మాలిక పత్రిక సెప్టెంబర్ 2018 సంచికకు స్వాగతం

Jyothivalaboju

Chief Editor and Content Head

ప్రియ మిత్రులు, సహ రచయితలు, పాఠకులందరికీ పండగ శుభాకాంక్షలు. ఏ పండగ అంటారా.. మొదలయ్యాయి కదా. రాబోయేదంతా పండగల శుభదినాలే. ఈ పండుగలు మీ అందరికీ శుభాలు కలిగించాలని మనస్ఫూర్తిగా కోరుకుంటున్నాము. ఈ మాసంలో మాలిక పత్రికలో రెండు సీరియళ్లు ముగింపుకు వచ్చాయి. ప్రముఖ రచయితలు భువనచంద్రగారు, మంథా భానుమతిగారు తమ అమూల్యమైన రచనలను మాలికకు అందించారు. ఈ సీరియళ్లు మీకు నచ్చాయని అనుకుంటున్నాను. మిమ్మల్ని అలరించే, మీకు నచ్చే కవితలు, కథలు, సీరియళ్లు, వ్యాసాలతో మరోమారు మీ ముందుకు వచ్చింది మీ పత్రిక మాలిక.

మీ రచనలను పంపడానికి చిరునామా: maalikapatrika@gmail.com

1. కలియుగ వామనుడు
2. మాయానగరం
3. ఉప్పులో బద్ధ
4. బ్రహ్మలిఖితము
5. తపస్సు
6. రెండో జీవితం
7. కంభంపాటి కథలు
8. అన్నమయ్య ఆధ్యాత్మికానందలహరి
9. కథలరాజు
10. తేనెలొలుకు తెలుగు
11. బాధ్యతలను మరచిపోలేక
12. విశ్వపుత్రిక
13. ఫారిన్ రిటర్న్డ్
14. ఫ్రీ.. ఫ్రీ.. ఫ్రీ..
15. కార్తీక మాసపు వెన్నెల
16. కంచె చేను మేసింది
17.చేతిలో చావు తప్పేదెలా?
18. కార్టూన్స్ . టి.ఆర్.బాబు
19. కార్టూన్స్. జె.ఎన్.ఎమ్
20 నరుడు నరుడౌట

“సరికొత్త వేకువ” – “మానవత్వాన్ని ప్రతిబింబించే కోసూరి కథలు”

సమీక్ష: డా. మంథా భానుమతి.

నర్తకీమణిగా, నాట్యగురువుగా ప్రపంచ ప్రసిద్ధి పొందిన కోసూరి ఉమా భారతిగారు, గత కొద్ది సంవత్సరములుగా రచయిత్రిగా కూడా పేరుతెచ్చుకుంటున్నారు. తన రచనలలో ఒక సందేశాన్ని, ఒక విశ్లేషణను జొప్పించటం ఉమాభారతిగారి ప్రత్యేకత.

నాట్యంలో.. నర్తకిగా, గురువుగా, వ్యాస కర్తగా అనేక పురస్కారాలు, బహుమతులు, సన్మానాలు జాతీయ అంతర్జాతీయ వేదికలపై అందుకున్న రచయిత్రి కొత్త కోణం ఇది. ఈ కథల పుస్తకంలో రచయిత్రి మనోభావాలు పూర్తిగా ఆవిష్కృత మౌతాయి.

కథల్లో పాత్రలు అన్నీ మంచివే. ఎక్కడా దుష్టులు, దుర్మార్గులు కనిపించరు. విధి ఆడిన వింత నాటకాలు తప్ప. రచయిత్రి కుటుంబంలోని సభ్యులందరూ వైద్యులే కావటంతో, ప్రతీ రోజూ వారి చర్చల్లో పాల్గొంటూ ఉండటంతో, బహు విధ జ్ఞానాన్ని సంపాదించుకుని, వైద్యవిజ్ఞానాన్ని పాఠకులకు పంచడానికి ప్రయత్నం చేశారు రచయిత్రి.

అంతే కాదు వైద్య వృత్తిలో కలుగుతున్న కాలానుగుణ మార్పులని కూడా వివరించి, ఆలోచించాలిసిందేనని చెప్తారు.

ఈ కథా సంకలనంలో పది కథలున్నాయి. ప్రముఖులు రచయిత్రి గురించి రాసిన ముందుమాటలు చదువుతుంటేనే కథల మీద ఆసక్తి కలుగుతుంది.

“పుత్తడి బొమ్మ”తో ఆరంభించిన ఈ సంపుటిలో మొదటి కథలోనే ఈ ప్రపంచంలోని మంచితనాన్ని, పరమత సహనాన్ని చూపిస్తారు. అనురాగం వెల్లి విరిసే కాపురం వసంతది. అన్యోన్య దాపత్యం, అవసరమైతే అఘమేఘాల మీద వాలిపోయే స్నేహితులు, ఏ సహాయానికైనా వెనుకాడని పిన్ని, పుత్తడిబొమ్మ లాంటి ఐదేళ్ల పాప.
మరి వారికొచ్చిన సమస్య ఏమిటి? దానికి పరిష్కారం ఉందా? కథ చివర్లో దూదిపింజలా తేలిపోతుంది సమస్య.

ఒక జాబిలమ్మ.. జాబిల్లి కథలు అమ్మమ్మ చెప్తుంటే విని అల్లారు ముద్దుగా తాత, అమ్మమ్మ, తల్లీ తండ్రుల కళల్లో జాబిలై పెరిగింది. ఉన్నత చదువులు చదివి, తనకి నచ్చిన వాడితో జీవితం పంచుకుని ఆనందంగా జీవిస్తున్న ఆ చందమామకి అనుకోని కష్టం అశనిపాతంలా వచ్చింది. అందరి బ్రతుకులూ అతలాకుతలం ఐపోయాయి. అప్పుడు ఆ జాబిలి తీసుకున్న నిర్ణయం ఏమిటి? “అనగనగా ఒక జాబిలమ్మ” చదివి కంట తడి పెట్టకుండా ఉండలేము.

తరువాతి కథలో కథానాయిక “తులసి”.. కథ చదివిన అందరూ ఇటువంటి అమ్మాయి ఉంటే ఎంత బాగుంటుందొ అనుకుంటారు. అణకువ, బాధ్యత, తల్లి మీద అంతులేని ప్రేమ ఉన్న పాప. అందర్నీ సంతోష పెట్టాలనుకుని, తను చేసిన పని తల్లికి ఆగ్రహం తెప్పించింది. ఈ కథలో కూడా స్నేహితులు మానసికంగా ధైర్యం చెప్తుంటారు తులసి తల్లికి.

విదేశాలలో బంధువులు తక్కువగా ఉంటారు.. అదీ ఒక్కో సారి ఎన్ని నెలలకో కానీ కలవడానికి, కష్టం సుఖం చెప్పుకోవడానికి సాధ్య పడదు. నిత్య జీవితంలో స్నేహితులే అన్నిటా ఆదుకుంటారు. అక్కడ స్థిరపడిన రచయిత్రి అందుకనే స్నేహితులని, వారి సహకారాన్ని చూపించడానికి ప్రయత్నించారు, తమ కథల్లో.

శిశు సంక్షేమం అనే స్వచ్ఛంద సంస్థలో చురుకుగా పాల్గొనే ఇద్దరు స్నేహితురాళ్ల సంభాషణతో నడుస్తుంది, “కంచే చేనుమేస్తే” అనే కథ. అమెరికాలో పేద వారికిచ్చే సంక్షేమ సహాయాలకి, ఏవిధంగా స్వంత కొడుకుని తల్లి బలిచేస్తోందో తెలుసుకుని ఆశ్చర్య పోతాం.

మానవత్వానికి పరాకాష్ఠ కనిపిస్తుంది “ఏం మాయ చేశావో” కథలో.

పిల్లలకోసం పరితపించే ఆప్తురాలికి, తన కన్నబిడ్డని దత్తతకిచ్చిన మాతృమూర్తి బంధం వదులుకోలేక, అనుక్షణం ఆ పాపనే గుర్తు తెచ్చుకుంటూ బాధ పడుతుంటే అనుకోకుండా ఒక పాప, ‘మాయ’ ప్రవేశించి సాంత్వన కలిగిస్తుంది. ఆ తల్లి పడే మానసిక వేదనని మనసుకి హత్తుకునేలాగ చెప్పారు రచయిత్రి.

జీవితంలో అన్నీ ఉండి, ఒకరికొకరం అనుకున్న దంపతుల మధ్య అనుకోని విభేదం వస్తే.. “నిరంతరం నీ ధ్యానంలో” కథలో భర్త రాజ్ చేసిన పనికి కళ్యాణి ఏ విధంగా స్పందించిందో చూపించారు.

పాశ్చాత్య దేశాలలో తల్లిదండ్రులని వృద్ధాశ్రమాలకి పంపేస్తారనీ, పట్టించుకోరనీ, సంవత్సరానికి ఒక్కసారే వారి దగ్గరకి వెళ్తారనే అభిప్రాయం ఉంది మనందరిలో.. “కథ కాని కథ” లో ఇందుకు భిన్నమైన కథ చూపిస్తారు మనకి రచయిత్రి. తప్పనిసరి పరిస్థితులలో ఓల్డేజ్ హోంలో ఉంచిన తండ్రిని ప్రతీవారం స్నేహితురాలితో వెళ్లి చూసి, పలకరించటమే కాకుండా ఆయనతో భోంచేసే సాన్యా ఆదర్శనీయంగా అనిపిస్తుంది. అంతే కాదు, వివాహమయ్యాక, తనదగ్గరే ఉంచుకుని జాగ్రత్తగా చూసుకుంటుండగానే.. అనూహ్యమైన మార్పు సాన్యా జీవితంలో.. దానికి ఆమే తండ్రి చూపించిన పరిష్కారం, కథ చదివి తెలుసుకోవలసిందే. అంతే కాదు, ఆ స్నేహితురాలికి కూడా కనువిప్పు కలగటం పాఠకులని నిట్టుర్పు విడిచేలాగ చేస్తుంది.

“సరికొత్త వేకువ” ఒక సరికొత్త కథను చెప్తుంది. తప్పని సరి పరిస్థితులలో దమయంతి గారింట చేరిన బంగారం, వారందరి ప్రోత్సాహంతో డాక్టర్ అవుతుంది. దమయంతిగారి అబ్బాయి సాగర్ ని మూగగా అరాధించే బంగారం జీవితం అనేక మలుపులు తిరిగి, తనని ఆదరించిన కుటుంబానికి ఆసరా అవుతుంది.

మాతృత్వానికి మంచి నిర్వచనం ఇచ్చిన కథ “మాతృత్వానికి మరోకోణం”.

ఎన్నో ఆశలతో అత్తవారింట అడుగు పెట్టింది కళ్యాణి. దేనికీ లోటులేని జీవితం. దేశరక్షణకై అహర్నిశలూ పోరాడే వాయుసేనలో పని చేసే సందీప్ బావతో వివాహం.. పెద్దల అంగీ కారంతోనే. మరి ఒంటరి జీవితం ఎందుకు గడపవలసి వచ్చింది? తన జీవితాన్ని ఏ విధంగా సార్ధకం చేసుకుంది? “జీవ సందీప్తి” చదివితే అర్ధమవుతుంది, విధి చేతిలో అందరం కీలుబొమ్మలమే అని.

ఉమాభారతి గారి కథల్లో, సంగీత నాట్య కళలు ఆసక్తికరంగా చోటు చేసుకుంటాయి. వైద్య శాస్త్రం పరిచయం అవుతుంది. సామాజిక సేవ, సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు, వాటితో కథల్లోని పాత్రల అనుబంధం.. ఇంత హాయిగా జీవితం గడ్పవచ్చా అనిపిస్తుంది చదువరికి.

తప్పకుండా కొని చదువవలసిన పుస్తకం, “సరికొత్త వేకువ.”

రెండో జీవితం 9

రచన: అంగులూరి అంజనీదేవి

కోపం మనిషిని పశువును చేస్తుందని విమలమ్మకి తెలియంది కాదు…
”ఆయన బాధంతా ఆయన కొడుకు గురించే అన్నయ్యా! మనం అర్థం చేసుకోవాలి కాని, ఇలా పంతాలకి పోతే కాపురాలు నిలవ్వు… అయినా ఎంత మంది భర్తలు ఉద్యోగరీత్యా బయట ఊళ్లలో గడిపిరావటం లేదు. అంతమాత్రాన వాళ్ల భార్యలు విద్వంసాన్ని సృష్టించుకుంటున్నారా? ఆర్టిస్ట్‌ అన్న తర్వాత అభిమానులు, యాడ్‌ ఏజన్సీలు, సన్మానాలు చేసేవాళ్లు, ఎగ్జిబిషన్లవాళ్లు ఇలా ఎందరెందరో ఫోన్లు చేస్తుంటారు. అందులో ఆడవాళ్లు కూడా మాట్లాడుతుంటారు. అంతమాత్రాన అలిగి పుట్టింట్లో వుండటం… మంచి పద్ధతి కాదు.
ఈ పాటికి మీకంతా అర్థమైవుంటుంది. శృతికకు నచ్చచెప్పండి! అంతేకాని శృతికతోపాటు నన్ను కూడా మీ దగ్గర వుంచుకోవాలని చూడొద్దు… ఇక్కడ నాకో విషయం బాగా అర్థమవుతోంది! అదేమిటంటే మీరు తినగా మిగిలింది తిన్నా నా జీవితం వెళ్లిపోతుంది. నేను మీకు పెద్దభారం కూడా కాను. కానీ నా జీవితం నాకు బరువు అవుతుంది. ఎందుకంటే ఎక్కడ ప్రశాంతంగా ఓ ముద్ద దొరికితే అక్కడ తింటూ కాలం గడుపుదాములే అనుకొనే పిచ్చి శృతికను కాను కాబట్టి…” అంటూ ఆగింది.
చెల్లెలి వైపు అలాగే చూస్తున్నాడు నరేంద్రనాధ్‌.
”నేను వెళ్లి నా ఇంట్లో కార్తీకదీపాలు వెలిగించుకోవాలి. వెళ్లొస్తాను అన్నయ్యా! వెళ్లేముందు ఓమాట! పిల్లల తప్పుల్ని పెద్దవాళ్లు సవరించాలి. సపోర్ట్‌ చెయ్యకూడదు.” అంటూ ఆమె వెళ్తుంటే ఆపలేకపోయాడు.
వాళ్లు మ్లాడుకుంటున్న ప్రతిమాట పక్కనుండి వింటున్న సుభద్రకి తన కూతురు ఏం కోల్పోతుందో అర్థమై మనసు కళుక్కుమంది.
******

రింగ్‌ రాగానే మృదువుగా నవ్వి… కాల్‌బటన్‌ నొక్కి, మొబైల్‌ని చెవి దగ్గర పెట్టుకొని…
”హలో చైత్రికా ఎలా వున్నావ్‌?” అన్నాడు ద్రోణ.
”బాగున్నాను. నువ్వెలా వున్నావు ద్రోణా?” అంది చైత్రిక.
”నేనా ? అదోలా వున్నాను. నువ్వీ మధ్యన ఫోన్‌ చెయ్యట్లేదు కదా! అందుకని … ”అన్నాడు.
నవ్వింది చైత్రిక… వాళ్ల స్నేహం గడ్డిపరక మీద పడ్డ వానచినుకులా ప్రారంభమై ఉదృతంగా వర్షించి జలపాతంలా, నదులుగా, సాగరంలా సాగింది. సాగుతూనే వుంది.
స్నేహమంటే ఒకసారి మాట్లాడితే సరిపోదని. అది ఒక అంతులేని, అంతంలేని అనుభూతని తెలుసుకున్నారు. ‘దేవుడా! ఎవరిని ఎవరికి వశం చేయకు. చేశావా జీవితాంతం వారిని దూరం చేయకు.’ అని వేడుకున్నారు. అలా వాళిద్దరు తమ జీవితపు మలుపు దగ్గర ఆగి బాగా ఆలోచించుకున్నాకనే ఈ స్నేహాన్ని శాశ్వతం చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నారు.
”కానీ నాకు ఎగ్జామ్స్‌ వున్నాయి ద్రోణా! అందుకే ఫోన్‌ చేయ్యలేదు. చాలా సీరియస్‌గా చదువుతున్నాను. ఈసారి నా మార్క్స్‌ విషయంలో నా ఎక్స్‌పెక్టేషన్‌ హైలో వుంది.” అంది.
”ఓ.కె. ఓ.కె. ఎగ్జామ్స్‌ ఎలా రాస్తున్నావ్‌?” అన్నాడు.
”ఇవాళే లాస్ట్‌ ఎగ్జామ్‌ రాశాను. కాలేజినుండి హాస్టల్‌కి రాగానే నేను చేస్తున్న మొదటి పని నీకు కాల్‌ చెయ్యటం… నువ్వేం చేస్తున్నావు ద్రోణా? బొమ్మ వేస్తున్నావా?” అంది.
”అలాంటి పని ఇక చెయ్యనని చెప్పాను కదా!” అన్నాడు. ఆ మాటలు చైత్రికకు నచ్చటంలేదు.
”పట్టుదల అనేది పని చెయ్యటంలో వుండాలి కాని ‘పని’ చెయ్యకుండా బద్దకాన్ని కొని తెచ్చుకోవటంలో వుండకూడదు. నువ్వేమైనా అనుకో ద్రోణా! నువ్వు బద్దకానికి బాగా వశమైపోయావు. మళ్లీ పని చెయ్యాలంటే చెయ్యలేక పోతున్నావ్‌!” అంది.
మాట్లాడలేదు ద్రోణ.
”నువ్వొక మహాకవి గురించి చెప్పావు గుర్తుందా? ఆ కవి అప్పట్లో ఒక అమ్మాయిని ప్రేమించి – ఆ అమ్మాయికి పెళ్లై పోవటంతో జీవితాంతం పెళ్లి చేసుకోకుండా, కవితల్ని రాయకుండా, వున్న ఆస్తుల్ని అమ్ముకుంటూ తాగుతూ లైఫ్‌ని కొనసాగిస్తున్నాడని… ఇప్పుడు నువ్వు చేస్తున్న పని కూడా అలాంటిదే. దానివల్ల ఏమి ప్రయోజనం? పుట్టాక.. అందులో ఆర్టిస్ట్‌గా పుట్టాక తమలో వున్న ఆర్టిస్ట్‌ని తమ కృషితో బయటకి లాగి పదిమందికి పంచాలి కదా! కానీ నువ్వో మంచి పని చేశావులే… దానికి సంతోషించాలి.” అంది.
”ఏంా మంచి పని? ” అన్నాడు అర్థంకాక
”నా పనులు నేను చేసుకోగలను కదా! ఇక పెళ్లెందుకు? పెళ్లి చేసుకుంటే నామనసులో మనిషికి ద్రోహం చేసినట్లు కదా అని ఆ మహాకవిని ఆదర్శంగా తీసుకోలేదు” అంది.
ద్రోణ నవ్వి… ”అంత ఋష్యత్వం నాలోలేదు చైత్రికా! జీవితం కోసం కొన్ని వదులుకోవాలనుకున్నాను. నా ప్రేమను వదులుకొని శృతికను చేసుకున్నాను. అయినా తనకేం తక్కువ చెయ్యలేదు. కానీ తనకే నామీద ప్రేమ లేదు. అదేవుంటే ఈ అపార్థాలు, అనుమానాలు విడి, విడిగా వుండాలనుకోవాలు వుండవు కదా!” అన్నాడు.
”నెమ్మదిగా నేర్పుకోవాలి” అంది
”ప్రేమ నేర్పిస్తే వచ్చేది కాదు.” అన్నాడు
”అఫ్‌కోర్స్‌! కానీ మాటల ప్రభావం కూడా మనిషిని మంచి వైపు మళ్లించే అవకాశం వుంది. అలా నాకు తెలిసిన ఎగ్జాంపుల్స్‌ చాలా వున్నాయి.” అంది తన స్నేహితురాలైన శృతిక పట్ల ద్రోణకి మంచి అభిప్రాయం కలిగేలా చెయ్యాలన్న తాపత్రయంతో…
”నేను అవి వినదలుచుకోలేదు. టాపిక్‌ మార్చు చైత్రికా!” అన్నాడు ద్రోణ.
”సరే! నన్ను నీ పెళ్లిలో సరిగ్గా చూడలేదన్నావ్‌గా.. ఇప్పుడు చూడాలని వుందటున్నావ్‌! అలా నన్ను చూడాలీ అంటే నేను నీదగ్గరకి రావాలి. నేను రావాలి అంటే నువ్వు బొమ్మ వెయ్యాలి. నువ్వు బొమ్మ ఎప్పుడు వేస్తే అప్పుడు వస్తాను.” అంది. ఎలాగైనా అతని చేత మళ్లీ బొమ్మలు గీయించాలని వుందామెకు.
”ఇలాంటి లిటిగేషన్స్‌ పెట్టకు. నాకు నిన్ను చూడాలని వుంది. నా బొమ్మకు, దానికి సంబంధంలేదు.” అన్నాడు
”నేను నీకన్నా మొండిదాన్ని…” అంది.
‘నువ్వనుకున్నట్లు జరగాలీ అంటే నాకు ఇన్సిపిరేషన్‌ కావాలి చైత్రికా! అదంత ఈజీకాదిప్పుడు.. ” అన్నాడు.
”ఒకప్పటి నీ ప్రేయసిని ఊహల్లోకి తెచ్చుకో ద్రోణా!” అంది.
”ఇప్పుడది నావల్ల కాదు.” అన్నాడు సిన్సియర్‌గా.
…ఎలాగైనా పూర్వ వైభవాన్ని ద్రోణకి తేవాలన్న కృషి, పట్టుదల పెరిగి ”నేనో చిత్రాన్ని చెబుతాను. దాన్ని ఆధారం చేసుకొని ఆ టైప్‌లో ఓ చిత్రాన్ని గీయి.” అంది చైత్రిక.
”ఏమిటది?” అన్నాడు ఆసక్తిగా
”ఏపుగా ఎదిగిన కొమ్మలు. వాటికి అందమైన పూలు. ఆ పూలపై వాలటానికి సిద్ధంగా వున్న రంగు, రంగుల సీతాకోకచిలుక… ఇదీ మన కళ్లతో చూస్తే కన్పించే చిత్రం. కానీ మనసుతో చూస్తే… పువ్వు పెదవిలా విచ్చుకుంటుంది. ఆకు కన్నుగా మారుతుంది. ముక్కుస్థానంలో సీతాకోకచిలుక వుంటుంది. మొత్తంగా ముచ్చట గొలిపే ఓ అందమైన మోము మన కళ్లముందు ప్రత్యక్షమవుతుంది…
ఈ చిత్రాన్ని రీసెంట్ గా నేనో మేగజైన్‌లో చూశాను. చాలా బావుంది కదూ! ఆ క్రియేటివిటీ?” అంది.
”ఓ.. అదా! అది ఆక్టావియో అనే చిత్రకారుడు గీసిన బొమ్మ. ఆయన చిత్రించిన అద్భుతమైన చిత్రాల్లో అదో చిత్రం..” అన్నాడు.
”అలాంటి చిత్రాలను ఇన్సిపిరేషన్‌గా తీసుకో ద్రోణా! నువ్వు స్పందించి గీయాలే గాని ఎన్ని అద్భుతాలు లేవు చెప్పు! ప్రస్తుతం నీకై నువ్వు నిర్మించుకున్న ఆ చీకటి ప్రపంచంలోంచి బయటకి రా!” అంది.
”ఈ ప్రపంచమే నాకు కరక్ట్‌ అన్పిస్తోంది.” అన్నాడు ద్రోణ.
అతను చాలా డిప్రెషన్‌లో వున్నట్లు, అందులోంచి బయటకి రావటానికి అతను సుముఖంగా లేనట్లు అర్థమైంది చైత్రికకి..
”ద్రోణా! ఒక్కసారి కళ్లుమూసుకొని దట్టమైన అరణ్యాన్ని వూహించుకో.. అందులో అప్పుడే మొలకెత్తిన చిన్నమొక్కను ఊహించు… దాని చుట్టూ స్నేహితుల్లా పెద్ద, పెద్ద చెట్లుంటాయి. వచ్చిపోయే అతిదుల్లా, కాకులు, చిలకలు కనబడ్తుంటాయి. దగ్గర్లో చిన్న సెలయేరు పారుతుంటుంది. పకక్షులు పాడుతుంటాయి. జంతువులు ఆడుతుంటాయి.
ఆ మొక్కతో చల్లగాలులు ఆత్మీయంగా సంభాషిస్తుంటాయి. ఇది కూడా ఆ మాటలు వింటూ తలవూపుతూ వుంటుంది. వీటన్నితో స్నేహం చేస్తూ ఆ చిన్న మొక్క క్రమంగా ఎదుగుతుంది. దానికి అవసరమైన సారాన్ని భూమి ఇస్తుంది. ఆ బలాన్ని తాకుతూ మొక్క చెట్టుగా మారుతుంది. దాని వేళ్లు నేలలోకి లోతుగా చొచ్చుకుపోతాయి. చుట్టుపక్కల విస్తరిస్తాయి. అది ఎత్తులో మేఘాలను అందుకుంటుంది. ఆ చెట్టు ఎంత ఎదగగలిగితే అంత ఎదగటానికి అవసరమైన వాతావరణాన్ని ఆ అడవి దానికి కల్పిస్తూ వుంటుంది.
ఆకాశమే హద్దుగా ఎదగగలిగే ఆ మొక్కను ఒక కుండీలోనాటితే! దాని శాఖలను ఎదగకుండా కత్తిరిస్తూ పోతే?
ఆ మొక్క ప్రపంచం చిన్నదైపోతుంది ద్రోణా! దానికి అందాల్సిన సారానికి పరిమితి ఏర్పడుతుంది. దాని సహజమైన ఆకారం దానికి రాకుండా పోతుంది… నీ విషయంలో కూడా ప్రస్తుతం అదే జరుగుతోంది” అంది చైత్రిక.
నిజమే అన్పించింది ద్రోణకి.
”ద్రోణా! నువ్వు బొమ్మవేసిన వెంటనే వచ్చి నీకు కన్పిస్తాను. నాకోసమైనా వేస్తావు కదూ! ఓ.కె బై.” అంటూ కాల్‌ క్‌ చేసింది.
ద్రోణలో ఏదో సంచలనం బయలుదేరింది.
ఎవరీ చైత్రిక?
నాన్నలా క్లాస్‌ పీకుతోంది. అమ్మలా అక్కున చేర్చుకుంటుంది. అన్నలా అప్యాయతను పంచుతోంది. తమ్ముడిలా తగవులాడుతోంది. మొత్తానికి ఓ మంచి స్నేహితునిలా ‘ఇదికాదు… ఇంకా ఏదో వుంది ప్రయత్నించు.’ అంటూ ఆత్మ స్థయిర్యాన్ని తనలోకి నింపుతోంది.
వెంటనే చైత్రికను చూడాలి. ”నువ్వు కల్గించిన స్పూర్తితోనే నేను మళ్లీ ఈ బొమ్మ వేశాను. వచ్చి చూడు.” అంటూ ఆమెను ఆహ్వానించాలి అనుకుంటూ కుంచెతో రంగుల్ని కలిపాడు.
అక్కడే ఠీవిగా నిలబడివున్న కేన్వాస్‌ అతను తనపై చల్లబోయే రంగుల్ని వూహించుకుంటూ అతని కుంచె స్పర్శకి పులకించింది.
*****

శృతికకి తనమీద తనకే జాలిగా వుంది.
ఇంట్లో ఏ పని చేయబోయినా ”నీకేం రాదు. నువ్వాగు. చెడగొడతావ్‌!” అంటుంది సుభద్ర. అలా అంది కదాని చెయ్యకుండా నిలబడితే ”ఏ పనీ చెయ్యకుంటే ఆ పనెప్పుడు కావాలి?” అని విసుక్కుంటుంది. అటువంటప్పుడు అమ్మలో ఆత్మీయత కాకుండా అధికారం, చిరాకు కన్పించి ఏడుపొస్తోంది.
కూతురు ఏడుపు ఏ మాత్రం పట్టించుకోనట్లు చాలా మామూలుగా వుంటుంది సుభద్ర.
ఇదిలా వుండగా చైత్రికతో ఫోన్‌ కాంటాక్ట్‌ లేకుండా అయింది. ఇదింకా బాధగా వుంది. అసలే చైత్రిక నిండుకుండ. అనవసరంగా భర్తను అప్పగించానేమో! ఎంతో విలువైన క్షణాలను, ఫీలింగ్స్‌ను తన భర్తతో తనకి తెలియకుండా పంచుకుంటుందేమో! ఇదికూడా తను ఇచ్చిన అవకాశమే కదా! అనుకొని లోలోన నిప్పుల ఉప్పెన పొంగినట్లై భరించలేక….
సుమ ఇంటికి వెళ్లి… ”సుమా! నీ సెల్‌ ఇయ్యవే! చైతూకి మిస్‌డ్‌ కాల్‌ ఇస్తాను”. అంది శృతిక.
”ఏం నీ సెల్‌ ఇంకా దొరకలేదా?” అంది సుమ.
”లేదే! సెల్‌ మిస్‌ అయితే ఎక్కడైనా దొరుకుతుందా? డాడీని అడిగాను ఇంకో సెల్‌ కొనిమ్మని… ‘కాస్త ఆగు బిజీగా వున్నాను. కొనిస్తాను.’ అన్నారు. ఆ సెల్‌ పోయినప్పటి నుండి నాకు చైత్రికతో కమ్యూనికేషన్‌ పోయింది.” అంది శృతిక… చైత్రిక ఎవరో సుమకి తెలియదు. సుమవాళ్లు శృతిక పెళ్లి అయ్యాక వచ్చారీ ఊరు.
”ఇదిగో సెల్‌ ! ఆ గదిలోకి వెళ్లి మాట్లాడుకో! మా నాన్న చూస్తారు. ఆయనకి ఇలాంటివి నచ్చవు.” అంది సుమ.
సెల్‌ అందుకొంది శృతిక.
కాల్‌ బటన్‌ నొక్కే లోపలే ప్రచండ గర్జనలా సుమతండ్రి గొంతు విన్పించి హడలిపోయి సెల్‌ పట్టుకున్న చేతిని గుండెలపై పెట్టుకొంది శృతిక.
‘భవ్యా!’ నిద్ర లేచినప్పటినుండి మీ వదిన ఒక్కటే అవస్థపడ్తోంది. వెళ్లి పనిలో హెల్ప్‌ చెయ్యొచ్చుగా… అదేం అంటే ఎగ్జామ్స్‌ వున్నాయంటావ్‌! మా పనులే గాక నీ పనులు కూడా మేమెక్కడ చేస్తాం…” అన్నాడు బైరవమూర్తి. ఆయన మాట్లాడే విధానం చాలా కటువుగా వుంది.
అవతల నుండి మాటలు విన్పించటంలేదు.
తొంగి చూసింది శృతిక…
పెద్ద బుక్‌ని ముందు పెట్టుకొని బుక్‌లోకే చూస్తూ కూర్చుని వుంది భవ్య.
…భవ్య బైరవమూర్తి ఆఖరి చెల్లెలు. సివిల్స్‌కి ప్రిపేర్‌ అవుతోంది.
”డబ్బుకి లోటులేదు నీకు.. నీ మొగుడు ఆర్మీలో వుండి హాయిగా సంపాయిస్తున్నాడు. వెళ్లి ఏదైనా హాస్టల్లో చేరు. ఎంత అన్ననైతే మాత్రం ఎన్ని రోజులు వుంటావిక్కడ? ఇదే రోజూ చెప్పాలనుకుంటున్నా… తెలుసుకుంటావులే అని చూస్తున్నా…” అంటూ వెళ్లిపోయాడు బైరవమూర్తి.
శిలలా నిలబడివున్న శృతిక వైపు చూస్తూ…
”మా నాన్న ధోరణి అదో టైప్‌ శృతీ! మొన్నటి వరకు అత్తయ్యను మాతో సమానంగానే పెంచి, చదివించాడు. పెళ్లిచేసి ఆవిడ పాకిస్తాన్‌ నేను రాజస్తాన్‌ అంటున్నాడిప్పుడు… అప్పటికి అత్తయ్య పాపం రిక్వెస్ట్‌ చేస్తూనే వుంది. ‘ఈ ఒక్క నెలే అన్నయ్యా! హాస్టల్లో ఎలా వుంటుందో ఏమో! అలవాటు పడాలంటే టైం పడ్తుంది. పైగా నాది కాంపిటీటివ్‌ ఎగ్జామ్స్‌’ అని. మా నాన్న వినటంలేదు. బహుశా ఇవాళో, రేపో హాస్టల్‌కి వెళ్తుంది అత్తయ్య” అంది సుమ.
శృతిక బిత్తరపోతూ ”ఇదిగోనే నీ సెల్‌! తర్వాత వచ్చి మాట్లాడతా! నాకెందుకో భయంగా వుంది.” అంటూ ఇంటికెళ్లి పడుకొంది శృతిక.
*****

శృతిక నిద్రలేచి బాల్కనీలోకి రాగానే భవ్య తన లగేజిని ఆటోలో పెట్టుకొని హాస్టల్‌ వైపు వెళ్లటం కన్పించి షాక్‌ తిన్నది.
ఆ షాక్‌ లోంచి శృతిక తేరుకోకముందే ”ఏం చూస్తున్నావే అక్కడ? నీకీ మధ్యన ఏం చేయాలో తోచటం లేనట్లుంది. ఎక్కడ నిలబడితే అక్కడే వుంటున్నావ్‌!” అంది సుభద్ర తలకొట్టుకుంటూ…
”అదేం లేదు మమ్మీ! భవ్య హాస్టల్‌కి వెళ్తుంటే చూస్తున్నా… వాళ్లన్నయ్య మరీ అంత కఠినంగా వుండక పోతేనేం? చెల్లెలేకదా! అనుకుంటున్నా…” అంది అమ్మవైపుకి తిరిగి శృతిక.
ఆమె కూతురివైపు చూడకుండా ”నువ్వనుకుంటే సరిపోతుందా? వాళ్ల ఇబ్బందులు ఎలా వున్నాయో ఏమో! ఆడపిల్లను ఒకసారి బయటకి పంపాక మళ్లీ ఇంట్లో పెట్టుకోవాలంటే ఎవరికైనా కష్టంగానే వుంటుంది. పైగా పుట్టింటికొచ్చి తిష్టవేసే వాళ్ల దగ్గర తిండికని, అవసరాలకని డబ్బు తీసుకోలేరు. ప్రీగా పెట్టాలంటే పెట్టలేరు. అది అర్థం చేసుకొని ముందే భవ్య హాస్టల్లో వుండి వుంటే సరిపోయేది. ఇప్పుడు వెళ్తుంది కాబోలు… ఇందులో అంత ఫీలవ్వాల్సిందేమి లేదు. అన్నిచోట్ల ఇప్పుడు అలాగే జరుగుతోంది.” అంది సుభద్ర.
”కానీ … మమ్మీ! భవ్య కష్టపడి తను అనుకున్న స్థాయిని రీచ్‌ అయిందంటే త్వరలోనే కలెక్టర్‌ అవుతుంది. అప్పుడు సుమ తండ్రి ఏమవుతాడు?” అంది శృతిక.
”ఏమీ కాడు. కలెక్టర్‌ భవ్య నా చెల్లెలు అని నలుగురికి చెప్పుకుంటాడు.” అంది సుభద్ర.
”సుమ తండ్రిది ఇంత చిన్నబుద్దా మమ్మీ? ఆయనతో పోల్చుకుంటే డాడీ ఎంత మంచివాడు. ఇప్పటిక్కూడా అత్తయ్యల్ని గౌరవిస్తాడు.” అంది.
”అత్తయ్యల్నే కాదు. నిన్నుకూడా గౌరవిస్తాడు.” అంటూ లోపలకెళ్లింది. ఉలిక్కిపడింది శృతిక మనసు…
ఏమిటో ఈ మనుషులు! మనీమనుషులై పోతున్నారు. మనిషికీ, మనిషికి మధ్యన గౌరవభావం లేకపోతే లోపల ఎంత మమకారం వుండి ఏం లాభం… ఇన్నాళ్లు హద్దులు, సరిహద్దులు అనేవి దేశానికి వుంటాయికాని మనుషులకి, మనసులకి వుండవు అనుకునేది కానీ అవి వుండేదే మనుషుల మధ్యన అని ఇప్పుడు తెలిసింది.

*****

ఆముక్త చాలా రోజుల తర్వాత ద్రోణను చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.
”ద్రోణా! నువ్వు మళ్లీ బొమ్మవేస్తున్నావంటే నమ్మలేకపోతున్నాను. నిన్ను కదిలించి, నీచేత మళ్లీ కుంచె పట్టించిన ఆ మహత్తర శక్తి ఏంటో తెలియదు కాని నాకు ఆనందంగా వుంది. నా కవితకు ఎప్పుడు వేస్తావు?” అంది ఆముక్త అతనికి ఎదురుగా కూర్చుని ఉత్సాహంగా.
నవ్వాడు ద్రోణ.
”సరే! నీ ఇష్టం! నీకు ఎప్పుడు వెయ్యాలనిపిస్తే అప్పుడు వెయ్యి నాకేం అభ్యంతరం లేదు.” అంది. నన్ను మించినవాళ్లు లేరు అన్నంత హుందాగా కూర్చుని, స్టైల్‌గా చేతులు వూపి…
చేతులు వూపటం, ఆ స్టైల్‌ చూసి గట్టిగా నవ్వాడు ద్రోణ.
ద్రోణనే చూస్తూ… ‘ఎన్ని రోజులైంది ద్రోణ నవ్వి… ఎంత హాయిగా నవ్వుతున్నాడు. ఆ నవ్వులో ఎంత తృప్తి. దేన్నో జయించినపుడు ఆ విజయం గుర్తొచ్చినప్పుడు నవ్వే నవ్వులో వుండే వెలుగు అది. అది మామూలు నవ్వు కాదు.
”ఈ మధ్యన యాడ్‌ ఏజన్సీ వాళ్లు ఓ అమ్మాయి బొమ్మను వెయ్యమన్నారని తెలిసింది. ఎప్పుడు వేస్తున్నావు ద్రోణా?” అంది ఆముక్త.
”దానికింకా టైముంది ఆముక్తా! ఆ అందం కోసమే అన్వేషిస్తున్నాను. అదెలా అంటే ఒక అందమైన అమ్మాయి నాకు మోడల్‌గా దొరికినప్పుడు దాన్ని ప్రారంభిస్తాను.” అన్నాడు.
”ఉత్తినే దొరుకుతారా అమ్మాయిలు?” అంది ఆముక్త.
”దొరకరు దొరికితే కొంత డబ్బు ఇస్తాను. నా దగ్గర ఆ అమ్మాయి కొన్ని గంటలు కూర్చోవలసి వుంటుంది.” అన్నాడు.
”కొండ ప్రాంతాల్లో దొరుకుతారేమో ట్రై చెయ్యలేక పోయావా?” అంది.
”ఇంకా టైముందని చెప్పానుగా ఆముక్తా! ఇప్పుడు వేరే బొమ్మ వేస్తున్నాను. ఇది పూర్తి అయ్యాక దానిపని చూస్తాను” అన్నాడు.
”ఒకసారి నావైపు చూడు ద్రోణా! నాలాంటి అందం అయితే సరిపోతుందా? నన్ను మోడల్‌గా వుండమంటారా?”అంది.
పెదవి విరిచాడు ద్రోణ.
మూతి ముడుచుకొంది ఆముక్త.
”నా కవితకి ఎలాగూ బొమ్మ వెయ్యట్లేదు. కనీసం నా రూపమైనా నీ బొమ్మల్లో రూపుదిద్దుకుంటుందని ఆశపడ్డాను. అది కూడా పోయింది.” అంది నిరాశగా.
”బాధపడకు ఆముక్తా! నువ్వు బాగా రాస్తావు. ఒక కవయిత్రిగా మంచిపేరు సంపాయించుకుంటావు. దేనికైనా టైం రావాలి.” అన్నాడు.
”నిజంగా ఆ టైం వస్తుందా ద్రోణా?” అంది ఆశగా ముందుకి వంగి…
”వస్తుంది. డౌట్ లేదు.” అన్నాడు
”శృతికెప్పుడొస్తుంది?” అంది సడన్‌గా.
అతని ముఖం వివర్ణమైంది.
ఇకపై ఏ మాత్రం మాటలు పెరిగినా కొడుకు ముఖంలో రంగులు మారతాయని, ప్రశాంతతను కోల్పోతాడని ”ఆముక్తా! ఇలారా!” అంది హాల్లో కూర్చుని టి.వి.లో స్టార్‌ మహిళ పోగ్రాం చూస్తున్న విమలమ్మ.
”ఆంటీ పిలుస్తున్నారు. ఇప్పుడే వస్తాను వర్షిత్‌!” అంటూ లేచి హాల్లోకి వెళ్తుంటే ఆముక్త వేసుకున్న డ్రస్‌కాని, ఖరీదైన అలంకరణ కాని రాశిపోసిన డబ్బులకట్టని తలపింప చేసేలా వున్నాయి… మణిచందన్‌ గారి బిజినెస్‌ టాలెంటంతా ఆమెలో కన్పిస్తుంది.
”ఆంటీ! ఏంటి? పిలిచారు…”అంటూ చాలా ఉత్సాహంగా వెళ్లి ఆమె పక్కన కూర్చుంది.
” ఈ స్టార్‌ మహిళ పోగ్రాం చూస్తున్నప్పుడు నువ్విందులో పాల్గొంటే తప్పకుండా విన్‌ అవుతావని అన్పిస్తుంది ఆముక్తా!” అంది విమలమ్మ ఆముక్తను డైవర్ట్‌ చెయ్యాలని…
ఆముక్త కళ్లు లైట్ హవుసుల్లా తళుక్కుమన్నాయి. అంతలోనే…
”కానీ ఆంటీ! నాకెందుకో ద్రోణతో బొమ్మ వేయించుకునే స్థాయిలో కవిత రాస్తే చాలనిపిస్తుంది. దాని ముందు ఇలాంటివన్ని నార్మలే… కానీ నేనలా రాయలేనేమో” అంటూ అప్పటికప్పుడే డిప్రెషన్‌లోకి వెళ్లింది. ఆమెను అందులోంచి బయటకు తీసుకురావాలని…
”చూడమ్మా! మనిషికి ఆశ అవసరం… ఒక ఆశావాది విమానాన్ని కనిపెడితే నిరాశావాది పారాచూట్ ని కనిపెడతాడు. ఆశకి, నిరాశకి మధ్యన వున్నవాడు నేలమీదనే నిలబడి ఆ ఇద్దరిలో తప్పుల్ని వెతుకుతాడు. ముగ్గురు చేసేది పనే. దేన్ని సాధించాలన్నా ప్రయత్నలోపం వుండకూడదు కదా! నీ ప్రయత్నం నువ్వు చెయ్యి. అదీకాక మనుషులు నేలమీద వున్నంత సేపు స్థిరంగానే వుంటారు. వాళ్లను ఎవరూ పట్టించుకోరు. పైకి ఎదిగే కొద్ది ప్రత్యేకంగా కన్పిస్తారు. అది కూడా నువ్వు గమనించాలి. నువ్వేం కోరుకుంటున్నావో కూడా నీకు తెలియాలి. కోరికలో బలం వుంటే తప్పకుండా నెరవేరుతుంది.” అంది విమలమ్మ.
నిజమే కదా! అన్నట్లు ఆమెనే చూస్తూ, ఆమె మాటల్ని వింటూ కూర్చుంది ఆముక్త.
రాత్రి పన్నెండు దాటాక…
భార్య పక్కన పడుకొని వున్న శ్యాంవర్ధన్‌ నిద్రలేచి, సడన్‌గా బెడ్‌ దిగి, నేరుగా నిశిత దగ్గరకి నడిచాడు.
గంగాధరం పడక దేవికారాణి గదిలోకి మారినప్పటి నుండి శ్యాంవర్ధన్‌కి నిశిత దగ్గరకి వెళ్లానికి ఎలాంటి ఇబ్బంది లేకుండా అయింది.
ఎప్పుడెళ్లినా ఆమె కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటుందే కాని సహకరించటంలేదు.
తనేమైనా – ఇంద్రుడు కవచ కుండలాలు యిమ్మని కర్ణున్ని అడిగినట్లు… ద్రోణాచార్యులు బొటనవేలు ఇమ్మని ఏకలవ్యుడ్ని అడిగినట్లు… ఆమె శరీరంలో ఓ భాగాన్నేమైనా కోసిమన్నాడా? అలాంటిదేంలేదే! చిన్నకోరిక… అదీ ఒకే ఒకసారి.. ఆ తర్వాత అది కొనసాగకపోయినా పర్వాలేదు. దాన్నే ఓ జ్ఞాపకంగా మిగిల్చుకుందాం అని కూడా అన్నాడు. వినటం లేదు. ఇవాళ ఎలాగైనా భయపెట్టో, బ్రతిమాలో దారిలోకి తెచ్చుకోవాలి అనుకున్నాడు.
… హాల్లో లైటార్పి వుంది. చుట్టూ చీకటి… బయట రోడ్డుమీద వెలుగుతున్న స్ట్రీట్ లైట్ వెలుగు కిటికీలోంచి లోపలకి ప్రసరిస్తూ నిశిత పడుకున్న దగ్గర పడ్తోంది.
నిశిత కదిలింది. ఆమెకు ఈ మధ్యన సరిగా నిద్రరావటంలేదు.
బావ ఎప్పుడొస్తాడో, ఏం చేస్తాడో! తనను తను ఎలా రక్షించుకోవాలో తెలియక ఊపిరిబిగబట్టి నిద్రలో లేచి కూర్చుంటోంది. కారడవిలో ఏదో మృగం తరుముతున్నట్లు రోజూ అదే భయం, అదే కలవరింత. ఎవరి గదుల్లో వాళ్లు నిద్రపోతూంటే…కళ్లు తెరిచి చూస్తున్న ఆమెకు తనవైపే వస్తున్న బావ కన్పించి ఇది నిజమా!’ అని వణికిపోతూ చూసింది.
”నాకోసం ఎదురు చూస్తున్నావా నిశీ! వెరీగుడ్‌!” అంటూ ఆమెకి ఎదురుగా కూర్చున్నాడు శ్యాంవర్ధన్‌.
అతన్నలా చూడగానే భయంతో చేష్టలుడిగి ఆమె గొంతు తడారిపోయింది. కట్టెలా బిగుసుకుపోయింది. అతనదేం గమనించకుండా, ఆత్రంగా ఆమెనే చూస్తూ…
”ఏం చేయను? ఆఫీసులో వర్క్‌ చేస్తున్నంతసేపు నీ ధ్యాసే… ఇంటికొచ్చాక నీ పక్కనే వుండాలనిపిస్తుంది. మా అమ్మా, నాన్న, మీ అక్క చూస్తారని భయం. అయినా నిన్ను చూడందే మాట్లాడందే వుండలేకపోతున్నా… నడుస్తున్నా గుర్తొస్తావ్‌! కూర్చున్నా గుర్తొస్తావ్‌! నిద్రలో గుర్తొస్తావ్‌! అర్థం చేసుకో…”అన్నాడు. అతని గొంతులో మాటల్లో విన్పిస్తున్న బలీయమైన మార్పుకి ఆమె గుండె జల్లుమంది.
”బావా! నేను స్వతహాగా కుంటిదాన్ని… తల్లీ, తండ్రి లేనిదాన్ని… మీరు, అక్కా తప్ప నాకు ఎవరూ లేరు. అందుకే మీ దగ్గర అంత తిండి తిని తలదాచుకుంటున్నాను. నా నిస్సహాయత మీకు తెలుసు. నాకు రక్షణ ఇవ్వండి. ముఖ్యంగా ఓ స్త్రీ ఎలాటి నీడను కోరుకుంటుందో మీనుండి అలాంటిదే ఆశిస్తున్నాను.” అంది అర్థింపుగా చేతులు జోడించి….
తెల్లగా, పొడవుగా, నాజూగ్గా వున్న ఆమె చేతులవైపే చూస్తూ…
”నన్ను కూడా అర్థం చేసుకో నిశీ! ఒక మగవాడు ఏం కోరుకుంటాడో తెలుసుకోలేని చిన్నపిల్లవు కావు నువ్వు… మీ అక్క స్థానాన్ని నీకు ఇవ్వలేకపోయినా ఆ స్థానంలో నిన్ను ఊహించుకుంటున్నాను. నీకేం తక్కువ చెయ్యను. మీ అమ్మా! నాన్నా పోయినప్పటినుండి నేనే కదా నిన్ను చూస్తున్నది. ఆ మాత్రం నమ్మకం లేదా నీకు?” అన్నాడు
”వుంది మీ సహాయాన్ని మరచిపోను”అంది.
”దానివల్ల నాకేంటి లాభం…? చూడు నిశీ! అవసరాన్ని అవసరంతోనే పంచాలి. ఉపయోగాన్ని ఉపయోగంతోనే తీర్చాలి. ప్రస్తుతం నీకు తిండి, నీడ కావాలి. నీ దగ్గర డబ్బు లేదు. అది నేను ఇస్తున్నాను. మరి నాకేమి ఇస్తావు నువ్వు? ఏదో ఒకటి ఇచ్చి తీర్చుకోవాలి కదా! ఇలా మొండికేసి ఋణ భారాన్నెందుకు పెంచుకుంటున్నావు?” అన్నాడు.
మాట్లాడలేని నిశిత మనసు రోదిస్తుంటే తలవంచుకొంది.
”నిన్ను బలవంతం చేసి అనుభవించటానికి క్షణం పట్టదు. అలాంటి అనుభవం నాకొద్దు. నువ్వు కూడా నన్ను కోరుకోవాలి. అయినా నాకేం తక్కువ?” అన్నాడు
”మా అక్కకేం తక్కువని నా వెంటపడ్తున్నారు?” సూటిగా చూస్తూ అడిగింది.
”మీ అక్కలో ఆడతనం లేదు” అన్నాడు
”అబద్దం ….” అంటూ గట్టిగా అరిచింది నిశిత.
ఒకరికి తెలియకుండా ఒకరు వచ్చి పిట్టగోడ దగ్గర నిలబడి శ్యాంవర్ధన్ని గమనిస్తున్న గంగాధరం | సంవేద ఆ అరుపుకి ఉలిక్కి పడ్డారు.
”అబద్దమేం కాదు. ఇంట్లో చెబితే మావాళ్లు మళ్లీ పెళ్లి చేస్తారని… సంవేదను వెళ్లగొడతారని ఆలోచిస్తున్నాను.. నువ్వు ఒప్పుకుంటే నువ్వూ-సంవేద ఇక్కడే వుండొచ్చు. ఆలోచించుకో. తొందరేం లేదు.” అంటూ నిశిత గుండెలో ఓ విస్పోటనం పేల్చి, లేచి తన గదిలోకి వెళ్లి పడుకున్నాడు… అతని కళ్లకి నిశిత అందమైన ముఖం తప్ప ఇంకేం కన్పించటంలేదు.
అతనలా వెళ్లగానే గుండెలనిండా గాలి పీల్చుకొని ‘హమ్మయ్యా!’ అనుకుంటూ – వేలు కూడా బయకి కన్పించకుండా నిండుగా దుప్పి కప్పుకుంది నిశిత.
…వెనుదిరిగిన గంగాధరం సంవేదను చూసి ‘నువ్వా!’ అంటూ స్థాణువయ్యాడు.
”అవును మామయ్యా నేనే!” అంది లోస్వరంతో
”నువ్వెప్పుడొచ్చావ్‌?” అన్నాడు తడబడుతూ.. కొడుకు నిర్వాకం కోడలికి తెలిస్తే కాపురం వుండదని భయపడ్తున్నాడు గంగాధరం.
”మీ వెనకాలే వచ్చాను మామయ్యా!” అంది. ఆమె మానసిక స్థితి అప్పటికప్పుడే చాలా నీరసంగా మారింది.
ఆమెను అర్థం చేసుకున్నాడు గంగాధరం…
ఇలాంటి పరిస్థితిని ఏ ఆడపిల్లా ఓర్చుకోలేదు. వెంటనే వెళ్లి భర్త కాలర్‌ పట్టుకొని అటో, ఇటో తేల్చుకొని వుండేది. కానీ సంవేదలోని సహనం భూదేవిని మించి కన్పిస్తోంది. అంతేకాదు ఆమె అంతరంగంలో ఏర్పడ్డ అల్లకల్లోలాన్ని అణచుకుంటూ నిండు గోదావరిని తలపింపజేస్తోంది.
ఆమెనలాగే చూస్తూ ”సంవేదా! నీ మౌనం చూస్తుంటే నాకు భయంగా వుంది. గట్టిగా ఏడువు తల్లీ! కొంతయినా ఆ భారం తగ్గితే మామూలు మనిషివవుతావు.” అన్నాడు
చీకటి వెలుగులో ఆయన్నలా చూస్తుంటే ఎంతో ఆత్మీయంగా అన్పించి ముఖాన్ని దోసిలితో కప్పుకొని వుదృతంగా ఏడ్చింది.
కొద్దిసేపు గడిచాక… ఉప్పెన ఆగి ప్రకృతి చల్లబడ్డట్టు పవిట కొంగుతో కళ్లు తుడుచుకొంది.
”ఇలా కూర్చో సంవేదా!” అంటూ ఆ ఇద్దరు పిట్టగోడపై కూర్చున్నారు.
కొద్దిక్షణాలు నిశ్శబ్దంగా గడిచాయి.
”మామయ్యా!” అంటూ మెల్లగా పిలిచింది సంవేద.
”ఏమిటో చెప్పు సంవేదా?” అన్నాడు
”ఒంట్లో ఓ భయంకరమైన వ్యాధిని పెట్టుకొని తెలిసికూడా పైకి చెప్పుకోలేని రోగిలా బాధపడ్తోంది నిశిత… ఒకవైపు నా జీవితం, ఇంకోవైపు ఆమె జీవితం రెండు అర్థరహితంగా కన్పిస్తూ ఆమెను భయపెడ్తున్నాయి. ఇప్పుడేం చేద్దాం మామయ్యా?” సలహా అడిగింది సంవేద.
”నిశితకి పెళ్లి చేద్దాం సంవేదా!” అన్నాడు గంగాధరం.
”నిశితను పెళ్లెవరు చేసుకుంటారు మామయ్యా!” అంది నీరసంగా
”మీ బంధువులకి చెప్పి చూడు. నేను కూడా నాకు తెలిసిన వాళ్లతో మాట్లాడతాను. మనకి మంచి సంబంధంగా అన్పిస్తే ఇచ్చి చేద్దాం… వీలైనంత త్వరగా చేద్దాం…” అన్నాడు.
”పెళ్లంటే మాటలు కాదు. పైగా అది హ్యాండిక్యాప్‌డ్‌ అని తెలిస్తే దాన్నెవరు చేసుకోరు. పెళ్లి కాకుండా ఇంకేదైనా దారివుంటే చూడండి మామయ్యా” అంది.
”సహజంగా ఆడవాళ్లకి పెళ్లే సెక్యూరిటీ! అందులో నిశితకి అదే ఎక్కువ సేఫ్టీ… ఆలోచించు” అన్నాడు.
”స్వతహాగా గొప్ప మానవత్వంతో కూడిన మనిషైతేనే దాన్ని చేసుకోటానికి ముందు కొస్తాడు. అలాటి వ్యక్తి దొరుకుతాడా మామయ్యా?” అంది సందేహంగా.
”రకరకాల వ్యక్తులతో కూడిన ప్రపంచం ఇది. వెతికితే తప్పకుండా దొరుకుతాడు.” అన్నాడు.
”వెతకానికి డబ్బు కావాలిగా మామయ్యా!” అంటూ అసలు విషయం బయటపెట్టింది సంవేద.
”మీ నాన్నగారు నిశిత కోసం ఏమి దాచివెళ్లలేదా? ” అన్నాడు.
”లేదు మామయ్యా! ఆయన సంపాదన ఆయన తాగుడికి పోగా మిగిలింది ఇంటి ఖర్చులకి సరిపోయేది. ఆ తర్వాత నాకు పెళ్లి చేశారు. ఇంకేం మిగల్చకుండానే వెళ్లిపోయాడు.” అంది బాధగా.
”బాధపడకు. నాకు తెలిసిన చాలా ప్యామిలీలు ఇలాగే వున్నాయి. కానీ ఇలాంటి టైంలోనే తట్టుకొని నిలబడాలి. నువ్వు నిలబడగలవు. నీ మానసికస్థాయి ఎంత బలమైందో ఇంతకుముందే చూశాను.” అన్నాడు. తన భర్తను అలాంటి స్థితిలో చూసి కూడా పెదవి కదపకుండా మౌనసముద్రంలా నిలబడిన కోడల్ని చూసి… ఇప్పటికీ ఆశ్చర్యంగా వుందాయనకి…
తన కొడుకులో మాత్రం పైకి కన్పించరుకాని – రావణుడు, నరకాసురుడు, జరాసందుడు కలిసికట్టుగా వున్నారు. ఏమాత్రం సందేహంలేదు.
ఆమె మౌనం చూసి ”నా దగ్గర కొంత డబ్బు వుంది. అప్పట్లో ఆ డాక్టర్‌గారు నా జీతంలోంచి కొంత డబ్బును బ్యాంక్‌లో వేశాడు. దాన్ని దీనికి వాడతాను. వెళ్లి పడుకో సంవేదా!” అన్నాడు ఆయన అక్కడ నుండి లేచి వెళ్తూ.
సంవేద వెళ్లి భర్త పక్కన పడుకొని నిద్రరాక కదులుతోంది.
”ఏంటా కదలటం? ఇరిటేషన్‌ వస్తోంది. కదలకుండా పడుకో.. అసలే హెడేక్‌గా వుంది.” అన్నాడు శ్యాంవర్ధన్‌.
కంగుతిన్నది సంవేద. ‘ఇతనింకా మేలుకొని వున్నాడా?’ అని మనసులో అనుకొని కర్రలా బిగుసుకుపోయి పడుకొంది.
నిశితను ఎలా కాపాడాలి? అన్న ప్రశ్న ఆమె బుర్రలోకి చేరి తేనేటీగలా కుడుతోంది.
పెళ్లిచేసి పంపటమనేది ఒక్క రోజులో జరిగే పని కాదు. అందుకే కొద్దిరోజులు బంధువుల ఇంట్లో వుంచాలనుకొంది. ‘ఏ బంధువు ఇల్లయితే బావుంటుందా!’ అని ఆలోచించింది. ఆమె సర్వే ప్రకారం ప్రతి ఇంట్లో మగవాళ్లున్నారు.. భర్తో, తమ్ముడో, అన్నో, బావో, మరిదో ఇలా ఎవరో ఒకరు ప్రతి ఇంట్లో వున్నారు.
వాళ్లందరికన్నా శ్యాంవర్ధన్‌ బెటర్‌… ఏదో ‘నీ ఇష్ట ప్రకారమే నిన్ను తాకుతా’ అని చెప్పాడు. ఇది కొంతమేలైంది. పశువులా పైన పడకుండా అనుకొని నిద్రలోకి జారుకొంది సంవేద.
*****
శృతికవైపు బాణాలను సంధిస్తున్నట్లు చూస్తూ…
”ఈ పనిచేసే పద్ధతి ఇదేనా? ఇలాగే చేస్తారా ఎవరైనా? ఏ పని ఎలా చెయ్యాలో తెలియదా? ఇంకా చిన్నపిల్లవేనా నువ్వు?” అంది సుభద్ర.
బిత్తరపోయింది శృతిక…
తల్లిలో కొత్తతల్లిని చూస్తున్నట్లై ”నేను బాగానే చేశాను మమ్మీ! దాన్నోసారి చూడు!” అంది తల్లి సరిగ్గా చూడకుండానే తనను అంటుందన్న సత్యాన్ని జీర్ణించుకోలేక…
శృతికను ఇంకా తీక్షణంగా చూస్తూ… ”సరిగ్గా చూడకుండానే మాట్లాడుతున్నాననుకుంటున్నావా?” అంది.
”అది కాదు మమ్మీ! నువ్వెందుకిలా కోప్పడుతున్నావ్‌? కనీసం అదైనా చెప్పు?” అంది ఏ మాత్రం భయపడకుండా తల్లినే చూస్తూ…
”అన్నీ చెప్పాలి నీకు? ఒక్కపని కూడా సరిగ్గా చెయ్యవు. నీకన్నా హేండిక్యాప్‌డ్‌ పిల్లలు నయం.. ఏదో కుంటు కుంటూనైనా చక్కగాచేస్తారు.” అంటూ అక్కడనుండి లోపలకి వెళ్లింది సుభద్ర.
ముఖంమీద పేడనీళ్లు చల్లినట్లు ఏడుపొచ్చింది శృతికకు.
నరేంద్రనాధ్‌ ఆఫీసునుండి రాగానే కూతురు కన్పించకపోవటంతో…
”శృతీ!” అన్నాడు. ఎక్కడున్నా రమ్మన్నట్లు…
”వస్తున్నా డాడీ!” అంటూ ఆయన గొంతు వినగానే ఒక్క అడుగులో వచ్చినట్లు వచ్చింది శృతిక… తండ్రి తప్ప ప్రపంచంలో అందరు రాక్షసుల్లా కన్పిస్తున్నారు శృతికకు.
శృతిక కన్నా ముందే భర్త ముందు నిలబడి ”దాన్నెందుకు పిలుస్తారు? ఏం పని దాంతో? ఏదైనా వుంటే నాకు చెప్పండి! దానికి ఏ పనీ సరిగ్గా రాదని ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి మీకు?” అంది విసుగ్గా చూస్తూ…
”ఇప్పుడు నిన్నిలా చూస్తుంటే దానికి నువ్వు తల్లిలాలేవు. అత్తలా అన్పిస్తున్నావు. నా చిట్టితల్లికి పనెందుకు చెబుతాను? సెల్‌ఫోన్‌ కొనిద్దామని పిలిచాను. ఇవాళ అందుకే ఆఫీసునుండి ముందుగా వచ్చాను.” అన్నాడు శృతిక వైపు మురిపెంగా చూస్తూ నరేంద్రనాధ్‌.
”దానికిప్పుడు సెల్‌ఫోన్‌ అవసరమా?” అంది ఉరిమి చూస్తూ సుభద్ర.
”ఏంటి అలా ఉరిమి చూస్తావు? నేనేదో గన్‌ కొనిస్తానన్నట్లు…”
”గన్‌ కొనిచ్చినా తప్పులేదు. సెల్‌ కొనిస్తే పిల్లలు ఏ టైంలో ఎలా మారతారో తెలియటంలేదు. ఇదే విషయం మీద తల్లిదండ్రులు టీ.వీల్లో పత్రికల్లో వాపోతున్నారు.” అంది.
”నీకీ మధ్యన ఇలాంటి భయాలు బాగా ఎక్కువయ్యాయి. నువ్వు భయపడి, మమ్మల్ని భయపెట్టకు…” అన్నాడు జోవియల్‌గా చూస్తూ…
”అంత జోగ్గా ఎలా మాట్లాడుతున్నారో…! ఎలా నవ్వుతున్నారో…! అసలు మీకు నిద్రెలా పడ్తుందో నాకర్థం కావటంలేదు.” అంది సుభద్ర.
”చూడు సుభద్రా! చదువుకునే అమ్మాయిలకి సెల్‌కొనిస్తే చదువు పాడయ్యే అవకాశాలున్నాయి. కాని మనమ్మాయికి పెళ్లయింది. నువ్వు నిశ్చింతగా వుండు.” అన్నాడు.
”నిశ్చింతగా వుండానికి అది మొగుడి దగ్గరలేదు. మొగుడ్ని వదిలేసి పుట్టింట్లో వుంది. అది మరచిపోయి తెగ మురిసిపోతున్నారు.” అంది.
అక్కడే నిలబడివున్న శృతిక తల్లి మాటలు వింటున్నా ఏం మాట్లాడలేక చూస్తోంది.
”దానిముందే ఎందుకలా మాట్లాడతావ్‌! అది బాధపడ్తుంది. మొగుడ్ని వదిలేశానని అదేమైనా మనతో చెప్పిందా? ఏదో నాలుగు రోజులువుండి వెళ్తుంది. అంతమాత్రాన ఎందుకంత కఠినంగా మ్లాడతావ్‌?” అన్నాడు మందలింపుగా
”మీలాంటి వాళ్లు నిజాలను అంతత్వరగా గ్రహించరులెండి! అందుకే మీకు పైన వుండే చొక్కా తప్పలోపల వుండే బొక్కల బనీను కన్పించదు. అంత లోతుగా చూసే ఓపిక మీకెక్కడిది..? ఏదో తిన్నాం పడుకున్నాం. పని చేసుకుంటున్నాం. బ్రతుకుతున్నాం. అంతే! ఎలా బ్రతుకుతున్నామో అవసరంలేదు” అంది
”సుభద్రా! నువ్వేదో మనసులో పెట్టుకొని మాట్లాడుతున్నావ్‌!” అన్నాడు నరేంద్రనాద్‌.
”నా మనసులో ఏంలేదు. ఇప్పుడు దానికి సెల్లెందుకు? అదెవరితో మాట్లాడాలని? భర్తకి దూరంగా వుంది. కొత్త పరిచయాలేమైనా అయితే కష్టంకదా! అసలే కొత్త, కొత్త వెబ్‌సైట్లు పుట్టుకొచ్చి పిల్లల మనసులతో ఆడుకుంటున్నాయి. అర్థం చేసుకోండి!” అంది సుభద్ర.
ఆ మాటలకి రోషంగా, కోపంగా చూస్తూ ”మమ్మీ! ఎందుకలా మాట్లాడతావ్‌! ద్రోణకి దూరంగా వున్నంత మాత్రాన తప్పుచేస్తాననా? నాకా అవసరంలేదు.” అంది గ్టిగా శృతిక.
”నేనలా అనటంలేదు. అయ్యే అవకాశం వుంది కదా! ఆడపిల్ల తండ్రిగా ఆయన జాగ్రత్తలో ఆయన్ని వుండమని చెబతున్నాను.సమస్య చిన్నదా! పెద్దదా! అన్నది కాదిక్కడ ప్రశ్న… జీవితాలను భీబత్సం చేయానికి ఎంతదైతేనేం?” అంది సుభద్ర.
”డాడీ! నాకిప్పుడు సెల్‌ఫోన్‌ అవసరంలేదు. మమ్మీ ఇన్నిన్ని మాటలు అంటుంటే నాకు షేమ్‌గా వుంది.” అంటూ కోపంగా అక్కడనుండి వెళ్లింది.
నరేంద్రనాద్‌కి మరోమాట మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వకుండా సుభద్ర వంటగదిలోకి వెళ్లింది.

నరేంద్రనాధ్‌ లేచి భార్య వెంట వెళ్లాడు.
”సుభద్రా! మాట్లాడేముందు ఆలోచించాలి. నీకెందుకంత కోపం? అది మన కూతురు. పరాయివాళ్లను కూడా అంత డైరెక్ట్‌గా మాట్లాడలేమేమో! ఎందుకలా మాట్లాడుతున్నావ్‌! అదెంత బాధపడ్తుందో అర్థం చేసుకున్నావా?” అన్నాడు కాస్త వంగి ఆమె భుజం మీదుగా ఆమె ముఖంలోకి చూస్తూ….
ఆమె కళ్లలో చెమ్మతప్ప నోట్లోంచి మాటరావటంలేదు.
”అదంటే నాకు ప్రాణం సుభా! అదలా బాధపడ్తే నేను చూడలేను. ఎవరైనా దాన్ని ఒక్కమాట అన్నా ఓర్చుకోలేను. నాముందే నువ్వు దాన్ని అలా అంటుంటే నాకు చాలా బాధేసింది.” అన్నాడు.
…కళ్లను గట్టిగా మూసుకొని ఏడుపును కంట్రోల్ చేసుకుంది సుభద్ర.
”కూతురంటే ఏ తండ్రికయినా ప్రాణంగానే వుంటుంది.. అదెందుకిలా మనింట్లో వుందో అడిగారా దాన్ని…? అదెప్పుడు వచ్చిందో డేట్ రాసి పెట్టుకున్నారా? నేను రాసిపెట్టాను. ఇప్పటికి చాలా రోజులైంది. ఇలా నేను కూడా మా పుట్టింటికి వెళ్తే మీరు ఒంటరిగా వుండగలరా? తోడు కావాలని ఎవరికైనా వుంటుంది. ద్రోణ గురించి కూడా ఆలోచించండి!” అంది సుభద్ర.
”ద్రోణ ఎక్కువగా బయటకెళ్తుంటాడు. బోర్‌గా వుంది డాడీ అంది. నేను ‘సరే’అన్నాను. మొన్న విమల కూడా ఇలాగే మాట్లాడింది. కానీ చూస్తూ, చూస్తూ నాకక్కడ బోర్‌గా వుంది డాడీ అని చెప్పాక కూడా కాస్త అర్థం చేసుకోవాలి. చూసి, చూడనట్లు వదిలెయ్యాలి. మాటలతో బాధపెట్టటం ఎందుకు? వున్నన్ని రోజులు వుంటుంది. ఇక్కడ బోర్‌ కొట్టాక అదే వెళ్తుంది. దాన్నిలా బాధపెట్టకు…” అన్నాడు నరేంద్రనాధ్‌.
”అది జీవితాన్ని బోర్‌గా ఫీలవుతున్నప్పుడు తండ్రిగా మీరు చెప్పాల్సిన మాటలు మీరు చెప్పండి! ఆ భావం దానిలో లేకుండా చూడండి! మగవాళ్లకి సంపాదన కావాలి కాబట్టి భర్తలు ఎక్కువగా బయటే వుంటారు. అంతేకాని భార్య ఓ స్టిక్‌ పట్టుకొని సిట్ స్టాండ్‌ అంటుంటే కూర్చుంటూ, లేస్తూ ఆడే బొమ్మలు కాదుగా భర్తలు…!” అంది సుభద్ర.
”ఏదో లేవే! చిన్నపిల్ల ఎందుకంత సీరియస్‌ అవుతావు?” అన్నాడు.
”…మీకో విషయం తెలుసా? మనబ్బాయికి పిల్లనిస్తామన్న వాళ్లు మన గురించి మన పక్కింట్లో ఎంక్వయిరీ చేశారట… వాళ్లమ్మాయి ఎప్పటికీ పుట్టింట్లోనే వుంటుందా? విడాకులేమైనా తీసుకుందా? మేం వాళ్లబ్బాయిని అనుకున్నప్పటినుండి పుట్టింట్లోనే వుంది కదా! అసలు విషయమేమి? అన్నారట. మీరేమో అది చిన్నపిల్ల… అదంటే నాకు ప్రాణం.. దానికక్కడ బోర్‌గా వుందట… అంటూ మిమ్మల్ని మీరు మభ్యపెట్టుకుంటున్నారు.” అంది అసలు విషయం ఇదీ అని స్పష్టం చేస్తూ…
ఈసారి నరేంద్రనాధ్‌ మాట్లాడలేదు
ఆలోచనగా తిరిగి వెళ్లి సోఫాలో కూర్చున్నాడు.
*****

రోజుల గడుస్తున్నాయి.
సుభద్రలోని తల్లి మనసు చచ్చిపోయి శృతికను గాయపరిచిన రోజునుండి శృతిక మనసు డోలాయమానమైంది.
ద్రోణకి కాల్‌చేసి, ద్రోణ దగ్గరకి వెళ్లాలనుకొంది. ఆ నిర్ణయం తీసుకోటానికి నవనాడుల్ని నలగ్గొట్టుకొంది.
వెంటనే సుమ దగ్గరకి వెళ్లి సెల్‌ తీసుకొని ద్రోణకి కాల్‌ చేసింది.
లాంగ్‌ రింగ్‌పోయి నో ఆన్సరింగ్‌ అని వచ్చింది.
మనసంతా చితికినట్లై ఇంటి కొచ్చింది.
తల్లిలో అదే నిరసన… అదే రౌద్రం….
…మళ్లీ సుమ ఇంటికి వెళ్లింది. ఈసారి చైత్రికతో మాట్లాడాలనుకొంది.
సుమ తండ్రి భైరవమూర్తి గొంతు స్పీకర్‌ పెట్టినట్లు మోగుతుంటే బయటే నిలబడింది శృతిక…లోపలకెళ్లాలంటే భయమనిపించింది.
సుమ ఏదో చెప్పబోతుంటే ”నోర్ముయ్‌! వారానికోసారి నీ సెల్‌ఫోన్లో నెంబర్స్‌ని, మెసేజ్‌లని చెక్‌ చేస్తానని తెలిసి కూడా నువ్వింత బరి తెగించావంటే నిన్నేమనుకోవాలి. చదివించేది. ఇందుకేనా నిన్ను? నీకిప్పుడు బాయ్‌ఫ్రెండ్‌ కావలసి వచ్చాడా? ఇలాంటి ఫ్రెండ్‌షిప్‌లు కావాలనుకున్నప్పుడు కాలేజీల కెందుకెళ్లటం…? పబ్‌లలో, పార్క్‌లకో వెళ్తే సరిపోతుందిగా! రేపటినుండి కాలేజి మానేసి సిటిలో ఎక్కడెక్కడ నీకు తిరగాలనిపిస్తుందో అక్కడంతా తిరుగు. ఇంటికి రాకు… నాకింకా ఆడపిల్లలు వున్నారు.” అన్నాడు భైరవమూర్తి ఉగ్రనరసింహ రూపం దాల్చి.
”నాన్నా! నన్ను కాస్త మాట్లాడనిస్తావా? ఆ నెంబర్‌కి కాల్‌ చేసింది నేను కాదు అతనెవరో కూడా నాకు తెలియదు. శృతిక చేసింది” అంది సుమ.
”తప్పు చేయ్యటమే కాక అబద్దాలు కూడా నేర్చుకుంటున్నావా? వాళ్ల ఇంట్లో ఫోన్లులేక నీదగ్గరకి వచ్చిందా?” అన్నాడు.
”ప్రామిస్‌ నాన్నా…! నేను చెప్పేది అబద్దం కాదు. వాళ్ల ఇంట్లో తెలియకుండా మాట్లాడాలని మన ఇంటికి వచ్చి, మాట్లాడివెళ్లింది. కావాలంటే నేను తనని పిలిచి మాట్లాడిపిస్తాను.” అంది ఈ ప్రమాదం నుండి ఎలాగైనా బయటపడాలని…
సుమ మాటల్లో నిజాయితీ కన్పించింది భైరవమూర్తికి.
ఆయన వెంటనే మామూలు మనిషయ్యాడు
సుమకి దగ్గరగా వెళ్లి తల నిమురుతూ ”వద్దులేమ్మా! నువ్వలా రహస్యంగా ఫోన్లో మాట్లాడి చెడిపోతున్నావేమో నని భయపడ్డాను. నువ్వలాంటి పనులు చెయ్యవు నాకు తెలుసు” అన్నాడు గర్వంగా, సుమ తేలిగ్గా గాలి పీల్చుకొంది.
”కానీ ఒక్కటి మాత్రం గుర్తుంచుకో.. మనం ఈ మధ్యనే ఈ ఊరు వచ్చాం కాబ్టి శృతిక ఎలాంటిదో మనకి తెలియదు.. ఎవరో ద్రోణ అనే అబ్బాయితో రహస్యంగా ప్రేమ వ్యవహారం నడుపుతోంది. నీ సెల్‌లో వున్న నెంబర్‌కి కాల్‌చేస్తే ‘ద్రోణను మాట్లాడుతున్నా’ అన్నాడు. నేనతనితో మాట్లాడకుండా కట్ చేశాను. భర్తను వదిలేసి వచ్చి, ఇంట్లోవాళ్లకి తెలియకుండా నీ ఫోన్లో మాట్లాడుతోంది. ఇవన్నీ బలుపుతో కూడిన పనులు.. ఇలాంటివాళ్లు ఏమాత్రం విలువలులేని జీవితాన్ని గడుపుతూ – కళ్లు మూసుకుని పాలు తాగే పిల్లిలా బ్రతుకుతుంటారు. నువ్వింకెప్పుడు ఆ అమ్మాయితో మాట్లాడకు. ఇంటికి రానీయకు..” అన్నాడు వార్నింగ్‌ ఇస్తూ…
”సరే నాన్నా! ఈసారి వస్తే రావొద్దని చెబుతాను.” అంది సుమ
భైరవమూర్తి మాటలకి – బయట నిలబడివున్న శృతిక మనసు విలవిల్లాడింది. తల తిరుగుతున్నట్లైంది. అక్కడే నిలబడితే కిందపడిపోతానేమోనని వెనుదిరిగి సుడిగాలిలా ఇంటికెళ్లింది.
ఓ గంట గడిచాక…
”మమ్మీ! నేను మా ఇంటికి వెళ్తున్నా…” అంది శృతిక
ఆకాశం వురిమినట్లు ఉలిక్కిపడింది సుభద్ర.
తను కర్కశంగా ప్రవర్తించి కూతురు ఇండిపెండెన్సీ మీద దెబ్బతీసినట్లు భయపడింది. అత్తగారింటికెళ్లి క్షణికావేశంలో ఏమైనా చేసుకుంటుందేమోనని ”డాడీని రానీ ! వెళ్దువుగాని! ” అంటూ అడ్డుపడింది. ఎంతయినా తల్లికదా అన్నట్లు ప్రాధేయపడింది.. తల్లి కంగారుచూసి తనని వెళ్లనివ్వదని ”ద్రోణ కాల్‌ చేశాడు. నేను వెళ్లాలి.” అంటూ అబద్దం చెప్పి, ఒక్కక్షణం కూడా ఆగకుండా ఇంట్లోంచి బయటకొచ్చింది శృతిక.
*****

కలియుగ వామనుడు 9

రచన: మంథా భానుమతి

చిన్నాకి, అబ్బాస్ తో మాట్లాడ్డానికి సమయం దొరకలేదు. తమ ‘ఇంటి’కి వెళ్లగానే పెట్టె తీసి బట్టలు తడిమి చూశాడు. చేతికి గట్టిగానే తగిలింది.
ఫోన్ కూడా తీసి ఇంకొక షర్ట్ జేబులో పెట్టాడు. గుడ్ అంకుల్ ధర్మమా అని నాలుగు షర్టులు, నాలుగు నిక్కర్లు ఉన్నాయి. నజీర్ ఎప్పుడూ తన పెట్టె జోలికి రాలేదు.
అబ్బాస్, నజీర్ తోనే ఉన్నాడు. ఇద్దరూ ఒంటెల దగ్గర, వాటికి కావలసిన తిండి చూస్తున్నారు. రేసులు దగ్గర కొస్తున్నాయంటే శ్రద్ధ మరీ పెరుగుతుంది.
నయారాకీ చిన్నా దగ్గరకొచ్చాడు..
వాడికి ఇంకా సరిగ్గా అలవాటవలేదు. ఏవో సైగలు చేస్తున్నాడు. సాహిల్, సాండీ ఎక్కడో పని చేస్తున్నట్లున్నారు.
పొట్ట చూపిస్తున్నాడు. నాలిక బైట పెడుతున్నాడు.
ఆకలా? డిన్నర్ వచ్చేవరకూ ఏం దొరకదు. కిచెన్ పని అవలేదు చిన్నాది. టింకూనీ, నయారాకీని కూడా తీసుకెళ్లాడు. వంట అయిపోయింది. ముగ్గురూ కలిసి క్లీనింగ్ చేశారు. నయారాకీ మధ్య మధ్య చిన్నా దగ్గరకొచ్చి కడుపు చూపిస్తున్నాడు.
ఏం చెయ్యాలో అర్ధం అవలేదు. షెఫ్ అంకుల్ రాలేదు. అసిస్టెంట్ షెఫ్ చేశాడు కుకింగ్. టొమాటో సూప్, బ్రెడ్. నీళ్ల పాలు. పెద్ద చేసే దేముంది..
అతన్నే అడిగి సూప్ ఇచ్చాడు తాగమని నయారాకీకి. వాడు వద్దని తల అడ్డంగా తిప్పుతూ కడుపు చూపిస్తున్నాడు. కడుపు నొప్పేమో..
చిన్నా వెంటనే స్పైసెస్ కబ్బోర్డ్ తీసి, అందులోంచి వాము వేడి నీళ్లలో మరిగించి తాగించాడు వాడి చేత. అసిస్టెంట్ అంతా గమనిస్తున్నాడు. వాళ్లకి అలవాటయిపోయాయి, చిన్నా చిటకాలు.
రూమ్ కి తీసుకొచ్చి పడుక్కో పెట్టాడు నయారాకీని. వాడు మాట్లాడకుండా పడుక్కున్నాడు. అప్పుడనిపించింది చిన్నాకి, తమదారి తాము చూసుకుంటే వీళ్ల మాటేంటీ అని. కానీ, వీళ్లు వాళ్ల దేశం వెళ్లలేరు. ఆలీ అంకుల్ చూసుకుంటానన్నారు కదా! ఫరవాలేదు. అయినా తనేం చెయ్యగలడు?
అబ్బాస్ ని ఇవేళ వదిలేస్తే బాగుండు ఆ నజీర్. స్నానం చేసేసి టింకూని టివీ దగ్గర కూర్చోపెట్టి, పుస్తకం తీసి అందులో రాయసాగాడు. రాకీ పోవడం, అబ్బాస్ ని పెట్టిన హింస వరకూ రాశాడు అంతకు ముందు. ఆ తరువాత జరిగిందంతా నింపాడు. ఆలీగారికి అదంతా ఇంగ్లీష్లో చెప్పాలనుకుంటూ. అయినా ఇక్కడెవరికీ ఇంగ్లీష్ రాదు. అందులోనే రాస్తే పోయేదేమో..
గబగబా ఇంగ్లీష్ లో కూడా రాశాడు వీలైన చోట్ల. సమ్మరీలాగ.
గుమ్మం దగ్గర చప్పుడయింది. గోడవైపుకి తలపెట్టి రాస్తున్న చిన్నా, పుస్తకం మూసేసి పెట్టెలో పెట్టేశాడు.
సాహిల్, సాండీ ఆయాస పడ్తూ వచ్చారు. వాళ్ల వెనుకే అబ్బాస్.
వెనక్కితిరిగిన చిన్నా, నజీర్ కోసం చూశాడు. అబ్బాస్ వెళ్లిపోయినట్లు సైగ చేశాడు. అమ్మయ్య.. త్వరగా డిన్నర్ తినేసి కూర్చోవాలి. సాహిల్, సాండీలు స్నానానికి వెళ్లగానే అబ్బాస్ కి చెప్పాడు, రాత్రికి ఆరుబయట కూర్చుని మాట్లాడు కుందామని.
……………………..

“టూమచ్.. కడుపులో తిప్పుతోంది.” ఫాతిమా వికారంగా పెట్టింది మొహం..
“నాకైతే బుర్ర పన్చెయ్యట్లేదు.” అప్పటి వరకూ అబ్బాస్, చిన్నాలు చెప్పింది రికార్డ్ చేసిన అసిస్టెంట్-1..
ఇంకొక అసిస్టెంట్ డ్రైవ్ చేస్తూ చేత్తో తల కొట్టుకున్నాడు.
ఆలీ మౌనంగా, రెండు గంటల సేపు తను విన్నది, చూసింది తల కెక్కిస్తున్నాడు.
“మన పలుకుబడి ఉపయోగించి ఈ ముగ్గురు పిల్లల్నీ తీసుకు పోవాలి. తరువాత ఈ దేశాల అధికారులతో మాట్లాడాలి. ఇప్పుడే, హోటల్ కెళ్లాక యునిసెఫ్ (uncef) డైరెక్టర్, యురోప్ వింగ్ తో మాట్లాడుతాను.” ఆలీ తన ప్లాన్ చెప్పాడు.
“యస్. లండన్, న్యూయార్క్ ఇద్దరు డైరెక్టర్లతో మాట్లాడాలి. ఈ వీక్ లో జరగబోయే రేసులకి రమ్మని అడగాలి. అప్పుడే ఇంటర్ పోల్ సహాయంతో ఈ పిల్లలి తీసుకెళ్లి, మిగిలిన పిల్లల సంగతి కూడా చూడాలి.” ఫాతిమా ధృడంగా అంది.
ఫాతిమా లండన్ లో ఉంటుంది.
“ఇవేళ అందరినీ కాంటాక్ట్ చేద్దాం. చిన్నా. అబ్బాస్ చెప్పినవి వీడియో తీశాం కదా! ఆ క్లిప్పింగులు చూపిద్దాం.” అసిస్టెంట్1.
“పిల్లల్ని బ్లర్ చెయ్యడం మర్చిపోవద్దు. వాళ్లని బైటికి తీసుకెళ్లే వరకూ సీక్రెట్ గా ఉంచాలి. అబ్బాస్ పాస్ పోర్ట్ రెన్యూ చేయించాలి. ఎప్పుడో ఎక్స్ పైర్ అయిపోయింది. స్పెషల్ రిక్వెస్ట్ తో.” ఆలీ చకచకా, తన డైరీలో రాసుకున్నాడు.. చెయ్యవలసిన పనులు. కదులుతున్న వాన్ లోనే. రోడ్లు చాలా బాగుంటాయి. వేన్ కుదుపుల్లేకుండా వెళ్తోంది.

“నిజంగా ఈ అంకుల్ వాళ్లు మనల్ని తీసుకెళ్తారంటావా?” అబ్బాస్ అడిగాడు చిన్నాని. ఆ రోజు పొద్దున్నే మొదలుపెడుతున్నాము ప్రాక్టీస్ అని ఆలీకి మెస్సేజ్ పెట్టాడు చిన్నా. ముందురోజు ఉన్న దగ్గరకే వచ్చెయ్యమని కూడా పెట్టాడు.
చిన్నా మొదటి బాచ్ లోనూ, నయారాకీ చివరి బాచ్ లోనూ ఉండేట్లు లిస్ట్ చేసి ఇచ్చాడు హలీమ్ కి అబ్బాస్. నజీర్ ట్రాక్ దగ్గరే ఉండిపోవలసి వచ్చింది. బాగా నసిగాడు.. కానీ హలీమ్ సాబ్ అలా వేశారంటే ఊరుకున్నాడు. ట్రైనర్ ఉండాలి, ప్రాక్టీస్ చేసేటప్పుడు.
చిన్నా స్వారీ అయిపోయాక, ఆలీ బృందాన్ని కలిశారిద్దరూ, బాత్రూమ్ ల వెనుక. టింకూని తీసుకురాలేదు.. ఫామ్ లో ఉంచేశారు.
చిన్నా, తన పుస్తకం తీసుకొచ్చి, అంతా వివరంగా చెప్పాడు. అబ్బాస్ తన అనుభవాలు చెప్పాడు.
“తప్పకుండా చేస్తారన్నా! నాకా నమ్మకం ఉంది.” చిన్నా భరోసా ఇచ్చాడు.
ఆలీ, చిన్నా టింకూల వీడియో క్లిప్పింగులు బుల్లయ్య సూరమ్మలకి చూపించాడు.. ముందు రోజే. వాళ్ల ఫొటోలు కూడా చిన్నా చూశాడు.
“యూనిసెఫ్ అంటే ఏంటి? ఏం చేస్తారు వాళ్లు? ఆలీ అంకుల్ వాళ్ల సహాయం తీసుకుంటానన్నారు కదా!” అబ్బాస్ అడిగాడు చిన్నాని.
“అది పిల్లల సంక్షేమం కోసం ఏర్పడ్డ ప్రపంచ సంస్థ. చిన్న పిల్లలని హింసించే వాళ్ల దగ్గర్నుంచి తీసుకు పోయి, వారి తల్లి దండ్రుల దగ్గరకో, అనాధ శరణాలయానికో పంపుతారు. యు.యన్.ఓ కి అనుబంధ సంస్థ అది. వాళ్లు కనుక వస్తే భయపడతారు అందరూ కాస్త. మొత్తం అన్ని దేశాల్లోనూ బద్నామ్ ఐపోతామని. ఒక ట్రస్ట్ ఉంటుంది. పెద్ద పెద్ద వాళ్లందరూ అందులో డైరెక్టర్లు, మెంబర్స్ ఉంటారు. వాళ్లు చెయ్య లేక పోతే ఎవరూ చెయ్యలేరు. ఆలీ అంకుల్ కి వాళ్లు బాగా తెలుసట.” చిన్నా వివరించాడు.
“అవునా! అటువంటిది ఉన్నా వీళ్లు ఇంత ఘోరంగా మనల్ని ట్రీట్ చేస్తున్నారన్నమాట. సరే.. చూద్దాం. ఏమవుతుందో!”

“ఎక్కడ పోయావ్?” నజీర్ కంఠం పెంచి, గట్టిగా అడిగాడు. హలీమ్ వెళ్లిపోయాడని అర్ధమయింది అబ్బాస్ కి.
కాళ్లు వణక సాగాయి. ఎద్దుగాడికి అనుమానం వచ్చిందా?
“సమీర్ కి స్టమక్ పెయిన్ అంటే బాత్రూంలో వాడికి హెల్ప్ కి వెళ్లాను. ఏమైనా ఐతే రేసెస్ కి రాలేడు కదా?”
“ఓ.. ఎలా ఉన్నాడు? నయారాకీ చాలా బాగా చేస్తున్నాడు. వాడికి మంచి జమాల్ (ఒంటె) ఇద్దామని చూస్తున్నా. ఏమంటావు?” నజీర్ వాన్ లో కూర్చుంటూ అడిగాడు. అంతకు ముందే ఆలీ బృందం వెళ్లి పోయారు.
“మంచి జమాల్ సమీర్ ప్రాక్టీస్ చేస్తున్నది కదా?”
“అవును. అది మంచి షేప్ లో ఉంది. సమీర్ త్వరలోనేర్చుకుంటాడు.. ఇంకొకటిచ్చినా ఫరవాలేదు.”
“సాయంత్రం ఇంకొకసారి రైడ్ చేయించినప్పుడు ఒంటెలని మార్చి చూద్దాం. తెలిసి పోతుంది.” అబ్బాస్ తెలివిని అభినందిస్తున్నట్లు చూశాడు నజీర్.
అబ్బాస్ కుదుట పడ్డాడు.
పిల్లలందరినీ వాన్ ఎక్కించి ముందుకి నడిపాడు నజీర్.

*****

ఆలీ పంపిన మైల్స్ కి మంచి స్పందన వచ్చింది. లండన్ లో ఉండే యునిసెఫ్ డైరెక్టర్ వీడియోలు చూసి, చిన్నా చెప్పింది విని చాలా బాధ పడ్డాడు.
జరగబోయే రేసులకి వస్తానన్నాడు. ప్రైమ్ మినిస్టర్ అపాయింట్ మెంట్ తీసుకుని కలుస్తానన్నాడు. అవే క్లిప్పింగులు న్యూయార్క్ డైరెక్టర్ కి కూడా పంపించాడు ఆలీ.
సరస్వతికి ఎప్పటికప్పుడు జరుగుతున్నదంతా చెప్తున్నారు.
అనుకున్న రోజు రానే వచ్చింది.
చిన్నా, టింకు, అబ్బాస్ పాస్ పోర్ట్ లు లోపల వైపు జేబుకి కుట్టిన చొక్కాలు వేసుకున్నారు.
దుబాయ్ లో ప్రఖ్యాతి గాంచిన మార్మూన్ రేస్ ట్రాక్ మీద జరుగుతున్నాయి రేసులు.
ఆలీ బృందం పెందరాళే బ్రేక్ ఫాస్ట్ తినేసి బయల్దేరారు.
పెద్ద వాన్..
వెనుక వరుస సీటు, బూట్(డిక్కీ) కింద మారటానికి వీలుగా ఉంది. లోపల్నుంచే, స్విచ్ నొక్కుతే, పైన కవర్ పరుచు కుంటుంది.
ముందురోజే కోలాహలం మొదలయింది.
అన్ని రకాల దుకాణాలు తెరిచారు.
మొబైల్ హాస్పిటల్ కూడా పెట్టారు. ఆలీ వాళ్లు వెళ్లే సరకే, డాక్టర్లు, నర్సుల బృందం వచ్చేసి, కావలసిన విధంగా సర్దేసుకున్నారు.
గుజరాతీ స్త్రీలు ఒక పక్క దాండియా ఆడుతున్నారు.
ఇంకొక పక్క కరాటే, జిమ్నాస్టిక్స్ విన్యాసాలు చేస్తున్నారు.
బెడూ స్త్రీల చేతి పనుల షాపులు సరే సరి.
నాలుగు ఒంటెలను వినోదానికి, వచ్చిన ప్రేక్షకులని తిప్పడానికి తీసుకొచ్చారు. వాటికి రంగు రంగుల జీనులు అమర్చారు.
హలీమ్ బృందం ముందురోజే వచ్చేసి, వారికి వేసిన గుడారాలలో సర్దుకున్నారు.
ఎప్పటిలాగానే ముందుగా సీనియర్ ఒంటెల రేసులు జరుగుతాయి.
ఆలీ బృందం తమ వాన్ నే గుడారంగా వాడుకుంటున్నారు. మొబైల్ టాయిలెట్లు ఎలాగా ఉంటాయి. అవి కాక, పర్మనెంట్ వి ఉన్నాయి..
ఒంటెలని, తీసుకొచ్చి వాటి కొట్టాలలో నిలుపుతున్నారు. అవి వస్తుంటే, నిరాటంకంగా వీడియోలు తీస్తున్నారు అందరూ.. వచ్చిన ప్రేక్షకులు.
ఆ సంరభాన్నంతా వీడియోలో భద్ర పరుస్తున్నాడు. ఆలీ అసిస్టెంట్.
ప్రభుత్వ అధికారులు వారికి కేటాయించిన స్థానాల్లో కూర్చున్నారు.
ఆలీ తమ వాన్ లో వెళ్తూ, ఒంటెల పరుగులని చూడాలని నిశ్చయించాడు. అంతలో..
ఆలీ ఫోన్ రింగయింది. “యునిసెఫ్ డైరెక్టర్.. ఓ మై గాడ్..” అలీ ఫోన్ ఆన్ చేశాడు.
“నెక్స్ట్ సెషన్ కి వస్తున్నాం. అప్పుడే యు.ఏ.యి ప్రైమ్ మినిస్టర్ కూడా వస్తున్నాడు. కలుద్దాం.” డైరెక్టర్ చెప్పాడు.
“మరి.. పోలీస్ ఫోర్స్?”
“ఎక్కువ మందిని అలౌ చెయ్యరు. బట్.. తీసుకొస్తున్నాం. పర్మిషన్ దొరికినంత వరకూ.”
అందరూ ఆనందంగా కరచాలనం చేసుకున్నారు, ఒకరితో ఒకరు. తాము అనుకున్నది సవ్యంగా జరుగుతుంటే కావలసిందేముంది?
“అరుగో జాకీలు.. బాగా డెకొరేట్ చేశారే! చిన్నాని గుర్తు పట్టలేం. అందరూ ఒకలాగే ఉన్నారు. అబ్బాస్ కనిపిస్తున్నాడు.” ఫాతిమా అంది.
వేన్ లో కూర్చునే అంతా పరిశీలిస్తున్నారు ఆలీ బృందం.
“అమ్మో! అటు చూడండి..” అసిస్టెంట్ చూపిస్తున్న వైపు చూశారు.
కొంచెం దూరంగా, జాకీలని ఫొటోలు తీస్తున్న వారి దగ్గరగా వెళ్లి బెదిరిస్తున్నారు ట్రైనీలు.
“నో.. నో ఫోటో. నో ఫొటో.”
వినకుండా తియ్యబోయినతని దగ్గర్నుంచి కామెరా లాగేసుకుని, అందులో చిప్ తీసి దూరంగా ఇసుకలోకి విసిరేశాడు ఒకతను. కామెరా నేలకేసి కొట్టాడు.
“ఓ మై గాడ్..” తన కామెరాని దాచేశాడు ఆలీ అసిస్టెంట్.
జనం అలా వస్తూనే ఉన్నారు. కొత్త కొత్త గుడారాలు వెలుస్తున్నాయి.
“చిన్నాకి, మన వాన్ రంగు, నంబర్ మెస్సేజ్ ఇవ్వు ఫాతిమా!” ఆలీ బైనాక్యులర్ లోంచి చూస్తూ అన్నాడు. అందరూ తలొక బైనాక్యులర్ తెచ్చుకున్నారు. ఒక్కొక్కళ్లు ఒకో దిక్కు చూస్తుండాలని అనుకున్నారు.
రేసులు మొదలయ్యాయి.
టింగ్ టింగ్.. మెస్సేజ్. చిన్నా దగ్గర్నుంచి.
“మీ వాన్ గుర్తు పట్టాను. మీరు ఇప్పుడు ఫాలో అవద్దు ట్రాక్ ని. మా రేస్ లంచ్ అయాక. అప్పుడు వాన్ లో ఫాలో అవండి. మేం చూస్తుంటాం.”
“అమ్మయ్య కనెక్షన్ దొరికింది. ఇంక ఫర్లేదు, ఆ పిడుగు చూసుకుంటాడు.” ఆలీ వెనక్కివాలి కళ్లు మూసుకున్నాడు.
“ఏం క్రేజ్.. ఏం క్రేజ్. టూ మచ్.”
స్టేడియం దగ్గరున్న పెద్ద తెర మీద అంతా కనిపిస్తోంది. ఇంకా.. అక్కడక్కడ కొంచెం చిన్న తెరలు పెట్టారు. పైనుంచి హెలికాప్టర్ లోంచి వీడియో ఫిల్మ్ తీస్తున్నారు.
“ఒలింపిక్ లెవెల్లో జరుగుతోంది.” ఫాతిమా అంది. ఎవరూ బైనాక్యులర్ వదలట్లేదు. తన కామెరాకి చాలా పవర్ ఫుల్ టెలిస్కోపిక్ లెన్స్ పెట్టాడు అసిస్టెంట్. వాన్ కి బిల్టిన్ సదుపాయం ఉంది, టెలిస్కోప్ గొట్టం దూరడానికి.
“అడుగో అబ్బాస్..” కేకేసింది ఫాతిమా.
మోటర్ సైకిల్ మీద కూర్చుని రేస్ ఫాలో అవుతున్నాడు అబ్బాస్. వీళ్ల వాన్ కేసి తిరిగి బొటనవేలు పైకెత్తి చూపించాడు.
చూస్తుండగానే ఒక రౌండ్ అయిపోయింది.
“ఇవి అంత ఇంపార్టెంట్ కాదు. మధ్యాన్నం ఉంటుంది మజా. మనం చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి. పిల్లల్ని తీసుకెళ్లడం అంత సులభం కాదనిపిస్తోంది.” ఆలీ వార్నింగ్ ఇచ్చాడు.
జాగ్రత్తగా ఉండటం చాలా కష్టం అని త్వరలోనే తెలిసి పోయింది ఆలీ వాళ్లకి.
మధ్యాన్నం అయింది. అసలు రేసులు మొదలవ బోతున్నాయి. అక్కడి సెక్యూరిటీ వచ్చి వాన్ ని పరిశీలించారు. కామెరాలు తప్ప ఏం కనిపించలేదు. టెలిస్కోప్ గొట్టం గురించి అడిగాడొకడు.
వివరాలు తెలుసుకుని, వెళ్లి పోయారు.
రేస్ ట్రాక్ పక్కన ఫాలో అయే రోడ్డంతా చాలా గందరగోళంగా ఉంది. చాలా కార్లు వచ్చాయి, మధ్యాన్నం అవుతున్న కొద్దీ.
“ఆ రోడ్ మీదికి వెళ్లామంటే, మనం తప్పించుకోడం కష్టం.” ఆలీ అన్నాడు.
“అవును. రేస్ అయిపోయాక వాళ్లు వచ్చేది ఈ చివరికే. ఇక్కడే ఆగుదాం.” ఫాతిమా సలహా..
“మరి టింకూ?”
“వాడిని చిన్నా గైడ్ చెయ్యాల్సిందే. మనం ఏం చెయ్యలేం ఈ క్రౌడ్ లో.” ఆలీ పెదవి విరిచాడు.
“అదిగో.. యునిసెఫ్ డైరెక్టర్..” ఫాతిమా అరిచింది. తనకి తెలుసు అతను. పెద్ద వాన్ లో వచ్చారు. చాలా మందే ఉన్నట్లున్నారు.
ప్రైమ్ మినిస్టర్ కూడా వచ్చారు. అందరూ స్టేడియమ్ లో స్పెషల్ వింగ్ లో కూర్చున్నారు.
రేసు మొదలయింది. అదృష్టం బానే ఉంది. దుమ్ము లేవట్లేదు.
జనం గోల మధ్య మొదటి రేస్ ఐపోయింది.
రెండోది మొదలవబోతుండగా జరిగిందా సంఘటన..
బుల్లి జాకీలందరూ ఒక పక్కకి వెళ్లారు. నయారాకీ సాహిల్ దగ్గరికి వెళ్లి నిలుచున్నాడు, ఆయాస పడ్తూ. వాడి ఒంటె చాలా వేగంగా పరుగెత్తింది. రికార్డ్ టైమ్ లో వచ్చింది. అందరికీ తెలిసి పోయింది, అదే మొదటి ప్రైజ్ గెలుచుకుంటుందని.
చిన్నా కూడా అక్కడే ఉన్నాడు. వాడిది నాలుగో రేస్.
అంతకు ముందు జరిగిన రేసుల్లో ఫస్ట్ వచ్చినవాడు వచ్చాడు.. తలెగరేస్తూ. కళ్లు పెద్దవి చేసి అడిగాడు నయారాకీ గురించి. సాహిల్ చెప్పాడు.. కొత్తగా వచ్చాడని.
“ఐతే.. ఇంత ఫాస్ట్ గా తీస్కెళ్తావా నిన్న గాక మొన్నొచ్చి..” కోపంతో ముక్కుపుటాలదురుండగా అరిచాడు. వాడు, హలీమ్ ఔజుబా వాడే. కానీ, చిన్నా వాళ్ల దాంట్లో ఉండడు. ఎప్పుడూ ఫస్ట్ వస్తుంటాడని వాడిని ప్రత్యేకంగా చూస్తుంటారు అందరూ. హలీమ్ తో సహా..
నయారాకీ బిత్తరపోయి చూస్తున్నాడు. అసలు వాడికి ఇదంతా ఏమిటో అర్ధం అవట్లేదు. కింది పెదవి చప్పరిస్తూ కళ్లు పెద్దవి చేసి భయంగా చూస్తున్నాడు.
అదంతా తమాషాగా అనిపించి, ఆలీ అసిస్టెంట్ వీడియోకి ఎక్కించడం మొదలు పెట్టాడు.
అరవడమే కాదు, నెత్తి మీద ఒక్కటిచ్చాడు. నయారాకీ బెదిరి పోయి ఏడుపు లంకించుకున్నాడు. వాడు ఇంకా విజృంభించేశాడు. వాడి ఔజుబాలోని స్నేహితులంతా చుట్టూ మూగారు. అందరూ కలిసి వాడిని కుమ్మేసి తన్నటం మొదలెట్టారు.
వీడియో తియ్యడానికి ఏమీ కనిపించడం లేదు. కానీ ఏదో ఘోరం జరుగుతోంది.. తెలిసి పోతోంది అందరికీ.
చిన్నా అందర్నీ తోసుకుని బైటికొచ్చాడు. గట్టిగా కేకలేస్తూ.
పరుగెత్తుతూ అటూ ఇటూ చూస్తున్నాడు, ఎవరికి చెప్పాలా అని. అందరూ ఎవరి హడావుడిలో వాళ్లున్నారు.
ఆలీ వాన్ దగ్గర్లోనే ఉంది కానీ.. వాళ్లకి చెప్తే ప్రయోజనం లేదని తెలుసు. పైగా వాన్ లో వాళ్లకి ప్రమాదం కలగచ్చు. అక్కడ ఉన్నది నెలలే ఐనా, వాళ్ల మనః స్థితిని సరిగ్గానే అంచనా వేశాడు చిన్నా.
కొంచెం దూరంలో నజీర్, అబ్బాస్ తో మాట్లాడుతూ వస్తున్నాడు. అయ్యో అనుకున్నాడు. అబ్బాస్ తో చెప్పటానికి కూడా లేదు. నజీర్ రాక్షసుడు పట్టించుకోడు. తరువాతి రేసులో ఒంటెని పరుగెత్తించేది తనే మరి. తిట్టి ఒక మూల కూర్చో పెడతాడు. అంతలో స్టేడియమ్ లోకి వెళ్తున్న హలీమ్ కనిపించాడు.
ఒంట్లో ఉన్న శక్తి అంతా కాళ్లలోకి తీసుకొచ్చి పరుగెత్తాడు. తన పైనున్న యూనిఫామ్ టీషర్ట్ ని తీసి, చేత్తో ఊపుతూ, హలీమ్ దృష్టిని ఆకర్షించాలని అరవటం మొదలెట్టాడు, కంఠం పగిలి పోయేట్లు.
“అయ్యో! టీషర్ట్ తీసేశాడు. లోపలి షర్ట్ మీద పాస్పోర్ట్ కుట్టిందగ్గర ఎత్తుగా కనిపిస్తోంది.” ఫాతిమా ఆందోళనగా అంది.
ఆలీ చిరునవ్వు నవ్వాడు.
“అదే వాడి ప్రత్యేకత. అక్కడ అంతమంది ఉన్నారు, ఒక్కరైనా బైటికొచ్చారా? ఏదో వింత చూసినట్లు చూస్తున్నారు. చిన్నా స్వభావం అంతే.. తన గురించి కూడా పట్టించుకోడు. ఎవరైనా బాధ పడుతున్నారంటే వెంటనే స్పందిస్తాడు, తనకి చేతనైన సహాయం చేస్తాడు. అంతటి ఆందోళనలో కూడా ఆ పిల్లవాడి విచక్షణ చూడండి. హలీమ్ దగ్గరికి పరుగెడ్తున్నాడు. అతనే ఏమైనా చెయ్యగలడనే నమ్మకంతో.”
“మరి ఆ పాస్ పోర్ట్..”
“ఏమీ అవదు ఫాతిమా! ఈ సందడిలో ఎవరు పట్టించుకుంటారు? పైగా మనకి తెలుసు కనుక కనిపెట్టగలిగాం. అల్లా నే కాచుకుంటాడు వాడిని. చూడండి.. హలీమ్ చూశాడు వాడిని. మన ట్రస్ట్ లో మెంబర్ గా చెయ్యచ్చు చిన్నాని.” ఆలీ భరోసా ఇచ్చాడు.
“అంతే కాదు, వాడి అనుభవాలన్నీ ఎంత చక్కగా బొమ్మలతో రాశాడో చూశారు కదా! రోబోలని జాకీలుగా వాడచ్చని, బొమ్మవేసి చూపించాడు. ఈ పుస్తకం తీసుకెళ్లి, డైరెక్టర్ కి చూపిస్తాను. ఇదెవరిదో తెలియదులే.. అంత ప్రమాదమేం ఉండదు.” ఆలీ మాటలు వింటున్న సభ్యులు తలలూపారు, ఔనన్నట్లుగా.
హలీమ్, చిన్నాని చూశాడు. వాడి దగ్గరగా వచ్చి ఏమయిందని అడిగాడు.
చిన్నా, గొడవ జరుగుతున్న దిక్కుకి చూపించి జరుగుతున్న ఘోరం చూపించాడు.
హలీం సెల్ తీసి అంబులెన్స్ కి ఫోన్ చేస్తూనే పరుగెత్తాడు.
అప్పుడు చిన్నాకి గుర్తుకొచ్చి, టీషర్ట్ వేసేసుకున్నాడు.
హలీం వెళ్లే సమయానికే నజీర్, అబ్బాస్ కూడా అక్కడికి చేరారు. పిల్లల గుంపుని చెదరగొట్టి చూస్తే ఏముంది.. నయారాకీ స్పృహ తప్పి పడున్నాడు, కదలకుండా మెదలకుండా.
వాడిని చూస్తుంటే ప్రాణం పోయుంటుందని, బైనాక్యులర్స్ లోంచే అనిపించింది ఆలీకి. చిన్నా అక్కడే నేల మీద కూలబడిపోయాడు. వాడిక్కూడా తెలిసి పోయింది, నయారాకీ ఇంక లేవలేడని. వాడికి రాకీ అని తనే పేరు పెట్టాడు. అందుకే రాకీ లాగే చచ్చి పోయాడా? వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నాడు చిన్నా.
అభం శుభం తెలియని అమాయకుడు. వాడికే తెలియని, వాడిలోని ప్రతిభ వాడి ప్రాణం తీసింది.
అంతలో..
నజీర్ వచ్చి వాడి రెక్క పట్టుకుని లేపాడు.
“ఇప్పుడు నీ రేసుంది. బైటికిరా ఏడుపు నుంచి. హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్లారు కదా! వస్తాడులే.. కమాన్. లే..లే.”
అయోమయంగా చూశాడు చిన్నా వాడిని. వీడు మనిషే కదా? కొంచెం కూడా గుండె కదలదా? ఛా.. వీడిదగ్గరుండడం, వీడిని చూడడం.. ఎంత అసహ్యంగా ఉందో! త్వరగా బైట పడాలి. వాన్ ఉందా అని చూశాడు. అక్కడే ఉంది.
లేచి, కాళ్లు సవరించుకున్నాడు చిన్నా.
నజీర్ వెంట వెళ్తూ అటూ ఇటూ చూశాడు టింకూ కోసం. వాడు అక్కడే ఉన్నాడు, తన పక్కనే, నోట్లో వేలేసుకుని భయంగా చూస్తూ. వెనక్కి తిరిగి, కనిపించే వాన్ దగ్గరికి వెళ్లమని సైగ చేశాడు.. ఎవరి కంటా పడకుండా. అయినా ఆ గోలలో ఎవరూ టింకూని పట్టించుకునే స్థితి లేదు. నజీర్ అబ్బాస్ కోసం చూస్తున్నాడు..
ఎక్కడా లేడు. చిన్నాని అడిగాడు.
“హలీమ్ సాబ్ తో వెళ్లాడు. ఆయన రమ్మన్నాడు.” మారు మాట్లాడకుండా చిన్నాని చెయ్యి పట్టుకుని ఒంటె దగ్గరికి తీసుకెళ్లాడు.
రేసు మొదలవటానికింకా పది నిముషాలు టైముంది. ఒంటెని మచ్చిక చేసుకోమని చిన్నాకి చెప్పి, తను కూడా దాన్ని నిమర సాగాడు.. ఏదో మాట్లాడుతూ, ఎంతో సౌమ్యంగా.
తమతో కూడా ఇలా మాట్లాడచ్చు కదా! నోరులేని జంతువు మీదున్న అభిమానం మనిషి పిల్లల మీద లేదు.

ఆలీ సెల్ రింగయింది. యునిసెఫ్ డైరెక్టర్..
“మీరు స్టేడియమ్ లోకి రాగలరా? పి.యమ్ కలవాలనుకుంటున్నారు.”
ఆలీ వాన్ తలుపు తీసుకుని దిగుతుండగానే టింకూ తలుపు దగ్గరికి వచ్చాడు.
అటూ ఇటూ చూశాడు ఆలీ.. ఎవరి హడావుడి వాళ్లదే!
“ఏడిచి గొడవ చెయ్యవుకదా?” సైగలతో అడిగి, చటుక్కున వాడిని వాన్ లోకి ఎక్కించేశాడు ఆలీ. లోపలున్న వారు వాడిని వెనుక సీటులోకి లాగేశారు, సీటు కింద కూర్చోమని సైగ చేస్తూ. టింకూకి కొన్ని బిస్కట్లిచ్చింది ఫాతిమా. షర్ట్ తడిమింది. పాస్ పోర్ట్ ఉన్నట్లు గట్టిగా తగిలింది.
“వన్ మిషన్ సక్సెస్ ఫుల్..” అసిస్టెంట్ నోట్ చేసుకున్నాడు.
“అంకుల్!” వెనక్కి వంగి చూశాడు ఒకటో అసిస్టెంట్.
“ఇంక రేపట్నుంచే నేను పేడ ఎత్తక్కర్లేదు కదా? చేతులు మండవు కదా?” రెండు చేతులూ పైకి లేపి చూపించాడు టింకూ.
అరచేతులు నల్లగా.. చేతుల నిండా గీతలు. రకరకాల స్టేజిల్లో మానుతూ గరుకుగా.. పువ్వుల్లా ఉండాల్సిన చేతులు. పని చేయించుకోవచ్చు కానీ, ఇట్లాగా? చూసిన వాళ్లకి కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి.
“అక్కర్లేదు బాబూ! మీ ఇంటికెళ్లి స్కూల్ కెళ్లచ్చు.” ఫాతిమా వాడి తల నిమిరి చెప్పింది.

ఆలీ యునిసెఫ్ డైరెక్టర్ తో జరుగుతున్నదంతా చర్చించాడు. చిన్నా పుస్తకాన్ని చూపించి వివరించాడు. అందులోనే, రోబోస్ ని జాకీల కింద ఏ విధంగా వాడచ్చని చిన్నా ప్రపోజ్ చేశాడో చెప్పాడు.
“ఇది ఆల్ రెడీ ఉంది. కొన్ని చోట్ల చేస్తున్నారు కూడా. ఇంకా కొంచెం ఇంప్రూవ్ చేసి పాపులర్ చెయ్యాలి. ఈ ఛైల్డ్ జాకీలదంతా పెద్ద రాకెట్. బోలెడు డబ్బు రోటేట్ అవుతుంది. ఇందులో ఉన్న కిక్ ప్రాణంలేని రోబోల్లో ఉండదు కదా!”
“యస్. కానీ చైల్డ్ అబ్యూజ్ చాలా ఎక్కువగా ఉంది. ఇప్పుడే.. ఇంతకు ముందే, ముక్కు పచ్చలారని ఒక జాకీని మర్డర్ చేశారు, తోటి జాకీలే.. జెలసీతో. ఆ మర్డరర్లకి కూడా ఏమీ తెలియదు. వాళ్లూ పసి పిల్లలే.. ఈ రాకెట్ ని ఆపాలి మనం.” చాలా సేపు డిస్కజ్ చేసి, మరునాడు కలుద్దామని నిర్ణయించుకున్నారు. డైరెక్టర్ కూడా ఆలీ బృందం ఉన్న హోటల్ లోనే ఉన్నారు.
డైరెక్టర్, పి.యమ్ ని పరిచయం చేశాడు.
పి.యమ్ సెక్రెటరీ, రెండు నెలల తరువాత పీ.యమ్ ని కలవడానికి అపాయింట్ మెంట్ ఇచ్చాడు.. వాళ్లందరికీ.
“ఫరవాలేదు.. మువ్ మెంట్ వచ్చింది. థాంక్యూ సర్. మా రిక్వెస్ట్ వెంటనే కన్సిడర్ చేసి, ఇంత శ్రమ తీసుకుని వచ్చినందుకు.” ఆలీ డైరెక్టర్ దగ్గర్నుంచి వెళ్లి పోతూ షేక్ హాండ్ ఇస్తూ చెప్పాడు.
“నోనో.. ఇది నా డ్యూటీ. మీకే మేము థాంక్స్ చెప్పాలి.”
“రేపు ఇమ్మీడియట్ గా నాకొక ఫేవర్ చెయ్యాలి మీరు. దాని గురించి రేపు చెప్తాను.” ఆలీ అడిగాడు, డైరెక్టర్ పక్కనున్న కుర్చీలోంచి లేస్తూ.
“తప్పకుండా. చెయ్యగలిగితే తప్పక చేస్తాను.”
అప్పుడే చిన్నా పాల్గొన్న రేస్ అయిపోయింది. చిన్నా ఒంటె ఆ రేసులో ఫస్ట్ వచ్చింది. ఈ సారి చిన్నానే చూడ గలిగాడు.
నజీర్ ఆనందంగా దగ్గరకొచ్చి చిన్నాని దింపాడు. దింపుతూ బుగ్గ మీద గట్టిగా ముద్దు పెట్టాడు. అసహ్యంగా ఉన్నా, ఆనందంగా మొహం పెట్టాడు చిన్నా.
అబ్బాస్ వచ్చి, చిన్నా చెయ్యి పట్టుకున్నాడు.
“నజీర్ అంకుల్! టాయిలెట్ కి వెళ్లి వస్తాం. చిన్నా దుమ్ము కొట్టుకు పోయున్నాడు.”
“ఇవేళ మనం సెలబ్రేట్ చేసుకోవాలి. ఎక్కడికీ వెళ్లకు.” తల ఎగరేసి, హలీమ్ దగ్గరికి పరుగెత్తాడు నజీర్.
నజీర్, హలీమ్ చూస్తుండగా టాయిలెట్స్ దగ్గరికి వెళ్లారిద్దరూ. ఆలీ వాళ్లు వాన్ స్టార్ట్ చేసి, టాయిలెట్ల వెనక్కి తీసుకెళ్లారు. మొబైల్ టాయిలెట్లు. అక్కడ కూడా కిక్కిరిసి ఉన్నారు జనం. ఎవరి గోల వారిదే.
చిన్నా, అబ్బాస్ లు మొహాలు కడుక్కుని, పైనున్న రంగుల టీ షర్ట్ తీసేసి, బైటికొచ్చి చూశారు. జనాలు చాలా మంది చేరారు. మైదానమంతా నిండి పోయింది.
రకరకాల గోలలు.. కోలాహలంగా ఉంది. నజీర్, హలీమ్ లు కనిపించలేదు. లోపల్నుంచి వెనక్కి వెళ్లి, తీసున్న తలుపులోంచి వాన్ లోకి ఎక్కేశారిద్దరూ.
వెనుక సీటు లోకి దూకమని సైగ చేసి పైన కవర్ వేసేసి వెంటనే వాన్ ని ముందుకి నడిపించాడు రెండో అసిస్టెంట్.
“చిన్నా! మనం ఇక్కడ్నుంచి వెళ్లి పోతున్నామా?” టింకూ అడిగిన ప్రశ్నకి చిన్నా తలూపాడు, నోరంతా ఎండిపోయి మాట రాక పోతుంటే. అబ్బాస్ సీటు మీద అడ్డంగా పడిపోయాడు.
…………………..
10

ఆ తరువాత అంతా చకచకా జరిగి పోయింది. నజీర్ కానీ హలీమ్ కానీ తప్పిపోయిన తమ జాకీలని వెతక లేదు.
ముగ్గురినీ ఇల్లీగల్ గా తీసుకొచ్చారు కద. నోరెత్తుతే వాళ్లకే ప్రమాదం.
నయారాకీ ఒంటె ఫస్టు, చిన్నా ఒంటె థర్డ్ వచ్చాయి.
అంతా అయే సరికి రాత్రి ఒంటిగంటయింది. ఎక్కడో పడుక్కునుంటార్లే అనుకున్నాడు నజీర్. అబ్బాస్ దగ్గర మోటర్ బైక్ ఉండనే ఉంది.
ఔజుబాకి వచ్చినప్పుడు కానీ తెలియలేదు.
“ఎక్కడి కెళ్తారు వీధి కుక్కలు. ఎవరు తెలుసు. ఎడారిలో ఎండలో పడి మాడి చస్తారు.” నజీర్ పళ్లు పిండుకున్నాడు. అంతకు ముందు అనుభవమే వాళ్లకి. పోలీస్ కంప్లైంట్ కూడా ఇవ్వలేరు. తీగ కదిలిస్తే డొంకంతా కదులుతుంది. అబ్బాస్ వెళ్లి పోయినందుకు చాలా బాధగా ఉంది వాడికి.
మరునాడు యునిసెఫ్ డైరెక్టర్, వారి బృందంతో చాలా సేపు మాట్లాడారు ఆలీ బృందం. తమ దగ్గరున్న సమాచారం అంతా ఇచ్చారు.
ముఖ్యంగా చిన్నా సాక్షం.. చాలా స్పష్టంగా తడుముకోకుండా కామెరా ముందు మాట్లాడాడు. వాడి పుస్తకం మంచి ప్రూఫ్ కింద పనికొచ్చింది. అందులో ఉన్న ఆనంద్ అడ్రస్ తీసుకుని వాళ్ల రాకెట్ అంతా మూసేశారు.
ఆనంద్ జైలుకెళ్లాడు.
అబ్బాస్ చెప్తున్నది వింటూ కంట తడి పెట్టని వారు లేరు.
అదంతా ఐక్యరాజ్య సమితి స్థాయికి తీసుకెళ్లాడు ఆలీ.
ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఆందోళన చెలరేగింది.
ఆరబ్ దేశాల రాజులందరూ, పిల్లల రవాణాని బాన్ చేశారు.. కనీసం పేపర్ మీద.
రోబోలని వాడాలని ఏకగ్రీవంగా ఒప్పుకున్నారు.

*****

పదేళ్ల తరువాత..
“అన్నా!” అంటూ వచ్చాడు చిన్నా.
“ఏంటిరా చిన్నా?” అబ్బాస్ గుట్టలుగా ఉన్నపూలని వేరు చేస్తున్న ఆడవాళ్ల పని తీరుని గమనిస్తూ చిన్నా కేసి తిరిగాడు.
బుల్లయ్య వీధి వాకిట్లో కూర్చుని వచ్చే పోయేవాళ్లని పలుకరిస్తున్నాడు. చిన్నా అబ్బాస్ ని తీసుకు రాగానే మారు మాట్లాడకుండా అక్కున చేర్చుకున్నారు, బుల్లయ్య, సూరమ్మ.
నర్సమ్మ బాగా ముసలిదైపోయి, ఒక పక్క కూర్చుని పూలు కడ్తూంటుంది. సూరమ్మ ఇల్లు చూసుకుంటూ, పూల సంగతి కూడా చూసుకుంటుంది.
కష్టపడి పదో క్లాసు పాసయ్యాక ఇంక చదవననేశాడు అబ్బాస్. తన పూల వ్యాపారం, బాంక్ లోన్ తీసుకుని, విస్తృతంగా చెయ్యడం మొదలు పెట్టాడు బుల్లయ్య. అబ్బాస్ మొదట్లో చేదోడు వాదోడుగా ఉంటూ, చివరికి మొత్తం వ్యాపారాన్ని త్వరలో తనే చూసుకోవడం మొదలు పెట్టాడు. వ్యాపారం చాలా బాగా సాగుతుండడంతో, ఊరికి కొంచెం దూరంలో, మంచి ఏరియాలో టూ బెడ్ రూమ్ ఇల్లు తీసుకున్నారు. ఇల్లు చిన్నదైనా ముందూ వెనుక పెద్ద వరండాలున్నాయి.
టింకూ వచ్చాక మస్తానయ్య ఒళ్లు దగ్గర పెట్టుకుని మసలుకుంటున్నాడు. టింకూ ఇంటర్ చదువుతున్నాడు. వాడికి డాక్టరవాలని ఉంది.
“నాకు హార్వర్డ్ లో సీటొచ్చిందన్నా. కంప్యూటర్ ఇంజనీరింగ్ లో.. యమ్మెస్ చెయ్యడానికి. కాకపోతే..”
“కాలేజ్ మంచిదేనా?”
“నంబర్ వన్ అన్నా. కానీ..”
“ఇంకేం.. వెంటనే చేరు. ఇల్లు తాకట్టు పెట్టి లోన్ తీసుకుందాం. నీ చదువవ్వాలే కానీ ఎంతలోకి తీరుస్తాం?”
చిన్నాని పైకి లేపి అన్నాడు అబ్బాస్.
చిన్నా ఎత్తు ఇంకొక నాలుగంగుళాలు పెరిగాడు. హార్వర్డ్ లో మెరిట్ కి ప్రాధాన్యతనిస్తారు. భౌతిక లోపాలు పట్టించుకోరు.
ఆలీ, చిన్నా అబ్బాస్ లతో టచ్ లోనే ఉన్నాడు.
“చిన్నా!” టింకూ లోపలికొచ్చాడు.
“వెయ్యిమంది ఛైల్డ్ జాకీలని రెస్క్యూ చేశారుట. ఆలీ అంకుల్ మెస్సేజ్ ఇచ్చారు.”
చిన్నాని ఎంతో పొగిడి, ఆనంద్ వంటి వాళ్ల రాకెట్లని ఛిన్నా భిన్నం చేశాక కూడా, ప్రైవేట్ కామెల్ రేసుల వాళ్లు యధావిధిగా బుల్లి జాకీల వ్యాపారం సాగిస్తూనే ఉన్నారు.
చిన్నా, టింకూ.. ఇద్దరి ఐడిలకీ మైల్స్ వస్తుంటాయి. ఇంట్లో కూడా నెట్ పెట్టుకున్నారు.
“వెరీ గుడ్. నేను అమెరికా వెళ్లాక ఇంకా బాగా ఆలీ అంకుల్ వాళ్ల సంస్థలో పని చేస్తాను.” చిన్నా ఉటంకించాడు.
“అబ్బికి సంబంధాలొస్తున్నాయి. వాని పెండ్లయ్యాక నువ్వు ఎక్కడికెళ్లాలో వెళ్లు.” సూరమ్మ ఆర్డరేసింది.
అబ్బాస్ కేసి చూశాడు చిన్నా. అవునన్నట్లు తలూపాడు అబ్బాస్. గత నాలుగు సంవత్సరాల నుంచీ, చిన్నా డాక్టర్ గారి ద్వారా, ఆబ్బాస్ ని సైకాలజిస్ట్ కౌన్సెలింగ్కి తీసుకెళ్తున్నాడు చిన్నా. పాత సంగతులు పూర్తిగా తెర వోనక్కి తోసేసినట్లే అని చెప్పారు డాక్టర్ గారు.
“అలాగే అమ్మా! నువ్వు చెప్పాక కాదన గలనా? చిన్నా అబ్బాస్ని గట్టిగా పట్టేసుకున్నాడు.. వాడి నడుం దగ్గరకొచ్చిన చిన్నా.
“నువ్వు వామనుడంతటి గట్టివాడవేరా!” అప్పుడే లోపలికొచ్చిన బుల్లయ్య గర్వంగా మీసాలు మెలేశాడు.

*————–*

మాయానగరం 50

రచన: భువనచంద్ర

“షీతల్” ఉద్వేగంతో వణికిపోయాడు కిషన్. రుషి షాక్ తిన్నాడు. ఠక్కున వెనక్కి తిరిగింది షీతల్. కిషన్‌ని చూసి సర్వం మర్చిపోయి అతని కౌగిట్లో ఒదిగిపోయింది. ఆమెని అలాగే పొదివి పట్టుకుని మండపం మీద కూర్చోబెట్టి పక్కన కూర్చున్నాడు. అతని గుండె ఎగసి పడుతోంది. కళ్లవెంట ధారగా నీరు కారుతోంది.
‘రుషి సైలెంటుగా, శబ్దం రాకుండా గుడిలో వున్న అవధానిగారి దగ్గరకు చేరాడు. బిళహరి అక్కడే వున్నది. జరిగిన విషయాన్ని లోగొంతుకతో బిళహరికీ, అవధానిగారికీ చెప్పాడు రుషి.
“మనంతట మనం ఏమీ అడగవద్దు. ఇద్దరూ హిందీ(గుజరాతీ)వాళ్ళే., అసలు వారిద్దరి మధ్య వున్న సంబంధం ఏమిటో మనకి తెలియదు గదా. ఏదో కష్టంలో వుండి ఇక్కడి కొచ్చింది షీతల్. ఆ కష్టాన్ని తీర్చి ఆయన ఆమెని తీసికెళ్ళొచ్చు. ఏదేమైనా వారంతట వారు చెప్పేవరకూ మనం సైలెంటుగా వుండటమే మంచిది” తనకి తోచింది చెప్పింది బిళహరి.
“మంచి ఆలోచన బిళహరిగారూ.. అలాగే చేద్దాం” సమ్మతించాడు రుషి. తల పంకించారు అవధానిగారు.
ఓ గంట సేపు బిళహరి, అవధానిగారూ, రుషి గుడిలోనే కూర్చున్నారు. బయటికి వస్తే ఆ అలికిడికి షీతల్, కిషన్ డిస్టర్బ్ అవుతారని. ఆ తరవాత ఎవరో భక్తులొచ్చి గంట కొట్టారు.
అప్పుడే స్పృహ వచ్చినట్టు విడివడ్డారు కిషన్.. షీతల్.
“సారీ, ఇన్నాళ్ల తర్వాత చూసిన ఆనందంలో మొదట మాకు మాటలు రాలేదు. ఆ తరవాత షీతల్‌ని అడిగాను. తను మీ గురించి చెబితే టైం గుర్తురాలేదు.రుషిజీ.. మిమ్మల్ని ఎలా గౌరవించాలో, మీ రుణం ఎలా తీర్చుకోవాలో నాకు నిజంగా తెలియడంలేదు. అసలు షీతల్ బ్రతికి వుంటుందనే ఆశే నాలో ఇంకిపోయింది. ఈమెకి నా వలన జరిగిన అన్యాయానికి మా యింట జరిగిన అవమానానికి నాలో నేనే కృశించిపోతున్నాను. ఇన్నాళ్లకి మళ్లీ చచ్చిపోయిన మనిషి ప్రాణం వచ్చినట్లయింది.” రుషి రెండు చేతులూ పట్టుకుని చెమ్మగిల్లిన కళ్ళతో అన్నాడు కిషన్. “ఇందులో నాదేమీ లేదు కిషన్‌జీ. ఈ గుడికి మీరొచ్చారు. ఈమె మీకు కనిపించింది. నాదేం వుందీ. ఒక్క మాట సత్యం. షీతల్ నిజంగా ఓ అద్భుతమైన వ్యక్తి. అణకువ, అభిమానం,, అనురాగం మూర్తీభవించిన వ్యక్తి యీమె.” ఆమె మీది తన గౌరవాన్ని ప్రకటించాడు రుషి.
“అవును. ఆమె మీకు ఏమవుతుందో తెలీదు. కానీ ఒక్క విషయం మాత్రం చెప్పాలి. ఈమె చాలా సాత్వికురాలు.” చాలా అభిమానంగా షీతల్‌ని చూసి అన్నారు అవధానిగారు.
“పండిత్‌జీ.. యీమె నాకు ఏమవుతుందని అడిగితే నేనూ ఏమీ చెప్పలేను. అన్ని బంధాలకీ అతీతమైన బంధం అని మాత్రం చెప్పగలను. అయ్యా. నా విన్నపం ఒక్కటే. షీతల్ కొన్నాళ్లపాటు ఇక్కడే వుంటుంది. పరిస్థితుల్ని చక్కబెట్టి నేను నాతో తీసికెళ్లడానికి కొంతకాలం పడుతుంది. ఈ క్షణం నించీ ఆలయం తాలూకు సర్వవిషయాలు నేను చూసుకుంటాను. మీకేమి సమస్య వచ్చినా నాకొక్క కబురు అందిస్తే చాలు.” అంటూ జేబులోంచి చెక్ బుక్ తీశాడు కిషన్.
“అయ్యా.. డబ్బు అవసరం లేదు. మాకే కాదు.. షీతల్‌కి కూడా కేటరింగ్‌కి సహాయం చేసినందుకు రుషిగారు మా ఇద్దరికీ ఎప్పటికప్పుడు లెక్కకట్టి ఇస్తూనే వున్నారు. అవి మేము బేంకులో వేసుకున్నాం” వినయంగా అన్నది బిళహరి.
చెక్ బుక్ తియ్యగానే, షీతల్ బిళహరివంక ఇబ్బందిగా చూస్తూ కనుసైగ చెయ్యడమే బిళహరి మాట్లాడడానికి కారణం.
“అవును” అన్నది షీతల్.
చాలాసేపు కిషన్ అక్కడే వున్నాడు. వాళ్లిద్దరినీ వొదిలేసి మిగతావారు లోపలికెళ్లి వంట ప్రయత్నాలు చెయ్యసాగారు. ఇంట్లో జరిగిన విషయాలన్నీ వివరంగా షీతల్‌కి చెప్పాడు కిషన్.
“ఒక్క నిముషంలో వస్తాను”కిషన్‌కి చెప్పి వంటశాలలోకి పరిగెత్తింది షీతల్.
“అక్కా.. కొన్ని నే చేస్తాను”బిడియంగా అనంది షీతల్.
“అమ్మయ్యా.. హిందీ వంటలెలా చెయ్యాలా అని కంగారు పడుతున్నా. హాయిగా నువ్వే చెయ్యి” పీటమీంచి లేచింది బిళహరి.
“కడుపునిండా భోంచేసి కొన్ని నెలలైపోయింది.”తృప్తిగా తిని అన్నాడు కిషన్.
“ఇవి ఇంటికి” విస్తరిలో పేక్ చేసిన ఆలూ పరోటాలూ, కూరలు నీట్‌గా ఓ సంచీలో పెట్టి అందించింది షీతల్.
ఇంకా వుంది.

గిలకమ్మ కథలు 4 .. ఉప్పులో .. బద్ద

రచన: కన్నెగంటి అనసూయ

“ఏం..కూరొండేవేటి ..వదినే..…! ”
మిట్ట మజ్జానం రెండున్నరకి పిల్లలు అన్నాలు తిని బళ్ళోకి ఎల్లిపోయాకా.. తలుపుకి తాళవేసి ఆటిని జాగర్తగా జాకిట్లోకి దూరుపుతా అప్పుడే అరుగు మీద కొచ్చి కూచ్చుని తొక్క బద్దలు ఏరటానికని అక్కడే గోడకి జేరేసి ఉన్న సేటల్లోంచి ఏ సేట సేతుల్లోకి తీసుకుని పక్కనే ఉన్న కందిపప్పు బత్తాలోంచి దోసిలితో రెండో దోసిలి..కందిపప్పోసుకుంటున్న సరోజ్ని వంక సూడకుండానే సావిత్రంది ఏదోటి పలకరిచ్చాలి గాబట్టి అన్నట్టు.
రోజూ మజ్జానం కందిపప్పులో తొక్క బద్దలేరతానో..ఎండు మిరపకాయలకి ముచ్చికలు తీస్తానో..బియ్యంలో రాళ్ళేరతానో..సింతపండు రోజుల్లో ఉట్టులూ, గింజలూ తీత్తానో..అప్పడాలు వత్తుతానో..ఏదో ఒక పని అంతా కలిసి సేసుకుంటానే ఉంటారు..సావిత్రి వాళ్ల మండువా అరుగుల మీద ఆ సుట్టుపక్కలోళ్లంతా . అదెవరి పనైనా అందరూ తలో సెయ్యీ ఏత్తం రివాజు.
నాలుగు సేతులడితే సంద్రాన్నయినా వడకట్టచ్చంటారు ఆల్లంతా.
సావిత్రి ఆళ్ల మండువాకి రెండిళ్ళవతల ఉంటది సరోజ్ని ఇల్లు.
సావిత్రి మొగుడు సుబ్బారావ్ సేల గట్ల మీద ఏదోటి ఏసి పండిత్తా ఉంటాడు..ఒకోసారి కంది మొక్కలేత్తే ఒకోసారి జనపనార సెట్లేత్తాడు. ఒకోసారి..బెండమొక్కలెడితే మరోసారి బంతి మొక్కలేత్తాడు.
మిగతా ఆటి మాటెలా ఉన్నా బంతి పూల మొక్కలేసిన ఏడు…అందరి గుమ్మాలూ రోజిడిసి రోజూ గుమ్మాలకి బంతి పూల దండల్తో..అమ్మోరికి ఆవ్వానం పలుకుతున్నట్టుంటాది ఈధి ఈదంతాను.
అలాగ ఈ ఏడు కంది సెట్లేసేడేమో..ఇంట్లోకి సరిపడా అయిన కందుల్ని పురుగు పట్టకుండా ఎండలో పోసి బాగా ఎండబెట్టి..వారం రోజులపాటు కందుల్ని తిరగలిలో ఏసి ఇసిరింది ఇసిరినట్టుందేమో ..సావిత్రి, అంతా య్యాకా దాన్ని జల్లెడతో జల్లిత్తా నలగని కందిగింజల్ని తీసేసి.., సేటతో పొట్టు సెరిగేసి..నూకల్ని తీసేసిందేమో దానంతా సేటతో బత్తాలోకెత్తి మూఠదెచ్చి అరుగు మీదెట్టి అయిదారు సేటల్ని పక్కనే పడేసింది ఇరుగుపొరుగోల్లొత్తారు తొక్కబద్దల్ని ఏరతాకని.
“సెరుకు తోటకి జడేత్తన్నారు కూలోల్లు పొలంలో. సేలో లోపలెక్కడో సిన్న పాదుందంట. కాసినియ్యని రెండు దోసకాయలుంటే తెచ్చేరు మియ్యన్నయ్య. పప్పులో పడేసి సారెట్తేను. నువ్వేంజేసా..?”
అంది సరోజ్ని ఉండుండి సేట్లోని కందిపప్పుని నాలుగేళ్లతో ముందుకి విసిరినట్టుగా లాగి అలా విసరగా పల్చగా అయిన పప్పులోంచి తొక్క బద్దల్ని ఏరి పక్కనున్న సోలలో ఏత్తా.. యధాలాపంగా..
“ఆ..! బెండకాయ పులుసెట్టేను. సావిడి కాడ నాలుగు సెట్లు నాటేరెంట. తెచ్చి నాల్రోజులయ్యింది. తెచ్చిన్నాడైతే నవనవలాడతా ఉంటాయని సగం కాయలు బెల్లం ఇగురేసేను. ఇంకో నాలుక్కాయలుంటే ముదిరిపోతన్నాయని ..”తలెత్తకుండానే బదులిచ్చింది సావిత్రి.
“దోసకాయ పప్పు మా పిల్లోడు నెయ్యేత్తే బాగానే తింటాడుగానీ ..మా గిలకే..నోటబెట్టదు.
తిన్నంటే తినదంతే. పిల్లోడికైనా బెతిమాలి ఓ ముద్ద తినిపిచ్చొచ్చు. ఇదొట్టి పెంకిది.
రెండు కొట్టి తినిపిద్దావని సూత్తానా..? తింటేనా..తిందు.నాకే తినిపిత్తది..తిరిగి.”
“మావోడూ..అంతే. డబ్బులిత్తాను, కొట్టుకాడ బిళ్లలు కొనుక్కుందుగానంటే తినేత్తాడు..”
“అలాగైతే బాగానే ఉండును. ఏదిత్తానన్నా..నచ్చాపోతే నోట పెట్టిచ్చలేను. ఒట్ఠి పెంకిముండ. యేగలేక సత్తన్నాననుకో దీంతో.. ..”
“రెండు మూడేల్లు పోతే ఇవరం అదే వత్తదిలే. ఇవరం వచ్చిందంటే మనకే సెప్పుద్దది..”అంది సావిత్రి..సేట్లోంచి తలెత్తకుండానే.
మాటల్లోనే ఇరుగూపొరుగోళ్ళొచ్చి తలో సేటా తీసుకుంటుంటే సావిత్రంది..
“టీలు ఐపోయినియ్యా ఏటి..?”
“ఇంకాలేదు. ఏదో పని మీద ఈయన మజ్జానం పొలాన్నించి ఇంటికొచ్చి వణ్ణం తిని గంటలో వత్తానని ఎల్లేరు. వత్తే టీ పెట్టి రావొచ్చని ఆగేను. ఇంకా వత్తాలేదని సూసీ సూసీ ఇటోచ్చేను. య్యే..మియ్యయిపోయినియ్యా..?”
“అప్పుడేనా..?”
మరో ఇద్దరొచ్చి చేరేసరికి సోల్లో తొక్క బద్దల్తో పాటు కవుర్లూ ఎక్కువైపోయినియ్ అక్కడ.
ఇంతలో .. రయ్యిమంటా దూసుకుని ఈరో సైకిలొచ్చి ఆగిందక్కడ. సైకిల్తో పాటు సుట్ట కంపూ అగిందక్కడ.
ఆ డొక్కు సైకిలు శబ్ధం, సుట్టకంపూ ఆల్ల ముక్కుసెవులకి అలవాటేనేమో..వంచిన తలెత్తలేదెవ్వరూ. ఎవరి పన్లో ఆళ్ళున్నారు.
ఒక్కాలు కిందెట్టి ఇంకొక్కాలు పెడలు మీద అలాగే ఉంచి సరోజ్ని వంకే సూత్తా..
“గిలకొచ్చేత్తందక్కా..బల్లోంచి..” అన్నాడు సావిత్రి మొగుడు సుబ్బారావ్ .
సివ్వున సేట్లోంచి తలెత్తి “మా గిలకే..?” అంది తెల్లబోతా..సరోజ్ని.
“అయ్యా..! గిలక తెలవదేటక్కా..నాకు? గిలకే. లంగా జాకిట్తేసుకుంది గదా..”
“అవును ..ఏస్కుంది. ఇప్పుడే గదా ఎల్లింది బళ్ళోకి? ఇంతలోనే ఇంటికాడ ఏం పనొచ్చింది ఎదవకి?”ఇసుగ్గా అంది సరోజ్ని మళ్ళీ సేట్లో పప్పులో తలదూరుత్తా..
సుబ్బారావు పకపకా నవ్వేడు ఏదో గుర్తొచ్చినట్టు. కాసేపలా నవ్వీ, నవ్వీ…
“లంగాని ఇస్రుగా తన్నుకుంటా వచ్చేత్తంది సరోజ్నక్కా.! ఆ ఇసురుకి లంగా ఇంతెత్తున ఎగిరెగిరి పడతంది. మూతేమో మూరడు పొడుగొచ్చింది ఇవతలికి. ఏదో సిరాగ్గా ఆపడతంది మడిసిగూడాను మరి..”
నవ్వుతానే అన్నాడు..సైకిల్ దిగేసి మందువా గోడపక్కమ్మటా స్టేండేసి లుంగీని పైకి మడుత్తా..
“ఉప్పుడే ఎల్లింది సుబ్బయ్యా ..అన్నందిని. దాన్నలాగంపి తాళవేసుకుని నేనిటొచ్చేను మీయావిడ కందిపప్పేరతంటే సూసి. ఇంతలో దానికి ఇంటికి ఏవన్నా పనుందంటావా? పేనం ఏగిచ్చిపోతందనుకో. ఇంటికాడుంటే ఏపిచ్చుకు తింటందని బళ్ళో పడెయ్యమన్నాను మీ బావయ్యని. ఇంటికాడుంటే ఒగ్గొడవ. బళ్లో ఏత్తే ఇంకొగ్గొడవా.సత్తన్నాననుకో దీంతో..”
“ఏ దొడ్లోకన్నా వత్తందేమో లేపోతే..” అదోలా నవ్వుతా అంది సావిత్రి మొగుడొచ్చేడని సేట పక్కనెట్టి లేసి నిలబడతా..
“అబ్బే. ఎప్పుడైనా ఇరోసనాలొత్తే తప్ప మజ్జలో ఎల్దు. పొద్దున్నే ఓసారి ఎల్లద్దంతే…! “సరోజ్నంది .
“ఒకవేళ ఎవరన్నా ఏవన్నా అన్నారేవో..మూతి ముందుకెట్టింది అంటన్నారుగదా ఈయన. అయినా కాసేపాగితే అదే తెలుత్తుది. “
“ ఎదప్పిల్లలు . అంతే బాబ. కొట్టుకుంటా ఉంటారు. కొంపలంటూ పోయినట్టు తిట్టుకుంటా ఉంటారు. మల్లీ ఆల్లే కలుత్తా ఉంటారు. మా రోజుల్లో అయితే రత్తాలొచ్చేతట్టు గీరేసుకునేవోల్లం. ఇంకా ఈ రోజుల్లో పిల్లలు నయవే..! సేతుల్తో కొట్టుకుంటన్నారు. ఎన్నిమార్లు కొట్టుకుంటే తగిలేను దెబ్బలు. కూతంతుంటాయ్ ముండా సేతులని..ముండా సేతులు..” రవణ అంది పిల్లల సేతులు గుర్తొచ్చి మురిపెంగా..
“అమ్మో..అలాగనకు రవణక్కా..! నీకుదెలవదు. మా గిలక సరిసిందంటేనా..? సుర్రున మండుద్ది..పిడపల్లాగుంటయ్యేవో సేతులు..ఎప్పుడైనా ఓ దెబ్బేత్తే పిల్లోడు గింగిరాలు దిరిగిపోతాడనుకో..దాని దెబ్బకి తట్టుకోలేక..”
ఏరేసిన పప్పుని పక్కనే ఉన్న బత్తాలో పోసేసి ఈధెనక్కి సూత్తా మరో నాలుగు దోసిళ్ల కందిపప్పు సేట్లో పోసుకుంటా అంది..సరోజ్ని.
అంతలోనే రయ్యున దూసుకుంటా వచ్చేసింది గిలక.
తలుపు గడియేసి ఉంటం సూసి నిలబడ్ద సోటే నిలబడి రెండు సేతుల్తో లంగా కొంచెం పైకెత్తి కాళ్ళు రెండూ నేల కేసి తపా తపా కొడతా రాగం లంకిచ్చుకుంది గిలక “అమ్మెక్కడికెల్లిపోయిందో “నన్నట్టు నిరాశగా.
సేతులు సేటలో ఆడిత్తా..అదంతా సూత్తానే ఉన్నారు మండువా అరుగుల మీద ఆడాళ్ళు.
అప్పటికే సూరీడు తిష్టేసేసినట్టు ఎర్రగా కందిపోయి భగభగలాడతందేవో..దానికి ఏడుపు తోడై వానలో మెరుత్తున్న సూరీళ్ళా ఉంది గిలక..
“మియ్యమ్మిక్కడుందే గిలకా..! ఏ..ఏటి? ఇయ్యాలప్పుడొచ్చా..” లోలోపల నవ్వుకుంటానే ఎటకారంగా అంది..గిలకొంక సూత్తా.. రవణ.
దాంతో ఏడుపాపి.. ఏమ్మాట్తాడకుండా తిన్నగా ఆల్లమ్మ..దగ్గరకంటా వచ్చి నిలబడి సెయ్యి సాపింది ఇంటి తాలాలిమ్మన్నట్టుగా..
“ఎంతుకొచ్చా…మజ్జలో..ఇంటికి? కడుపులో కాలిందా ఏటి?”
“హ్హె..కాదు..తాలాలియ్యి..”కోపంగా అంది గిలక.
“అదే ఎంతుకని అడిగితే సెప్పవే? మేస్టారు కొట్తేరా?’
“కాదని సెప్పేనా? ముందు తాలాలియ్యి..”ఇసుక్కుంది గిలక.
“మేస్టార్ని అడిగే వొచ్చేవా..?”
“ఆ..అడిగే వచ్చేను. ఒకటికి వత్తందన్నాను..పరిగెత్తన్నారు..”
..”ఎంతుకో సెప్పి సావొచ్చుకదా..! సెప్తుంటే నీక్కాదా? యేసాలేత్తన్నాయ్ యేసాలని..”
కళ్ళెర్రసేసింది సరోజ్ని..
ఇంక సెప్పక తప్పదని..సరోజ్ని దగ్గరకంటా వచ్చి ఈపుకి జారబడి కూకుని..సేట్లో కందిపప్పు కూతంత సేతుల్లోకి తీసుకుని పకి ఎగరబోత్తా..
“మరీ..మరీ .. ఆ కిట్టవేణుంది కదా…అదే ఆ గుడికాడిల్లు.. కిట్టవేణి. ఎలుగుబంటెహ్హె..”
“గుడికాడ కిట్టవేణంటే నాకెలా తెలుత్తుది. ఆల్ల ఇంటి పేరు సెప్తే తెలుత్తుదిగానీ..”
“సరోజ్నంది ..ఏంజప్పుద్దా అని సెవులు ఒదిలేసి ఇంటా.. .
“ అదేనెహ్హే…ఆ ఈడుబుగంటోరు కిట్టవేణి. ఎలుగుబంటీ ..ఎలుగుబంటీ అంటానుగదా నేను. “
“ నువ్వందరికీ పేర్లేలేగానీ సెప్పి ఏడువ్ ..! అలా పిలవద్దని నెత్తీ, నోరూ బాగుకున్నా ఇనవా?” ఇసుక్కుంది..సరోజ్ని..గిలక సాగతీతకి.
“ అబ్బా..సర్లేగానీ..ఆ..ఎలుగుబంటి..ఎప్పుడో నాకు సిన్నది, ఇదిగో ఇలా సూడు..ఇంత. ఇంతంటే ఇంతే. ఈ గోరంత కూడా ఉండదది. కూతంత ఉప్పులో ముక్కెట్టిందమ్మా..! ఉప్పుడు తెచ్చివ్వమంటంది.”
లాకుల వెనక దాక్కున్న నీళ్లల్లా..వాళ్లందరి ముఖాలూ ఉబికుబికి వచ్చే నవ్వుతో గుంభనంగా ఎప్పుడెప్పుడు వరదై పారదామా అన్నట్టున్నాయ్ గిలక మాటలకి.
“ఎప్పుడెట్టింది నీకు..?”నవ్వాగటం లేదు రవణకి.
“ఎప్పుడో అప్పుడ్లే. నువ్వు మరీను. సెప్పింది ఇనక..”ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుతా సావిత్రంది రవణని సెప్పనియ్యి అన్నట్టు
“ఎప్పుడో..! ..నాకే గుత్తులేదు..”…పప్పులో గీతలు గీత్తా.. అందేమో.. గిలక బుంగ మూతిని ముద్దెట్టి కొరికెయ్యాలనిపించింది..రవణకి.
“తింగరిముండ కాపోతే ..అప్పుడెప్పుడో పెట్టి ఇప్పుడెంతుకివ్వమంటందది….”సావిత్రంది…గిలకని రెచ్చగొడతాకన్నట్టు..మనసులో నవ్వుకుంటానే..
సావిత్రి కృష్ణవేణిని తింగరి ముండని తిట్టటంతో కొత్త ఉత్సాహం వచ్చేసింది గిలక్కి. దాంతో..గబుక్కున లేసి నిలబడి …నడుం మీద సెయ్యేస్కుని మరీ సావిత్రెనక్కే సూత్తా..
“అదే..సావిత్రత్తా..! మరీ..మరీ ..ఆ ఎలుగుబంటేవో.. ఓంవర్కు సెయ్యలేదు. నేనేమో..మేస్టారింకా రాలేదని వరండాలో..తంబాలాట ఆడుకుంటన్నాను. నేనలా ఆడుకుంటన్నానా..ఆడుకుంటుంటే నా సంచీలో స్సెయ్యెట్టి నా పుస్తకం ఇవతలకి తీసేసి.. సూసి రాసేత్తంటే గిరీసొచ్చి సెప్పేడు. నేనేమో మా మేస్టారుతో సెప్పేను. మా మేస్టారు సూసెంతుకు రాసేవు? ఇంటికాడేంజేత్తన్నా..గౌడిగేదెల్ని కాత్తన్నావా? అని దాన్ని తిట్టి బెంచెక్కి నిలబడమన్నారు. దానిక్కోపం వచ్చి పైనుంచి నాయనక్కి సూత్తా..”నన్ను బెంచీ ఎక్కిత్తావు గదా..! సూడు నిన్నేం సేత్తానో..? అని ఏలెట్టి బెదిరిచ్చి.. అప్పుడెప్పుడోను..డ్రాయింగు క్లాసులో నీకు ఉప్పులో ముక్కిచ్చేను గదా ..నా ముక్క నాకిచ్చెయ్ అంది. అత్తా..”
సెప్పేటప్పుడు అదేపనిగా తిప్పుతున్న ఆ బుజ్జి బుజ్జి సేతుల వంకే సూత్తన్నారేమో..ఒకటే నవ్వులు అక్కడంతా.
“అప్పుడు నువ్వేవన్నా..”పొట్టని సేత్తో పట్టుకుని నవ్వుని ఆపుకుంటా రవణంది..
పప్పేరతానే పైకి ఇనపడకుండా లోలోన సరోజ్ని నవ్వే నవ్వుకి అంతేలేదు..
“నేనూరుకుంటానేటి రవణత్తా..! నేనూ అన్నాను..గాడిద గుడ్డు. నీ ఉప్పులో ముక్క నీకు పడేత్తా.. కావాలంటే రెండిత్తా. సూసి రాసేవంటే మాత్తరం ఊరుకోనన్నాను. సూసి రాత్తే తప్పే కదా సావిత్రత్తా..”ప్రశ్నొకటి..
“తప్పా..తప్పున్నరా..?” సావిత్రత్త ఇచ్చే సపోర్టుకి లోకాల్ని జయించినట్టు పెట్టింది మొకాన్ని గిలక..వెయ్యేనుగుల బలవొచ్చేసి..
ఇంతలో రవణంది..
“మరి..మరి ..ఆ ఉప్పులో ముక్కని దాని ఎదాన కొట్తాలిగదా..! ఉప్పుడెక్కడ్నించి తెత్తా ఉప్పులో ముక్కని.. కిట్టవేణితోనేమో..ఒకటిగాదు. రెండిత్తాననని సెప్పొచ్చేవ్..”
“అమ్మిత్తాది..”సరోజ్ని ఈపుకి జేరబడతా గిలకన్న మాటల్లో ధీమా.
“ఎక్కడ్నించి తెచ్చివ్వను? ఈ యేడు నేను ఉప్పులో ముక్కలు పొయ్యలేదు..”లాకులెత్తితే దూసుకొచ్చిన నీళ్ళల్లా ఇస్సురుగా వచ్చేసింది జవాబు సరోజ్ని నించి.
“నువ్వుగాని కోసేవా సావిత్రొదినే..”అంతలో అంది సేట్లోంచి తలెత్తకుండానే..
“కోసేను గానీ ఆ మజ్జన ముసుర్లు పట్టినప్పుడు..పప్పులో ఏసేసేను. రవణ దగ్గరేవైనా ఉన్నాయేమో..? ఎంత? అడుగూబొడుగూ రెండు మూడు ముక్కలున్నా దానికి సాలు. పిల్లముండ బాకీ తీరుత్తాకే గదా .”
“బాగాసెప్పేవ్..! కానీ…నేనూ కొయ్యలేదు. అసలు ఈ యేడు సరైన మావిడికాయ దొరక్క..అసలు పచ్చడే పెట్టగలనో లేదోనని భయపడ్డాను. ఏదో మా పెదనాన్న ఓ పాతిక్కాయలు కొత్తపల్లి కొబ్బరి మావిడి కాయలు పంపేసరికి పచ్చడెట్టేను..లేపోతే అదీ ఉండాపోను..”రవణంది..
గిలక మొకంలో దిగులు మేగాలు సేరతం గమనించి..
“రేపిత్తానని సెప్పాపోయేవా..? ఇప్పటికిప్పుడే ఇచ్చేత్తానన్నావా?”అన్న సావిత్రి మాటలకి..
“అబ్బే..! తలుసుకున్నప్పుడే తాతపెళ్ళి. ఇప్పుడా ఉప్పులో ముక్కట్టుకెల్లి దాని మొకానగొట్తాల్సిందే. లేపోతే నా తల మీద జుట్టు పీకి మొలేత్తది..” సేట పక్కనెట్టి పైకి లేసి నిలబడి సీర దులుపుకుంటా సరోజ్నంది..
“మరిప్పుడా ఉప్పులో ముక్కని ఎక్కడ్నించి తెచ్చి ఇత్తా.! “
“సూడాలి. ఏదోటి సెయ్యక తప్పుద్దా?”అంది సరోజ్ని ఏళ్లిరిసుకుంటా..
ఇంతలో..
“సర్లే ..తాలాలియ్యి..”అంటా సరోజ్ని సేతిలోంచి తాళాలు లాక్కుని , లంగా పైకెత్తుకుని మరీ పొట్టేలు పిల్లలా పరిగెత్తుతున్న గిలకొంక సూత్తా..
“ఏవీ అనుకోకు వదినే. ఎప్పుడూ ఉంటాయ్ ఉప్పులో ముక్కలు మా ఇంట్లో..! ఈసారే మరీ తక్కువ కోసేను. నాకూ ఇష్టవే ఉప్పులో ముక్కలంటే..వానాకాలంలో ఉప్పుప్పగా ఏదైనా తినాలనిపిత్తే ఉప్పులో ముక్కే నోట్లో ఏసుకుంటాను. ఉప్పుప్పగా, పుల్లపుల్లగా నోటికి బాగుంటాయని. ఎంతుకలా తింటావ్. నాలుక్కొట్టూపోద్ది అంటారీయన. అయినా ..ఏంటో అదంటే ఇట్తం.. ‘
తొక్కబద్దల్ని కుంచంలో పోత్తా..సావిత్రంది…
౭౭ ౭౭ ౭౭
కాసేపయ్యాకా..ఏరిన కందిపప్పు బత్తాని లోపలెట్టేసి..అరుగంతా సీపురెట్టి ఊడ్సేసి సుబ్బరంగా ఉంది అనుకున్నాకా… “ఏంజేసా…ఉప్పులో బద్దల సంగతి వదినే..? లేపోతే ..మా పిన్నత్తగారింట్లో ఉంటాయేమో..! ఓమాటడగమంటావా? ఏటా కుండడు ముక్కలు కోత్తది. అదే.. ఊళ్ళో పిన్నత్తగారు. నీకూ దెల్సుగదా. అక్కడ్నించి తెప్పిచ్చమంటావా?” అంటా సరోజ్ని ఇంటికో అడుగేసిన సావిత్రి..అక్కడ ఎండలో నేలమీద సిన్న పేపరు ముక్కేసి..దాని మీదెట్టిన సన్నగా మూడు అంగుళాల పొడవున్న ఆ మెత్తనిదాన్ని సూసి నోరొదిలేసి “ఏటే ..అది..”అనడిగింది గిలకని సావిత్రి. “మాడికాయ్ ముక్క…”
“అదెక్కడ దొరికిందిప్పుడు నీకు?” తెల్లబోయింది.. సావిత్రి.
“మాగాయ పచ్చట్లోది ..”అక్కడే ఎండలో కిందకూచ్చుని పేపర్ మీద దాన్ని అటూ ఇటూతిరగేత్తా అంది గిలక తలెత్తకుండానే..
“…కడిగేసేవా?”ఆరా గా అంది సావిత్రి.
“ఊ..! మరి కడగొద్దేటి? కడిగేసి మళ్ళీ ఉప్పు గూడా రాసేసేను..”
“ఏటేటి? మాగాయ పచ్చట్లో ముక్క కడిగేసి ఉప్పు కూడా రాసేసేవా? రాసి ఎండబెడతన్నావా? ఆసి ముండకనా..! ”
సావిత్రి మాటలకి గిలక ఏమ్మాట్టడలేదు గానీ.. సరోజ్నంది…వంటింట్లోంచి పచ్చడి గరిటట్టుకుని బయటికొత్తా..
“దీని పెంకితనం సూసేవా వదినే? నేను కాళ్ళు కడుక్కుని వచ్చేలోపే ఇదంతా సేసేసింది. పచ్చడి జాడీలో ఏ గరిట పెట్టిందో ఏటోనని..గుండెలు దడెత్తి పోయేయనుకో. తడుంటే బూజొచ్చేత్తది..గదా. దీన్తో ఓ సమస్య కాదు నాకు. ఎలాగ ఏగాలో ఏటో..దీన్తో..”తలట్టుకుంది సరోజ్ని.
“నాకు తెల్దా..ఏటి? ! పెద్ద సెప్పొచ్చిందిగానీ మాయమ్మ, గరిటిని నా లంగాతో తుడిసేన్లే..అత్తా..”
తెల్లబోతా సూసేరిద్దరూ గిలక్కేసి.
“సర్లే..మేం ఎండబెడతాంగానీ నువ్వెల్లు బళ్ళోకి. మేస్టారు కొడతారు మల్లీని..”
దాంతో..కింద కూచ్చున్నదల్లా లేసి నిలబడి గుమ్మానికేసి అడుగేత్తా..
“అమ్మా..! కాసేపాగి తిరగెయ్..! బేగిని ఎండుద్ది. “అంటా రెండు సేతుల్తో లంగా పైకెత్తుకుని ఎగిరెగిరి పరిగెత్తుతున్న గిలక్కేసే సూత్తా..
“ఉప్పులో ముక్కల్లేవని మాగాయ ముక్క ఎండలో పెట్టుద్దా? దీని తెలివి సల్లగుండా..” అని మనసులో అనుకుని ..నవ్వుతా సరోజ్ని వంక సూత్తా .. “నీ కూతురు మామూల్ది గాదమ్మో…సరోజ్నే..! ఊళ్ళేలేత్తది.. “బుగ్గల్నొక్కుకుంది సావిత్రి.
ఉత్సాహంగా పరుగెత్తుతున్న కూతుర్ని దూరం నించే మురిపెంగా సూసుకుంది సరోజ్ని.
—-

బ్రహ్మలిఖితం 21

రచన: మన్నెం శారద

“ఈ రోజు పౌర్ణమి”.
చోటానికరా పూజారి వైపు అర్ధం కానట్లుగా చూశారు కాన్హా, లిఖిత.
పక్షపు దినాలుగా మీ నాన్నగారికి చేతబడి తీయడానికి నిరంతర నిర్విరామ కృషి జరిగింది. ఇలా ఇంతవరకూ ఎవరికీ ఇంత దీర్ఘకాలపు చికిత్స జరగలేదు. మీ నాన్నగారి మానసిక స్థితి చాలా బలహీనంగా వుంది. నాడీమండలం నీచ స్థాయిలో పని చేస్తోంది. అందుకే ఇలా జరిగింది. మేం చేయవలసిందంతా చేసేం. మానసిక శారీరక రుగ్మతలన్నింటిని తీసేసే అద్భుత మూలికా వైద్యాలన్నీ మీ నాన్నగారికి జరిగేయి. అమ్మవారి పూజలు కూడా బాగా జరిగేయి. ఇక మేం చేయగల్గిందేమీ లేదు. ఈ అర్ధరాత్రి లోపున ఆయన మామూలు మనిషి కాలేకపోతే..” అంటూ సందిగ్ధంగా ఆగి లిఖిత కళ్లలోకి చూశాడు పూజారి.
లిఖితకిప్పుడు కొద్ది కొద్దిగా మలయాళం అర్ధమవుతోంది.
ఆమె ఆందోళనగా పూజారివైపు చూసింది.
ఆ కళ్ళలో రాలడానికి సిద్ధంగా నీటి బిందువులున్నాయి.
కాన్హా ఆమె పరిస్థితిని గమనించి ఆమె భుజం మీద చేయ్యేసేడు ఊరడింపుగా.
ఆ స్పర్శతో లిఖితకేదో పట్టు దొరికినట్లయింది.
ఏదో అగాధంలోకి పడిపోతున్న తననెవరో పట్టి ఆపినట్లనిపించింది.
ఒక పురుషుడు స్త్రీని స్పర్శిస్తే అందులో కామం తప్ప మరొకటి లేదని చెప్పే మనుష్యులు ఎంత నీచ స్థాయికి దిగజారి ఆలోచిస్తారో ఆమెకిప్పుడర్ధమయింది.
అతని స్పర్శలో అండ, లాలింపు, ధైర్యం, ప్రేమ ముప్పిరి గొని ఆమెకి లభించేయి.
ఆమె అతని చేతిని తన చేతితో బిగించి పూజారి వైపు చూసింది.
“మీ నాన్నగారిని తీసికెళ్ళొచ్చు”
“అంటే..?” అంది లిఖిత గాభరాగా.
“భయపడొద్దు. ఆయన్ని తీసుకెళ్ళి ఈ అర్ధరాత్రి సముద్రస్నానం చేయించండి. బహుశ ఆయన మనలోకి వస్తాడీ రాత్రి. నాకు నమ్మకముంది. ఇదీ వైద్యంలో ఆఖరి ప్రయోగం”.
లిఖిత అయోమయంగా కాన్హా వైపు చూసింది.
కాన్హా ఏం ఫర్వాలేదన్నట్లుగా కళ్లతోనే ఆమెని ఊరడించాడు.
ఆమె నిస్తేజంగా చూస్తూ నిలబడింది.
కాన్హా ఈ ప్రపంచంతో సంబంధం లేనట్లుగా వున్న కార్తికేయన్‌ని లేవనెత్తి వెళ్దామా అన్నట్లుగా చూశాడు లిఖిత వైపు.
లిఖిత తేరుకొని బాగ్ తెరచి పూజారికి డబ్బు ఇవ్వబోయింది.
“ఇప్పుడొద్దు.”
లిఖిత అతనివైపు తెల్లబోయినట్లుగా చూసింది. “ఆయనకి నయమైతేనే మేం డబ్బు తీసుకుంటాం. నిజానికిది ఫీజు కాదు. మేం ఉపయోగించే మూలికలు చాలా ఖరీదైనవి. పైగా ఈ చేతబడి పూజలు మమ్మల్ని చాలా బలహీనుల్ని చేస్తాయి. ఈ పూజలు జరిగినన్ని రోజులూ మేము అభుక్తంగా వుంటాం. సరే. ఆయన సముద్ర స్నానఘట్టమయ్యేక కోలుకుంటే మీరు రండి” అన్నాడతను.
లిఖిత అతనికి కృతజ్ఞతగా నమస్కరించింది.
ఇద్దరూ కలిసి కార్తికేయన్‌ని టాక్సీ ఎక్కించేసారు.
“ఇప్పుడెక్కడికి వెళ్దాం. ద్వారకకేనా?”
కాన్హా ప్రశ్నకి తల అడ్డంగా తిప్పింది లిఖిత.
“వద్దు. అక్కడ జోసెఫ్ జ్ఞాపకాలు నన్ను పిచ్చిదాన్ని చేస్తాయి. మరెక్కడైనా ఫర్వాలేదు.” అంది లిఖిత.
టాక్సీ అదే రోడ్డులోని మరో హోటల్ ముందాగింది. లిఖిత డబుల్ రూం తీసుకుంది. కార్తికేయన్‌ని మంచమ్మీద పడుకోబెట్టాడు కాన్హా.
కార్తికేయన్ మాత్రం అసలీ లోకంలో లేదు. పిచ్చి చూపులు చూస్తూ ఏదో గొణుగుతూ మంచం మీద పడుకున్నాడు.
అతన్నలా చూస్తుంటే లిఖిత హృదయంలో అల్పపీడనంతో సముద్రంలో పొంగే తుఫానులా దుఃఖం తన్నుకొస్తుంది.
హోటల్ తలుపులు మూసి వుండటంతో ఆమె ఇక ఏడుపుని ఆపుకోలేక బిగ్గరగానే ఏడ్చేసింది.
ఆకస్మికంగా ఆమె అలా దుఃఖానికి గురవడంతో బాగా కంగారుపడిపోయేడు కాన్హా.
“ఏంటిది. ఏం జరిగింది?” అన్నాడు గాభరాగా ఆమె చేటులు పట్టుకొని.
అతని పలకరింపు ఆమెలోని దుఃఖాన్ని ద్విగుణీకృతం చేసింది.
అతని భుజం మీద తలాంచి వెక్కెక్కి ఏడ్చింది లిఖిత.
పది నిమిషాలు ఆతనేం మాట్లాడలేదు.
మెల్లిగా ఆమెలోని దుఃఖం బయటకొచ్చేసి హృదయం తేలికపడింది.
అతని భుజం మీద నుండి తల ఎత్తి ‘సారీ’ అంటూ దూరంగా జరిగి కూర్చుంది.
అతను జాలిగా నవ్వి “ఇప్పుడేం జరిగిందని?” అనడిగేడు.
లిఖిత నిస్పృహగా కాన్హా వైపు చూసి “మా డేడీకి బాగవుతుందని, ఆయనీ లోకంలో పడతాడని నాకు నమ్మకం కల్గడం లేదు కాన్హా. ఆయన చూడు ఒక పిచ్చివాడిలా వున్నాడు” అంది బాధగా.
“ఇంకా సముద్ర స్నానముంది. ఆయనకి నయం కావొచ్చు. ఎందుకలా గాభరా పడతావు” అన్నాడతను ఊరడింపుగా.
లిఖిత అతనివైపు చురుగ్గా చూసింది.
“నేను చిన్న పిల్లను కాను మరీ మభ్యపెట్టడానికి. ఇన్ని రోజులు వైద్యానికి నయం కాని ఆయన మానసిక స్థితి కేవలం ఈ రోజు ఆ ఉప్పు నీళ్లలో స్నానం చేస్తే బాగుపడి పోతుందంటావా?” అంది కోపంగా.
“అలా తీసిపారెయ్యకు. ఈ రోజున భూమ్యాకర్షణ శక్తి వలన సముద్రం బాగా పొంగుతుంది. పౌర్ణమి ప్రభావం సముద్రం మీద శక్తివంతంగా వుంటుంది. ఆ సమయంలో చేతబడి కాబడిన వారు ఆ నీళ్లలో మునగడం వలన వారిలోని చెడూ పరభావం నశింపబడొచ్చు. మనం మంచిని ఆశించడంలో తప్పు లేదు కదా” అన్నాడు కాన్హా.
అతని తర్కానికి లిఖిత కొద్దిగా ఆ శ్చర్యపోయింది. ‘ఒక అడవి మనిషిగా ఏనుగుతో అరణ్యంలో తిరిగే ఇతనికి సైన్సు కూడా తెలుసా?’ అని కొద్దిగా ఆశ్చర్యపోయింది.
కాన్హా ఆమె భుజం తట్టి “నువ్వు స్నానం చేయి. నేను బేరర్‌ని పిలిచి టిఫిన్ ఆర్డర్ చెప్పి అలా వరండాలో నిలబడతాను”అంటూ బయటికి నడిచేడు. లిఖిత అతన్ని చూస్తూ బాత్రూంలోకి నడిచింది.

*****

కుటుంబరావుతో కలిసొచ్చిన కేయూరవల్లిని చూసి ఏడుపు లంకించుకుంది ఈశ్వరి. పిల్లలిద్దరూ భయం భయంగా నిలబడి వున్నారు.
కేయూర ఆ ఇంటిని నిశితంగా గమనించింది. ఇల్లు పొందికగా, ఇంటికి కావలసిన వస్తువులతో కంటికి వదరుగా వుంది. పిల్లలు కడిగిన ముత్యాల్లా వున్నారు.
కుటుంబరావు చూపులకి సినిమా హీరోలా లేకపోయినా భార్యని ప్రేమిస్తున్నాడు. తనుండగానే మరొకణ్ణి భర్తగా భావించి తాళి కట్టించుకున్నా అసహ్యించుకోకుండా ఆమెని బాగు చేసుకోవాలని తాపత్రయపడుతున్నాదు. ఆ లక్షణమే అతన్నిప్పుడు కేయూరవల్లి దృష్టిలో హీరోని చేసింది.
“ఏ భార్యకైనా ఇంతకంటే అదృష్టమేం కావాలి?” అనుకుంది మనసులో.
కేయూర ఈశ్వరిని బంధించిన గది కిటికీ దగ్గర నిలబడి “ఎందుకమ్మా ఏడుస్తున్నావు. నీ భర్తకి గాని, పిల్లలకు గాని ఏమన్నా అయిందా?” అనడిగింది మెత్తగా.
” నా భర్త ఇతను కాదు. ఈ పిల్లలు నాకేం కారు. నన్ను వదలమని చెప్పండి. నేనెళ్ళిపోతాను” అంది ఏడుస్తూ.
“ఇతను నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోలేదా? వీళ్లని నువ్వు కనలేదా?” అనడిగింది కేయూర.
ఆమె సూటి ప్రశ్నకి ఈశ్వరి మొదట కాస్త తెల్లబోయినా మళ్ళీ సర్దుకుని “పూర్వజన్మలో ఇతను కుక్కని తెలియక చేసుకున్నాను. అతనికి పిల్లల్ని కన్నాను. ఇప్పుడు నా భర్తెవరో తెలిసింది. నేనిక వీళ్లతో కలిసి వుండలేను. నన్ను నా భర్త దగ్గరీ వెళ్ళనివ్వండి. లేకపోతే నేను చచ్చిపోతాను.” అంది మొండిగా ఏడుస్తూ.
కేయూర కుటుంబరావు కేసి చూసింది.
నవనాడులూ సిగ్గుతో కుంచించుకుపోతుండగా అతను తల దించుకున్నాడు.
కేయూర తిరిగి ఈశ్వరి కేసి చూసి “ఇంతకీ నీ భర్తెవరంటావు?” అనడిగింది సహనాన్ని కొనితెచ్చుకుంటూ.
“వెంకట్” అందామె ఠక్కున.
కేయూర మౌనంగా హాల్లోకొచ్చింది. కుటుంబరావు ఆమెననుసరిస్తూ “ఇదండీ పరిస్థితి. దీనికి పట్టిన పిచ్చెలా వదులుతుందో నాకర్ధం కావడం లేదు.” అన్నాడు బాధగా.
“ఆమె ఉన్మాదస్థితిలో వుంది. మనం చూసి జాలిపడటం తప్ప ఏం చేయలేం. అలా బంధించినందువలన కూడా ఆమె స్థితి మెరుగుపడుతుందనుకోలేం. ఆమెని నందనంలోని సాయి భక్తులు శర్మగారి దగ్గరకి తీసుకెళ్ళండి. ఆయన స్వాంతన వచనాలతో ఆమె ఈ లోకంలోకి రాగలదన్న నమ్మకం నాకుంది. నేనీలోపున నాకు తెలిసిన ఐ.జి.గారికి హైద్రాబాదు ఫోను చేసి వెంకట్ మీద రహస్యంగా ఏక్షన్ తీసుకునే ఏర్పాటు చేస్తాను” అని సలహా ఇచ్చింది కేయూర.
కుటుంబరావు ఆమెకు చేతులు జోడించాడు. “మీ మేలు మరచిపోలేను. కాని ఈవిణ్ని తీసుకెళ్లడం కష్టమేమో!” అన్నాడు.
“నా ఫ్రెండ్ డాక్టర్ ప్రభంజనని వెళ్లి కలిసి పరిస్థితి చెప్పండి. ఆమె మీకు సహాయపడుతుంది” అంది కేయూర.
కుటుంబరావు తల పంకించేడు.
ఇద్దరూ బయటకొచ్చేరు.
కేయూర కారెక్కబోతూ బాక్‌వీల్ వైపు చూసింది.
బాక్‌వీల్ పంక్చరయింది..
“అరె! టైర్ పంక్చరయింది. ఇప్పుడెలా? అంది కేయూర.
“నేను దీన్ని రిపెయిర్ చేయించి మీ ఇంటికి తెచ్చే ఏర్పాటు చేస్తాను. అందాక మీరా ఆటోలో వెళ్లండి” అన్నాడు ఎదురుగా వున్న ఆటోని పిలుస్తూ కుటుంబరావు.
కేయూర ఆటో ఎక్కి “ధైర్యంగా వుండండి. మీకేం జరగదు.” అంది మళ్లీ అతనికి ధైర్యం చెబుతూ.
ఆటో కదిలి వెళ్లిపోయింది.
కుటుంబరావు ఆలోచిస్తూ లోనికి నడిచేడు.
కారుకి పంక్చర్ చేయించి అక్కడ ఆటోని ఏర్పాటు చేసింది వెంకటేనని ఆ ఇద్దరికీ ఏ మాత్రం తెలియదు.

*****

అర్ధరాత్రి.
సరిగ్గా పన్నెండు గంటల సమయంలో లిఖిత, కాణ్హా సముద్రపుటొడ్డున కార్తికేయన్‌ని తీసుకుని టాక్సీ దిగేరు.
వెన్నెల విరగ గాస్తూ పత్తి రాలి పడుతున్నట్లుగా వుంది.
సముద్రం రెచ్చిపోతున్న విప్లవవాదిలో వెయ్యి నాలుకలుగా కెరటాన్ని మార్చుకొని ఉవ్వెత్తున ఆకాశాన్ని అందుకోవాలనే వెర్రి ఆరాటంతో ఎగసెగసి పడుతోంది.
సముద్రం కొన్ని అడూగుల మట్టం పెరుగు భూమి మీద ఏ క్షణమన్నా విరుచుకుపడగలదనే భ్రాంతిని కల్గిస్తోంది.
ముఖ్యంగా దాని ఘోష విని లిఖిత భయంతో కాణ్హా చేతిని పట్టుకుని బలంగా.
ఆమెలోని అధైర్యం గమనించేడు కాణ్హా.
“ఏం ఫర్వాలేదు. భయపడకు” అన్నాడు.
ఎటు చూసినా జనసంచారం లేని ఆ నిర్మానుష్య ప్రదేశాన్ని సముద్రమే ఆక్రమించి రాజ్యమేలుతున్నట్లుగా వుంది.
“ఇలాంటి భయంకరంగా వున్న సముద్రంలో డేడినెలా అస్నానం చేయిస్తాం. ఆయన కొట్టుకుపోతే?” అంది ఆందోళనగా.
“నేను లేనా గజ ఈతగాణ్ణి!” అన్నాడు కాణా.
వారి భయాలుగాని, ఆందోళనగాని ఏ మాత్రం తెలియని కార్తికేయన్ కాణ్హా చేతిని పట్టుకొని ముందుకు నడుస్తున్నాడు ఒక పసిపాపలా యాంత్రికంగా.
“నువ్విక్కడే నిలబడు. నేను మీ నాన్నగారికి స్నానం చేయించి తీసుకొస్తాను”అన్నాడు కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని ముందుకు నడిపిస్తూ.
లిఖిత అలానే నిలబడి పోయింది అక్కడే.
కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని మెల్లిగా సముద్రంలోకి దించేడు.
చల్లని నీటి స్పర్శతో కార్తికేయన్ శరీరం సన్నగా వణికింది.
కార్తికేయన్ని మూడుసార్లు బలవంతంగా నీటిలో ముంచేడు కాణా.
ఉప్పునీరు చెవి, ముక్కు, కళ్లలోకి వెళ్లడంతో మంట పుట్టి ఉక్కిరిబిక్కిరయ్యేడు కార్తికేయన్.
అయినా కాణ్హా లెక్కపెట్టకుండా అతని చేత సముద్ర స్నానం చేయించేడు.
“ఇక తీసుకొచ్చేయి. నాకు భయమేస్తోంది.” అంటూ అరిచింది లిఖిత.
కాణ్హాకి ఆ అరుపు వినపడిందో లేదోగాని అతను చేతులు జోడించి “దేవుడా నేను నా కోసం నిన్నెప్పుడూ ప్రార్ధించలేదు. నా దృష్టిలో నా తల్లే నాకు దైవం. కాని.. ఈ అమ్మాయెవరో తండ్రి కోసం ఊరుగాని ఊరొచ్చింది. పుట్టేక తండ్రెలా వుంటాడో తెలీని ఈ పిల్ల తండ్రి బాగుకోసం పడే ఆరాటం చూస్తే మనుషులం మాకే బాధ కల్గుతోంది. నువ్వు దేవుడివి. నీకెంత బాధ కల్గుతుందో నాకు తెలుసు. అందుకే వాళ్ల నాన్నని మనిషిని చేసి ఆవిడ కప్పజెప్పు. నీకింకా చెప్పలేని సంతోషం తృప్తి కల్గుతాయి. నీకు దేవుడనే పేరుకుండే సార్ధకత చేకూరుతుంది” అన్నాడు ఎలుగెత్తి.
కాని. అప్పుడే అనుకోని దురదృష్టం ఒక పెనుకెరటంగా మారి కార్తికేయన్‌ని సముద్రంలోకి లాగేయడం గమనించలేకపోయేడు.

ఇంకా వుంది.

ఇంకా వుంది.

కంభంపాటి కథలు – ఆవే పులి

రచన: కంభంపాటి రవీంద్ర

ఆ రోజు మధ్యాహ్నం టీ తాగుతూ, టీవీ చూస్తున్న హైందవికి భర్త నుంచి వాట్సాప్ లో వీడియో కాల్ వచ్చింది, ఎవరా అని చూసేసరికి , భర్త గోవర్ధన్ . ‘ఏమిటండీ ఇప్పుడు ఫోన్ చేసేరు?’ అని అడిగితే ‘ప్రణతి స్కూల్ నుంచి జాగ్రత్తగా వచ్చిందా ?’ అని అడిగేడు .

‘ఆ ..వచ్చింది .. బ్యాగు హాల్లో పడేసి దాని గదిలోకెళ్ళిపోయింది ‘ అంది హైందవి

‘ఏం .. ఏవైంది ? ఒంట్లో బాగానే ఉందా ? అడిగేవా ? ‘

‘ఊరికే కంగారుపడకండి .. అది బాగానే ఉంది .. ఏముందీ ..స్కూల్లో ఏదో అయ్యుంటుంది .. అసలే మహాతల్లి పరమ సెన్సిటివ్ కదా ‘

‘అదే నేనడుగుతూంది .. అయ్యుంటుంది అనుకునే బదులు అదేమిటో కనుక్కోవచ్చు కదా ‘

‘ప్రపంచంలో ఇంకెవరికీ కూతుళ్లే లేనట్లు ..ఎందుకంత టెన్షన్ పడతారు ? పద్నాలుగేళ్ల పిల్ల .. దాని సంగతి అది చూసుకోలేదా ?’

‘మిగతా ప్రపంచం సంగతేమో గానీ , మనిద్దరికీ అదే ప్రపంచం.. కాబట్టి .. వెళ్లి దాంతో మాట్లాడు ‘

‘ఇదిగో .. అదే వచ్చింది .. మీరే మాట్లాడండి ‘

ప్రణతి ఫోనందుకుని చెప్పింది ‘అబ్బా ..ఏం లేదు నాన్నా .. కొంచెం స్కూల్లో ఏవో చిన్న చిన్న గొడవలుంటాయి కదా .. ప్రతిదానికి వర్రీ అవకు ‘

‘ఏం లేదు కన్నా .. మాకు నీకన్నా ఎవరున్నారు చెప్పు ? అందుకే .. ఈ కంగారు .. పోన్లే .. ఏదైనా తిను .. మీ అమ్మ నీకోసం ఏవో స్నాక్స్ చేసే ఉంటుంది ‘ అని ఫోన్ పెట్టేసేడు

‘అమ్మా .. నీతో మాట్లాడాలి ‘ అంది ప్రణతి

‘ఏమైంది ? ఏమైనా మార్కులు తక్కువొచ్చేయా ?’ అడిగింది హైందవి

‘ఎహె .. ఎప్పుడూ నీకు మార్కులు గోలే .. మళ్ళీ ఇవాళ ఆ అభయ్ గాడు నన్ను లవ్ చేస్తున్నానంటూ వెంటబడ్డాడు ‘

‘వాడిని ఇగ్నోర్ చేసేయ్ .. పోనీ మీ టీచర్ కి కంప్లైంట్ చేద్దామా ?’ ఆలోచిస్తూ, అంది హైందవి

‘వాడికి ఆల్రెడీ చెప్పానమ్మా .. నాకు ఇలాంటివి అసలు ఇంట్రెస్ట్ లేవు .. పైగా నువ్వు టెంత్ క్లాస్ ఇప్పుడు .. నీ స్టడీస్ మీద ఫోకస్ పెట్టుకో అన్నాను, కానీ వాడు నువ్వు యెస్ చెప్పేదాకా వదలను .. అనేసి వెళ్ళిపోయేడు .. అక్కడితో ఆగకుండా, మా క్లాస్మేట్స్ అందరితో “షీ ఈజ్ మై గర్ల్ ‘ అనేసెళ్లిపోయేడు .. పైగా మా ఫ్రెండ్ సోనియా తో “తనని నా లవ్ అర్ధం చేసుకోమను .. ఇప్పటికే నేను కూడా అర్జున్ రెడ్డిలాగా తాగడం మొదలెట్టేను” అన్నాడట ‘ అని చెబుతున్న ప్రణతి కేసి చూస్తే హైందవికి ఏడుపొచ్చేసింది .

‘అసలు ఈ సమాజం ఏమవుతూంది ? తొమ్మిదో క్లాసు పిల్లకి పదో క్లాసు పిల్లాడి బెదిరింపులా ? అదీ ఏదో దరిద్రగొట్టు సినిమా తాలూకు హీరోతో తనని తాను పోల్చుకుంటూ ! ఆ కుర్రాడికి తల్లితండ్రులు లేరా ? ఉంటే ఈ కుర్రాడు ఏం చేస్తున్నాడో, ఎలా ఉన్నాడో ఓ కంట కనిపెట్టి ఉండలేరా?’ ఇలా రకరకాల ఆలోచనలు కమ్మేసాయి హైందవిని .

ఆ రోజు రాత్రి భోజనాలయ్యాక గోవర్ధన్ పడుక్కోబోతూంటే , ప్రణతి విషయం కదిపింది , ‘ప్రతీ చిన్న విషయం మీకు చెప్పడమెందుకని ఇంతవరకూ మీకు చెప్పలేదు .. కానీ ఇప్పుడు టైం వచ్చింది .. ఇలా రోజూ మన పిల్లని ఆ కుర్రాడు ఇబ్బంది పెడుతూంటే , దానికి మానసికంగా ఎంత బాధగా ఉంటుంది .. పోనీ స్కూల్లో కంప్లైంట్ ఇద్దామంటే , అనవసరంగా విషయం పెద్దదై , మళ్ళీ మన పిల్లకి ఏం ఇంపాక్ట్ ఉంటుందోనని కంగారుగా ఉందండి ‘ అని చెప్పింది

గోవర్ధన్ అన్నాడు ‘నువ్వు చెప్పింది నిజమే .. ముందు ఆ కుర్రాడి పేరెంట్స్ ని కలిసి విషయం చెబుదాం .. పిల్లల్ని కనేసి అలా ఊరిమీదికి ఆంబోతులా ఒదిలేస్తే ఎలా .. ఒకవేళ అప్పటికీ ఆ కుర్రాడిలో బుద్ది రాకపోతే అప్పుడు స్కూల్ మానేజ్మెంట్ ని కలుద్దాం ‘

‘అయినా .. ప్రభుత్వాలు ఇలాంటి పిచ్చి పిచ్చి సినిమాలని ఎలా పర్మిట్ చేస్తున్నాయండీ ? ఇప్పుడు చూడండి .. ఆ తీసిన వాళ్ళు, వేసిన వాళ్ళూ బాగానే ఉంటారు ,మధ్యలో ఇలాంటి కుర్రాళ్ళు చెడిపోతారు , ఆడపిల్లల్ని బాధపెడతారు ‘ అని హైందవి అంటే , ‘మనం ఓ దిక్కుమాలిన సమాజం లో ఉన్నాం హైందవీ .. ప్రభుత్వంలోని బాధ్యత కలిగిన పదవుల్లో ఉన్న వాళ్ళే , ఇలాంటి సినిమాలు చూసి, ‘ఓహో అద్భుతం ‘ అని ట్వీట్లు వదిలే రోజులివి ..మనల్ని మనమే కాపాడుకోవాలి ‘ అన్నాడు గోవర్ధన్

మర్నాడు ఆ అభయ్ తండ్రి ఫోన్ నెంబర్ కనుక్కుని , అతనికి ఫోన్ చేసి విషయం వివరిద్దామని గోవర్ధన్ ప్రయత్నిస్తే ,’అసలు ముందు మీ అమ్మాయిని మీరు ఎందుకు అనుమానించరు ? ఏమో తనే మా అబ్బాయి వెంటపడుతూందేమో .. పైగా నేనూ , మా మిస్సెస్ ఇద్దరం వర్కింగ్ .. మాకు ఇలాంటి సిల్లీ విషయాల మీద డిస్కస్ చేసేంత టైం ఉండదు .. ప్లీజ్ డోంట్ బాదర్ అజ్ ‘ అని ఫోన్ పెట్టేసేడాయన !

ఆ సాయంత్రం ప్రణతి చెప్పింది , ‘అమ్మా .. ఆ అభయ్ గాడు మనింటి ముందు బైక్ వేసుకుని తిరుగుతూ , ఊరికే హారన్ కొడుతున్నాడు ‘

వెంటనే హైందవి బాల్కనీలోకి వెళ్లి చూస్తే , ఓ పదిహేనేళ్ల కుర్రాడు కేర్లెస్ గా బైక్ నడుపుతూ కనిపించేడు , హైందవిని చూసి వెకిలిగా నవ్వేడు !

‘సరే .. పోన్లేమ్మా .. నువ్వు బాల్కనీ లోకెళ్లకు .. లోపలి గదిలో కూర్చుని చదువుకో’ అని ప్రణతి కి చెప్పింది

ఎవరూ తనని ఏమీ అనకపోవడంతో ఇంక రోజూ వాళ్ళింటి ముందునుంచి బైకేసుకుని వెళ్లడం , అదే పనిగా హారన్ కొట్టడం . ఒక రోజు ఇంటి కాంపౌండ్ గోడ మీద ‘ప్రణతి ఈజ్ మై లవ్ ‘ అని రాసుంది . అది చూసి ప్రణతి ఒకటే ఏడుపు . హైందవి ‘చూసారా దొంగ వెధవ తెలివిగా తన పేరు రాయలేదు ‘ అంది , గోవర్ధన్ అన్నాడు ,’పోనీ మనం షీ టీమ్స్ కి కంప్లైంట్ ఇస్తేనో ?’

‘మళ్ళీ మీరే మొదటికొచ్చేరు.. ఒకటి.. వాడి తల్లితండ్రులు అవసరమైన డబ్బు పడేసి వాణ్ని బైటికి తీసుకొచ్చేస్తారు , పైగా మన అమ్మాయికి అనవసరమైన పబ్లిసిటీ ‘ అంది హైందవి

గోవర్ధన్ ఇంకేమీ మాట్లాడలేదు .

అభయ్ గాడి భయంతో ప్రణతి స్కూల్ నుంచి ఇంటికొచ్చేక బయటికెళ్ళడం తగ్గించేసింది , రోజూ సాయంత్రం కాసేపు తన ఫ్రెండ్స్ తో గడిపే పిల్ల అలా భయంగా ఇంట్లో కూచోడం బాధగా అనిపించేది హైందవికి . అలా రోజులు గడుస్తున్నాయి, ఆ రోజు సాయంత్రం ఇంటి ముందు పెద్ద శబ్దం వినిపిస్తే ఏమిటాని హైందవి బాల్కనీ లోకి వెళ్లి చూసేసరికి , రోడ్డు మీద ఏదో ఆక్సిడెంట్ అయినట్టు కనిపించింది . గబగబా రోడ్డు మీదకి పరిగెత్తుకెళ్లి చూస్తే , ఓ బైకు రోడ్డు మీద వస్తున్న గేదెల్ని గుద్దేసింది , ఆ గేదెలన్నీ ఆ బైకు మీదున్న కుర్రాణ్ణి కుమ్మేసేయి . ఒళ్ళంతా కొట్టుకుపోయి, మొహం అంతా ఎర్రగా, వికారంగా ఏడుస్తున్నాడు అభయ్ ! ఎవరో అంటున్నారు ‘ప్రతీ కుర్రనాకొడుకూ బైకులు నడిపితే ఇలాగే ఉంటుంది మరి ‘ అంటూ !

ఆ రాత్రి హైందవి గోవర్ధన్తో అన్నాడు ‘ఆ బురఖాలో వెళ్లి కరెక్టుగా ఆ గేదెలొచ్చే టైముకి వాడి కళ్ళల్లో కారం భలే కొట్టేరండీ ‘ అని !

అన్నమయ్య ఆధ్యాత్మికానందలహరి – 30

విశ్లేషణ: టేకుమళ్ళ వెంకటప్పయ్య

“కర్మణ్యే వాధికా రస్తే మా ఫలేషు కదాచన ।
మా కర్మ ఫల హేతురభుహ, మాఁ తే సంగోత్స్వ కర్మణ్యే। (సాంఖ్య యోగము-భగవద్గీత)
“కర్మలు చేయడంలోనే నీకు అధికారం ఉన్నది. కర్మ ఫలాలపైన ఎప్పుడూ లేదు. కర్మ ఫలానికి కారకుడివి కావద్దు. అలాగని కర్మలు చెయ్యడము మానవద్దు” అంటాడు భగవానుడు. కర్మ సిద్ధాంతం ప్రకారం మనిషి చేసే ప్రతి చర్యకి ప్రతిఫలం అనుభవించి తీరాలి. మంచి కర్మలకి మంచి ప్రతిఫలం మరియు చెడు కర్మలకి చెడు ప్రతిఫలం అనుభవించి తీరాలి. ఈ ప్రపంచములో ప్రతి జీవి జన్మించడానికి కారణము ఆ జీవి అంతకు ముందు జన్మలలో చేసిన కర్మ ఫలాలే. వాటిని అనుభవించడానికే ప్రతి జీవి జన్మని తీసుకుంటుంది. పుట్టడానికి మునుపు ఆ జీవి కొంత కర్మ చేసుండొచ్చు, ఆ కర్మఫలం అతను ఆ జన్మలో అనుభవించకపోతే దాన్ని అనుభవించడానికి మళ్ళీ జన్మిస్తాడు. ఆ కర్మ ఇంకా మిగిలి ఉంటే దాన్ని అనుభవించడానికి ఈ జన్మ లాగే మరో జన్మని తీసుకోవచ్చు. గత జన్మ లాగే ఈ జన్మలో కూడా మరి కాస్త కర్మని చేసి అనుభవించాల్సిన కర్మని పెంచుకోవచ్చు. నేటి జన్మలో ఉన్న సహజాత లక్షణాలు, ఆలోచనాసరళి, వ్యక్తిత్వం, శరీర నిర్మాణం మొదలైనవన్నీ మన పూర్వ జన్మల నుండి మోసుకొని వస్తూనే ఉంటాం. అవి మనలను వెంటాడుతూనే ఉంటాయి. సంచిత కర్మ అంటే ఒక ఫిక్సెడ్ డిపాజిట్ లాంటిది . ప్రారబ్ద కర్మ ప్రస్తుతజన్మలో అనుభవించ వలసిన కరెంట్ అకౌంటు లాంటిది. మన పూర్వపుణ్యం కొద్దీ కొంత ఖర్చు అవుతుంది. ఆగామి కర్మ అంటే ప్రస్తుత జన్మలో కొత్తగా కూడబెట్టు కొనే కర్మ అంటే మరలా కొత్తగా చేసే సేవింగ్స్ లాంటిది. జన్మ ముగియగానే మళ్ళీ ఈ నిల్వలన్నీ కలిసిపోయి మళ్ళీ ఒక కొత్త ఫిక్సెడ్ డిపాజిట్ అయిపోయి సంచిత కర్మగా మారుతుంది. ఈ జనన మరణ చక్రం యిలా తిరుగుతూనే ఉంటుంది. మరి దీనికి ముగింపు పలికి మోక్షప్రాప్తి పొందేదెన్నడు? ఆ విషయమే అన్నమయ్య తన కీర్తనలో వివరిస్తున్నాడు.

కీర్తన:
పల్లవి: ఉమ్మడికర్మములాల వుండఁ జోటు మీకు లేదు
యిమ్ముల నెందైనాఁ బోరో యివి లేనిచోటికి

చ.1. పెట్టినది నుదుటను పెరుమాళ్ల లాంఛనము
దట్టమై భుజములందు దైవశిఖామణిముద్ర
నెట్టన నాలుకమీఁద నీలవర్ణునామమిదె
అట్టె హరిదాసులకంటునా పాపములు ॥ ఉమ్మడి ॥

చ.2. మనసునఁ దలఁచేది మాధుని పాదములు
దినముఁ గడుపునించేది హరిప్రసాదము
తనువుపైఁ దులసిపదాక్షమాలికలు
చెనకి హరిదాసులం జేరునా బంధములు ॥ ఉమ్మడి ॥

చ.3. సంతతముఁ జేసేది సదాచార్యసేవ
అంతరంగమున శరణాగతులసంగ మిదే
యింతటాను శ్రీవేంకటేశుఁడు మమ్మేలినాఁడు
అంతటా హరిదాసుల నందునా అజ్ఞానము ॥ ఉమ్మడి ॥
(రాగము: సాళంగనాట; ఆ.సం.రేకు: 323; సం.4, కీ.132)

పల్లవి: ఉమ్మడికర్మములాల వుండఁ జోటు మీకు లేదు
యిమ్ముల నెందైనాఁ బోరో యివి లేనిచోటికి

అన్నమయ్య ఉభయ కర్మములను శాసిస్తున్నాడు. కర్మలాలా! మీకు ఇక్కడ ఉండ పని లేదు. మేమంతా శ్రీవేంకటేశ్వరుని పాదయుగళాన్ని నమ్మిన వారము. మాకు మోఖప్రాప్తి అవసరము. మీరు దయ ఉంచి ఇవి లేని చోటికి ఎక్కడికైనా వెళ్ళండి. అనగా భగవంతుని ఎక్కడైతే త్రికరణ శుద్ధిగా స్మరించరో అక్కడికి వెళ్ళండి నాకు అభ్యంతరం లేదు అంటున్నాడు.

చ.1. పెట్టినది నుదుటను పెరుమాళ్ల లాంఛనము
దట్టమై భుజములందు దైవశిఖామణిముద్ర
నెట్టన నాలుకమీఁద నీలవర్ణునామమిదె
అట్టె హరిదాసులకంటునా పాపములు

కర్మములాలా! జాగ్రత్తగా గమనించండి. మేము మా నుదిటిపై పెరుమాళ్ళు నామం ధరించాము. భుజములపై శంఖు చక్రల ముద్ర వేయించుకొన్నాము. మా నాలుకపై సదా హరినామమే పలుకుతూ ఉంటుంది. మేము హరిదాసులము. మాకు పాపం అంటుందా? చెప్పండి. అన్నమయ్య అన్యాపదేశంగా ఏమి చెప్తున్నాడంటే…ఎవరైతే జ్ఞానసంపదతో, వివేక వైరాగ్య విచక్షణలతో తన ఆలోచనా కర్మలను ద్వంద భావరహితంగా, సాక్షీ భావము తో అనుభవిస్తారో వారిపై కర్మభారము, విధి పనిచేయవు. మనిషికి ఆ స్వాతంత్రం సాధించే శక్తి ఉంది. శరణాగతి, ధ్యానం, కర్మఫల సన్యాసం, మొదలైన వీటన్నింటి ద్వారా ఆత్మజ్ఞానం తద్వారా కర్మ-జన్మ చక్రం నుండి విముక్తి లభిస్తుంది. అట్టిచోట మీకేమి పని వెళ్ళిపోండి అని ఉభయ కర్మలను ఆదేశిస్తున్నాడు అన్నమయ్య.

చ.2. మనసునఁ దలఁచేది మాధుని పాదములు
దినముఁ గడుపునించేది హరిప్రసాదము
తనువుపైఁ దులసిపదాక్షమాలికలు
చెనకి హరిదాసులం జేరునా బంధములు
కర్మములారా వినండి. మేము మా మనస్సులలో ఎప్పుడూ నారాయణ మంత్రాన్నే జపిస్తూ ఉంటాము. మాకు పొట్ట నింపేది పంచభక్ష్య పరమాన్నాలు కాదు. భక్తితో మేము తినే ఆ శ్రీనివాసుని ప్రసాదం. మా శరీరాలపై సదా విష్ణుతులసి మాలలు ధరిస్తాము. ఇలాంటి హరిదాసులను కర్మ బంధాలు బంధించగలవా? కనుక మీ దారి మీరు చూసుకోండి. ఇక్కడ మీకు పని లేదు అంటున్నాడు. అన్యాపదేశంగా భక్తులకు సెలవిచ్చేది ఏమిటంటే ఆధ్యాత్మికత ఇహానికి, పరానికి రెంటికీ కూడా పనికొచ్చే సూత్రం. పరమాత్మను నమ్మటం,నిజమైన స్వధర్మాన్ని తెలుసుకొని త్రికరణ శుద్దిగా పాటించడం, వయస్సుకి, స్థితికి అనువైన నాలుగు ఆశ్రమాల నియమాలను అమలు చేయడం ఆధ్యాత్మికత. అది అందరూ అలవరచుకోవాలి. జీవించడంకోసం పట్టెడంత ప్రసాదం చాలు గదా!
చ.3. సంతతముఁ జేసేది సదాచార్యసేవ
అంతరంగమున శరణాగతులసంగ మిదే
యింతటాను శ్రీవేంకటేశుఁడు మమ్మేలినాఁడు
అంతటా హరిదాసుల నందునా అజ్ఞానము

కర్మములాలా! మేము ప్రతిదినమూ సదాచార్య సేవలో తరిస్తాము. మేము అంతరంగ బహిరంగాలలో శ్రీహరి సాంగత్యమే చేస్తూ ఉంటాము. వీటన్నిటికీ అధిపతి శ్రీవేంకటేశ్వరుడు మా నాయకుడు, మా ఆత్మ, మా బంధువు, మా సర్వస్వం సుమా! అలాంటి హరిదాసులను అజ్ఞానం సమీపించగలదా? అందువల్ల మీరు శ్రీహరి భజనలు లేని చోటికి తరలి వెళ్ళండి అని కర్మములను హెచ్చరిస్తున్నాడు అన్నమయ్య. వేద ఋషులు రరకాల మానవ మనస్తత్వాలను పరిశీలించి, వాటి వల్ల వచ్చే పరిణామాలను అంచనా వేసి, వివాహ వ్యవస్థను, గుణ కర్మల కనుగుణమైన వ్యవస్థను ప్రోత్సహించారు. ఏ సంఘమైనా ప్రజలజీవనోపాధి, జీవిత పరమావధి ఈ రెంటినీ సమానంగా ఆదరించినప్పుడే, సంఘంలో శాంతిసంతోషాలు పరిఢవిల్లుతాయని గుర్తెరిగి సత్వగుణం ఉన్న ప్రజలకు, జీవిత పరమావధికి అవసరమైన మానవ ఆత్మవికాసానికి దారి చూపించే భాధ్యతనిచ్చారు. వారు ధర్మ, న్యాయ,రాజనీతి,అర్ధ, ముహూర్త, జ్యోతిష, వ్యాకరణ, వైద్య, మంత్ర, యోగ, ఆగమ శాస్త్రాలను రచించి ప్రజలకు మార్గదర్శనం చేసేవారు. ఇది కులముని బట్టి కాక గుణమును బట్టి ఏ కులంవారైనా సత్త్వగుణం కలిగిఉంటే ప్రజలకు మార్గదర్శనం చేశే బాధ్యతనిచ్చారు.
ముఖ్యమైన అర్ధాలు: ఉమ్మడి కర్మములు = సంచిత, ప్రారబ్ధ, ఆగామి కర్మలు; ఇమ్ముల = ఇంకో ప్రదేశానికి; పెరుమాళ్ల లాంఛనము = తిరునామములు, పంగ నామములు, విష్ణుభక్తులన్న గుర్తు; దైవశిఖామణి ముద్ర = శంఖు చక్ర ముద్రలు; నెట్టన = అనివార్యముగ, మరచిపోకుండా; నీలవర్ణు నామము = శ్రీహరి నామములు; అట్టె = అటువంటి; పదాక్ష మాలికలు = విష్ణు తులసి మాలలు; చెనకు = ఎదిరించి నిలుచు; సంతతము = ఎల్లవేళలయందు; సదాచార్య సేవ = భక్తిప్రపత్తులతో కూడిన సత్కార్యములు.
-0o0-