March 19, 2024

రెండో జీవితం 8

రచన: అంగులూరి అంజనీదేవి

ఏది ఏమైనా తన బొమ్మల్ని అభిమానిస్తుంది కాబట్టి తన అభిమానురాలే… అభిమానం ఓవరం! కానీ అభిమానులతో మాట్లాడేంత ఉల్లాసంగా తను లేడు. అనుకుంటూ వెంటనే ఆ మొబైల్‌ని పక్కన పెట్టాడు.
కానీ ఆ మెసేజ్‌లు మాత్రం అతని గతం తాలుకు భావరేఖల్ని కదిలించి ‘మా సంగతేంటి? నీ బొమ్మల్లో మమ్మల్నెప్పుడు ఒలికిస్తావు.’ అన్నట్లు తొందర చేస్తున్నాయి.
పైకి కన్పించేది ఒకటి… అంతర్లీనంగా దోబూచులాడేది ఒకటి… అంతర్లీనంగా వున్నదాన్ని అవసరాన్ని బట్టి అణగదొక్కాలని చాలా రోజులనుండి ప్రాక్టీస్‌ చేసుకుంటూ వచ్చాడు ద్రోణ. దానివల్ల గెలిచానా? ఓడానా? అన్నది ముఖ్యం కానట్లు తప్పుకు తిరుగుతుంటే ఇప్పుడీ మెసేజ్‌లు అతని గుండెను గుప్పెట్లో పట్టుకున్నట్లు బిగిస్తున్నాయి.
బిగించటమే కాదు – స్తబ్దుగా వున్న అతని భావోద్వేగాలను కదిలించి కొత్త, కొత్త భావాలను, అందాలను, ఆనందాలను గుర్తుకొచ్చేలా చేస్తున్నాయి.
గుర్తురావటమేకాదు – రెండు చిగురాకులు ఒకదాన్ని ఒకటి ఆలవోకగా సృశిస్తున్నట్లు… ఆ ఆకులకొనల వేలాడే మంచుబిందువులు పలకరింపుగా నవ్వుతున్నట్లు… పచ్చని గడ్డిపోసలు వెన్ను విరుచుకొని ఆకాశాన్ని చూసి ‘హాయ్‌!’ అన్నట్లు … నీలిమేఘాలు సెలయేటి నీటితో ఆగి, ఆగి మాట్లాడుతున్నట్లు… కనబడకుండా విన్పించే నిశ్శబ్ద కవిత్వంలా అతని వెంటబడ్తున్నాయి.
అసలీ చైత్రిక ఎవరు? ఎవరైతేనేమి! తెలుసుకోవలసిన అవసరం తనకి లేదు అని ద్రోణ అనుకుంటుండగా… అతని మొబైల్‌ రింగయింది.
మొండి ధైర్యంతో చైత్రిక చేసిన ఫోన్‌ కాల్‌ అది.
వెంటనే బటన్‌ నొక్కి ‘హాలో’ అన్నాడు ద్రోణ.
చైత్రిక గుండె దడ దడ కొట్టుకుంటుండగా… ”నేను చైత్రికను…”అంది.
అతను ముఖం చిట్లించి,… ”చైత్రికంటే? నా సెల్‌కి మెసేజ్‌లు పంపుతున్నది మీరేనా?” అన్నాడు.
ఆమె గొంతు తడారిపోతోంది. మంచినీళ్లు దొరికితే బావుండన్నట్లు అటు, ఇటు చూస్తూ, ”అవునండి!” అంది.
”ఒకి అడుగుతాను. ఏమీ అనుకోరుగా?” అన్నాడు
”అనుకోను అడగండి!” అంది యాంగ్జయిటీగా.
”మీరెవరినైనా ప్రేమించారా? మీ మెసేజ్‌లను బట్టి చూస్తే మీ పోకడ అలా అన్పించింది నాకు… కరేక్టెనా?”అన్నాడు.
”మిమ్మల్ని ప్రేమించాను…” అంది ఈ విషయంలో శృతిక పూర్తి స్వేచ్ఛ ఇచ్చింది కాబట్టి ఏం మాట్లాడాలనుకుందో అదే మాట్లాడింది.
నవ్వాడు ద్రోణ… ఆ నవ్వు ”మీ ప్రపోజల్‌కి నేను రెడీ”అన్నట్లుగా లేదు. ఆ నవ్వు ఆపి..
”నేను ఫోన్‌ పెట్టేస్తున్నానండీ! నాకు పనుంది” అన్నాడు
షాక్‌ తిన్నది చైత్రిక.
ఇన్ని మెసేజ్‌లు పంపినా, ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పినా ఏమాత్రం చలించని ద్రోణ ఆకాశంలో సగంలా అన్పించి..
”ఏం పని?” అంది వెంటనే చైత్రిక.
”నిద్రపోయే పని!” అన్నాడు.
”ఓ… ఆపనా! నేనింకా బొమ్మ గీస్తారేమో అనుకున్నా…”
”నేనిప్పుడు బొమ్మలు గియ్యట్లేదండీ!”
”ఏం ! ఎందుకని?”
”మీకు చెప్పాల్సిన అవసరం నాకులేదు”
”ప్రేమిస్తున్నాను కాబట్టి మీరు నాకు చెప్పాలి..”
”అన్ని నిర్ణయాలు మీ అంతట మీరే తీసుకునేటట్లున్నారుగా! ప్రేమించడమంటే ముందు నాలుగు మేసేజ్‌లు పంపటం.. ఆ తర్వాత ఫోన్లో మాట్లాడటం.. ఇదేనా?” అన్నాడు ద్రోణ.
”మరింకేంటి? అంది చైత్రిక.
”అది నేనిప్పుడు చెప్పాలా? ప్రేమతప్ప మరో పనిలేదా మీకు?”
”ఉన్న పనులన్నీ చేస్తామా? నాకింకా ఏజ్‌బార్‌ కాలేదు కాబట్టి ప్రేమించే పనిలో వున్నాను. అయినా ఈ వయసులో ఇంతకు మించిన పనులు కూడా ఏంలేవు…”
”చదువుకోవచ్చు. కెరీర్‌ని డెవలప్‌ చేసుకోవచ్చు. పెళ్లిచేసుకొని భర్తతో ఉండొచ్చు. ఇవన్నీ వదిలేసి నావెంట పడ్డారేంటి?” అన్నాడు గట్టిగా కోప్పడుతూ.
ఆమె దానికి ఏమాత్రం చలించకుండా ”మీరు నన్ను ప్రేమించకపోతే టి.వి. 9 కి చెబుతా!” అంది.
అతని కోపం తారాస్థాయికి చేరింది. టి.వి.9కి చెబితే మిమ్మల్ని ప్రేమిస్తానా? మీ మీద ప్రేమ పుడ్తుందా? జోగ్గాలేదు? మీరు ఫోన్‌ పెట్టెయ్యండి! నాకు విసుగ్గా వుంది” అంటూ ఫోన్‌ క్‌ చేశాడు ద్రోణ.
తలపట్టుక్కూర్చుంది చైత్రిక.
*****
ద్రోణ తండ్రి సూర్యప్రసాద్‌ కొడుకు దగ్గర కూర్చుని…
”ద్రోణా! ప్రతి గొర్రెల గుంపులో ఓ నల్లగొర్రె వుంటుందన్నట్లు మనుషుల్లో కూడా మిగతావారి కన్నా డిఫరెంట్ గా ప్రవర్తించేవాళ్లు ఒకరిద్దరు వుంటూనే వుంటారు.. శృతికది డిఫరెంట్ మెంటాలిటీ. తను అనుకున్నట్లే వుండాలనుకుంటుంది. నువ్వు కూడా అర్థం చేసుకోవాలి. నువ్వెళ్లి ఒకసారి పిలిస్తే రావాలనుకుంటుందేమో.. ఆడపిల్లలకి అభిమానం వుంటుందిరా!” అన్నాడు.
”నేను మనశ్శాంతిగా వుండటం మీకిష్టం లేదా నాన్నా…?” అన్నాడు ద్రోణ.
”ఇదా మనశ్శాంతి ద్రోణా! మనశ్శాంతిగా వుందని సెలయేటి ఒడ్డున ఎంతసేపు కూర్చోగలవు? కాపురం అన్నాక అనేక సమస్యల అడవుల్ని దాటి… కష్టాల సముద్రాలను ఈదాలి…అప్పుడే నువ్వు గెలుపు అనే విజయానందాన్ని చవిచూస్తావు…” అన్నాడు.
”శృతిక నన్నో క్యారెక్టర్‌ లేని వెదవను చూసినట్లు చూస్తోంది. నాకా గెలుపు అవసరంలేదు. ఇంకా విషయాన్ని వదిలెయ్యండి నాన్నా…!” అన్నాడు ద్రోణ స్థిరమైన నిర్ణయాన్ని తీసుకున్నవాడిలా…
ఒక్కక్షణం ఆగి ”యాడ్‌ ఏజన్సీ వాళ్లు వచ్చి వెళ్లారు ద్రోణా! బొమ్మ వెయ్యమన్నారట కదా! మళ్లీ కలుస్తామన్నారు.” అన్నాడు సూర్యప్రసాద్‌.
”నేను వెయ్యనని అప్పుడే చెప్పాను నాన్నా.!ఇంకో ఆర్టిస్ట్‌ను చూసు కుంటారులే… ఇప్పుడా విషయం ఎందుకు?” అన్నాడు నిర్లిప్తంగా
”అవకాశాలు ఆర్టిస్ట్‌లకి వరాలు ద్రోణా! వాటినెప్పుడు దూరం చేసుకోకూడదు” అన్నాడు
”నేను దేన్నీ దూరం చేసుకోలేదు నాన్నా…! వాటంతటవే దూరమైపోతున్నాయి. నేనేం చెయ్యను చెప్పు!” అన్నాడు ద్రోణ.
”ఏదైనా మనమే చెయ్యగలం ద్రోణా! ఎలా సంపాయించుకుంటామో అలా పోగొట్టుకుంటాం… ఎలా పోగొట్టుకుంటామో అలా సంపాయించుకోవాలి … ఏది పోగొట్టుకున్నా ఆత్మస్థయిర్యాన్ని పోగొట్టుకోకూడదు నిరాశవల్ల ఏదీ రాదు..” అన్నాడు
అప్పటికే ద్రోణ సెల్‌ చాలాసార్లు రింగవుతుంటే కట్ చేస్తున్నాడు ద్రోణ.
అది గమనించి ”కాలొస్తున్నట్లుంది మాట్లాడు” అంటూ అక్కడనుండి లేచి బయటకెళ్లాడు సూర్యప్రసాద్‌
*****
అది చైత్రిక కాల్‌.
తన జీవితంలోకి ఈ చైత్రిక ప్రవేశం ఏమిటో అర్థం కావటంలేదు ద్రోణకి.
మాట్లాడతామన్నా వినేవాళ్లు లేని, వింటామన్నా మాట్లాడే వాళ్లులేని ఈ స్పీడ్‌ యుగంలో చైత్రిక తనతో మాట్లాడానికి ఎందుకు ఇంతగా ఇంట్రస్ట్‌ చూపుతుంది? ఆమెతో మాట్లాడేవాళ్లు లేకనా? లేక తన బొమ్మల పట్ల అభిమానమా? లేక నిజంగానే తనని ప్రేమిస్తుందా? అని మనసులో అనుకుంటూ
”హలో ! ద్రోణను మాట్లాడుతున్నా! చెప్పండి!” అన్నాడు చైత్రిక కాల్‌ లిఫ్ట్‌ చేసిద్రోణ.
”మీరు నా కాల్‌ కట్ చేస్తుంటే అక్కడ మీకేమైందోనని ఇక్కడ నాకు ఒకటే కంగారు. అసలేమైంది ద్రోణగారు మీకు..? అంది చైత్రిక తన గుండెలోని బాధను గొంతులోకి తెచ్చుకుంటూ…
”నాకేం కాలేదండీ! మీకేమైనా అయితే మాత్రం నా బాధ్యతేంలేదు. ఎందుకంటే అసలే ఈమధ్యన టి.వి.9 లాంటి ఛానల్స్‌ అందరికి అందుబాటులోకి వస్తున్నాయి. అసలే నాబాధల్లో నేనున్నా… ఇంకో బాధను నేను యాక్సెప్ట్‌ చెయ్యలేను…” అన్నాడు
”నేను మిమ్మల్ని బాధపెట్టే మనిషిలా అన్పిస్తున్నానా? నన్ను మీరు సరిగ్గా అర్థం చేసుకోవటంలేదు.” అంది.
”అర్థం చేసుకొని ఏం చేయాలో చెప్పండి?” అన్నాడు.
”అదేంటండీ! అలా అంటారు? అర్థం చేసుకోవటంలోనే కదా అంతరార్ధం వుండేది. అదే లేకుంటే ఇంకేముంది? బూడిద తప్ప…!” అంది చైత్రిక.
కాలిపోయిన తన బొమ్మలు గుర్తొచ్చి ”నాకు బూడిదను గుర్తుచెయ్యకుండా మీరు ఫోన్‌ పెట్టెయ్యండి! ఏదో ప్రపంచం చూసినవాడ్ని కాబట్టి… మాట్లాడకపోతే బాధపడ్తారని మాట్లాడుతున్నాను. ఇంకెప్పుడు నాకు ఫోన్‌ చెయ్యకండి!” అన్నాడు ద్రోణ సీరియస్‌గా
”నాకేమో మాట్లాడాలనిపిస్తుంది. కాంటాక్ట్‌లో వుండాలనిపిస్తుంది. మీరేమో ఫోన్‌ చెయ్యొద్దంటారు. ఇదేనా నామీద మీకుండే ప్రేమ?” అంది.
”మీ మీద నాకు ప్రేమేంటి? అసలేం మాట్లాడుతున్నారు? నేను చెప్పానా మీమీద నాకు ప్రేమవుందని? ” అన్నాడు.
”నేను చాలా అందంగా వుంటాను తెలుసా?” అంది.
”అయితే మాత్రం ప్రేమ పుడ్తుందా?” అన్నాడు ద్రోణ.
”మరెలా పుడ్తుంది?” అంది చైత్రిక
”అది అనుభవిస్తే తెలుస్తుంది చైత్రికా! ఇలా చెబితే ఆర్టిఫీషియల్‌గా వుంటుంది” అన్నాడు చాలా నెమ్మదిగా
”ఆ అనుభవాన్ని నాక్కూడా అందివ్వొచ్చుగా! ఏం చేతకాదా?” అంది రెచ్చగొడ్తున్నట్లు…
అదిరిపడ్డాడు ద్రోణ.
ఒక్కక్షణం ఆలోచించాడు
ఈ అమ్మాయి తనవెంటబడటం ఆగిపోవాలంటే ‘తనేంటో’ చెప్పాలను కున్నాడు.
”మీరేదో అందుకుంటారని అందివ్వానికి అదేమైనా వస్తువా చైత్రికా! ప్రేమ…ప్రేమనేది భూమిని చీల్చుకుంటూ మొలకెత్తే మొక్కలా మనసును పెకలించుకొని బయటకి రావాలి. అది కూడా ఒకసారే పుడుతుంది. ఒకసారి ముగిశాక మళ్లీ దానికి పునరపి జననం వుండదు” అన్నాడు
”అదేంటండీ! కొత్తగా మాట్లాడుతున్నారు? నాకు తెలిసిన అమ్మాయిల్లో కొంతమంది ఒక్కొక్కళ్లు ఎన్ని సార్లో ప్రేమిస్తున్నారు. ఎన్నెన్ని గిఫ్ట్‌లో ఇచ్చి పుచ్చుకుంటున్నారు..” అంటూ ఇంకా ఏదో అనబోయింది.
ద్రోణ వెంటనే రెండు చేతులు జోడించి… అయినా జోడించిన తన చేతులు ఫోన్లో కన్పించవని…
”మీకు ఏ టైప్‌లో నమస్కారం పెట్టమంటే ఆ టైప్‌లో పెడతాను. నన్ను వదిలెయ్యండి చైత్రికా! మీకు నాకు చాలా దూరం…” అన్నాడు.
”దగ్గరయ్యే చాన్సేలేదా?
జాలిగా అన్పించి ”మీకు నా గురించి తెలిస్తే మీరిలా మాట్లాడరు” అన్నాడు.
”తెలిస్తే కదా! మాట్లాడకుండా వుండటానికి?” అంది.
”నేనొక అమ్మాయిని ప్రేమించాను. ఇక నాతో మాట్లాడకండి!” అన్నాడు.
”అమ్మాయిల్ని ప్రేమించిన అబ్బాయిలతో వేరే అమ్మాయిలు మాట్లాడకూడదన్న రూలేమైనా వుందా?” అంది.
”రూల్‌ లేదు. ఏంలేదు. మాట్లాడండి! వింను. ఇలాంటి ఫోన్‌ బిల్లులు కట్టటానికి మీలాంటివాళ్ల బాబులు ఎన్ని ఓవర్‌టైంలు వర్క్‌ చేయ్యాలో ఏమో?” అన్నాడు.
”డౌట్లు మీకే కాదు. నాక్కూడా వస్తున్నాయి. ఒక ఆర్టిస్ట్‌ అయివుండి ”ప్రేమించడం” తప్పుకాదా?” అంది
”మీ తప్పు మీకు తెలియట్లేదా?” అన్నాడు వెంటనే
”నా విషయం వదిలెయ్యండి? గతంలో మీరొక అమ్మాయిని ప్రేమించినట్లు మీ భార్యకి తెలిస్తే మీరేమవుతారు? ముందు నాప్రశ్నకి జవాబు చెప్పండి?” అంది.
”ఇది నా భార్యకి తెలియాలని చెప్పలేదు. మీకు తెలిస్తే నావెంట పడకుండా వుంటారని… తెలిసిందా?” అన్నాడు
”అంత గొప్పదా మీ ప్రేమ?” అంది. అలా అంటున్నప్పుడు ఆమె గొంతు కాస్త వణికింది.
”ప్రేమ అనేది అందరి విషయంలో ఒకలా వుండదు చైత్రికా! అది అనుభూతి చెందేవాళ్లను బట్టి, స్పందించే స్థాయిని బట్టి వుంటుంది” అన్నాడు ద్రోణ.
ఆమె మాట్లాడలేదు
అతనికి ఆమెతో మాట్లాడాలని వుంది. మాట్లాడుతున్న కొద్ది మొదట్లో వున్న విసుగులేకుండా పోయింది. ఏదో రిలీఫ్‌ అన్పిస్తోంది.
”ఆగిపోయారేం? మాట్లాడండి చైత్రికా?” అన్నాడు ఆమె మౌనాన్ని గమనించి…
”నేనిప్పుడు మాట్లాడే స్థితిలో లేనండీ! మీరు ప్రేమించిన ఆ అమ్మాయి ఇప్పుడు మీకు కన్పిస్తే మీరెలా రియాక్ట్‌ అవుతారో నన్న సస్పెన్స్‌లో వున్నాను” అంది.
”సస్పెన్స్‌ మెయిన్‌టెయిన్‌ చేస్తే నువ్వు వెయిట్ చెయ్యానికి ఇది నవల కాదు. జీవితం…!” అన్నాడు.
”జీవితంలో లవ్‌కి ఇంత పర్‌ఫెక్షన్‌ వుంటుందా?” అంది
”పర్‌ఫెక్షన్‌ అంటే యుమీన్‌ గాఢత, స్వచ్ఛత. అదేనా? అది వుండబట్టే ఆ ఇన్సిపిరేషన్‌తో నేను ఎన్నో బొమ్మలు సృష్టించగలిగాను. నా ప్రేమే నా ఆర్ట్‌కి పునాదిరాయిలా మారి నన్ను మోటివేట్ చేసింది”. అన్నాడు.
”ఆమె ఎక్కడుందో ఇప్పుడు తెలుసా మీకు.”? అంది. యాంగ్జయిటీని ఆపుకోలేక పోతోంది చైత్రిక.
” నా తలపుల్లో వుంది. ఆమె తలపులు నా మనసులో ఓ తరంగిణిలా ప్రవహిస్తుంటే ఎన్ని రోజులు గడిచినా ఆమెకోసం నా మనసులో ఇంకా కాస్తస్థలం మిగిలే వుంటుందనిపిస్తోంది. మనిషి దూరంగా వున్నా ఆ మనిషి ఇచ్చే స్ఫూర్తి ఎంత మహత్తరంగా వుంటుందో నేను అనుభవించాను” అన్నాడు
అతని మాటలు వింటుంటే – అతని భావాల ముందు తనో గడ్డి పరక అనుకొంది చైత్రిక.
”అందుకే చెబుతున్నా చైత్రికా! ప్రేమా, ప్రేమా అంటూ నాకు ఫోన్లు చెయ్యొద్దు…” అన్నాడు.
”ప్రేమ వద్దు… పెళ్లి చేసుకోండి!” అంది
”నాకు పెళ్లి అయింది.”
”అయినా ఆమె మీ దగ్గరలేదుగా..!”
”వస్తుంది… భార్యా, భర్త అన్నాక చిన్న, చిన్న గొడవలు లేకుండా వుండవుగా…” అన్నాడు
”మీ గొడవలు అలాంటివి కావట… విడాకులదాకా వచ్చేలా వున్నాయట… బయట టాక్‌… అలాంటిదేమైనా జరిగితే నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటారుగా…!”
”భార్య స్థానాన్ని శృతికకు తప్ప ఇంకెవరికి ఇవ్వను.”
”మరి నాకేమిస్తారు?”
”చూడు చైత్రికా! మన బంధం ఒక బిందువు. అది విస్తరించదు. అదృశ్యం కాదు. కావాలంటే ఓ స్నేహితురాలిగా వుండు. నాక్కూడా నిన్ను వదులుకోవాలని లేదు. నువ్వు మంచి వ్యక్తివి..” అన్నాడు.
అతని మాటల్లో చనువు వుంది. అభిమానం వుంది అంతేకాదు ఎంతోకాలంగా నువ్వు నా నేస్తానివి… అప్పుడెప్పుడో తప్పిపోయి ఇప్పుడు దొరికావు అన్న ఆత్మీయతతో కూడిన లాలింపు వుంది. అతని గొంతులోని తడికి కదిలి…
”నాకెందుకో ఏడుపొస్తుంది ద్రోణా!” అంది.
”గట్టిగా ఏడ్చేస్తే ఆ పని కూడా అయిపోతోందిగా చైత్రికా!” అన్నాడు.
”మీ పెళ్లికి ముందు మీ ప్రేయసిని కూడా ఇలాగే ఏడవమన్నారా?” అంది ఉడుక్కుంటూ…
”మీకో విషయం చెప్పనా? నేను ప్రేమించినట్లు నా ప్రేయసికి తెలియదు. మేమిద్దరం ఎప్పుడూ ప్రేమ గురించి మాట్లాడుకోలేదు.”
షాక్‌లో మాట రాలేదు చైత్రికకి…
నెమ్మదిగా తేరుకొని ”బహుశా మీది ఆకర్షణేమో ద్రోణా!” అంది. ”కావొచ్చు. కానీ మరణించే వరకు ఆకర్షణలో వుండటమే ప్రేమ… నా ప్రేయసి ఆకర్షణ చెక్కు చెదిరేది కాదు. మరణించేవరకు ఆ ఆకర్షణలోనే వుండి పోతాను నేను…” అన్నాడు.
మళ్లీ షాక్‌ తిన్నది చైత్రిక…
*****
ఆ రోజు ఆముక్తకి తోడుగా వెళ్లిన నిశిత మణిచందన్‌ రాకపోవటంతో అక్కడే వుంది.
”మనం ఈ పెళ్లి అయ్యాక – ఇంటికెళ్తూ దారిలో ఆగి, నిశితను తీసికెళ్దాం వేదా! బహుశా ఇవాళ మణిచందన్‌గారు రావొచ్చు. నిన్ననే ఫోన్‌ చేసినట్లు చెప్పారు ఆముక్త!” అన్నాడు శ్యాంవర్దన్‌.
అలాగే అన్నట్లు తలవూపి ”మనం వచ్చేముందు అత్తయ్యగారికి ఒంట్లో బావుండలేదండి! ఎలా వుంటుందో ఏమో!” అంది బాధగా సంవేద.
”తగ్గిపోతుందిలే… నువ్వేం టెన్షన్‌ పెట్టుకోకు.” అంటూ పెళ్లిలో ఎవరో పిలిస్తే వెళ్లాడు శ్యాంవర్ధన్‌.
కొడుకు, కోడలు పెళ్లికి వెళ్లకముందు నుండే – కడుపులో తిప్పినట్లు, కళ్లు తిరిగినట్లు, అదోరకమైన ఇబ్బందితో అవస్థ పడ్తోంది దేవికారాణి. ఆ బాదను పైకి చెప్పుకోవాలని వున్నా ఇంట్లో తను బద్దశత్రువులా భావిస్తున్న భర్త తప్ప ఇంకెవరూ లేకపోవటంతో మౌనంగా భరిస్తోంది.
బయటకొస్తే ఆయన ముఖం చూడాల్సి వస్తుందని, లోపల ఊపిరాడనట్లు అన్పిస్తున్నా, ఓర్చుకుంటూ అలాగే తన గదిలో కూర్చుంది.
కడుపులో నలిపినట్లవుతోంది…
వాంతి వచ్చినట్లయి గదిలోంచి బయటకొచ్చింది…
బయటకొచ్చాక నాలుగడుగులు కూడా వెయ్యలేక వాష్‌బేసిన్‌ దగ్గరకి వెళ్లకముందే వాంతి చేసుకొంది. నిలబడే శక్తి లేని దానిలా చెవుల్ని చేతులతో మూసుకుంటూ కింద కూర్చుంది.
గంగాధరం కంగారుగా చూస్తూ, ఒక్కఅడుగులో ఆమెను చేరుకోబోయాడు.
…దగ్గరకొస్తున్న భర్తను చూడగానే అసహ్యంగా ముఖం పెట్టింది శక్తిని కూడదీసుకొని లేవబోతూ ‘నా దగ్గరకి రావొద్దు’ అన్నట్లు చేత్తో సైగ చేసింది… మళ్లీ కళ్లు తిరిగి కిందపడింది.
ఆమె నిరసన భావం అర్థమైంది గంగాధరానికి… కానీ ఆ స్థితిలో ఆమెను చూస్తుంటే జాలిగావుంది.
వాంతి చేసుకున్నచోట వాసనగా వుంది. ఆమె దాని పక్కనే ఆయాసపడ్తూ చూస్తోంది.
”ఎలా వుంది దేవీ?” అన్నాడు. ఆత్రంగా ఆమెనే చూస్తూ…
ఎందుకూ పనికిరాని వ్యక్తిని చూసినట్లు చూసిందే కాని మాట్లాడలేదు
”డాక్టర్‌ దగ్గరకి వెళ్దామా?” అన్నాడు ఆమెనుండి సమాధానం లేదు.
ఆమెకు ఒళ్లంతా చెమటపోస్తోంది.
నేలమీద ఈగలు వాలుతుంటే గంగాధరం బక్కెటతో నీళ్లు తెచ్చి, పినాయల్‌ వేసి బట్ట పెట్టి తుడిచాడు.
అక్కడేం జరుగుతుందో గ్రహించిందామె. ఆందోళనగా తనవైపే చూస్తున్న భర్తను చూసింది. నెమ్మదిగా లేచి తన గదిలోకి వెళ్లి పడుకొంది.
ఆమెకింకా వామిటింగ్‌ సెన్సేషన్‌ తగ్గలేదు.
”ఆటో పిలుస్తాను. హాస్పిటల్‌కి వెళ్దామా?” అన్నాడు గంగాధరం… గది బయటే నిలబడి.
ఆమె మాట్లాడలేదు. ఆమెకేదో బాధగా వుంది.
‘నేనిక్కడే వుంటాను అవసరమైతే పిలువు.” అంటూ ఆమె గది బయటనే ఓ కుర్చీవేసుకొని కూర్చున్నాడు.
దేవికారాణి కళ్లలో ఆమెకు తెలియకుండానే కన్నీళ్లు ఉబుకుతున్నాయి. వాటిని ఆపుకోవాలని కాని, తుడుచుకోవాలని కాని ఆమెకు అన్పించలేదు.
భర్తకి ఒక చేయి లేకపోయినా, ఇంకో చేత్తో నీళ్లు తెచ్చి వాంతి చేసుకున్నది కడుగుతుంటే – ముఖ్యంగా ఆయన ముఖంలో ఎలాటి విసుగు లేకపోవటం చూసి, కదిలిపోయింది. ”నీ కోసం నేనున్నాను. భయపడకు” అన్న ఫీలింగ్‌ని చూసి ‘నిజంగా తనకి కావలసింది ఇదే’ అనుకొంది.
రాత్రి తొమ్మిదిగంటలు అవుతుండగా గంగాధరం వేడి, వేడిపాలు తెచ్చి, గది బయటే నిలబడి…
”ఈ పాలు తాగు దేవీ! కాస్త శక్తి వస్తుంది” అన్నాడు.
దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది దేవికారాణికి.
ఆకలి గురించి అమ్మ ఆలోచిస్తుంది. భర్తలో అమ్మ కన్పించింది.
వెంటనే గ్లాసు అందుకొని పాలు తాగింది.
ఆమె ఏదో మాట్లాడాలనుకునే లోపలే కరెంట్ పోయింది. చీకటంటే భార్యకి ఎంత భయమో గంగాధరానికి తెలుసు. ఆ చీకట్లోనే తడుముకుంటూ వెళ్లి, క్యాండిల్‌ వెలిగించి భార్య చేతికి ఇచ్చాడు. ఆమె గదిలోపల నిలబడే దాన్ని అందుకొని కిటికీ పక్కన పెట్టుకుంది.
పాలు తాగటంతో హాయిగా అన్పించి డోర్‌పెట్టుకొని, వెంటనే నిద్రపోయింది.
గంగాధరం మాత్రం కొడుకు, కోడలు ఎప్పుడొస్తారో అని ఎదురుచూస్తూ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
అంతలో… దేవికారాణి గదిలోంచి పొగలు రావటం చూసి అదిరిపోయాడు గంగాధరం.
అసలే ఆవేశపరురాలు. అతని ఉనికిని భరించలేక తనను తను తగలబెట్టుకుంటుందేమోనని అనుమానపడ్డాడు.
వెంటనే లేచి కికీ దగ్గరకి వెళ్లి లోపలకి తొంగిచూశాడు.
ఆమె అటు తిరిగి పడుకొని వుంది.
ఆయన అనుకున్నదేం జరగలేదక్కడ!
కిటికీ కున్న కర్టన్‌ కొద్ది, కొద్దిగా కాలుతోంది. దానిపక్కనే వెలుగుతున్న క్యాండిల్‌ రెపరెపలాడుతోంది.
కిటికీలోంచి చేయి లోపలకి పెట్టి గడియ తీశాడు.
మంట ఎక్కువై ఆమెను చేరుకునే లోపలే ఆయన లోపలకి ప్రవేశించాడు.
ఆమెను బలంగా కదిలించి లేపాడు. ఆమె ఏదో మాట్లాడబోతుంటే, ‘మాటలకిది సమయం కాదు. నువ్వు చాలా ప్రమాదంలో వున్నావు’ అన్నట్లు ఆమె భుజంకింద చేయివేసి లేపి, మెరుపు వేగంతో బయటకి తీసికెళ్లాడు.
ఆయన తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకుంటుంటే అసలేం జరిగిందో అర్థమై నోటమాట రాలేదామెకు. గదివైపు చూసి వణికి పోతూ, బోరున ఏడ్చింది.
ఓదార్పుగా ఆమె భుజంపై చేయి వేసి నిమిరి, వెంటనే ఆ గదిలోకి వెళ్లి, నీళ్లుచల్లి, మంటల్ని ఆర్పాడు గంగాధరం.
గదినిండా నల్లటి మసితో, గంగాధరం చల్లిన నీళ్లతో తడిసి, అసహ్యంగా అన్పిస్తూ నివాసయోగ్యంగా లేదు.
పొద్దుటినుండి ఒంట్లో బావుండక శరీరం శక్తిహీనమై కదలలేకుండా వుంది. ఎక్కువసేపు కూర్చోలేక పడుకోవాలనిపిస్తోందామెకు.
”లే! దేవి! అలా ఎంతసేపు కూర్చుంటావు? వెళ్లి అబ్బాయి గదిలో పడుకో…” అన్నాడు ఆమెనలా చూడలేక…
మెల్లగా లేచింది దేవికారాణి.
ఆమె కాళ్లు నెమ్మదిగా శ్యాంవర్ధన్‌ గదివైపు వెళ్లలేదు. భర్త బెడ్‌ వైపు వెళ్లాయి. మౌనంగా ఆ బెడ్‌పై పడుకొని కళ్లు మూసుకొంది.
ఆశ్చర్యపోయాడు గంగాధరం.
మనిషి గొప్పతనం పంతాల్లో కాదు మంచితనంలో వుంటుందని భర్త చేతల్లో చూసింది దేవికారాణి. కరుణ చూపించటంలో ఖరీదు లేకపోవచ్చుకాని దానివల్లవచ్చే ఫలితాలు, ఆత్మతృప్తి అద్భుతం అనుకొంది.
ముఖ్యంగా జీవితంలో ఏమాత్రం విలువలేని అతిశయోక్తులకి, ఆడంబరాలకి, అత్యాశకి తలవంచకూడదని గ్రహించింది.
ఏ జ్ఞానమైనా చివరికి ఆత్మజ్ఞానానికి దారితీసినట్లు తన పక్కన భర్తకి కూడా పడుకోటానికి కాస్త చోటిచ్చి నిశ్చింతగా నిద్రపోయింది.
పెళ్లి చూసుకొని, దారిలో ఆముక్త ఇంటికి వెళ్లి నిశితను తీసుకొని వచ్చారు సంవేద, శ్యాంవర్ధన్‌.
ఇంట్లోకి రాగానే షాకింగ్‌గా చూస్తూ ”అత్తయ్యేంటి మామయ్య పక్కన పడుకొంది?” అని పైకే అంటూ అత్తయ్య గది చూసి మళ్లీ షాకయింది. సంవేద.
అలికిడికి నిద్రలేచిన గంగాధరం జరిగింది మొత్తం చెప్పాడు కోడలితో…
”అయ్యో! అత్తయ్యకోసం చెయ్యి కాలుతుందని కూడా పట్టించుకోలేదు మామయ్య!” అంటూ బర్నాల్‌ తెచ్చి గంగాధరం చేయి కాలిన దగ్గర పూస్తూ కన్నీళ్లు పెట్టుకొంది నిశిత… ఇలాంటి బంధాలు ఆధ్యాత్మికం నుండి అలౌకిక స్థితికి చేరుకుంటాయనటానికి ఆ కన్నీళ్లే సాక్షి.
కీడులో మేలన్నట్లు అంతా బాగానే వుంది. అత్తయ్య, మామయ్య కలిసిపోయారు. కానీ రేపినుండి తను ఒక్కటే ఒంటరిగా ఎలా పడుకోవాలి? బావను ఎలా తప్పించుకోవాలి? ఇదే ఆలోచన చేస్తోంది నిశిత…
*****
రెండు రోజులు గడిచాక…
స్కూల్‌ పిల్లలు, ఇంటికెళ్తూ బస్‌కోసం పరిగెత్తుతుంటే బాల్కనీలో నిలబడి తదేకంగా చూస్తోంది నిశిత. చూసి, చూసి….
లోపలకెళ్దామని తిరిగి చూస్తే ఆమె స్టిక్‌ లేదక్కడ. కంగారుపడింది నిశిత. స్టిక్‌ లేకుంటే ఒక్క అడుగు కూడా ముందుకి వెయ్యలేదు.
ఆమెనే చూస్తూ శ్యాంవర్ధన్‌ ఆమె పక్కనే ఓ అడుగు దూరంలో నిలబడివున్నాడు.
షాక్‌ తిన్నట్లు చూసింది నిశిత.
ఇతనెప్పుడు వచ్చాడు!!
”ఇప్పుడే వచ్చాను నిశీ! నువ్వు చూస్తున్న ప్రతిది నాకు చూడాలనిపిస్తుంది. ఆ విషయం నీకు తెలుసు. అందుకే నీతోపాటు నేనూ నిలబడి అటే చూస్తున్నాను…” అన్నాడు.
అతను తనపట్ల ఎంత ఇంట్రెస్ట్‌ చూపుతున్నాడో, ఎంత దాహంగా వున్నాడో ఆమెకి అర్థమవుతోంది.
”నిశీ!” అంటూ లోపలనుండి సంవేద కేకేసింది. ‘అమ్మో!’ అక్కయ్య పిలుస్తోంది. ఎలా వెళ్లాలి? అనుకుంటూ, నడవలేక ఒంటికాలిపై నిలబడింది.
”ఈ యాంగిల్‌లో చూడముచ్చటగా వున్నావు నిశీ! నీ స్టిక్‌ని నేనే దాచాను. కొద్దిసేపు నన్నే నీ స్టిక్‌ని చేసుకొని నడువు.” అన్నాడు ఆమెకి దగ్గరగా జరిగి.
అతని ప్రవర్తన ఆమెకి నరకంగావుంది.
”నా స్టిక్‌ నాకివ్వండి బావా!” అంది. అంతకన్నా ఇంకేం అనలేక.
”నేనివ్వను నన్ను పట్టుకొని నడువు…” అన్నాడు ఇంకా దగ్గరవుతూ.
”ఎలా సాధ్యం బావా?” అంది తనలో తనే నిస్సహాయంగా నలుగుతూ…అతన్ని అక్క తప్ప ఇంకెవరూ పట్టుకోకూడదన్న అభిప్రాయం ఆమె కళ్లలోకి నీళ్లు తెప్పించాయి.
ఆమెనంత దగ్గరగా చూసి మైమరచిపోతూ, చనువుగా ఆమె చేయి పట్టుకొని లాగి…
”ఇదిగో ఇలా పట్టుకో…” అంటూ ఆమె చేయిని తన నడుంచుట్టూ వేసుకున్నాడు. గాలిలేని ట్యూబ్‌లా ఆమె చేయి బిగుసుకోలేదు. వెంటనే అతని చేయి ఆమె నడుం చుట్టుచేరి బిగుసుకొంది.
”ఊ… నడువు.. నడిపిస్తాను” అన్నాడు
పిం బిగువున పెదవుల్ని బిగబట్టి ఏడుపుని ఆపుకుంది నిశిత. కానీ మనసులో మహారణ్యాలు తగలబడ్తుంటే ఇక ఆగలేమంటూ వెచ్చని కన్నీరు జలజల రాలి కిందపడ్డాయి.
అది గమనించిన గంగాధరం గబగబ వెళ్లి కొడుకు దాచిన స్టిక్‌ తెచ్చి నిశితకి ఇవ్వబోతుండగా ”ఎంతసేపు పిలవాలే నిన్ను? ఏం చేస్తున్నావక్కడ?” అంటూ బయటకొచ్చి అక్కడి దృశ్యాన్ని చూసి…
”నిశితకేమైందండి? మీరు నడిపిస్తున్నారు?” అంది ఆందోళనగా.
”ఏం లేదు వేదా! స్టిక్‌ ఎక్కడో పడిపోతే నేను నడిపిస్తున్నాను. ఈ లోపల మా నాన్న స్టిక్‌ తెచ్చి ఇచ్చాడు.” అంటూ అక్కడనుండి శ్యాంవర్ధన్‌ వెళ్లిపోతుంటే కొడుకునే చూస్తూ…
‘ఓరి త్రాస్టుడా! నాకళ్లతో నేను చూస్తూనే వున్నాను కదరా! నువ్వేం చేస్తున్నావో! నీ గురించి కోడలితో చెప్పలేను. నిన్ను నాలుగు దులపలేను. భూదేవి లాంటి సహనంతో వున్న ఈ నిశితను చూస్తూ తట్టుకోలేను… ఇక్కడ కొచ్చి పడ్తున్న ఈ బాధకన్నా ఆ రౌడీల చేతుల్లో చనిపోయి వున్నా బావుండేది…’ అని మనసులో అనుకుంటుంటే…
”మీలాగే మీ అబ్బాయిది కూడా చాలా మంచి మనసు మామయ్యా! మీ ఇంటికి కోడలిగా రావటం నా అదృష్టం…” అంటూ పొంగిపోతూ నిశితను లోపలకి తీసికెళ్లింది సంవేద.
‘ఏమిటో! నిజం తెలియనంత వరకు శవం పక్కనైనా నిశ్చింతగా పడుకోవచ్చు అనటం ఇదే కాబోలు…’ అనుకున్నాడు గంగాధరం.
*****
శృతిక పుట్టింటినుండి రాకపోవటంతో సూర్యప్రసాద్‌ భార్యమీద కోప్పడ్డాడు. ”అన్న కూతుర్ని తెచ్చి పెళ్లిచేసి నా కొడుకు జీవితాన్ని చిందరవందర చేశావు” అన్నాడు. అగ్నిపర్వతం బద్దలైనట్లు మా మా పెరిగింది.
”నేనే వెళ్లి మా అన్నయ్యతో చెబుతా వుండండి! ఇంత వయసొచ్చినా నేనంటే మీకు లెక్క లేకుండా వుంది. అప్పుడేదో ద్రోణ చిన్నవాడని వాడి మనసు బాధపడ్తుందని మీ దగ్గరే వున్నాను. ఇంకొక్క క్షణం కూడా వుండను.” అంది.
”వెళ్లు! మీ అన్నయ్య నీకు ఎన్ని రోజులు పెడతాడో చూస్తాను” అన్నాడు
”అలాటి ఆలోచనలేం పెట్టుకోకండి! మీరలా అంటారనే ఎప్పుడు రావాలో నిర్ణయించుకునే వెళ్తున్నాను” అంటూ బట్టలు సర్దుకొని నిజంగానే పుట్టింటికి వెళ్లింది విమలమ్మ.
షాక్‌ తిన్నాడు సూర్యప్రసాద్‌.
సుభద్ర, విమలమ్మ వంటగదిలో కూర్చుని – ఏ వంట ఎలా చేయాలో, ఏది ఎంత మోతాదులో వేస్తే అ వంటకి రుచి వస్తుందో మాట్లాడుకుంటుంటే – శృతికకు ఆ కబుర్లు అంతగా రుచించక ఎదురింట్లో వుండే తన ఫ్రెండ్‌ సుమ దగ్గరికి వెళ్లింది.
సుమ కాలేజికి వెళ్లలేదు.
శృతికను చూడగానే ఎమోషన్‌ ఆపుకోలేక.. హాస్టల్లో వీలుకాదని బాయ్‌ఫ్రెండ్‌ కోసం బయట రూం తీసుకొని వుంటున్న తన ఫ్రెండ్‌ లవ్‌స్టోరీని ఎక్కడ మిస్‌ కాకుండా చెప్పింది.
శృతిక న్యూస్‌రీల్‌ చూస్తున్నట్లు ఉత్కంఠతో విన్నది
అంతా విన్న తర్వాత ఇంకో కోణంలో ఆలోచించటం మొదలుపెట్టింది
…పైకి ఎంతో మంచిగా కన్పిస్తూ ఇలా కూడా చేస్తారా? వాళ్ల మనసు ఎలా ఈడిస్తే అలా వెళ్తున్నారే కానీ తల్లిదండ్రుల గురించి కొంచెం కూడా ఆలోచించరా? వెంటనే ద్రోణ గుర్తొచ్చాడు.
ద్రోణకూడా అంతేగా! భార్యనైన తనగురించి ఎప్పుడు ఆలోచిస్తున్నాడు? మనసు ఎలా లాగితే అలా వెళ్తుంటాడు. అంతరాత్మ ఎలా చెబితే అలా వింటుంటాడు. అదే సులభం ఇలాంటి వాళ్లకి… ఎదుటివాళ్లని అర్థం చేసుకుంటూ వాళ్లకి అనుగుణంగా బ్రతకాలంటే కష్టంగా భావిస్తారు.
…ఇప్పుడేం చేస్తుంటాడో ద్రోణ? ఇంకేం చేస్తారు?
ఈ కార్తీక మాసపు వెన్నెల్లో ఓ అభిమానురాలుని కారులో ఎక్కించుకొని ఊరి చివరిదాకా ప్రయాణం చేస్తాడు.. డ్రైవ్‌ చేస్తూనే ఆమెను తన ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుంటాడు. కొద్దిసేపు కౌగిట్లో ఇముడ్చుకుంటాడు. నచ్చిన చోట స్వేచ్చగా సృశిస్తూ ఆమెనే చూస్తూ గడుపుతాడు… ఇంకా చూడాలనిపిస్తే అతను కార్లో కూర్చుని ఆమెను కారు ముందు నిలబెట్టుకొని ఆర్ట్‌లుక్‌తో చూస్తాడు.
ఆ వెన్నెల తృష్ణ అలాంటిది. ఇలాంటి సౌందర్య దాహంతో నిరంతరం తపించే ఇలాంటి వాళ్లను ఏం చెయ్యాలి?
అసలేంటి ఈ సమస్యలు? ఇవి చిన్నవా, పెద్దవా అన్నది ముఖ్యం కానట్లు మనసును విపరీతంగా పీడిస్తున్నాయి… ఈ సెంటిమెంట్సేంటి ? ఈ త్యాగాలేంటి? ఈ అనురాగాలేంటి?
ఎంత వద్దనుకున్నా ఇలాంటి ఊహలు శృతిక మనసును కుదిపేస్తుంటే పైకి క్యాజువల్‌గానే సుమ చెప్పే మాటల్ని వింటూ అక్కడే కూర్చుంది.
శృతిక సుమ దగ్గరకి వెళ్లటం చూసి, శృతిక గురించి వదినతో మాట్లాడాలనుకొంది విమలమ్మ. కానీ… రేపు కార్తీకపౌర్ణమి కావటంతో దానికి సంబంధించినవి సమకూర్చుకోవటంలో ఆమె మునిగివుంది. అక్కడ వీలుకాక…
”అన్నయ్యా!” అంటూ నరేంద్రనాథ్‌ దగ్గరకి వెళ్లి కూర్చుంది విమలమ్మ.
”ఏంటి విమలా! ఏమైనా మాట్లాడాలనుకుంటున్నావా?” అన్నాడు చేతిలో ఫైల్‌ని పక్కనపెడ్తూ నరేంద్రనాధ్‌.
”అవునన్నయ్యా!” అంది.
చెప్పమన్నట్లు చూశాడు. ఆయనకి చెల్లెలంటే మొదటినుండి చాలా ఇష్టంతో కూడిన గౌరవ భావం ఉంది.
”శృతిక పెళ్లికి ముందు నువ్వు నా రెండు చేతులు పట్టుకొని ఏమన్నావో గుర్తుందా అన్నయ్యా?” అంది విమలమ్మ మర్చిపోయాడేమో ఓసారి గుర్తు చేద్దామన్నట్లుగా.
”గుర్తుందా అంటే గుర్తు లేకపోవచ్చు. ఏమిటో చెప్పు విమలా? నేనేమైనా శృతిక విషయంలో తక్కువ చేశావా? నీకు ముందే చెప్పాను. అడుగు అని,.. డబ్బా? ఫర్నీచరా? ఏదో చెప్పు విమలా? శృతిక చిన్నపిల్ల… పెద్దవాళ్లకి తెలిసే అవసరాలు తనకి తెలియవు కదా! డబ్బు విషయంలో నాకెలాంటి ఇబ్బందులు లేవు. అది సుఖంగా వుంటే చాలు..”
”ప్రాబ్లమ్‌ డబ్బు గురించో, ఫర్నీచర్‌ గురించో అయితే ఇంకోరకంగా వుండేదేమో అన్నయ్యా! ఇది మనసుకి సంబంధించింది” అంది.
”అంటే ? ” అన్నాడు అర్థంకాక…
”శృతికది దూకుడు స్వభావం. నీ ఇంటి కోడలైతే దాని తప్పుల్ని మన్నించి, దాన్ని జాగ్రత్తగా చూసుకుంటావు. నామాట కాదనకుండా దాన్ని ద్రోణకి చేసుకో అని నువ్వు అడిగినప్పుడు ‘స్వభావాలదే ముందిలే అవి మనల్ని దాటిపోతాయా?’ అనుకున్నాను. కానీ శృతిక ద్రోణని అడుగడుగునా చీప్‌గా తీసివేస్తోంది. మాటకు ముందు నాకు ‘మా నాన్న వున్నాడు’ అంటూ మీ దగ్గరకి వస్తోంది. ఇక ఇంతేనా అన్నయ్యా! ఎన్ని రోజులు ఇలా!” అంది.
”నాకిదంతా ఏం తెలియదు విమలా! శృతికనే ఒకరోజు ‘ద్రోణ ఎప్పుడు చూసినా ఆర్ట్‌ ఎగ్జిబిషన్లు వున్నాయంటూ రాష్ట్రవ్యాప్తంగా తిరుగుతుంటాడు నాన్నా! నాకు ఇంట్లో బోర్‌గా వుంటుంది. అందుకే ఇక్కడికి వచ్చాను.’ అంది సరే! అన్నాను.” అన్నాడు అసలు విషయం తెలియనట్లు… ఇప్పుడు తెలిసినా ఇంటికొచ్చిన కూతుర్ని ఎలా వద్దనగలడు అన్న నిస్సహాయత కూడా ఆయన ముఖంలో కన్పిస్తోంది.
”బొమ్మల్ని తగలబెట్టి వచ్చిందన్నయ్యా!” అని చెబుదామని పర్యవసానం వూహించి ఆగిపోయింది.
”మాట్లాడు విమలా!” అన్నాడు. ఆమె మౌనం తట్టుకోలేనట్లు…
”ఈ విషయంలో ఆయన నన్ను బాగా కోప్పడుతున్నారు అన్నయ్యా! తన కొడుకు జీవితాన్ని నేను నాశనం చేశానంటున్నారు. నన్నుకూడా వెళ్లి నీ దగ్గరే వుండమంటున్నాడు.” అంది.
రోషం పెల్లుబికినట్లు ఒక్కక్షణం బిగుసుకుపోయి చూస్తూ..
”అంత మాట అన్నాడా! ఏం నిన్ను నేను పోషించుకోలేనా? నా చెల్లెలు నాకు ఎక్కువ కాదని చెప్పు! ఇక్కడే వుండు. వెళ్లకు. మనం పౌరుషంలేని వాళ్లమేం కాదు…” అన్నాడు కోపంగా.

ఇంకా వుంది.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *