మాలిక పత్రిక

రచన:- రామా చంద్రమౌళి

 

కల భళ్ళున చిట్లి చెదిరిపోయింది.

నల్లని ఒక మహాబిలంలోనుండి. . చిక్కని చీకటిని చీల్చుకుంటూ. . తెల్లగా వందల వేల సంఖ్యలో బిలబిలమని పావురాల మహోత్సర్గం. విచ్చుకుంటున్న రెక్కల జీవధ్వని. ఒక ధవళ వర్ణార్నవంలోకి పక్షులన్నీ ఎగిరి ఎగిరి. . ఆకాశం వివర్ణమై. . దూరంగా. . సూర్యోదయమౌతూ. . బంగారురంగు. . కాంతి జల.

అంతా నిశ్శబ్దం. . దీర్ఘ. . గాఢ. . సాంద్ర నిశ్శబ్దం.

లోపల. . గుండెల్లో ఏదో మృదు ప్రకంపన. అర్థ చైతన్య. . పార్శ్వజాగ్రదావస్థలో. . వినీవినబడని సారంగీ విషాద గంభీర రాగ ధార.

ఏదో అవ్యక్త వ్యవస్థ . . విచ్ఛిన్నమౌతున్నట్టో. . లేక సంలీనమై సంయుక్తమౌతున్నట్టో. . విద్యుత్ప్రవాహమేదో ప్రవహిస్తోంది ఆపాదమస్తకం ఒక తాదాత్మ్య పారవశ్యంలో.

భాష చాలదు కొన్ని అనుభూతులను అనుభవాలుగా అనువదించడానికి. . ఫేజెస్. . స్థాయి. . ఉన్నతి. . తురీయత. . వెరసి భౌతికాభౌతిక ఆవరణలో. . నిరంతరాణ్వేషణ.

వెదుకులాట. . ఎడతెగని అనంతశోధన.

జీవితమంటే. . వెదకడమేనా. . వెదకడానికి ఒక అంతమంటూ ఉంటుందా. ప్రశాంతతకోసం వెదకడం. . డబ్బుకోసం వెదకడం. . సౌఖ్యాలకోసం వెదకడం. . మనిషి తనను ప్రేమించే మరో మనిషికోసం వెదకడం. . చివరికి. . అర్థకాని “ఏదో”కోసం వెదకడం.

ప్రొఫెసర్ బాలసిద్ధ కళ్ళు తెరిచాడు ప్రశాంతంగా.

ఎక్కడినుండో. . ఊర్థ్వ లోకాల అవతలినుండి. . యోజనాల గగన మార్గం ద్వారా. . ఎండుటాకులా తేలి తేలి. . కిందకు జారి జారి. . ప్రచలిస్తున్న భూతలంపై వాలిపోతున్నట్టు. . అనుకంపన. . వీణ తంత్రి మృదువుగా మోగుతున్నట్టు. . అనునాదం.

రైలు పరుగెడుతూనే ఉంది. . టకటకా టకటకా పట్టాల లయాత్మక ధ్వని.

అరవై ఏడేళ్ళ జీవితం.

తన జీవితం ఒక మూసివేసిన పుస్తకంగా మిగిలి. . అన్నీ సంక్లిష్టతలే. . అన్నీ చీకటివెలుగులే. . క్రీనీడలే. . అన్నీ దాచబడ్డ ఎండిన పూలే.

 

కిటికీలోనుండి బయటికి చూశాడు బాలసిద్ద.

రైలు చాలా వేగంగా పోతోంది. కిటికీలోనుండి. . దూరంగా భద్రకాళి గుడి శిఖరం. . తటాకం. . నీలిగా. ఇటు పద్మాక్షమ్మ గుట్టలు.

రైలు కాజీపేట్ దాటి. . బైపాస్ ట్రాక్ పైనుండి. . వరంగల్. నాగపూర్ దాటిన తర్వాత వరంగల్లే. . మహావేగం.

వేగం. . కాలం. . దూరం. . పని. . మహబూబియా హై స్కూల్. . వెంకటయ్య సార్ లెక్కలు. ఒక తొట్టిని ఒక పంపు ఒక గంటలో ఖాళీ చేయును. అదే తొట్టిని మరొక పంపు అరగంటలో నింపును. ఆ రెండు పంపులను ఏకకాలంలో ఒక గంటసేపు నడిపించిన తొట్టిలో నీరు ఎంతశాతం నిండును.

ఏక కాలంలో. . రెండు పనులు. . అనేకపనులు వేర్వేరు కాలాలలో. . విడివిడిగా. . ఒకేసారిగా. . ఒకరి చేతనే. . వేర్వేరు వ్యక్తులచే. . సామూహికంగా. . ఒంటరిగా.

పని. . పని. . ఎప్పుడూ పని లెక్కలే.

జీవితంలో. . ఎంతపని జరిగి. . ఎంత డబ్బు సంపాదించి. . ఎంత సంపదను సంపాదించి. . ఎన్ని బ్యాంక్ బ్యాలెన్స్ లు కూడబెట్టి. . ఎన్ని సుఖాలను పొంది. . ఎన్ని. . ?

అన్నీ ప్రశ్నలే. . జవాబులేని పరంపరగా ప్రశ్నలు.

ఐతే చివరికి ఏమి మిగిలింది అనేది అంతిమం.

ఇప్పుడు ఏమి మిగిలింది తన దగ్గర.

ఏరో స్పేస్ ఇంజనీరింగ్. . రాకెట్ డిజైన్స్ స్పెషలిస్ట్. . ఫ్యూఎల్ కంపోజిషన్స్ ఎక్స్ఫర్ట్. . క్రయోజెనిక్ ఇంజన్స్ రూపశిల్పి.

ఎనిమిది దేశదేశాల యూనివర్సిటీలకు విజిటింగ్ ప్రొఫెసర్. పన్నెండు డాక్టరేట్స్. . మూడు పోస్ట్ దాక్టరేట్స్ డిగ్రీలు. . అంతా ఒక అతివిశాలమైన వృత్తిక్షేత్రం.

పదుల సంఖ్యలో తను రాసిన పుస్తకాలు. . ప్రపంచవ్యాప్తంగా. . ఎందరో తన అభిమాన విద్యార్థులు. . ఐతే. ,

మరి ఈ శూన్యం. . ఈ వెలితి. . ఈ వ్యాకులత. . ఎందుకు. ?

రైలు వేగం తగ్గుతోంది. . బొందివాగు. . హంటర్ రోడ్. . రైల్వే గేట్. బాలసిద్ధ తన ఎ. సి కోచ్ సీట్ లోనుండి లేచి. . వెంట ఉన్న ఒకే ఒక బ్రీఫ్ కేస్ ను తీసుకుని. . డోర్ లోకొచ్చి నిలబడి. ,

ఎదురుగా గోవిందరాజుల గుట్ట.

సాయంత్రపు నీరెండ పడ్తూ. . ధగధగా మెరుస్తూ. . కొండ. . పైన గుడి. . శిఖరం.

సంతోషం ఎందుకో పొంగి. . ఉప్పొంగి. . బాలసిద్ధను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది.

ఫ్లాట్ ఫాం పై. . మైక్ లో ప్రకటన వినబడ్తోంది. . “యువర్ అటెన్షన్ ప్లీజ్. . . . ”

దిగి. . చుట్టూ ఒకసారి తేరిపార చూచి. ,

చిన్నపిల్లాడు పరమానందంతో పొంగిపోతున్నట్టు. . పులకింత.

వెళ్ళాలి. .

అటే. . గోవిందరాజుల గుట్టపైకి. ఎప్పటినుండో మనసులో. . ఆత్మలో నిక్షిప్తమై ఉన్న కోరిక.

బయటకు వచ్చి. . ఓ ఆటో. . మాట్లాడుకుని. ,

స్టేషన్ కు ఎడమవైపుకు తిరిగి. ,

వరంగల్లును విడిచి ఇరవై ఎనిమిదేళ్ళు. ,

చాలా మారిపోయింది నగరం.

ఐదు నిముషాలు. . కుడివైపుకు తిరిగి. . దేవీ థియేటర్ అని ఒక హోర్డింగ్. . కుడివేపు ఒక ఆర్చ్. దేవాలయానికి దారి.

టైం చూచుకున్నాడు బాలసిద్ధ. నాల్గూ నలభై ఐదు.

అప్పుదు. . చిన్నప్పుడు. . ఇదే టైం కు వచ్చేవాడు తను. . ఈ గుట్టపైకి. . పైకి. . అక్కడి మంటపం కుడి దిక్కు. . మెల్లగా రాతి సొరికెలోకి దూరి. ,

మెట్లెక్కుతున్నాడు. . ఒక్కొక్కటి. పైకి ఎన్నో మెట్లు. . ఓ నలభై ఉంటాయేమో.

పైకి పోతున్నకొద్దీ. . కిందివన్నీ చిన్నగా. . అస్పష్టంగా. . అనిపిస్తాయా. ?

హమ్మయ్య. . వచ్చేసింది. . పైన గుడిమంటపం.

అవే రాతి స్థంభాలు. . అదే పై రాతి కప్పు. తెల్లగా సున్నం వేసిన పిట్టగోడలు. పైన వ్రేలాడుతూ కంచు ఘంట.

ఒకసారి. . రామనర్సయ్య సార్. . ఆయన సైకిల్ పై తనను. . డబల్ సవారి. . ముందు పైప్ పై కూర్చుండబెట్టుకుని తొక్కుతూ. . బుక్కొల్ల తోటదిక్కు తీసుకుపోతూ,

“ఒరే బాలసిద్ధూ. . ఎదురుగా చూస్తున్నావుగదా. . ఏమి కనబడ్తోందిరా నీకు” అనడిగాడు యధాలాపంగా.

పరిశీలనగా చూచి చెప్పడం ప్రారంభించాడు తను. . “దూరంగా ఆజంజాహి మిల్లు. . ఆపైన చిమ్నీ గొట్టం. . ఇరు ప్రక్కలా గుంపులుగుంపులుగా చెట్లు. . ఆ వైపు కరంటు స్థంభాలు. దూరంగా మేస్తున్న బర్రెలు. “అని.

“ఇంకా. . ”

“ఇంకేముంది సార్. ఏమీ లేదంతే. “అన్నాడు తను తడుముకోకుందా.

“బాగా చూచి చెప్పు”

“ఇంకేమీ లేద్సార్”

“నే చెప్పనా. ”

“. . . “మౌనం.

“పైన. . ఎదురుగా. . విశాలంగా పరుచుకుని. . అనంతాకాశం”

అప్పుడు చూసాడు తను. . విశాలాకాశాన్ని.

నిజమే. . మనుషులనీ. . ఈ సకల చరాచర జగత్తునీ. . కమ్ముకుని. . ఆవరించి. . ఆవహించి నిశ్శబ్దంగా వ్యాపించి ఉన్న వినీలాకాశం.

వెనక్కి తిరిగి. . సార్ కళ్ళలోకి చూసాను.

సార్ కళ్ళుకూడా ఆకాశంవలెనే. . లోతుగా. . నిండుగా. . ఆర్ద్రంగా. . దయతో. . కరుణనిండి.

ఎందుకో కన్నీళ్ళొచ్చాయప్పుడు. అర్థం కాలేదు ఎందుకో.

పైకి చేరి ప్రొఫెసర్ బాలసిద్ధు చుట్టూ చూసాడు. ఎవరూ లేరు గుట్టపై.

తనకు చిన్నప్పుడు పరిచయమున్న. . కుడిదిక్కు రాతి గుండువైపు నడిచి. ,

సొరికె. . అదే సొరికె. . నల్లగా చీకటి.

మెల్లగా లోపలికి తొంగిచూచి. . మెల్లగా దిగి. . అడుగులు వేసుకుంటూ. . ఒకటి. . రెందు. . పదడుగులు. . భళ్ళున వెలుతురు చిమ్ముకొచ్చి ఒక ఓపినింగ్.

అక్కడే. . తను కూర్చుని. . ప్రతి వేసవి కాలం సంవత్సరం పరీక్షలప్పుడు చదువుకునేది పగళ్ళు.

జ్ఞాపకాలు. . ముసిరే జ్ఞాపకాలు. . మనస్సునిండా కురిసే జ్ఞాపకాలు. . పులకింతగా.

కూర్చున్నాడు రాతినేలపై. . ఒక గుండుకు ఒరిగి. . తృప్తిగా ఊపిరి పీల్చుకుని. . కళ్ళు మూసుకుని. ,

కాలం. . లోలకమై. . అటూ. . ఇటూ. . ఊగి. . తూగి. . కంపిస్తూ. . నిశ్శబ్దిస్తూ. ,

పది నిముషాల తర్వాత బాలసిద్ధు కళ్ళు తెరిచాడు.

ఎదురుగా. . కింద చిన్నగా వ్యాపించిన నగరం. పైన అతి విశాలంగా ఆకాశం.

బాలసిద్ధుకు ఆ క్షణం ఒక్క ఆకాశంతప్ప ఇంకేమీ కనబడ్డంలేదు. . ఒక్క ఆకాశమే సృష్టంతా వ్యాపించి. . ప్రశాంతంగా.

 

***