రచన: విజయలక్ష్మీ పండిట్
ప్రపంచంలో రాను రాను యుద్ధాలలో చనిపోయే వారి సంఖ్య కంటే తుపాకి సంస్కృతికి బలి అయిపోయేవారి సంఖ్య పెరిగిపోతుందనిపిస్తుంది.
తుపాకి సంస్కృతి అంటే ప్రజలు (సివిలియన్స్‌) తుపాకి లైసెన్స్ కలిగి తుపాకులు కలవారు. ఈ తుపాకి సంస్కృతి వల్ల ఆత్మహత్యలు, మాస్‌ షూటింగ్స్‌, ప్రాణాలు పోవడం.
మార్చి 21, 2018న అమెరికాలోని ఫ్లోరిడాలో The March for our Lives అని విద్యార్థుల, టీచర్ల, తల్లితండ్రుల అతిపెద్ద ఊరేగింపు దీనికి నిదర్శనం. మర్‌జోరి స్టోన్‌మాన్‌ డౌలాస్‌ హైస్కూల్‌లో ఒక విద్యార్థి 17 మందిని తన తుపాకితో కాల్చి చంపడం పెద్ద కలవరాన్ని రేపింది. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా తుపాకి సంస్కృతి, తుపాకి చట్టాలు, తుపాకి కలిగిన వారి (ఓనర్‌ల) హక్కులు బాధ్యతలపై పెద్ద చర్చకు దారితీసింది.
ఒకసారి ప్రపంచ తుపాకి సంస్కృతికి సంబంధించిన గణాంకాలు తిరగేస్తే ఆశ్చర్యానికి లోనవుతాము.
ఒక అంతర్జాతీయ సంస్థ క్రైమ్‌ చార్ట్‌ ప్రకారం, తుపాకి కాల్పులలో చనిపోయిన వారి సంఖ్య యు.ఎస్‌ (2016)లో 64%, ఇంగ్లాండు, వేల్స్‌ (2015-16)లో 4.5%,కెనడా (2015)లో 30.5%, ఆస్ట్రేలియా (2013-14)లో 13% .ఈ గణాంకాలు సమర్థించదగ్గ కాల్పులు తీసివేయగా ఇచ్చినవి.
ఇక ప్రపంచ దేశాలలో దాదాపు వంద ప్రజలలో (Arms per every 100 residents) తుపాకులను కలిగి వున్నారన్న SRM Survey 2011 గణాంకాలు పరిశీలిస్తే పది ముఖ్యమైన దేశాలు వరుసగా అమెరికా (యుఎస్‌) 90 మంది, ఎమెన్‌ 55 మంది, స్విట్జర్లాండ్‌ 45 మంది, ఫిన్‌లాండ్‌ 45 మంది, సిప్‌రస్‌ 38 మంది, సౌది అరేబియా 35 మంది, ఇరాక్‌ 35 మంది, వురుగువే 32 మంది, కెనడా 31 మంది, ఆస్ట్రేలియా 30 మంది సివిలియన్స్‌ వద్ద తుపాకులున్నాయి.
మదర్‌ జోన్స్‌ (Mother Zones) అనే మాగజైన్‌ సర్వే ప్రకారం యు.ఎస్‌.(అమెరికా)లో 1982 నుండి 90 మాస్‌ షూటింగులు (Mass Shooting) జరిగాయి. 2012 వరకు మాస్‌ షూటింగ్‌ అంటే నలుగురు అంతకంటే ఎక్కువగా తుపాకి కాల్పులకు బలి అయిన వారనే నిర్వచనము, 2013 నుండి ఆ సంఖ్యను మూడు నుండి ఆపైన అన్నది నిర్వచించారు. తుపాకి చావుల్లో మాస్‌ షూటింగ్స్‌ భాగం చాలా చిన్నదయినప్పటికీ ఆ సంస్కృతి పెరుగుతుండడం కలవరాన్ని కలిగిస్తుంది. మదర్‌జోన్స్‌ మాగజైన్‌ ప్రకారం 2014లో తుపాకి కాల్పులకు చనిపోయిన వారి సంఖ్య అమెరికాలో మొత్తం 33,594లో 21,386 తుపాకితో ఆత్మహత్యలు, 11,008 హత్యలు (హోమిసైడ్స్‌), అందులో 14 మంది మాస్‌ షూటింగ్‌లో చనిపోయారు. తుపాకులతో ఆత్మహత్యల సంఖ్య హత్యల సంఖ్యకు రెండింతలుంది. ఈ ఆత్మహత్యలు కూడా తుపాకులను కలిగి వున్న కుటుంబాలలోనే అనేది వెల్లడయింది.
అమెరికాలో 1991 నుండి మాస్‌ షూటింగ్‌ చావులను పరిశీలిస్తే 1999లో 13 సంఖ్య, 2017 (Las Vegas – Nevada) 58కి పెరిగింది (Source: FBI, Las Vegas Police).
ఇక ఏరకమైన తుపాకులు వాడుతున్నారన్నది పరిశీలిస్తే దాదాపు కబిదీఖి స్త్రతిదీరీ 60%, రైఫిల్స్‌ 30%, షాట్ గన్స్‌ 10%, మిగిలిన రకాలు 10% అని తేలింది.
ఇంతకీ ఈ తుపాకులను, తుపాకి సంస్కృతిని అరికట్టడానికి ఏ చర్యలు, చట్టాలు జరిగాయని పరిశీలిస్తే అమెరికాలో తుపాకి చట్టాలు కఠినతరం చేయాలని ఎక్కువ మంది అమెరికన్‌ ప్రజలు కోరుతున్నట్లు తెలుస్తుంది. కాని నేషనల్‌ రైఫిల్‌ అసోసియేషన్‌ (NRA) తుపాకి కంోల్‌ని నియంత్రణకు వ్యతిరేకంగా ప్రతి ఐదుమంది యు.ఎస్‌. తుపాకి ఓనర్స్‌లో ఒకరు NRA లో మెంబర్‌ కావడం ఒక విశేషం. తుపాకి తయారు సంస్థలు, అసోసియేషన్‌లు అమెరికా రాజకీయాలను ప్రభావితం చేస్తూంటే ఈ తుపాకి సంస్కృతి (గన్‌ కల్చర్‌) వ్యాప్తి కాదా!
ఇండియాలో ప్రజలు తుపాకులు కలిగి వుండడంపై కఠిన నిబంధనలు ఉన్నా, ఇండియాలో 40 మిలియన్‌ల తుపాకులున్నట్లు, ప్రపంచంలో రెండో అతిపెద్ద దేశంగా గణాంకాలు చూపుతున్నాయి! ఇండియాలో ఆయుధాల చట్టము (Arms Act) సర్వే ప్రకారం 80వేల ఆయుధాల చట్ట వ్యతిరేక కార్యకలాపాలు జరిగినట్టు నమోదయింది. ఇది 2007 నుండి 2009కి 8% పెరిగినట్టు సూచించారు. ఇండియాలో తుపాకులు ప్రజలు కలిగి వున్నా అమెరికాతో పోల్చినట్లయితే ప్రతి లక్షమంది ప్రజలలో తుపాకుల వల్ల మరణించిన వారు అమెరికాలో 4.96 అయితే ఇండియాలో 2.78. దీనికి కారణం అమెరికాలో తుపాకులు కలిగి వుండడం వారి రాజ్యాంగం ప్రకారం ఒక ప్రాథమిక హక్కుగా వారు కలిగి వుండడం. భారతదేశంలో ఆయుధాల చట్టం ప్రకారం ప్రజలకు అలాంటి హక్కును, అవకాశాన్ని కలిగించలేదు. అయినా చాపకింద నీరులా ఈ తుపాకి సంస్కృతి వ్యాపిస్తుందని అంటున్నారు. భారతీయుల్లో మొదటి నుండి బ్రిటీష్‌ పరిపాలనలో ప్రజలను నిరాయుధీకరణ చేయడం, కొన్ని రాజరికాలు, ప్రివిలేజ్‌ ప్రజలకు మాత్రమే ఆ హక్కు, అవకాశం కలిగించడం, బుద్ధుడు జన్మించిన భూమిలో, భారతదేశ స్వాతంత్య్రపోరాటంలో గాంధీజీ అహింసా సిద్ధాంతం ప్రజలలో ఒక సంస్కృతిగా వున్న కారణం కావచ్చని అభిప్రాయపడతారు. కాని కొంతమంది ఇప్పటితరంలో భారతీయులు కూడా టెర్రరిస్టుల నుండి, ఉన్మాద ప్రజల నుండి కాపాడుకోవడానికి తుపాకులు కలిగివుండే హక్కు అవసరమంటారు.
ఈ నేపధ్యంలో ఈ తుపాకి సంస్కృతిపై ఒక రచయిత స్పందన పరిశీలిద్దాం.
తుపాకి సంస్కృతిపై రచనలు చేసిన జేమ్స్‌ బోయిసి (James Boice) తన The Shooting అనే రచనలో, ” Guns are our impossible Children|They grow out of our Flaws”. తుపాకులు మన అసాధ్యమయిన పిల్లలు, అవి మన తప్పులనుండి ఎదిగినవే అంటాడు. మనం ఎందుకు అసాధ్యమయిన ఆ తుపాకి పిల్లలపై ఆధారపడ్డామంటే మనం ఒకరంటే ఒకరికి భయం, చావంటే భయం, మనం ఒంటరితనంతో బాధపడుతున్నాము. తోటివారిపై అపనమ్మకం, మనల్ని మనం రక్షించుకోవడానికి ఈ అసాధ్యమయిన తుపాకి పిల్లలను పెంచి పోషిస్తున్నామన్నాడు.
ఎంత నిజం?! ఒంటరితనంతో కొట్టుమిట్టాడుతూ మనిషిని మనిషిగా గుర్తించలేని, ప్రేమించలేని కాలంలో భయంతో జీవిస్తూ, తుపాకులను అనునిత్యం రక్షణ కోసమవసరమని నమ్మే సంస్కృతి పెరిగిపోయినప్పుడు తుపాకి సంస్కృతి వ్యాప్తికాక మానదు. ఇక తుపాకులే దేశ ప్రజల సంస్కృతికి కొలమానాలా అనే సందేహం రాకమానదు.
ప్రపంచ ప్రజలలో మనమంతా ఒకే కుటుంబం, ఒకే జాతి పౌరులం అనే స్పృహ కోల్పోతున్న తరుణమిది. ఎవరికి వారు ప్రాంతాలుగా, రాష్ట్రాలుగా, భౌగోళికంగా, దేశాలుగా మానసికంగా అడ్డుగోడలు కట్టుకుంటూ పోతుంటే భయంతో, భీతితో, అపనమ్మకంతో తుపాకులను ఆశ్రయించి నాలుగు గోడల నడుమ ఒంటరి బతుకులు బ్రతకడానికి అలవాటు పడితే నష్టపోయేది మనమే (మానవుడే) కదా! ఈ తుపాకి సంస్కృతిని రూపుమాపడం ప్రతి ప్రపంచ పౌరుని నినాదం కావాలి.
శాంతి సంస్కృతిని (Peace Culture) స్థాపించాలి, వ్యాప్తి చేయాలి. అప్పుడే రాబోయే తరాల బిడ్డలకు శాంతి, సౌఖ్యం.
*****
