మాలిక పత్రిక

రచన: రమేశ్ కలవల

‘రెండు రోజుల నుండి చూస్తున్నా మిమ్మల్ని! ఏంటి చెత్త మా ఇంటిలోకి విసురుతున్నారు?’ అని చిరుకోపంతో అడిగింది పక్కింటి అలేఖ్య.

చెత్త కాదండి. తొక్కలు విసిరాను. ‘తొక్కలో… ‘ అనేలోగా ఆ అమ్మాయి అడ్డుకొని ‘మాటలు జాగ్రత్త’ అంది కోపంతో వేలు చూపిస్తూ

‘నే చెప్పేది వినండి. అసలు తొక్కలో ఏముంది అనుకుంటాం కదా. తొక్కలు వేస్తే మొక్కలు బాగా పెరుగుతాయి మీకు తెలుసా? అందుకే మీ తోటలో మొక్కలకోసం విసిరాను’ అన్నాడు పక్కింట్లో అద్దెకుంటున్న రోహిత్.

‘మీ తొక్కల సహాయం మాకు అక్కర్లేదు, మా ఇంట్లోకి చెత్త విసరద్దు. మీ ఇంట్లో మొక్కలకు కావలసినన్ని విసురుకోండి. నేనేమీ అనుకోను’ అంటూ లోపలికి వెళ్ళిబోతుంటే ‘నా పేరు రోహిత్. ఏ జీ బియెస్సీ చేసాను. యమ్మెస్సీ కోసం వచ్చాను అని పరిచయం చేసుకున్నాడు. లోపలికి వెళ్ళిందల్లా బయటకు వచ్చి రోహిత్ కు సారీ చెప్పి చెయ్యి కలిపింది. “అందుకేనేమో ఈ మొక్కలకు వేసే తొక్కల గురించి బాగా తెలుసు మీకు’ అంది నవ్వుతూ. అలా మొదలయ్యింది వాళ్ళ ప్రేమాయణం. ముందుగా అలేఖ్యే ప్రేమించింది.

————

ఆ రోజు పొద్దున్నే రోహిత్ పేపర్ చదువుకుంటున్నాడు. పక్కనే కూర్చున్న వాళ్ళ బాబు దగ్గరకు అలేఖ్య వచ్చి ‘ఇదిగో కన్నా ఆరెంజ్ తిను. అవి తిన్న తరువాత ఆ పీల్ తేసినవి ఆ గార్డెన్లో మొక్కలకు పడేయమ్మ మంచిది’ అంటూ ఆ పేపర్ కు తన చీర కొంగు తగిలేలా నడుస్తూ వెళ్ళింది. మాటలలో కొంచెం వెటకారం తెలుస్తూనే ఉంది రోహిత్ కు.

‘ఒరేయ్ ఏం అక్కర్లేదు ఆ బిన్లో పడేయ్.. ఓ రోజు అలా పడేసే నా బతుకు ఇలా ఏడిసింది. ఆ రోజు నా మొహం మీద మీ అమ్మ వేలు చూపించినపుడే గుర్తించలేక పోయాను కోపిష్టిదని. మా చెడ్డకోపం’ అన్నాడు. ఇద్దరి మొహాలు చూసి వాటిని ఏం చేయాలో తెలియక వాడు వాటిని జేబులో వేసుకున్నాడు.

‘చెక్కు తీసిన సొరకాయ తొక్కలు పారేయకు, ఉంచు. అయ్యగారికి ఇష్టం, పచ్చడి చేస్తాను ఈ రోజు క్యారేజీలోకి’ అంది ఆ కూరలు తరుగుతున్న వంటావిడతో రోహిత్ కు వినపడేలా.

‘సరే అమ్మగారు’ అంది ముసిముసినవ్వుతో.

అది విని ‘అందుకే రా నేను రోజూ ఆఫీసు దగ్గర హోటల్లోన్ భోంచేస్తాను. ఈ మాట అమ్మతో అనకు’ అన్నాడు తనకు వినపడకుండా కొడుకుతో

‘మరి అమ్మ ఇచ్చిందేం చేస్తావు నాన్నా?’ అని అడిగాడు.

‘మా ఆఫీసులో ఒకాయన ఉన్నాడులేమ్మ. ఆయన మీ అమ్మకి సరిగ్గా సరిపోతాడు. పచ్చగడ్డితో చేసిన పచ్చడైనా లొట్టలేసుకుంటూ తింటాడు” అన్నాడు

రోహిత్ స్నానానికి లోపలకు నడుస్తుంటే, వాళ్ళబ్బాయి బాక్సులో పెట్టడానికి అరటి పండు వొలిచి ఆ తొక్క ఆయన నడిచి వచ్చే దారిలో పడేసి ‘ఏమండి చూసుకోండి జాగ్రత్త, ప్లీజ్.. అది కొంచెం తీసి పెరట్లో విసురుతారా’ అంది.

‘జారి పడుంటే?’ అన్నాడు కోపంగా రోహిత్.

తను పట్టించుకోనట్లు నటిస్తుంటే ఎందుకొచ్చిన రాద్దాంతం అని దాన్ని తీసి బిన్లో పడేసి విసుగ్గా తల అటూ ఇటూ ఊపుతూ నడిచాడు.

లాభం లేదు. ఏదోకటి చేయాలని నిశ్చయించుకున్నాడు కానీ ఏమీ చేయలేడని తనకూ తెలుసు.

———

యధావిథిగా ఆఫీసుకు చేరుకున్నాడు. రోహిత్ రావడం చూసి వెంటనే పరిగెత్తుకొచ్చాడు తోటి ఉద్యోగి వెంకట్. తనకు ఇంకా పెళ్ళి కాలేదు.

రోహిత్ రాగానే వెంకట్ చేసే మొదటి పనేంటంటే ఆ క్యారేజీ తీసి చూడటం. ఆ పని చేస్తుంటే ‘మా ఇంటి పక్కన ఇల్లు ఖాళీ అయ్యింది. నువ్వు ఇల్లు చూస్తున్నావుట కదా చేరతావేంటి? రోజూ నీకిష్టమైన మా ఆవడ ఆర్గానిక్ వంట తినవచ్చు’ అన్నాడు.

‘తప్పకుండా గురువుగారు. కొంచెం మాట్లాడి పెట్టండి’ అన్నాడు వెంకట్.

‘సరే’ నన్నాడు రోహిత్. ఓ వారం రోజుల్లో పక్కింట్లో సెటిల్ కూడా అయ్యాడు. కూటి కోసం కోటి తిప్పలు అన్నట్లుగా, అలవాటైన అలేఖ్య వంట సాయంత్రం కూడా దక్కేలా పరిచయం పెంచుకోవటానికి శతవిధాల ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు. తన వంటల గురించి వెంకట్ కు అంతగా తెలియడంతో ఎక్కడో అనుమానం కలిగింది అలేఖ్య కు.

ఆదివారం పొద్దున్న సమయం పదకొండయినా ఆదమరిచి నిద్రపోతున్నాడు వెంకట్. కిటికీ లోనుండి సరిగ్గా మొహం మీదకు అరటిపండు తొక్క పడి పెదాలకు తియ్య తియ్యగా తగులుతోంది. నిద్ర మత్తులో చిన్నగా దాన్ని తీసాడు. లేచి ఆ కిటికీ వైపుకు నడిచాడు.

ఆ కిటికీ లోనుండి బయటకు చూడగానే ఎవరో కొత్త అమ్మాయి లాగా కనపడుతోంది. ఆ అమ్మాయి రోహిత్ వాళ్ళ చంటోడిని ఎటు పడేసావ్ అని అడగడం గమనించాడు, వాడు అటు కిడికీ వైపు చూపించాడు. ఆ అమ్మాయి తనవైపు చూసేలోగా తను కనిపించకుండా తప్పుకున్నాడు వెంకట్. మసక కళ్ళతో చూసినా చూడటానికి  అందంగా కనిపించింది. ఫస్ట్ ఇంప్రెషన్ ఈస్ ది బెస్ట్ ఇంప్రెషన్ కదా మెదడు చురుగ్గా పనిచేసింది అనుకున్నాడు. నిద్ర మత్తులో ఆమెని సరిగా చూడనే లేదు కానీ తన చెవులకు వేలాడుతున్న గంటల దుద్దులు మాత్రం తన మనసు మీద చెరగని ముద్ర వేసాయి. వెంటనే గుడి గంటలు మ్రోగినట్లుగా హృదయంలో ప్రేమ గంటల చప్పుడులు వినిపించాయి. ఆమె గురించి తెలుసుకుందామని తయారవ్వడం మొదలుపెట్టాడు వెంకట్.

రోహిత్ బయటకు వచ్చి సుమేథతో వెడదాం అన్నట్లు సైగలు చేసి చంటోడిని కూడా తీసుకొని బయటకు బయలుదేరాడు. సుమేథ అలేఖ్య వాళ్ళ చెల్లెలు.

కొంతసేపటికి వెంకట్ కుంటి సాకుతో అలేఖ్య దగ్గరకు వచ్చాడు. ఊరక రారు మహానుభావులని అలేఖ్య పెద్దగా పట్టింకోలేదు.

‘మీ ఇంటికి చుట్టాలు వచ్చినట్లున్నారు?’ అని అడిగాడు.

పరిస్థితి అర్థమయ్యింది అలేఖ్యకు, అందుకు వెంకట్ తో ‘అవునండి మా అమ్మమ్మ ఊరినుండి వచ్చారు’ అంది ఏమాత్రం గమనించాడో తెలుసుకోవటానికి.

‘అబ్బే మీ అమ్మమ్మ గారి సంగతి కాదండి, ఇంకో ఆవిడ చిన్నగా, సన్నగా ఉన్నారు, గంటల దుద్దులు పెట్టుకొని ఉన్నారు చూసారు ఆవిడ గురించి’ అని నోరు జారేసాడు.

‘ఓహో. చెవులకు ఏమి వేసుకొందో అవి కూడా గమనించారా వెంకట్ గారు’ అంది అలేఖ్య.

కంగారు పడుతూ ‘అంటే..మీ ఇంటి నుండి మంచి వంటల సువాసనలు వస్తుంటే కిటికీ లోంచి చూసినపుడు ఆవిడ కనిపించారు’ అని ఇబ్బందిగా మొహం పెట్టాడు.

ఆ రోజు ఇంకా వంట మొదలే అవలేదు. ‘అవునులేండి. మా వంటల సువాసనలు మీ ఇంటి వరకూ వచ్చుంటుంది ‘ అంది మనసులో నవ్వుకుంటూ.

వెంకట్ కు మనసులో  ఇష్టాదైవం వెంకన్న గుర్తుకువచ్చాడు. స్వామి, ఎలాగైనా ఈ రోజు ఆ అమ్మాయి మళ్ళీ కనపడేలా చేసే భారం నీ మీదేమోపుతున్నాను అంటూ ఆకాశం కేసి చూసి మొక్కుకున్నాడు.

అది గమనించిన అలేఖ్య ఈ రోజు వాతావరణం మీకు అనుకూలంగానే ఉండేటట్లు ఉందిలేండి అంది.

నేను ఆ భగవంతుడితో అదే కోరుకుంటున్నానండి అన్నాడు వెంకట్. ఎక్కడో ఓ మూల మంచి కుర్రాడే అన్న అభిప్రాయం లేక పోలేదు అలేఖ్య కు. దగ్గర వరకే వెళ్ళారు కూర్చోండి అనే లోగా రోహిత్ వాళ్ళు తిరిగి రావటం వెంకట్ మొదటి సారిగా సుమేథ ను కలిసాడు. తనే చనువుగా పలకరించడంతో పాటు ఇంటిలో కూడా చకచకా పనులు చేస్తూ గలగలా మాట్లాడటంతో తనంటే సదభిప్రాయం కలిగింది. ఆలస్యం అమృతం విషం అని తరువాత రోజే రోహిత్ తో తన అభిప్రాయం వ్యక్తం చేసి ఇష్టమైతే గనుక తల్లితండ్రులతో సుమేథ విషయం మాట్లాడుతానని చెప్పాడు. అలేఖ్య తో కూడా రోహిత్ మాట్లాడి పెద్దలతో నిశ్చయించి సంబంధం ఖాయం చేసారు. సమయం ఇట్టే గడిచింది. రెండు నెలలు నిండేలోగా సుమేథ కూడా అక్కయ్య పక్కింట్లో కాపురానికి చేరింది.

—————

 

కొత్త జంట అన్యోన్యంగా ఉండటం సహజం కానీ అక్క అలేఖ్య బావగారైన రోహిత్ తో చిటపట లాడటం గమనించక పోలేదు సుమేథ.

పెళ్ళికాక ముందు సొరకాయ తొక్కల పచ్చడి నచ్చినా పెళ్ళయిన తరువాత సుమేథ చేసే సొరకాయ పచ్చడి తప్ప ఇంకేమీ నచ్చడం లేదు వెంకట్ కు.

ఇదివరలో వెంకట్ క్యారేజీ తణిఖీ చేసేవాడు. ఇపుడు వెంకట్ ఆఫీసుకు రాగానే రోహిత్ క్యారేజీ తీసి చూడటం మొదలుపెట్టాడు. అదీ కాకుండా అలేఖ్య వంటలు రోజూ అంటగడుతుండటంతో వెంకట్ ఓ రోజు థైర్యం చేసి అడిగాడు రోహిత్ ని ‘గురువుగారు, ఎప్పటినుండో అడుగుదామను కుంటున్నాను మీ తొక్కల వంటకాల గురించి వివరిస్తారా.’  అని అడగగానే సరే ఇటు కూర్చోమంటూ రోహిత్ వివరించడం మొదలుపెట్టాడు.

చూడు వెంకట్, నా ఉద్దేశం లో భర్త అనేవాడు తొక్కతో సమానం అన్నాడు. ‘అదేంటి గురువు గారు! అంత మాట అనేసారు’, అన్నాడు వెంకట్. చెబుతాను వినవయ్యా అంటూ మా ఆవిడకు ఒకరి మీద ఆధారపడడం ఇష్టం లేదోయ్ కానీ ఓ సారి దాంపత్యం మొదలైన తరువాత ఒకరి అవసరం ఇంకొకరికి ఎంతైనా అవసరం. కాయకు గానీ పండుకు కానీ తొక్క అవసరం ఎంతో ఉందయ్యా. అదే గనుక లేకపోతే కాయ గానీ పండు గానీ నిలవ గలుగుతుందా? అన్నాడు. ఈ సిద్దాంతాన్ని ఎపుడైతే తనకు బోధించానో దానితో ఏకీభవించక పోగా రోజూ తొక్కలతో వంటకాలు చేసి ఇవ్వడం మొదలుపెట్టింది మీ వొదిన గారు అన్నాడు. సమయానికి నువ్వు పరిచయం అయ్యావు కాబట్టి సరిపోయిందోయ్ వెంకట్ అన్నాడు. మళ్ళీ తను ఎమైనా అనుకుంటాడేమోనని మాట మార్చాడు.

మీ ఇంటి తొక్కలు తిన్న విశ్వాసం గురువు గారు కాబట్టి మిమ్మల్ని దీని నుండి విముక్తుడిని చేసే బాధ్యత నాది అంటూ శబథం చేసాడు వెంకట్.

———

వెంకట్ ఆ రోజు ఆఫీసుకు వెళ్ళేముందు అలేఖ్యను కలిసాడు. తను చెప్పదలుచుకున్నదంతా చెప్పాడు. సాయంత్రం సుమేథ ప్రేమగా వడ్డిస్తోంది. ఒక్కోటి తినడం మొదలుపెట్టిన తరువాత అర్థం అయ్యింది పొద్దున్న చేసిన తప్పు, పక్క వాళ్ళ సంసారంలో వేలు పెడితే కలిగే మొప్పు.

తలెత్తి చూసాడు తన చెవులకు మిరపకాయ తొడిమలు నిరసనగా పెట్టడం గమనించి ఈ అక్కా చెల్లెళ్ళతో పెట్టుకుంటే ఏ అడవిలోనో ఆకులు  అలమలు తినాల్సి వస్తుందనుకున్నాడు.

————

తరువాత రోజు క్యారేజీలు వదిలి ఇద్దరూ కలిసి హోటల్ భోజనానికి వెళ్ళి రావడం చూసి బాసు అడిగాడు. పరిష్కారం నేను చూపుతానన్నాడు.  ఓ వారంలో ఆఫీసు పార్టీ రిసార్టులో పత్నీ సమేతంగా విచ్చేసినపుడు ఏం చేయాలో చెవిలో చెప్పాడు.  మీరు ప్రాక్టీసు చేయడం ఎంతైనా అవసరం అని చెప్పాడు. చెట్లు గట్రా.. అయినా మీరే చూస్తారుగా మా నటన అంటూ ఇద్దరు హుషారుగా ఉన్నారు.

ఆఫీసు ఫంక్షనుకు అందరూ ముస్తాబయ్యి వచ్చారు. అందరూ అన్నీ తింటూ పలకరించుకుంటూ సరదగా గడుపుతున్నారు. వీరిద్దరూ మాత్రం మిగతావి ఏమీ తినకుండా తొక్కలు తినడం ప్రారంభించారు.  ఇంతలో పథకం ప్రకారం ప్రక్కన కూర్చున్న బాసు లేచాడు. వీళ్ళను చూస్తుంటే కొత్తరకం రోగం వచ్చిన వాళ్ళలో అనిపిస్తున్నారు అన్నాడు. సుమేథ అడిగింది ఇంతకీ మీరెవరు? అని ‘నేను డాక్టర్ ని’ అన్నడు. వెంటనే ‘నేను యాక్టర్’ అన్నాడు వెంకట్,  రోహిత్ కాలు తొక్కాడు. గొంతు సవరించుకొని ‘అదే మా ఆఫీసు డాక్టరుగారు’ అన్నాడు. బాసుగారు దగ్గరకు వచ్చి ఏవి మీ చేతులు చూపించండి అని అడిగాడు. ఇద్దరూ ముందుగా రంగులు రాసుకోవడంతో చూసారా ఇది మొదటి దశ కాకపోతే కొన్ని రోజులు పోతే వీళ్ళు పదికాలాలూ పచ్చగా కనపడతారు అన్నాడు. అక్క అలేఖ్య వైపుకు సుమేథ కొంచెం దిగులుగా చూసింది.  ఎవరూ చూడకుండా రోహిత్ వెంకట్ కు కన్ను కొట్టాడు. ఉన్నపళంగా వెంకట్ ఆ పక్కనే ఉన్న చెట్టు ఎక్కడం మొదలుపెట్టాడు. బాసు గారు ‘అయ్యో రెండో దశ మొదలయ్యింది చూసారా ? అంటూ కంగారు పెట్టడం మొదలు పెట్టడంతో అలేఖ్యకు చిర్రెత్తి గట్టిగా ’ఆపండీ ఈ తొక్కలో గోల’ అరిచింది. ఆ అరుపుకు కంగారుపడి కొంత ఎక్కిన వాడల్లా కిందకు దూకాడు వెంకట్. సుమేథ పరిగెత్తుకు వెళ్ళింది వాళ్ళయన దగ్గరకు. ఇంకెప్పుడు అలా చేయనండి అంది.

అలేఖ్యకు ‘అర్థమయ్యింది. ఇంక ఇప్పటినుండి ఈ తొక్కల వ్యవహారం చక్కబెట్టుకుంటాము లేండి’ అంది. హమ్మయ్య అంటూ అందరూ నవ్వేసారు.

ఇంతలో అలేఖ్య వాళ్ళ చంటోడు ‘మమ్మీ వీటిని ఏంచేయను ? అంటూ వాడు తిన్న తొక్కలు చూపించాడు’

‘నాకు ఇవ్వమ్మ’ అంటూ బాసు లాక్కొని జేబులో వేసుకున్నాడు, అందరూ ఫక్కున నవ్వేసారు.

 

శుభం భూయాత్!