మాలిక పత్రిక

రచన: డి.కామేశ్వరి

“ఎవరో నలుగురు రౌడీలండి. ఈ మధ్య ఓ నెలరోజులనించి నేను బస్సు దిగి యింటికేళ్లేటప్పుడు, వచ్చేటప్పుడు కిళ్లీ బడ్డి దగ్గిర కూర్చుని వెకిలిమాటలు, వెకిలిచేష్టలు, ఒకటే నవ్వులు, వెధవ పాటలు పాడడం.. ఒకటేమిటి అసహ్యంగా వేషాలు వేసేవారు. మొదట కొన్నాళ్లు చూసీ చూడనట్లు వూరుకున్నాను. కొన్నాళ్లు కోపంగా, అసహ్యంగా చూసాను. నా కోపం చూసి మరింత వెకిలిగా మాట్లాడ్డం, నవ్వడం మొదలుపెట్టారు. ఒకరోజు వళ్లుమండి, కోపం పట్టలేక చరచర దగ్గిరకెళ్లి “ఏమిటి పేల్తున్నారు, వళ్లు దగ్గిర పెట్టుకోండి” అని అరిచాను. నేను అంత ధైర్యంగా తిడ్తానని వూహించని వాళ్లు ఒక్క క్షణం ఖంగు తిన్నారు. “ఏరోయ్! పిల్ల వళ్లు జాగ్రత్తంటుందిరోయ్” అని ఒకడు, “ఎవరి వళ్లురా, దాని వళ్లు జాగ్రత్త చేసుకోమను…లేకపోతే .. ఒకళ్లం కాదు యిద్దరం కాదు, నల్గురం నంజుకుని విందుభోజనం చేస్తాం అని చెప్పరా… పిల్ల దోరమగ్గిన జాంపండులా వుందిరోయ్. కసుక్కున కొరకాలనుందిరోయ్.. వరేయ్… అబ్బ ఏం బుగ్గలురా, ఏపిల్ పళ్లులా లేవూ, వెధవా బుగ్గలు ఏమిటిరా.. యింకా మంచివి వున్నాయి చూడరా సన్నాసి”… మరోడు యికిలించాడు. భరించరానంత అసహ్యం వేసింది. ఒక్కొక్క వెధవ ఆంబోతుల్లా వుండి వెగటు పుట్టించారు. చూడడానికే అసహ్యం వేసింది.. చీ… పని పాటా లేక రోడ్డునపోయే ఆడపిల్లని అల్లరి పెట్టడానికి సిగ్గులేదు. ఈసారి నా ఊసెత్తారంటె చెప్పుచ్చుకు కొట్టి పోలీసు స్టేషనుకు లాక్కెడతాను” .. అని ఉమ్మేసి చరచర వెళ్లిపోయాను. “అబ్బో! పిట్ట గట్టిదేరోయ్, పోలీసులని పిలుస్తుందంట. బాబోయ్ భయం వేస్తుంది” వెకిలిగా నవ్వుతూ అంటున్న మాటలు విననట్టే వెళ్లాను..”
“ఎవరు వాళ్లు… స్టూడెంట్లా.. అయ్యో.. వాళ్లతో ఎందుకు తగిలావమ్మా…” రాధాదేవి ఆందొళనగా అంది.
“స్టూడెంట్లు కాదండి. వాళ్ల వేషాలు. వాళ్లు ఎవరో రౌడీ వెధవలు. అలా పేల్తుంటే ఎన్నాళ్లూరుకుంటానండి. ఆ రోజు తిట్టానని వాళ్లు మరింత పంతంగా అల్లరిపెట్టడం ఆరంభించారు రోజు రోజు. ఈ రోజు ఏం చేసారో తెలుసాండి. యివాళ కాలేజీనించి మా ఫ్రెండు సునీత పుట్టినరోజని దానింటికి పార్టీకి వెళ్లి చీకటిపడ్డాక యింటికొస్తున్నాను. దాని ఇంటిరోడ్డు కాస్త నిర్మానుష్యంగా వుంటుంది. రోడ్డు మొగన నల్గురు నించున్నారు. వాళ్లని చూడగానే నా ప్రాణాలు పోయాయి. నేను ఎక్కడికి వెళ్లింది తెలుసుకుని వచ్చారన్నమాట. ఇన్నాళ్లు జనం మధ్య భయం అన్పించలేదు. కాని ఈ రోజు సందు మొగన కాపు కాసి – నల్గురు చేతులడ్డం పెట్టి “పోలీసులని తీసుకొచ్చావేంటే జాంపండూ..” అని ఒకడు, “ఏపిల్ పండు ఒక్కసారి కొరకనీయవూ” అని మరొకడు…” ఏంటలా బెదురుచూపులు చూస్తున్నావు? చెప్పుచ్చుకు కొట్టవే” అని మరోడు.. “చిలకపిట్టా కబుర్లు చెప్పినట్టు కాదు కొట్టు చూద్దాం” అని నల్గురు తలోమాట అంటూ నా దారికి అడ్డం కాశారు. కాళ్లల్లో వణుకు పుడ్తున్నా భయపడినట్లు కనిపిస్తే మరింత బెదిరిస్తారని ఎవరన్నా అటు రారా అని అటూ యిటూ చూస్తూ “మర్యాదగా దారి వదలండి. లేకపోతే ఈ క్షణంలోనే పోలీసులని పిలుస్తాను. నడిరోడ్డుమీద మీకెంత ధైర్యం..” అన్నాను బెదిరిస్తూ బింకంగా.
“నడిరోడ్డొద్దంటావా, పద యింటికో, హోటలుకో పోదాం” అన్నాడొకడు వెకిలిగా నవ్వి.
కోపం పట్టలేక చెప్పు తీసి వాడి చెంప మీద ఒకటి అంటించాను. “వెధవల్లారా! ఆడపిల్లలంటే అంత చులకనగా వుందా.. హోటలుకి తీసికెడతావా పద, నీ మామగారింటికి తీసికెడ్తాను” అని ఎడాపెడా వాయించాను. వాడి కళ్లు ఎర్రబడ్డాయి. ఎర్రటి కళ్లతో తీక్షణంగా చూస్తూ నా చేయి గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. అంతవరకున్న నా ధైర్యం నీరుగారిపోయి కెవ్వుమని అరిచాను. వాడింకా గట్టిగా పట్టుకుని లాగుతున్నాడు. ఇంకేం జరిగేదో శ్యామ్ సైకిలుమీద అట్నించి వస్తున్నాడు. నా కేక విని చటుక్కున ఆగాడు. నన్ను ఆ స్థితిలో చూడగానే ఒక్కక్షణం నిర్ఘాంతపోయాడు. శ్యామ్ని చూడగానే వాడు నా చేయి వదిలాడు. ఒక్క అంగలో శ్యామ్ దగ్గిరకి పరిగెత్తాను. నేను చెప్పక్కర్లేకుండానే శ్యామ్ పరిస్థితి గ్రహించి పరిగెట్టి పొవాలని చూస్తున్న వాళ్ల దగ్గిరకి కేకలు పెడ్తూ పరిగెట్టి ఒకడిని పట్టుకుని కింద పడేశాడు. మా యిద్దరి కేకలు విని పోలీసులు, గొడవ ఎందుకని అందరూ తిట్టి పొమ్మన్నారు. “రేఖ అంతా చెప్పి శ్యామ్ వంక కృతజ్ఞతగా చూస్తూ ” మీ అబ్బాయికి నేను థాంక్స్ చెప్పుకోవాలి యివాళ.”
“ఆ వేళకి నీవు ఎట్నించి వస్తున్నావురా” రాధాదేవి అడిగింది.
“ఫ్రెండు యింటినుంచి వస్తున్నానమ్మా.. రేఖ కేక వినగానే పరిచితమైన గొంతులా అన్పించి ఏమిటా అని సైకిలు దిగాను. తీరా చూస్తే రేఖ. సమయానికి వెళ్లకపోతే రేఖని ఏం చేసేవారో. మన యిల్లు యిక్కడే అని చెప్పి తీసుకువచ్చాను.”
“ఎంతపని జరిగింది? అమ్మా రేఖా, చీకటి పడ్డాక వంటరిగా ఎప్పుడూ వెళ్లకు తల్లీ. అలాంటివాళ్లని చూసీ చూడనట్లు వూరుకోవాలిగాని రెచ్చగొడితే మరింత పేట్రేగిపోయి ఏమన్నా చేస్తారు. ఈ రోజు మంచిది. నల్గురు లాక్కెళ్లి ఏం చేసినా దిక్కెవరు? వద్దు అమ్మా, ఇంకెప్పుడూ అలాంటివాళ్లటో దెబ్బలాటకు దిగకు..” రాధాదేవి ఆందోళనగా అంది.
“ఆ వెధవలు అలా కూస్తుంటే ఎలా ఊరుకోనండీ? ఊరుకుంటే మన మెతకతనం చూసి మరింత కూస్తారు..” ఆవేశంగా అంది రేఖ.
“ఊరుకోక ఏం చెయ్యగలమమ్మా. శారీరకంగా పురుషుడు మనకంటే బలవంతుడు. ఏ అఘాయిత్యం అన్నా జరిగితే ఆ ఆడదాని బతుకు అధోగతే అవుతుందమ్మా. తన తప్పు కాకపోయినా సమాజం స్త్రీనే శిక్షిస్తుంది. నా మాట విను అమ్మా.. మరెప్పుడు వాళ్ళేం అన్నా విననట్టు వెళ్లిపో.. హు.. ఆడది ఎంత చదివినా, ఎన్ని వూళ్ళేలినా, సమాన హక్కులంటూ ఎంత మాటాడినా ఆనాటికి, ఈనాటికి స్త్రీ పురుషాధిపత్యానికి తల ఒగ్గే వుందమ్మా. ఓ ఆడపిల్ల చీకటి పడ్డాక క్షేమంగా యిల్లు చేరటం కూడా అనుమానాస్పదమే. ఆనాడూ, ఈనాడూ మనం ఏం స్వాతంత్రం సాధించామో అర్ధం కాదు..” రాధాదేవి గొంతులో కంపన, అవేదన చూసి రేఖ ఆమె తన గురించి అంత బాధపడ్తున్నందుకు ఆమెపట్ల ఎంతో గౌరవం, అభిమానం కల్గింది. ఆమెని చూడగానే ఆ నలభై దాటిన వయసులో కూడా ఆమె అందం, హుందా, ఆ సంస్కారం వుట్టిపడే మొహం, అభిమానంగా మాట్లాడే తీరు అన్నీ రేఖని ఆకర్షించాయి.
ఈమె యింత అందంగా వుంది. మరి శ్యామ్. తండ్రి పోలికా?…
” ఈ సంగతి యిదివరకు మీ యింట్లో చెప్పావా అమ్మా..”
“లేదండి. ఎవరో రౌడీవెధవలు ఏదో కూస్తే ఇంట్లో చెప్పేది ఏమిటి అని వూరుకున్నాను. ఇవాళ సంగతి నాన్నగారితో చెపితే ఏం అంటారోనని భయం వేస్తుంది. మరి చీకటిపడ్డాక యిల్లు కదలవద్దని కట్టడి చేసి యింకెక్కడికీ వెళ్లనీయరని భయం వేస్తూంది..”
“లేదు. ఇంట్లో చెప్పమ్మా. ఆ వెధవలని వీలయితే మీ నాన్నగారికి చూపు. ఎందుకన్నా మంచిది ఈరోజు సంఘటనతో వాళ్లు మరింత కోపం తెచ్చుకుని ఏమన్నా చేస్తారేమో, పోలీసులకి చెప్పడం మంచిదేమో..” రాధాదేవి సాలోచనగా అంది.
“అమ్మా! అలా చేస్తే యివాళ కాకపోతే రేపన్నా వాళ్లు ప్రతీకారం తీర్చుకుంటారేమో ఆ కక్ష మనసులో పెట్టుకుని” శ్యామ్ అన్నాడు.
“ఇప్పుడు మాత్రం కక్ష వుండదంటావా? ఏమో పోలీసులకి చెప్పడం మంచిదేమో.. మీ నాన్నగారితో మాట్లాడి వారెలా చెపితే అలా చెయ్యమ్మా! మరచేపోయాను. వుండు కాస్త కాఫీ తెస్తాను. శ్యామ్ వచ్చి యింటిదగ్గిర దింపుతాడులే. భయం లేదు.”
“వద్దండి. మరోసారి వస్తాను. ఇప్పుడే పార్టీలో అన్నీ తీసుకున్నాను. ఇప్పటికే ఆలస్యం అయింది. అమ్మా నాన్న ఆరాటపడుతుంటారు. వెళ్తాను. శ్యామ్ సారీ ట్రబుల్ ఇస్తున్నాను, నన్ను కాస్త దింపుతారా?”
“ష్యూర్. ఆ మాట అడగాలా.. పదండి.”
“చాలా థాంక్స్ అండీ. మరోసారి తప్పకుండా వస్తాను. మీరు.. మీ శ్యామ్ నాన్నగారు లేరాండి. ..” అంది కుతూహలంగా శ్యామ్ తండ్రిని చూసి శ్యామ్ ఎవరి పోలికో చూడాలనుకుంది.
ఆమె గొంతులో కుతూహలం శ్యామ్ గుర్తించాడు. ఆమెకి జవాబివ్వడానికి రాధాదేవి తడబడింది. అది గుర్తించిన శ్యామ్.. “అమ్మా! రేఖ ఎందుకడిగిందో తెలుసా.. నీవంత చక్కగా వుంటే నీ కొడుకు ఇలా వున్నాడు. తండ్రి పోలికా అని చూడ్డానికి అడిగింది. అవునా రేఖా, నీ అంచనా తప్పు. మా నాన్నగారూ తెలుపే. మా యింట్లో నేనే అనాకారిని..”హాస్యంగా అన్నా అతని మొహంలో భావం చూసి రేఖ నొచ్చుకుంది. తన భావం గుర్తించినందుకు పట్టుబడ్డ దొంగలా తలదించుకుని “సారీ.. శ్యామ్.. అందుకడగలేదు. ప్లీజ్. పాత సంగతులు మరిచిపో. ఐయాం ఎషేమ్డ్ అఫ్ మై సెల్ఫ్” అంది బాధగా.
వింటున్న రాధాదేవికి సగం సంగతి అర్ధమైంది. రేఖని తీసుకొచ్చినప్పుడు కొడుకు మొహంలో కాంతి, ఆమెతో మాట్లాడుతున్నప్పుడు కళ్లల్లో వెలిగే సంతోషం, ఆమెకి సాయపడ గల్గినందుకు గర్వం.. ఎప్పుడూ లేనంతగా శ్యామ్ మొహంలో కాంతిని చూసి, యిప్పుడూ రేఖ మాటలు విని శ్యామ్ తన రూపుని తను ఎందుకు యీసడించుకుంటున్నాడో అర్ధం అయింది. అందాల రేఖని తను కళ్లెత్తి కూడా చూసే యోగ్యత లేదని, ఆమె అతని రూపుని చూసి తిరస్కారం చూపితే అది భరించలేక బాధపడ్డాడు ఇన్నాళ్లు. రేఖ కాస్త కృతజ్ఞతగా మాట్లాడితే యెంత సంబరపడిపోతున్నాడు పిచ్చివాడు.
“రేఖా.. చూశావా వాడి మాటలు.. వాడిలో యీ ఇంఫీరియారిటీ కాంప్లెక్స్ పోగొట్టాలని నేను ఎంత ప్రయత్నించినా లాభం లేకపోతూంది. రేఖా! అందం అనేది మనసుకి వుండాలిగాని, శరీరానికి లేనంతమాత్రాన కించపడాలా? అందం చూసేవాళ్ల కళ్లను బట్టి, మనసుని బట్టి వుంటుంది. నా మటుకు నాకు శ్యామ్ ఆ నీలమేఘశ్యాముడిలా కన్పిస్తాడు. అందుకే ఆ పేరు పెట్టాను. మనకు ఒక వ్యక్తి మీద యిష్టం వున్నప్పుడు కురూపితనం కనపడదు. నీవూ చెప్పమ్మా ఆ మాట” రాధాదేవి కావాలనే రేఖకి అందం ప్రధానం కాదు అన్నట్టు చెప్పింది. ఆ మాటలకి రేఖ సిగ్గుపడి తల దించుకుంది.
శ్యామ్ రూపుని తను ఎంత హేళన చేసిందో గుర్తువచ్చి ఆ సహృదయులైన తల్లీకొడుకుల ముందు తలవంచుకుంది.
“టేకిట్ యీజీ రేఖా.. నేను హాస్యంగా అన్నాను. పద వెళ్దాం” శ్యామ్ అన్నాడు.
రేఖ నమస్కారం చేసి కదిలింది. గుమ్మంలో నిలబడి యిద్దర్నీ చూస్తూ నిట్టూర్చింది రాధాదేవి. శ్యామ్ మనసులో కోరిక తీరేది కాదు. చూస్తూ చూస్తూ రేఖే కాదు ఎవరూ శ్యామ్ ని చేసుకోవడానికి యిష్టపడరు. రేఖలో శ్యామ్ పట్ల కృతజ్ఞత తప్ప ఇంకేం వుంటుంది? ఉంటుందని ఆశించనూ కూడదు అనుకుంది.
“శ్యామ్.. మీ అమ్మగారు ఎంతందంగా వున్నారు. బాగా చదువుకున్నారా?” త్రోవలో అడిగింది రేఖ.
“మా అమ్మ నవజీవన్ ఉమెన్స్ కాలేజీలో లెక్చరర్” అన్నాడు గర్వంగా.
“నిజం?” రేఖ ఆశ్చర్యంగా అంది. శ్యామ్ని చూసి ఏదో తక్కువ జాతివాడని, ఏ బీదవాడొననుకుంది. ఆ తల్లి, ఆ యిల్లు, ఆ సంస్కారం, ఆ అభిమానం అన్నీ చూసి ఒక్కసారిగా తన అభిప్రాయం మార్చుకుంది. శ్యామ్ పట్ల కుతూహలం పెరిగింది. “సారీ శ్యామ్! తెలియక నిన్ను గురించి ఏదో వాగాను… క్షమించు. మీ అమ్మగారి మీద నాకెందుకో ఎంతో గౌరవం కల్గింది. మీ నాన్నగారేం చేస్తారు?” కుతూహలంగా అడిగింది.
శ్యామ్ మొహంలో రంగులు మారాయి. “ఆయనా లెక్చరర్‌గా వుండేవారట” ముభావంగా అన్నాడు. రేఖ అర్ధం కానట్టు చూసింది. “ఆయనా మా అమ్మ ఒకే కాలేజీలో లెక్చరర్లుగా ఉండగా ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నారు. కాని తరువాత ఎందుకో యిద్దరికీ పడక విడిపోయారు. ఆ తరువాత ఆయన సంగతి మా అమ్మ తెల్సుకోలేదు..” ఎందుకో అతనికి రేఖ దగ్గిర నిజం దాచాలనిపించక వున్న సంగతి చెప్పాడు. ఇవాళ కాకపోయినా రేపయినా తెలుస్తుందిగా అనుకున్నాడు.
“ఐసీ.. సారీ శ్యామ్. తెలియక అడిగాను. అయితే మీ యిద్దరే వుంటారన్నమాట. మీ అమ్మగారే జాబ్ చేసి యిల్లు నడుపుతున్నారన్నమాట. అలా వంటరిగా వుండి నిన్ను పెంచుకుంటున్న ఆవిడ ధైర్యానికి మెచ్చుకోవాలి.”
“నిజంగానే మెచ్చుకోవాలి రేఖా! మా అమ్మ ఎంతో దక్షతగా సంసారం నడుపుతూ, నన్ను క్రమశిక్షణలో పెంచిందో తెలుసా? మేం ఏనాడూ మగ అండ లేదని బాధపడలేదు. ఆవిడ వ్యక్తిత్వం మెచ్చుకోవాలి. ఎవరన్నా మా నాన్నతో ఎందుకు పడలేదో ఆ కారణం చెప్పలేదు ఎన్నిసార్లడిగినా. ఎంతో బలవంతపు కారణం వుంటే తప్ప మా అమ్మలాంటి సౌమ్యురాలు భర్తని వదిలి రాదని మాత్రం అర్ధం చేసుకున్నాను. అందుకే ఆ తరువాత అడగడం మానేశాను.
మాటల మధ్యలో రేఖ ఇల్లు వచ్చింది. “బై రేఖా, ఆ రౌడీల పుణ్యమా అని నీతో పరిచయం కల్గింది. రేఖా ప్లీజ్. నన్ను అసహ్యించుకోకు. నేను నీనుండి ఏదీ ఆశించను అని అభయం యిస్తాను. జస్ట్ బీ ఫ్రెండ్లీ విత్‌మీ. దట్సాల్.. నీతో మాటలాడే ఆనందాన్ని, నీ స్నేహాన్ని మాత్రం కోరుతున్నాను. నా పరిధి నాకు తెలుసు. నిన్ను కోరేంత సాహసం కలలో కూడా చేయను.ప్లీజ్. నీ స్నేహం కావాలి నాకు అంతే.”
రేఖకి తన మనసులో మాట చెప్పకపోతే తనేదో ఆశిస్తున్నాడని అనుకుంటే అసలే దూరం అవుతుందన్న భయంతో ఉద్వేగంతో అనేసాడు.
“నో.. శ్యామ్. నన్నింకా నీ మాటలతో చిన్నపుచ్చకు. చెప్పానుగా ఐయాం సారీ ఫర్‌ది పాస్ట్. మనిద్దరం ఈ రోజునించి స్నేహితులం. నేను మీ ఇంటికి వస్తూంటాను. మీ అమ్మగారు చాలా నచ్చారు నాకు. బై శ్యామ్. ఆలస్యం అయింది యింటికెళ్లు.. మరోసారి కలుద్దాం. గుడ్‌నైట్:” అంటూ గేటు తీసుకుని లోపలికి వెళ్లింది.
*****
మరి రెండు రోజుల తర్వాత.. ఉదయం కాఫీ తాగుతూ పేపరు తిరగేస్తున్న రాధాదేవి ఓ వార్త చదివి అదిరిపడి “శ్యామ్” అంటూ గావుకేక పెట్టి పేపరుతో కొడుకు గదిలోకి పరిగెత్తింది. “శ్యామ్.. శ్యామ్…” నిద్రపోతున్న శ్యామ్ ని కుదిపి లేపింది. బద్ధకంగా కళ్ళు విప్పిన శ్యామ్ బద్ధకం తల్లిని చూడగానే ఎగిరిపోయింది. గాభరాగా లేచి “ఏంటమ్మా.. ఏమిటి?” అన్నాడు తెల్లపోయి చూస్తూ.
“చూడరా ఎంత ఘోరం జరిగిందో.. రేఖ.. రేఖని ఏం చేశారో చూడరా…” మంచం మీద కూలబడింది రాధాదేవి. శ్యామ్ ఒక్క ఉదుటున తల్లి చేతిలో పేపరు లాగి చదువుతూ “మైగాడ్..” అని అరిచాడు. వార్త పూర్తిగా చదువుతుంటే అతని శరీరం భయంతో కంపించింది. చదివే పేపరు జారవిడిచాడు. “ఎంత ఘోరం.. మైగాడ్” తల పట్టుకున్నాడు. రాధాదేవి కంపిస్తున్న గొంతుతో “శ్యామ్… నేను భయపడినంత జరిగింది. రేఖ. పాపం.. యింకెలా బతుకుతుంది ఈలోకంలో? రామ రామ . ఎంతకి తెగించారు ఆ వెధవలు. ఆమె బతుకు బండలు చేశారు. ఎంత ఘాతుకం జరిగింది. ఎంత దారుణం…” ఆమె కళ్లల్లో నీరు తిరిగింది. శ్యామ్ బాహ్యస్మృతి కోల్పోయినవాడిలా మాటా పలుకు లేకుండా కూర్చుండిపోయాడు.
“ఈ పత్రికల వాళ్లొకరు. ఓ ఆడపిల్ల జీవితం నాశనం అయితే అదింత పెద్ద అక్షరాలతో ఫోటొతో సహా ప్రచురిస్తే ఆ పిల్ల భవిష్యత్తు ఏమవుతుందన్న సానుభూతన్నా లేకుండా యిలా ప్రచురిస్తారు. అంతే ఎవరి ఆదుర్దా వారిది.. శ్యామ్.. ఏమిటి అలా వుండిపోయావు?”
“ఏమిటోనమ్మా, పెద్ద షాక్ తగిలినట్లయింది. మనకే యిలా వుంది. రేఖ ఎలా తట్టుకుందో ఈ ఘాతుకం. ఇంక ఆమె గతి ఏమిటమ్మా.. ఈ పాటికి ఆమె తల్లిదండ్రులు వచ్చి యింటికి తీసికెళ్లారేమో.. ఆమె ప్రాణాలతో బయట పడినందుకు సంతోషించాలి యింక..”
“హు.. ఈ దేశంలో మానం పోయిన ఆదదాని ప్రాణానికి ఎవరూ విలువ యివ్వరు శ్యామ్… ఆమె ఏ బాధ తెలియకుండా చచ్చిపోతేనే బాగుండేది. లోకం అంతా ఆమెని దోషిలా చూస్తుంటే తప్పు లేకపోయినా తలెత్తుకోలేని బతుకు బతికేకంటే చావు మేలు.. ఆడబతుకింతే నాయనా..”
“అమ్మా!…” ఆశ్చర్యంగా చూశాడు శ్యామ్. తన తల్లి.. చదువుకుని స్వతంత్రంగా బతుకుతున్న ఆమె కూడ ఆడబతుకింతేనని నిరాశపడడం.. ఓ వ్యక్తిత్వం వున్న తల్లి కూడా లోకానికింత భయపడడం వింతగా అంపించింది. “అమ్మా! నీవూ అలా మాట్లాడుతున్నావా.. ఇందులో రేఖ తప్పు ఏముందమ్మా.. ఆమె కావాలని చేస్తే అది తప్పుగాని ఎవరో అత్యాచారం చేస్తే రేఖ దోషం ఏముంది?”
“శ్యామ్.. ఆడదాని మానానికి మన వాళ్లిచ్చిన విలువ యింకే దేశంలోనూ లేదేమో. కావాలని చేసినా, ఎవరో చేసినా శిక్ష అనుభవించేది ఆ స్త్రీయే. మానం పోగొట్టుకున్న స్త్రీని ఈ సంఘం వెలేస్తుంది. ఆమె పట్ల సానుభూతి చూపి చెయ్యందించే వారుండరు. యింక రేఖని పెళ్లాడేందుకు ఎవరన్నా ముందు వస్తారా? ఆ పిల్ల భవిష్యత్తు నాశనం అయింది శ్యామ్” ఆవేదనగా అంది రాధాదేవి.
“అమ్మా…” మంచం మీదనించి లేస్తూ “అమ్మా! రేఖని ఒకసారి చూసి వస్తానమ్మా..” ఏదో పోగొట్టుకున్నవాడిలా దిగులుగా అన్నాడు శ్యామ్.
“వెడతావా? వద్దు శ్యామ్… ఇలాంటి సమయంలో యింకోరు చూపే సానుభూతి కూడా భరించలేరు. సానుభూతి చూసినా అవహేళన చేసినట్లే అన్పిస్తుంది వాళ్లున్న పరిస్థితిలో . ఆమెని కొంచెం కుదుటపడనీ…”
“లేదమ్మా. స్నేహితులమనుకునేవాళ్లు ఈ స్థితిలో వెళ్లకపోతే కూడా బాధపడ్తారు. ఒక్కసారి రేఖని చూసి రావాలి..” అన్నాడు గంభీరంగా.
“సరే పద. నేనూ వస్తాను. చూసిన మొదటి క్షణంలోనే రేఖ అంటే నాకెందుకో యిష్టం కలిగింది. అందులో ఈ పరిస్థితిలో వున్న రేఖని చూడకుండా వుండలేను. మనం ఆస్పత్రికే వెళ్దాం. ఇంటికి తీసికెళ్లాక వాళ్లింటికి వెళ్లాలంటే వాళ్లెవరో మనకి తెలియదు. బావుండదు వెళ్లడం. నీవు స్నానం అదీ కానీ వెడ్దాం. ” అంది రాధాదేవి. పేపరు చేతిలోకి తీసుకుని మళ్లీ మళ్లీ ఆ వార్త చదవసాగింది. “నగరంలో కాలేజీ విద్యార్థికి జరిగిన ఘోరమైన మానభంగం” అంటూ రేఖ ఫోటొతో సహా పెద్ద అక్షరాలతో ఆ వార్త ప్రచురించారు.
నిన్న తెల్లవారుజామున నాలుగు గంటలకి యూనివర్సిటీ రోడ్డువైపు పాలవ్యాను వెడ్తుంటే రోడ్డుకి అడ్డంగా పడివున్న ఒక స్త్రీని చూసి వ్యాను ఆపి దిగారు. ఆ యువతి తెలివితప్పి వుంది. చిరిగిన జాకెట్టుతో, వంటిని లంగా మాత్రం వున్న ఆ యువతి వంటినిండా రక్కులు, బుగ్గలపై గాట్లు, పెదాలు చిట్లి రక్తం గడ్డకట్టి వుండడం చూసిన ఆ పాలవ్యాన్ వాళ్లకి సంగతి అర్ధం అయింది. వెంటనే ఆమెను విక్టోరియా ఆస్పత్రికి తీసికెళ్లారు. ఆమెని, రక్తసిక్తమైన ఆమె దుస్తులని చూడగానే డాక్టర్లకి రేప్ కేసు అని అర్ధం అయింది.
వెంటనే పోలీసు కంప్లయింట్ యిచ్చారు. ఉదయం ఏడు గంటలకి ఆమెకి తెలివి వచ్చింది. తెలివి వచ్చాక తన దుస్థితికి కన్నీరు మున్నీరుగా విలపించిన ఆమె దయనీయమైన పరిస్థితి చూసిన అందరికీ కళ్లు చెమర్చాయి. ఎంత అడిగినా ఆమె తన వివరాలు తెలుపకుండా, తనని చంపేయమని ఒకటే ఏడ్పు. చచ్చిపోతానని హిస్టీరియా వచ్చిన దానిలా విలపించింది. అంతలో అదృష్టవశాత్తు ఆ వీధిలో వుండే రామారావుగారి భార్య ఆపరేషను అయి ఆస్పత్రిలొ ఉందని ఉదయం కాఫీ పట్టుకువచ్చిన అతను ఆ వార్డువైపు వెడుతూ కిటికీలోంచి ఆ అమ్మాయిని గుర్తుపట్టి ఆస్పత్రికి ఎందుకొచ్చిందా అని ఆరా తీయడానికి అడిగేసరికి అప్పుడు డాక్టర్లు ఆమె తండ్రి పేరు వగైరాలు తెల్సుకుని వెంటనే ఫోన్ చేశారు. అంతకుముందే సాయంత్రం కాలేజీనుంచి కుమార్తె యిల్లు చేరలేదని రాత్రి పదిగంటలవరకు ఆరాటంగా ఎదురుచూసి, అందరి స్నేహితురాళ్ల యిళ్లకి వెళ్లి కుమార్తె కనపడక బెంబేలుపడి ఆయన పోలీసు కంప్లయింట్ యిచ్చాడు. అసలు జరిగిన సంగతి ఏమనగా రేఖ అనే బి.ఏ. ఫస్టు యియర్ విద్యార్థిని కాలేజీలో ఉండగా ఆమె నాలుగిళ్ల అవతల వుండే ఇంటర్ చదివే సుశీల అనే అమ్మాయి గాభరాగా క్లాసుకి వచ్చి రేఖ తండ్రికి యాక్సిడెంట్ అయి చావుబతుకుల్లో ఉన్నట్లుగా పక్కింటి ఆయన చీటి రాసి యిచ్చి ఎవరో మనిషిని కాలేజీకి పంపినట్లు, ఆ మనిషి పక్కింటి అమ్మాయిని రేఖ వుండె క్లాసు చూపి చీటి యిచ్చి పిలుచుకు రమ్మని చెప్పాడట. సుశీల తెచ్చిన చీటి చూసి గాభరాపడి మరేమీ ఆలోచించక అతని వెంట బయలుదేరినట్టు సుశీల రేఖ తండ్రితో చెప్పగానే ఆయన ఆందొళనతో పోలీసు కంప్లయింట్ యిచ్చాడు. ఎవరో కావాలని కథ అల్లి ఆమెని బలాత్కారంగా చెరిచారని, అందుకు కారణం ఏమిటో తెలియదని పోలీసులు అన్నారు. రేఖ తల్లిదండ్రుల దుఃఖం వర్ణనాతీతం. ఎంతోసేపటికిగాని రేఖ నించి ఎవరూ అసలు విషయం రాబట్టలేకపోయారు. ఓక విధమైన షాక్‌లో వున్న ఆమె మానసికంగా, శారీరకంగా గుర్తుపట్టలేనంత నీరసించిన ఆమె స్థితి డాక్టర్లకే గాభరా కల్గించింది.
నిన్న సాయంత్రానికి కొద్దిగా మందుల ప్రభావం వల్ల తల్లిదండ్రులు అనునయించి, బుజ్జగించినందువల్ల ఆ షాక్‌నించి కాస్త తేరుకుని కుమారి రేఖ అసలు విషయం చెప్పింది. ఆ చీటి తీసుకొచ్చినతను ఓ ఆటో ఎక్కించి తీసుకెళ్లాడట. ఆమె గాభరాలో ఎటు వెడ్తున్నది గమనించలేదట. చాలాసేపు వెళ్లాక ఓ యింటిముందు ఆగిందంట ఆటో. ‘యిదేమిటీ ఆస్పత్రికి వెడ్తున్నాం అన్నారు’ అందిట ఆశ్చర్యంగా. ‘ప్రయివేటు నర్సింగ్‌హోంలో చేర్చారు. లోపలికి వెళ్లి చూడండి’ అన్నాడుట. రేఖ తలుపులోంచి లోపలికి వెళ్ళేటప్పుడు ఏదో బలమైన హస్తం ఆమెని గట్టిగా బంధించి కాళ్లు చేతులు కట్టేసి కళ్లకి గంతలు కట్టారట. నోట్లో గుడ్డలు కుక్కారట. ఆ మాటలని, గొంతులని బట్టి కనీసం ముగ్గురు మనుష్యులుంటారని ఆమె గుర్తుపడుతుంది. చాలా సేపు తరువాత ముగ్గురో, నల్గురో ఒకరి తర్వాత ఒకరు ఎంత ఘోరంగా, ఎనో భీభత్సంగా గింజుకుంటున్న ఆమెని మానభంగం చేసారో చెప్తూ అది గుర్తు తెచ్చుకున్న ఆమె మళ్లీ స్పృహ తప్పింది. ఆమె మానసికంగా చాలా నీరసించినందున డాక్టర్లు యింకా మాట్లాడటానికి పర్మిషను ఇవ్వలేదు. ఆమె వారి ఘాతుక చర్య చెప్తుంటే విన్న వారందరూ చలించిపోయారు. ఆఖరికి పోలీసు ఇన్‌స్పెక్టర్ కూడా విపరీతంగా చలించి ఒక ఆడపిల్లని ఇంత దారుణంగా రాక్షస ప్రవృత్తిలో చెరచిన ఆ దుర్మార్గులని ఏనాటికన్నా పట్టుకుని తీరుగానని ప్రతిజ్ఞ పూనాడు. ఆ ముగ్గురూ ఎవరై వుంటారు? ఆ యువతిపై వారికింత పగ, కక్ష ఎందుకా అని పోలీసులు తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. దురదృష్టవశాత్తు ఆ గాభరాలో ఆ ఆటో నెంబరు కూడా చూడలేదు ఆమె. చీటి తెచ్చి యిచ్చిన అతను మారువేషం వేసుకుని వుండవచ్చు అని అభిప్రాయపడ్తున్నారు పోలీసులు. ఈ ఘాతకచర్య చేసిన వారి గురించిగాని, దీని వెనకవున్న కారణం గురించి గాని తెల్సిన ఎవరన్నా ఏ చిన్న విషయం అయినా సరే పోలీసులకి చెప్పి సహాయపడవలెను. ఆ ఆటో డ్రైవర్ సహృదయంతో ముందుకు వచ్చి ఆ యిల్లు వగైరా ఆచూకీ యిచ్చిన మంచి బహుమతి ఇవ్వబడును. కుమారి రేఖపై జరిగిన ఈ అత్యాచారం మొత్తం స్త్రీజాతిపైన జరపబడిన అత్యాచారంగా గుర్తించి నేరస్తులని శిక్షించడానికి పోలీసులకి సహాయపడవలెనని ఇన్‌స్పెక్టర్ విజ్ఞప్తి చేశాడు..” పేపరు మడిచి దీర్ఘంగా నిట్టూర్చింది రాధాదేవి.
ఆ ముగ్గురు దుండగులు యింకెవరో కాదు. తప్పక ఆ రౌడీ వెధవలే. యింకా అనుమానం ఎందుకు.. తమ కోపం, కసి తీర్చుకోవడానికింత దారుణానికి వడిగట్టారన్నమాట. అసలే ఆమె అందంపై కన్నువేసిన ఆ వెధవలు అవకాశం చూసి ప్లాను వేసి ఆమె బతుకు నాశనం చేసారన్నమాట. అన్నెం పున్నెం ఎరుగని ఓ ఆడపిల్లని యింత ఘోరంగా హింసిస్తారా…? ఆలోచించిన రాధాదేవి వళ్లు ఆవేశంతో వణికింది. ఈ సంగతి రేఖ చెప్పిందో లేదో, వెంటనే పోలీసులకి ఈ విషయం చెప్పి వాళ్లని పట్టుకోమనాలి. రాధాదేవి లేచి చకచక బట్టలు మార్చుకుంది. యిల్లు తాళం పెట్టేసరికి శ్యామ్ ఆటో తీసుకువచ్చాడు.