కవిత

రచన, చిత్రం : కృష్ణ అశోక్

అరుణోదయ రాగాలు
రక్తి కడుతున్న వేళ
హృదికర్ణపు శృతిగీతం
పరిపూర్ణం కాక మునుపే….

చల్లని మండుటెండల్లో
భావుకతపు తరువుల నీడన
గుండె వాయువంతా
ఆక్సిజన్ ఆశలతో నిండకనే….

వెన్నెల కురిసే రాత్రుళ్ళు
ప్రియ తారలు వెదజల్లే
వెలుగు ధారల పరితాహాపు
మోహ దాహం తీరకనే….

కాన్వాస్ రంగుల చిత్రాలు
దేహం ప్రాణం దాటి
నా ఆత్మాణువులుగా
సంపూర్ణ పరిణామం పొందక మునుపే…

కొద్దికాలం ఇంకొద్దికాలం
గడువు పొడిగించు స్వామీ
నీ విశ్వజనీయ ప్రేమ బాహువుల్లో
ప్రాణార్పణచేసి లీనమయ్యేందుకు…

రచన: పల్లిపట్టు నాగరాజు

 
ఖాళీతనంతో
మనసు కలవరపడుతున్నప్పుడు…
గుండె సడి
నాది నాకే వినిపిస్తున్న ఏకాకితనాన్ని
నేను మోయలేని తండ్రీ….!

జనారణ్యంలో
ఏ ముఖమూ నాకు కనిపించడంలేదు…
ఏ వెచ్చని చేయీ నా చేతిలో సంతకం చేయలేదు….
ఏ చూపుల తీగా స్వాగతాన్ని పరిమళించలేదు…

తమకు తామే అంతస్తులల్లో
ఆర్థిక సొరంగాల్లో
ఖననం చేసుకుంటున్న ఈ రోజులు
రోజాలుగా ఎప్పుడు పూస్తాయో…!
ఏ ఎదపైనైనా వాలే పిట్టలెప్పుడవుతాయో…!!

తండ్రీ…
నన్ను
విసిరేస్తావా ఆ సముద్రాల పైన
నన్ను
విసిరేస్తావా ఆ మంచుకొండలుపైన
ఆ అగ్నిపర్వతాల పైనా…
పిట్టలు, పురుగులు, జంతువులు
పశుత్వం మరిచి ప్రేమను పాడుకుంటున్న
పచ్చని అరణ్యాలకు నన్ను నడిపిస్తావా…!

తండ్రీ…
దిగుల్ని మోయలేకున్నాను..
దుఃఖాన్ని పాడలేకున్నాను…
శతాబ్దాలుగా పిడికెడు ప్రేమకై ప్రాకులాడుతున్నాను..
ఆలింగనాలమధ్య
అగాధాలులేని శాంతి వనాల్ని కలగంటూ…
గాయపడ్డ సిరియాను చూసాను
తెగిపడ్డ రోహింగ్యా దేహాన్ని చూసాను…
వేల వేల దుక్కనదుల ఒడ్డున
ఎన్ని కనుగుడ్లయి నేను కారుతున్నానో…

ఎవరు బాకులు విసురుతున్నారో
ఎవరు తేనె పూసినమాటల్లో
కత్తులు నాల్కల్ని నూరుతున్నారో..
గమనిస్తూనే వున్నా తండ్రీ….

ఎందుకో తండ్రి
మట్టి ఎక్కడ పొక్కిపోయినా కుమిలిపోతుంటాను..
మట్టి ఎక్కడ చీలిపోయినా విలపిస్తుంటాను..
నా అనాది దుఃఖభాషలో అవిసిపోతుంటాను…

ఎవరొస్తారు ఇపుడు
ఏడ్పులు వినడానికి వేదనలు వినడానికి?
జీవన పరిమళాల తోటల్ని
మైదానంలోకి  అడుగుపెట్టినప్పుడే వదిలేసామేమో

ఎవరొస్తారిపుడు
సుడిగుండాల నా గుండెలోకి
ఎవరొస్తారిపుడు..
నా తలవాల్చి సేద తీరే వొడిమందిరమై…
ఏ గాజుపెంకులు లేని గుండెపాటలై..
ఏ ముళ్ళకంపలులేని ప్రేమగొంతులై..

సమస్తానికి తల్లి యైన నా తండ్రి…
నువ్వు మళ్ళీ ప్రసవించు…
కొత్త సముద్రాలను అరణ్యాలను
కొత్త పర్వతాలను నీకు ఏ కళంకంతేని నన్నూ..!

లోపల పరుచుకుంటున్న
ఈ ఏడారుల్లో ఎన్నాళ్లు నడవాలితండ్రి…
ఓ ప్రేమ మూర్తి నన్ను నడిపించవా…
నువ్వు పూస్తున్న దారిలో
నవ్వులు కురుస్తున్న పెదాల మీద…
కడగళ్లు లేని తడికళ్ల వాకిళ్ళలో….

ఈ దిగులు మేఘాల ఆకాశం కింద.
భయం భయంగా  బాధ బాధగా
హృదయాలులేని
కోటికోటి శిరస్సుల ,
కనుపాపాల, చేతుల, పాదాల సమూహాల
నా లోపలికి తొంగి చూడని ఋతువుల్ని
నేను ఓర్వలేకున్నా తండ్రీ…

ఏ ఉదయమైనా నా ప్రేమ మందిరంలో
ఒక ప్రణయ రాగం వినిపించేలా…
నన్ను నీ చేతులారా స్వాగతించి దీవించు తండ్రి….
ప్రేమే అంతిమంకదా తండ్రి…
నా చుట్టూ ప్రేమ తోటలై నువ్వు పూయవా తండ్రి…

(లోపల కమ్ముకుంటున్న ఖాళీలతనం నుంచి..)

 

 

 

 

రచన: పద్మజ యలమంచిలి

తనకెందుకీ వేళ ఇంత అలజడి??
మనసంతా మెలితిప్పినంత బాధగా ఉంది..
ఏదో వెలితి,తెలియని అభద్రతాభావం…
అతను చనిపోయాడు..అయితే…నాకెందుకీ బాధ??
అందరూ 11వ రోజని భోజనాలు చేసి ఎవరి దారిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు కదా??
ఆఖరుకు అతని తల్లి కట్టుకున్న భార్య, పిల్లలు, అందరూ బానే ఎవరి పనులు వాళ్ళు చేసుకుంటున్నారు??
తనేమిటిలా…ఈ ముప్పై సంవత్సరాల్లో ఒక్కసారైనా అతనితో మాట్లాడింది లేదు..చూసిందీ లేదు…మరెOదుకిలా??
దుఃఖం ఎగదన్నుకొస్తొOది??
నీకు తెలుసా…విజయమ్మగారి అబ్బాయి..ప్రాణం ఇక్కడే పోవాలని రాసిపెట్టున్నట్టుంది. అమెరికా నుంచి. సెలవులకని ఇండియాకి వచ్చి గుండెపోటుతో పోయాడంట.. ఇంకా నయం అమెరికాలోనే పోతే ఎంత ఖర్చైయ్యేదో..ఇక్కడికి తీసుకురావడానికి??
నిండా 50 ఏళ్లు కూడా లేవు..
చదువుకునేటప్పుడు కాలేజీలో ఎవరో పిల్లని ప్రేమించాడంట..ఆ పిల్ల ఈడిని కాదని ఎవరినో పెళ్ళి చేసుకుని పోయిందట..
అది మొదలు ఈయన గారు..సిగరెట్లు,తాగుడు..పిచ్చోడిలా తిరుగుతుంటే ..పెళ్ళి చేస్తే దారికొస్తాడని
తల్లి, మేనమామలు చక్కని చుక్కని తెచ్చి ఆ తంతు కానిచ్చేసి అమెరికా పంపేశారు..
అయినా మారితేనా…చేసుకున్నందుకు మొక్కుబడి కాపురం ఎలగబెట్టి ఇద్దరి పిల్లలికి తండ్రయ్యాడు కానీ మనసును మార్చుకోలేక,..ఎవరితోనూ కలవక ఎప్పుడూ ఒంటరిగానే తాగుతూ, తిరుగుతూ..ఇదిగో ఆఖరుకి ఇలా పోయాడట..
ఆ విజయమ్మకి అలా జరగాల్సిందేలే..కట్నం కట్నం అని కొడుక్కి బేరాలెట్టి, బేరాలెట్టి ఆఖరుకి వాడి ప్రేమ పెటాకులై రోడ్డున పడ్డాకా..ఏదో ముడెట్టేసి చేతులు దులుపుకుంది..ఎంత పొగరుగా ఉండేది..తీరిపోయింది ఇప్పుడు..పక్కింటి అసూయమ్మ ఆగకుండా వాగుతూనే ఉంది..
ఒక్క క్షణం కూడా ఆ మాటలు వినాలనిపించక లోపలికి వచ్చేసింది తను..
నిజమా..అతని ప్రేమలో అంత గాఢత ఉందా?? జీవితంలో ఒక్కసారైనా ప్రేమలో పడని వారికి ఈ విషయం అసలు అర్ధమైయ్యే అవకాశమే లేదు..
ప్రేమలో అసూయ ఉంటుంది..కానీ ప్రేమించేవారిని నాశనం చేసేదిగా ఉండదు..
తనది చేసుకోవాలనే తపన ఉంటుంది కానీ తనకు దక్కనిది వేరెవ్వరికీ దక్కకూడదనే మూర్ఖత్వం ఉండదు..అటువంటి ప్రేమకు సాక్ష్యం సూర్యం !
నా పెళ్ళైన కొద్దిరోజులకు ఇక్కడ ఉంటే నిన్ను మర్చిపోలేను..దూరంగా పోతున్నాను అని చెప్పి వెళ్ళాడు..దూరం అంటే ఇంత దూరమా??
ఎక్కడో అక్కడ సుఖంగా ఉండొచ్చుగా..ఇలా ఎలా పోయావ్..మనస్సు మూగగా రోదిస్తోంది..
తను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోలేదా??
ఎలా చేసుకుంటుందీ. నాన్న లేరు జాగ్రత్తగా ఉండాలనే అభద్రతాభావం ఎవ్వరినీ నమ్మేటట్లు పెరగనివ్వలేదు నన్ను!.
కాలేజీకి కొత్తగా వచ్చిన సూర్య..ఓయ్ నేను నీకు అత్త కొడుకును అవుతాను తెలుసా..అంటూ కవ్వింపు మాటలతో, ఓర ఓర చూపులతో గుండెకు కొత్త లయ పుట్టించినా, అతని మీద మనసులో ప్రేమ ఉన్నా ఏ రోజు బయట పడనీయలేదు .
ఆస్తులున్నాయి, చదువు, వ్యాపారం ఉందని మోసపోయి పెద్దలు చేసిన పెళ్ళిని కిక్కురు మనకుండా ఆమోదించి, ఆర్ధికభారం నెత్తిన వేసుకుని కుటుంబాన్ని పోషించాల్సి వచ్చినా ఏమాత్రం చలించలేని ధైర్యాన్నిచ్చింది గుండెల్లో ఉన్న ఈ ప్రేమకాదూ…
నాకు నువ్వు వద్దు చచ్చిపో అంటే చావడానికి సైతం ధైర్యం ఇచ్చింది ఈ ప్రేమ కాదూ…
చచ్చి ఏమి సాధిస్తావ్, బ్రతికి నువ్వేంటో నిరూపించు అని ధైర్యాన్ని నింపింది ఈ ప్రేమ కాదూ…
ప్రేమంటే దూరంగా ఉండి కూడా దగ్గరగా ఉన్నట్లు అనిపించాలి అని ఈ మనస్సుకు తెలిసింది నీవల్ల కాదూ..
ఇన్నిరోజులూ ఒక శక్తి నన్ను నడిపించింది..
అది కనపడలేదు..వినపడలేదు..
అంతరంగాన్ని సృజిస్తూ,ఆశలేవో కల్పిస్తూ..
అనంత ధైర్యాన్నిస్తూ ఉండేది..
తను సరిగ్గా గమనించలేదు కానీ అది నన్ను ప్రేమించే ఒకరు ఎక్కడో నాకోసం ఉన్నారనే ధీమా…
టీవీలల్లో, సినిమాలల్లో ఇలాంటి ప్రేమకథలు చూసి అయ్యో అని కళ్ళనీళ్ళు పెట్టే జనం తమ ఇంటిలో ఇలాంటి ప్రేమకథ ఉందని తెలిస్తే ఎలాంటి నిందలు వేస్తారో మనకు తెలియదూ…
అందుకే నేస్తం…నువ్వెవరో నాకు తెలియదు
ఎవ్వరికీ చెప్పను కూడా…
మరి మదికార్చే కన్నీరుని ఎలా ఆపగలను..
ఇదిగో ఇలా అక్షరీకరించి నీకు నివాళుర్పిస్తున్నా…
సెలవు నేస్తం!.
.

రచన: రోహిణి వంజరి

చంటి బిడ్డకే తెలుసు అమ్మ
పొత్తిళ్ళలోని వెచ్చదనపు స్పర్శ……
ఎడారిలో ఎండమావికే తెలుసు, ఎప్పుడో ఏనాటికో
నింగి నుండి జారి పడే
వాననీటి స్పర్శ…….
యుద్ధవీరునికే తెలుసు
విజయం వరించినపుడు
భుజం తట్టి అభినందించే
అనుంగుల చేతి స్పర్శ…….
నిరాశ నిండిన మనసుకే తెలుసు, జీవితంలో ఏది
సాధించలేని ఓటమి స్పర్శ…….
ఓటమికే తెలుసు, ఓడిపోయినా వీడిపోక
వెన్నుతట్టి ధైర్యం చెప్పే
మిత్రుని ప్రోత్సాహపు స్పర్శ……….
రాఖీ కట్టే సోదరికే తెలుసు
సోదరుని కరచాలనపు
ఆత్మీయ స్పర్శ……..
కానీ
ప్రతి అతివకూ తెలుసు
బాహ్య,అంతర్గతాన
కామాన్ని నింపుకుని
దుర్మార్గపు దాడికి పాల్పడాలనుకునే
మదపిశాచుల నిక్రృష్టపు
కరస్పర్శ………..‌.‌

రచన: పారనంది శాంతకుమారి.

తల్లితండ్రులను విశాల హృదయం అడగాలి
తోబుట్టువులని తీరని బంధం అడగాలి
పిల్లలను నవ్వులు అడగాలి
పెద్దలను దీవనలు ఆడగాలి
ప్రేయసిని మాయని అనుభూతి అడగాలి
స్నేహితుడిని అండ అడగాలి
భార్యని బాంధవ్యం అడగాలి
కనులను కలలు అడగాలి
కౌగిలిని వెచ్చదనం అడగాలి
తనువును సుఖం అడగాలి
మనసును శాంతి అడగాలి
బుద్ధిని మౌనం అడగాలి
రాత్రిని నిదుర అడగాలి
కోరికను తీరమని అడగాలి
ఏకాంతాన్ని ఏకాగ్రత అడగాలి
జ్ఞానాన్ని అనుభవజ్ఞానం అడగాలి
రక్తిని విరక్తి అడగాలి
దైవాన్ని జ్ఞానం అడగాలి
జీవితాన్ని మోక్షం అడగాలి

రచన: భమిడిపాటి స్వరాజ్య నాగరాజారావు

ఎవరు లేకుంటే
నీకు విలువ లేదో, నీవు నిలువ లేవో,
గ్రహించలేకున్నావు,
నీ అహంకారాన్ని నిగ్రహించలేకున్నావు.
ఎవరు నీకు కంటివెలుగై,
నీ కాలి అడుగై, నీ గొడుగై,
నీకు నీడగా,నీ తోడుగా నిలుస్తున్నారో
నీకు గెలుపునిస్తున్నారో
తెలియలేకున్నావు.
ఆమెను మనసారా కలియలేకున్నావు,
ఆమె మనసును తెలియలేకున్నావు.
ఆ తోడుని అలుసు చేస్తున్నావు
ఆమెతో నీ అనుబంధాన్ని
పెళుసు చేసుకుంటున్నావు.
నిన్ను పట్టి పీడిస్తున్నది
తెలియని అజ్ఞానమనుకోవాలా?
తెలియనివ్వని అహంకారమనుకోవాలా?
నిజంలో చరించ లేకున్నావు,
అందుకనే తరించ లేకున్నావు,
వైవాహిక జీవితాన్ని వరించలేకున్నావు.

రచన: భమిడిపాటి స్వరాజ్య నాగరాజారావు.

 

ఆమె నిలకడగా నిలిచుంటుంది,

అలజడులను గుండెల్లోనే దాచుకున్న సంద్రంలా .

అతడు ఆమె మదిని తెలుసుకోకుండానే

ఆమె వైపుకు ప్రవహిస్తాడు కలవాలనే తహతహతో ఉన్ననదిలా.

ఆమెకి నివేదించుకోవటమే తప్ప నిరాకరించటం తెలియదు,

అతనికి ఆక్రమించుకోవటమే తప్ప ఆదరించటం నచ్చదు.

ఆమె తన విశాలత్వంతో అతని విశృంఖలత్వాన్ని భరిస్తుంది,

అతను తన పశుతత్వాన్నే ప్రయోజకత్వంలా చరిస్తాడు.

ఆమె అతడిని అంగీకరించటమే తన ఆశయంలా జీవిస్తుంది,

అతడు ఆమెను దోచుకోవటమే తన పరాక్రమానికి సంకేతంలా భావిస్తాడు.

అతనిని అపార్ధం చేసుకోవాలనే ఆలోచనే ఉండదు ఆమెకి,

ఆమెను అర్ధం చేసుకోవాలనే ధ్యాసే ఉండదు అతనికి.

కారుణ్యం ఆమెకు దాసి,కరుకుతనం అతని సహవాసి.

కొల్లగొట్టబడిన నిధిలా ఆమె,ఆమె పాలిటి దురదృష్టపువిధిలా అతడు.

 

 

రచన: రోహిణి వంజరి

 

కెజియా వచ్చి ప్రార్థన చేసిన

కేకు తెచ్చి ఇచ్చింది….

రంజాన్ నాడు రజియా వచ్చి షీర్ కుర్మా

రుచి చూడమంది……

దసరా పండుగ నాడు

విజయ వచ్చి అమ్మ వారి

ప్రసాదం చక్కెర  పొంగలి

తెచ్చి నోట్లో పెట్టింది…..

అన్నింటిలోనూ ఒకటే

తియ్యదనం……

అదే మనందరినీ కలిపే

మానవత్వం……..

అనురాగపు వెల్లువలో

అందరం తడిసి

మురిసే వేళ, ఎందుకు మనకు కులమతాల గోల…….

 

 

రచన: పారనంది శాంతకుమారి

 

 

తనతో ఆవిడ నడుస్తుంటే సమానంగా,

అతడు దానిని భావిస్తాడు అవమానంగా.

పక్కవారితో ఆవిడ మాట్లాడుతుంటే అభిమానంగా,

అతడు చూస్తుంటాడు అనుమానంగా.

అతని పోరు పడలేక ఆవిడ పుట్టింటికి వెళ్తే స్వాభిమానంగా,

ఆవిడ లేకుంటే అతడికి అంతాకనిపిస్తూ ఉంటుంది శూన్యంగా,

ఆవిడ వచ్చేవరకు ఉంటాడు అతిదీనంగా,

వెళ్లిమరీ బ్రతిమాలాడుకుంటాడు హీనంగా,

ఆవిడనే తలుస్తుంటాడు తనప్రాణంగా,

ఆవిడనే తలుస్తుంటాడు తదేకధ్యానంగా,

ఆవిడని తీసుకువచ్చిన తరువాత

కొన్నిరోజులు ఆవిడతోఉంటాడు నవ్యంగా,

ఆవిడను చూసుకుంటాడు దివ్యంగా,

కొద్దిరోజులకే అతనిబుద్ధి మళ్ళీ మారిపోతుంది అపసవ్యంగా,

ఇలా ఎన్నిసార్లయినా అతను ఆవిడతో ఉండలేడు అన్యోన్యంగా.

రచన: వసంతశ్రీ

పొద్దున్న లేస్తూనే దేముణ్ణి పూజిస్తాం-

ఇంట్లో ఇల్లాలిపై మాత్రం కసుర్లు.

శివుడు తనలో అర్ధ భాగమిచ్చాడని తలుస్తూ-

నీకేమీ తెలీదని భార్యని దెప్పి పొడుస్తూ.

పుస్తకాన్ని సరస్వతీ అని నమస్కరిస్తుంటాం-

ప్రతీదానికీ పేపర్ చెత్త కోసం వాడతాం.

అగరబత్తి డబ్బా పైన ఉండే దేముని బొమ్మనీ దాస్తాం-

ప్రతీ అబద్దానికీ దేముడిపై ఒట్టేస్తూ.

లక్ష్మీ దేవిని పూజిస్తూ-

లక్ష్మీ బాంబుని పెల్చేస్తూ దీపావళి.

ప్రతీ రోజూ గుడి కెళ్లాలని ప్రయత్నిస్తాం-

వెళ్ళినా వరసలోనిలబడకుండా ముందుకు తోసుకెళ్ళిపోతూ.

ప్రసాదం కళ్ళకద్దుకుని తింటాం-

చేతిని గుడి గోడలకి రాసేస్తూ…(మనం శుభ్రంగా ఉండాలి కదా!!)

అందర్లో దేముణ్ణి చూడమన్నాడని తెలుసు-

కానీ మన స్వార్ధం మాత్రం మనదే!!

మన సుఖం,మన సంతోషం మన భావోద్వేగాలూ మనకి ముఖ్యం.

మన ఈర్ష్యా అసూయాలని సరి అయినవే అని చూపడానికి –

మనం ఎంతైనా వాదిస్తాం.

చేసింది ఎంత తప్పైనా సమర్ధించుకోడానికీ మన తెలివితేటల్ని వాడతాం.

కానీ మనకి తెలిసిన జ్ఞానాన్ని మన అభ్యున్నతికి వాడే అవకాశం తీసుకోము.

ఉన్న ఒక్క జన్మని పరోపకారానికీ వాడి,

సక్రమంగా ఉపయోగించడానికే 84కోట్ల జీవరాశులలో ఉత్కృష్టమైన ఈ జన్మని వృధా చేసుకోవద్దు.