Editor

రచన: భువనచంద్ర

మబ్బులు కమ్ముకుంటున్నై. అప్పటిదాకా జనాల్ని పిప్పి పీల్చి వేసిన ఎండలు నల్లమబ్బుల ధాటికి తలవొంచక తప్పలేదు. తెలుపు నలుపుల సమ్మేళనంలా వుంది వెలుగు. గాలి చల్లగా వీస్తూ చెట్లని, మనుషుల్నీ పరవశింపజేస్తోంది.
“ఓ రెంకన్నొరే.. వర్షవొచ్చీసినట్టుంది. రారేయ్ “ఏలూరినించి వచ్చిన ఓ రిక్షా కార్మికుడు ఆనందంగా అరిచాడు.
“హా భయ్.. బారిష్ ఆయేగీ “ఓ ముస్లీం సోదరుడన్నాడు.
“సారల్.. సారల్.” సన్నగా పడుతున్న చినుకులని చేతుల్లో పట్టేట్టు అటూఇటు నాట్యం చేస్తున్నట్టుగా కదులుతూ అనంది ఓ తమిళపిల్ల. క్షణాల్లో చినుకులు వానగా మారాయి. మబ్బులు గువ్వుల గుంపుల్లా వచ్చాయి. ఓ చీకటి తెర భూమి మీదకి జారినట్టు అనిపించింది.
” ఓ యాదీ.. జర గుడ్డలు భద్రం” అరిచిందో ముసలమ్మ. “ఉన్న గుడ్డలు తడిస్తే ఎలా” అనేది ముసలవ్వ గోల. వానలో తడవాలని పిల్లలకు హుషారు. ఎవరు ఎవర్నించి సలహాలు తీసుకుంటారూ? వర్షం దూరపు చుట్టంలాంటిది. ఆ చుట్టం కనక పేదది అయితే కుచేలుడు అటుకులు తెచ్చినట్టు నాలుగు చినుకుల్ని వర్షించి చక్కా పోతుంది. కాస్త దిట్టంగా డబ్బుల్ని ధారాళంగా చుట్టాలకి ఖర్చు పెట్టి చుట్టమైతే రోజుల తరబడి కురిసి, వీధుల్నీ, గుడిసెల్నీ, కాలువల్నీ, అన్నింట్నీ ‘వాన నీరు’ అనే బహుమతితో అతలాకుతలం చేసి పోతుంది. పేదదైనా, గొప్పదైనా చుట్టం చుట్టమేగా. కొన్ని వర్షాలు దర్జాగా లాండ్ కొలతలకి వచ్చే లంచం మరిగిన అధికారుల్లా వస్తే , కొన్ని వర్షాలు నంగి నంగిగా, దొంగదొంగగా కింద పడ్డ బిస్కెట్ పేకెట్ని తటాల్న పట్టుకుని పారిపోయే అనాధపిల్లల్లా వస్తాయి. కొని రౌడీగాళ్లలా ఉరుములు మెరుపుల్తో వస్తే కొన్ని కబ్జాదారుల్లా వడగళ్ళతో వస్తాయి. వర్షాలు ఎటువంటివైనా వర్షాలేగా! మనుషుల్లో లక్షాతొంభై తేడాలున్నట్టు వాటిలోనూ వున్నాయిమరి
“ఇది మూడో వర్షం కదూ…?” నవ్వుతూ అన్నది వందన.
“అవును” ఆమె అరచేతిలో చెయ్యివేసి అన్నాడు ఆనంద్.
‘మొదటి వర్షమూ జూన్ మాసంలోనే”దగ్గరగా జరిగి అన్నది వందన. వర్షంలో సముద్రాన్ని చూడటం ఓ అద్భుతమైన అనుభవం. ‘మొదటి’ వర్షం గుర్తుకొచ్చింది ఆనందరావుకి
‘రాధాకృష్ణ’ చాట్ షాపు నించి నడుస్తూనే ‘పృధ్వీ థియేటర్స్”కి వెళ్లారిద్దరూ. లోపలికి వెళ్లగానే సుందరీబాయి కనిపించింది ఆనందరావుకి. కలిసి పలకరిద్దామనుకున్నవాడు కాస్తా ఠక్కున ఆగిపోయాదు. ఆమె ఎవరితోనో మాట్లాడుతూ ఉంది. ఆనందరావు వందన చెయ్యి పట్టుకుని గబగబా సీట్ దగ్గరికి వెళ్ళిపోయాడు. నాటకం పేరు కూడా అతనికి గుర్తులేదు. పూర్తిగా సుందరీబాయి ప్రవర్తన గురించిన ఆలోచనలే.
నాటకం పూర్తయ్యాక సుందరీవాళ్లు బయటికి వెళ్లిన కాసేపటి తరవాతే బయటికి వచ్చాడు ఆనందరావు. వందనకి కొంత ఆశ్చర్యం. పూర్తి నాటకం అయ్యేంతవరకూ ఆ.రా ఒక్కమాట కూదా మాట్లాడలేదు. అయ్యాక కూడా తను కూర్చోవడమే గాక వందనని కూడా బలవంతంగా కూర్చోబెట్టాడు.
“ఏం జరిగింది ఆనంద్? ఎందుకు అంతసేపు కూర్చోబెట్టావూ?” అదిగింది వందన. సుందరీబాయి గురించి చెప్పాలో లేదో కూడా అతనికి అర్ధం కాలేదు.
“చెప్పకూడదా?” అతని తటపటాయింపుని గమనించి అన్నది వందన.
“చెప్తాను కానీ అపార్ధం చేసుకోవుగా?” అన్నాడు. ఆ.రా.
“అపార్ధం ఎందుకు చేసుకుంటానూ? హాయిగా చెప్పు. మనం స్నేహితులం. అన్ని విషయాలనీ నమ్మకంగా షేర్ చేసుకోవాలి.” అన్నది వందన ఆ.రా. చెయ్యి తట్టి. సుందరీబాయి పరిచయం నించీ ఆమె తన వెంటపడటం గురించి పూర్తిగా చెప్పి ” మనం థియేటర్లో అడుగుపెట్టగానే నేను చూసింది ఆమెనే. మళ్లీ ఎక్కడ నా వెంట పడుతుందో అనే భయంతోనే నేను దూరంగా ఉంటూ, నిన్ను బయటకి రానివ్వలేదు” అన్నాడు. చాలా సేపు అతని కళ్లల్లోకి చూసి ” ఓ మాట చెప్పనా బేబీ.. నౌ.. ఇప్పుడే చెప్పాలని వుంది. I Love You. I cant live without you అన్నది వందన. ఆమె గొంతులో అంతకు ముందుఎప్పుడూ వినపడని మాట. ఆమె కళ్లల్లో అద్భుతమైన మెరుపు.

*****
“ఏమిటీ ఫస్టు రైన్ గుర్తొచ్చిందా?” మరింత దగ్గరగా జరిగి అన్నది. “అవును. I Love You అని నువ్వు చెప్పగానే నేను మూగబోయాను. ఏదో ఓ అపురూపమైన వరం నాకు దొరికినట్లయింది” దగ్గరగా తీసుకుని అన్నాడు ఆనందరావు.
ఆ తరవాత ఆ.రా వందనకి తన జీవితాన్ని గురించీ, శొభ మొదలైన వారందరి గురించీ చెప్పాడు. మాధవి విషయం మాత్రం ‘ఆమె నాకు అత్యంత గౌరవనీయురాలు’ అన్నాడు. అన్నీ చెప్పాక అతని మనసు వర్షం కురిసి వెలిసిన ఆకాశంలా స్వచ్చమైపోయింది.
“త్వరలోనే వందన మనతో పెళ్ళి గురించి ఎత్తేలా వున్నది. నీ వుద్దేశ్యం ఏమిటీ?” చాలా దూరం నించి నడిచి వస్తున్న ఆ.రా నీ, వందననీ చూసి అన్నాదు దిలీప్ నింబాల్కర్. “వరుడ్ని వెతికే కష్టం తప్పింది. ఆ కుర్రాడు నిజంగా మంచివాడు” అన్నది నిరుపమా నింబాల్కర్.
“అతని వివరాలేమీ మనకి తెలీదు. అతని తల్లిదండ్రులు, అన్నదమ్ముల వివరాలు కూడా తెలీదు” అస్పష్టంగా అన్నాడు దిలీప్.
“మనం వాటి గురించి ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా పెళ్లి చేసుకున్న సంగతి మర్చిపోయావా దిలీప్” నవ్వింది నిరుపమ.
“ఒకవేళ వివాహం సక్సెస్ కాకపోతే?” భార్య కళ్లలోకి చూశాడు దిలీప్.
“తల్లిదండ్రులం మనమున్నాం. వందనని లోకంలోకి తీసుకొచ్చింది మనం. దాని జీవితం ఎప్పుడు ఎలా వున్నా, నూటికి నూరుశాతం ధైర్యాన్నీ, భద్రతన్నీ ఇవ్వడం మన బాధ్యత. లోకం లక్ష మాట్లాడనీ. మన బిడ్డని మనం సపోర్టు చెయ్యకపోతే ఇతరులెందుకు చేస్తారూ?” స్పష్టంగా, ధైర్యంగా స్థిరంగా అన్నది నిరుపమ.
“నిరుపమా.. I am in love with you again. మరోసారి మనిద్దరం మళ్లీ పెళ్లి చేసుకుందామా?” నిరుపమని దగ్గరగా లాక్కుని అన్నాడు దిలీప్.
“ష్యూర్. ముందు వాళ్ల పెళ్ళి చేసేద్దాం. మనవల్నీ, మనవరాళ్ళనీ ఎత్తుకుందాం. షష్టిపూర్తి రోజున అందరి ముందు మజామజాగా మళ్లీ పెళ్ళి చేసుకుందాం.” చిలిపిగా నవ్వి కౌగిట్లో ఒదిగిపోయింది నిరుపమ.

*****
“ఐ లవ్ యూ సుందూ బట్ ఐ హేట్ యువర్ డాడ్” మారియట్ హోటల్లో సుందరీబాయి శిరోజాల్ని సవరిస్తూ అన్నాడు మదన్.
వాళ్ళిద్దరి మధ్య శృంగారం కొత్త కాదు. కాలేజీ రోజుల్లోనే కౌగిళ్ల లోతులు దాటారు. నవ్వింది సుందరీబాయి.
“ఎందుకూ హేట్ చెయ్యడం. ఇద్దరికీ పెళ్ళయింది. ఇద్దరికీ పిల్లలున్నారు. అయినా మజా చేస్తున్నాంగదా. మదన్, హేట్రడ్‌తో టైం వేస్ట్ చేసుకోకు. Make Love No War అన్నారంటారు పెద్దలు.”చిలిపిగా అంది సుందరి.
“యూ ఆర్ రైట్ ప్రెటీ” అన్నాడు మదన్. సుందరీబాయికి మదన్ గొప్ప ప్రేమికుడిగా, గొప్ప ఆరాధకుడిగానే తెలుసు. అద్భుతమైన అతని రూపం వెనకాల, తీయని చిరునవ్వుల వెనకాల దాగున్న క్రూరత్వం సుందరికి తెలీదు.
అసలు అహంకారం, అహంభావం వున్న ఏ వ్యక్తికీ ఎదుటివారిలోని అసలు గుణం కనపడదేమో.
కోటీశ్వరుడి నించి కూలివాడిదాకా సెల్‌ఫోన్లున్న కాలం కాదది. మైక్రో కెమెరాలు కొనగలిగే స్తోమత అతి కొద్దిమందికే వుండేది. అటువంటి కెమెరా ఒకటి మదన్ దగ్గర వుందనీ, అతనా రూం బుక్ చేసినప్పుడే తనకి కావలసిన చోట దాన్ని అమర్చాడని సుందరికి ఎలా తెలుస్తుందీ?
సుందరికి తెలిసింది ఒక్కటే , పావలా సుఖాల్ని ఇచ్చి దానికి బదులుగా పది రూపాయల సుఖాన్ని పిండుకోవడం. పక్కనున్నది జరీవాలా అయినా ఒకటే, మదన్ మాలవ్యా అయిన ఒకటే.

రచన: మన్నెం శారద

కార్తికేయన్ ఒక పెద్ద చెట్టు మ్రాను కానుకొని కళ్ళు మూసుకొని జీవచ్చవంలో ఏదో జపిస్తూనే ఉన్నాడు.
అతని ధోరణి, రూపు చూసొఇ లిఖిత వస్తోన్న దుఃఖాన్ని పెదవులు బిగించి ఆపుకుంటోంది.
“నేనొస్తానక్కా!” అన్నాదు బేరర్ లేచి నిలబదుతూ. లిఖిత కృతగ్నతగా తలాడించి పర్సులోంచి కొంత డబ్బు తీసి అతని చేతిలో పెట్టబోయింది.
అతను చేతిని వెనక్కు లాక్కుని “ఎందుకక్కా?” అనడిగేడు ఆస్చర్యంగా.
“నువ్వు నాకు చాలా సహాయం చేసేవు. నా తండ్రిని నేను కలుసుకునేలా చేసేవు!” అంది లిఖిత.
అతను నవ్వాడు.
“చేసిన సహాయానికి ఈ సృష్టిలో బహుశ ఒక్క మనిషే కిరాయి పుచ్చుకుంటాడనుకుంటాను. నా ఆత్మీయతకి రేటు కట్టద్దక్కా!” అన్నాడు బాధగా.
లిఖిత వెంటనే తప్పు చేసినట్లుగా ఫీలయి “సారీ”! అంది.
“ఇట్సాల్ రైట్. నీ ఎడ్రస్సివ్వు. ఆంధ్ర వస్తే నిన్ను చూడటానికే వస్తాను.” అన్నాడు నవ్వుతూ.
లిఖిత తన అడ్రస్ రాసిచ్చింది.
అతనెళ్ళిపోగానే లిఖిత మనసు మళ్ళీ కృంగిపోయింది. కాణ్హా తల్లి కార్తికేయన్‌ని బాగా గమనించి చూసి “ఆయన్ని తీసుకురావడంలో మన ‘గణ’ మహిమ ఏమీ లేదు. అంతా భగవతి కుంకుమ శక్తి. అందుకే ఈయన్ని కుట్టికారన్ దగ్గరకి తీసికెళ్ళండి. ఆయనే మార్గం చూపుతారు” అంది.
“నేనూ వెళ్లాలా?” అనడిగేడు కాణ్హా.
“నువ్వలా అడిగినందుకే సిగ్గుపడుతున్నాను నేను. ఆపదలో అసహాయంగా ఉన్న స్త్రీలకి సాయపడటమే మగతనం. కండలు పెంచుకొని ఆడాళ్లని కాని మాటలనడం కాదు” అందామె కోపంగా.
కాణ్హా తప్పు చేసినవాడిలా తలదించుకొని “నిన్నొకర్తిని. వదలలేక అడిగేనంతే!” అన్నాడు.
ఆమె నిస్పృహగా నవ్వి ” మీ నాన్నని ఒక ఏనుగు చంపినప్పుడు నువ్వు నా కడుపులోనే ఉన్నావు. అప్పుడెవరు కాపాడేరు నన్ను. ఏ ఏనుగు వాతబడ్డాడో నీ తండ్రి ఆ ఏనుగునే నీకు మచ్చిక చేయించేను. భయం లేదు. నా బాగు ‘గణ’ చూసుకుంటుంది” అంది.
గణ బదులుగా చెవులూపింది.
కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని తీసుకొని లిఖితతో కలిసి మున్నార్ బయల్దేరేడు కొచ్చిన్ చేరడానికి.
*****
“నువ్వెందుకొచ్చేవిక్కడికి?” అన్నాడు వెంకట్ ఈశ్వరిని చూసి పిచ్చెక్కిపోతూ.
ఈశ్వరి తెల్లబోతూ అతనివైపుషూసి “ఏమిటలా మాట్లాడుతున్నారు. అహోబిళంలో నన్ను పెళ్ళి చేసుకుని. ఎప్పుడోచ్చి మీరు కాపురానికి తీసుకెళ్తారా అని ఎదురు చూస్తున్నాను. కాని.. మీరు మళ్లీ పెళ్ళి చేసుకున్నారంటగా! ఇదేమైనా న్యాయమా?” అంటోఒ కనకమహాలక్ష్మి వైపు కళ్ళెర్ర జేసి చూస్తూ.
ఆ మాటలు విన్న కనకమహాలక్ష్మి ఉప్పొంగిన గోదారిలా ఉరికొచ్చి “ఏంటితను నిన్ను పెళ్ళి చేసుకున్నాడా?” అనడిగింది.
“అవును. ఈ జన్మలోనే కాదు. పోయిన జన్మలో కూడా.” అంది ఈశ్వరి.
కనకమహాలక్ష్మి అర్ధం కానట్లుగా చూసింది.
“అది పిచ్చిది. కె.జి నుండి తప్పించుకొచ్చింది.” అన్నాడు వెంకట్.
ఈశ్వరి వెంకట్ వైపు తెల్లబోయి చూసి “ఏంటి? నేను పిచ్చిదాన్నా? అహోబిళంలో నన్ను పెళ్ళి చేసుకొని అబద్ధాలు చెబుతారా? పదండి ఓంకారస్వామి దగ్గరకి. ఈ మాట అక్కడందురుగాని.” అంది తీవ్రంగా.
ఆవిడ మాటలు విని కనకానికి నిజంగానే మతి పోయినట్లయింది.
“ఈవిణ్ణి నిజంగానే పెళ్ళి చేసుకున్నారా? మరెందుకు నా గొంతు కోసేరు. ఉండండి మా నాన్నకి చెబుతా మీ సంగతి!” అంది ఏడుస్తూ.
అప్పుడే స్కూటర్ దిగి కుటుంబరావు లోనికొచ్చేడు. “మీరెవరు?” అనడిగేడు వెంకట్ అతన్ని.
కుటుంబరావు మొహం ఆ ప్రశ్నకి వంట్లో రక్తం విరిగినట్లుగా తెల్లబడింది.
“మీరు భర్తని చెప్పుకుంటూ పరిగెత్తుకొచ్చిన ఈశ్వరికి భర్తని!” అన్నాడు.
“ఏం కాదు. మీరు కుక్క. ఇతనే నా అసలు భర్త.” అంటూ వెంకట్ వెనక్కి వెళ్ళి నిలబడింది ఈశ్వరి.
కుటుంబరావు మనసు-శరీరం సిగ్గుతో చితికిపోయింది.
“సారీ! నా భార్య మానసిక పరిస్థితి బాగోలేదు.” అన్నాడు బాధగా.
“అలాగైతే ఆస్పత్రిలో పడెయ్యాలిగాని ఇలా కొంపలమీద కొదిలితే ఎలా?కాపురాలు కూలిపోవూ?” అంది కనకం కోపంగా.
“నాకేం పిచ్చి లేదు. నేను శుభ్రంగానే ఉన్నాను. ఇతను నా పూర్వజన్మలో భర్త. కావాలంటే ఓంకారస్వామినడుగు” అంది ఈశ్వరి వెంకట్ చెయ్యి పట్టుకుని.
కుటుంబరావుకి తల కొట్టేసినట్లయింది.
“ఈశ్వరి!” అన్నాదు కోపంగా.
“మీరేం గొంతు పెంచకండీ. మీరు పూర్వజన్మలో కుక్కని తెలిసేక నాకు మిమ్మల్ని చూస్తుంటేనే వాంతికొస్తున్నది వెళ్లండి” అంది ఈశ్వరి.
“చీ!” అన్నాడు కుటుంబరావు ఏహ్యంగా.
“ప్రస్తుతమీ జన్మలో కుక్కలా ప్రవర్తిస్తున్నావు నువ్వు. ఎంతయినా మేనమామ కూతురినని భరిస్తున్నాను. నేను వదిలేస్తే నీ బతుకు కుక్కలు చింపిన విస్తరవుతుంది. నీకేదో మత్తుమందు పెట్టి నాటకమాడు తున్నారు వెళ్లు. పిల్లలనన్నా గుర్తు తెచ్చుకొని జీవితాన్ని అల్లరి చేసుకోకుండా వచ్చేయ్” అన్నాడు కోపాన్ని అణచుకొని బాధని వ్యక్తం చేస్తూ.
“నేను చచ్చినా రాను” అంది ఈశ్వరి మొండిగా.
కుటూంబరావు ఇక కోపాన్ని అదుపు చేసుకోలేకపోయాడు.
“అయితే నీ చావు నువ్వు చావు!” అంటూ గిర్రున వెనుతిరిగి వెళ్లిపోయేడు.
“అయితే ఇదిక్కడే ఉండిపోతుందా?” అంది కనకమహాలక్ష్మి గొంతు పెంచుతూ.
“ఉంటాను. ఉండకెక్కడికి పోతాను. ఆయన నా భర్త!” అంది ఈశ్వరి.
“అయితే నా గతేంటి? నా స్థానం ఏవిటి?” అంది కనకమహాలక్ష్మి ఏడుస్తూ.
వెంకట్ వాళ్లిద్దరి కేసి కసిగా చూస్తూ “మీకు నా భార్య స్థానం కావాలంటే నాకు రెండ్రోజుల్లో అర్జెంటుగా రెండు లక్షల రూపాయిలు కావాలి. లేకపోతే నా శాల్తీయే ఉండదు. ఎవరు అర్జెంటుగా డబ్బు తెస్తారొ వాళ్ళే నా భార్య!” అన్నాదు.
అతని జవాబు విని వాళ్లు దిగ్భ్రమకి గురయ్యేరు.
“నేను వెంటనే మా పెదనాన్న పొలం అమ్మి తెస్తాను. నేనే నీ భార్యని” అంటూ చకచకా వెళ్లిపోయింది ఈశ్వరి.
“నేను మా నాన్ననడుగుతాను. నిజంగా ఆయన చెప్పినట్లు లాటరీ వస్తే తప్పకుండా ఇస్తాడు. కాని.. డబ్బు ఇచ్చినా ఇవ్వలేకపోయినా నేనే నీ భార్యని!” అంటూ ఏడుస్తూ వెళ్ళిపోయింది కనకమహాలక్ష్మి.
వాళ్లిద్దరు వెళ్ళిపోగానే వాన వెలిసినట్లయింది వెంకట్‌కి.
లేచి సిగరెట్ వెలిగిస్తూ ఆలోచిస్తూ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
కేవలం కుతంత్రాలకి, కుయుక్తులకీ అలవాటు పడిన అతని బుర్ర ఆ స్త్రీల దుఃఖం చూసి జాలికి గురి కాలేదు.
ఇద్దరూ చెరో రెండు లక్షలూ తెస్తే ఒక రెండు ఓంకారస్వామి మొహాన పడేసి, తన జేబుని మరో రెండు లక్షలతో నింపుకోవచ్చు. అలాంటి ఆలోచన రాగానే వెంకట్ మొహంలో ఆనందం తాండవించింది.
*****
కొచ్చిన్‌లోని భగవతి ఆలయ ప్రాంగణంలోకి అడుగు పెట్టింది లిఖిత. ఆ వెనుక కాణ్హా కార్తికేయ చేతిని పట్టుకుని లోనకి తీసుకురాబోయేడు. ఆ రోజు శుక్రవారం.
ఆలయమంతా దీపాలతో దేదీప్యమానంగా ఉంది.
భక్తులకి హారతి అందిస్తున్న కుట్టికారన్ చేయి పక్షవాతమొచ్చినట్లుగా బాధగా ‘అంబా’ అన్నాడు.
కాని.. బాధ తీరలేదు. కాలు కూడా బిగుసుకుపోసాగింది. అతను బాధని పళ్ల బిగువున ఆపుకుంటూ ఆలయ వీధి ప్రాంగణం వైపు చూశాడు.
లిఖిత, కాణ్హా బలవంతంగా కార్తికేయన్‌ని లోనికి తీసుకువచ్చే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు.
“వద్దు. అతన్ని లోనికి తీసుకు రావొద్దు” అని గట్టిగా అరిచేడూ.
లిఖిత ఉలిక్కిపడి కుట్టికారన్ వైపు చూసింది. కుట్టికారన్ బాధగా కాలిని, చేతిని కూడదీసుకుంటూ “అంబ అతన్ని లోనికి రానివ్వద్దంటున్నది. వెంటనే బయటకు తీసుకెళ్ళండి” అన్నాడు. భక్తులంతా కుట్టికారన్ వైపు చిత్రంగా చూస్తున్నారు.
లిఖిత గబగబా తండ్రిని బయటికి తీసుకెళ్లింది. మరో రెండు నిముషాల్లో కుట్టికారన్ కాలు, చెయ్యి స్వాధీనానికొచ్చేయి.
కాణ్హా కార్తికేయన్‌ని పట్టుకొని “నువ్వెళ్లి పూజారితో మాట్లాడిరా!” అన్నాడు లిఖితతో.
లిఖిత లోనికెళ్లింది.
అందరితో పాటు ఆమెకు కుట్టికారన్ చందనం, తీర్థం ఇచ్చేడు
“రద్దీ తగ్గేక మా డాడీ చేసిన అపచారమేంటి?” అతన్నెందుకు లోనికి రానివ్వరు?”అనడిగింది.

ఇంకా వుంది.

రచన: ఝాన్సీరాణి.కె

భార్గవ్‌ రవి మారేడ్‌పల్లి చేరేసరికి అక్కడంతా మనుషులు హడావిడిగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. షెనాయ్‌ నర్సింగ్‌ హోం నుంచి తుకారాంగేట్‌కి వెళ్ళేదారిలో ఒక అపార్ట్మెంట్‌ ముందు జనం గుమిగూడి వున్నారు. ఫోటోగ్రాఫర్స్‌, ఫింగర్‌ప్రింట్‌ ఎక్స్‌పర్ట్‌ అంబులెన్స్‌ హత్య జరిగిన వాతావరణం పోలీసు వాసన గుర్తు చేస్తున్నాయి. భార్గవ్‌ మీట్‌ మిస్టర్‌ వంశీకృష్ణ జర్నలిస్ట్‌ వీరు భార్గవ్‌, రవి సౌరభా డిటెక్టివ్‌ ఏజన్సీ వాళ్ళు అని పరస్పరం పరిచయం చేశాడు.
మీ గురించి చాలా విన్నాను. మిమ్మల్నిలా కలవడం సంతోషంగా వుంది. అనలేను: ఎందుకంటే ఈ సంఘటన జరిగింది నా ఇంటిముందు. నా ఇంట్లోని విగ్రహం పగిలింది. అదే వేరే వారికి సంబంధించినవైతే ఈపాటికి ఫోటోతో హాట్‌ హాట్‌ హెడ్‌లైన్లతో న్యూస్‌ తయారయ్యేది. స్వయంగా నా దాకా వచ్చేసరికి ఆ సందర్భంలో వాళ్ళు ఎటువంటి స్థితిలో వుంటారు. వారి మానసిక పరిస్థితి అన్నీ అనుభవంలోకి వస్తున్నాయి. అయినా జరిగింది మీకు చెబుతాను. గ్రౌండ్‌ఫ్లోర్‌ పస్ట్‌ ఫ్లోర్‌ రెండు తీసుకొని ఇవి ఎల్‌ఐజి అపార్ట్‌మెంట్స్‌కావడంతో మా ఇంట్లో అందరూ పెళ్ళికని ఊరికి వెళ్ళారు. నేను పైన గదిలో కూర్చుని వేసవికాలం`అర్థరాత్రి దొంగతనాలు`తీసుకోవల్సిన చర్యల గురించి ఒక ఆర్టికల్‌ తయారు చేయడంలో మునిగిపోయాను. ఆ రోజు రాత్రి దాటింది ఉన్నట్లుండి ఒక పెద్ద చప్పుడు. బాల్కనీలోకి వచ్చి చూస్తే వెన్నెలరాత్రి కావడంతో క్రిందంతా స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. నిర్మానుష్యం, నిశ్శబ్దం. ఏదో ఆలోచనలో ఉండటంతో భ్రమపడ్డాననుకున్నాను. మళ్ళీ వెళ్ళి వ్రాసుకోవటం ప్రారంభించాను. ఇంతలో పెద్దకేక. జీవితంలో ఎప్పుడూ భయపడలేదు. ఏమయిందని లైట్‌తో క్రిందికి వచ్చాను. డ్రాయింగ్‌ రూంలో ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహం మాయం. న్యూస్‌ రెగ్యులర్‌గా చదవడంతో ఊళ్ళో ఏం జరుగుతుందో తెలుస్తూంది. అందుకే ముందు ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహం ఉందా అని చూశాను. బయటకు వెళ్ళి చూద్దామని తలుపుతీసి బయటకు ఆడుగేయగానే ఒక శరీరం నా కాలికి తగిలింది. లైట్‌ వెలుతురులో చూద్దునుగదా ఒకశవం రక్తంతో పడివుంది. కొంచెం దూరంలో ఒక కత్తి పడివుంది. కొంచెందూరంలో స్ట్రీట్‌లైట్‌ కింది విగ్రహం ముక్కు. వెంటనే ఒక బాధ్యత గల పౌరుడిగా పోలీసుకు ఫోన్‌ చేశాను. ఇప్పుడు ఇలా లోపలికి తీసుకెళ్ళారు. వంశీ లోపలికెళ్ళాడు.
ఈ కేస్‌లో డెవలప్‌మెంట్స్‌ ఏమిటి!’ అడిగాడు భార్గవ్‌.
‘ఒక స్మగ్లర్‌ దగ్గర పని చేసేవాడు ఆ మరణించినవాడు గాయం బలంగా తగిలింది. కత్తి అతనిదైనా కావచ్చు హంతకుడిదైనా కావచ్చు. ఫింగర్‌ప్రింట్‌ చెక్‌ చేయిస్తున్నాము. హంతకుడు హతుడికి బాగా తెలుసు. అందుకే అతని మొహంలో మరణించాక కూడా ఆశ్చర్యార్థపు గుర్తులు చెరిగిపోలేదు.’ అన్నాడు జార్జి భార్గవ్‌ మరో విషయం. హతుడి జేబులో ఈ ఫోటో దొరికింది. అని ఒక ఫోటో ఇచ్చాడు జార్జి భార్గవ్‌ అది తన జేబులో పెట్టుకున్నాడు.
‘ఆ విగ్రహాల కథ ఏమైనా తెలిసిందా?’ భార్గవ్‌ అడిగాడు.
ఇక్కడ హత్య జరిగింది. జేబులో ఫోటో దొరికింది. ఆవి కాపీలు తీయించాము. హంతకుణ్ణి ట్రేస్‌ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నా. ఇప్పుడు కూడా ఆ విగ్రహాల గొడవెందుకు?’ అన్నాడు జార్జి.
‘ఇక్కడ కూడా ఒక విగ్రహం పగిలింది గనుక’ అన్నాడు రవి.
‘మేమా ఆ విగ్రహాలు ఎవరికి అమ్మారో ఎక్కడ కొన్నారో అన్ని డీటైల్స్‌ సంపాందించాము. వాళ్లని ఎన్‌క్వయరీ చేయడమే మిగిలింది’ అన్నాడు రవి.
‘ఈ రోజు సాయంత్రం లోపల హంతకుణ్ణి కనుక్కుని అతన్ని అరెస్ట్‌ చేసి ఈ కేస్‌ కంప్లీట్‌ చేస్తాను’ అన్నాడు జార్జి.
‘ఆల్‌ది బెస్ట్‌. సాయంత్రం 6గం॥కు కుద్దాం’ అంటూ వంశీకృష్ణతో మాట్లాడి బయలుదేరారు భార్గవ్‌. రవి ఆఫీస్‌కి వెళ్ళాక రవి చేయాల్సిన పనులు చెప్పాడు భార్గవ్‌.
మారెడ్‌పల్లి పార్టీనీ ఇక్కడికి రమ్మని మెసేజ్‌ ఇవ్వు. వచ్చాక అన్నీ చెప్పు. బంజారాహిల్స్‌ వాళ్ళని కూడా అలెర్ట్‌ చెయ్యి.
‘ఇప్పుడు మారేడ్‌పల్లె నుంచే కదా వచ్చారు ఆ పని పూర్తి చేసుకుని రావాల్సింది అంది సౌమ్య.
‘మా మూవ్‌మెంట్స్‌ ఎవరైనా ఫోలో అయితే కష్టం. అందుకే వచ్చేశాం’ అన్నాడు భార్గవ్‌. తన తొందరపాటుకు బాధపడింది ఆజ్‌యూజువల్‌ సౌమ్య.
భార్గవ్‌ బయలుదేరాడు. ముందు ‘టేక్‌ ఆండ్‌ వాక్‌’ కి వెళ్ళాడు.
‘మీరు ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు అమ్మారా?’ అడిగాడు కౌంటర్‌లో ఉన్న అతనిని. అంతే అతడు ఇంత ఎత్తున లేచాడు. ‘చాల్చాల్లేవయ్యా ఎళ్ళు. ఇతనికి మంచితనం పనికి రాదని తన ఐడెంటిటి కార్డు చూపించాడు అది మంత్రదండంలా పని చేసింది. మూగవాడిలా అయిపోయాడు.
‘నీ పేరేంటి?’
‘భాస్కర్‌ సర్‌’ ‘ఎన్నాళ్ళనుంచి పని చేస్తున్నావ్‌?’`రెండేళ్ళనుంచి సర్‌’
‘మీరు ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు ఈ సంవత్సరంలో ఎన్ని తెప్పించారు’ ఫోటోలు పోస్టర్లు చాలా తెప్పించాము సార్‌, విగ్రహాలు మాత్రం మూడు తెప్పించాము సర్‌ ` మూడు డాక్టర్‌ చతుర్వేదిగారే తీసుకున్నారు సర్‌’ ` అన్నాడు భాస్కర్‌.
‘ఈ ఫోటోలో ఉన్న వ్యక్తిని ఎప్పుడైనా చూశావా’ అంటూ తన జేబులోని ఫోటో చూపించాడు భార్గవ్‌.
‘ఈ రాస్కేలే సార్‌ 3 నెల క్రితం వచ్చాడు తన పేరు శ్రవణ్‌ అని చెప్పాడు. తను ఒక ట్రస్ట్‌ నుంచి వస్తున్నాని ఎన్‌.టి.ఆర్‌ ఫాన్లకి ఆర్థికంగా సహాయం చేయడమే ఆ ట్రస్ట్‌ ఉద్దేశమని షాపులో ఎన్‌.టి.ఆర్‌ ఫోటోలు, పోస్టర్లు కనిపించడంతో ఇక్కడ సర్వే చేయడానికి వచ్చానని రకరకాల ప్రశ్నలేశాడు, చాలా డీటైల్స్‌ వ్రాసుకున్నాడు. నేను పని చేసే విధానం, నాకో ఆపరేషన్‌ నచ్చాయని నేను విడిగా షాపు పెట్టుకోవడానికి ట్రస్టు నుంచి ఫండ్సు సాంక్షన్‌ చేయిస్తానని చెప్పి వెళ్ళాడు మళ్ళీ కనిపించలేదు అందుకే మీరు అదే విషయాలడగడంతో అలా ప్రవర్తించాను. సారీ సార్‌’ అన్నాడు భాస్కర్‌.
‘ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాల గురించి కూడా అడిగాడా?’ భార్గవ్‌ ప్రశ్నించాడు.
‘ఎవరి దగ్గర కొన్నారు? ఎవరికి అమ్మారు అన్నీ వ్రాసుకున్నాడు సార్‌’ అన్నాడు భాస్కర్‌.
‘నాకు కూడా ఆ వివరాలు కావాలి’ అన్నాడు భార్గవ్‌
‘అమరావతి’ నుంచి ఆర్డర్‌ చేశారు సార్‌’ భాస్కర్‌
ఆ అడ్రస్‌, బై ఆండ్‌ ప్లై వాళ్లు కొన్న అడ్రస్‌ ఒక్కటే అనుకున్నాను చాలా థాంక్స్‌ భాస్కర్‌ అని అక్కడి నుంచి బయుదేరాడు భార్గవ్‌.
‘అమరావతి’ దగ్గర బైక్‌ ఆపాడు అమరావతి నిజంగా అమరావతిలాగే వుంది. ప్రపంచ వింతల్లో ఒకటైన తాజ్‌ మహల్ కోకొల్లలు. ఎందరో రాజులు అంబారి ఎక్కి ఊరేగింపు, అష్టలక్ష్మీ దశావతారాలు` గీతోపదేశాలు ` మయూరాలు వాటితో పోటీపడే నాట్య మయూరాలు ` క్షీరసాగర మధనం ఒకవేపు, భువన విజయం, మరో వైపు ` పెళ్ళి సెట్‌, పల్లెటూరి సెట్‌, ఉద్యాన వనాలు, కొలను ఇలా ఒకటేమిటీ ఇంకో ప్రపంచం కనిపించి అలాగే నిలబడిపోయాడు భార్గవ్‌.
‘రండి సార్‌’ అని ఒక కుర్రాడు భార్గవ్‌ని ఒక గదిలో కూర్చోబెట్టాడు. కాస్సేపటికి లాల్చీ పైజామాలో హుందాగా ఉన్న ఒక నలభై ఏళ్ళ వ్యక్తి ప్రవేశించాడు.
నా పేరు మహేంద్ర సార్‌ ఈ అమరావతికి యజమానిని అన్నాడు నవ్వుతూ నమస్కరిస్తూ.
భార్గవ్‌ విష్‌ చేసి తన ఐడెంటిటి కార్డు ఇచ్చాడు.
‘చెప్పండి సార్‌’ ఏ పనిమీద వచ్చారు బొమ్మలేమైనా కావాలా అడిగాడు మహేంద్ర.
‘మీ ఫ్యాక్టరి మొత్తం చూడొచ్చా’ అడిగాడు భార్గవ్‌.
లోపలికి తీసుకెళ్ళాడు మహేంద్ర. ఒకవైపు మెషిన్‌ మీద కొన్ని బొమ్మలు తయారవుతున్నాయి. ఇవి లోకల్‌ మార్కెట్‌కి సార్‌ అన్నాడు. ఇంకొక గదిలో బొమ్మలు చెక్కుతున్నారు. పాతిక మంది పనివారు శివధనస్సు వంచుతున్న రాముడు ఎదురుగా పూమాలతో సీత, రుక్మిణిని రథంపై తీసుకెళ్తున్న శ్రీకృష్ణుడు ` వెన్నెలలో బృందావనం పద్మావతి అలమేలు మంగా సమేతుడైన శ్రీనివాసుడు ఇలా రకరకాల బొమ్మలు తయారవుతున్నాయి. నాకు ముందునుంచి మన పురాణాలంటే చాలా ఇష్టం భార్గవ్‌గారు. అందుకే ఎమ్‌.ఎ లిటరేచర్‌ చేశాను. ఈ బొమ్మల వ్యాపారం ప్రారంభించాలని పించింది. నా ఊహ కనుగుణంగా రకరకాల పుస్తకాలు చదివి. ఈ బొమ్మలు స్వయంగా రూపక్పన చేస్తాను’ అన్నాడు మహేంద్ర. నాకు స్ఫూర్తి శ్రీ ఎన్‌.టి.ఆర్‌ గారు భార్గవ్‌ అన్నా. అందుకే నా రాముడు, కృష్ణుడు, శ్రీనివాసుడి బొమ్మల్లో ఆయన పోలికలు కొట్టొచినట్లు కనిపిస్తున్నాయి’ అడిగాడు నవ్వేశాడు మహేంద్ర.
ఈ మధ్య ఈ బొమ్మకు విదేశాల్లో డిమాండ్‌ బాగా పెరిగింది. మనవాళ్ళు చాలామంది అక్కడకు వెళ్తున్నారు గదా వీటికి బాగా ప్రచారం లభించింది.
అమెరికా నుంచి ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు పన్నెండు కావాలని ఆరు నెలల క్రితం ఒక ఆర్డర్‌ వచ్చింది అన్నాడు మహేంద్ర. బోర్‌ కొడ్తున్నానా’ అని ఆగాడు. లేదు ప్లీజ్‌ కంటిన్యూ అన్నాడు వెదకపోయిన తీగ కాలికి తగిలిందనుకుంటూ భార్గవ్‌.
మా దగ్గర శరవణన్‌ అని ఒక చెన్నై కుర్రాడు పని చేసేవాడు సార్‌. చక్కని పనితనముంది అతని దగ్గర. చాకు లాంటి కుర్రాడు. ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహం తయారు చేసేవాడు. రెండు భాగాలుగా మౌల్డుగాతయారుచేసి తర్వాత ఆ రెండు కలిపి ఎండబెడతామిలా అని అప్పుడు వాళ్ళు చేస్తున్న విగ్రహాలు చూపించాడు. ఏడు విగ్రహాలు తయారయ్యాయి. ఆ ఆర్డరిచ్చిన వాళ్ళు ఆక్సెడెంట్‌లో పోయారని ఆ ఆర్డర్‌ కాన్సిల్‌ చేయమని వాళ్ళ ఫ్రెండ్‌ ఎవరో యూ.ఎస్‌. నుంచి మెసేజ్‌ ఇచ్చారు. అవి అక్కడతో ఆపేశాం. విగ్రహాలు ఉండిపోయాయి. ఒకసారి బేగంపేట్‌ షాపు బై ఆండ్‌ ప్లై అతనిని చూచి నాలుగు విగ్రహాలు తీసుకున్నాడు. అక్కడే ఉన్న టేక్‌ ఆండ్‌ వాక్‌ అతను మిగిలిన మూడు తీసుకున్నాడు అన్నాడు మహేంద్ర.
‘బై ఎనీ చాన్స్‌ మీరు చెబుతున్న శరవణన్‌ ఇతనేనా? అని ఫోటో చూపించాడు భార్గవ్‌.
‘ఎగ్జాక్ట్లీ ఇతనే ఇతని ఫోటో మీ దగ్గరకి ఎలా వచ్చింది. వీడివల్ల మా ఫ్యాక్టరీకి ఒకసారి పోలీసు వచ్చారు. మిస్టర్‌ భార్గవ్‌ ఇతనిని అరెస్ట్‌ చేశారని విన్నాను మళ్ళీ అతను నా దగ్గరికి రాలేదు’ అన్నాడు మహేంద్ర.
‘ఇతడు ఎప్పుడు అరెస్టయ్యాడో చెప్పగరా?’ అడిగాడు భార్గవ్‌.
శరవణ అరెస్టయింది ఏఫ్రిల్‌లో’ మహేంద్ర ఒకసారి ఆలోచించి చెప్పాడు.
మీరు ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు ఎప్పుడు అమ్మారో చెప్పగరా?
సేల్స్‌బుక్‌ చూసి జూన్‌లో అని జవాబిచ్చాడు మహేంద్ర
ఈ మధ్య మారెడ్‌పల్లెలో ఒక హత్య జరిగింది చూశారా ఆ చనిపోయినవాడి దగ్గర మాకు ఈ ఫోటో దొరికింది అన్నాడు భార్గవ్‌
‘ఆ చనిపోయిన మినన్‌ అనే కేరళావాడు ఈ శరవణన్‌ స్నేహితులు ఒకే చోట ఉండేవారనుకుంటాను అప్పుడప్పుడు శరవణన్‌ని కలవడానికి అతను ఇక్కడికి వచ్చేవాడు’ అన్నాడు మహేంద్ర.
‘శరవణన్‌ అడ్రస్‌ ఉందా మీ దగ్గర?’ అడిగాడు భార్గవ్‌
అది రెండేళ్ళ క్రితం అతను రాగానే ఇచ్చినది మరిప్పుడు అక్కడ ఉన్నాదో లేదో అయినా తీసుకోండి అంటూ పాత పేరోల్స్‌ తెప్పించి అడ్రస్‌ వ్రాసి ఇచ్చాడు మహేంద్ర.
తను అనుకున్న దానికన్నా ఎక్కువ ఇన్ఫర్శేషనే దొరికింది అనుకుని థాంక్స్‌ చెప్పి బయుదేరాడు భార్గవ్‌.
బయటకు రాగానే పబ్లిక్‌ బూత్‌ నుంచి రవికి ఫోన్‌ చేసి వివరాలు చెప్పి ఆ అడ్రస్‌లో ఎన్‌క్వయరీ చేయించమన్నాడు ఒకసారి బై ఆండ్‌ ప్లైకి వెళ్తే అనుకుండా బైక్‌ అటు తిప్పాడు. లక్కీగా అవినాష్‌ ఉన్నాడు షాపులో.
భార్గవ్‌ తనను తాను పరిచయం చేసుకున్నాడు.
మీ దగ్గర నుంచే రవిగారనుకుంటాను వచ్చారు. అన్ని డీటైల్స్‌ ఇచ్చాను అన్నాడు అవినాష్‌.
సారీ మళ్ళీ మళ్ళీ డిస్టర్బ్‌ చేస్తున్నందుకు నిన్నొక హత్య జరిగింది. అందుకు మీమ్మల్ని కలవాల్సి వచ్చింది అన్నాడు భార్గవ్‌.
‘అడగండి ఏ వివరాలు కావాలో’ అన్నాడు అవినాష్‌
‘ఈ ఫోటోలో వ్యక్తిని మీరెప్పుడైనా చూశారా?’ అన్నాడు శరవణన్‌ ఫోటో చూపిస్తూ
‘ఇతని పేరు శ్రావణ్‌’ చాలా నెల క్రితం ఉద్యోగం కావాలని చాలా రిక్వస్టింగా మాట్లాడాడు. ముందు పనిచేసే ఒక కుర్రాడి పెళ్ళి ఉండటంతో అతను ఒక నెల శెలవు పెట్టాడు. అందుకని ముందు ఒక నెల పని చెయ్‌ తర్వాత ఆలోచిద్దాం అన్నాను. చాకులాంటి కుర్రాడు త్వరగా పిక్‌ఆప్‌ అయ్యాడు. పదిరోజుల తర్వాత ఉన్నట్టుండి మాయమయ్యాడు. జీతం కూడా తీసుకోలేదు’ అని చెప్పాడు అవినాశ్‌.
‘మీ సేల్‌ బుక్‌ ఒకసారి చూడవచ్చా’ అడిగాడు భార్గవ్‌
‘కౌంటర్‌ ప్రక్క షెల్స్‌లోంచి తీసి ఇచ్చాడు’ అవినాశ్‌
‘రవికి పర్టిక్యులర్స్‌ అన్ని ఇచ్చానన్నారుగా చూస్తాలెండి థాంక్యూ’ అని బయుదేరాడు భార్గవ్‌ వెళ్తూ దార్లో ఈవెనింగ్‌ ఎడిషన్‌ ఒకటి కొన్నాడు. ఆఫీసులో లిఫ్ట్‌లో వెళ్తూ తనకు కావల్సిన న్యూస్‌ చదివాడు.
‘సిటీలో ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు పగులకొట్టింది, మారెడ్‌పల్లిలో హత్య చేసింది ఒక మతిస్థిమితంలేనివాడని ప్రముఖ డిటెక్టిమ్‌ భార్గవ్‌ రవి అభిప్రాయపడుతున్నారు. అది ఎన్‌.టి.ఆర్‌ రాజకీయ జీవితంలో ద్వేషం పెంచుకున్న వ్యక్తి మతిచలించి ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నారని పోలిస్‌ డిపార్ట్‌మెంట్‌కి డిటెక్టిమ్‌ చెప్పారు అని వుంది.
‘కరెక్ట్‌గా వ్రాశాడు వంశీకృష్ణ’ అనుకున్నాడు భార్గవ్‌.
భార్గవ్‌ ఆఫీస్‌కెళ్ళగానే సౌమ్య రవి స్వయంగా శరవణన్‌ గురించి విచారించడానికి వెళ్ళారు అని చెప్పింది.
‘నో డిస్ట్రబెన్స్‌ ఫర్‌ టెన్‌ మినిట్స్‌ అండ్‌ వన్‌ కప్‌ హోట్‌ కాఫీ’ అని లోపలికి వెళ్ళాడు భార్గవ్‌ బాగా అలసి పోయారేమో అందుకే నో డిస్ట్రబెన్స్‌ అనుకుంటూ కాఫీ రాగానే చల్లని నీళ్ళు కాఫీ బెస్కెట్స్‌ ట్రేతో స్వయంగా వెళ్ళింది సౌమ్య.
టేబుల్‌ నిండా చాలా న్యూస్‌ పేపర్స్‌ ఉన్నాయి.
థాంక్యూ సౌమ్య అని ఆ ట్రే అందుకున్నాడు భార్గవ్‌.
‘సౌమ్య ఎన్‌.టి.ఆర్‌ ఏడు తలలు అని ఫైల్‌ ఓపెన్‌ చెయ్‌. ఈ పేపర్లలో నేను అండర్‌ లైన్‌ చేసినవన్నీ కట్‌ చేసి ఫైల్‌ చేయ్‌, ఈ పేపర్స్‌, ఓచర్స్‌ కూడా ఫైల్‌ చెయ్‌ అని కొన్ని పేపర్లు, ఓచర్లు తను రాసుకున్న డీటైల్స్‌ సౌమ్యకందించాడు కాని ఇంతలో రవి వచ్చాడు ‘న్యూ టర్న్‌’ అంటూ కాఫీ తాగుతూ మాట్లాడుకుందాం అని కొంచెం కాఫీ రవికిచ్చాడు భార్గవ్‌ ఫైల్‌ చూశాడు రవి.
యూఆర్‌ ఎక్జాట్లీ కరెక్ట్‌ భార్గవ్‌. నేను నీవు చెప్పిన అడ్రస్‌కి వెళ్ళాను. అర్జెన్సీని బట్టి నేను వెళ్ళడమే మంచిదనిపించింది. శరవణన్‌ మినన్‌ పక్కపక్క ఇళ్ళల్లో చాలా ఏళ్ళ నుంచి వుంటున్నారు. చాలా స్నేహంగా వుండేవాడు. కాని కొంత కాం నుంచి వాళ్ళ మధ్యమాటల్లేవు.
‘అంటే జూన్‌ జూలైనుంచా?’ అడిగాడు భార్గవ్‌.
‘ఎక్జాట్లీ!’ ఈమధ్యనే శరవణన్‌ అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయాడు. ఎక్కడ వుంటున్నాడో ఎవరికి చెప్పలేకపోయారు. వన్‌ మోర్‌ ఇంటరెస్టింగ్‌ న్యూస్‌ ఆ మినన్‌ చెల్లెలు హెలెన్‌ హోటల్‌ నయాగరాలో మైయిడ్‌గా పని చేస్తుందట’ అన్నాడు రవి.
ఇంతకీ ఇదంతా ఏమిటి రవి అని సౌమ్య అడుగుతూండగానే జార్జి రావడం ‘నో లీకేజ్‌’ అని భార్గవ్‌ హింటివ్వడం అన్ని ఒక్కసారిగా జరిగిపోయాయి.
‘ఏమిటి చాలా హాపీగా ఉన్నారు?’ అడిగాడ భార్గవ్‌
కేసు తేలిపోయింది హంతకుడెవరో తెలిసింది. ఇక అతణ్ణి పట్టుకోవడమే తరువాయి మావాళ్ళు అన్ని వైపులా గాలిస్తున్నారు’ అన్నాడు జార్జి ‘పూపర్లో న్యూస్‌ చూశారా? అడిగాడు మళ్ళి.
ఇంతకీ హంతకుడెవరు? అడిగాడు రవి
శరవణన్‌ అని ‘అమరావతి’లో వర్క్‌ చేసి (ఏదో కేసులో) ఎవర్నో కొడితే జైల్లో పెట్టారు 3 నెలు శిక్ష పడింది. అతడి స్నేహితుడే ఆ చనిపోయిన మినన్‌. వాళ్ళిద్దరికీ ఈ మధ్య మాటల్లేవని తెలిసింది. వాళ్ళిద్దరూ గొడవపడితే శరవణన్‌ మీనన్‌ ని చంపేసాడు. శరవణన్‌ని వెదకడానికి పోలీసు వెళ్ళారు. నా రిపోర్టు ఇవ్వడమే మిగిలింది అన్నాడు జార్జి.
‘మరి ఆ విగ్రహాలు కూడా శరవణన్‌ పగుకొట్టాడా?’ అడిగాడు
‘60 రూపాయాలు కూడా చేయని ఆ విగ్రహాల గోల మరచిపో భార్గవ్‌. నాతో స్టేషన్‌కి వస్తావా మావాళ్ళు శరవణ్‌ని అరెస్ట్‌ చేస్తే చూద్దువు గాని’ అన్నాడు జార్జి. ముందు నీవు ఒక నలుగురు పోలీసులను మారేడ్‌పల్లిలో నేను చెప్పే ఆడ్రెస్‌కి పది గంటలకల్లా వచ్చి బయరుగార్డెన్‌లో కనిపించకుండా వెయిట్‌ చేయమని చెప్పు. నీవు, నేను రవి కూడా అక్కడికి వెళ్దాం. ఒకగంట తర్వాత అందరం స్టేషన్‌కెళ్దాం అన్నాడు భార్గవ్‌.
‘వాట్‌ ద హెల్‌ యూ ఆర్‌ టెల్లింగ్‌’ అన్నాడు జార్జి.
‘నా మాట మీద నీకు నమ్మకముంది గదా. మారేడ్‌పల్లిలో పోస్టాఫీస్‌ పక్కగల్లీలో స్ట్రీట్‌ నెం.3 కి వెళ్దాం పదండి’ అని లేచాడు భార్గవ్‌. భార్గవ, రవి, జార్జి మారేడ్‌పల్లిలోని ఇల్లు చేరుకున్నారు. ముగ్గురు ఆ ఇంటి ముందు చెట్ల వెనకాల సిమెంట్‌ బెంచిపై కూర్చున్నారు. వాళ్ళకు ఇంటి ముందు జరిగేది కనిపిస్తుంది, కాని ఎవరికి వాళ్ళు కనిపించరు. ఆ టైంలో అక్కడ ఎవరైనా ఉంటారని ఎక్స్‌పెక్ట్‌ చేయరు కనక అక్కడికి ఎవరూ వచ్చే ప్రసక్తి లేదు. ముగ్గురూ మాట్లాడకుండా కూర్చున్నారు. వాళ్ళకు కొద్ది దూరంలో పోలీసు జీపు ఆ సందు చివర వదలిపెట్టి వచ్చారు. సిగరెట్‌ వెలిగించుకున్నాడు జార్జి అలా 15`30`45 ఒక గంట గడిచింది. రెండు గంటలు గడిచాయి. సహనంగా ఎదురు చూస్తున్నారు. పోలీసులకు అనుమానం కలిగింది తాము అనవసరంగా వెయిట్‌ చేస్తున్నాము. ఇంతకీ ఇక్కడేమైనా జరుగుతుందా? ఆ హంతకుడిక్కడికి వస్తాడా?’ అని అంతవరకు చాలా ఓపికగా కూర్చున్న వారిలో అసహనం ప్రారంభమయింది. నిముషాలు యుగాల్లా గడుస్తున్నాయి. ఇంతలో ఆగంతకుడు ఆ హంతకుడు రానే వచ్చాడు. వెళ్ళి ఆ ఇంటి పరిసరాలన్నీ ఒకసారి చెక్‌ చేసుకున్నాడు. తన దగ్గరున్న ఇస్ట్రుమెంట్స్‌ సహాయంతో తలుపు చాలా సులభంగా తెరిచాడు. సిట్టింగ్‌ రూంలోనే వుంది అతనికి కావాలిసిన విగ్రహం. ఇంట్లో వారంతా గాఢనిద్రలో ఉన్నారని దృవపరచుకున్నాడు ఆ విగ్రహాన్ని ఇంటిముందు ఉన్న లైట్‌ పోల్‌ దగ్గరికి తెచ్చి గడ్డి ఉన్నచోట కింద పడేశాడు విగ్రహం ముక్కలయింది. ఆ ముక్కల్లోకి ఒకసారి తొంగిచూశాడు. ఇంటికేసి ఒకసారి చూశాడు. ఎవరూ లేవలేదు ఇంతలో జార్జి, భార్గవ్‌, రవి వెనక నుంచి వచ్చి అతనిని పట్టుకున్నారు. అతని కళ్ళలో విగ్రహం పగులకొట్టిన ఆనందంలేదు. ఏదో పోగొట్టుకున్న బాధ మాత్రమే కనిపించింది. అతని సైగ అందుకున్న పోలీసుజీపుతో వచ్చారు. ఇంట్లో వాళ్ళందరూ బయటికి వచ్చారు. ఆ ఇంటి వాళ్ళ కు థాంక్స్‌ చెప్పి బయలుదేరాడు రవి.
ఫోటోలో వ్యక్తి ఇతనే సార్‌ అన్నాడొక కానిస్టేబుల్‌ అతని చేతికి బేడిలేస్తూ ఇతన్ని స్టేషన్‌కి తీసుకెళ్ళండి. ఎసీపి వివేక్‌కి అప్పగించండి నేనొక అరగంటలో వస్తాను, అని జార్జి భార్గవ్‌, రవితో ‘సౌరభా’కి వచ్చాడు. ముగ్గురు కూర్చున్నారు ఆఫీసులో. సౌమ్య లోపలికొచ్చింది. ‘మీ కోసం నరేంద్రగారు రెండు గంటలనుంచి వెయిట్‌ చేస్తున్నారు’ అంది సౌమ్య. లోపలికి పంపించు అన్నాడు భార్గవ్‌. అప్పుడు టైం రాత్రి 12 గంటలు. అతను లోపలికి వచ్చాడు.
‘ఐయాం భార్గవ్‌’ మీట్‌ మిస్టర్‌ రవి. జార్జి అందరిని పరిచయం చేశాడు.
‘నాపేరు నరేన్‌ బంజారాహిల్స్‌లో వుంటాను. హైటెక్‌ సిటీలో ఒక కంపెనీలో సాప్ట్‌వేర్‌ ఇంజనేర్‌గా పనిచేస్తున్నాను. ఇదుగొండి మీరడిగిన ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహం. మా అమ్మగారు ఎన్‌.టి.ఆర్‌ ఫాన్‌. ఒకసారి షాపులో ఈ విగ్రహం కనిపించింది. చాలా లౌలీగా అనిపించి కొన్నాను. కాని ఈ మధ్య జరిగిన సంఘటనతో ఈ విగ్రహం ఉండటం వలన మా ఇంట్లో వాళ్ళకేమైనా అపాయం కలుగుతుందేమో అని భయమేసింది. ఇంతలో రవిగారు మీ ఆఫీస్‌ నుంచి ఫోన్‌ చేసి ఈ విగ్రహం తెచ్చివ్వమని దాని వేయి రూపాయలిస్తామని అన్నారు. దానిని నేను 60 రూపాయలకే కొన్నాను. అన్నాడు హానేస్ట్‌గా నరేన్‌ బాగ్‌లోంచి ఆ విగ్రహం తీసి బయట పెట్టాడు. ఇంతలో సౌమ్య అందరికి కాఫీలు ఇచ్చింది ఒకట్రేలో బిస్కెట్స్‌, ఆపిల్‌ ముక్కలు పెట్టింది.
‘థాంక్యూ సౌమ్య. ఈ టైంలో కూడా అన్నీ అరేంజ్‌ చేసినందుకు అన్నాడు భార్గవ్‌ కాఫీ కప్‌ తీసుకుంటూ.
‘ఇందుకే అలీతో ఫ్లాస్కోలో కాఫీ తెప్పించాను. మీరెటూ ఆలస్యంగా వస్తారని తెలుసుకదా’ అంది సౌమ్య తనూ అక్కడ కూర్చుంటూ
‘రవి చెప్పినట్లు మీకు థౌజండ్‌ రుపీస్‌ ఇస్తాను. ఒక రెసీట్‌ మీద మీరు సైన్‌ చేసి ఇవ్వాల్సి ఉంటుంది’ అన్నాడు భార్గవ్‌.
భార్గవ్‌ చెప్పినట్లు ఆల్‌రెడీ సౌమ్య చేత టైప్‌ చేయించి పెట్టిన రెసీట్‌ అందించాడు రవి.
అది అందుకుని పైకే చదివాడు నారేన్‌
‘ఈ ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాన్ని నేను భార్గల్‌ గారికి వెయ్యి రూపాయలకు ఇవ్వడమైనది. ఇప్పటి నుంచి ఆ విగ్రహం పై సర్వ హక్కు భార్గవ్‌కి చెందుతుంది. అని వుంది అందులో
‘దీనికి మీకేమైనా అభ్యంతరమా?’ అడిగాడు భార్గవ్‌
‘60 రూపాయలకు కొన్న విగ్రహానికి వెయ్యి రూపాయలిచ్చారు. ఆ హంతకుని బారినుంచి మా కుటుంబాన్ని కాపాడారు. నాకెలాంటి అభ్యంతరమూ లేదు.’ అని ఆ రసీదు మీద అంటించిన ’ రెవిన్యూ స్టాంపుమీద సంతకం చేసి ఇచ్చాడు నరేన్‌
‘థాంక్యూ సోమచ్‌ నరేన్‌. ఇంత దూరం వచ్చి, ఇంతసేపు వెయిట్‌చేసి ఈ విగ్రహం ఇచ్చినందుకు. మీరెలా వచ్చారు మిమ్మల్ని డ్రాప్‌ చేయమంటారా?’ అడిగాడు భార్గవ్‌.
‘నా కారుంది డ్రెవరున్నాడు. నోప్రాబ్లెం. ఇంతకీ ఈ విగ్రహం మీరెందుకు అంత డబ్బిచ్చి మరీ కొన్నారో తెలుసుకోవచ్చా అసలు ప్రశ్న అప్పుడడిగాడు నరేన్‌.
‘రేపు టీవీలో జార్జి చెబుతారు’ అన్నాడు భార్గవ్‌
జరిగేదంతా సినిమాలా చూస్తున్న జార్జి ఆశ్చర్యపడ్డాడా జవాబుకు.
పోలీసు వ్యవహారమనగానే ఆ తలనొప్పి తనకెందుకన్నట్లు అందరికీ చెప్పి మరోసారి రవి థాంక్స్‌ అందుకుని బయుదేరాడు నవీన్‌. రవి క్లోజ్‌ది డోర్స్‌. మొన్న అలీ ఒక సుత్తి పెట్టాడు చూద్దాము అది పట్రా’ అన్నాడు భార్గవ్‌
భార్గవ్‌ గదిలోంచి ఒక బెడ్‌షీట్‌ తెచ్చి సోపా మీద పరిచాడు. సుత్తితో రెండే దెబ్బలు. విగ్రహం తునాతునకలైపోయింది వాటి మధ్య ఒక చిన్న పాలిధిన్‌ కవర్లో మెరుస్తూ రెండు వజ్రాలు కనిపించాయి అది తీసి జార్జికందించాడు భార్గవ్‌.
‘రాజా చైతన్యవర్మగారి వద్ద మాయమైన వజ్రాలు’ అన్నాడు రవి నోట మాటరాలేది జార్జికి.
యుఆర్‌ రియల్లీ గ్రేట్‌ మీరొక సారి మా హెడ్‌ క్వార్టర్స్‌కి రావాలి మొత్తం డిపార్ట్‌మెంట్‌ మీ ద్వయానికి సెల్యూట్‌ చేస్తుంది.
అందుకేనా ఎంతసేపటికీ విగ్రహాలు విగ్రహాలు అని వాటి వెంటబడ్డావ్‌. అసలెందుకు అనుమానం వచ్చింది. ఆ వజ్రాలు అక్కడ మాయమై ఈ విగ్రహాల్లోకెలా వచ్చాయి? ప్రశ్న వర్షం కురిపించాడు భార్గవ్‌.
ఈ మధ్యనే రవి ఉన్మాదులవారి ప్రవర్తన గురించి ఒక ఆర్టికల్ లో చదివానని చెప్పాడు. వాళ్ళ ప్రవర్తన నిముషానికో రకంగా ఉంటుంది. వారేపని ఎందుకు చేస్తారో వారికే తెలియదు అని వారి గురించి చాలా విషయాలు చెప్పాడు రవి. ఈ కేసు ప్రారంభంలో నేను కూడా శరవణన్‌ చర్యను ఉన్మాదచర్యగానే అనుకున్నాను. కాని ‘చటర్జీ ఇంట్లో హాస్పిటల్‌లో విగ్రహాలు పగిలేసరికి ఆ వ్యక్తి పిచ్చివాడు కాదని అనుకున్నాను. రవి అభిప్రాయం కూడా అదే కావటం మా ఆలోచన మారింది. బై ఆండ్‌ ప్లై లో కాని, ఛటర్జీ ఇంట్లో గాని, హాస్పిటల్‌లో కాని ఎన్నో విలువైన వస్తువులు టి.వి. ఫ్రిజ్‌, విడియో, సిడి.ప్లేయర్‌ లాంటివి వున్నా వేరే విగ్రహాున్నా వాటిజోలికి వెళ్ళలేదు నేరస్థుడు. ఇది పాయింట్‌ నెంబర్‌ వన్‌ ఇక ఆ విగ్రహాలను వెలుతురులోనే పగులకొట్టాడు నేరస్థుడు. షాపుముందు, ఛటర్జీ ఇంట్లో,గార్డెన్‌లో లైట్‌ పోల్‌ముందు, హాస్పిటల్‌ గదిలో అంటే ఆ విగ్రహాలను ఊరికి పగులకొట్టడం కాదు అతడేదో వెతుకుతున్నాడనుకున్నాం.అది పాయింట్‌ నెంబర్‌ టూ. ఇక మారేడ్‌పల్లిలో హత్య జరిగింది, అక్కడ కూడా విగ్రహం పగిలింది. అంటే ఆ విగ్రహాలకు హతుడికి హంతకుడికి సంబంధముందన్నమాట. ఆ విగ్రహాల్లో ఏముందో ఆ చనిపోయిన వాడికి తెలిసుండాలి. అందుకే అతడు బ్రతికి వుంటే వాటాకొస్తాడనో, తన విషయం బయటపెడతాడనో, వాటాలు కుదరలేదనో, అతడిని హత్య చేసి వుండాలి శరవణన్‌ పాయింట్‌ నెం. మూడు. అలా అనుకుని ప్రోసీడయ్యాము. ఏమిటంటే చనిపోయిన మీనన్‌ జేబులో శరవణన్‌ ఫోటో దొరకడం.
అమరావతిలో చాలా వరకు అతని డీటైల్స్‌ దొరికాయి. తర్వాత రవి శరవణన్‌ అడ్రస్‌కి వెళ్ళి కనుక్కుంటే చాలా ఆశ్చర్యకరమైన విషయాలు బయటికి వచ్చాయి. శరవణన్‌, మీనన్‌ పక్క పక్క ఇళ్ళలో చాలా ఏళ్ళ నుంచి వుండేవారు. మీనన్‌ చెల్లెలు హోటల్‌ నయాగరాలో పని చేస్తూండేది. అని చెప్పాడు. నేను విగ్రహాలలో మిగిలినవి పది ఏవైతే వుండటానికి వీలవుతుందో ఊహించడానికి ప్రయత్నించాను.
పాత పేపర్స్‌ తిరిగేస్తూంటే రాజా చైతన్యవర్మ కేసు గురించి చదివాను ఆ రోజులో చాలా సంచలనం కలిగించింది కదా. రాజా చైతన్యవర్మ గారు హోటల్‌ నయాగరాలో దిగినప్పుడే ఈ వజ్రాలు పోయాయని చెప్పారు. అక్కడే మీనన్‌ చెల్లెలు పని చేసింది. ఆ వజ్రాలు కాజేసి వుండాలి. హోటల్‌లో అడిగితే ఆ రోజు హోటల్‌లో ఆ రూంలో చేసింది గౌరమ్మ అనే మనిషి. ఆ గౌరమ్మను ఆమె ప్రియుడు కలవడానికి వచ్చాడని అడ్జస్ట్‌మెంట్‌లో ఈ హెలెన్‌ను ఆ గదికి పంపించింది. అప్పుడు ఆ వజ్రాలు ఆమెకు కనిపించి వుండాలి అంతే దొంగతనం జరిగిపోయింది. అది ఆమె తన అన్న మీనన్‌కి ఇచ్చి వుండాలి. అది అమ్మడానికి అతను శరవణన్‌ సహాయం తీసుకున్నాడేమో. ఎందుకంటే నాలుగేళ్ళ క్రితం శరవణన్‌ ఒక బంగారం కొట్టులో పని చేశాడని అక్కడ ఏదో దొంగతనం జరిగి అతడిని పనిలోంచి తీసేశారని తెలిసింది. ఆ వజ్రాలు శరవణన్‌ చేతికి వచ్చాయి. అతడు ఎవరితోనో గొడవపడి కొట్టుకోవడంతో పోలీసుతనిని తరుముకుంటూ ‘అమరావతి’కి వెళ్ళారు. అప్పుడే ఈ ఎన్‌.టి.ఆర్‌ విగ్రహాలు మౌల్డ్‌ తయారు చేసి టేబుల్‌ మీద ఆరడానికి పెట్టి వున్నారు. శరవణన్‌ తన జేబులోని వజ్రాల కవర్‌ ఒక విగ్రహంలో వేసి అతికించేశాడు`ఇంతలో పోలీసుతనిని అరెస్ట్‌ చేశాడు. 3 నెలలు శిక్ష పడింది. బయటకు వచ్చాక ‘అమరావతికి’ వెళ్ళాడు ప్రొప్రైటర్‌ లేని టైం చూసి. ఆ విగ్రహాలు అమ్ముడుపోయాయి అని తెలిసింది. బై ఆండ్‌ ప్లైలోఒక వారం పని చేసి సేల్‌ బుక్‌లో నుంచి ఎవరెవరికి ఆ విగ్రహాలు అమ్మాడో తెలుసుకున్నాడు టేక్‌ ఆండ్‌ వాక్‌లో సర్వే చేసేవాడిలాగా వెళ్ళి అన్ని వివరాలు కనుకున్నాడు. దాంతో ఏ విగ్రహంలో వజ్రాలున్నాయో కనుక్కోవడానికి ఆ విగ్రహు పగులకొట్టడం ప్రారంభించాడు.
మారేడ్‌పల్లిలో మీనన్‌ ఎదురపడటంతో వజ్రాల కోసం అతడిని హత్య చేశాడు. అంటే అప్పటివరకు అతడు వెతుకుతున్నది దొరకలేదని అర్థం. అందుకే బంజారాహిల్స్‌ పార్టీని విగ్రహం తెమ్మని కబురు చేయించాను. మారేడ్‌పల్లి 3 స్ట్రీట్‌లో కూడా విగ్రహంలో ఏమి దొరకక పోవడంతో మిగిలిన విగ్రహంలోనే రహస్యం దాగుండానుకున్నాను. అందుకే అతని దగ్గర రెసీట్‌ తీసుకుని ఆ విగ్రహం పగులకొట్టాం. వజ్రాలు దొరికాయి అంతే అన్నాడు భార్గవ్‌.
కంగ్రాట్స్‌ ‘సౌరభా’ మీ చెక్‌ త్వరలో అందుతుంది అంటూ లేచాడు జార్జి.

“ఎవర్నీ కొట్టగూడదు..అర్ధవయ్యిందా..?”
పాయల్ని బలం కొద్దీ గట్టిగా లాగి జడల్లుతా సరోజ్నంది.
“పలకలు పగలగొట్తేవంటే ఈపు ఇమానం మోతెక్కుద్ది ఏవనుకున్నావో..కణికిలసలే తినగూడదు..” మాట్టాళ్ళేదు గిలక. ఊకొట్టిందంతే..
“ ..ఎవర్నీ గిల్లగూడదు..గిచ్చగూడదు..ముక్కూడొచ్చేతట్టు నోటితో కొరెకెయ్యగూడదు…యే ఇనపడతందా..మూగెద్దులా మాట్తాడవే..” చేతిలో ఉన్న జుట్టలాపట్టుకునే ఒక్క గుంజు గుంజింది సరోజ్ని కూతుర్ని..
“ ఊ..అన్నాను గదా..నీకినపడాపోతే నేనేంజెయ్యనూ..” తల్లి విదిలింపులతో అసలే విసిగెత్తిపోయి ఉందేమో..అంతకంటె గట్టిగా ఇసుక్కుంది గిలక ఆళ్లమ్మ మీద.
“ నువ్ నోట్టో..నోట్టో..అనుకుంటే నాకినపడద్దా..? గట్టిగా అను. నోరు పడిపోయిందా? ఆడి మీద అరిసేటప్పుడు అంత నోరెలావత్తదో.! అయినా అలా ఎదిరిత్తారా పెద్దోళ్లని ? అదే నేర్సుకో.. ” మళ్ళీ గుంజింది..సరోజ్ని. సురుక్కుమందేమో నెత్తి మీద సివుక్కుమంది గిలక్కి.
మామూలప్పుడైతే..జుట్తంతా బలంగా సేతుల్తో పట్టుకుని ఆళ్లమ్మ గుంజిన గుంజుడుకి “ నాకు నువ్వు జడెయ్యా అక్కల్లేదూ..పెట్టా అక్కల్లేదు..పో ..అవతలికి “ అంటా..ఒక్కుదుట్న లేచిపొయ్యేదే.. అక్కణ్ణించి. కానీ.. మాట్తాడకుండా మూతి ముడుసుక్కూచ్చుంది గిలక.
అసలే బళ్ళో సేరతందేమో…మనసిక్కళ్ళేదు..రోజూ పుస్తకాల సంచీ భుజానేసుకుని ఏదోటి నోరాడిత్తా బళ్లోకెల్లే జతకత్తుల సుట్టూ తిరుగుతుంది..అంతుకే ఆల్లమ్మ తిట్టినా , కసిర్నా పట్టిచ్చుకుంటాలేదు. లేపోతేనా టపారం ఎగిరిపోను..
“ బళ్ళో..ఆళ్లూ, ఈళ్ళూ..తాటితాండ్రనీ..ఉప్పులో ముక్కలనీ, రేగొడియాలనీ ఎర్రజీళ్లనీ ఏయే ఒకటి ఆయ్యీ ఇయ్యీ తెచ్చుకుని నోరాడిత్తా ఉంటారు. అడిగేవంటే తోల్దీసేత్తాను. ఒకేల అడిగినా పెట్టాపోతే ఆల్లని..కట్రోరు అంజిగాణ్ణి ముందుకి తోసేసినట్టు తోసేత్తేవా? ఆ ముండగాడు ఇప్పటికీ నడవలేపోతంటే ఆల్లమ్మ సంకనేసుకుని తిరుగుతుంది మొయ్యలేక మొయ్యలేక మోత్తా..నూ..”
“ సుభవా అంటా పిల్ల బళ్ళో సేరతంటే అయ్యన్నీ ఇప్పుడెంతుకేటి..? జడేసి, మొకానికి కాత్తంత పొగడ్రు పావి బొట్టెట్టి పంపక.. “ సరోజ్నిని గదివింది ఆళ్లమ్మ. ఆవె..అంతకు రెండ్రోజుల ముందే దిగడింది ఊర్నించి పిల్లని బళ్ళో ఏత్తన్నావని కవురెడితే.
“ నువ్వూరుకో..! సెప్పొద్దేటి? సెప్పాలేమ్మా..! లేపోతే దీనికి సెయ్యూరుకోదు. అసలే బళ్ళో ఏత్తన్నాం. ఊరోల్ల పిల్లలంతా అక్కడే ఉంటారు. ఏదన్నా గొడవొచ్చిందంటే ఊర్రూ వాడా ఏకవవుద్ది. ”
అంటానే జడ సివరదాకా అల్లి రిబ్బన్నుకి కుచ్చులు కడతా ..
“…మొన్నిలాగే ఏదో అడిగితే పెట్లేదని ఎనకనించెల్లి అంజిగాణ్ని ముందుకి తోసేసింది..”
“ అంజిగాడా ? ఆడెవడు..?” మన్రాలెంక సూత్తా అంది పెద్దావె.
“ ఆడే..! నువ్వూ ఎరుగుదువ్ ఆణ్ణి. ఆల్లమ్మ కూడా మజ్జిక్కోసం గిన్నెట్టుకుని వత్తుంటాడాడు.. మనింటికి. ఆ..మూలమీద శాంతమ్మ కొడుకు కడాకరోడు. ఇత్తోసిన తోపుకి తూంకాలవలో పడిపోయేడాడు..మూతి పళ్ళూడొత్తవే కాదు కాలిరిగి ఆల్లమ్మ సంకెక్కేడు. దొరికిందే సందని సంక దిగుతాలేదాడు. మొయ్యలేక సత్తంది శాంతమ్మొదిని. రెక్కలడిపోతన్నాయని ఒకటే గోల మొన్న మజ్జిక్కొచ్చి. తెలిసినోల్లంగాబట్టి , మనింట్లో మజ్జిగోడకం ఉందిగాబట్టి నోర్మూసుకుందిగానీ రేవు రేవెట్టేస్ను..మరెవరన్నా అయితేనీ.. “
“ ఇంకలాగ సెయ్యదులే..ఊరుకో..! అమ్మ సెప్పిందినమ్మా. నా బంగారంకదా..! బాగా సదుంకోవాలి. ఎవుర్నీ కొట్తగూడదు, గిల్లగూడదు ..మనవోటి కొడితే ఆల్లు రెండుగొడతారు..” మనవ్రాల్నే సూత్తా అంది గిలక అమ్మమ్మ.
“ పుస్తకాల్లో కాయితాలు సింపెయ్యపగూడదు..ఎవరి పెనిసిళ్ళూ దొబ్బగూడదు.. ఓపక్కన కళాసులు జరుగుతుంటే బళ్ళోంచి బయటికొచ్చేసి…తుమ్మసెట్లమ్మటా పాకి..గుర్రాలు గుర్రాలంటా పురుగూ పుట్రా..ముట్టుకోగూడదు..”
జడ సివరకంటా అల్లి పైక్కట్టి రిబ్బన్ కుచ్చులెడతా..సరోజ్నింకా సెప్తానే ఉంది. ఇంతలో..
“ ఏ.. అయ్యిందా? ఎంతసేపా జడేత్తం..అవతల నాకు సేలో కూలోల్లున్నారు. దీన్ని బళ్ళో ఏసి పొలంబోవాలి..నువ్వియ్యాలెట్టేవ్ మూర్తం..” విసుక్కున్నాడు గిలక నాన్న ఎంకటేసర్రావ్.
మొగుడెనక్కి సూత్తా సర్లెమ్మని బుర్రూపి .. గబగబా రెండో జడిప్పి సిక్కు తీత్తా..
“ .నువ్వెల్లి కుండలో పాలు గళాసులోకొంపి రెండు గరిట్లు పంచదారేసి తిప్పు ఈలోపు..” అడావిడిగా అంది సరోజ్ని తల్లికేసిజూత్తా..
……………..
“ ఏట్రా..ఎంకటేసర్రావ్..! యెక్కడికి పిల్లనేస్కుని బయల్దేరేవ్ పొద్దున్నే….?”
దార్లో ఎదురుపడ్ద మేనత్త కొడుకొరొస సలపతి..అన్నదానికి.. ఆల్ల నాన్న ఇంకా ఏవీ మాట్తాడకుండానే..
“ సిన్నానా.. నే..బళ్లో ..సేరతన్నా..” గిలకంది సూసేరో లేదో అన్నట్టు పలకని సంకలోకంటా లక్కుంటా..
“ఓరోరి…మా గిలకమ్మ..పెద్దాపీసరైపోద్దన్నమాట..” బుగ్గ గిల్లేడు..సెలపతి.
“మరీడ్నెప్పుడు ..సేరుత్తా ..బళ్ళో? ఏరా..నువ్వెప్పుడెల్తా బళ్ళోకి..?” అంటా బుగ్గగిల్లేడు అక్కడే ఉన్న గిలక తమ్ముడు శీనుకేసి సూత్తా. మల్లీ అంతలోనే..
తల్నిండా నూనెట్టి పాపిడి తీసి అణిసణిసి మరీ నున్నగా దువ్విన తలతో ముద్దొత్తన్న శీను తల మీద సెయ్యేసి తల్నిమురుతా..
“ మన పక్కూళ్ళో..కానివెంటెట్టేరంటగందా….ఆళ్ళెవళ్లో మిషనోల్లు. యలమాటోరీధిలో ఇద్దరు ముగ్గురేసేరంట దాన్లో..పొద్దున్నే రిచ్చాలొత్తన్నాయ్..ఆల్లని తీస్కెల్తాకి..అందుల్లో యేసెయ్యాలని గొడవ మీయక్క..మావోణ్ణి..” అన్నాడు సెలపతి..
అటూ ఇటూగా ఇద్దరూ ఓ తోటోళ్ళే..
“ సదూ వచ్చేవోల్లకి యాడైనా వత్తాదిరా బావా..! అయినా..మనకి తెల్దేటి..ఈ బడెడతాకి మన పెద్దోల్లు పంచాయతాపీసులో కలుత్తుం. పొద్దోయేదాకా మాట్తాడుకుంటం..గవర్నమెటాపీసుల్జుట్టూ తిరుగుతుం. నీగ్గుర్తుందో లేదోగానీ ..మనిద్దరం సిన్నోల్లం. బుజాల మీదికెక్కిచ్చుకుని మరీ తిప్పేటోల్లు పొద్దు గూకులా సందాల కోసం..మీ నానా, మానానా. ఇద్దరూ తిరిగినోల్లు తిరిగినట్తు తిరిగీవోరు బడేట్తాలెలాగైనానని.
పైగా పెసిండెంటులు కూడా సేసినోళ్ళాళ్ళు. మనవే.. మన పిల్లల్ని సేర్సాపోతే బడి నిలవద్దా..!
గవుర్నమెంటోళ్లకి తెలిత్తే ఎత్తేత్తారుగూడాను. అంతుకే..మీయక్క పిల్లోణ్ణి మిసను బల్లో ఏద్దావంటా సన్నాయి నొక్కులు పోతావుందిగానీ ..దానికేందెల్సు..ఈ బడి గోడల్లేపుతాకి మనోల్లు పడ్ద కట్తం.? అదలాగే అంటాది..” .
“అయినా సెలపతే.. ఏమాటకామాటే సెప్పుకోవాల..కాన్వెంట్లల్లో సదివినోల్లకి సూటూబూటే గానీ ఇలాటి బళ్లల్లో సదుంకున్నోల్ల కున్నంత జానం ఆల్లకి ఉంటదంటావా? నాకవుతే డౌటే..”
“ సర్లే..! అయ్యన్నీ ఇప్పుడెందుగ్గానీ ..బయల్ధేరు. నాకూ పనుంది..గిత్తకి నాడాలేయిత్తన్నాను. ఆడొత్తానన్నాడియ్యాల.. ”
………
“ పుట్టిన్రోజెప్పుడో సెప్పగల్తారాండి..” బళ్ళో ఎడ్ మాస్టర్ అన్నమాటల్కి అక్కడే గోడల మీదున్న తండ్రి, తాత, పెత్తాతల పొటోల్కేసి ఎగాదిగా సూత్తన్నాడేమో.. ఎంకటేసర్రావ్..గబుక్కున అట్నిండి తలతిప్పి.
“ నాకైతే ఆట్తే గుర్తులేదండా..మాస్టరు గారా! వరిసేను మాంచి పనల మీదుంది సేలో..సరిగ్గా సందేల అయిదయ్యేతలికి లంకిచ్చుకుందోన..నీళ్లల్లో మునిగిపోయిన పనల్ని సూత్తా నవ్వాలో ఏడ్వాలో తెలవక కూకునున్నాం..సావిట్లో కూలోల్లు పన్జేత్త్నారో పక్క..ఈలోపు కవురెట్టేరు..మాయాడాల్లకి ఆడపిల్లుట్టిందని.” అని కాసేపాలోసిచ్చి..
“ ఇది పుట్తిన్నెల్లోనే వారంపది రోజులకనుకుంటానండా మాస్టరుగారా సుబ్బారాయుడి సట్తొచ్చింది. సేగల్లెల్లేం..ఎడ్లబండి కట్టుకుని… నాకు బాగ్గుర్తు. “
దాంతో..డిశంబర్ నెలని రాసిన ఎడ్డు మాస్టర్ గారు..
“ ఏ సంవచ్చరవో..సెప్తే..ఇక్కడ్రాయాలండి..”
“ అద్దెలవదుగానీ పిల్లకిప్పుడు నాలుగెల్లి అయిజ్జొరబడిందండి….పోయిన పుస్కరాలకనుకో..కాత్తంత అటూఇటూగా.. ”
అదిని కాసేపాలోసిచ్చిన ఎడ్డుమాస్టర్ గారు..
“ ఆ లెక్కన్జూత్తే మీ యమ్మాయికింకా అయిదేల్లు నిండలేదండి ..అయిదేల్లు నిండితేనేగానీ బళ్లో సేర్సుకోం..”
“ అలాగనకయ్యా..బాబూ..! దీంతో ఇంట్లోవోల్లు యేగలేపోతన్నారయ్యా బాబూ.. ఏరుసెనక్కాయలోడేటి, బఠానీలమ్మేవోడు, జాంపళ్ళోడు.. సెక్రకడ్డీలు, జీడిమావిడి పల్లూ..పుల్లైసు..ఒకటేటి..ఒక్క గుల్లముగ్గూ, కుంకుడుగాయలూ, ఉప్పూ తప్ప ఈధిలోకి ఏదొత్తే అది కొనాపోతే కొంపలెగిరిపోతన్నాయ్. ఎవరి సెట్టున కాయున్నా..పిందెలని కూడా సూడకుండా కోసి పాదేత్తంది మాస్టరుగారూ. కూడా ఈణ్ణొకణ్ణి ఏసుకుని..ఊరంతా తిరుగుతా..ఎవరి సెట్టుకి ఏ కాయుందా..ఏ సెట్టుకి ఏ పువ్వుందా..ఇదే సూపు. ఏదో తాతముత్తాతలు సంపాయిచ్చి యిచ్చిన పేరుంది కాబట్టి నోర్మూసుకుంట్నారుగానీ లేదంటే రోజూ గొడవలే..”
“ అది నిజమేగానండి..అయిదేల్లూ పురాగాకుండా బల్లో ఏస్కుంటాకి మా రూల్సు ఒప్పుకోవండి..గొడవైపోద్ది..నా ఉజ్జోగం పోయినా పోవచ్చండి” దీనంగా అన్నాడు ఎడ్డు మాస్టరు.
“ అదంతా నాకు తెల్దు. ఏదోటి మీరే సెయ్యాల..”
సెప్పెసేడు..ఎంకటేస్సర్రావ్.
“ ఎక్కడ పుట్టిందో సెప్పగల్తారాండి.పోనీ ..”
“ఎక్కడేటయ్యా..బాబా.. మా ఇంటోనే..! నెప్పులొత్తే ..మంత్రసానిక్కబురెట్టిందంట మాయత్తగారు..ఆవిడొచ్చేతలికే ..కాన్పొచ్చేసి పిల్లుట్టేసిందంట.. “
అదింటూ కాసేపు అక్కడున్న నల్లగా మాసిపోయి ముక్కలూడిపోతన్న లావాటి పుస్తకంలో ఏదో గీకి..
“ఇయ్యాల ఏప్రిల్ రెండో తారీఖండి..నిన్నటికి అయిదేల్లు నిండినట్టు రాసేసేనండి మరి..పాపగారు ఏదైనా ఉజ్జోగం సేసేటప్పుడు తొరగా దిగిపోతారండి మరి..”
“ ఉజ్జోగవా..సజ్జోగవా..? “ అంటా ఇరగబడి నవ్వ్గి..
“ .. ఇప్పుడుజెప్పు నేనెంతగట్తాలో..ఏంజయ్యాలో..” అన్నాడు జేబీలో సెయ్యేడతా..
ఇక్కడిదంతా జరుగుతుండగానే..సుక్కలా తయారై పలకట్టుకుని ఆల్ల నాన్న కూడా బల్లోకొచ్చిన గిలకన్జూసి “ ఏయ్ ..గిలక బళ్లోజేరంతందే..” అని ఒకళ్లనించి ఒకళ్లకి పాకిపోయిందేమో..ఆ ఇసయం ..తెలిసినోల్లు తెలిసినట్టు వచ్చి గిలకసుట్టూ మూగేత్తా ఉన్నారు..పిలకాయలంతా.
“ నీ పలక్కొత్తదా..?” అనడిగేదొకత్తైతే..
“ గిల్కా..నీ గౌను కుచ్చిల్లు ఇంచక్కున్నాయ్..నేనోసారి ముట్టుకోనా?”
“కొత్త రిబ్బన్ లా..”
“బొట్టు సూడండల్లా..ఎలా మెరుత్తుందో..”
“ సెప్పులు కూడా కొత్తయ్యే ఏసుకుందల్లా..! గౌన్రంగే..అచ్చు కదా..”
ఆల్లలా ఒక్కొక్కటీ ఇవరంగా సూత్తా పొగడ్తా ఉంటే మెకం మువ్వారింపుగా ఎట్టి వాటన్నింటెనక్కీ గర్వంగా సూసుకుంది గిలక. ఇంతకి ముందంతా..ఆళ్లందరూ పకలట్టుకునీ, పుస్తకాలట్టుకునీ బళ్ళోకి ఎల్తంటే ఆళ్ళెనక్కే సూత్తా ఉండిపోయేది..
ఇప్పుడు తనూ జేరేసింది.
కాసేపయ్యాకా పెద్ద మేస్టారు కళాసులోకెల్లి కూకోమనేసరికి..జతకత్తులు కూడా రాగా..బళ్ళోవోళ్లందరికీ నిమ్మతొనలు పంచి పెట్తేసింది కూడాను..
——-
“ఊహూ..! గిలకమ్మ బళ్ళోజేరిందన్నమాట. ఇంకేం? గిలకమ్మ గొంతినపడక…ఈది ఈదంతా ఏదో లేనట్టుంటే ఏటో అనుకున్నాను..ఇదన్నమాట సంగతి..బాగానే ఉంది..”
అంది సరోజ్ని పొరుగింటామె సీతామాలచ్మి.
“ అవును..జేర్సేం..! ఇయ్యాలే..! దాన్నందులో జేర్సేసి..ఈయన పొలవెల్లేరు..నీకినపడే ఉమ్టదనుకున్నాను ఇనపళ్లేదా? ” అంది సరోజ్ని అయ్యాల సందేళ ఈధరుగు మీద కూకుని సేట్లో ఉన్న బియ్యంలో రాళ్లేరతా..
“ అన్నట్టు..ఈ కుర్రకుంకకి అప్పుడే అయిదేల్లు నిండినియ్యా..?” అదే సేట్లో తనూ మట్టి బెడ్దల్ని ఏరతా, ఏరిందాన్నల్లా నోట్లో ఏసుకుంటా.. అంది సీతామాలచ్మి..
“ నిండలేదు గానీ నిండినట్టు రాయించేత్తానన్నారు.. దీని గొడవ పళ్ళేక సరేనన్నాను..ఇంట్లో ఉండి ఏడిపిచ్చి ఎసరోత్తందని.. ”
“ అంతేలే..నిండితే ఏటి? నిండాపోతే ఏటి? ఉజ్జోగాల్జెయ్యాలా? ఊళ్ళేలాలా? ” అందో లేదో..ఇంత ఉత్సాహంగా సంకలో పలకెట్టుకుని మురంబిలాగా ముఖవెట్టి తలెగరేస్తా వచ్చింది గిలక..ఆ ముఖంలో తైతక్కలాడతన్న గర్వాన్ని సూత్తా..సీతామాలచ్మి..
“ అయితే ..గిలకమ్మ..ఆర్నెల్ల ముందే పెద్దదైపోయిందన్న మాట..” అంది పక పకా నవ్వుతూ..
అంతే..ఆ మాటతో కోపవొచ్చేసిన గిలక సిర్రెత్తిన శివంగిలాగా .. ఆంబోతల్లే సీతామాలచ్మి మీదడిపోయి.. పిడి గుద్దులు గుద్దినియ్యి గుద్దినట్టు గుద్దింది..
గుద్దుతానే ఉంది అలాగ గిలక..ఎంతమంది ఆపమన్నా ఎంతకీ ..ఆపదే..!
కాళ్ల మీదున్న బియ్యం సేటని కిందెట్టి గిలక రెక్కట్టుకుంది సరోజ్ని..
“ పెద్దంతరం , సిన్నంతరం లేకుండా అలా గుద్దు గుద్దెయ్యటమేనా? పిచ్చెక్కిందా ఏటి? నిన్నేం పూనిందే శనిగొట్టుదానా..” అంటా బలంగా ఒక్క ఈడ్సు ఈడ్సిపారేసిందవతలకి..
“ మరి సీతామలచ్మత్త సూడు ఏవంటుందో..ఆర్నెల్లు ముందే పెద్దదాన్నయిపోయేనంట.
ఆ మాట తెలిత్తే మా పెద్ద సారు నన్ను ఇంటికప్పేత్తేనో…” పడ్దసోట నించి లెసి నిలబడి..గౌనుకంటిన మట్టిని దుపుకుంటా గిలకన్న మాటలకి..
“ హార్ని..కుర్రకుంకా..! ఇంటికంపేత్తారా..”
అంటూ.. అప్పుడే అక్కడికొచ్చిన గిలక అమ్మమ్మతో సహా పెంకులెగిరిపోయేలా నవ్వేరంతా
—

రచన: రామా చంద్రమౌళి

 

ఆమె లీలావతి – పదవ తరగతి
అప్పటిదాకా ‘లీలావతి గణితం’ చదువుతోంది.. అన్నీ లెక్కలు
కాలం – దూరం, కాలం – పని, ఘాతంకముల న్యాయం
చకచకా ఒక కాగితం తీసుకుని రాయడం మొదలెట్టింది పెన్సిల్ తో
బయట ఒకటే వర్షం.. చిక్కగా చీకటి

2

చెత్త.. తడి చెత్త.. పొడి చెత్త
ఆకుపచ్చ.. నీలి ప్లాస్టిక్ టబ్స్
” ఐతే చెత్త ఎప్పుడూ పదార్థ రూపం లోనే ఉండదు
చెత్త ఎక్కువ ‘ మానవ ‘ రూపంలో ఉంటుంది
బాగా విద్యావంతులైన మానవులు త్వరగా చెత్తగా మారుతారు ”
చెత్త ఎప్పుడూ చెడు వాసన మాత్రమే వేయదు
అప్పుడప్పుడు ‘ డీ ఓడరెంట్ ‘ సువాసనలతో ప్రత్యక్షమౌతుంది
దాన్ని గుర్తించడం చాలా కష్టం
బ్యాంక్ లకు వందల కోట్ల అప్పు ఎగ్గొడ్తూ ప్రధాన మంత్రి ప్రక్కనే ఒక మంత్రుంటాడు
చెత్త.. సురక్షితంగా –
సుప్రీం కోర్ట్ అతని నెత్తిపై చెత్తను కుమ్మరిస్తూనే ఉంటుంది
ఐనా చెత్తను గుర్తించరు
‘ మన్ కీ బాత్ ‘ లో రోడ్లను ఊడ్వడం.. చీపుళ్లను కొనడం గురించి
దేశ ప్రజలు చెవులు రిక్కించి ‘స్వచ్ఛ భారత్ ‘ ప్రసంగం వింటూంటారు
‘ మానవ చెత్త ‘ ను ఊడ్చేయగల ‘ చీపుళ్ళ ‘ గురించి
‘ ఆం ఆద్మీ ‘ చెప్పడు
ఐదు వందల రూపాయల అప్పు కట్టని రహీం పండ్ల బండిని జప్త్ చేసే బ్యాంక్ మగాళ్ళు
సినిమా హీరోలకూ, మాల్యాలకూ, నీరబ్ మోడీలకు, దొంగ పారిశ్రామిక వేత్తలకు
వాళ్ళ ఇండ్లలోకే వెళ్ళి వేలకోట్లు
అప్పిచ్చి .. లబోదిబోమని ఎందుకు ‘ రుడాలి ‘ ఏడ్పులేడుస్తారో తెలియదు
చాలావరకు చెత్త .. కోట్ల రూపాయల కరెన్సీ రూపంలో
రెపరెపలాడ్తూంటుంది లాకర్లలో

విశ్వవిద్యాలయాలు
ఈ దేశ పేదల అభున్నతికోసం పరిశోధనలు చేయవు
పెద్దకూర పండుగలు.. అఫ్జల్ గురు దేశభక్తి చర్చల్లో
ఉద్యమ స్థాయి ప్రసంగాల్లో తలమునకలై ఉంటాయి
‘ హక్కుల ‘ గురించి మాట్లాడే చెత్తమేధావి
‘ బాధ్యత ‘ ల గురించి అస్సలే చెప్పడు –

లీలావతి ఎదుట ఆ రోజు దినపత్రిక..దాంట్లో ఒక ఫోటో ఉంది
రైలు లోపల బెంచీపై.. ఆమె కూర్చుని చేతిలో ‘ వాట్సప్ ‘ చూస్తోంది
ముఖంలో.. తపః నిమగ్నత
పైన కుర్తా ఉంది.. కాని కింద ప్యాంట్ లేదు..అర్థనగ్నం
తెల్లగా నున్నని తొడలు
రైలు బాత్రూంలో ‘ వాట్సప్ ‘ చూస్తూ చూస్తూ..ప్యాంట్ వేసుకోవడం
మరచి వచ్చి కూర్చుంది.. అలా
అదీ ఫోటో.. చెత్త.. ఉన్మాద యువతరం.. మానవ చెత్త –

పది రోజుల క్రితమే తమ వీధిలో వేసిన
ఐదు లక్షల తారు రోడ్డు
నిన్న రాత్రి వానకు పూర్తిగా కొట్టుకుపోయి
‘ చెత్త కాంట్రాక్టర్ ‘ .. తడి చెత్త

లక్షల టన్నుల మానవ చెత్తతో నిండిన ఈ దేశాన్ని
ఎవరు.. ఏ చీపుళ్ళతో.. ఎప్పుడు ఊడుస్తారో
చాలా కంపు వాసనగా ఉంది.. ఛీ ఛీ-
ఐనా..’ భారత్ మాతా కీ జై ‘
3

లీలావతి పెన్సిల్ ను ప్రక్కన పెట్టి నిద్రపోయింది
నిద్రలో కల ‘వరిస్తూ’ ఒక కల
ఒక నల్లని బుల్ డోజర్ లారీ నిండా.. కోట్లూ , టై లతో మనుషుల శవాలు
కుప్పలు కుప్పలుగా
అంతా మానవ చెత్త.. చెత్తపైన వర్షం కురుస్తూనే ఉంది.. ఎడతెగకుండా
లీలావతి కల .. లేత ఎరుపు రంగులో లేలేత కల –

రచన: మంథా భానుమతి

అల్లా ఎందుకు ఒక్కొక్కరికి ఒక్కోలా ఇస్తాడు జీవితాన్ని? నోరంతా చేదుగా అయిపోయింది.
“అన్నా ఆ ఎలుగుబంటి గాడు నిన్ను యబ్యూజ్ చేస్తున్నాడా? నీ మీద పడుతున్నాడా?” చిన్నా బాంబేసినట్లు అడిగాడు.
అబ్బాస్ కళ్లు పెద్దవి చేసి చూడ్డం తప్ప ఏం మాట్లాడలేక పోయాడు.
“నాకు తెలుసన్నా. హోమో సెక్షువల్స్, పీడో ఫైల్స్.. చాలా పుస్తకాల్లో చదివాను. కంప్యూటర్ లో కూడా వాళ్ల గురించి చదివాను.”
అబ్బాస్ ఇంకా మిడిగుడ్లేసుకుని చూస్తున్నాడు.
“నాకు పన్నెండేళ్లే కానీ పదహారేళ్ల బ్రైన్ ఉందని అంటారు మా డాక్టర్. నా సైజ్ చూడకన్నా. నీ అంతే ఉన్నాననుకో. అప్పుడు నీకు వింతగా అనిపించదు.” చిన్నా మళ్లీ ఒకసారి చెప్పాడు తనలాంటి వాళ్ల గురించి.
అలాగే అని తలూపాడు అబ్బాస్.
“ఎలుగుబంటిగాడిని చూసినప్పుడే అనుకున్నా వీడు మామూలు వాడు కాదని. వాడు చేతులు తిప్పడం.. మా కేసి ఏదో వెతుకుతున్నట్లు చూడ్డం, అవన్నీ చూస్తుంటేనే తెలిసి పోయింది. ఎప్పుడో మా ఎవరి మీదైనా పడతాడేమో అని అనుకుంటూనే ఉన్నా.”
తనని రక్షించడానికి వచ్చిన దేవుడ్ని చూసినట్టు చూశాడు అబ్బాస్, చిన్నాని. కనీసం తన కష్టం చెప్పుకోడానికి, చెప్తుంటే అర్ధం చేసుకోడానికీ ఒకళ్లు కనిపించారు.
“నిజంగా నువ్వు దేవుడివన్నా! నీకు రోజూ మొక్కాలి మేమంతా.” చిన్నా వంగి దణ్ణం పెడుతూ అన్నాడు.
ఎందుకన్నట్లు చూశాడు అబ్బాస్.
“ఆ ఎలుగుబంటి కుమ్ముతుంటే కష్టమంతా నువ్వు పడుతూ మమ్మల్ని కాపాడుతున్నావు కదన్నా?”
ఇదంతా చిన్నా మాట్లాడుతున్నాడంటే నమ్మలేక పోతున్నాడు అబ్బాస్. ఇంకా అయోమయంగా చూస్తున్నాడు.
“అదేంటిరా?”
“అదే.. నువ్వే లేకపోతే మమ్మల్ని కూడా రోజూ కరిచే వోడా రాక్షసుడు. నాకు తెలీదా అన్నా. నీ కుర్బానీ ఎంత గొప్పదో! మమ్మల్ని నీ తమ్ముళ్ల లాగే చూసుకుంటున్నావు. ఏం చేసినా నీ ఋణం మేం తీర్చుకోలేమన్నా.”
“ఎప్పుడో చంపేస్తా వాణ్ణి.. ఒంటె కింద పడేసి.” పళ్లు నూరుతూ అన్నాడు అబ్బాస్.
“అది ప్రాబ్లం తీర్చదన్నా. ఇట్లాంటి వాళ్లు ఎంత మందున్నారో.. మొత్తం అంతా బయట పెట్టాలి. ఇంత పెద్ద ప్రపంచంలో మనలాంటోళ్ల కష్టాలు, పూర్తిగా కాకపోయినా సగమన్నా తీర్చగలిగే వాళ్లని వెతకాలి. యు.యన్.వో వరకూ తీసుకెళ్లాలి ఈ సమస్యని. సమస్యని సృష్టించిన ఆ దేవుడే తీర్చడానికి దారి చూపించాలి చూపిస్తాడు. ఎవర్నో పంపుతాడు మన కోసం.”
“ఆ దేవుడు నిన్ను పంపాడురా ఆల్ రెడీ. ఇప్పటి వరకూ ఎవరూ ఇలా ఆలోచించలేదు, మాట్లాడలేదు. పాలుతాగే పసివాళ్లని తీసుకొస్తే వాళ్లేం మాట్లాడ గలరు? మావంటి వాళ్లని రక్షించడానికే నిన్నిలా పుట్టించాడేమో! చిన్నప్పుడు మా అమ్మమ్మ చెప్పిన కథ గుర్తుకొస్తోంది. దేవుడు నీ అంతే ఉండి రాక్షసుడికి బుద్ధి చెప్పాట్ట.”
“వామనావతారం కదన్నా?”
“అవునురా.. అదే.”
“అది దేవుడి అవతారం కనుక సరి పోయింది. ఇప్పుడు నేను ఒక్కణ్ణి సరి పోను. నువ్వు తోడున్నా కూడా. ఎవరైనా దన్నున్న వాళ్లు, బైటనుంచి రావాలి సహాయానికి. వాళ్లే నిజమైన దేముని అవతారాలు. ఎవరైనా ఉన్నారో.. ఎక్కడున్నారో? ఎప్పుడొస్తారో?”
……………….

చిన్నా, అబ్బాస్ ఒకరికొకరు తోడుగా నిలిచి, ఎవర్నైనా రక్షకుడిని ఏ దేముడైనా పంపకపోతాడా అని వేడుకుంటున్న సమయానికి..
కొన్ని సంవత్సరాలకు ముందు అక్కడికి దగ్గరలోనే ఉన్న మరొక దేశంలో, జైల్లో ఖైదీగా ఉన్న ఒక కాబోయే ప్లీడరు మొహ్మద్ ఆలీగారు ఆలోచించారు.. కొన్ని రోజులు నిద్ర లేకుండా.
అక్కడ అన్యాయంగా జైళ్లలో ఇరుక్కున్న తోటి ఖైదీలని ఎలా విడిపించాలా అని..
ఆలీది ఆ రోజుల్లో నియంతృత్వ దేశం. బ్రిటిష్ వారు ఏలిన రవి అస్తమించని రాజ్యాల్లో అది కూడా ఒకటి. వారు స్వతంత్రం ఇచ్చాక సైనికాధికారం పాలన పగ్గాలు పట్టుకుంది.
ఇరవై సంవత్సరాల వయసులో, విద్యార్ధి నాయకుడిగా ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థని సమర్ధిస్తూ ఉపన్యాసాలు ఇచ్చాడని ఆలీని జైల్లో పెట్టింది ప్రభుత్వం. ఎనిమిది నెలలయాక విడుదల చేసి, మళ్లీ అరెస్ట్ చేశారు. అంతే కాదు.. మూడు జైళ్లు తిప్పారు.
అప్పుడు అతన్ని అరెస్ట్ చెయ్యడం అన్యాయమైనా, ఆ తరువాత అది కొన్ని వేల మందికి న్యాయం చేకూర్చింది.
జైల్లో ఉన్నప్పుడే అతను ఖైదీల దీన పరిస్థితి చూశాడు. ఏ నేరం చెయ్యకపోయినా ఏళ్ల తరబడి జైల్లో మగ్గుతున్న వారిని చూశాడు.
ఒకతను పోలీస్ స్టేషన్లో తన ఇంట్లో దొంగలు పడ్డారని రిపోర్ట్ చెయ్యడానికి వెళ్తే, తప్పుడు కేసి బనాయించి జైల్లో తోశారు. సరిగ్గా ముప్ఫై సంవత్సరాలయింది.
ఇంకొకతన్ని ఒకే పేరున్న కారణంగా ఎవరో చేసిన హత్యని అతని మీదికి తోసి జైల్లో పడేశారు. కేసు విచారణ కూడా లేదు. అతను తన కుటుంబాన్ని కలిసి ఇరవై ఐదు సంవత్సరాలయింది.
ఇంకొకతనిది మరీ విచిత్రమైన కేసు. పేరు అమీర్. అతని తల్లిని నేరస్తురాలిగా ముద్ర వేసి జైలుకి పంపుతే.. అక్కడ కాపలా దారులే ఆవిడ మీద అత్యాచారం చేశారు. ఆమెకి పుట్టిన కొడుకే అమీర్.. ఏ పాపం ఎరుగని అమాయకుడు. ఐదేళ్లప్పుడు తల్లి చనిపోతే, తండ్రి ఎవరో తెలియక, ఎక్కడా ఎవరూ లేక, ఎక్కడికెళ్లాలో తెలియని స్థితిలో నలభై సంవత్సరాలుగా జైల్లోనే మగ్గి పోతున్నాడు.
కొన్ని కేసులు కోర్ట్ మొహం చూడనే చూడవు.
ఇటువంటి ఎన్నో హృదయ విదారకమైన కేసుల్ని స్వయంగా చూసిన ఆలీ గారికి గుండె తరుక్కు పోయింది.
జైల్లోనుంచి విడుదలయ్యాక, లాయర్ పట్టా పుచ్చుకుని.. ప్రాక్టీస్ ప్రారంభించాడు. మానవ హక్కుల పరిరక్షణకై ఒక సంస్థని ఏర్పాటు చేసి, న్యాయ పోరాటం చేయడం మొదలు పెట్టాడు.
ఖైదీల సహాయక కేంద్రం పని సాగిస్తూ ఉండగానే, ఆలీ చెవిన పడింది.. విదేశాలకు చిన్న పిల్లల తరలింపు గురించి. పెద్దవారి కష్టాలనే చూడలేక పోయిన ఆలీ పసివారి పాట్లు గురించి పట్టించుకోకుండా ఉండగలడా?
ముఖ్యంగా తన దేశం నుంచే ఎక్కువ సంఖ్యలో ముక్కు పచ్చలారని పసి వారు మాయమై పోతున్నారు.
ఏమై పోతున్నారు? ఎక్కడ తేల్తున్నారు?

తన మానవ హక్కుల సంస్థ ద్వారా రంగంలోకి దిగారు లాయర్ గారు.. సరిగ్గా చిన్నానీ, టింకూనీ దుబాయ్ తరలించినకొద్ది రోజులకే!
చాలా పకడ్బందీగా సాగుతోంది తరలింపు. తనవంటి బీదదేశాలెన్నిటి నుంచో..
ఎందుకు? ఏం చేస్తారీ పసి వారిని?
తన బృందం చేత శోధన చేయించారు లాయర్ ఆలీ. చాలా హృదయ విదారకమైన సంగతులు బైట పడ్డాయి.
ఆడపిల్లలని పెంచి వ్యభిచారం లోకి దించడానికి..
మగ పిల్లలని బానిసలుగా, ఒంటె రేసుల్లో జాకీలుగా వాడుకోవడానికి. ఆ తరువాత వెట్టి చాకిరీ చేయించుకోడానికి
తన దేశంలోనే కాక సూడాన్, బంగ్లాదేశ్, ఇండియా.. ఆఫ్రికా దేశాల నుంచి ఎందరో పసివారిని.. రెండు నించీ ఆరేళ్ల మధ్య వయసు వారిని తరలిస్తున్నారని పక్కాగా తెలిసి పోయింది.
స్వయంగా ఆలీ వెళ్లి విచారించాడు.
పిల్లల్ని అమ్మేసిన తల్లి దండ్రులకి, ముఖ్యంగా తండ్రులకి పట్టక పోయినా..
తల్లులు ఒప్పుకున్నారు.
“నా ఇద్దరు పిల్లల్ని.. వాళ్ల బ్రతుకులు చాలా బాగుంటాయని అంటే, ఇచ్చేశానండీ. ఇప్పుడు వాళ్లు వెనక్కి వస్తే చాలండీ. పక్కింటి సులేమాన్.. అక్కడ పెద్ద పెద్ద ఒంటెల దొడ్లలో పని చేస్తాడు. అతను ఐదేళ్లకో సారి వస్తాడు.. అతను చెప్పాడు. చాలా హీనంగా చూస్తున్నారుట పిల్లల్ని. మా పిల్లలు అతను పని చేసే దగ్గర లేక పోయినా.. వాళ్లని కూడా అంతేగా.. వాతలు తేలేట్లు కొడ్తారట.” ఒక మాతృమూర్తి భోరుమని ఏడ్చింది.
ఆలీ ట్రస్ట్ సభ్యులు ఊరుకో లేక పోయారు.
తమ బృందంతో ఆలోచన చేశాడు ఆలీ..

“మొదటగా మనం యు.యన్.వో కి రిపోర్ట్ చేద్దాం.” ఆలీ అన్న మాటలకి తల ఊపారు సభ్యులు.
“ఇది అంతర్జాతీయ సమస్య కదా.. అదే మంచి పద్ధతి.” సంస్థ సభ్యుడొకడు అభిప్రాయం చెప్పాడు.
“ఏమని చేస్తాం? మన దగ్గర ఎటువంటి ప్రూఫ్ లేదు కదా?” అసిస్టెంట్ ఫాతిమా అంది.
నిజమే. పిల్లల్ని పోగొట్టుకున్న వాళ్లు ఫిర్యాదు చెయ్యాలి. ఫిర్యాదు చేసినా పిల్లల్ని ఎక్కడికి తీసుకెళ్లారో తెలియాలి.
లేదా.. ఇమిగ్రేషన్ వాళ్లు దొంగ పాస్ పోర్ట్ లనీ, వీసాలనీ పట్టుకుని రిపోర్ట్ చెయ్యాలి. మాకు అనుమానంగా ఉందని అంటే ఎవరూ వినిపించుకోరు కదా!
చట్టానికి, ఏదైనా చర్య తీసుకోవడానికీ సాక్షం కావాలి.
“సరే.. ఒంటె రేసులు ఎప్పుడు జరుగుతాయో కనుక్కుందాం. మనందరం విజిటర్ వీసా తీసుకుని వెళ్లి వాచ్ చేద్దాం. వీలయినంత వరకూ ప్రూఫ్ లు సంపాదిద్దాం. కొంత మంది వినోదం కోసం ఎందరో చిన్న పిల్లల జీవితాల్ని బలి ఇవ్వడం అమానుషం.” ఆలీ కంఠం బొంగురు పోయింది.. ఆ పసి వారిని తలచుకొని.

సాధారణంగా విజిటర్ వీసాలు అంత సులువుగా ఇవ్వరు ఆరబ్ దేశాల్లో. అక్కడ బంధువులుండడమో, ఉద్యోగం దొరకడమో.. ఉంటే కానీ. దుబాయ్కి, మస్కట్కి.. కొన్ని దేశాలకి మాత్రం ఇస్తున్నారు పర్యాటకులకి. అదికూడా గత కొన్ని సంవత్సరాలుగా.
ఆలీగారిది, ఒక అసిస్టెంట్ దీ ముసల్మాన్ దేశం కనుక అంత కష్టం అవలేదు. ఫాతిమాకి, ఇంకొక అసిస్టెంట్ కి సమస్యే లేదు.
ఫాతిమా బ్రిటిషర్, అసిస్టెంట్ అమెరికన్. ఆ రెండు దేశాల పౌరులకీ వీసా అక్కర్లేదు.
ఎడారి రోడ్ల మీద ప్రయాణం చేస్తున్నారు లాయర్ ఆలీ బృందం. ఆలీ, ఫాతిమా, ఇద్దరు అసిస్టెంట్లు.
కిలో మీటర్లు తరుగుతున్నాయి.. జీపులో ఎండ కాల్చేస్తోంది.
‘ఔజుబా’ ల అడ్రస్ అంత పబ్లిక్ గా దొరకదు. రేసు కొర్సుల చుట్టు పక్కల ఇరవై ముప్ఫై కిలో మీటర్ల దూరంలో వెతుకుతున్నారు. రోజు కొక దిక్కున.
అప్పుడు వెళ్తున్నది మూడో దిక్కు. రెండు దిక్కులలో యాభై కిలో మీటర్ల వరకూ ఏమీ కనిపించ లేదు.
కనుచూపు మేరలో ఏమీ లేదు. అప్పటికి రెండుగంటల నుంచీ సాగుతోంది ప్రయాణం.
“అవిగో.. అక్కడ కనిపిస్తున్నాయి షెడ్స్.” ఫాతిమా అరిచింది.
రేసులు మొదలవడానికి వారం రోజులు సమయ ముంది. ముందుగా ఆ చుట్టుపక్కల పరిస్థితులు గమనిద్దామనుకుని బయల్దేరి వచ్చారు.
మెల్లిగా.. షెడ్ కి కొంత దూరంలో ఆపారు జీపుని.
రేకు తలుపు.. గొళ్లెంతో రేకు గోడలో కొక్కానికి కట్టి ఉంది. తలుపు తీసి, తలుపు పడిపోకుండా, నేలకి ఆనించి పెట్టి లోపలికి వెళ్లారు.
ఆ ఎండలోనే, గుబురుగా పెరిగిన తుప్పల్ని తియ్యడానికి అవస్థ పడుతున్నాడో కుర్రాడు. ఆరేడేళ్లుంటాయి. పల్చని బనీన్లోంచి, వెళ్లు కొచ్చిన ఎముకలు కనిపిస్తున్నాయి.
కొంచెం దూరంలో ఉన్న ఒంటె శాలల్లో, ఇద్దరు పిల్లలు, పేడ ఎత్తి గంపల్లో పోస్తున్నారు. మిగిలిన ఆవరణ అంతా ఖాళీగా ఉంది. ఒక పక్క మూలగా, గోలెంలో నీళ్లున్నాయి. అక్కడక్కడ రేకుల గదులు కనిపిస్తున్నాయి.
గుబురు దగ్గరున్న కుర్రాడి దగ్గరగా వెళ్లి నిలుచున్నారు ఆలీ బృందం.
ఆ పసివాడు వణికి పోతూ లేచి నిలుచున్నాడు.. మొహానికి చేతులు అడ్డు పెట్టుకుని.
“ఎందుకు బాబూ అంత భయం? నిన్నేమీ చెయ్యం” అరాబిక్ భాష వచ్చిన ఫాతిమా అడిగింది.
మీరెవరన్నట్లు చూశాడు.
“మిమ్మల్ని చూడ్డానికి వచ్చాం. మిగిలిన వాళ్లేరీ? నువ్వెందుకు అలా వణికి పోతున్నావు?”
“సరిగ్గా పని చెయ్యట్లేదని, కొట్టటానికి వచ్చారేమో అనుకున్న..”
“ఎప్పుడూ కొడుతుంటారా?”
“మీరు మా ట్రయనర్ కి చెప్పరు కదా?”
“చెప్పం.. వీలైతే మీకు సాయం చెయ్యడానికి చూస్తాం” ఫాతిమా ధైర్యం ఇచ్చింది.
వెంటనే ఆ కుర్రాడు, తాముండే గదికి తీసుకెళ్లాడు. గది అనే కంటే కొట్టం అనడం బాగుంటుంది. ఎప్పుడు పడి పోతుందో తెలియని టాపు, గాలికి ఊగిస లాడుతున్న రేకు గోడలు.
ఒక పక్క బట్టల మూటలు, ఇంకొక పక్క పడుక్కోడానికి కుక్కి మంచాలు. ఆ గదిలో.. నలుగురి సామాన్లున్నాయి. నడవడానికి మాత్రం జాగా ఉంది. నేలంతా ఇసుక.. గచ్చు లేదు.
ఇటువంటి స్థితిలో మనుషుల జీవించ గలరా! ఆలీ గారికి దుఃఖం తన్నుకొచ్చింది. అదంతా ఒక ఎత్తు.. పిల్లల ఆకారాలు ఇంకొక ఎత్తు. కళ్లల్లో ఉన్నాయి ప్రాణాలు.
“చెప్పు బాబూ! ఎందుకు భయపడ్డావు?”
“మా టైనర్ వచ్చాడేమోననండీ. పని చేస్తున్నా కూడా చెయ్యట్లేదని కొడతాడు.. బెల్టు పుచ్చుకుని మరీ..” చొక్కా విప్పి చూపించాడు వాతలన్నీ.
ఆలీ అదంతా సెల్ లోకి ఎక్కించాడు.
“మిగిలిన వాళ్లు, ఒంటెలు ఏరీ?”
“స్వారీకి వెళ్లారు. మేము, ఇక్కడ క్లీన్ చేస్తున్నాము. మీరు లోపలికెలా వచ్చారు? గేటు తాళం వెయ్యలేదా?” ఆ బాబు నీరసంగా అడిగాడు.
ఆలీ, తాము లోపలికొచ్చిన తలుపు కేసి చూశాడు. నిజమే.. ఆ గొళ్లానికో తాళం ఉంది.
“మర్చి పోయినట్లున్నారులే. ఎప్పుడొస్తారు వాళ్లు?”
“లంచ్ టైమ్ కొస్తారు. ఈ లోగా మీరెళ్లి పోండి.”
“అలాగే. ఏమిస్తారు లంచ్? ఇంత సన్నగా ఉన్నారేంటి మీరు?” ఫాతిమా అడిగింది.
“చాలా తక్కువ పెడతారు తినడానికి. ఎప్పుడూ ఆకలి వేస్తుంటుంది. ట్రయినర్ తీసుకొస్తాడు.. ఎండి పోయిన బ్రెడ్, పల్చని సూప్. టీ ఇక్కడే పెడతారు. ఒంటె పాలుంటాయి. ఆ పాలైనా ఇవ్వచ్చు కదా.. ఇవ్వరు. లావయి పోతామట.”
ఇతను మాట్లాడుతుండగానే, పేడ తియ్యడం అయి పోయి, మిగిలిన పిల్లలిద్దరూ, చేతులు కడుక్కుని వచ్చారు.
వాళ్లని దగ్గరగా తీసుకుని మాట్లాడాడు ఆలీ.
“మమ్మల్ని ఇక్కడ నుంచి తీసుకెళ్లడానికి వచ్చారా?” ఒక కుర్రాడు అడిగాడు, ఆశగా చూస్తూ.
“తీసుకెళ్తాం. త్వరలోనే. మళ్లీ వస్తాం. తప్పకుండా.” ఫాతిమా ప్రామిస్ చేస్తున్నట్లు, చేతిలో చెయ్యేసింది.
“తొందరగా రండమ్మా.. మమ్మల్ని రోజూ రేప్ చేస్తారు. ఎంత నొప్పెడుతుందో తెలుసా?” ఒక కుర్రాడు తన శరీరాన్నిచూపాడు.
ఈ సంగతి ఊహించని ఆలీ బృందం మాట రాక నిలబడి పోయారు. ఆలీ అదంతా తన మొబైల్ లో ఎక్కించాడు.
“తప్పకుండా వస్తాము. మిమ్మల్ని ఇక్కడి నుంచి తీసుకెళ్తాము. అంతే కాదు.. ఇంక ఎవ్వరినీ ఇలా తీసుకొచ్చి ఇటువంటి పనులు చెయ్యకుండా చూస్తాము. మా ప్రయత్నం మేం చేస్తాం. ఆ పై అల్లా దయ.”
“హూ.. అల్లా..” ఎవరా అల్లా అన్నట్లుగా, ఆ పిల్లలు నిస్తేజమైన చూపులతో చూస్తుండగా, ఆలీ కళ్ల నిండా నీళ్లతో అక్కడి నుంచి కదిలాడు, తన బృందంతో.

చాలే సేపు ఏమీ మాట్లాడ లేదెవ్వరూ. నిశ్శబ్దంగా కూర్చున్నారు, వడగాలి వేస్తున్న జీపులో.. ఇసుక తిప్పల్ని చూస్తూ.
హోటల్ కి వెళ్లాక చాలా సేపు ఆ పిల్లల గురించే ఆలోచిస్తూ ఉండి పోయాడు ఆలీ. ఎలా ఈ విషయాన్ని డీల్ చెయ్యడం?
ఆ దేశంలో ఎవరికి చెప్పినా లాభం ఉండదని తెలిసి పోయింది.
“మనం విడిగా ఒక ప్రైవేట్ పార్టీ గా ఏమీ చెయ్యలేం. ఇక్కడ ధన బలం ఉంది. ఇది వారి రాజ్యం. ఏమైనా చేసినా ఎవరూ అడగడానికి లేదు.” ఫాతిమా అంది..
అందరూ భోజునాలకి కూర్చున్నారు. ఏసి డైనింగ్ హాల్..
తలెత్తి చూశాడు ఆలీ.
కప్పుకి కళ్లు చెదిరే చాందిలీర్లు.
గోడలకి వేల డాలర్లు ఖరీదు చేసే పెయింటిగ్స్. తళతళా మెరిసిపోయే కట్లరీ.
మెరిసి పోతున్న వెండి గ్లాసుల్లో మంచి నీళ్లు తీసుకొచ్చి పెట్టాడు వెయిటర్. ఆలీ కళ్ల ముందు, ఔజుబాలోని విరిగి పోయిన ప్లాస్టిక్ డొక్కు గ్లాసు మెదిలింది. ఇంతటి ఐశ్వర్యం.. అక్కడెందుకు అంత హీన పరిస్థితులు? రైట్ రాయల్ గా పిల్లలకి మంచి వాతావరణంలో ట్రయినింగ్ ఇవ్వచ్చు కదా!
రెండు మూడు సంవత్సరాలు బరువు పెరక్కుండా మంచి ప్రోటీన్ ఫుడ్ ఇస్తూ వ్యాయామం చేయిస్తూ జాకీల కింద వాడుకోవచ్చు. బరువు పెరిగాక కొత్త వారిని తీసుకోవచ్చు.
ఇంత డబ్బు ఉన్నప్పుడు అదేమంత కష్టం?
ఎందుకీ వ్యత్యాసం?
“ఆలీ సాబ్! మీరేం చెప్పట్లేదు?” ఫాతిమా అడిగింది.
“అదే ఆలోచిస్తున్నా. ఏదో చెయ్యాలి. ఇక్కడ మన దగ్గరున్న ఎవిడెన్స్ సరి పోదు. ముందుగా, మన మానవ హక్కుల సంస్థకి అనుబంధంగా ఒక ట్రస్ట్ ఏర్పాటు చెయ్యాలి. దానిని ఇంటర్నేషనల్ సంస్థలాగ రిజిస్టర్ చెయ్యాలి. అందులో బాగా పలుకుబడి ఉన్న వాళ్లని సభ్యులుగా చేర్చుకోవాలి. ఆ ట్రస్ట్ ద్వారా, ఇక్కడి షేక్స్ ని, రాజులని కలిసి పరిస్థితులు వివరించాలి. ఒక వేళ ఈ జాకీలని విడిపించ గలుగుతే వాళ్లకి రిహాబిటేషన్కి ఏర్పాట్లు చెయ్యాలి. చాలా పెద్ద ప్రాసెస్. ఎక్కడ మొదలు పెట్టాలా ఆని ఆలోచిస్తున్నాను.” సూప్ ఎమ్మదిగా స్పూన్ తో తాగుతూ అన్నాడు ఆలీ.
“ఈ వారం అంతా, ఇంకా కొన్ని కామెల్ ఔజుబాలను చూసి, రేసులను చూసి, అప్పుడు యు. కే వెళ్ళి అక్కడ ట్రస్ట్ ఫామ్ చేద్దాం. ఈ లోపు మీరు ప్లాన్ అంతా పాయింట్ వైజ్ ఫైల్ చెయ్యండి.” ఫాతిమా తన అస్సిస్టెంట్కి చెప్పింది.
…………..

“మళ్లీ రేసుల టైమ్ వచ్చేసింది.” అబ్బాస్ ఆ రోజు పొద్దున్నే టీ తాగుతూ ప్రకటించాడు.
అప్పటికి రాకీ పోయి నాలుగు నెల్లయింది. కాలం ఎవరికోసం ఆగదు కదా! సాండీ, సాహిల్ కూడా అలవాటు పడిపోయారు.. రాకీ స్థానంలోకి, వాళ్ల దేశం నుంచే ఇంకొక అబ్బాయిని తీసుకొచ్చారు. నాలుగేళ్లుంటాయేమో వాడికి.
మరీ పసివాడిలా ఉన్నాడు. కింది పెదవి నోట్లోకి తోసి చప్పరిస్తూ వచ్చాడు.
మొదట్లో ఏం చెప్పినా వాడికేం అర్ధం అవటం లేదు. నజీర్ తన్నులు తట్టుకోలేక, అపస్మారకంలోకి వెళ్లి పోతున్నాడు.
“రేయ్.. వీడిని సీదా చెయ్యండి. లేకపోతే మీకు తగుల్తాయి తన్నులు.” నజీర్, సాండీకి వార్నింగ్ ఇచ్చాడు.
వాడి పేరేదైనా, నయా రాకీ అని పేరు పెట్టాడు చిన్నా. అలాగే పిలుస్తున్నారు పిల్లలంతా.
చిన్నా దగ్గర కూర్చో పెట్టుకుని, నయారాకీని బుజ్జగిస్తూ సాండీతో చెప్పించాడు. చివరికి బుల్లి చేతులతో పనులు చెయ్యడం నేర్చుకున్నాడు, కొద్ది కొద్దిగా.
కానీ, ఎవరూ ఊహించని శక్తి ఒకటి ఉంది వాడిలో. మొదటి సారి ఒంటె సవారీ కెళ్లినప్పుడు బైట పడింది. అబ్బాస్, చిన్నాలు నివ్వెరపోతూ చూస్తుండగా..
ఒంటె స్వారీ చాలా తొందరగా వచ్చేసింది నయా రాకీకి. కాళ్లు ఎంత లావుండాలో, అంతే లావుగా, సరైన పొడవులో కొలిచినట్లుగా ఉన్నాయి. అలా.. బొమ్మలా అమరిపోయాడు ఒంటె మీద.
తొడల దగ్గర ఏమాత్రం ఒరుసుకోలేదు.
బాలన్స్ చేస్తూ కూర్చోడం.. కొరడా తిప్పడం, ఒంటె పక్కలో సరిగ్గా కాలితోఎక్కడ తన్నాలో అక్కడ తన్నడం.. చాలా సహజంగా స్వారీ చేసేస్తున్నాడు.
అన్ని షెడ్లలో పిల్లలూ నోరు తెరుచుకుని చూస్తున్నారు.
అబ్బాస్ మొదట్లో వాడి నైపుణ్యం గురించి నజీర్ కి తెలియనియ్యలేదు. ఇంక రాచి రంపాన పెట్టేస్తాడని.
ఎన్నాళ్లు దాచ గల్గుతాడు..
వాడి నాలుగో సవారీ అప్పుడు చూడనే చూశాడు. నజీర్ ఆనందానికి అంతులేదు. వాడికి రోజూ గొర్రె పాలు ఇమ్మని చెప్పాడు. చిత్రంగా.. ఒక నెల అయినా బరువు కొంచెం కూడా పెరగలేదు.
‘నయా రాకీ’ కి స్పెషల్ ట్రైనింగ్ ఇస్తున్నాడు నజీర్.
రేసులు ఎప్పుడెప్పుడొస్తాయా అని ఎదురు చూస్తున్నాడు.
ప్రాక్టీస్ కెళ్లినప్పుడు హలీమ్ కూడా చూశాడు ఒక రోజు.
“యా అల్లా.. ఇటువంటి విజర్డ్ని ఇప్పటి వరకూ చూడ లేదు. వీడిని చాలా ప్రెషస్గా చూడాలి. చాలా జాగ్రత్తగా, మంచి తిండి పెడ్తూ కాపాడండి. వీడికి కొంచెం ఎక్కువ అలౌవేన్స్ ఇస్తాను నజీర్.”
నజీర్ మొహం వేయి ఓల్టుల బల్బ్ లాగ వెలిగి పోయింది.

ఆ నాలుగు నెలల లోనూ చిన్నా, అబ్బాస్ కలిసి కొంత ప్రణాలిక వేసుకున్నారు. చిన్నా తన డ్రాయింగ్ పుస్తకంలో బొమ్మలు వేస్తూ, ఆ బొమ్మల్లో మధ్య మధ్య తమ పరిస్థితి రాస్తున్నాడు. ఇంగ్లీష్లో.
ఆ పుస్తకం ఎవరికైన ఇచ్చినా అర్ధం అవాలి కదా.. నజీర్ చదువుతాడన్న బాధ లేదు. వాడికి ఇంగ్లీష్ రాదు. వచ్చినా, ఆ బొమ్మలు చూస్తే ఏమీ తెలియదు.. అందులో ఏదో రాసుందని అనుమానం కలగదు.
చిన్నా రోజూ టివి చూస్తున్నాడు. వీలున్నప్పుడు అబ్బాస్ కూడా చేరి ఆరబిక్ నేర్పిస్తున్నాడు.
చిన్నా అబ్బాస్ కి ఇంగ్లీష్, చదవడం రాయడం, అంకెలు నేర్పిస్తున్నాడు.
కామిక్స్ చూస్తుంటే త్వరగా వచ్చేసింది భాష. పాఠాలు కూడా ఉంటాయి చిన్నపిల్లలకి. అందులో చూసి అరాబిక్ రాయడం కూడా నేర్చుకున్నాడు చిన్నా.
అబ్బాస్, నజీర్ ఇచ్చిన డబ్బులోంచి ఒక నోట్ బుక్ కొనుక్కొచ్చి ఇచ్చాడు.
ఒకోసారి ఏదైనా పని తలపెడితే పరిస్థితులు అనుకూలంగా మారతాయి.
చిన్నా, అబ్బాస్ల విషయంలో అదే జరిగింది.
అబ్బాస్ మీద నజీర్కి నమ్మకం బాగా కుదిరింది. పైగా వాడికి చదువేం రాదు. ఏం చెయ్యగలడు? ఎక్కడికి పోతాడు.
నజీర్కి ఆ ఔజుబాలో ముధారీ బాధ్యత అప్పజెప్పాడు హలీమ్, రేసులో అతని ఒంటెకి సెకండ్ ప్రైజ్ వచ్చాక. తన ఫామ్లో జరిగే ఒంటె స్వారీలని నజీర్ని పర్యవేక్షించమని చెప్పాడు. దానికి తగిన ప్రతిఫలం ఎలాగా ఉంటుంది.
చిన్నాకి సహకరించాలని నిశ్చయించుకున్నాక, అబ్బాస్ నజీర్ పెట్టే హింసని నిశ్శబ్దంగా భరించడం నేర్చుకున్నాడు.
ఒకరోజు, పొద్దున్నే టివిలో కార్టూన్లు చూస్తుంటే తట్టింది చిన్నాకి! ఆ సమయంలో కాసింత ఖాళీ దొరికితే చిన్నా పక్కన వచ్చి కూర్చున్నాడు అబ్బాస్.
పిల్లలంతా స్నానాలు చేసి తయారవుతున్నారు. హలీమ్ ఫామ్కి వెళ్లాలి.. స్వారీకి.
టింకూ తనంతట తను తయారవడం.. ఒంటె షెడ్లు శుభ్రం చెయ్యడం వంటి పనులన్నీ సులభంగా, తొందరగా చెయ్యడం నేర్చుకున్నాడు. ఆరు నెలల్లోనే రెండేళ్లు పెరిగాడు మానసికంగా.
నజీర్ కొంచెం ఆలస్యంగా వస్తానన్నాడు. ఆ లోపు అందరూ తయారుగా ఉంటే చాలు.
“అన్నా! అటు చూడు!” టివిలో వస్తున్నషో చూపించాడు చిన్నా.
రొబో ఇంట్లో అటూ ఇటూ తిరుగుతూ, ఇంటివాళ్ళు చెప్పిన పనులు చెయ్యడం, ఏ సమస్య వచ్చినా ఆర్టిఫిషియల్ తెలివితో పరిష్కరించడం.. అప్పుడు వస్తున్న షోలో ఉన్న విశేషం.
అబ్బాస్ అరుదుగా టివి చూడ్డానికి కూర్చుంటాడు. ఆ ఔజుబాలోని పిల్లలందరి బాధ్యతా ఆ అబ్బాయిదే. పధ్నాలుగు ఏళ్లు నిండీ నిండకుండా మీద పడిన బరువు ఆ కుర్రవాడిని సహజ బాల్య చేష్టలని కోల్పోయేట్లు చేసింది. ఆ వయసు పిల్లలకుండే ఆసక్తి, అభిరుచులని చంపేసింది.
“ఏంటది?” నిరాసక్తంగా చూశాడు.
“ఆ బొమ్మని రోబో అంటారు. బొమ్మ లోపల కంప్యూటర్ ఉంటుంది. దూరం నుంచి రిమోట్తో బొమ్మని మనిషిలాగే ఉపయోగించు కోవచ్చు.” చిన్నా వివరించాడు.
“ఇంకేం.. ఈ పిల్లలందరినీ ఇలా హింసించే బదులు వాటికే ట్రైనింగ్ ఇవ్వచ్చు కదా! ఈ ట్రైనీలు దగ్గర కొచ్చినప్పుడల్లా నెత్తిమీద ఒక్కటిచ్చేలా ప్రోగ్రామ్ చెయ్యాలి. రోగం కుదురుతుంది.” కళ్ళప్పగించి చూస్తూ ఉన్నట్లుండి అన్నాడు అబ్బాస్.
“సరిగ్గా అదే చెప్పబోయానన్నా! నువ్వే పట్టేశావు. ప్చ్.. నీ తెలివికి చదివిస్తే ఈ పాటికి టెంత్ కొచ్చేవాడివి.అదీ ఫస్ట్ గ్రేడ్లతో.”
“అయ్యన్నీ మనలాంటోళ్లకి కాదురా. మనకి ఇంత చెత్త లైఫే రాసిపెట్టాడు అల్లా..”
“మార్చేద్దావన్నా! ప్చ్.. ఒక కంప్యూటర్ ఉంటే ఎంత బాగుంటుంది? బోలెడు నేర్చుకోవచ్చు.” చిన్నా విచారించాడు.
“నయం సెల్ ఫోన్ వద్దూ? ఈ టివి రావడానికే నానా పాట్లూ పడ్డాం. అయినా.. అవన్నీ వాడడం ఎవరికి వస్తుంది?” అబ్బాస్ కూడా ఎక్కువ తక్కువ చెయ్యడానికి లేదు. వాడికి కూడా దెబ్బలు వాతలు పడతాయి. నజీర్ వెయ్యి కళ్లతో కాపలా కాస్తుంటాడు.
“నిజమే. పైగా చాలా ఖరీదుంటుంది. ఇక్కడ షాపులే ఉండవు. కంప్యూటర్ ఉన్నా ఇంటర్ నెట్ ఉండాలి. కానీ ఏదో ఒకటి చెయ్యాలన్నా! ఎక్కడన్నా సెల్ ఫోన్ దొరుకుతే బాగుండు.. ఇంటికి ఫోన్ చేసి నేను బాగానే ఉన్నానని చెప్పాలి.”
“మీ ఇంట్లో ఫోన్ ఉందా?” ఆశ్చర్యపోయాడు అబ్బాస్.
“లేదు. మా నాయన తీసుకుందా మనుకునేవోడు. కానీ నా హాస్పిటల్ తిరుగుడు ఖర్చులు సరిపోయేది. మా సరస్వతీ టీచర్ దగ్గరుంది. ఆవిడకి మెస్సేజ్ పెట్టినా చాలు. వాళ్లకి బతికున్నానని తెలుస్తుంది. కాస్త ఊపిరి తీసుకుంటారు. టీచర్గారి నంబరు నాకు కంఠతానే. మర్చిపోకుండా నా బొమ్మల పుస్తకంలో రాసి పెట్టుకున్నా.” చిన్నా సమయస్ఫూర్తికి మెచ్చుకుంటున్నట్లు చూశాడు అబ్బాస్.
“నువ్వు చాలా తెలివైనోడివిరా. చాలా పెద్దోడివవుతావు.”
“ఏం పెద్దన్నా? ఎంత పెద్దైనా ఇంతే ఉంటా కదా!” చిన్నా చాలా మామూలుగానే అన్నాడు. కానీ..
అబ్బాస్ గుండె కదిలినట్లయింది.
“అందుకే గదరా.. నువ్విక్కడున్నావు. అందరిలా ఉంటే నీ జోలికొచ్చే వారుకాదు. నీ చాత ఏదో పని చేయించుకోవాలనే అల్లా నిన్నిలా పుట్టించాడు. ఈ సారి, ఎలుగుబంటిగాడు ఎక్కడన్నా మర్చిపోతే తెచ్చిస్తాలే. ఓ ఫోన్ కొట్టేసి ఇచ్చేద్దాం.” భరోసా ఇచ్చాడు అబ్బాస్.
“కుదరదన్నా.. అందులో కాల్ లిస్ట్ ఉంటుంది. పట్టుబడిపోతాం. బోలెడు సార్లు షెఫ్ అంకుల్ ఫోన్ దొరికింది. ఎంత బాగా ఉన్నా వాళ్ళంతా ఒక్కటే. అందుకే ఊరుకున్నా. చూద్దాం.. సాయి ఏదో దారి చూపించకపోడు.”
“సాయి ఎవరు?”
“మీ అల్లా రూపమే. దేవుడు పంపాడు ఆయన్ని..” చిన్నా, సాయిబాబా గురించి వివరించాడు. తన తండ్రి వ్యాపారం.. ఇంట్లో వాళ్లు తనమీదనే ప్రాణాలన్నీ నిలుపుకుని ఉండడం, తన స్కూల్ గురించి, స్నేహితుల గురించి చెప్పాడు.
మధ్యలో ఏడుపొచ్చేసింది. అలాగే వెక్కుతూనే చెప్పాడు.
అబ్బాస్ కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని విన్నాడు. ఇలా ఉంటాయా ఇళ్ళంటే?
అమ్మ, నాన్న, నాన్నమ్మ.. తనక్కూడా ఉండేవారా? ఉండే వుంటారు. లేకుండా తనెలా పుట్టాడు.
కళ్ల నిండా నీళ్ళు తిరిగాయి.
“అన్నా! కష్ట పెట్టానా నిన్ను?”
“లేదురా! అమ్మానాన్నలతో లైఫ్ ఎలా ఉంటుందో అని ఊహించుకుంటున్నా.”
“మనం తప్పించుకోవాలే కానీ.. నిన్ను కూడా తీసుకు పోతానన్నా మా ఇంటికి.. అమ్మా నాన్నా ఏమీ అనరు. మాకు డబ్బు లేదు కానీ, బోల్డంత ప్రేమ ఉంది. నాకు నిజంగానే అన్న అవుదుగాని. ఈలోగా నీకు ఇంగ్లీష్, లెక్కలు, తెలుగు నేర్పుతుంటాను.” చిన్నా మాట పూర్తవకుండానే, వాడిని ఎత్తుకుని గిరగిరా తిప్పి, గట్టిగా హత్తుకుని వదిలేశాడు అబ్బాస్.

హలీమ్ ఒంటె ఫామ్ దగ్గర చాలా సందడి గా ఉంది, నజీర్ బృందం వెళ్ళే సరికి.
వేరే ఔజుబాల దగ్గర్నుంచి కూడా పిల్ల జాకీలు, వాళ్ల ట్రైనర్లు.. వంద మంది వరకూ వచ్చారు.
రేసులు మొదలవడానికింకా వారమే ఉంది. ఈ సారి, హలీం యజమాని ఆధ్వర్యంలో, వాళ్ల దేశంలోనే జరుగుతున్నాయి.
చాలా ప్రతిష్ఠాత్మకంగా తీసుకుంటున్నాడు వాళ్ల షేక్.
హలీమ్ ఫామ్ ముందు, ఒక పెద్ద ట్రక్ నిలబెట్టి ఉంది. అందులో ఐదారు ఒంటెలు పట్టేంత జాగా ఉంది.
“ఒంటెలని ట్రక్లో తీసుకెళ్తారా అన్నా?” ఆశ్చర్యపోయాడు చిన్నా.
“నేను కూడా ఇదే చూట్టం. ఎక్కడికి తీసుకెళ్తారో!” అబ్బాస్ పిల్లలందరినీ ఫామ్ లోకి తీసుకెళ్తూ అన్నాడు.
హలీమ్, నజీర్ హడావుడిగా ఐదు ఒంటెలని అసిస్టెంట్ ముదారీలు నడిపిస్తుండగా ఎదురయ్యారు. అందులో చిన్నా స్వారీ చేసిన, సెకండ్ ప్రైజ్ ఒంటె కూడా ఉంది. దాని మూపురం మీద పెద్ద మచ్చ ఉంది. అందుకే గుర్తు పట్టగలిగాడు చిన్నా.
“అబ్బాస్! నువ్వు కూడా వెళ్ళు.?” నజీర్ అరిచాడు. తన వాడు లేకపోతే ఒంటెలని మార్చేస్తారేమో! ఎందుకైనా మంచిది.. జాగ్రత్తగా ఉంటే నష్టం ఏముంది?
ఎక్కడికి అని అడిగే ప్రసక్తే లేదు. చెప్పిన పని చెయ్యడమే.
“ఈ కుర్రాడు మొన్నటి రేసుల్లో గెలిచాడు కదూ?” చిన్నాని చూసి హలీమ్ అడిగాడు.
చిన్నా ఎక్కడికెళ్లినా నీట్గా తయారవుతాడు. మంచి నడతతో అందరినీ ఆకట్టుకుంటాడు. నజీర్ ఉన్నప్పుడు, సాధ్యమయినంత వరకూ గుంపులో కలిసిపోయుంటాడు. అయినా.. ఎలాగో బైటపడిపోతుంటాడు.
“ఈ అబ్బాయిని కూడా పంపండి. ఆ ఒంటెకి బాగా అలవాటు చేయాలి.”
చిన్నా గుండెలో రాయి పడింది. అయ్యో.. మరి టింకూ?
బెదురుగా అటూ ఇటూ చూశాడు.. టింకూ కోసం.
టింకూ వచ్చి చేయి పట్టుకున్నాడు.
“ఫరవాలేదు చిన్నా! నువ్వెళ్లు. నేను సాండీ, సాహిల్ తో ఉంటా. నయా రాకీ కూడా ఉన్నాడు కదా! అయినా మమ్మల్ని వాళ్లే ఎక్కడికో.. ఏదో చెయ్యడానికి పంపుతారు కదా? ఇక్కడ మనిద్దరం ఎప్పుడూ ఒక చోట లేము. మర్చిపోయావా?”
“సరే.. జాగ్రత్త.”

ఐదు ఒంటెలనీ, అబ్బాస్ చిన్నాలనీ ఎక్కించుకున్న ఆ ట్రక్ మొత్తం ఏసీ. ఒక గంట ఎడారిలో ప్రయాణం చేసి ఒక పెద్ద పాలస్ ముందు ఆగింది.
“ఏంటిది?” అబ్బాస్ డ్రైవర్ని అడిగాడు అరాబిక్ భాషలో.
ఇప్పుడు చిన్నాకి కూడా బాగా అర్ధమైపోతోంది అరాబిక్.
“ఫైవ్ స్టార్ హోటల్.” డ్రైవర్ కాస్త స్నేహంగానే ఉన్నాడు, ఎక్కువ మాట్లాడక పోయినా.
“ఇక్కడికి ఒంటెలెందుకు?” అబ్బాస్కి అయోమయంగా ఉంది. షేక్గారికి చూపిస్తారేమో! ఒంటెలతో పాటు తాము కూడా.. ఒక సారి తన కేసి చూసు కున్నాడు. బానే ఉంది డ్రెస్. నజీర్ ఇచ్చిన బ్లూజీన్స్, తెల్లని టీషర్ట్. ఒకవేళ షేక్ దృష్టిలో పడ్తే.. తనకి వేరే పనిచ్చి, ఈ చెర తప్పించి.. వాడికే నవ్వొచ్చింది. తప్పించుకునే ఛాన్స్ ఉందనుకుంటే నజీర్ పంపనే పంపడు కదా!
“స్విమ్మింగ్కి” డ్రైవర్, హోటల్ వెనక్కి తీసుకెళ్ళి ట్రక్ ఆపి అన్నాడు. అక్కడంతా పెద్ద పెద్ద చెట్లు.. చల్లగా ఉంది.
“ఒంటెలకి స్విమ్మింగా! ఫైవ్ స్టార్ హోటల్లోనా?”
“హా..” డ్రైవర్, కిందికి దూకి, వెనుక తలుపు తెరిచాడు. ఒక పెద్ద బల్లని తీసుకొచ్చి ట్రక్ కి ఆనించారు పనివారు. ముదారీలు వచ్చి ఒక్కొక్క ఒంటెనీ కిందికి దింపారు.
“ఇక్కడ ఈ చెట్లెలా మొలిచాయి? ఎడారి కదా?” అబ్బాస్ కూడా అటువంటి చోటికి రావడం అదే మొదటి సారి.
“మట్టి దగ్గర్నుంచీ షిప్స్ లో తెప్పిస్తారు. ఎండ ఎక్కువ పడకుండా షేడ్స్. ఇంకా లోపలికెళ్తే సముద్రం, మబ్బులాకాశం కూడా ఉంటుంది. మళ్లీ మాట్లాడితే, ఎడారిలో వెనిస్ నగరం ఉంటుంది.. పక్క దేశం ఖతార్లో.” ఓపిగ్గా వివరించాడు డ్రైవర్, పిల్లల ఉత్సాహం చూసి.
నిజమే. ఎత్తైన కాంపౌండ్ వాల్ల మీద ఎండకి అడ్డం పడుతూ నీలం రంగు షేడ్స్..
“వెనిస్?” అబ్బాస్ ఏదో అనబోతే చిన్నా ఆపేశాడు. అబ్బాస్కి వెనిస్ నగరం గురించి ఏం తెలుస్తుంది?
“నేను చెప్తాలే అన్నా. పద.. హలీమ్ సాబ్ వచ్చేశారు చూడు.” అప్పుడే, హలీమ్ తన బెంజ్ కారు లోంచి దిగుతున్నాడు.
ఒంటెలని కూడా ఒక పెద్ద గేటులోనుంచి హోటల్లోకి తీసుకెళ్తున్నారు.
మరీ ఏమీ తెలియని వాళ్లలాగా కనిపించ కుండానే అంతా ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నారు చిన్నా, అబ్బాస్.
“దేవలోకం అంటారు కదా పురాణాల్లో.. ఇలాగే ఉంటుందేమో!” చిన్నా చిన్నగా అన్నాడు తెలుగులో.
“అంతే అయుంటుంది. మన ఒజుబాలు, ఫామ్స్, రేస్ గ్రౌండ్స్.. ఇవే కాదు ప్రపంచం. చాలా ఉంది. మనకి తెలియనిది.” అబ్బాస్ కేసి తలెత్తి చూశాడు చిన్నా.
అన్న కంటే తనెంత అదృష్ట వంతుడో అనుకున్నాడు. తను చాలా ప్రపంచాన్నే చూశాడు.
ఒంటెలతో పాటుగా స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గరికి వెళ్లారు చిన్నా, అబ్బాస్.
అక్కడ ఒంటెల కోసం ప్రత్యేకంగా కట్టినట్లున్నారు స్విమ్మింగ్ పూల్. మనుషులు ఎవరూ ఈదట్లేదు. ఒంటెలు కొలను లోకి వెళ్లడానికి వీలుగా రాంప్ ఉంది. దాని మీదినుంచి దింపుతున్నారు.
హలీమ్ అక్కడున్న వాలు కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. రెండేసి ఒంటెల చొప్పున పూల్లోకి వదులు తున్నారు.
ఏసి స్విమ్మింగ్ పూల్ ఏరియా.. పూల్లో గోరువెచ్చని నీరు. హాయి హాయిగా జలకాలాడుతున్నాయి ఒంటెలు.
“ప్చ్.. మనం ఒంటెగా పుట్టినా బాగుండేది.” అబ్బాస్.. విచారంగా..
“అన్ని ఒంటెలకీ ఈ భోగం లేదన్నా. ప్రైజు తెచ్చిన వాటికే. మనుషులకి రాసినట్లే వాటికి కూడా నుదుటి రాత ఉంటుంది.” చిన్నా మాటలకి చిరునవ్వు నవ్వాడు అబ్బాస్.
ఒంటెలని నిలబెట్టిన చోట స్టూల్స్ ఉంటే వాటి మీద కూర్చున్నారు చిన్నా, అబ్బాస్.
“ఇంతకీ మనల్ని ఎందుకు రమ్మన్నట్లో?” చిన్నాకి సందేహం..
“చూద్దాం. నీకు ఈత వచ్చా?”
“వచ్చన్నా. నేను పెరగట్లేదని, మొదట్లో ఈత కొడ్తుంటే ఎముకలు సాగుతాయని చెప్పారు డాక్టర్లు. అప్పుడు నేర్చుకున్నా. ప్రతీ ఆదివారం మునిసిపల్ పూల్కి వెళ్లి ఈత కొట్టి వస్తుంటా.” చిన్నా చెప్పాడు.
“అదిగో.. నీ ఒంటెని దింపుతున్నారు నీళ్ల లోకి.” అబ్బాస్ చూపించాడు.
“భలే వాడివే. నా ఒంటెనా? హలీమ్ సాబ్ విన్నాడంటే..” చిన్నా ఆపేశాడు, ఎవరో వస్తుంటే.
హలీమ్ సాబ్ దగ్గరికి హోటల్ మానేజర్ వచ్చి ఒక చీటీ ఇచ్చాడు.
ఒక్క క్షణం ఆలోచించి రమ్మన్నట్లుగా తలూపాడు హలీమ్.
లాయర్ ఆలీ బృందం స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గరకి వచ్చి, హలీమ్కి సలాం పెట్టి పక్క నున్న కుర్చీల్లో కూర్చున్నారు.
“వాళ్లెవరో ఈ దేశం వాళ్ల లాగ లేరు కదన్నా?”
అబ్బాస్ తలూపాడు, కుతూహలంగా చూస్తూ.
“రేసులు చూట్టానికి వచ్చుంటారు. వాళ్లతో మాట్లాడ్డానికి ఛాన్స్ దొరుకుతే బాగుండును.” నిట్టూర్చాడు అబ్బాస్.

పరిచయాలయ్యాక, అందరికీ కాఫీ తెప్పించాడు హలీమ్.
ఫాతిమా సాంప్రదాయ అరాబిక్ దుస్తులు వేసుకుంది. నల్లని బురఖాలో ఆమె తెల్లని మొహం తప్ప ఏమీ కనిపించడం లేదు.
“చెప్పండి.. మా దేశంలో విశేషాలన్నీ చూశారా?” హలీం మర్యాద పూర్వకంగా అడిగాడు.
సంభాషణ అరాబిక్లోనే ఫాతిమా సాగిస్తోంది.
“చూశాము..హలీమ్ సాబ్. ఇంక కామెల్ రేసెస్ చూడాలని. చాలా ఫేమస్ కద?”
“హా.. దేశ దేశాల్నుంచీ డిగ్నిటరీస్ వస్తారు వాచ్ చెయ్యడానికి. ఒక వారంలో ఇక్కడే ఉన్నాయి. చూసి వెళ్లండి. ఈ రేసెస్కి చాలా హిస్టరీ ఉంది.” ఎప్పుడు, ఎలా మొదలయ్యాయో అంతా వివరించాడు.
“సో.. ఒంటెలకి అంతా రాయల్ ట్రీట్మెంట్ ఉంటుందన్న మాట.”
“హా. వాటి ఫుడ్ కూడా చాలా రిచ్. చాలా కేర్ఫుల్గా చూస్తాము. మంచి వాతావరణంలో స్ట్రెస్ ఫ్రీగా పెంచుతాము. చూస్తున్నారు కదా! స్విమ్మింగ్ వంటి రిలాక్సేషన్స్ కూడా ఉంటాయి.”
“వెరీ ఇంట్రెస్టింగ్.” ఫాతిమా చిరునవ్వు నవ్వింది.
సంభాషణంతా ఆలీకి అర్ధమవుతోంది. నోటి వరకూ వచ్చింది, జాకీల మాటేమిటని. బలవంతంగా ఆపుకున్నాడు.
“ఒక సారి ఒంటెల దగ్గరగా వెళ్లి చూడచ్చా? వాటి దగ్గర పిక్చర్ తీసుకోవచ్చా?” ఫాతిమా అడిగింది, తియ్యగా నవ్వుతూ.
“తప్పకుండా. మీకు రేస్ ట్రాక్ దగ్గర ఈ ఛాన్స్ దొరకదు. అంతా హడావుడి, దుమ్ము, నాయిస్. మీరు లక్కీ.. ఇదే టైమ్కి ఇక్కడికి రావడం. నేను కూడా వస్తాను.” హలీం లేచాడు.
అంతలో.. అతని సెల్ రింగయింది.
“సారీ.. ఒక్క నిముషం.” ఫోన్ నంబర్ చూసి, టెన్షన్ గా అన్నాడు..
“షేక్ పిలుస్తున్నారు. అక్కడ అసిస్టెంట్ ఉన్నాడు. అతను మీకు హెల్ప్ చేస్తాడు. మనం మళ్లా కలుద్దాం.” అబ్బాస్కి సైగ చేసి పూల్ దగ్గర్నుంచి లోపలికెళ్లాడు హలీమ్.

ఆలీ ఒంటెల దగ్గరికి వెళ్లి పరిశీలనగా చూస్తున్నాడు.
ఫాతిమా అబ్బాస్ని ఇంటర్వ్యూ చేస్తోంది. అంతలో అసిస్టెంట్ ఒక ఒంటె వెనుక ఉన్న చిన్నాని చూశాడు.
“ఈ కుర్రాడు..”
“జాకీ సాబ్. ఒంటెలకి బరువు తక్కువగా ఉన్న జాకీ కావాలి. అందుకే చిన్న పిల్లలకి ట్రైనింగ్ ఇస్తారు. ఈ అబ్బాయి మంచి జాకీ.”
ఒంటెల గురించి, జాకీల గురించి మరింత వివరించాడు అబ్బాస్. చిన్నా అంతా పరికిస్తూ, వింటున్నాడు.
“మీరు ఫారినర్సా?” చిన్నా అడిగాడు అరాబిక్లో కూడ బలుక్కుంటూ.
“యస్.” వాళ్ల దేశం పేరు చెప్పాడు ఆలీ, చిన్నాని ముచ్చటగా చూస్తూ.
“మీరు అక్కడే ఉంటారా?”
“తిరుగుతూ ఉంటాము. లండన్లో కూడా ఉంటాము.” ఆలీ, చిన్నా ఎదురుగా, నేల మీద మోకాళ్ల మీద కూర్చుని అన్నాడు.
“అయితే మీకు ఇంగ్లీష్ వస్తుంది కదా?
“యస్.”
“ఒకసారి మీ సెల్ ఫోన్ వాడచ్చా? మీరు ఇక్కడెవరికీ చెప్పనంటేనే..” అటూ ఇటూ చూసి అడిగాడు చిన్నా.
“ష్యూర్. ఎవరికి చేస్తావు?” ఆలీ అడిగాడు.
“మా దేశంలో మా టీచర్కి. డబ్బు ఎక్కువవుతుందంటే మెస్సేజ్ ఇస్తాను. మిమ్మల్ని నమ్మచ్చా? ఎవరికీ..”
“చెప్పను బాబూ! నీ పేరేంటి? మెస్సేజ్ ఇవ్వటం వచ్చా?” సెల్ తీసి ఆన్ చేసి ఇచ్చాడు లాయర్ ఆలీ.
అబ్బాస్, ఫాతిమాతో మాట్లాడుతూనే ఆందోళనగా చూస్తున్నాడు. ఎవరో తెలియకుండానే వాళ్ల హెల్ప్ తీసుకుంటే.. ఎలా చెప్పడం వాడికి?
“చిన్నా. థాంక్యు అంకుల్. వచ్చంకుల్.” చిన్నా గబగబా సరస్వతీ టీచర్ నంబర్ డయల్ చేసి, మెస్సేజ్ పెట్టి, వెంటనే సెల్ ఆలీకి ఇచ్చేశాడు.
“అంకుల్! ఒక రిక్వెస్ట్. ప్లీజ్ ఎరేజ్ థట్ మెస్సెజ్. ఎవరైనా చూస్తే నాకు ప్రాబ్లమ్.”
“ఇంత మంచి ఇంగ్లీష్ నీకు ఎలా వచ్చింది?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు ఆలీ, మెస్సేజ్ వెళ్లిందని వెలగ్గానే, చిన్నా చూస్తుండగానే ఇరేజ్ చేసేశాడు.
“నేను ఇంగ్లీష్ మీడియమ్ లో చదువుతున్నా అంకుల్. థాంక్యూ వెరీ మచ్. ఆ దేముడు పంపినట్లే వచ్చారు మీరు.”
ఎంత ఇంగ్లీష్ మీడియమ్ అయినా.. ఇంత చిన్న పిల్లాడు అంత ధారాళంగా మాట్లాడ్డం.. నమ్మలేక పోయాడు ఆలీ.
హలీం వాళ్ల దగ్గరగా వస్తుండడం చూసి ఆపేశాడు చిన్నా.
ఆలీ లేచి ఒక ఒంటె దగ్గరగా వెళ్లి నెమ్మదిగా దాన్ని రాయ సాగాడు.
“చాలా మాజెస్టిక్గా ఉన్నాయి హలీం సాబ్. మీరు కూడా వస్తే పిక్చర్స్ తీసుకుందాం.”
పూల్లో ఆనందిస్తున్న ఒంటెలని వీడియో తీశాడు అసిస్టెంట్. తాము ఒంటెల దగ్గర నిలబడి ఫొటోలు తీసుకున్నారు.
“వీళ్లని మాత్రం పిక్చర్ తియ్యద్దు. ఇక్కడ చాలా పోటీ ఎక్కువ. మంచి జాకీలకి మంచి డిమాండ్. మా కాంపిటీటర్స్ దొంగిలించుకు పోతారు.” గట్టిగా నవ్వుతూ, చిన్నానీ, అబ్బాస్నీ అక్కడి నుంచి పంపేశాడు హలీమ్.

“అలా చేసి ఉండకూడదు చిన్నా.” అబ్బాస్ నిష్ఠూరంగా అన్నాడు.
ఒంటెల జలకాలాటలయ్యాక పెద్ద పెద్ద తువాళ్లు తీసుకుని వాటిని తుడుస్తున్నారిద్దరూ. చిన్నా వాటి కాళ్లని బాగా వత్తుతున్నాడు.
ఆ ఒంటెలు కూడా చక్కగా తుడిపించుకుంటున్నాయి.. తమ సేవకులకి అనువుగా శరీరాలని తిప్పుతూ.
“ఏం చెయ్యమంటావన్నా? అవకాశం వచ్చినప్పుడు వాడుకోవాలనిపించింది. ఆ అంకుల్ వాళ్లు ఇండియన్స్ లాగా అనిపించారు. పైగా లండన్లో కూడా ఉంటారుట. ఇంతకంటే చెడిపోయిందేముందన్నా? ఆ దేవుడే వీళ్లని పంపాడేమో.. లేకపోతే అనుకోకుండా మనం ఇదే సమయానికి ఇక్కడికొచ్చేలాగ ఎందుకు జరిగింది? ఎప్పుడైనా అనుకున్నామా ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ చూస్తామని..” అనునయించాడు చిన్నా.
“అంతే అయుంటుందిలే చిన్నా! ఏదైతే అదవుతుంది. దేవుడి మీద నీకున్నంత నమ్మకం నాకు లేదు. చూశావా.. నీతో మాట్లాడుతుంటే తెలుగు ఎంత బాగా వస్తోందో నాకు.” ఆనందంగా అన్నాడు అబ్బాస్.
“ఎందుకు రాదన్నా.. మన మాతృభాష అమ్మ లాంటిది..” అని నాలిక కొరుక్కున్నాడు చిన్నా. అమ్మ, నాన్నఅంటే అబ్బాస్కి అంత ఇదేం లేదని.
“నిజమేరా. అమ్మంటే, మీ అమ్మ గురించి నువ్వు చెప్తున్న సంగతులే గుర్తుకొస్తుంటాయి నాకు.”
ఆఖరి ఒంటె తుడుస్తుండగా, హలీమ్ రమ్మని పిలిచాడు. ఒంటెలని బైటికి తీసుకెళ్లి పోయారు ట్రయినీలు, ట్రక్ ఎక్కించడానికి.
“రండి. లంచ్ తినండి. బయలు దేరుదాం.” చిన్నా, అబ్బాస్లకి బల్ల మీద ఉన్న ప్లేట్లు చూపించాడు హలీం.
తాము.. ఫైవ్ స్టార్ హోటల్లో లంచ్..
నమ్మలేనట్లు చూశారు. చిన్నా, అబ్బాస్ షర్ట్ వెనుక దాక్కుని చూస్తున్నాడు. ఒక్క క్షణం అనిపించింది.. ట్రైనీలు తమని ఎంత ఘోరంగా ఉపయోగించుకుంటారో చెప్దామని. కానీ.. ఈ హలీం ఇవాళే.. ఇప్పుడే ఉంటాడు. ప్రతీ రోజూ తాము గడప వలసింది నజీర్ లాంటి వాళ్ల తోనే. అందుకే మాట్లాడకుండా ప్లేట్లు తీసుకుని, కొంచెం దూరంగా వెళ్ళి కూర్చుని తిన సాగారు.
చూట్టానికి మామూలు సాండ్ విచ్ లాగానే ఉంది. కానీ ఎంత రుచిగా ఉందో. మధ్యలో గుడ్డు ఉడికించి ముక్కలు చేసి పెట్టారు. కీరా ముక్కలు.. టొమాటో ముక్కలు, సాస్..
బ్రెడ్ అయితే, మెత్తగా నోట్లో వేసుకుంటే కరిగిపోయేట్లుంది.
దాంతో పాటుగా, కొద్దిగా వాల్ నట్స్, బాదం పాలు. నాలుగు రకాల పళ్ల ముక్కలు.
“‘ప్రోటీన్ ఫుడ్’ అంటూ దీని గురించే చెప్తుంటాడనుకుంటా హలీమ్ సాబ్.” సన్నగా అన్నాడు చిన్నా.
“అవును. ప్రతీ వారం లెక్కలేసి దీనికి అయేంత డబ్బు తీసుకుంటాడు. మనకి నీళ్ల టీ డికాషన్, షాపులోంచి చవగ్గా కొనుక్కొచ్చిన, నాలుగురోజుల నాటి ఎండిపోయిన బ్రెడ్ ముక్కలు.. చవగ్గా దొరికే కూరగాయల ముక్కలు. సగానికి సగం మిగుల్చుకుంటాడు ఎలుగు బంటి.” రోషంగా అన్నాడు అబ్బాస్.
“ఇంత అన్యాయం చేస్తూ చిన్న చిన్న పిల్లల్ని ఏడిపించి దాచిన డబ్బుతో ఏం చేస్తారు వీళ్లు? నజీర్ మాత్రమే కాదు.. అన్ని చోట్ల ట్రైనర్లూ ఇలాగే ఉన్నారని చెప్తున్నారు కదా! మా మతంలో పిల్లల్ని దేముడి రూపాలంటారు.” చిన్నా కళ్ల్లల్లో నీళ్లు తిరిగాయి. గొంతు నొక్కుకు పోయినట్లై పోయింది.
హలీం లంచ్ ముగించి లేచాడు.
వెంటనే చిన్నా, అబ్బాస్ కూడా లేచారు, గబగబా బాదం పాలు తాగేసి.
ట్రక్ రెడీగా ఉంది. ఒంటెలు ఎక్కి పోయాయి అప్పుడే. వీళ్లకోసమే ఆగినట్లున్నారు. పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి ఎక్కేశారు.
“ఒంటెలు ధగధగా మెరిసి పోతున్నాయి చూశావా అన్నా?”
“హా.. మరి తలంటయింది కదా!”
“ఈ ఎండకి బైటికొచ్చి ట్రక్ ఎక్కే లోపు ఎండి పోతుంది కదా.. అంతంత పెద్ద తువ్వాళ్లు తెచ్చి, ఒంటెల్ని తుడవటం అవసరమంటావా అన్నా?”
“చాలా అవసరం.. జలుబు చెయ్యదూ తడి ఉండి పోతే..” కొంటెగా చూశాడు అబ్బాస్.
………………….
8

ఒకటికి పది సార్లు చూసింది సరస్వతీ టీచర్, తన సెల్ కొచ్చిన మెస్సేజ్.
నిజమేనా.. ఇది చిన్నా యేనా ఇచ్చింది? తెలుగుని ఇంగ్లీష్లో టైప్ చేసుంది. దాదాపు ఎనిమిది నెలలవుతోంది చిన్నా కనపడక.
ఇంత కాలానికి వాడు మెస్సేజ్ ఇవ్వగలిగాడా?
రెండే రెండు లైన్లు..
“నేను బాగున్నాను తొందర్లో వస్తా. అమ్మకి నాయనకి చెప్పండి. చిన్నా.”
ఫోన్ లో మాట్లాడ్డానికి గానీ, ఎక్కువ రాయడానికి కానీ కుదరలేదా? ఇప్పడేం చెయ్యాలి తను? బుల్లయ్య వాళ్లకి చెప్పాలా? ఇదసలు నిజంగా వాడి దగ్గర్నుంచి వచ్చిందేనా?
మధ్యాన్నం ఒంటిగంటన్నర కొచ్చింది మెస్సేజ్. అందులో టైమ్ పన్నెండుంది. ఒక సారి టైమ్ జోన్లు చూసింది నెట్ లో. అంటే దుబాయ్ లో ఉన్నాడా?
స్కూల్ అయే వరకూ అతి కష్టం మీద ఆగింది.
అయి పోయిన వెంటనే స్కూటీ మీద చిన్నా ఇంటికెళ్లింది. చిన్నా వెళ్లాక స్కూటీ కొనడం, నేర్చుకోడం, నడపడం.. అన్నీ వరసగా జరిగాయి. ఇంచు మించు రోజూ వాళ్లింటికి వెళ్తోంది. చిన్నాఉన్నప్పటి కంటే అనుబంధం పెరిగింది.
బుల్లయ్య ఇంట్లో ఉండే టైమే అది. నాలుగింటికి బయల్దేరి, పూల మార్కెట్ కి వెళ్లి పూలు కొనుక్కుని, గుడి దగ్గరకెళ్తాడు.
చిన్నా కనిపించకుండా పోయినప్పట్నుంచీ, నర్సమ్మ కూడా వెళ్తోంది. పూలన్నీ సర్ది ఇవ్వటానికి.
“రండి టీచర్. సూరీ! చాయ్ పెట్టవే. టీచర్ గారొచ్చారు.” వీధి వరండాలోనే కూర్చున్న బుల్లయ్య చటుక్కున లేచి కుర్చీ తన పైగుడ్డతో దులిపాడు.
పక్కిల్లు తాళం వేసుంది. ఇదీ మంచిదేలే అనుకుంది సరస్వతి. వాళ్లకి సమాధానం చెప్పే పని తప్పింది. తనకే తెలియని విషయాలెలాగ చెప్ప గలదు?
ఒక గడ్డి పోచ దొరికింది ఆధారంగా.. అంతే.
సరస్వతి కుర్చీలో కూర్చుని, చెంగుతో మొహం వొత్తుకుంది. చెమట ధారగా కారుతోంది.
బుల్లయ్య వెంటనే ఇంట్లోకెళ్లి, స్టూల్ తెచ్చి టేబిల్ ఫాన్ అమర్చాడు.
గట్టిగా ఊపిరి పీల్చి వదిలింది. ఎలా మొదలు పెట్టాలి? ఇంట్లో ఆడవాళ్లని కూడా రానీయనుకుంది.
చిన్నా ఇంట్లో వాళ్లకి రోజు రోజుకీ ఆశ సన్నగిల్లుతోంది. ఇప్పుడు టీచర్ కూడా తమని చూసి పోడానికి వచ్చిందనుకుంటున్నారు.
సూరమ్మ తళతళ మెరిసే స్టీలు గ్లాసుల్లో వేడి వేడి టీ తెచ్చి, బుల్లయ్యకీ, సరస్వతికీ ఇచ్చింది.
“సూరమ్మా! నువ్వుకూడా చాయ్ తెచ్చుకో. నర్సమ్మ ఏదీ? ఆవిడని కూడా రమ్మను.”
ముగ్గురూ, సరస్వతి ఎదురుగా చాప మీద కూర్చున్నారు.
అందరూ టీ తాగి, సత్తువ తెచ్చుకున్నాక మొదలు పెట్టింది.
“ఇందాకే నా సెల్ కి ఒక మెస్సేజ్ వచ్చింది. అందులో ‘చిన్నా’ అని ఉంది.”
ఒక్కసారిగా లేచి నిల్చున్నారు ముగ్గురూ, నమ్మలేనట్లుగా చూస్తూ. టీచర్ గారికి మెస్సేజా?
“మెస్సేజ్ అంటే?” నర్సమ్మ అడిగింది.
“సెల్ ఫోనుంది కదా.. ఇందులో మాట్లాడకుండా, చెప్ప దల్చుకున్నది రాసి పంపచ్చు. రెండే లైన్లు రాసున్నాయి.” చదివి వినిపించింది.
సూరమ్మ నిశ్శబ్దంగా ఏడవ సాగింది.
“ఏడవకమ్మా! ఎవరైనా చూస్తే బాగోదు. అందరూ వచ్చారంటే మనం మాట్లాడుకోలేము.”
“పదండే.. మనం లోన కూర్చుందాం.” ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లాడు బుల్లయ్య అందరినీ.
సరస్వతి అదే మొదటి సారి ఇంట్లోకి వెళ్లడం. ఒకటే గది. వెనుక వరండాలో ఒక పక్క వంటకేర్పాటు చేసుకున్నారు.
పక్క బట్టలన్నీ ఒక మూల పెట్టి ఉన్నాయి. ఇంకొక మూల బుల్లి స్టడీ బల్ల.. చిన్నాది. ఉన్న అలమార్లో ఒక అరంతా చిన్నా పుస్తకాలు. పొందిగ్గా, శుభ్రంగా సర్ది ఉంది గది.
“చిన్నా ఎప్పుడూ చెప్తాడమ్మా.. శుభ్రంగా సర్దుకోవాలని. ఇదంతా వాడి అయిడియానేనమ్మా!” అంతా పరికిస్తున్న సరస్వతితో, బొంగురు పోయిన గొంతుతో అన్నాడు బుల్లయ్య.
సరస్వతి కుర్చీలో కాసేపు మౌనంగా కూర్చుంది. ఇదేదో ఆకతాయిల పనైతే.. అనవసరంగా ఆశలు కల్పించినట్లవుతుందేమో! కానీ ఇన్ని రోజులుగా లేనిది ఇప్పుడొచ్చిందంటే.. నిజం అయే అవకాశం కూడా ఉంది.
గట్టిగా ఊపిరి పీల్చి మొదలు పెట్టింది.
“ఇది చిన్నానే ఇచ్చాడని నాకు బాగా అనిపిస్తుంది. మీకు ధైర్యం చెప్పమని వాడి ఉద్దేశం అయుండచ్చు.”
“ఫోనే కదమ్మా. మాటాడచ్చు కదా? ఇంకాస్త ధైర్యంగా ఉండేది.” నర్సమ్మ అంది, నెమ్మదిగా. నూతిలోంచి వస్తున్నట్లుంది గొంతు.
“మాట్లాడే అవకాశం కలిగి ఉండక పోవచ్చు. ఎటువంటి పరిస్థితిలో ఉన్నాడో?”
“ఎక్కడ్నుంచొచ్చిందమ్మా?” ముగ్గురూ ఒకే సారి..
“దుబాయ్ టైమ్ ఉంది. అక్కడి నించేనని అనుమానంగా ఉంది. ఆ చుట్టు పక్కల దేశాల్నుంచి కూడా అయుండచ్చు.” సరస్వతి మాటలకి ఉలిక్కి పడి చూశాడు బుల్లయ్య.
“దుబాయా? అక్కడికి బానిసలుగా తీసికెల్తారని చెప్పుకుంటారు కదమ్మా? ఈడు పెరగను కూడా పెరగడు. ఏం చేస్తాడక్కడ? ఎంత అపురూపంగా చూసుకున్నాం? పువ్వులా పెంచుకుంటన్నాం. కంప్యూటర్ ఇంజనీర్ అవుతానని అనేవోడు.” పైపంచె నోట్లో కుక్కుకుని కుళ్లి పోతున్నాడు బుల్లయ్య.
సరస్వతికి కూడా కన్నీళ్లాగలేదు.
“టింకూగాడి గురించేం రాయలేదేమ్మా?” ఉన్నట్లుండి అడిగింది సూరమ్మ.
సరస్వతి తెల్లబోయి చూసింది. నిజమే! టింకూ వాడి దగ్గర లేడా? వాడేమైపోయాడు?

 

రచన: విజయలక్ష్మీ పండిట్

అంతరిక్షకు ఆ రోజు కాలు ఒకచోట నిలవడం లేదు. అంతరిక్షంలో తేలుతున్నట్టే వుంది.

అందుకు కారణం ఆమెకు అమెరిక అంతరిక్ష సంస్థ “నాసా”(NASA) నుండి తనకు “ట్రాపిస్ట్-।”నక్షత్రం చుట్టు తిరుగుతున్న 7 భూములపై ప్రయోగాలలో అవకాశాన్ని కలిగిస్తూ ఆహ్వానం.

అంతరిక్షకు తన అద్భుతమైన కల నిజమయిన అనుభవం.

తన బాల్యం నుండి అంతరిక్షకువిశ్వం అంటే ఎంతో మక్కువ. అందుకు పునాదులు వేసింది వాళ్ళ అమ్మ వసుంధర చిన్నప్పటి నుండి అంతరిక్షకు చేసిన అలవాటు.

వసుంధరకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి ఇష్టమయిన రాత్రిచర్య ఆకాశంలో నక్షత్రాలను లెక్కపెట్టడం, వాటిని వేలుతో గీతలు గీస్తూ కలుపుతూ జంతువుల పక్షుల బొమ్మలు గీయడం , ముగ్గులేయడం. వసుంధర యవ్వనంలో మిద్దెమీద రాత్రి పూట పడకనో చాపనో పరచుకుని వెల్లకిలా పడుకుని ఆకాశానికేసి చూస్తూ మెరిసే నక్షత్రాలను, వివిద ఆకారాలలో ఇటు అటూ కదిలి పోయే మేఘాలను, ఆ మేఘాల మాటున దోబూచులాడే చంద్రుడిని గమనించడం ఓ గొప్ప సరదా. ఆ సరదాతోనే వసుంధర భౌతిక శాస్త్రంలో ఎ. ఎస్సి. పట్టాపుచ్చుకుని లెక్చెరర్ అయ్యింది.

ఆకాశం అందాలను తిలకించే సరదా పెండ్లయి బిడ్డ పుట్టిన తరువాత కూడా కొనసాగింది. రాత్రులలో మిద్దెపైన తన పాపను ప్రక్కన పడుకోపెట్టుకొని ఆకాశంలో తాను గమనించిన ఆకాశంఅందాలు, అంతరిక్షంలోని అద్భుతాలు; పాలపుంతలోని నక్షత్ర సమూహాలను, గ్రహాల గోళాల విన్యాసాలు అన్నింటిని చెపుతూండేది. పాపకు అంతరిక్ష అని పేరు పెట్టింది.

వసుంధర భర్త ఆకాశ్ భార్య సరదాలో పాలుపంచుకుంటూ కూతురుతో పాటు తాను వసుంధర చెప్పే విశ్వం కథలను వింటూ నిద్ర పోయేవాడు.

తల్లి వసుంధర అంతరిక్షలో నాటిన విశ్వం పైని ఆసక్తి బీజం దినదినం పెరిగి పెద్దదై అంతరిక్షంలోకి పెరిగి విశ్వంరూపం దాల్చింది. చిన్నప్పటినుండి విశ్వం పుట్టుక, పాలపుంత, నక్షత్ర కూటములు సూర్యమండలం లోని గ్రహాల కదలికలు , గ్రహణాలు, తోకచుక్కలు అన్నింటిని అమ్మ తెచ్చిన వీడియోలు అట్లాసులలోఆశక్తితో చదివేది. ఆస్ట్రానమి కాస్మాలజి సబ్జెక్టులలో పి. జి. కోర్స్ చేసి గోల్డమెడల్ తెచ్చుకుంది. ఆమెరికాలో ఎమ్. ఎస్. చేసి NASA లో చేరింది . అంతరిక్షకు పేరుమోసిన మహిళా ఆస్ట్రోనాట్స్ వాలెంటిన తెరస్కోవా, కల్పనా చావ్లా, సునీతా విలియమ్స్ రోల్మాడల్స్. కాలము దూరమును వివరించిన మేధావి ఐన్ స్టీన్ , విశ్వం రహస్యాలను వివరించిన స్టీఫెన్ హాకిన్స్ అన్నా గౌరవం.

అంతరిక్షకు విశ్వం లోతులు, అద్భుతాలు తెలుసుకొనే కొద్ది భూమిపై మానవ జీవనాన్ని సుసంపన్నం చేయాలనే తపన ఎక్కువైంది . రానురాను మానవుని ఆలోచనారహిత జీవిత విధానంతో భూమి వాతావరణం కళుషితమై స్వచ్చమైన గాలి నీరు ఆహారం కరువవుతున్న పరిస్థితులను గమనిస్తూ తనకున్న అంతరిక్షం పైని పరిజ్ఞానంతో భూమిని పోలి, నీరు ప్రాణులను కలిగిన భూగ్రహాలు మన భూమికి దగ్గరలో ఉంటే మనిషి మనుగడను కాపాడుకోవచ్చని ఊహాగానాలు చేసేది.

ఆ రోజు February, 23 , 2017 అంతరిక్ష కల నిజమయిన రోజు. నాసా’ (NASA) పంపిన హబుల్ టెలెస్కోప్ తీసిన ట్రాపిస్ట-1 ( TRAPPIST-1) నక్షత్రం చుట్టు దాదాపు భూమి సైజు, ఆకారము కలిగిన ఏడు భూములు ఏడు వలయాలలో తిరుగుతున్న సముదాయముందని పోటోలతో ప్రకటించింది. ట్రాపిస్ట-1 నక్షత్రం మన భూమికి కేవలం 40 కాంతి సంవత్సరాల దూరంలో ఉందని, దానిచుట్టు తిరుగుతున్న భూములలో ముఖ్యంగా నక్షత్రానికి దూరంగా ఉన్న కడపటి మూడు భూముల ఉపరితలంలో నీరు వుందని, జీవం ఉండే అవకాశాలు లేకపోలేదని ప్రకటించారు. మన భూమికి అవతల జీవం గురించి పరిశోధనలు చేయడానికి చాలా అనువైన ప్రదేశమని చాలమంది అంతరిక్ష శాస్త్రవేత్తలు సంతోషం వ్యక్తం చేసినట్టు ప్రకటించారు.

ఆరోజు అంతరిక్ష సంతోషానికి అవధులు లేవు.

భవిష్యత్ లో ‘నాసా ‘ అంతరిక్ష ప్రయోగాలలో ఆ ఏడుభూములపై వాతావరణం , నీరు, జీవం గురించి పరిశోధనలపై ఎక్కువ దృష్టి కేంద్రీకరించనున్నారని, ఆ ప్రయోగాలలో పాల్గొనడానికి అంతరిక్షకు ఆహ్వానమందింది.

ఆ ఆహ్వానం అందుకున్న అంతరిక్షకు ఆ ఏడు భూములపై తాను దిగి తిరుగాడుతూ అచ్చట స్వచ్చమైన నీటివనరులను చూసి మన భూమిపై ప్రజలకు స్వచ్చమైన నీరు దొరికే అవకాశలు మెండుగా వున్నాయని మురిసి పోతున్నట్టు కలలు కనసాగింది.

—/—/—/—/—/—

రచన: కంభంపాటి రవీంద్ర

ఉదయాన్నే ఏడున్నరకి నోటీసు బోర్డులో ఏదో నోటీసు అంటిస్తున్న అపార్ట్మెంట్ సెక్రటరీ నరహరి గారిని చూసి, బేస్ మెంటులో వాకింగ్ చేస్తున్న వరాహమూర్తిగారు ఆసక్తిగా వచ్చి ‘ఏమిటండీ ..ఏదో అంటిస్తున్నారు ? ‘ అని అడిగితే ‘ఇక్కడేమీ కొంపలు అంటించడం లేదు లెండి .. జస్ట్ కాయితాన్నే అంటిస్తున్నాను .. అదీ నోటీసు బోర్డులో ‘ అని తనేసిన జోకుకి తనే గెట్టిగా నవ్వేసుకుంటూ వెళ్ళిపోయేడు నరహరి.

ఒళ్ళు మండి ‘ఇప్పుడీ నోటీసు అంటించేవుగా ..ఇంక వెళ్లి కొంపలంటించుకో ‘అని మనసులోనే తిట్టుకుంటూ నోటీసు బోర్డు వేపు చూసేడు వరాహమూర్తి . అపార్ట్మెంట్ అసోసియేషన్ కి వచ్చే ఆదివారం ఎన్నికలట .. అదీ సారాంశం . క్రితం రెండేళ్ల నుంచీ ఈ నరహరే సెక్రటరీ గా ఉన్నాడు , ఈసారి కూడా అతను ఖచ్చితంగా పోటీ చేస్తాడు, ఈసారి మటుకూ వీడిని చచ్చినా గెలవనియ్యకూడదు , అసలు పోటీకే అడ్డుపడాలి ఎలాగైనా అనుకున్నాడు వరాహమూర్తి .

దాదాపు పాతిక దాకా అపార్టుమెంట్లున్న ఆ ‘పీస్ ఫుల్ నెస్ట్’ అపార్ట్మెంట్ లో అసోసియేషన్ పదవి అంటే డబ్బుల విషయం లో పెద్దగా లాభం లేకపోయినా, చిన్న చిన్న విషయాలలో తెగ పరపతి ఉపయోగించొచ్చు .. అంటే అసోసియేషన్ కి ప్లంబర్ ని నియమించడం దగ్గరినుంచీ , సెక్యూరిటీ ఏజెన్సీ వరకూ బోలెడు విషయాల్లో నిర్ణయాల్ని ప్రభావితం చేయచ్చు , కుదిరితే ఎంతో కొంతడబ్బూ చేసుకోవచ్చు మరి.

ఏతావాతా అందరూ అనుకుంటున్నది ఈసారి మటుకు ఎలాగైనా ఇప్పుడున్న సెక్రటరీని తీసేసి కొత్త సెక్రటరీని ఎన్నుకోవాలని !

అనుకున్నట్టే ఆ ఆదివారం ఉదయం పదింటికి అపార్టుమెంటు బేస్ మెంటులో సర్వసభ్య సమావేశం మొదలైంది . ముందుగా అందరికీ పేపర్ ప్లేట్లలో బూందీ , ప్లాస్టిక్ కప్పుల్లో టీ ఇచ్చేక నరహరి అన్నాడు ‘నేను గత రెండేళ్ల నుంచీ ఈ అపార్టుమెంటు బాధ్యతలు చూసేను , నేను చేసిన పనులు మీలో కొంతమందికి నచ్చి ఉండొచ్చు , కొంత మందికి నచ్చకపోయి ఉండొచ్చు .. కానీ అందరినీ కలుపుకుపోయేందుకు నా ప్రయత్నం మటుకు నేను చేసేను .. మన అపార్టుమెంట్ బై లాస్ ప్రకారం ప్రతి ఏడాదీ ఎలక్షన్ పెట్టుకోవాలి అని రాసుకున్నాం .. కాబట్టి .. ఇదిగో ఈ మీటింగు పెట్టాల్సి వచ్చింది .. మనం ఎలాగ పెద్ద జనాభా కూడా లేము కాబట్టి చిట్టీలు , ఓటింగు స్లిప్పులూ లాంటివి వేరే అక్కర్లేకుండా జస్టు ఎవరికి ఓటేస్తారో చేతులెత్తి చెబితే చాలు..అన్నట్టు ఈసారి కూడా నేను పోటీ చేస్తాను..ఇప్పుడు పది గంటలైంది .. పదకొండింటికి ఎవరెవరు పోటీ చేస్తున్నారో చెబితే వెంటనే ఎలక్షన్ పెడదాం ‘

వరాహమూర్తికి ఈసారి నేను పోటీ చేస్తేనో అనుకున్నాడు .. కానీ తనకి ఎంత మంది ఓట్లేస్తారు ? అనుకుంటూ ఆలోచించడం మొదలెట్టేడు

నాలుగో ఫ్లోర్ లో ఉండే మనీష్ అగర్వాల్ ‘ఈసారి నేను సెక్రటరీ గా పోటీ చేస్తాను’ అని హిందీలో అంటే వెంటనే అపార్ట్మెంట్ లోని జనాలంతా తెగ చప్పట్లు కొట్టేసి , ఆ మనీష్ అగర్వాల్ దగ్గరికెళ్లి కంగ్రాట్యులేషన్స్ అంటూ అతని చెయ్యట్టుకుని తెగ ఊపేసేరు .

భద్రకుమార్ అనే అతను వరాహమూర్తిని అడిగేడు , ‘మీరు పోటీ చెయ్యొచ్చుగా .. మీలాగే నాకు కూడా ఆ నరహరి అంటే అసహ్యం… ఎలాగైనా ఓడించండి ‘

‘గొప్పోడివయ్యా బాబూ .. మా క్యాస్ట్ వాళ్ళు ఈ అపార్టుమెంట్లో చాలా తక్కువమంది ఉన్నారు .. నాకు గెలిచేన్ని ఓట్లొస్తాయని నమ్మకం లేదు..అదేదో నువ్వే పోటీ చెయ్యొచ్చుగా ‘ అన్నాడు వరాహమూర్తి

‘నేనూ , నరహరి ఒకే క్యాస్ట్ అండి .. మా కులపోడి మీద నేనే పోటీ చేస్తే బావుండదు కదా ..అందుకే మీకు మద్దతు ఇస్తాను ..కాపోతే నేను మీకు ఓటేసినట్టు బయటకి చెప్పకూడదు ‘ అని భద్రకుమార్ అంటే ‘మీరూ మీరూ ఒకటే కులం అయినప్పుడు నువ్వు నాకే ఓటెయ్యాలని ఎక్కడుంది ? లోపాయికారీగా నువ్వా నరహరకే ఓటేసి మీ ఇద్దరూ కలిసి నన్నెదవని చెయ్యాలని ప్లానేసుండచ్చుగా ‘ అని వరాహమూర్తి బదులిచ్చేడు

‘పోనీ .. మనం ఇద్దరం ఆ మనీష్ అగర్వాల్ ని గెలిపిస్తేనో ?’ అన్నాడు భద్రకుమార్

‘ఒద్దు .. నాకు హిందీ వాళ్లంటే గిట్టదు .. ఆ మధ్యేప్పుడో అతగాడు లిఫ్ట్ లో కనిపిస్తే ‘హలో .. ఆప్ కైసే హై ?’ అని అడిగితే ‘అచ్చే హై ‘ అన్నాడు తప్ప తిరిగి ‘ఆప్ కైసే హై ‘ అనలేదు .. అలాంటి ఒళ్ళు పొగరు మనిషి కి ఛస్తే ఓటెయ్యను ‘ అన్నాడు వరాహమూర్తి

‘పోనీ.. అదిగో ఆ మొదటి ఫ్లోరులో ఉండే ఆనందరావుగారిని అడుగుదాం .. ‘ అని భద్రకుమార్ ‘ఏవండీ ఆనందరావు గారూ .. ఈసారి మీరు పోటీ చెయ్యొచ్చుగా ‘ అని అడిగితే ‘భలేవారే .. మా ఆవిడ క్యాస్టూ ఆ నరహరి గారి క్యాస్టూ ఒకటే .. వాళ్ళ క్యాస్టు వాడి మీద పోటీ చేసేనంటే ఇంక మా ఇంట్లో కురుక్షేత్రమే ‘ అన్నాడా ఆనందరావు

‘ఎలాగూ ఇంటర్ క్యాస్టు పెళ్లి చేసుకున్నారు కదా .. ఇంకా క్యాస్టు ఫీలింగేమిటండీ ‘ అని వరాహమూర్తి అడిగితే ‘భలే వారే .. మా ఆవిడ ఏదో నా ఖర్మ కాలి నాతో ప్రేమలో పడి, పెళ్ళికొప్పుకుంది గానీ, అసలు నన్ను పెళ్లి చేసుకోడానికి ముందు పెట్టిన కండిషను “రేప్పొద్దున్న పిల్లలు పుడితే వాళ్ళని తన క్యాస్టు వాళ్ళకే ఇచ్చి పెళ్లి చెయ్యాలి” అని నా చేత ఓ ప్రామిసరీ నోటు కూడా రాయించుకుందండీ బాబూ ‘ అన్నాడా ఆనందరావు

ఈలోపులో మనీష్ వచ్చి ‘ఈసారి మీరు నాకే ఓటు వెయ్యాలి ‘ అని దణ్ణం పెడితే , ‘తప్పకుండా .. మా అందరి ఓట్లూ మీకే ‘ అన్నాడు వరాహమూర్తి . అవునవునని తలలూపేరు ఆనందరావు, భద్రకుమారు!

‘ఏమిటి రచయిత గారూ .. నేనెందుకు ఎవ్వరినీ నాకు ఓటెయ్యమని అడగడం లేదు అనుకుంటున్నారా ‘ అని నరహరి నన్ను అడిగితే , ‘ .. మన తెలుగాళ్ళు ఓటెయ్యాలంటే కులం చూస్తారు గానీ గుణం చూడరు కదా .. ఈ అపార్ట్మెంట్లో ఎక్కువమంది మీ కులం వాళ్ళే ఉన్నారు… కాబట్టి ఇందులో వేరేగా అనుకోడానికేముంది’ అన్నాను

‘బానే పట్టారు తెలుగు ఓటరు నాడి .. ఎలాగూ నేనే గెలుస్తాననే శుభవార్త మీరు అన్యాపదేశంగా అన్నారు కాబట్టి , మీకో ఉచిత సలహా ఇస్తాను ‘ అన్నాడు నరహరి

‘ఏమిటో ఆ ఉచిత సలహా ?’ అన్నాను

‘ఈ కధ పేరు “ఎన్నికలు” అని కాకుండా “ఎన్నికులం” అని పెట్టండి .. మన తెలుగాళ్ళకి సరిగ్గా సరిపోతుంది ‘ అని అంటూ ‘ఇదిగో పదకొండయ్యింది .. ఇంక మన అపార్ట్మెంట్ సెక్రటరీకి ఎన్నికలు మొదలెడదాం .. ఆ మనీష్ కి ఓటేసేవారు చేతులెత్తండి .. ‘ అంటూ వెళ్ళిపోయేడు నరహరి!

రచన: మణికుమారి గోవిందరాజుల

“ఒరే అన్నయ్యా! ఇందాకటి నుండి చెప్తున్నాను . . వెనక అంబులెన్స్ వస్తున్నది. దారి ఇవ్వు. ”
“యెహ్! వూర్కో. . . ఇప్పుడు దారి ఇచ్చి పక్కకి వెళ్ళానంటే సాయంత్రానికే మనం చేరేది. . మూవీ టైం అయిపోతున్నది ఒక పక్క. . . . ఇప్పుడు మూవీ గురించి ఆలోచించాలి కానీ సంఘ సేవ అక్కర్లేదు” సినిమాకి టైం అవుతుందన్న హడావుడిలో అన్నాడు.
“ఒరే! మనం యెక్కడికో వెళ్ళి యెవర్నీ వుద్దరించనక్కరలేదు. మన పరిధిలో మనం చేయగలిగేది చేస్తే చాలు. ”
“ఇంకోసారి చూద్దాం లే. . . ఈ సారికి ఇలా కానివ్వు” రయ్యిన కారుని ముందుకు పోనిస్తూ చెప్పాడు ఆకాశ్.
“ అదేంట్రా అలా అంటావు?. . పరాయి వాళ్ళెవరో అనేకదా నువ్వు ఇలా పట్టించుకోకుండా వున్నావు?. అందులో మనవాళ్ళే వుంటే ?? అని ఒక్కసారి ఆలోచించరా”
“ఓకే అవనీ. . . తప్పక ఆలోచిస్తాను. ఈ సారికి వదిలేయరా పండు”రిక్వెస్ట్ చేసాడు.
ఇక యేమీ చేయలేక వూరుకుంది అవని. ఆకాశ్ అవనిలు అన్నా చెళ్ళెళ్ళు. ఇద్దరికి ఒక సంవత్సరమే గ్యాప్ వుండడం వల్ల ఇద్దరూ స్నేహితుల్లానే వుంటారు. ఒకళ్ళంటే ఒకరికి విపరీతమైన ప్రేమ. చిన్నతనంలో వచ్చిన అనారోగ్యం కారణంగా ఆకాశ్ ఒక సంవత్సరం వెనుక పడటం వల్ల ఇద్దరూ ఒకటే క్లాస్ లో చదవడం జరిగింది. అందువల్ల కూడా ఇద్దరి మధ్య స్నేహమే యెక్కువ. అవనికి అందరి పట్లా యెంతో ప్రేమ. సమాజానికి మన వంతు సేవ చేయటం మన కర్తవ్యం అంటుంది. అనటమె కాదు తను చేసి చూపిస్తుంది కూడా. ఆకాశ్ ది విపరీతమైన అల్లరి మనస్తత్వం. ప్రతిదీ యెంజాయ్ చేయాలంటాడు. యెప్పుడు చూసినా హుషారుగా వుంటూ ప్రపంచంలోని ఆనందం అంతా మనదే అంటాడు. చెల్లెలు చేసే సమాజసేవ పట్ల చిన్న చూపు లేకపోయిన ఇది ఆనందించే వయసంటాడు. స్వతహాగా మంచివాడే. . ప్రస్తుతం ఇద్దరూ బీటెక్ పూర్తి చేసారు. ఇద్దరికి వుద్యోగాలు వచ్చాయి జాయిన్ అవడానికి ఇంకా నెల వుంది టైం. సో ఇద్దరూ ఇల్లు పట్టకుండా సినిమాలు షికార్లూను.
“అరేయ్! చూడరా వాణ్ణి. మొబైల్ చెవుకీ భుజానికీ మధ్య ఇరికించి యెలా బండి నడుపుతున్నాడో. యేమన్నా అయితే తలిదండ్రులకు యెంత క్షోభ? అబ్బా! ఆ తింగరోణ్ణి చూడరా బండి యెలా వంకరటింకరగా నడుపుతున్నాడో?ఒరెయ్! ఒరేయ్!వాడు చూడు సిగ్గు లేకుండా రోడ్డు మీద యెలా ప్యాస్ పోసేస్తున్నాడో?”
“ఓరి దేవుడా!!! నన్ను డ్రైవ్ చేయమంటావా?రోడ్డు మీది విక్రుత చేష్టలు చూడమంటావా?. అయినా యెవరెలా పోతే మనకెందుకు?ఇప్పుడు అవన్నీ చూస్తూ నేను నడిపితే నువు చెప్పే వాళ్ళ లిస్ట్ లోకి నేను కూడా చేరుతాను. నా జీవితం అంటే నాకు తీపి తల్లోయ్. హమ్మయ్య థియేటర్ వచ్చింది. ఇక దిగు భూమాతా. నవ్వుకుంటూ దిగింది అవని. కార్ పార్క్ చేసి వచ్చాడు ఆకాశ్.

“ఇంకొక్కసారి నా ఫేవరేట్ అంటూ పిచ్చి సినిమాలన్నీ చూపించావంటే నీ సంగతి చెప్తాను. అయినా సినిమా అంతా ఫైటింగే. యెలా నచ్చుతుందిరా నీకు?అసలా ఫైటింగ్స్ లో యేమన్నా లాజిక్ వుందా అని? అసలు కొంతన్నా సామాజిక స్పృహ లేదు ఆ సినిమా టీంకి” .
“ఆ మరి ఓ ప్రేమగోలలైతే మీకు నచ్చుతాయి . ఆ చూపించే ప్రేమ సన్నివేశాల్లో లాజిక్ వుందా మరి?వాళ్ళకి వుందండీ మరి సామాజిక స్పృహ . అయినా మొన్న నీతో పాటు వచ్చిన సినిమాలో నేను నిద్ర పోయాను తెలుసా?” తను కూడా తగ్గలేదు ఆకాశ్.
“యెక్జాక్ట్లీ. అద్దే కదా నేను చెప్పేది. నాతో వస్తే నువు పీస్ ఫుల్ గా నిద్ర అన్నా పోతావు. నీతో పాటు వస్తే నేను నిద్ర కూడా పోలేను ఆ చప్పుళ్ళకు”. తిప్పి కొట్టింది అవని
“ కాస్త లోపలికి రండర్రా. . రోడ్డు మీద నుండే మొదలు పెట్టారు” వంటింట్లో నుండి కేకేసింది తల్లి. . .
“అమ్మా! థ్యాంక్యూ అమ్మా…”గిన్నెలోని పావ్ భాజి స్పూన్ తో నోట్లో వేసుకున్నాడు ”అబ్బ ! అమ్మా! పావ్ భాజి నీ తర్వాతే యెవరు చేసినా . . . సూపర్ వుంది. ”
“వావ్! అమ్మా. . గులాబ్ జాం. . థ్యాంక్యు. థ్యాంక్యూ. . సూప్పర్ వుందమ్మా. . ”ఒక గులాబ్ జాం నోట్లో వేసుకుని తన్మయత్వంగా అంది.
“హమ్మయ్య !ఇద్దరూ సాటిస్ ఫై కదా. . నా జన్మ తరించింది. ”తను కూడా తరించిన పోజ్ పెట్టింది లావణ్య.
“మరి నా సంగతేంటోయ్?నా కోసం యేమి చేసావు?”అప్పుడే స్నానం చేసి ఫ్రెష్ గా వచ్చాడు శ్యాంసుందర్.
నవ్వుతూ చూసింది భర్తని లావణ్య. ”పిల్లలకు చేసినవన్నీ మీ స్పెషల్సే కదా? మళ్ళీ కొత్తగా అడుగుతారు?”
“ఓకే !ఓకే! మరి వస్తున్నారా తినడానికి?” పిల్లల్ని అడిగాడు.
ఇప్పుడే వస్తాము నాన్నా . . కొద్దిగా ఫ్రెష్ అయ్యి. ”ఇద్దరూ చెరో బాత్ రూంలో దూరారు.
శ్యాంసుందర్ లావణ్యలు అన్యోన్యమైన దంపతులు. ఇద్దరిదీ ఒకేమాట. ఇతరులకి సహాయం చేయడంలో ఇద్దరూ కూడా యెప్పుడూ ముందుంటారు. పిల్లలకి కూడా అదే అలవాటు చేసారు. వాళ్ళకి రాత్రి భోజన సమయం చాలా విలువైనది. పిల్లలకి అన్నప్రాసన అయిన రోజులనుండి కూడా టేబుల్ దగ్గర తినిపించడమే అలవాటు. ఆకాశ్ అవని లకు మధ్య యెక్కువ తేడా లేకపోవడం వల్ల ఇద్దరూ కలిసి ఇద్దరు పిల్లలకు అక్కడే తినిపించేవాళ్ళు. కొద్దిగా పెద్ద అయ్యాక లంచ్ యెలా తిన్నా డిన్నర్ మటుకు అందరూ కలిసి అక్కడ తినాల్సిందే. పిల్లల చిన్నతనంలో నాయనమ్మా తాతయ్యా అమ్మా నాన్నాపిల్లలు అందరూ కలిసి తింటుంటే సమయం యెలా గడిచిపోయేదో తెలిసేది కాదు. రోజూ యేదో ఒక టాపిక్ ఇచ్చి దాని గురించి యెవరికి తోచింది వాళ్ళని మాట్లాడమనేవాడు. అందులో ప్రపంచ రాజకీయాలు, దేశ రాజకీయాలు, రిలేషన్స్ , నొప్పింపక తానొవ్వక వుండగలగడం, కోపాన్ని అదుపులో వుంచుకోగలగడం, టైం మేనేజ్మెమెంట్ … ఇలా యెన్నొ రకాల విషయాలుండేవి. తను చేయలేనిది పిల్లలకు చెప్పేవాడు కాదు. చెప్పింది చేయడం, చేయగలిగేదే చెప్పడం మనిషి వ్యక్తిత్వాన్ని నిలబెడుతుందని అతని విశ్వాసం. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటె పిల్లలకి వ్యక్తిత్వ వికాస శిక్షణ అంతా అక్కడే జరిగింది. అవని పూర్తిగా తండ్రిని ఫాలో అవుతుంటాడు. . ఆకాశ్ కి ఇంకా చిన్నతనం పోలేదు.
పిల్లలిద్దరూ వచ్చేలోపల టేబుల్ మీద అన్నీ సర్దడానికి లావణ్యకి సహాయం చేసాడు శ్యాంసుందర్. ఈ లోపల ఇద్దరు ఫ్రెష్ అయ్యి వచ్చేసారు.
“అమ్మా! ఆకలి దంచేస్తున్నది. త్వరగా పెట్టేయ్” టేబుల్ మీద దరువేస్తూ చెప్పాడు ఆకాశ్.
“యేంటి ఇవ్వాళ సంగతులు? సినిమా యెలా వుంది?”
“యెలా వుందా? అలా అడగడం అవసరమా?సూపర్ వుంది. ” అదే వుత్సాహంతో చెప్పాడు
“నువ్వేమీ మాట్లాడవేంటి? నీకు నచ్చలేదా?”కూతుర్ని అడిగాడు. .
“యేమో నాన్నా! నాకీ మధ్య అర్థం లేని ఫైటింగ్ సినిమాలు నచ్చడం లేదు. అదీ కాక ఈ మూవీలో హీరో హాస్పిటల్ లో ఫైటింగ్ చేయడం, లోపల వున్న పేషంట్స్ అందరూ ప్రాణభయంతో పారిపోవడం, కొంతమందికి ప్రాణాలు పోవడం. . ఇంకా ఒక అంబులెన్స్ మీదకెక్కి ఫైటింగ్ చేయడం. దానితో లోపల వున్న ప్రాణం పోయినట్లుగా చూపించడం…. జస్ట్ ఫైటింగ్ లో వెరైటీ చూపడం కోసం…. అది నటనే అయినా యేమో నాకు నచ్చలేదు నాన్నా.
కూతుర్ని ప్రియంగా చూసుకున్నాడు శ్యాంసుందర్.
“సినిమాని సినిమాగా చూడాలమ్మా అలా తప్పులు పట్టకూడదు. ” దీర్ఘం తీసాడు ఆకాశ్. ”
“అలాగే సార్. అయినా నాన్నా వీడేమి చేసాడొ తెల్సా? ఆంబులెన్స్ వస్తుంటే దారి ఇవ్వకుండా కారు పోనిచ్చాడు నాన్నా నేను చెప్తున్నా వినకుండా” కంప్లైంట్ చేసింది అవని
“అదేంట్రా? అట్లా యెందుకు చేసావు?” కొద్దిగా డిసప్పాయింటెడ్ గా అడిగాడు శ్యాంసుందర్.
“అదేమి లేదు నాన్నా. యేదో సినిమా తొందరలో అలా. . అయినా ఆ అంబులెన్స్ లో యెవరూ లేరు నాన్నా. . ” తండ్రి డిసప్పాయింట్మెంట్ అర్థమవుతున్నా సమర్ధించుకోబోయాడు.
“అయ్యో! ఖాళీగా వెళ్తున్నదంటే యెవరికోసమో వెళ్తుందేమో. . అప్పుడు దానికి దారి ఇవ్వడం ఇంకా ముఖ్యంరా” బాధపడ్డాడు శ్యాం సుందర్
“నాన్నా! వీడనె కాదు. రోడ్డు మీద చాలా మందికి తాము ముందు వెళ్ళడమే ప్రాధాన్యం కానీ తాము సమాజంలో వున్నామని తమకో బాధ్యత వుందనీ మర్చిపోతుంటారు”
“ఐయాం సారీ నాన్నా! ఇంకోసారి ఇలా చెయ్యను”వెంటనే తప్పు ఒప్పేసుకున్నాడు . . చెల్లి ఫిర్యాదు చేసిందే అన్న కోపం లేకపోగా.
“గుడ్! గుడ్! ఫస్ట్ ఫుడ్ ఎంజాయ్ చేద్దాం” వెంటనే టాపిక్ మార్చేసాడు
అందరూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ భోజనం పూర్తి చేసారు. .

*****************

ఆ రోజు ఒక ఫ్రెండ్ ని కలవాలని వెళ్ళాడు ఆకాశ్. అవనిని రమ్మంటే రానన్నది. అందుకని బైక్ తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు ఆకాశ్. పొద్దుటినుండి సాయంత్రం దాకా ఇద్దరు ముగ్గురిని కలుసుకుని ఓల్డ్ సిటీ లో ఇంకో ఫ్రెండ్ వుంటే అటెళ్ళి తిరిగి ఇంటికి బయల్దేరాడు. ఆకాశ్ వాళ్ళ ఇల్లు వున్న కాలనీ కి మైన్ రోడ్ కి మధ్యలో ఒక కిలో మీటరు పొడవు సన్న సందు వుంటుంది . దాన్ని వెడల్పు చేయటం ప్రభుత్వం వల్ల కూడా కాలేదేమో అలా వదిలేసారు. ఆ సందు మొదట్లోనే ఫుల్లు ట్రాఫిక్ . చాలామంది చేరి గొడవ పెట్టుకుంటున్నారు. ఆల్ మోస్ట్ సందు చివరి వరకు వున్నారు. అందరూ హారన్లు మోగిస్తున్నారు. గోల గోలగా వుంది అంతా.
“అబ్బా! వాళ్ళు రాజీకి యెప్పుడు వస్తారో?ఈ ట్రాఫిక్ యెప్పుడు క్లియర్ అవుతుందో? అమ్మకు ఫోన్ చెసి ఇక్కడే వున్నానని చెప్దాం అనుకుంటూ ఫోన్ తీసాడు. తెల్ల మొహం వేసి వున్నది ఫోన్. అబ్బా ఇప్పుడే చార్జింగ్ అయిపోవాలా?” విసుక్కున్నాడు. ఇక చేసేదేమి లేక వెనక్కి తిరిగి కొద్దిగా దూరం అయినా వేరే దోవ చూసుకుందామని వెనక్కి తిప్పబోయాడు బైక్ ని. ఈ లోగా గుంపుకి ఆ చివరనుండి హారన్ మోతల మధ్యలో నుండి సన్నగా అంబులెన్స్ సైరన్ వినపడింది. ఒక్క క్షణం ఆగి అవునా కాదా అని నిర్ధారణ చేసుకున్నాడు. అంబులెన్స్ సైరనే. ! విరామం లేకుండా మోగిస్తున్నా ఒక్కళ్ళ నుండి కూడా స్పందన లేదు. తండ్రి చెల్లెలి మాటలు గుర్తొచ్చాయి. తన భాధ్యత కూడా గుర్తొచ్చింది. ఈ గుంపు మామూలుగా కదలాలంటే ఇంకో గంట పట్టేట్లుంది. అనుకుంటూ తన బైక్ ఒక పక్కకి పార్క్ చేసి గుంపులో చొరబడ్డాడు అందర్నీ హెచ్చరిస్తూ , అంబులెన్స్ కి దారి ఇవ్వమని అడుగుతూ మొత్తం మీద పదినిమిషాల్లొ క్లియర్ చేయించగలిగాడు. నిరాటంకంగా వెళ్ళిపోయింది అంబులెన్స్. ”హమ్మయ్య“ అనుకుంటు ఒక మంచిపని చేశానన్న తృప్తితో ఇంటిదారి పట్టాడు ఆకాశ్. ఇంతలో “ఒరే ఆకాశ్” అని పిలిచారెవరో. యెవరా అని చూస్తే ఇంకో స్నేహితుడు ప్రకాశ్ పిలుస్తున్నాడు. అతనితో ఒక పదినిమిషాలు మాట్లాడి వెళ్దామనుకుంటే గంట అయింది. అరే ఇప్పటివరకు అమ్మ ఫోన్ చేయకపోవటమేమిటి అనుకుంటుంటే గుర్తొచ్చింది తన ఫోన్ లో చార్జింగ్ అయిపోయిందని . ”ఇక వెళ్తారా నేను అమ్మ యెదురు చూస్తూ వుంటుంది. పొద్దున్న యెప్పుడో బయల్దేరాను “ చెప్పి బైక్ స్టార్ట్ చేయబోయాడు. వెంటనే ప్రకాశ్ “ఆగరా బాబు. ఐమాక్స్ లో మూవీకి రెండు టికెట్స్ వున్నాయి. కంపెనీ యెవరూ లేరు నువ్వు రారా” పిలిచాడు. “ బాబోయ్ ! అలా వస్తే మా అమ్మ కాదు మా చెల్లి తంతుంది. నే వెళ్తారా . ఇప్పుడొద్దులే ఇంకొసారి చూదాం”మళ్ళీ బైక్ స్టార్ట్ చేయబోయాడు. ఈ సారి ప్రకాశ్ కీస్ లాక్కున్నాడు. ”ఫోన్ చెయ్యి” అని . ”వద్దులే ఫోన్ చేస్తే వెళ్ళొద్దంటారు. మెసేజ్ ఇవ్వు “
“నా ఫోన్ లో చార్జింగ్ అయిపోయిందిరా. . ”
“అయితే నా ఫోన్ నుండి అంకుల్ కి మెసేజ్ ఇవ్వు. అవనికి ఇస్తే నన్ను తిడుతుంది. . ” అని మెసేజ్ ఇప్పించి బలవంతాన మూవీకి లాక్కెళ్ళాడు. సినిమా పూర్తయ్యి ఇంటికి బయల్దేరేసరికి రాత్రి పదయింది. అందరూ పడుకున్నారో యేంటో అనుకుంటూ ఇంటికెళ్ళి కూనిరాగాలు తీస్తూ తలుపు తాళం తీస్తుండగా పక్క ఫ్లాట్ ఆంటీ వచ్చి “మీ నాన్నగారికి సడన్ గా హార్ట్ అటాక్ వస్తే హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళారు. నీకు ఫోన్ చేసారట కాని స్విచ్చ్డ్ ఆఫ్ అని వచ్చిందట. నీ కోసమే నేను వెయిట్ చేస్తున్నాను ఆకాశ్” అని చెప్పి హాస్పిటల్ పేరు చెప్పింది.
ఒక్కసారిగా నిస్సత్తువ ఆవరించింది ఆకాశ్ కి. ఇక లోపలికి వెళ్ళకుండా వెంటనే పరుగున వెళ్ళి బైక్ స్టార్ట్ చేసి హాస్పిటల్ వేపు దూసుకుపోయాడు.
రిసెప్షన్ లో కనుక్కుని కార్డియో వింగ్ కి వెళ్ళాడు . అక్కడ విచార వదనాలతో వున్నారు తల్లి చెల్లి. కొంతమంది ఫ్రెండ్స్ కూడా వున్నారు . కొడుకుని చూడగానే దుః ఖం పెల్లుబికింది లావణ్యకి ఆకాశ్ ని పట్టుకుని యేడ్చెసింది. అవని అన్నని పట్టుకుని తను కూడా యేడ్చేసింది. యేడుస్తూనే తండ్రికి ఓపెన్ హార్ట్ సర్జరీ జరుగుతున్న సంగతి చెప్పింది.
నిర్ఘాంత పోయాడు ఆకాశ్. “అయ్యో” అని తల కొట్టుకున్నాడు. . అలా యెలా టైం పాస్ చేసాను?కొద్దిగా ముందు వచ్చినట్లైయితే తాను తండ్రి వెంట వుండేవాడు కదా?తన్ను తాను తిట్టుకోసాగాడు ఆకాశ్.
“ఇదేంటి ? మీరంతా వున్నారు. నాకెందుకు తెలీలేదు?థ్యాంక్యూ వెరీమచ్ రా” స్నేహితులకి కృతజ్ఞతలు చెప్తూనే తల్లినిచెల్లిని ఓదార్చసాగాడు. ”
“ నీ ఫోన్ ఆఫ్ అయిందటరా. . అందుకని అవని మాకు చేసింది నువ్వొచ్చింది మా దగ్గరకు అని. వెంటనే మేము కూడా డైరెక్ట్ గా హాస్పిటల్ కి వచ్చేసాము. అంకుల్ ని వెంటనే ఆపరేషన్ కి తీసుకెళ్ళారు. లోపల బైపాస్ సర్జరీ జరుగుతున్నది. ధైర్యంగా వుండరా . అంకుల్ కి యేమీ కాదు”. వాళ్ళు కూడా ఓదార్చసాగారు.

అప్పటికి అవని కొద్దిగా తేరుకున్నది . అన్నతో యేదొ చెప్పబోయే లోపల డాక్టర్ వచ్చి ఆపరేషన్ సక్సెస్ అయిందని ఐ సీ యూలోకి యెవరైనా ఒక్కరు వెళ్ళి చూడొచ్చని చెప్పారు. అందరి మొహాల్లోకి ఒక్కసారిగా జీవం వచ్చింది రిలీఫ్ తో.
అప్పుడొచ్చింది అవనికి మళ్ళీ యేడుపు సంతోషంతో. ”ఒరే అన్నయ్యా నువ్వే బ్రతికించుకున్నావురా నాన్నని” అన్నని పట్టుకుని భోరున యేడుస్తూ చెప్పింది.
“యేమి ? నేను నాన్నతో పాటు లేనని యెగతాళా?”చిన్నబుచ్చుకున్నాడు అకాశ్. “ అయినా నేను నాన్న ఫోన్ కి ప్రకాశ్ ఫోన్ నుండి మెసేజ్ ఇచ్చాను. దానికి ఫోన్ చేసి నాకు చెప్పొచ్చు కదా?నాన్న కంటే యేదీ ముఖ్యం కాదు కదా?”
“కాదురా నేను నిజమే చెప్తున్నాను. సాయంత్రం నువు గుంపును తప్పించి అంబులెన్స్ కి దోవ ఇప్పించావా? దాన్లో నేరా నాన్నమృత్యువుతో పోరాడుతున్నారు. నిన్ను చూసి పిలుద్దామనుకునే లోపె మా వాన్ సందు తిరిగింది. నీ ఫోన్ స్విచ్చ్ ఆఫ్ అని వచ్చింది. వ్యాన్ ఆపమంటే లోపల అటెండెంట్ వద్దన్నారు. మా మాటలు పూర్తయ్యే లోపల మన మధ్య దూరం పెరిగింది . హాస్పిటల్ కి వచ్చాక డాక్టర్ చెప్పారు ఇంకో అరగంట లేట్ అయినా ఛాన్సెస్ తగ్గేవని. అందుకే అంటున్నారా నువే బ్రతికించావురా. . కాదు బ్రతికించుకున్నావురా నాన్నని. . ఇంకా నాన్న ఫోన్ ఇంట్లోనే మర్చిపోయాం ఈ హడావుడిలో ” కళ్ళు తుడుచుకుంటూ చెప్పింది.
లావణ్య కొడుకుని ప్రేమగా దగ్గరికి తీసుకుంది

_______________________శుభం. . . _____________________________