రచన: మణికుమారి గోవిందరాజుల
“ వర్ధనమ్మా డే కేర్” లోపలికి వస్తూ ఆ బోర్డుని ఆప్యాయంగా చూసుకుంది సరళ . వర్ధనమ్మ సరళ తల్లేమో అనుకుంటే పప్పులో కాలేసారన్నమాటే. . అత్తగారిని తల్చుకుని మనసులోనే దండం పెట్టుకుంది.
ఆ రోజు వర్ధనమ్మా డే కేర్ వార్శికోత్సవం. అందుకే డే కేర్ అంతా చాలా హడావుడిగా వుంది .
లోపలికి వెళ్ళి మధ్య హాలులో నిల్చుని చుట్టూ చూసింది. . అత్తగారు నవ్వుతూ చూస్తున్నట్లు అనిపించింది. చిన్నగా ఆఫీసు రూంలోకి వెళ్ళి కూర్చుంది.
మధ్యలో పెద్ద హాలు. హాలు నానుకుని లోపలి వరకు వరుసగా పది గదులు ఒక్కొక్క గదిలో ఇద్దరు పెద్దవాళ్ళు వుండడానికి చక్కటి యేర్పాట్లు. పరిశుభ్రమైన వాతావరణం. . ఇంతలో శైలి శారద లోపలికి వచ్చారు.
“ అమ్మా! యేమాలోచిస్తున్నావు?బామ్మ గుర్తొచ్చిందా? నాన్నా చూడు ప్రతి సంవత్సరం బామ్మ పోయిన రోజు అమ్మని వోదార్చేసరికి మాకు తల ప్రాణం తోకకి వస్తుంది. ” వాళ్ళకి కూడా కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి.
“మీకేమి తెలుసే మా ఇద్దరి అనుబంధం?ఇంతమంది పెద్దవాళ్ళు చల్లగా వుండమ్మా అని దీవిస్తున్నారంటే అది మీ బామ్మ వల్లే కదే?
“బాబోయ్! అమ్మా మొదలు పెట్టకు. పద పదబయట అందరూ యెదురు చూస్తున్నారు. మిగతా బ్రాంచెస్ నుండి రాగలిగిన వాళ్ళు వచ్చారు” తొందర చేశారు శారదా శైలి. ఇద్దరూ కూడా యెంత పని వున్నా ఈ రోజు మటుకు తప్పని సరిగా ఇంటికి వస్తారు.
బయట గార్డెన్ యాభైమంది హాయిగా కూర్చోవడానికి వీలుగా వుంది. కూతుళ్ళతో భర్తతో గార్డెన్ లోకి వచ్చేసరికి అందరూ వచ్చి కుర్చీల్లో కూర్చుని వున్నారు. అప్పటికే అల్లుళ్ళిద్దరూ యేర్పాట్లన్నీ చేసి వుంచారు. సరళ ఒక్కొక్కరి దగ్గరికి వెళ్ళీ ప్రేమగా పలకరీంచి వచ్చి తను కూడా ఒక కుర్చీలొ కూర్చుంది.
శారద, శైలి, అల్లుళ్ళు దివాకర్, వేణు వాళ్ళ ఫ్రెండ్స్ అందరూ కలిసి పెద్దవాళ్ళందరితో కొన్ని గేమ్స్ ఆడించారు. ఆ తర్వాత వడ్డనలు జరిగాయి. తినగలిగే వాళ్ళు తింటుండగా సొంతంగా తినలేని వాళ్ళకి కేర్ టేకర్స్ తినిపించారు.
వాళ్ళందరినీ చూస్తుంటే మనసు తృప్తిగా అనిపిస్తున్నది. . “ఈ యేర్పాటు వల్ల మేము అన్నీ యెంజాయ్ చేయగలుగుతున్నాము. మేము రిలాక్స్ అయి వచ్చాక మా పెద్దవాళ్ళని ఇంకా ప్రేమగా చూసుకోగలుగుతున్నాము” అని ఇక్కడ పెద్ద వాళ్ళని దింపిన వాళ్ళ పిల్లలు చెప్తుంటే తమ ఆనందం కోసం అత్తగారు పడిన తాపత్రయం గుర్తొచ్చింది.
****************
“ పిల్లలు యెటన్నా బయటికి వెళ్దాం అంటున్నారండీ” భర్త జనార్ధన్ కి బట్టలిస్తూ చెప్పింది సరళ.
”ఇవాళ కుదరదు మీటింగ్స్ వున్నాయి”. చొక్కా గుండీలు పెట్టుకుంటూ చెప్పాడు జనార్ధన్.
“ ఈ రోజు కాదు. వాళ్ళకు క్రిస్మస్ సెలవులిచ్చారు కద . యెటన్న వెళ్దాము అంటున్నారు. ”
“ బుద్దుందా పిల్లలకి?వాళ్ళకు లేకపోయినా నీ బుద్ధేమయింది అడిగినపుడు? మళ్ళీ నా దాక తెచ్చావు మాటర్ ని? అమ్మనొదిలి యెలా వెళ్తామనుకున్నారు?”
“అయ్యబాబోయ్ ! నేను చెప్పానండీ బాబూ…ఒక్కసారి నాన్నతో చెప్పు. . అన్నీ నువ్వే చెప్పేస్తావు అని వెంటపడ్డారు. సరే నాదేమి పోయింది?చెప్తే పోలా అని చెప్పానంతే. ఇక మీ తండ్రీకూతుళ్ల ఇష్టం. . . ”
“ కుదరదులే. అమ్మ నొదిలి వెళ్ళలేము కదా?పోనీ పిల్లలు నువు వెళ్ళి రాండి. అమ్మను నేను చూసుకుంటాను. ”
“మీరు లేకుండా మేమెక్కడికి? అంత అర్జెంట్ యేమీ లేదు. . మన పిల్లలు అర్థం చేసుకునే వాళ్ళే. ”
అంతటితో ఆ సంభాషణకి పుల్ స్టాప్ పడింది. చాటు నుండి అంతా వింటున్న పిల్లలకి బోల్డు నిరాశ కలిగింది.
“చీ! నాన్న యెప్పుడూ ఇంతే. . యెక్కడికి వెళ్దామన్న వద్దంటారు. ” బామ్మంటే ప్రాణమైనా అందరూ వెళ్తారు తాము యెక్కడికీ వెళ్ళట్లేదని చిన్నది శైలి నిరాశగా అంది.
“మరి బామ్మని వదిలేసి యెలా వెళ్తాము? ఒక్కర్తీ యెలా వుండగలదు? అందుకే నాన్న వద్దంటున్నారు. పోనీలే మన సెలవులు ఇక్కడే యెంజాయ్ చేద్దాము. ”పెద్దరికంగా చెల్లెల్ని ఓదార్చింది శారద.
వాళ్ళ మాటలు వింటూ దగ్గరికి వెళ్తే యేమని ఓదార్చాలో తెలీక పిల్లల్ని తప్పించుకుని వంట ఇంట్లోకి వెళ్ళింది సరళ.
వర్ధనమ్మకి జనార్ధన్ ఒక్కడే కొడుకు. తల్లి అంటే జనార్ధన్ కి చాలా ప్రేమ గౌరవాలు వున్నాయి. జనార్ధన్ కి అయిదు సంవత్సరాలప్పుడు తండ్రి చనిపోతే తల్లి కళ్ళల్లో పెట్టుకుని పెంచింది. పెద్దగా వెనక ఆస్తులు లేవు. చిన్న ప్రైవేట్ స్కూల్లో టీచరు వుద్యోగం చేస్తూ కొడుకుని చదివించింది జనార్ధన్ కూడా తల్లి కష్టాన్ని అర్థం చేసుకున్నవాడే. అందుకని బుద్దిగా డిగ్రీ వరకు చదువుకుని బ్యాంక్ పరీక్షలు రాసి ఆఫీసరుగా వుద్యోగం సంపాదించుకుని తల్లి చూపించిన అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుని ఇద్దరు అమ్మాయిలకు తండ్రయ్యాడు. వర్ధనమ్మ పాతకాలం మనిషైనా భావాలు మటుకు ఆదర్శణీయం. ఇప్పటి అత్తగార్లలా ఆమెకి కొడుకు గురించిన అభద్రతా భావం యేమీ లేదు. కొడుకుని కొంగుకి కట్టేసుకుంటుందని కోడలు గురించిన అనుమానమూ లేదు.
పెళ్ళై ఇంటికొచ్చిన కోడలిని కూర్చో బెట్టుకుని ”అమ్మా! సరళా మనిద్దరం బాగుంటే వాడు సంతోషపడతాడు. వాడి సంతోషమే మన ఆనందం. కన్నవారినీ, తోడబుట్టిన వారినీ వదిలి వచ్చావు. భార్యాభర్తలు సర్దుకుని మసలడం యెంత అవసరమో అత్తా కోడళ్ళు కూడా సర్దుకోవడం అంత అవసరం. చాలా సమస్యలు మాట్లాడుకోవడం వల్ల పరిష్కారమవుతాయి. యే సమస్య వచ్చినా మన మధ్యే పరిష్కారం అవ్వాలి. నా వల్ల నీకు యే మాత్రం అసౌకర్యం కలిగినా నాకే చెప్పు. నేను అర్థం చేసుకుంటాను. అలాగే నీ వల్ల నాకు యేమన్న ఇబ్బంది అనిపిస్తే నీకే చెప్తాను అర్థం చేసుకో, ఆలోచించు. అంతే కాని నీ గురించి నేనెవరికో చెప్పి నా బాధ తీర్చుకుని వాళ్ళ దగ్గర సానుభూతి పొందడం నేను నా కొడుకుని అవమానించడమే. ఆనందంగా వుందాము కలిసి” అనునయంగా చెప్పింది. సరళకు చాలా సంతోషమనిపించింది.
“అలాగే అత్తయ్యా. . తప్పకుండా మీరన్నట్లే వుందాము.” అని మాట ఇవ్వడమే కాకుండా అలానే వుంది కూడాను.
వర్ధనమ్మ కూడా యే విధంగానూ కొడుకు కోడలు జీవితంలో ఇన్వాల్వ్ అయ్యేది కాదు. అడిగితేనే సలహా చెప్పేది. పెద్దది కాబట్టి తన మాటే నెగ్గాలనే ఆరాటం ఆమెకి లేదు. కరెక్టే అనిపిస్తే చిన్నదైనా కోడలి మాట వినేది. దాంతో అత్తగారంటే గౌరవం యెక్కువయ్యింది సరళకు. ఒక ఆరునెలలు గడిచేసరికి అత్తాకోడళ్ళా తల్లీ కూతుళ్ళా అనేట్లు అయ్యారు ఆ అత్తకోడళ్ళు. ఇంటి మహలక్ష్మిలా వచ్చిన కోడలితో ముందుగా మంచిగా వుండవలసింది అత్తగారు. ఆప్యాయంగా అక్కున చేర్చుకునే అత్తగారుంటే కోడళ్ళు నెత్తిన పెట్టుకుంటరనే వాక్కుకి ఈ అత్త కోడళ్ళే వుదాహరణ.
కోడలిగా ఆ ఇంటికి సరళ వచ్చి పదిహేనేళ్ళు అయింది. ఇన్నేళ్ళు గడిచిన వాళ్ళు అప్పుడెలా వున్నారో ఇప్పుడూ అంతే. చిన్న యాక్సిడెంట్ లో నడుము విరిగి మంచాన చేరింది వర్ధనమ్మ. తల్లిలా చేరదీసిన అత్తగారికి తనే తల్లయింది సరళ. తన గురించి కోడలు యెక్కడికీ కదలకుండా అయిందని బాధపడుతుంది వర్ధనమ్మ.
వర్ధనమ్మ లేవలేదనే కాని చెవులూ కళ్ళూ బాగా పని చేస్తాయి. పక్క గదిలో మనవరాళ్ళిద్దరూ మాట్లాడుకున్న మాటలు ఆవిడ విననే విన్నది.
“యేమయ్యా!ఒక్క కొడుకునిచ్చి హడావుడిగా యేదో పనున్నట్లు వెళ్ళావు. ఇంకా కొంతకాలం వుండి ఇంకోళ్ళని ఇవ్వొచ్చుగా?” యెదురుగా గోడమీదున్న మొగుడిని విసుక్కున్నది.
“శైలీ, శారదా! యేమి చేస్తున్నరమ్మా?”కేకేసింది మనవరాళ్ళని.
“వస్తున్నాము బామ్మా!” మాటతో పాటే ఇద్దరూ లోపలికి వచ్చారు. సెలవులు కాబట్టి ఇది వాళ్ళ ముగ్గురికీ ఆడుకునే టైము. రోజూ ఈ టైముకు బామ్మతో పచ్చీసో, అష్ట చెమ్మో లేదంటే పేకాటొ , అంతాక్ష్యరొ యేదో వొకటి బామ్మని కూర్చోబెట్టి ఆడుతారు మనవరాళ్ళిద్దరూ.
వస్తూనే ఇద్దరు చెరో వేపునుండి బామ్మ భుజాల కింద చేతులేసి నెమ్మదిగా పైకి లాగి కూర్చో బెట్టారు. ”మా బంగారాలే. . యెంత బాగా కూర్చోబెడుతున్నరో. ” పిల్లలిద్దరినీ ముద్దు చేసింది.
“బామ్మా! ఈ రోజు యేమి ఆడదాము?” పెద్దది అడిగింది.
“ ఈ రోజు అష్టా చెమ్మా ఆడదాము . . గ్యారంటీగా ఈ రోజు నేనే గెలుస్తాను. ”
“రోజూ యేదో మమ్మల్ని గెలవనిస్తున్నట్లు?”
“పోనీ లేవే చిన్నది” చిన్న మనవరాలిని వెనకేసుకొచ్చింది .
ఇంతలో భర్తని ఆఫీసుకు పంపి సరళ కూడా వచ్చింది ఆడుకోవడానికి.
ఒక అరగంట ఆరోగ్యకరమైన నవ్వులు పువ్వులై విరిసాయి.
చిన్న పిల్లలనుకుంటారు కాని పిల్లలు తల్లిని ఇతరులు యెలా గౌరవిస్తున్నరనేది చాలా బాగా గమనిస్తుంటారు. తల్లితో బామ్మ యెంత బాగా వుండేదీ. తల్లి బామ్మని యెంత బాగా గౌరవిస్తున్నదీ చూస్తుండ బట్టి పిల్లలు బామ్మతో యెంతో హాయిగా వుంటారు. పెద్దవాళ్ళ ప్రవర్తనే పిల్లలకి సంస్కారం నేర్పిస్తుంది. దానికి తోడు వర్ధనమ్మ పిల్లలతో యెంతో ప్రేమగా వుంటుంది. తానెప్పుడూ పిల్లల్ని కోప్పడదు. తల్లి కోప్పడితే అడ్డం పోదు. కాని సమయం వచ్చినప్పుడు తల్లి మాట యెందుకు వినాలో చాలా అనునయంగా చెప్తుంది. అందుకే పిల్లలకు బామ్మంటే ప్రాణం.
“అమ్మా! ఆకలేస్తున్నది. ” ఇద్దరూ ఒక్కసారి అడిగారు.
“అత్తయ్యా! కాసేపు నడుము వాల్చండి. శారదా బామ్మని పడుకోబెట్టండి. ఈ లోపు నేను అందరికీ కారప్పూస ఇక్కడికే తెస్తాను” చెప్పి లోపలికి వెళ్ళింది. సరళ. మళ్ళీ పిల్లలిద్దరూ బామ్మని జాగ్రత్తగా పడుకోబెట్టారు. ఈ లోపు సరళ అందరికీ కారప్పుస , మిఠాయి తెచ్చిపిల్లలిద్దరికీ చెరో ప్లేట్ ఇచ్చింది.
“అక్కకి యెక్కువ ఇచ్చావు. ” శైలి పేచీ మొదలు పెట్టింది.
“తింగరి బుచ్చీ. యేదో పేచీ పెట్టంది నీకు తోచదా?కావాలంటే డబ్బాలు తెచ్చి నీ దగ్గర పెడతాను. ప్రస్తుతం నోర్మూసుకుని తిను”
“నోర్మూసుకుని యెలా తింటారేం?”కిసుక్కున నవ్వింది శైలి.
మనవరాలి మాటలకు హాయిగా నవ్వుకుంది వర్ధనమ్మ.
“అత్తయ్యా మీరు కూడా తింటూ వుండండి నేను కాఫీ తెస్తాను. ”అత్తగారి చేతికి దగ్గరగా ప్లేట్ పెట్టింది సరళ.
“ఇప్పుడేమీ తినలేను కానీ కాస్త కాఫీ ఇవ్వు చాలు” వర్ధనమ్మకు నడుము పడిపోయిందే కాని మిగతా యే ప్రాబ్లమ్స్ లేవు. అయినా కాని ఆహారం విషయంలో చాలా మితంగా వుంటుంది.
వంట ఇంట్లోకి వెళ్ళి తనకి అత్తగారికి కాఫీ తెచ్చేలోగానే పిల్లలు తినేసి వాళ్ళ ఆటలకి వెళ్ళిపోయారు.
“టీవీ పెట్టనా అత్తయ్యా?” వర్ధనమ్మ నోట్లో కాఫీ పోస్తూ అడిగింది.
“వద్దులే కానీ సరళా నేనొకటి చెప్తాను విను. పిల్లలిద్దరూ సరదా పడుతున్నారు. నన్నెవరి దగ్గరన్నా వుంచి మీరొక్క నాలుగు రోజులు యెటన్నా వెళ్ళి రాండి”
“యెవరి దగ్గర వుంటారత్తయ్యా?” చిరునవ్వుతో అడిగింది
“నిజమేనే . . వెధవ జీవితం. . నేనూ ఒక్కదాన్నే. మీ మామగారూ ఒక్కరే. . నీ దురదృష్టం మీ ఆయనా ఒక్కడే. ఇప్పుడే మీ మామగారిని అరుస్తున్నా ఇంకోళ్ళని ఇవ్వకుండా యెందుకెళ్ళావని” నవ్వింది వర్ధనమ్మ. ఇద్దరున్నట్లయితే కాస్త నీకు వెసులుబాటు వుండేది” నిట్టూర్చింది. ”వెధవ ప్రాణం పోనన్నా పోదు. . వచ్చిన పని అయిపోయింది. ఇంకా యెందుకు చెప్పు?”
“అత్తయ్యా యెందుకు బాధపడతారు? యెన్నాళ్ళు వుంటామనేది మన చేతుల్లో లేదు కదా?మా వల్ల మీకేమన్నా బాధ కలుగుతున్నదా? తప్పని దానికి తల వంచాలని మీరే కదా చెప్పారు?ఇప్పుడు మన చేతుల్లో యేమీ లేదు. . వీలైనంతవరకు ఆనందంగా వుండడం తప్ప” మృదువుగా అత్తగారిని వోదార్చింది.
కోడలి ప్రేమకు కళ్ళు చెమర్చాయి . “సరళా ఒక్క నాలుగు రోజులు మీరెటన్నా వెళ్ళొస్తే నా ప్రాణం హాయిగా వుంటుందే. . నన్నెవరన్నా ఒక నాల్రోజులు వుంచుకుంటె బాగుండును. పిల్లలకు లాగే పెద్ద వాళ్ళకు కూడా డే కేర్ వుంటే బాగుండేది. ”
“డే కేర్ అంటే పొద్దున వెళ్ళి సాయంత్రం రావడం. . నాల్రోజులుండడం కాదు అత్తమ్మా” వెక్కిరించింది.
“నాకు తెలుసు లేవే. వాళ్ళే అవసరమైతే వుంచుకునేట్లన్నమాట. ” “ అయినా సరళా అలాంటిది నువ్వే ఒకటి మొదలు పెట్టొచ్చు కదే?”
“యేమి మాట్లాడుతున్నారు?అదంతా అయ్యే పని కాదు. చూద్దాం లేండి అత్తయ్యా! పడుకోండి. . ”
“పడుకోవడం కాదు. నిజంగానే చెప్తున్నాను. అలాంటిది ఒకటి స్టార్ట్ చేసావనుకో . . అప్పుడు నన్ను చూసుకోవడానికి వాళ్ళుంటారు కాబట్టి మీరు కావాలన్నప్పుడు యెటన్నా వెళ్ళొచ్చు”
ఒక్క పూట యెక్కడికన్నా వెళ్తే తనను వొంటరిగా వదిలి తిరగడానికి వెళ్ళిందని గోల గోల చేసే అత్తగార్లున్న ఈ రోజుల్లో తమని యెక్కడికైనా పంపి సంతోష పడాలనే అత్తగారి ఆరాటానికి మనసు ఆర్ద్రమయింది సరళకు.
“మీరు చెప్పేది వినటానికి బాగుంది అత్తయ్యా . ప్రాక్టికల్ గా చాలా కష్టం. . మీ అబ్బాయి కూడా వచ్చాకా ఆలోచిద్దాము లెండి”అప్పటికి సర్ది చెప్పి వంట చేయడానికి వెళ్ళింది
********************
వర్ధనమ్మ విషయాన్ని వదిలి పెట్టలేదు. సాయంత్రం కొడుకు రాగానే మళ్ళీ మొదలు పెట్టింది. జనార్ధన్ కూడా అదే అన్నాడు ప్రాక్టికల్ గా చాలా కష్టమని. కాని వర్ధనమ్మ చెప్తూనే వుంది. యెన్నడూ దేనికీ బలవంతం చేయని అత్తగారు ఇన్ని సార్లు చెప్తుంటే వినగా వినగా సరళకు కూడా అది చాలా మంచి ఆలోచన అనిపించింది.
“నిజమే! ఇలా యెంత కాలం వుండగలం?అత్తయ్య చెప్పినట్లు డే కేర్ స్టార్ట్ చేస్తే అత్తయ్యకీ కాలక్షేపం. వుద్యోగాలకి వెళ్ళాల్సొచ్చి పెద్దవాళ్ళని ఇంట్లో పెట్టి వెళ్ళలేకా, వుద్యోగం మానలేకా అవస్థపడే వాళ్ళకి ఇది మంచి అవకాశం”భర్తని వొప్పించింది.
అత్తాకోడళ్ళిద్దరూ కలిసి చిన్న ప్రకటన తయారు చేశారు
“ దంపతులు వుద్యోగం చేస్తున్నారా?మీ పెద్ద వాళ్ళని ఇంట్లో వదిలి వెళ్ళలేని పరిస్థితా?ఇదిగో పరిష్కారం. “వర్ధనమ్మా డే కేర్” మీ పెద్దవాళ్ళని వుదయం మా చెంత వదలండి. సాయంకాలం మీతో తీసుకెళ్ళండి.”
“మీ దంపతులు పిల్లలతో విహార యాత్రలకి వెళ్ళాలనుకుంటున్నారా?ఇంట్లోని పెద్దవాళ్ళని మీతో తీసుకు వెళ్ళలేని పరిస్థితా?ఇదిగో పరిష్కారం”వర్ధనమ్మా డే కేర్”
వారం రోజుల వరకు మీ పెద్దవాళ్ళు మా సంరక్షణలో ప్రశాంతంగా వుంటారు. మీరు మీ యాత్రని ఆనందంగా పూర్తి చేసుకుని మీ వాళ్ళని ఇంకా ప్రేమగా చూసుకోండి. . ”
పెళ్ళికి వెళ్ళాలన్నా, యే ఫంక్షన్ కి వెళ్ళాలన్నా మీ వాళ్ళని భారంగా తలచకండి. ఆ భారం మాకొదిలి మీరు హాయిగా వుండండి”
దీన్ని వాట్సఅప్ ద్వారా ఫ్రెండ్స్ కి పంపి వాళ్ళ ఫ్రెండ్స్ కి పంపమన్నారు. పిల్లలు కూడా వుత్సాహంగా తమ ఫ్రెండ్స్ కి వాట్సప్ చేసి వాళ్ళ పేరెంట్స్ కి చూపించమన్నారు.
విచిత్రంగా అనూహ్య స్పందన వచ్చింది.
సొంత ఇల్లే కాబట్టి ముందున్న పెద్ద హాల్లో అరడజను మంచాలేసి పక్కన మందులు పెట్టుకోవడానికి వీలుగా చిన్న టేబుల్స్ యేర్పాటు చేసింది. ఆలోచన వర్ధనమ్మది. ఆచరణ సరళది. . మధ్య మధ్య అవసరమైన సలహాలు ఇస్తూ జనార్ధన్ కూడా బాగా యెంకరేజ్ చేసాడు. ఒక డాక్టర్ ని, ఒక లీగల్ ఆఫీసర్ ని నెల జీతం మీద మాట్లాడుకున్నారు. రిజిష్టర్ చేయించి ఒక శుభ ముహూర్తాన సెంటర్ ని ప్రారంభించారు. తను లేవలేదన్న సంగతి కూడా మర్చిపోయి వుత్సాహ పడిపోయింది వర్ధనమ్మ. మొదటి రోజు ఒక్కరే వచ్చారు. ఆ రోజు ఆవిడకీ , వర్ధనమ్మకీ కూడా బోలెడు టైం పాస్. నెల తిరిగేసరికి సంఖ్య అయిదుకి పెరిగింది. మంచి పనివాళ్ళు దొరకడం వల్ల అలసట అనిపించడం లేదు. . ఒక్కో రోజు యెవ్వరూ రారు ఒక్కో వారం వూపిరాడకుండా వుంటారు. అందుకని ఇద్దరు వంటవాళ్ళని కూడా పెట్టుకుంది. కొద్దిగా అలవాటయ్యి అంతా బాగుంది అనుకున్నాక వర్ధనమ్మ కొడుకు వెంటపడి అందర్నీ విహారయాత్రకి పంపింది.
వెళ్ళొచ్చిన మనవరాళ్ళ మొహాల్లో ఆనందం చూసాక బామ్మకి తృప్తిగా అనిపించింది. ఇద్దరూ పోటీ పడి విశేషాలు చెప్తుంటే సంతోషంగా విన్నది.
“సరళా నేననుకున్నది నెరవేరిందే. నా మనవరాళ్ళ సంతోషం చూడలేనేమో అనుకున్నాను. యెందుకీ జీవితం అని బెంగ పడ్డాను. ఇక పర్వాలేదే. ”
చిన్నపిల్లలా తానే వెళ్ళొచ్చినంతగా సంబరపడ్డారు. అత్తగారి సంతోషం చూసి తాను కూడా హ్యాపీగా ఫీలయింది సరళ.
తన కళ్ళ ముందే సెంటరు దిన దినాభి వృద్ది చెందడం చూసి ఆ తర్వాత అయిదు సంవత్సరాలకి హాయిగా దాటిపోయింది వర్ధనం.
“మనం మనుషులం. యెన్నో కోరికలుంటాయి. పిల్లకు యెన్నో ఆశలుంటాయి. పెద్దవాళ్ళ వల్ల అవి తీరడం లేదంటే ఆ పెద్దవాళ్ళు యెప్పుడు పోతారా అని యెదురుచూసే సందర్భం వస్తుంది . అలా కాకుండా చిన్న చిన్న సరదాలు తీరుతుంటే మనసు తృప్తిగా వుంటే పిల్లలు కూడా పెద్దవాళ్ళమీద ప్రేమ పెంచుకుంటారు. ఇక్కడ పిల్లలు పెద్దవాళ్ళను వదిలించుకోవడం లేదు. కొద్దిగా బ్రేక్ తీసుకుంటున్నారు. అంతే. రెట్టింపు వుత్సాహంతో , ప్రేమతో తమ వాళ్ళని చూసుకుంటున్నామని వారు చెప్తున్నారు కూడాను” వృద్దాశ్రమాలు రావడం ఒక దౌర్భాగ్యం కదా అని ఒకరడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానం ఇచ్చేది వర్ధనమ్మ…. .
