రామా చంద్రమౌళి

రచన: రామా చంద్రమౌళి

 

 

నాగరికతలన్నీ నదుల తీరాలపైననే పుట్టినపుడు

మనిషి తెలుసుకున్న పరమ సత్యం .. ‘ కడుక్కోవడం ‘ .. ‘ శుభ్రపర్చుకోవడం ‘

ఒంటికంటిన బురదను కడుక్కోవడం , మనసుకంటిన మలినాన్ని కడుక్కోవడం

చేతులకూ, కాళ్ళకూ.. చివరికి కావాలనే హృదయానికి పూసుకున్న మకిలిని కడుక్కోవడం

కడుక్కోవడంకోసం ఒకటే పరుగు

కడుక్కోడానికి దోసెడు నీళ్ళు కావాలి .. ఒక్కోసారి కడవెడు కావాలి

మనిషి లోలోపలి శరీరాంతర్భాగమంతా బురదే ఐనప్పుడు

కడుక్కోడానికి ఒక నదే కావాలి-

 

అసలు నది నిర్వచనమే ‘ కడుగునది ‘ అని

మనుషులను, పశువులను, పాపులను, పుణ్యులను

సకల చరాచర ప్రాణిసమస్తాలను కడగడమే నది పని

నది అంటే ఆగనిది

నది అంటే పరుగెత్తేది

నది అంటే వెనక్కి తిరిగి చూడనిది

నది అంటే నిత్య చలన చైతన్య శీలి.. జీవ ఝరి –

 

నదికి పుష్కరమంటే

తల్లి ప్రత్యేకంగా ప్రేమతో బాహువులు చాచి పిల్లలను పిలుస్తూండడమే

‘ బురదలో ఆడుకుని ఆడుకుని మకిలి పట్టిన పిల్లల్లారా

రండి నా ఒడిలోకి .. మిమ్మల్ని ప్రేమతో లాలించి మళ్ళీ

మీ ఒంటి .. మీ హృదయాల బురదనంతా కడిగి శుభ్రిస్తా రండి ‘

అని తీరమై విస్తరించి అభ్యర్థించడమే .. స్నానించడమే

ఇక ఒడ్డున జరిగే క్రతువులన్నీ అంతా ఒక తంతు

పూజలు .. పిండాలు ..    హారతులు .. తర్పణాలు .. అర్ఘ్యాలు

అంతా ఒక యథాలాప తాంత్రిక ప్రక్రియ

పుష్కర పర్యటనలను విహార యాత్రలో, వినోద యాత్రలో చేసుకుని

‘ జస్ట్ టు ఎంజాయ్ .. జస్ట్ టు సీ వాటర్ ‘ అనుకునేవాళ్ళకు

పన్నెండేళ్లకొకసారి పుష్కరించే నది ఒక కొరడా దెబ్బే

నదిని ఒక జీవదాతగా .. ప్రాణప్రదాయినిగా

నదిని ఒక నాగరికతా ప్రదాతగా

ఆఖరికి నదిని తల్లిగా స్వీకరించగల్గడమే  .. పుష్కర పాఠం

నీటిని ప్రాణమని గ్రహించడం .. నీటిని జీవమని తెలుసుకోవడం

నీరే దైవమని ప్రార్థించడం

చివరికి నీరే మనిషని స్పృహించడం

అదే .. అంతిమ పుష్కర పాఠం

నువ్వు పుష్కరుడవో .. పుష్కరిణివో .. జలదేవతా నీకు నా నమస్కారం –

 

 

రచన:- రామా చంద్రమౌళి

అతనికి చాలా దుఃఖంగా ఉంది
పంచుకోడానికి ఎవరూ లేరు.. చుట్టూ వెదికాడు
అంతా అరణ్యం
నాభిలోనుండి తన్నుకొస్తున్న ఆక్రోశంతో ఆకాశం దద్ధరిల్లేలా అరిచాడు
సకల దిశలూ ప్రతిధ్వనించాయి
కాని దుఃఖం తగ్గలేదు
పరుగెత్తి పరుగెత్తి.. ఒక మనిషిని చేరాడు
మధ్య మద్యం సీసాను తెరిచి పెట్టుకుని
దుఃఖ గాథ నంతా వర్షించాడు.. దుఃఖం రెట్టింపయింది
శరీరమంతా కరిగి కరిగి.. అంతా కన్నీరే
వెళ్ళి ‘ యూ ట్యూబ్ ‘ లో
కళ్ళు మూసుకుని విషాదగీతాలనూ, కృతులనూ విన్నాడు
లావా కరుగుతూ నరాల్లో ప్రవహిస్తున్న అనుభూతి
శరీరం అంతర్ధానమౌతున్నట్టు తప్తత
కాని .. అశ్రు అవశేషాలేవో ఇంకా మిగిలే ఉన్నాయి
సంగీతం విన్నాడు .. సంభాషణలు విన్నాడు
ఉద్యమ గీతాలనూ, విషాదానంద బ్రహ్మ ప్రవచనాలనూ విన్నాడు
కాని లోపలి నిప్పు ఆరడంలేదు
లేచి .. ఒంటరిగా.. ఏకాంతంగా.. ఆఖరి మెట్టుపై కూర్చుని
కళ్ళు మూసుకుని లోపలి ప్రపంచంలోకి ప్రవేశించాడు
అంతా నిశ్శబ్దం .. నిరంతరమైన శుద్ధనిశ్శబ్దం
నిశ్శబ్దంలో లీనమౌతున్నకొద్దీ
దుఃఖం మెల్లగా తెల్లని పావురమై.. ఎగిరిపోతూ.. అదిగో
విముక్తత –
*

రచన: రామా చంద్రమౌళి

వాడు బుడిబుడి అడుగులతో పరుగెత్తుకొచ్చి
‘అమ్మా’ మోకాళ్లను చుట్టుకుపోతాడు. పైగా నవ్వు ముఖం నిండా
‘అమ్మ నాదీ’ అన్న వ్యక్తీకరణ
ఈ చంద్రుడు నాది.. ఈ ఆకాశం నాది.. ఈ సమస్తమూ నాదే.. వలె…

ఔను మనిషి తనను తాను స్పష్టంగానే చెప్పుకోవాలి
‘నేను దు:ఖిస్తున్నాను. నేను సంతోషంతో పొంగిపోతున్నాను.
నేను నీకోసం పరితపిస్తున్నాను. నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను.
నువ్వు నాకు కావాలి
నీ కోసం యుగయుగాలుగా ఇక్కడ
ఇదిగో ఈ తీరంపై నేను నిరీక్షిస్తున్నాను
యిక్కడ నేనొక ఒంటరి తెగిన గాలిపటాన్ని
యిక్కడ నేనొక పూచిన చోటనే రాలిన పువ్వునూ.. వలె

వద్దు.. లోలోపల ఏదీ దాచుకోవద్దు
మనిషి పొంగి పొర్లాలి బైటకు పోటెత్తిన కెరటమై
Express like an ocean
రాత్రుళ్ళు పడకపై దొర్లుతున్నప్పుడు
నువ్వు అద్దంపై రాలి జారుగున్న హిమబిందువువు,
అలా వరండాలో నిలబడి కళ్లనిండా శూన్యంతో దిగంతాల్లోకి చూస్తున్నపుడు
నువ్వు నీటి అడుగున ఒక బొక్కెనవు
నిన్ను నువ్వు చేదుకుని చేదుకుని
నిన్ను నువ్వే చెప్పుకో .. విప్పుకో.. ప్రకటించుకో.. వ్యక్తీకరించుకో
కం.. రా.. వచ్చెయ్
ఎప్పుడో.. ఎవరో ఒకరు.. నిన్ను అర్ధం చేసుకుని.. కళ్లనిండా ప్రేమతో
ఒక చిటికెన వ్రేలు నందిస్తారు… ఊం…