మాలిక పత్రిక

రచన: కోసూరి ఉమాభారతి

మేము కారు దిగి ‘హ్యూస్టన్ గోల్డేజ్-హోం’  రిసెప్షన్ ఏరియాలోకి నడిచాము..
“‘ఫాదర్స్ డే’ సెలబ్రేషన్ @ రిక్రియేషన్ హాల్” అని సూచిస్తూ ఎంట్రెన్స్ లోనే ప్రకటన ఆకట్టుకుంది….
గోల్డేజ్-హోంలో నివసించే వారితో పాటు, వారి కుటుంబ సభ్యులు కూడా పాల్గొనే ఈ కార్యక్రమం, ప్రతియేడు జరుగుతుంది.

నా రూంమేట్, ‘ఎవలీన’ వాళ్ళ ఫాదర్ చాలా కాలంగా ఈ హోంలోనే ఉంటున్నారు.  ఆదివారాలు ఆయన్ని విజిట్ చేసి, ఆయనతో లంచ్, అక్కడున్న గార్డెన్ లో కాసేపు వాకింగ్ కూడా అయ్యాక తిరిగి హాస్టల్ కి వెళ్లడం మాకు అలవాటే.  హ్యూస్టన్ డౌన్-టౌన్ లోని  మా కాలేజీ కాంపస్ కి గోల్డేజ్-హోం పెద్ద దూరమేమీ కాదు.
బెలూన్స్, కంఫెటీ తోరణాలతో,  రిక్రియేషన్ హాల్ చక్కగా అలంకరించారు.  రౌండ్ టేబిల్స్, సీటింగ్ లంచన్-మీటింగుకిలా  ఎరేంజ్ చేసారు.  హాల్లో ఎవలీన తండ్రి – మాథ్యూ అంకుల్, ఒక టేబిల్ వద్ద కూర్చుని మాకోసమే ఎదురు చూస్తున్నారు.  మమ్మల్ని చిరునవ్వుతో సంతోషంగా ఆహ్వానించారు.
“హలో మై ప్రిన్సెస్,” అని ఎప్పటిలా ఎవలీనాని ఆప్యాయంగా హత్తుకున్నారు.   “ఎండ్ యు, శ్యామా!  మై చైల్డ్  హౌఆర్ యు?” అంటూ నన్ను పలకరించారు.  ఇద్దరం ఆయనకి ‘ఫాదర్స్ డే’ విషెస్ చెప్పి, పక్కనే కూర్చున్నాము.
అది చిన్న హాలు.  మెల్లగా జనం చేరుకొని, తమ పెద్దవారి వద్ద కూర్చుని కబుర్లు చెపుతున్నారు.   ప్రోగ్రాం ఐదు నిముషాల్లో మొదలు పెడతారనగా,   ఎవలీనా బాయ్-ఫ్రెండ్  ‘ఎడ్వర్డ్’,  చేతిలో పూల బొకేతో మా టేబిల్  వద్దకు వచ్చాడు.
“డాడ్! హాపీ ఫాదర్స్ డే..” మాథ్యూ అంకుల్ ని విష్ చేసి మా ఎదురుగా కూర్చున్నాడు.
ప్రోగ్రాం మొదలయింది.  తన వంతు వచ్చినప్పుడు, తండ్రి అంటే తనకున్న ప్రేమని చెప్తూ,  వారం రోజుల్లో ఆయన్ని గోల్డేజ్-హోం నుండి తమ ఇంటికి  తీసుకెళ్ళబోతున్నానని వెల్లడించింది, ఎవలీన.
‘ఫాదర్స్ డే’ స్పెషల్ లంచ్ ఎంజాయ్ చేసాము.  ఆ తరువాత గార్డెన్లో వాకింగ్, కబుర్లు కూడా అయ్యాక అంకుల్ కి వీడ్కోలు చెప్పి బయల్దేరాం.  ఆయన హోం నుండి ఇంటికి మారడం గురించి ఆనందంగా ఉన్నారు.  ఎడ్వర్డ్ తో కలిసి షాపింగ్ కి వెళ్ళొస్తానని  ఎవలీన అనడంతో, నేను నా కారులో ఇంటిదారి పట్టాను..
వచ్చే వారం నుండి నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్ ఎవలీన  తన బాయ్-ఫ్రెండ్  ఎడ్వర్డ్ ఇంటికి దగ్గరగా వేరే అపార్ట్మెంట్ కి మారిపోతుంది.  కొద్దిరోజులుగా ఈ సంగతి తెలిసి నాకు దిగులుగానే ఉంది కానీ, తన సంతోషమే నా సంతోషం.

డ్రైవ్ చేస్తూ,  ఎవలీనతో నా పరిచయం, స్నేహం గుర్తు చేసుకున్నాను.
…………………….
నన్ను అమెరికాలో చదివించాలన్న నాన్న ఆశయం నెరవేరి,  రెండున్నరేళ్ళ  క్రితం హ్యూస్టన్ నగరంలోని  స్టేట్ యూనివర్సిటీలో ఇంజినీరింగ్ స్టూడెంట్ గా చేరాను.
కాలేజీలో చేరిన మొదటి వారంలోనే, ఎవలీన పరిచయమయి రూంమేట్  అయింది. నెమ్మదస్తురాలు.  వంట కూడా బాగా చేస్తుంది. తను వంట, నేను ఇంటిపని చేస్తాము.  ఒకరినొకరు అర్ధం చేసుకొని త్వరగానే క్లోజ్-ఫ్రెండ్స్ అయ్యాము.
మా ప్రొఫెసర్ క్రాంతి మేడమ్ కి మేమంటే చాలా ఇష్టం.  శనాదివారాలు  ఎప్పుడన్నా వాళ్ళింటికి లంచ్ కి కూడా పిలుస్తుంటారు.  అలా మేడమ్ ఇంటికి,  స్టూడెంట్ అసోషియేషన్ ఫంక్షన్స్ కి వెళ్ళేప్పుడు నా చీరలు కట్టి సింగారిస్తుంది ఎవలీన.

ఎవలీన విలియమ్స్, పోలెండ్ అమ్మాయి.  కుటుంబం అమెరికాకి ఇమిగ్రేట్ అయినపుడు తనకి పదేళ్ళట. కాలేజీలో ఆర్కిటెక్చర్  మేజర్ తీసుకుంది.  ఆమెకున్న ఒక్కగానొక్క బంధం – ఓల్డేజ్-హోం లో ఉన్న ఆమె తండ్రి మాత్రమే.  మూడేళ్లగా ప్రేమిస్తున్న ఎడ్వర్డ్ ని చదువవ్వగానే పెళ్ళి చేసుకోవాలన్నది ఎవలీన ప్లాన్.
అతను వృత్తిరీత్యా  ఫైనాన్షియర్ – ఇన్వెస్ట్మెంట్ బ్యాంకర్.  టెక్సాస్ లోని ఓ ప్రైవేట్ బ్యాంకింగ్ నెట్వర్క్ అధినేత ఏకైక వారసుడు ‘ఎడ్వర్డ్’.  ఆడదిక్కు లేని అతని కుటుంబంలో, ఎవలీన మకుటంలేని మహారాణి అని ఏడిపిస్తుంటాము….అసలు ఎడ్వర్డ్ లాంటి వాడు భర్త అవ్వడం ఆమె అదృష్టమని సంతోషించాము.

ఇంచుమించు  రెండేళ్ళయ్యాక, ఆర్కిటెక్చర్  నుంచి ఫైనాన్స్ కి మారాలని,  తన ఫాదర్ ని  ఓల్డేజ్-హోం లో కాకుండా తన దగ్గరుంచుకొని సేవ చెయ్యాలని నిశ్చయించుకుంది ఎవలీన.

ఆమెకున్న ఎడ్యుకేషన్ లోన్  తీర్చేసి, తన కొత్త కంపెనీలో పార్ట్-టైం జాబ్  ఇవ్వడమే కాకుండా, వయసయిపోయిన  తండ్రిని  దగ్గరపెట్టుకుని  చూసుకోమని, ఎడ్వర్డ్  ప్రోత్సహించడమే, ఎవలీన నిర్ణయానికి కారణం….
అలవాటయిన దారవడంతో, ఆటోమాటిగ్గా  కారు మా విమెన్స్ హాస్టల్  ఎదురుగా ఆగింది… నేను నడిపే ఈ సెకండ్ హాండ్ కారు, ఎడ్వర్డ్ సలహా సహకారాలతోనే చవగ్గా కొన్నాను.  రిపైర్లు లేకుండా బాగానే నడుస్తోంది.
కారు దిగి, నా రూములో అడుగు పెట్టానో లేదో,  ఎవలీన పెంపుడు పిల్లి  ‘మ్యావ్’  అంటూ నా చేతుల్లోకి ఎగిరింది… దాని పేరు ‘జిలేబి’.
వారం రోజుల్లో ఎవలీన ఇల్లు మారడం మాత్రమే కాదు.. నా ఇండియా ప్రయాణం కూడా!  ఆ విధంగా ప్లాన్ చేసాము.
ఆమె సామానంతా రేపటితో కొత్త అపార్త్మెంట్ కి వెళ్ళిపోతుంది, పిల్లి ‘జిలేబి’ తో సహా.
అమెరికాకి వచ్చిన రెండేళ్ళకి గాని నాకు ఇండియా ప్రయాణం కుదరలేదు.  నెల పైనే ఉంటాను అమ్మావాళ్ళ దగ్గర.  అదే సమయానికి సెలవు పెట్టి, కుటుంబంతో విజయవాడ వస్తున్నాడు అన్నయ్య.
………………..
నన్ను రిసీవ్ చేసుకోడానికి, ఎయిర్-పోర్ట్ కి అన్నయ్య, వదినా వచ్చారు.
అంతా బాగున్నారు కాని, నాన్న మాత్రం గడిచిన రెండేళ్ళల్లో చాలా చిక్కారని, ఆయన వైఖరిలో మార్పే లేదని గ్రహించాను.  ఎప్పటిలా అంటీ-ముట్టనట్టే ఉన్నారు. ఇంట్లో వాళ్ళ అవసరాలు తీర్చడం తప్ప ఆప్యాయతలు చూపించడం తెలియదు ఆయనకి.  రెండేళ్ళ తరువాత కనబడినందుకైనా, నా పట్ల ఆయనకున్న వాత్సల్యాన్ని మాటల్లో, చేష్టల్లో చూపెడతారని ఆశించాను.
‘ఆయన ఆప్యాయత చూపిస్తే కదా నేను పక్కన కూర్చుని,  కబుర్లు చెప్పి, యోగక్షేమాలు అడగి తెలుసుకోగలను’ అనిపించింది.  ఎప్పుడన్నా కాస్త దగ్గరగా వెళ్ళినా, నేను చెప్పే నాలుగు మాటలు మాత్రం విని, చిరునవ్వుతో అక్కడి నుండి నిష్క్రమిస్తారు  నాన్న.
ఎవలీన, మాథ్యూ అంకుల్ గుర్తొచ్చారు.  ఆయన, కూతుర్ని  ‘మై ప్రిన్సెస్’ అంటూ పిలవడం గుర్తొచ్చింది.
నాతో మా నాన్న కూడా అలా ఉండచ్చు కదా!

మొత్తానికి అమ్మతో, అన్నయ్యా వాళ్ళతో సరదాగా గడిపగలిగాను.
……………..
విజయవాడ  నుండి తిరిగి హ్యూస్టన్ వచ్చాక, ఎన్నడూ లేనిది నాన్న మీద బెంగగా అనిపించింది.
థర్డ్ ఇయర్ హడావుడిగా మొదలయి, ‘ఇండియన్ స్టూడెంట్ అసోసియేషన్’ కి ప్రెసిడెంట్ గా కూడా ఎన్నికవ్వడంతో అస్సలు తీరిక లేకుండా పోయింది.
‘అమ్మ-నాన్న- విజయవాడ’ గురించిన ఆలోచనలు కాస్త వెనకబడ్డాయి….
ఎవలీనాని వారానికి ఓసారి  కాంపస్  మీటింగుల్లో చూసినప్పుడు,  ఐదు నిముషాల పలకరింపుల్లో  యోగక్షేమాలు కనుక్కోవడమే అవుతుంది.  నాకు టైం ఉన్నప్పుడు వాళ్ళు బిజీ, లేదా మాథ్యూ అంకుల్ డాక్టర్ అపాయింట్మెంట్లు ఉండడంతో, కలవడం కుదరడం లేదు.

డిసెంబర్ మొదటి వారంలో క్రాంతి మేడమ్, మా ఇద్దరికీ పంపిన ఇ-మెయిల్ మెసేజ్ అందుకొని ఆదివారం నాడు మేడమ్ ఇంటికి వెళ్లాను.  ఎవలీనతో కాస్త సమయం గడపవచ్చన్న ఆలోచనతోనే వెళ్లాను..
కలిసిన క్షణం నుండీ – ఇద్దరం కూర్చున్న చోటు నుంచి లేవలేదు.  ఆపకుండా  నా ఇండియా కబుర్లు చెబుతుంటే,  చిరునవ్వుతో  వింటూ కూర్చుంది  ఎవలీన.  కాసేపు క్రాంతి మేడమ్ కూడా.
“నీ కబుర్లు బాగున్నాయి. మళ్ళీ కంటిన్యూ చేయవచ్చు.  ఇప్పటికే లేట్ అయింది. లంచ్ తింటూ, ఇవాళ మిమ్మల్ని పిలిచిన మరో కారణం చెబుతాను,” అంటూ లంచ్ సర్వ్ చేయడానికి లేచి వెళ్ళిందామె.
“నీవు చెప్పేది వింటుంటే, ఇండియా చూస్తున్నట్టే  అనిపిస్తుంది, శ్యామ,” అంది ఎవలీన.
“మరి ఇప్పుడు కబుర్లు చెప్పడం నీ వంతు. ఎడ్వర్డ్, అంకుల్ ల సంగతులు చెప్పు,” అన్నాను ఆదుర్దాగా.
ఆమె ఏదో చెప్పబోయే లోపు, “లంచ్ రెడీ” అంటూ పిలిచారు మేడమ్..

రాబోయే  ‘రిపబ్లిక్ డే ఉత్సవాలు’ గురించి డిస్కస్ చేయడానికి పిలిచారట ఆమె…
‘యూనివర్సిటీ ఇండియన్ స్టూడెంట్ ఆసోషియేషన్’ వైభవంగా ఆ ఇవెంట్  ని సెలెబ్రేట్ చేయాలన్న విషయాన్ని ప్రస్తావించి, ఆ వేడుకల్లో – తనతో పాటు, మమ్మల్ని కూడా ప్రముఖ పాత్ర  పోషించాలాని   కోరారు మేడమ్.  ఆ ఇవెంట్  కోసం తనకి, మాకు కూడా – ఇండియన్ ఫ్లాగ్ కలర్స్ ఉండేలా – ‘మువ్వన్నెల జరీ చీరలు’ ప్రత్యేకంగా ఆర్డర్ చేసి తెప్పిస్తున్నాని చెప్పారు.
“అదీ కాక, మన పోలెండ్ అమ్మాయికి చీరలంటే ఇష్టం కదా!,” అంటూ ఎవలీన వంక చూసారు మేడమ్.  ఓ చిరునవ్వు చిందించి, తింటూ మౌనంగా ఉండిపోయింది ఎవలీన.
“ఇక నువ్వేమో సాకు దొరికితే, చీర సింగారిస్తావు,” నా వంక చూస్తూ నవ్వింది మా మేడమ్.
“అందుకే నా ఫేవరేట్ అమ్మాయిలిద్దరికీ జరీ చీరలు గిఫ్ట్,” అంటూ ముగించారామె …

లంచ్, ‘రిపబ్లిక్ డే’ ఉత్సవాల గురించిన కబుర్లు కూడా అయ్యాయి.
“వచ్చిన దగ్గరి నుండీ చూస్తున్నాను. మునుపటిలా లేవు.  ఏమి విషయం ఎవలీన?” అడిగారు మేడమ్ చాయ్ తాగుతూ.  మళ్ళీ మౌనంగా తలవంచుకుంది ఎవలీన.
కాస్త దగ్గరగా వెళ్ళి కూర్చుని భుజం మీద చేయి వేసాను.
“ఏమిటి విషయం ఎవలీన?” మృదువుగా అడిగాను…
నా భుజం మీద వాలిపోయి వెక్కివెక్కి ఏడ్చింది.  ఓదార్చడానికి ప్రయత్నించాము.
కాస్త తేరుకుని కళ్ళు తుడుచుకుని మా వంక నిబ్బరంగా చూస్తూ, విషయం చెప్పడం మొదలు పెట్టింది ఎవలీన.
మాథ్యూ అంకుల్ ని అపార్ట్మెంట్ లోకి మార్చిన మూడు వారాలకే, ఆయనకి స్ట్రోక్  రావడంతో హాస్పిటల్లో చేర్చిందట. వైద్య పరీక్షలు చేసి, ఆయనకి  బ్రెయిన్ ట్యూమర్, బాగా విస్తరించి ఉందని డయాగ్నోస్ చేసారట వైద్యులు.  ఆయన బ్రెయిన్ కి  సోకిన  కాన్సర్ వ్యాధి – టర్మినల్ స్టేజ్ లో ఉండడం వల్ల, వైద్యానికి కూడా ఎటువంటి రెస్పాన్స్ ఉండదని నిపుణులు అభిప్రాయ పడ్డారుట.  ఆయనకి మరో ఆరు నెలల జీవితం మిగిలుండవచ్చని, కానీ వ్యాధి వల్ల తరుచుగా వచ్చే తలనొప్పులు భరించలేనివిగా ఉండవచ్చన్నారట.  ఆ నొప్పికి తాత్కాలిక ఉపశమనం కోసం తండ్రికి ఇంజెక్షన్లు ఇవ్వడం  నేర్చుకోమన్నారట  ఎవలీనని.
ఇక స్ట్రోక్స్ వల్ల కూడా కదలిక తగ్గిపోవడం భరించలేక పోతున్నారట ఆ పెద్దాయన.

మాథ్యూ అంకుల్ గురించి వింటున్న సంగతులకి మా కళ్ళు చెమర్చాయి.
ఇప్పటివరకు మాతో కూడా తమ బాధని పంచుకోలేనంత కష్టంగా అనిపించిందంటూ కంటతడి పెట్టుకుంది ఎవలీన. నా గుండెలు పిండేసినట్టయింది.  కన్నీళ్ళనాపే ప్రయత్నం చేస్తూ వాళ్ళ ఫాదర్ విషయం చెబుతూనే ఉంది ….

నాలుగు రోజుల క్రితం ఉన్నట్టుండి, కూతురిని  ప్రేయర్ రూంకి పిలిచి ఎదురుగా కుర్చోమన్నారట ఆయన.  తన  మాట కాదననని ముందుగానే, ఆమె నుండి మాట తీసుకొని,  తన మనసులోని ఓ అసామాన్యమైన విషయం బయట పెట్టారట.
ఒక్క క్షణం ఆగింది ఎవలీన.  టిష్యూతో కళ్ళు తుడుచుకొని  గట్టిగా ఊపిరి తీసుకొంది.
“తనకింక బతకాలని లేదని, తన జీవితాన్ని అంతం చేసుకోదలచానని నిశ్చయంగా చెప్పారు.  అందుకోసం ‘డెత్ విత్ డిగ్నిటీ యాక్ట్’’ అమలు జరుపుతున్న ‘ఆరెగన్’  స్టేట్ కి వెళ్ళిపోడానికి, తనకి సహాయం చెయ్యమని కోరారు, మా ఫాదర్,” .. రెండు చేతుల్లో ముఖం దాచుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది ఎవలీన.  ….విన్న విషయం నన్ను దిగ్భ్రాంతికి గురి చేసింది…..
నా మనస్సు స్థంబించిపోయింది. మొన్నామధ్య  న్యూస్ లో విన్నాను – ‘డెత్ విత్ డిగ్నిటీ’ అనే యాక్ట్  గురించి.
‘వ్యాధి గ్రస్తులైన వారు, తమ స్థితి మెరుగుపడే అవకాశం లేదని తెలిసాక, దాని వల్ల క్షణక్షణం కలిగే బాధకి, నొప్పికి ఓర్చుకోలేక – ఓ వైద్యుని సలహా సహకారాలతో – తమ జీవితాన్ని తామే అంతం చేసుకొంటారట.  ఆ క్రియని ‘డెత్ విత్ డిగ్నిటీ యాక్ట్’  చట్టంగా, అమెరికాలో కొన్ని స్టేట్స్ మాత్రమే అమలు పరుస్తాయట.  తిరుగులేని, నయంకాని వ్యాధితో – శారీరికంగా, మానసికంగా తీవ్ర వొత్తిడికి లోనౌతున్నట్టు  నిర్దారించబడిన  రోగులు మాత్రమే ఈ చట్టం  కింద – ‘డెత్ విత్ డిగ్నిటీ’’  రైట్  కి అర్హులవుతారట…..
ఈ ఆలోచనల నుండి నేను తేరుకునేలోగా,  క్రాంతి మేడమ్ ఎవలీన భుజాల  చుట్టూ చేతులు వేసి సముదాయిస్తుంది.
“ఐ ఆం సారీ, నెవెర్ రియలైజ్డ్ యు వేర్ ఫీలింగ్ దిస్ బాడ్,”  అన్నాను తన చేతిని తాకుతూ.
తన బాగ్ నుండి ఫోల్డ్ చేసున్న వైట్ పేపర్ తీసి, చేత పట్టుకుంది ఎవలీన.
”రెండు రోజులుగా ఫాదర్ మాట స్పష్టత కూడా కోల్పోయారు.  డాక్టర్ ని అడిగితే, ఇలాటి మార్పులు రావడం ఆ వ్యాధి లక్షణం అన్నారు.. మెల్లమెల్లగా ఒక్కో భాగం ఎఫెక్ట్ అవుతాయి…ఆయన్ని వీలయినంత  హ్యాపీగా, కంఫర్టబుల్ గా  ఉంచమన్నారు,”  క్షణమాగింది  ఆమె.
“ఈ రోజు పొద్దున్నే ఫాదర్ ని గాల్వెస్టన్  లో జరుగుతున్న ‘బోట్-రైడింగ్ ఫెస్టివల్ ‘ కి తీసుకొని వెళ్లాడు ఎడ్వర్డ్.  నేనేమో  మిమ్మల్ని కలిసి ఫాదర్ విషయం చెప్పాలని ఇటు వచ్చాను,” అంటూ కళ్ళు తుడుచుకొంది ఎవలీన.
“మాట స్పష్టత పోయాక, నాకు ఆయన రాసిన ఈ లెటర్, చూడండి,” అంటూ తన చేతిలోని పేపర్ మాకందించింది…..
ముందుగా నేనే చదివాను.
‘తండ్రయ్యుండీ, కూతురి నుండి ఓ అసామాన్య కానుకని కోరుతున్నందుకు క్షమించమని, అడిగారాయన.  బాధాకరమైన జీవితం నుండి  తనకి శలవిప్పంచమని,  తండ్రిగా నిష్క్రమించి బిడ్డగా పుట్టగల అవకాశమిమ్మని కోరారు.  ‘డెత్ విత్ డిగ్నిటీ’’ ఆయనకందే వెసలుబాటు వీలయినంత త్వరలో కల్పించమని, ‘ఆరెగన్ ’ కి  మూవ్ అయ్యే ఏర్పాట్లు వెంటనే చేయమని,’ ఎవలీనని అర్ధిస్తూ ముగించారు ఆ లెటర్ని మాథ్యూ అంకుల్..
కన్నీళ్లు ఆపుకోలేక పోయాను.  ఆ లెటర్ ని క్రాంతి మేడమ్ కి అందించాను….
……………..
మరునాడు పగలంతా మాథ్యూ అంకుల్, ఎవలీనలతో గడిపాను.  ఆయన పేల్  గా వీక్ గా ఉన్నారు.  అస్పష్టంగా గొణిగినట్టు మాట్లాడుతూ ఉండుండి నిద్రలోకి జారుకుంటున్నారు.  అంకుల్ బ్లెసింగ్ తీసుకొని,
బరువెక్కిన హృదయంతో ఇంటిదారి పట్టాను.
ఆ తరువాత రెండు రోజులకి ఎవలీన వాళ్ళ ఫాదర్ ని తీసుకొని  ‘ఆరెగన్’  లోని  – ‘సేలం’ కి వెళ్ళిపోయింది.
మాథ్యూ అంకుల్ కోసం రోజూ ఆ దేవుణ్ణి ప్రార్ధిస్తున్నాను.
మాథ్యూ అంకుల్ విషయం నాకు కనువిప్పయిందనే చెప్పాలి.  మా నాన్న వైఖరిని తప్పు పట్టడం, ఆయనకి ప్రేమ ఆప్యాయత తెలియవు అనుకోవడం మానేసాను.  నాకో మంచి జీవితాన్ని ఇచ్చిన మా నాన్న పట్ల నా మనసులో గౌరవాభిమానాలు, కృతజ్ఞలు నిలుపుకున్నాను.
అసలు భారతీయ సంస్కృతీ సాంప్రదాయం, ఆడపిల్లని కొంత కట్టుబాట్లల్లోనే ఉంచుతుంది.  అలాగే తల్లి-తండ్రి –పిల్లలు, వారి మధ్య బాంధవ్యాలను కూడా ఓ పరిధిలో నిర్దేశిస్తుంది….అర్ధం చేసుకోవడంలో ఉంది…

*——————-*

విశ్లేషణ: మంథా భానుమతి

ప్రపంచంలో ఏ దేశంలో నైనా తండ్రీ కూతుళ్ళ అనుబంధం ప్రత్యేకమయినదే. తల్లి ప్రేమకి సాటి ఏదీ లేదంటారు.. కానీ తండ్రి ఆప్యాయత, అనుబంధం, ఆయన ఇచ్చే రక్షణ, కొండంత అండ  ఉండాలి ప్రతీ వ్యక్తి జీవితంలో. తల్లి లేని పిల్లలు ఎంత లోటు అనుభవిస్తారో, తండ్రి లేని పిల్లలకి కూడా అంతే లోటుంటుంది. అటువంటి తండ్రిని, చదువు ఒక కొలిక్కి రాగానే వృద్ధాశ్రమం నుంచి తీసుకు వచ్చి, తనతో ఉంచుకుని సేవ చెయ్యాలనుకుంటుంది ఒక కూతురు. అదీ ఒక విదేశీ యువతి. అది కూడా తన కాబోయే భర్త సహకారంతోనే.
మన దేశంలో చాలా మందికి ఒక అపోహ ఉంది.. ఫారెన్ కంట్రీస్ లో తల్లిదండ్రుల్ని అస్సలు చూడరు, పట్టించుకోరు.. వృద్ధాశ్రమాలలో పడేసి పలకరించరు అని. మన దేశంలో ఉన్నట్లే అక్కడా మంచీ చెడూ ఉంటుంది. ఎంతో మంది స్కూలు పిల్లలు, కాలేజ్ పిల్లలు, యువతీ యువకులు ఓల్డ్ ఏజ్ హోమ్స్ కి వెళ్ళి వాళ్లతో వారాంతాలు గడిపే వాళ్ళని నేను స్వయంగా చూశాను. అది వాళ్ళ తల్లిదండ్రులే కానక్కర్లేదు. అలాగే వాళ్ళ పేరెంట్స్ ని కూడా బాధ్యతగా చూసే వాళ్ళు, అమెరికన్స్ నాకు తెలుసు. యూరోపియన్ దేశాల్లో పోలిష్ వాళ్ళు, మనలాగానే సెంటిమెంటల్ అని పేరు పొందారు. (‘కేన్ అండ్ యాబెల్’ వంటి నవలల్లో రచయితలు చెప్పారు..)
ఈ కథలో ఎవలీన ఒక పోలిష్ యువతి. తండ్రిని తీసుకుని వెళ్ళి కొద్ది రోజులు కూడా ఆ తృప్తిని అనుభవించకుండానే ఒక భయంకరమైన సంగతి తెలిసి, కూతుర్ని కోరరాని కోరిక కోరతాడా తండ్రి. మరి ఆ అమ్మాయి తండ్రి కోరికని మన్నిస్తుందా? ఎవలీనా స్నేహితురాలు శ్యామ మనకి కథ చెప్తుంటుంది. తన తండ్రి, ఎవలీనా ఫాదర్ లాగ ప్రేమని చూపించడని బాధ పడుతుంటుంది. చివరికి జన్మ నిచ్చిన తండ్రికి ప్రేమ ఉండక పోతుందా.. కొందరికి చూపించడం రాదు అనుకుని, ఇండియన్ కల్చరే అంత.. అని సర్దుకుంటుంది.
తండ్రీ కూతుళ్ళ బంధాన్ని ఒక కొత్త అంశం తీసుకుని, మనసుకి హత్తుకునేలా కథని మలిచారు శ్రీమతి కోసూరి ఉమాభారతి గారు. నాట్య కళాకారిణి అయిన ఉమా భారతి, తెలుగు సాహిత్యం మీది మక్కువతో ఈ మధ్యనే రచనా వ్యాసంగాన్ని ప్రారంభించారు. రెండు నవలలు, కొన్ని కథలు రాసి ఒక నవలని ప్రచురించారు కూడా. మంచి కథాంశాలని ఎన్నుకుంటున్నారు.  వీరి కంప్యూటర్ నుంచి ఇంకా చాలా రచనలు రావాలని ఆశిస్తున్నాను.