Editor

 

Jyothivalaboju

Chief Editor and Content Head

పాఠక మిత్రులకు, రచయితలకు, రచయిత్రులందరికీ స్నేహితుల దినోత్సవ శుభకాంక్షలు..   పేదా, గొప్ప, చిన్నా పెద్దా, జూనియర్, సీనియర్ అన్న బేధాలు లేకుండా అందరికీ కలిపేది అక్షరమే. ఈ అక్షరాల సాక్షిగా మనమందరం తరచూ కలుస్తున్నాము. మన భావాలు, ఆలోచనలు, ఆవేదనలు, సంఘర్షణలను పంచుకుంటున్నాము. చర్చిస్తున్నాము. ఇది ఒక ఆరోగ్యకరమైన భావము, భావన కూడా.

మాలిక పత్రికను ఆదరిస్తున్న మీ అందరికీ మనఃపూర్వక ధన్యవాదములు.  వచ్చే నెలలో ఇద్దరు ప్రముఖులు భువనచంద్రగారి మాయానగరం, మంథా భానుమతిగారి  కలియుగ వామనుడు సీరియళ్లు ముగియబోతున్నాయి. కొంతకాలంగా ఈ సీరియళ్ల చదవడమే కాక అందులోని పాత్రలతో పరిచయాలు  ఏర్పడ్డాయి. కాని ఏ కథైనా ముగింపుకు రాక తప్పదు. ఈ రెండు సీరియళ్లను క్రమం తప్పకుండా ఫాలో అవుతున్నవారికి నిరాశే..

మీ రచనలను పంపవలసిన చిరునామా: maalikapatrika@gmail.com

ఈ సంచికలోని  రచనలు:

1. మాయానగరం . 49
2. తపస్సు – తపోముద్రల వెనుక
3. గిలకమ్మ కథలు – 4 ..కణిక్కి.. సింతకాయ
4. బ్రహ్మలిఖితం – 20
5. రెండో జీవితం – 6
6. కంభంపాటి కథలు – జానకి ఫోన్ తీసింది
7. కలియుగ వామనుడు –  8
8. ఆచరణ కావాలి
9. ఎన్నెన్నో జన్మల బంధం
10. కౌండిన్య హాస్యకథలు – కథ కంచికి, ప్రేక్షకులు ఇంటికి
11. మార్నింగ్ వాక్
12. నాకు నచ్చిన కథ
13. తేనెలొలుకు తెలుగు – 4
14. ఒద్దిరాజు అపూర్వ సోదరులు
15. అన్నమయ్య ఆధ్యాత్మికానందలహరి – 29
16. కార్టూన్స్… జె.ఎన్నెమ్
17. కార్టూన్స్ – టి.ఆర్.బాబు
18. విశ్వపుత్రిక వీక్షణం –  ప్రేమరేఖలు
19. బాల్యం – ఓ అద్భుత లోకం
20. జీవితపుటంచులు

రచన: భువనచంద్ర

“మీరొక్కసారి మా ఆలయాన్ని చూడండి బాబూజీ. చూశాక మీకే అర్ధమవుతుంది” జరిగిన విషయాలన్నీ చమన్‌లాల్‌కి వివరించి అన్నాడు రుషి. ప్రభుత్వం కదలాలన్నా, ప్రభుత్వ యంత్రాంగం పని చెయ్యాలన్నా ‘పరపతి’ వున్నవాళ్ళని ఆశ్రయించక తప్పదు.
జిల్లా కలెక్టరుకి వివరంగా చెప్పాడు. కలెక్టరు ఎలా పరిచయం అంటే కలెక్టరుగారి అబ్బాయి ఒడుక్కి ఆయన రుషికి కేటరింగ్ ఆర్డర్ ఇవ్వడం వల్ల. కలెక్టర్ చాలా పాజిటివ్‌గా స్పందించి విషయాన్ని స్వయంగా చూచి వారం రోజుల్లోగా రిపోర్టు అందించాలని పి.ఏ.కి ఇన్స్‌స్ట్రక్షన్స్ ఇచ్చాడు. పి.ఏ. దేవాదాయ శాఖకి, తదితర శాఖలకి వెంటనే కలెక్టరువారి ఆర్డర్‌ని పాస్ చేశాడు.
ఎందుకయినా మంచిదని, అవసరం అయితే పొలిటీషియన్స్‌ని కూడా రంగంలోకి దించాలంటే చమన్‌లాల్ వంటి ‘బదాబాబుల’కి మాత్రమే సాధ్యమౌతుందనీ యోచించి రుషి చమన్‌లాల్‌కి విషయాన్ని వివరించాడు.
“తప్పకుండా రుషి. నా అల్లుడ్ని కాపాడావు. నా కూతురి మూర్ఖత్వం వల్ల రోజుల తరబడి మంచాన పడి వున్నావు. నేను నూటికి నూరుపాళ్లూ నీకు సహాయం చేస్తాను. సారీ. నీకు కాదు. నూటికి నూరుపాళ్లూ నాకు నేను సహాయం చేసుకుంటాను. బాబూ, నా వొంట్లో ప్రవహించేది రక్తం కాదు. పేదవాళ్ల చెమట. వడ్డీల రూపంలో నేను తాగి తాగి జీర్ణించుకున్న విషం. ఈ పుణ్యకార్యం వల్లనైనా నాక్క్కొంచెం మనశ్శాంతి లభిస్తుందేమో. పోయేలోగా నా కూతుర్ని నేను చూడగలనేమో?” కళ్లల్లోంచి కన్నీరు జాలువారుతుండగా అన్నాడు చమన్‌లాల్.
“బాధపడకండి బాబూజీ. దేవుడు కరుణామయుడు. తప్పక మీకు భగవంతుని కరుణ లభిస్తుంది. మీ సమస్యలు అన్నీ తీరతై” రుమాలుతో చమన్‌లాల్ కన్నీటిని తుడుస్తూ అన్నది మదాలస. రోజురోజుకి చమన్‌లాల్ బేలగా మారిపోవడం ఆమెకి అత్యంత బాధ కలిగిస్తోంది.
“కిషన్‌ని పిలువమ్మా”నిట్టూర్చి అన్నాడు చమన్‌లాల్.
వెళ్లి పిలుచుకొచ్చింది మదాలస.
“కిషన్.. రుషిగారితో వెళ్ళి ఆలయాన్ని చూసి రా నాయనా. అక్కడ ఏమేమి అవసరమౌతాయో అన్నీ స్వయంగా గమనించి డబ్బుకి వెనుకాడకు. ఖర్చంతా నాదే” మెల్లగా అన్నాడు చమన్.
“అలాగే బాబూ! పదండి రుషీజీ” రుషితో బయతికి నడిచాడు కిషన్‌చంద్ జరీవాలా.
“సుందరి తిరిగి వస్తుందామ్మా” బేలగా అని, “ఏమో. అది చాలా మొండిది. ఎంత మొండిదైనా నా ఒక్కగానొక్క కూతురు. నా గారాబమే దాన్ని చెడగొట్టింది ” కళ్లు మూసుకున్నాడు ధమన్. అతని మాటల్లో అంతులేని వేదన.
మదాలస ఏదో చెప్పబోతుండగా ఫోన్ మ్రోగింది.
“బాబూజీ ఎవరో హిందీలో మాట్లాడుతున్నారు. నాకు సరిగ్గా అర్ధం కావడం లేదు” అంటూ ఫోన్ చమన్‌లాల్‌కి ఇచ్చింది. “ఆ..!” రెండు నిమిషాలు విని “భగవాన్” అంటూ ఫోన్ పెట్టేశాడు చమన్‌లాల్. మొహమంతా చెమటలు పట్టినై. మదాలస అర్జెంటుగా ఓ ఆస్ప్రిన్, ఓ సార్బిట్రేట్ మాత్ర తీసి ఆయన్ని నోరు తెరవమని నాలుక క్రింద పెట్టీంది. నీళ్లు ఓ అరగుక్క తాగించి డాక్టర్‌కి ఫోన్ చేసింది.
“వద్దమ్మా. సుందరి బాంబే హాస్పిటల్లో వుందని ఫోనొచ్చింది. అర్జంటుగా వెళ్లాలి”” అంత నీరసం, మగతలోనూ లేవబోతూ అన్నాడు చమన్‌లాల్.
“ఒక్క క్షణం ఆగండి బాబూజీ. డాక్టర్ వచ్చాక ఆయన పరిమిషన్ తీసుకుని మీరు ప్రయాణం చేయగల స్థితిలో వున్నారంటే తప్పక వెడదాం. నేనూ మీ వెంట వస్తా. లేకపోతే కిషన్‌గార్ని రుషితోపాటు పంపిద్దాం.” అనునయంగా అన్నది మదాలస.
“కిషన్ ని చూస్తే అదింకా పెచ్చురేగిపోతుంది. నేనే వెళ్ళాలి”బేలగా అన్నాడు చమన్%లాల్.
“డాక్టరొచ్చాక నిర్ణయిద్దాం. ఒకవేళ కిషన్‌గారు వద్దనుకుంటే మాధవక్కని, మాకు తెలిసిన బోస్‌గారినీ తీసుకుని నేనే వెడతా..” చెయ్యి నిమురుతూ అన్నది మదాలస. ‘బోస్’ నాన్ బెయిలబుల్ వారెంటు మీద అరెస్టయ్యాడని మదాలసకి తెలీదు. కారణం ఎక్కువ సమయం కిషన్‌చంద్ పిల్లలకి కేటాయించవలసి రావడం. తెలుగు పేపర్లు ఇంటికి రాకపోవడం.
“దైవేచ్చ”కళ్లు మూసుకుని వెనక్కి వాలాడు చమన్‌లాల్.
*****
“రొయ్య బాబూ. నువ్వు చాలా గొప్పోడివే కాదు తెలివైన వాడివి. ఎలాగైన ఆరాచకం సృష్టించి బోసుబాబుని అన్‌పాపులర్ చెయ్యాలని శామ్యూల్ రెడ్డికి నూటికి నూరుపాళ్లు విధేయుడిగా పనిచేశావు. నాకు తెలిసి నువ్వో గొప్ప ఇన్వెస్టిగేటర్‌వి. పోలీసు డిపార్టుమెంటులో అద్భుతమైన ట్రాక్ రికార్డు వున్నా, పైకి కనపదని అత్యాశతో నువ్వు చెయ్యరాని తప్పులు చెసి సస్పెండు కాబడ్డావు. ఆ తరవాత ఆ డిపార్టుమెంటుని ఉపయోగించుకుంటూనే స్వంత ‘బిజినెస్’ స్టార్ట్ చేశావు”ఆగాడు సర్వనామం.
“గురూజీ, నన్ను పిలిపించింది నా గతాన్ని నాకు చెప్పడానికా?” నవ్వాడు రొయ్యబాబు. అతని వంక సూటిగా చూసి నిట్టూర్చాడు సర్వనామం.

“అఫ్‌కోర్స్.. కాదు. హాయిగా క్రైం ఇన్‌వెస్టిగేషన్ ప్రయివేటుగా చేస్తూ మంచిగానే సంపాయిస్తున్నావు. అక్కడే ఆగక నీది కాని పరిధిలోకి ఎందుకొచ్చినట్టు రొయ్యబాబూ! క్రైం వేరు, క్రైం ఇన్‌వెస్టిగేషన్ వేరు. క్రిమినల్ వరల్డ్ వేరు. తేడా ఉల్లిపొరంతే కనిపించవచ్చు. సరే. అవన్నీ మాట్లాడుకుని ఉపయోగం లేదు. నువ్వేం చేశావో నీకూ తెల్సు. పైకి వెళ్లిపోయిన మూడువందల మంది మృతులకి మాత్రం తెలీదు. వారి కుటుంబాలకి తెలీదు. నువ్వు చెయ్యమన్న పని చేసి హాయిగా విస్కీ పుచ్చుకుంటూ హత్య కాబడుతున్నా చిన్న హింట్ కూడా తెలీకుండా హత్య చెయ్యబడ్డ మస్తానయ్యకి తెలీదు. అసలు నువ్వు ఏం చేశావో నీకు హార్డ్ కేష్ నిండిన ‘సూట్‌కేస్’ ఇచ్చిన శామ్యూల్ రెడ్డికి కూడా తెలీదు. కానీ.. అవన్నీ నాకు తెలుసు”నిర్లిప్తంగా, నెమ్మదిగా అన్నాడు సర్వనామం. షాక్ తిన్నాడు రొయ్యబాబు.
సర్వనామం ఉద్ధండుడు అని తెలుసు. కానీ ఇంత ఫాస్ట్ అని తెలీదు.
“సరే.. జరిగినదాని సంగతి వదిలెయ్. సర్వనామంగారూ.. ఎంత కావాలి?” సూటిగా ప్రశ్నించాడు రొయ్యబాబు. పోలీసు వుద్యోగం వొదిలినా పోలీస్ ధాటి పోలేదు.
“హా.. హా.. ఏం కావాలో నీకు తెలీదా? తెలుసు. కానీ తెలీనట్టు నటిస్తావు. గుడ్. రెండుగంటల్లో నవనీతం నా ముందుండాలి”
“నవనీతమా? ఆవిడ ఎక్కడుందో నాకేం తెలుసు?”మొహం నిండా ఆశ్చర్యాన్ని ప్రకటిస్తూ అన్నాడు రొయ్యబాబు.
“నీ ప్రశ్నకి సమాధానం కూడా నీ దగ్గరే వుంది. మూడోసారి హెచ్చరించే అలవాటు నాకు లేదు. కరెక్టుగా రెండు గంటల్లో నవనీతం నా ముందుండాలి”లేచాడు సర్వనామం.
“లేకపోతే” నవ్వాడు రొయ్యబాబు.
” నీ క్రైం లిస్టు ఎక్కడుండాలో అక్కడుంటుంది. అంతే కాదు నీ పుట్ట పగులుతుంది. అన్ని పాములూ బయటికొస్తాయి. అంత రచ్చ అవసరం కాదని నువ్వనుకుంటే ఎవరెవరిని నువ్వు బ్లాక్‌మెయిల్ చెయ్యడానికి ఆధారాలన్నీ రికార్డు చేసి పెట్టావో, ఆ రికార్డులన్నీ స్వయంగా నేనే వారికిస్తా. అఫ్‌కోర్స్ ‘తగిన’ పరిహారం తీసుకుని. డిపార్టుమెంటులో వున్నా, బయటికి నెట్టబడ్డా పోలీసోడీ బ్రెయిన్ పోలీసోడిదే. కాస్సేపు క్రిమినల్ బుద్ధి పక్కనెట్టి ఆలోచించుకో!” ముందుకు నడిచాడు సర్వనామం.
వళ్లంతా చెమట్లు పట్టాయి రొయ్యబాబుకి. బులెట్ బండి స్టార్ట్ చెసి దూకించాడు. అంత టేన్షన్‌లోనూ తనని ఎవరైనా వెంబడిస్తున్నారేమో అనే విషయాన్ని అతను మర్చిపోలేదు. జాగ్రత్తగా రకరకాలుగా వీధులు చుట్టి, రిక్షాలూ, ఆటోలూ మార్చి చివరికి నవనీతాన్ని దాచిపెట్టిన ఒంటరి బిల్డిగ్‌లోకెళ్ళి తలుపులు తెరిచి చూశాడు. నవనీతం జాడ లేదు. ఆమెకి కాపలాగా నియమించిన అసిస్టెంట్లు లేౠ. ఆ అసిస్టెంట్లలో ఒకడు ‘మోతాదు’ ప్రకారం పర్ఫెక్టుగా మత్తుమందిచ్చే ఎనస్థటిస్టు. అంటే అతనేమీ డాక్టరో, కాంపౌండరో కాదు. ఓ నర్సుకి లవర్‌గా ఆమెనించి కొంత నాలెడ్జిని సంపాయించినవాడు.
గుండె గుభేలుమంది రొయ్యబాబుకి. ఈ ఇంట్లో నవనీతాన్ని దాచినట్టు నరమానవుడికి కూడా తెలీదని, కనీసం అనుమానమైనా రాదని అతని నమ్మకం. అలాంటిది అసలుకే మోసం రావడం అతనికి కొరుకుడు పడలేదు.
“ఎవరికి వెళ్లాలో వాళ్లకి చేరతై”అన్న సర్వనామం వార్నింగ్ గుర్తొచ్చి వొణికిపోయాడు. గతం గుర్తొచ్చింది. నవనీతం ప్రెగ్నంట్ అనగానే సర్వనామం మొహంలో షాక్, ఆనందం రెండూ గుర్తించాడు రొయ్యబాబు. ఓ మనిషిని ప్రత్యేకంగా నవనీతాన్ని , మరో మనిషిని ప్రత్యేకంగా సర్వనామాన్ని అబ్జర్వ్ చెయ్యడానికి పెట్టాడు. ఆ తరవాత అతనికి బోసుబాబు పొలిటికల్ గురువైన ‘గురువు’గారి దగ్గర్నించి పిలుపొచ్చింది. రొయ్యబాబు అసలు పేరు రుక్మిణీనాధ శాస్త్రి.
“రుక్మిణీ, నీతో పని పడిందిరా” ప్రయివేటు రూంలో రొయ్యబాబుని కూర్చోబెట్టి అన్నాడు గురూజీ.
“చెప్పండి స్వామి.. మీ బంటుని” వినయంగా అన్నాడు రొయ్యబాబు.
“బోసుబాబు పట్టాలు తప్పాడు. ఆ రైలు గమ్యం చేరదు. శామ్యూల్ రెడ్ది పనికొస్తాడు. కానీ, వాడికో అడ్వైజరున్నాడు. వాడి పేరు సర్వనామం. ఆవులిస్తే పేగులు కాదు నరాల్నే లెక్కబెట్టే తెలివితేటలు వాడివి. మెల్లగా నువ్వు శామ్యూల్ రెడ్డికి నమ్మకం కలిగించి గుడిసెల సిటీలో మారణహోమం సృష్టించు. బోస్ చేసినట్టుగా బయటికి రావాలి. కానీ, శామ్యూల్ చేసినట్టు ఆధారాలుండాలి. అంటే, ఒకే దెబ్బకి రెండూ పిట్టలు.. నేల రాలకూడదు, మన చేటిలో చిక్కాలి. అర్ధమయిందా? నీకో ఆయుధం కూడా ఇస్తా. అదేమంటే ఆ జర్నలిస్టు కాని జర్నలిస్టు మాధవి రూంకి నిప్పు పెట్టించింది శామ్యూల్ రెడ్డి. ఆ నేరం వేరేవాళ్ల మీద పడాలని వాడి ఉద్ధేశ్యం. చాలా చిన్న పొరబాటుతో ఆ ప్రయత్నం ‘పొగల’ పాలయ్యింది ” చాలా మెల్లగా స్పష్టంగా చెప్పాడు గురువుగారు.
“సరే స్వామి.. ఇప్పట్నించే మీ పనిలో వుంటాను”వినయంగా అన్నాడు రొయ్యబాబు.
“ఎలా ఎప్రోచ్ అవుతావు?” నల్లకళ్లద్దాలు తీసి స్పష్టంగా లోతుగా రొయ్యబాబు కళ్లలోకి చూసి అన్నాడు గురూజీ.
“ఒక దారి వుంది గురూజీ” అని నవనీతం విషయం చెప్పాడు రొయ్యబాబు. “అదెలా ఉపయోగపడుతుందీ?” కుతూహలంగా అన్నాడు గురొజీ.
“శామ్యూల్ రెడ్డికి తెలీదు. సర్వనామానికీ, బోసుబాబు ఇలాకాలో మొన్నటిదాకా ఉన్న నవనీతానికీ కనెక్షన్ వుందని. నవనీతం కడుపులో పెరిగే బిడ్డకి తండ్రి సర్వనామం అని నూటికి నూరుపాళ్లు నేను చెప్పగలను. నవనీతం కోసం నిన్ను సర్వనామం డబుల్‌క్రాస్ చేస్తున్నాడనీ, అసలతను పని చెసేది బోస్ కోసమని శామ్యూల్ రెడ్డితో చెబితే?” నవ్వాడు రొయ్యబాబు.
“శభాష్‌రా రుక్మిణీ. ఫెంటాస్టిక్. దిగ్విజయోస్తు. పోయిరా “మహదానందంగా అన్నాడు గురూజీ. ఖర్చుల కోసం ఓ లక్ష రొయ్యబాబుకి ఇప్పించాడు అంత ఆనందంలోనూ గురూజీ మర్చిపోలేదు.
“వద్దు స్వామి..”సిన్సియర్‌గా అన్నాడు రొయ్యబాబు.
“ఇది నీ సిన్సియారిటీకి కాదు. అది వెల కట్టలేనిది. ఇది ఇచ్చేది రోజువారీ ఖర్చులకోసం. చెయ్యాల్సిన పని చిన్నది కాదు. చాలా ఖర్చవుతుందని నాకు తెలుసు. ఇది జస్ట్ అడ్వాన్సు. అంతే” రొయ్యబాబు భుజం తట్టి అన్నాడు గురూజీ.

*****

మరోసారి వొణికిపోయాడు రొయ్యబాబు. నవనీతాన్ని ఇక్కడ్నించి ఎవరు ఎత్తుకెళ్ళి వుంటారూ? అంత ధైర్యం, స్తోమతు, నెట్‌వర్కు వున్నది గురూజీకే. మరెవరికీ అంత ఆలోచన రాదు. సడన్‌గా గురూజీకీ,తనకీ వారం క్రితం జరిగిన మరో సంభాషణ గుర్తుకొచ్చింది.

*****

“రొయ్యబాబుగారూ, గురూజీ మీకేదో పని వప్పగించారంట. దాని తాలూకు వివరాల్ని ఆయనకి పర్సనల్‌గా అందించమన్నారు” చెప్పాడొ అపరిచితుడు పోస్టాఫీసు దగ్గరుండగా. వెంటనే బయలుదేరి గురూజీ నివాస స్థలానికి వెళ్లాడు రొయ్యబాబు.
“గొప్పగా బోస్‌ని ఇరికించావు రుక్మిణీ. అది శామ్యూల్ రెడ్డి చేసినట్టుగా ఎస్టాబ్లిష్ అయ్యే ఆధారాలు కావాలన్నాను. దొరికాయా? ఇస్తావా? ఆధారాలు నువ్వే సృష్టించి వుంటావు గనక దొరకాల్సిన పనిలేదుగా. ఎప్పుడిస్తావు?” సందేహానికి తావు లేకుండ, వంక చెప్పే వీలు లేకుండా ప్రశ్నించాడు గురొజోఎ.
“గురూజీ. అన్నీ భద్రంగా వున్నాయి. మరొక్క జాగ్రత్త తీస్కోవాలి. ఆ జాగ్రత్త తీసుకోడం పూర్తయ్యాక మొత్తం వివరాలు మీకు వొప్పగిస్తాను”స్పష్టంగా , ధైర్యంగా, నమ్మకంగా చెప్పాడు రొయ్యబాబు.
“ఆధారాలకు డూప్లికేట్లు వుండకూడదు రుక్మిణీ. వాటి గురించిన ‘వాసన’ కూడా మిగిలి వుండకూడదు”హెచ్చరించాడు గురూజీ. ఆ స్వరం వెనక వున్న వార్నింగ్ మామూలుది కాదని రొయ్యబాబుకి తెలుసు.
“తప్పకుండా!” వినయంగా అన్నాడు రొయ్యబాబు.
“తప్పకుండా అంటే మరో కాపీ జాగ్రత్తగా దాచిపెట్టుకుంటావనా!” పకపకా నవాడు గురూజీ. ఉలిక్కిపడ్డాడు రొయ్యబాబు. గురూజీ వార్నింగ్ కంటే, చూపుకంటే భయంకరమైనది ఆయన నవ్వు. చూసేవాళ్లకది వెన్నెల్లా చల్లగా, అమాయకంగా వుంటుంది. కానీ దాని పర్యవసానం అతి భయంకరం. ఆ విషయం రొయ్యబాబుకి స్పష్టంగా తెలుసు. జవాబు చెప్పడానికి తడుముకునే లోపులోనే “జోక్‌గా అన్నాను. టేక్ ఇట్ ఈజీ రుక్మిణీ. వెళ్లిరా. జాగ్రత్త” రొయ్యబాబు భుజం తట్టి లోపలికి వెళ్లిపోయాడు గురూజీ.
నాలుగు వారాలయినా గురూజీకి అందించవలసిన వివరాలు అందించలేదు. గురూజీ అరిచే కుక్క కాదు. అతి ప్రేమగా తోకాడిస్తూనే గొంతు కొరికే భైరవం. భయంతో ఒళ్ళు వణికిపోయింది రొయ్యబాబుకి.
“ఆడ.. ఆడ.. నవనీతాన్ని ఎత్తుకుపోయే అవకాశం ఇంకెవరికుందో ఆలోచించు.” పోలీస్ మనసు హెచ్చరించింది. ఆలోచించాడు రొయ్యబాబు. “శామ్యూల్ రెడ్డికున్నాయి. ఎందుకంటే సర్వనామం గురించి అన్నీ చెప్పినా నవనీతం కడుపులో వున్నది సర్వనామం బిడ్డ అని శామ్యూల్ రెడ్డితో చెప్పలేదు. శామ్యూల్ రెడ్డి ఆ బిడ్డ బోస్ వలన కలిగే బిడ్డ అనే అనుకుంటాడు గానీ, సర్వనామానికి చెందిందని వూహలో కూడా అనుకోడు. శామ్యూల్ రెడ్డి గనక నవనీతాన్ని తన దగ్గర బంధిస్తే, బోస్‌తో నవనీతాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని శోభ కొసమూ, పార్టీ టిక్కెట్టు కోసమూ బ్లాక్‌మెయిల్ చెయ్యచ్చు లేదా బేరమాడవచ్చు. సో ఇప్పుడు నేను హేండిల్ చెయ్యాల్సింది శామ్యూల్ రెడ్డిని” పోయిన ధైర్యం వచ్చింది రొయ్యబాబుకి.
బులెట్ వెడుతుండగా సడన్‌గా ఓ ఆలోచన వచ్చి బ్రేక్ వేశాడు రొయ్యబాబు. శామ్యూల్ రెడ్డి తనకి డబ్బిస్తుండగా తీయించిన (రహస్యంగా) ఫోటోలో, టేప్ రికార్డర్ కేసెట్టూ పదిలంగా వున్నాయా అనేదే ఆ ఆలోచన. బండి వెనక్కి తిప్పి తను వుండే చోటికి పోయి లాకర్ తీశాడు రొయ్యబాబు. అక్కడ లాకర్ ఖాళీగా వెక్కిరించింది.
గుండె జారిపోతున్న ఫీలింగ్‌తో నేల మీద కూలబడ్డాడు రొయ్యబాబు.

*****
“సార్.. లారీ ట్యూబుల్లో మందు ఫ్రీగా సప్లై చేసింది మస్తానయ్య. మస్తానయ్య మావాడ వాడే. పరమ సోమరిపోతు. పని చెయ్యడు అని అతని పెళ్ళాని వదిలేసింది. చిల్లర దొంగతనాలు చేస్తాడని మాకు తెలుసు. కానీ మావాడల్లో చెయ్యడు. గత నెలా, నెలా పదిహేను రోజులుగా మహా జల్సాగా తిరుగుతున్నాడు. బీడీముక్క కోసం మా దగ్గర చెయ్యిజాపే వాడు కాస్తా మాకే కింగ్ సైజు సిగరెట్లు తాగమని ఇస్తున్నాడు.
సారా పాకెట్ట్టు కోసం వెంపర్లాడేవాడు యీ మధ్య వైను షాపు నుండి ఫుల్‌బాటిల్ తెస్తున్నాడు. చిరిగిన లుంగీలు కట్టేవాడు కాస్తా పంచలు, కొత్త పేంటూ షర్టులూ వేస్తున్నాడు. డబ్బు ఎక్కడ్నించి వొస్తుందిరా అని నేనే అడిగా. దానికి వాడు “రోజూ నక్కని తొక్కి వస్తున్నాలే అన్నా” అని జవాబు దాటేశాడు. అయ్యా, బోసుబాబు అదివరకటి సంగతేమోగానీ, ఇప్పుడు నిజంగా మంచోడు. మాధవమ్మ మా గుడిసెలవాడలోకి అడుగుపెట్టాక నిజంగా మా బతుకులు బాగుపడుతున్నై. కల్తీ సారా వల్లే డయేరియా వచ్చుంటే, ఆ కల్తీ సారాతో బోసుబాబుకి ఏమాత్రం సంబంధం లేదని సత్యప్రమాణంగా చెబుతున్నా. బోసుబాబు వెనక ఏదో కుట్ర జరుగుతోందని మాత్రం ఖచ్చితంగా చెప్పగల్ను” బోనులో నిలబడి సాక్ష్యం చెప్పాడు వాడ్రేవుల గవర్రాజు.
“అంత స్పష్టంగా ఎలా చెప్పగలవు?” అడిగాడు జడ్జి. ” ఆ మూడు రోజులు నేనే కాదండి మరో అయిదుగురం బోసుగారితోనే వున్నామండి”
“మరి మస్తానయ్యే మందు సప్లై చేశాడని చెప్పింది అబద్ధమా?”
“కాదండి. వరద పెరిగాక మా యింటావిణ్ణి కూడా తీసుకొస్తానని బయల్దేరి వెళ్లానండి. మస్తానయ్య ట్యూబుల్ని సెంటర్లో వున్న రావిచెట్టు కాడ దింపించడం చూశానంది. ఆడు దింపించింది సామాన్లు షిఫ్టు చేసే చిన్న మోటారు బండిలోనండి. అప్పుడే అనుకున్నానండి. వర్షంలో యీడు ఇంత సరుకు తేవడానికి అప్పెవడిచ్చాడా అని” వివరించాడు గవర్రాజు.
మొత్తం 3 1/2 రోజుల్లో 32 మంది సాక్షులు బోస్‌కేమాత్రం సంబంధం లేదని పటిష్టంగా చెప్పారు. కేస్ కొట్టివేయబడింది. అయితే ఆ సంఘటన జరిగినప్పుడు బోస్‌బాబుతో వున్న మరో నలుగురూ, అంటే శోభ, మాధవి, మరో ఇద్దరు సంక్షేమ సంఘం వాళ్లూ తమ సాక్ష్యాన్ని ఇచ్చారు. జడ్జి బాగా ఇంప్రెస్ అయింది మాధవీరావు స్టేట్‌మెంటుతో. మాధవి జడ్జికి గుడిసెలవాళ్ల బాగుకోసం తాము చేపట్టిన కార్యక్రమం వివరాలూ, ఆ కార్యక్రమంలో బోసుబాబు చేహ్స్తున్న నిస్వార్ధ సేవ గురించీ చక్కగా వివరించింది.
“అంటేకాదు మేడం. గుడిసెవాసుల్ని మళ్లీ సారాకి బానిసల్ని చేసే అవకాశం కోసం ఎంతోమంది ఎదురుచూస్తున్నారు. ప్రభుత్వ సారాయి దుకాణాన్ని నదిపే బోస్‌బాబు తనే మూసేశాడు. అది వేరొకళ్లు పాడుకునే లోపునే యీ అనర్ధం జరిగింది. దయచేసి అతని చిత్తశుద్ధిని శంకించవద్దండి. ఆయన నిజంగా ప్రజల కోసం పాటుపడుతున్న వ్యక్తి” అని స్పష్టంగా చెప్పింది.
మాధవి మాటలు విన్న బోస్‌బాబు కళ్లల్లో కన్నీరు ఉబికింది. ఒక ‘బండరాయిని శిలగా మార్చిన శిల్పి యీ మాధవి” అనుకున్నాడు.
“మాధవిగారూ, ఒక్క విషయం నాకు అర్ధం కావడం లేదు. ఇంతమందిని నాకు సపోర్టుగా నిలబెట్టి నన్ను బయటికి తెచ్చింది ఎవరూ?” మాధవిని అడిగాడు బోసుబాబు.
“నిజంగా నాకూ తెలీదు. కానీ ఒక్కటి మాత్రం నిజం బోసుబాబూ. మంచి మనసుతో చేసే ఏ మంచిపనికైనా దేముడి అభయం ఎప్పుడూ వుంటుంది” తన ఇంటి తలుపుల్ని తీస్తూ (బోసుబాబు ఇల్లే) అన్నది మాధవి.
బోసుబాబు మాధవితోపాటు శొభ, మేరీ, సౌందర్య, గవర్రాజు ఇంకా కొందరు సంక్షేమ సంఘం సభ్యులు కూడా వున్నారు. బోసుబాబు ప్రశ్నకి మాధవి సమాధానం మేరీని ఆనందం కలిగించలేదు. కానీ ఒక్కటి మాత్రం రుజువైంది. సాక్షుల్ని మోటివేట్ చేసింది మాధవి, శోభ etc కాదు, మరెవరో ఉన్నారన్నది.

రచన: రామా చంద్రమౌళి

తలుపులు మూసి ఉంటాయి
కొన్నిసార్లు తలుపులు మూసివేయబడ్తాయి
మూసినా, మూసివేయబడ్డా
వెనుకా, లోపలా గోప్యంగా ఉన్నది ఏమిటన్నదే ప్రశ్న –
ముందు ఒక ఛాతీ ఉంటుంది
వెనుక ఒక గుండెనో, ఒక హృదయమో ఉంటుందని తెలుస్తుంది
అరే .. ఒక నది తనను తాను విప్పుకుని
అలలు అలలుగా ప్రవాహమై వికసిస్తున్నపుడు
భరించగలవా నువ్వు జలసౌందర్య బీభత్సమధురాకృతిని
ప్రశాంతత నీలిమేఘాల వెనుకనో
తపోముద్రల వెనుక విలీనతలోనో
అప్పుడే వికసిస్తున్న పువ్వు ముఖంలోనో
ఉంటుందనుకోవడం భ్రమ –
శాంతత ఎప్పుడూ మరణంతో యుద్ధంచేస్తున్న
సమరాంగణ నాభికేంద్రకంలో ఊంటుంది
శోధించాలి నువ్వు
పిడికెడు మట్టినీ,
కొన్ని తడి ఇసుకలోని చరణముద్రలనూ,
పాత నగరాల్లోని పాకురుగోడలపై
ఎండిపోయిన దుఃఖపు మరకలనూ,
పురాతన హవేలీలలో
నిశ్శబ్దంగా వినిపిస్తున్న కాలిగజ్జెల ‘ వహ్వా వహ్వా ‘ లనూ-

మనుషులు సమూహాలుగా, జ్ఞాపకాలుగా స్మృతులుగా వెళ్ళిపోతున్నపుడు
ఇక ఇప్పుడు ఈ ఋణావశేషాలపై విశ్లేషణలెందుకు
మృదంగనాదాలూ, సారంగీ విషాద స్వరాలూ
అన్నీ అశృనివేదనలే వినిపిస్తాయి … కాని
తడి సాంబ్రాణి పొగలూ, గులాబీ పరిమళాలూ
ఎగిరిపోతున్న పావురాల రెక్కల్లో కలిసి
దిగంతాల్లోకి అదృశ్యమైపోయి శతాబ్దాలు గడిచిపోయాక
ఇప్పుడిక
నువ్వు తలుపులకేసి తలను బాదుకుంటే ఏం లాభం –
ఇంతకూ
నువ్వు తలను ఛిద్రం చేసుకునేది
లోపలినుండి బయటికి రావడానికా
బైటినుండి లోపలికి నిష్క్రమించడానికా-

రచన: కన్నెగంటి అనసూయ
“సత్తెమ్మొదినే ..ఏటంత అడావిడిగా ఎల్తన్నావ్? మొకం గూడా.. అదేదోలాగా ఉంటేనీ..! ఎక్కడికేటి…? అయినా.. నాకెంతుకులే..!”

ఎదర కుచ్చిల్ల దగ్గర సీర పైకెత్తి  బొడ్లో దోపి..  కుడి సేత్తో పైట ఎగదోసుకుంటా ఎడం సేత్తో మనవరాలు సుబ్బులు  సెయ్యట్టుకుని ఈడ్సుకెల్తన్నట్టు అడావిడిగా  లాక్కెల్తన్న సత్తెమ్మ..రత్తయ్యమ్మన్న మాటలకి  అక్కడికక్కడే నిలబడిపోయి..ఎనక్కిదిరిగి  రత్తయ్యమ్మెనక్కి కుసింత ఇసుగ్గా సూత్తా…సెప్పక తప్పదన్నట్టు ..మొకవెట్టి..

” అడిగినియ్యన్నీ  అడిగేసి..కడాకర్న నాకెంతుకులే అంటావ్. ఎప్పుడూ దీని బుద్ధింతే..ఇది మారదు..అదే ఒల్లుమండుద్ది..మల్లీ సెప్పాపోతే అదే తప్పు ..” అని నోట్లో నోట్లో గొనుక్కుంటానే…రత్తయ్యమ్మ దగ్గరకంటా వచ్చి .. “..ఇక్కడదాకానే..రత్తప్పా..! మల్లినోరి ఈద్దాకాను..” అంది ఇసుగ్గా..

“ మల్లినోరీదికా ..? ఓ పక్కన సందలడతంది.?  పొయ్యి ముట్టిచ్చి ఎసరడేసేవేటి? ఇయ్యాల్టప్పుడేంపనోగానీ..మన్రాల్ని దీస్కునీ మరీ ఎల్తన్నా..!  అయినా నాకెంతుకులేమ్మా..పిల్ల మొకం గూడా అదోలాగుంటేనీ..ఏదన్నా గొడవేమోనని అడిగేన్లే…అయినా..”

“ ..గొడవనుకుంటే..గొడవే..రత్తప్పా..” అంటా…రత్తయ్యమ్మకి మరింత  దగ్గరకంటా వచ్చి పిల్లని  ఆవిడ  ముందుకి తోసి భుజాలకాడ గౌను సేతులెత్తి…

”సూసేవా ..? ఎల్లాక్కొరికేసిందో..? అదే మనవైతే …ఊరుకుంటారా  అంట..? “ కోపంగా అంది సత్తెమ్మ.

“ ఎంతుకూరుకుంటారు..? ఎగేసుకుని  మరీ వత్తారు. అయినా  ఎవతా కొరికింది? దయిద్రుగొట్టుమ్ముండ?  కలికాలం కాపోతే  అలా ముక్కొచ్చేతట్టు కొరికేత్తారా ఎవరైనా?  కడిగి ఒదిలి పెట్టు. అడిగేవోల్లు లేగ్గానీ..” ఎగదోసింది రత్తమ్మ.

దాన్తో రెచ్చిపోయిన సత్తెమ్మ..

” దయిద్రుగొట్టుమ్ముండా…మరి దయిద్రుగొట్టుమ్ముండా? నా మన్రాలే  దొరికిందా కొరుకుతాకి దానికి. దీన్ని కొరికి దాని పళ్లతీత తీరుసుకున్నట్టుంది..పెంటమ్ముండని.. పెంటమ్ముండ. నాలుగూ జ్జాడిచ్చి వద్దామని..సూత్తాను.. ఏం సెప్పుద్దో అల్లమ్మ..”  అంటా విస్సురుగా మన్రాలి  భుజన్నట్టుకుని  ముందుకి తోత్తా ..

“ నడూ..! రాచ్చసి పల్లేసుకుని  అదలా మీదబడి  కొరికేత్తా  ఉంటే  అచ్చోసిన ఆంబోతల్లే సూత్తా నిలబడి  కొరికిచ్చుకుందిగాక ఏడుపొకటి?  రోజూ.. గౌడు గేదల్లే  సిక్కటి పాలు గళాసుడు తాగి పడుకుంటేనేగానీ  మియ్యమ్మ ఊరుకోదుగందా!  ఆ శత్తంతా  ఎక్కడికోయిందో..” అంటన్నమామ్మకేసి  బెదురుగా సూత్తానే ముందుకు పడబోయేదల్లా  నిలదొక్కుకుని, కారుతున్న సీవిడ్ని గౌన్తో తుడ్సుకుంటా

“ అబ్బా..! ఏటే..నాయనమ్మా..! అంత గట్టిగా తోత్తావ్ ..పడిపోతేనో..!” అంటా  బేరమని ఏడుత్తానే  బిగిచ్చి పట్టుకున్న మామ్మ సేతిని భుజం మీదనించి కిందకి తోసేసింది సుబ్బలచ్మి.

“ సింగినాదం కాదా..!   ఆ మాత్తరం దానికే భుజం నెప్పొచ్చేసిందా..? అది ముక్కూడొచ్చేటట్టు కరికితే నోరు మూసుక్కూచ్చునావే..మరి..?” జాడిచ్చింది సత్తెమ్మ.

నోరెత్తలేదు..సుబ్బలచ్మి.

నాలుగడుగులేసేసరికి  రానే వచ్చింది మల్లినోరి ఈధి.

సరాసరెల్లి  నడుం మీద సెయ్యేసి సరోజ్ని ఇంటిగుమ్మం తిన్నగా నిలబడి..” సరోజ్నే…ఒసే..సరోజ్నే..” ఊరందరికీ ఇనపడేతట్టు గట్టిగా గొంతెత్తి అరిసింది  సత్తెమ్మ..

అంతకు ముందే  బళ్లోంచొచ్చి..కాళ్ళూసేతులు కడుక్కున్న  గిలకమ్మని  కంచం తెచ్చుకోమని   కాలిన  మజ్జిగ రొట్టి..దాని పల్లెంలో ఏసేసి..మల్లీ పేనం మీద  రెండు సుక్కల నూనోసి  అట్టకాడతో  అట్టా అట్తా ఓ తిప్పుతిప్పి రెండు గరిటెల పిండేసి , గరిటితో సుట్టూ నూనె సుక్క వొంచుతున్న సరోజ్ని..

”  సత్తెమ్మత్త గొంతులాగుందేటి..?” అని  తన్లోతాననుకుంటా..అక్కడే పీట మీద కూచ్చుని పళ్ళెంలో మజ్జిగి రొట్టి తింటున్న గిలకమ్మకేసి సూత్తా..

”తింటా ఉండు. ఇప్పుడే వత్తాను. సత్తెమ్మత్తొచ్చింది  మాట్తాడొత్తాను. పొయ్యారిపోతే కొరకంచు ఎగదొయ్యి..” అంటా.. అంతలోనే గిలకమ్మ పళ్ళెంకేసి  సూసి..

”ఉల్లిపాయ ముక్కలలా పక్కనెట్టేవే? గొంతు దిగవా? పచ్చిమిరగాయ్ ముక్కలైతే అనుకోవచ్చు. ఉల్లిముక్కలకేమయ్యిందే..? మజ్జిగలో ఊరి పుల్ల పుల్లగా  ఉండి అయ్యే బాగుంటాయ్. సలవజేత్తయ్. తిను పడేయ్యకుండాను. కట్టపడి వండుతుంటే తింటానిగ్గూడా ఒల్లొంగాపోతే ఎల్లాగా? తిను ..”

అంటా సీర సవరిచ్చుకుని…పక్కనే గిన్నెలో నీళ్ళుంటే  సెయ్యందులో ముంచిదీసి పైటకొంగుకి సేతులు తుడ్సుకుంటా..

“ ఇలాగొచ్చేవేటి సత్తెమ్మత్తా? లోపలికి రాపోయేవా ? ఎప్పుడోగాని రావు గూడాను. ఈ మజ్జన సూల్లేదు . ఎన్నాల్లయ్యిందో నిన్ను  సూసి..లోప్ల్కి రా..మజ్జిగరొట్టి తినెల్దువుగానీ..” అంటా  గుమ్మం దాటి నవ్వుతా బయటికెల్లిందల్లా..సత్తెమ్మ నీ, ఆ పక్కనే ఏడుత్తా నిలబడ్ద  సత్తెమ్మ మన్రాలు సుబ్బుల్నీ చూసి తెల్లబోతా..

“ మా కుర్రముండ ఏదో  సేసేసింది …దీన్ని  బళ్ళో..! ఇదింట్లో ఉంటే ఒగ్గొడవ..బళ్ళో ఏత్తే ఇంకో గొడవ..పేనం ఏగిచ్చిపోతంది దీంతో..” కూతుర్నే తల్సుకుంటా..మనసులోనే అనుకుంది సరోజ్ని.

అయితే..  సరోజ్ని మాటల్ని ఏ మాత్తరం పట్టిచ్చుకోకుండా..

“ మజ్జిగరొట్టో..గెంజిరొట్టోగానీ.. మీ కుర్రముండుందా ఇంటోనూ..?  “

అంది సత్తెమ్మ పెంకులెగిరిపోయేతట్టు..అరుత్తా..

“ ఆ..ఉంది.. ఇప్పుడే బళ్ళోంచి  వచ్చింది. ఏ? ఏవైంది సత్తెమ్మొదినే..” అంది సుబ్బుల్నే ఎగాదిగా సూత్తా..

“ ఎంత నంగనాసివే తల్లీ? నీ నంగి కవుర్లూ నువ్వూనూ..! ..సూడు పిల్లనెలా కొరికేసిందో..? ఇలాగేనా కొరికేసేది..?పిల్లని కాత్తంత అదుపులో పెట్టుకోవద్దా..? మేవూ పెంచేం పిల్లల్ని..”

సరోజ్ని ఏవనుకుంతదో అని కూడా సూడకుండా బిళ్ళూ బిళ్ళూ అనేసింది సత్తెమ్మ…మన్రాల్ని సరోజ్ని ముందుకి ఒక్క తోపు తోత్తా..

మల్లీ  ఏడుపు లంకిచ్చుకుంది..సుబ్బలచ్మి ఆల్ల  నాయనమ్మొంక  సిరాగ్గా సూత్తా..

తల్తిరిగిపోయింది సరోజ్నికి  ..సుబ్బలచ్మి సేతుల మీద పళ్లగాట్లు సూసి. కొంచెం ఉంటే ముక్క ఊడిపోయేదే.! అని  మనసులోనే భయపడతా..ఎనక్కి తిరిగి..

“ గిలకా..? ఒసేయ్ గిలకా..! ఆ కొరకంచు కిందకిలాగి నువ్వోసారి ..ముందిలా బయటికి..రా..”

పొయ్యి దగ్గరున్న గిలక్కినపడేటట్టు  గట్టిగా పొలికేకేసింది సరోజ్ని..

అయినా రాలేదు గిలక..

“ వత్తన్నావా? లేదా? “ మల్లీ అరిసింది..ఈసారి మరింత గట్టిగా..పైనెగిరే పచ్చులుగూడా భయపడి ఎగిరిపోయేతట్టు..

.అర్ధమైపోయింది గిలక్కి..

పళ్ళెం అలా సేత్తో పట్టుకునే తింటా బయటికొచ్చింది గిలక. ఆ నడకలో ఏ కోశానా..అయ్యో కొరికేనే..ఇప్పుడేమవ్వుద్దో  అనే భయం ఏ కోశానా  లేకుండా..వచ్చి నిలబడ్ద గిలకనే సూత్తా..

“పళ్ళెం..అక్కడెట్టి రా..! తర్వాత్తిందువుగానని సెప్పేనుగదా..? నీక్కాదా సెప్పింది. లేపోతే సెవుడొచ్చిందా? పట్టుకెల్లి పల్లెం లోపలెట్టిరా..? దిట్టిగూడాను..” కసిరింది సరోజ్ని,

ఆ మజ్జినిలాగే..పాలతాలికులు  సేత్తే ఈదరుగు మీద కూచ్చుని తిన్దేమో..వారం రోజులు ఈడ్సీడిసి  కొట్టిన ఇరోసనాలు గుర్తొచ్చి.

తల్లి మాటల్ని ఏం పట్టిచ్చుకోనట్టు  తీసిపడేత్తా..సుబ్బలచ్మి ఎనక్కే సూత్తా..
“ ఏటి ..మీ నాయనమ్మని తీసుకొత్తే నాకు భయమేసేద్ది అనుకున్నావా?” అంది గిలక నదురూ బెదురూ లేకుండా..

తెల్లబోయేరు సత్తెమ్మా, సరోజ్నినీ..గిలకన్న తీరుకి..

ఏడుత్తానే నేల సూపులు సూత్తందేమో..సుబ్బలచ్మి ఏం మాట్తాడలేదుగానీ

సత్తెమ్మంది..గిలకని సూత్తా..

“ ఏలెడంత లేదు. ఎలా ఓట్రిచ్చేత్తందో సూసేవా నీ కూతురు? నీ మాటే ఇంటాలేదు. ఇక మేస్టర్ల మాటేవింటాది..” గయ్యున ఇంతెత్తున లేత్తా.. బుగ్గల్నొక్కుకుంది సత్తెమ్మ తెల్లబోతా..

“ అసలేవైందో నువ్వైనా సెప్పు సత్తెమ్మత్తా..” అంది సరోజ్ని గిలకొంక సురా సురా సూత్తా..

“ ఏవుంది..? రత్తం వచ్చేట్టు కొరికిందంట..మియ్యమ్మాయి. నువ్వూ సూసేవ్ గందా! ఏడుత్తా వచ్చిందిది బళ్ళోంచి. అడగ్గా..అడగ్గా సెప్పింది మీయమ్మాయే కొరికిందని.  ఎందుక్కొరికిందంటే నోరిప్పదు. ఒకటే ఏడుపు. ఆమట్ని లగెత్తుకొచ్చేను పిల్లన్దీసుకుని.   సరిగ్గా సూసేవో లేదోగానీ సరోజ్నే..పళ్ళు సూడు ఎంత లోతుగా దిగడ్దాయో..! సూదిమందెక్కిచ్చాలో..ఏటో..! ఊరికినే ఏత్తాడా ఏటి డాట్రు సూదిమందు..?  ఆడికియ్యద్దూ..? అయినా అంత గట్టిగా కొరికుతాకి..అది మనిసేనా అసల..? ముక్కూడొచ్చేసిందంటే  ..నీకు మాత్తరం దెల్వదా..దానికి మనువెంత కట్తమవుద్దో..? సూడు నీ..కల్లతో నువ్వే సూడు..” అంటా మన్రాలి రెక్కట్టుకుని రింది..సత్తెయ్యమ్మ సరోజ్ని ముందుకంటా.. లాక్కొచ్చి ,  గిలక కొరికిన సోట సూపిచ్చిందేమో..అది సూసి కళ్ళు తిరిగినట్తయ్యిన్ సరోజ్ని అంతలోనే తమాయించుకుని..

గిలకెనక్కి తిరిగి సూత్తా..

” కండలూడోచ్చేట్టు ఎందుక్కొరికేవే ఇలాగా? నువ్వేనా కొరికింది.?”  ఉక్రోషంగా అంది అప్పటికే  సత్తెమ్మ అరుపులు విని ఇళ్లల్లోంచి బయటికొచ్చేసి కరెంటు  తంబాలల్లే  నిలబడి..ఇడ్డూరంగా సూత్తన్న  ఇరూగూపొరుగోళ్లని సూసి అవమానంతో సరోజ్ని.

“నేనే..కొరికా! కొరకనా మరి.. అలా సేత్తేని..” నదురూ బెదురూ లేకుండా మాట్తాడతన్న గిలకన్జూసి  సరోజ్నే గాదు..ఇరుగూ పొరుగూగూడా   నోళ్ళొదిలేసేరు..ఏమ్మాట్తాడాలో తెలవక.

“ ఆస్ని.. కరోడా ముండా? ఎలా సెప్పేత్తందో సూడు నేనే కొరికేనని. అస్సలు భయమన్నది పెట్తలేదేంటే దేవుణ్ణీకు?”  బుగ్గల్నొక్కుకున్నారంతా..

“ కొరికేవ్ లే. మంచి పన్జేసేవ్. ముక్క తీసెయ్యాల్సింది.ఉంచేవెంతుకు? అలాగ తలోసోటా అయిదారు ముక్కల దాకా తీసేసేవనుకో..బడి మానిపించేసి ..పెళ్ళీ పెటాకుల్లేకుండా ఇంట్లో పెట్టుక్కూచ్చుంటాం..దామ్మ..తీసెయ్..దా..”

అంటన్న సత్తెమ్మ మాటలకి అడ్డొత్తా..

“ ఊరుకో సత్తెమ్మొదినే! నువ్వు మరీ సెప్తావ్.  పిల్లలు బళ్ళో లచ్చ పడతారు. అంతమాత్రాన..ముక్కలు ముక్కలుగా  పీకెయ్యటానికి  మా గిలకమ్మేవన్నా  రాచ్చసి పిల్లా..? అయినా నేనడుగుతాను గదా ఎందుక్కొరికిందో.  దాన్తోనే సెప్పిత్తాను..ఈలోపు అంతంత మాటలనేసెయ్యాపోతే..ఊరుకోవచ్చుకదా..”

“ నీకలాగే అనిపిత్తాది..మరి.  కొరికింది నీ కూతురుగాబట్టి. నువ్వింకెలా మాట్తాడతావ్ లే  ఇలాక్కాపోతే..”

“ అలాగని నేనెంతుకంటాను సత్తెమ్మొదినే.  అడుగుతానుండు అంటన్నానుగదా ఒకపక్క. నువ్వేమో బిళ్ళూ బిళ్ళూ అనేత్తన్నావాయే..మాటలు.  కొంచెవాగు..” అంటా ఒక్క ఉదుట్న  గిలక దగ్గరకంటా ఎల్లి  రెండు జళ్లనీ  మొదట్లో లాగిపట్టుకుని తల ఎనక్కి వంచుతా..

“ నేన్నీకు  బళ్ళో ఏసిన్నాడేంజెప్పేను? ఎవర్ని కొట్తద్దు..కొరకద్దు..గిల్లద్దు అని  సెప్పేనా? సెప్పేనా లేదా?  సూడు ఇప్పుడేవయ్యిందో..? ఆ సత్తెమ్మామ్మ సూసేవా ఎన్నెన్ని మాటలంటందో..” ఉడుకుమోయింది సరోజ్ని సత్తెమ్మన్న మాటలకి.

తల్లి గొంతులోని జీరకి..    గిలకమ్మ ముఖవంతా ఎర్రగా రక్తం కందిపోగా..

“ ముందా జడొదులు. ఎంటికలు  ఊడ్నియ్యంటే..నీ సంగజ్జప్తా..”…తల అలా ఉంచే కళ్ళు తిప్పి తల్లొంక సూత్తా.. కసిర్నట్టుగా అంది గిలక

“   ఎందుక్కొరికేవంటే జడొదులంటావేటి?  ఎంతుక్కొరికా ..అంత రత్తంవొచ్చేట్టు..?”

“సెప్తాను.  జడొదులమ్మా..! నీగ్గాదేటే సెప్పేది. నొప్పొచ్చేత్తంది..”

“ మీయమ్మ జడట్టుకుంటేనే నీకంత నెప్పొచ్చేత్తందే? ఇంత లోతున పళ్ళు దిగడితే   ఈళ్లకుండదు మరి నొప్పి..”

“ మరీ.. మరీ.. సంచీలో సెయ్యెట్టి కణికి లాగేసుకుంటే  మాకు రాదా నెప్పి..” తాచుపామల్లే  బుసలు కొట్తేసింది గిలక.

“కణికి ఇత్తం ఏటి? “ సరోజ్ని నిలేసింది కూతుర్ని..

“ కాదమ్మా…! మా బళ్లోను..గిరీసు ఉంటాడు గదా..! మా కళాసే. గిరీసు రెండ్రోజుల్నించీ బళ్లోకి కణికి తెచ్చుకుంటల్లేదు. అదే ..! పలక మీద రాసుకునే  కణికి.  మా మేస్టారేమో..ఎవరి దగ్గరన్నా రెండు  కణికులుంటే  ఆడికోటియ్యండి” అన్నారు.

“ అప్పుడేమో..నేను  నా దగ్గర పెద్ద కణికుంటే   ఇరగదీసి  ఒక ముక్క ఆడికి ఇచ్చేనమ్మా. నాకు  వానా కాయ(పచ్చి  చింతకాయల్ని  లేత దశలో వానాకాయలు అంటారు)  పెట్టేడు కణికిచ్చేనని. అయితే ఆడికేమో..ఖ అచ్చరం ఎన్నిసార్లు దిద్దినా వత్తల్లేదు. మేస్టారేమో..ఆడి నెత్తి మీద  మొట్టిన సోటే మూడుసార్లు మొట్టేసేరు..వానాకాయలు తినమంటే ఎన్నన్నా తింటావ్..ఖ మాత్తరం వత్తాలేదని. పాపం…ఏడుత్తా…తెగ దిద్దేసేడమ్మా.. ! కనికేమో అరిగిపోయింది.  నా కణికిద్దామంటేనేమో..నేనూ  రాసుకోవాలిగదా..!  అంతుకని..ఆలోసిచ్చి ..ఆడి దగ్గరున్న వానాకాయలు తీసుకుని “ కణిక్కి .. సింతకాయ్..కణిక్కి సింతకాయ్..” అంటా  అన్ని కళాసులూ తిరిగేవమ్మా..నేనూ, ఆ గిరీసుగాడూను. ఈ సుబ్బు నాక్కూడా కావాలి వానాకాయ .నా నోరూరిపోతంది అని  మాయనకే వచ్చిందమ్మా…! దాన్దగ్గర  కణికి తీసుకుని  సరిగ్గా అదెంతుందో అంతే కొలిసి కణికిచ్చేము..ఆడూ, నేనూ.

అలా బోల్డన్ని కనికిలొచ్చేసినియ్ గిరీసుగాడికి. నా కనికి ముక్క నాకిచ్చేసేడుగూడాను.

బడి వదిలిపెట్టేసేకా..ఇంటికొచ్చేసేటప్పుడు…ఈ సుబ్బులు  మాకూడా వచ్చి..

” నా కణికి నాకిచ్చెయ్యండి.  మాయమ్మ కొట్టుద్ది కణికి లేకుండా ఇంటికెల్తే.. “ అని  ఏడుత్తం మొదలెట్టింది.  అలా ఏడుత్తానే  ఆడి మీద పడి రక్కేసి..ఆడి సంచీ లాగేసుకుని కనికి   తీసేసుకుంది కూడాను.

“ నా సింతకాయ్ నాకియ్యి.” అన్నాడు గిరీసు.

“  తినేసేను. నా పొత్తలో ఉంది తీస్కో అంది , పొట్త ఇలా ముందుకంటా పెట్టి . “ అంటా ..అక్కడే ఉన్న సుబ్బులెనక్కి సూత్తా ..

“ అన్నావా లేదా?  నిజ్జం సెప్పే సుబ్బులూ. మీ మామ్మని   తీసుకొచ్చేవ్ గదా..!న్పెద్ద  నీకే ఉన్నట్టు.. “ అని మళ్ళీ ఆల్లమ్మెనక్కి తిరిగి..

” ఆడి దగ్గర తీసుకున్న కనికి  లాగులో ఎక్కడో పెట్టేసిందమ్మా.అడిగినా ఇయ్యలేదు. అలా సెయ్యచ్చా..అమ్మా..? తప్పేగదా..? అంతుకే కొరికేను..”

“ అయినా నీకెంతుకే గిలకా? ఆడి సింతకాయ. సుబ్బులు కణికి. మజ్జలో నీకెంతుకు? అలా కొరికేత్తాకి..” తెల్లబోతా అంది సరోజ్ని..కూతుర్నే సూత్తా..

“ కాదమ్మా…! కణికిచ్చింది. వానాకాయ తీస్కుని తినింది. మల్లీ తన కణికి తనకిచ్చెయ్యమంది. అప్పుడు ఆ వానకాయ ఇవ్వాలి కదా..? ఇవ్వలేదు. అప్పుడు కనికెందుకు ఇత్తాం?  ఇవ్వలేదని ..ఆ గిరీసుగాడ్ని దీని గోళ్లతో ..రక్కేసి…మరీ తీసేసుకుంది. ..”

నోరెత్తలేదెవరూ..

“ కనిక్కి సింతకాయ్ ఇత్తే సాలానేకనికిలొచ్చుంటయ్ గందా?  పాపం అదేడుత్తుంటే ఒక్క కణికివ్వచ్చు గదా..మరి.  సెప్పింది కదా కనికి పట్టుకెల్లకుండా  ఇంటికెల్తే ఆల్లమ్మ కొట్టుద్దని. “

“ అలాగేమీ  అడగలేదది..? అడిగితే  ఇద్దుం. అడక్కుండా ఆడి మీద పడి  లాగేసుకుంది..అంతుకే..”

అంతా విన్న సత్తెమ్మకి అసలు సంగతేంటో  అర్ధమయ్యి.. తేలు కుట్తిన దొంగల్లే నోరు మూసుకుని వచ్చిందారినెల్తా..

“ అయినా..నీకు వానాకాయలు గావాలంటే..మీ నాన్తో   సెప్తే తేడా? కనికిచ్చి కొనుక్కుంటాకి..? నడు ఇంటికి . సేసింది సాల్లేగానీ..” ఎల్తా ఎల్తా  రత్తమ్మన్న మాటలకి

“మనమెన్నిచ్చినా…ఆల్లు తింటారా సత్తెమ్మత్తా?  ఏ గడ్దయినా  బళ్ళో  ఆల్ల సేయితుల్తో తింటేనే..ఆళ్లకిష్టం..”

అప్పటిదాకా పందెంకోళ్లా ఎగసెగసి పడ్ద గిలక లోపలికొస్తానే..మజ్జిగరొట్టున్న పల్లెం సేతుల్లోకి తీసుకుంది..

కూతురెంతుకో కొత్తగా కనపడ్దది సరోజ్ని కల్లకి.

—-

 

రచన: మన్నెం శారద

జోసెఫ్ మీదపడి నిశ్శబ్దంగా రోదిస్తున్న అతని భార్యని భుజాలు పట్టుకొని లేవదీసింది లిఖిత.
ఆమె కళ్ళు తుడుచుకుని దుఃఖాన్ని అదుపు చేస్కునే ప్రయత్నం చేసింది.
“మిమ్మల్ని ఓదార్చే ధైర్యం చేయలేను. కాని.. ఇంత డబ్బు దగ్గర పెట్టుకుని కూడా మీరు ఆయన ప్రాణాన్ని నిలబెట్టే ప్రయత్నం చేయలేదంటే.. మీలాంటి వ్యక్తులు కూడా ఈ లోకంలో ఉంటారన్న నిజాన్ని జీర్ణించుకోలేకపోతున్నాను” అంది లిఖిత బాధగా.
ఆమె శుష్క మందహాసం చేసింది. ఆ నవ్వు తుఫానులో పొడసూపిన సూర్యకిరణంలా ఉంది.
“జోసెఫ్ గురించి మీకు తెలియదు. అతను కోటీశ్వరుడంటే బహుశ మీరు నమ్మకపోవచ్చు. ఆయన తండ్రి ఇక్కడ కొన్ని వందల ఎకరాల రబ్బరు, టీ తోటలకు అధికారి. నేనొక టీచర్ని. నన్ను ప్రేమించిన పుణ్యానికి ఆయన ఆంత ఆస్తిని వదులుకొని ఓ హోటల్లో మేనేజరుగా ఉద్యోగం సంపాదించి నన్ను పెళ్ళి చేస్కున్నారు. నా అదృష్టం వక్రించి ఒక్కసారే ఆయన రెండు కిడ్నీలు దెబ్బ తిన్నాయి. నేను ఒకసారి మీరిచ్చిన డబ్బు వాడదామన్నాను. ఆయన చస్తే అంగీకరించలేదు. చివరికి…” అందామె కన్నీరు కారుస్తూ.
లిఖిత కళ్లనిండా నీళ్ళు నిండేయి.
“రియల్లీ హీ వాజ్ గ్రేట్” అంది.
“అవును. ఆయన వ్యక్తిత్వం చాలా గొప్పది. ఆయనతో కొన్నాళ్లయినా జీవితం గడిపిన అదృష్టాన్ని తలుచుకుంటూ .. ఈ పిల్లల కోసం మిగతా జీవితాన్ని గడపాలి”అందామె భారంగా.
హాస్పిటల్ ఫార్మాలిటీస్ పూర్తి చేసుకొని జోసెఫ్ మృతదేహాన్ని ఆమెకప్పగించేరు.
లిఖిత వారితోపాటు వెళ్లింది.
జోసెఫ్ ఖనన కార్యక్రమం చాలా నిరాడంబరంగా హోటల్ యాజమాన్యం వారి రాకతో జరిగిపోయింది.
జోసెఫ్ భర్య వెనుదిరిగి వస్తుంటే లిఖిత ఆమె ననుసరించి “ఏమండి?” అని అంది.
ఆమె వెనుతిరిగి చూసింది.
“మీ పేరడగలేదు నేను”
“మరియా”
మీరేమీ అనుకోకపోతే ఈ డబ్బు..”
“నన్ను తీసుకోమంటారు.!” అందామె విషాదంగా నవ్వుతూ.
లిఖిత అవునన్నట్లుగా తల పంకించింది.
“నా జోసెఫ్ ప్రాణాలు ఈ డబ్బు దొరక్కే పోయేయి. ఇప్పుడెందుకీ డబ్బు నాకు. మీ అభిమానానికి నా కృతజ్ఞతలు” అంది మరియ.
“కనీసం. పిల్లల భవిష్యత్తు కోసమైనా!”
“వద్దండి. నా పిల్లల్ని నేను పెంచగలను. మీకు తెలియదు. జోసెఫ్ ఒకరోజు ఇంటికి చాలా ఆనందంగా వచ్చేశారు. ఏంటి విశేషం అని అడిగితే .. ఈ రోజు జాక్‌పాట్ కొట్టేసేనోయ్. ఒక ముసలమ్మ అన్నం లేకుండా ఏడుస్తుంటే హోటల్‌కి తీసుకెళ్ళి అన్నం పెట్టించేను” అనేవారు. మరో రోజు ఎవరికో బీదవాళ్లకి వందరూపాయలిచ్చాననేవారు. నేను పిచ్చిపిచ్చిగా దానాలు చేసేస్తున్నరని కోప్పడితే మనం వెనకేసుకోవాల్సింది దానం, ధర్మం కాని డబ్బు కాదని చెప్పేవారు. అలాంటీ మహానుభావుణ్ణే పోగొట్టుకున్న నాకీ డబ్బెందుకు?” అందామె నిర్లిప్తంగా.
లిఖిత స్పందించిన హృదయంతో ఆ మాటలు వింది.
ఈ దేశంలో ఎందరెందరో తమ స్వలాభాల కోసం పదవులనలంకరించేరు. కొందరు కోట్ల ఆస్తులు కూడబెట్టి విదేశాలు వెళ్ళేరు. ఇంకొందరు ప్రాచుర్యం కోసం రోడ్లమీద సత్యాగ్రహాలు చేసేరు. మరి కొందరు ఇరవైనాలుగ్గంటలు ఏకధాటిగా ఆడో, పాడో, గెంతో పబ్లిసిటీ తెచ్చుకున్నారు. కాని.. ఇంత ఉదాత్తమైన వ్యక్తిత్వమున్న మనిషి మరణాన్ని ఎవరూ చివరికి కన్నతండ్రి కూడా గుర్తించలేడు.
అతి సామాన్యంగా అతనెళ్ళిపోయేడు.
లిఖిత కప్పుడొచ్చింది దుఃఖం భూమిలోంచి జలం ఎగదన్నినట్లు.
ఆమె వెనుతిరిగి లిఖిత భుజాలు పట్టుకొని “ప్లీజ్ కంట్రోల్ యువర్ సెల్ఫ్. మీరందరూ అతను లేడని నాకు గుర్తుచేయొద్దు. హీయీజ్ విత్ మీ వోన్లీ” అంది.
ఆమె మనోస్థయిర్యానికి లిఖిత చేతులు జోడించింది మనస్ఫూర్తిగా.
*****
అతను చిన్నగా దగ్గేడు.
సిటవుట్ లో కూర్చున్న కేయూరవల్లి ఉలిక్కిపడి అతనివైపు చూసింది.
అతను నమస్కారం పెట్టేడు.
“ఎవరు మీరు?”
“నా పేరు కుటుంబరావు. నేను మీకు తెలియదు. మీ దగ్గరకొచ్చే వెంకట్ గురించి తెలుసుకోవాలని వచ్చేను”
వెంకట్ పేరు వినగానే కేయూర తేరుకుని “రండి కూర్చోండి. ఏంటి పని?” అనడిగింది.
కుటుంబరావు కూర్చున్నాడు.
“చెప్పంది” అంది కేయూర.
“అతను మీకు తెలుసా?”
“తెలుసు. మా అమ్మాయి క్లాస్‌మేటతను” అంది కేయూర అతన్ని నిశితంగా గమనిస్తూ.
కుటుంబరావు కాస్సేపు తల దించుకున్నాడు. అతనెందుకొచ్చేడో కేయూరకర్ధం కాలేదు.
“ఏమిటో చెప్పండి” అంది తిరిగి రెట్టిస్తున్నట్లుగా.
“ఏం లేదు. నాకు నిజంగా ఎలా చెప్పాలో తెలియడం లేదు. చాలా సిగ్గుచేటుగా ఉంది” అన్నాడు మెల్లిగా.
అలా చెబుతున్నప్పుడతని కళ్ళనిండా అభిమానం చంపుకోవాల్సి వచ్చినందుకు దెబ్బతిన్నట్లుగా ఎర్రజీరలలుముకొన్నాయి. పెదవులు చిన్నగా కంపించేయి.
“వెంకట్ ఏం చేసేడు?”
“చాలా ఘోరమే చేసేడు మేడం. నా భార్యని పెళ్ళి చేసుకున్నాడు.”
ఆ మాట విని తల తిరిగింది కేయూరకి.
కుటుంబరావుని పిచ్చివాడిలా చూసి “మీరంటున్నదేమిటి? మీ భార్యని పెళ్లి చేసుకోవడమేంటి?”అనడిగింది విస్మయంగా.
“నేనబద్ధం చెప్పడం లేదు” అంటూ జరిగినదంతా క్లుప్తంగా చెప్పేడు కుటుంబరావు.
అతను చెప్పిన కథ వినడానికే కాదు నమ్మడానిక్కూడా అసంబద్ధంగా, కాకమ్మ కథలా అనిపించింది కేయూరకి.
“మీ మానసిక పరిస్థితి బాగానే ఉందా?”అనడిగింది చివరికి.
ఆ మాట విని కుటూంబరావు మొహం పాలిపోయింది. “ఇది నా ఖర్మ. ఏం చెప్పమంటారు. అది నా మేనకోడలే. ఉద్యోగం కూడా చేస్తుంది. ఎవడో వాడు పూర్వజన్మలో దీని భర్తని చెప్పేడంట. వాణ్ణి తీసుకుని అహోబిళం వెళ్ళి పెళ్ళి చేసుకొచ్చింది. ఇప్పుడూ వాడికి డబ్బు కావాలట. ఆస్తి పంపకం చేసేస్తే వాడితో వెళ్ళిపోతుండంట. మాకిద్దరు పిల్లలు. వాళ్ల కోసమే నా విచారం.
“అయితే ఈ మధ్యనొక అమ్మయితో చూశానతన్ని. ఆవిడేనా?”
“కాదు. వాడి మేనమామ కూతుర్ని పెళ్లి చేసుకున్నాడటీ మధ్య. దాంతో ఇది పిచ్చి పట్టినట్లు ప్రవర్తిస్తోంది. గదిలో పెట్టి తాళం వేసేను. ఎవరో అతను మీకు తెలుసని చెబితే.. వివరాలు తెలుసుకుందామని వచ్చేను. దయచేసి అతన్ని మందలించండి. నా సంసారాన్ని కాపాడండి.”అన్నాడతడు చేతులు జోడించి.
“ఎప్పుడు జరిగిందితంతా?”
“ఈ మధ్యనే. పోయిన వారం సెలవు పెట్టి వాళ్ల ఊరెళ్లొస్తానని ఈ నిర్వాకం చేసింది.” అన్నాడాయన ఉక్రోషంగా.
కేయూర ఆ జవాబు విని దిగ్భ్రమకి గురయింది.
అంటే .. ఇతను కేరళ వెళ్లడం, లిఖితని కలవడం అంతా అబద్ధమన్నమాట.
ఆ విషయం గ్రహింపుకి రాగానే ఆమె కళ్లెర్రబడ్డాయి.
“రాస్కెల్! వాడిని చూస్తే నాకెప్పుడూ అపనమ్మకమే. ఈ మధ్య నా ఒంటరితనంలో నేను వాన్ని నమ్మక తప్పలేదు. మీరెందుకు ఊరుకున్నారు. పోలీసు రిపోర్టివ్వండి” అంది కోపంగా.
అతను శుష్కంగా నవ్వేడు.
“ఈ దేశంలో పోలీసు స్టేషన్లు నందిని పంది చెయ్యడానికి తప్ప దేనికి పనికొస్తాయి? పైగా నా సంసారం రచ్చకెక్కుతుంది. అందుకే అతను మీకు భయపడతాడేమో మందలించి మా మధ్యకి రావొద్దని చెప్పమని అడగడానికొచ్చాను” అన్నాడు కుటుంబరావు ప్రాధేయపూర్వకంగా.
కేయూరవల్లికి ఏం జవాబు చెప్పాలో తోచలేదు. అతను తననే మోసగిస్తున్నాడని చెప్పలేకపోయింది.
కుటుంబరావు లేచి నిలబడి చేటులు జోడించి “వస్తానమ్మా. మీకు శ్రమ ఇస్తున్నందుకు క్షమించండీ” అన్నాడు.
కేయూర నీరసంగా తల పంకించి నమస్కారం పెట్టిందతనికి
కుటుంబరావు బయటకొచ్చి స్కూటర్ స్టార్టు చేసుకొని ఆ వీధి మలుపు తిరుగుతుండగా వెంకట్ అతన్ని గమనించి పక్కకి తప్పుకొన్న విషయం కుటుంబరావు గమనించలేదు.
వెంకట్ మెదడులో చకచకా ఆలోచనల రీళ్ళు తిరిగిపోయేయి.
నిస్సందేహంగా అతను కేయూరవల్లిని కలిసి వెళ్తున్నాడు. అంటే… తన గుట్టు ఆవిడకి తెలిసిపోయుంటుంది. ఇప్పుడు తనెళ్తే ఆవిడ తనని చంపినంత పని చేస్తుంది. అనుకొని వెంకట్ గబగబా భీమిలీ రోడ్డులోని ఓంకారస్వామి దగ్గరకి బయల్దేరేడు.
*****
చోటానికరాలోని భగవతి గుడి ప్రాంగణంలో బాగా దిగువగా ఉన్న కోనేటిలో కార్తికేయన్ మొలలోతు నీళ్ళలో నిలబడి ఉన్నాడు.
లిఖిత, కాణ్హా కొంచెం ఎగువలో నిలబడి అక్కడ జరుగుతున్న తతంగాన్ని కొంత భయంగానూ, మరి కొంత ఆసక్తిగానూ గమనిస్తున్నారు.
కోనేరంతా పసుపు రంగులో ఉంది. పసుపు బట్టలతో చేతబడి చేయబడిన వ్యక్తులు దిగడం వలన కోనేరంతా పసుపు రంగుకు మారింది.
ఆ ఆలయపూజారి పసుపు, కొబ్బరినూనె కలిపిన ముద్దని కార్తికేయన్ శరీరమంతా మర్ధించేడు శిరస్సుతో సహా. కొబ్బరాకుల దోనెతో కార్తికేయన్ తలపై నీరు గుమ్మరిస్తూ మలయాళంలో మంత్రాన్ని ఉచ్చరిస్తూ దాదాపు ఒక గంట ఆ తతంగాన్ని సాగించేడు.
ఆ తర్వాత బయటకి తీసుకొచ్చి చందనం పూత చేసి ముందు భాగంలో ఉన్న కోవెలలో కూర్చోబెట్టేరు. లిఖిత, కాణ్హా కూడా అక్కడ దగ్గర్లో కూర్చున్నారు. ఆలయమంతా తైల దీపాలతో దేదీప్యమానంగా వెలుగుతోంది. గర్భగుడికి దగ్గరగా ఇరువైపులా ఉన్న రెండు స్తంభాల్ని చూపించేడు కాణ్హా లిఖితకి.
ఆ స్తంభాల నిండా సూది మోపేంత ఖాళీ లేకుండా మేకులు దిగబడి ఉన్నాయి.
“ఏంటవి?” అనడిగింది లిఖిత ఆశ్చర్యపడుతూ.
“ఇక్కడున్న మేకుల సంఖ్యనుబట్టి అంతమందికి ఇక్కడ చేతబడి తీసేరని అర్ధం”
అతని జవాబు విని సంశయంగా చూసింది లిఖిత.
“నిజంగా చేతబడులున్నాయంటావా?” అనడిగింది లిఖిత.
“అక్కడ కూర్చున్నవాళ్ళని చూడు”
లిఖిత గర్భగుడికి ఇరువైపులా ఉన్న మండపాల్లో కూర్చుని ఉన్న వ్యక్తుల వైపు చూసింది.
అక్కడ చాలా మంది స్త్రీ పురుషులు చందనపు పూతలతో కూర్చుని ఉన్నారు. ఎవరూ ఈ లోకంతో సంబంధం లేనట్లుగా కళ్లు మూసుకుని పూనకం వచ్చినట్లుగా వూగుతున్నారు. కొందరు గజగజా వణుకుతున్నారు.
ఒక పక్క భక్తులకి ఆలయంలో దైవ దర్శనం జరుగుతున్నా వాళ్లు మాత్రం ఈ ప్రపంచంతో సంబంధం లేనట్లుగా కూర్చుని ఉన్నారు. కార్తికేయన్ చిన్న టవల్ కట్టుకుని వాళ్లలో ఒకడుగా కూర్చుని ఉండటం లిఖితకి ఎనలేని బాధని కల్గించింది.
ఒక గొప్ప సైంటిస్టుకి ఆ గతి పట్టడమేంటి? నిజంగా చేతబడులంటూ ఉన్నాయా?
వెంటనే కొచ్చిన్‌లో భగవతి కోవెల పూజారి కుట్టికారన్ చెప్పిన మాటలు గుర్తొచ్చేయి.
మనసు బలహీనమైనప్పుడు మానసిక రుగ్మతలు అందులోకి తేలిగ్గా జొరబడతాయి. తన తండ్రి ఎన్నో సంవత్సరాలు ప్రయొగశాలలో చేసిన శ్రమ వృధా అయిందని కృంగిపోయేడు. ఇక తనేం చేయలేనన్న భావనతో తనలో ఉన్న శక్తిని తనే మరచిపోయేడు. ఫెయిల్యూర్ అతన్ని తీవ్ర సంక్షోభానికి గురి చేసింది. ఆ బాధే అతన్నిలా కొందరి క్షుద్రోపాసకుల వశం చేసింది.
లిఖిత అక్కడి పూజారులు చేస్తున్న తతంగాన్ని గమనించింది. వాళ్లు ఇప్పుడు తన తండ్రి తలలో, శరీరంలో నరాల్ని చల్లబరిచే వైద్యాలు, రకరకాల ఆయుర్వేద మూలికలతో చేస్తూ మరో పక్క క్షుద్ర చేతబడులు తీస్తున్నట్లు భ్రమ కల్పిస్తున్నారు.
లేకపోతే మూలికల తైలాన్ని శరీరం తలకి మర్దించాల్సిన అవసరమేముంది?
ఎన్నాళ్లకి తన తండ్రి మామూలు మనిషి అవుతాడో! తననెప్పుడు గుర్తిస్తాడో. దిగులుగా ఆలోచిస్తూ కూర్చుంది లిఖిత.
*****
“డబ్బు తెచ్చేవా?” లోనికి ప్రవేశించిన వెంకట్‌ని ప్రశ్నించేడు ఓంకారస్వామి.
“ఏం డబ్బు నా పిండాకూడు. ఆ ఈశ్వరి మొగుడు లిఖిత తల్లి దగ్గరకెళ్లి నా సంగతంతా చేప్పేసేడు. ఆవిడిప్పుడేం చేస్తుందోనని వణుకుతూ పరిగెత్తుకొచ్చేనిక్కడికి” అన్నాడు వెంకట్.
“ఆ ఒంటరి ఆడదేం చేస్తుంది?” అనడిగేడు ఓంకారస్వామి హేళనగా.
“అంతలా తీసిపారేయకండి. మొగుణ్ణొదిలేసి ఇరవై సంవత్సరాలు ఫాక్టరీ సొంతంగా నడుపుతూ మహారాణిలా బతికింది. ఏదో కూతురు దూరమైందని డీలాపడింది కానీ.. లేకపోతేనా?”
“ఏం చేస్తుందంటావు?”
“ఏమో నేనేం చెప్పగలను. ఇదంతా ఆ ఈశ్వరి వల్లనే వచ్చింది. అది నేనే దాని భర్తనని రంకెలేసి వీధిన పడటం వల్లనే ఈ ముప్పొచ్చింది. అది సీక్రెట్‌గా ఆస్తి తెస్తుందని ఆశపడ్డాను గానీ. ఇలా రచ్చకెక్కి పిచ్చి పట్టిస్తుందనుకోలేదు.”
ఓంకారస్వామి వెంకట్ భయాన్ని హేళనగా తీసుకున్నాడు.
“నువ్వూరికే తాడుని చూసి పామనుకుంటున్నావు. ఆ కేయూరని ఇంట్లోనే బంధించిరా. భయమేం లేదు. అదేం చేస్తుంది!” అన్నాడు.
వెంకట్ సంశయంగా చూసి “ఇంకా గొడవవుతుందేమో!” అన్నాడు.
“సింగినాదమవుతుంది. ప్రస్తుతానికాపని చేసి రా. తర్వాత ఆలోచిద్దాం.” అన్నాడు.
వెంకట్‌కి ఆ ఉపాయం నచ్చింది. వెంటనే దాన్ని అమల్లో పెట్టడానికి తిరుగుమొహం పట్టేడు.

ఇంకా వుంది.

రచన: అంగులూరి అంజనీదేవి

ఏది ఏమైనా తన బొమ్మల్ని అభిమానిస్తుంది కాబట్టి తన అభిమానురాలే… అభిమానం ఓవరం! కానీ అభిమానులతో మాట్లాడేంత ఉల్లాసంగా తను లేడు. అనుకుంటూ వెంటనే ఆ మొబైల్‌ని పక్కన పెట్టాడు.
కానీ ఆ మెసేజ్‌లు మాత్రం అతని గతం తాలుకు భావరేఖల్ని కదిలించి ‘మా సంగతేంటి? నీ బొమ్మల్లో మమ్మల్నెప్పుడు ఒలికిస్తావు.’ అన్నట్లు తొందర చేస్తున్నాయి.
పైకి కన్పించేది ఒకటి… అంతర్లీనంగా దోబూచులాడేది ఒకటి… అంతర్లీనంగా వున్నదాన్ని అవసరాన్ని బట్టి అణగదొక్కాలని చాలా రోజులనుండి ప్రాక్టీస్‌ చేసుకుంటూ వచ్చాడు ద్రోణ. దానివల్ల గెలిచానా? ఓడానా? అన్నది ముఖ్యం కానట్లు తప్పుకు తిరుగుతుంటే ఇప్పుడీ మెసేజ్‌లు అతని గుండెను గుప్పెట్లో పట్టుకున్నట్లు బిగిస్తున్నాయి.
బిగించటమే కాదు – స్తబ్దుగా వున్న అతని భావోద్వేగాలను కదిలించి కొత్త, కొత్త భావాలను, అందాలను, ఆనందాలను గుర్తుకొచ్చేలా చేస్తున్నాయి.
గుర్తురావటమేకాదు – రెండు చిగురాకులు ఒకదాన్ని ఒకటి ఆలవోకగా సృశిస్తున్నట్లు… ఆ ఆకులకొనల వేలాడే మంచుబిందువులు పలకరింపుగా నవ్వుతున్నట్లు… పచ్చని గడ్డిపోసలు వెన్ను విరుచుకొని ఆకాశాన్ని చూసి ‘హాయ్‌!’ అన్నట్లు … నీలిమేఘాలు సెలయేటి నీటితో ఆగి, ఆగి మాట్లాడుతున్నట్లు… కనబడకుండా విన్పించే నిశ్శబ్ద కవిత్వంలా అతని వెంటబడ్తున్నాయి.
అసలీ చైత్రిక ఎవరు? ఎవరైతేనేమి! తెలుసుకోవలసిన అవసరం తనకి లేదు అని ద్రోణ అనుకుంటుండగా… అతని మొబైల్‌ రింగయింది.
మొండి ధైర్యంతో చైత్రిక చేసిన ఫోన్‌ కాల్‌ అది.
వెంటనే బటన్‌ నొక్కి ‘హాలో’ అన్నాడు ద్రోణ.
చైత్రిక గుండె దడ దడ కొట్టుకుంటుండగా… ”నేను చైత్రికను…”అంది.
అతను ముఖం చిట్లించి,… ”చైత్రికంటే? నా సెల్‌కి మెసేజ్‌లు పంపుతున్నది మీరేనా?” అన్నాడు.
ఆమె గొంతు తడారిపోతోంది. మంచినీళ్లు దొరికితే బావుండన్నట్లు అటు, ఇటు చూస్తూ, ”అవునండి!” అంది.
”ఒకి అడుగుతాను. ఏమీ అనుకోరుగా?” అన్నాడు
”అనుకోను అడగండి!” అంది యాంగ్జయిటీగా.
”మీరెవరినైనా ప్రేమించారా? మీ మెసేజ్‌లను బట్టి చూస్తే మీ పోకడ అలా అన్పించింది నాకు… కరేక్టెనా?”అన్నాడు.
”మిమ్మల్ని ప్రేమించాను…” అంది ఈ విషయంలో శృతిక పూర్తి స్వేచ్ఛ ఇచ్చింది కాబట్టి ఏం మాట్లాడాలనుకుందో అదే మాట్లాడింది.
నవ్వాడు ద్రోణ… ఆ నవ్వు ”మీ ప్రపోజల్‌కి నేను రెడీ”అన్నట్లుగా లేదు. ఆ నవ్వు ఆపి..
”నేను ఫోన్‌ పెట్టేస్తున్నానండీ! నాకు పనుంది” అన్నాడు
షాక్‌ తిన్నది చైత్రిక.
ఇన్ని మెసేజ్‌లు పంపినా, ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పినా ఏమాత్రం చలించని ద్రోణ ఆకాశంలో సగంలా అన్పించి..
”ఏం పని?” అంది వెంటనే చైత్రిక.
”నిద్రపోయే పని!” అన్నాడు.
”ఓ… ఆపనా! నేనింకా బొమ్మ గీస్తారేమో అనుకున్నా…”
”నేనిప్పుడు బొమ్మలు గియ్యట్లేదండీ!”
”ఏం ! ఎందుకని?”
”మీకు చెప్పాల్సిన అవసరం నాకులేదు”
”ప్రేమిస్తున్నాను కాబట్టి మీరు నాకు చెప్పాలి..”
”అన్ని నిర్ణయాలు మీ అంతట మీరే తీసుకునేటట్లున్నారుగా! ప్రేమించడమంటే ముందు నాలుగు మేసేజ్‌లు పంపటం.. ఆ తర్వాత ఫోన్లో మాట్లాడటం.. ఇదేనా?” అన్నాడు ద్రోణ.
”మరింకేంటి? అంది చైత్రిక.
”అది నేనిప్పుడు చెప్పాలా? ప్రేమతప్ప మరో పనిలేదా మీకు?”
”ఉన్న పనులన్నీ చేస్తామా? నాకింకా ఏజ్‌బార్‌ కాలేదు కాబట్టి ప్రేమించే పనిలో వున్నాను. అయినా ఈ వయసులో ఇంతకు మించిన పనులు కూడా ఏంలేవు…”
”చదువుకోవచ్చు. కెరీర్‌ని డెవలప్‌ చేసుకోవచ్చు. పెళ్లిచేసుకొని భర్తతో ఉండొచ్చు. ఇవన్నీ వదిలేసి నావెంట పడ్డారేంటి?” అన్నాడు గట్టిగా కోప్పడుతూ.
ఆమె దానికి ఏమాత్రం చలించకుండా ”మీరు నన్ను ప్రేమించకపోతే టి.వి. 9 కి చెబుతా!” అంది.
అతని కోపం తారాస్థాయికి చేరింది. టి.వి.9కి చెబితే మిమ్మల్ని ప్రేమిస్తానా? మీ మీద ప్రేమ పుడ్తుందా? జోగ్గాలేదు? మీరు ఫోన్‌ పెట్టెయ్యండి! నాకు విసుగ్గా వుంది” అంటూ ఫోన్‌ క్‌ చేశాడు ద్రోణ.
తలపట్టుక్కూర్చుంది చైత్రిక.
*****
ద్రోణ తండ్రి సూర్యప్రసాద్‌ కొడుకు దగ్గర కూర్చుని…
”ద్రోణా! ప్రతి గొర్రెల గుంపులో ఓ నల్లగొర్రె వుంటుందన్నట్లు మనుషుల్లో కూడా మిగతావారి కన్నా డిఫరెంట్ గా ప్రవర్తించేవాళ్లు ఒకరిద్దరు వుంటూనే వుంటారు.. శృతికది డిఫరెంట్ మెంటాలిటీ. తను అనుకున్నట్లే వుండాలనుకుంటుంది. నువ్వు కూడా అర్థం చేసుకోవాలి. నువ్వెళ్లి ఒకసారి పిలిస్తే రావాలనుకుంటుందేమో.. ఆడపిల్లలకి అభిమానం వుంటుందిరా!” అన్నాడు.
”నేను మనశ్శాంతిగా వుండటం మీకిష్టం లేదా నాన్నా…?” అన్నాడు ద్రోణ.
”ఇదా మనశ్శాంతి ద్రోణా! మనశ్శాంతిగా వుందని సెలయేటి ఒడ్డున ఎంతసేపు కూర్చోగలవు? కాపురం అన్నాక అనేక సమస్యల అడవుల్ని దాటి… కష్టాల సముద్రాలను ఈదాలి…అప్పుడే నువ్వు గెలుపు అనే విజయానందాన్ని చవిచూస్తావు…” అన్నాడు.
”శృతిక నన్నో క్యారెక్టర్‌ లేని వెదవను చూసినట్లు చూస్తోంది. నాకా గెలుపు అవసరంలేదు. ఇంకా విషయాన్ని వదిలెయ్యండి నాన్నా…!” అన్నాడు ద్రోణ స్థిరమైన నిర్ణయాన్ని తీసుకున్నవాడిలా…
ఒక్కక్షణం ఆగి ”యాడ్‌ ఏజన్సీ వాళ్లు వచ్చి వెళ్లారు ద్రోణా! బొమ్మ వెయ్యమన్నారట కదా! మళ్లీ కలుస్తామన్నారు.” అన్నాడు సూర్యప్రసాద్‌.
”నేను వెయ్యనని అప్పుడే చెప్పాను నాన్నా.!ఇంకో ఆర్టిస్ట్‌ను చూసు కుంటారులే… ఇప్పుడా విషయం ఎందుకు?” అన్నాడు నిర్లిప్తంగా
”అవకాశాలు ఆర్టిస్ట్‌లకి వరాలు ద్రోణా! వాటినెప్పుడు దూరం చేసుకోకూడదు” అన్నాడు
”నేను దేన్నీ దూరం చేసుకోలేదు నాన్నా…! వాటంతటవే దూరమైపోతున్నాయి. నేనేం చెయ్యను చెప్పు!” అన్నాడు ద్రోణ.
”ఏదైనా మనమే చెయ్యగలం ద్రోణా! ఎలా సంపాయించుకుంటామో అలా పోగొట్టుకుంటాం… ఎలా పోగొట్టుకుంటామో అలా సంపాయించుకోవాలి … ఏది పోగొట్టుకున్నా ఆత్మస్థయిర్యాన్ని పోగొట్టుకోకూడదు నిరాశవల్ల ఏదీ రాదు..” అన్నాడు
అప్పటికే ద్రోణ సెల్‌ చాలాసార్లు రింగవుతుంటే కట్ చేస్తున్నాడు ద్రోణ.
అది గమనించి ”కాలొస్తున్నట్లుంది మాట్లాడు” అంటూ అక్కడనుండి లేచి బయటకెళ్లాడు సూర్యప్రసాద్‌
*****
అది చైత్రిక కాల్‌.
తన జీవితంలోకి ఈ చైత్రిక ప్రవేశం ఏమిటో అర్థం కావటంలేదు ద్రోణకి.
మాట్లాడతామన్నా వినేవాళ్లు లేని, వింటామన్నా మాట్లాడే వాళ్లులేని ఈ స్పీడ్‌ యుగంలో చైత్రిక తనతో మాట్లాడానికి ఎందుకు ఇంతగా ఇంట్రస్ట్‌ చూపుతుంది? ఆమెతో మాట్లాడేవాళ్లు లేకనా? లేక తన బొమ్మల పట్ల అభిమానమా? లేక నిజంగానే తనని ప్రేమిస్తుందా? అని మనసులో అనుకుంటూ
”హలో ! ద్రోణను మాట్లాడుతున్నా! చెప్పండి!” అన్నాడు చైత్రిక కాల్‌ లిఫ్ట్‌ చేసిద్రోణ.
”మీరు నా కాల్‌ కట్ చేస్తుంటే అక్కడ మీకేమైందోనని ఇక్కడ నాకు ఒకటే కంగారు. అసలేమైంది ద్రోణగారు మీకు..? అంది చైత్రిక తన గుండెలోని బాధను గొంతులోకి తెచ్చుకుంటూ…
”నాకేం కాలేదండీ! మీకేమైనా అయితే మాత్రం నా బాధ్యతేంలేదు. ఎందుకంటే అసలే ఈమధ్యన టి.వి.9 లాంటి ఛానల్స్‌ అందరికి అందుబాటులోకి వస్తున్నాయి. అసలే నాబాధల్లో నేనున్నా… ఇంకో బాధను నేను యాక్సెప్ట్‌ చెయ్యలేను…” అన్నాడు
”నేను మిమ్మల్ని బాధపెట్టే మనిషిలా అన్పిస్తున్నానా? నన్ను మీరు సరిగ్గా అర్థం చేసుకోవటంలేదు.” అంది.
”అర్థం చేసుకొని ఏం చేయాలో చెప్పండి?” అన్నాడు.
”అదేంటండీ! అలా అంటారు? అర్థం చేసుకోవటంలోనే కదా అంతరార్ధం వుండేది. అదే లేకుంటే ఇంకేముంది? బూడిద తప్ప…!” అంది చైత్రిక.
కాలిపోయిన తన బొమ్మలు గుర్తొచ్చి ”నాకు బూడిదను గుర్తుచెయ్యకుండా మీరు ఫోన్‌ పెట్టెయ్యండి! ఏదో ప్రపంచం చూసినవాడ్ని కాబట్టి… మాట్లాడకపోతే బాధపడ్తారని మాట్లాడుతున్నాను. ఇంకెప్పుడు నాకు ఫోన్‌ చెయ్యకండి!” అన్నాడు ద్రోణ సీరియస్‌గా
”నాకేమో మాట్లాడాలనిపిస్తుంది. కాంటాక్ట్‌లో వుండాలనిపిస్తుంది. మీరేమో ఫోన్‌ చెయ్యొద్దంటారు. ఇదేనా నామీద మీకుండే ప్రేమ?” అంది.
”మీ మీద నాకు ప్రేమేంటి? అసలేం మాట్లాడుతున్నారు? నేను చెప్పానా మీమీద నాకు ప్రేమవుందని? ” అన్నాడు.
”నేను చాలా అందంగా వుంటాను తెలుసా?” అంది.
”అయితే మాత్రం ప్రేమ పుడ్తుందా?” అన్నాడు ద్రోణ.
”మరెలా పుడ్తుంది?” అంది చైత్రిక
”అది అనుభవిస్తే తెలుస్తుంది చైత్రికా! ఇలా చెబితే ఆర్టిఫీషియల్‌గా వుంటుంది” అన్నాడు చాలా నెమ్మదిగా
”ఆ అనుభవాన్ని నాక్కూడా అందివ్వొచ్చుగా! ఏం చేతకాదా?” అంది రెచ్చగొడ్తున్నట్లు…
అదిరిపడ్డాడు ద్రోణ.
ఒక్కక్షణం ఆలోచించాడు
ఈ అమ్మాయి తనవెంటబడటం ఆగిపోవాలంటే ‘తనేంటో’ చెప్పాలను కున్నాడు.
”మీరేదో అందుకుంటారని అందివ్వానికి అదేమైనా వస్తువా చైత్రికా! ప్రేమ…ప్రేమనేది భూమిని చీల్చుకుంటూ మొలకెత్తే మొక్కలా మనసును పెకలించుకొని బయటకి రావాలి. అది కూడా ఒకసారే పుడుతుంది. ఒకసారి ముగిశాక మళ్లీ దానికి పునరపి జననం వుండదు” అన్నాడు
”అదేంటండీ! కొత్తగా మాట్లాడుతున్నారు? నాకు తెలిసిన అమ్మాయిల్లో కొంతమంది ఒక్కొక్కళ్లు ఎన్ని సార్లో ప్రేమిస్తున్నారు. ఎన్నెన్ని గిఫ్ట్‌లో ఇచ్చి పుచ్చుకుంటున్నారు..” అంటూ ఇంకా ఏదో అనబోయింది.
ద్రోణ వెంటనే రెండు చేతులు జోడించి… అయినా జోడించిన తన చేతులు ఫోన్లో కన్పించవని…
”మీకు ఏ టైప్‌లో నమస్కారం పెట్టమంటే ఆ టైప్‌లో పెడతాను. నన్ను వదిలెయ్యండి చైత్రికా! మీకు నాకు చాలా దూరం…” అన్నాడు.
”దగ్గరయ్యే చాన్సేలేదా?
జాలిగా అన్పించి ”మీకు నా గురించి తెలిస్తే మీరిలా మాట్లాడరు” అన్నాడు.
”తెలిస్తే కదా! మాట్లాడకుండా వుండటానికి?” అంది.
”నేనొక అమ్మాయిని ప్రేమించాను. ఇక నాతో మాట్లాడకండి!” అన్నాడు.
”అమ్మాయిల్ని ప్రేమించిన అబ్బాయిలతో వేరే అమ్మాయిలు మాట్లాడకూడదన్న రూలేమైనా వుందా?” అంది.
”రూల్‌ లేదు. ఏంలేదు. మాట్లాడండి! వింను. ఇలాంటి ఫోన్‌ బిల్లులు కట్టటానికి మీలాంటివాళ్ల బాబులు ఎన్ని ఓవర్‌టైంలు వర్క్‌ చేయ్యాలో ఏమో?” అన్నాడు.
”డౌట్లు మీకే కాదు. నాక్కూడా వస్తున్నాయి. ఒక ఆర్టిస్ట్‌ అయివుండి ”ప్రేమించడం” తప్పుకాదా?” అంది
”మీ తప్పు మీకు తెలియట్లేదా?” అన్నాడు వెంటనే
”నా విషయం వదిలెయ్యండి? గతంలో మీరొక అమ్మాయిని ప్రేమించినట్లు మీ భార్యకి తెలిస్తే మీరేమవుతారు? ముందు నాప్రశ్నకి జవాబు చెప్పండి?” అంది.
”ఇది నా భార్యకి తెలియాలని చెప్పలేదు. మీకు తెలిస్తే నావెంట పడకుండా వుంటారని… తెలిసిందా?” అన్నాడు
”అంత గొప్పదా మీ ప్రేమ?” అంది. అలా అంటున్నప్పుడు ఆమె గొంతు కాస్త వణికింది.
”ప్రేమ అనేది అందరి విషయంలో ఒకలా వుండదు చైత్రికా! అది అనుభూతి చెందేవాళ్లను బట్టి, స్పందించే స్థాయిని బట్టి వుంటుంది” అన్నాడు ద్రోణ.
ఆమె మాట్లాడలేదు
అతనికి ఆమెతో మాట్లాడాలని వుంది. మాట్లాడుతున్న కొద్ది మొదట్లో వున్న విసుగులేకుండా పోయింది. ఏదో రిలీఫ్‌ అన్పిస్తోంది.
”ఆగిపోయారేం? మాట్లాడండి చైత్రికా?” అన్నాడు ఆమె మౌనాన్ని గమనించి…
”నేనిప్పుడు మాట్లాడే స్థితిలో లేనండీ! మీరు ప్రేమించిన ఆ అమ్మాయి ఇప్పుడు మీకు కన్పిస్తే మీరెలా రియాక్ట్‌ అవుతారో నన్న సస్పెన్స్‌లో వున్నాను” అంది.
”సస్పెన్స్‌ మెయిన్‌టెయిన్‌ చేస్తే నువ్వు వెయిట్ చెయ్యానికి ఇది నవల కాదు. జీవితం…!” అన్నాడు.
”జీవితంలో లవ్‌కి ఇంత పర్‌ఫెక్షన్‌ వుంటుందా?” అంది
”పర్‌ఫెక్షన్‌ అంటే యుమీన్‌ గాఢత, స్వచ్ఛత. అదేనా? అది వుండబట్టే ఆ ఇన్సిపిరేషన్‌తో నేను ఎన్నో బొమ్మలు సృష్టించగలిగాను. నా ప్రేమే నా ఆర్ట్‌కి పునాదిరాయిలా మారి నన్ను మోటివేట్ చేసింది”. అన్నాడు.
”ఆమె ఎక్కడుందో ఇప్పుడు తెలుసా మీకు.”? అంది. యాంగ్జయిటీని ఆపుకోలేక పోతోంది చైత్రిక.
” నా తలపుల్లో వుంది. ఆమె తలపులు నా మనసులో ఓ తరంగిణిలా ప్రవహిస్తుంటే ఎన్ని రోజులు గడిచినా ఆమెకోసం నా మనసులో ఇంకా కాస్తస్థలం మిగిలే వుంటుందనిపిస్తోంది. మనిషి దూరంగా వున్నా ఆ మనిషి ఇచ్చే స్ఫూర్తి ఎంత మహత్తరంగా వుంటుందో నేను అనుభవించాను” అన్నాడు
అతని మాటలు వింటుంటే – అతని భావాల ముందు తనో గడ్డి పరక అనుకొంది చైత్రిక.
”అందుకే చెబుతున్నా చైత్రికా! ప్రేమా, ప్రేమా అంటూ నాకు ఫోన్లు చెయ్యొద్దు…” అన్నాడు.
”ప్రేమ వద్దు… పెళ్లి చేసుకోండి!” అంది
”నాకు పెళ్లి అయింది.”
”అయినా ఆమె మీ దగ్గరలేదుగా..!”
”వస్తుంది… భార్యా, భర్త అన్నాక చిన్న, చిన్న గొడవలు లేకుండా వుండవుగా…” అన్నాడు
”మీ గొడవలు అలాంటివి కావట… విడాకులదాకా వచ్చేలా వున్నాయట… బయట టాక్‌… అలాంటిదేమైనా జరిగితే నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటారుగా…!”
”భార్య స్థానాన్ని శృతికకు తప్ప ఇంకెవరికి ఇవ్వను.”
”మరి నాకేమిస్తారు?”
”చూడు చైత్రికా! మన బంధం ఒక బిందువు. అది విస్తరించదు. అదృశ్యం కాదు. కావాలంటే ఓ స్నేహితురాలిగా వుండు. నాక్కూడా నిన్ను వదులుకోవాలని లేదు. నువ్వు మంచి వ్యక్తివి..” అన్నాడు.
అతని మాటల్లో చనువు వుంది. అభిమానం వుంది అంతేకాదు ఎంతోకాలంగా నువ్వు నా నేస్తానివి… అప్పుడెప్పుడో తప్పిపోయి ఇప్పుడు దొరికావు అన్న ఆత్మీయతతో కూడిన లాలింపు వుంది. అతని గొంతులోని తడికి కదిలి…
”నాకెందుకో ఏడుపొస్తుంది ద్రోణా!” అంది.
”గట్టిగా ఏడ్చేస్తే ఆ పని కూడా అయిపోతోందిగా చైత్రికా!” అన్నాడు.
”మీ పెళ్లికి ముందు మీ ప్రేయసిని కూడా ఇలాగే ఏడవమన్నారా?” అంది ఉడుక్కుంటూ…
”మీకో విషయం చెప్పనా? నేను ప్రేమించినట్లు నా ప్రేయసికి తెలియదు. మేమిద్దరం ఎప్పుడూ ప్రేమ గురించి మాట్లాడుకోలేదు.”
షాక్‌లో మాట రాలేదు చైత్రికకి…
నెమ్మదిగా తేరుకొని ”బహుశా మీది ఆకర్షణేమో ద్రోణా!” అంది. ”కావొచ్చు. కానీ మరణించే వరకు ఆకర్షణలో వుండటమే ప్రేమ… నా ప్రేయసి ఆకర్షణ చెక్కు చెదిరేది కాదు. మరణించేవరకు ఆ ఆకర్షణలోనే వుండి పోతాను నేను…” అన్నాడు.
మళ్లీ షాక్‌ తిన్నది చైత్రిక…
*****
ఆ రోజు ఆముక్తకి తోడుగా వెళ్లిన నిశిత మణిచందన్‌ రాకపోవటంతో అక్కడే వుంది.
”మనం ఈ పెళ్లి అయ్యాక – ఇంటికెళ్తూ దారిలో ఆగి, నిశితను తీసికెళ్దాం వేదా! బహుశా ఇవాళ మణిచందన్‌గారు రావొచ్చు. నిన్ననే ఫోన్‌ చేసినట్లు చెప్పారు ఆముక్త!” అన్నాడు శ్యాంవర్దన్‌.
అలాగే అన్నట్లు తలవూపి ”మనం వచ్చేముందు అత్తయ్యగారికి ఒంట్లో బావుండలేదండి! ఎలా వుంటుందో ఏమో!” అంది బాధగా సంవేద.
”తగ్గిపోతుందిలే… నువ్వేం టెన్షన్‌ పెట్టుకోకు.” అంటూ పెళ్లిలో ఎవరో పిలిస్తే వెళ్లాడు శ్యాంవర్ధన్‌.
కొడుకు, కోడలు పెళ్లికి వెళ్లకముందు నుండే – కడుపులో తిప్పినట్లు, కళ్లు తిరిగినట్లు, అదోరకమైన ఇబ్బందితో అవస్థ పడ్తోంది దేవికారాణి. ఆ బాదను పైకి చెప్పుకోవాలని వున్నా ఇంట్లో తను బద్దశత్రువులా భావిస్తున్న భర్త తప్ప ఇంకెవరూ లేకపోవటంతో మౌనంగా భరిస్తోంది.
బయటకొస్తే ఆయన ముఖం చూడాల్సి వస్తుందని, లోపల ఊపిరాడనట్లు అన్పిస్తున్నా, ఓర్చుకుంటూ అలాగే తన గదిలో కూర్చుంది.
కడుపులో నలిపినట్లవుతోంది…
వాంతి వచ్చినట్లయి గదిలోంచి బయటకొచ్చింది…
బయటకొచ్చాక నాలుగడుగులు కూడా వెయ్యలేక వాష్‌బేసిన్‌ దగ్గరకి వెళ్లకముందే వాంతి చేసుకొంది. నిలబడే శక్తి లేని దానిలా చెవుల్ని చేతులతో మూసుకుంటూ కింద కూర్చుంది.
గంగాధరం కంగారుగా చూస్తూ, ఒక్కఅడుగులో ఆమెను చేరుకోబోయాడు.
…దగ్గరకొస్తున్న భర్తను చూడగానే అసహ్యంగా ముఖం పెట్టింది శక్తిని కూడదీసుకొని లేవబోతూ ‘నా దగ్గరకి రావొద్దు’ అన్నట్లు చేత్తో సైగ చేసింది… మళ్లీ కళ్లు తిరిగి కిందపడింది.
ఆమె నిరసన భావం అర్థమైంది గంగాధరానికి… కానీ ఆ స్థితిలో ఆమెను చూస్తుంటే జాలిగావుంది.
వాంతి చేసుకున్నచోట వాసనగా వుంది. ఆమె దాని పక్కనే ఆయాసపడ్తూ చూస్తోంది.
”ఎలా వుంది దేవీ?” అన్నాడు. ఆత్రంగా ఆమెనే చూస్తూ…
ఎందుకూ పనికిరాని వ్యక్తిని చూసినట్లు చూసిందే కాని మాట్లాడలేదు
”డాక్టర్‌ దగ్గరకి వెళ్దామా?” అన్నాడు ఆమెనుండి సమాధానం లేదు.
ఆమెకు ఒళ్లంతా చెమటపోస్తోంది.
నేలమీద ఈగలు వాలుతుంటే గంగాధరం బక్కెటతో నీళ్లు తెచ్చి, పినాయల్‌ వేసి బట్ట పెట్టి తుడిచాడు.
అక్కడేం జరుగుతుందో గ్రహించిందామె. ఆందోళనగా తనవైపే చూస్తున్న భర్తను చూసింది. నెమ్మదిగా లేచి తన గదిలోకి వెళ్లి పడుకొంది.
ఆమెకింకా వామిటింగ్‌ సెన్సేషన్‌ తగ్గలేదు.
”ఆటో పిలుస్తాను. హాస్పిటల్‌కి వెళ్దామా?” అన్నాడు గంగాధరం… గది బయటే నిలబడి.
ఆమె మాట్లాడలేదు. ఆమెకేదో బాధగా వుంది.
‘నేనిక్కడే వుంటాను అవసరమైతే పిలువు.” అంటూ ఆమె గది బయటనే ఓ కుర్చీవేసుకొని కూర్చున్నాడు.
దేవికారాణి కళ్లలో ఆమెకు తెలియకుండానే కన్నీళ్లు ఉబుకుతున్నాయి. వాటిని ఆపుకోవాలని కాని, తుడుచుకోవాలని కాని ఆమెకు అన్పించలేదు.
భర్తకి ఒక చేయి లేకపోయినా, ఇంకో చేత్తో నీళ్లు తెచ్చి వాంతి చేసుకున్నది కడుగుతుంటే – ముఖ్యంగా ఆయన ముఖంలో ఎలాటి విసుగు లేకపోవటం చూసి, కదిలిపోయింది. ”నీ కోసం నేనున్నాను. భయపడకు” అన్న ఫీలింగ్‌ని చూసి ‘నిజంగా తనకి కావలసింది ఇదే’ అనుకొంది.
రాత్రి తొమ్మిదిగంటలు అవుతుండగా గంగాధరం వేడి, వేడిపాలు తెచ్చి, గది బయటే నిలబడి…
”ఈ పాలు తాగు దేవీ! కాస్త శక్తి వస్తుంది” అన్నాడు.
దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది దేవికారాణికి.
ఆకలి గురించి అమ్మ ఆలోచిస్తుంది. భర్తలో అమ్మ కన్పించింది.
వెంటనే గ్లాసు అందుకొని పాలు తాగింది.
ఆమె ఏదో మాట్లాడాలనుకునే లోపలే కరెంట్ పోయింది. చీకటంటే భార్యకి ఎంత భయమో గంగాధరానికి తెలుసు. ఆ చీకట్లోనే తడుముకుంటూ వెళ్లి, క్యాండిల్‌ వెలిగించి భార్య చేతికి ఇచ్చాడు. ఆమె గదిలోపల నిలబడే దాన్ని అందుకొని కిటికీ పక్కన పెట్టుకుంది.
పాలు తాగటంతో హాయిగా అన్పించి డోర్‌పెట్టుకొని, వెంటనే నిద్రపోయింది.
గంగాధరం మాత్రం కొడుకు, కోడలు ఎప్పుడొస్తారో అని ఎదురుచూస్తూ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
అంతలో… దేవికారాణి గదిలోంచి పొగలు రావటం చూసి అదిరిపోయాడు గంగాధరం.
అసలే ఆవేశపరురాలు. అతని ఉనికిని భరించలేక తనను తను తగలబెట్టుకుంటుందేమోనని అనుమానపడ్డాడు.
వెంటనే లేచి కికీ దగ్గరకి వెళ్లి లోపలకి తొంగిచూశాడు.
ఆమె అటు తిరిగి పడుకొని వుంది.
ఆయన అనుకున్నదేం జరగలేదక్కడ!
కిటికీ కున్న కర్టన్‌ కొద్ది, కొద్దిగా కాలుతోంది. దానిపక్కనే వెలుగుతున్న క్యాండిల్‌ రెపరెపలాడుతోంది.
కిటికీలోంచి చేయి లోపలకి పెట్టి గడియ తీశాడు.
మంట ఎక్కువై ఆమెను చేరుకునే లోపలే ఆయన లోపలకి ప్రవేశించాడు.
ఆమెను బలంగా కదిలించి లేపాడు. ఆమె ఏదో మాట్లాడబోతుంటే, ‘మాటలకిది సమయం కాదు. నువ్వు చాలా ప్రమాదంలో వున్నావు’ అన్నట్లు ఆమె భుజంకింద చేయివేసి లేపి, మెరుపు వేగంతో బయటకి తీసికెళ్లాడు.
ఆయన తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకుంటుంటే అసలేం జరిగిందో అర్థమై నోటమాట రాలేదామెకు. గదివైపు చూసి వణికి పోతూ, బోరున ఏడ్చింది.
ఓదార్పుగా ఆమె భుజంపై చేయి వేసి నిమిరి, వెంటనే ఆ గదిలోకి వెళ్లి, నీళ్లుచల్లి, మంటల్ని ఆర్పాడు గంగాధరం.
గదినిండా నల్లటి మసితో, గంగాధరం చల్లిన నీళ్లతో తడిసి, అసహ్యంగా అన్పిస్తూ నివాసయోగ్యంగా లేదు.
పొద్దుటినుండి ఒంట్లో బావుండక శరీరం శక్తిహీనమై కదలలేకుండా వుంది. ఎక్కువసేపు కూర్చోలేక పడుకోవాలనిపిస్తోందామెకు.
”లే! దేవి! అలా ఎంతసేపు కూర్చుంటావు? వెళ్లి అబ్బాయి గదిలో పడుకో…” అన్నాడు ఆమెనలా చూడలేక…
మెల్లగా లేచింది దేవికారాణి.
ఆమె కాళ్లు నెమ్మదిగా శ్యాంవర్ధన్‌ గదివైపు వెళ్లలేదు. భర్త బెడ్‌ వైపు వెళ్లాయి. మౌనంగా ఆ బెడ్‌పై పడుకొని కళ్లు మూసుకొంది.
ఆశ్చర్యపోయాడు గంగాధరం.
మనిషి గొప్పతనం పంతాల్లో కాదు మంచితనంలో వుంటుందని భర్త చేతల్లో చూసింది దేవికారాణి. కరుణ చూపించటంలో ఖరీదు లేకపోవచ్చుకాని దానివల్లవచ్చే ఫలితాలు, ఆత్మతృప్తి అద్భుతం అనుకొంది.
ముఖ్యంగా జీవితంలో ఏమాత్రం విలువలేని అతిశయోక్తులకి, ఆడంబరాలకి, అత్యాశకి తలవంచకూడదని గ్రహించింది.
ఏ జ్ఞానమైనా చివరికి ఆత్మజ్ఞానానికి దారితీసినట్లు తన పక్కన భర్తకి కూడా పడుకోటానికి కాస్త చోటిచ్చి నిశ్చింతగా నిద్రపోయింది.
పెళ్లి చూసుకొని, దారిలో ఆముక్త ఇంటికి వెళ్లి నిశితను తీసుకొని వచ్చారు సంవేద, శ్యాంవర్ధన్‌.
ఇంట్లోకి రాగానే షాకింగ్‌గా చూస్తూ ”అత్తయ్యేంటి మామయ్య పక్కన పడుకొంది?” అని పైకే అంటూ అత్తయ్య గది చూసి మళ్లీ షాకయింది. సంవేద.
అలికిడికి నిద్రలేచిన గంగాధరం జరిగింది మొత్తం చెప్పాడు కోడలితో…
”అయ్యో! అత్తయ్యకోసం చెయ్యి కాలుతుందని కూడా పట్టించుకోలేదు మామయ్య!” అంటూ బర్నాల్‌ తెచ్చి గంగాధరం చేయి కాలిన దగ్గర పూస్తూ కన్నీళ్లు పెట్టుకొంది నిశిత… ఇలాంటి బంధాలు ఆధ్యాత్మికం నుండి అలౌకిక స్థితికి చేరుకుంటాయనటానికి ఆ కన్నీళ్లే సాక్షి.
కీడులో మేలన్నట్లు అంతా బాగానే వుంది. అత్తయ్య, మామయ్య కలిసిపోయారు. కానీ రేపినుండి తను ఒక్కటే ఒంటరిగా ఎలా పడుకోవాలి? బావను ఎలా తప్పించుకోవాలి? ఇదే ఆలోచన చేస్తోంది నిశిత…
*****
రెండు రోజులు గడిచాక…
స్కూల్‌ పిల్లలు, ఇంటికెళ్తూ బస్‌కోసం పరిగెత్తుతుంటే బాల్కనీలో నిలబడి తదేకంగా చూస్తోంది నిశిత. చూసి, చూసి….
లోపలకెళ్దామని తిరిగి చూస్తే ఆమె స్టిక్‌ లేదక్కడ. కంగారుపడింది నిశిత. స్టిక్‌ లేకుంటే ఒక్క అడుగు కూడా ముందుకి వెయ్యలేదు.
ఆమెనే చూస్తూ శ్యాంవర్ధన్‌ ఆమె పక్కనే ఓ అడుగు దూరంలో నిలబడివున్నాడు.
షాక్‌ తిన్నట్లు చూసింది నిశిత.
ఇతనెప్పుడు వచ్చాడు!!
”ఇప్పుడే వచ్చాను నిశీ! నువ్వు చూస్తున్న ప్రతిది నాకు చూడాలనిపిస్తుంది. ఆ విషయం నీకు తెలుసు. అందుకే నీతోపాటు నేనూ నిలబడి అటే చూస్తున్నాను…” అన్నాడు.
అతను తనపట్ల ఎంత ఇంట్రెస్ట్‌ చూపుతున్నాడో, ఎంత దాహంగా వున్నాడో ఆమెకి అర్థమవుతోంది.
”నిశీ!” అంటూ లోపలనుండి సంవేద కేకేసింది. ‘అమ్మో!’ అక్కయ్య పిలుస్తోంది. ఎలా వెళ్లాలి? అనుకుంటూ, నడవలేక ఒంటికాలిపై నిలబడింది.
”ఈ యాంగిల్‌లో చూడముచ్చటగా వున్నావు నిశీ! నీ స్టిక్‌ని నేనే దాచాను. కొద్దిసేపు నన్నే నీ స్టిక్‌ని చేసుకొని నడువు.” అన్నాడు ఆమెకి దగ్గరగా జరిగి.
అతని ప్రవర్తన ఆమెకి నరకంగావుంది.
”నా స్టిక్‌ నాకివ్వండి బావా!” అంది. అంతకన్నా ఇంకేం అనలేక.
”నేనివ్వను నన్ను పట్టుకొని నడువు…” అన్నాడు ఇంకా దగ్గరవుతూ.
”ఎలా సాధ్యం బావా?” అంది తనలో తనే నిస్సహాయంగా నలుగుతూ…అతన్ని అక్క తప్ప ఇంకెవరూ పట్టుకోకూడదన్న అభిప్రాయం ఆమె కళ్లలోకి నీళ్లు తెప్పించాయి.
ఆమెనంత దగ్గరగా చూసి మైమరచిపోతూ, చనువుగా ఆమె చేయి పట్టుకొని లాగి…
”ఇదిగో ఇలా పట్టుకో…” అంటూ ఆమె చేయిని తన నడుంచుట్టూ వేసుకున్నాడు. గాలిలేని ట్యూబ్‌లా ఆమె చేయి బిగుసుకోలేదు. వెంటనే అతని చేయి ఆమె నడుం చుట్టుచేరి బిగుసుకొంది.
”ఊ… నడువు.. నడిపిస్తాను” అన్నాడు
పిం బిగువున పెదవుల్ని బిగబట్టి ఏడుపుని ఆపుకుంది నిశిత. కానీ మనసులో మహారణ్యాలు తగలబడ్తుంటే ఇక ఆగలేమంటూ వెచ్చని కన్నీరు జలజల రాలి కిందపడ్డాయి.
అది గమనించిన గంగాధరం గబగబ వెళ్లి కొడుకు దాచిన స్టిక్‌ తెచ్చి నిశితకి ఇవ్వబోతుండగా ”ఎంతసేపు పిలవాలే నిన్ను? ఏం చేస్తున్నావక్కడ?” అంటూ బయటకొచ్చి అక్కడి దృశ్యాన్ని చూసి…
”నిశితకేమైందండి? మీరు నడిపిస్తున్నారు?” అంది ఆందోళనగా.
”ఏం లేదు వేదా! స్టిక్‌ ఎక్కడో పడిపోతే నేను నడిపిస్తున్నాను. ఈ లోపల మా నాన్న స్టిక్‌ తెచ్చి ఇచ్చాడు.” అంటూ అక్కడనుండి శ్యాంవర్ధన్‌ వెళ్లిపోతుంటే కొడుకునే చూస్తూ…
‘ఓరి త్రాస్టుడా! నాకళ్లతో నేను చూస్తూనే వున్నాను కదరా! నువ్వేం చేస్తున్నావో! నీ గురించి కోడలితో చెప్పలేను. నిన్ను నాలుగు దులపలేను. భూదేవి లాంటి సహనంతో వున్న ఈ నిశితను చూస్తూ తట్టుకోలేను… ఇక్కడ కొచ్చి పడ్తున్న ఈ బాధకన్నా ఆ రౌడీల చేతుల్లో చనిపోయి వున్నా బావుండేది…’ అని మనసులో అనుకుంటుంటే…
”మీలాగే మీ అబ్బాయిది కూడా చాలా మంచి మనసు మామయ్యా! మీ ఇంటికి కోడలిగా రావటం నా అదృష్టం…” అంటూ పొంగిపోతూ నిశితను లోపలకి తీసికెళ్లింది సంవేద.
‘ఏమిటో! నిజం తెలియనంత వరకు శవం పక్కనైనా నిశ్చింతగా పడుకోవచ్చు అనటం ఇదే కాబోలు…’ అనుకున్నాడు గంగాధరం.
*****
శృతిక పుట్టింటినుండి రాకపోవటంతో సూర్యప్రసాద్‌ భార్యమీద కోప్పడ్డాడు. ”అన్న కూతుర్ని తెచ్చి పెళ్లిచేసి నా కొడుకు జీవితాన్ని చిందరవందర చేశావు” అన్నాడు. అగ్నిపర్వతం బద్దలైనట్లు మా మా పెరిగింది.
”నేనే వెళ్లి మా అన్నయ్యతో చెబుతా వుండండి! ఇంత వయసొచ్చినా నేనంటే మీకు లెక్క లేకుండా వుంది. అప్పుడేదో ద్రోణ చిన్నవాడని వాడి మనసు బాధపడ్తుందని మీ దగ్గరే వున్నాను. ఇంకొక్క క్షణం కూడా వుండను.” అంది.
”వెళ్లు! మీ అన్నయ్య నీకు ఎన్ని రోజులు పెడతాడో చూస్తాను” అన్నాడు
”అలాటి ఆలోచనలేం పెట్టుకోకండి! మీరలా అంటారనే ఎప్పుడు రావాలో నిర్ణయించుకునే వెళ్తున్నాను” అంటూ బట్టలు సర్దుకొని నిజంగానే పుట్టింటికి వెళ్లింది విమలమ్మ.
షాక్‌ తిన్నాడు సూర్యప్రసాద్‌.
సుభద్ర, విమలమ్మ వంటగదిలో కూర్చుని – ఏ వంట ఎలా చేయాలో, ఏది ఎంత మోతాదులో వేస్తే అ వంటకి రుచి వస్తుందో మాట్లాడుకుంటుంటే – శృతికకు ఆ కబుర్లు అంతగా రుచించక ఎదురింట్లో వుండే తన ఫ్రెండ్‌ సుమ దగ్గరికి వెళ్లింది.
సుమ కాలేజికి వెళ్లలేదు.
శృతికను చూడగానే ఎమోషన్‌ ఆపుకోలేక.. హాస్టల్లో వీలుకాదని బాయ్‌ఫ్రెండ్‌ కోసం బయట రూం తీసుకొని వుంటున్న తన ఫ్రెండ్‌ లవ్‌స్టోరీని ఎక్కడ మిస్‌ కాకుండా చెప్పింది.
శృతిక న్యూస్‌రీల్‌ చూస్తున్నట్లు ఉత్కంఠతో విన్నది
అంతా విన్న తర్వాత ఇంకో కోణంలో ఆలోచించటం మొదలుపెట్టింది
…పైకి ఎంతో మంచిగా కన్పిస్తూ ఇలా కూడా చేస్తారా? వాళ్ల మనసు ఎలా ఈడిస్తే అలా వెళ్తున్నారే కానీ తల్లిదండ్రుల గురించి కొంచెం కూడా ఆలోచించరా? వెంటనే ద్రోణ గుర్తొచ్చాడు.
ద్రోణకూడా అంతేగా! భార్యనైన తనగురించి ఎప్పుడు ఆలోచిస్తున్నాడు? మనసు ఎలా లాగితే అలా వెళ్తుంటాడు. అంతరాత్మ ఎలా చెబితే అలా వింటుంటాడు. అదే సులభం ఇలాంటి వాళ్లకి… ఎదుటివాళ్లని అర్థం చేసుకుంటూ వాళ్లకి అనుగుణంగా బ్రతకాలంటే కష్టంగా భావిస్తారు.
…ఇప్పుడేం చేస్తుంటాడో ద్రోణ? ఇంకేం చేస్తారు?
ఈ కార్తీక మాసపు వెన్నెల్లో ఓ అభిమానురాలుని కారులో ఎక్కించుకొని ఊరి చివరిదాకా ప్రయాణం చేస్తాడు.. డ్రైవ్‌ చేస్తూనే ఆమెను తన ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుంటాడు. కొద్దిసేపు కౌగిట్లో ఇముడ్చుకుంటాడు. నచ్చిన చోట స్వేచ్చగా సృశిస్తూ ఆమెనే చూస్తూ గడుపుతాడు… ఇంకా చూడాలనిపిస్తే అతను కార్లో కూర్చుని ఆమెను కారు ముందు నిలబెట్టుకొని ఆర్ట్‌లుక్‌తో చూస్తాడు.
ఆ వెన్నెల తృష్ణ అలాంటిది. ఇలాంటి సౌందర్య దాహంతో నిరంతరం తపించే ఇలాంటి వాళ్లను ఏం చెయ్యాలి?
అసలేంటి ఈ సమస్యలు? ఇవి చిన్నవా, పెద్దవా అన్నది ముఖ్యం కానట్లు మనసును విపరీతంగా పీడిస్తున్నాయి… ఈ సెంటిమెంట్సేంటి ? ఈ త్యాగాలేంటి? ఈ అనురాగాలేంటి?
ఎంత వద్దనుకున్నా ఇలాంటి ఊహలు శృతిక మనసును కుదిపేస్తుంటే పైకి క్యాజువల్‌గానే సుమ చెప్పే మాటల్ని వింటూ అక్కడే కూర్చుంది.
శృతిక సుమ దగ్గరకి వెళ్లటం చూసి, శృతిక గురించి వదినతో మాట్లాడాలనుకొంది విమలమ్మ. కానీ… రేపు కార్తీకపౌర్ణమి కావటంతో దానికి సంబంధించినవి సమకూర్చుకోవటంలో ఆమె మునిగివుంది. అక్కడ వీలుకాక…
”అన్నయ్యా!” అంటూ నరేంద్రనాథ్‌ దగ్గరకి వెళ్లి కూర్చుంది విమలమ్మ.
”ఏంటి విమలా! ఏమైనా మాట్లాడాలనుకుంటున్నావా?” అన్నాడు చేతిలో ఫైల్‌ని పక్కనపెడ్తూ నరేంద్రనాధ్‌.
”అవునన్నయ్యా!” అంది.
చెప్పమన్నట్లు చూశాడు. ఆయనకి చెల్లెలంటే మొదటినుండి చాలా ఇష్టంతో కూడిన గౌరవ భావం ఉంది.
”శృతిక పెళ్లికి ముందు నువ్వు నా రెండు చేతులు పట్టుకొని ఏమన్నావో గుర్తుందా అన్నయ్యా?” అంది విమలమ్మ మర్చిపోయాడేమో ఓసారి గుర్తు చేద్దామన్నట్లుగా.
”గుర్తుందా అంటే గుర్తు లేకపోవచ్చు. ఏమిటో చెప్పు విమలా? నేనేమైనా శృతిక విషయంలో తక్కువ చేశావా? నీకు ముందే చెప్పాను. అడుగు అని,.. డబ్బా? ఫర్నీచరా? ఏదో చెప్పు విమలా? శృతిక చిన్నపిల్ల… పెద్దవాళ్లకి తెలిసే అవసరాలు తనకి తెలియవు కదా! డబ్బు విషయంలో నాకెలాంటి ఇబ్బందులు లేవు. అది సుఖంగా వుంటే చాలు..”
”ప్రాబ్లమ్‌ డబ్బు గురించో, ఫర్నీచర్‌ గురించో అయితే ఇంకోరకంగా వుండేదేమో అన్నయ్యా! ఇది మనసుకి సంబంధించింది” అంది.
”అంటే ? ” అన్నాడు అర్థంకాక…
”శృతికది దూకుడు స్వభావం. నీ ఇంటి కోడలైతే దాని తప్పుల్ని మన్నించి, దాన్ని జాగ్రత్తగా చూసుకుంటావు. నామాట కాదనకుండా దాన్ని ద్రోణకి చేసుకో అని నువ్వు అడిగినప్పుడు ‘స్వభావాలదే ముందిలే అవి మనల్ని దాటిపోతాయా?’ అనుకున్నాను. కానీ శృతిక ద్రోణని అడుగడుగునా చీప్‌గా తీసివేస్తోంది. మాటకు ముందు నాకు ‘మా నాన్న వున్నాడు’ అంటూ మీ దగ్గరకి వస్తోంది. ఇక ఇంతేనా అన్నయ్యా! ఎన్ని రోజులు ఇలా!” అంది.
”నాకిదంతా ఏం తెలియదు విమలా! శృతికనే ఒకరోజు ‘ద్రోణ ఎప్పుడు చూసినా ఆర్ట్‌ ఎగ్జిబిషన్లు వున్నాయంటూ రాష్ట్రవ్యాప్తంగా తిరుగుతుంటాడు నాన్నా! నాకు ఇంట్లో బోర్‌గా వుంటుంది. అందుకే ఇక్కడికి వచ్చాను.’ అంది సరే! అన్నాను.” అన్నాడు అసలు విషయం తెలియనట్లు… ఇప్పుడు తెలిసినా ఇంటికొచ్చిన కూతుర్ని ఎలా వద్దనగలడు అన్న నిస్సహాయత కూడా ఆయన ముఖంలో కన్పిస్తోంది.
”బొమ్మల్ని తగలబెట్టి వచ్చిందన్నయ్యా!” అని చెబుదామని పర్యవసానం వూహించి ఆగిపోయింది.
”మాట్లాడు విమలా!” అన్నాడు. ఆమె మౌనం తట్టుకోలేనట్లు…
”ఈ విషయంలో ఆయన నన్ను బాగా కోప్పడుతున్నారు అన్నయ్యా! తన కొడుకు జీవితాన్ని నేను నాశనం చేశానంటున్నారు. నన్నుకూడా వెళ్లి నీ దగ్గరే వుండమంటున్నాడు.” అంది.
రోషం పెల్లుబికినట్లు ఒక్కక్షణం బిగుసుకుపోయి చూస్తూ..
”అంత మాట అన్నాడా! ఏం నిన్ను నేను పోషించుకోలేనా? నా చెల్లెలు నాకు ఎక్కువ కాదని చెప్పు! ఇక్కడే వుండు. వెళ్లకు. మనం పౌరుషంలేని వాళ్లమేం కాదు…” అన్నాడు కోపంగా.

ఇంకా వుంది.

రచన: కంభంపాటి రవీంద్ర

ఫోను ఒకటే బీప్ బీప్ మని శబ్దం చేస్తూండడంతో బద్ధకంగా లేచింది భార్గవి . అప్పటికే ఉదయం ఎనిమిదయ్యింది. ఫోన్లో వాట్సాప్ చూసేసరికి అప్పటికే ఇరవైకి పైగా మెసేజీలున్నాయి, జానకి పీఎం అనే గ్రూపులో !

ఛటుక్కున ఆ గ్రూప్ ఓపెన్ చేసేసరికి , ఒకటే చర్చ నడుస్తూంది . ఇంకా జానకి రాలేదు .. ఫోన్ కూడా తియ్యడం లేదు .. అంటే ఇవాళ డుమ్మా కొట్టేసినట్లే అనుకుంటూ !

వంద అపార్టుమెంట్లున్న ఆ అపార్ట్మెంట్ కాంప్లెక్స్ లోని ఎనిమిదిళ్ళలో పని చేస్తుంది జానకి ! ప్రతిరోజూ ఆరింటికల్లా, సారిక సింగ్ అనే పంజాబీ ఆవిడ ఇంట్లో మొదలెడుతుంది తన పని, కానీ ఏడైనా రాకపోయేసరికి అనుమానమొచ్చి రాంభట్ల కీర్తనకి వాట్సాప్ చేసింది ‘ఈజ్ జానకి ఇన్ యువర్ హౌజ్ ?’ అని , ఠక్కుమని బదులివ్వడమే కాకుండా తిరిగి ఇంకో ప్రశ్న కూడా వేసేసింది కీర్తన ‘నో .. షీ కమ్స్ ఆఫ్టర్ ఫినిషింగ్ వర్క్ ఇన్ యువర్ హోమ్ .. డిడ్ యు కాల్ హర్ ?’ అని !

‘చాలాసార్లు కాల్ చేసాను . ఫోన్ తియ్యటం లేదు ‘ అని ఇంగ్లీష్ లో బదులిచ్చింది సారిక

‘ఆదివారం కదా . ఎగ్గొట్టేసుంటుంది .. ‘ అంది కీర్తన

ఇంక అప్పట్నుంచీ ఆ వాట్సాప్ గ్రూపులో ఉన్నవాళ్ళందరూ ఒకటే డిస్కషన్లు,
‘ఈ పని మనుషులంతా ఇంతే .. ‘,

‘మా నార్త్ లో ఐతే ఇలా ఎగ్గొట్టేస్తే చితకతన్నేసేవాళ్ళం .. ‘,

‘వీళ్ళ మీద జాలిగా ఉండకూడదు ‘

‘ఇలా లేట్ చేసినందుకు , ఒక రోజు శాలరీ కట్ చేద్దాం ‘,

‘లక్కీగా నిన్న రాత్రి పిజ్జా తెప్పించుకున్నాం .. అందుకే మా ఇంట్లో వంట గిన్నెలు పెండింగ్ లేవు
ఓన్లీ గ్లాసెస్ ‘,

‘ అవునా .. పిజ్జా తెప్పించారా ? ఎనీ ఆఫర్ ?’,

‘అవును .. నిన్న డొమినోస్ వాడు 20% డిస్కౌంట్ ఇచ్చాడు ‘

‘గుడ్ .. కానీ మేము మొన్న తెప్పించుకుంటే ఒకటి కొంటే ఒకటి ఫ్రీ ఇచ్చేడు ‘

‘దయచేసి ఎవరూ టాపిక్ మార్చద్దు .. జానకికి కాల్ చేస్తూ ఉండండి .. ఫోన్ తీసేంతవరకూ ‘

ఇలాంటి మెసేజ్లన్నీ చూసుకున్న భార్గవికి ఒకసారి డిప్రెషన్ వచ్చేసి ‘ఛీ వెధవ బతుకు ‘ అని గట్టిగా గొణుక్కుంటూంటే ,
ఆవిడ భర్త జనార్దన్ లేచి , ‘ఏమైంది ?’ అని అడిగేడు

‘ఏముంది .. దట్ బిచ్ .. జానకి ఇవాళ ఇంకా పనిలోకి రాలేదుట .. సండే కూడా నాకు రిలాక్స్ అవడానికి లేదు ‘ అంది

‘చాల్లే .. ఈజీగా తీసుకో .. యూఎస్ లో ఉన్నప్పుడు మనమే కదా మనింట్లో పని చేసుకునేవాళ్లం.. అలా అనుకో .. ఈ ఒక్కరోజుకి ‘ అన్నాడు

‘మీకేం .. మీరు ఎన్నైనా చెబుతారు .. అయినా ఆ అమ్మాయి ఎందుకు రాలేదో కనుక్కోకుండా , మన పని అంటూ చెప్పడానికి మీకు నోరెలా వచ్చింది ?’

‘అలా అని కాదు .. ఆ వాట్సాప్ చాటింగ్ మీద టైం వేస్ట్ చేసే బదులు మనమే పని చేసేసుకుంటే ఏ గొడవా ఉండదు కదా అని ‘
‘నేనూ అదే చెబుతున్నాను .. మీరు నాకు కొత్తగా జ్ఞానబోధ చెయ్యక్కర్లేదు .. నాకు తెలుసు .. నేనేం చెయ్యాలో ‘
‘సరే .. నీ ఇష్టం .. కానీ ఆ అమ్మాయికి ఏ జ్వరమో వచ్చి ఉండొచ్చునుగా ‘

‘మీకు నేను తప్ప మిగతా ఆడాళ్లంటే భలే జాలి .. జ్వరం వస్తే ఫోన్ తియ్యడానికేం ?’

ఇంక మాట్లాడి లాభం లేదని జనార్దన్ హాల్లోకి వెళ్ళిపోయేడు

ఇంతలో మళ్ళీ ఫోన్ బీప్ బీప్ మనడం మొదలెట్టింది

రెండో ఫ్లోర్ లో ఉండే వనజ ‘జానకి మొన్ననే శాలరీ హండ్రడ్ రుప్పీస్ పెంచమని అడిగింది, ఆలోచిస్తానని చెప్పేను ‘ అని మెసేజ్ చేస్తే , మిగతా వాళ్ళు బదులుగా ‘వీళ్ళు చాలా గ్రీడీ .. ‘, ‘వీళ్ళ ఆశకి అంతు లేదు ‘, ‘బహుశా శాలరీ పెంచలేదని మానేసిందేమో ‘ లాంటి మెసేజీలు పెట్టేరు

భార్గవి కూడా మెసేజ్ పెట్టింది ‘క్రితం వారం మా అబ్బాయికి కేక్ కొనడానికి కే ఎస్ బేకర్స్ కి వెళ్తే , అక్కడ తన కొడుక్కి ఎగ్ పఫ్ కొంటూంది .. వీళ్ళు చూడ్డానికి పనిమనుషులే కానీ .. ఖర్చులు మటుకు మనకన్నా ఎక్కువ పెడతారు ‘

ఆ మెసేజ్ చూసిన సారిక ‘సో .. ట్రూ .. ఇవాళ సండే అంతా పాడు చేసేసింది .. ఇంక ఇవాళ గిన్నెలు కడిగే ఓపిక లేదు .. టిఫిన్ స్విగ్గీ లో ఆర్డర్ చేసేసుకుందాం ‘ అని అంటే ‘యా .. గుడ్ ఐడియా .. స్విగ్గీ ఉండబట్టి సరిపోయింది .. లేకపోతే ఉదయాన్నే గిన్నెలు కడిగి బ్రేక్ ఫాస్ట్ చెయ్యాలంటే టార్చర్ ‘ అని కొంతమంది బదులిస్తే , భార్గవి మటుకు ‘జానకి పని మానేస్తే డబ్బు ఖర్చు పెట్టి , స్విగ్గీలో టిఫిన్ ఆర్డర్ చెయ్యడమెందుకు ? నా దగ్గిర స్పేర్ గిన్నెల సెట్ ఉంది .. వాటితో వండేస్తాను. రేపు తను పనిలోకొస్తే , డబుల్ లోడ్ రెడీగా ఉంటుంది .. అంత ఈజీగా వదలను దాన్ని ‘ అని రిప్లై ఇచ్చింది
‘ఐడియా బావుంది .. కానీ ఒకవేళ రేపు కూడా రాకపోతే ?’ అని కామేశ్వరి అనే ఆవిడ అడిగితే , భార్గవి ఏమీ రిప్లై ఇవ్వలేదు , కానీ భార్గవి అంటే పడని ఇద్దరు ముగ్గురు మటుకు ప్రైవేట్ గా కామేశ్వరి ఒక్కదానికే ‘సూపర్ పంచ్ అక్కా ‘ అంటూ మెసేజ్ పెట్టేరు

సారిక మళ్ళీ కలగజేసుకుని , ‘ప్లీజ్ .. టాపిక్ డైవర్ట్ చెయ్యొద్దు .. జానకి ని ఊరికే వదలొద్దు .. ఫోన్ చేస్తూనే ఉండండి ‘ అని వాట్సాప్ చేసింది

**********

ముజీబ్ 108 కి ఫోన్ చేసి చాలాసేపైంది , ముప్పావుగంట క్రితం నైట్ డ్యూటీ నుంచి వస్తూంటే చూసి, వెంటనే ఫోన్ చేసేడు కానీ ఇంతవరకూ ఆ అంబులెన్సు రాలేదు .. ఆ ఫోన్ చూస్తే ఒకటే మోగుతూంది , మెసేజ్ సౌండ్లు తెగ వచ్చేస్తున్నాయి. . కానీ ఆ ఫోన్ ముట్టుకుంటే తన మీదేమైనా కేసు వస్తుందేమోనని ముట్టుకోలేదు (అప్పటికే అతను మధుబాబు సాహిత్యం చాలా చదివేడు ).

ఇంకో అరగంటకి అంబులెన్సు , ఆ వెనకే వచ్చిన సబ్ ఇన్స్పెక్టర్ గిరినాథ్ వచ్చారు . ఫార్మాలిటీస్ పూర్తి చేస్తూంటే, ఆ ఫోన్ మోగడం మొదలెట్టింది, వెంటనే గిరినాథ్ ఫోన్ తీస్తే , ‘వెంటనే జానకికి ఫోన్ ఇవ్వు .. ఇంతసేపూ ఫోన్ తియ్యక టార్చర్ పెట్టింది .. దీని పాపం ఊరకనే పోదు ‘ అని వస్తున్న అరుపులకి భయపడి ఫోన్ చెవికి దూరంగా పెట్టి, జాలిగా ఏదో వాహనం గుద్దేసి పడున్న జానకి మృతదేహం వేపు జాలిగా చూసేడు !

రచన: మంథా భానుమతి

వణుకుతున్న చేత్తో మళ్లీ, ఎన్నోసారో.. చూసింది మెస్సేజ్. ఎన్ని సార్లు చూసినా అవే మాటలు.
తల అడ్డంగా తిప్పింది, మాట రానట్లు.
“మెస్సేజ్ ఎక్కడ్నుంచొచ్చిందో నంబర్ ఉండదామ్మా? ఫోన్ లో మాట్లాడుతే వస్తుందంటారు కదా?” బుల్లయ్య ప్రశ్నకి మరింత తెల్ల బోయింది సరస్వతి.
తనకెందుకు తట్టలేదు? చదుకున్న వాళ్లకంటే చదువురాని వాళ్లు నయం అంటారందుకే.
మెస్సేజ్ చూసిన హడావుడిలో బుర్ర పన్చెయ్య లేదు.
వెంటనే మెస్సేజ్ మళ్లీ చూసింది. నంబర్ ఉంది. ఏం చెయ్యాలిప్పుడు?
వాళ్లకి ఫోన్ చేస్తే..
చిన్నా డేంజర్ లో పడ్తాడా? డేంజర్ అనుకుంటే ఇలా చెయ్యడు కదా? కిడ్నాపర్స్ అయుండరు. అయితే.. ఇది వరకే చేసే వాడు కదా?
కిం కర్తవ్యం? ఏదీ పాలు పోవట్లేదు.
తన ఆలోచనలు పైకి చెప్పింది. చిన్నా కుటుంబం వీళ్లు. ఏం చెయ్యాలో చెప్పాల్సింది కూడా వీళ్లే. కష్టమో నిష్ఠూరమో తేల్చాల్సింది వీళ్లే.
నలుగురూ కూర్చుని ఫోన్ చేస్తే మంచిదా కాదా అనేది అరగంట పైగా చర్చించారు.
చివరికి.. ముందుగా తానెవరో చెప్పకుండా, అసలు వాళ్లెవరో, ఎక్కడున్నారో తెలుసుకోవడానికి నిశ్చయించుకున్నారు.
“నేనెవరో చెప్పక పోతే, అవతలి వారు టపీమని ఫోన్ పెట్టేయచ్చు.. ఏ యడ్వర్టైజ్ మెంటో అనుకుని. ఆ తరువాత కూడా పలక్క పోవచ్చు.” సరస్వతి ఉస్సురంది.
మళ్లీ మొదటి కొచ్చింది.
“చేసేద్దామమ్మా! ఆ సాయినాధుడే చూసుకుంటాడు. ఏది జరగాలో అది జరుగుతుంది. దొరికిన ఒక్క ఆధారాన్నీ వదిలెయ్యలేం కదా!” బుల్లయ్య అన్నాడు చివరికి.
“పోనీ, పోలీసులకి చెప్తే..” సూరమ్మ..
“అమ్మో.. ఒక సారి చూశాం కదా? పక్కన పడేస్తారు. పైగా మనకేం పనిలేదని తిడ్తారు.” బుల్లయ్యకి అయిన అనుభవం అలాంటిది.
“సరే.. చేస్తున్నా..” సరస్వతి ఫోన్ నొక్క బోయింది.
“ఒక్క నిముషం ఆగమ్మా!” సూరమ్మ లేచి, అలమారు దగ్గరికి వెళ్లి సాయి నాధుని పటం దగ్గర్నుంచి విభూతి తెచ్చి సరస్వతికి పెట్టి, సెల్ కి కూడా కొద్దిగా రాసింది.
“ఏదో నా చాదస్తం. ఇప్పుడు చేయమ్మా!”

*****

లాయర్ ఆలీ వ్రాత బల్ల దగ్గర కూర్చుని అప్పటి వరకూ దొరికిన సమాచారం తన డైరీలో రాసుకుంటున్నాడు. రాసిన తరువాత అసిస్టెంట్ ని కంప్యూటర్ లోకి ఎక్కించమని చెప్తాడు.
తను స్వయంగా రాసుకుంటే కానీ తృప్తిగా ఉండదు. చేత్తో రాస్తుంటేనే ఆలోచనలు వస్తాయంటాడతను.
“మీ బ్రైన్ మీ చేతిలో ఉందా” ఫాతిమా వేళాకోళం చేస్తుంది. చెప్తే నేనురాస్తాగా అంటుంది ఎప్పుడూ.
“సర్! త్రీ ఓ క్లాక్. ఒక గంటలో మనం బయల్దేరాలి. ఇంకా కొన్ని ఎడారి దారులున్నాయి సర్వే చేయాల్సినవి.” ఫాతిమా మాటలకి తలూపుతూ గబగబా రాస్తున్నాడు ఆలీ.
ఆరోజు మధ్యాన్నం కలిసిన పిల్లలు.. క్వయట్ ఇంటరెస్టింగ్. ముఖ్యంగా ఆ చిన్న పిల్లాడు. ఆ వయసులోనే అంత మెచ్యూర్డ్ గా మాట్లాడాడు. బ్యూటిఫుల్ ఇంగ్లీష్.
సాధారణంగా స్ట్రీట్ బెగ్గర్స్ దగ్గర, లేదా చాలా పూర్ ఫామిలీస్ దగ్గర్నుంచి కొని తీసుకొస్తారని విన్నాడు. వాళ్లు, పిల్లల్ని ఇంగ్లీష్ మీడియమ్ స్కూల్లో.. తల విదిలించాడు ఆలీ.
ఆ అబ్బాయికి భరోసా ఇవ్వడానికి ఫోన్ నంబర్ ఇరేజ్ చేసేశాడు. ఇప్పుడు ట్రేస్ ఔట్ కూడా చెయ్యలేరు. ప్చ్.. టూ బాడ్.
ఆ విషయమే నోట్ చేస్తుండగా ఫోన్ మోగింది.
స్పీకర్ ఆన్ చేసి రాసుకుంటున్నాడు ఆలీ.
“హలో.. ఈజిట్..” ఫోన్ నంబర్ అడిగింది, ఎవరో లేడీ గొంతు. ఇంగ్లీష్ లో, స్పష్టంగా.
“యస్.” ఆలీ ఫోన్ నంబర్ చూశాడు. కొత్త నంబర్.
“యరౌండ్ ట్వెల్వో క్లాక్ యువర్ టైమ్, నాకు ఈ నంబర్ నుంచి మెస్సేజ్ వచ్చింది. నేను ఇండియా నుంచి మాట్లాడుతున్నా. మీరు ఎవరో.. ఎక్కడుంటారో చెప్పగలరా?”
గదిలో అందరూ ఒక్క సారి అలర్ట్ అయారు.
“హలో.. కెన్ యు స్పీక్ ఇంగ్లీష్?”
“యస్.. యస్ మేడమ్. మీరు..” ఆలీ గొంతు సవరించుకుని అన్నాడు.
“సారీ.. మీరెవరో చెప్తే కానీ నేనేం మాట్లాడలేను. ఎందుకంటే ఆ మెసేజ్ రియల్ ఆర్ ఫేక్ అనేది తెలియాలి. మీరు, ఆ మెస్సేజ్ ఇచ్చిన వాళ్ల వెల్ విషర్సో కాదో తెలియాలి. చాలా క్రిటికల్ సిట్యువేషన్. అర్ధం చేసుకోండి ప్లీజ్.” చాలా స్పష్టంగా సరస్వతి చెప్తున్నది వినగానే, అక్కడున్న వారందరికీ ఆసరా దొరికినట్లయింది.
“మేడమ్. మీరు ఫోన్ పెట్టెయ్యండి. నేను పిలుస్తాను. మీ దగ్గర నెట్ ఉందా?”
“ప్రస్తుతం లేదు. ఒక టెన్ మినిట్స్ లో చెక్ చెయ్యగలను.”
“ఐతే.. వెంటనే వెళ్లి, ‘హ్యూమన్ రైట్స్ స్లాష్ మొహమద్ ఆలీ’ సైట్ చూడండి. ఒక హాఫెనవర్ లో మీతో మాట్లాడుతాను.”
“ఓకే. తప్పకుండా చేస్తారుగా?”
“ష్యూర్ మేడమ్. ప్రామిస్. ఈ విషయం మీకెంత ముఖ్యమో మాక్కూడా అంతే ముఖ్యం.” ఆలీ స్విచ్ ఆఫ్ చేసి, తన పరివారాన్ని చూసి గట్టిగా నిట్టూర్చాడు.
“మంచి బ్రేక్ దొరుకుతున్నట్లుంది. మన సర్వే రేపు పొద్దున్నకి మారుద్దాం. ఈ లోగా కింద రెస్టారెంట్ కి వెళ్లి మంచి కాఫీ తాగుదాం. ఆ లేడీతో మాట్లాడుతే మనకొక దారి దొరకచ్చు.”

*****

ఫోన్ సంభాషణంతా విన్నారు బుల్లయ్యా వాళ్లు. వాళ్లకి అర్ధమయేట్లు వివరించింది.
“ఇదంతా తేలాక నేనొచ్చి మీకు ఏం జరిగిందే చెప్తాను.”
“అమ్మా! వారు ఫోన్ చేసే టయానికి మేం మీ ఇంటికి రావచ్చా?” బుల్లయ్య అడిగాడు, మొహమాటంగా.
సరస్వతి నొచ్చుకుంటూ చూసింది. నిజమే. తన కంటే వారికే ఎక్కువ ఆతృత ఉంటుంది కదా?
“తప్పకుండా రండి బుల్లయ్యా. ఒక అరగంటలో రండి. నీ పూల బండి మరి?”
“ఇవాళ్టికి బాబా గారిని క్షమించమని అడుగుతానమ్మా! మా చిన్నోడి ఆచూకీ తెలుస్తాందంటే బాబా సంతోషించరా చెప్పండి.”
“అలాగే..” స్కూటీ మీద తన ఇంటికి బయలు దేరింది సరస్వతి.
సరస్వతీ వాళ్లిల్లు అక్కడికో కిలో మీటరు దూరంలో ఉంటుంది. ఐదు నిముషాల్లో చేరుకుంది. వెళ్లిన వెంటనే కంప్యూటర్ ఆన్ చేసి, బూట్ అయేలోగా బాత్రూంకి వెళ్లి మొహం కడుక్కునొచ్చింది.
సరస్వతి భర్త బాంక్ ఆఫీసర్. ఇంటికొచ్చేసరికి రాత్రి పదవుతుంది. పిల్లలిద్దరూ.. హాస్టల్లో. ఒకబ్బాయి బిట్స్ పిలానీలో, అమ్మాయి తిరిచ్చి యనైటిలో చదువుతున్నారు.
రాత్రి ఎనిమిది వరకూ ఖాళీనే. అప్పుడు వంట మొదలు పెట్టి, అర గంటలో ముగిస్తుంది.
అందుకే, చిన్నా వాళ్ల పేటకి వెళ్లి తన శక్తి కొద్దీ సేవ చేస్తుంటుంది. తన పిల్లలు, చిన్నప్పుడు కూడా చాలా క్రమశిక్షణతో ఉండే వారు. ఏదైనా మంచి పని చెయ్య దల్చుకుంటే దేవుడు కూడా మార్గం సుగమం చేస్తాడు సాధారణంగా.
సరస్వతికి నెట్లో, మొహమద్ ఆలీగారి సమాచారం చూస్తుంటే తల తిరిగినట్లయింది. ఇన్నాళ్లూ తనే ఏదో సంఘసేవ చేస్తున్నాననుకొని అప్పుడప్పుడు గర్వంగా అనుకునేది.
మానవ హక్కుల పరిరక్షణకై మొహ్మద్ ఆలీ బృందం చేస్తున్నదాని ముందు తనది చీమంత కూడా అనిపించ లేదు.
ఆ వెబ్ సైట్ లోనే ఆలీ బృందం పొటోలు, వారి ఫోన్ నంబర్లు కూడా ఉన్నాయి. అందులో తనకి మెస్సేజ్ వచ్చిన నంబర్, ఆలీ పేరు మీద ఉంది.
ఆలీగారి ఫొటో.. ప్రసన్నంగా, జరుగుతున్న అన్యాయానికి బాధ పడుతున్నట్లుగా కొంచెం విషాదంగా ఉంది.
అదంతా క్షుణ్ణంగా చదవడానికి సరిగ్గా అరగంట పట్టింది. వీధిలో ఉన్న కాలింగ్ బెల్ కూడా అప్పుడే మోగింది.
తలుపు తెరిచి, బుల్లయ్య వాళ్లనీ కూర్చో పెట్టి, మంచి నీళ్లిచ్చింది. ఇంటి నుంచి ముగ్గురూ నడిచి వచ్చినట్లున్నారు.
“అమ్మా! ఇప్పుడు చాయ్ అదీ వద్దమ్మా. ఆ బాబుగారు ఫోన్ చేస్తారు. ఆరు మంచోరేనామ్మా?”
“చాలా మంచి వాళ్లు. మనుషుల మీద జరిగే రకరకాల అన్యాయాలని అరికట్టాలని పోరాడుతున్నారు.”
“అంటే.. మనోడు అన్యాయమై పోతున్నాడామ్మా?” ముగ్గురి కళ్లలోంచీ ధారా పాతంగా నీళ్లు కారి పోతున్నాయి.
“కనుక్కుందాం. ఇప్పుడే కదా.. కాస్తంత ఆధారం దొరికింది.” సరస్వతి మాట పూర్తి కాకుండానే పోన్ మోగింది.
“మేడమ్! మీరే కదా ఇందాకా ఫోన్..” స్పీకర్ లో పెట్టాడు ఆలీ. అలాగే రికార్డ్ కూడా చేస్తున్నాడు.
“అవును ఆలీ గారూ చెప్పండి. మా చిన్నా కనిపించాడా? ఎలా ఉన్నాడు? వాడేనా మెస్సేజ్ ఇచ్చింది?” స్పీకర్ ఆన్ చేసింది. బుల్లయ్య వాళ్లకి అర్ధం కాకపోయినా కాస్త ధైర్యంగా ఉంటుందని.
“అవును మేడమ్. చిన్నానే ఇచ్చాడు ఆ మెస్సేజ్. ఎక్కువ సేపు మాట్లాడ లేక పోయాను. యాక్సిడెంటల్ గా కలిశాడు. వాడిక్కూడా మేమంటే నమ్మకం కలగాలి కదా? ఆ సమయం లేక పోయింది. జస్ట్ పైవ్ మినిట్స్ మాత్రం చూశాము, నేను మా బృందం.”
వింటున్న వాళ్ల ముఖాలు చాటంతయ్యాయి.
“కులాసాగా ఉన్నాడా? ఏం చేస్తున్నాడు? ఏ దేశంలో ఉన్నాడు? అసలక్కడికి ఎలా వెళ్లాడు?”
“ఆగండి మేడమ్. మీ ప్రశ్నలన్నింటిలో బాబు కులాసాగానే ఉన్నాడని మాత్రం చెప్పగలను. ఇది దుబాయ్. మేము వచ్చి వారం అయింది. ఇక్కడ జరుగుతున్న ఛైల్డ్ కిడ్నాపింగ్ గురించి తెలుసు కోవాలనీ, వీలైతే ఆపాలనీ వచ్చాము.”
“ఏం చేయిస్తున్నారు ఈ పిల్లల చేత? ఇంత చిన్న పిల్లలని తీసుకెళ్లి..” సరస్వతి మాట్లాడ లేక పోయింది.
“చిన్నా మీ అబ్బాయా మేడమ్? ఈ కిడ్నాపర్స్ కి ఎలా దొరికాడూ? స్కూల్ నుంచి ఎత్తుకెళ్లారా?” ఫోన్ లో కంఠం వింటుంటే మంచి ఫామిలీ అనే అనిపించింది.
“కాదండీ..” సరస్వతి జరిగిందంతా చెప్పింది వివరంగా.
“ఇద్దర్నెత్తుకొచ్చారా? ఇంకొక అబ్బాయి బాక్ గ్రౌండ్ ఏమిటి?”
టింకూ గురించి, మస్తానయ్య కుటుంబం వివరాలన్నీ చెప్పింది సరస్వతి.
“ఓ.. ఐతే, టింకూతో పాటు చిన్నాని కూడా ఎత్తుకొచ్చుంటారు. సాధారణంగా పేరెంట్స్ ని మాయమాటలతో నమ్మించి ఎత్తుకెళ్తారు. అదే.. వీళ్ల మాడస్ ఆపరెండీ.
ఆ మస్తానయ్యని గట్టిగా అడుగుతే బైట పడ్తాడు.” ఆలీ ధృడంగా చెప్పాడు.
“చిన్నా పేరెంట్స్ ఇక్కడే ఉన్నారండీ. కంటికి మంటికి ఏకధారగా ఏడుస్తున్నారు. వాళ్లకి ఒక్కడే కొడుకు. ఏం చేయిస్తున్నారు వీళ్ల చేత? ఆ కంట్రీలో దొంగలు, బెగ్గర్స్ ఉండరంటారు కదా?”
“అవును. దొంగతనాలు, బిచ్చం ఎత్తకోవడం ఉండదు.”
“మరి..”
“కామెల్ రైడర్స్ కింద తయారు చేస్తారు. అక్కడ గుర్రాల రేసుల్లాగే, ఇక్కడ కామెల్ రేసులవుతుంటాయి.”
“దానికి ఇంత చిన్న పిల్లలనా? అంతెత్తు నించి కింద పడి పోతే..” తలుచు కుంటేనే సరస్వతికి భయం వేసింది. ఆ మధ్యనొకడు ఒంటెని తీసుకొచ్చి ఊరంతా తిప్పి, ఊరేగించి డబ్బులు సంపాదించాడు. చిన్న పిల్లల్ని మీది కెక్కించి తిప్పాడు కూడానూ.
“అవునమ్మా! కామెల్ జాకీలు బరువుగా ఉండ కూడదు. అందుకని పిల్లల్ని జాకీల కింద తయారు చేస్తారు. దాని కోసం థర్డ్ వరల్డ్ దేశాల నుంచి, బేరాలాడి తీసుకొస్తారు. వాళ్లకి ట్రయనింగ్ ఇస్తారు.”
సంభాషణ వింటున్న శ్రోతలకి సగం సగం అర్ధమవుతోంది. చిన్నా క్షేమంగా ఉన్నాడన్న వార్త తెలిసింది. అదృష్టం ఉంటే.. ఆలీగారి ప్రయత్నం సఫలమైతే, ఇంటికొచ్చేస్తాడు.
“పాపం టింకూ ఏమైపోయాడో. వాడు మరీ చిన్న పిల్లాడు. వాడి సంగతేమైనా చెప్పాడా చిన్నా?” సరస్వతి నిట్టూర్చింది.
“లేదు మేడమ్. చెప్పా కదా.. చాలా తక్కువ టైమ్ దొరికిందనీ. ఆ సమయంలోనే సమయస్ఫూర్తితో నా దగ్గర ఫోన్ తీసుకున్నాడు. ఇక్కడి వాళ్ల లాగా పొడవాటి అంగీ వేసుకోకుండా, సూట్ వేసుకున్నాను. అందుకే నన్ను నమ్మినట్లున్నాడు.”
“అవును సర్. చిన్నా చాలా ఇంటెలిజెంట్. ఏక సంథగ్రాహి. నా ఫేవరెట్ స్టూడెంట్. టింకూని కూడా వాడు జాగ్రత్తగా చూసుకుంటాడు.” సరస్వతి ధైర్యంగా చెప్పింది.
“ఇద్దరూ ఒకలాగే ఉన్నప్పుడు, చిన్నా టింకూని చూసుకోవడం ఏమిటి? అసలు అతని ఇంగ్లీష్, వాడిన వాక్యాలు, మాటలోని స్పష్టత.. ఆ వయసు వాళ్లు మాట్లాడుతున్నట్లు లేదు. మదర్ టంగ్ అయితే అది వేరే సంగతి. హి లుక్స్ లైక్ ఎ విజర్డ్.” ఆలీ సాలోచనగా అన్నాడు.
“మీకు ఇంకొక విషయం చెప్పాలి. మీరు ఆలీ గారే అనే నమ్మకంతో చెప్తున్నాను. అయినా మీరు తప్ప మాకు వేరే దిక్కు లేదనుకోండి. ఏటిలో కొట్టుకు పోతున్న వాళ్లకి గడ్డి పోచ దొరికి నట్లు అయింది. కనీసం అదేనా దొరికిందని సంతోషించాలి మేము..”
“మేము గడ్డి పోచ కాదు మేడమ్. బోట్ అనను కానీ దుంగ అని చెప్ప గలను. మాకు ఇంటర్నేషనల్ గా సపోర్ట్ ఉంది. చెయ్యాలన్న సంకల్పం ఉంది. పట్టుదల ఉంది.” ఆలీ కొంచెం నిష్ఠూరంగా అన్నాడు.
“సారీ సర్.. మిమ్మల్ని నొప్పించాను. కావాలని చెయ్యలేదు. చిన్న పిల్లలు కనిపించకుండా పోతే.. ఇక్కడ మానసిక స్థితి ఎలా ఉంటుందో చెప్పక్కర్లేదు. మీరు చాలా మంది దీనుల గాధలు వినే ఉంటారు. మీరే మా ఆశా దీపం.” సరస్వతి నొచ్చుకుంది మళ్లీ.
“ఫరవా లేదు మేడమ్. ఇంకో విషయమేమిటి.”
“అదే.. చిన్నా గురించి.” ఘొల్లుమని ఏడుపు లంకించుకున్నారు, నర్సమ్మా, సూరమ్మా.. చిన్నా పేరు వినగానే.
“టెన్ మినిట్స్ లో మళ్లీ చెయ్యనా? మీరు వారిని కొంచెం ఓదార్చండి.”
“ఫరవాలేదండీ. ఊరుకుంటారు. స్పెల్స్ వస్తుంటాయి అలాగే.” ఫోన్ చేతిలో పట్టుకుని బుల్లయ్య వాళ్లని అక్కడే ఉంచి, తను లోపలికెళ్లింది.
ఒక్క క్షణం ఆలోచించింది సరస్వతి, చిన్నా సంగతి చెప్పాలా వద్దా అని.
తన పరిస్థితిని ఉపయోగించుకుంటున్నాడేమో చిన్నా.. చెప్పి చెడగొట్టినట్లవుతుందా? ఏదేమైనా, ఆలీగారే దిక్కు. తప్పదు. వాళ్లుకూడా చిన్నా తెలివిని వాడుకోవచ్చు.
“హలో.. ఉన్నారా మేడమ్?”
“హా.. అదే సర్. చిన్నాకి బై బర్త్ ప్రాబ్లమ్ ఉంది. వాడు మరుగుజ్జు. లిటిల్ పర్సన్. ఎంత పెద్దయినా ఇంకో మూడు నాలుగంగుళాల కంటే పెరగడు. ఇప్పుడు వాడికి ట్వెల్వ్ ఇయర్స్. సెవెన్త్ చదువుతున్నాడు. టింకూకి ఆరేళ్లు. ఇద్దరూ చూట్టానికి కవలల్లా ఉంటారు.”
అవతల మౌనం. అందరూ షాక్ తిన్నట్లు ఊరుకుండి పోయారు.
“సర్.. నే చెప్పింది వినిపించిందా?”
“యస్ మేడమ్. ఈ విషయం నా సందేహాలన్నింటినీ తీర్చేసింది. చిన్నాని మళ్లీ చూడగలిగితే, ఈ సంగతి గుర్తు పెట్టుకుంటాను.”
ఆలీ మనసులోనే ఒక ప్రణాలిక వేసుకుంటున్నాడు అప్పుడే.
“అడ్రస్ తెలుసా?”
“ప్చ్.. తెలీదు. వాళ్లు బైటి వారిని రానియ్యరు. చాలా సీక్రెట్ గా నడుపుతారు వ్యవహారం. అందరినీ ఫామ్స్ లో ఉంచుతారు. అటువంటి ఫామ్స్ చాలా ఉన్నాయి. అదే ప్రాబ్లం.”
“అయ్యో! మరి కలవగలరో లేదో?” సరస్వతి విచారించింది.
“ఇంక సిక్స్ డేస్ లో రేసులున్నాయి. చిన్నా మంచి జాకీ అని ట్రైనర్ ఛీఫ్ చెప్పాడు. ఆ రేసులకి చిన్నాని తప్పక తీసుకొస్తారు. ఈ విధంగా చిన్నానీ, మిమ్మల్నీ కలిపిన అల్లా.. అన్ని సంగతులూ చూసుకుంటాడు. నాకా నమ్మకం ఉంది. చిన్నానే కాదు, వీలైనంత మంది పిల్లలని చెర విడిపించాలి.”
ఆలీ, ఔజుబాల్లోని భయంకరమైన పరిస్థితుల గురించి చెప్పదల్చుకోలేదు.
అనవసరంగా దూరాన ఉన్నవారిని బాధ పెట్టడం తప్ప ప్రయోజనం ఏముండదు దాని వల్ల.
“సరే సర్. ఇంకేదైనా విశేషం జరుగుతే నాకు ఫోన్ చెయ్యండి ప్లీజ్.. ఎనీ టైమ్. మీకేదైనా చిన్నా గురించి సమాచారం కావాలంటే కూడా ఫోన్ చెయ్యచ్చు.” సరస్వతి భారంగా నిట్టూర్చింది.
సరస్వతి ఫోన్ లో మాట్లాడినదంతా బైటికొచ్చి, అక్కడ ఆత్రంగా చూస్తున్న వాళ్లకి వివరంగా చెప్పింది.
బుల్లయ్య వాళ్లు సగం సంతోషంగా, సగం విచారంగా.. నవ్వు ఏడుపుల మధ్య కాసేపు మాట్లాడి వెళ్లి పోయారు.
…………………

ఆలీ బృందానికి కాస్త ఆధారం దొరికినట్లయింది. సర్వే మానేశారు.
“ఔజూబాల చుట్టూ తిరగడం వల్ల ప్రయోజనం లేదు. ఇంతకంటే పెద్ద తెలిసుకునేదేమీ ఉండదు.” ఆలీ చెప్పేశాడు. అందరూ యస్ అన్నారు.
డిన్నర్ కి వెళ్లే వరకూ సాగాయి చర్చలు.
యు.యన్.ఓ కి పరిస్థితులు వివరిస్తూ ఒక లెటర్ డ్రాఫ్ట్ చెయ్యాలని నిశ్చయించారు. సంస్థ రిజిస్ట్రేషన్ ఒకరు చూసుకుంటామన్నారు. అప్పటి వరకూ తమ హ్యూమన్ రైట్స్ సంస్థ ద్వారా అంతర్జాతీయ మానవ హక్కుల సంస్థని సంప్రదించి, చిన్నావాళ్లని తమతో తీసుకు వెళ్లేలాగ ప్రయత్నం చేద్దామని నిశ్చయించారు.
“ఈ రేసుల్లోగా చిన్నా దొరుకుతే బాగుండును. ఒకరగంటైనా చాలు. మనకి బోలెడు సమాచారం దొరుకుతుంది.” ఫాతిమా అంది.
“హలీమ్ నంబర్ హోటల్ వాళ్ల దగ్గరుంటుందేమో? అడిగి చూద్దామా? జాకీలని ఇంటర్ వ్యూ చేస్తామంటే ఒప్పుకోవచ్చనుకుంటా.” ఒక అసిస్టెంట్ సలహా.
“ఊహూ.. ఫొటో కే ఒప్పుకోలేదు. వాళ్లకే తెలుసు, పసిపిల్లల్ని జాకీలుగా ఉంచడం తప్పని.” ఆలీ తల అడ్డంగా తిప్పేశాడు.
“రేపొక సారి, అతని ఫామ్ దగ్గరికి వెళ్లి చూద్దాం. బయటే వెయిట్ చేస్తే ఏమైనా ఛాన్స్ దొరకచ్చు. ఇప్పుడు రేసుల టైమ్ కదా. తప్పకుండా ప్రాక్టీస్ చేయిస్తారు.” ఫాతిమా ఆశగా అంది.
“ప్చ్.. ఆ ఫామ్ ల అడ్రస్ లు ఎక్కడా ఉండవు.. ఈ చుట్టు పక్కల ప్రైవేట్ రేస్ ట్రాక్స్ సర్వే చేద్దాం. అవి పబ్లిక్ గా అందరూ వెళ్లి చూసే లాగ ఉండచ్చు. సాధారణంగా రేసుల ముందు, ట్రాక్ మీద ప్రాక్టీస్ చేస్తుఁటారు. హలీమ్ ఈ హోటల్ కొచ్చాడు కనుక, ఈ చుట్టు పక్కలే ఉంటుంది అతని ఫామ్.” ఆలీ అయిడియా ఇచ్చాడు.
“బాగుంది. అదే చేద్దాం. డిన్నర్ అయాక తొందరగా పడుక్కుందాం. లంచ్ పాక్ చేసుకుని పొద్దున్నే ఎడారిలో పడదాం.”
“ఇవీ దగ్గరలో ఉన్న రేస్ ట్రాక్స్.” అసిస్టెంట్ రోడ్ ప్లాన్ చూపించాడు. మరునాడు పొద్దున్న అందరూ, బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేస్తున్నారు.
అక్కడే లంచ్ కూడా పాక్ చేసిమ్మని ఫాతిమా చెప్పింది.
“రెండేనా”
“అంతే ఉన్నాయి ఇక్కడికి దగ్గర్లో. యునైటెడ్ ఆరబ్ ఎమరైట్స్ లో మొత్తం 15 రేస్ ట్రాక్స్ ఉన్నాయి. అన్నీ సిటీల ఔట్ స్కర్ట్స్ లో ఉంటాయి. ఇప్పుడు జరగబోయే రేసులు, దుబాయ్, అల్ మరూమ్ ట్రాక్ లో. అక్కడ ప్రాక్టీస్ కి ఒప్పుకోరనుకుంటా. గ్రాండ్ రేసులకి తయారు చెయ్యాలి కదా! మనం దగ్గర్లో ఉన్న దాని దగ్గరకి వెళ్దాం. రేపు దూరంగా ఉన్న దానికి.. ట్రై చేద్దాం. మన లక్.”
“ఆ పిల్లల అదృష్టం ఎలా ఉందో? చూద్దాం.” అసిస్టెంట్ చెప్పిందానికి ఆలీ సరే అన్నాడు.
టైమ్ చూసుకున్నారు. ఎనిమిదయింది.
“టూ అవర్స్ లో బయలు దేరుదాం. ఈ లోగా స్పేడ్ వర్క్ చేసుకుందాం.”
రూమ్ కి వెళ్లగానే, ఫాతిమా, డ్రాఫ్ట్ రాయడానికి కూర్చుంది.
………………..

“అన్నా! మన పాస్ పోర్ట్ లన్నీ ఎక్కడుంచుతారో నీకు తెలుసా?” ఆలీ, సరస్వతితో మాట్లాడుతున్న సమయం లోనే అబ్బాస్ ని అడిగాడు చిన్నా.
ఇద్దరూ టివి రూమ్ లో కూర్చున్నారు. పిల్లలంతా వాళ్ల మధ్యాన్నం పనులు చెయ్యడానికి వెళ్లారు. చిన్నా లంచ్ అవుతూనే కిచెన్ శుభ్రం చేసి వచ్చేశాడు.
“పాస్ పోర్ట్ లా? అంటే?” వింతగా చూశాడు అబ్బాస్.
చిన్నాకి కళ్లనిండా నీళ్లు తిరిగాయి. ఏమీ తెలియని వయసులో వచ్చాడు అబ్బాస్. నజీర్, హలీమ్, ఔజుబా, పిల్లలు తప్ప ఇంకో లోకం తెలియదు. టివీ కూడా చిన్నా వచ్చాకే చూడటం మొదలు పెట్టాడు.
పాస్ పోర్ట్ అంటే, వీసా అంటే ఏమిటో వివరించాడు చిన్నా.
“చిన్న చిన్న పుస్తకాలు. అట్ట మీది అశోక చక్రం ఉంటుంది. అవి ఉంటే కానీ మనం ఈ దేశం వదిలి వెళ్లలేము. మిగిలిన అందరికీ కూడా వాళ్ల దేశాల ముద్రలుంటాయి.”
“నజీర్ బాగా తాగి పడుక్కున్నపుడు వెతుకుతా. వాడి దగ్గరే ఉంటాయి.”
“వాడింట్లో ఎవరెవరుంటారు?” చిన్నా అడిగాడు.
“వాడొక్కడే.”
“అదేంటి? నో వైఫ్, నో కిడ్స్?”
“కొన్నేళ్ల క్రితం పెళ్లి చేసుకున్నాడుట. వీడి దెయ్యం చేష్టలు భరించలేక పారిపోయిందిట.” అబ్బాస్ కసిగా అన్నాడు.
“ఒక్కడే ఉంటాడా? మరి ఎందుకా కక్కుర్తి? మంచి తిండి పెట్టి పిల్లలని బాగా చూసుకోవచ్చు కదా? ఆ రాక్షసత్వం ఎందుకు?” చిన్నా బాధగా చూశాడు.
“అదంతే. వాడి నేచర్. ఎవరూ మార్చ లేరు.”
“పాస్ పోర్ట్ లు దొరుకుతే మాత్రం, నీది నాది, టింకూది తీసుకొచ్చెయ్యి. నజీర్ అంకుల్ లెక్క పెట్టుకుంటాడా?”
“అంత పట్టించుకుంటాడని అనుకోను. ఎప్పటి నుంచో అందరివీ ఉండే ఉంటాయి కదా! పైగా ఇప్పటి వరకూ వాటి జోలికి ఎవరైనా వెళ్లారా అనేది అనుమానమే. చూద్దాం.. మన లక్ ఎలా ఉందో!” అబ్బాస్ కొంచెం విచారంగా అన్నాడు.
“ఫరవాలేదన్నా! మనం తప్పక తప్పించుకుంటాం. నాకు నమ్మకం ఉంది. మనం ఇందాకా కలిసిన ఆ ఫారినర్ మనకి సాయం చేస్తాడని నాకు ఎందుకో అనిపిస్తోంది. అసలు అందుకే మనల్ని ఒంటెల స్విమ్మింగ్ కి తీసుకెళ్లారేమో! మీ అల్లా, మా సాయి అలా ప్రోగ్రామింగ్ చేశారేమో?” చిన్నా కంఠంలో ఉత్సాహం.
“చూద్దాం. వాళ్లు అలా చేసుంటే, ఇవేళ ఎలుగుబంటి, వాడింటికి నన్ను తీసుకెళ్లాలి, వాడు బాగా తాగాలి, నాకు పాస్ పోర్ట్ లు దొరకాలి. అప్పుడు ఏదైనా జరుగుతుందని నమ్ముతాను.”
“అంతే.. అలా ఒకదాంట్లో ఒకటి తమాషాగా అమరిపోతాయి. చూస్తుండు. నువ్వు మాత్రం ఎక్కడా, ఏమాత్రం లీక్ చెయ్యకూడదు. ప్రామిస్?” చిన్నా చెయ్యి చాపాడు.
ఆ చేతిని తన రెండు చేతుల్లోకీ తీసుకున్నాడు అబ్బాస్.
“ఎందుకంటానురా? ఈ పోరాటంలో నా ప్రాణాలు పోయినా ఎవరి దగ్గరా ఏం మాట్లాడను. అల్లా నాకొక కొత్త జీవితం ఇస్తే అంతే చాలు.”
“అన్నట్లు మా సాయి ఎప్పుడూ ‘అల్లా మాలిక్’ అంటుంటాడు. నువ్వు సాయిని కూడా నమ్ముకో. తప్పక మన ప్రయత్నం ఓకే అవుతుంది.” చిన్నా భక్తిగా కళ్లు మూసుకుని అన్నాడు.
“ఆయనెలా ఉంటాడు? అల్లాలాగ రూపం ఉండదా? లేదా, మీ దేవుళ్లలాగా బొమ్మ ఉంటుందా?
సాయి నాధుడు కిందటి శతాబ్దంలో కూడా ఉన్నాడు కదా? ఆయన ఫొటోనే ఉంది. నేను బొమ్మ గీశాను. ఆ బొమ్మకే దణ్ణం పెట్టుకుంటా రోజూ.” చిన్నా పరుగెత్తి తన గదికి వెళ్లి, పెట్టె తెరిచి, పుస్తకం తీసుకొచ్చాడు.
అందులో మొదటి పేజీలోనే సాయిబాబా బొమ్మ గీశాడు చిన్నా.
రెండు చేతులూ జోడించి దణ్ణం ఎలా పెట్టుకోవాలో నేర్పించాడు అబ్బాస్ కి.
అప్పుడే నజీర్ లోపలికి వచ్చాడు పిల్లిలాగా నక్కి నక్కి.. అయినా అబ్బాస్ కనిపెట్టేశాడు.
దణ్ణం పెడుతున్న చేతులతో అలాగే ఒక్కటిచ్చాడు చిన్నా నెత్తి మీద అబ్బాస్. చూట్టానికి పెద్ద పంచ్ లాగుంది కానీ, పెద్ద దెబ్బేం తగల్లేదు.
“కిచెన్ లో సింక్ సరిగ్గా కడగలేదుటగా? షెఫ్ చెప్పారు. ఏదో జాకీ అయిపోయానని పనులు డుమ్మా కొట్టచ్చనుకున్నావా? నజీర్ అంకుల్ కి చెప్పి తోలు తీయిస్తా!”
చిన్నా కనిపెట్టేశాడు. తామిద్దరూ క్లోజ్ గా ఉంటున్నామని తెలియకూడదని.
లోపల సంతోషిస్తూనే, పైకి మొహం ఎర్రగా చేసుకుని, కెవ్వుమని కేక పెట్టాడు.
“అబ్బాస్. స్టాపిట్. ఈ రేసులయే వరకూ సమీర్ కి పని చెప్పద్దు. వాడి చేత బాగా ఎక్సర్ సైజులు చేయించు. అంతే..”
“యస్ బాస్. మీరు చెప్పారు కదా! అలాగే చేస్తా.”
“సమీర్! కిచెన్ లోకి వెల్లి టీ, బిస్కట్స్ తీసుకురా!” నజీర్ ఆర్డర్ వేశాడు.
చిన్నా పరుగెత్తాడు, వాడి పుస్తకం, నిక్కర్లో దోపేశాడు వెనుక..
“హా.. అబ్బాస్! ఇంటికెళ్దాం పద, టీ తాగి. ఇవేళ ఫీస్ట్ చేసుకోవాలి. హలీమ్ సాబ్ చిన్నాని, నయా రాకీని జాకీల కింద, మన ఒంటెలని రేసు లోకి తీసుకున్నారు. హాపీ.. ఈ సారి ఫస్ట్ ప్రైజ్ రావాలి మనకి. అందుకే సమీర్ని కొట్టొద్దన్నాను. బాడ్ గా ఫీల్ అవలేదుగా?”
“అబ్బే. అటువంటిదేం లేదు. ఎప్పుడు ఏం చెయ్యాలో మీకు బాగా తెలుసు కదా! నేనెందుకు ఫీల్ అవుతాను?” నజీర్ పెట్టబోయే హింస గుర్తుకొచ్చి కాళ్లు చేతులు వణకుతున్నా, పైకి నవ్వుతూ అన్నాడు అబ్బాస్.
ఒక రకంగా హాపీనే.. పాస్ పోర్ట్ ల సంగతి చూడచ్చు.
చిన్నా, ట్రేలో టీ, బిస్కట్లు తెచ్చాడు.
ఇద్దరికీ ఇచ్చి, తను చేతులు కట్టుకుని ఒక మూల నిలుచున్నాడు.
“అంకుల్! నేను బట్టలు తెచ్చుకుంటా. వన్ మినిట్.” అబ్బాస్ టీ తాగి పరుగెత్తాడు.
చిన్నా ట్రే లో కప్పులు పెట్టి తీసుకుని నెమ్మదిగా బైటికొచ్చాడు.
కిచెన్ కెళ్తుండగా, బొటన వేలు పైకి లేపి చూపించాడు అబ్బాస్.
“జాగ్రత్తన్నా! బి కేర్ఫుల్. రేపు నువ్వెలా వస్తావోనని భయంగా ఉంది. రాత్రి బాగా ప్రేయర్ చేస్తాను.” చిన్నా కళ్లనిండా నీళ్లతో అన్నాడు.
“ఎవర్నీ? మీ సాయి నేనా? కాస్త నన్ను చూసుకోమని రికమెండ్ చెయ్యి.”
“తప్పకుండా అన్నా!”
…………….
నజీర్ చాలా హుషారుగా ఉన్నాడు. నాలుగేళ్ల క్రితం ఇద్దరు పిల్లలతో శ్రీలంక నుంచి ఎవరో తెచ్చి ఇచ్చిన విస్కీ సీసా బైటికి తీశాడు.
అబ్బాస్ వంటింట్లోకి వెళ్లి, నజీర్ కిష్టమైన ప్రాన్స్ వేపుడు చేశాడు. రెడీమేడ్ నూడుల్స్ పాకెట్లు కూడా తీసి, మైక్రోవేవ్ లో వేడి చేశాడు.
జీడిపప్పులు కూడా ఎక్కువగా వేయించాడు.
ఇటువంటి సంతోష సమయంలో అబ్బాస్ స్వేచ్ఛగా ఏదైనా తయారు చెయ్యచ్చు తినడానికి. తింటున్నామని తెలియకుండా, పొట్ట పగిలేలా తినగలిగేవి ఇంకేమైనా ఉన్నాయా అని ఆలోచించాడు అబ్బాస్.
వేరు సెనగ గుడ్లు, బియ్యం కలిపి ఉడికించి, బాగా వెన్న వేసి వేయించి, మసాలా చల్లాడు.
అరడజను గుడ్లు ఉడికించి వలిచి, ఉప్పు కారం చల్లాడు.
పళ్లాలలో అందంగా సర్దాడు. అన్నీ తీసుకొచ్చి, నజీర్ ముందు పెట్టాడు. అప్పటికే, నజీర్ స్నానం చేసొచ్చి, ఒక రౌండ్ పూర్తి చేశాడు.
“వెరీ గుడ్. కట్టుకున్న పెళ్లాం కంటే బాగా తయారు చేశావు. థాంక్స్. ఇట్రా.. ఇలా వచ్చి కూర్చో..” సోఫాలో తన పక్కన చోటు చూపించాడు.
“వస్తా.. వస్తా. నేను కూడా స్నానం చేసొస్తా.” అబ్బాస్, గ్లాసులో విస్కీ ఎక్కువ, సోడా తక్కువ వేసి, రెండు గ్లాసుల నిండా డ్రింక్ తయారుచేసి నజీర్ ముందు పెట్టాడు. మామూలుగా కంటే ఎక్కువ తాగాలి వీడు.
బాత్రూంలోకి వెళ్లి అరగంట పైగా టబ్ లో కూర్చున్నాడు.
ఏం చెయ్యాలి? ఆ జంతువు తనని హింసించకుండా ఉండాలంటే ఏం చెయ్యాలి?
చిన్నా చెప్పింది గుర్తుకొచ్చింది.. ప్రేయర్.
చకచకా స్నానం చేసి తయారయి, గదిలోకొచ్చి ఒకరగంట నమాజ్ చేశాడు. మనసంతా పెట్టి, తమ ప్రయత్నాన్ని సఫలం చెయ్యమని కోరుకున్నాడు.
ఆ తరువాత, ఎంతో ప్రశాంతంగా, శక్తి వచ్చినట్లుగా అనిపించింది. బుర్రంతా తేలిగ్గా అనిపించింది.
నెమ్మదిగా హాల్లోకి వచ్చాడు.
నజీర్ కళ్లు మూతలు పడుతున్నట్లు అనిపించాయి. సగం పైగా పళ్లాలు ఖాళీ అయ్యాయి. అబ్బాస్ కి అనుభవమే.. ఎక్కువ తాగితే మత్తుగా పడుక్కుంటాడు. కానీ, సాధారణంగా అతిగా తాగడు.
అబ్బాస్ గ్లాసు మళ్లీ నింపాడు.. ఈ సారి విస్కీ ఇంకా ఎక్కువగా వేసి.
పక్కన కూర్చుని, చేతులూ, తలా సున్నితంగా రాస్తూ, తనే తాగించాడు.. మధ్య మధ్యలో చేతికందినవి తినిపిస్తూ.
“ఇంక తినలేనురా.. పొట్ట పగిలి పోతోంది. నువ్వు దగ్గరగా రా.. నా పక్కన కూర్చో..” నజీర్ ముద్ద ముద్దగా అన్నాడు. అంటూనే అలా వాలిపోయాడు.
అబ్బాస్ ఏసీ కొద్దిగా పెంచి, రగ్గు తీసుకొచ్చి కప్పి.. లైట్ ఆర్పి, చిన్న లైట్ వేశాడు.
ఆకలి వేస్తోంది. ఎదురుగా ఎన్నో పదార్ధాలు.. ఆకలి మరింత పెంచేలా.
కానీ కర్తవ్యం ముందుకు తోసింది. తిండి ఎప్పుడైనా తినచ్చు.
నజీర్ ఇల్లు చిన్నదే. ఒక హాలు, పడగ్గది, వంటిల్లు.
వంటిల్లంతా అబ్బాస్ కి బాగా తెలుసు. అక్కడ ఉన్న కబ్బోర్డ్ లో గిన్నెలు ప్లేట్లే ఉంటాయి. ఒక ఫ్రిజ్, డిష్ వాషర్, గాస్ గట్టు. గట్టుకింద కాగితం ప్లేట్లు, కప్పులు. అక్కడేం స్టోర్ లేదు.
బెడ్ రూంలోనే ఉండాలి.
హాల్లోకి వెళ్లి చూశాడు. నజీర్ గుర్రు పెట్టి నిద్ర పోతున్నాడు.
అబ్బాస్ కి ఆకలి దంచేస్తోంది. గబగబా రెండు గుడ్లు, నాలుగు చెంచాలు నూడుల్స్ తినేసి, పళ్లాలన్నీ, వంటింట్లో పెట్టేశాడు.
బెడ్ రూంలోకి వెళ్లి, ఒక్కొక్క కప్ బోర్డూ తీసి చూడ్డం మొదలు పెట్టాడు. ఎక్కడా లేవు. సూట్ కేసుల్లాంటివి కూడా లేవు. అసలు ఉన్న సామాన్లే చాలా తక్కువ.
ఉన్నట్లుండి నీరసం, ఏడుపూ వచ్చేశాయి అబ్బాస్ కి. ఏదో మిరాకిల్ జరుగుతుందేమో.. బైట పడచ్చనుకున్నాడు. అబ్బే.. అల్లాకి అంత దయే ఉంటే, ఇలా ఎందుకు పుట్టిస్తాడు? ఏ షేక్కో మూడో పెళ్లాం కొడుగ్గా పుట్టించేవాడు.
నిరాశగా, నిస్పృహతో వెళ్లి, నజీర్ ఎద్దులా పడుక్కున్న సోఫా పక్కన కింద కూర్చున్నాడు.
కళ్లు మండి పోతున్నాయి. తను పడిన కష్టానికి, కనీసం నజీర్ మీద పడి కొరికెయ్య లేదు. ఇలా తాగిస్తే, పడి నిద్రపోతాడని కూడా తెలిసింది.
సోఫాకీ, గోడకీ మధ్యలో ఏదో నల్లగా కనిపించింది. నజీర్ ఎప్పుడూ అటుపక్కకి వెళ్లనియ్యడు.
అబ్బాస్ దూరి, ఏమిటా అని చూశాడు. నల్లటి సూట్కేస్. ఒంట్లో రక్తం సరసరా పాకుతున్నట్లు అనిపించింది. ఇందులోనే ఉండుంటాయి. కిందినుంచి లాగబోయాడు. రాలేదు. సోఫా కదుల్తేనే కానీ రాదు.
ఎలాగ? నజీర్ తెలివిగా ఉన్నాడంటే తియ్యడం అసాధ్యం.
ఇప్పుడే దీని అంతు చూడాలి.
చిన్నా చెప్పింది గుర్తుకొచ్చింది. చిన్నా కొలిచే దేముడ్ని తల్చుకున్నాడు. చిన్నా కూడా బైటపడాలంటే ఇదొక్కటే ఛాన్స్. “జై సాయినాధా!”
సోఫాని కొద్దిగా జరిపాడు, దడదడలాడుతున్న గుండెతో.
ఆశ్చర్యం.. చాలా సులువుగా జరిగి పోయింది. నజీర్ ఒక్క మూలుగు మూలిగి, పక్కకి తిరిగి పడుక్కున్నాడు, రైలింజన్లా గుర్రు పెడ్తూ.
నెమ్మదిగా సూట్కేస్ బైటికి లాగాడు. పెద్ద బ్రీఫ్ కేస్ లాగుంది. మూత తియ్య బోయాడు తెరుచుకో లేదు. అటూ ఇటూ తిప్పి చూశాడు.. తాళం వేసినట్టుంది.
హూ.. మళ్లీ నీరసం. మొహం మీది నుంచీ ధారగా చెమట కారిపోతోంది.. ఏసి ఉన్నా కూడా.
నెమ్మదిగా సూట్ కేసుని గదిలోకి పట్టుకు పోయాడు.
ఎలుగుబంటిగాడు తాళాలెక్కడ పెడ్తాడో.. చటుక్కున గుర్తుకొచ్చింది. జీపు తాళాల్లోనే ఇంటి తాళాలు కూడా ఉంటాయి. పిల్లిలా అడుగులు వేస్తూ సోఫా దగ్గరగా వెళ్లాడు. అక్కడ టీపాయ్ మీద పడున్నాయి.
క్షణం కూడా ఆలోచించకుండా, తీసుకెళ్లి తాళం తీశాడు. అబ్బాస్ మొహం విచ్చుకుంది సంతోషంతో.
పెట్టె నిండా డబ్బు. కొంత తీసేస్తే..
చెయ్యి వెనక్కి లాక్కున్నాడు అబ్బాస్. డబ్బు ముట్టుకుంటే పెట్టె తీసినట్లు తెలుస్తుంది. అయినా ఏం చేసుకుంటాడు ఆ డబ్బుతో? నజీర్ కి తెలీకుండా ఏం కొనగలడు?
అందులో డబ్బు తప్ప ఇంకేం కనిపించలేదు.
టెన్షన్ కి తల తిరుగుతున్నట్లనిపిస్తోంది అబ్బాస్ కి. నజీర్ లేస్తే తన్ని చంపెయ్యడం ఖాయం.
మూతదగ్గరో జిప్ కనిపించింది. చప్పున తెరవకుండా.. అల్లానీ, సాయినీ తలుచుకున్నాడు. నెమ్మదిగా జిప్ లాగాడు.
అందులో ఉన్నాయి.. పాస్ పోర్ట్ లు. రకరకాల దేశాలవి. చిన్నా బొమ్మగీసి చూపించాడు ఎలా ఉంటాయో. గుండె వేగం పెరిగింది. చకచకా వెతికి చిన్నా, టింకూలవి తీసుకున్నాడు. మరి తనది?
ఒక్కొక్కటీ తీసి, వెతకాలి. ఇండియావి తక్కువే ఉన్నాయి. ఎక్కువగా పాకిస్తాన్, బంగ్లాదేశ్, శ్రీలంక, ఆఫ్రికన్ దేశాలు. మొత్తం యాభై పైగా ఉన్నాయి.
అమ్మయ్య కనిపించింది. చిన్నప్పటి ఫొటో. గుర్తుపట్టేట్లు లేదు. బుగ్గలూ అవీ.. పూర్తిగా వేరుగా ఉన్నాడు. చిన్నా దగ్గర అక్షరాలు, అంకెలు నేర్చుకోవడం మంచిదయింది. అందులో తన పేరు రాయడం నేర్పించాడు ముఖ్యంగా.
‘ అబ్బాస్’ పేరు, పుట్టిన తేదీ, సంవత్సరం.. గుర్తున్నంత వరకూ సరిపోయింది.
అమ్మయ్య. తాము అనుకున్నది సాధించగలిగేట్లే ఉంది.
మూడు పాస్ పోర్ట్ లూ తీసి, తను విప్పేసిన బట్టల జేబుల్లో పెట్టేశాడు.
పెట్టె ఎలా ఉందో అలా సర్దేసి, సోఫా కిందికి తోసేసి, సోఫా జరిపేశాడు. నజీర్ ఇంకా గుర్రు పెడ్తూనే ఉన్నాడు.
అప్పుడు వేసింది విపరీతమైన ఆకలి.
లాభం లేదు. ఇంక అందినంత మటుకు తింటూ ఉండాలి. కుంచించుకు పోయిన పేగులకి తిండి హరాయించుకోవడం నేర్పాలి. పళ్లేల లో మిగిలినవన్నీ తినేశాడు.
జీవితం మీద ఆశ కలిగితే అలాగే ఉంటుంది. ఆలోచనా విధానం మారి పోతుంది.
తినేసాక ఎప్పుడు తెల్లారుతుందా అని చూడ సాగాడు.
………
“అబ్బాస్!”నజీర్ లేవగానే గట్టిగా ఓండ్ర పెట్టాడు.
“ఏమిటి అంకుల్” అబ్బాస్ వణుకుతూ వచ్చాడు. తెలిసి పోయిందా?
“తలా పగిలి పోతుందిరా. ఎదో ఒకటి చెయ్యి. రాత్రి బాగా ఎక్కువైనట్టుంది. నువ్వేనా ఆపక పోయావా?”
“ట్రై చేశానంకుల్! మీరు వినలేదు. అక్కడికీ సీసా తీసేసి దాచేశా. ఒక్క నిముషం..” అబ్బాస్ లోపలికెళ్లి స్ట్రాంగ్ గా కాఫీ చేసి తెచ్చాడు. అలమార్ లోంచి రెండు యాస్ప్రిన్ మాత్రలు, మంచి నీళ్లు ఇచ్చాడు.
అన్నీ మింగి మళ్లీ పడుక్కున్నాడు నజీర్.
అబ్బాస్ కూడా కాఫీ తాగి నాలుగు బ్రెడ్ ముక్కలు వేయించుకుని తిన్నాడు, మధ్యలో ఛీజ్ పెట్టుకుని. నజీర్ కి కూడా చేసి పెట్టి, తను స్నానం చేసి వచ్చాడు.
“దేవుడా! నీదే భారం.” శ్రద్ధగా నమాజ్ చేశాడు.
“అబ్బాస్! లే. వెళ్దాం. హలీమ్ సాబ్ రమ్మన్నాడు. ఇవేళ రేస్ ట్రాక్ ప్రాక్టీస్. హర్రీ అప్.”
“ఇదో, బ్రేక్ఫాస్ట్. తినేస్తే తల నొప్పి కూడా తగ్గుతుంది. హలీమ్ సాబ్ దగ్గరికి కద.. స్నానం చేసి వస్తే నయం.” నమాజ్ అయాక కళ్లు మూసుకుని కూర్చున్న అబ్బాస్ లేచి అన్నాడు. వాడికి ఏం చేస్తున్నాడో తెలియలేదు కానీ, అలా.. ధ్యానం లోకి వెళ్లి పోయాడు, అల్లాని తలుచుకుంటూ.
“ఓకే. అలాగే చేద్దాం.” ఇంకా స్తబ్దుగానే ఉన్న బుర్రని విదిల్చి, లేచి బాత్రూంలోకి వెళ్లాడు నజీర్.
అబ్బాస్ గబగబా లేచి, తన బట్టలన్నీ ఒక ప్లాస్టిక్ కవర్ లో పెట్టేశాడు. పాస్ పోర్ట్ లు, జాగ్రత్తగా పైజామా జేబులో సర్ది, షర్ట్ మధ్యలో పెట్టాడు.
సోఫా కింద చూశాడు.. పెట్టె సరిగ్గా ఉందా అని.
నజీర్ బ్రేక్ ఫాస్ట్ పళ్లెం తెచ్చి టీ పాయ్ మీద పెట్టాడు.
“హాయిగా ఉందిరా. పద.. డ్రైవ్ చేస్తూ తింటా. పిల్లల్ని తీసుకుని వెళ్ళాలి. వాళ్లే స్టేజ్ లో ఉన్నారో!” నజీర్ రెండంగల్లో ఇంటి బైటికి వచ్చాడు.

“ఈ ప్లాస్టిక్ కవరేంట్రా? ఒక బాక్ పాక్ కొంటా ఉండివేళ నీకు.” నలిగి పోయినట్లున్న ప్లాస్టిక్ కవర్, అందులో బట్టలు చూసి అన్నాడు నజీర్.
అబ్బాస్ గుండె వేగం పెరిగింది. అందులొ బట్టలు తీసి దులపడు కదా!
“థాంక్యూ అంకుల్. నిజంగా ఇవేళ కొంటారా?” పక్కకి వంగి, వాడి బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టాడు.. లోపల తిట్టుకుంటూనే.
నజీర్ మొహం వికసించింది. మూతి ఈ చివర్నుంచా చివరికి సాగ దీసి నవ్వాడు.
“నువ్వు నా జానూవి రా. ఎందుకు కొననూ?” చాలా మంచి మూడ్ లో ఉన్నాడు.
“ఓ..ఓ.. థాంక్యూ థాంక్యూ! పిల్లలు రెడీ గానే ఉంటారు. నిన్ననే అందరికీ చెప్పాను. మనం ఇంజన్ కూడా ఆఫ్ చెయ్యక్కర్లేదు. వచ్చేస్తారు.”
అబ్బాస్ వెయ్యో సారి అల్లాకి థాంక్స్ చెప్పుకున్నాడు.
బైట ప్రపంచం ఎలా ఉంటుందో?
గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుని తన ఉద్వేగాన్ని ఆపుకుంటున్నాడు.
“ఈ బాగ్ లోపల పెట్టేసి పిల్లల్ని తీసుకొచ్చేస్తా. మీరిక్కడే ఉండండి అంకుల్” అబ్బాస్ ఔజుబా గేటు లోపలికి పరుగెత్తాడు..
“చిన్నా.. చిన్నా..” గట్టిగా అరుస్తూ వాళ్ల షెడ్ దగ్గరికి వెళ్లాడు.
చిన్నా, వెనుక మిగిలిన పిల్లలు బైటికొచ్చారు.
“అందరూ అక్కర్లేదు. మీరు ఇక్కడ పని చేసుకోండి. నయా రాకీని.. మరో ఐదుగురు పిల్లల్ని బైటున్న వాన్ దగ్గరికి వెళ్ల మన్నాడు. టింకూని కూడా..
“చిన్నా! నువ్వు లోపలికి రా..” చిన్నాని తీసుకెళ్లి తలుపు వేసి, పాస్ పోర్ట్ లిచ్చాడు.
“గ్రేట్ అన్నా! ఎలా ఉన్నావు? నా కెంత భయం వేసిందో తెలుసా?” చిన్నా అడుగుతూనే, తన సూట్ కేసులో, బట్టల మధ్య, ఒక షర్ట్ జేబులో జాగ్రత్తగా పెట్టాడు మూడు పాస్ పోర్ట్ లనీ.
“పద.. పద. బైట వాడు వెయిట్ చేస్తున్నాడు.”
“మరి.. దీనికి తాళం లేదు. ఫరవాలేదా?” చిన్నా బెదురుగా అడిగాడు.
“ఇన్ని రోజలూ ఎవరూ ముట్టుకోలేదుగా. ఇప్పుడు కొత్తగా తాళం వేస్తే అనుమానం వస్తుంది. ఎప్పట్లాగే, నాచురల్ గా ఉండాలి మనం. ఏదో దారి మీ, మా దేవుళ్లు చూపిస్తార్లే.” నమ్మకంగా అన్నాడు అబ్బాస్.
చిన్నాకి తెలుసు, పాస్ పోర్ట్ లని తనతో తీసికెళ్తే ఇంకా సమస్యవుతుందని.

ఆలీ బృందం నెత్తికి టోపీలు, తెల్లని తేలిక బట్టలు, కళ్లకి గాగుల్స్ తో బయలు దేరారు.
“సెల్స్ ఫుల్ ఛార్జ్ లో ఉన్నాయి కదా! అక్కడ వీలైతే మనం వీడీయోలు తీద్దాం.” ఆలీ తీసుకెళ్ల వలసిన సామాన్లు చెక్ చేసుకుంటూ అన్నాడు.
“నా దగ్గర టెలిస్కోపిక్ లెన్స్ ఉన్న చిన్న కామెరా ఉంది. తెస్తున్నా. మనం 200 యార్డ్స్ దూరం నుంచి తియ్యచ్చు. ఎక్కడైనా హైడింగ్ ప్లేస్ దొరుకుతే చూద్దాం.” అసిస్టెంట్-1 అన్నాడు.
“వెరీ గుడ్. మనం చేయ బోయేది మంచి పని. ప్రయత్నం చేద్దాం.” ఆలీ చకచకా వాన్ దగ్గరికి నడుస్తూ అన్నాడు.
ఆ రోజు ఏసి వాన్ తీసుకున్నారు. ట్రాక్ దగ్గర వెయిట్ చెయ్యాలని.
అక్కడ ప్రాక్టీస్ కొస్తారనేది అంతా ఊహ. లేక పోతే, దాదాపు వంద కిలో మీటర్ల దూరంలో ఉన్న ఇంకొక ట్రాక్ కి వెళ్లాలి. ఎక్కడికైనా, ఏసి లేకుండా వెళ్లలేరని తెలిసి పోయింది.
“మరీ తొందరగా వెళ్తున్నామేమో!” ఫాతిమా అంది. వాన్ లో ముందు సీట్లో కూర్చుంటూ. అసిస్టెంట్-2 డ్రైవ్ చేస్తున్నాడు. మాప్ ఒళ్లో పెట్టుకుని ఫాతిమా గైడ్ చేస్తోంది.
“అవును. వాళ్లు అందరూ కలెక్ట్ అయి వచ్చేసరికి నూన్ అవచ్చు. నిన్న హోటల్ కి కూడా అదే టైమ్ కి వచ్చారు. ముందుగా వెళ్తే మనం మంచి స్పాట్ చూసుకోవచ్చు. వాళ్లకి కనిపించకుండా ఉండేట్లు. నిన్న హలీమ్ వ్యవహారం చూస్తే మనకి వెల్ కమ్ చెప్తాడని అనిపించట్లేదు.” ఆలీ నవ్వుతూ అన్నాడు.
రేస్ ట్రాక్ దగ్గర చాలా హడావుడిగా ఉంది.
ఆలీ బృందం జాగ్రత్తగా, చుట్టూ ఒక సారి తిరిగారు.
అంతా ఓపెన్ గ్రౌండ్. ఎక్కడా నీడ లేదు. ట్రాక్ మీద ఒక మూల షామియానా వేశారు. అక్కడే ఒంటెలని నిలబెడ్తారనిపించింది. కొంచెం దూరంలో కొన్ని షెడ్లు కనిపించాయి.
వాన్ అక్కడికి తీసుకెళ్లి దాని చుట్టూ తిప్పారు. షెడ్ల వెనుక ఆపుకోవడానికి వీలుగా ఉంది. కొన్ని తుప్పలు కూడా ఉన్నాయి. అక్కడి నుంచి ట్రాక్ బాగా కనిపిస్తుంది.
ఫాతిమా దిగి, ఆ షెడ్లేమిటా అని చూసింది. బాత్రూములు. అన్ని షెడ్లూ ఏసీవే. ఈ ట్రాక్ లు కొన్ని గవర్న్ మెంట్ వి. కొన్ని ప్రైవేట్. ఔజుబాల స్థితులు అధ్వాన్నంగా ఉన్నా ఇక్కడ సదుపాయాలు బాగా ఉన్నాయనుకుంది ఫాతిమా.
“హే.. కమాన్. ఒంటెలు వస్తున్నాయి.” ఆలీ పిలిచాడు.
ఫాతిమా వాన్ ఎక్కేసింది.
ఒంటెలని షామియానా దగ్గరగా తీసుకొచ్చే లోగా, బుల్లి బుల్లి ఓపెన్ వాన్లు వచ్చి ఆగాయి. ఒక్కో వాన్ లోంచీ బిలబిలా పిల్లలు దిగారు.
ఆలీ సైగ చేసే లోగానే, అసిస్టెంట్ వీడియో తీస్తున్నాడు.
ఆ వేడిలో, టాపు లేని వాన్ లో.. అంతమంది పిల్లలు.
“ఓ మై గాడ్.” ఫాతిమా తల పట్టుకుంది.
పిల్లలంతా దిగాక, సెలెక్ట్ చేసిన పిల్లలని విడిగా తీసుకెళ్లారు. మిగిలిన వాళ్లు షామియానా దగ్గర ఒక పక్కగా కూర్చున్నారు.
“అడిగో చిన్నా.. పక్కనే వాడి ఫ్రెండ్ కూడా ఉన్నాడు. వాళ్ల దగ్గరలో ఒకడు, నల్లగా పొడుగ్గా, కసుర్తూ.. వాడే ట్రైనర్ అనుకుంటా.” కామెరా లోంచి చూస్తున్న అసిస్టెంట్ అరిచాడు.
“అమ్మయ్య. ఇంకెక్కడా తిరక్కుండా దొరికారు. ఎలాగైనా చిన్నాని కలవాలి. ఆ తరువాత ఏం చెయ్యాలో డిసైడ్ చేద్దాం. మన దగ్గర చిన్న సెల్ ఫోన్ ఏదైనా ఉందా?” ఆలీ అడిగాడు.
“నా దగ్గర ఉంది. సింపుల్ ఫోన్. ఫుల్లీ ఛార్జ్ అయి. జాగ్రత్తగా వాడుకుంటే వారం రోజులొస్తుంది. వాళ్ల దగ్గర ఛార్జ్ చెయ్యడానికి ఉంటుందో లేదో.” ఫాతిమా తన బాగ్ చూపించింది.
మెచ్చుకుంటున్నట్లు చూశాడు ఆలీ.
“పిల్లలని ఎక్కిస్తున్నారు ఒంటెల మీదికి. చిన్నా ఎక్కాడు ఒక ఒంటె.” ఆపి ఆపి వీడియో తీస్తూ కామెంటరీ ఇస్తున్నాడు అసిస్టెంట్.
మిగిలిన వాళ్లకి విడిగా పిల్లలు కనిపించడం లేదు.
“మనం వాళ్లకి కనిపించం కద..”
“కనిపించం.” బాత్రూంలోంచి కర్ర చీపురు తీసుకొచ్చి, తుడుస్తున్నట్లుగా ముందునుంచి చుట్టూ తిరిగి వచ్చిన అసిస్టెంట్-1 అన్నాడు.
“ఐనా ఈ పొద వెనక పెడ్తే ఇంకా సేఫ్.” అక్కడున్న పొదని చూపించాడు.
ఆలీ ముందుకి వెనక్కి జరిపి పొద వెనుకగా పెట్టాడు వాన్ ని.
“మొదలవుతోంది ప్రాక్టీస్.” కామెంటేటర్ కమ్ ఫొటో గ్రాఫర్..
“వావ్.. ఎంత స్పీడ్ గా వెళ్తున్నారో. సూపర్.నిజం చెప్పద్దూ బుల్లి జాకీలు భలే ముద్దుగా ఉన్నారు.” కామెరా ఇచ్చి ఒక్కొక్కళ్లకీ చూపించాడు అసిస్టెంట్.
“కానీ, వాళ్లు బాగా అరుస్తున్నట్లున్నారు కదా!” ఫాతిమా దీక్షగా చూస్తూ అంది.
“అవును. భయానికి అరుస్తున్నారనుకుంటా. లేదా.. అలా అరవమని చెప్తారో.. ఒంటెలకి కిక్ ఇవ్వడానికి.” ఆలీ పరిశీలనగా చూసాడు కాసేపు.
“చాలా డేంజరస్ గేమ్. ఆ బేబీస్ కి ఏమైనా ఐతే?” ఫాతిమా నిట్టూర్చింది.
“ఏముంది? ఎవరికీ వాళ్లు ఆన్సర్ చెప్పుకోనక్కర్లేదు. గప్ చుప్ అంతా.”
“అదిగో.. హలీమ్ వచ్చాడిప్పుడే. అయ్యో.. ఒక కుర్రాడు కింద పడిపోతున్నాడు. ఒంటె మీది నుంచి జారి పోయాడు. వెళ్దామా?”
“వద్దొద్దు. మనం మొత్తానికే ఈ అరాచకాన్ని ఆపాలి. ఇప్పుడు వెళ్తే ఇక్కడే ఆగపోతుంది.” ఆలీ నివారించాడు.
“అమ్మయ్య.. నిలదొక్కుకున్నాడు. పట్టు దొరికింది.”
ఒక అరగంట చూసేసరికి అందరికీ విసుగొచ్చింది.
వాన్లో కూర్చుని చర్చిస్తూ నోట్స్ రాసుకోసాగారు. ఆలీ టైమ్ చూశాడు.. గంట సేపయింది. చేతులు విరుచుకుని వాన్ దిగ బోయాడు.
షెడ్ల ముందు కలకలం..
తలుపు వేసేసి, కారు స్టార్ట్ చెయ్యమన్నాడు. ట్రైనీలో, ముధారీలో చూస్తే లేని పోని తంటా.
“అడుగో చిన్నా..” కేకేశాడు కామెంటేటర్.
చిన్నా, టింకూ చెయ్యి పట్టుకుని వస్తున్నాడు. టింకూ చేతికి గ్లోవ్స్. ట్రాక్ మీద పేడ ఎత్తడం వాడికి అలవాటై పోయింది.
నాలుగైదు ఫోటోలు, చిన్న వీడీయో క్లిప్పింగ్ తీసేశాడు అసిస్టెంట్.
టింకూని లోపలికి తీసుకెళ్లి, తను కూడా మొహం కడుక్కుని, బైటికొస్తుండగా, కిషన్ బృందం కలిశారు. కాసేపు కష్టాలు కలబోసుకుని బైటికొచ్చారు.
అబ్బాస్, నజీర్ ఇతర ట్రైనీలు ట్రాక్ దగ్గరే ఉన్నారు.. ఇంకా మిగిలిన బాచ్ లకి ప్రాక్టీస్ చేయిస్తూ.
“ఇక్కడేదో వాన్ ఉంది చిన్నా! మనల్ని ఎత్తుకు పోతారేమో పరుగెత్తుదాం.” టింకూ వార్నింగ్..
“మనల్ని..ఇక్కడ్నుంచెవరెత్తుకు పోతారు.. అదేదో చూద్దాం పద. ఎలుగు బంటి రావడానికి ఇంకా అరగంట ఉంది.” చిన్నా వాన్ దగ్గరికి దారి తీశాడు.
“చిన్నా! ఇట్రా..” ఆలీ ఆనందంగా అరిచాడు, వాన్ కిటికీలు తెరిచి.
ఇక్కడ తనని చిన్నా అని పిలిచే వాళ్లు..
సంభ్రమంగా చూస్తూ వెళ్లాడు.
“మీరా అంకుల్? మా టీచర్ తో మాట్లాడారా? మెస్సేజ్ ఇరేజ్ చెయ్యమన్నా కదా?” కాస్త నిష్ఠూరంగా, కాస్తంత సంతోషంగా అన్నాడు చిన్నా.

“చేశాను. కానీ, రిసీవ్ చేసుకున్న వాళ్లకి నంబర్ వెళ్తుంది కదా! వాళ్లూరుకో గలరా?” ఆలీ జరిగిందంతా చెప్పాడు.
టింకూ నోట్లో వేలేసుకుని చూస్తున్నాడు.. కొంచెం భయంతో, కొంచెం ఉల్లాసంతో. వాడికి బాగానే అర్ధమయింది.
“ఇంకా ఏమన్నారు అంకుల్? అమ్మతో, నాయనతో మాట్లాడారా? ఓ.. వాళ్లకి ఇంగ్లీష్ రాదు కదా! ” చిన్నా ఉత్సాహంగా గడగడా మాట్లాడ సాగాడు.
“ఎక్కువ సమయం లేదు. మనం ఏం చెయ్యాలో తొందరగా తేల్చాలి. నువ్వు ఎంత వరకూ మాకు సహాయం చెయ్యగలవో..” ఆలీ మాట సగంలో ఆపేశాడు చిన్నా.
“నేను మీకు సాయం చెయ్యడమేమిటంకుల్? మీరు కదా మమ్మల్ని తప్పిస్తారు” అయోమయంగా అడిగాడు చిన్నా.
“మీరు మాత్రం తప్పించుకుంటే సరి పోతుందా? మిగిలినవాళ్ల సంగతేంటి? వాళ్లని కూడా ఈ నరకం నుంచి తీసుకెళ్లాలి కదా? నీకు యు.యన్.ఓ తెలుసు కదా.. వాళ్ల ద్వారా ప్రయత్నించి అసలు ఈ పిల్ల జాకీల కాన్సెప్ట్ తీయించెయ్యాలి. దానికి నువ్వు మాకు కొన్ని ప్రూఫ్ లు సేకరించాలి. కొంత రిస్క్ ఉంటుంది. నీకిష్టమేనా?”
“మీకు నా సంగతి టీచర్ చెప్పారా?” చిన్నా అడిగాడు ఆలీని.
ఆలీ తలూపాడు.
“అంటే నేను మీకు ఏజంట్ కింద పని చెయ్యాలా?”
వాన్ లో ఉన్న వాళ్లందరూ నవ్వేశారు. ఎవరేనా వస్తున్నారేమోనని అటూ ఇటూ చూస్తున్న అసిస్టెంట్ కూడా తల తిప్పి కనుబొమ్మలెగరేశాడు.
చిన్నాని చూస్తూ వాడి మాటలు వింటున్న వారికి ఆశ్చర్యం కలుగక మానదు.
“అలాగే. మన ప్రాజక్ట్ కి పనికొచ్చే ఇంకొక అబ్బాయిని కూడా మీకు పరిచయం చేస్తాను.. నాకంటే కొంచెం పెద్ద, ఎక్కువ సఫరింగ్, ట్రైనర్ తో ఎక్కువ క్లోజ్. అతన్ని కూడా మాతో తప్పించాలి మరి.” చిన్నా ఏదో పెద్ద వాళ్లలా మాట్లాడుతుంటే ఆశ్చర్యపోవడం మానేశారు అందరూ. సరస్వతీ టీచర్ చెప్పింది అక్షరాలా నిజం అనుకుంటూ.
“ఆ అబ్బాయిని నమ్మచ్చా?” ఫాతిమా అడిగింది.
“హండ్రెడ్ పర్సంట్.” అబ్బాస్ చేసిన పనులన్నీ చెప్పాడు చిన్నా.
“వెరీ గుడ్. మన పని అంత కష్టం లేకుండా జరిగి పోయేట్లే ఉంది. ఐతే.. మీ పాస్పోర్ట్ లు మీదగ్గరున్నాయా?” నమ్మలేనట్లు అడిగాడు ఆలీ.
“జస్ట్.. ఇవేళ పొద్దున్నే తెచ్చాడు అబ్బాస్. నా పెట్టెలో బట్టల మధ్య దాచాను. సూదీ దారం ఉంటే, ఒక షర్ట్ వెనుక కుట్టేయాలి. అప్పుడు బట్టలు దులిపినా కనిపించవు.”
కళ్లు పెద్దవి చేసి విన్నారు అక్కడున్న నలుగురు పెద్ద వాళ్లూ.
“నాకు కుట్టడం వచ్చు. మా మోరల్ టీచర్ నేర్పించారు.” సన్నగా అన్నాడు టింకూ ఇంగ్లీష్ లో. వాడికి ఇంగ్లీష్ మాట్లాడ్డం నేర్పించాడు చిన్నా. వాడి తల నిమిరింది ఫాతిమా ఆప్యాయంగా.
“మళ్లీ ఇక్కడికి వస్తారా ప్రాక్టీస్ కి?” ఆలీ అడిగాడు.
“రోజూ తీసుకొస్తారు. ఈ రేసులు చాలా ప్రిస్టీజియస్ ట. ఎలాగైనా గెలవాలని.”
“ఎవరో వస్తున్నారు, పిల్లల్ని తీసుకుని.” అసిస్టెంట్ వార్నింగ్..
“సరే, ఈ ఫోన్ నీ దగ్గరుంచు. మా నంబర్లు ఫీడ్ చేసి పెట్టాను. రేపు నీడిల్, త్రెడ్ తెస్తాను. మిమ్మల్ని ఎవరూ చెక్ చెయ్యరుగా?” ఫాతిమా బాగ్ లోంచి సెల్ తీసింది. అది చిన్నా అరచేతిలో ఇమిడి పోయింది.
“ఇప్పటివరకూ చెయ్యలేదు. ఇక్కడ మమ్మల్నెవరు కలుస్తారులే అని. రేపు అబ్బాస్ తో ఏదో ప్లాన్ వేసి మీరు కలిసేట్లు చేస్తాను.”
కలకలం దగ్గరౌతుంటే, చిన్నా, టింకూ బాత్రూంల లోకి వెళ్లి పోయారు.
“ఓ మై గాడ్.. వీడు పిల్లాడా పిడుగా?”
“దేవుడు పంపిన దూత.” ఫాతిమా అంది.

వచ్చే నెలలోనే ముగింపు..

రచన: గిరిజరాణి కలవల

రాత్రి తొమ్మిది అవస్తోంది. కోడలు హోటల్లో నుంచి తెప్పించిన టిఫిన్ తినేసి తన రూమ్ లోకి వెళ్ళబోతూ.. మనవడిని పిలిచారు రామారావు గారు.
” చిన్నూ ! ఇక రా, బజ్జుందువుగాని, తొమ్మిదవుతోంది, మంచి కధ చెపుతాను విందువుగాని..” అని పిలిచారు.
” ఉండండి.. తాతయ్యా ! ఈ గేమ్ సగంలో వుంది అయ్యాక వస్తాను. మీరు పడుకోండి.” టాబ్ లోనుంచి తల పైకెత్తకుండానే, ముక్కు మీదకి జారిపోతున్న కళ్ళజోడుని పైకి లాక్కుంటూ, అన్నాడు మనవడు చిన్నూ.
చేసేది లేక రామారావుగారు రూమ్ లోకి వెళ్ళి మంచం ఎక్కారు. ఇదివరకు ఎప్పుడైనా వచ్చినప్పుడు.. ఇంట్లో అందరూ కలిసే భోంచేసేవాళ్ళం.. కబుర్లు చెప్పుకునేవాళ్ళం.. మనవడు తనని వదిలి
పెట్టేవాడు కాదు. ప్రతీరోజూ కధ చెప్పించుకోనిదే నిద్రపోయేవాడు కాదు. కోడలు రమ్య కూడా అత్తగారి వెనకాలే తిరుగుతూ.. కొత్త రకం వంటలు నేర్చుకుంటూ, పూజలూ, నోములూ అంటూ ఏదో ఒకటి చేస్తూనే వుండేది. ఏడాదికోసారో, రెండుసార్లో వచ్చి తిరిగి వెళ్ళపోయేవారు తామిద్దరం. రిటైర్ అయ్యాక కొడుకు ఇక్కడకి వచ్చెయ్యమన్నా కూడా, సొంతవూరి మమకారంతో వున్న వూళ్లో నే వుండిపోయారు రామారావు దంపతులు. నాలుగు నెలల క్రితం రామారావుగారి భార్య కాలం చేయడంతో, కొడుకు, కోడలు బలవంతం పెట్టి ఇక్కడకి తీసుకువచ్చేసారు. ఆయన కూడా వంటరిగా వుండలేక, చేయి కాల్చుకోవడం చేతకాక, మనవడితో కాలక్షేపం అయిపోతుందన్న భ్రమతో ఇక్కడకి వచ్చేసారు. అయితే..
వచ్చినప్పటి నుండీ గమనిస్తున్నారు ఆయన ఇంట్లో వచ్చిన మార్పులు. కొడుకు, కోడలు, మనవడు ఎవరికి వారే యమునా తీరే అన్నట్టుగా వున్నారు. ఆఫీసు నుంచి రాగానే కొడుకు వాసు , స్కూల్ నుంచి రాగానే మనవడు, వీళ్ళిద్దరూ వెళ్ళిపోగానే కోడలు రాధ, ఈ ఫోను, టాబ్ లతోనే గడిపేస్తున్నారు. ఎవరో తరుముకు వస్తున్నట్టు హడావుడిగా పని ముగించుకుని రాధ.. ఇక దీనితోనే గడపడం రామారావుగారికి నచ్చలేదు. ఇంట్లో మరో మనిషి ఉన్నాడన్న ఆలోచనే లేదు వీళ్ళకి. మధ్యలో ఇద్దరూ కలిసి అప్పడప్పుడు పిల్లాడిని మాత్రం దెబ్బలాడతారు. ‘అస్తమానూ ఆ టాబ్ తో ఆటలేంటీ? చదువు వద్దా?’ అని, అన్న ఆ కాసేపు పుస్తకాలు ముందేసుకుని వీడు కూర్చుంటాడు. వాళ్ళ లోకం లోకి వాళ్ళు మునిగిపోగానే వీడు మళ్లీ మామూలే. రామారావుగారికి మాత్రం ఆ న్యూస్ పేపరూ, టివీ ఎంతసేపని కాలక్షేపం ఇస్తాయి. ఆ టివీ లో వచ్చే పనికిరాని వాదోపవాదాలూ, చర్చలూ చూడాలంటే విసుగు ఆయనకి. కాస్త న్యూస్ బులెటిన్ చూసేసి ఆపేస్తారాయన. ఉదయం, సాయంత్రం అలా రోడ్డు మీదకి వాకింగ్ వెళ్లి దగ్గర్లో వున్న పార్కులో కాసేపు కూర్చుంటారు. అక్కడా అందరూ ఇదే తంతు. పది మంది వుంటే పదిమంది చేతిలోనూ ఇదే నాట్యమాడుతూ వుంటుంది. మనుషులు దగ్గరగానే వుంటున్నారు కానీ వాళ్ళ మధ్య మాటలే కరువైపోతున్నాయి. ఏ ఇంట్లో చూసినా ఇలాంటి నిశ్శబ్దమే చోటు చేసుకుంటోంది. మార్పు వచ్చే సూచనలే కనపడ్డం లేదని, రామారావు గారు నిట్టూరుస్తూ, నిద్ర కి ఉపక్రమించారు.
ఇంతలో ఆ టాబ్ కి చార్జింగ్ అయిపోయినట్టుంది దాన్ని పక్కన పడేసి మనవడు చిన్నగా తాతగారి పక్కలో దూరాడు.
” తాతయ్యా! పడుకున్నారా?”
” లేదు. చిన్నూ! ఏంటి సంగతి?” అని అడిగారు.
” కధ చెప్పండి తాతయ్యా!” అన్నాడు చిన్నూ. ఇన్నాళ్ళకి కధ అడిగాడని ఆనందంతో వాడిని దగ్గరకి తీసుకుని,
” ఈ రోజు ఓ మంచి నీతి కధ చెపుతాను విను.
ఒకసారి రామకృష్ణ పరమహంస వద్దకు ఒక స్త్రీ తన కొడుకును తీసుకుని వచ్చింది. స్వామీ! నా కొడుకూ ప్రతిరోజూ బెల్లం ఎక్కువగా తింటాడు. అలా తింటే మంచిది కాదని చెప్పినా వినిపించుకోవడం లేదు. మీరు నాలుగు మంచి మాటలు చెప్పి, వాడికి ఆ పాడు అలవాటు మానిపించండి. అని మొర పెట్టుకుంది. దానికి పరమహంస… నాలుగు రోజులాగి నీ కొడుకుని తీసుకు లసినదిగా చెప్పి పంపేసారు. ఆవిడ అలాగే అని చెప్పి, నాలుగు రోజుల తర్వాత మళ్లీ వచ్చింది. అప్పుడు పరమహంస ఆ పిల్లవాడికి, బెల్లం తింటూ వుంటే కలిగే అనర్ధాలు వివరించి చెప్పి, ఆ పిల్లవాడికి మనసు మార్చి, ఇకపై బెల్లం తిననని మాట తీసుకుని, పంపారు. ఇదంతా చూస్తున్న శిష్యుడొకరు, స్వామీ! ఇంత చిన్న విషయం చెప్పడానికి తమరు నాలుగు రోజుల వ్యవధి తీసుకున్నారెందుకు? మొదటి రోజే ఈ మాటలు చెప్పకపోయా రా? అని అడిగాడు. దానికి సమాధానంగా స్వామి.. ఏం చెప్పారో.. తెలుసా? మనము ఇతరులకి చెప్పే మంచికానీ, సలహా కానీ, ఏదైనా సరే.. ఏదో ఊరికే నోటికి వచ్చినట్టు చెప్పడం కాదు.. దానిని మనం ఆచరించి చెప్పాలి. అప్పుడే మనం ఒకరికి చెప్పదగ్గ అర్హులమవుతాము. ఈ పిల్లవాడి విషయంలో ముందు రోజే నేనెందుకు చెప్పలేదంటే…. నేనూ బెల్లం, తీపి పదార్థాలు ఎంతో మక్కువ గా తింటూ వుంటాను. అటువంటప్పుడు అది తప్పని ఎలా చెప్పగలను? అందుకే ఈ నాలుగు రోజుల్లో నేను ఆ తీపి మీద ఇష్టం పోగొట్టుకుని, ఆ అలవాటు మానుకుని, ఇప్పుడు అతనికి అది వద్దు, కూడదని చెప్పగలిగాను. అందుకే నాలుగు రోజులాగి రమ్మని చెప్పాను అని వివరించారు. ఈ కధలో నీకు తెలిసిన నీతి ఏంటి చిన్నూ? ” అని మనవడిని అడిగారు.
” ఎదుటివారికి మంచి చెప్పేటపుడు.. ఆ మంచిని మనము ఆచరించాలి, అని కదూ తాతయ్యా! ” అన్నాడు. ” ఔను, చిన్నూ! చక్కగా గ్రహించావు.. పడుకో.. రేపు మరో కధ చెపుతాను. ” అంటూ రామారావు గారు వాడిని చిన్నగా జోకొట్టసాగారు.
మరునాటి ఉదయం.. మోర్నింగ్ వాకింగ్ వెళ్ళడానికి రామారావుగారు సిధ్ధమవుతున్నారు. ఇంతలో చిన్నూ కూడా లేచి హాల్లోకి రాగానే” గుడ్ మార్నింగ్ చిన్నూ! ” అని విష్ చేసారు. వాడు కూడా” గుడ్ మార్నింగ్ తాతయ్యా! ” అని జవాబు చెప్పి, ఆ టాబ్ పట్టుకుని కూర్చున్నాడు. అప్పటికే ఫోన్ లు పట్టుకుని అందులో మునిగిపోయిన తల్లిని తండ్రిని పట్టించుకోనే లేదు వీడు. చిన్ను మాటలు విని రమ్య లోపల నుంచి బయటకి వచ్చి..” పొద్దున్నే టాబ్ పట్టుకుని కూర్చున్నావా? లేచి బ్రష్ చేసుకో.. పాలు తాగడం, స్నానం చేయడం లేకుండా, పొద్దస్తమానూ ఆ టాబ్ తోనే గడుపుతావు.. అస్సలు మాట వినడం లేదు నువ్వు.” అని ఓ అరుపు అరిచి, తానేదో వాట్స్ఆప్ మెసేజ్ లు చూడడంలో మునిగి పోయింది.
వాసు కూడా రమ్య మాటలు విని..” ఔను.. చిన్నూ.. నీకు ఈమధ్య చదువు మీద శ్రద్ధ తగ్గుతోందనీ.. సరిగ్గా చదవడం లేదనీ మీ స్కూల్ నుంచి నాకు మెసేజ్ లు వస్తున్నాయి. ప్రతీ సబ్జెక్టులోను తక్కువ మార్కులు వస్తున్నాయి. ఈ టాబ్ తో ఆటలు ఎక్కవ అయిపోయాయి నీకు.. దాని మీద పెట్టే శ్రద్ధ చదువు మీద పెట్టు..” అని తన వంతుగా చిన్నూ మీద విరుచుకుపడ్డాడు.
తల్లితండ్రుల కోపం చూసి వాడు కించిత్ కూడా తొణకకుండా, ” నాన్నా! లెక్కల సబ్జెక్టు మార్కులు తగ్గాయని ట్యూటర్ ని పెట్టించారు. ఆయన ఫోను చూసుకుంటూ కూర్చుంటున్నాడు, సరిగ్గా చెప్పడం లేదని, మీరే తీసేసారు. ఇదివరకు ఆఫీసు నుంచి వచ్చాక మీరు నా దగ్గర కూర్చుని హోమ్ వర్క్ చేయించేవారు. చదివించేవారు. అమ్మ కూడా, నేను స్కూల్ నుంచి రాగానే, ఏం చెప్పారు క్లాస్ లో అని అడిగేది. చక్కగా ఏదో ఒక చిరుతిండి, బామ్మ దగ్గర నేర్చుకున్నవి జంతికలో, చేగోడీలో, కజ్జికాయలో పెట్టేది. ఇప్పుడేమో.. బయట ఆర్డర్ ఇచ్చేసి పిజ్జాలు, బర్గర్ లూ తెప్పిస్తోంది.
ప్రతీ ఆదివారం పార్కుకో, జూకో, ఎక్కడకో అక్కడికి తీసుకువెళ్ళేవారు. ఇప్పుడు మీరిద్దరూ ఆ ఫోనులలో మునిగిపోయి నన్ను పట్టించుకోవడం మానేసారు. నేనేమైనా అడిగానా…మిమ్మల్ని టాబ్ కొనిపెట్టమనీ.. నేను సైకిల్ అడిగితే కాదని.. ఇది నాకు బర్త్ డే గిఫ్ట్ అని కొనిపెట్టారు. నేనేం చెయ్యాలి చెప్పండి. ఇది మీరే నాకు అలవాటు చేసారు. ఇప్పుడు నేను దీన్ని వదలలేక పోతున్నాను. అయినా… మీరు నాకు చెప్పే ముందు.. మీరు పాటించి చూపండి. మీరైతే అస్తమానూ చూడొచ్చు.. నేను చూడకూడదా? అవి మానేసి నా దగ్గర, నాతో గడపండి. అంతవరకూ నేనూ మీ దోవలోనే నడుస్తాను. ” అని జంకు గొంకు లేకుండా తండ్రితో చెప్పాడు చిన్నూ..
అంతే.. వాడి మాటలకి వాట్స్ఆప్ చూసుకుంటున్న రమ్యా…. ఫేస్బుక్ చూసుకుంటున్న వాసూ.. చిన్నూ ఫేస్ లోకి తలెత్తి చూడలేకపోయారు.
ప్రభాత సూర్యోదయవేళ.. మనవడు వాళ్ళమ్మ, నాన్నలకి చేసిన ఙ్ఙానోదయానికి వస్తున్న నవ్వు ఆపుకుంటూ, మనసులో శ్రీ రామకృష్ణులవారికి ప్రణామం సమర్పించి, రామారావుగారు వాకింగ్ కి బయలుదేరారు. తాను వాకింగ్ నుంచి ఇంటికి వచ్చేసరికి తాను కోరుకున్న విధంగా, ఇదివరకటి రోజులలాగే వుంటుందన్న పూర్తి నమ్మకం ఆయనకు కలిగింది. మనవడు మాటలపై పూర్తి భరోసా వచ్చేసింది రామారావు గారికి.

రచన: కొప్పరపు సుబ్బలక్ష్మి

అయ్యగారు, స్నానం చేయించి బట్టలు మార్చాను. చిన్న గ్లాసు పాలు కూడా పట్టాను. సాగరంగారు కారేజి ఇచ్చి వెళ్ళారు.
నేను వెళ్తానండయ్యా.
సాయంత్రం రా రాములమ్మా, స్నానం చేయించి వెళుదువుగాని.
సరేనయ్యా.
రామచంద్రంగారు అనుష్టానం పూర్తి చేసుకుని గావంచాలోనుండి అడ్డపంచలోకి మారి, సుశీల గదిలోకి వచ్చారు, తను నిద్రపోతోంది.
అలికిడికి కళ్ళు తెరిచింది. పెదాలమీద సన్నని చిరునవ్వు.
లేచేశావా. ఫారెక్స్ బేబికి టిఫిన్ పెడతానుండు అంటూ కారేజి తెరిచి ఒక ఇడ్లీ పాలల్లో వేసి మెత్తగా కలిపి తీసుకొని వచ్చారు.
నెమ్మదిగా లే.
నేను పెడతాగా. గబగబా తింటే గొంతుకడ్డం పడుతుంది. బాగా మెత్తగా చేసాను నిదానంగా తిను.
చేయడ్డం పెడుతున్నావు, అప్పుడే చాలా. మొత్తం తినేదాక నేను కదలను.
అదీ అలా తినాలి. మీదపడకుండా బాగా తిన్నావు, గుడ్. నేను తుడుస్తానుండు.
అమ్మయ్య ఈపూటకీ ప్రహసనం అయింది. నేను కూడా రెండిడ్లీలు తిని వస్తాను అనుకుంటూ సాగరం తెచ్చిన ఇడ్లీలు కొబ్బరి చట్నీ నెయ్యి తో కానించేసారు.
*****
మొబైల్ లో అమ్మవారి సహస్రనామం పెట్టి, తలదువ్వి చెదరిన బొట్టు సరి చేస్తూ అద్దం ఇవ్వనా అన్నారు.
.
.
నేను ఎదురుగావుండగా అద్దం ఎందుకా.
అహ ఏం చెప్పావే.
ఎంత కళగా వున్నావో.
అవును నా దిష్టే తగులుతుందేమో.
నీకు తెలుసా సుశీలా, సాగరం డిగ్రీ చేసి ఆడిటర్ దగ్గర చేసేవాడట. పొద్దున్నుండి రాత్రి వరకు చేయించుకుని ఆరువేలు చేతిలో పెట్టేవాడట. వాళ్ళావిడ చాలతెలివైనది. గొట్టుచాకిరి జానాబెత్తెడు జీతంతో బ్రతుకుబండి
లాగలేమని మనలాంటి వాళ్ళకు పదిమందికి కారేజీ భోజనాలు ఇస్తున్నారు , యాభైవేలు సంపాదిసున్నారు. మనకేమయినా మసాలాలు, వేపుళ్ళు కావాలాయేమన్నానా.
ఉద్యోగమంటావా. వదిలేశాడు. ఇద్దరూ ఆడుతూ పాడుతూ చేసుకుంటారు. రోజు మొత్తంమీద నాలుగైదు గంటలు పని.
తిరగాలిగా అంటావా
ఏముంది వాయిదాలమీద బండి కొన్నాడట. సాగరం వాళ్ళావిడ సాయంత్రంపూట చిన్న తరగతి పిల్లలకు ట్యూషన్ చెప్పి పదోపరకో సంపాదిస్తుందిట. చూస్తుండగానే నాలుగురాళ్ళు వెనకేసుకుని నాలుగయిదేళ్ళలో చిన్న ఇల్లు కొనుక్కుంటారు చూడు.
*****
మందుబిళ్ళలు ఇస్తాను వేసుకో.
నీళ్ళు పడతాను.
నువ్వు గబగబా తాగేస్తావు రైలు వెళ్ళి పొతుందేమో అన్నట్లు.
వద్దంటావేమిటి. ఈ జ్యూస్ తాగితే గుర్రంలా పరుగెడతావు. ఓ చెంచా తేనే కూడా వేసాను చిలకలా పలకాలిగా.
అ,….ఆ.,.
ఏమిటి పెద్దవాడినుంచి ఫోనా
చేసాడు. అంతా కుశలమే. బొంబాయి ఉద్యోగం. థానేలో కాపురం. ఉరుకులు పరుగుల జీవితాలు.
క ,,,,. కో
కోడలుకూడా కష్టపడుతోంది అంటావా
ఎవరి పిల్లలకోసంవాళ్ళు కష్ట పడతారు. అది సహజం. నువ్వు మాత్రం నీ ఉద్యోగం, పిల్లలు. చాదస్తపు మొగుడు, వృధ్ధులయిన అత్తమామలు ,అన్నీ చూసుకోలేదా.
అందుకే రిటైరయిన తరువాత ఎవరిదగ్గరకూ వెళ్ళకుండా ఇక్కడే వున్నది. వాళ్ళమీద ప్రేమ లేక కాదుకదా.
చిన్నవాడా …పై నెలలో వస్తాడుట. పిల్లలకు ఈస్టరు శెలవులున్నాయిట.
అప్పుడే వాణి, అల్లుడు, మనుమరాలు కూడా వస్తున్నారు.
అయినా నాలుగునెలలేగా అయింది వాళ్ళందరూ వచ్చి వెళ్ళి. శులవులు చూసుకోవాలిగా, అన్ని తుమ్మితే వూడే ముక్కులే.
ఆకలేస్తోందా. అరగ్లాసు బత్తాయిరసం కడుపు నిండేనా. పన్నెండయిందిగా అన్నం పెడతాలే.

మెత్తగా వండిన అన్నం, మిరపకాయ లేకుండా చేసిన బీరకాయకూర, చారుపొడి తక్కువగా వేసిన చారు, పలుచగా ఆకుకూర పప్పు, గోరు ముద్దలుగా అన్నం తినిపించారు రామచంద్రంగారు.
రోజు సాగరం పప్పు కూరలు తెస్తే ఆయన రెండు గ్లాసుల బియ్యం విద్యుత్ కుక్కర్ లో వండుకుంటారు.
సాయత్రం రామచంద్రంగారికి రెండు చపాతీలు కూర, సుశీలమ్మగారికి పలుచని బియ్యపు జావ తెచ్చి ఇస్తాడు.
కళ్ళుమూతలు పడుతున్నాయిలా వుంది. అన్నం తినంగానే పడుకోవద్దు. వైకుంఠపాళి ఆడుదాము.
నువ్వప్పుడే గట్టెక్కేసావా. నేను ఒప్పుకోను, నువ్వు తొండి చేస్తున్నావు.
నాకు కూడా నిద్ర వస్తోంది. ఓ కునుకు తీయాలి.
*****
నాలుగింటికల్లా ఫిజియోథెరపిస్ట్ వచ్చి కేరళ నూనెలు రాసి మసాజ్ చేసి చిన్న చిన్న ఎక్సరసైజులు చేయించింది.
కుర్చీలోనే కూర్చోబెట్టి స్నానం చేయించింది రాములమ్మ.
ఇట్లాంటప్పుడయినా నైటీ వేసుకోమని కోడళ్ళు చెబితే ససేమిరా అన్నారు సుశీలమ్మగారు. డబ్బాలోవున్నట్టుందంటూ.
లక్షణంగా చీరే కట్టమన్నారు.
నూనె మరకలంటిన పక్కబట్టలు మార్చి పడుకోబెట్టంగానే నిద్రలోకి జారుకున్నారు.
పొద్దున్నుండి తీయని పేపరు పట్టుకుని వరండాలో వాలుకుర్చీలో చేరారు రామచంద్రంగారు కళ్ళద్దాలు సవరించుకొంటూ.
నీ గోళ్ళు బాగా పెరిగాయి తీస్తా అంటూ ఆమె పాదం తన చేతిలో పట్టుకొని నెయిల్ కట్టర్ తో తీయసాగారు.
సుశీలమ్మ కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.
అరెరె అదేమిటి. మనం పిల్లలకు ఇలాగే గోళ్ళు తీసేవాళ్ళం కదా. కత్తిరించిన గోళ్ళకు గోరింటాకు ఎంత అందమిస్తుందో. పిల్లలతో పాటు నా చేతికి కూడా గోరింటాకు పెట్టి మురిసిపోయేదానివి.
లేడికి లేచిందే పరుగన్నట్టు పెరట్లో గోరింటాకు కోసి పిసరంత చింతపండు వేసి మిక్సీలో వేసి మెత్తగా చేసి తెచ్చారు.
ఏమిటి ఎవరు పెడతారనా. నేను వున్నానుగా,
ఆవిడ చేయి తన చేతిలోకి తీసుకుని మధ్యలో నిండు చందమామని చుట్టూ ఆరు నక్షత్రాలను, వేళ్ళకు టోపీలు దిద్దారు.
అవును సుశీ
ఎందుకా కోపం. ఓహ్ సుశీ అన్నాననా.
మన పెళ్ళయి మూణ్ణిద్దర్లకని మా ఇంటికి వచ్చినప్పపుడు మా అక్కయ్యలు పేర్లు చెప్పందే లోపలికి రానివ్వమన్నారు.
నువ్వేమో రామచంద్రంగారు నేను వచ్చాము అన్నావు.
నేనేమో ఏదో మురిపంగా సుశీ నేనూ వచ్చాము అన్నాను.
అంతే చివ్వున నా పేరు సుశీల సుశీ కాదన్నావు. సుశి ఏమిటి మశి లాగా అనేదానివి.
నీకు సంగీతమంటే ఇష్టం కదా. బాలమురళి కీర్తనలు పెట్టనా,
నీకు గుర్తుందా పెద్దవాడి విషయంలో నేను వాడిని కోప్పడ్డానని వంటింట్లో” శాంతము లేక సౌఖ్యము గలదా” అని పాడుతున్నావు. అంతే నా కోపమంతా గాల్లోకి పోయింది.
అంతగా నవ్వద్దు. దగ్గొస్తుంది.
అయ్యగారు అమ్మగారి తల జిడ్డుగావుంది. రేపు తొందరగా వచ్చి తలస్నానం చేయిస్తానండి.
సుశీలకు ఎంత పెద్ద జడ వుండేది. ఈ మాయదారి జబ్బుతో అంతా పోయి పిడచకొచ్చింది.
జడ అంటే గుర్తుకొస్తోంది. నేను ఓరియంటల్ కాలేజి రాజమండ్రిలో పూర్తి చేసుకుని విజయవాడ వచ్చాను. చల్లపల్లి వారి స్థలంలో చిన్మయానందస్వామి వారి భగవద్గీత వుపన్యాసాలు జరుగుతున్నాయి. ఒడిలో జడ పెట్టుకుని నువ్వు ఆయన చెప్పేది రాసుకుంటున్నావు. మా అమ్మ నీది అసలు జుట్టేనా సవరమా అని పట్టుక చూసింది. అలా మాటలు కలిపి మీకు మాకు ఏదో బీరకాయ సంబంధం వుందని తేల్చింది. అలా ఈ ఇంటికి ఆ ఇంటికి రాకపోకలు పెళ్ళి దాక వచ్చింది. మనది జడ బంధం. లేత ఆకుపచ్చ రంగు చీరలో ఎంతబాగున్నావో.
అంత గుర్తుందా అనా
మనసు తీసిన వీడియోలు చెరిగి పోవు చెదరిపోవు.
ఇంత పెద్ద జడకు ఎన్ని డబ్బాల కొబ్బరినూనె ఎన్ని శేర్ల కుంకుడు కొనాలో అనుకున్నా.
మాటలు రాకపొవడం బాధగావుందా. నేత్రావధానం చేస్తున్నావుగా.
“మూగవైననేమిలే నగుమోమె చాలు-లే”
“మామిడికొమ్మ మళ్ళీ మళ్ళీ పూయునులే, మాటలురాని కోయిలమ్మ పాడునులే”
గోరింటాకు ఆరిపొయింది కడుగుతానుండు.
బేసిన్లో నీళ్ళతో చేతులుకడుగుతూ గాజులు సవరించి
ఈ బంగారుగాజులు నీ చేతులమీదకన్నా బాంకులోనే ఎక్కువ కాలం వుండేవి. పిల్లలు సంపాదనపరులయిన తరువాత కదా స్ధిరంగా వున్నాయి. బాంకిలో పెడుతున్నప్పుడల్లా “ నిధి సుఖమా” అని పాడేదానివి.
తుండుతో చేతులు తుడిచి దూమెరుగ్గా కొబ్బరినూనె రాశారు,
అన్నీ గతించిన రోజులంటావా, చేదు తీపి అన్నీ గుర్తుంటాయి,కదా.
రాములమ్మ రాలేదింకా, నీ పని కానిచ్చి నేను స్నానంచేసి సంధ్య వార్చుకుంటాను.
రాములమ్మ వస్తుందిలే అంటావా. చిరాగ్గా వుండదూ
అ,…అ
అయ్యో లేదు కుయ్యో లేదు అంటూ డయపర్లు మార్చి పళ్ళు తోముతుండగా కంగారుపడుతూ రాములమ్మ వచ్చింది.
అయ్యగారు ఆలీసమయింది, మావోడు తాగొచ్చి రాత్రి నన్ను చితక బాదేశాడండి, ఆడ్ని బయటకు తోలేసానండి. సచ్చినోడు పొద్దునే పనికొస్తుంటే వంద రూపాయలిమ్మని గొడవేసుకున్నాడండి, ఏం చేత్తానండి ఓ యాభై రూపాయలిచ్చుకున్నానండి. అమ్మగారిపని నేనొచ్చి చేస్తాగదండి.
తాగడానికి డబ్బులిచ్చి మరీ చెడగొడుతున్నావు కదా,
ఇయ్యకపోతే యాగీ చేత్తాడండి తాగుడే లేకపోతే ఆడు రాములోరంత మంచోడండి,
సరేలే ….. ఆ డయపర్లు అయిపోయినట్టున్నాయి, ముందుగా చెబితే తెస్తాగా,
ఏటమ్మా కల్లనీల్లెట్టుకుంటన్నారు.
భార్య భర్తకు సేసినప్పుడు భర్త భార్యకు సేత్తే తప్పేంటమ్మా. కళ్ళు తుడుత్తా నుండండి.
అలా చెప్పు రాములమ్మా
ఏమిటి వెళ్ళి పోవాలనుందా, “ఎక్కడికి పోతావు చిన్నదానా”
“నన్ను వదలి నీవు పోలేవులే,
అదీ నిజములే”
అయ్యగారు బలే నవ్విత్తారమ్మా
మారాజులాంటారమ్మా. అట్టా అనుకోమాకండమ్మా. సిన్నప్పటికన్నా వయసొయినప్పుడే ఒకరికొకరు కావాల.ఆరికి మనం మనకారూనూ. బగమంతుడెట్టిన బంధం.
ఇవ్వాళ స్పీచ్ ధెరపిస్ట్ వచ్చేరోజు. సుశీలకు స్నానం తొందరగా చేయించు రాములమ్మా.
సరేనండయ్యా
స్నానం చేసిన ఆవిడ నుదుట కుంకుమ దిద్ది అమ్మవారికి చేసిన అభిషేక జలం కొంచెం తాగించి ఆ జలమే కాళ్ళకు చేతులకు రాశారు.
తలస్నానం చేసావుగా నిద్ర వస్తోందిలావుంది ఓ అరగంట పడుకో.
*****
ఓ సుందరమా రా రా.
ఆదివారం పేపరు పట్టుకుని వరండాలోకి చేరారు మిత్రులిద్దరూ
సుశీల ఎలా వుందిరా,
కాళ్ళు చేతులు కదల్చగలుగుతోంది. ఇంకా మాటే రావడంలేదు. అయిదారు నెలలు పడుతుందంటున్నారు.
వైద్యం జరుగుతోందికదా, ఏదయినా వచ్చినంత తొందరగా పోదుకదా.
ఇదిగో సాగరం వచ్చాడు. ఈనెల డబ్బులు ఇంతవరకు తీసుకోలేదు, కూర్చో తెచ్చిస్తాను
రామచంద్రంగారు లోపల ఆవిడతో ఏదో ఒకటి మాట్లాడుతునే వుంటారు. బయట చాల తక్కువ మాట్లాడతారులా వుంది.
అవునయ్యా సాగరం ఆవిడ మాట్లాడినన్నాళ్ళు ఈయన వినేవాడు, ఇప్పుడు వీడు మాట్లాడుతున్నాడు ఆవిడ వింటోంది.
ఆవిడను ఎంత అపురూపంగా చిన్నపిల్లను చూసినట్టు చూస్తారు.
అవును. చెప్పడం వీడికి ఇష్టం వుండదు గాని, రిటైరయిన తరువాత పిల్లలను ఇబ్బందిపెట్టడం ఆధారపడడం వీళ్ళకు రుచించక , వచ్చిన డబ్బుతో సూర్యచంద్రులు కాపురముండే పెంకుటింటిని డాబా చేసారు. ఇద్దరికి సరిపడా పెన్షన్ వస్తోంది. సాయంత్రం అయ్యేటప్పటికి ఏ సాహిత్య సభ అనో సంగీత కార్యక్రమం అనో వెళ్ళేవాళ్ళు.
ట్యూషన్ చెప్పేవారని ఆరుగంటలవరకు ఇల్లంతా సందడిగా వుండేదని రాములమ్మ చెప్పిందండి.
అవును ఆయన తెలుగు ఆమె లెక్కలు చెప్పేవారు, పిల్లల తల్లితండ్రులు అడిగితే కాలక్షేపం గాను వుంటుందని , ధనమాశించికాదు. వాళ్ళు బలవంతంచేస్తే అదిగో ఆ మూలవున్న హుండిలో తోచినంత వేయమనేవారు.
ఏడాదికొకసారి నేనే వాళ్ళిద్దరి పేర యకవుంటులో వేసేవాడిని. ఎంత వుందని ఏనాడు అడిగేవాడు కాదు. ఆర్ధికంగా వెనకబడిన ఇద్దరు పిల్లలకు అందులో నుండి జీతాలు కట్టించేవాడు. యకవుంటు వాడిది నిర్వహణ నాది.
అలా దాచిన ఆ డబ్బే సుశీలమ్మ వైద్యానికి అక్కరకొచ్చింది, ఇప్పుడయితే పంతుళ్ళ జీతాలు బాగున్నాయి , బతకలేక బడిపంతులుగా చేసినవాళ్ళమే.
ఏదోలేరా, గడిచిన రోజులుకాదు. ముందుముందెలా అని ఆలోచించాలి.
*****
నాన్న మేమున్నన్ని రోజులు అమ్మను మేం చూసుకుంటాం, మీరు కొంచెం విశ్రాంతిగా వుండండి.
అవును మామయ్యగారికి విశ్రాంతి అవసరం.
అమ్మమ్మా నువ్వు కుట్టించిన పట్టులంగా జాకెట్ అంటూ స్రవంతి బామ్మా నాకు తాతయ్య కొత్త బూట్లు కొన్నారంటూ అంటూ-రాఘవ సుశీలమ్మ పక్కన చేరారు.
ఆవిడను ఎక్కువగా విసిగించకండి అంటూ కూతురు కోడలు అంటుంటే
లేదర్రా వాళ్ళ అల్లరే ఆవిడకు బలం అంటూ నవ్వారు రామచంద్రంగారు.
మామయ్యా ఇన్ని రోజులు ఆరోగ్యంగా వున్నారు కనుక మీరు ఇక్కడే వుంటామంటే మిమ్మల్ని నొప్పించకూడదని సరే అన్నాము. మీరొక్కరే అత్తయ్యకు చేయడం మాఅందరికీ బాధ కలిగిస్తోంది. ఇకనైనా మీరిద్దరూ మాలో ఎవరి దగ్గరైనా వుంటే బాగుంటుంది. మీకు ఏ ఇబ్బంది లేకుండా చూసుకుంటాము.
ఉండండి బెండముక్కలు వేసిన మజ్జిగ పులుసు వాణి చేసింది. వేస్తాను, కొబ్బరి పచ్చడితో నంజుకుని తినండి. ఆ గుప్పెడు అన్నం కూడా పులుసులో కలుపుకోండి.
నాన్నా మేం చెప్పేది కూడా వినండి, అమ్మకు చాలామటుకు నయమయింది కదా. ఇదే వైద్యం అక్కడే చేయిద్దాం. మీకు కూడా వయసు పైన బడిపోతోంది, ఈ నాలుగు నెలల్లో మీరు బాగా నీరసపడిపోయారు. మిమ్మల్నిలా వదలి మేమెలా వుండగలం.
మీరు మమ్మల్ని ఎంత జాగ్రత్తగా పెంచారో మేము మిమ్మల్ని అంత జాగ్రత్తగా చూసుకుంటాము.
అయ్యో మీరు చూడరనే శంక లేదమ్మా.
“తాతయ్యా నీకో సర్ప్రైజ్ రావాలి”
రామచంద్రంగారిని చేతులు పట్టుకొని తీసికెళ్ళారు పిల్లలిద్దరూ. ఫిజియోథెరపిస్ట్ సాయంతో అడుగులేస్తున్నారు సుశీలమ్మ.
నిలబడ్డమే కాకుండా పది అడుగులు తడబడకుండా వేసారు ఈ రోజు అంది సంతోషంగా ఫిజియోథెరపిస్ట్.
అయితే అడుగులకు అరిసెలు వేయించాల్సిందే, వాణి రేపు అరిసెలు చేద్దాం అంది కోడలు మాలతి సంబరంగా
ఉ,,ఉ అంటోందిగా వెండి వుగ్గిన్నెలు తెండి నాన్నా.
ఆ పలుకులకు పంచదార చిలకలు కూడా తెద్దామమ్మా.
*****
నాన్నా అమ్మ ఇంకా నిద్ర లేవలేదు చూడండి.
మాసివ్ కార్డియాక్ యటాక్, నిద్రలోనే ప్రాణం పోయిందన్నారు డాక్టర్లు. నెపంలేనిదే ప్రాణంపోదుకదా. ఆవిడ లో చలనం లేదు, ఆయన నోట మాటలేదు.
*****
ఎవరెరరో వస్తున్నారు, పోతున్నారు .రామచంద్రంగారికి ఇవేవీ పట్టలేదు.
పెద్దాడు చిన్నాడు దుఃఖం మింగుతూ తల్లి అంతిమయాత్రకు సన్నాహాలు చేస్తున్నారు.
వాణి, అత్తయ్య గోధుమ రంగు ఉప్పాడ జరీ కొనుక్కున్నారు, కట్టనేలేదు. అదే కడదాం తీసుకురా.
నాన్నా అమ్మకు నుదుటన బొట్టు మీరే పెట్టండి అని తండ్రిని నెమ్మదిగా ఆవిడ దగ్గరకు తీసుకెళ్ళారు కొడుకులు .
గోధుమరంగు ఎఱ్ఱంచు జరీ చీరలో మధుపర్కాలలోవున్న సుశీల కనిపించింది రామచంద్రంగారికి.
కుంకుమ అద్దిన చెయ్యి, శరీరం పెద్దాడి చేతిలో వాలిపోయింది.
సహచరిని వెదుకుతూ ఆయనలో జీవం వెళ్ళిపోయింది.

*****