Editor

రచన:- డా.  కె.  మీరాబాయి

సాయంకాలం ఆరు గంటలు కావొస్తోంది.  శివరాత్రికి చలి శివ శివా అంటూ పరిగెత్తి పోయిందో లేదో గానీ ఎండ మాత్రం కర్నూలు ప్రజల దగ్గరికి బిర బిర పరిగెత్తుకు వచ్చింది . ఫిబ్రవరి నెలాఖరుకే ముప్పై ఏడు డిగ్రీలకు పెరిగి ఎండ తన ప్రతాపం చూపుతోంది.

మామూలుగా ఆ వేళప్పుడు వూళ్ళో ఉన్న టెక్నో స్కూళ్ళు, డిజిటల్ స్కూళ్ళు , ఎంసెట్ నే ధ్యేయంగా మూడో క్లాసు నుండి పిల్లలను రుద్ది రుద్ది చదివించే కార్పొరేట్ స్కూళ్ళ నుండి బస్సులలోనూ ఆటోలలోను బి క్యాంప్ కు వచ్చే బాల బాలికలు వీపు మీది పుస్తకాల సంచీల బరువుతో ముందుకు వంగిపోయి ఇంటి వైపు నడుస్తూ ఉంటారు.

సిల్వర్ జుబిలీ కళాశాల వెనుక వైపున కాళీ స్థలం ఉంది.  పదవీ విరమణ చేసిన నలుగురు వృద్ధులు ఆ సమయంలో అక్కడ చేరి కష్టసుఖాలు కలబోసుకుంటూ కూర్చుంటారు.

ఆ రోజు అందరికన్నా ముందుగా పద్మనాభయ్య వచ్చాడు . కాలేజి ఎదురుగా ఉన్న చిన్న పార్క్ వంటి దానిలో అటు ఇటు నాలుగు సార్లు నడిచి వచ్చి తమ మామూలు చోటులో  కూర్చున్నాడు .

అంతలోనే అరోరా నగర్ వైపు నుండి వచ్చే గంగిరెడ్డి అటువైపుగా వస్తూ కనబడ్డాడు .  ఆ రోజు గంగిరెడ్డి నడకలోనే ఏదో తేడా ఉన్నట్టు తోచింది పద్మనాభయ్యకు.  మామూలుగా అటూ ఇటూ చూస్తూ కాస్త హుషారుగా అడుగులు వేసే మనిషి కాస్తా తల దించుకుని భారంగా నడుస్తూ వచ్చాడు .

అదే సమయానికి హౌసింగ్ బోర్డ్ నుండి   వచ్చే వెంకటాచలం, సీ క్యాంప్ వైపు నుండి వచ్చే దాసు కూడా అక్కడికి చేరుకున్నారు .

” రాను రాను ఎండ ఎక్కువైపోతోంది ” అంటూ అలసటగా కూర్చున్నాడు గంగిరెడ్డి .

” ఎందుకు కాదూ? ఒక పక్కన చెట్లు కొట్టేసి రోడ్లు వేస్తున్నారు.  ఇంకో పక్కన పంట పొలాల్లో, చెరువులలో ఆకాశ హర్మ్యాలు కడుతున్నారు.  ఇగ వానలు కురిసేది ఎట్లా ? ఎండలు మండి పోతా వున్నాయంటే మండవా ? గవర్నమెంటు ఏంచేస్తోంది అంటే సారా కొట్లు పెట్టి ప్రజలకు మత్తు మప్పుతోంది .  తాగి తాగి నాశనమైన సంసారాలు చూసిన ఇల్లాళ్ల కదుపులో మంట మాదిరి ఎండలు  మండుతాయి . ” నిస్పృహగా అంటూ తాను అతని పక్కన చతికిల పడ్డాడు .         వెంకటాచలం .

,

”  ఇంకా ఇప్పుడు నీళ్ళ కొట్లాటలు మొదలాయె గదా! పంపు దగ్గర    కొట్లాడే ఆడోళ్ళ   మాదిరి రెండు రాష్ట్రాల గవర్నమెంటు ఇంజినీర్లు కాలవ గట్ల మీద ఒకరినొకరు తోసుకునే కాలమొచ్చింది.    వాళ్ళకు కాపలాగా రెండు పక్కల పోలీసులు .  ఇంకా ఇట్లాంటివి ఎన్ని చూడాల్నో?”  జేబులో నుండి రుమాలు తీసి క్రింద పరచి  దాని మీద కూర్చుంటు అన్నాడు దాసు.

దాసు జీవిత భీమా సంస్థ లో పని చేశాడు.  ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడే భార్య కాలం చేసింది.  అతనికి పిల్లలు లేరు.  రామ కృష్ణ మఠం తరపున సమాజ సేవా కార్యక్రమాలు నిర్వహించడం, ఆధ్యాత్మిక విషయ చింతన ను పెంచే పుస్తకాలు చదవడం అతని మనసుకు నచ్చిన విషయాలు.  సమాజమ్లో కలుషిత మవుతున్న వ్యవస్థలు ,రాజకీయాలలో చోటు చేసుకుంటున్న వ్యక్తి పూజ, జీవితంలో భాగంగా మారిపోయిన అవినీతి గురించి మథన  పడుతుంటాడు .  పదవీ విరమణ తరువాత అతను ఒక అరక్షిత బాలుర ఆశ్రమం లో మ్యానేజర్ గా ఉచితం గా సేవలు అందిస్తున్నాడు .

ఆ పిల్లలను తీర్చి దిద్దడం లో ఆనందం పొందు తున్నాడు.

” సరే, మనకుండే వెతలు చాలక ఈ కతలు  దేనికీలే ఇడ్సండి.  ఏంది గంగిరెడ్డి మెత్టగున్నావు.  కొడుకు, బిడ్డ, పిల్లలు అంతా బాగున్నారు కదా . ” అందరికన్నా ముందు వచ్చి కూర్చున్న పద్మనాభయ్య గంగిరెడ్డి ని పలుకరించాడు.

గంగి రెడ్డి విద్యుత్ శాఖ లో ఎ ఈ గా పనిచేసి పదవీ విరమణ పొందాడు.  ఒక  కూతురు, ఒక కొడుకు .  కూతురు పెండ్లి కి అతను కష్టపడే పని లేకుండా సంబంధం వెతుక్కుంటూ వచ్చింది.  వాళ్ళకు పిల్ల డాక్టర్ చదివితే చాలు అన్నారు.  .

గంగిరెడ్డి నెత్తిన   పాలు  పోసినట్టు అయింది .  దండిగా నగా, నట్రా, పెట్టి బ్రహ్మాండముగా పెళ్లి చేశాడు.  కూతురు అల్లుడు రెండు చేతులా సంపాదించు కుంటున్నారు.  గంగిరెడ్డి కొడుకు ఏదో మంచి కంపనీ లో పనిచేస్తున్నాడు.  కోడలు డిగ్రీ దాకా చదివింది.  ఇల్లు చక్కబెట్టుకుంటుంది.  గంగిరెడ్డి ది వడ్డించిన విస్తరి లాటి జీవితం ” అని స్నేహితులు అనుకుంటారు.

ప్రస్తుతం సిల్వర్ జుబిలి కాలేజీ వెనుకనున్న స్థలం లో కలుసుకున్న ఈ నలుగురు వాకింగ్ స్నేహితులు.  అదే వూళ్ళో నే వేరు వేరు శాఖల నుండి రిటైరైన వాళ్ళు.

వెంకటాచలం నీటి  పారుదల శాఖ లో పనిచెసాదు. ఇద్దరు కూతుళ్ళు.  ఇద్దరికి మంచి సంబంధాలే చూసి చేసాడు .  రెండో పిల్ల, భర్త బాగానే ఉన్నారు.  పెద్ద కూతురు రంజని మొగుడు ఒక సాడిస్ట్.  తాగుబోతు .  ఎన్నో సార్లు మైకంలో పెళ్ళాన్ని చావ గొట్టి ఇంట్లో నుండి గెంటేసి తలుపు వేసుకుంటాడు.  ఆ పిల్ల రాత్రి అంతా బిక్కు బిక్కు మంటూ ఇంటి వరండాలో చలికి ముడుచుకు పడుకుని, పొద్దున్నే ఇంట్లోకి వెళ్ళి పనిలో పడుతుంది .  ఇటువంటి సంసారం లోనే ఆ పిల్ల గర్భవతి అయి ఆడపిల్లను కన్నది.

భర్త చేతిలో దెబ్బలే కాకుండా ఆడ పిల్లను కన్నందుకు అత్త సాధింపులు తోడు అయ్యాయి.  దేవుడు ఆ అమ్మాయికి శిక్ష చాలు అనుకున్నాడు లా ఉంది.  ఒక రోజు తాగిన మత్తులో వస్తూ లారీ కింద పది చచ్చిపోయాడు అల్లుడు.

కుల నాశనం చేసిందని తిట్టి కోడలినీ, మనవరాలిని ఇంట్లోనుంది గెంటివేసింది అత్త.  నాలుగేళ్ళ బిడ్డతో తండ్రి ఇల్లు చేరింది రంజని .

ఇక అందరికన్నా ముందు వచ్చి కూర్చున్న పద్మనాభయ్య డి మరో కథ.  అతను ప్రభుత్వ ఖజానా లో పనిచేసాడు.  ఇద్దరు కొడుకులు బాగా చదువు కున్నారు . పెద్దవాడు ఎం బి ఏ చేసి వ్యాపారం లోకి దిగాడు.  రెండో వాడు బి టెక్ చేసి ఎం ఎస్ చేస్తానని అమెరికా వెళ్లాడు.  పెద్ద కొడుకు పెళ్ళైన ఆరు నెలలకే కారు ప్రమాదం లో కళ్ళు మూసాడు .  అతనితో బాటు పక్కన ఉన్న భార్య భర్తను విడిచి ఉండలేను అన్నట్టు తాను ప్రాణం విడిచింది .

రెండో కొడుకు భాస్కర్ మీద మమకారం తో బ్రతుకుతున్న పద్మనాభయ్య ఆశల మీద నీళ్ళు చల్లుతూ అక్కడే ఒక అమెరికన్ పిల్లను ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నాడు భాస్కర్.  పెళ్ళయిన ఏడాది తరువాత విషయం తండ్రికి చెప్పిన భాస్కర్ ఆయనను రమ్మని పిలువలేదు.  తాను రాలేదు.  మనవడు పుట్టాడు అని తెలిసి పద్మనాభయ్య మనసు ఆగక భార్య సమేతం గా అమెరికా వెళ్లాడు.

ఆరు నెలలు కొడుకు దగ్గర హాయిగా ఉండి అమెరికా లో చూడ వలసిన ప్రదేశాలు చూసి వద్దామనుకుని వెళ్ళిన దంపతులు పదిహేను రోజుల్లో తిరిగి వచ్చారు.  ‘ అదేమిటి అప్పుడే వచ్చేశారు అంత ఖర్చు పెట్టుకుని వెళ్ళి? ‘ అని అడిగిన వాళ్ళకి ‘ ఆ చలి తమకు పడ లేదని, ఆరోగ్యం బాగా లేదని ‘ జవాబు ఇచ్చారు.  వాడి పోయిన వారి ముఖాలు చూసి అవునేమో అనుకున్నారు అయిన వాళ్ళు.  స్నేహితుల ఓదార్పు తో కోలుకున్నాడు పద్మనాభయ్య.

పద్మనాభయ్య పరామర్శ కు జవాబుగా పెద్దగా నిట్టూర్పు విడిచాడు గంగిరెడ్డి .  ” ఆ అంతా బాగానే ఉన్నారు.  ఇన్నాళ్లు పిల్లల చదువు కోసం , సీట్లు వస్తాయో రావో అని బూగులు పడి , లక్షలు పోసి చదివించామా, ఇప్పుడు వాళ్ళ బిడ్డలకు కూడా మేమే పెట్టాలని తొందర చేస్తున్నారు.  ఇండ్ల స్థలాలు ఉన్నాయి కదా అవి అమ్మేసి మనవడికి డొనేషన్ కట్టాలంట.  వాళ్ళకు వొచ్చింది వొచ్చినట్టు ఖర్చు పెట్టేస్తారు.  కారుకు పది లక్షలు, ఇంటికి యాభై లక్షలు, సినిమాకు పోతే ఐమ్యాక్స్ అంటూ మూడు వేలు, స్టార్ హోటెల్ అంటూ నాలుగు వేలు పెట్టేస్తారు.  వాళ్ళు కూడబెట్టేది లేకున్నా ఎప్పుడో నేను కొన్న స్థలాలు అమ్మేసుకుంటే రేపటికీ ఏమీ మిగులుతుంది . ” గంగిరెడ్డి కోపము, దిగులు కలసిన స్వరం తో అన్నాడు.

” నీ కథ అట్లుంటే నా గ్రహచారం ఇంకా బాగాలేదు రెడ్డీ .  తాగి తాగి అల్లుడు కూతురి కొంప ముంచి మట్టి కొట్టుకు పోయాడు.  సరే నా తల రాత అనుకుని వాళ్ళని తెచ్చి పెట్టుకుని, రంజనికి ఉద్యోగం వేయించి,దాని కూతురును సాకినామా.  ఇప్పుడు చేతికి అందిన నా మనుమరాలు ఎవరో కులం కాని వాడిని ప్రేమించినాను అని ఇంటికి తీసుకు వచ్చింది .  ముసలితనాన అదే మమ్మలిని చూసుకుంటుందని ఆశ పడినామా.  అంతా అయిపాయే.  నా కూతురు తల కొట్టుకుని ఏడుస్తోంది. ” వెంకటాచలం తన ఆవేదన, ఆక్రొశమ్ వెళ్ళబుచ్చు కున్నాడు .

” చూడు చలం ఈ కాలం లో కులం గురి చి ఆలోచన ఎందుకు.  నీ కూతురుకు కులం , జాతకం అన్ని చూసి చేసినావు .  ఏమయింది.  మన ప్రారబ్ధం అంతే .  నా కొడుకు అమెరికా లో ఉన్నాడు నాకేమి అనుకుంటారు మీరు.  వాడు అమెరికా పిల్లను చేసుకుని,వాళ్ళ తిండి వాళ్ళ మతం నాది అంటున్నాడు.  మేము అంత దూరం పోయి వెనక్కి కొట్టిన బంతి మాదిరి రెండు వారాలలో ఎందుకు తిరిగి వచ్చినామో మీకు ఎవరికి చెప్పలేదు నేను.  మా కోడలు అత్తా మామలను వారం కన్నా భరించ లేదంటా.  అట్ల అత్త మామలు వచ్చి వాళ్ళ ఇంట్లో ఉండే పద్దతి అక్కడ లేదని నా కొడుకే చెప్పినాడు.  పిలవని పేరంటానికి పోయినందుకు అవమానం దిగమింగి తిరిగి వచేసాము.  పైకి అందరికి మాకు చలి పడ లేదని, ఒళ్ళు బాగాలేక వచ్చేసినామని చెప్పుకున్నాము.

” నీ కూతురు బ్రతుకుకు దారి చూపించావు .  మనవరాలిని చదివించావు.  ఆ పిల్లకు నువ్వు సంబంధం చూసి చేస్తే మాత్రం ఇంతకన్నా సుఖం గా ఉంటుందని ఎమి నమ్మకం.  తనకు నచ్చిన వాడిని మీ అందరి సమ్మతి తో చేసుకోవాలనుకుంది .  అక్కడికిన్మెలే కదా.  ఆలోచించు.  నీ బాధ్యత తీర్చుకో.  మనసుకు నెమ్మది పొందు. ” పద్మనాభయ్య మనసు విప్పి సలహా చెప్పాడు .

దాసు రెడ్డి భుజం మీద చెయ్యి వేసాడు.  ” రెడ్డీ, నీ పిల్లల భవిష్యత్తు కోసమే నీ ఇళ్ళ స్థలాలు అట్టి పెట్టాలి అనుకున్నావు.  ఆ భవిష్యత్తు కోసమే చదువుకు డబ్బు కావాలంటున్నారు వాల్లు. దానికి నువ్వు బాధ పడడం దేనికి.  నువ్వు ఎవరి మీదా ఆధార పడకుండా ఒక ఇల్లు, కొంత పొలం నీ కోసం పెట్టుకుని వాళ్ళది వాళ్ళకు ఇచ్చేస్తే తాకరారు లేదు కదా.  దానికి ఇంత దిగులు, బుగులు ఎందుకు. .

” పిల్ల పీచు లేని వాడివి నీకేం ఎన్నయినా చెప్తావు అనుకోకు.  నిజమే తాడు బొంగరం లేని వాడిని.  దేవుడు నాకు పిల్లలను ఇవ్వలేదు.  అందుకే అనాధ పిల్లలను ప్రేమిస్తున్నానేమో ! అందుకే నాకు ఇవ్వడం లో ఉండే హాయి తెలిసింది.  మీ బాధ్యతలు తీర్చు కున్నారు.  బంధాలు వదిలించుకోవాలి.  వాన ప్రస్థం అంటే అడవికి పోనక్కర లేదు.  సంసారం అనే దానిలో కూరుకు పోకుండా మనకు ఇంత ఇచ్చిన సమాజానికి కొంత తిరిగి ఇద్దాము అనుకుందాము.

” మీ పిల్లలకు చేయ వలసినవి చేసారు.  ఇక వాళ్ళు మీకు ఏదో చేయాలని ఆశించకండి.  మీకు ఉన్నంతలో పదిమందికి సాయ పడండి.  అదెంత తృప్తిని ఇస్తుందో నాకు అనుభవమే.  నా భార్యను దేవుడు తీసుకు పోయాడు.  కానీ నాకు ఆయుషు ఇచ్చాడు.  అందుకే నలుగురికీ ఉపయోగం గా బతకాలి అనుకు న్నాను .  నాకు మంచి అనిపించిన మాట చెప్పాను.  ఆలోచించు ” అని ఉరుకున్నాడు. . .

చీకటి పడింది.  వీధి దీపాలు వెలిగాయి.  నలుగురు లేచి ఇంటి దారి పట్టారు.  ఎవరి ఆలీచనలో వాళ్ళు నాలుగు దారుల్లో తమ గమ్యం వైపు కదిలారు.  సిల్వర్ జుబిలి కాలేజీ హాస్తాలు పిల్లలుకొందరు బయటకు వచ్చి జంక్షన్ దగ్గర బండిలో ఏవో కొంటున్నారు.  దాసు షేర్ ఆటో ఆపి ఎక్కాడు.  దాసు ఉండేది ఆరక్షిత బాలుర ఆశ్రమం లోని ఒక గదిలో మ్యానేజర్ అక్కడే ఉంటే పిల్లలను ఒక కంట కనిపెట్టే వీలు ఉంటుందని ఆ ఏర్పాటు .

మరునాడు దాసు నిద్ర లేచి ఆఫీసు గది దగ్గరకు వచ్చేసరికి పిల్లలు అందరు అక్కడ మూగి ఉన్నారు.  ” ఈ రోజు ఆదివారం స్కూలుకు వెళ్లే పని లేదు.  మరి వీళ్లంతా ఎందుకు వచ్చినట్టు ? ” అనుకుంటూ లోపలికి నడిచాడు.

” దాసుగారికి పుట్టిన రోజు శుభాకాంక్షలు ” అని బోర్డ్ మీద రాసి ఉంది.

‘ వీళ్ళకు ఎలా తెలుసు?అనుకుంటూ ఆశ్చర్యం గేయా చూస్తున్నాడు దాసు.

నమస్తే సార్ అంటూ ముందుకు వచ్చాడు ఒక పాతికేళ్ళ యువకుడు.

ఎవరా అన్నాట్టు తెరి పారా చూసాడు దాసు.

” నేను ఈ ఆశ్రమం లో పెరిగి, ఇక్కడ చదువుకున్న శంకర్ ని సార్.  నాకు ఈ వూళ్ళో నే ఉద్యోగం వచ్చింది . మమ్మల్ని స్వంత బిడ్దల్లాగా చూసుకున్న మీకు ఈ శుభ వార్త చెప్పాలని వచ్చాను.  ఈ రోజు మీ జన్మ దినం అని తెలుసు కున్నాను.  ఎవరెవరో వారి ఆత్మీయూల పుట్టిన రోజుకు.  పెళ్లి రోజుకు.  స్మరించుకోవడానికి ఆయా రోజులలో పిల్లలకు విందు భోజనానికి డబ్బు కడతారని ఆ భోజనం కోసం ఎదురు చూసే మాకు తెలుసు. వారి పుట్టిన రోజు నాడు ఆ దాతల పేర్లు మా చేతనే బోర్డ్ మీద రాయించే వారు మీరు.

కానీ ఈ తారీఖున మాకు విందు భోజనం ఉండేది గానీ ఎవరి పేరు బోర్డ్ మీద రాసేవారు కాదు.  ఆకు ఈ మధ్యనే తెలిసింది ఈ రోజు మీ పుట్టిన రోజు అని .  నా వంటి వారికి ఎందరికో పెద్ద దిక్కుగా ఉంటూ , మయ ఆలనా పాలనా చూసిన మీకు కృతజ్ఞతలు తెలుపుకోవడం కోసం ఈ ఏర్పాటు చేసాను . ” గద్గదికమ్ ఐన గొంతు తో అన్నాడు ఆ యువకుడు .

ఎన్నడు లేని విధంగా ఆశ్రమం అంత పూల తోరణాలతో రంగుల కాగితాల దండలతో కళ కళ లాడుతుంది.  పిల్లలందరి ముఖాలలో సంతోషం.

దాసు కళ్ళు చెమరించాయి.  ” ఎవరు లేని తన కోసం ఇంతమంది ఆత్మీయత చూపుతున్నారు.  అంతకన్నా కావలసింది ఏముంది ?”

అదే సమయం లో నెమ్మదిగా నడుస్తూ లోపలికి వచ్చారు గంగిరెడ్డి, వెంకటాచలం, పద్మనాభయ్య.  ఒక్కొక్కరూ వచ్చి దాసును ఆలింగనం చేసుకున్నారు.

” నిన్న మనం మాట్లాడుకున్న విషయాలే రాత్రంతా తలలో తిరుగుతూ ఉండినాయి దాసు.  నువ్వు చెప్పిన మాట నిజం.  ఈ వయసులో లంపటాలు వదుల్చుకుని, నేను ,నా వాళ్ళు అని మాత్రమే కాకుండా సమాజం లో మా సహాయం కావలసిన వాళ్ళ గురించి కూడా ఆలోచించాలని తోచింది.  నేను నా భార్య కూడా సేవ చేసే దానికి సిద్ధం.  దారి నువ్వు చూపించు. . ” అన్నాడు   పద్మనాభయ్య .

మేము కూడా అదే బాట లో నడవాలని అనుకుంటున్నాము.  ఎట్లా చేస్తే బాగుంటుందో అందరం కల్సి మాట్లాడుకుందాము.  ఎంత సేపు పిల్లలు, మనవలు అంటూ సంసారంలో భ్రమిస్తున్నాము.  నలుగురి కోసం ఆ ప్రేమలో కొంత పంచడం ఇప్పటి కైనా మొదలు పెడటము.  ” అన్నారు రెడ్డి , చలం.

దాసు చేతికి కొత్త బట్టలు అందించి దండం పెట్టాడు శంకర్.

సార్ మేము మీకు కానుక ఏమీ తేలేదు అన్నారు పిల్లలు సిగ్గు పడుతూ.

మీరంతా ఈ శంకారన్న మాదిరి చదువుకుని మంచి ఉద్యోగాలు తెచ్చుకోండి.  అదే నాకు పెద్ద కానుక . అన్నాడు దాసు నవ్వుతూ.

శంకర్ కనుల లోని వెలుగు తాము ఎన్నుకున్న మార్గం సరియైన దని ఆ నలుగురికీ చెప్పింది.

 

 

 

రచన: రాజన్

సకల చరాచర సృష్టికర్త, ధర్మసంస్థాపకుడు అయిన భగవంతునికి,
జీవకోటిలొ శ్రేష్టుడు అయిన ‘నేను’ సందేహ నివృత్తికై వ్రాయుచున్న లేఖ.
భగవాన్! కళ్ళకు కనపడని నీవు ఎక్కడున్నావని అడిగితే.. గుళ్ళో ఉన్నావని కొందరు, భక్తుల గుండెల్లో ఉన్నావని మరికొందరు అంటున్నారు. సంతృప్తి చెందని నేను…స్వాములను, పండితులను దర్శించి ప్రశ్నిస్తే..నువ్వు నాలోనే ఉన్నావని, నేను చూడగలిగే వాళ్ళందరిలో ఉన్నావని, అసలు మేమంతా నీలోనే ఉన్నామని జ్ఞానోపదేశం చేసారు. కానీ.. ఒకప్పటి అసాధ్యాలను సుసాధ్యాలుగా చేస్తూ భౌతిక జీవన పరిణామానికి వెన్నెముకగా నిలుస్తున్న ఆధునిక శాస్త్రవేత్తలు మాత్రం నువ్వనే వాడివి అసలు లేవని, భ్రమకు మరో పేరే భగవంతుడని వాదిస్తున్నారు. పురాతన గ్రంధాలను, తత్వ శాస్త్రాన్ని అవపోసన పట్టిన పండితుల మాటలను నమ్మాలో..లేక అపర సృష్టికర్తలైన శాస్త్రవేత్తల మాటలు విశ్వసించాలో తెలియడం లేదు. అందుకే నా మొదటి ప్రశ్న…‘ నువ్వనే వాడివి ఉన్నావా? ఉంటే ఎక్కడున్నావు? ‘
ఇక నా రెండవ ప్రశ్న…నువ్వనే వాడివి ఉంటే నీకు ఇష్టమైన వారెవరు? నీ నామమే స్మరిస్తూ జనారణ్యానికి దూరంగా ఉండే మునులా? రోజూ నీకు కొబ్బరికాయలు, అరటిపళ్ళు సమర్పించి గంటల కొద్దీ పూజలు చెసే సామాన్య భక్తులా? కోట్లు కొల్లగొట్టి లక్షలు నీ హుండీ లో వేసే ధనిక భక్తులా? లేక జనానికి ధర్మోపన్యాసాలిస్తూ విలాసవంతమైన జీవితాన్ని గడుపుతున్న నవీనతరం స్వామీజీలా? ఇంకో చిన్న అనుబంధ ప్రశ్న ప్రభూ…నిన్ను నమ్మని వారంటె నీకు కోపమా?
ధర్మం నశించినప్పుడు, అధర్మం ఉరకలేస్తునప్పుడు అవతరిస్తూనే ఉంటానని గీతలో గోవిందునిగా చెప్పావు. కానీ ఇప్పుడు ధర్మం నశించిపోలేదంటావా? పదవుల కోసం, ఆస్తుల కోసం సొంతవారినే చంపుకుంటున్నారు. కుల, మతాల పేరుతో ఒకరినొకరు ఊచకోతలు కోస్తున్నారు. విద్యా, వైద్యశాలలు కేవలం వ్యాపార కేంద్రాలుగా మారిపోయాయి. ప్రతి మనిషిలోనూ వికృతత్వం తాండవిస్తుంది. కేవలం ఒకరిద్దరు రాక్షసులను చంపడానికి, కొంతమంది భక్తులను రక్షించడానికి ప్రతీ యుగంలోను జన్మిస్తుంటావని కథలు కథలుగా చెప్పుకుంటూ ఉంటాం. మరి ఇంతమంది రాక్షసులున్న ఈ యుగంలో ఎందుకు నువ్వింకా జన్మించలేదు? ఇది నా మూడవ ప్రశ్న.
దయామయా… నా ప్రశ్నల్లో అజ్ఞానం ఉంటే మన్నించు. కానీ నిరంతరం నాలోను, నా చుట్టూ ఉన్న ఈ ప్రపంచంలోనూ జరుగుతున్న పరిణామాలు చూస్తుంటే వేదన భరించలేకున్నాను. సృష్టిలో అత్యధికుల విశ్వాసానికి ప్రతిరూపానివైన నీవు మాత్రమే నాలోని ఈ అలజడిని తగ్గించి, శాంతిని ప్రసాదించగలవని భావించి ఈ ఉత్తరం వ్రాస్తున్నాను.
సౌగుణ్యశీలి అయిన జగన్మాతకు నా నమస్కారములు తెలియజేయి.
నీ జవాబు కోసం ఎదురు చుస్తూ,
భూలోక చరుడు,
మానవుడు

*************

భగవంతుని జవాబు
కుమారా,
నీవు వ్రాసిన “భగవంతునికి లేఖ” ప్రతి అందింది. సృష్ట్యాది నుండి తపస్సులు, పూజలు, ప్రార్ధనలు, బలిదానాలు వంటి విధానాల ద్వారా మాత్రమే ఇంతవరకూ నేను భక్తుల కోర్కెలను, సందేహాలను తీరుస్తూ వచ్చాను. వీటికి భిన్నంగా ఒక లేఖ ద్వారా నా అస్థిత్వానికి, పరమాత్మ తత్వానికి సంబందించిన సమాధానాలు తెలుసు కోవాలనుకున్న నీ ఆలోచన నన్ను ఆకర్షించింది. అందుకే సృష్టి చరిత్రలో మొదటిసారిగా నా స్వహస్తాలతో నీ లేఖకు సమాధానం వ్రాస్తున్నాను. సమాధానాలు చిత్తగించు.

నీ మొదటి ప్రశ్న: “నువ్వనే వాడివి ఉన్నావా? ఉంటే ఎక్కడున్నావు?” అన్నది నా అస్థిత్వానికి సంబందించినది. ఈ ప్రశ్నకు సమాధానం కోసం ఎందరో పండితులను, భక్తులను, శాస్త్రవేత్తలను ప్రశ్నించానన్నావు. కానీ ఇంతమందిని సమాధానం అడిగిన నీవు విచిత్రంగా నిన్ను నువ్వు మాత్రం ప్రశ్నించుకోవడం మరచిపోయావు. బాహ్య ప్రపంచం అన్నది నిలకడలేనిది. ఒక వ్యక్తి నుండి మరో వ్యక్తికి, ఒక సమాజం నుండి మరో సమాజానికి దాని స్వభావం మారిపోతూ ఉంటుంది. ఈ ప్రపంచం అంతా అంగీకరించే ఏక సిద్ధంతాలంటూ ఏమీ లేవు. ఈ పండితులు, శాస్త్రవేత్తలందరూ తమ చుట్టూ ఉన్న సమాజం నుండి, తమకు ఎదురైన అనుభవాల నుండి కొన్ని సిద్దాంతాలను ఏర్పరచుకొని అవి మాత్రమే నీకు చెప్పగలరు. మరి అలాంటప్పుడు వేల సిద్దాంతాలలో ఏదో ఒకదానిని పట్టుకు వేలాడే వాళ్ళకు మూల పదార్ధమైన నా గురించి ఎలా తెలుస్తుంది. నన్ను తెలుసుకోవడనికి, చేరుకోవడానికి ఉన్న ఏకైక మార్గం అంతర ప్రపంచంలోనికి ప్రయాణించడం. అలా తమలోకి తాము ప్రయాణం చేస్తున్న వారినే ఙ్ఞానులంటారు. ఙ్ఞానమన్నది ఓ నిరంతర ప్రయాణం. ఙ్ఞానమంటే సర్వమూ తెలిసిఉండటం కాదు. ఆ సర్వమూ తనలోనే ఉందని తెలుసుకోవడం. అలాంటి ఙ్ఞానులకు విగ్రహాలతోను, సిద్దాంతాలతోను పనిఉండదు. దేవుడు ఉన్నాడా లేడా అనే మీమాంసకు వారి మనసులో తావులేదు. ఇదే నీ మొదటి ప్రశ్నకు సమాధానం: దేవుడనే వాడు నిశ్చలానందంలోనూ, సర్వవ్యాపకత్వాన్ని గ్రహించగలిగే హృదయాంతరాళంలోను ఉన్నాడు. మరోలా చెప్పాలంటే “నువ్వే నేనై ఉన్నాను”.
ఇక నీ రెండవ ప్రశ్న: “నువ్వనే వాడివి ఉంటే నీకు ఇష్టమైన వారెవరు?”. నిజానికి నీ మొదటి ప్రశ్నకు సమాధానం తెలుసుకుంటే నీ మిగతా రేండు ప్రశ్నలకి సమాధానాలు సులభంగానే దొరుకుతాయి. అయినా నీ ప్రతి ప్రశ్నకు జవాబిద్దామనే ఉద్దేశ్యంతో వీటికి కూడా జవాబిస్తున్నాను. మునులు, ధనిక భక్తులు, బీద భక్తులు, ధర్మోపన్యాసాలిచ్చే గురువులు…వీరిలో నాకు ఇష్టమైన వారెవ్వరని అడిగావుకదా…విను… సృష్టికి అందాన్ని తేవడానికి, సృష్టి కార్యక్రమం సజావుగా జరగడానికి పగలు రాత్రి, ఎండా వానా, వేడీ చలీ అనే పరస్పర విరుద్ధ భావనలను సృజించాను. ఆ తరువాత నాలోనే మంచి చెడు, ఆనందం దుఖం లాంటి గుణాలను పుట్టించుకొని మానవునిగా మారాను. ఈ గుణాలను తొలగించుకుంటే మళ్ళీ దేవుడైపోతాను. అంటే మానవుడినైనా దేవుడినైనా నేనే… గుణాలే తేడా. మునులు, మూర్ఖులు, మహాత్ములు, బూటకపు స్వామీజీలు, ఆస్థికులు, నాస్తికులు వీళ్ళంతా నేనే. నీకంటికి నేను ఇన్ని రూపాలలో కనిపిస్తూ ఉండటం వల్ల నీకీ సందేహం వచ్చింది. నా మొదటి సమాధానం ద్వారా ఒక్క సారి నువ్వు నేనై చూడు. అంతా ఒకేలా కనిపిస్తుంది. ఇక నీ అనుబంద ప్రశ్న “నిన్ను నమ్మని వారంటే నీకు కోపమా?”. భగవంతుడు అనబడే నేను ఒక నమ్మకం…. నేను నమ్మిన వారి నమ్మకం లోనే కాక నమ్మని వారి నమ్మకం లోను ఉంటాను. ఇక నాకు నచ్చని వారనే ప్రశ్న ఎక్కడ ఉంది.
చివరిదైన నీమూడవ ప్రశ్న: “ఇంతమంది రాక్షసులున్న ఈ యుగంలో ఎందుకు నువ్వింకా జన్మించలేదు? “. ఇది బ్రహ్మ రహస్యం, కానీ చెప్పక తప్పదు కాబట్టి చెబుతున్నాను. ప్రతీ యుగానికి కొన్ని యుగ లక్షణాలుంటాయి. పూర్వయుగాలలో రాక్షసులనే వారిని ప్రత్యేకించి సృష్టించి వాళ్ళను చంపడానికి రాముడుగా, కృష్ణుడుగా పుడుతూ వచ్చాను. కానీ కలియుగానికొచ్చేసరికి ఈ రాక్షసులను బయట కాక ప్రతీ మనిషి మస్తిష్కంలోనూ పుట్టించాను. భయం, ద్వేషం, అలసత్వం ఈ రాక్షసులలో ప్రముఖులు. వీరిని సంహరించడానికి ధైర్యం, ప్రేమ అనే రూపాలలో అదే మస్తిష్కంలో పుట్టే ఉన్నాను. కావలసిందల్లా యుద్ధం మొదలుపెట్టి ఆ రాక్షసులను చంపడమే. ఇదే నీ ఆఖరి ప్రశ్నకు సమాధానం: “నేను ఇప్పటికే నీ మస్తిష్కంలో జన్మించి ఉన్నాను”.
నీ సందేహాలు నివృత్తి అయ్యాయి కదా. మానవునిగా ప్రశ్నించి భగవంతునిగా సమాధానం చెప్పావు. ప్రశ్నించడం మొదలైంది అంటే దైవంగా మారడానికి నీ ప్రయాణం మొదలైందన్నమాట. ఙ్ఞానం పై మెట్టు అయితే ప్రశ్న మొదటి మెట్టు. ఇక నుండి ప్రతి ప్రశ్నని ప్రశ్నించు. ఆ వచ్చిన జవాబునీ ప్రశ్నించు. తలపెట్టిన ప్రతికార్యాన్ని సఫలీకృతం చేసుకోవడానికి పూర్తిస్తాయిలో యత్నించు. మానవుని పరిపూర్ణరూపమే భగవంతుడనే సత్యాన్ని ప్రపంచానికి చాటించు.

శుభం భూయాత్

రచన: రామా చంద్రమౌళి

చిన్నప్పటినుండీ వాడంతే
చెప్పాపెట్టకుండా పారిపోతాడు.. ఎక్కడికో తెలియదు
ఆరో తరగతిలో మేమిద్దరం ఉన్నపుడు
ఆ సాయంకాలం.. మామిడికుంట నీటితలంపై
కంక కట్టెతో బాదుతూ కనిపించాడు
అడిగితే.. ‘ఈ నీళ్ళని ఎంత కొట్టినా విడిపోవెందుకురా ’ అన్నాడు
వాడి కళ్ళలోకి చూస్తే.. ఒట్టి శూన్యం
ఒక అవధూత.. నగ్నముని.. స్వాధిష్టాన చక్రంలో మహర్షి
మర్నాడు రాత్రే వెళ్ళిపోయాడు ఇంట్లోనుండి
ఎటు.?- తెలియదు
‘వెదకొద్దు నా కోసం.. మీ జీవితాలకోసం వెదుక్కోండి ’
అని ఒక చీటీ.. టేబుల్‌ పై రాయి కింద
చాలా రోజులే వెదికారు వాడికోసం
అందరూ మరిచిపోతూండగా మెరుపులా మళ్ళీ వచ్చాడు ఒకరోజు
వచ్చి ‘ పోయిన వాళ్ళందరూ మళ్ళీ తప్పక వస్తారు ’ అని ఒక నవ్వు
ఒకరి రాకకోసం నిరీక్షించడమైనా
ఒక మనిషికి వీడ్కోలివ్వడమైనా.. ఎంత కష్టమో
వెళ్ళిపోతున్న రైలును చూస్తున్నపుడు తెలుస్తుంది –
మనుషుల మధ్యా
బాంధవ్యాల అరలు అరల ‘ అర్రే ’ల మధ్య
తేనెటీగ వాలి.. ఝమ్మని లేచిపోతూ నెరిపే పాదరస బంధం
ఒట్టి తామరాకుపైనుండి వెన్నెల్లా ఒలికిపోతూ
‘జస్ట్‌ ఎ డ్రాపాఫ్‌ టియర్‌ ’
బంగాళాఖాతంపై లార్క్‌ పక్షి క్షణకాల మునక
కొంత తనదైన ‘ స్థలం ’ కోసం పరితపన
ఎక్కడా ఖాళీ దొరకదు.,
స్థలాన్వేషణలోనే మళ్ళీ మళ్ళీ పారిపోవడం
గమ్యముండదు
‘టికెట్‌ ఎక్కడికి ’ అంటే
‘ఈ రైలు ఎక్కడికి పోతుందో అక్కడికి ’ అని జవాబు
పట్టాలు దగ్గరికీ రావు.. దూరంగానూ విడిపోవు
నిర్ధారిత స్థాణత
ఒకే పట్టాపై ఎంతసేపు పరుగు.. మొసపోస్తూ
తాజ్‌ మహల్‌ను చూస్తున్నపుడు అడిగాను
‘ఏమి చూస్తున్నావు నువ్వు’ అని
‘దాని పునాదులెక్కడున్నాయో’ అంటూ ఫకఫకా నవ్వు
అప్పుడే ఫడేళ్మని వయొలిన్‌ తీగ ఒకటి తెగిపోయింది

పర్యటనలన్నీ అధ్యయన యాత్రలే ఐతే
రాత్రుళ్లకు రాత్రుళ్ళు
పురుషుడు నాగలై దున్నుతున్న ప్రతి క్షణమూ
రసరంజిత ఉద్విగ్న ఉత్సర్గ వైభవమే
నిద్రిస్తున్న అడవులనూ,
ఆవులిస్తున్న ఎడారులనూ,
అవిభాజ్య మదనోత్పల నదీనదాలనూ
కౌగిట్లో బంధించి బంధించి
అంతా లిబిడో..అతిరతి కాంక్ష
స్వయం సంయోగ విచ్ఛిత్తి పరితపన.,
రాత్రంతా ఉల్కలు ఉల్కలుగా కాంతి కురిసీ కురిసీ
ప్రాతఃకాలం శాంతిస్తున్న ప్రశాంత సమయంలో
అతను మళ్ళీ పారిపోయాడు
బంధనాన్నింటినీ చించుకుని.. తెంచుకుని –
ఒక మనిషి పారిపోతున్నాడూ అంటే
తనుంటున్న చోటు తనుండవసిన చోటు కాదని
తను జీవిస్తున్న జీవితం
తను జీవించవలసిన జీవితం కాదని
పక్షి తన గూడుకోసం జానెడు జాగాను వెదుక్కుంటున్నట్టు
మనిషి చారెడు ‘ స్థలాన్ని ’ ( Space ) అన్వేషిస్తున్నాడని
అన్వేషణంటే.. ఒక లేనిదాని ఉనికిని కనుక్కోవడమే… అని అర్ధమా !

Need Some Space

Translated by U. Atreya Sarma

Since his childhood, he’s been so.
Bolting out without a word, whither nobody can guess.
When he and I were in sixth grade,
I found him one evening
beating the water-surface of the village-pond afar
with a bamboo staff.
On noticing me, he said,
“Why don’t these waters cleave, though I beat them hard?”
I peered into his eyes, they were blank.
An ascetic, a naked hermit
In Swadhishtana Chakra, yogic posture,
he left home the next night, nobody knew where.
“Don’t search for me, only search for your self,”
left a note the table.

His people looked for him many days,
and when everyone almost forgot him,
he suddenly appeared on a certain day like lightning.

Smiling, he said, “Everyone who departs is sure to come back.”
How tough it is to wait for, or bid farewell to someone,
is known when we look at the departing train.
The human relations, a honeycomb maze of cells,
are a mercurial bond
like a honeybee landing on one of its cells
and flying away in a jiffy with a hum,
‘Just a drop of tear’ sliding like moonlight off a lotus leaf.
The lark takes a quick dive in the Bay of Bengal
and pines for a space of its own, but doesn’t find any.
It’s an unending quest for space with no destination.

It’s like querying “Ticket for which station?”
and getting the answer “For the station the train goes to.”
The rails never come nearer,
nor do they move apart from their fixed position.
How long can one run on a single rail, fretting and fuming?
While seeing the Taj Mahal, I asked,
“What’s it you’re looking for?”
And I received the guffaw
“For its foundation.”
And pronto, snapped a string of the fiddle.
If every travel is a study tour,
every nightly moment,
a man turns into a plough and tills,
turns into an intense flame of aesthetic thrill.

The sleepy forests, the yawning deserts,
and the unbroken streams of romantic lilies
in an embrace are tightened and tightened
full of libido, ruing the auto-erotic interruption.
In the serene moments of the dawn
unwinding from the hangover of the night
that soaked nonstop in the showers of shooting stars,
he broke lose once again.

If a man runs away, frantically snapping every bond,
it only means
that the place he has so far lived at is no longer his,
that the life he has so far lived is no more his,
that he is questing for a handful of space
like a bird looking for a nestful of space.
Quest is but seeking out a non-existent existence.

రచన: స్వరూప

నేను మహిళా పక్షపాతిని కాదు. పురుష ద్వేషినీ కాదు. ఆడ-మగతోనే సమాజానికి బ్యాలెన్స్ అని నమ్మే వ్యక్తిని. వాస్తవానికి నేను నా కుటుంబంలో ఎక్కడా మహిళా పక్షపాతాన్ని, ఆడపిల్లను అనే చిన్నచూపును ఎదుర్కోలేదు. మా అన్నయ్యలతో సమానంగా మా అమ్మానాన్న నాకు స్వేచ్ఛనిచ్చారు. మా అన్నయ్యల కంటే కూడా నాన్న నన్ను ఎక్కువ ప్రేమగా చూసేవారు. నేను ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా సరైనదే అయి ఉంటుందని నా కాలేజీ రోజుల నుంచే మా కుటుంబానికి నమ్మకం.

జన్మలన్నిటిలోకీ ఆడ జన్మ ప్రత్యేకమైనది. ఆ ప్రత్యేకత మన కుటుంబం నుంచే మొదలవుతుంది. ఆ తర్వాత సమాజం మనల్ని ప్రత్యేకంగా చూడడం మొదలుపెడుతుంది. మన అందం కావచ్చు, మన అణకువ కావచ్చు, మన నడక-మన నడత, మన చదువు-ఉద్యోగం, మన ఆస్తి-అంతస్తు, మన జీవిత భాగస్వామి-మన అత్తింటివారు, పుట్టింటివారు… ఇలా ప్రతీ కోణంలో సమాజం ఆడవారిని ప్రత్యేకంగా చూస్తూ ఉంటుంది. ఆడవారికి ఉన్న ప్రత్యేక ఆకర్షణ, ఆదరణ గుణం మగ వారికి లేవని చెప్పవచ్చు.

రాజకీయాలు, ఇతర రంగాలు ఎక్కడ చూసినా మహిళలు ప్రత్యేకమైన తమ ముద్ర వేస్తున్నారు. ముఖ్యంగా ఆడవారిని కొనేయడం అంత ఈజీ కాదు. మగవారిని మగువ ఆశ చూపి, మందు ఆశ చూపి, మనీ ఆశ చూపి, మత్తు ఆశ చూపి లోబరుచుకోవచ్చు. ఇలాంటి దుర్గుణాలేవీ మన ఆడవారికి ఉండవు. ఉన్నా కూడా వాటికి లొంగిపోయేంత బలహీనులు మన ఆడవాళ్లు కాదు.

మగ వారి కంటే ఆడవారికి కమిట్‌మెంట్ ఎక్కువ. ఏ పని మొదలు పెడితే ఆ పని మీదే వారికి ధ్యాస ఉంటుంది. వారు పక్కచూపులు చూడరు. అందని ద్రాక్ష కోసం పరుగులు తీయరు. తమ సాధ్యమైనదాన్ని సాధించడానికే ప్రయత్నిస్తారు. జాలి, దయ కూడా ఎక్కువే. అవే వారిని సమాజానికి మరింత దగ్గర చేస్తుంటాయి. భార్య చనిపోయింది అనుకోండి. పిల్లల్ని చూసే వాళ్లు లేరు. అతను ఆఫీసుకు వెళ్లడం కష్టమవుతోంది అంటూ వెంటనే అతనికి రెండో పెళ్లి చేస్తారు.

కానీ భర్త పోతే ఆడవాళ్లు ఆ పని చేయలేరు. నా పిల్లల్ని చూసుకోవడానికి నేనున్నాను కదా అదే చాలు అనుకుంటారు. తనకు మరో తోడు, ఆదరణ, రక్షణ కావాలని మాత్రం ఆలోచించరు. నిజానికి భార్యను పోగొట్టుకున్న మగవాడికి మరో భార్య కంటే… భర్తను పోగొట్టుకున్న మహిళకే మరో మగాడి అవసరం ఎక్కువగా ఉంటుంది. కానీ ఎవరూ ఈ కోణంలో ఆలోచించరు. పిల్లలు, పెద్దలు అంటూ ఆడవారికి ఆ ఆలోచనే లేకుండా చేస్తారు. ఆడవారికి ఆర్థిక స్వాతంత్ర్యం ఎంతో అవసరం. ఆడది అర్థరాత్రి ఒంటరిగా నడిచినప్పుడే కాదు. ఆడవాళ్లందరూ ఆర్థిక స్వాతంత్ర్యాన్ని సాధించినప్పుడే అసలైన స్వాతంత్ర్యం వచ్చినట్టని నేనంటాను

మగ వాడికెప్పుడూ తన పని, తన ఉద్యోగం మీద మాత్రమే ధ్యాస ఉంటుంది. కానీ ఆడవాళ్లు మాత్రం మొత్తం కుటుంబం గురించి ఆలోచిస్తారు. అత్తమామ, మరిది, ఆడపడుచు ఇలా వారందరి బాగోగులు ఆలోచిస్తారు. ఎక్కడెంత ఖర్చు పెట్టాలో మన ఆడవాళ్లకు తెలిసినంతగా మగవాళ్లకు తెలియవు. పెట్టుపోతలు, అతిథి మర్యాదలు, పండుగలు-పబ్బాలు ఆడవాళ్లకే సాధ్యం. వారు లేకపోతే ఇవేవీ లేవు. ఆడవాళ్లు మల్టీ టాస్కింగ్ చేయగలరు. మగవాళ్లకు అది అసాధ్యమనే చెప్పాలి.

నేను మళ్లీ ఆడపిల్లగానే ఎందుకు పుట్టాలి అనుకుంటున్నానంటే… నన్ను నన్నుగా గుర్తించే వారు నా చుట్టూ ఉన్నారు. అలాంటి సమాజాన్ని నేను సృష్టించుకోగలిగాను. నా చుట్టూ ఉన్న వారి వల్ల కూడా నేను మళ్లీ ఆడజన్మకే ప్రాధాన్యమిస్తున్నాను. ఇందులో సమాజం పాత్ర ఎంతో కీలకం ( నా దృష్టిలో ఇక్కడ సమాజమంటే మన జీవిత భాగస్వామి, అక్కచెల్లెళ్లు, అన్నదమ్ముళ్లు, అమ్మా నాన్న, పిల్లలు, చుట్టుపక్కల వారు, ఇరుగు పొరుగు, బంధు మిత్రులు, స్నేహితులు, సహోద్యోగులు ఇలా )

రచన: శ్రీపాద

ఏమిటో నలుగురిలో ఉన్నా ఒంటరిగా ఉన్నట్టే వుంది.
అక్కడికీ నన్ను నేను చాలానే విశ్లేషించుకున్నాను.
నాకే ఏదైనా అహమూ గిహమూ ఉన్నయేమోనని అనుమానం.
చిన్నప్పుడు ఏ మాత్రం దాపరికం లేకుండా లొడలొడా వాగేదాన్నని అమ్మ చెప్తూనే ఉండేది. అవును , చాలా రోజులు అనుకున్నది లోలోనికి తోసేసి పెదవుల మీద అబద్దాలు దొర్లించగలమని తెలియదు నాకు.
అనుకున్నది నిష్కర్షగా చెప్పెయ్యడమే.
స్వచ్చంగా ఉంటేనే ఆత్మానందం అనుకునేదాన్ని.
కాని ఎంత దాపరికం ఉంటే అంత గొప్ప అని అనుకోలేదు.
అదీ అరవై ఏళ్ళూ నిండి మరో ప్రస్థానంలోకి ప్రవేశించాక కూడా..
నలభై నాలుగేళ్ళ క్రితం కులమతాలు వదిలి ఎలాటి సంశయమూ లేకుండా అతనిని జీవన సహచరుడిని చేసుకోడం గర్వ కారణమే కాని ఎప్పుడూ విచారించలేదు.
ఆశ్చర్యపోయే విషయం చెప్పనా పెళ్ళికి ముందు ఆ ప్రసక్తే రాలేదు ఇద్దరి మధ్యనా.
తరువాత కూడా నలభై నాలుగేళ్ళలో ఎప్పుడూ ఇద్దరమూ ఆ మాటే ఎత్తలేదు.
అది మాఇద్దరి సంస్కారం.
ఎవరైనా డొంక తిరుగుడుగా ఇంటి పేరేమిటి? గోత్రమేమిటి అని ఆరాలు తీసినా చటుక్కున సూటిగానే చెప్పేసేదాన్ని.
“నేను ఫలానా ఫలానా మా ఆయనా ఫలానా ఫలానా మాది కులంతర వివాహం అని” అంత ముక్కు సూటిగా ఊండటం ఎంత చేటో ఈ మధ్యే తెలిసి వచ్చింది.
” ఎవరో గౌడ్ ను పెళ్ళి చేసుకున్నావటగదా ?” అని ఆ పెద్దావిడ అడగకముందే ఒక గౌడ్ మిత్రుడు ఏదైనా పెళ్ళి సంబంధం మనవాళ్ళలో ఉంటే మా అమ్మాయికి చెప్పండి అని అడిగినప్పుడు నాకేమీ అర్ధం కాలేదు.
ఆ పెద్దావిడ అడిగినప్పుడు చెప్పానుకూడా “ఎవరండీ మీకు అలా చెప్త ఆయన గౌడ్ కాదు మరో ఫలానా కులం “అని.
కధ అక్కడితో అయిపోతే బాగుండేది.
మరో ఆర్నెల్ల తరువాత ఆ పెద్దావిడకూ మరో మిత్రురాలికీ పొసగక నా దగ్గర వాపోతూ
“అందరి గురించీ ఆవిడ అంతే ఏడుపు. నీ గురించీ చెప్పింది. ఆ పిల్ల ( అరవై రెండేళ్ళు) తక్కువది కాదు దాన్ని మామూలుగా అంచనా వెయ్యకండి. ఎవడో ఫలానా కులం వాడిని చేసుకుందట. వాడిని ఎలా పట్టిందో ఏమిటో ..” అంటూ
ఫక్కున నవ్వొచ్చింది.
“నువ్వు లేకపోతే నాకు జీవితమే లేదు అమ్మడూ ” అనే మా ఆయన గుర్తుకు వచ్హి.
పట్టడానికి జలగను కాదుగదా, ఆవిడెనేమో మరి.

రచన: మన్నెం శారద

చూస్తూ చూస్తూ కుక్కని వదిలేయలేను. అలాగని కుక్కతో కాపురం చేయలేను. నేనేం చేయను.” అంది బాధగా.
జనంలో కొంతమంది వస్తున్న నవ్వు ఆపుకున్నారు.
“నేనెప్పుడో చెప్పేను నీకు. ఇదంతా కట్టు కథ!” అన్నాడు ఓంకారస్వామి.’
“ఎందుకు చెప్పలేదు. మీరు నా భర్త గత జన్మలో పెంపుడు కుక్కని చెప్పేరు. గత జన్మలో వెంకట్ నా భర్తని చెప్పి అహోబిళంలో నా పెళ్ళి కూడా చేయించేరు. కాని అతను మరో పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. నేనిప్పుడేం చేయాలి?” అంటూ ఉక్రొషంగా లేచింది ఈశ్వరి.
“అబద్ధం!” అన్నాడు ఓంకారస్వామి.
“ఏంటబద్ధం! అహోబిళంలో అభుక్తేశ్వరస్వామిని కలవమని చెప్పడం అబద్ధమా?”
“అంతా అబద్ధం.”
“లేదు అంతా నిజం. నేను ఈ సంగతి తెలియక వెంకట్‌ని పెళ్లి చేసుకున్నాను. ఓంకారస్వామికి సమర్పించుకోవడానికి చెరొక లక్ష అర్జెంటుగా తీసుకొస్తేగాని మమ్మల్నేలుకోనని చెప్పి పంపించేసేడు వెంకట్” అంది జనంలోంచి లేచిన కనకమహాలక్ష్మి.
“నువ్వెవరివో నాకసలు తెలియదు.” అన్నాడు ఓంకారస్వామి.
“పోనీ వీడయినా తెలుసా?” అంటూ ఒక వ్యక్తిని ముందుకు తీసుకొచ్చేడు ఎస్.ఐ. ఒకతన్ని.
ఓంకారస్వామి దిగ్భ్రాంతిగా చూసి “ఎవరతను?” అనడిగేడు.
“అహోబిళంలోని దొంగ భుక్తేశ్వర స్వామిగాడు వీడే. గతంలో వీడు ఇక్కడే చిల్లర దొంగ. వీడు అతి సన్నిహితుడైన రాజుగాడి తమ్ముడు. వీడే సాక్షాత్తు వెంకట్‌కి, ఈశ్వరికి పెళ్ళి చేసింది” అన్నారు డిజిపిగారు లేచి.
ఓంకారస్వామి వేషంలో ఉన్న నారాయణ నీళ్ళు కారిపోయేడా మాతలు విని.
“ఇదంతా ఏదో కట్టు కథలా వుంది. గిట్టని వాళ్లు నా మీద పన్నుతున్న పన్నాగం. దేవుడి మీద నిందలేస్తే ఏం జరుగుతుందో మీకు తెలియదు” అన్నాడు మేకపోతు గాంభీర్యం వహిస్తూ.
“ఏం జరుగుతుందో చూద్దామనే స్వయంగా వచ్చేను. ఈ ఫోటో చూడు!” అన్నాడు దిజిపి ఒక ఫోటో అతనికందిస్తూ.
ఓంకారస్వామి దాన్నందుకున్నాడు.
అది సాక్షాత్తు అతనిదే. జైల్లో నారాయణగా వున్నప్పటి ఫోటో.
అతను పేలవంగా డిజిపిగారివైపు చూశాడు.
“యూ రాస్కెల్. కొన్నాళ్ళు నిత్య పెళ్ళికొడుకు వేషమేసి దొంగ పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుని ఆడపిల్లల గొంతులు కోసేవ్. ఇప్పుడు స్వాములవారి రూపమెత్తి దద్దోజనాలు, చక్రపొంగళ్లు తిని తెగ బలిసి పెళ్లి మీద పెళ్ళిళ్ళు చేయిస్తున్నావు. పద నిన్నిక పర్మనెంటుగా శ్రీకృష్ణ జన్మస్థానంలొ పెట్టేస్తాను. అరెస్ట్ హిం” అన్నారు డిజిపి ఉగ్రంగా.
ఓంకారస్వామి రూపంలో నారాయణ చేతులకు బేడీలు పడ్డాయి. వెనువెంటనే అతనికి సహాయపడిన రాజుని, సంపెంగిని కూడా అరెస్టు చేసేరు.
“ఏడి ఆ వెంకట్ గాడేడి?”
అప్పుడందరూ హాలంతా గాలమేసినట్లుగా చూశారు.
అప్పలనరసమ్మ కంగారుపడుతూ “దొంగ సచ్చినోడు. తప్పించుకున్నాడు బాబు. నాను సెవులు మెలేసి అట్టుకొచ్చినాను. కల్లమీన గూండారేసి పారెల్లిపోనాడు పాపిష్టెదవ” అంది.
“ఎక్కడికి పోతాడులే. ఇరవై నాలుగ్గంటల్లో పట్టేస్తాం” అంటూ డిజిపిగారు కేయూరవల్లి దగ్గరకొచ్చి కంగ్రాచ్యులేషన్స్ చెప్పేరు.
“నాదేముంది సర్! సమయానికి మీరొచ్చి సహాయపడ్డారు. లేకపోతే ఈ పిల్ల జీవితం అన్యాయమైపోయేది. ” అంది ఈశ్వరిని చూపిస్తూ.
ఈశ్వరి అపరాధిలా తల దించుకుంది.
“జరిగింది మరచిపో. హాయిగా భర్తతో కాపురం చేసుకుని సుఖంగా వుండు. ప్రస్తుత జన్మని నరకం చేసుకుంటూ పూర్వ జన్మల గురించి ఆలొచించడం దేనికి? నీలాంటి అమాయకులున్నంతవరకు ఇలాంటి దొంగస్వాములు పుట్టుకొస్తూనే వుంటారు.” అని ఈశ్వరిని మందలించేరు డిజిపి గారు వెళ్తూ వెళ్తూ.
ఈశరి పశ్చాత్తాపంతో కన్నీళ్ళు కార్చింది.
“నీకోసం నా జీవితంలో మొదటిసారి నటించేను. నువ్విక మారినట్లేనా?” అంది డాక్టరు ప్రభంజన ఈశ్వరి వంక నవ్వుతూ చూసి.
ఈశ్వరి నీరు నిండిన కళ్లతో నవ్వింది.
“హమ్మయ్యా ఇక మీ ఆవిణ్ణి తీసుకెళ్ళొచ్చు. నే చెప్పిన విషయాలు మరచిపోకండి” అంది ప్రభంజన కుటుంబరావుతో.
అందరూ ఎవరిళ్లకి వాళ్లెళుతుంటే కేయూర ఒంటరిగా తన కారులో బయల్దేరింది లిఖిత గురించి ఆలోచిస్తూ దిగులుగా.
తననే క్షణమన్నా పోలీసులు వెంటాడి పట్టుకుంటారని తెలిసిన వెంకట్ ఆటోలో అతివేగంగా రైల్వే స్టేషనుకెళ్ళి కదులుతున్న రైలెక్కేసేడు.
రైలు వేగం పుంజుకుంటుండగా అతను మెల్లగా కంపార్టుమెంటులోకి నడిచేడు. ఆ రైలెక్కడికెల్తున్నదో అతనికి తెలియదు. ఎవర్నన్నా అడిగితే తనని అనుమానించే అవకాశమున్నదని అతడు ముందు ముందుకి నడుస్తూ అక్కడ కిటికీ వైపు కూర్చుని శూన్యంలోకి చూస్తున్న లిఖితని చూసి షాక్కొట్టినట్టుగా వెనక్కి అడుగేసేడు.
నిజంగా ఆమె లిఖితేనా?
తను పొరబడ్డాడేమో?
అతను ఆమె తనని చూడకుండా జాగ్రత్తపడుతూ మెల్లిగా మరోసారామెను పరీక్షించి చూశాడు.
నిస్సందేహంగా ఆమె లిఖితే.
కేరళ కీకారణ్యాలలో ఖచ్చితంగా చచ్చిపోయి వుంటుందనుకున్నాడు తాను.
కాని.. తన అంచనాలని తారుమారు చేస్తూ ఆమె పశ్చిమ కనుమల నుండి తూర్పు కనుముల వైపు ప్రయాణం చేస్తోంది.
ఇందులో ఏదో విశేషముండి ఉంటుంది
అదేదో తాను తెలుసుకొని తీరాలి. లేదా తనని పోలీసులకి పట్టిచ్చే పథకం వేసిన కేయూరవల్లి మీద పగ తీర్చుకోవాలను కుంటే ఆమె నీ అడవుల్లోనే భూస్థాపితం చేయాలి. అలా ఆలోచిస్తూ ఆమెకి మరోవైపుగా కూర్చున్నాడు వెంకట్.
రైలు రెండు కొండ కొనలకి కట్టిన ఊయలలాంటి సస్పెన్షన్ బ్రిడ్జిమీద కొండచిలువలా పాకుతూ కలుగులోకి దూరుతున్న పాములా త్రవ్విన కొండగుహలోకి వెళ్లి బయటకు వస్తోంది. మళ్ళీ అఘాతమైన లోయ. దాని మీద ఊగిసలాడే బ్రిడ్జి. క్రిందకి తొంగి చూస్తే లోతెంతో తెలియని చీకటి పరచుకున్న అడవి. కిటికీ పక్కనే సందేశాలు మొసుకొస్తున్న మేఘశకలాల పరుగులు.
మనసులో ఏ ఆలోచనలూ, బాధలూ లేకపోతె రైలులో అరకు ప్రయాణమంత థ్రిల్ మరొకటి వుండదు.
లిఖిత తండ్రి గురించి ఆరాటంలో ఆ ప్రయాణాన్ని ఆనందించలేకపోతోంది.
రైలు వెళ్తుండగా సన్నని తుంపరలాంటి వర్షం ప్రారంభమైంది.
సాయంత్రం మూడు గంటలకే చీకటి పడినట్లుగా తయారైంది వాతావరణం.
మరి కాస్సేపటికి రైలు బొర్ర గుహలు అని బోర్డున్న స్టేషనులో ఆగింది. అక్కడొక చిన్న స్టేషను తప్ప చుటూ అడవే కాని ఊరేం కనిపించడం లేదు.
లిఖితకి అక్కడ దిగాలంటేనే భయమనిపించింది.
ఎలాగో మనసుకి నచ్చచెప్పుకొని రైలు దిగింది ఆమె దిగడం చూసి వెంకట్ కూడా దిగేడు. ఆమెకి కనిపించకుండా అనుసరిస్తూ.
లిఖిత వర్షంలో తడుస్తూ స్టేషన్ బయటికొచ్చింది. ఎటెళ్లాలో, ఎవరిననుసరించాలో తెలియడం లేదు.
చుట్టూ వాతావరణం నీటిలో ముంచి ఆరేసిన నల్లని గుడ్డలా వుంది. ఎప్పటికీ ఎడతెగని వర్షపు నీటిని పీల్చిన చెట్లు భారంగా వూగుతున్నాయి.
అక్కడే బీడీ కాలుస్తూ నిలబడ్డ ఒక కోయ మనిషి మీద పడింది లిఖిత దృష్టి. అతను శబరిమలై వెళ్తుండగా తమతో ప్రయాణం చేసినవాడు.
లిఖితకు అతన్ని చూసి ప్రానం లేచొచ్చినట్లయింది.
వెంటనే అతని దగ్గరగా వెళ్ళి “బాగున్నావా?” అనడిగింది నవ్వుతూ.
అతను మొదట లిఖితని చూసి బిత్తరపోయేడు.
“ఏంటి సిన్నమ్మా నా మీన నిగా ఏసావేంటి? ఇక్కడిదాకా వొచ్చేవు?” అన్నాడు.
“అదేం లేదు కానీ. నువ్వేంటి భద్రాచలం అడవిలో వుంటానని ఇక్కడ ప్రత్యక్షమయ్యేవు. “అనడిగింది చొరవగా.
“భద్రాచలం చింతపల్లి సీలేరు ఇయ్యన్నీ అడ్డదారిన దగ్గరే బొట్టీ. నాను కట్టుకున్న దానూరు ఇక్కడే. అద్సరే ఏటి వానలో పడవలా తిరగుతున్నావు. ఏదైనా అడవుల మీన బుక్కు రాస్తన్నావేంటి?” అన్నాడు కోయదొర నవ్వుతూ.
“అదేం లేదు. ఇక్కడ కపాల బ్రహ్మని ఒక గొప్ప సాధువున్నాడంట. నీకు తెలుసా?”
కొండ దొర గడ్డం బరుక్కుని “సాధువా! కాసాయ గుడ్డలు కట్టినోల్లు బోల్డంత మందుంతారు అడవుల్లో. మరి నీక్కావాల్సినోడెవరో?” అన్నాడు.
లిఖిత అతనివైపు నిస్పృహగా చూస్తూ “అతనెవరితోనూ మాట్లాడట. ఏదో కొండ మీద. గుడి దగ్గర..”
“ఆయనా.. తెల్సులే. నేన్ జూపిస్తా. ఈ రోజుకి మా గూడెంకి రా. మా ఆడది సూసి మురిసిపోతది. కాస్త జుంటి తేనె తగి, జింక మాంసం తిందువు గాని” అన్నాడు కొండ దొర మధ్యలోనే అందుకొని.
“లేదు. అంత టైము లేదు. తిరిగొచ్చేటప్పుడొస్తాను. ముందు నాకు దారి చూపించు” అంది లిఖిత గాభరాపడుతూ.
“ఆర్నెల్లు నవారల్లి అర్ధగంటలో మంచం ఇరగదీసినట్టు ఏంటంత తొందరపడుతన్నావు బొట్టీ అసలు కతేంటి?” అనడిగేడు కోయదొర.
“పద నడుస్తూ చెబుతాను”.
ఇద్దరూ అక్కడే టీ తాగి అడవి దారిన నడక సాగించేరు.
నేలంతా తడిచి జారుతున్నది.
“భద్రం! పాములుంటాయి” అంటూ హెచ్చరించేడు కోయదొర హడావుడిగా నడుస్తున్న లిఖితని.
పాములే కాదు పులి ఎదురొచ్చి నిలబడినా భయపడే పరిస్థితి కాదామెది. తెల్లారితే కపాల బ్రహ్మ సమాధవుతాడు. అసలు తన తండ్రి అతన్ని కలిసేడో లేదో. ఎలాగైనా తండ్రిని వెంటనే కలవాలన్న పట్టుదల ఆమెకి ఎనలేని శక్తిని ఇస్తోంది.
“ఇంతకీ సంగతి సెప్పేవు కాదు బొట్టే. అలుపన్నా తీరతది. అసలు సంగతి సెప్పు”
లిఖిత తన తండ్రి పట్టుదల, వైఫల్యం, కపాల బ్రహ్మకి తెలిసిన మృతసంజీవినీ విద్య, తండ్రి తిరిగి అక్కడికెళ్ళడం అన్నీ క్లుప్తంగా చెప్పింది. కోయదొర ఆ కథంతా విని ఆశ్చర్యపోయేడు.
కోయదొరతో పాటు రహస్యంగా తను చెప్పిన కథని తనని వెంబడిస్తున్న వెంకట్ కూడా విన్న సంగతి ఆమెకి తెలియదు.
*****
ఆ అర్ధరాత్రి కేయూర మనసు మనసులో లేదు. ఏదో విపత్తునూహించినట్లుగా మనసు ఆటుపోట్లకి గురవుతున్న సముద్రంలా అల్లకల్లోలమవుతున్నది. ఎంత ప్రయత్నించినా నిద్రని నెట్టేస్తున్నాయి కళ్ళు.
వేసుకున్న ట్రాంక్విలైజర్స్ ఏ మాత్రం పని చేయడం లేదు.
ఆమె అస్థిమితంగా బాల్కనీలో కొచ్చి నిలబడింది.
తను ఈశ్వరి జీవితాన్ని చక్కబరచగల్గింది. ఓంకార స్వామి దొంగవేషాలు కట్టించగల్గింది. మతి చెడి దొంగస్వాముల మీద పుస్తకాలు రాసి ప్రజల్ని పక్కదారి పట్టించొద్దని ప్రొఫెసర్ మల్లన్నకి బుధ్ది చెప్పగల్గింది. కాని.. ఆ వెంకట్‌ని పట్టుకోలేక పోయింది. అన్నిటికన్నా తన కన్నకూతురి సమాచారం ఏ మాత్రం తెలుసుకోలేకపోయింది.
లిఖిత వెంకట్‌గాడు కూసినట్లు.. ఇక తిరిగి రాదా? తనని రక్షించే వారెవరు?
అలా అనుకోగానే ఆమె కళ్లు నీటితో మూసుకుపోయేయి. దుఃఖం జలపాతంలా బయటికి దూకింది. వెక్కిళ్ళు తెలియకుండానే తన్నుకు రాసాగేయి.
అలా ఎంతసేపు గడిచిందో..!
నెమ్మది నెమ్మదిగా మనసుని మూసేసిన కారు మబ్బులు కరిగి దుఃఖం ఉపశమించింది.
కళ్లు కడిగిన నందివర్దనాలయ్యేయి.
ఎదురుగా ముసిరిన మసక తొలగి గోడకి తలిగించిన నిలువెత్తు సాయి సాక్షాత్కరించేడు. మనసుకేదో ధైర్యం లభించి నట్లయింది. వెంటనే నందనవనం సుబ్బరాయశర్మగారి ప్రవచనాలు, పలుకులూ గుర్తొచ్చేయి.
ఆమె పెదవులు వాటిని ఉచ్చరించసాగేయి.
అంధకార గుహాంతరంబున
అరయరానిది సాయి నామము
సంధ్యకాలము నందు దోచే
సాక్షి యీ శ్రీ సాయి నామము
ధర్మరూపము దాల్చి సర్వము
తానెయైనది సాయి నామము
కర్మచే సాధింపనేరని
మర్మమీ శ్రీ సాయినామము.
ఆమె ప్రార్ధనలో వుండగానే ఫోను రింగయింది. కేయూర వెళ్లి రిసీవర్ అందుకొంది.
“సారీ ఫర్ ది డిస్ట్రబెన్స్. నేను డి.జి.పి ని మాట్లాడుతున్నానమ్మా. వెంకట్ కిరండయిల్ పాసింజరెక్కి అరకువైపు వెళ్లినట్లుగా మన పోలీసులు తెలుసుకున్నారు. దారి పొడుగునా అన్ని పోలీస్ స్టేషన్లకి వైర్‌లెస్ మెసేజ్‌లు పంపించేం.
మీరు సంతోషపడే మరో విషయం చెప్పమంటారా?”
“ఏంటి సర్ అది?” ఎంతో ఉద్విగ్నతకి లోనవుతూ అడిగింది కేయూరవల్లి.
“మీ అమ్మాయి లిఖిత్ కూడా తూర్పు కనుమల అడవుల్లోకి వెళ్ళినట్లుగా కొంత ఆధారాలు దొరికేయి. వెంకట్ ఆమెని వెంబడించేడేమోనని అనుమానంగా ఉంది. అయిన ఇంకా పూర్తి వివరాలు రాలేదు. మీరేం వర్రీ కాకండి. అమ్మాయిని భద్రంగా మీకప్పగించే బాధ్యత మాది.”
“థాంక్యూ సర్. థాంక్యూ” అంది కేయూర కంపిస్తున్న స్వరంతో రిసీవర్ క్రెడిల్ చేస్తూ.
ఎదురుగా వున్న సాయి మొహంలో ఒక దివ్య కాంతి కనిపించిందామె కళ్లకి.
ఊరకుండిన సర్వజగముల
నూపు చున్నది సాయి నామము
తేరి చూడగ రాక వెలిగే
తేజమీ శ్రీ సాయి నామము.
*****
బొర్రా గుహలకి రెండు కిలోమీటర్ల అవతలగా వున్న అరణ్యంలో వున్న ఓ కొండ దగ్గరకి చేరుకున్నారు లిఖిత, కోయదొర.
చిన్న పెన్ టార్చి సహాయంతో అడవిలోని కాలిబాట వెంట పాముల్ని, ఇతర వింత వికృత జంతువుల్ని తప్పించుకొని అక్కడికి చేరుకునేటప్పటికి రాత్రి పది గంటలు దాటింది.
“ఇప్పుడేటి సేద్దాం. రేపొద్దున్నెక్కుదామా కొండ” అన్నాడు కోయదొర ఆయాసంతో రొప్పుతున్న లిఖితతో.
“లేదు. తెల్లారితే ఆయన సమాధయిపొతాడు. అసలు మా డేడి ఇక్కడికి చేరుకున్నారో లేదొ!” అంది వేదనగా లిఖిత.
సరిగ్గా అప్పుడే తడి బట్టలతో స్నానం చేసి సన్నగా వణుకుతున్న శరీరంతో జపం చేస్తూ మట్టితోనే అమర్చిన మెట్లెక్కుతున్న వ్యక్తి మీద పడింది లిఖిత దృష్టి.
ఒకలాంటి అనుమానంతో ఆయన్ని సమీపించి “స్వామి!” అంది.
ఆయన వెనక్కు తిరిగి చూశాడు.
లిఖిత పెన్ టార్చి వెలిగించింది.
ఆ వెలుగులో అతన్ని చూసి లిఖిత కళ్లు మెరిసేయి.
“డేడీ!” అంది దుఃఖం, ఆనందం కలగలుపయిన కంఠస్వరంతో.
అతను లిఖితను గుర్తించి “నువ్విక్కడిక్కూడా వచ్చేవా బేబీ!” అన్నాడు ఆశ్చర్యంగా.
“రాకేం చేయను. అమ్మని చూడాలని వుందని, ఈ ప్రయత్నం ఇక మానుకుంటానని చెప్పి నేను నిద్రలో వుండగా ఇలా చెప్పకుండా వచ్చేయడం ఏం బాగుంది డేడి. అమ్మకి నా మొహం చూపించలేక నేనూ నిన్ను వెదుకుంటూ వచ్చేసేను.”అంది లిఖిత కన్నీళ్లతో.
కార్తికేయన్ అపరాధిలా తల దించుకొని “ఏం చేయను. నా జీవితకాల కోరిక తీర్చే మనిషి ఇక్కడున్నారని తెలిసేక నన్ను నేను నిగ్రహించుకోలేకపోయేను. ఇరవై నాలుగ్గంటలు పట్టింది అతను నన్ను పలకరించడానికి” అన్నాడు.
“ఇంతకీ ఆయన.. మీకా మంత్రం ఉపదేశిస్తానన్నారా?’ ఎంతో ఆత్రుతగా అడిగింది లిఖిత.
“ఆ! అతి కష్టమ్మీద. అది ఎవరికీ తెలియడం మంచిది కాదన్నారాయన. కేవల అద్భుత శక్తి సంపన్నులయిన మేధావుల్ని కాపాడటం కోసం దాన్ని వినియోగిస్తానని చెబితే అతి కష్టమ్మీద ఒప్పుకున్నారు.”
లిఖిత ఆయన వైపు నమ్మలేనట్లుగా చూసింది.
“నిజంగానా?”
“నీ మీద ఒట్టు తల్లీ!”
“డేడీ!”
“ఊ”
“రేప్ప్రొద్దుటే మీకుపదేశమవుతుందా?”
“ఖచ్చితంగా సూర్యోదయానికి ముందే. ఏ మాత్రం వెలుగు రేఖ కనిపించినా ఆయన శాశ్వత సమాధిలోకి వెళ్ళిపోతారట. అందుకే ఈ రాత్రే వెళ్లి ఆయన ముందే కూర్చుంటాను. ఆయన సమాధి ముందు తీవ్ర ప్రార్ధన చేస్తున్నారు.
ఎప్పుడో తెల్లవారే ముందు ఆయన నాకీ మంత్రం కళ్లు తెరవకుండానే ఉపదేశించి సమాధవుతారట. ఇది నా అదృష్టం!” అన్నాడు కార్తికేయన్ ఆనందంగా.
“డేడీ!”
“చెప్పు తల్లీ! ఈ చీకటిలో నేను కొండ ఎక్కడం కష్టమవుతుంది”
“ఒకవేళ ఈ రాత్రి నన్నే పామన్నా కరచి మరణిస్తే?”
“అవేం మాటలు?”
“మాటలు కావు. నువ్వు నేర్చుకున్న మృతసంజీవినీ విద్యతో నన్ను బ్రతికిస్తావా?”
కూతురి ప్రశ్నకి పరిహాసంగా నవ్వి “నీకిక చావే లేదు బేబీ. చావులేని విద్య నేర్చుకున్న తండ్రి వుండగా నీకు చావెలా వస్తుంది. పిచ్చి పిచ్చి ఆలొచనలు చేయకుండా నువ్వు ప్రశాంతంగా ఇక్కడే వుండు.” అంటూ కార్తికేయన్ కొండ మీదకి నడక సాగించేడు.
లిఖిత నిర్వేదంగా చూస్తూ నిలబడిపోయింది చాలా సేపు.
“రా బొట్టీ! ఆయన తన పట్టు ఒదిలే మడిసి కాడు. మనమీ రాత్రి ఇక్కడే కూర్చుందాం.” అన్నాడు.
సరిగ్గా అదే సమయానికి చాటుగా వుండి అంతా విన్న వెంకట్ అడ్డదారిన కార్తికేయన్‌ని వెంబడించేడు. కొండంతా చెట్లతో నిండి చీకటినిన్ నింపుకొని ఉంది.
అదే అదనుగా అతను కార్తికేయన్ వెనకగా వెళ్ళి ఆమాంతం మీద పడి అతని నోరు నొక్కేసేడు.
అనుకోని ఆ ఆకస్మిక చర్యకి నిర్విణ్నుడయిన కార్తికేయన్ గింజుకోవడానికి ప్రయత్నించేడు. అయినా ప్రయోజనం లేకపోయింది.
వెంకట్ అతని భుజమ్మీద తడి ఉత్తరీయన్ని కార్తికేయన్ నోట్లో కుక్కి చేతుల్ని దొరికిన చెత్ల నారతో బిగించి కట్టేసి ఒక పొదలో పడేసేడు.
ఆ తర్వాత వడివడిగా కొండెక్కడం ప్రారంభించేడు విపరీతమైన ఆనందంతో.
*****
తెల్లవారు ఝామున నాలుగు గంటలయింది.
లిఖిత అస్థిమితంగా నిద్రపొతున్న కోయదొర వైపు చూసింది.
ఇంకాసేపటిలో తన తండ్రికి ఆ మంత్రోపదేశం జరిగిపోతుంది. ఆయన్ని పట్టేవారెవరూ ఉండరు.
“నో! అలా జరగడానికి వీల్లేదు”
ఆమె అరుపుకి ఉలిక్కిపడి లేచేడు కోయదొర.
“ఏంటి బొట్టీ! ఏటయినా కలగన్నావా? ఏంటంత కూత పెట్టేవ్?” అనడిగేడు.
“నేనసలు నిద్రపోతేగా కల కనడానికి. మనమో పని చెయ్యాలి. నాకు సహాయం చేస్తావా?”
“చెప్పు తోలొలిచి ఇమ్మన్నా యిస్తా”
“మా డేడీకి ఆ ఉపదేశం జరక్కుండా చూడాలి!”
కోయదొర ఆమె వైపు పిచ్చిదాన్ని చూసినట్టు చూసి “నీకు ఒంటి మీద తెలివుండే మాటాడతన్నావా? ఇన్నాల్లకి నీ తండ్రి అనుకున్నది జరగతావుంటే అడ్డు పుల్లేస్తావా?” అన్నాడు.
“నీకు తెలియదు కోయరాజూ. మా డేడీ కపాల బ్రహ్మకేమని చెప్పేడు. ఆ విద్యని కేవలం మేధావులు, మహానుభావుల కోసమే వాడతానన్నారు. కాని రాత్రి నేను చచ్చిపోతానేమోనంటే.. నాకిక చావే లేదని చెప్పేరు. అంటే ఆయనలో స్వార్ధం మొలకెత్తింది. ఆయనలో రాక్షసత్వం చోటు చేసుకుంటే.. ఇక ఆ విద్యకి ప్రయోజనముండదు. మనిషికి చావుందని తెలిస్తేనే.. అందులో దానికొక నిర్ణీత కాలం లేదని తెలిసి కూడా మనిషి మించిన రాక్షసుండుంటాడా? నీకు హిరణ్యకశిపుడు కథ తెలుసు కదా?”
“మరేం చేద్దామంటావు పెట్టా?”
లిఖిత ఒక క్షణం ఆలోచించింది.
వెంటనే ఉపాయం స్ఫురించినట్లు ఆమె కళ్లు మెరిసేయి.
“ఈ కొండకి తూర్పెటు?”
కోయదొర చూపించేడు.
“పద వెంటనే అటు మంట వేద్దాం. ఆ వెలుగు రేఖలు చూసి సూర్యుడు ఉదయించేడనుకొని కపాల బ్రహ్మ సమాధి అవుతారు. ఆయనతో పాటే ఆ విద్య కూడా సమాధవుతుంది.” అంది లిఖిత కొండకి తూర్పు వైపు ఆ చీకటిలో అడుగులేస్తూ.
“ఇదిగో బొట్టీ కొంచెమాగు”
ఏంటన్నట్టుగా చూసింది లిఖిత అతనివైపు.
“నీ ఆలోచన శానా బాగుంది గాని. ఈ చిత్తడి వానలో నీకు ఎండుపుల్లలు దొరుకుతాయా? మంట పైకల్లా ఎర్రగా అగపడాలంటే ఎన్ని పుల్లలు కావాలి?” అన్నాడతను.
అతని మాటలు విని పూర్తిగా నిరాశపడిపోయింది లిఖిత.
“ఏం చేయాలి. ఎలా మనం డేడీకి ఆ విద్య తెలీకుండా ఆపగలం.” అంది నిస్సహాయంగా చూస్తూ.
కోయదొర ఒక్క క్షణమాలోచించి నోటిలో వేలుపెట్టి చిత్రంగా మూడుసార్లు ఈల వేసేడు. అరక్షణంలో ఆ ఈలకి బదులు కొన్ని ఈలలు వినిపించేయి. కోయదొర మళ్లీ ఈల వేసేడు.
అంతే.
కొని క్షణాల్లో కొన్ని వందల కాగడాలతో కోయలు, చెంచులు ఆ ప్రాంతానికి పరుగున చేరేరు.
లిఖిత ఆ దృశ్యం చూసి నివ్వెరపోయింది.
“ఏంటి ఒక్క ఈల వేస్తే ఇంత మందొచ్చేస్తున్నారు?” అంది లిఖిత.
కోయదొర నవ్వి “మాకు మీలా మాటాడే పెట్టెలు(టెలిఫోన్లు) లేవు పిట్టా. అయితే మాకుందల్లా కట్టడి. మాలో ఒకడికి కష్టం వచ్చిందంతే అందరూ కట్టకట్టుకు వాల్తారు. మీ సదువుకున్నోళ్ళంతా తలుపులు మూసుకోరు” అని వాళ్ళ వైపు తిరిగి “మీరంతా కొండకి తూరుపు భాగానికెల్లి కాగడాల్ని పైకెత్తండి. శబ్దం చెయ్యొద్దు అన్నాడు.
ఒక వెలుగు ప్రవాహం కొండ తూరుపు వైపు చేరింది.
సరిగ్గా అప్పుడే వెంకట్ కపాలబ్రహ్మ ఎదురుగా కూర్చుని అసహనంగా అతనెప్పుడు కళ్ళు తెరుస్తాడా అని చూస్తున్నాడు.
కపాల బ్రహ్మ తన ప్రార్ధన ముగించి అర్ధనిమిలితంగా కళ్లు తెరిచి “నువ్వు సిద్ధంగా వున్నావా?మంత్రం ఉపదేశిస్తాను” అన్నాడు.
“చిత్తం” అన్నాడు వెంకట్ మనసు ఆనందంతో పొంగిపోతుండగా.
కపాల బ్రహ్మ మరలా కళ్ళు మూసుకుని ఏదో ఉచ్చరించి తిరిగి కళ్లు తెరిచేడు.
తెరవగానే అతని కళ్ళబడిన దృశ్యం .. ఎదురుగా తూర్పు వైపు ఎర్రని కాంతి అలుముకోవదం.
కపాల బ్రహ్మ కళ్ళు పెద్దవి చేసి “సూర్యోదయమైపోతున్నది” అను గొణిగేడు.
వెంటనే అతను ఊపిరిని స్తంభింపచేసి తనువు చాలించేడన్న విషయం వెంకట్‌కి చాలాసేపటి వరకు అర్ధం కాలేదు.
అతను కపాల బ్రహ్మని పట్టుకొని గట్టిగా కుదిపి “మంత్రం ఉపదేశించండి స్వామి” అన్నాడు. వెంటనే అతని చేతుల్లో ఒరిగిపోయింది కపాల బ్రహ్మ విగత శరీరం.
అతను ఆ షాక్ నుండి తేరుకోక మునుపే చీమల బారులా కాగడాలతో కొండపైకి ఎక్కుతున్న కోయవాళ్ళు ఆ వెనుక లిఖిత రావడం కనిపించింది.
వెంకట్ ని చూసి లిఖిత నివ్వెరపోయింది.
“నువ్వా.. మా డేడీ ఏరి?” అంది.
వెంకట్ జవాబు చెప్పే స్థితిలో లేడు.
ఏం చెప్పినా క్షణాల్లో కోయవాళ్ళు తనని చుట్టుముట్టి చంపేస్తారన్న నిజమర్ధమయి కొండ వెనుక భాగంలోకి పరిగెత్తేడు. కొంతమంది కోయవాళ్లు అతని వెంట పడ్డారు.
“మా డేడీని ఏం చేసేడో ఈ నీచుడు” అంది లిఖిత దుఃఖభారంతో.
“పైన దేవుడున్నాడు. మీ నాన్నకేం కాదు పద!” అన్నాడు కోయదొర ఆమె నూరడిస్తూ.
లిఖిత కోయదొర సాయంతో వెతుకుతుండగా కొండ క్రింద కొన్ని జీపులు, వేన్‌లూ ఆగేయి. వాటి కాంతిలో ఒక చోట మూటలా కట్టేయబడిన కార్తికేయన్ కనిపించి అటు పరిగెత్తేరు లిఖిత, కోయదొర.అప్పటికే పోలీసులు జీప్‌లు, వేన్‌లూ దిగి చకచకా కొండ మీద కొచ్చేసేరు.
లిఖిత కార్తికేయన్ తల ఒళ్ళో పెట్టుకుని “డేడీ!డేడీ!” అని పిలిచింది కంగారుగా.
కోయదొర అతని నోట్లో గుడ్డ తీసి కట్లు విప్పేడు. అతను నీరసంగా మూలుగుతూ “వాడెవడో.. వాడు …నన్ను..”అన్నాడు హీనస్వరంతో.
“మీరు ప్రస్తుతం ఏమీ మాట్లాడకండి” అంది లిఖిత ఆయన తల నిమురుతూ.
పోలీసులు లిఖిత దగ్గరగా వచ్చి “మీరు లిఖిత కదూ!”అనడిగేరు.
“అవును” అందిలిఖిత.
“రండి మిమ్మల్ని జాగ్రత్తగా ఇల్లు చేర్చమని మా డి.జి.పి గారి ఆర్డర్. ఆ వెంకట్ అనేవాడు కూడా ఇటొచ్చేడని తెలిసింది?” అనడిగేడు ఇన్సపెక్టర్.
“వాడు కొండ వెనుకకి పారిపోయేడు”
“పదండి. వాణ్ణి పటుకోండి” అని పోలీసులకి ఆర్డర్ జారీ చేసేడు ఇన్స్‌పెక్టర్.
“ఆణ్ణింక పట్టుకొని ఏం సేసుకుంతారు. ఆడు కాలు జారి లోయలో పడి కుక్క సావు సచ్చేడు” అంటూ వచ్చి చెప్పేరు కోయవాళ్లు.
“దేవుడే ఆణ్ణి శిచ్చిందలసుకున్నాడు. మీరిక బయల్దేరండి. మీ నాన్నగారికి నీరసంగా వుంది” అన్నాడు కోయదొర.
లిఖిత అతనికి నమస్కరించింది.
కూటికోసం కోటి విద్యలు నేర్చినా, చదువూ సంస్కారమెరుగని ఆ అడవి జాతి మనుషులు మనుషుల్లా ప్రవర్తించి తననాదుకున్నారు. ఆ విషయం గుర్తొచ్చి ఆమె కళ్లు చెమర్చేయి.
“అప్పుడే అలా దిగులు మొకమెడతావేంటి బొట్టేఎ. నాను నీ తలంబ్రాలకి రానూ!” అన్నాడు కోయదొర.
లిఖిత నవ్వింది నీరు నిండిన కళ్లతో..
కార్తికేయన్ లిఖిత జీప్ ఎక్కేరు.
“జాగ్రత్తగా ఎల్లిరండి. బాబూ నువ్వింక పెళ్లాం బిడ్డలతో సుకంగా కాపరం సేసుకో. బెమ్మలికితాన్ని ఎవరూ సెరపలేరు బాబూ. ఇక సావు సంగతొదిలేసి బతికనన్నాల్లూ సుకంగా బతకండి..” అన్నాడు కోయదొర.
జీప్‌లూ, వేన్‌లూ కదిలేయి. అడవిలోని ఘాట్ రోడ్డుల వెంట మెలికలు తిరుగుతూ అగ్గిపెట్టెల్లా..
లిఖిత తండ్రి చేతిని గట్టిగా పట్టుకుని. ఇంకెన్నడూ వదలనని.
సరిగ్గా అదే సమయంలో కేయూరవల్లి శిరిడి సాయి ఎదుట ధ్యాన నిమగ్నమై వుంది. ఒక రకమైన నిశ్చింతతో, నమ్మకంతో..
ఛత్రమై తన భక్తులకు
ఆచ్చాదనంబిడు సాయి నామము
సాధనలచే నెరుగవలసిన
సత్యమీ శ్రీ సాయినామము.

సమాప్తము.

 

 

అంకితము:

కేరళ అందాలు నాకు చూపించి ఈ నవల వ్రాయడానికి పట్టుని, స్ఫూర్తిని పరోక్షంగా కల్పించిన సోదరితుల్యురాలు శ్రీమతి లక్ష్మీ కోటేశ్వర్రావుగారికి, శ్రీ కోటేశ్వర్రావు(ఐ.జి)గారికి కృతజ్ఞతాభివందనాలతో..

మన్నెం శారద

రచన: కన్నెగంటి అనసూయ

“గిలకా ..! ఒసేయ్ గిలకా ..! తలుపుల్తీసే ఉన్నాయ్. ఏ కుక్కాన్నా వత్తేనో? మీకసల బయమెట్లేదేటే దేవుడు..? ఏ కుక్కన్నా వత్తేనో..”
దగ్గిరికేసున్న తలుపుల్ని తోసుకుని లోనికొత్తానే అరిగి, మట్టిగొట్టుకుపోయి తేగతొక్కల్లా ఏల్లాడతన్న అవాయి సెప్పుల్ని మూలకంటా ఇడుత్తా సరోజ్నీ ఎన్నిసార్లరిసినా ఎక్కడా అజాపజాలేదు గిలక.
“ ఎక్కడేం పుణుక్కుంటందో? ఇదో పెద్ద ముదిపేరక్క. ఎప్పుడూ..ఏదో ఒహటి పుణుక్కుంటానే ఉంటాది..ముసల్దాన్లాగ. నాయనమ్మ బుద్ధులు మరి. ఎక్కడికి పోతయ్..ఎతుక్కునెతుక్కుని మరీ వతనుగా వత్తయ్..” అని మనసులో గొణుక్కుని ..మళ్ళీ అరిసింది..
“ ఎక్కడ సచ్చేవే..? ఓసారి పిలిత్తే పలకవుగదా..? నా నోరడిపోవాలా?..” అంటా..
గిలక రాలేదుగానీ, కల్లు నులువుకుంటా..లేని ఏడుపు ముఖవంతా పులువుకుని ఎక్కెక్కి పడతా వచ్చేడు శీను..లోపలెక్కడ్నించో.
దగ్గిరికొచ్చే కొద్దీ రాగాన్ని పెంచేత్తన్న కొడుకునే సూత్తా …
“కొట్టుకు సచ్చేరా ఇద్దరూను. ? అనుకుంటానే ఉన్నాను. ఇంటికాడ ఏం కొట్టేసుకుంటన్నారో ఏటోనని. పట్టుమని పది నివషాలు ఇంట్లో లేపోతే జుట్టూ జుట్టూ పట్టుకుంటవేనేటల్లా? పెద్దోళ్లవుతున్నారు. ఇంకెప్పుడు నేర్సుకుంటారు? ఏదిలా దెగ్గిరికి రా…ఎక్కడ కొట్టిందో సూత్తాను.. ”
“ అక్క..నన్ను ఈడ్సేసిందమ్మా..సేతులు సూడు . ఎలా కొట్టుకుపొయ్యినియ్యో….” గొంతు పెంచేసేడాడు ఆల్లమ్మ కాతంత మెల్లిగా మాట్తాడేతలికి.
“ ఎంతుకీడ్సింది? దానికి సుద్దీ, బుద్దీ ఏం లేక ఏడుత్తుందది..సూసేవా మూసేతుల్రెండూ ఎలాక్కొట్టుకుపోయినియ్యో.! అయ్యో..అయ్యో..అదసలు మడిసేనా? దానికేవొచ్చిందో పొయ్యేకాలం….”
“ రోడ్రు మీద మట్టిలో ఈడ్సేసిందమ్మా..అందరూ సూసేరుకూడాను. మా క్లాసులో ఉండే గిరిగాడు…అడికసలు మార్కులయ్యీ గూడా ఏవీ రావు. మేస్టారు తిడతారత్తమానూను సరిగ్గా సదవడని. ఆడు నన్ను సూసి నవ్వేడమ్మా.. ” అంటా దగ్గిరికంటా రాబోతున్న కొడుకుని..
“ ఆసింటా..ఆసింటా. నన్ను ముట్టుకోకు. నేను నీళ్ళోసుకోవాలి.. పెట్ట్లోంచి కోకా , లంగా జాకిట్టూ తెత్తదంటే..ఎక్కడికి పోయిందో ఈ ఎదవ..” అంటా ఆడికి సేతుల్తోనే సెప్పింది సరోజ్ని తన్నంటుకోవద్దని..
“ ఊరికే అరవాపోతే..కాసేపు సూడొచ్చుగదా..అక్కడికినపడతంది..నీ గొంతు..”
అప్పుడే ఈత్తలుపు తెరుసుకుని లోనకొచ్చిందేవో..గిలక, వచ్చీరాటంతోనే తల్లినో అరుపరిసి…తన మీద సాడీలు సెప్తున్న శీనుగాడ్ని సుర్రా సుర్రా సూత్తా..
“ ఈడుత్తానా….ఇసిరిసిరి కొడతానా? తప్పుజేత్తే..రోడ్దేటి ఇల్లేటి. ఎదవా ఎదవకనా. అయినా నేనీడ్సేసేనని సెప్తున్నావ్ గానీ నువ్వెంత ఎఅదవపని సేసేవో సెప్పేవా అమ్మకి. .. సిగ్గులేనోడా “ తమ్ముడి మీద ఇంతెత్తున ఎగిరింది గిలక.
అలా అరుత్తున్నప్పుడు సూసేతీరాలి గిలకని…మొకవంతా కెంపు రంగైపోద్ది.
అలా అరిసేటప్పుడు సూత్తావుంటే సరోజ్నికి ఉన్న కోపం గూడా పోయి నవ్వొచ్చేత్తది. కాపోతే పైక్కనపడకుండా తమాయించుకుని కోపం నటిత్తాది పైపైకి.
“ అయ్నా..నీకు పెత్తనాలెక్కువయ్ నియ్యే గిలకా..! గిలకా గిలకా అని వందసార్లరిసేను..నాక్సలే సిరాగ్గా ఉందంతాను. అయినా ఏడుత్తుంటే ఆణ్నలాగే వదిలిపెట్తేసి ఎక్కడికి సచ్చేవ్?” ఇసుక్కుంది సరోజ్ని కూతుర్ని..
“ పెత్తనాలేటి పెత్తనాలు. కొయ్యలమూడోళ్ళింట్లో ఆయన్నయ్యకి పెళ్లయ్యింది సూడు..”
“ఎవళ్ళాల్లూ..?” మూతిరిసింది సరోజ్ని..
“ ఆళ్ళేనెహ్హే..అయ్యాల నాకు పట్టులంగా ఏసేవ్ గదా..పెళ్ళి కొడుకున్జేత్నారని..తమ్ముడికేవో..పేంటూ సొక్కా ఏసి సేతికి ఉంగరవెట్తేవ్ ..”
“ ఊ..ఊ..! ఆళ్ళా..! గేపకొవొచ్చిందిలే..సెప్పు..?”
“ ఆయన్నయ్య ఆళ్ల వదిని సారట్టుకొచ్చిందట. కావిళ్లేసుకుని పంచి పెడతన్నారు. కట్రోరు రావుడు మామ్మ నేనీదిలో నిలబడుంటే..
“గిలకా ఇట్రావే…! మీ తాతింట్లో లేడు. అలా సెంటర్లో కూకునొత్తానని ఎల్లేడు. మసిరి మీద పళ్లెవుంది. పీటెక్కి తీద్దుగాని” అంటే ఎల్లేను. నువ్విప్పుడొత్తావని నాకేవన్నా తెల్సా..కల్లోకొచ్చిగాని నువ్వేవైనా సెప్పేవా? “ అంది సేతులు తిప్పుతా..
“ మావూలుగా సెప్తేనే ఓ పట్తాన ఇనిపిచ్చుకుని సావ్వు. ఇంకా కల్లోగూడానా..ఉ..ఉఉ..” ఎటకారంగా అని గిలకింకా ఏదో సెప్పబోతంటే ..
“ ఇనేవోల్లుండాలే గానీ ..సెప్పూ పోతానే ఉంటావ్ ..ఆ సెప్పే సొల్లేదో..తర్వాజ్జప్దూలే గానీ..నాకు సిరాకొచ్చేత్తంది… ముందెల్లి పెట్లోంచి జాకిట్టూ, లంగా, సీరొకటి పట్రా.. అసలే సచ్చిపోయిన శవాన్ని జూసొచ్చేను”
తల్లి ఎటకారానికి ఒళ్ళుమండిపోయింది గిలక్కి..
” అడుగుతావు..సెప్పేదేవో..ఇనవ్. అంతుకే సిరాకొచ్చుద్ది నాకు నిన్ను సూత్తేని….” అంటా తల్లినిసుక్కుని..
“ ఏ సీర…” అంటా లంగా పైకెత్తి పట్టుకుని లోపలికి పరుగెట్తాబోతన్న గిలక..
“ ఆసి ముండకానా? తల్లిని సూత్తే సిరాకొత్తందేటే నీకు. పెద్దంతరం, సిన్నంత్రం ఉంటల్లేదు ఈకాలప్పిల్లలకి..” అంటా చనువుగా లోనికొచ్చిన సీతారత్నాన్ని సూసి ఆగిపోయి ఎనక్కొచ్చింది గిలక అక్కడే ఏడుత్తా కూకున్న తమ్ముడికేసోసారి ఓర సూపు సూత్తా..
“ రా సీతారత్నవొదినే..! మంచి నీళ్లిచ్చుకుంటావా? ఎప్పుడనగా బయల్దేరేవో ఏమో..” అని గిలకెనక్కి తిరిగి
“కుండలో నీళ్లట్రా మామ్మకి. సల్లగుంటాయ్. గిన్నెతో పట్రా మడేలు గూడా తాగుతాడు.” అని గిలక్కి సెప్పి ఇటు తిరిగేతలికి..సీతారత్నవంది..
“ .. కొయ్యలమూడి సుబ్రావు గారి కోళ్లొచ్చింది సరోజ్నొదినే …సారట్టుకుని. అదే..మొన్నపెళ్లయ్యింది గదా..రమేషు. ఆడి పెళ్ళాం. పసుపూ పిండీ పంచుతున్నాం.
“ అదే..అనుకున్నాన్లే..! ఈ లగ్గాల్లో మనూళ్లో అయిన పెళ్ళి అదొక్కటే గదా.! “అని..
వంటింటికేసి సూత్తా..” గిలకా..బేగిన్రావే..” అనో అరుపరిసి..
“ పిల్లోడు ఉజ్జోగం గదా..! కావురవెట్టేత్తారా..? “ ఆరాగా అంది సరోజ్ని..
“ మనకేం తెలుత్తాయమ్మా..! రేత్రి పొద్దుపోయేకా కవురెట్టేరు. పంచాలలాగని. తెల్లారగట్తే లేసి కాసిన్ని నీళ్ళోసుకుని ఆమట్నే పోయేను. ఇదిగో..ఇప్పటికింకా ఓ కొలిక్కి రాలేదు. కావురవెట్తేత్తారేవో..! పెళ్లయ్యాకా ఇంకెంతుకు? ఏదేవైనా గానీ సరోజ్నీ..ఇయ్యాల్టి రోజుల్లో పిల్లలు అదురుట్తవంతులనుకో..! ఎన్నాళ్లు సేసేవో.. ఉమ్మడి కాపురాలు. ఆడపడుసనీ, మరిదిగారనీ, అత్తగారనీ, మాంగారనీ ఏళ్ల తరబడి ఆళ్లందరికీ వండి, వార్సి పెట్టి ఆళ్లకి పెళ్ళీగిళ్ళీ అన్నీ అయ్యాకా ..అప్పుడు. అప్పుడుదాకా..గోగు పుల్లలూ..గొట్తాం ఊదుళ్ళూ..కళ్లల్లో నీళ్ళూ…! ఇప్పుడోళ్లకి ఏవున్నాయ్..అలాంటియ్యి..ఇలా ముడేత్తం..అలా ఎంటేసుకుపోతం..”
అని ఓ నిమిషం ఆగి..గిలకొంక సూత్తా.. గ్లాసందుకుని గట గటా తాగేసి..
“ పళ్ళాలు పట్రా పాపా..! గబుక్కున్రావాలి. పొద్దోతంది. స్వీటులకొకటీని, పసుపూ,పిండికొకటీని. రెండింటికీ సెరోటీ..పట్రా..” అని వెనకున్న ఆయనొంక తిరిగి..
“ సుబ్బారావా..నీళ్లు తాగేవా? కొబ్బరినీళ్లల్లే ఉన్నాయ్..సల్లగాను..తాగు తాగు” అంది.
“ తాగేనండా..” అన్నాడు కావిడి కమ్మ భుజమ్మీంచి కిందకి జారేత్తా..
ఊళ్లో ఎవరు కావిళ్లేసుకుని ఎయ్యి పంచిపెట్టుకోవాలన్నా సీతారత్నవే సాయం జేత్తది అందరికీని. ఊళ్ళో వోళ్లందరూ ఆవెకి దెలుసని ఆవెనే పిలుత్తారందరూనూ.
ఎవరన్నా సచ్చిపోతే గదప గడపకీ సలివిడీ, మిఠాయుండా పంచాలన్నా సీతారత్నవే. ఏ ఆడపిల్లైనా పెద్ద మనిషైతే కొంతమంది బూర్లు వండి పంచిపెట్టుకుంటారు ఊరంతాను. బాగా దగ్గిరోళ్లైతేనేమో, ఎనిమిదేసి, కాతంత ఎడవైనోళ్లైతేనేవో నాలుగేసి పూర్ణం బూర్లు పంచి పెట్టుకుంటా ఉంటారు. అలాటప్పుడూ..ఇదిగో ఎవరైనా కోదళ్ళు పసుపూ పిండితో వత్తే..అయ్యీ ఏటికైనా పంచాలంటే సీతారత్నవే.
అలా పిల్లుత్తుం వల్ల తెలుసో, లేక తెలుసని పిలవమంటారోగానీ సీతారత్నానికి ఊళ్ళో గడప గడపా కొట్టినపిండే. ఎవరు ఎవరికి సుట్తాలో..ఎవరెంత దగ్గిర దగ్గిర సుట్తాలో, ఎవరెవరికి వియ్యాలోళ్లో అన్నీ తెలుసు. ఓసారి సెప్తే సాలు. రెండోసారి సెప్పక్కాల్లేదు. తేడా రాదు. మరిసిపోదు. లెక్కెట్టి అన్నీ కావిళ్లల్లో ఏసేసి సీటీ ఇచ్చేత్తే సాలు. తేడా రానే రాదు.
పల్లెటూళ్లల్లో పొరపాటున ఎవర్నన్నా మర్సిపోతే తర్వాత్తర్వాత అదెంత దూరంపోద్దో ఎవరికీ తెల్వదు. తీరా సూత్తే ఆ పెట్టేయి ఎన్నో ఉండవ్. కానీ అయ్యే పంతాలూ పట్తింపుల్లైపోతాయ్.
అందుకే ఒకళ్ళిద్దర్కి సీతారత్నవంటే పడకపోయినా గొడవలెంతుకులే..పద్దతిగా పంచుద్దని ఆవెనే పిలుత్తారు పంచిపెడతాకి. తీరాసేసి ఆవెకేవన్నా ఇత్తారా ఇలా పంచినంతుకంటే అయ్యేం ఉండవ్ మళ్ళీని.
ఆవెకదో తృప్తి. అందరికీ నేనున్నాననుకుంటాది. ఆవిడ్నీ అలాగే సూత్తారందరూను. ఏ ఆనపకాయ ముక్కో, గుమ్మడికాయ్ ముక్కో, నాలుగు బీరపిందిలో, పులుసులోకి అడ్దం వత్తాయని గుప్పెడు సిక్కుడుకాయలో..ఎయ్యో ఒకటి సేలోనో , దొడ్లోనో ఏయి కాత్తే అయ్యి..సీతారత్నానికి పంపుతానే ఉంటారు ఎడా,పెడా అందరూను.
అంతుకే తల్లో నాలుక్కంటే మించుంటాది సీతారత్నం ఊల్లోవాళ్లకి.
ఎయ్యి పంచిపెట్నా..ఆవిడేం మొయ్యక్కాల్లేదు. కూడా మగమనిషుంటాడు కావిడి మోత్తాను.
గిలక పళ్లాలట్టుకునివొచ్చేలోపు..
“ ఆ బూరూపల్లోళ్ళ ముసలమ్మ పోయింది గదా..! “ అంటా మాట కలిపింది సీతారత్నంతో సరోజ్నీ..
“ఎవరూ..! బూరూపల్లి బుచ్చియ్య పెళ్లవా? “ అంది బుగ్గ మీచ్చేయ్యేసి ఇంత పొడుగున నోరు తెరిసి “ అయ్యా..! “ అంటా ఆచ్చెర్యపోతా సీతారత్నం.
“ అయ్యా..! ఇంకా నీదాకా రాలేదా? పొద్దున్నే పొయ్యిందంట..కూతురుక్కబురెట్తేరంట. ఆవిడొచ్చేతలికి మజ్జానం ఒంటిగంట దాటిందంట. ఇంకెంతుకులే మూడయ్యాకా తీసుకెల్దారని ఆగేరంట. ఎల్లొచ్చేత్తే పనయ్ పోద్దిగదాని ఒకడుగేసొచ్చేను..”
“ అవున్లే ..! ఒంటిగంట దాటితే తీసికెల్లరుగదా! ఆపేత్తారు. పట్టూ పోయేరా..అయితేనీ.? ఈ పన్లేపోతే ఒకడుగు అటేద్దును. ఎంతమంచిదో పాపం. ఈధరుగు మీద కూకునుండేది. ఎక్కడికెల్లినా పిల్సేది.. సీతారత్నవా ఇటొకడుగెయ్ అంటాను. ఊళ్ళో కబుర్ల కోసం. ఏదోటిచ్చేది..వచ్చేత్తుంటేని. ఏవీ లేపోతే కంద దుంపైనా సేతుల్లో పెట్తేది. ఎప్పుడూ ఉట్టి సేతుల్తో పంపలేదు..సచ్చేలోకానుందోగానీ మహాతల్లి..”
“ అవునంట.అంతా అదేమాటంటన్నారు..”
“పోన్లే..పెద్దదైపోయింది. అన్నీ సూసేసింది..ఇంక ఎల్తేనే మెరడు..” అంటా అప్పుడే పళ్లాల్తో వచ్చి నిలబడ్ద గిలక సేతిలో పల్లెం తీసుకుని గరిటెతో గరిటెడు కుంకం, రెండు గరిట్లు శెనగపిండీ, కర్పూరం అరటిపళ్లజోడీవేసిన పళ్ళెం గిలకమ్మకందించి మరో పళ్ళెం తీసుకుని మైసూరు పాకమ్ముక్కా, కాజా, మిఠాయుండా, సలివిడీ ..
ఏత్తంటే, ఏడుపాపేసి..అప్పటికే అక్కడికి సేరి ఎగాదిగా ఆటేనక్కే సూత్తన్న శీను గిలకెనక్కి సేరి గిలక భుజమ్మీదుగా సీట్లుంచిన పళ్ళెం వంక సూత్తా..
“ఉప్పుడే ..సెప్తున్నా..కాజా నాది..తీసుకున్నావంటే ఊరుకోను..” అంటా గొణిగాడు.
ఇందంటే పరువుపోద్దని నోర్ముయ్యమన్నట్టుగా ఒక్క గిల్లు గిల్లింది గిలక.
“ నువ్వు ఎన్ని గిల్లులు గిల్లినా కాజా మాత్రం నాకే..ఇవ్వాపోయావో..” మళ్ళీ గొణిగాడు..గిలకమ్మ సెవులో.
పళ్ళెం గిలకమ్మ సేతికిచ్చేసి..
” ఇంకా ఇదిగాక ..రెండీధిలున్నాయ్..పంచేసి..బూరూపల్లోంళ్ళింటికి ఒకడుగేసి ఎల్లిపోతాను. ” అంటా సీతారత్నం గడప దాటిందో లేదో… శీనుగాడి మీద ఇంతెత్తున ఎగిరింది గిలక పిక్కపాశం పెడతా..
కెవ్వుమన్నాడాడు..
“ ఏవొచ్చిందే పొయ్యే కాలం మీకు? ఎందుగ్గిల్లేవాణ్ని..?వచ్చినోళ్లు ఇంకా గుమ్మం దాటకముందే మొదలెట్తేసేరా..” కళ్ళురిమింది సరోజ్ని..
“ఇందాక్కూడా ఇంతే..! ఈ శీతారత్నం మామ్మ…ఇయ్యన్నీ పంచుతా పంచుతా..అక్కడెక్కడో బడికాడ కనపడిందంట ఈడికి. మన సుట్తాలైతే ఆళ్లే వచ్చి మనకు పెడతారు గదా..! ఈ సిగ్గులేనోడు..ఆ మామ్మ ఎనకెనకే తిరుగుతా..మా ఇంటికి రండి మా ఇంటికి రండి..అంటన్నాడంట. అచ్చూసి బేతినోరు పద్మొచ్చి సెప్పింది గిలకా మీతమ్ముడిలాగంటన్నాడని. కరువు పోతోడని అనుకోరా? ఎక్కడున్నాడో సూపిచ్చమని దాని కూడా ఎల్లి ఇంటికి లాక్కొచ్చేను ఎదవని.
ఆడేడుత్తుండగా నువ్వొచ్చేవ్. ఆడేడిత్తే సాలు . నువ్వు నన్ను తిడ్తావ్. ఆడేం సేసినా పర్వాలేదా?
టపారం ఎగిరిపోయేట్టు ఇంతెత్తున ఎగిరింది గిలక.
నోరిప్పితేనా సరోజ్ని..?
“సర్లేవే బాబా..! నువ్వే రైటుగానీ..ఆ సీరా, జాకిట్టూ ఇటాడేత్తావా? కాసిన్నీళ్లోసుకుని లోపలకొత్తాను..”
పీలగా అంది సరోజ్ని..
“ సెయ్యించుకునేటప్పుడు..బానే సెప్తావ్..మెల్లిగానూ..” సేతిలో సీట్లపళ్లెం శీనుగాడికందించి తప్పా తప్పా అడుగులేసుకుంటా లోపలికెల్తున్న గిలకెనక్కి ..మురిపెంగా సూసింది సరోజ్ని.

రచన: రవీంద్ర కంభంపాటి

ఉదయాన్నే బయటికొచ్చి తలుపు గొళ్ళేనికి తగిలించిన బ్యాగులోంచి పాల ప్యాకెట్లు తీసుకుంటున్న ఆనంద్ కి ఎదురింట్లో ఉండే గోవర్ధన్ గారు పొట్ట కిందకి జారిపోతున్న లాగుని ఓ చేత్తో పైకి లాక్కుంటూ , ఇంకో చేత్తో ముక్కులో వేలెట్టుకుని కెలుక్కుంటూ కనపడ్డాడు .
‘ఛీ .. ఉదయాన్నే వెధవ శకునం ‘ అనుకుంటూ తలుపేసుకుని లోపలికెళ్ళి, ఇంకా నిద్దరోతున్న భార్య మీనాక్షి ని లేపితే , ‘అబ్బా .. మీరే కాఫీ పెట్టుకోండి ‘ అంటూ అటు తిరిగి పడుకుంది .
‘ఏడ్చినట్టుంది .. నిన్ను లేపింది కాఫీ పెట్టించుకోడానికి కాదు .. ఎదురింటి గోవర్ధన్ ఉదయాన్నే లాగేసుకుని , ముక్కులో వేలెట్టి కెలుక్కుంటూ కనపడ్డాడు .. ఆ శకునం మంచిదేనంటావా ?’ అన్నాడు
‘దేన్ని లాగేసుకుని ?’ అందావిడ మంచం మీంచే
‘దేన్ని లాగేసుకునేమిటి ?. ఒంటి మీద లాగు తప్ప వేరేమీ వేసుకోకుండా ఉదయాన్నే దర్శనమిచ్చేడు వెధవ.
‘దాన్ని లాగు అంటారేంటీ ? స్టైల్ గా షార్ట్ అనలేరా ?’ అందావిడ
‘ఆఁ ..వాడి పొట్ట మీద బొచ్చంతా కనిపించేలా వేసుకునేదానికి మళ్ళీ స్టయిలుగా షార్ట్ అనే పేరొకటి .. ఉదయాన్నే వాడి పొట్టంతా చూపించినందుకు షార్ట్ కాదు వెధవకి షార్ట్ సర్క్యూట్ కొట్టెయ్యాలి .. ‘
‘ఏమో .. నిన్న ఆ గోవర్ధన్ వాళ్ళావిడ “మీ ఆయన ఇంకా ఓల్డ్ ఫ్యాషన్లా ఉన్నారే .. ఇంకా లుంగీ కట్టుకుంటారు ” అంది
‘నేనేం కట్టుకుంటే ఆవిడకెందుకో …. అయితే ఆవిడ వీపంతా కనిపించేలా జాకెట్లేస్తుంది .. నేనేవైనా ఆ గోవర్ధన్ దగ్గిరికెళ్ళి , మీ ఆవిడ వీపు బావుందోయ్ అన్నానా ?.. అయినా .. నువ్వు చెప్పాల్సింది .. మా ఆయన కట్టుకునేది లుంగీ కాదు .. పంచె అని ‘
‘ఆవిడ వీపంతా కనిపించేలా జాకెట్టేసుకుందే అనుకోండి , మీరెందుకు చూసారు ?’ అంది , ఈసారి మంచం దిగిందావిడ
‘చూడ్డం ..అంటే .. నాకదే పననుకున్నావా ? వాళ్ళాయన లాగేసుకుని ఆయన బొచ్చంతా ఉన్న పొట్టెలా చూపించేడో , వాళ్ళావిడ జాకెట్టేసుకుని వీపంతా చూపించింది ‘
‘ఆవిడ చూపించిందే అనుకోండి , మీరెందుకు చూడ్డం ? ఇన్నేళ్లొచ్చినా .. ఆ ఆబ మటుకూ ఎక్కడికీ పోదేం ?’
‘నాకదే పనేమిటీ ?.. వెధవ అపార్టుమెంటు .. ఖర్మ కొద్దీ .. ఎదురెదురు గుమ్మాలు .. తలుపు తీసేమంటే మనకి వాళ్ళ మొహాలు తప్ప ఇంక వేరేం కనిపిస్తాయి ?’
‘చూసారా .. టాపిక్ ఎలా మారుస్తున్నారో ?.. నేనేదో అడిగితే మీరేమో మా నాన్న కొనిచ్చిన అపార్టుమెంటుని తిడుతున్నారు !’
‘నేనెక్కడ తిట్టేనే బాబూ ..?’
‘హమ్మో .. .. మాట ఎలా మారుస్తున్నారో ?.. మీరు ఇందాక మన అపార్టుమెంటుని పిచ్చి అపార్టుమెంటు అనలేదూ ?.. అత్తయ్యగారి మీద ఒట్టేసి అనలేదని చెప్పండి ?’
‘నాకు తెలుసు నీ సంగతి .. ఇలా ఒట్టెట్టడానికి తప్ప మా అమ్మ నీకెప్పుడూ గుర్తుకు రాదు ! ‘
‘మరదే .. మా నాన్న మటుకూ మీకు ఇలా అపార్టుమెంటు కొనిపించుకోడానికి మటుకూ గుర్తొస్తాడేం !’
‘నేనెవన్నా “మావయ్యా .. నాకో అపార్టుమెంటు కొనిపెట్టండీ ” అనడిగేనేంటి ? ఏదో ఆయన కూతురి కోసం ఆయన కొన్నాడు ‘
‘అదే మరి .. ఆయన కూతురూ అని వేరెవరో అన్నట్టు చెబుతారేం ?.. ఆయన కూతురంటే నేనేగా .. మీరు ఇంతవరకూ కొనేడవలేదనే కదా ఆయన కొన్నది ‘
‘ఆ మాత్రం లాజిక్కు నేనూ లాగగలను …అపార్టుమెంటు ఆయన కొంటేనేం ..నేను కొంటేనేం .. ఏడుస్తున్నది నేనేగా ‘
‘మీరెందుకూ ఏడవడం ? అసలు మీలాంటి వాడిని చేసుకున్నందుకు నేనేడవాలి ‘
‘అలాగే ఏడుద్దువుగాని .. ఏమిటి అర్జంటుగా ఏదో వెతికేస్తున్నావు ?’
‘ఖర్మ .. ఏడిస్తే కళ్ళు తుడుచుకోడానికి కర్చీఫు కావాలి కదా .. అదీ వెతుకుతున్నాను .. అలా నిలబడేడవక పోతే, మీరు కూడా నాతో పాటు వెతకొచ్చు కదా ‘
‘.. ఏడవాలనుకుంటున్నది నువ్వూ .. బాగానే ఉన్న మనిషినట్టుకుని ఏడుస్తున్నాడంటావేమిటే బాబూ ‘
‘అబ్బ!.. నిలబడేడుస్తున్నారని ఏదో మాటవరసకి అన్నాను.. ప్రతీదానికీ అంతంతేసి ఆలోచించెయ్యకూడదు !’
‘ఇందాక నేను కూడా ఉదయాన్నేఆ వెధవ మొహం చూసేనన్నకోపంలో అన్నాను.. వెధవ అపార్టుమెంటని .. నువ్వు ఏవేవో అనేసుకోలేదూ ?’
‘నిజంగానే మాటవరసకి అన్నారా ? వెధవ అపార్టుమెంటని ?’
‘నిజ్జంగా నిజమే బాబూ .. కావాలంటే మా అమ్మ మీద ఒట్టు కూడా పెడతాను ‘
‘హమ్మయ్య .. పోనీలెండి ..మా నాన్న కొన్న అపార్ట్మెంటుని మీరేదో అన్నారని నేనేడవక్కర్లేదన్నమాట’

రచన: గిరిజారాణి కలవల

 

రోజూ పేపర్ల లో వచ్చే క్లాసిఫైడ్స్ చూడడం అలవాటు ముత్యాలరావుకి. రియల్ ఎస్టేట్ లూ.. స్ధలాలూ.. గజాలూ.. రేట్లూ.. కనుక్కోవడం ఇదే పని. ఆ బ్రోకర్లకి ఫోన్లు చేయడం.. వాళ్ళు కారులో వచ్చి, సైట్ల దగ్గరకి వెళ్లి.. ఆ స్ధలాల గురించి చెపుతూ వుంటే.. అన్నీ శ్రద్ధ గా వినేవాడు. పక్కనే ఉన్న స్దలాల ఓనర్స్ దగ్గర కి వెళ్ళి రేట్లు కనుక్కోవడం.. భవిష్యత్తులో పెరిగే అవకాశాలు ఉన్నాయా లేదా అని బేరీజు వేసుకోవడం.. ఓ పదేళ్ల నుంచి ఇదే ప్రయత్నం లో వున్నాడు పాపం.

ఎప్పటికైనా.. ఐదొందల గజాల స్దలమైనా కొని ఇల్లు కట్టుకోవాలనే తపన. కానీ ఎక్కడా కలిసిరావడం లేదు. .. అతనికున్న విపరీత వాస్తు పిచ్చి..ఒక దాంట్లో ఈశాన్యం పెరిగిందంటాడు.. ఇంకో దాంట్లో ఆగ్నేయం తగ్గిందంటాడు.. మరోదానికిపక్కన వున్న గుడిగోపురం నీడ ఇందులో పడుతోంది అనేవాడు. ..  ఒకవేళ స్ధలం నచ్చి.. అన్నీ బావుంటే.. అబ్బే.. ఇది మరీ రోడ్డు పక్కనే వుంది.. పొల్యూషన్ ఎక్కువ ఇది వద్దనేవాడు. మరోటి రోడ్డు కి మరీ దూరమనేవాడు.  అద్దెలకి ఇచ్చేమాటుంటే.. ఇంత దూరం ఎవరూ అద్దెలకి రారని ఒకటి వదులుకున్నాడు.

ఏతావాతా.. ఏదో ఒక స్ధలం కొని పడేసి వుండు.. రేట్లు పెరిగినప్పుడు.. అమ్మి.. మంచి ఇల్లు కట్టించుకోవచ్చని.. హితోభిలాషులు చెపితే.. ఆ వేటలో పడ్డాడు.

ఇల్లు కట్టుకోవాలనే కోరికే కాదు.. ఓ చిన్నపాటి రియల్ ఎస్టేట్ బిజినెస్ చేద్దామనే కోరిక కూడా… తక్కువ లో స్ధలం కొని.. తర్వాత ఎక్కువ రేటుకి అమ్ముదామనే ఆలోచన వుంది ముత్యాలరావు కి. కానీ కాలమే కలసి రావడం లేదు.

ఎయిర్ పోర్ట్ వచ్చిందీ.. శంషాబాద్ లో అయితే.. తొందరగా రేట్లు పెరుగుతాయని అందరూ అంటూంటే.. ఓ బ్రోకర్ ని పట్టుకుని.. మూడొందల గజాలు కొని రిజిస్ట్రేషన్ చేయించాడు. ఆరేళ్ళయింది.. రేటు పెరగడం మాట అటుంచి.. తాను పెట్టిన పెట్టుబడి కూడా వచ్చేట్టు కనపడలేదు.. ఈ ఆరేళ్ల కాలంలో..

తనకంటే చిన్నవాళ్ళూ. మొన్న మొన్న ఉద్యోగాలలో చేరిన వాళ్ళూ చూస్తూండగానే ఓ ఇంటివాళ్ళయిపోతున్నారు. ముత్యాలరావుకే జాతకంలో ఇల్లు యోగం కనపడ్డం లేదు.

ఆఫీసులో ఎవరో చెప్పారు ముత్యాల రావుకి.. ..  కామినేని హాస్పిటల్ నుంచి కాస్త.. పక్కకి  లోపలకి వెడితే.. ఇళ్ల స్ధలాలు కాస్త అందుబాటులో  వున్నాయని. ఆ మర్నాడే.. అటు వెళ్ళాడు, స్నేహితుడు ముకుందంతో కలిసి..  కనుచూపు మేరలో ఇంకా ఎవరూ ఇళ్లు కట్టిన దాఖలాలు లేవు.  స్దలాల నిండా చెత్తా చెదారం, ముళ్ళ మొక్కలు వున్నాయి. రెండొందల గజాల స్దలం రిజిస్ట్రేషన్ తో కలిపి రెండు లక్షలవుతుందట. బ్రోకర్ చెప్పాడు. బేరం చేస్తే.. ఇంకాస్త తగ్గొచ్చుకూడా అని సలహా కూడా చెప్పాడు… తీసుకోవాలో.. వద్దో అనే ఆలోచనలో పడ్డాడు ముత్యాలరావు. చాలా లోపలకి వుంది ఈ స్ధలం.. ఇప్పట్లో ఇటువేపు.. ఏవీ అందుబాటులోకి వచ్చే అవకాశాలు కనపడ్డం లేదు.. ఇక్కడ లాభం లేదు తీసుకుని.. అని అనుకుని.. వద్దని చెప్పేసాడు ముత్యాలరావు.. తోడుగా వచ్చిన ముకుందరావు మాత్రం ఏం ఆలోచించాడో ఏంటో.. తూర్పు ఫేసింగ్ వున్న స్దలానికి.. ఓ పదివేలు అడ్వాన్స్ ఇచ్చి.. నెలలో రిజిస్ట్రేషన్ చేయించుకుంటానని చెప్పాడు.  ” ఏంటోయ్.. ముకుందం.. పిచ్చా.. వెర్రా.. ఏముందని ఇక్కడ? ఇక్కడ కొంటానంటున్నావు? ఇంకేదైనా మంచిది చూద్దాం.. తొందరెందుకు.. ఇద్దరం పక్కపక్కనే తీసుకుందాం..” అని సలహా చెప్పాడు ముత్యాలరావు..

” నాకు తిరిగే ఓపికా లేదు.. ఇంతకంటే ఎక్కువ డబ్బు పెట్టే స్థోమతా లేదు.. చూద్దాం.. పెరిగిన నాడే పెరుగుతుంది.. నాకు ఇది చాల్లే.. ” అనేసాడు ముకుందం.

అతనినో వెర్రి వాడిలా జమకట్టేసి..” నీ ఖర్మ.. ” అనేసాడు ముత్యాలరావు..

ఆ తర్వాత హైదరాబాద్ నలుమూలలా స్ధలాల వేటలో తిరుగుతూనే వున్నాడు ముత్యాలరావు.

ముత్యాలరావు భార్య.. భర్త ని ఈ విషయంలో తిట్టని రోజు లేదు.. తెల్లారి లేచిన మొదలు.. ఎక్కడ స్దలాల రేట్లు ఎంతున్నాయీ.. తర్వాత ఎంతవరకూ పెరిగే అవకాశాలున్నాయీ.. ఇదివరలో తాను కొన్న శంషాబాద్ స్ధలం ఎంత పెరిగిందీ… ఇదే గోల.. ఇప్పటికి.. ఈ తిరుగుళ్ళకీ.. అక్కడక్కడా ఇచ్చిన అడ్వాన్స్ లూ అన్నీ కలిపితే… బంగారం లాంటి వంద గజాల స్ధలం నగరం నడిబొడ్డున వచ్చేదే.. అంటూ సాధిస్తూ వుంటుంది.

”  అనవే.. అను.. ఏదో ఒకరోజు నవ్విన నాపచేనే పండుతుంది. ఎక్కడోక్కడ మంచి స్ధలం కొనకపోతే.. నా పేరు ముత్యాలరావే కాదు..” అనేవాడు.

పేపర్ లో ఓ వార్త ముత్యాలరావుని ఆకర్షించింది. కోకాపేట లో స్ధలాలు హాట్ కేకుల్లా అమ్ముడుపోతున్నాయి… ఈ రోజు కొన్నవాడే అదృష్ట వంతుడూ.. ఈ రోజు రూపాయి పెట్టుబడి పెడితే.. నాలుగు రోజుల్లోనే నాలుగింతలవుతోంది.. అక్కడ పొలాలు అన్ని ప్లాట్లు గా పెట్టేసి అమ్ముతున్నారు.. అన్న వార్త చదవగానే.. పరుగు పరుగున కోకాపేట చేరాడు. నిజమో… అక్కడ వాతావరణం పేపర్లో చెప్పినట్టే వుంది. ఇప్పుడు ఎలాగోలా ఇబ్బంది పడి పెట్టుబడి పెడితే.. నాలుగు రోజుల్లోనే నాలుగింతలు లాభం వచ్చిందని.. అక్కడ వాళ్ళు చెప్పగానే..  భార్య వద్దని నెత్తీ నోరూ మొత్తుకున్నా.. తనకి  చేతకాకపోయినా… భారీగా అప్పు చేసి., భార్య నగలు అమ్మేసి.. చేతిలో వున్నదంతా ఊడ్చేసి.. ఓ ఎకరం  స్ధలం.. అక్కడ రైతు బూసయ్య దగ్గర కొనేసాడు. అమ్మిన బూసయ్య దగ్గర నుంచీ.. కొనుక్కున్న ముత్యాలరావు దగ్గర నుంచీ.. కమీషన్ తీసుకున్న బ్రోకర్.. సద్గుణరావు.. ఆనందంగా వెళ్లి పోయాడు. ఎంత వ్యవసాయం చేసినా రాని డబ్బు ఎకరాలు ఎకరాలు అమ్మేస్తే..  వచ్చిన డబ్బును సంచుల నిండా కూరుకుని.. బూసయ్య కి ప్రతిరోజూ పండగే.. తిరుగుళ్లు.. తాగుళ్ళు.. జల్సాలు..

ఇలా వుంటే.. మన ముత్యాలరావు ప్రతిరోజూ.. తాను కొన్న స్ధలం ఏదైనా రేటు పెరిగిందేమో అని ఎదురు చూపులే.. మనవాడి లెగ్గు మహత్యమో.. మరోటో.. ఆ తర్వాత.. అప్పటిదాకా.. ఆకాశాన్ని అంటిన స్ధలాల ఖరీదులు అమాంతంగ  పడిపోయాయి. పెళ్ళం మెడలో నగలు అమ్మి.. అప్పులు చేసి కొన్న కోకాపేట్ స్ధలం వెక్కిరించడం మొదలెట్టేసరికి ఏడుపే శరణ్యమయింది ముత్యాలరావు కి.

పుండు మీద కారం జల్లినట్టుగా.. మధ్యలో ముకుందరావు గృహప్రవేశం ఆహ్వానం ఒకటి.. అప్పుడు.. ముళ్ళచెట్లు.. చెత్తాచెదారం గా వుంది.. ఇక్కడ ఏం డెవలప్ అవలేదు.. తాను వద్దనుకున్నచోట.. స్ధలం కొనుక్కున్న ముకుందరావు బేంక్ లో లోను పెట్టి.. ఓ చిన్నపాటి డాబా ఇల్లు కట్టేసాడట.

గృహప్రవేశం కి వెళ్ళిన ముత్యాలరావు కి.. గిర్రున కళ్ళు తిరిగాయి. అప్పుడు తాను చూసిన స్ధలానికి ఇప్పుడు వున్న స్ధలానికి ఎంత తేడానో.. ఆ వరుసలో కనీసం పదిహేను ఇళ్లు లేచాయి.. కిరాణా కొట్లు.. ఓ బడి.. చిన్న డిస్పెన్సరీ.. ఇలా అవసరమయినవన్నీ కనపడ్ఢాయి. కాలనీ లోకే సిటీబస్సు వసతి వచ్చేసింది. ముకుందరావు చెప్పిన మాటలతో మతిపోయింది ముత్యాలరావు కి.  ” ఆ రోజు.. నీతో వచ్చినపుడు.. నేనూ కొంచెం సందేహించిన మాట నిజమే.. కానీ తక్కువలో వస్తోందని ధైర్యం చేసి కొనేసి నెమ్మదిగా స్ధలం బాగు చేయించి.. ఇల్లు కట్టడానికి పునాదులు వేయించాను. నన్ను చూసి మరి కొందరు ముందుకు వచ్చారు ఇల్లు కట్టడం మొదలెట్టీకున్నారు. అలా నెమ్మదిగా ఈ కాలనీ ఇలా పెరిగిపోయింది. తక్కువ లో వున్నాయని.. మా పిల్లలిద్దరి పేర్ల మీద ఇక్కడే రెండు స్ధలాలు కొనేసాను. అంతా నీ దయవల్లే. ఆ రోజు నువ్వూ కొనుక్కుని వుంటే బావుండేది.. ఇప్పుడు ఇక్కడ చాలా పెరిగిపోయాయి రేట్లు. ఏదో బేంక్ లో లోను పెట్టుకుని.. పైనా కిందా కలిపి నాలుగు పోర్షన్లు వేసాను. వచ్చే అద్దెలు వడ్డీకి సరిపోతాయి. ఇంతకీ నువ్వెక్కడైనా కొన్నావా? ” అని అడిగేసరికి…. లేదంటూ తల అడ్డంగా ఊపి.. గృహప్రవేశపు భోజనం చేసి బయటపడ్డాడు ముత్యాలరావు.

ఉన్న ఆస్థులూ.. దాచుకున్న డబ్బులు, నగలూ మొత్తం పోగేసి.. నాలుగురోజుల్లో కోటీశ్వరుడైపోదామనే ఆశతో కొనుక్కున్న కోకాపేట స్ధలం.. చేతులు చాపి తనని కబళించేసిందని చెప్పలేకపోయాడు.

తాను కొనుగోలు చేసిన కోకాపేట స్ధలంలో.. తానూ.. తన భార్యా కలిసి చిన్న కాఫీ హోటల్ పెట్టుకున్నట్లు చెప్పలేకపోయాడు ముత్యాలరావు.

ఆ కాఫీ హోటల్ లోనే.. సప్లయర్ కమ్ క్లీనర్ గా పని చేసేది .. ఆ స్ధలం అమ్ముకున్న  బూసయ్యే.. నడమంత్రపుసిరిగా ఒక్కసారిగా వచ్చి పడ్డ డబ్బు ఒక్కసారిగానే ఖర్చయిపోయేసరికి.. నిలువునా దివాలా తీసేసాడు బూసయ్య.

అమ్మిన బూసయ్యకీ.. కొనుక్కున్న ముత్యాలరావుకీ అచ్చిరాని కోకాపేట స్ధలం.. ఇద్దరినీ చూసి నవ్వుతోంది.