మాలిక పత్రిక

 

రచన :  హబీబుల్లా అహ్మద్

ఇండియాలో ఉన్నపుడే స్కూల్లోనూ కాలేజీలో బాగా పాటలు పాడేవాడిని. బాల సుబ్రహ్మణ్యం పాటల పుస్తకాలు కొని ప్రాక్టీస్ చేస్తుండేవాడిని.  కాలేజీలో మగ పిల్లలకంటూ వెయింటింగ్ రూములు ఆడపిల్లలకున్నట్టు లేకపోవడంతో ఖాళీగా ఉన్న క్లాసురూములు దొరకడం ఆలస్యం నాలాంటి ఔత్సాహికులు కబ్జా చేసి పాటలు పాడేస్తుండేవాళ్ళం!

హైద్రాబాదులో ఉజ్జోగం వచ్చిన కొత్తల్లో త్యాగరాయ గాన సభ దగ్గరా, రవీంద్ర భారతి  దగ్గరా తచ్చాడుతూ ఉండేవాడిని. అక్కడైతే ఎప్పుడూ పాటల ప్రోగ్రాములు జరుగుతాయి. పాడు వాళ్ళూ పరిచయమౌతారు. నేనూ ఎవరి పరిచయంతోనో ఏదో ఒక ట్రూపులో చేరితే సరి! బ్రహ్మాండంగా దున్నేసెయ్యొచ్చని అనుకున్నా  కొన్నాళ్ళు ప్రేక్షకుడిగా, శ్రోతగా ఉండాలని నిశ్చయించుకున్నా! అందుకు తగ్గట్టే త్యాగరాయ గాన సభ దగ్గర మాత్రం ప్రతి ఆదివారమూ బ్లాక్ బోర్డు మీద రాసి ఉండేవి ప్రోగ్రాములు. సినిమా పాటలు పాడించే సంస్థల పేర్లు భలే తమాషాగా ఉండేవి.  “నేను పాడతా” “నేను పాడొద్దా ఏంటి?” “వాయిస్ బాంక్” ” సుస్వర నిధి” ఇలాంటి పేర్లతో అందరూ మహా మహా గాయకులే ఉంటారని భ్రమ పడేలా ఉండేవి. ఒకసారి సాయంత్రం ఆఫీసు నుంచి ఇంటికొచ్చాక, అలా త్యాగరాయ గాన సభ వైపు వెళ్లాను. ఇంకా ప్రోగ్రాము మొదలు కాకపోవడంతో ఔత్సాహిక గాయకులంతా గ్రీన్ రూములో చేరి ప్రాక్టీస్ చేస్తుండగా ఉత్సాహంగా అక్కడికి వెళ్ళాను. ఎవరో ఒకాయన తప్పుగా పాడుతుంటే చూళ్ళేక “అలాక్కాదండీ, అక్కడ ఇలా పాడాలి” అని పాడి చూపించా.
ఆ సంస్థ కు లీడర్ లాంటాయన ఆశ్చర్య పడి “మీరూ పాడకూడదూ” అన్నాడు. అందుకే వచ్చానని చెప్తే బాగోదని “అబ్బే, నాకంత టైమెక్కడిదీ” అని తప్పించుకోబోయినట్టు నటించాను. “మాకు మాత్రం టైముందా? (ఇది నిజం కావొచ్చు), ఏదో కళా సేవ (ఇది అబద్ధం), రేపోసారి కనపడండి” అన్నాడాయన.

తర్వాత నాకూ వాళ్లతో పరిచయాలు పెరిగాయి. తర్వాత ప్రోగ్రాములో పాడాలని నిర్ణయించుకున్నాను! సినిమాల్లోను, టివీల్లోనూ పాడాలని ఉత్సాహపడేవాళ్ళు బోల్డు మంది ఉంటారు. అందరికీ అవకాశాలు రావు. అలా రాని వాళ్ళు ఇలా సంస్థలు పెట్టేసి పాడాలనే ఉత్సాహాన్ని తీర్చుకుంటారని అర్థమైంది. నిజానికి వాళ్ళలో అద్భుతంగా పాడేవాళ్ళ నుంచి అత్తెసరు గా కూడా పాడలేని వాళ్లున్నారు. సరే, ఏం చేస్తాం? ప్రేక్షకుల ఖర్మ!

ఆ రోజు నేను పాడబోయే మొదటి ప్రోగ్రాము! అన్నీ ఘంటసాల, సుశీల,లీల…వీళ్లంతా పాడిన పాత పాటల ప్రోగ్రాము! నాకేమో హిమగిరి సొగసులు…మురిపించెను మనసులు..పాట ఇచ్చారు. ఎవరో ఒక గాయనీ మణి నాతో జత! ఎలాగో ఇద్దరం ప్రాక్టీస్ చేశాము. మరి కాసేపట్లో ప్రోగ్రాము మొదలవుతుందనగా కూడా గ్రీన్ రూములో చేరి మధ్యలో ఆలాపనలు సరి చూసుకుంటున్నాం! అప్పట్లో హైద్రాబాదులో అందునా త్యాగరాయ గాన సభ అనగానే ABCDలు సిద్ధంగా ఉండేవారు సభకు అధ్యక్షత వహించడానికి! వాళ్ళ ఊకదంపుడు ఉపన్యాసాలు అయ్యేసరికి మనకు ఆలాపన మీద పట్టు వచ్చేస్తుందిలే అని ధైర్యం గా ఉంది.!
మొదట రెండు పాటలు అయ్యాక “ఇప్పుడు మీ అందరికీ ఇష్టమైన పాట…హిమగిరి సొగసులు..”అని వ్యాఖ్యాత అనౌన్స్ చేసి అంతటితో ఊరుకోక…ఆ పాట ఎప్పుడు ఎలా తీశారో, హిస్టరీ అంతా చెప్పి, కాసేపు భీముడి అందాన్నీ, ద్రౌపది లావుగా ఉండటాన్నీ ప్రస్తావించి ఆ ఉపన్యాసంలో పడి మమ్మల్ని మర్చి పోయాడు. చేతిలో పాట సాహిత్యం ఉన్న కాయితాలు పట్టుకుని చెమట్లు తుడుచుకుంటున్నాం, నేనూ, అమెచ్యూర్ సహ గాయనీ!

ఎవరో ఒకాయన వచ్చి ఆ వ్యాఖ్యాతని నోరు మూసేసి తెర వెనక్కి లాక్కుపోవడంతో మేమిద్దరం స్టేజీమీదకు తోయ బడ్డాము!

స్టేజీ నిండా లైట్లు! ఎదురుగా హాలు నిండా ప్రేక్షకులు! ఆ చుట్టు పక్కల ఉండే రిటైర్ అయిన వాళ్ళంతా సాయంత్రాలు కాస్త టైం పాస్ అవుతుందని ఇక్కడికే వస్తారు కాబోలు, హాలంతా నిండుగా ఉంది.మొదటి పది వరసల్లో వాళ్ళు గాయనీ గాయకుల బంధువులూ, మిత్రులూనని ఊహించలేకపోయాను!
అంతమంది ప్రేక్షకుల ముందు నన్ను ఊహించుకోగానే, కాళ్ళు వదులుగా అయిపోయాయి.చెవుల్లో హోరు! వేళ్ళు టక టకా టైప్ చేస్తున్నట్టు కొట్టుకోవడం మొదలైంది. కడుపులో ఏదో కలవరం! గుండె చప్పుడు స్టీరియో ఫోనిక్ (అప్పట్లో డాల్బీ లేదు మరి) సౌండ్ తో వినపడుతోంది. కళ్ళ ముందు చీకట్లు, చారలు, గీతలు, చుక్కలు ప్రత్యక్షం అయ్యాయి.

ఈ లోపు కీ బోర్డు ఆర్టిస్టు శృతి ఇవ్వడంతో సహ గాయని పాట కు ముందు వచ్చే ఆలాపన అందుకుంది. ఆవిడ స్టేజీకి పాతే! మనవే కొత్త!

“హిమ గిరి సొగసులూ..మురిపించెను మనసులు
చిగురించెనేవేవో ఊహలూ” అని ఆపింది.

అప్పుడు నాకేదో డైలాగ్ ఉండాలి! ఏంటది?ఏంటది? గుర్తు రావడం లేదు. చేతిలో పేపర్ చూడాలని తట్టలేదు. గుర్తొచ్చింది. తడుముకోకుండా “ఏం , పాడావేం? ఆపు”అన్నాను ఎలాగో!

సభ యావత్తూ గొల్లుమంది. సహ గాయని తెల్లబోయింది. కానీ దాన్ని కవర్ చేస్తూ వెంటనే పాట అందుకుంది. ఆ తర్వాత పాట ఎలా పూర్తయిందో నాకు తెలీదు. ఇవతలికొచ్చి పడ్డాక లీడర్ గారు నా చేయి పుచ్చుకుని లాక్కుపోయి “ఏంటండీ మీరు? అలా చేశారేంటీ” అన్నాడు కోపంగా, అయోమయంగా చూస్తూ!
అప్పటిక్కూడా…ఏం చేశానో వాళ్ళు చెప్తే గానీ తెల్సింది కాదు.

భీముడిగా ఉన్న రామారావు “ఏం, ఆపావేం? పాడు ” అంటాట్ట ! నేనేవన్నానో ఒకసారి పైకెళ్ళి చదువుకోండి!

హాలంతా ఎందుకు గొల్లుమందో అప్పటిక్కాని అర్థం కాలేదు.

మరో సారి, నాకు “మనసు గతి ఇంతే..” పాట ఇచ్చారు. ఆ పాట సాహిత్యం ఒక కాగితం మీద రాసిచ్చారు.

పాట స్టేజీమీద భయపడకుండానే పాడగలను. కాస్త అనుభవం వచ్చిందిగా! పాడాను.

“సాకీ తాగితే మరువ గలను, తాగనివ్వదు” అని మొదట్లో నాగేస్రావు చెప్పే డైలాగు బాగానే చెప్పాను. అయినా మళ్ళీ హాలంతా గొల్లు మంది. మళ్ళీ పాట ముగించాక చీవాట్లు పడ్డాయి.

“సాకీ తాగడం ఏంటండీ మీ బొంద” అన్నాడు లీడరు.
“కావాలంటే చూడండి, నా కిచ్చిన కాయితంలో అలాగే ఉంది” అనిచూపించా! ఆయన మళ్ళీ తల పట్టుకున్నాడు.

అది “సాకీ తాగడం కాదయ్యా మగడా! పాటకు ముందు ఏదైనా వచనం ఉంటే దాన్ని “సాకీ” అంటారు. నీకిచ్చిన కాయితంలో “సాకి: తాగితే మరువ గలను….” అని డైలాగంతా రాసిచ్చారు. నువ్వు మొత్తం కలిపి “సాకీ తాగితే” చేశావు ” అని మండి పడ్డాడు.
ఒక గాయని “పచ్చని మన కాపురం, పాల వెలుగై, మరిదీపాల వెలుగై” అని సుశీల పాట పాడుతుంటే “మరిది పాత్ర ఎవరు వేశారండీ ఆ సినిమాలో?” అనడిగి చీవాట్లు తిన్నా ఒక సారి!

అలాగే  మరో సారి బృందావనమది అందరిదీ ఎవరో పాడుతుంటే “సున సూయలంటే ఏవిటండీ” అని ఒక కవి గారిని అడిగి అడ్డంగా దొరికి పోయా!

మరో సారి “మేడంటే మేడా కాదూ గూడంటే గూడూ కాదూ, పదిలంగా అల్లూకున్న పొదరిల్లూ మాది” అని ఎవరో ప్రాక్టీస్ చేస్తుంటే విని పక్కన కూచున్న పెద్దావిడని “ఏవండీ, లంగా అల్లుకోడం ఏమిటండీ? అందులోనూ పది లంగాలు” అన్నా సాలోచనగా! ఆవిడ నా వైపు భయం భయం గా చూస్తూ లేచెళ్ళి పోయింది ఎందుకో అర్థం కాలా!

హే కృష్ణా ముకుందా మురారీ…పాటలో “కృష్ణాము” “కుందాము” అంటే తెలీలా! “పాడు కుందాము” “ఆడుకుందాము” లాగే “కృష్ణాముకుందాము” అనుకున్నా! అలా అనుకున్నా…మరి “కృష్ణాము” అంటేనో? ఇదే అడిగా ఒక గాయక మనవడికి తోడుగా వచ్చిన ఒక ఔత్సాహిక బామ్మని. ఆవిడ నాకు తీసుకున్న క్లాసు ఈనటికీ మర్చిపోలేను.

ఆ తర్వాత ఒక శుభ సందర్భాన నాకు శానోస్ లో (దీన్ని కూడా మొదట్లో శాన్ జోస్ అని పిల్చా కొన్నాళ్ళు) ఉజ్జోగం రావడంతో తెలుగు పాటల ప్రోగ్రాముకు తెర పడింది. ఇక్కడా పాడుతూనే ఉంటా…హిందీలో! అందుకే పెద్దగా సమస్య రాలేదు.