షలయ్యాక కాస్త రిలాక్స్ అనుకునే రోజులు పోయాయి. ఇంట్లో అల్లరి చేయకుండా ఉంటారని వాళ్లకు ఏదో ఒక కోర్సులో చేర్పించడం. ఇలా కొత్తరకం బిజీ అయిపోతారు అమ్మలు, నాన్నలు.. అదన్నమాట సంగతి..

మాలిక కోసం మీ రచనలను maalikapatrika@gmail.com కి పంపించండి.

ఇక ఈ మాసపు విశేషాలు చూద్దాం..

1. ఇండియా ట్రిప్
2. చీకటి మూసిన ఏకాంతం 1
3. గిలకమ్మ కతలు 11
4.  కంభంపాటి కథలు – పని మనిషి
5.  కౌండిన్య హాస్యకథలు – శఠగోపురం
6.  అరుంధతి… అటుకుల చంద్రహారం.
7. ఎడం
8.  మానవత్వమే మనిషితనానికి దిక్సూచి అని చెప్పిన కథలు – మాయ జలతారు
9.  అమ్మమ్మ -2
10.  హృదయ బాంధవ్యం
11.  కాంతం వర్సెస్ కనకం
12.  సుఖాంతం!
13.  తపస్సు – లేలేత స్వప్నం
14.  కార్టూన్స్.. జెఎన్నెమ్
15.  అన్నమయ్య ఆధ్యాత్మికానందలహరి – 37
16.  శ్రీ జిడ్డు కృష్ణమూర్తిగారి కొన్ని ఆలోచనలు
17.  తేనెలొలుకు తెలుగు. .
18. నాకు నచ్చిన కధ -కేతు విశ్వనాధ రెడ్డిగారి కథ- రెక్కలు
19.  నా శివుడు
20.  గజల్
21.  నిజాలు
22.  అనిపించింది

23.మనసును విను

విశ్వపుత్రిక వీక్షణం – “మనసును విను”

రచన: విజయలక్ష్మి పండిట్

రమ ఆదివారం ఉదయం టిఫిన్ కు ఇడ్లీలు చట్నీ వేసిన ప్లేటును డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చున్న భర్త రాజశేఖర్ ముందు పెడుతూ..,
“ఏమండీ… మన మనసును విని మనసు కోరినట్టే నడుచుకోడానికి మనకు అన్ని సమయాలలో వీలవుతుందంటారా” అడిగింది భర్తను. అప్పుడప్పుడు శేఖర్ అని పిలుస్తుంది భర్తను.
“ఇవాళేంటి నీకు ఉదయాన్నే ధర్మసందేహం కలిగింది” అంటూ ఇడ్లి తుంచి చట్నీలో అద్ది తింటూ … “బలేగుంది ఇడ్లీ సాఫ్టుగా..,”అన్నాడు శేఖర్.
రమకు రాజశేఖర్ కు పెండ్లయి మూడు సంవత్సరాలయింది . మూడో సంవత్సరానికి పాప దివ్య పుట్టింది వారి అనురాగ బంధంగా. దివ్యకు ఆరునెలలు నిండాయి. శేఖర్ చిన్న వయసులోనే మంచి కంపెనీలో సి.ఇ.ఒ.
“ఇంతకీ ఎందుకొచ్చింది నీకీ ప్రశ్న “ అని అన్నాడు రాజశేఖర్.
“మన మనసు చెప్పినట్టు, కోరినట్టు నడుచుకోవడం అన్ని సమయాలలో ఎలా వీలవుతుంది రమా..? ఎన్నో కట్టుబాట్లు, నిబంధనలు, ఆచారవ్యవహారాలు ,ఆర్థిక సమస్యలు, పెద్దవాళ్ళ మనస్తత్వాలు, పరిస్థితులు ఇవన్ని కాదని అన్ని సమయాలలో  మన మనసు ఇష్టానుసారం నడుచుకోలేము.“కాని ..అని ఆగి రాజశేఖర్ మంచినీళ్ళు కొంచెం తాగి మరలా అన్నాడు..,
“ కొన్ని ముఖ్యమయిన విషయాలలో అంటే మన చదువు, ఉద్యోగం, వివాహం విషయాలలో మన నిర్ణయాలు మన మనసు కోరినట్టు జరుపుకోడానికి ప్రయత్నం చేయాలి.., ఒకవేళ జరుగకపోయినా ఆ సమయ సంధరర్భాన్ని బట్టి
నిర్ణయాలను కొంచెమార్చు కోవచ్చుకదా..” అన్నాడు.
“మీకు మగవాళ్ళకయితే అవన్ని చెల్లుతాయేమో కాని మాకు ఆడపిల్లలకు చదువు, ఉద్యోగం , పెండ్లి విషయాలలో మా మనసు కోరినట్టు జరగడం లేదు కదా” అంది రమ.
శేఖర్ రమ మనసు ఎందుకు బాధపడుతుందో గ్రహించాడు.
రమ స్నేహితురాలు గీతిక వారం రోజుల క్రితం అమెరిక నుండి ఫేస్ టైమ్ చేసి “నేను ఇండియా వస్తున్నాను రమ వీకెండ్ లో కలుద్దాం “అని చెప్పిందని రమ శేఖర్ తో అన్న విషయం గుర్తుకొచ్చింది శేఖర్ కు.
“మీ ఫ్రెండ్ గీతిక అమెరికా నుండి వచ్చిందా రమా” అంటూ మాట మార్చాడు.
గీతిక కోరినట్టు బి.టెక్. తరువాత యు.ఎస్. లో ఎమ్. ఎస్. చదవడానికి వాళ్ళ ఫ్రెంఢ్సుతో పాటు అప్లై చేసుకోడానికి రమ వాళ్ళ అమ్మనాన్నలు ఒప్పుకోక పోవడం .. రమ తండ్రి తన స్నేహితుని కొడుకు రాజశేఖర్ తో రమ వివాహానికి ఇరువైపుల తల్లి తండ్రులు ఒప్పుకోవడంతో రమ రాజశేఖర్ ల పెండ్లి జరిగిపోయింది.
రమ తన మనసును విన్నా తన మనసు కోరిక నెరవేరలేదు. పరిస్థితులతో రాజీ పడాల్సి వచ్చింది. అందరు తన అదృష్టాన్ని పొగిడారు.
అందం ,మంచి ఉద్యోగం ఉన్న రాజశేఖర్ భార్య కావడం. అందులో రమ వాళ్ళ అమ్మమ్మ , నాన్నమ్మలు ఒకే మనుమరాలు రమ పెండ్లి చూడాలనే కోరికను తీర్చామన్న రమ తల్లి తండ్రుల తృప్తి . బ్యాంక్ ఉద్యోగం చేస్తున్న రమ తండ్రి ఆనందరావుకు రిటైర్మెంట్ దగ్గర పడడంతో రమవాళ్ళ అమ్మ భారతి భర్తను తొందరపెట్టింది కూతురి పెండ్లి గురించి.
అందరి ఆనందం కోసం రమ తన మనసు కోరికను త్యాగం చేసింది. రాజశేఖర్ ప్రేమానురాగాలు రమను మరిపించాయి.
కాని …, అప్పుడప్పుడు ,తన స్నేహితులు పైచదువులు చదివి అమెరికా ,జర్మనీలలో ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారని విన్నప్పుడు రమ మనసు రమను నిలదీస్తుంది.
రాజశేఖర్ భార్య రమ మనసును చదివి, అర్థంచేసుకోవడంతో ఇట్టే గ్రహించాడు రమ ప్రశ్నల అంతరార్థాన్ని .
రమకు అమెరికాలో ఎమ్ . ఎస్ . చేసి ఉద్యోగం చేయలేదన్న మనసు కోరిక అప్పుడప్పుడు బయటపడుతుందని గ్రహించాడు.
“గీతిక నిన్న వస్తుందన్నావు వచ్చిందా? ఏంటి గీతిక అమెరికా కబుర్లు,విశేషాలు” అని అడిగాడు శేఖర్ రమను.

***

శేఖర్ ప్రశ్నలతో రమ ఆలోచనలు నిన్నటి రోజు గీతికతో గడిపిన సమయంలో జరిగిన సభాషణ సినిమా రీలు లాగ మనసులో తిరుగుతుంటే భర్తతో అంది..,
“దానికేమి లేండి అద్రుష్టవంతురాలు . తను కోరుకున్నట్టు అమెరకాలో ఎమ్. ఎస్ చేసి ఇప్పుడు కాంటాక్ట్ జాబ్ చేస్తూందట. త్వరలో మంచి కంపెనిలో జాబ్ వస్తుందని ఎక్సపెక్ట్ చేస్తున్నానని గీతిక చెప్పిందని అంది రమ.
గీతికతో తన మాటలను గుర్తు చేసుకుంటూ..,
“గీతికా ఎలా ఉన్నారు మీ అమ్మ నాన్నలు” అడిగింది రమ.
“అలాగే ..బాగానే ఉన్నారు…,ఈ మధ్య మా అమ్మనాన్నలకు నా పెండ్లి బెంగ పట్టుకుంది. అప్పుడయితే నా అమెరికా చదువు గురించి వాళ్ళను ఒప్పించాను గాని ఇపుడు వెంటనే నా పెండ్లి అంటే ఎలా కుదురుతుంది. నాకు జాబ్ రావాలి వీలయితే అక్కడే ఉద్యోగం చేసే వాడినే పెండ్లి చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను. ఎలా రాసి పెట్టుందో మరి నాకు “ అంది.
“మనం ఎంత చదువులు చదివి ఉద్యోగాలు చేసినా ఆడపిల్లల పెండ్లి అయితేనే పెద్ద బాధ్యత తీరినట్టు ఫీలవుతారు మన అమ్మ నాన్నలు.
నీకేం రమా… మంచి ఉద్యోగంలో ఉన్న అందమయిన భర్త , ముద్దుగా పాప . చక్కని సంసారం.” అంది గీతిక . ఆ మాటలు రమలో ఆనందాన్ని నింపాయి.
“నా మనసు కోరినట్టు అమెరకాలో చదువు ఉద్యోగం వచ్చింది . మరి అక్కడ స్థిరపడిన అమెరికా సిటిజన్ దొరికితే చేసుకోవాలనుంది. అది అంత సులభంగా నెరవేరేనా…, మన చేతిలో పని కాదుకదా రమా.మా పేరెంట్సుకు నేనక్కడ స్థిరపడడం ఇష్టంలేదు. ఏ అమెరకన్ నో, నల్లవాడినో పెండ్లి చేసేసుకుంటానో అని వారి బెంగ. అయినా నా భవిష్యత్ కదా నా మనసు చెప్పి నడుచుకోవడం నా కలవాటు ఎవరేమనుకున్నా..,” అంది గీతిక పాపనెత్తుకుని.
తను అమెరికా నుండి తెచ్చిన పింక్ కలర్ ఫ్రాక్ దివ్యకు వేసి బలే సరిపోయింది రమా పాపకు అంటూ ముద్దాడింది.
“ రమా…నీకు యు.స్.లో ఎమ్.ఎస్. చేయాలనే కోరిక తీరలేదు కదా బాధనిపించదా రమా..”అని అన్నది గీతిక.
ఆ ప్రశ్నకు రమకు కొంత నిరాశ కలిగినా “అప్పటి మా కుటుంబలో మంచి సంబంధం దొరికిందని నా  పెండ్లి వైపే మొగ్గు చూపారు అంతా . అమెరికాకు వెళ్ళడం అవసరం లేదు పెండ్లయినాక ఏదయినా జాబ్ వస్తే ఇక్కడే చేద్దువుగాని అని నచ్చచెప్పారు . శేఖర్ కు నేను నచ్చడంతో నేను ఒప్పుకోక తప్ప లేదు..,ఆ పరిస్థితులు  అలాంటివి “అంది రమ తన
మనసులోని వెలితిని బయటపడనీయకుండా.
“అయినా… ఐ యామ్ ఓకె … గీతిక. శేఖర్ చాల అండస్టాండింగ్. మంచి మనషి. ఆ విషయంలో నేను అద్రుష్టవంతురాలనే. నాకు వెంటనే జాబ్ చేయాలని లేదు. పాప కొంచెం పెరిగి స్కూలుకు వెళ్ళాక తరువాత ఆలోచిస్తాను. మనీ విషయంలో కొరత లేకుండా నాకిచ్చి మానేజ్ చేయమంటాడు” అన్నది రమ.
గీతిక ఆ రోజు రమ వాళ్ళింటిలో లంచ్ చేసి వాళ్ళ ఊరికి ట్రైనుకు టయిమవుతూందని నాలుగు గంటలకు వెళ్ళింది.
***
వాళ్ళిద్దరు స్నేహితుల మధ్య జరిగిన సంభాషణను రమ రాజశేఖర్ తో చెప్పింది.
శేఖర్ విని కొద్ది సేపాగి అన్నాడు…
“రమా … మన మనసు కోరికలు పరిస్థితులతో రాజి పడక తప్పదు. అయినా …మనం మన జీవితాన్ని ఆనందంగా మలచుకుంటూ రావడం మన చేతుల్లోనే వుంటుంది రమా.! అదే విజ్ఞుల పని. గడిచిపోయిన జీవితాన్ని కోరికలను పట్టుకుని వ్రేలాడుతూ ముందున్న క్షణాలను ఆనందంగా అనుభవించక ఎప్పుడు ఏదో కొరతతో జీవించడం అజ్ఞానం కదా.. చెప్పు” అన్నాడు. రమ ఇచ్చిన కాఫీని సిప్ చేస్తూ…మరలా..,
“నాకు నా టీనేజ్ లో MBBS చదివి డాక్టరునవాలని కోరికుండేది. కాని మా ఆర్థిక కారణాలవల్ల, నా ఇద్దరు అక్కల పెళ్లిళ్ల భాద్యతల వల్ల, అకస్మాత్తుగా మా అమ్మ జబ్బుతో మరణించడంవల్ల నేను మెడిసిన్ లో ఫ్రీ సీటు తెచ్చకోలేకపోయాను. మా నాన్న నాకు డొనేషన్ కట్టే పరిస్థితిలో లేని కారణంగా ఆ కోరిక తీరలేదు నాకు. మా నాన్నగారి పరిస్థితిని అర్థం చేసుకుని బయోటెక్నాలజిలో ఎమ్. ఎస్సి. చేసి, ఎన్విరాన్మెంటల్ సైన్స్ లో Ph.D. చేసి డాక్టరేట్ పొందాను. వెంటనే మంచి ఉద్యోగం కూడా.”
“నేనెప్పుడు MBBS చదివి డాక్టర్ని కానందుకు విచారించలేదు. జీవితాన్ని ఎలా ఆనందమయం చేసుకోవాలనే వైపు నా మనసును మళ్ళించి నా మనసుకు ట్రైనింగ్ ఇస్తుంటాను రమా…,మన మనసే మన ఆలోచనలు’ అనే బుద్ధుని ప్రభోదతో ఏకీభవిస్తాను నేను “అని ఆగాడు శేఖర్.మరలా…,
“ఆ సత్యాన్ని గ్రహించి నడుచుకుంటూ మన జీవితంలోని ప్రతి క్షణాన్ని గమనిస్తూ ఆ ఆనందాలను అనుభవిస్తూ జీవించడంలో ఆనందాన్ని పొందుతాను రమా..! ఆ క్షణంలో .. అంటే..వర్తమానంలో జీవించడం లోనే ఆనందముంది. క్రమంగా జీవితం పట్ల  ఒక ఆశావహ దృక్పథం మనలో చోటుచేసుకుని మనలను నడిపిస్తుంది. లేకపోతే మన తరంలో ఈ మారుతున్న సాంకేతిక,వస్తుప్రపంచానికి..  తీరని కోరికలకు బానిసలయిపోతాం.”
“మన మనసును వినాలి. కాదనను కాని..జీవితం పట్ల మన అవగాహన మన మనసునునడిపించాలి.  మనసు కోరుతున్న కోరికలను మనం మారుతున్న పరిస్థితులతో బేరీజు వేసుకుంటూ మన మనసుకు మనం బానిస కాకుండా మన మనసును మన కంట్రోల్ లో పెట్టుకుంటే మనం జీవితాన్ని ఆనందంగా గడపొచ్చు అవునా..కాదా..? చెప్పు” అంటూ లేచి వెళ్ళి రమ దగ్గర కూర్చున రమ బుజాలపై చేతులేసి తన వైపుకు తప్పుకున్నాడు.
శేఖర్ మాటలు వింటున్న రమ తనకు భర్త నిజాయితీతో కూడిన మాటలతో ఎంతో స్వాంతన దొరుకుతూండడం గ్రహించింది. నిజమేనేమో …నేను నా మనసు మాటలు వింటూ మదనపడుతుండి పోతున్నాను తప్ప నా మనసును అవగాహనతో అనునయంగా సమాధాన పరుచుకోలేకపోయాను . అందుకే నా మనసు నన్ను నియంత్రిస్తూంది అనే సత్యాన్ని గ్రహించింది.
శేఖర్ లాగ నేను సరయిన జీవితావగాహనతో నా మనసును ట్రైన్ చేయడం లేదు అందుకే ఆ కొరత నా జీవితంలో తీరని కోరికగా నిలిచి పోయిందని గ్రహించింది రమ. మనసు మర్మాన్ని గ్రహించేట్టు చేశాడు శేఖర్ అని అనుకోసాగింది.
శేఖర్ అన్నాడు రమతో .. “అయినా ఈ కాలంలో చదువుకోవాలంటే జీవితాంతం చదువుకొనే.. అదే ..’లైఫ్ లాంగ్ లర్నింగ్ ‘కు ఆన్ లైన్ కోర్సులకు అవకాశాలు ఎన్నిలేవు చెప్పు..?! పాప కొంచెం పెద్దదయినాక నీ కిష్టమయిన కోర్సులు చేసుకో రమా. మనసుండాలే గాని మార్గాలనేకం మనకు ఈ అంతర్జాల యుగంలో.. అవునా “ అన్నాడు శేఖర్ రమను ఎంకరేజ్ చేస్తూ రమ మనసును స్వాంతన పరిచే ప్రయత్నంతో.
రాజశేఖర్ తన మనసును గ్రహించి సున్నితంగా సమాధాన పరిచే ప్రయత్నాన్ని గ్రహించిన రమలో భర్త పట్ల ఆరాధన భావం చోటుచేకుంది. మెల్లగా తన తలను శేఖర్ భుజానికానించి కళ్ళుమూసుకుంది తేలికయిన మనసు ఆ ఆనంద ఘడియలను మనసారా అనుభవిస్తూ. రమలోని మార్పును గ్రహించిన శేఖర్ భార్యను మరింత దగ్గరగా తనకు అదుముకుంటూ రమ బుగ్గపై తన పెదవులాన్చాడు.
వారి ఆనందానికి వంత పాడుతున్నట్టు ఇంటిముందున్న వేప చెట్టు పూతనారగిస్తున్న కోయిల కమ్మగా రాగాలు తీస్తూంది.

ఇండియా ట్రిప్

రచన:  సోమ సుధేష్ణ

 

 

“ఈసారి ఇండియా వెళ్ళినపుడు మద్రాస్ అక్కడి నుండి సిలోన్ వెళ్దాం మిట్టూ.”

“త్వరగా డేట్ ఫిక్స్ చేసుకుంటే నేను కూడా వెకేషన్ కు అప్లై చేస్తాను.” అప్పుడే స్నానం చేసిన  మిట్టు టవల్ తో బాడి డ్రై చేసుకుంటూ అన్నాడు.

“ఈసారి త్రీ వీక్స్ అయినా వెళ్ళాలి. జనవరి ఎండింగ్లో అయితే బావుంటుంది కదా! తిరునాళ్ళ కెల్లినట్టుగా జనం తోసుకుంటూ ఎయిర్ పోర్టు నిండా కనిపించరు. రష్ తగ్గి పోతుంది.”  మాట్లాడుతూ స్టాటిక్ తో ఎగురుతున్న హెయిర్ ను అద్దంలో చూస్తూ హెయిర్ స్ప్రే తో సవరించుకున్నాను.

“ఇండియాకు ఎప్పుడైనా ఆఫ్ సీజన్, రష్ తగ్గడం చూసావా లక్కు! ఎప్పుడూ సీజనే. నాకు జనవరి ఎండింగ్ లో టూ వీక్స్ దొరకొచ్చు. అంత కంటే ఎక్కువ దొరకదు. సో..ఒక వీక్ అక్కడ ఇంట్లోంచే పని చేస్తాను.”

“ఒకే. నాకు ఆ డేట్స్ లో లీవ్ దొరుకుతుందనే అనిపిస్తోంది. ఈ రోజే రిక్వెస్ట్ పంపుతాను. రాగానే టికెట్స్ బుక్ చేసుకుందాం. ఖతార్ లో వెళ్దామా! కంఫీగా ఉంటుంది.”

“ష్యూర్ లక్కు! సాయంత్రం నాకు క్లైంట్ తో మీటింగ్ ఉంది. ‘మిథున్ కాస్త ముందుగా రా నీతో మాట్లాడాలి’ అన్నాడు బాస్. లేటవుతోంది. టాక్ టు యు లేటర్. బై.” అంటూ నా చెంపపై కిస్ ఇచ్చాడు. ఒక చేతిలో బ్రీఫ్ కేసు, మరో చేతిలో కాఫీ మగ్ తో వెళ్ళిపోయాడు.

హడావుడిలో అయినా ప్రేమగా కిస్ ఇవ్వకుండా ఎప్పుడు వెళ్ళడు. నా రోజు అలా మొదలవడం నాకు మంచి శకునం లాగ అనిపిస్తుంది. ఇద్దరం ఆఫీసుకు రడీ అవుతూనే ఇండియా ప్రయాణం ప్లాన్ దిద్దుకుంటోంది. ఆఫీసులో అందరు  క్రిస్టమస్, న్యూయియర్ వెకేషన్ నుండి వచ్చేస్తారు గాబట్టి లీవ్ దొరుకుతుందని నమ్మకం ఉంది. అప్పుడే చేసిన వేజ్జి జ్యూస్ బాటిల్ లో పోసుకుంటుండగా ఫోన్ రింగయింది. ఎడం చేతిలో ఫోన్ బొటనవేలితో నొక్కి,

“హాయ్”

“లతికా! కమాన్, ఇట్స్ గెట్టింగ్ లేట్.”

“ఐ యాం ఆన్ మై వే లిజ్.” ఒక పది నిముషాలు లేటైతే చాలు ట్రాఫిక్ లో ఇరుక్కుని వర్క్ కు ఒకగంట లేటవుతుంది. అందుకే ఆ ఉరుకులు పరుగులు.

***************

ఇండియా ప్రయాణం ఫిక్స్ అయిపొయింది. ఇండియాకు తీసుకెల్లాల్సినవి, ఇండియా నుండి తీసుకు రావాల్సినవి, షాపింగ్ లిస్ట్ తయారు చేయడంలో నాకిక ఒక్క క్షణం కూడా తీరిక ఉండదు. కాస్త టైం దొరికితే చాలు నా మనసంతా ఇండియాలో ఫేమిలీ గురించి ఆలోచిస్తూనే ఉంటుంది. అటునుండి ఇటు, ఇటు నుండి అటు టెక్ట్స్ నడుస్తూనే ఉన్నాయి.

“ఇవి కొత్త ఫాషన్ అందరూ వేసుకుంటున్నారని కొనుక్కొచ్చాను. ఇది నీకు బావుంటుంది వేసుకో. నీ కిష్టమని షాహీ తుక్ రా చెసాను, ఇంకో ముక్క వేసుకో.” అమ్మ అనే మాటలు గుర్తు వచ్చాయి. అమ్మను మించిన ఆప్తులు ఎవరుంటారు ఈ ప్రపంచంలో. నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిండు  కున్నాయి.

‘ఇండియా వెళ్లి రెండేళ్ళు అయ్యింది. నందిక అక్కకు బాబు పుట్టాడు, వాన్ని చూడనేలేదు. కూతురు రష్మిమూడేళ్ళది. వాళ్ళకేమిటో పెళ్ళవగానే పిల్లలు పుట్టటం అయిపోతే ఆ చాప్టర్ అయిపోతుంది అనుకుంటారు. అన్నిగబగబా అయి పోవాలని ఆరాటం. రోహన్ బావది చాల మంచి మనసు. ఇద్దరు చక్కటి జోడి. అక్క ఆలోచనలకి నా ఆలోచనలకు చాలా తేడాఉంటుంది! ఏమిటో ఇండియా వెళ్ళే ముందు ఆలోచనలతో రెప్ప వాలదు.

మాల్ లో సేల్ ఉందని తెలిస్తే చాలు వెళ్ళకుండా ఉండలేను. ‘ఇది బావుంది ఇండియాలో

ఎవరికేనా ఇవ్వొచ్చు’ అనిపించి కొనేస్తాను. నాకు షాపింగ్ క్రేజ్ ఎక్కువని ఫ్రెండ్స్ కే కాదు కుటుంబంలో అందరికి తెలుసు. నన్ను ఏడిపిస్తారు కూడా. నాకు వాళ్ళ మాటలు విని విని అలవాటయి పోయింది.

“ఎల్లోడ్ లగేజ్ మాత్రమే తీసికేల్దాం. ఆలోచించి కొను.” మిథున్ హెచ్చరిస్తూనే ఉన్నాడు. నిజమే, కాస్త చూసి కొనాలి. లగేజ్ ఫుల్ అయితే ఐ యాం స్టక్ విత్ ఆల్ దోజ్ థింగ్స్. ఎనీవే హైదరాబాదు

లో దొరకని వస్తువంటూ లేదని తెలుసు అయినా ఈ రోజు వాణి ఫోను చేసి ఫేయిర్ ఫీల్డ్ మాల్ లో సేల్ ఉందనగానే వర్క్ నుండి ఆటే వెళ్ళాను.

‘అమ్మకు, అత్తమ్మకు ఈజిప్ట్ సాఫ్రాన్ చాల ఇష్టం మర్చిపోక ముందే తేవాలి. వెంటనే దగ్గరలోనే ఉన్న ఈజిప్తియన్ షాపుకు వెళ్లి పట్టుకొచ్చాను. క్లాజేట్ లో ఉన్న నా చీరలు, ఛుడీదార్లు అన్నీ సూట్ కేసుల్లో నింపాను. ఇండియాలో ఇంట్లో పని చేసే వాళ్ళకి, ఊర్లో అందరికి ఇవ్వొచ్చు. వాళ్ళు సంతోషంగా కట్టుకుంటారు. నా రెండు సూటుకేసులు నిండి పోయాయి. మిట్టుకు ఒక సూటుకేసు చాలు. ఒక్క సూటుకేస్ లో సగం చాలు మిథున్ బట్టలకు. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఈ మగవాళ్ళు లక్కీ అని. వేసుకున్నవే ఎన్ని సార్లు వేసుకున్న ఎవరూ పెద్దగ పట్టించుకోరు. అదే ఆడవాళ్లకు అమ్మో! ఒకసారి కట్టిన చీర రెండేళ్ళ తర్వాత కట్టినా ఎవరో ఒకరు చెవుల్లో ఉదేస్తారు. ఈ విషయంలో మెమొరీ చాల షార్ప్ గా ఉంటుంది.

“అవన్నీ ఇండియాలో ఇచ్చేయడానికా! కొత్తగానే ఉన్నత్తున్నాయి.” మిట్టూ ఊరుకోలేక అంటున్నాడని నాకు తెలుసు. కొన్ని సార్లు పిసినారి తనం చూపిస్తాడు.

“కొన్ని ఒకసారి తోడిగినవి, కొన్ని ఓల్డ్ ఫేషన్ వి, వాటిని ఇప్పుడు ఎవరు వేసుకోవడం లేదు. బట్టలు చిరిగే వరకు ఎవరు వేసుకోరు మిట్టూ. ఇండియాలో ఎవరికేనా ఇస్తే వాళ్ళు కొంతకాలం అయినా వేసుకోవాలి గదా! నేను శాపహాలిక్ నని మీరు అందరూ అంటారుగా, ఆ పేరు సార్థకం చేసుకుందామని అనుకుంటున్నాను.” నాకు కోపం వచ్చింది.

“కొన్ని వేసుకోకుండానే ఇచ్చేస్తున్నావు. అలా పడేసేటంత రిచ్ కాదోయ్!”

“మరీ ఓల్డ్ ఫేషన్ బట్టలు వేసుకునేటంత పూర్ కూడా కాదుగా. నేనేం చిన్న పిల్లను కాను.”

ఆ సాయంత్రం కూడా ఇండియా వెళ్ళే ప్లాన్ గురించే మా మధ్య చాటింగ్ జరిగింది.

“మద్రాస్ లో రెండు రోజులుండి అక్కడినుండి శ్రీలంక వెళ్దాం. అక్కడ నాలుగు రోజులకంటే ఎక్కువ అవసరం లేదట. టికెట్ బుక్ చేసుకుందామా? ఇండియా వెళ్ళాక షాపింగులు, డిన్నర్లు  తిరుగుతూ పోస్ట్ పోన్ చేస్తాం.” మిథున్ సోఫాలో కూర్చుంటూ అన్నాడు.

“నాకీ ట్రిప్ వెళ్ళాలని చాల ఉంది గాబట్టి మార్చి పోవడమనేది జరగదు. ఒక్క వారం ట్రిప్ వెళ్తాం. ఎంజాయ్ చేయడానికి మనకి ఇంకా రెండు వారాల టైం ఉంటుంది. ఒక వారం అత్తమ్మ దగ్గర మరో వారం అమ్మ దగ్గర ఉండొచ్చు. ఇండియా వెళ్ళాక మన శ్రీహరి టికెట్లు బుక్ చేస్తాడు. మిట్టూ! కొంత మనీ ట్రాన్స్ఫర్ చెయ్యవా! ఇండియాలో నేను చాల షాపింగ్ చేయాలి. మద్రాసులో చీరలు, హైదరాబాదులో నగలు చాల కొనాలి. రెండేళ్ళల్లో చాలా మారిపోయింది. సుమతి  ప్రతి సారి మద్రాసు నుండి కొత్త చీరలు తెచ్చుకుంటుంది ఎంత బావుంటాయో.” నాకైతే ఎప్పుడు మద్రాసు వెళ్తానా అని ఈగర్ గా ఉంది.

“ఇండియా అకౌంట్ లో డబ్బు ఉంది. ఇక్కడ ప్రతి క్లాజేట్ లో నీ బట్టలే. మళ్ళి ఏం కొంటావ్ లతికా.”  మిథున్ కు కోపం డోస్ ఎక్కువైతే నా పూర్తి పేరు పిలుస్తాడు. నేనూ అలాగే పిలుస్తాను.

“ఇండియా వెళ్లి రెండు సంవత్సరాలయింది. అయినా నీకు లేడీస్ బట్టలు, నగల గురించి ఏమీ తెలీదు. ఫేషన్ అస్సలు తెలీదు. నేను ఈసారి లేటెస్ట్ బట్టలు, నగలు తెచ్చు కుంటాను. ప్లీజ్ నో అనకు మిథున్.” నాకు ఏడుపు కూడా వస్తోంది నిజంగానే వద్దంటున్నాడని అతని తీరే చెప్తోంది.

కాని నా మాటలు వినగానే నో అనే శక్తి మనసులోంచి ఆవిరై పోయినట్లుగా “సరేలే” అన్నాడు. నాకు ఎగిరి గంతెయ్యాలనిపించింది.

***************

ప్రయాణం చేసే రోజు రానే వచ్చింది. సూట్కేసులు అన్ని క్వాడ్రూప్లేక్స్ తో ప్రెగ్నెంట్ ఉన్నట్టు ఫుల్ లోడై ఉన్నాయి. నాలుగు పెద్ద సూటుకేసులు, రెండు రోలాన్సు నా హీండ్ బాగ్ కూడా రోలాన్ కంటే కాస్త చిన్నగా మరో రోలాన్ లా ఉంది. అన్నింటినీ ఈడ్చుకుంటూ ఎయిర్ పోర్ట్ చేరాం. ఇండియా వెళ్తున్నామంటే ఈ మాత్రం లగేజ్ అవుతుంది.

ప్లెయిన్ లో నేను తెచ్చుకున్న బుక్స్ చదవ మనసు రాక, నిద్ర పోలేక పక్కనే హాయిగా నిద్ర పోతున్న మిట్టును చూసాను. దిండు తాకితే చాలు నిద్ర పోతాడు, లక్కి ఫెలో. ఇండియా వెళ్ళాక .. ఆలోచనే ఎంత బావుందో..

‘వంట చేసుకోవడం, గిన్నెలు కడుక్కోవడం, బట్టలు ఉతుక్కోవడం, ఐరన్ చేసుకో అక్కర్లేదు. ముఖ్యంగా ఇల్లు క్లీన్ చేసుకో అఖ్కర్లేదు. ఇష్టం లేకపోతే బట్టలు ఐరన్ చేయకుండా మానేజ్ చేయోచ్చు కానీ టాయిలెట్స్ క్లీన్ చేయడం అంత పాడుపని ఇంకోటి ఉండదు. పోయిన జన్మలో చేసుకున్న ఖర్మ అంటుంది రోజా. నిజమేనేమో! ఉదయం లేవగానే వర్క్ అంటూ పరు గేట్టక్కర్లేదు. కాలేజి రోజుల్లో లాగ రంగరంగ వైభోగంగా తింటూ షాపింగులు తిరగొచ్చు.’

మిట్టు కజిన్ సుహాస్ ఎయిర్ పోర్ట్ కు వచ్చి మమ్మల్ని పికప్ చేసాడు. సుహాస్ బి.యి. సెకెండ్ యియర్ చేస్తూ అమెరికా ఎగరడానికి రెక్కలు పెంచుకుంటున్నాడు. అమెరికాలో ట్రంపు అందరి ట్రంపు కార్డ్స్ ఇన్ వాలీడ్ చేస్తున్నాడు. ఈ అబ్బాయేమో అమెరికాలో తానేం చేయ బోతాడో ఫ్యూచర్ ప్లానంతా చెప్తుంటే నేను, మిట్టు జోగుతూ విన్నాం. ముందు తరం వాడు కదా హుషా రుగా ఉన్నాడు. ఈ రోజుల్లో అమెరికా గురించి ఆటో వాడికి, అడుక్కునే వాడిక్కూడ అన్ని తెలుసు. ఇల్లు చేరేసరికి అత్తమ్మ మేలుకునే ఉంది. మామయ్య లేచి వచ్చారు.

“ప్రయాణం బాగా జరిగిందా! లగేజ్ అంతా సక్రమంగా వచ్చిందిగా. బాగా అలసి పోయుంటారు. వెళ్లి రెస్ట్ తీసుకోండి.” మిట్టుకు దగ్గరగా వచ్చి భుజం మీద చెయ్యి వేస్తూ అన్నారు.

అత్తమ్మ దగ్గరగా వచ్చి మిట్టును ఆ తర్వాత నన్ను దగ్గరగా తీసుకున్నారు. ఫేస్ టైంలో చూస్తాం గాబట్టి మరీ అంతా షాక్ ఉండదు.

“రెండేళ్ళయింది మిమ్మల్ని చూసి. ఇద్దరి మొహాలు పీక్కు పోయాయి. ఆరెంజ్ జ్యూస్ తాగుతారా? ఆకలిగా ఉంటె ఫ్రూట్స్ తెస్తాను.” అత్తమ్మ కిచేన్ లోకి వేల్తుంటే…

“అమ్మా! ఇప్పుడవేమి వద్దు. అలసి పోయాం. పడుకుంటాం.” మిట్టు ఆవలింత తీస్తూ అన్నాడు. అందరం పడుకోవడానికి వెళ్ళాం.

మరునాటి నుండి మేము లేవడం వాళ్ళు పడుకోవడం – అలా రెండు రోజుల పాటు పరదేశీలను జెట్ లాగ్ అంటూ మమ్మల్నినిద్దరకు వదిలేసారు.

ఆ రోజు సాయంత్రం వంటింట్లోంచి ఘుమఘుమ వాసనలు ముక్కు పుటాలను అదర గొట్టేస్తు న్నాయి. నేను వంటింట్లో కేళ్ళాను. లక్ష్మి వంట చేస్తోంది..

“లక్శ్మీ బాగున్నావా? ఏం చేస్తున్నావు?” రొజూ వంటపని, ఇంటిపని చేస్తుంది. డిన్నర్ త్వరగా వండి టేబుల్ పై ఎరేంజ్ చేసి వెళ్లి పోతుంది.

“బాగున్న. నువ్వేట్లున్నవు తల్లి? శాన దినాలయే సూసి. నీరజమ్మ మసాల కోడి, బెండకాయ

ఏపుడు, గుమ్మడికాయ ఒడియాలు తయ్యార్ వెట్టమంది. జొన్న రొట్టెలు సెయ్యిమంది. కోడి కూర పసందుగ తింటరని అమ్మ సెప్పింది.”

“వాసన భలే వస్తోంది. నీ వంటలు మా అందరికి ఇష్టమే. నీ పిల్లలు బాగున్నారా?”

“మీ అందరి దయ. బాగనే ఉన్నరు. బుడ్డోడు రెండు రోజులు జేరమొచ్చి ఇస్కూలు డుమ్మ గొట్టిండు. సుసీల గూడ ఇస్కూల్ పోతది.”

“పిల్లల్ని చదివిస్తున్నవు, చాల మంచి పని.”

“మీ బాంచను తల్లి, నీరజమ్మ సుసీలను గూడ సదివి పియ్యి అని సెప్తే అది మల్ల పోవుడు మొదలు వెట్టింది.”

“మ్..మ్..డిన్నర్ కు నేను రడీ. వాసనలు జటరాగ్నిని పొంగిస్తున్నాయి.” అంటూ మిట్టు  అప్పుడే ఇంట్లోకి వచ్చాడు.

*****************

మరునాడు మమత వదిన కుటుంబంతో చైనీస్ రెస్టారెంట్ లో డిన్నర్ కు ప్లాన్ వేసుకున్నారు. మమత వదినకు తమ్ముడంటే ప్రాణం. నేను మధ్యహ్నం టీ తాగడానికి వంటింట్లో కెల్లాను.

“లక్ష్మీ, నాక్కాస్త టీ పెట్టిస్తావా!” లక్ష్మీ మమ్మల్ని ఏ పని ముట్టుకోనివ్వదు.

వరండాలో బట్టలు మడత పెడ్తున్న లక్ష్మి ఆ పని పక్కన పెట్టి, ”మసాల టీ పెట్టనా తల్లి.”

“అత్తమ్మకు కూడా పెట్టు, లేచే వేళ్ళయింది.”

“నీరజమ్మకు రోజు చేసే చాయ్ చేస్త. మసాలాలు పసందు సేయ్యదు.”

“నాక్కూడ అదే పెట్టు, రెండు రకాలెందుకు.”

“ఒక్క సెకన్ల అయిపోతది. నీగ్గావాల్సింది నీకు జేత్త, నీరజమ్మ గ్గావాల్సింది నీరజమ్మకు జేత్త. నువ్వట్ట గూకోని సూస్తుండు. మురుకులు, ఓడప్పలు తెచ్చియ్యనా తల్లి. మీరు ఒస్తరని ఇన్నప్పటినుండి నీరజమ్మ ఆరాటం జూడాలె.” ఎంతో ప్రేమగా చెప్పింది. మేము వస్తున్నామని

ఎప్పటిలాగే ఈసారి కూడ పది రకాల స్నాక్స్ చేయించింది అత్తమ్మ. ఇక్కడ అత్తమ్మ, అక్కడ అమ్మ ఇద్దరూ అంతే మాకోసం ఏవేవో చేస్తారు. ఎంత ప్రేమ వాళ్ళకి, నేను అదృష్టవంతురాలిని.

“నేను తీసుకుంటానులే నువ్వు టీ పెట్టివ్వు.” ఆ పక్కనే షెల్ఫ్ మీద ఉన్న బాక్స్ లోంచి నా కెంతో ఇష్టమైన మురుకులు తీసి ఓ నాలుగు ప్లేటులో పెట్టుకున్నాను.

‘టింగ్’ నా సెల్ లో మెసేజ్ వచ్చుంటుంది, నా సెల్లో మెసేజెస్ చూడటం, డిలీట్ చేయడంలో మునిగి పోయాను. ఇంతలో అత్తమ్మ వచ్చి నా పక్కనే ఉన్నకుర్చీలో కూర్చింది.

“లక్ష్మి భర్త ఏం చేస్తాడత్తమ్మా?”

“ఆటోరిక్షా ఉంది. కానీ ఈ రోజుల్లో ఊబర్ వచ్చాక ఆటోరిక్ష గిరాకి బాగా తగ్గి పోయింది, లక్ష్మి  సంపాదన మీదే నడిపిస్తున్నది.” కాస్త గొంతు తగ్గించి అంది అత్తమ్మ.

నీటుగా మడత బెట్టిన బట్టలు తీసికెళ్ళి లోపల పెట్టి వచ్చి టేబుల్ కు అవతలి వైపు గోడ

కానుకొని నిలబడింది లక్ష్మి. మొహం వాడిపోయి ఉంది.

“లక్ష్మీ, లంచ్ తిన్నావా?’ అత్తమ్మ అడిగింది.

“ముద్ద దిగుతలేదమ్మ” అంటూ చీర కొంగుతో కళ్ళు తుడుచుకుంది.

“ఏమైందే? వంట్లో బావుందా? ఇంటి దగ్గర అంత బాగున్నారా?” అడిగిన అత్తమ్మ వైపు చూస్తూ,

“నా పెనిమిటి ఎల్లుండి ఊర్కి పోతుండు.” లక్ష్మి ఏడుస్తూ అంది.

“రాఘవులు ఊరికి పోతున్నాడా? నువ్వెందుకు ఏడుస్తున్నావు?” అత్తమ్మ లేచి లక్ష్మి భుజం తట్టింది. లక్ష్మి కుటుంబాన్ని ఇంట్లో పని చేయడానికి ఏడేళ్ళ క్రితం ఊరినుండి తీసుకొచ్చారు. కొన్నాళ్ళు  గేటు పక్కనే ఉన్న  రెండు గదుల ఇంట్లో ఉన్నారు. ఆ తర్వాత కాస్త దూరంలో ఉన్న లో ఇన్ కమ్ కాలనీలొ ఒక ఇల్లు ఇప్పించాడు మామయ్య. చాల కాలం నుండి ఉంది గాబట్టే ఇంట్లో ఎవరికి ఏం కావాలో లక్ష్మికి బాగా తెలుసు. అత్తమ్మ, మామయ్యది దయార్ద్ర హృదయం. లక్ష్మిని పనిమనిషిగా చూడరు. లక్ష్మి కుటుంబాన్ని ఎన్నో సార్లు అవసరానికి ఆదుకున్నారు. ‘అలాంటి మంచి మనసున్న అత్తమ్మ, మామయ్య ఉండటం నా  అదృష్టం’ అనుకుంటాను.

కాళ్ళు ముడుచుకుని నేల మీద కూచున్నలక్ష్మి అత్తమ్మ వేపు చూస్తూ కళ్ళు తుడుచుకుని

ముక్కు చీదింది.

“నా పెనిమిటి కిడ్నిఅమ్ముతడంట. ఊర్లె పటేల్ కు కిడ్నీలు పని జేస్తలేవంట. డాకుటరు అందరికి రెండుంటయి గాని ఒకటి ఉంటె చాలు బతుకుతరు అని సెప్పిండట. ఒక కిద్నికి

రెండు లక్షల రూపాయిలు ఇస్తరట. ఆ పైసలతోటి బిడ్డకు కాలు బాగా జేపిస్తడట అయినంక లగ్గం జేస్తడట.”

అత్తమ్మ లక్ష్మి వీపు తట్టగానే లక్ష్మి కొంగుతో మొహం కప్పుకుని కొంచెం సేపు ఏడ్చి మళ్ళి చెప్పడం మొదలు పెట్టింది.

“ఊబర్ నడపాలంటే మస్ట్ పైసలు గావాలంట. ‘ఈ ఆటో మెడకు బండరాయి కట్టుకొని ఉరుకు తున్నట్టే  ఉంది. వచ్చింది చేతికి మూతికే సరి పోతలేదు. బిడ్డ కాలు ఆపరేషన్ ఏం బెట్టి చేపిచ్చేది. ఈటన్నిటికి పైసలు గావలె. ఒక్క కిడ్ని పోతె ఏందే, మనందరి బతుకులు సుదు రాయిస్తయి.’ అంటున్నడు. సుసీల ముట్లకొచ్చింది దానికి లగ్గం జేయ్యాలని షెప్పిన గాని పెయ్యిల ఉన్నవి అమ్ముకోమంటనా! ఎంత జెప్పినా ఇంట లేడమ్మా.” మళ్ళి ఏడవడం మొదలు పెట్టింది.

“ఎవరే మీకీ వార్తలిచ్చే వాళ్ళు?” అత్తమ్మ కోపంగా అడిగింది.

“రాఘవులు చెల్లెలు రామపురంల ఉంటది. అన్నకు ఎక్కిస్తున్నది. రాత్రి పగలు అదేమాట. ఇంటందుకు బాగనే ఉంది ఈన కేమన్నఅయితే నేను, పిల్లలు ఆగమయిపోతం. మా గతేం గాను!” లక్ష్మీ ఏడుపు ఆపలేదు.

“ఇవ్వాళ్ళ మేము డిన్నర్ కు బయటకు పోతున్నం నీకు వంట పని లేదు. నువ్వెళ్ళి రాఘవులుని తీసుకొని రా. సార్ తో మాట్లాడమను.” అత్తమ్మ లక్ష్మిని ఓదార్చి ఇంటికి పంపింది.

మేమున్నని రోజులు మామయ్య చాల వరకు ఇంట్లోనే ఉంటారు. వాళ్ళ కార్డు గేమ్స్, క్లబ్ మీటింగ్స్ చాల వరకు మానేస్తారు. ఆరోజు మామయ్య త్వరగానే ఇంటికి వచ్చారు. అందరూ కూర్చుని తీరిగ్గా మాట్లాడుకుంటున్నాం. నా  మనసులో లక్ష్మి మాటలు తుఫాన్ లా కదులు తున్నాయి. కాసేపట్లోనే లక్ష్మి భర్త రాఘవులుతో వచ్చింది.

“నమస్తే సార్.” చేతులు జోడించి నమస్కరించి రెండు చేతులు ముడుచు కున్నాడు రాఘవులు

అత్తమ్మ అన్ని విషయాలు ముందుగానే చెప్పడం మూలాన మామయ్య రాఘవులుని చూడగానే,

“ఏం రాఘవులు ఎట్లున్నావు? నీ ఆటో ఎట్ల నడుస్తున్నది?” చేతిలో పేపరు పక్కన పెడ్తూ అడిగాడు.

“ఆటో సంగతి మీకు తెల్వంది ఏముంది సార్. ఊబర్లు గాలి దుమారమోలె ఒచ్చినవి. ఆటోలు ఎండుటాకులోలె ఎగిరి పోయ్యినట్టె మాయమైనవి. గిరాకీలు ఏం రావుసర్. చేతి ఖర్చులకే ఎల్త లేదు.” దిగులుగా అన్నాడు.

“గిరాకీలు ఒస్తలేవని కిడ్ని అమ్ముకుంటున్నవా?” మామయ్య గొంతు కాస్త పెద్దగ వినిపించింది.

“ఒక్క కిడ్నితో బెఫికరుగ బతుకొచ్చని డాక్టరు ఖరారుగ సేప్తున్నడు. ఈ సంగతి బయట తెలిస్తే పోలీసులతోటి అంత ఖరాబయితది సర్.” భయభయంగా నసిగాడు.

“నేనేం చెప్పనులే. ఏం బేరం చేసుకున్నావు?”

“రెండు లక్షల రూపాయలు ఇస్తరట. ఈడోచ్చింది సుశీలకు లగ్గం జెయ్యిమని లచ్చిమి ఊకే అంటున్నది. ఒంకర కాలుదాన్ని జేసుకొని సుఖపెట్టేటోడు ఈ రోజుల్ల ఎవడుంటడు సర్! ఆపరేషన్  జేస్తే కాలు బాగయితదట, చాల పైసలు గావలె. ఆటో తీసేస్తే ఒక్క పైస రాదు. ఊబర్ తీసుకుందామంటే ముందు పదిహేనువేలు కడ్తె కారిస్త అంటున్నడు. ఊబర్ నడుపంగనే పైసలు రాలవు గద సార్, శేతికోస్తందుకు రెండు నెలలన్న అయితది. కొంచెం సొంచాయించినంక ఒక్క కిడ్ని తోనే పనెల్తుంటే రెండోది ఉట్టిగెందుకు- మస్తు పైసలిస్తున్నరు. దానికి లగ్గం జేసి, బుడోనికి సదువు సెప్పిస్త. ఇప్పుడు మీరే సేప్పన్రి, నేను ధిమాక్ తోనే సొంచాయించిన గద.”

లక్ష్మి ఏడుస్తూ “ఈన పానాలకేమన్న అయితే నేను, నా పిల్లలు ఆగమై పోతం గదయ్య.”

“ఏహే ఊకే ఏడ్వకు. నాది గట్టి పానం, ఫిఖర్ జెయ్యకు.”

దూరంగా కూర్చున్న నాకు ఇదంతా ఒక కలలా ఉంది. ‘చనిపోయాక మీ ఆర్గన్స్ డొనేట్ చేసే ఉద్దేశ్యం ఉంటే ఈ ఫారం పూర్తి చేయండని అమెరికాలో కొన్ని సంఘాలు ప్రచారం చేస్తాయి. అది ఒక ప్రపంచం, ఇది మరో ప్రపంచం. బ్రతికుండగానే ఆర్గన్స్ డబ్బుకు అమ్మడమేమిటి? ఎంత దారుణం? కష్ట పడినా పేదరికంలోంచి బయట పడలేక పోతున్నారు. ఇదీ ఒక దారేనా!’ నాకు  కడుపులో దేవినట్టుగా అయ్యింది. అత్తమ్మ నా వేపు చూసి వెంటనే,

“లతికా! సిసింద్రి వచ్చే టైం అయ్యింది. వచ్చిందంటే నిన్ను వదలదు. నువ్వు వెళ్లి రడీ అవ్వు.” సిసింద్రి అంటే మమత వదిన కూతురు అన్య, తన చిలిపి తనం గురించి అత్తమ్మ చెప్తూంటే నేను పెద్దగా నవ్వేసాను.

“అరే రాఘవులు, నీకు ఊబర్ కు కావాలంటే మిత్తి లేకుండ నేను పైసలు ఇస్తను, నీకు సుదిరినప్పుడే  పైసలు ఇద్దువు గాని. సొంచాయించుకో.”

నేను లోపలి వెళ్తూ అదంతా విన్నాను. నాకు ఏడుపు వస్తోంది. ఏదో బాధ సలుపుతోంది.

మిట్టు హుషారుగా ఈల వేస్తూ రడీ అవుతున్నాడు. “లక్కూ! మన సిలోన్ ట్రిప్ కి డేట్స్ చెప్తే టికెట్లకు పే చేసెయ్యొచ్చు.” విజిల్ ఆపి ఒక పక్కగా కూర్చున్న నన్ను చూసాడు.

“ఏమైంది? అలా ఉన్నావేమిటి? ఒంట్లో బాలేదా?” గాబరాగా అంటూ నా పక్కనే మంచంపై కూర్చున్నాడు.

“నా మనసేం బాగాలేదు.” ఆపుకోలేని బాధ, అంత బాధ ఎందుకు కలుగు తోందో అర్థం కావడం లేదు. లక్ష్మి కథ నన్ను ఇంత బాధ పెద్తోండా! మిట్టు నన్ను  దగ్గరగా తీసుకుని “ఏమైంది” గాబరాగా అడుగుతున్నాడు.

అంతలోనే ఆన్య పరుగెత్తుకొచ్చి “అత్తా! ఈ మల్లె పూవులు నీకోసం.” అంటూ దండ ఇచ్చి “రా పోదాం” అంటూ నా చెయ్యి పట్టుకుని లాగింది. వచ్చినపుడల్లా నన్ను వదలకుండా నీడలా తిరుగుతుంది.

“వచ్చాక మాట్లాడుకుందాం పద.” మిట్టు నా మరో చెయ్యి పట్టుకుని “నీ కిష్టం అని అమ్మ చైనీస్ రెస్టారెంట్ పిక్ చేసింది.”

ఇంటికి వచ్చాక ఆ రాత్రి “లక్కూ! ఇప్పుడు చెప్పు ఏమయింది? అక్కడ ఫుడ్ కేలుకుతూ సరిగ్గా తినలేదు.”

నన్ను దగ్గరగా తీసుకున్నాడు. అతని ఛాతిపై వాలిపోయి చాల ఏడ్చేసాను. ఏడుపు కాస్త తగ్గాక లక్ష్మి  కథ అంతా చెప్పాను.

“ఇది చాల అన్యాయం. ఇల్లీగల్ అని తెలిసినా భయం లేకుండా ఈ కిడ్ని వ్యాపారాలేమిటి! అక్క డక్కడా రహస్యంగా ఇలా జరుగుతుంటాయని విన్నాను కానీ ఇప్పుడు రాఘవులు చేస్తున్నా డంటే నమ్మ బుద్ధి కావడం లేదు. లక్ష్మి ఎంతో కాలంగా మనకు పని చేస్తోంది. మన పెళ్ళికి ఆ కుటుంబంవాళ్ళు అందరూ చాల పని చేసారు.” బాధగా అన్నాడు.

“మామయ్య ఊబర్ కొనడానికి ఇంటరెస్ట్ ఫ్రీ లోన్ ఇస్తానన్నాడు. మనం కూడా ఏమైనా హెల్ప్ చేద్దాం!” సాలోచనగా ఉన్న మిట్టు మొహంలోకి చూసాను.

“నాక్కూడా హెల్ప్ చేయాలని ఉంది లక్కు…”

మిట్టు గొంతు వినగానే నాకు తెలిసి పోయింది మనసులో ఏముందో, ఇంకో ఆలోచన రాక ముందే,

“మనిద్దరికీ మంచి జాబులున్నాయి. వాళ్ళకు హెల్ప్ చేస్తే మనకేమి ఇబ్బంది ఉండదు.” గబగబా అనేసాను.

“నీ షాపింగ్ ..ఇల్లు కొనడం.. బిజినెస్ ” ఆలోచనలోంచి చిన్నగా నసిగాడు మిథున్.

“నాకు ఇప్పుడప్పుడే ఏమి కొనుక్కోవాలని లేదు. నా దగ్గర చాల బట్టలు, నగలు ఉన్నాయి. నాకు ఉన్నవి కాక అత్తమ్మ, అమ్మ, నందిక అక్క కొని పెట్టినవి చాలా ఉన్నవి. ఈసారి మద్రాసు, సిలోన్ ట్రిప్ కూడా వద్దు. మనమేలాగు పెద్దిల్లు ఇప్పుడప్పుడే కొనొద్దనుకున్నాము గదా! బిజినెస్ మాత్రం మనం అనుకున్నట్టుగానే స్టార్ట్ చేద్దాం.”

“బిజినెస్ అంటే మనం కాస్త బాకప్ మనీ ఉంచుకోవాలి. రిటైర్ అయ్యాక నాన్నను ఇబ్బంది పెట్టొద్దనుకున్నాను. రాఘవులుకు ఇవ్వాలనుకున్న డబ్బు నాన్నకు ఇస్తే నాన్నే చూసు కుంటారు. రేపు నాన్నతో మాట్లాడుతాను.”

“మన బిజినెస్ కు మన జాబులే బేకప్. రాఘవులు సంగతి మామయ్య చూసుకుంటే ఇంకా మంచిదే కానీ మామయ్య ఆరోగ్యం అంత బావుండదు. ఈ పనులతో అలసి పోతారేమో.”

“మనం ఉన్నప్పుడే లక్ష్మి బిడ్డకు సర్జరీ అయ్యే ప్లాను వేద్దాం. దాంతో పెద్ద పని అయిపోతుంది. మిగతా పనులు నాన్న చూసుకుంటారనే ధైర్యం నాకుంది..”

“అంత తొందరగా ఎలా అవుతుంది!”

“చాల మంది డాక్టర్లు మన బంధువులు, స్నేహితులు. నాన్నకు అందరూ తెలుసు. మనం కాస్త పనులన్నీ ఫాస్ట్ ఫార్వర్డ్ మోషన్ లో చేసి చూద్దాం.”

నాకైతే చాలా సంతోషంగా ఉంది. మరునాడు పొద్దున్న బ్రేక్ ఫాస్ట్ అవగానే  మిట్టు మామయ్యతో మాట్లాడాడు. మామయ్య  ఒప్పుకుంటాడని తెలిసినా నాకు గాబరాగా ఉంది. కాసేపట్లోనే మిట్టు వచ్చి

“లక్కూ ! నాన్న రమ్మంటున్నారు. అమ్మ కూడా అక్కడే ఉంది.”

నాకు కాస్త టెన్షన్ గా ఉంది, వెళ్లి మిట్టు పక్కనే కూర్చున్నాను.

“మీరు రాఘవులుకు సహాయం చేయడం మంచిదే. చాల నమ్మకస్తులు, మనల్ని నమ్ము కున్నారు. కాని మీరు త్వరలో కంపెని ఓపెన్ చేయబోతున్నారు. ఇల్లు కొనుక్కోవాలి. ఈలోగా పిల్లా, జెల్లా వస్తే అప్పుడు ఖర్చులు బాగా ఉంటాయి. మీరు బాగా ఆలోచించుకోండి.” అత్తమ్మ అంది.

“అమ్మ చెప్పింది నిజమే. మీరు కంఫర్టబుల్ గా సెటిల్ అయ్యాక ఇలాంటి వాటికి కంట్రిబ్యూట్

చేయోచ్చు. వాళ్ళకు మరీ అవసరమయితే నేను కొంతవరకు సర్డుతాలే. మంచి నియ్యత ఉన్న మనుషులు. మీరు కమ్మిట్ ఆయేముందు కాస్త ఆలోచిచుకోండి.” ఎంతో కేరింగ్ గా అన్నారు మామయ్య .

“నాన్నా! మీరు అక్కను డాక్టరు చదివించారు, నన్ను ఢిల్లీ లో కాలేజికి పంపి చదివించారు. చాల చేసారు. మీరింక ఏ ఖర్చులు పెట్టొద్దు. ఇప్పుడు లక్ష్మికి ఇవ్వబోయే డబ్బు  ఖర్చులన్నీ నేను చూసుకుంటాను. మీరిక మీ ఆరోగ్యం గురించి ఆలోచిచుకోవాలి. మీరు, అమ్మ ఇప్పుడు ప్రశాంతంగా గడపండి. మా ఇద్దరికీ మంచి జాబులు ఉన్నాయి. ఇప్పుడున్న టౌన్ హౌస్ లోనే ఇంకొన్నాళ్ళు ఉండాలని ఉంది. ముందు కంపెని స్టార్ట్ చేస్తాం అది పికప్ చేసాక ఇల్లు కొంటాం. రాఘవులుకు హెల్ప్ చేయాలని మా ఇద్దరికి ఉంది. కిడ్నిఇవ్వడం లాంటి పిచ్చి పనులు చేయొ ద్దని చెప్పండి. అమ్మా! నువ్వేమంటావు?”

“మీ ఆలోచనలు వింటూంటే గర్వంగా ఉంది మిట్టూ. నీకు తోడు లతిక- మీ ఇద్దరినీ చూస్తుంటే  చాల సంతోషంగా ఉంది.” అత్తమ్మ కళ్ళల్లోంచి వచ్చే నీటిని కొంగుతో అద్దుకున్నారు.

“మొదలు ఊబర్ తీసుకొని పని మొదలు పెట్టమని రాఘవులుకు చెప్పాలి. ఒర్తోపెడిక్ సర్జన్ రంగాచారి మనకు తెలిసిన మనిషే. మంచి సర్జన్ అని పేరుంది. నేను ఫోన్ చేసి మాట్లాడి వివరాలు తెలుసుకుంటాను. చంద్రశేఖర్ కొడుకు గౌతమ్ నీకు గుర్తుందా మిట్టు! నీ హైస్కూల్ ఫ్రెండ్, ఇప్పుడు ఇరవై కార్లు కొని ఊబర్ బిజినెస్ చేస్తున్నాడు. నువ్వొకసారి ఫోన్ చేసి చూడు పనయి పోతుందేమో. లేక పోతే ఇంకేవరినన్న చూద్దాం. ఐ యాం ప్రౌడ్ ఆఫ్ యు బోత మై చిల్రన్.” మామయ్య గొంతులో సంతోషం, గర్వం స్పష్టంగా వినిపించాయి.

ఆ మరునాడే మామయ్య, మిట్టు కలిసి ప్లాన్ అమలులో పెట్టారు. రాఘవులు కిడ్ని ఇచ్చే ప్లాన్ అంతా రద్దు చేయించారు. మిట్టు గౌతమ్ కు ఫోన్ చేసినపుడు హైస్కూల్  రోజుల గురించి చాల సేపు మాట్లాడుకున్నారు. వెళ్ళే లోగా ఒకరోజు భోజనానికి రమ్మని పదే పదే చెప్పాడట. గౌతమ్ ఊబర్ ఇచ్చే ఏర్పాటు చేస్తాన్నానని అనగానే అందరికి హేప్పిగా అనిపించింది. అటో అమ్మేసి ఊబర్ కు డౌన్ పేమెంటు ఏర్పాటు చేసారు నా హీరోలు ఇద్దరు.

“నాకు మనసు నిలకడగ ఉంటలేదు, రాఘవులుకు ఇదంతా కల పడ్తున్నట్టే  ఉందంటు న్నడు.” పదే పదే అంటూ లక్ష్మి ఎంత వద్దన్నా వినకుండా మాకందరికి దండాలు పెడ్తోంది.

ఆ రోజు లక్ష్మి సుశీలనుతన వెంట పనికి  తీసుకొచ్చింది. కాస్త నలుపు ఉన్నా మోహంలో కళ ఉంది. బిడియంగా తల్లి పక్కన నిలబడి మాకు నమస్కారం పెట్టింది. మనిషి మనసు చస్తే అందం ఉన్నా లాభం లేదు.

“అందరు నవ్వుతరని ఎక్కడ్కి వోదు. రాఘవులు బిడ్డంటే పానం బెడతడు.”

“ఏం చదువుతున్నవు సుశీలా?”

“సెవెన్త్ క్లాస్ మేడమ్.” తలోంచుకునే జవాబు చెప్పింది.

“మంచిగ చదువుకొంటే ఏదైనా జాబ్ చేసుకోవచ్చు.” సరే అన్నట్టు సుశీల తలాడించింది. పద మూడేళ్ళ అమ్మాయికి జీవితంలో ఆశ చావకూడదు. లక్ష్మికి పనిలో సాయం చేస్తోంటే నేను చూస్తూ ఉన్నాను. కుడి వైపుకు మోకాలు బాగా బెండ్ అయి వంగి నడుస్తుంది. ఎడమ వైపు హిప్ ఎత్తుగా ఉంది.

ఆ తర్వాత ఒకరోజు …

డాక్టర్ రంగాచారి సుశీలను టెస్ట్ చేసి, “మోకాలు దగ్గర బోన్ కాస్త పక్కకు తిరిగి ఉంది. నొప్పి  రాకుండ కాలును హిప్ ను తిప్పి నడవడం మూలాన హిప్, కాలి షేప్ అలా కనబడ్తోంది. అదే అలవాటయి పోయి షేప్ అలాగే  పెరిగింది. నాటే మేజర్ ప్రాబ్లం. ఇట్ విల్ బి డన్. తర్వాత ఫిజికల్ తెరపి చేయిస్తే కొంత టైం పట్టినా నార్మల్ అవుతుంది.” అని హామి ఇచ్చాడు.

చిన్నప్పటినుండి అలాగే నడుస్తూ కుంటి పిల్ల అనుకున్న సుశీలకు అదేమంత పెద్ద సమస్య కాదని అంత వరకు తెలియదు. వారం రోజుల తర్వాత సర్జరీ అయ్యింది. సర్జరీ అయిన మూడో నాడే ఇంటికి పంపి తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలు చెప్పారు. అనుకున్నదాని కంటే ముందుగానే పనులన్నీ అయి పోయాయి. అందరికి సంతోషంగా ఉంది.

బిడ్డ కాలు బాగు చేయిస్తున్నారని తెలియగానే లక్ష్మి, రాఘవుల సంతోషం చెప్పనలవి గాదు. కుటుంబంలో ఒక్కొక్కరి కాళ్ళ మీద పడి దండాలు పెట్టారు. వాళ్ళ జీవితంలో ఈ మార్పు  వారి జీవితాల్నె మారుస్తుందని తెలిసి నాకు చాల సంతోషంగా, తృప్తిగా అనిపించింది.

అమ్మా, నాన్న అక్క ఈ వార్త విని దిగ్భ్రమ చెందారు. వాళ్లు మామయ్యలాగే బాగా ఆలోచించు కోండి అంటూ పదే పదే చెప్పారు. కానీ నేను, మిట్టు ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసాం. ఆ తర్వాత అందరూ మా మనసు మార్చాలని ప్రయత్నించలేదు.

నేను, మిట్టు అమ్మ వాళ్ళింట్లో వారం రోజులు హర్రి బర్రీ లు లేకుండా ఫెమిలీతో గడిపాం. రాఘవులు తన ఊబర్ లోనే మమ్మల్ని అన్ని చోట్లకు తీసుకెళ్ళాడు. తిరుగు ప్రయాణం రోజు ఊబర్ లోనే ఎయిర్ పోర్ట్ లో డ్రాప్ చేసాడు.

ఈ జీవితం చాల విచిత్రమైంది. రాఘవులు ‘తాగి డబ్బు వృధా చేసేవాడు కాదు, సోమరిగా

రోజులు దోర్లించేవాడు కాదు, తాగుబోతు కాదు. అందని ఆశల కోసం ఎగబడేవాడు అంతకన్నా కాదు. కష్టపడి పని చేసి బాగుపడాలని కోరుకునే వాడే అయినా జీవితం వారికి కొన్ని దారులు  మూసేసింది. లక్ష్మి కష్ట పడి పని చేస్తుంది. మంచి మనసుతో జీవిస్తోంది కానీ చాలా డబ్బు కావాలని భర్తను వేధించదు. ఇలాంటి వారికి కాస్త సహాయం చేసి వాళ్ళు నవ్వుతూ సంతోషంగా ఉంటె నాకు తృప్తిగా ఉంది.

ఎయిర్ పోర్టులో గేటు దగ్గర సీట్లో కూర్చుని నేను, మిట్టు జరిగినవి నెమరు వేసుకుంటున్నాం.

“శాపహాలిక్ లో ఇంత దయ ఉందని నాకు తెలీదు. లతిక బదులు నీ పేరు కరుణ ఉంటె బాగుండేది.” నవ్వుతూ అన్నాడు మిథున్.

“పో..మిట్టూ-. ఈసారి మన ఇండియా ట్రిప్ చాలా బావుంది కదూ. నాకైతే ఎంతో సంతోషంగా ఉంది. లక్ష్మీ ఫేమిలీలో అందరూ ఎంత హేప్పిగా ఉన్నారు! మనం ఎవ్రీ ఇయర్ కాకుండా ఎవ్రీ అదర్ ఇయర్ ఇండియా వద్దాం. ఇండియా వచ్చినపుడు ఒక ఫెమిలికి హెల్ప్ చేద్దాం.” నా మనసంత తేలికగా ఉంది. ఇంతకు ముందు నాకిలాంటి ఆలోచన ఎందుకు రాలేదో!

“ప్రతిసారి కిడ్నీ ఇవ్వాలని అనుకునేవాళ్లు దొరకాలంటే కష్టమే!” మిట్టు జోకింగ్ గా అంటున్నా డని నాకు తెలుసు.

“సేం టైప్ ఆఫ్ హెల్ప్ అని నేనడం లేదు. ఒకరికి చదువు చెప్పించడమో, హెల్త్ విషయంలో చేయూత నీయడమొ చేయోచ్చు. చిన్న హేల్పైనా సరే అది వాళ్ళ జీవితాన్నే మార్చేస్తుంది.”

“నాక్కూడా తృప్తిగా ఉంది. మే బి వుయ్ విల్ డు సంథింగ్ లైక్ దట్. అమ్మ అన్నట్టు పిల్ల, జెల్ల వస్తే ఏం చేద్దాం.” సడన్ గా అలా అనేసరికి నాకు నిజంగా చాల సిగ్గేసింది.

_________  సమాప్తం __________

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

చీకటి మూసిన ఏకాంతం – 1

రచన: మన్నెం శారద

 

డిసెంబరు నెల చివరి రోజులు

ఆరు గంటలకే చీకటి అన్ని దిక్కుల్ని ఆక్రమించుకునే ప్రయత్నం చేస్తోంది.

డిస్పెన్సరీలో కూర్చుని పేషెంట్స్‌ ని చూస్తోంది డాక్టర్ నిషాంత.

పేషెంట్సు కూడా చాల తక్కువగా వున్నారు.

వింటర్ డాక్టర్స్‌ కి చాల డల్ సీసన్.

వర్షాకాలంలో నీటి కాలుష్యంతో వచ్చే జబ్బుల్నుండి బయటపడి కొంచెం హాయిగా జీవిస్తుంటారు ప్రజలు. కారణం కొంత చల్లని వాతావరణం, వరదల వలన వచ్చిన నీరు నిలకడగా నిలిచి కొంత సెడిమెంట్ కావడం. ఈ రెండే కాకుండా తాజా పళ్ళు, కూరగాయలు, ఆకుకూరలు విరివిగా అందరికీ అందుబాటులో లభించడం.

ఒక పది పర్సెంట్ క్రానిక్ పేషెంట్సు తప్ప ఇతర పేషెంట్లు లేకపోవడం, వచ్చిన కేసుల్ని చూసి ప్రిస్క్రిప్షన్స్ రాసి మెడికల్ జర్నలొకటి తిరగేస్తూ కూర్చుంది నిశాంత.

ఇల్లూ, హాస్పిటలూ ఒకటే అయినా.. పేషెంట్సు లేరని ఇంట్లోకి వెళ్ళిపోయే అలవాటామెకి లేదు. పేషెంట్సు లేకపోయినా రాత్రి తొమ్మిది గంటలవరకూ ఆమె ఆ సీటు నంటిపెట్టుకునే వుంటుంది.

అక్కడున్నంతవరకూ ఆమె ఒక డాక్టరు.

తొమ్మిది దాటేక ఆమె ఇంట్లోకి ప్రవేశిస్తుంది. అప్పుడే ఇంటి వ్యవహారాలు గానీ, తన గురించి గాని ఆలోచిస్తుంది.

చాలా మంది లేడీ డాక్టర్లు, లాయర్లు పేషెంట్సు, క్లయింట్సుని బెంచీల మీద పడిగాపులు పడేట్లుగా చేసి  టీ.వి. చూడటం. భర్తా బిడ్డలతో కబుర్లు చెప్పడం లాంటివి చేస్తుంటారు. నిశాంతకు ఆ తరహా వ్యక్తుల్ని చూస్తే పరమసహ్యం. తమకి ఫీజులు చెల్లించి తమ జబ్బుల్ని నయం చేస్తారనే  కొండంత ఆశతో వచ్చే వ్యక్తులు పనికిమాలినవాళ్ళేం కారు. నిజం చెప్పాలంటే వాళ్ళే తమని బతికించి లంకంత కొంపలు, పడవంత కార్లూ కొనుక్కునేటట్లుగా చేసేవారని ఆమె భావన.

ఆమె వాదనతో చాలామంది డాక్టర్లు ఏకీభవించరు. పైగా ఆమెని చూసి గేలిచేసి నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తారు. ఏకీభవించినంత మాత్రాన, నవ్వినంత మాత్రాన నిజాలు అబద్ధాలుగా మారవు. అందుకే అలాంటివారి మాటల్ని పరిగణలోకి తీసుకోదామె.

నర్సు రాజ్యలక్ష్మి ఆ గదిలోకొచ్చి చలిగాలొస్తుందని కిటికీ రెక్కలు దగ్గరకేసింది.

నిశాంత అదేం గమనించనట్లుగా జర్నల్‌ని దీక్షగా చదువుతోంది.

మరో పదినిముషాలు గడిచేయి. రాజ్యలక్ష్మికి సినిమాల పిచ్చి. తొందరగా వెళ్తే సెకండ్ షో కి అందుకోవచ్చన్న ఆశ.

“పేషెంట్సెవరూ లేకపోయినా వెళ్లిపొమ్మనదు. టైమంటే టైమే!” చిరాకు పడుతూ బయట బెంచి మీద కూర్చుంది.

అయినా ఒకటే టెన్షన్‌గా వుంది. పక్కింటివాళ్ళు తన కోసమే రెండు రోజుల్నుండి సినిమాకెళ్ళడం వాయిదా వేసుకుంటూవస్తున్నారు. ఈ రోజిక తనెళ్లకపోయినా ఆగరు. వెళ్ళిపోతారు. అందులో కృష్ణ సినిమా. రాకరాక వచ్చింది. మద్రాసులో తెలుగు సినిమాల రాకరాక వస్తాయి.

రాజ్యలక్ష్మి మరో ప్రయత్నం చేసే నెపంతో లోనికెళ్లి దోమల్ని వెళ్లగొట్టడానికి ఆలవుట్ పెట్టి చిన్నగా సకిలించింది ధైర్యం చేసి.

నిశాంత తలెత్తి చూసింది.

రాజ్యలక్స్మి భయంగా ఆవిడ వైపు చూసి “పేషెంట్సెవరూ లేరమ్మా” అంది సణిగినట్లుగా.

నిశాంత చేతి వాచీ కేసి చూసుకొని “ఇంకా అరగంట టైముంది. ఈలోపు ఎవరైనా రావొచ్చుగా!” అంది

రాజ్యలక్స్మికి పచ్చి వెలక్కాయ గొంతులో చిక్కుకునంట్లయింది.

“అద్ కాదు.. ఈ రోజు యింట్లో కాస్త అర్జెంటు పని వుంది. మా ఆయన తొందరగా రమ్మన్నాడు” అంది.

నిశాంత చిన్నగా నవ్వి “మీ ఆయన వారానికోసారేగా వచ్చేది. మధ్యలో ఎందుకొచ్చేడు?” అంది.

రాజ్యలక్ష్మి భర్త నెల్లూరులో ఆర్.టి.సి.లో పని చేస్తాడు. శనివారం రాత్రి బయల్దేరొచ్చి ఆదివారం రాత్రి వెళ్ళిపోతాడు . ఆ రోజు బుధవారం పైగా శెలవురోజు కూడా కాదు.

తను అబద్ధమాడిన సంగతి మేడం కనిపెట్టేసిందేమోనని భయపడిపోయింది రాజ్యలక్స్మి.

“లేదమ్మా. ఒంట్లో బాగోక రెండ్రోజులు శెలవు పెట్టి వచ్చేడు” అంది.

“సర్లే వెళ్ళు” అంది నిశాంత.

రాజ్యలక్ష్మి ఎగిరి గంతేసినంత పంజేసింది. మొహంలో సంతోషం తన్నుకొస్తుంటే “వస్తానమ్మా!” అంటూ గడప దాటింది.

“ఇంతకీ ఏ సినిమాకి?”

నిశాంత ప్రశ్నకి రాజ్యలక్ష్మి ఖంగు తిన్నట్టుగా నిలబడిపోయింది.

“నీకు చాలాసార్లు చెప్పేను. సెకండ్ షోలకి వెళ్లొద్దని. రోజూ పేపరులో జరుగుతున్న అరాచకాలు చదువుతున్నా ‘అది మనకి జరగొచ్చిందా?’ అనుకుంటారు అందరూ. ఊళ్ళో మీ ఆయన ఉండడు. ఏమైనా జరిగితే.. ?”

“మీరు లేరేంటమ్మా. మగాడికి మగాడంత మనిషి. ఈ మొగుళ్ళు చేసి చచ్చేదేంటి తిట్టిపొయ్యడం కాని!” అంది రాజ్యలక్ష్మి పళ్ళికిలించి నవ్వుతూ.

“నీకెలా చెప్పాలో నాకర్ధం కాదు. సర్లే వెళ్ళు” అంది నిశాంత.

అంతే!

రాజ్యలక్ష్మి రివ్వున రెక్కలొచ్చినట్లెగిరిపోయింది. కొద్దిగా ఆలస్యం చేస్తే ఆవిడెక్కడుండమంటుందేమోనని.

నర్స్ వెళ్లినా వెళ్తూ  అన్నమాట నిశాంత మనసులో గుచ్చుకుంది.

‘మగాడికి మగాడంత మనిషి!’

అంటే తనలో స్త్రీత్వం .. స్త్రీకుండే ఆశలూ, కోరికలూ, సౌకుమార్యం లేవనా?

వేసవి కాలం మల్లెపూలు ముడుచుకోవాలని, చలికాలం గులాబీలు తురుముకోవాలని, చల్లని సాయంకాలం భర్తతో కలిసి ఎటైనా వెళ్ళి ఏకాంతంగా గడపాలని… వీళ్ళంతా తనని ఏ అనుభూతులూ లేని మ్రోడుగా భావిస్తున్నారు కాబోలు.

డబ్బు కోసం అహర్నిశలూ కష్టపడే యంత్రమనుకుంటున్నారు కాబోలు.

రాత్రిబగళ్ళూ వృత్తినే ధర్మంగా భావించే పనిరాక్షసి ననుకుంటున్నారు కాబోలు.

“నిశాంతా!”

ఎవరొ పిలిచినట్లయి ఉలిక్కిపడి ఈ లోకంలోకి వచ్చిందామె.

ఎదురుగా గుమ్మం దగ్గర క్రీనీడలో ఎవరో నిలబడినట్లనిపించి ‘కమిన్’ అంది.

కాని ఆ వ్యక్తి లోనికి రాలేదు.

సందేహిస్తూ గుమ్మంలోనే నిలబడ్డాడు.

“మిమ్మల్నే! రండి!” అంది నిశాంత స్టెతస్కోపు సర్దుకుంటూ.

అతనీసారి లోపలికడుగు పెట్టేడు.

నిశాంత అతనివైపు చూసింది.

చూసిన వెంటనే ఉలిక్కిపడింది.

అతను హితేంద్ర.

ఏడు సంవత్సరాల క్రితం తను ప్రేమించి, పెద్దవాళ్లని కాదని కట్టుకున్న భర్త.

అతన్ని చూడగానే ఆమె వంట్లోని రక్తమంతా విపరీతమైన వేగాన్ని పెంచుకొని ప్రవహించసాగింది.

అతి బలవంతం మీద బి.పి.ని కంట్రోల్ చేస్కుంటూ “చెప్పండి. వాటీజ్ ద ప్రాబ్లం?” అంది డాక్టరుగా.

హితేంద్ర వచ్చి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

అతనిని గమనించనట్లే క్రీగంట గమనించింది నిశాంత.

అతను బాగా శుష్కించిపొయేడు. బాగా నల్లబడ్డాడు కూడా. గడ్డం బాగా పెరిగి నిజంగా పేషెంటులానే వున్నాడు. దానికి తోడు ముక్కుపొడుం రంగు షాల్ కపుకున్నాడు. అతని ఆకారం చూసి ఆమె మనసు క్షణకాలం బాధకి లోనయింది.

కాని వెంటనే ఆమె అలర్టయింది.

అతను తనకేం కాడిప్పుడు.

ఇప్పుడతనొక పేషెంటుగా మాత్రమే తన దగ్గరకొచ్చి ఉండొచ్చు. ఒకవేళ వేరే ఉద్ధేశ్యంతో వచ్చినా అతనికెక్కువగా మాట్లాడే అవకాశం తనెంత మాత్రం ఇవ్వకూడదు.

“చెప్పండి. వాటీజ్ ద ట్రబుల్. నేను డిస్పెన్సరీ క్లోజ్ చేసే టైమవుతున్నది!” అంది గంభీరంగా.

హితేంద్ర అదోలా నవ్వి “నువ్వు చాలా మారిపోయావు నిశాంతా. నా మీద ప్రేమంతా చచ్చిపోయింది నీలో!” అన్నాడు జాలిగా.

అలాంటి మాటలు వినడానికి నిశాంత హృదయం సిద్ధంగా లేదు.

తెలిసే కావాలని తప్పులు చేసి చేతిలో డబ్బు, వంట్లో బలం వున్నప్పుడు ఎదుటి మనిషిని. అదీ తన ప్రగతికి దోహదం చేసిన మనిషిని తోటకూరలో పురుగు కన్నా హీనంగా విదిలించి కొట్టి, ఇప్పుడు చేతులు కాలేక వచ్చి క్షమాపణలు చెబితే కరిగిపోయేంత బేల మనస్తత్వం కాదు ఆమెది.

నిజం చెప్పాలంటే భర్త తెలిసి చేసిన తప్పుల్ని ప్రోత్సహిస్తూ, తిరిగొచ్చేక భర్త మంచివాడే, అవతలి వాళ్ళే మంచివాళ్ళు కాదని భ్రమసి భర్తల్ని వెనకేసుకొచ్చే సగటు స్థాయికి కూడా అందని ఆడవాళ్లని నిశాంత ఎన్నటికీ క్షమించలేదు.

అయిదు సంవత్సరాలుగా తన గురించి పట్టించుకోని మనిషి ఇప్పుడెందుకు అకస్మాత్తుగా ఊడిపడినట్లు.

“నాకు తెలుసు.నువ్వు నన్ను క్షమించలేదని. అలా అడిగే ధైర్యం కూడా నాకు లేదు కాని.. నేను నిన్ను పోగొట్టుకుని చాలా నష్టపోయేను నిశాంతా. అయ్ హావ్ లాస్ట్ సో మచ్.”అన్నాడతను.

అలా అంటున్నప్పుడతని గొంతు దుఃఖభారంతో జీరబోయింది.

నిశాంతకా పరిస్థితి ఎంతో ఇరకాటంగా వుంది.

నిజానికలాంటి సంఘటన ఎదుర్కోడానికి ఆమె సంసిద్ధంగా లేదు కూడా.

“హితేంద్రగారూ!” అంది కొంత కర్కశంగా.

హితేంద్ర బెదరినట్లుగా చూసాడామె వైపు.

“ఇంకో అయిదు నిముషాలు టైమిస్తున్నాను మీకు. మీరు పేషెంటుగా అయిగే ఎంతసేపైనా మాట్లాడండి. వింటాను. మీకు సహకరించడానికి ప్రయత్నిస్తాను. కాని గతాన్ని గురించి ఇంకొక్క మాట మాట్లాడినా నేను వినను” అంది స్థిరమైన కంఠస్వరంతో.

“సారీ!” అన్నాడు హితేంద్ర.

“ఇట్సాల్ రైట్! డాక్టరుగా నాతో మీకేమైనా పని వుందా?”

“ఉంది”

ఆమె చిత్రంగా చూసిందతని వైపు.

“నాకు నాలుగేళ్ళ కూతురుంది”

ఆ మాట విని అదిరిపడింది నిశాంత.

“నీకు .. సారీ.. మీకు చాలా ఆశ్చర్యంగా వుంది కదూ ఈ సంగతి?” అతని ప్రశ్న విని మామూలుగా మారింది నిశాంత.

“మీకొక కూతురుండటం చిత్రమైన సంగతేం కాదే?” అంది తనని తాను తమాయించుకుంటూ.

ఒకప్పుడు నేనూ అదే అనుకున్నాను. నీతో కాపురం చేసిన అయిదేళ్ళూ మనకి పిల్లలు కల్గకపోతే ఆ తప్పు నీదేననుకున్నాను. నువ్వు చాలాసార్లు నన్ను డాక్టరు దగ్గరకెళ్ళి టెస్ట్ చేయించుకోమన్నా నేను పురుషాహంకారంతో నీ మాట వినలేదు. మనం విడిపోవడం.. నేను వీణని పెళ్ళి చేసుకోవడం.

“అదే వద్దన్నాను. మీ ప్రాబ్లం టూకీగా చెప్పండి.” అంది నిశాంత విసుగ్గా.

“వస్తున్నాను. మిమ్మల్నాట్టే విసిగించను. నా కూతురు పెద్దదయ్యే కొలది నా పోలికలసలు కనిపించడం లేదు. ఇంకా ఖచ్చితంగా చెప్పాలంటే.. ఆమెలో నా కో సింగర్ శేఖర్ పోలికలు స్పష్టంగా కంపిస్తున్నాయి. చివరికి మానరిజమ్స్ కూడా!”

“షటప్!” అంది నిశాంత ఒక రకమైన ఉద్రేకానికి లోనవుతూ.

“ఎందుకు మీరంత సీరియస్సవుతున్నారు. ఒక డాక్టరుగానే వినండి నా కథ.” అన్నాడు హితేంద్ర.

నిశాంత తన తప్పునర్ధం చేసుకుంది. మామూలుగా కావడానికి ప్రయత్నిస్తూ “ఇప్పుడు నేనేం చెయ్యాలి?” అని చిరాకు నణచుకుంటూ.

“అప్పట్లో నాలో లోపముందని ఒప్పుకోవడానికిష్టపడలేదు నేను. అలా  తెలుసుకోవాలని ప్రయత్నించలేదు కూడా. కాని.. ఇప్పుడు నిర్ధారణ  చేసుకోవాలన్న కోరిక రోజు రోజుకీ బలంగా పెరిగిపోతున్నది. ప్రియ ‘డేడీ’ అని దగ్గరకొస్తుంటే చాలా కంపరంగా అనిపిస్తోంది. ముద్దు చేయలేకపోతున్నాను. ఈ బాధ భరించలేక తాగుతున్నాను. దాంతో గొంతు పాడయి టైముకి రికార్డింగ్ థియేటర్‌కి వెళ్ళలేకపోవడంతో నా స్థానాన్ని శేఖర్ ఆక్రమించుకున్నాడు.

“మీరు మళ్లీ పక్కదారి పడుతున్నారు. డాక్టరుగా నేను ఏం చేయాలో చెప్పండి” అంటూ అతని మాటలకడ్డం పడింది నిశాంత.

“మీరు  నన్ను పరీక్షించి నిజం చెప్పాలి. నాకసలు బిడ్డల్ని కనే శక్తుందో లేదో!”

“అది నా వల్ల కాదు. నా దగ్గర మేల్ స్టాఫ్ లేరు” అంది నిశాంత మనసులోనే చీధరింపు నణచుకొంటూ.

“ప్లీజ్! మీరు తప్ప నాకీ సహాయం చేసే వ్యక్తులు లేరు”

“ఎందుకని? సిటీ అంతా డాక్టర్సున్నారు. ఈ చిన్న విషయానికి మీరు నన్ను ఎప్రోచ్ కావాల్సిన అవసరమెంత మాత్రమూ లేదు. ఇంకెవరి దగ్గరకయినా వెళ్ళండి” అంది.

హితేంద్ర ఆమె వైపు జాలిగా చూసాడు.

“నేనెందుకు మీ దగ్గరకే వచ్చేనో మీరర్ధం చేసుకోలేదా?”

నిశాంత అర్ధం కానట్లుగా చూసింది.

“నేను సౌత్‌లో ఒక గొప్ప స్థానంలో వున్న పాపులర్ సింగర్‌ని. ఎవరి దగ్గరకెళ్ళినా నన్నిట్టే గుర్తు పట్టేస్తారు. నేను తండ్రిని కాలేనన్న నిజం తెలిస్తే, ప్రస్తుతం నా కూతురుగా పెరుగుతున్న ప్రియ గురించి, నా గురించి అవహేళనగా అనుకుంటారు. ఏ మాత్రం లీకయినా పత్రికలు ఏకి పెడ్తాయి. నేను తలెత్తుకు తిరగలేను. అందుకే మీ దగ్గరకొచ్చేను. మీరయితే ఈ విషయాన్ని బయట పెట్టరనే గట్టి నమ్మకంతో వచ్చేను” అన్నాడతను ప్రాధేయపడుతున్న ధోరణిలో.

“ఎందుకని అంత గట్టి నమ్మకం. నాకు మీ మీద కోపముండదని ఎందుకు భావిస్తున్నారు?” అనడిగింది నిశాంత రెట్టిస్తున్నట్టుగా.

“మీ సంస్కారం గురించి కొన్నాళ్ళు కాపురం చేసిన భర్తగా తెలుసు కాబట్టి. ఎంత ఇల్‌ట్రీట్ చేసి వదిలేసినా మీరు నన్నల్లరి చెయ్యకుండా విడిపోయి ఎళ్ళిపోయారు. మనోవర్తడగలేదు. పత్రికలకి చెప్పలేదు. నేను మీరు గొడ్రాలని – అందుకే మరో పెళ్ళి చేసుకున్నానని చెప్పినా మీరు దాన్ని ఖండించే ప్రయత్నం చెయ్యలేదు. మీకు విద్యాసాగర్‌కి పెళ్ళికి ముందే..”

“ప్లీజ్ ఇంకాపండి. నాకు గతాన్ని గుర్తు చేసే ప్రయత్నం  చెయ్యొద్దు.” అంది ఆవేశంగా అరిచినట్టు నిశాంత.

“సారీ!”

నిశాంత లేచి నిలబడింది ఎర్రబడిన మొహంతో.

హితేంద్ర కూడా లేచేడు నిరాశ నిండిన మనసుతో.

“రేప్రొద్దున్న తొమ్మిది గంట్లాకి రండి. నేను మీ స్పెర్మ్ కౌంట్ టెస్త్ చేస్తాను” రివ్వున లోనికెళ్తుంటే అతను మొదట అర్ధం కానట్లు తెల్లబోయి చూసేడు.

అర్ధమైన వెంటనే “థాంక్యూ నిశాంతా. థాంక్యూ వెరీమచ్.” అన్నాడు ఒకరకమైన ఉద్వేగానికి లోనవుతూ.

కాని అప్పటికే నిశాంత తన గదిలోకెళ్ళిపోయి బెడ్ మీద వాలిపోయిందని, తన మాటలు వినిపించుకోలేదని అతనెంత మాత్రం గ్రహించలేదు.

కారు స్టార్టయి వెళ్లిపోవడం కళ్ళు మూసూకునే వింది నిశాంత.

నిశ్చలమైన నీటిలో ఎవరో రాయి విసిరినట్లుగా గత జ్ఞాపకాలు చెదరి గుండె అంచుల్ని తాకుతున్నాయి.

ఎంతగా అణచుకున్నా మనసులో నిక్షిప్తం చేసిన బాధ జివ్వున జలలా పైకెగతన్నుతోంది.

అయిదు సంవత్సరాలుగా ఒంటరితనాన్ని, బాధని, అవమానాన్ని గుండెలోపల నిలువు లోతున పాతిపెట్టి ఏం జరగనట్లుగా, తనకేం బాధ లేనట్లుగా అనుభూతులెరుగని ఒక రాయిలా యాంత్రికంగా బ్రతుకుతోంది తను.

తను కావాలంటే మళ్లీ పెళ్ళి చేసుకోగలదు.

పిల్లల్ని కనగలదు.

అతని ముందునుండే కారులో హాయిగా నవ్వుతూ తిరగ్గలదు.

కాని.. ప్రేమన్నా… పెళ్ళన్నా, పూర్తి విముఖత కల్గేట్లుగా ప్రవర్తించేడు తన పట్ల హితేంద్ర.

మళ్ళీ ఇన్నాళ్లకి అతనీవిధంగా తన దగ్గరకొస్తాడని తనేనాడూ అనుకోలేదు నిశాంత.

ఇన్ని సంవత్సరాల ఎడబాటులో ఏ కాస్తన్నా తన మనసులో జాలిలాంటిది ఏర్పడినా ఈ రోజు అతను కోరిన కోరికతో పూర్తిగా తుడిచిపెట్టుకుపోయింది.

ఆమె ఆలోచనల్ని ఫోను రింగ్ పుటుక్కున తెంపేసింది.

నిశాంత రిసీవర్ని లిఫ్ట్ చేసింది మెల్లిగా.

“నేను విద్యాసాగర్‌ని. భోంచేసేవా?”

నిశాంత కళ్లలో నీళ్ళూరేయి.

“లేదు” అంది.

“ఎందుకని. ఇప్పుడు టైమెంతయిందో తెలుసా?”

“ఆకలిగా లేదు.”

“ఏం జరిగింది?” అతని గొంతులో ఆత్రుత గమనించింది నిశాంత.

“ఇంత రాత్రప్పుడు ఫోను చేస్తున్నావు. లత లేదా ఇంట్లో?” అనడిగింది.”ఏం. నేనేం తప్పు చేస్తున్నానని లతకి భయపడాలి. ఒక స్నేహితురాలి క్షేమ సమాచరం కనుక్కోవడం అపచారమా. తోటి మనిషి బాగోగులు తెలుసుకోవడం నేరమా?” అన్నాడు విదయసాగర్ కొంత ఆవేశపడుతూ.

నిశాంత మెత్తగా నవ్వింది.

“చాలా హాయిగా వుంది. నీ నవ్వు వింటుంటే”

“కాని నా నవ్వులో హాయి లేదు విద్యా”

“ఏం జరిగింది ?”

“కొత్తగా జరిగిందంటూ ఏమీ లేదు. కాని హితేంద్ర వచ్చేడు. పాత జ్ఞాపకాలు కెలుకుతూ!”

“ఎందుకు? చేసిన తప్పుని క్షమించమనా?”

“ఆ అవకాశం నేనివ్వలేదు. ఒక పేషెంటుగా ఎప్రోచయ్యేడు!”

“ఏవిటి మాయరోగం? ఊళ్ళో డాక్టర్లు లేరనా? నువ్వు జాలి చూపించకు. ఎలాగోలా తిరిగి నీ దగ్గరకి చేరాలని ప్రయత్నిస్తున్నాడేంటి డర్టీరోగ్” అన్నాడు విద్యాసాగర్ కోపంగా.

“నా మనస్తత్వం నీకు తెలెదా? హితేంద్రనే నీచ నికృష్టుడికి నా హృదయంలో స్థానం లేనే లేదు.” అంది నిశాంత  ఆవేశంగా.

“దట్స్ గుడ్. మరెందుకు భోంచేయలేదు. నువ్వు భోంచేయకపోతే నీ కోసం బాధపడే ముగ్గురు వ్యక్తులున్నారు. అది మరచిపోకు.

నిశాంత పకపకా నవ్వింది.

“ముగ్గురా. ఎవరు వాళ్ళు?”

“తెలీనట్లు. మరీ అమాయకత్వం  నటించకు. మీ డేడి ఇప్పుడె నాకు ఫోను చేసారు నీ సంగతి కనుక్కోమని. బేబీకంత పట్టుదలేంటి.. నా దగ్గర కొచ్చేయమని చెప్పమని రోజూ చెబుతున్నారు. మీ మమ్మీ కూడా చాలా బెంగ పడుతోందట నీ గురించి. ముసలి వయసులో వాళ్లనెందుకుకంత బాధపెడ్తావు నిశా. వెళ్ళి వాళ్లతో ఉండరాదు. ముసలి వయసులో వాళ్లనెందుకంత బాధపెడ్తావ్ నిశా. వెళ్ళి వాళ్లతో ఉండరాదు.”

“నేను వాళ్లని బధపెడుతున్నానా? అన్నీ తెలిసిన నువ్వే ఇలా మాట్లాడుతున్నావా?” అంది నిశాంత బాధగా.

“సారీ! కాని వాళ్లు పెద్దవాళ్ళయిపోయేరు. వయసునన్నా గౌరవించాలి కదా.”

“గౌరవించక ఇప్పుడు నేనేం చేసేను. నా బ్రతుకు నేను బ్రతుకుతున్నాను.”

“అదే కదా వాళ్ల బాధ. ఇంత ఆస్తి పెట్టుకుని అలా దిక్కులేని దానిలా బతుకుతున్నావనే వాళ్లు కుమిలిపోతున్నారు”

“కొన్ని దిక్కులకన్నా దిక్కులేకపోవడంలోనే హాయుంది విద్యా. తీరా వెళ్లాక అమ్మ ఎలా సూటిపోటి మాటలు మాట్లాడగలదో  ప్రతి క్షణం నాకు జరిగిన అన్యాయాన్ని ఏదుస్తూ ఎలా భూతద్ధంలో చూపించగలదో నాకు బాగా తెలుసు. అందుకే నువ్వు కూడా నన్ను అక్కడికెళ్ళి ఈ సుఖాన్నికూడా పోగొట్టుకోమని దయచేసి చెప్పకు.”

“సరే!”

“ఇంకా ఎంతసేపా వెధవ కబుర్లు. అంత దాన్నొదిలి వుండలేకపోతే  ఏకంగా నా పీక పిసికి దాని దగ్గరకే వెళ్లండి. “లత అరుస్తూ అతని చేతిలోని రిసీవర్ని లాక్కుని క్రెడిల్ చేయడం స్పష్టంగా వినిపించింది నిశాంతకి.

నిశాంత నిస్పృహగా రిసీవర్ని హుక్ చేసి కిటికీ దగ్గరకొచ్చి నిలబడింది.

చీకటి మంచు కలిసి స్ట్రీట్‌లైట్ కాంతిని తీవ్రంగా మింగుతున్నాయి. పది గంటలకే ఊరంతా మాటు మణిగినట్లు నిశ్సబ్దంగా మారిపోయింది.

లత!… పెళ్ళికి ముందు ఎంతో వినయవిధేయతల్ని, భయభక్తుల్ని ప్రకటించే లత ఎంత కఠినంగా మాట్లాడగల్గుతోంది.

ఎంత సంస్కారహీనంగా ప్రవర్తించగల్గుతోంది.

విద్యాసాగర్ని ప్రేమించేనని, అతను లేకపోతే బ్రతకలేనని అతనికి నచ్చచెప్పమని మేడమీద నుండి దూకి రెండు కాళ్ళూ చచ్చుపడిన నల్లని, బక్కపల్చని, ఏ మాత్రం ఆకర్షణ లేని లత, ఈ రోజున తననెంత తృణీకరించి మాట్లాడగల్గుతోంది.

విద్యాసాగర్ మీద తనకలాంటి అభిప్రాయం, సంబంధం వుంటే ఈ లత తననసలాపగలదా?

ఇతర స్త్రీలు కేవలం తమ భర్తల్ని వలలో వేసుకోడానికే వస్తారని, కేవలం కుక్కలా కాపలా కాసుకొనే స్త్రీల బ్రతుకులెంత దైన్యమైనవి.

భర్తని ప్రేమించి ఆకట్టుకుని అతని మనసులో స్థానం సంపాదించుకోవాలని మరచిపోయి, తమ వడ్డాణం, కాసూలపేరు లాంటి వస్తువుల్లో అతనొకడని, అతన్ని భద్రంగా ఇనప్పెట్టెలో పెట్టి తాళం వెసి ఆ తాళాల్ని  బొడ్లో దోపుకు తిరగా లనుకునే స్త్రీలు ఎంత వ్యక్తిత్వం లేనివాళ్ళో కదా.

జీవితంలో ఓడిపోయిన స్త్రీలని, భర్త నుండి విడిపోయి స్త్రీలని సాటి స్త్రీలే క్షణక్షణం కించపరచాలని చూస్తారు.

ఎంత చదువుకున్నా స్త్రీల బుర్రల్లో ఇంకా బూజే ఉంది.

నిశాంత భారంగా నిట్టూరుస్తూ మంచమ్మీదొచ్చి పడుకుంది. ఆమె ఆలోచనలు వద్దనుకున్నా గతంలోకే పరిగెత్తుతున్నాయి. వాటిని  మరచిపోవడం తన వలన కాదు.

ట్రాంక్విలైజర్ల్స్ వాడినా తనకిక ఈ రోజు నిద్ర పట్టదు. గతాన్ని రీవైండ్ చేసి చూడటానికే ఆమె సిద్ధపడింది.

 

ఇంకా వుంది…

గిలకమ్మ కతలు 11 – మరేమో..! అమ్మా..నీకో ?

రచన: కన్నెగంటి అనసూయ
బోగుల్లోరి దొడ్లో   నందొర్ధనం పూల్లాగా తెల్లగా తెల్లారి పోయి సేలా సేపైపోయిందేవో..ఊరు..ఊరంతా ఒకటే మసాలా కంపు గుమగుమాలాడిపోతంది…
అయ్యాల ఆదోరం…
ఆ ఈధిలో  పెతాదారం  కోణ్ణి కోసి పోగులేసమ్మే శీలచ్వి  దగ్గర  కోడిమాసం కొని   పొయ్యెక్కిచ్చినోళ్ళు కొందరైతే  పాటి మీద సెర్లో సేపలడతన్నారని సాటింపేత్తే..పందుమ్ముల నోట్లో నవుల్తానే  గేలం మీద సేపకోసవని రెండు మూడు గంటలు పడిగాపులుగాసి మరీ తెచ్చుకున్నోళ్ళు మరికొందరు.
నీసుకూరేదైనా తగ్గ మసలా పడాపోతే ..మడుసులేగాదు..కుక్క గూడా మూతెట్తదని, మూతి ముటముటలాడిత్తాదని శాత్రం. అయినా  ముక్క నవుల్తా ఆ కారానికి ముక్కు సీదాపోతే ఏంబాగుంటదనుకుంటారో ఏటోగానీ  కసి కొద్దీ కలం లో రాయితో అల్లమెల్లుల్లి నూరీ నూరీ మరీ కూర్లో దట్టిచ్చేరేవో..పొయ్యెగదోత్తన్న కొద్దీ  కూర దాకల్లో కుతకుతలెక్కువై  ఊరు ఊరంతా ఒకటే మసాలా కంపు..
అంతకు  మునుపు సేలా సేపయ్యింది గిలక మేక మాసం కోసవని సాయిబ్బు దుకానానికెల్లి.
ఆపాటికి వత్తా ఉండేపని. మరెంతుకో ఇంకా వత్తాలేదు.
గిలక్కోసవని లోపలకీ, బయటికీ అటూ ఇటూ తిరగలి ముద రాయిలాగ గిర గిరా  తిరుగుతానే ఉంది సరోజ్ని.
ఉండుండి.. గుమ్మాన్నట్టుకుని  గిలక్కోసవే సూత్తందేవో…సరోజ్నీ, గిలకెంతకీ రాకపోయేతలికి ఒకటే గుబులు ఉడికెత్తించేత్తంది  లోపల్లోపల.
తీరా ఈ మడిసి పొలాన్నించొచ్చేడంటే..పిల్లనెంతుకంపేవని  అదో గొడవ.
ఈడొచ్చిన పిల్లని యేడకీ  అంపిచ్చకని  అడపా దడపా సెవులో ఏత్తానే ఉంటాడు.
అంతుకే..
గుమ్మంకాడికొత్తంది. గుమ్మాన్నట్టుకుని  కాసేపలాగ నిలబడద్దో లేదో అంతలోనే ఏదో వణుకు.  రెండు పక్కలకీ  వంగుని మరీ  గిలక జాడుందేవోనని సూసి మరీ  లోపలకో అడుగేత్తంది. కుదురుగా కాలోసోట నిలుత్తాలేదు.
మామూలుగా అయితే సరోజ్నీ ఇంట్లో కూడా ఆ యేలప్పటికి అందర్లాగ   పొయ్యి కూసేసేదే. కాపోతే..
“ సేన్నాళ్లైందే అమ్మా..ముడుసుని సీకి.  అబ్బా..!నోట్లో మేక ముడుసెట్టుకుని  జుర్రున లోనకి పీలిత్తే బలేగుంటాదిలే.  మేక మాసం తిందావే అమ్మా..” అని సెంగట్టుకుని పిల్లలడిగేతలికి కాదన్లేని సరోజ్ని  సర్లెమ్మని  డబ్బులిచ్చి  గిలకమ్మనంపింది .
ఎండొత్తే లైను పొడుగైపోద్దని  సరోజ్నికి భయం.  అంతుకే సీకటుండగానే దబ్కా దబ్కా ఒంటి మీద రెండిచ్చి లేపి మరీ తోలేసింది. ఎప్పుడనగా ఎల్లిందో?
ఎంతకీ రాదే..?
ఆ ఈధిలో ఉంటే   శీలచ్వి మా మాటకార్రకం. ఏలికేత్తే కాలికీ,కాలికేత్తే ఏలికి ఏసే రకం.అలాటి మడిసి  కోళ్లు కోసి మాసం పోగులేసి అమ్ముతుం మొదలెట్టింది. అంతకు   మునుపంతా సరోజ్నీ ఇంట్లో కోడిమాసం కంటే మేక మాసం అంటేనే  తెల్లో ముద్దెట్తనిచ్చీవోరు పిల్లలు.
కాపోతేనీ.. ఆ మేక ముడుసుతోనే  వచ్చేసేది  ఎక్కళ్ళేని  మా సెడ్ద సిక్కు. మా తెత్తే పావు కిలో మేకమాసం దెప్పిచ్చి పిల్లలిద్దరికీ పళ్లెంలో సెరో రెండేసి  ముక్కలేసి  తనేదో గుజ్జుతో అయిందనిపిచ్చి పొద్దున్నకీ, రాత్రేళకీ దాంతోనే సరిపెట్తేసేది.     కాపొతే ..పావు కిలో మాసానికీ  తూకవయ్యాకా కొసర్లాగ ఒక ముడుసేత్తం మాసం సాయబ్బుకి అలవాటు.
ఆ ముడుసుకోసం, జుర్రితే వచ్చే ముడుసులోని మూలక్కోసం  కొట్టేసుకునేవోరు పిల్లలిద్దరూను. నాక్కావాలంటే నాక్కావాలని ఒకటే గొడవ.
నోట్లోకంటా పెట్టుకుని లాగి మరీ పీలుత్తుం ,సీకటం గిలక్కిట్టం. పెద్దోడయ్యే కొద్దీ పిల్లోడు పోటీకొత్తం మొదలెట్టేడేవో..
ఎంతుకొచ్చిన గొడవని అందరూ సీలచ్వి  సికెన్ బాగుంటుందంటన్నారని  పోగెత్తుతుం మొదలెట్టింది సరోజ్ని.
పైగా  సీలచ్చివి కవురు గూడా ఎట్టింది..పోగు పదేను..ఎన్నిపోగులంపమంటాని.
సీలచ్చానికదే పని. ఆదోరం వచ్చేతలికి పాతిక, ముప్పై కోళ్లైనా పీకలు తెగ్గోత్తది. ఈకలు పీకేసి  తీరిగ్గా కూకుని  తాటాకు మంట్లో కాల్సేసి  ముక్కలు  కోసి పోగులెట్టి ఆల్లనీ, ఈల్లనీ అడుగుద్ది కావాలాని.
సచ్చిన కోళ్లనీ, రోగాలొచ్చిన కోళ్లనీ కాకుండగాను..కళ్ళెదురుగా తెచ్చి బతికున్న కోళ్ళని వారం పొడుగూతా తిప్పి మరీ కోత్తదని శీలచ్వంటే  ఆ ఈధోల్లకి అదోలాటి నమ్మకం.
బయటోళ్ల దగ్గర కొంటేనీ  ఆడు ఎలాటి కోడి మాసం తెత్నాడోనని అనుమానం. కోళ్ల పారాల కాడ సచ్చిన కోళ్ళకీ, రోగాలొచ్చి రేపో మాపో సత్తయ్ అన్న కోల్లకీ  తక్కువ తీసుకుంటారంట.  అలాటి సెబ్బరి సరుకుని  సవగ్గా తెచ్చి బజార్రేటికే అమ్ముతారని , అలాటియ్యి తింటే  ఎవుకల రోగాలొచ్చి మూలడతారనీ శీలచ్వే పెసారం సేసింది.
“ స్సీ..ఎదవ్ బతుకు. తింటే సరైందే తినాల. రోగాలొచ్చిన కోళ్లు తింటే కొన్నాళ్లైనా ఏదీ తిన్లేక  నోళ్లకీ సీళ్ళేసు కోవాల్సొత్తాదేవోనని  శీలచ్వి దగ్గరే  పోగులు కొనుక్కుని బ్రేవు  బ్రేవంటం మొదలెట్టేరు వాడవాడంతాని.
ఒకేళ ఎవరైనా అయ్యాల పోగులేసే కోడికూరొద్దనుకున్నా   ముక్కు సేసే మూలుగులు తట్తుకోలేపోయీవోరు. పైగా ఇరుగూ పొరుగోళ్ల పలకరింపులొకటి..” ఏటియ్యాల పోగెత్త లేదంట? “ అంటాను అదేదో తప్పు సేసినట్టు. అయ్యాలంతా నరకంనూన్లో ఏగినట్టే అయిపోయేది బతుకు.
అంతుకే ఆదోరం వత్తే సాలు   ఇట్తవైనోళ్ళు ఇట్టవైనన్ని పోగులు శీలచ్వి దగ్గర ఎత్తుతానే ఉంటారు.  ఎవరిట్తం ఆల్లది.  అలాగలాగ ఎండెక్కే కొద్దీ తీర్తంలో పెరిగిపోయిన తానాల్లాగా  ..తొట్తతొలి ఒక్కోడితో మొదలెట్టి  ముడుసులూ, మెడకాయ మిగిల్తే సాలనుకున్న సీలచ్వేపారం పాతిక్కోళ్లకి పాకేసి.. అయ్యాల్టి కూర కరుసులు  పోగా…ఒకట్రెండు సిట్టీలేత్తవేగాదు సీర్లేపారం మొదలెట్టింది.
కట్టపడితే కోళ్ళే కాదు కోకలూ అమ్మొచ్చు , కోటలూగట్టచ్చు. అమ్ముతుంది కదాని ఊరికే  వారానికోపాలి  కొనేసి తినేసి దొల్లుతున్నాం.  అదేవో  సుక్కల్లోకెక్కి కూకుంటంది..మారాణిలాగా . మన కల్లెదురుగ్గానే కోడీకలు పీకటం మొదలెట్తింది. ఎక్కడికెల్లిపోయిందో సూడు. ఆకాశంలో సుక్కై కూకుంది..అందకుండాని.అదీ దాని సోకు..
ఆడెవడో.. “సుక్కల్లోకెక్కినాడే..సక్కనోడు “ అని పాడ్నట్టు..సుక్కల్లోకెక్కినాదే శీలచ్వి…మిల మిల మిల మెరుత్తాంది శీలచ్వీ..
సిట్టీలు గట్టినాదే శీలచ్వీ..” అంటా ఈధిలోవోల్లంతా ఏడ్వని రోజు లేదంటే ఒట్తు.
దాంతో..ఇదిగాదు పనని..ముక్కునోసారి మూల కూచ్చోమని కసిరి తుమ్మజిగుర్రాసి మూసేసి , ఆకలినాయగట్టుకుని ఆక్కూరలన్నా తిందాంగానీ  శీలచ్వి కాడ సికెన్ మాత్రం కొనొద్దని..కంటి సైగల్తో సైరన్ మోగిచ్చేసేరు ఏక మొత్తంగా అందరూ ఏడుత్తా…
సరోజ్నీ  సెవినీ సేరిందీ కవురు.
” ఈల్లెప్పుడు ఓర్సుకున్నారుగన్క..ఎదటోళ్ళెదుగుతుంటే..ఎదవలు..ఎదవలని.రోగాలొత్తే తెలుత్తాది” అనుకుంది తప్ప సెవినెట్లేదు సరోజ్నీ.
అయితే ..మజ్జమజ్జలో..గిలకమ్మ  మేకమాసం అనడక్కుండా..మేకరిసినట్టు..”మే…మే..” అని మేక సకిలింపులు సకిలిత్తా అటూ ఇటూ తిరుగుతా ఉంటే…
సరోజ్నికి అర్ధవై  అయ్యాల్టికి   మేకమాసం తెప్పిచ్చి వండిపెట్టేది.
అయితే ఇదొరకట్లాగ  పావుకేజీ తెత్తే  సరిపోతల్లేదు. కరువొచ్చి కొంపలంటూ పోయినట్టు రెండేసి ముక్కలేసి రెండు పూట్లా అదే  సరిపెడతానంటే  పిల్లలు ఊరుకోక పావుకేజీనల్లా అరకేజీ సేసేసింది ఇంకెంతుకులే ఆల్ల కోసం కాదా ఏటి ఇదంతా అని.
“ఏదో  అడిగేరని , శీలచ్వి మాయలోబడి పిల్లల ఇట్తాన్నే పట్టిచ్చుకుంటాలేదేమో “ అనిపిచ్చి పోనీలే తెచ్చుకొమ్మన్నానుకో..మరీ..ఇంతసేపా?  ఎంత సేపున్నా రాదే! “
“ ఏ జతకత్తులన్నా తగిలేరేవో..?కవుర్లాడతా కూకునుంటాది..రానియ్ సెప్తాను  దీన్సంగతి. “ మనసులో ఇసుక్కుంది సరోజ్ని గిలకమ్మని.
అదేపనిగా అటే గిలకమ్మొత్తాదని సూత్తందేవో..దూరంగా  సైకిల్ మీద మెల్లగా వత్తా కనిపిచ్చేడు ఆ ఈధిలో సుబ్బారావు.
పక్కింటిల్లే. ముందు యేండిల్ కి ఏలాడ్తా..సంచీలో మాసం పొట్లాం. అదెప్పుడూ సుబ్బడు  మాసం కోసం అట్టుకెల్లే సంచే. సైను గుడ్దతో కుట్తిచ్చింది ఆల్లమ్మ మాసం పొట్లం  బయటికి అగుపిత్తే  దిట్టి తగుల్తాదేవోనని.
సైకిల్మీద సుబ్బణ్ణి సూత్తానే పేనం లేసొచ్చినట్తయ్యింది సరోజ్నీకి కాతంత కవురన్నా తెలుత్తాదని.
సుబ్బడు గుమ్మం దాకా వచ్చాకా    గబుక్కున గడప దాటెల్లి సీడీలు దిగి “ సుబ్బారావా..! “ అని పిల్సింది….
గబుక్కున సైకిలాపి ఒక్కాలు కిందెట్టి నిలబడి “ఏటత్తయ్యా ..” అన్నాడు..సుబ్బడు.
“ మాగిల్కాపడిందా ? ఇందాకనగా ఎల్లింది..మాసం కొట్టిచ్చుకొత్తానని. ఇంకా వత్తల్లేదు..నీకాపడిందేవోనని..”
“ ఆ కాపడిందత్తో…! సిన్నపిల్లని  నా కంటే ముందే కొట్టిచ్చేసేడు. రెండు పొట్లాలు  కట్టిచ్చింది.
ఇంకోటెవరైనా తెమ్మన్నారేవో? గట్టిగా దభాయించి మరీ రెండు పొట్లాల్లోనూ రెండు  ముడుసులేయిచ్చింది..కూడాను. మొత్తం మీద మీ గిలక అలాటిలాటి గిలక కాదత్తో. ఉండదగ్గదే.” అన్నాడు సుబ్బడు పళ్ళికిలిత్తా.
అదంతా ఏవీ ఇనపళ్ళేదు సరోజ్నీకి. రెండు పొట్లాలెంతుకు కట్టిచ్చిందన్నదే అర్ధమవుతా లేదు.
ఒకేల ఆ బళ్ళో మేష్టారంటే పడి సత్తాది. పోనీ ఆవిడికేవన్నా కట్టిచ్చిందా అంటే ఆవిడేవో బేపందాయే.. నీసంటే ఆవడ దూరం పరుగెత్తుకెల్లద్ది. మరింకెవరికి కొట్టిచ్చినట్టు..”
“ పోనీ….ఈల్లసలే  శీలచ్వి సంపాదిచ్చేసుకుంటందని కడుపు, కళ్ళూ మాడిసేసుకుంటన్నారు అంతకంతకీని.  అవతలోళ్ళు బాగుపడితే పట్టిచ్చుకోరు. మనోళ్ళు బాగుపడుతుంటేనే  నిద్రారాలు మానేసి మరీ ఏడుత్తారు..ఈధిలో వోళ్ళెవరన్నా తెమ్మన్నారా? “
సరోజ్ని ఆలోసన్లు ఎటెటో పోతన్నాయ్ అంతకంతకీని.
ఇంతలో ఛల్ ఛల్ మంటా ఎగురుకుంటా లేడి పిల్లలా గంతులేసుకుంటా వచ్చేత్తా దూరంగా  గిలక. పేనం ఊపిరోసుకున్నంత పనయ్యింది సరోజ్నికి.
దగ్గరకొచ్చే కొద్దీ…   ఎప్పుడూ సూడ్నంత  ఆనందం ఏటో మరి ఆ లేత మొకంలో.   ఊరికే మెరిసిపోతంది..
పిల్లిలా..లోనికొచ్చిందో లేదో..అప్పటిదాకా ఉగ్గబెట్టుకున్న కోపాన్నంతా మజ్జేల్లో కెక్కిచ్చి..మరీ   పుల్లటి రత్తవొచ్చేలాగ ఒక్కటిచ్చింది నెత్తి మీద.. “ఇంతసేపేటే? “ కోపంగా కళ్లెర్రజేసి గిలక్కేసే సూత్తా..
పాపం..తెల్లబోయింది గిలక. సురుక్కు మందేవో  నెత్తి మీద మొట్టినసోట పావుకుంటా తల్లికెసే సూత్తుండిపోయింది కాసేపు తన్జేసిన తప్పేటో తెల్వక గిలక.
అదలా సూత్తండగానే..  పిల్ల సేతిలో పొట్లాలు లాక్కున్నంత పన్జేసి..కుంటా..
“   రెండు పోట్లాలేటే..? ఎవరు  తెమ్మన్నార్నిన్ను..? ఎవరన్నా తెమ్మన్నారా? ” కసిర్నట్టరిసింది సరోజ్ని.
“ మనయ్యే? ఎవరూ తెమ్మల్నేదు…” గెంతుతా అంది గిలక ముడుసు గుత్తొచ్చి ..మామూలుగా అయిపోయి..
“ నేనరకేజీయ్యే కదా తెమ్మన్నాది. మరి రెండు పొట్లాలేటి? ”
“ అబ్బా..! “ అని లేత వేళ్లతో”నీతో వేగలేక సస్తన్నా బాబూ..” అన్నట్టుగా  పెద్ద ఆరిందాలాగా  తల మీద కొట్టుకుని..
“   అదంతా అరకేజియ్యేనే అమ్మా. కానీ   ఇద్దరికని సెప్పి  రెండు పావు కేజీలు కొట్టిచ్చేను..”
అంది  తొక్కుడు బిళ్ళాట ఆడుతున్నట్టు లంగా పైకెత్తి పట్టుకుని ఒక్కాలు పైకెత్తి ఇంకో కాలుతో ముందుకి దుముకుతా ..
“ తెలివి తెల్లార్నట్తే ఉంది. ఎంతుకలాగ? దానొల్ల  కలిసొచ్చేదేటి..? ఇంట్నిండా ఇస్తరాకుల సెత్త తప్ప..” పెఢసరంగా అంటా తీసిపడేసింది సరోజ్ని..కూతుర్ని.
“కాదే అమ్మా..! నువ్వొకద్దానివి. సెప్తే నీక్కాదా? అరకేజీ ఒకేసారి  కొనేత్తే..కొసర్లాగ  ఒక్క ముడుసే ఏసీవోడు గదా..! అదేవో కూరొండాకా సిన్నోడని తమ్ముడికి ఏసేసీదానివి.  మేవిద్దరం ఆ ముడుసుకోసం  కొట్తేసుకునేవోళ్లం గదా..అప్పుడెప్పుడో.  నాకూ ఇట్తవే ముడుసంటే. అంతుకే రెండు  పావు కేజీలు కొంటే రెండు ముడుసులేత్తాడు గదా. అప్పుడు తమ్ముడూ,  నేనూ ఇద్దరం తినొచ్చని..” అని ..అంతలోనే ఏదో అప్పుడే గుత్తొచ్చినట్టు..గెంతేదల్లా ఆగి ఎనక్కి తిరిగి ఆల్లమ్మెనక్కే జాలిగా  సూత్తా..
“మరే ..మరే ..మరేమో!అమ్మా..నీకూ ? నీకూ ఇట్తవే గదా..ముడుసంటే..!ఈసారి మూడు పొట్లాలు కట్టిత్తాన్లే. మూడు ముడుసులొత్తాయ్. అప్పుడు తమ్ముడూ, నువ్వూ,నేనూ ముగ్గురుం తినొచ్చు..’’
అని ..మరో గంతేసి ….అప్పుడే ఏదో గుత్తొచ్చినట్తాగిపోయి..తల్లొంక సూత్తా..
“అయ్యిలాగిచ్చెయ్. మళ్ళొచ్చే ఆదోరం దాకా ఎంతుకు? ఇప్పుడే మల్లీ..ఎల్లి..ఇయ్యిచ్చేసి మూడు పొట్లాలు ఇప్పుడే  కట్టిచ్చుకొత్తాను..” అంది గబుక్కున సరోజ్ని సేతిలోని పొట్లాల్ని లాక్కోబోతూ..
ఇంటానే..
ముంజు మీద గోరు గిచ్చితే ఇంతెంత్తునెగిరిన నీటి సుక్కలల్లే..సరోజ్ని కళ్ళల్లో నీళ్ళు గిర్రున తిరగ్గా..పొట్లాలక్కడడేసి..రెండు సేతుల్తో గిలకని దగ్గరకంటా లాక్కుని పొట్టకేసి అదువుకుంది.

కంభంపాటి కథలు – పని మనిషి

రచన: రవీంద్ర కంభంపాటి

 

‘హరిణీ .. ఇంకా ఎంత సేపు?.. మీ ఆఫీసుకి టైమవుతూంది .. మొదటి రోజే లేటుగా వెళ్తే బావుండదు ‘ అని కవిత గట్టిగా అరిస్తే , ఏ బదులూ రాలేదు హరిణి గదిలోంచి

‘లేచినట్టే లేచి ..మళ్ళీ నిద్రపోయిందేమో ?’ డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గిర  పేపర్ చదువుకుంటూ అన్నాడు మూర్తి

‘ఏమో .. ఎప్పుడు చూసినా ఆ తలుపేసుకునే ఉంటుంది .. ఇంట్లో మనిషి లాగ కాక , ఏదో గెస్టు లా పోజులొకటి .. ఇదంతా మీ గారాబం ఎఫెక్టు ‘ అంది కవిత

‘అవున్లే .. మనింట్లో నీకు ఏం నచ్చకపోయినా నేనే కారణం ‘ అని మళ్ళీ పేపర్లో తల దూర్చేడు మూర్తి

తలుపు తీసుకుని బయటికొచ్చిన హరిణి ‘ఏమిటి మమ్మీ .. ఊరకనే ఆ అరుపులూ నువ్వూనూ ?.. తలుపులేసుకుని బట్టలు  మార్చుకోడం కూడా తప్పేనా ?’ అంటూ కసురుకుంది

‘తలుపులేసుకుని బట్టలు మార్చుకోవడం తప్పు కాదు .. పిలిచినా పలకకపోవడం , విడిచేసిన బట్టలు అలా నేల మీద వదిలెయ్యడం , తడి తువ్వాలు మంచం మీద విసిరేయడం  తప్పు .. ‘ అని కవిత అనబోతూంటే , ‘మనకి ఓ పనిమనిషి ఉంది కదా .. దానికి కొంచెం పనివ్వాలి కదా ..ఊరికనే దానికి డబ్బులు పొయ్యడమెందుకు ?’ అంది హరిణి గడుసుగా.

‘పనిమనిషి ఉన్నది మనం ఏదైనా పని చేసుకోలేనప్పుడు సాయం చెయ్యడానికి ..  అంతే గానీ .. మన పనంతా తన మీద రుద్దెయ్యడానికి కాదు ‘ అని కవిత కోపంగా మాట్లాడుతూంటే , మూర్తి లేచొచ్చి ‘ఇవ్వాళ .. దానికి ఉద్యోగానికి మొదటి రోజు ..బంగారు తల్లి ..  పెద్ద మల్టీ నేషనల్ కంపెనీ లో ఉద్యోగం తెచ్చుకుంది .. దాన్ని ఆశీర్వదించి పంపక , ఉదయాన్నే పనిమనిషి గురించి డిబేటెందుకూ ?.. ‘ అని కవిత ని వారించేడు .

‘సరే .. మీ ఆశీర్వాదాలూ అవీ తర్వాత .. నేను వెళ్ళాలి .. బ్రేక్ఫాస్ట్ మా ఆఫీస్ ఫుడ్ కోర్ట్ లో చేసేస్తాను .. అక్కడ బావుంటుందని మా ఫ్రెండ్ అఖిల చెప్పింది ‘ అని బయల్దేరబోతూ , తలుపు తీసి మళ్ళీ వెనక్కొచ్చి కవిత తో ‘ఇదిగో మమ్మీ .. ఫస్ట్ డే ఆఫీస్ కి బయల్దేరుతూంటే , మన పనిమనిషి ఎదురొచ్చింది .. శకునం మంచిదేనంటావా ?’ అని అడిగితే , ‘ఏమో .. ఎందుకైనా మంచిది .. ఆ సోఫా లో రెండు నిమిషాలు కూచుని, కొంచెం మంచి నీళ్లు తాగి వెళ్ళు ‘ అన్నాడు మూర్తి .

లోపలికొస్తూ తన చేతి సంచీ ఓ వారగా పెడుతూ  ‘అన్నట్టు ఈవేళ మీ ఆఫీసు మొదటి రోజు కదా .. మంచి పేరు తెచ్చుకోవాలమ్మా ‘ అని నవ్వుతూ లక్ష్మి అంటే , ‘నాకాల్రెడీ హరిణి అనే మంచి పేరు ఉంది ..మళ్ళీ కొత్తగా తెచ్చుకోనక్కర్లేదు.. ఇంక లోపలికెళ్ళి పని చూసుకో ‘ అంటూ విసురుగా బయల్దేరింది హరిణి

‘దీనికి ఉద్యోగమొకటొచ్చిందేమో ఒళ్ళు ఇంకా కొవ్వెక్కింది ‘ అని కవిత విసుక్కుంటూంటే , ‘పోనీలెండమ్మా .. చిన్న పిల్ల ‘ అంటూ లోపలికెళ్ళి ఇల్లు శుభ్రం చెయ్యడం మొదలెట్టింది లక్ష్మి .

మూర్తి తో కవిత అంది  ‘ .. అలాగే అని చెబితే పోయేదానికి ఆ పొగరుబోతు జవాబేమిటి చెప్పండి ?.. ఈ కాలం పిల్లలు ఏం చూసుకునో ఆ మిడిసిపాటు’

‘ఏం చూసుకుని అంటే ? చేరుతూనే పాతిక వేలు జీతం .. ఇంట్లో ఏ బాధ్యతా లేకుండా పెంచేం .. మరింకెలాగ ఉంటుందీ ?’ బదులిచ్చేడు మూర్తి

‘ఏమే లక్ష్మీ .. మీ అమ్మాయి కూడా ఎక్కడో ఉద్యోగం చేసుకుంటూందన్నావు కదా .. తనూ మా హరిణిలాగే ఒళ్ళు పొగరుగా ఉంటుందా ?’ అంది కవిత

‘ఊరుకోండమ్మా .. ఏదో చిన్న పిల్ల .. బంగారు తల్లి మా హరిణమ్మ .. ప్రతీదానికీ ఎక్కువ ఆలోచించీకండి ‘ అంటూ గిన్నెలు కడగడం మొదలెట్టింది లక్ష్మి

ఉదయాన్నే ఎక్కణ్ణుంచో బస్సెక్కి మరీ ఆ అపర్ణా ఫ్లాట్స్ లో పనిచేయడానికొస్తుంది లక్ష్మి . ఓ చిన్న వైరు బుట్టలో పెట్టుకున్న చిన్న బాక్సులో కొంచెం భోజనం తెచ్చుకుంటుంది . ఎవరేం పెట్టినా తినదు, తీసుకోదు .. ఎవరేం పని చెప్పినా  చేసిపెడుతుంది . ఎవరికీ ఆవిణ్ణి వదులుకోవాలనిపించదు, దీనికి తోడు ఎప్పుడూ డబ్బు విషయం మీద పెద్దగా బెట్టు చెయ్యదు.   సరిగ్గా నాలుగు ఇళ్లలో పని చేస్తుందంతే , మా ఇంట్లో ఒక్క గంట సేపు పంజెయ్యి , ఎంత కావాలన్నా ఇస్తాం అన్నాకూడా ఒప్పుకోదు , ‘చూద్దాంలెండమ్మా’ అనేసెళ్లిపోతుంది !

సాయంత్రం హుషారుగా ఇంటికొచ్చిన  హరిణి చెప్పింది ‘ఇవాళ ఫస్ట్ డే ఆఫీస్ లో చాలా బావుంది .. లక్కీగా మా టీం లీడ్ కూడా అమ్మాయే ..చాలా మంచిది .. వర్క్ కూడా బాగా ఎక్స్ప్లెయిన్ చేసింది ..  లేకపోతే ఏ వెధవ కింద పనిచెయ్యాలా అని టెన్షన్ పడ్డాను ‘

‘పోన్లే .. పెద్దవాళ్ళని గౌరవిస్తే నీకు ముందు ముందు ఇంకా మంచి జరుగుతుంది ‘ అంది కవిత

‘ఇంటికొచ్చేనో లేదో మళ్ళీ .. ఆ పనిమనిషి గొడవ మొదలెట్టేవా ?’ విసుక్కుంటూ అడిగింది హరిణి

‘పని మనిషైతే తక్కువేమిటి? నువ్వు మీ ఆఫీస్ లో పనిమనిషైతే తను మనింట్లో పనిమనిషి … కాకపొతే  నీ చదువు మూలంగా  జీతం ఎక్కువ , తనకి జీతం తక్కువ .. ఆ మాటకొస్తే తనే ఇంకా ఎక్కువ కష్టపడుతూంది’

‘నీకేమైనా పిచ్చా ? నా వర్క్ కీ తన పనికీ పోలికేంటి ? అసలు నువ్వు నన్ను దానితో పోల్చడమే దారుణం .. ఇంతకన్నా ఇన్సల్ట్ ఇంకోటి లేదు ..ఛ ‘ అనేసి తన గదిలోకెళ్ళి భళ్ళున తలుపేసుకున్న హరిణి వేపు అలా చూస్తూండిపోయింది కవిత .

************

ఆ రోజు ఉదయం ఆఫీసుకెళ్తూ, ‘అమ్మా .. నేను ఇవాళ  లేటుగా వస్తాను .. సాయంత్రం మా టీం లీడ్ పార్టీ ఇస్తున్నారు’ అని హరిణి అంటే , ‘సరేలే    .. ఇవాళ మన లక్ష్మి వాళ్ళమ్మాయి పుట్టినరోజట .. ఇదిగో స్వీట్ తెచ్చింది ‘  అని కవిత అంది

‘అవన్నీ నేను తిననని తెలుసుగా .. మన సెక్యూరిటీ వాళ్లకి ఇచ్చెయ్యి ‘ అనేసి ఆఫీసుకెళ్ళిపోతున్న హరిణి వేపు కవిత కోపంగానూ , లక్ష్మి నవ్వుతూనూ చూసేరు !

సాయంత్రం ఆరున్నరకి ఇంటికొచ్చేసిన హరిణి ని చూసి , ‘లేట్ గా వస్తానన్నావు .. అప్పుడే వచ్చేసేవేం ?’ అని కవిత అడిగితే , మాట్లాడకుండా తన గదిలోకెళ్ళిపోయింది

‘కొంచెం టీ తాగుతావా ?’ అని అడగడానికెళ్లిన కవిత కి హరిణి గది తలుపు తీసుండడం ఆశ్చర్యంగా అనిపించి ‘ఇవ్వాళ తలుపు వేసుకోలేదు ? ఏమిటో స్పెషల్ ? ‘ అని నవ్వుతూ లోపలికెళ్ళేసరికి నేల మీద కూచుని మోకాళ్ళలో తల పెట్టుకుని వెక్కివెక్కి ఏడుస్తున్న హరిణి కనిపించింది !

‘ఏమయ్యిందే ? ఎవరైనా ఏమన్నా అన్నారా ?’ అంటూ గాభరాగా అడిగిన కవితతో ‘ అమ్మా లక్ష్మి .. ‘ అంటూ వెక్కుతూంది హరిణి

‘ఏమయ్యిందే లక్ష్మికి ? ‘ కంగారుగా అంది కవిత

‘లక్ష్మి కాదమ్మా .. లక్ష్మిగారు .. మా టీం లీడ్  వాళ్ళమ్మ ఆవిడ .. పనిమనిషిగా కష్టపడి పిల్లల్ని పైకి తీసుకొచ్చిందావిడ .. పిల్లలు సెటిలైనా , వాళ్ళని ఈ స్థాయికి తీసుకొచ్చిన తన పని మనిషి పనిని గౌరవించుకోవాలని, ఆ పని వదల్లేదట .. అలాంటి గ్రేట్ ఉమన్ ని నేను ఇష్టం వచ్చినట్టు మాటాడేను ‘ అంటూ ఏడుస్తున్న హరిణి వేపు మురిపెంగా చూసింది కవిత !

 

ఉపసంహారం : చెన్నై లో ఉన్నప్పుడు మా ఇంట్లో పని చేసిన కీ.శే . మైథిలి అనే ఆమెకి ఈ కథ నివాళి . తన సొంత తమ్ముడు పెద్ద సినిమా డైరెక్టరయినా , కూతుళ్లు చెన్నై సెక్రటరియేట్ లో పెద్ద ఆఫీసర్లయినా , ఇళ్లలో పని చెయ్యడం మానుకోలేదావిడ .. ఈ పనితోనే వాళ్ళని ఇంతవాళ్లని చేసేను , అలాంటిది వాళ్ళు గొప్పవాళ్లయితే ఈ పని వదిలేసుకోవాలా అనేది !

 

 

 

కౌండిన్య హాస్యకథలు – శఠగోపురం

రచన: రమేశ్ కలవల

 

ఓరేయ్ ఇలారా.. “ అని పిలుస్తూ” పంతులు గారు వీడికి కూడా శఠగోపురం పెట్టండి” అని అడిగింది శాంతమ్మ గారు.

“తల మీద ఇలా ఎందుకు పెడతారు నానమ్మ” అని అడిగాడు.

“అదిగో ఆ దేవుడున్నాడు చూసావు.. అదో పెద్ద శక్తి అనమాట. ఏదో ఒక రోజు ఈ పెద్ద శక్తికి తలవంచక తప్పదు నాయనా..అందుకే భక్తిగా బుర్ర వంచి దణ్ణం పెట్టుకో” అంది. వాడు నమస్కారం చేసి నానమ్మతో గుడి బయటకు నడిచాడు, ఇద్దరూ ఆలయం ఆవరణలో కూర్చున్నారు.

“ఇందా కొబ్బరి ముక్క” అంటూ చంటోడి చేతిలో పెట్టబోతుంటే, అటు వైపు మిగతా సన్యాసులతో కలిసివెడుతూ వారిలో ఒకాయన ఆగి పలకరించడంతో, శాంతమ్మ ఆయనను కుశల ప్రశ్నలు వేసింది.

ఆయన వెళ్ళిపోగానే “వాళ్ళంతా ఎవరు నానమ్మ” అని అడిగాడు.

“తెలియడంలా సన్యాసులు రా సన్నాసి” అంది

“సన్యాసం తీసుకుంటే ఇంచక్కా ఏ బంధాలు లేకుండా అలా వాళ్ళలా తిరగేచ్చు” అంది.

ఆ చంటోడితో ఇంకా జీవిత పాఠాలు గురించి చెప్పబోతుంటే “పోనీ నువ్వు కూడా సన్నాసితనం తీసుకోకూడదు” అన్నాడు.

ఒక్క సారిగా ఆ చంటోడి అన్న మాటకు తేరుకొని “సన్నాసితనం కాదురా సన్యాసం తీసుకోవడం .. అది అందరూ తీసుకోనేది కాదురా సన్నాసి… దానికి కొన్ని నియమాలు, నిష్ఠలు ఉంటాయి. నిగ్రహంగా ఉండాలి, నిరాడంబరంగా బ్రతకాలి.. తిండి వ్యామోహం ఉండకూడదు.. ఇవన్నీ నీకు ఈ వయసులో నే చెప్పినా అర్థం కావులే” అంది.

 

“పదా.. ఆకలిగా ఉంది ఇంటికి వెడదాం” అంటూ లేచి బయటకు నడిచి ఎదురుగా వస్తున్న రిక్షాని పిలిచి ఇద్దరూ ఎక్కారు.

రిక్షాలో ఆ చంటోడు తల దించుకు కూర్చోడంతో  “నీ పేరు శఠగోపురం కదా అని నువ్వు తలదించుకొని ఉండనక్కర్లేదు…ఆ ఒక్క దేముడి ముందు తప్ప నీ తల ఎప్పుడూ ఎత్తే ఉండాలిరా” అంటూ తను వాడికి ఆ పేరు ఎందుకు పెట్టిందో కూడా చెప్పింది.

“తల ఎత్తే ఉండాలన్న” చివరి వాక్యం ఈ శఠగోపురానికి మనసులో బాగా నాటుకుపోయింది.

“మ్యాచెస్ ఆర్ మేడిన్ శివకాశి” కాబట్టి ఇలాటి వారి కోసం ఓ అమ్మాయి ఎక్కడో పుట్టే ఉంటుందంటారా?

——

శఠగోపురం కి కామాక్షితో పెళ్ళై మూడేళ్ళయింది. “పెళ్ళైన తరువాత ఒక్క పండక్కి కూడా మా అమ్మా నాన్నని పిలవలేదండి” అంటూ ఓ సారి వాపోయింది పైగా తను ఏడు నెలల గర్భిణి, సహజంగా పెద్దవారు తోడు ఉంటే బావుండునని తన ఉద్దేశం.

దానికి వేరే ఎవరైనా అయితే జాలి చూపించి కనీసం ఈ ఏడాదైనా తప్పక పిలిపించి, వారితో సరదాగా గడిపి అంత దూరం నుండి సహాయానికి వచ్చినందుకు ఏ బట్టలో పెట్టించి పంపేవారు.

శఠగోపురం వేరే కోవకు చెందిన వాడు కాబట్టి కనీసం  పశ్చాత్తాపం కూడా చూపించలేదు కదా పైగా కామాక్షితో “మూడేళ్ళు నుండి పిలవ లేదు సరే.. ఇంకో మూడేళ్ళైనా పిలవనోయ్…” అంటూ దురుసుగా నోరు జారాడు. కామాక్షి ఎప్పుడూ అంతగా నొచ్చుకోలేదు.

అలాగే ఓ రోజు ఆఫీసులో బయటనుండి ఇన్పెక్షన్ కు వచ్చిన ఆఫీసర్ తో  లేనిపోని రాద్దాంతం చేసి తన బాసు తలదించేలా చేయడంతో శఠగోపురం ఉద్యోగం ఊడినంత పనయ్యింది.

 

ఇంతా జరిగినా తరువాత రోజు నుండి మళ్ళీ తన చేష్టలు షరా మామూలే, పైగా ఓ పెళ్ళికి అర్జెంటుగా వెళ్ళాలంటూ వారం రోజులు సెలవు గోల పెట్టి మరీ తీసుకున్నాడు. “ఈయనకు ఏదోరోజు మూడటం ఖాయం అని” అనుకున్న వారు చాలామంది ఉన్నారు ఆ ఆఫీసులో.

ఇక ముచ్చటగా మూడో సంఘటన కూడా చూస్తే, అర్జెంటుగా అటెండు అయిన కామాక్షి వాళ్ళ చుట్టాల పెళ్ళిలో ఆమె ఎంత వారిస్తున్నా వినకుండా గొప్పలకు పోయి ముందుగా ఐదు వేలు చదివింపులు చదివించాడు శఠగోపురం.

పెళ్ళితంతు కాగానే భోజనాలలో తన పక్కన ఒక విసిగించే మనిషి తగలడంతో ఆయనపై చిర్రెత్తి, ఆ భోజనం ఏదో సరిగా చేయక, సగం ఆకలి కడుపుతో ఆ వధూవరుల దగ్గరి తిరిగివెళ్ళి “ఇందాకా పొరపాటున ఎక్కువ చదివించానని, అసలు తను ఈ పెళ్ళికి వచ్చి పెద్ద ఓ తప్పుచేసాడని, ఆ చదివింపులలో ఓ నాలుగు వేలు తిరిగి ఇచ్చేయమని” అందరి ముందు అడిగటమేకాకుండా, వాటిని ఇచ్చేదాకా తన చుట్టాల ముందు నానా రభసా చేయడంతో కామాక్షి సిగ్గుతో చితికిపోయింది. ఇక లాభం లేదని మరుసటి రోజే పుట్టింటికి ప్రయాణమయ్యింది, ఛస్తే తిరిగి రానని భీష్మించుకు కూర్చుంది.

నెలలు గడిచాయి. కామాక్షి లేని లోటు తెలుస్తోంది కానీ తన నైజానికి ఎన్నడూ పరిస్థితులకు తల వొగ్గడుకదా?

సమయం కలిసి రాకపోతే అన్నీ ఇబ్బందులు కలిసి వచ్చినట్లు ఆఫీసులో కూడా పరిస్తితుల ప్రభావం వల్ల ఉన్న ఉద్యోగం కాస్తా దాదాపు ఊడే పరిస్థితికి వచ్చింది. ఆ సంగతి కామాక్షి చెవిన పడింది.

ఇక లాభం లేదని తనే ఏదోకటి ఆలోచించ శఠగోపురాన్ని మార్చే ప్రయత్నం చేద్దామని తలచింది. ఎంతైనా పరాయివారు కాదు కదా!

———

“ఎవరూ” అంటూ ఎవరో తలుపు కొట్టడం వినిపించగానే లోపలనుండి గడియ తీసింది వయసు పడిన శఠగోపురం వాళ్ళ నానమ్మ శాంతమ్మ.

తలుపు తీయగానే ఎదురుగా పండంటి ముని మనవడితో వచ్చిన కామాక్షి చూసి సంతోషంతో కౌగలించుకొని లోపలకు తీసుకెళ్ళింది నానమ్మ.

కామాక్షి జరిగిన విషయాలు అన్నీ పూస గుచ్చినట్లు వివరంగా చెప్పింది. అన్నీ విన్న ఆవిడ తను శఠగోపురానివి చిన్నప్పుడు విషయాలు అన్ని చెప్పింది. కాళికతో మాట్లాడి ఓ ఉపాయం పన్నింది నానమ్మ.

నానమ్మ ఓ కార్డు ఉత్తరం తీసి రాయడం మొదలు పెట్టింది

ప్రియమైన శఠగోపురానికి,

మీ నానమ్మ ఆశీర్వదించ వ్రాయునది. నీవు క్షేమమని తలుస్తాను. నా ఆరోగ్యం అంతంత మాత్రమే. వయసు మళ్ళుతోంది కదా. ఈ మధ్య సుస్తిచేసిన తరువాత కోలుకున్నాను. నీ విషయాలు తెలిసాయి, నువు చేస్తున్న పనులు ఏమి బాలేవు. ఇవన్నీ చూసి, విన్న తరువాత నేను ఓ అభిప్రాయానికి వచ్చాను. నీకు తెలిసి తెలియని వయసులో నన్ను ఓ సారి ‘సన్నాసితనం’ తీసుకోమన్నావు. నీ కోరిక మీరకు చివరి సారిగా కామాక్షిని కలిసి అదే చేయబోతున్నాను.

ఇట్లు

నానమ్మ

కార్డు పోస్టులో పడేసింది. ఓ రెండు రోజులలో ఆ కార్డు చేరగానే నానమ్మ దగ్గర నుండి రావడంతో ఆత్రుతతో తీసి చదివాడు.  ఎలాగైనా నానమ్మను కలవాలి అనుకున్నాడు. కానీ ఎక్కడికి వెళ్ళింది తెలిసేదెలా? మళ్ళీ చదివాడు. కామాక్షిను కలుస్తానంది కదూ అంటూ మళ్ళీ తన అభిమానం అడ్డు వచ్చింది.

ఒకటి రెండు రోజులు గడిచాయి, నానమ్మ విషయం పదే పదే గుర్తుకు రావడంతో ఇక తప్పదే లేక కామాక్షి దగ్గర తల దించడానికి సిద్దపడ్డాడు. వెంటనే ప్రయాణం అయ్యాడు.

——

అత్త మావగారి ఇల్లు చేరుకొని తలుపు కొట్టాడు. తలుపు తీయగానే పశ్చాత్తాపంతో కామాక్షి గురించి అడిగాడు. బయటకు వెళ్ళిందనడంతో మొహం చెల్లక దిగులుతో బయటకు నడిచాడు. ఏం చేయాలో తోచక నానమ్మతో ఎప్పుడూ వెళ్ళే గుడికి బయలుదేరాడు. అక్కడి చేరికోగానే నానమ్మ “జీవితంలో ఏదో ఓ రోజు ఆ అతీత శక్తికి తల వంచాలి నాయనా” అన్న మాటలు గుర్తుకువచ్చి ఆ స్వామికి క్షమించమని కళ్ళు మూసుకొని ప్రార్థిస్తుండగా ప్రక్కనే పరిచయం ఉన్న గొంతుతో “శాస్త్రులు గారు, వీడికి శఠగోపురం పెట్టండి” అంటూ ఓ చంటోడిని ముందుకు చేతులతో చూపించండంతో కళ్ళు తెరిచి సంతోషంతో నానమ్మను హద్దుకున్నాడు. చేతిలో ఆ పిల్లవాడిని తీసికోబోతుంటే కామాక్షి వైపు చూపించి క్షమాపణ అడగమంది. చెవులు పట్టుకొని క్షమాపణ అడిగి ఇద్దరూ మనస్పూర్తిగా స్వామికి మ్రొక్కారు. ఆ చంటోడిని తీసుకోని ముద్దాడాడు శఠగోపురం.

శుభం భూయాత్!

 

 

అరుంధతి… అటుకుల చంద్రహారం.

రచన: గిరిజారాణి కలవల

 

మామూలుగా తెలుగు సినిమాల్లో వచ్చే డైలాగే ఇది… “ఇరవై నాలుగు గంటలు గడిస్తే కానీ ఏ సంగతీ చెప్పలేము…” అన్నాడు మెళ్ళో స్టెత్ సవరించుకుంటూ.. ఆ కుర్ర డాక్టర్.

డ్యూటీలోకి కొత్తగా వచ్చినా,  ఆ వాక్యం బానే కంఠోపాఠం పట్టినట్టున్నాడు.. అందుకే అప్పచెప్పేసాడు… అంతటితో ఆగకుండా అతని స్క్రిప్ట్ లో రాసిన మరో డైలాగ్ గుర్తు వచ్చి…” ఎందుకైనా మంచిది… బంధువులందరికీ కబురు పెట్టండి.. ఆవిడ ఎవరినైనా చూడాలని అనుకుంటే కనుక వెంటనే పిలిపించండి… ఆవిడకి ఆఖరికోరిక ఏదెనా వుంటే తీర్చేయండి..” అంటూ… పూర్తిగా చెప్పేసానా… ఇంకేమైనా చెప్పాలా.. అన్నట్టుగా.. నర్సు సిస్టర్ వేపు  చూసాడు…

ఆ నర్సమ్మ.. అంతేగా . అంతేగా.. అన్నట్టు బుర్ర పైకీ కిందకీ ఊపింది. ఈ మాటలు చెప్పేసి.. వాళ్ళిద్దరూ.. ఇంకేమైనా.. ఈ డైలాగులు చెప్పవలసిన పేషెంట్స్ వున్నారేమో వెతుక్కుంటూ వెళ్లిపోయారు.

ఆ మాటలకి అక్కడున్నవారందరూ మొహామొహాలు చూసుకున్నారు. అందరూ.. ఒకరి భుజాలమీద మరొకరు చేతులు వేసి… క్రికెట్ ఆటలో లాగా  గుండ్రంగా.. వచ్చి.. తలలు వంచి.. ” ఇప్పుడు.. ఏంటి కిం కర్తవ్యం?  ఏదో ఈ పూట మంచం  నుంచి దించెయ్యొచ్చు  అనుకుంటూంటే డాక్టర్ ఇంకా ఇరవైనాలుగు గంటలు అంటూ డౌట్ పెట్టాడు.. పైగా ఆఖరి కోరిక అంటున్నాడు… కొంపతీసి అది తీరకపోతే.. కానీ ఈవిడ పోదేమో.. ఆవిడ ఆఖరి కోరికేంటో మనకి తెలుసు కదా… అది ఇప్పుడు ఎక్కడ తీర్చగలమూ… అయినా గాడిదగుడ్డు కాదూ… నిజంగా ఆఖరి కోరిక కోసం ప్రాణం పోకుండా వుంటుందా ఏంటి? పోయే కాలం వస్తే అదే పోతుంది.. ఆ ప్రాణం ఎలాగూ పోతుంది.. దానికోసం ఇప్పుడు ఆ ఆఖరికోరిక తీర్చక్కర్లేదు.. ” అని తీర్మానం చేసుకున్నారు… ఆ పోడానికి సిద్ధంగా వున్న.. ముసలావిడ అరుంధతిగారి కొడుకు, కోడలు,  కూతురు, అల్లుడూ.. ఇంకా చెరి ఇద్దరి చొప్పున.. మొత్తం  నలుగురు మనవలూ.. వాళ్ళ పెళ్ళాలూ  అదీ సంగతి..

ఐ. సి. యు లో వున్న అరుంధతిగారిని ఒకరితర్వాత ఒకరు చూసి వచ్చేసి… ఇరవైనాలుగు గంటల్లో హాస్పిటల్ వాళ్ళే ఫోన్ చేస్తారెటూ.. అప్పుడు వద్దాము.. ఇక్కడుండి చేసేది లేదు పోదాం… అనుకుంటూ రెండు కుటుంబాలవారూ ఇళ్ళకి వెళ్లి పోయారు.

అదేమీ తెలియని అరుంధతి… తన ఆఖరి కోరిక తీరేదాకా.. తన గుండెని కొట్టుకోమనే చెప్పినట్టుంది..

డాక్టర్లు చెప్పిన ఇరవైనాలుగు గంటల గడువు నలభైఎనిమిదికి పెరిగింది..

మళ్లీ రెండు కుటుంబాలూ రౌండప్ చేసుకున్నారు.

అరుంధతి కూతురు… ఉమ.. ” వదినా! పోనీ డాక్టర్ చెప్పినట్లు అమ్మ ఆఖరి కోరిక తీరిస్తేనో.. పాపం ఆ ప్రాణం కొట్టుకుంటోంది.. దాని కోసమే కాబోలు..” అంది..

దానికి అరుంధతి కోడలు.. భారతి.. ” నీకేం.. నువ్వు బానే చెపుతావు.. సలహాలు… ఇప్పుడు హాస్పిటల్ ఖర్చే.. రెండు లక్షలు అయింది… ఇక ఆ కోరిక  కూడా తీర్చాలంటే కనీసం.. మరో రెండు లక్షలు అయినా పెట్టాలి. మా వల్ల కాదమ్మా!   ఏంటండీ బెల్లం కొట్టిన రాయల్లే మాట్లాడరు.. మీ చెల్లికి సమాధానం చెప్పండీ” అంది.   హమ్మా !!    ఆ తర్వాత.. అమ్మది నాకేగా అని కొట్టేద్దామనే ప్లాన్ కాబోలు.. అనుకుంది మనసులో..

అరుంధతి కొడుకు.. బ్రహ్మానందం..  భార్య భారతి మాటలకి తలూపుతూ..” అంతేగా.. అంతేగా.. ” అన్నాడు.

అన్న, వదిన మాటలకి చర్రున కోపం వచ్చింది  ఉమకి.. ఆ కోపం తన భర్త  శివరావు మీద చూపిస్తూ..”ఏంటండీ.. తుమ్మ మొద్దులా నిలబడ్డారూ.. చెప్పండీ.. అమ్మ గురించి రాత్రి మనం ఏమనుకున్నామో.. ” అంటూ.. కసిరింది.

” అది కాదు.. బామ్మర్దీ… ఇలాంటి స్టేజీ లో వున్నవారి ఆఖరి కోరిక తీర్చకపోతే.. ఆ ప్రాణం అలా కొట్టుకుంటూనే వుంటుందట..ఆ తర్వాత ఆత్మ కూడా ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతూఉంటుందట. దయ్యమై మనల్ని పట్టుకోనూ వచ్చట.. అందుకని  చూస్తూ చూస్తూ ఎలా ఊరుకోగలము.. ఇప్పటికే హాస్పిటల్ ఖర్చు రెండులక్షలయిందని మీ ఆవిడ బాధ పడుతోంది.. ఇంకా ఇలాగే.. ఐ. సి. యు. లో.. వెంటిలేటర్ మీద ఎన్నాళ్ళుంచుతాము?  మరో రెండు మూడు లక్షలు పైగా అయేట్టుంది ఖర్చు .. ఏతావాతా ఆ తర్వాత కర్మకాండల ఖర్చు ఎలాగూ తప్పదు.. అందుకే.. అదేదో కొనేసి ఆవిడకి ఓసారి చూపించామనుకో.. తృప్తిగా కళ్ళు మూస్తుంది మీ అమ్మ గారు.. ” అన్నాడు శివరావు.

” అదేంటన్నయ్యా… మీరూ అలాగే అంటారు? ఇప్పుడు అంత పెట్టుబడి మేము ఎలా పెట్టగలము? కాస్త ఆలోచించండి.. ” అంది భారతి.

” ఔనమ్మా… అదికూడా ఆలోచించాను.. అందుకే నేను సగం పెడతాను.. మీరు సగం పెట్టండి. ఆవిడకీ సంతృప్తిగా అనిపిస్తుంది.. పైగా ఇప్పటి కోరికా అది ? మనవెవరం రాక ముందుది.. ఆవిడ కాపురానికి వచ్చినప్పటినుండీ.. కాదు కాదు.. ఆవిడ చిన్నప్పటి నుంచీ దాని మీదే వుంది ఆవిడ మనసు.. అదేదో మనం కొంటే..  ఓసారి కళ్ళారా చూసుకుని.. కళ్ళు మూసేస్తుందిక. ఆ తర్వాత కార్యక్రమాలు అయ్యాక.. మళ్లీ మనిద్దరం ఎవరి వాటా వాళ్ళు తీసేసుకుందాం.. ఇంతకిమించి మరో మార్గం లేదు ఇప్పుడు..  ” అన్నాడు శివరావు.

” ఆ సగం పెట్టాలన్నా… ఇబ్బందే అన్నయ్యగారూ.. ” అంది భారతి.. మనసులో మాత్రం ఇదేదో బావుందే.. ఇలాగైనా నా కోరికా తీరవచ్చు.. అనుకుంటూ..

వెంటనే అందుకుంది ఉమ…” మాకు మాత్రం ఇబ్బంది లేదేంటి వదినా.. అప్పో సప్పో చేయాల్సిందే మేమైనా.. ఏదో అమ్మ ఆఖరి కోరిక తీర్చగలిగితే చాలు.. ” అంది..

ఈ రూపంలో అయినా తన కోడళ్ళ కిద్దరికీ.. ఏదో అమర్చినట్లవుతుంది.. అనుకుంది తనూ లోలోపల.

” అయితే.. మరి పదండి… వెళ్లి తీసుకువద్దాము.. సాయంత్రానికి మనం తీసుకువచ్చి ఆవిడకి చూపిస్తే.. .. రాత్రికి ఏ సంగతీ తేలిపోతుంది.. ” అంటూ శివరావు అందరినీ  బయలు దేరమన్నాడు.

పొలో మని రెండు కార్లలో అందరూ బయలుదేరారు.

వాళ్ళందరూ ఎక్కడకి బయలుదేరారో.. ఏం తేబోతున్నారో..

అసలు..  ఇంతకీ ఆ అరుంధతి గారి ఆఖరి కోరిక ఏంటో తెలుసుకోవాలంటే… చాలా వెనక్కి వెళ్ళాలి. ఎంత వెనక్కి అంటే.. అరుంధతి బాల్యం లో దాకా వెళ్లి పోవాలి…

టయ్ టయ్ టయ్.. రింగులు రింగులు తిప్పుతున్నా.. ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి..

అప్పుడు.. అరుంధతికి ఆరేళ్ల వయసు.  తండ్రి, తల్లి, బామ్మ, అన్నయ్య..వీళ్లు  తన కుటుంబ సభ్యులు.  అప్పుడప్పుడు.. పండగలకీ, పబ్బాలకీ.. మేనత్త సుభధ్ర అత్తగారి ఊరు అమలాపురం నుంచి పుట్టింటికి వస్తూ వుండేది. ఓ వారం పది రోజులుండి వెళ్ళేది. మేనత్త వస్తోందంటే అరుంధతికి చాలా సంతోషంగా వుండేది. ఆవిడ వున్ననాళ్ళూ.. వెనకాలే  తిరిగేది. ఆవిడ తీసుకువచ్చే.. సున్నుండల కోసమో.. వెళ్ళేటపుడు చేతిలో పెట్టే ఐదురూపాయల కోసమో కాదు ఆ సంతోషం. మేనత్త మెడలో మెరిసిపోయే అటుకుల చంద్రహారం కోసం.. అదంటే అరుంధతికి ఎంత ఇష్టమో. పచ్చగా మెరిసి పోయే మేనత్త మెడలో ఆ  నాలుగుపేటలు… అరచేయంత బిళ్ళతో వుండే ఆ అటుకుల చంద్రహారం. ఆవిడ నడుస్తున్నపుడు.. ఊగుతూ.. తళుక్కున మెరుస్తూ.. అరుంధతిని ఆకట్టుకునేది.  ” అత్తా! ఓసారి నీ గొలుసు ఇయ్యవా..” అనడిగితే.. అబ్బే.. అస్సలు ఇచ్చేది కాదు మేనత్త. మిగిలినప్పుడు ఎంత ముద్దు చేసినా… చంద్రహారం దగ్గరకి వచ్చేసరికి మాత్రం ఒప్పుకునేది కాదు. ” ఇంకా నయమే.. ఇది పిల్లలు వేసుకోకూడదే.. నాలుగు పేటలూ నలభై తులాలు.. ఎక్కడెనా పారేసావనుకో.. మా అత్తారు గుమ్మం కూడా తొక్కనీయరు.. చిన్నపిల్లవి నీకెందుకూ ఇంత గొలుసు..” అనేది కానీ.. ముచ్చటపడుతోంది కదా.. ఓసారి కూడా అరుందతి మెళ్ళో వేసేదికాదు.

” అమ్మా! అత్తకి ఉన్న గొలుసు లాంటిది నాకూ చేయించవే.. ” అని అమ్మ దగ్గర గారాలు పోయేది అరుంధతి.

” మనకంత తాహతు లేదే తల్లీ. ఆ కరణం గారు తన దగ్గర. ఆ జమాబందీ లెక్కలు రాసేటప్పుడు  మీ నాన్నకి   ఇచ్చిన ఏదో.. రూపాయీ, అర్ధా.. డబ్బులు  మిగిల్చి.. నీకూ, నాకూ.. చెరో ముక్కుపుడకా… కాళ్ల కి వెండిపట్టీలు.. కొనగలిగారు… అంతే.. ఇక ముందుకు మాత్రం ఇక పోలేరే.. నాలుగు వేళ్ళూ వేళకి లోపలకి వెడితే చాలు… నాలుగుపేటల గొలుసంత సంబరమే మన బతుకులకి… ” అనేది అమ్మ.. ఆ నిష్టూరాలేంటో అర్ధమయేవి కావు అప్పట్లో అరుంధతికి.

రాత్రి పూట బామ్మ పక్కలో పడుకుని.. కధలు వినేటప్పుడు.. ..” బామ్మా.. అటుకుల చంద్రహారం కొనాలంటే ఎంత డబ్బులు కావాలీ? ” అనేది.

” ఓసి, పిచ్చి మొహమా.. నీకెప్పూడూ అదే ధ్యాస.. అది కొనాలంటే డబ్బులు అక్కర్లేదే.. పెళ్లి చేసుకుంటే చాలు.. అత్తారే కొనిపెడతారు.. మీ సుభధ్ర అత్తకి దాని పెళ్ళి లో.. వాళ్ళ అత్తగారు పెట్టారు ఆ చంద్రహారం.. నీకూ అలాగే మీ అత్తగారు పెడతారులే. ” అనేది ఆవిడ.

వెంటనే నాన్న దగ్గరకి పరుగెత్తుకుని వెళ్లి..” నాన్నా! నాకు తొందరగా పెళ్ళి చేసెయ్యి నాన్నా ! మా అత్తారు అటుకుల చంద్రహారం పెడతారు.. ” అంది.

” అలాగే.. బంగారు తల్లీ… ఇంకొక్క పదేళ్ళు ఆగు.. అలాగే చేసేస్తాను.. ” అనేవాడు తండ్రి.

ఓసారి.. అరుంధతికి మల్లెపూలతో జడ కుట్టింది బామ్మ.. కూతురితో.. ” సుభధ్రా! ఓసారి నీ చంద్రహారం.. అరుంధతి మెళ్ళో వెయ్యవే.. ముచ్చటపడుతోంది… ఈ జడ, ఆ హారంతో.. ఫోటో తీయిద్దాము.. దాని మోజు తీరుతుంది.. ” అని.. ఆ  హారం వేయించి స్టూడియోకి తీసుకెళ్ళి ఫోటో తీయించింది. ఆ ఫోటోకి ఫ్రేమ్ కట్టించి.. మంచం పక్కనే పెట్టుకునేది అరుంధతి.. హారం కేసి చూస్తూ పడుకునేది.

చూస్తూండగా పెళ్ళీడుకి ఎదిగింది.  వచ్చిన రెండు సంబంధాలలో ఇది బాగా నచ్చింది అరుంధతి తండ్రికి..  పెళ్లి కొడుకు  శేఖరానికి గవర్నమెంట్  ఉద్యోగం… సొంత ఇల్లు.. రెండెకరాల మాగాణి వుంది  కరెంటు ఆఫీసులో గుమాస్తా గిరీ  వుంది..  తండ్రికి రెండకరాల పొలం వుంది.. ఆయన వ్యవసాయం చేస్తాడు.. ముగ్గురు ఆడపిల్లలు.. పెద్ద పిల్లకి పెళ్ళి అయింది.. ఇంకా ఇద్దరు పెళ్ళికి వున్నారు. తల్లి లేదు.. వాళ్ళకి అరుంధతి నచ్చింది.. జాతకాలూ కుదిరాయి.

తమ తాహతుకి ఇంతకి మించి సంబంధం రాదని అనుకుని అరుంధతి తండ్రి.. మంచిరోజు చూసుకుని తాంబూలాలు మార్చుకుందామనుకున్నాడు. మళ్లీ గుర్తు చేసింది అరుంధతి.. అటుకుల చంద్రహారం గురించి తండ్రికి.

ఆయన.. తాంబూలాలు మార్చుకునే రోజున వియ్యంకుడితో అన్నాడు…  “పెళ్లి కి మేము మా పిల్లకి బాలతొడుగు కింద..  జత గాజులు, పుస్తెల గొలుసు పెడతాము… మీరు మీ కోడలికి ఎలాగూ ఏదో ఒకటి చేయించాలి కదా… అటుకుల చంద్రహారం చేయించండి.. మా పిల్లకి ఎప్పటినుండో దాని మీద మనసుగా వుంది..” అంటూ మొహమాటం లేకుండా చెప్పేసాడు.

“అయ్యో.. మీరింతగా చెప్పాలా! మా ఇంటికి వచ్చే మహాలక్ష్మికి.. చంద్రహారం చేయించమంటే కాదంటామా… అయితే.. పంట చేతికి వచ్ఛాక చేయిస్తాను.. ఇప్పుడు పెళ్లిలో నల్లపూసల దండ, ఉంగరం పెడతాం  లెండి.. ” అంటూ తప్పించుకున్నాడు అరుంధతి కాబోయే మావగారు..

“పంట చేతికి    రాక పోతుందా.. తన  కలల పంట పండకపోతుందా.. ” అనుకుని… తల వంచి మెళ్ళో తాళి కట్టించేసుకుంది అరుంధతి.. కానీ… కాలక్రమంలో పుట్టింటివారు పెట్టిన బంగారం పుస్తెల గొలుసు  స్థానంలో.. పసుపుతాడు వచ్చింది కానీ… అటుకుల చంద్రహారం పెడతామన్న మాట హుళిక్కే అయింది. పంట చేతికి రావడం మాట అటుంచి.. మిగిలిన ఇద్దరాడబడుచుల పెళ్ళి కోసం.. వున్న రెండెకరాలు అమ్మేసారు మామగారు. ఆ తర్వాత.. ఆడబడుచుల రాకపోకలు.. పురుళ్ళు, పుణ్యాలూ.. ఆ తర్వాత మామగారు మంచాన పడితే ఖర్చులూ.. ఇలా ఒకదానితర్వాత మరోటి వచ్చిపడి అటుకుల చంద్రహారాన్ని వెనక్కి నెట్టేసాయి. మధ్య మధ్యలో.. తన చిన్నప్పటి ఫోటో.. మేనత్త తన మెడలో వేసినప్పుడు తీయించుకున్న ఫోటో కేసి ఆశగా చూసుకుంటూ వుండిపోయేది పాపం.

తర్వాత.. తన పిల్లలు బ్రహ్మానందం, ఉమ పుట్టడం.. వాళ్ళ చదువులు, ఖర్చులకి సొంత ఇల్లు కూడా అమ్మాల్సిన పరిస్థితి  వచ్చింది. పేరుకి గవర్నమెంట్ ఉద్యోగమే అయినా జీతం అంతంతమాత్రమే..ఎప్పుడూ ఏదో ఒక ఖర్చు రెడీగా కూర్చునేది. పాపం.. శేఖరానికి. భార్య అరుంధతి నోరు తెరిచి అడక్కపోయినా.. ఆవిడ కోరిక తెలుసు.. ఎప్పటికైనా  ఎలాగైనా తీర్చాలనే అనుకుంటూ వుంటాడు.

” అరుంధతీ… ఉన్న ఆస్తులను అమ్మేసుకోవలసి వచ్చింది.. నా చెల్లెళ్ళు.. ఇప్పుడు మన పిల్లల కోసం. ఇప్పుడు పిల్లల బాధ్యత కూడా తీరిపోయింది.. అబ్బాయి సెటిల్ అయిపోయాడు.. అమ్మాయికి పెళ్లి చేసేసాం.. ఇక కొత్తగా ఖర్చులు లేవు.. మరో మూడు నెలలో రిటైర్ అయిపోతాను.. అప్పుడు వచ్చే డబ్బులతో నీకు అటుకుల చంద్రహారం చేయిస్తాను.. ఒట్టు.. ” అన్నాడు శేఖరం.

ఆ మాటలతో అణిగిపోయిన అటుకుల చంద్రహారం ఆశ మళ్లీ మొలకెత్తింది అరుంధతికి. భర్త ఎప్పుడు రిటైర్ అవుతాడా.. ఎప్పుడు చంద్రహారం కొంటాడా అని ఆ మూడు నెలలూ మూడు యుగాలుగా గడిపింది. రిటైర్ అయ్యాక… ఓ నెలరోజుల్లో.. శేఖరం చేతికి ఓ పెద్ద మొత్తమే అమిరింది. ఆ  సాయంత్రమే భార్యాభర్తలిద్దరూ .. బంగారం కొట్టుకి వెళ్ళారు. అయితే.. అరుంధతి కోరుకున్న నాలుగుపేటలకీ.. ఈ డబ్బుతో రెండు పేటలు కూడా రావని తెలిసింది.  పోనీ ఒక పేట తీసుకోమని భర్త చెప్పినా.. రాజీ పడలేదు అరుంధతి.. నాలుగుపేటలూ.. అరచెయ్యంత బిళ్ళ వుండాల్సిందే.. వేరేలా వద్దు కాక వద్దనేసింది. చేసేదేం లేక  ఇంటి మొహం పట్టారు.

ఇంతలో శేఖరం స్నేహితుడు.. మోహనరావు.. ఇల్లు కట్టుకుంటూ.. అవసరానికి నీ దగ్గర వున్నవి సర్దు… పదిహేను రోజుల్లో చీటీపాట డబ్బులు వస్తాయి.. అప్పుడు ఇచ్చేస్తానంటే.. కాదనలేక తనకి వచ్చిన డబ్బును.. మోహనరావుకి  ఇచ్చాడు. పదిహేను రోజులే కదా.. అని రాతకోతలేవీ లేకుండా  చేబదులుగా  ఇచ్చాడు. తానొకటి తలిస్తే దేముడొకటి తలుస్తాడు కదా.. ఆఫీసు నుంచి ఇంటికి వస్తున్న  మోహనరావు యాక్సిడెంట్ అయి అక్కడక్కడే పోయాడు.. ఆ తర్వాత… ఈ డబ్బు సంగతి శేఖరం.. మోహనరావు కొడుకులని అడిగితే.. తమకేం తెలీదు.. తండ్రేం తమకి చెప్పలేదు కాబట్టి మాకు సంబంధం లేదని నిక్కచ్చి గా చెప్పేసారు. తమకి అంటూ మిగిలింది మొత్తం ఇలా పోగొట్టుకొనేసరికి శేఖరం దిగులతో మంచమెక్కాడు. భార్య కోరిక తీర్చలేకపోయాననే  బాధతో నెలలోపునే కన్ను మూసాడు.

అరుంధతి కొడుకు పంచన చేరక తప్పలేదు. ఏదో ఫర్వాలేదు.. రోజులు వెళ్ళదీస్తోంది.. అప్పుడప్పుడు ఆశగా తన చిన్నప్పటి ఫోటో కేసి చూసుకుంటూ. ఆవిడ కోరిక తీర్చలేని స్థితిలో అయితే మాత్రం లేడు కొడుకు. ఓ సారి భార్యతో..  “పోనీ పాపం.. అమ్మకి ఆ హారం కొంటేనో.” . అని పొరపాటున అన్నాడు.. అంతే.. .”ఇంత వయసులో కూడా ఆవిడకి అటుకుల చంద్రహారమేంటీ.. నవ్వుతారు అందరూ.. ఊరుకోండి..  ఆవిడకి మనం మూడుపూటలా తిండి పెడుతున్నాం చాలు.. ఇక ఆ కోరికలెక్కడ తీరుస్తాం.” . అంటూ కోడలు భారతి.. బ్రహ్మానందాన్ని..  మళ్లీ నోరెత్తనీయలేదు.

ఓపిక ఉన్ననాళ్ళూ కొడుకు, కోడలికి  చేయగలిగినంత చేసిన.. అరుంధతి.. ఇక ఎనభైలో పడిన వయసూ.. శరీరం మూలన పడి.. చివర ఇదిగో ఇలా ఐ. సి. యూ వరకూ లాక్కొచ్చాయి..

అన్ని షాపులూ తిరిగి.. చివరకు లలితా జ్యూయలరీలో నాలుగు పేటల అటుకుల చంద్రహారం.. మొత్తానికి తీసుకున్నారు బ్రహ్మానందం, ఉమ.. చెరిసగం డబ్బులేసుకుని..

తిన్నగా  హాస్పిటల్ కి వచ్చి.. అరుంధతి దగ్గరకి వెళ్ళారు.  కూతురు, కోడలు.. కొడుకు, అల్లుడు ఆవిడ బెడ్ కి అటూఇటూ చేరి.. ఆవిడ రెండు చెవుల్లోనూ…

” అటుకుల చంద్రహారం.. అటుకుల చంద్రహారం.. ఇదిగో.. ఒకసారి కళ్ళు తెరవండి..” అంటూ పదే పదే అనేసరికి.. అప్పటిదాకా అచేతనంగా వున్న అరుంధతి శరీరంలో చిరుకదలిక కనపడింది. నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచింది. ఎదురుగా.. అటుకుల చంద్రహారం కనపడేసరికి.. ఆ గాజుకళ్ళలో మెరుపు మెరిసింది. నెమ్మదిగా ఆవిడ తల పైకెత్తి.. మెడలో ఆ హారం వేసారు.. ఆ హారం స్పర్శ లోపల  గుండెకి తెలిసింది కాబోలు.. చిన్నగా కొట్టుకోవడం మొదలెట్టింది.. అక్కడే వున్న డ్యూటీ డాక్టర్..  మానిటర్ కేసి చూస్తూ ..

” వండర్.. ఆవిడ పల్స్ కరెక్టుగానే కొట్టుకుంటోంది…” అంటూ.. గబగబా మిగిలిన టెస్టులు అన్నీ చేసి.. ” చాలా ఆశ్చర్యంగా వుంది.. ఆవిడకి ఇప్పుడు ఏ ప్రోబ్లమ్ లేదు.. ఇంత సడన్ గా ఈ మార్పుకి మాకే వింతగా వుంది.. రెండు రోజుల్లో ఆవిడని ఇంటికి తీసుకెళ్ళపోవచ్చు మీరు”.. అనేసరికి.. వినగానే  ఢాం అని పడిపోయిన భారతిని, ఉమని.. అదే హాస్పిటల్ లో చేర్చారు..

క్షేమంగా ఇంటికి చేరిన అరుంధతి.. అటుకుల చంద్రహారం మోజు తీర్చుకుని .. సెంచరీ కొట్టాక.. ఓరోజు నిద్రలోనే.. ఎవరికీ చెప్పకుండానే.. శాశ్వత నిద్రలోకి వెళ్లి పోయింది తృప్తిగా..

 

 

*****

ఎడం

రచన- డా. లక్ష్మి రాఘవ

 

“సుచిత్ గురించి భయంగా వుంది రూపా” మాలిని గొంతు ఆందోళనగా వుంది ఫోనులో

“ఏమయింది?” రూప అడిగింది స్నేహితురాలిని.

“ఈమధ్య వాడు కొంచం వేరుగా బిహేవ్ చేస్తున్నాడు”

“ఒక సారి ఇంటికి తీసుకురా మాలినీ”

“ఇంటి కా? నీ క్లినిక్ కి వద్దామనుకున్నా”

“ఈ వారం స్కూల్స్ విజిట్ చెయ్యాలి. కాబట్టి క్లినిక్ కి వెళ్ళను.”

“అయితే వాడు స్కూల్ నుండీ రాగానే తీసుకు వస్తా”

“చిన్నోడు ఎలా వున్నాడు? రజిత్ కదా పేరు…”

“అవును, రజిత్ ను కూడా తీసుకు వస్తా”అని ఫోను పెట్టేసింది మాలిని.

మాలిని ఫ్రెండు  రూప పిల్లల సైకాలజిస్టు గా పని చేస్తూంది. పిల్లలు కొత్త కొత్త కోణాలలో వివిధ సమస్యలు సృష్టిస్తూ తన జాబ్  ని  చాలెంజ్ గా వుంచినా  వాళ్ళ బుర్రల్లోకి దూరిపోయి చూడాలన్నట్టు  ఉత్చాహంగా ఉంటుంది ఎప్పుడూ…మాలిని ఫోను వచ్చాక వాళ్ళ పెద్దబ్బాయి సుచిత్ ప్రాబ్లం ఏమి వుంటుందీ అని ఆలోచించసాగింది.

మరురోజు సుచిత్ ను, నాలుగేళ్ల రజిత్ ను తీసుకుని వచ్చింది మాలిని. భర్త  రవి  ఆఫీసు పని మీద బెంగళూరు వెళ్ళారుట.

పదేళ్ళ సుచిత్ కి వీడియో గేమ్స్  ఇష్టం ఉండచ్చు అని అవి ఇచ్చింది. రజిత్ అక్కడ వున్న కారు, జీపు బొమ్మలతో ఆడుకోవాలని చూసాడు.

కాఫీ తీసుకుని వచ్చి మాలినికి ఇస్తూ…

“ఇప్పుడు చెప్పు…ఏమిటి ప్రాబ్లం?” అంది.

“కొద్ది రోజులు గా సుచిత్ డల్ గా ఉంటున్నాడు. సరిగ్గా చదవటం లేదు కూడా. బెదిరించినా కొట్టినా ప్రయోజనం లేకుండా వుంది. స్కూల్ ల్లో టీచర్ కూడా పిర్యాదు  చేసింది. హో0వర్క్  సరిగా చెయ్యటం

లేదుట..పలానా హో౦వర్క్ వుంది అని  చెప్పడం మానేసాడు.. ఇక రజిత్ తో బాగానే ఆడుకునేవాడు ఇప్పుడు అది కూడా మానేశాడు. ఎప్పుడూ ఏదో ఆలోచిస్తూ ఉంటాడు…”

“నీవు చెక్ చెయ్యవా ఏమి హోం వర్క్ ఇచ్చినారు అని?”

“అంత టైం వుండదు రూపా…రవి క్యాంపులు ఎక్కువయ్యాక నాకు పని ఎక్కువ అయ్యింది. రజిత్ చిన్నవాడు, వాడిని చూసుకోవాలి కదా…సుచిత్ కి పదకొండేళ్ళువచ్చాయి…పెద్దవాడు కదా…”

“చదువులో హెల్ప్ కావాలంటే ట్యూషన్ కి వెయ్యచ్చు కదా”

“వెయ్యచ్చు…అది అంతగా ఆలోచించలేదు రూపా, నార్మల్ గా వున్నవాడు సడన్ గా మాటలు ఎందుకు తగ్గింఛి ముభావంగా తయారైనాడు?”

“ఇంకా….”

“ఒంటరిగా కూర్చుని ఆలోచించేది ఏమి వుంటుంది ఈ వయసులో? ఏదైనా ఒంట్లో బాగాలేకుండా ఉందా అని డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్లి అన్నీ చెకప్ చేయించాము. అంత నార్మల్ గ వుంది. ఏమీ అర్థం కావటం లేదు. పైగా  రజిత్ తో ఆడుకోవడానికి గానీ, ఇంకేదైనా చేద్దామని కానీ ఆసక్తి లేకపోవడం ఎందుకు? నీవు స్కూల్స్ కు  కూడా వేడతావు కదా పిల్లల ప్రాబ్లెమ్స్ బాగా  తెలుస్తాయి..అనుకుని నీ దగ్గరికి వచ్చాను” అంటూంటే రజిత్ వచ్చాడు బాత్రూం వెళ్ళాలి అని. మాలిని తనను తీసుకుని వెళ్ళింది.

సుచిత్ ఏమిచేస్తున్నాడో అని తొంగి చూసింది..

సుచిత్ వీడియో గేమ్ పక్కన పడేసి, ఏరోప్లేన్ ప్రాజెక్ట్ బాక్స్ తీసి చూస్తున్నాడు.

“ఓ…ఇది హెల్ప్ లేకుండా చెయ్యడం కష్టం, రజిత్ హెల్ప్ తీసుకో…”అంది రూప.

“నో…” అని గట్టిగా అని అక్కడ నుండి లేచి వీడియో గేమ్ తీసుకుని దూరంగా కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

హాల్లోకి మాలిని రాగానే కొన్ని స్నాక్స్ తీసుకు వచ్చి అందరికీ ఇస్తూ…

“ఈ మధ్య కాలం లో ఏమైనా మార్పులు జరిగాయా?” అని అడిగింది రూప.

“అంటే??”

“స్కూల్ ల్లో టీచర్ మారటం…వాడి ఫ్రెండ్స్ మారటం…లాటివి.”

“ఏమీ లేదు. పాత టీచరే …ఫ్రెండ్స్ లో మార్పులు కూడా లేవు…” అంది ఆలోచిస్తూ.

“సరే మాలినీ రేపు కొంచం సేపు సుచిత్ ని నాదగ్గర వదిలి పెట్టు అబ్సర్వ్ చేస్తాను…”

కాసేపు కూర్చుని పిల్లలు ఇద్దరినీ తీసుకుని వెళ్ళిపోయింది మాలిని.

మరురోజు  సుచిత్ ని  స్కూల్ నుండీ నేరుగా రూప ఇంట్లో దింపి వెళ్ళింది మాలిని.

ఇంట్లో పనులు చేసుకుంటూనే సుచిత్ తో మాట్లాడుతూ వుంది రూప.

డైనింగ్ టేబులు దగ్గర కూర్చుని రూప ఇచ్చిన స్నాక్స్ తింటూ జవాబులు చెబుతున్నాడు సుచిత్.

జవాబులు ముక్త సరిగా వున్నాయి.

“స్కూల్ ల్లో నీ ఫ్రెండ్స్ ఏమి ఆడతారు?”

“నీకు ఏ గేమ్ ఇష్టం…?”

“నీకు ఏ టీచర్ ఇష్టం?”

“నీకు నచ్చిన సబ్జక్ట్ ఏమిటి?”

దేనికీ పొడుగాటి జవాబు కానీ, కొనసాగించే ప్రయత్నం కానీ జరగలేదు…

“ఇంటి దగ్గర రజిత్ తో నే ఆడతావా?”

“నాకిష్టం లేదు…” టక్కున వచ్చింది జవాబు!

“ఎందుకు?”

“రజిత్ చిన్న వాడు…నాతో బాటు సైకిల్ కూడా తొక్కలేడు…పరిగేట్టలేడు…పైగా వాడు పడిపోతే మమ్మీ కోప్పడుతుంది…” కొంచం అర్థమైనట్టు అనిపించింది రూపకు.

“ఇంకా…” అంది

“నాకు తేజా తో ఆడుకోవాలని వుంటుంది…వాడు ఆడడు.”

“తేజ ఎవరు?”

“పక్కింటి అబ్బాయి…” అని చటుక్కున లేచి ప్లే రూం లోకి వెళ్ళిపోయాడు.

ఎక్కువ పొడిగించడం ఇష్టం లేనట్టు…సో…ఎలా మాట్లాడితే సరిపోతుందో అంచనా వేసుకుంది రూప.

ఏడూ గంటలకు మాలిని వచ్చి పికప్ చేసుకుంది.

“రేపు కూడా కొంచం సేపువదిలి పెట్టు మాలినీ” అంది రూప.

మరు రోజు స్కూల్ అయ్యాక సుచిత్ ని దింపడానికి వచ్చిన మాలిని తో

“తేజా ఎందుకు ఆడుకోడు సుచిత్ తో?” అని అడిగింది రూప

“తేజా వాళ్ళు పక్కన ఇంటికి వచ్చి 6 నెలలు అవుతూంది. అంతగా క్లోజ్ అవలేదు ఇంకా”

“సుచిత్ వయసేనా? ఇంకా ఫ్రెండ్ అవలేదా?”

“సుచిత్ వయసే కానీ వాడికి కొంచం హెల్త్ ప్రాబ్లమ్స్ ఉన్నాయి. ఇంత చిన్నవయసులో ఆరోగ్యం గా లేకపోవడం ఎంత బాధాకరమో అని వాడి అమ్మ చాలా బాధపడింది పక్కన ఇల్లు చేరిన కొత్తలోనే. వాడిని బయట ఆడుకోవడానికి పంపరు. అందుకే సుచిత్ ను ఎక్కువ పంపను వాళ్ళింటికి…ఎప్పుడూ చాలా కేర్ తీసుకుంటారు ఆ అబ్బాయి విషయంలో వాళ్ళ పేరెంట్స్.” అని చెప్పింది మాలిని.

“సరే ఈరోజు నేనే దింపుతాను సుచిత్ ని…నీవు రాకు…” అంది.

“రేపు రవి వచ్చేస్తాడు…” అంటూ కారెక్కింది మాలిని.

వరసగా మూడో రోజు రూప దగ్గరికి వస్తూ వుండటం తో  సుచిత్ కొంచం ఫ్రీగా, చనువుగా తిరిగాడు ఇల్లంతా.

సుచిత్ వెంట వెడుతూ మాట్లాడుతూంది రూప. నిన్నటి కంటే కొంచం మెరుగైన జవాబులిచ్చాడు.

“మీ ఇంట్లో అయితే ఎంచక్కా ఇద్దరు వుంటారు…నీవు, రజిత్… కాబట్టి ఆడుకోవడానికి కూడా బాగుంటుంది…”

“నాకిష్టం లేదు…”

“ఎందుకని? ”

“ముందు నేను ఒక్కడినే వుండే వాడిని…మమ్మీ డాడీ నాతోనే ఎక్కువసేపు వుండే వాళ్ళు.”

ఉన్న రెండు గంటలూ సుచిత్ బాగా అర్థం అయ్యాడు రూపకు…సుచిత్ ని  ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చెయ్యడానికి  వెళ్ళినప్పుడు.

“కాస్సేపు మాట్లాడాలి నీతో”అంది మాలిని తో

“ఉండు రూపా, పిల్లలకి కార్టూన్ నెట్వర్క్ పెట్టి వస్తాను” అని వెళ్లి పిల్లలని అక్కడ సెట్ చేసి వచ్చింది.

తనకు అర్థమైన సుచిత్  ప్రాబ్లం గురించి కొంచం చెప్పగానే మాలిని కళ్ళల్లో నీళ్ళు వచ్చాయి.

“ఒకరుగా పెరగటం కంటే ఇద్దరుగా వుంటే తోడూ వుంటుంది అని సుచిత్ కోసమే రజిత్ ని కన్నాము రూపా. కాక పొతే కాస్త ఆలస్యంగా ఆలోచించాము…ఏజ్ గ్యాప్ ఇంతలా ఎఫెక్ట్అవుతుందనుకోలా…”

“వయసు తేడా వచ్చేసరికి తన సామ్రాజ్యం లోకి రజిత్ వచ్చాడనే ఫీలింగ్ వచ్చింది.

పైగా అన్నీ షేర్ చేసుకోవాలని చెప్పేసరికి ఇంకా కోపం  ఎక్కువైంది. పెద్దవాడని వాడికి బాధ్యతలు పెంచకూడదు..ముఖ్యంగా ఆడుకునేటప్పుడు…చూసుకోమని మీరు చెప్పేసరికి  తన ఇష్టానుసారంగా ఆడుకో లేకుండా పోయానని ఫీల్ అయ్యాడు…”

“వాడికేంత వయసని ఇంతలా ఆలోచన చేసాడు?”

“ఆలోచన చేసే శక్తే కదా మనకు వున్నది. పిల్లల మనస్తత్వాలు విచిత్రంగా వుంటాయి.వాళ్ళ వయసులో కూడా డిప్రెషన్ వుంటుంది…ఆలోచనలూ మారతాయి…ఏదైనా ప్రాబ్లెం ఉన్నప్పుడే ఇది తెలుస్తుంది. రజిత్ పుట్టాక  మొదట బాగున్నట్టు  అనిపించినా తరువాత తనను పట్టించుకోవటం లేదన్న దాన్ని  ఫీల్ అయ్యేలా ఎన్నో సంఘటనలు జరిగివుంటాయి..ప్రతి ఒక్కటీ వాడి మైండ్ లో

రిజిస్టర్ అయ్యివుంటుంది..క్రమంగా సుచిత్ కి ‘ఎందుకిలా?? అన్న ఆలోచనతో డిప్రెషన్ వచ్చివుంటుంది…దానితో కొంచెం   ముభావంగా వుండటం జరిగి వుంటుంది…క్లాసులో కూడాముభావంగా వుండటం, చదువులో వెనక బడటం తో టీచర్ ద్వారా మీకు తెలిసినాక మీరు గమనిచడం ప్రారంభించారు…”రూప చెబుతూ వుంటే  ఆపి

“అంటే రెండో బిడ్డ కనడానికి కూడా ఇంత ఆలోచన చెయ్యాలి? అని అనుకోలేదు. జీవితం లో సుజీత్ కి ఒక తోడూ గా తమ్ముడిని ఇస్తున్నాం అనే అనుకున్నాం ”

“రెండో బిడ్డని కంటున్నామని కాదు మాలినీ ఎప్పుడు కంటున్నావనేది ఆలోచించాలి…సారీ ఇలా అంటున్నందుకు…గ్యాప్ ఎక్కువయ్యే కొద్దీ పెద్ద వాడికి ఆలోచించే శక్తి పెరుగుతుంది. ఇది నచ్చింది,ఇది నచ్చలేదు అని ఆలోచన చేస్తాడు…ఏదైనా ప్రాబ్లం ఉన్నప్పుడే నార్మల్ చైల్డ్ వేరుగా బిహావ్ చేస్తాడు…హెల్త్ బాగుంటే వేరే కారణాలు ఏమిటీ అని ఆలోచించాలి.

పిల్లలు ఎదిగే వయసులో ప్రతి స్టెప్ లోనూ తల్లిదండ్రుల సాయం అవసరం వుంటుంది.

మనం గమనించకుండా ఉండిపోతే సుచిత్ లో ఇంకా బిహవియర్ చేంజెస్ వచ్చేవి…లక్కీ గా తెలుసుకున్నాం కదా.”

మాలిని ఆప్యాయంగా రూప చేయ్యిపట్టుకుంది

“తేజాని చూసినప్పుడు నా పిల్లలు ఆరోగ్యంగా వున్నారని దేవుడికి థాంక్స్ చెప్పుకున్నాను రూపా…ఇలాటి ప్రాబ్లంస్ గురించి ఆలోచనే రాలేదు”

“ఏమీకాదు మాలినీ, ఇప్పుడైనా ఆలస్యం కాలేదు…పిల్లలిద్దరినీ సమానంగా ట్రీట్ చేస్తున్నట్టు తెలిసేలా జాగ్రత్త తీసుకోండి… రవికి చెప్పు అవసరమైతే మళ్ళీ నాదగ్గరకు రండి.ఎప్పుడైనా సుచిత్ ని నాదగ్గరకు తీసుకురా…సరేనా?”అంది లేస్తూ

కళ్ళ నిండా నీళ్ళతో “థాంక్స్ చాలా”అంది మాలిని.

“అల్ ది బెస్ట్…ఫోను చెయ్యి” అంది కారెక్కుతూ రూప.

ఎంత మంది పిల్లలు కావాలి అన్న నిర్ణయం తో బాటు పిల్లల మధ్య ఎంత ఎడం వుంటే బాగుంటుంది అన్నది  కూడా ఆలోచించాల్సిన విషయమే అనిపించింది మాలినికి!!

 

 

******

 

 

 

మానవత్వమే మనిషితనానికి దిక్సూచి అని చెప్పిన కథలు – మాయాజలతారు

సమీక్ష: సి. ఉమాదేవి

రచయిత సలీంగారు జగమెరిగిన రచయిత. తన సాహితీ ప్రస్థానంలో ఎన్నో కథాసంపుటాలను, నవలలను, కవితాసంపుటాలను పాఠకులకందించారు. ప్రతి రచనలోను నేటి సామాజికాంశాలపై రచయిత మనసులోని అంతర్మథనం స్పష్టంగా గోచరిస్తుంది. వీరు అందుకున్న పురస్కారాలు, రచనలకు బహుమతులు వీరిలోని సాహితీ ప్రజ్ఞకు కొలమానాలని చెప్పవచ్చు. రచయితలోని అక్షర స్పందన పాఠకుడి ఆలోచనా వల్మీకాన్ని కదిలిస్తుంది. కథలు చదివాక అవి మనల్ని వెంటాడుతూనే ఉంటాయి. రచయితతోపాటు మనకు కూడా సమస్యలకు పరిష్కారాన్ని అందరికి తెలియచేయాలనే తపన మొదలవుతుంది. మరి అలాంటి కథలను తరచి చూడాల్సిందే.
కళ తప్పుతోంది కథ ఊహించని ముగింపుతో కలవరానికి గురిచేస్తుంది. ప్రాణస్నేహితుడైన సత్యమూర్తి స్నేహితుడైన రఫీని నాటకంలోని రాముడి పాత్రకు అంగీకరించకపోవడం రఫీనే కాదు పాఠకులను ఆశ్చర్యపరుస్తుంది. చిన్ననాడు రామలక్ష్మణులుగా ఎన్నో నాటకాలలో నటించిన ఇద్దరు రామలక్ష్మణులని అందరిచేత పిలిపించుకున్న వైనం కథ ప్రారంభాన్ని ఆహ్లాదంగా చూపినా చివరకు సత్యమూర్తిలో, బాల్యంలోని కల్మషంలేని ఆప్యాయత కనుమరుగైన తీరును తెలుసుకున్నప్పుడు కళలకు కూడా కులం, మతం, ప్రాంతీయ బేధాలు అడ్డుకట్టలవడం రఫీని కలవరపరుస్తుంది. అయితే కళలకు కాక కళాకారుల మనసులకు తుప్పుపట్టిందని మరో స్నేహితుడు సాయి కథ ముగింపులో పలకడం ఆలోచించవలసిన అంశమే. సాలభంజికలు మరో వినూత్నమైన కథ. భార్యాభర్తలిరువురి ఆలోచనాసరళి భిన్నమైనదే. పెళ్లికి బహుమతి కొనడంలో పెళ్లి జరుగుతున్న ఇంటివారి ఆర్థిక పరిస్థితికి తగినట్లు ఉండాలనేది భర్త ఆలోచన. అయితే తమ ఇంట పనిమనిషిగా తమకన్నిపనులు చక్కగా చేస్నున్న ఐలమ్మ ఇంట్లో ఆమె కూతురికి జరుగుతున్న పెళ్లికి తగిన సహాయం చేయాలనే భార్య. విభిన్న భావాల నడుమ తమని పెళ్లికి పిల్చిన బిల్డర్ ఏర్పాటు చేసిన కళ్యాణమంటపానికి ఇద్దరు చేరుకుంటారు. బహుమతిగా ఇరవై ఐదువేలు ఇవ్వాలనుకున్న భర్త ఆలోచనను మలుపుతిప్పిన ఘటన అక్కడ తటస్థపడుతుంది.
నలుగురమ్మాయిలను కదలని రాతిబొమ్మలలా నిలుచోబెట్టి వారి కష్టాన్ని గమనించని ఆర్భాటపు పెళ్లిలో తానుండలేనని భార్య వెనుతిరుగుతుంది. బహుమతి డబ్బునిచ్చి అక్షింతలు వేసి వస్తానన్న భర్తతో వారు ఖర్చు చేసిన కోట్లముందు పాతికవేలు పంటికిందకి కూడా ఆనవు అని చెప్పి డబ్బును ఐలమ్మకు ఇవ్వాలంటుంది. భార్య ఆవేదనను భర్త అర్థం చేసుకోవడం కథకు చక్కటి మలుపవుతుంది.
అలజడి కథ నేటి సమాజతీరుతెన్నులకు అద్ధంపట్టి చూపింది. అవినీతి సొమ్మును కార్యాలయంలో అందరు పంచుకున్నా ఆ సొమ్మును అతడికి వాటాగా ఇచ్చినపుడు వద్దంటాడు ఆ ఆఫీసులో పనిచేసే ప్యూను మోజెస్. జీతంతోపాటు గీతం కూడా సహజమే అని నచ్చచెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తాడు ఆ ఆఫీసు సూపరింటెండెంట్ చక్రపాణి. మోజెస్ స్థితిగతులను తెలుసుకోవాలంటూ మిగతావారికి చెప్తాడు. చక్రపాణి పెళ్లికి వెళ్తాడు. మోజెస్ చెప్పినట్లు తనను , తల్లిని తీసుకెళ్లడానికి బ్యాటరీ కారు వస్తుంది. ఆ కారు నడిపే వ్యక్తి సైతం చక్రపాణి దగ్గర డబ్బులు తీసుకోడు. నేను చేస్తున్నపనికి నాకు జీతం అందుతోంది. మీ దగ్గర ఏమి తీసుకున్నా యాచన క్రిందకే వస్తుందనడం చక్రపాణిలో అలజడిని రేకెత్తిస్తుంది. ఆఫీసుకు చేరాక అవినీతి డబ్బును ముట్టుకోవడం మానేస్తాడు. అతడు దర్పంగా కూర్చోవడం మోజెస్ గమనించడం కథకందిన చక్కని ముగింపు.
మాయజలతారు సమాజంలో జరుగుతున్న విపరీతధోరణిని పాఠకులు సైతం ఔరా అనుకునేలా చదివించిన అద్భుతమైన కథ. ఇక ప్రయాణం కథ ఎవరికైనా ఆచరించదగ్గ నీతిపాఠమే. సివిల్ సర్వీస్ పరీక్షలు వ్రాసి రైల్వే సర్వీస్ కు ఎన్నిక కాబడ్డ కొడుకును తనతోపాటు నాన్ ఏసీ బోగీలో ప్రయాణం చేయించిన తండ్రి పేద ప్రయాణీకులకు లేని సౌకర్యాలను, వారి అవస్థలను కొడుకు దృష్టికి తీసుకుని వస్తాడు. తండ్రి ఉదాత్తమైన కోరికను గుర్తుపెట్టుకుంటానని కొడుకు తండ్రి చేతిలో చేయి వేసి ప్రమాణం చేయడం ప్రయాణం కథకు చక్కని ముగింపు.
మరణం మనిషికి చివరి మజిలీ. అయితే మారుతున్న వ్యవస్థలో పేదవాడికి, ధనికుడికి నడుమ గీయబడ్డ గీత కడకు సమాధుల్నిసైతం ఆర్భాటంగా కొనుక్కునే వారికి ప్రత్యేకంగా కేటాయించడం వ్యాపారానికి మరణంకూడా వినియోగపడుతోందే అనే బాధ మనసును కల్లోలపరుస్తుంది.
శాశ్వతనిద్రను గురించిన భయం మనిషికి సహజ నిద్రను దూరం చేస్తుంది. అయితే అందరిలోను ఈ భయం ఉండదు. సున్నితమైన ఆలోచనలతో అడుగడునా మరణం గురించి ఉలిక్కిపడే వారికది నిత్య గరళమే. బతుకొక పండుగ కథలో మనిషి మనసును పసిపాపలా భద్రంగా కాపాడుకుంటే ఏ భయాలు దరిచేరవంటారు. జీవితంలోని ప్రతి క్షణాన్ని వసంతంతో నింపాక శిశిరానికి అవకాశమెక్కడుంటుంది అని వారు రూపొందించిన పాత్ర ద్వారా వినిపించడం పాఠకులకు అందించిన సుగంధ పరిమళమే కదా!ఇటువంటి మరెన్నో చక్కని కథలున్న మాయజలతారు కథాసంపుటం అందించిన సలీంగారికి అభినందనలు.