మాలిక పత్రిక

“హే, అతణ్ణి చూడు!” అన్న మాటలు అతడి చెవిన పడ్డాయి; మ్రోగుతున్న గుడిగంటలు, వాహనాల రణగొణధ్వనులు, పాపాయి ఏడుపుతో సహా.  అప్పటివరకూ, ఖాళీగా ఉన్న వెనుక సీటును పూర్తిగా ఆక్రమించేసుకొని, బైక్ హాండిల్ మీద తల వాల్చినవాడల్లా, ఇప్పుడు ముందు సీటులో నిటారుగా  కూర్చొని, నన్ను  వదిలించుకోడానికి ప్రయత్నిస్తూ, కంటి కొస చివర్నుండీ ఇందాక ఆ మాటలు అన్నది ఎవరా అని గమనించడానికి ప్రయత్నించాడు. ఆటోలో ఒక ఆడపిల్ల తాలూకూ ముఖ్యమైన లక్షణాలు కనిపిస్తున్నాయి.

ఆమె పక్కన ఉన్నది ఆడో మగో తెలీటం లేదు, కాని ఇద్దరూ ఇటుకేసే చూస్తున్నారని స్పష్టమయ్యింది అతడికి. మరింత నిటారుగా కూర్చోడానికి ప్రయత్నిస్తూ, గుచ్చుకుపోతున్న కళ్ళతో  ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ పైన కనిపిస్తున్న అంకెలను చూసాడు. ఇంకా ఇరవై సెకన్లు ఉన్నాయని గ్రహించి, నేలపై కాలు ఆన్చి,  బండిని కాస్త కాస్తగా వెనక్కి నెడుతూ, వెలుగుతున్న వీధి దీపం కింద ఏర్పడ్డ నీడలోకి చేరుకున్నాడు.  ఇంకో పది సెకన్లో పచ్చ రంగు వెలగబోతుంనగా  గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకొని, నన్ను పూర్తిగా వదిలించుకోడానికి బలంగా తల విదిలించాడు. పట్టుజారిపోతున్నా పట్టు విడవకుండా నేనతణ్ణి పట్టుకొని ఉన్నాను. గ్రీన్ సిగ్నల్ వచ్చీ, రాగానే అతను ముందుకు పోయాడు, నన్ను వెనక్కి నెడుతూ. ట్రాఫిక్ లేని దారుల్లో రయ్యమంటూ దూసుకుపోయాడు. కంట్లో కుదరక, నేనతని లోపల ఎక్కడో నక్కాను.

ఇంటికి చేరుకున్నాం. అసలైతే ప్రతి రాత్రి ఆరేడు గంటలైనా మేం కలిసి ఉండాలన్నది ఎప్పుడో నిర్ణయించబడింది.   అలాంటిది అతనూ, నేను కలవక ఇదప్పుడే మూడోరాత్రి. ఇప్పటికైనా నన్ను దరిచేరనివ్వక ఒప్పందం ఎలా ఉల్లంఘిద్దామా అని ఆలోచిస్తునట్టున్నాడు. ఈ పూట నేను వదలదల్చుకోలేదు. ప్రతి రాత్రీ వచ్చి, నిద్రపుచ్చడానికి రాత్రంతా శ్రమించి, నిర్లక్ష్యానికి గురై, తెల్లారినా వదిలి వెళ్ళలేక, రోజంతా ఆ జీవితోనో వేలాడ్డం నాకెంత నరకమో మీరు ఊహించగలరా? దీనికన్నా ముప్పొద్దులా నిద్రపోయేవాడు మేలు గద, కనీసం పని సఫలం అన్న తృప్తి అన్నా ఉంటుంది.  అదే మీ బాస్ మిమల్ని రాత్రనకా, పగలనకా పని ఇచ్చీ ఇవ్వకుండా, ఆఫీసులోనే ఉండిపోమంటే మీరెలా తిట్టుకుంటారంట! మీ మీ ప్రియురాళ్ళూ, భార్యల దగ్గర కిమ్మనకుండా ఉంటారే. అర్రే! మీ మేలు కోరు మీ దరి చేరితే, నన్ను ఇంత నిర్దయగా చూస్తారేం?! మీకెప్పుడూ మీకున్న గొడవల గొడవే! మీకు వాటిల్లిన నష్టాలకూ, జరిగిన నేరాలకూ, తీరని కోరికలకూ ఏ పాపం తెలీని నన్ను బలిస్తారు. ఏ సమస్య తలెత్తినా, తిండి మీదో, నా మీదో ప్రతీకారం తీర్చుకోవడం పరిపాటి మీ మనుషులకు. ఆకలి నాకన్నా కాస్త బలమైంది కాబట్టి, దాని దగ్గర మీ ఆటలు ఎక్కువ సేపు సాగవు. ఎంతో కొంత సర్దుకుపోయే అలవాటుంది నేనే కనుక, దాన్ని అలుసుగా తీసుకొని  నన్ను కాస్త కాస్త తగ్గిస్తూ, దూరంగా తోసేస్తారు. కాలేజీల్లో పరీక్షలు బాగా రాయాలనుకుంటూ, టీ కాఫీలతో నన్ను నిద్రపుచ్చుతారు. ఇహ, జీవితం ఇచ్చే ప్రశ్నాపత్రాలకు బదులివ్వలేక, ఆ అసహనాన్ని నా మీద ప్రయోగిస్తారు.  వలపుల్లోనూ, విరహాల్లోనూ, వియోగాల్లోనూ నాకు దూరడానికి సందు కూడా ఇవ్వరు.  హమ్మ్.. నేను కూడా ఏంటి? మీ మనుషుల్లాగా దండుగ మాటల మీద పడ్డాను. కిం కర్తవ్యం అతణ్ణి నిర్దాక్షిణ్యంగా లొంగదీసుకోవడం. అతని మస్తిష్కాన్ని నిస్తేజం చేసి, శరీరాన్ని నీరసింపజేసి, కంటినిండా నిండి, రెప్పలను బరువెక్కించి, మెడలు వంచి, నిద్ర పుచ్చాలి. అదీ నా మిషన్!

“రాజ్.. రాజ్”.

“రా…జ్….”

“ఏంటి? వంట్లో బాలేదా?” అంటూ మంచం మీద జారిపోయిన భుజాలతో కూర్చున్న  అతడి నుదుటి మీద చేయి వేసి చూసింది. వంటి వేడి సరిగ్గానే ఉండడంతో, తల నిమిరి,  “త్వరగా ఫ్రెషప్ అయ్యి రా, భోం చేద్దాం!” అంది.

పురుషుణ్ణి మెల్లిగా ఆవహించటం మొదలెట్టేసాను కాబట్టి, అన్నీ వినిపిస్తున్నా, సమాధానం చెప్పాలనిపిస్తున్నా, అతని వల్ల కాదీ క్షణాల్లో..

“నాకు విపరీతంగా నిద్ర వస్తుంది. భరించలేనంత. నువ్వు నమ్మవూ……. ” అంటూ ఏదో చెప్పబోయి మర్చిపోయినవాడిలా ఆమెకేసి చూశాడు. “ఏంటి?” అన్నట్టు చూస్తూ తల నిమిరింది. నుంచున్న ఆమెను చేతుల్లో చుట్టి  దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. పల్చటి వస్త్రం చాటున సుతిమెత్తని శరీరాన్ని చెంపకు తాకుతోంది. ఆమె ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలు ఊయలగా మారాయి. ఆమె లాలనగా అతని చెవి వెనుక జుట్టులో వేళ్ళు జొప్పించి నిమరడం మొదలెట్టింది. కళ్ళు మూసుకొని  ఆదమరుస్తున్న అతడి మీద కసితీరా పంజా విసిరాను. దుప్పటి కొస ముక్కుకు తగిలి క్షణకాలం మెదిలి, మళ్ళీ సర్దుకొని పడుకునే పసిపాపడిలా కదిలాడు. కొన్ని నిముషాలకి పెద్దగా చప్పుడు వచ్చింది. అతడికి వినిపిస్తున్నా పట్టించుకోలేదు.  మరి కాసేపటికి మళ్ళీ శబ్దం వినిపించింది. అయినా అతడిలో చలనం లేదు. మూడో సారి శబ్దం వచ్చేసరికి, ఆమె ఒక్క ఉదుటున అతణ్ణి విడిపించుకుంది.

“కుక్కర్ అయ్యిపోయింది.. కూర పది నిముషాల్లో చేసేస్తాను. ఈ లోపు ఫ్రెష్ అయ్యి రా”

“ఐ నీడ్ స్లీప్.. బాడ్లీ” – కొత్త పరిశోధన ఫలితం ప్రకటించినట్టుగా చెప్పాడు.

“నాకు అన్నం వద్దు.. ఏమీ వద్దు.. ఐ జస్ట్ నీడ్ స్లీప్.. నథింగ్ బట్ స్లీప్” అని గొణుక్కుంటూ బాత్‍రూంలోకి దూరాడు.

ఇప్పుడతను షావర్ కింద నిలబడతాడు. వేన్నీళ్ళ వంటిమీద పడగానే బడలికంతా మర్చిపోతాడు. ఓ గంట సేపు జలకాలాడి నూతనోత్సాహంతో బయటకొస్తాడు. అప్పుడిక కుటుంబసభ్యులతోనే, వదిలిన వచ్చిన పనితోనో, టివితోనో గడిపేస్తూ, ఓ పక్క తెల్లారిపోతుండగా నామమాత్రంగా వచ్చి పడుకుంటాడు . ఈ పూట ఈ కుట్ర సఫలం కాకుండా నేను జాగ్రత్త పడాలి. షవర్ తెరవడానికి దాన్ని కుడి వైపుకి తిప్పబోతుండగా నేను అతణ్ణి బలంగా పూనాను. నా దాడి ప్రభావం వల్ల, చేతుల్లో చేవ చాల్లేదు. నాకు ఉత్సాహం వచ్చింది. మరింత విజృభించాను. అతడి కంటిరెప్పలు మెల్లిమెల్లిగా వాలేసరికి షావర్ కూడా మెల్లిమెల్లిగా కనుమరగయ్యిపోయింది. కళ్ళు పూర్తిగా మూతపడిన క్షణాన,  ాడు. రెప్పల చాటున అలుముకుంటున్న చీకటిలో షావర్ తెరవబోయిన అతని చేయి కాసేపు స్పష్టంగా కనిపించి, మెల్లిగా కరిగిపోయింది. ఇదే అదననుకొని నేనతడి వళ్ళంతా పాకుతూ నరనరాల్లో నిస్సత్తువును నింపాను. చైతన్యం నశిస్తోంది. నా మైకం తీవ్రత వల్ల అతని ఒళ్ళు కంపించినట్టయ్యింది, లో వోల్టేజి వల్ల టివిలో బొమ్మ ఊగినట్టు. తూలాడు. షావర్ ని గట్టిగా పట్టుకొని ఉండడం వల్ల అది తెర్చుకుంది. టపటపా నీళ్ళు అతని తల మీద పడ్డం మొదలవ్వగానే, అతనికి పూర్తిగా మెలకువ వచ్చేసింది. కొంచెం నీరసంగానే, నన్ను విదిలించుకున్నాడు. స్నానం చేస్తున్నాడు. అది పూర్తయ్యేవరకూ నేనూ ఆగాలి.

స్నానం చేసొచ్చి, డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకు అతి కష్టం మీద చేరుకున్నాం. నేనెక్కడా కాస్త వదులు కూడా ఇవ్వటం లేదు. అన్ని వైపుల నుండీ పకడ్బందీగా చుట్టుముట్టడం వల్ల కుర్చీలో కూర్చొని కంచాలు పెట్టుకొనే చోటే తల వాల్చాడు. నేను దాడి తీవ్రతరం చేయబోతున్న సమయంలో, ఆమె ఘుమఘుమలాడుతున్నదేదో తీసుకురావడంతో అతనిలోని ఆకలి నిద్రలేచింది.

“ఇదో, అన్నం తినను అన్నావ్ గా.. అందుకే సూప్! ఇది తాగేసి, సలాడ్ తినేసి, బజ్జో, సరేనా?” ఆమె మాటలు వినిపిస్తున్నా, బదులివ్వడానికి సమయం పట్టింది.

“ఏంటో.. పాడు నిద్ర! రెప్పను రెప్పకు దూరం చేయడం నా వల్ల కావటం లేదు.”

“కమాన్.. నువ్వు నిద్రపోయి మూడు రాత్రులవుతుంది. ఇవ్వాళ త్వరగా వచ్చావు కాబట్టి, త్వరగా నిద్రపో!” అని ఆమె అనేలోపే, అతని సూప్ తాగేయడం అయ్యిపోయింది.

“నాకింకేం వద్దూ” అంటూ ఆమె దగ్గరగా వెళ్ళి “గుడ్ నైట్” అని చెప్పేసి గదిలోకి నడిచాడు.

మంచం మీద ఎలా పడిపోయాడో అతనికేం తెలీదు. అతను నాకు లొంగిపోవడానికి పూర్తి సహకారం ప్రకటించేయడంతో నా పని సులువయ్యింది. దొరికిందే సందని నేనూ అతనికేం తోచనివ్వలేదు. మరో ఆలోచన లేకుండా, పాపం నీరసపడున్నాడు గా, అచేతనావస్థలోకి జారిపోయాడు.

ఈ మనిషిని ఇక్కడ దాకా తీసుకురాగలిగాను అంటే, బ్రహ్మాండమే! కాని ఇలా నిరాటంకంగా కనీసం ఒక ఐదారు గంటలు గడవాలి.  అప్పుడుగాని నేను పనిజేసినట్టు లెక్కలోకి రాదు. ఏదీ? కిటికీ నుండి ఎవరో గట్టి గట్టిగా పోట్లాడుకుంటున్న శబ్దాలు వస్తున్నాయి. ఇప్పుడు ఇతడికి మెలకువ వచ్చేస్తే?! హయ్యో! ఎలా? హమ్మయ్య.. ఆమె వచ్చింది.  కిటికీ తలుపులు మూసేసి, ఏసి ఆన్ చేసి, అతడికి దుప్పటి కప్పి, గదిలో దీపాలన్నీఆర్పి, తలుపు దగ్గరగా జార్చి వెళ్ళిపోయింది.

ఓ గంట గడిచింది. అతడు మంచి నిద్రలో ఉన్నాడు. నేనూ కాస్త వెనక్కి జారబడి, కాస్త ఊపిరి పీల్చుకుందాం అనుకున్నాను. ఇంతలోపు ఆమె గదలోకి వచ్చింది. వచ్చి బెడ్ లాంప్ వేసి, అతడి పక్కన పడుకుంది. పడుకొని, మసక వెలుతురులో అతడికేసే చూస్తుఎసి శబ్దాలు, వారిద్దరి ఊపిర్లూ తప్ప మరో శబ్దం లేదు. అతడికి మరింత చెరువుగా జరిగింది, జరిగి, దుప్పటి కిందకు తీసింది. తీసి, షర్ట్ మధ్యలో నుండి అతడి ఛాతీ పై చేయి వేసింది. వేసి.. ఇంకా ఏమీ చేయటం లేదు. ఏం చేస్తుందోనని ఊపిరి బిగబెట్టుకొని చూస్తున్నాను. ఇప్పటిదాకా నేను పడ్డ శ్రమ మీద నీళ్ళు చల్లదు కద! ఆమె అతడి ఛాతీపై నుండి చేయి తీయకుండానే వెనక్కి తిరిగి బెడ్ లాంప్ ఆపి, అతడికి దగ్గరగా జరిగి, ఒద్దికగా పడుకుంది. ఆమె వెంట్రుకలు అతడి చెంపల్ని తాకీ తాకనట్టు కదులుతున్నాయి. కాసేపటికీ ఆమె కూడా నిద్రపోయింది. గండం గడిచింది అనుకున్నాను.

ఇంకో రెండు గంటలు, అంతే! అవిగానీ పూర్తయితే, నేను చేసిన యజ్ఞం దాదాపుగా పూర్తవుతుంది. వరుసగా మూడు రోజుల విఫలయత్నాల తర్వాత, ఈ పూట ఈ మాత్రం అయినా సఫలం అయ్యాను అంటే మహదానందంగా ఉంది. ఏట్లాగో, మరో రెండు గంటలు, కాదు, ఐదు నిముషాల తక్కువ రెండు గంటలు గడిచిపోతే, ఆ పై ఏమైనా నాకేం నష్టం లేదు.

కాసేపటికి – ఎంత సేపటికో ఖచ్చితంగా చెప్పలేను- ఏదో చప్పుడవుతున్నట్టనిపించింది. సుదూర తీరాల నుండి వస్తున్న అలికిడి, ప్రయాణపు బడలిక వలన నీరసించిన స్వరంతో కర్ణభేరిని సుతారంగా తాకీ తాకనట్టు తాకి, జారుకుంటుంది. సుధీర్ఘ విరహానంతరం కలిసిన ప్రేమికుల ఆలింగనంతో, అంగుళం కూడా దూరం కాలేని దేహాల వలె కంటి రెప్పలను విడిపోనివ్వకుండా నేను పట్టుంచాను.

ఇంకాస్త చప్పుడయ్యినట్టుంది. ఇంకా అవుతోంది? ఏంటీ అలికిడి? శబ్ధం నిజంగానే హెచ్చిందా? లేక నా మీద అతడి మెదడు చేసే కుట్రా? “ఎక్కడోలే..” అనుకుంటే పోతుందనుకున్నాను.

”లేదు.. ఇక్కడే! సమీపానే! ఈ ధ్వని కూడా తెల్సినట్టే ఉంది. ఏమై ఉండచ్చు?’ – నేను భయపడుతున్నట్టే అతడి ధ్యాస అటుగా మళ్ళింది.

ఏదో ఆగాధంలో నుండి వస్తున్నట్టున్నాయి ధ్వనులు. చెవిని చేరేసరికి కొనూపిరితో కొట్టుమిట్టాడుతున్నాయి. తమ ఉనికిని నిలబెట్టుకోడానికి విశ్వప్రయత్నం చేస్తూ కర్ణభేరిని కదిలించలేక ఊసూరుమంటున్నాయి. చేజిక్కిన ఉగ్రవాది ఉరితీయకుండా, ప్రాణం నిలిపి పాలు పోస్తే ఏనాటికైనా పుట్ట దగ్గరకు తీసుకుపోతుందనే ప్రభుత్వ విధానాన్ని “తధా ప్రజా” అంటూ పాటిస్తూ, ఆ ధ్వనుల గని చిరునామా తెలీకుండా పోదే అనుకుంటూ, శ్వాసను బిగబెట్టి, కరుడుగట్టిన నిశ్శబ్ధంగా మారి, శబ్దాలను వినడంపై అతని ధ్యాస కేంద్రీకృతమై ఉంది. నేను అప్రమత్తంగా ఉండాల్సిన సమయమిదే! ఏమిటో ఆ శబ్దాలని నేనూ చెవులు నిక్కపొడుచుకొని వినడానికి ప్రయత్నించాను.

చెక్క కిర్రు కిర్రుమనే శబ్దం. ఇనుప రాపిడి శబ్ధం. కీచ్-కీచ్ అనే శబ్ధం. ఎవరో తలుపు కొడుతున్న శబ్ధం. నెటికలతో తలుపు కొట్టే శబ్ధమా అది? కాదు. అరచేతిని తలుపుకేసి బాదడమా? అది కూడా కాదే! అసలు ఎవరో ఒకరు తలుపు కొడుతున్న శబ్దమే కాదది. కానీ తలుపునుండే, తలుపు వలనే వస్తున్న శబ్దమది. ఎవరో తలుపు తడుతున్న శబ్ధం. ఏమయ్యుంటుందా అని నేను ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాను. “ఇక్కడుండి ఉజ్జాయింపులతో పని అయ్యేలా లేదు. శబ్ధం వస్తున్న దారినే ఎదురెళ్ళి చూడాలి.” అని అతడు ఆ దిశకేసి పోతున్నాడు. నేనూ అతణ్ణి అనుసరించాను.

దారి కరుగుతున్న కొద్దీ శబ్ద తీవ్రత పెరుగుతోంది. తలుపు నుండి వస్తుందన్న నా అనుమానం నిజమే! వెళ్ళగా వెళ్ళగా ఓ తలుపు కనిపించింది. చాలా పాత చెక్కతో చేసిన తలుపు. పైన ఇనుప గొలుసుల గొళ్ళెం. మధ్యన చెక్కతో చేసిన అడ్డు. ఏ చెక్కకా చెక్క ఏ క్షణాన అయినా ఊడుచ్చేస్తుందేమో అన్నంత బలహీనంగా ఉందా తలుపు. రెండో అనుమానమూ నిజమే! ఎవరూ తలుపు బాదటం లేదు. ఎవరో మాటిమాటికీ తలుపుకి తట్టుకుంటున్నారు. ఉద్దేశ్యపూర్వకంగా చేసే ప్రయత్నం కూడా కాదనుకుంటా. ఉక్కిరిబిక్కిరై ఊపిరాడక ఉబికివచ్చేయాలన్న ప్రయత్నఫలితం ఆ శబ్దాలు.

నేను ఊపిరి బిగబెట్టుకొని చూస్తున్నాను. ఎట్టి పరిస్థితుల్లో అతడిని నా ప్రభావం నుండి తప్పించుకునే వీలు కల్పించటం లేదు. కానీ ఈ శబ్ధాల తీవ్రత అతని ధ్యాసను ఆకర్షిస్తోంది. ఈ ఆకర్షణ ఏ విపత్తు తెస్తుందోనని నాకు భయంగా ఉంది.

ఆ తలుపేమిటో, దాని వెనుక ఏముందో నాకింకా తెలీటం లేదు. అతని కాళ్ళల్లో సన్నని వణుకు ప్రారంభమైందని గ్రహించగలిగాను. బహుశా, పొంచున్న ప్రమాదం తెలుసుకొని అతడు వెనుదిరుగుతాడేమోననిపించింది. కాని అతడు ఇంకాస్త ముందుకెళ్తున్నాడు. కోరి కోరి ఊబిలో అడుగేస్తున్న వెర్రివాడిలా అనిపిస్తున్నాడు. కానీ, నేను అతణ్ణి నివారించలేను. అతడు చుట్టూ కలియచూసి, చక్కలూ, కర్రలూ తీసుకొని తలుపుకి అడ్డంగా పెడుతున్నాడు, రానున్న ప్రళయాన్ని ఆపడానికి తలుపుకి ఊతం ఇస్తున్నాడు. మరో చెక్కముక్క కోసం చూస్తున్నాడు. వెనక్కి తిరిగాడు. ఒక్కసారిగా అతని గుండె వేగం హెచ్చింది. నరనరాల్లో రక్తం వేగం పుంజుకుంది. ఏమయ్యిందా అని తొంగి చూశాను.

దే…వు…డా!

అతడి వెనుక పెద్ద అగాధం. తలుపు నుండి అడుగు మాత్రమే నేల ఉంది, ఆ తర్వాతంతా లోతైన అగాధం. ఏముందా అని తొంగిచూశాడు. కళ్ళు గిర్రున తిరిగి, తలుపుకేసి తట్టుకున్నాడు. తలుపు ఏ క్షణంలోనైనా తెరుచుకునేలా ఉంది. మడం తిప్పటానికి కూడా చోటు లేదు. మడం పైకెత్తి, కాళ్ళ వేళ్ళ ఆసరాతో అక్కడ నుండి బయటపడదామని, కుడి అరికాలి ముందు భాగాన్ని ఈడ్చాడు. బల్ల చివర్న స్ప్రింగును నిలబెట్టి, దాని కిందిభాగాన్ని గట్టిగా పట్టుకొని, పై భాగాన్ని గాల్లోకి వంచినట్టు, అతను నేలపై ఆన్చిన అరికాలు తప్పించి, మిగితా శరీరమంతా గాల్లో తేలుతోంది. తిరగబడ్డ కళ్ళకు అంతా అగాధంగానే తోచింది. తలకిందులుగా గాల్లో తేలటంతో శరీరమంతా తేలిగ్గా అయ్యి, తల భరించలేనంత బరువుగా మారింది. ఏదైనా ఆసరా దొరుకుతుందేమోనని గుడ్డిగా గాల్లో చేతులు ఆడించడానికి ప్రయత్నించాడు. కుడి చేయి బిగుసుకుపోయి, పైకి లేవలేదు. ఎడమ చేతిని గాల్లో ఆడించాడు. ఆర్తనాదాలు చేయడం మొదలెట్టాడు, ఎవరైనా సహాయం చేస్తారేమోనని. అరచి అరచి గొంతెండిపోతోంది. శరీరంలోని ప్రతి భాగం నుండీ వెనక్కి వస్తున్న రక్తం అతని తలలో గడ్డకట్టుకుపోతోంది.

అతడింకా వేలాడుతూనే ఉన్నాడు. ఎదురుగా అన్నం, కూర ఉన్న కంచం కదలాడింది. దాన్ని పట్టుకోబోయాడు. ఇందాకటిలా చేతులాడిస్తుంటే, అతని వేళ్ళ కొసలకు మరేదో తాకింది. ఆగాధం అతణ్ణి అన్నివైపుల నుండీ ముట్టడిస్తోంది. తల్లకిందులుగా గాల్లో వేలాడుతూ అయినా సరే, బతికేద్దాం అనుకున్న అతనికి, ఆగాధం పూడుకుపోతూ తన్ని ఆక్రమించటం తీవ్ర భయాందోళనలకు గురిచేసింది. అతడి గావుకేకలు పెట్టడం మొదలెట్టాడు. ఆగాధం మరింత మూసుకు పోతుంది. అతని చేతులని నిటారుగా చాచాడు. గాల్లో వేలాడుతున్న అతడి శరీరాన్ని ఇప్పుడు మట్టిని తాకుతోంది. అతని శరీరాన్ని నాలుగువైపుల నుండీ వస్తున్న మట్టిగోడ లాంటిది ఒత్తడంతో అతడు సత్వహీనుడయ్యాడు. అతడికి అంతం సమీపిస్తోందని తేటతెల్లమై, బిగ్గరగా అరిచాడు.

“రాజ్… రాజ్!” – ఆమె కంగారుగా పిలుస్తోంది. అతడింకా పలకటం లేదు. మూలుగుతున్నాడు. ఆమె చేతిలోకి అతడి చేయి చేరింది. ఇంకా మూలుగుతూనే ఉన్నాడు. మరో చేత్తో అతడి భుజాలను బలంగా కుదిపింది. గట్టిగా అరిచింది. మెలుకోని అతడికి ఆమె కంఠం కొత్త ఊపిరినిచ్చింది. అగాధంలో వేలాడుతున్నట్టే భ్రమలో ఉన్నా ఆమె చేతులను గట్టిగా పట్టుకొని, బయటకు రావటానికి ప్రయత్నించాడు. ఇహ, నేను పక్కకు తప్పుకోక తప్పలేదు. రెప్పలు వీడగానే, “రాజ్.. ఏమయ్యింది? ఏదీ, ఇటు చూడు” అంటూ అతణ్ణి పూర్తిగా మెలకువ వచ్చేలా చేసింది. అతడు లేచి కూర్చున్నాడు. ముందు అతణ్ణి కౌగలించుకొంది. కొన్ని నిముషాల తర్వాత గ్లాసుతో మంచినీళ్ళిచ్చింది. అతను గుటక వేయకుండా తాగడానికి ప్రయత్నించాడు, వంటి మీదంతా నీళ్ళు వలికిపోయాయి.

“ఆర్ యు ఓకే?” అంటూ అతణ్ణి ఆమె కౌగలించుకుంది, మళ్ళీ! అతడేమీ సమాధానం ఇవ్వలేదు. ఆమెను గట్టిగా పట్టుకున్నాడు ఈ సారి. భయాందళోనల వల్ల ప్రకంపించిన ప్రత్యణువూ, ఇప్పుడామె శరీరాన్ని ఆసరా చేసుకున్నాయి.

“ఏదో పీడకల వచ్చినట్టుంది… అంతే! ఏం కాలేదు. ఒట్టి పీడకల!” – సన్నగా వణుకుతున్న అతడిని దగ్గరకు తీసుకొని, వీపు మీద నిమిరింది. అతని గుండె దడదడ ఇంకా తగ్గనే లేదు. మరి కాసిన్ని మంచినీళ్ళు నిదానంగా పట్టించి, అతడి గుండెలపై చేయి వేసి, పడుకోమన్నట్టు వెనక్కి నెట్టింది సుతారంగా. అతడు కర్రముక్కలా ఉండిపోయి, వెనక్కి వాలలేదు. మళ్ళీ నిద్రపడితే పాడు కల ఎక్కడ వస్తుందేమోనని అతని భయం. ఆ భయంతో ఇక నన్ను దగ్గరకు రానివ్వడు.

“నిద్రపోవద్దు.. ఊరికే పడుకో..” అందామె. ససేమీరా అన్నట్టు తలూపాడు.

“సరే అయితే.. ఇద్దరం కూర్చొందాం” అనంటూ ఆమె కూడా అతడి పక్కకు చేరి కూర్చొంది అతడి భుజం పై తల వాల్చి. అతడు కలనూ, కలలో జరిగిన సంఘటలను పునశ్చరణ చేసుకుంటున్నాడు. జీవితంలో ఏవిటికి ప్రతీకలై కలలో అవ్వన్నీ కనిపించాయోనని విశ్లేషణ మొదలెట్టాడు. విశ్లేషణకు కావాల్సిన వివరాలన్నింటిని కోసం మెదడుపై వత్తిడి పెంచుతూ కలను మరల మరల గుర్తుచేసుకుంటున్నాడు.

“ఆకలి” అని వినీవినిపించనట్టు అంటూ, ఆమెకేసి చూశాడు. నిద్రపోతోంది. ఆమెను పడుకోబెట్టి, గది బయటకు నడిచాడు. ఫ్రిజ్ లో ఉన్నవేవో కెలికి, ఒక ఆపిల్ తీసుకొని, తింటూ టివి ఆన్ చేశాడు. ఒకటి నుండి నాలుగొందల తొంభై తొమ్మది, మళ్ళీ వెనక్కి ఛానెల్స్ పెట్టుకుంటూ వచ్చాడు. నేను మెల్లిగా అతని చెంతకు చేరటం గమనించి, టివి కట్టేసి, లాప్ టాప్ ఆన్ చేశాడు. హార్డ్ రాక్ మ్యూజిక్, చెవుల్లో హోరెత్తిస్తుంటే, చిమ్మచీకటి గదిలో లాప్‍టాప్ స్క్రీన్ నుండి వెలువడుతున్న వెలుగు, లాప్‍టాప్ ఒళ్ళో పెట్టుకోవడం వల్ల వేడీ.. ఇవ్వన్నీ నన్ను తరిమేయడానికే! ఆ సమయంలో ఛాటింగ్ మొదలెట్టాడు, హిహిహి, హహహ అనుకుంటూ. అతని కోసం కాసుకొని కూర్చున్నాను. మూడు రాత్రుల్లు నిద్రలేని వాడు, నీరసపడైనా నాకు లొంగాలి. ఈ జీవి లొంగడు! మొండిఘటం.

ప్రయత్నించగా, ప్రయత్నించగా ఎప్పటికో చేజిక్కాడు. అప్పటికి రాత్రి చరమాంకంలో ఉంది. దొరికిందే చాలననుకొని నా పని కానిచ్చాను.

“ఓయ్య్.. ఇక్కడికి ఎప్పుడొచ్చావ్? వెళ్ళి మంచం మీద పడుకో” అని నిద్ర లేపింది. భళ్ళున తెల్లారినా, ఆ గదినంతా చీకటి చేసి పెట్టింది. వెళ్ళి పడుకున్నాడు. అతణ్ణి చూస్తే మాత్రం, స్ఫృహ లేకుండా పడున్నాడని అనిపిస్తుంది.

**************************

వీధిదీపాల వెలిసిపోయిన నారింజ వెలుతుర్లో బైక్ మీద పడుకున్న మనుష్యాకారం అస్పష్టంగా కనిపిస్తున్న ఫోటో, “రోడ్ల పై నిద్రిస్తున్న నగర యువత!” అన్న శీర్షకతో పేపరులో పడింది.